Overweging Driekoningen Vanmorgen ruim ik de kerstspullen weer

Overweging Driekoningen
Vanmorgen ruim ik de kerstspullen weer op. De boom wordt ontdaan van slingers,
ballen en lichtjes, ingepakt en wel gaat alles weer terug naar de zolder. Dan nu
het stalletje. Ik begin met engel en de herders, uitschot, onbetrouwbaar volk
was het, maar aan hen werd wél als eersten de BLIJDE Boodschap verkondigd.
Herders die engelen hoorden zingen??? Niks gezang van engelen, zegt de paus,
ze zullen wel gesproken hebben, dat wel, maar zingen klinkt zo feestelijk zegt
Benedictus ( in boek 3 over het leven van Jezus) en daarom mogen ook wij dat
van hem wel blijven doen met kerstmis, zelfs tot aan het einde der tijden, fijn!
Dan pak ik de koningen in. Dat waren ook al geen koningen, eerder “wijzen” of
zelfs astrologen. Ze kwamen wél van ver, Maar zíj gaven wél gevolg aan hun
ingeving om op weg te gaan, omdat er ergens kennelijk iets nieuws was
begonnen….. Dapper van ze, om het bekende achter je te durven laten en op zoek
te gaan naar iets nieuws….nieuwe wegen te gaan.
Daar liggen ze dan, de os en de ezel, ( in het Hebreeuws staan ook zij voor
“uitschot”, ) ook al uit de duim gezogen, volgens de paus, bedenksels. Vloeipapier
eromheen dan maar en in de doos. Dan de H. Familie. Jozef, hij heeft wel een
zorgelijke blik in zijn ogen, wat is zijn rol in de geschiedenis, behoeder van
vrouw en kind, dat zal zijn eerste grote taak zijn. Hij was niet eens in staat
geweest om een behoorlijke slaapplaats voor ze te vinden. Ondanks zijn
opleiding als timmerman toch niet genoeg geld om een betere plek te vinden.
Daar lag nu zijn zoontje, in een voerbak en komen er allemaal vreemden om te
kijken naar hun baby, ook dat nog. En Maria, Zij kreeg haar kind ook al niet bij
het begin van onze jaartelling, maar een paar jaar eerder, dat was een
miscalculatie volgens de paus. Tjonge, daar zijn we blij mee met al die
krantenkoppen halende uitspraken van deze wereldleider (over zijn andere
woede ontketenende uitspraken maar te zwijgen ). Inpakken maar en in de doos
tot het opnieuw kerst zal worden….( het stalletje dan)
Wat mijn wens nu zou zijn voor het nieuwe jaar is dat alle theologen en
kerkgeschiedkundigen zich óók zo eens publiekelijk bezig gingen houden met wat
er wérkelijk gebeurd is in en mét de ontstaansgeschiedenis van onze katholieke
kerk. Dat gebeurt natuurlijk al op grote schaal, maar dáár horen en lézen we
gewoon veel te weinig over. En dat is verschrikkelijk jammer. Want wanneer we
dan horen en lezen hoe alles is ontstaan en gegroeid binnen deze kerk met vallen
en opstaan, dan zouden daarin ook heel veel gebruiken en zg. tradities ter
discussie komen te staan. Wanneer wij waarde hechten aan Concilies uit een ver
verleden dan is het uitermate vreemd dat alle verworvenheden van ons 2e
Vaticaans Concilie inmiddels op grote schaal uitgewist dreigen te worden, terwijl
besluiten uit die vroegere tijden weer in ere hersteld moeten worden!!
Het feit dat het op dit ogenblik meer lijkt te gaan om het juist volgen van alle
oude regels dan om het verspreiden van de BLIJDE boodschap aan alle mensen,
moet ons zélf toch aan het denken zetten. Waar is de kerk mee bezig! Niét met
ons geloof in elk geval; dat komt zeker vanzelf als we maar een eucharistieviering
bijwonen. De hiërarchie maakt op dit moment de bestaande structuren in de nog
draaiende locaties gewoon kapot. Bij het grote priester tekort worden de
capaciteiten van onze pastores, goed opgeleide mensen, gewoon niét meer
ten volle benut. Ze worden weggezet als leken, die dan wel alles mogen
organiseren en de vieringen en voorbereidingen op mogen vangen die een pastoor,
op 8-9 locaties niet bij kan benen. Vrijwilligers van veel locaties( in het land)
worden aan de kant geschoven als ze niet precies de instructies volgen, Bij de
cruciale dagen van ons geloofsleven hebben zij geen enkele rol meer, worden
“gedoogd” naast de priester. Mensen, we worden ingepakt en op zolder gezet,
net als de kerststal. Laten we dit gebeuren is mijn vraag, kan dit zomaar? Kerk
zijn we met elkaar, zeker aan de basis. En onze kerk is een plek waar liturgie een
ontmoeting tussen God en mens mogelijk maakt, Je geloof, je ethische waarden
en normen, je navolging van Christus hoéf je niet aan de kerk met zijn regels uit
te besteden, dat moet je zélf doen en waarmaken in je eigen leven. ( Désanne van
Brederode)
De wijzen volgden een ster, om het Licht van de wereld te vinden. Licht dat
gekomen is als een weerloos kind in onze koude wereld. Dit kind leefde de droom
van Godswege, HIJ zag dat het zo zou kunnen worden, een wereld waarin
iedereen meetelt, een wereld waarin de kleinen groot worden en gerechtigheid
bestaat, een wereld waarin midden in de duisternis iets nieuws kan beginnen. Hij
maakte het waar in zijn eigen leven. Volgde consequent het spoor van de liefde
van God voor ons mensen, bleef getrouw aan zijn overtuiging en bekocht dat met
zijn dood om hiermee en daardoor Gods eeuwige liefde voor Zijn schepping aan
te tonen, te leven over de dood heen. Het waren zelfs vrouwen die dit het eerst
mochten zien en ervaren en als eersten het verkondigden aan Zijn vrienden: Hij
leeft! Het houdt niet op bij onze dood, vertrouw daarop, ook wij blijven
geschreven in de palm van Zijn hand.
Het naleven van ge- en verboden kan daarin voor God nooit het doel op zich zijn.
Blijf trouw aan je verwachtingen en blijf de droom van een betere wereld verkondigen,
blijf stug doorgaan op de weg van liefde en vrede. Soms moet je springen met je ogen dicht
en blijven vertrouwen dat God ons grote vangnet is. Soms moet je worden als de wijzen
uit het kerstverhaal en het Licht achterna gaan, ook als dat betekent dat je ongebaande
wegen zult gaan en nieuwe wegen moet vinden. Goede reis.
C.M.