Interview Prof. Buteyko

MINDER ADEMEN MAAKT GEZOND
“Adem diep…”Wie heeft dit advies nooit gekregen? Het lijkt ook logisch; diep inademen en je
vult je longen weer met zuurstof. De arts Konstantin Buteyko heeft een andere kijk hierop. Via
onderzoeken kwam hij tot de conclusie dat bovenmatige longventilatie (hyperventilatie)
verstoring van de stofwisseling en de immuniteit veroorzaakt en daardoor chronische
aandoeningen ontstaan. Vermindering van de ademhaling stopt aanvallen van benauwdheid,
hoestbuien, neusverstopping en allergische verschijnselen binnen enkele minuten. Buteyko
biedt een trainingsprogramma aan dat de ademhaling normaliseert en de gezondheid herstelt.
Konstantin Pavlovich, hoe zette u de eerste stappen naar uw
ontdekking?
Als student merkte ik dat patiënten dieper gingen ademen bij het naderen van de
dood. Aan de diepte kon ik voorspellen hoeveel dagen of uren zij nog hadden te
leven. In mijn derde studiejaar moest ik de longen van een patiënt beluisteren
met een stethoscoop. Ik vroeg de patiënt om diep in- en uit te ademen; gevolg
was dat de patiënt flauw viel. Dit weet men aan een overdosis aan zuurstof in de
hersenen. Deze uitleg bracht mij bij mij in verwarring. Wij leren diep ademhalen
om meer zuurstof te krijgen, maar waarom kunnen 2 à 3 minuten van diepe
ademhaling de mens doen flauwvallen? Deze vraag dwong mij om antwoorden te
zoeken.
In de tweede maand als zelfstandig werkend arts, flitste het idee door mijn hoofd
dat bepaalde ziekten het gevolg kunnen zijn van diepe ademhaling; bijvoorbeeld
mijn eigen probleem: te hoge bloeddruk. Onmiddellijk controleerde ik mijn
vermoedens door mijn eigen ademhaling te verminderen. Mijn vermoedens
werden bevestigd. Sommige symptomen, zoals mijn hoofdpijn en versneld
hartritme, verminderden. Toen ik weer dieper ging ademen, keerden de
symptomen terug. De oorzaak van mijn ziekte was duidelijk. Het lag voor de
hand dat verkramping van de bloedvaten, zoals bij hoge bloeddruk, ook
voorkwam bij andere aandoeningen als bijvoorbeeld angina pectoris (door
vernauwing van de kransslagaders van het hart).
De theoretische basis voor dit idee was gelegd. Door een diepe ademhaling
verlaat veel kooldioxide (CO2) het lichaam. Dit leidt tot verkrampen van de
bloedvaten, waardoor een tekort aan zuurstof in de weefsels ontstaat. Tijdens
een nachtdienst was ik in de kliniek continu bezig om dit idee uit te testen bij de
patiënten. Ik vroeg astmapatiënten hun ademhaling te verminderen; de
aanvallen stopten. Eenzelfde resultaat zag ik bij angina pectoris. Ik vroeg hen
om dieper te gaan ademen en de aanvallen kwamen terug. Tegen de ochtend
was ik absoluut zeker dat dit een ontdekking was, die de medische wereld op zijn
kop zou zetten.
Wat heeft u daarna ondernomen?
Een maand lang heb ik zeer intens gestudeerd om een antwoord te vinden op de
vraag die mij bezighield: ‘Kan het zo zijn dat binnen de medische wetenschap
zo’n eenvoudig idee nog bij niemand anders was opgekomen?’ De mens was
geleerd om diep adem te haken en niemand had ooit geprobeerd minder te
ademen. Gedurende mijn zoektocht vond ik wel een aantal experimenten die
mijn ideeën bevestigden. Ik besloot toen mijn bevinding te delen met mijn
leraren. Helaas kreeg ik van geen van hen enige steun. Ik begreep dat
ongefundeerde beweringen niet veel resultaat zouden op leveren en ik begon een
experimenteel laboratorium. Ik moest bewijs verzamelen, formules opstellen en
daarna pas mijn idee kenbaar maken.
Hoe verliep uw verdere wetenschappelijke en experimentele werk?
In 1958 - 1959 deden wij in het Instituut van Experimentele Biologie en
Geneeskunde te Akademgorodok, Novosibirsk, klinische studies op ongeveer 200
personen, zowel gezonde als zieke. De eerste cijfers en correlaties werden
vastgesteld en bevestigden de juistheid van mijn bevindingen. Op 11 januari
1960 presenteerde ik mijn werk aan het wetenschappelijk forum van ons
instituut en ik probeerde het concept van mijn idee uit te leggen. Ik vertelde
over onze experimenten die de onderlinge relaties aantoonden tussen de diepte
van de ademhaling (hyperventilatie), de hoeveelheid kooldioxide in het lichaam,
de verkramping van de bloedvaten en de toestand van de patiënten.
Hoe reageerde de leden van het wetenschappelijk forum op dit bericht?
Met name chirurgen zagen het als een verkeerde aanpak om ziektes als astma,
angina pectoris en hypertensie te behandelen. Zelf hadden zij daarvoor (dus
chirurgisch) geen oplossing. Door uitblijven van adequate behandeling was het
sterfpercentage dan ook hoog. Mijn methode, het normaliseren van de
ademhaling, liet daarentegen een snel herstel zien. Ik had verwacht dat de
chirurgen verheugd zouden zijn; helaas was hun reactie tegengesteld.
Uw onderzoek in uw laboratorium ding door. Wat zijn uw concrete
bevindingen?
In tien jaar dat het laboratorium bestond, hebben wij met succes uitgebreide
informatie over de basisfuncties van het menselijk organisme verzameld. Deze
informatie werd geanalyseerd en via wiskundige berekeningen ontstonden de
uitkomsten.
