Sinaasappelmunt Recept: chocolademousse met sinaasappelmunt

Sinaasappelmunt
Sinaasappelmunt, Mentha x f. citrata ‘Orange’, is meerjarig, winterhard en groeit zowel in de zon als in de
halfschaduw. De plant verkiest een vochtige, maar goed gedraineerde, humeuze grond.
Het is een woekerplant. Het is dus aan te raden in een pot of kuip te kweken, die je dan eventueel ingraaft in de
grond. Hij wordt ongeveer 80 cm hoog.
De plant heeft een aroma van sinaasappels. We kunnen een lekkere thee maken van de bladeren. Ook salades
kunnen op smaak gebracht worden met enkele blaadjes sinaasappelmunt.
Muntthee is goed voor de spijsvertering. Het verdrijft indigestie, winderigheid en krampen. Ook misselijkheid
verdwijnt door muntthee. We maken muntthee door 5 blaadjes 10 minuten te laten trekken in een kop gekookt
water. Dampen met munt is goed tegen neusverstopping.
Recept: chocolademousse met sinaasappelmunt
INGREDIENTEN 8 PERSONEN




500 g fondant chocolade;
1/2 l room;
250 g eiwitten;
1 bosje sinaasappelmunt
Bereidingswijze
Smelt de chocolade au bain-marie of in de oven op een temperatuur van 100 °C;
klop de room stevig op;
klop de eiwitten stevig op met een snuifje zout;
vermeng room met het eiwit;
spatel er de chocolade onder en vermeng het geheel met de versnipperde munt.
Recept: sinaasappelmuntthee
INGREDIENTEN



Sinaasappelmunt
Citroenmelisse
Water
Bereidingswijze
Zet een zeefje op een theeglas en doe in het zeefje twee theelepels gedroogd muntblad en een theelepel
citroenmelisse. Giet het water erop en laat het 5 minuten trekken. Zo simpel en zo lekker.
Waard voor: muntvlindertje
Het muntvlindertje (Pyrausta aurata) is een dagactieve vlinder uit de familie grasmotten (Crambidae).
Uiterlijk: Het is met een spanwijdte van 10 tot 15 millimeter een zeer klein vlindertje. De vlinder lijkt sterk op het
purpermotje dat net iets groter is. De rups is donkergroen met zwarte vlekken en leeft op wild kattenkruid
(Neparia cataria) en andere geurige lipbloemigen zoals citroenmelisse (Melissa citronalis). De rupsen uit de
tweede generatie overwinteren op deze planten en verpoppen zich nadien in een spinsel in de grond.
Voedsel: De waardplant is zoals de naam al doet vermoeden munt. De vliegtijd is van eind april tot eind
september. Ook salie-soorten gelden als waardplant. Het muntvlindertje vliegt in twee overlappende generaties
per jaar van april tot september.
Voorkomen: Dit vlindertje komt verbreid voor in Europa, Afrika en Azië. Men vindt ze, meestal in talrijke mate,
terug op zonnige plaatsen zoals droge weidegronden en grasvelden. In Nederland en België komt de soort vrij
algemeen voor.
Dracht voor: hommel
Uiterlijk: Hommels zijn kleurige, harige en vaak fors gebouwde sociale insecten, die ook bij lagere temperaturen
vliegen. Ze kunnen hun vleugelspieren niet alleen gebruiken om te vliegen, maar door hun vleugels 'los te
koppelen', gebruiken ze dezelfde spieren om op te warmen. Hierdoor kunnen ze bij lagere temperaturen vliegen
dan andere hymenoptera (vliesvleugeligen). Hommels hebben drie, in grote gelijke cubitaalcellen (bijen hebben er
twee), de drie ocelli (enkelvoudige ogen) staan in een lijn en niet in een driehoek.
