Somatoforme stoornissen in de huisartspraktijk: prevalentie

oorspronkelijke stukken
Somatoforme stoornissen in de huisartspraktijk: prevalentie,
functionele beperkingen en comorbiditeit met angst en depressie*
M.W.M.de Waal, I.A.Arnold, J.A.H.Eekhof en A.M.van Hemert
Zie ook de artikelen op bl. 657 en 686.
Doel. Het kwantificeren van de prevalentie van en de functionele beperkingen die verband houden met
somatoforme stoornissen in de huisartspraktijk en de comorbiditeit met angst en depressie.
Opzet. Prevalentieonderzoek.
Methode. In een 2-stapsprevalentieonderzoek werd in de periode april 2000-december 2001 een vragenlijst verstuurd aan opeenvolgende huisartsbezoekers met een leeftijd van 25-79 jaar (n = 1778). Op grond
van de vragenlijst (n = 1046) werd bij de hoogrisicopatiënten en een deel van de laagrisicopatiënten
een gestandaardiseerd diagnostisch interview (‘Schedules for clinical assessment in neuropsychiatry’;
SCAN 2.1) afgenomen (n = 473). In de analysen werden de prevalentiecijfers berekend door terug te
wegen naar de oorspronkelijke consulterende populatie.
Resultaten. De prevalentie van somatoforme stoornissen was 16% (95%-BI: 12,8-19,4). Comorbiditeit
met angststoornis of depressieve stoornis kwam 3,3 maal zo vaak voor als verwacht op basis van toeval.
Zowel somatoforme stoornissen als angststoornis of depressieve stoornis leidden tot een aanzienlijke
ziektelast. Bij een combinatie van stoornissen namen de lichamelijke klachten, depressieve klachten en
functionele beperkingen evenredig toe.
Conclusie. De bevindingen ondersteunen het belang van een brede diagnostiek die zowel angststoornis
of depressieve stoornis als somatoforme stoornissen omvat.
Ned Tijdschr Geneeskd. 2006;150:671-6
Psychische aandoeningen komen frequent voor in de huisartspraktijk en de huisarts heeft een sleutelrol in de herkenning en de behandeling hiervan. Zo was in de ‘Tweede nationale studie’ de prevalentie van aan de huisarts gepresenteerde psychische klachten en aandoeningen 13%.1 Hoewel de
aandacht zich vooral richt op angst en depressie, zijn deze
stoornissen waarschijnlijk in de huisartspraktijk niet het
prevalentst. Onder huisartsbezoekers in Denemarken werd
voor somatoforme stoornissen een prevalentie gerapporteerd van 30%.2 In de DSM-IV spreekt men van somatoforme
stoornissen wanneer de patiënt lichamelijke klachten presenteert die doen denken aan een somatische aandoening
(‘somatoform’), maar die niet of slechts gedeeltelijk aan een
somatische aandoening toe te schrijven zijn (tabel 1). Deze
beschrijvende definitie is niet identiek aan de algemenere
term ‘somatisatie’, waarvan echter geen nauwkeuriger definiëring mogelijk is.3
*
Dit onderzoek werd eerder gepubliceerd in The British Journal of Psychiatry (2004;184:470-6) met als titel ‘Somatoform disorders in general practice: prevalence, functional impairment and comorbidity
with anxiety and depressive disorders’.
Leids Universitair Medisch Centrum, afd. Public Health en Eerstelijnsgeneeskunde, Postbus 2088, 2301 CB Leiden.
Mw.M.W.M.de Waal, epidemioloog; mw.I.A.Arnold, huisarts; hr.dr.J.A.H.
Eekhof, huisarts en epidemioloog; hr.dr.A.M.van Hemert, psychiater en
epidemioloog (tevens: Parnassia Psychomedisch Centrum, Den Haag).
Correspondentieadres: mw.I.A.Arnold ([email protected]).
