Soli-Pompeiopolis

Soli - Pompeiopolis
Soli was een belangrijke havenstad in de oude wereld. 700 v. Chr was het bewoond door de
Rhodians (afkomstig van Rhodos) en afstammend van het ras van Argos. Argos is heel oude
havenstad in de Griekse peloponesus. Ze beschouwden zich als de erfgenamen van de
Myceense beschaving. De oude Rhodians waren volgelingen van de god Hermes Kerdoos –
de god van de winst – ze kenden de waarde van ruilen en handelen.
Door de Perzische veroveringen van Darius de Grote werd Soli in 522 – 486 v Chr. de
hoofdstad van de nieuwe Perzische provincie Cilicië
In 449 v Chr was het tijdelijk onder de dominantie van Athene.
Belangrijke slag in Issus (zuid Turkije) in 333 v Chr. van Alexander de Grote tegen de
Perzische koning Darius de Grote. Voor deze slag verovert Alexander de stad Soli met de
bedoeling hen te dwingen belastingen te betalen en hem te voorzien van schepen.
Aratos (315-240 V chr) de mathematicus, astronoom, en auteur van het gedicht
“phaenomena” en de filosoof Chrysippos (281-227 v Chr) waren inwoners van deze
hellenistische stad.
Soli veranderde nog dikwijls van eigenaar tot het in 91 v Chr veroverd werd door de
Armeense koning Triganes die de stad verwoestte en de inwoners verplichtte te verhuizen
naar zijn stad Tigranocerta in oost Anatolië.
De ganse kust van Cilicië leed onder de invallen van piraten tot Pompey de Grote in 64 v Chr
hen overwon. Als generaal van het Oost-romeinse rijk en schoonzoon van Caesar bereikte
Pompey Soli en bevolkte het gedeeltelijk met gestrafte piraten. Hij noemde het Pompeiopolis.
Later werd Caesar door Pompey verraden, hij werd door hem verslaan en vluchtte naar
Egypte waar hij vermoord werd.
Maar Pompeiopolis slaagde erin om zijn vroeger welvaart te herstellen en werd een prachtige
stad met nieuwe stadsmuren, mooie gebouwen, straten met zuilengalerijen, theaters en een
belangrijke nieuwe haven.
Door het verdrag van Milaan werd het een vrije stad met een bisschop die zetelde in de raad
van Seleucia (Silifke) in 359 n Chr.
Helaas werd de stad volledig vernietigd door een hevige aardschok in 527. Het slaagde er
nooit meer in zijn vroegere glorie terug op te bouwen. De naam van het huidige stadje
Viranᶊehir (verwoeste stad) heeft nu de volledige site ingepalmd. Alleen de zuilen van de
straat die vanuit de haven de stad inleidde staan nog gedeeltelijk recht.
Alhoewel er nog weinig overschiet van de oorspronkelijke stad voel ik me hier thuis. De
zuilengalerij ligt verscholen tussen de zee en het huidige stadje maar je kan er nog steeds
de bruisende energie voelen, de handelsgeest en het is helemaal niet moeilijk voor mij
om met de oude havenstad contact te nemen. Ik was echt blij toen ik zag dat de
oorspronkelijke site nu afgesloten en beschermd is en dat men een groot bord voor de
site geplaatst heeft met het plan van de oorspronkelijke stad en de info hierover. Ik was
heel fier toen na ons bezoek twee studenten ons nieuwsgierig nakeken en bleven staan
om de info-plaat te bekijken. Hun erfgoed, waar ze zo nonchalant mee omspringen,
meer en meer zie je dat veranderen, zie je dat ze stilaan beseffen dat ze leven tussen de
energie van ongelooflijk oude beroemde culturen en dan maakt mijn hart een sprongetje
van blijdschap!
Pittig détail : in het oosten van deze stad loopt een klein riviertje “de metzitli-çayi”, de
zee in. De romeinse schrijver Vitrom vermeldt het olieachtige water van die stroom die
hij “de Liparis” noemt. Het heeft de kwaliteit de zieken te genezen die er in baden. Het
domein waar wij logeren, een 20-tal km van Pompeiopolis noemt Liparis Leuk hé!