Door de verschillende kleuren lijkt identificatie gemakkelijk, bij hommels komen echter kleurafwijkingen veelvuldig
voor. In dit overzicht zijn ook de parasitaire koekoekshommels (Psithyrus) opgenomen. Van koekoekshommels
worden vaker darren waargenomen dan vrouwelijke exemplaren. Van een aantal hommels is naast de
lichaamslengte van de vrouwelijke (werkster) en mannelijke (dar) exemplaren ook de grootte van de koningin
opgenomen. De grootte van de werksters kan gedurende het seizoen sterk variëren. Het nest wordt gemaakt van
was, die de vrouwelijke exemplaren uit speciale klieren produceren. Ze bouwen daarvan broedcocons waarin de
koningin het eitje legt. Het hommelnest wordt in het voorjaar gebouwd door de koningin, later wordt deze taak
overgenomen door de werksters. De koningin hoeft dan alleen nog maar eitjes te leggen. Aan het einde van het
seizoen worden nieuwe koninginnen geboren, die vervolgens uitvliegen om, na bevruchting, ergens alleen te
overwinteren. De rest van het volk gaat dood.
Voorkomen: In Nederland komen 31 verschillende soorten hommels voor, waarvan enkele nog niet worden
beschouwd als gevestigd. Sommige soorten zijn sterk in aantal achteruit gegaan, zoals de gele hommel (Bombus
distinguendus). Van andere soorten is niet goed bekend hoe het met ze gaat, zoals de heidehommel (Bombus
humilis), die moeilijk is te inventariseren. In Nederland zijn verschillende soorten al lange tijd niet meer
waargenomen en worden beschouwd als uitgestorven. Voorbeelden zijn de soorten (met jaar van laatste
waarneming): boloog (Bombus confusus, 1942), de Limburgse hommel (Bombus pomorum, 1948) en de
waddenhommel (Bombus cullumanus, 1953).
Bestuiving: In koudere klimaten zijn hommels zeer belangrijke bestuivers, omdat ze ook bij lage temperaturen
nog vliegen, dit in tegenstelling tot de meeste andere bijen. In heel warme streken zoals grote delen van Afrika en
in Australië komen geen hommels voor. In Nieuw-Zeeland werd in het verleden rode klaver ingevoerd als voedsel
voor het vee van de kolonisten. Omdat rode klaver een bloem heeft waarbij de nectar diep in de kroonbuis zit,
konden de van nature voorkomende bijen de planten echter niet bestuiven. Op advies van Charles Darwin
werden rond 1880 hommels ingevoerd waarna het probleem was opgelost. Alleen de uitrolbare tong van een
hommel kan rode klaver bestuiven. Ook in Denemarken en Frankrijk worden gekweekte hommels ingezet voor
het bestuiven van rode klaver.
Hommels worden tegenwoordig gefokt voor de bestuiving van verschillende planten. De aardhommel wordt in
Europa gebruikt om tomaten, te bestuiven, in andere werelddelen worden hiervoor andere hommelsoorten
gebruikt. Andere gewassen die door hommels worden bestoven zijn: paprika, aubergine, courgette, meloen,
aardbei, framboos en aalbes in kassen.
Bij tomaat, paprika en aubergine worden de hommels bijgevoerd met suikerwater, omdat de bloemen geen nectar
produceren. Bij deze laatste drie soorten, die allemaal behoren tot de nachtschadefamilie (Solanaceae), zijn de
helmhokjes buisvormig met een opening aan één kant. De gladde stuifmeelkorrels zitten stevig vast in de
helmhokjes. Hommels zijn goede bestuivers van deze planten omdat ze met de bovenkaken (mandibels) en
klauwtjes aan de poten de bloem kunnen vastpakken en door de borstspieren snel te bewegen de meeldraden
laten trillen om zo de stuifmeelkorrels uit de helmhokjes te laten vallen. Dit wordt in het Engels 'buzz pollination'
genoemd, wat vrij vertaald 'zoembestuiving' betekent.
Bij komkommerkruid kunnen alleen hommels op deze manier het stuifmeel uit de helmhokjes krijgen. De vallende
korrels plakken aan hun elektrostatisch geladen lijf. Vervolgens kunnen zij met hun poten het stuifmeel
verzamelen in hun korfjes. Een hommel neemt ook sneller genoegen met stuifmeel als er geen nectar aanwezig
is. Ook verlaat een hommel niet zo gauw de kasruimte, in tegenstelling tot een bij.