Naast stoornissen zoals hypochondrie of conversie
kunnen ook syndromen van onverklaarde lichamelijke
klachten, zoals het chronische-vermoeidheidssyndroom en
chronische lage rugpijn, geclassificeerd worden als somatoforme stoornis. De classificatie heeft overigens geen
etiologische pretenties. Dat wil zeggen dat de oorzaak niet
noodzakelijkerwijs van psychische aard is. Patiënten met
somatoforme stoornissen hebben vaak een aanzienlijke
ziektelast4 en de comorbiditeit met angststoornissen en
depressieve stoornissen is hoog.5 Daarnaast maken onverklaarde lichamelijke klachten 30-60% uit van nieuwe
verwijzingen naar diverse specialistische poliklinieken.6 7
Recente reviews tonen aan dat cognitieve gedragstherapie effectief is in de behandeling van somatoforme stoornissen.8 9 Met het oog op de ziektelast voor de patiënt, de werklast voor de huisarts en de specialist en de nieuwe mogelijkheden voor behandeling is het relevant de somatoforme
stoornissen accuraat in beeld te brengen. Het doel van ons
onderzoek was het kwantificeren van de prevalentie van
somatoforme stoornissen en de comorbiditeit met angststoornissen en depressieve stoornissen in de eerste lijn,
waarbij wij gebruikmaakten van de DSM-IV-criteria en het
accent legden op functionele beperkingen.
Ned Tijdschr Geneeskd. 2006 25 maart;150(12)
671
tabel 1. Omschrijving van somatoforme stoornissen volgens de
DSM-IV-classificatie
In het algemeen gaat het om een presentatie van lichamelijke klachten die doen denken aan een somatische aandoening (‘somatoform’), maar die niet of slechts gedeeltelijk toe te schrijven zijn aan
een somatische aandoening. De klachten zijn niet toe te schrijven
aan het gebruik van een middel of aan een andere psychische stoornis. Voor alle stoornissen geldt dat de klachten klinisch belangrijk
lijden veroorzaken of beperkingen in het functioneren op sociaal,
beroepsmatig of ander belangrijk terrein.
Somatisatiestoornis. Een voorgeschiedenis met 8 of meer lichamelijke klachten die een aantal jaren bestaan en zijn begonnen vóór het
30e levensjaar. Er wordt een combinatie van pijn, gastro-intestinale,
seksuele en pseudoneurologische klachten gepresenteerd, waarvoor
geldt dat ze ernstig genoeg zijn om te hebben geleid tot het zoeken
van behandeling of tot belangrijke beperkingen in het functioneren.
Ongedifferentieerde somatoforme stoornis. Er is sprake van één of meer
onverklaarde lichamelijke klachten gedurende een periode van
6 maanden of langer.
Pijnstoornis, acuut of chronisch. Het belangrijkste symptoom is pijn.
De arts vermoedt dat psychologische factoren een rol spelen bij
het begin, de ernst, de verergering of het voortduren van de pijn.
(Men spreekt van ‘chronisch’ bij een duur van 6 maanden of langer.)
Hypochondrie. Centraal staat de preoccupatie met de vrees of opvatting een ernstige ziekte te hebben, ondanks adequaat medisch
onderzoek en geruststelling. De duur van de klacht is tenminste
6 maanden of langer.
Stoornis in de lichaamsbeleving (morfodysforie). Centraal staat de overmatige preoccupatie met een vermeende onvolkomenheid van het
uiterlijk.
Conversiestoornis. Centraal staat een onverklaarde neurologische
klacht. Het betreft één of meer symptomen of uitvalsverschijnselen
die de willekeurige motorische of sensorische functies treffen en
die niet volledig toegeschreven kunnen worden aan een bekende
somatische aandoening.
Somatoforme stoornis, niet anderszins omschreven. Er is sprake van
klinisch belangrijke onverklaarde lichamelijke klachten, maar er
wordt niet voldaan aan de criteria van een van bovenstaande stoornissen; bijvoorbeeld de duur is korter dan 6 maanden.
patiënten en methoden
Patiënten. Het ‘Somatisatieonderzoek Universiteit Leiden’
(SOUL) was opgezet als een 2-stapsprevalentieonderzoek.
In de eerste fase werden screenende vragenlijsten gebruikt
om hoogrisicopatiënten op te sporen. In de tweede fase
werden alle hoogrisicopatiënten en 15% van de laagrisicopatiënten uitgenodigd voor een psychiatrisch-diagnostisch
interview. Deze procedure had als doel de opbrengst van de
interviews te verhogen zonder de schatting van de prevalentie te beïnvloeden. De studie vond plaats in 8 aan de universiteit geaffilieerde huisartspraktijken in Nederland binnen
het Leidse huisartsenregistratienetwerk.
In de periode april 2000-december 2001 werd aan een
steekproef van 1778 opeenvolgende huisartsbezoekers met
een leeftijd van 25-79 jaar een screenende vragenlijst
672
verzonden over de post, met na 2 weken een herinnering.
