DERDE PAASZONDAG OVERWEGING

DERDE PAASZONDAG
Overweging Paaszondag 30 april 2017
Wijbe Fransen
Eerste lezing: Evangelie: -
OVERWEGING
“Blijf bij ons, want het wordt al avond”, zeggen de 2 leerlingen tegen de vreemdeling, wanneer ze Emmaus bereikt
hebben. Ze zijn onder de indruk van de woorden van de vreemdeling. Ze waren zo down en moedeloos, dat ze
de man niet herkenden. De vreemdeling had hen gevraagd naar de reden van hun neerslachtigheid. “Om Jezus
van Nazareth! Een profeet, machtig in daad en woord. Ze hebben Hem ter dood laten brengen en aan een kruis
geslagen! En wij hoopten dat Hij Israël zou bevrijden! Het is nu al de derde dag sinds die dingen gebeurd zijn. Ja,
wel hebben enkele vrouwen zijn graf leeg aangetroffen. Een engel zou hun gezegd hebben dat Hij weer leeft!”
Dan neemt de vreemdeling het woord: “Wat zijn jullie toch traag om de woorden van onze profeten te geloven!
Moest de Messias dat alles niet lijden om in zijn glorie binnen te gaan?” En hij begint hen vanaf Mozes t/m de
profeten er op te wijzen dat heel de H. Schrift verwijst naar de Messias.
Deze woorden hebben me altijd geïntrigeerd. Wordt Jezus dan met name genoemd in het O.T.? Nee. Maar als
een rode draad loopt door de H. Schrift het getuigenis dat lijden, onderdrukking, ja zelfs de dood niet het laatste
woord hebben. Want de God van Mozes en de profeten is een bevrijdende God, die mensen doet opstaan, doet
leven. Kijk maar naar Jozef, de dromer: als slaaf verkocht door zijn broers en onschuldig gevangen gezet, wordt
hij verheven tot onderkoning van Egypte. Denk aan het volk dat in slavernij in hetzelfde Egypte verkeert. De
Eeuwige kan het niet aanzien en roept Mozes om het volk uit het slavenhuis te leiden. David wordt vervolgd door
Saul, maar de Eeuwige redt hem en zalft hem tot koning van Israël. Jesaja spreekt van de lijdende dienstknecht
van God: hij is als een worm, niet om aan te zien - zoals de kruiswegstaties van Servaes hier in de kloostergang
ons tonen. God zal hem in aanzien doen stijgen en door zijn striemen krijgen wij genezing. Profeten worden
miskend, vervolgd, zelfs gedood. Jezus herkent zich in hen. Denk ook aan Ester die door haar moed en geloof in
de reddende God het volk helpt ontkomen aan een dreigende pogrom. In de Psalmen schreeuwt de onschuldige
en onderdrukte het uit en hoopt hij op God die mensen bevrijdt uit ellende en doodsgevaar.
Zojuist hebben we Ps 16 gezongen: “Onder uw ogen leef ik weer op; ik wankel niet, zijn hand houdt mij vast”.
Petrus citeert ze in zijn Pinkster- preek. En Ps 118 zegt: “De steen die de bouwers hebben versmaad is tot
hoeksteen geworden” – een echt messiaanse psalm.
De
uitleg van de vreemdeling raakt hen. Straks zullen ze zeggen: “Brandde ons hart niet in ons, zoals Hij ons de
Schriften ontsloot?”
Omdat het avond wordt, nodigen de 2 leerlingen de man uit bij hen in de herberg te blijven. Zittend aan tafel,
breekt de vreemdeling brood, dankt God en geeft het hen. Dat gebáár!! Zoals tijdens het Avondmaal, enkele
dagen geleden! Hun ogen gaan open, ze herkennen Jezus in de vreemdeling! Eerst gebroken door de dood, leeft
Hij nu! Dat gebaar van zegenen, breken en delen van het brood wordt het herkenningsteken bij uitstek van Gods
bevrijdende aanwezigheid in Jezus onder ons. Hij is het levende Brood, dat ons zijn geestkracht geeft en Hem
doet volgen. Mogen wij Hem herkennen, telkens weer wanneer we samenkomen om Hem te gedenken in woord
en gebaar, in het luisteren naar de H.Schrift en in het teken van het gebroken en gedeelde brood. Moge het
telkens ons vertrouwen verdiepen in Hem, die in grote trouw aan God de mensen heeft gediend en zich heeft
uitgeleverd in de handen van zijn beulen.
”Blijf bij ons, want het wordt avond”. Hoewel de medische wetenschap enorme vooruitgang kent, hoewel onze
gemiddelde leeftijd alsmaar stijgt, zal zij nooit de dood kunnen uitbannen. De ouderdom kent zijn pijn,
beperkingen en eenzaamheid. De dementie neemt toe. Velen zien er enorm tegenop afhankelijk te worden van
anderen en hun decorum te verliezen. Menigeen denkt eraan om euthanasie te vragen of zelf toe te passen.
Pater Voss heeft gezegd, toen hij zieker en zieker werd: “Nu kan ik tonen wat ik waard ben”. Ik voeg eraan toe:
“Wat mijn geloof in Christus waard is”. Als ik Christus werkelijk als mijn weg zie, als beeld van mijn bestaan, dan
wil ik Hem ook volgen in zijn trouw en hulpeloosheid en mijn leven in handen geven van anderen. Het gebaar van
het breken en leggen van het brood in onze handen - dat we telkens weer mogen ontvangen - wil ons
bemoedigen de eenzaamheid en de pijn van het ouder worden in zijn Geest te aanvaarden. Het teken van
Christus’ zelf- gave zal ons inspireren ons toe te vertrouwen aan de handen van - hopelijk - liefdevolle handen
van verzorgende en meelevende leden van onze gemeenschap. Deze liefdevolle handen zijn een teken en een
voorbode van onze hemelse Vader die ons met open handen opwacht aan het eind van onze levensweg. Kunnen
we in groeiende verbondenheid met Christus zeggen: “Blijf bij ons, want het wordt avond”?
Ik hoop dat ik dat kan blijven zeggen!