Hommels zijn over het algemeen niet zo efficiënt als bijen als het gaat om het bestuiven van bloemen. De
volkeren zijn aanmerkelijk kleiner en hommels eten ook stuifmeel van onrijpe bloemen waardoor deze niet goed
bestoven worden. Wanneer de nectar te diep in een bloem verborgen is bijt de hommel een gaatje in de zijkant
van de bloemkroon om zo bij de nectar te kunnen komen. Het openknippen van bloemen heeft een negatieve
impact op de bloem, omdat de hommel de bloem beschadigt of soms zelfs vernietigd. Bovendien komt de
hommel met zijn lichaam niet altijd langs de meeldraden, zodat de bloem niet goed wordt bestoven. De
plantensoorten waarbij dit voorkomt zijn smeerwortel, rode klaver, grote ratelaar, holwortel, hengel en dopheide.
Ook van de houtbijen uit het geslacht Xylocopa is bekend dat ze bloemen openknippen als ze niet op de
gebruikelijke manier bij de nectar kunnen komen.
Daarnaast zijn bijen in staat om hun soortgenoten kenbaar te maken waar veel rijpe bloemen bloeien, hommels
kennen deze vorm van communicatie niet.
Dracht voor: behangersbij
Uiterlijk: Van de Gewone behangersbij (Megachile versicolor) is de buikschuier roodgekleurd, behalve de laatste
twee segmenten die zijn zwart. De Gewone behangersbij heeft verder witte haarbandjes op de randen van de
achterlijfsegmenten. Ze is minder behaard dan de Ericabij. De soort vliegt vanaf eind mei tot begin augustus
soms gevolgd door een tweede generatie in eind augustus en september. Nestelt in dood hout (bestaande kevergaten of holle plantenstengels) op zonnige, open plekken bijvoorbeeld langs bosranden en in tuinen. Kan ook zelf
een gang graven in bijvoorbeeld met merg gevulde braamstengels. Als bouwmateriaal gebruikt de Gewone
behangersbij bij voorkeur blad van roos of sleedoorn. Komt in Nederland verspreid voor, met name op de hogere
zandgronden en de kustduinen, ook op de Waddeneilanden.
Deze solitaire bijen zijn slechts een paar maanden per jaar actief (de nakomelingen overwinteren als larven).
Tijdens deze actieve periode gaat elk vrouwtje op zoek naar een geschikte nestplaats. Ze nestelen in een
bepaalde vorm van holtes. Elk vrouwtje heeft haar eigen nestholte waarin ze eieren legt. Wanneer de nestholte
wordt goedgekeurd, begint het vrouwtje met een aantal van foerageervluchten. Daarnaast worden pollen
verzameld en opgestapeld, helemaal achterin de holte. Als er voldoende stuifmeel is verzameld, legt het vrouwtje
er een ei op. Vervolgens wordt er een (tussen)wand gemaakt van modder en speeksel, zodat er zich een cel
vormt. Dan wordt alles herhaald totdat de volledige holte gevuld is met cellen. Solitaire bijen bestuiven maar liefst
97% van de bloemen die ze bezoeken tijdens het verzamelen van het stuifmeel. De bestuiving van één solitaire
bij is het equivalent van 120 honingbijen. Honingbijen verzamelen nectar vaak zonder meeldraden van de
bloemen aan te raken. Zij hebben aan de onderkant van de buik lange haren waarmee veel stuifmeel verzameld
kan worden. In het nest wordt het stuifmeel opgestapeld met behulp van de achterpoten. Deze bij graaft zich een
gang gevuld met merg, in bijvoorbeeld braamstengels. Bij voorkeur gebruikt het als bouwmateriaal het blad van
de roos of sleedoorn.
Ze zijn vaak te vinden in vochtige tot natte duinen, bosranden, greppels, dijkhellingen, bermen, tuinen, parken,
openbare parken, begraafplaatsen en volkstuinen..
Stuifmeel van klavers, Bont kroonkruid, Akkermelkdistel, Wegdistel, Heelblaadjes, Engelse alant, Knoopkruid,
Echt bitterkruid, geranium.