Om problemen bij het latere interview te vermijden was de
studie beperkt tot patiënten geboren in Nederland en werden patiënten met doofheid, afasie of cognitieve beperkingen buiten beschouwing gelaten. In totaal stuurden 1046
patiënten de vragenlijsten retour, een respons van 59%.
Een uitgebreide non-responsanalyse liet zien dat vooral jongere mannen (25-44 jaar) minder vaak deelnamen aan het
onderzoek, wat zou kunnen leiden tot een relatieve overschatting van het aantal stoornissen. Ook waren patiënten
met sociale problemen licht ondervertegenwoordigd, waardoor mogelijk juist een lichte onderschatting van het aantal
stoornissen plaatsvond.
Vragenlijsten en diagnostisch interview. Voor het meten van
de functionele beperkingen werd de ‘Short from’(SF)-36
gebruikt, voor angst en depressieve klachten de ‘Hospital
anxiety and depression scale’ (HADS) en voor het aantal
lichamelijke klachten de ‘Lichamelijke klachten vragenlijst’
(LKV). De LKV bevat een lijst met 55 lichamelijke klachten
waarop de respondent de aanwezigheid van klachten in de
afgelopen week kan aankruisen. Op grond van de vragenlijsten waren er 506 hoogrisicopatiënten (48%). Allen
werden voor het interview uitgenodigd (respons: 404/506 =
80%). Van de overige 540 laagrisicopatiënten werden er 82
(15%) uitgenodigd (respons: 69/82 = 84%). In totaal namen
473 van de 588 uitgenodigde patiënten (respons: 80%) deel
aan het diagnostisch interview. Het interview vond plaats
met de ‘Schedules for clinical assessment in neuropsychiatry’ (SCAN 2.1; World Health Organization 1999) voor de
diagnostiek van somatoforme stoornissen, angststoornissen en depressieve stoornissen. Gedurende het interview
beoordeelden de interviewers de aanwezigheid van somatische aandoeningen en gingen zij na of de klachten lichamelijk ‘verklaard’ of ‘onverklaard’ waren. Voor aanvullende
diagnostische informatie werd zo nodig het elektronisch
medisch dossier of de huisarts van de patiënt geraadpleegd.
Alle somatoforme stoornissen volgens DSM-IV met een
duur van tenminste 6 maanden werden gediagnosticeerd,
waarbij nauwkeurig de ernst van de stoornis en de beperkingen in het dagelijks functioneren werden beoordeeld.
In totaal hadden 144 van de 473 patiënten een stoornis: bij
119 patiënten werd een somatoforme stoornis vastgesteld,
bij 41 een angststoornis en bij 34 een depressieve stoornis.
Er waren 39 patiënten met 2 of meer stoornissen.
Analyse. In de analysen werden de prevalentiecijfers berekend door terug te wegen naar de oorspronkelijke consulterende populatie en werd de ratio berekend tussen de
geobserveerde en verwachte overlap met angststoornissen
of depressieve stoornissen op grond van het toeval.
Ned Tijdschr Geneeskd. 2006 25 maart;150(12)
tabel 2. Geschatte prevalentie (gewogen percentages) van somatoforme
stoornissen, angststoornissen en depressieve stoornissen (met huidige
symptomen) volgens DSM-IV in een populatie huisartsbezoekers, op
grond van een steekproefonderzoek
geschatte
prevalentie in %
(95%-BI)
somatoforme stoornissen*
somatisatiestoornis
ongedifferentieerde somatoforme stoornis
pijnstoornis, chronisch
hypochondrie
stoornis in de lichaamsbeleving
conversiestoornis
0,5 (0,0-0,9)
13 (9,8-16,2)
1,6 (0,7-2,4)
1,1 (0,4-1,8)
– –
0,2 (0,0-0,6)
totaal
16,1 (12,8-19,4)†
angststoornissen
paniekstoornis met of zonder agorafobie
agorafobie zonder paniekstoornis
specifieke fobie
sociale fobie
obsessief-compulsieve stoornis
posttraumatische stressstoornis
gegeneraliseerde angststoornis
2,7 (0,9-4,4)
0,5 (0,0-0,9)
1,8 (0,9-2,7)
0,8 (0,2-1,5)
0,5 (0,0-0,9)
0,2 (0,0-0,6)
0,8 (0,2-1,5)
totaal
5,5 (3,5-7,6)‡
depressieve stoornissen
depressieve stoornis, eenmalig of recidiverend
bipolaire stoornis
dysthyme stoornis
2,9 (1,7-4,0)
0,4 (0,0-0,8)
0,8 (0,2-1,4)
totaal
4,1 (2,7-5,3)
antidepressiva, terwijl zij geen huidige klinisch relevante
symptomen hadden ofwel geen huidige depressieve stoornis volgens DSM-IV. Bij anxiolytica gold dit voor 5% (95%BI: 2,5-6,4) van de spreekuurbezoekers.
