Ik ben er helemaal klaar mee

COLUMN
TEKST BARBARA E.H. ZWEZERIJNEN l FOTOGRAFIE YVONNE KÖRVER
Vorige week had ik een bespreking bij een cliënt. Een bedrijf
met circa 25 werknemers. Een echt familiebedrijf; vader, moeder
en dochter zijn werkzaam in het bedrijf. Zoals op dit moment
nog vaak het geval is, is de vader de drijvende kracht achter de
onderneming. Hij is dag en nacht bezig met het bedrijf en “zijn
mensen”.
Directe aanleiding voor de bespreking was een conflict met een
van de secretaresses. Ze moest eruit, het liefst per direct. Of zoals
de ondernemer het uitdrukte: “ik ben er helemaal klaar mee. Ze
komt er niet meer in!”. Het duurde even voordat ik er precies de
vinger op kon leggen wat er nu precies aan de hand was. Directe
aanleiding was een typefout in een brief. Niet bepaald een reden
voor ontslag op staande voet. Na enig doorvragen bleek dat deze
werkneemster de afgelopen 2 jaar de pijngrens van de ondernemer aardig had weten op te zoeken. En allemaal van die kleine
(vrijwel) ongrijpbare gedragingen als regelmatig te laat komen,
veelvuldig ziekmelden (altijd slechts 1 of 2 dagen en vrijwel
altijd op maandagochtend), het wisselen van de parttime dag net
voor Pasen, zodat Pasen en Pinksteren op een werkdag zouden
vallen, eerder weggaan zonder iets te melden, stipt op tijd naar
huis gaan, ook als het werk nog niet helemaal af is en ga zo maar
door. Allemaal gedragingen die op zichzelf genomen niet schokkend zijn. Maar alle gedragen bij elkaar genomen en gedurende
een langere periode, geven het beeld van een niet gemotiveerde
werkneemster, die zo min mogelijk wil geven en zoveel als
mogelijk wil nemen.
Omdat de ondernemer van mening was dat elke gedraging op
zichzelf genomen te onbeduidend was, is deze werkneemster
nooit echt op haar gedrag aangesproken. Er is weleens tegen
haar gezegd dat ze moet proberen op tijd te komen of dat ze
niet eerder kan vertrekken zonder toestemming, maar deze
gesprekken zijn nooit vastgelegd. De irritaties bij de ondernemer lopen wel op. Het escaleert dan bij iets onbenulligs als een
typefout.
Op het moment dat het escaleert is het al te laat. Dan is er geen
weg meer terug. Er is nog maar een weg en dat is praten over
een exit regeling en als dat niet lukt de gang naar de rechter.
Over het algemeen wel een kostbare weg, omdat de rechter het
de werkgever zal aanrekenen dat er nooit een gesprek met de
werknemer heeft plaatsgevonden (althans dat het gesprek niet is
vastgelegd) en dat aan de werknemer niet de kans is gegeven het
functioneren te verbeteren.
Toch was het ook in deze situatie mogelijk geweest om het anders aan te pakken. Enkele tips voor dergelijke situaties:
• Noteer simpelweg de gedragingen (bijvoorbeeld in een
agenda);
• Als de gedragingen zich blijven herhalen: ga het gesprek aan
met de werkneemster;
• Geef aan wat het effect is van het gedrag en wat van de
werkneemster wordt verwacht; maak heldere afspraken met
de werkneemster;
“Ik ben er helemaal
klaar mee...”
• M
aak (korte) notities van hetgeen is besproken, vergeet niet
de datum te vermelden;
• Gedragingen en gesprekken kunnen ook na enige tijd altijd
nog bevestigd worden in een brief (de gebeurtenissen en
gesprekken die eerder zijn vastgelegd);
• Een brief hoeft niet voor akkoord door de werknemer te
worden ondertekend, de werknemer hoeft het ook niet eens
te zijn met de inhoud. Het belangrijkste is dat bewezen kan
worden dat de werknemer de brief heeft ontvangen;
• Een aangetekende brief zal de werkneemster als heel bedriegend ervaren. Gedragingen en afspraken kunnen ook per
e-mail worden bevestigd;
Het belangrijkste is dat de ondernemer zich realiseert dat hij de
baas is van zijn eigen bedrijf en dat hij iets mag vinden van het
gedrag van “zijn mensen”. Bespreek onwenselijk gedrag voordat
de situatie escaleert!
Mr. Barbara E.H. Zwezerijnen
Zwezerijnen advocatuur
Jan Ligthartstraat 14
3401 WD IJsselstein
T 030-241 63 16
I www.zwezerijnen-advocatuur.nl
LOPIKERWAARD INTOBUSINESS 43