Tweehonderd medische specialisten zijn in het laboratorium getraind; het
merendeel was zelf ziek en testte de methode op zichzelf uit. Tegenwoordig
behandelen zij patiënten middel s mijn methode. Officiële statistieken toonden
aan dat op 1 januari 1967 meer dan duizend patiënten die leden aan astma,
hypertensie of angina pectoris, succesvol behandeld waren en volledig genezen
waren van hun ziekte. Met ingang van januari 1968 mochten wij in het Instituut
van Longziektes te Leningrad de meest ernstige en uitbehandelde patiënten
behandelen. Bij alle patiënten werd de medicatie gestopt. Van de patiënten werd
95 % genezen verklaard en twee van de 46 bereikten een positief resultaat ,
alleen maar minder.
Als u, sprekend over uw methode, het hebt over de algemeen
geaccepteerde methode, bedoelt u dan de methode, geaccepteerd door
de westerse medische wetenschap?
Voordat ik over de kern van mijn methode vertel, wil ik de twee medisch
wetenschappelijke stromingen noemen. De officiële westerse en de oosterse,
waaronder de Tibetaanse. De oosterse wetenschap heeft altijd gemeend dat
ziekten het gevolg zijn van een verstoorde ademhaling. De kern van mijn
methode is het minder diep ademen. Hoe? De beste manier om dit te bereiken is
door ontspanning van de spieren die de ademhaling mogelijk maken. Als de
ademhaling is verminderd, ontstaat daardoor een gevoel van een tekort aan
lucht. Dit is in het kort het principe.
Op welke wetenschappelijke wetten is uw theorie gebaseerd?
De theorie berust op die van het hyperventilatie syndroom. Zij is gebaseerd op
de immense biologische rol van kooldioxide (CO2) op het leven en de gezondheid
van de mens. Verder op fysiologische wetten aangaande de effecten van CO2 op
alle levende systemen: mensen, planten en dieren.
Kooldioxide is basisvoedsel voor alle levensvormen op aarde. Planten nemen CO2
op uit de lucht. Dieren voeden zich met planten en mensen voeden zich met
beiden.
De hoeveelheden CO2 in de lucht is vanaf de oudheid verminderd van tientallen
procenten tot slechts 0,03 % in 1982. De celstofwisseling is van oorsprong
ingesteld op het percentage CO2 van heel vroeger. In de loop van de evolutie is
een eigen luchtomgeving gecreëerd in de longblaasjes in de longen, welke
ongeveer 6,5 % CO2 bevat. Het verlagen van het CO2 gehalte in de longen door
diepe ademhaling, verstoort alle lichaamfuncties. Als het CO2 niveau verlaagd
wordt tot 3 %, sterft het hele organisme.
Hoe veroorzaakt diepe ademhaling chronische ziektes?
Het waarborgen van een constant niveau van CO2 in de longen, gebeurt door:
1. Samentrekking van de bronchiën en de bloedvaten.
2. Toename van de cholesterol productie; de biologische isolatie van de
celmembranen.
3. Verlaging van de bloeddruk om verlies van CO2 door de cellen wordt
verminderd.
Vernauwing van de bronchiën en bloedvaten leidt echter ook tot verminderde
toevoer van zuurstof naar hersenen, hart, nieren, enzovoort. Er ontstaar
zuurstoftekort in deze organen. Wanneer zuurstof in vitale organen een laag
niveau bereikt, wordt het ademhalingscentrum in de hersenen gestimuleerd. De
ademhaling wordt nog meer geïntensiveerd en dit leidt tot een ademtekort bij
reeds diep ademende patiënt. Door een nog diepere ademhaling ontstaat een
vicieuze cirkel. Verlaging van de CO2-waarde in zenuwcellen veroorzaakt een
verhoging van hun gevoeligheid. Het zenuwstelsel raakt in staat van alarm met
als gevolg prikkelbaarheid, slapeloosheid, opwinding, angstgevoelens,
flauwvallen en zelfs epileptische aanvallen. Door opwinding van het zenuwstelsel
wordt het ademhalingscentrum in de hersenen verder gestimuleerd. Hierdoor
ontstaat er een tweede vicieuze cirkel.
Verscheidene symptomen van de ziekte van te diep ademen zoals spasmen
(krampen) van de bronchiën en de hartspier, verhoogde of verlaagde bloeddruk,
flauwvallen enzovoort, worden nu zelfstandige ziekten genoemd: bronchiale
astma, angina pectoris, hypertensie en epilepsie. Op den duur leiden deze tot
complicaties en vroegtijdige veroudering, invaliditeit en seniliteit.
Fysiologische wetten verklaren de vernietigende en vergiftigende invloed van het
diep ademen en leggen de basis voor het enige wetenschappelijke principe: de
genezing van de aandoeningen door opheffing van het CO2 tekort in het
organisme.
Onze methode, gebaseerd is op dit principe, werkt door middel van een bewuste
normalisatie van de ademhaling. Het is aangetoond dat indien de diepte van de
ademhaling wordt verminderd en de waarde van CO2 met 0,5 à 1 % boven de
norm stijgt, er geen negatieve effecten optreden voor het lichaam. Het is zelfs zo
dat degenen die leden aan gevolgen van diep ademhalen, met de symptomen
van bronchiale astma, angina pectoris of hypertensie, een super
uithoudingsvermogen ontwikkelen. Wij hebben dit gedurende decennia van het
bestaan van deze methode meerdere malen kunnen observeren. Het is evident
dat zelfs het maximaal reduceren van de ademhaling geen enkel nadelig effect
heeft op het organisme.
Vertaling:
Masha Anthonissen-Kotousova (www.buteyko-methode.eu)