Comorbiditeit en functionele beperkingen. De schatting van
de comorbiditeit van somatoforme stoornissen en van
angststoornissen en/of depressieve stoornissen volgens
DSM-IV in een Nederlandse populatie van huisartsspreekuurbezoekers viel hoog uit (figuur). Door de overlap tussen
angststoornissen en depressieve stoornissen is het totaalpercentage in de figuur (7,8%) lager dan men zou vermoeden op grond van de percentages in tabel 2 (respectievelijk
5,5 en 4,1%). De geobserveerde comorbiditeit bedroeg
4,2%; bij een verwachte comorbiditeit van 1,26% bedroeg de
ratio geobserveerd:verwacht 3,3 (95%-BI: 1,8-6,1). Binnen
de groep met somatoforme stoornissen had 26% tevens
een angststoornis of depressieve stoornis en binnen de
groep met angststoornis of depressieve stoornis had 54%
tevens een somatoforme stoornis. Patiënten met zowel een
somatoforme stoornis als een angststoornis of depressieve
stoornis rapporteerden meer klachten en meer functionele
beperkingen (tabel 3). Voor lichamelijke klachten (LKVscore), depressieve klachten (HADS-score) en functionele
beperkingen (SF-36-score) gold dat een combinatie van
stoornissen leidde tot een evenredige toename van klachten
en beperkingen in vergelijking met patiënten met een enkele
stoornis.
beschouwing
*Exclusief
acute pijnstoornis en somatoforme stoornis, niet anderszins
omschreven.
†Een aantal patiënten had 2 somatoforme stoornissen.
‡Een aantal patiënten had meerdere angststoornissen.
Belangrijkste bevindingen. Onze studie toont aan dat somatoforme stoornissen behoren tot de meest voorkomende
psychische stoornissen in de huisartspraktijk. De diagnose
resultaten
Prevalentiecijfers. De geschatte prevalentie van somatoforme
stoornissen in een Nederlandse populatie van huisartsspreekuurbezoekers was 16% (tabel 2). De meest voorkomende stoornis was de ongedifferentieerde somatoforme
stoornis met een prevalentie van 13%. De betreffende patiënten hebben één of meer onverklaarde lichamelijke klachten, zoals vermoeidheid, hoofdpijn of gastro-intestinale
klachten, die belangrijke klinisch relevante beperkingen
veroorzaakten gedurende tenminste 6 maanden. De prevalentie van huidige angststoornissen was 6% en die van een
huidige depressieve stoornis 4%. Een substantiële groep
spreekuurbezoekers die werd behandeld met medicatie
voldeed niet (meer) aan de criteria voor een stoornis: 7%
(95%-BI: 4,8-9,9) van de spreekuurbezoekers gebruikte
11,9% (1,6)
somatoforme
stoornis
4,2% (0,7)
3,6% (0,9)
angststoornis of
depressieve stoornis
80,3% (1,9)
geen somatoforme stoornis, noch
angststoornis of depressieve stoornis
Venndiagram van huisartspatiënten met daarin de geschatte overlap tussen somatoforme stoornissen enerzijds en angststoornissen en/of depressieve stoornissen anderzijds: de cijfers zijn gewogen prevalenties in % (standaardfout).
Ned Tijdschr Geneeskd. 2006 25 maart;150(12)
673
tabel 3. Symptomen en functionele beperkingen bij patiënten met en zonder somatoforme stoornis en met en zonder angststoornis of depressieve
stoornis, in een steekproef van een huisartsenpopulatie: gewogen gemiddelden met 95%-betrouwbaarheidsinterval
somatoforme stoornis (S);
angststoornis en/of depressieve stoornis (AD)
klachten
aantal lichamelijke klachten†
HADS-depressiescore‡
HADS-angstscore‡
functionele beperkingen (SF-36)§
fysiek functioneren
sociaal functioneren
rolbeperkingen door fysieke gezondheidsproblemen
rolbeperkingen door emotionele problemen
lichamelijke pijn
ervaren gezondheid
p*
S–
AD –
(n = 329)
S–
AD +
(n = 25)
S+
AD –
(n = 84)
S+
AD +
(n = 35)
4,4 (4-5)
3,3 (3-4)
4,8 (4-5)
9,4 (7-12)
8,0 (6-10)
10,7 (9-13)
9,8 (8-11)
5,4 (5-6)
7,4 (7-8)
14,7 (12-18)
10,2 (9-11)
11,3 (10-13)
80 (78-83)
80 (77-82)
66 (61-70)
84 (79-86)
71 (68-73)
66 (64-68)
76 (66-87)
53 (44-62)
53 (35-71)
33 (17-49)
66 (57-76)
56 (48-65)
73 (69-78)
60 (55-65)
34 (25-42)
51 (41-60)
55 (50-60)
54 (50-58)
66 (57-75)
45 (36-53)
29 (16-41)
22 (11-33)
58 (50-66)
44 (38-49)
< 0,01
< 0,01
< 0,01
< 0,01
< 0,01
< 0,01
< 0,01
*p
< 0,01 bij vergelijking van de 4 groepen met de toets van Kruskal en Wallis.
‘vaak of meestal last in de afgelopen week’ op de ‘Lichamelijke klachten vragenlijst’ (totaalaantal klachten voor mannen: n = 52, voor
vrouwen n = 54).
‡HADS = ‘Hospital anxiety and depression scale’: zowel bij depressie als bij angst heeft de score een bereik van 0 (geen klachten)-21 (zeer veel
klachten).
§Alle schalen van de ‘Short form’(SF)-36 werden gestandaardiseerd naar scores met een bereik van 0 (veel beperkingen)-100 (geen beperkingen).
†Klachten
‘somatoforme stoornis’ volgens de DSM-IV werd gesteld bij
16% van de huisartsbezoekers, de prevalentie van een angststoornis of depressieve stoornis was respectievelijk 6 en 4%.
De overlap van somatoforme stoornissen met een angststoornis of depressieve stoornis kwam 3,3 maal zo vaak voor als
verwacht kon worden op grond van het toeval. Meer dan de
helft van alle patiënten met een angststoornis of depressieve stoornis had ook een somatoforme stoornis. Bij patiënten die meer dan één stoornis hadden, namen de klachten
en functionele beperkingen evenredig toe, wat leidde tot
een aanzienlijk grotere ziektelast bij comorbiditeit.
Prevalentieschattingen. In vergelijking met de literatuur
over DSM-IV-stoornissen in de huisartspraktijk zijn onze
gevonden prevalentiecijfers relatief laag. Voor somatoforme
stoornissen werd een prevalentie van 30% gevonden2 en
voor huidige angststoornis of depressieve stoornis werden
prevalenties gerapporteerd van respectievelijk 12 en 8%.10
De prevalentiecijfers uit ons onderzoek komen meer overeen met cijfers uit de algemene bevolking.11 Onze lage prevalentiecijfers zijn waarschijnlijk het gevolg van het strikt
hanteren van de definities uit de DSM-IV. Het gebruikte
SCAN-interview legt de nadruk op klinisch relevante symptomen en functionele beperkingen, waardoor prevalentieschattingen lager uitkomen.12 In aanvulling op het vaststellen van psychische klachten vindt voor een diagnose ‘somatoforme stoornis’ een klinische beoordeling plaats van
de mogelijke somatische verklaringen van een lichamelijke
674
klacht. Hoewel wij de beschikking hadden over de medische
informatie van de behandelend huisarts kon er toch twijfel
over bestaan of de klacht ‘verklaard’ of ‘onverklaard’ was.
Onze conservatieve benadering kon leiden tot een onderschatting van de prevalentie. Een andere verklaring voor
onze lage schattingen is dat het vóórkomen van een stoornis
kan afnemen door het gebruik van antidepressiva of anxiolytica. In theorie zou een prevalentiecijfer met 50% kunnen
afnemen in een populatie die een optimale behandeling
ontvangt. Andere prevalentiestudies hebben tot dusver geen
cijfers gerapporteerd over psychotrope medicatie.
Klinische implicaties. Wij toonden aan dat er een sterk
verband bestaat tussen somatoforme stoornissen en angststoornis of depressieve stoornis. Een belangrijke bevinding
was dat de ziektelast bij somatoforme stoornissen evenredig toenam door de aanwezigheid van een angststoornis of depressieve stoornis. Dit is in overeenstemming
met eerdere studies waarbij de ziektelast bij depressie en
angst vergelijkbaar was met die bij chronische somatische
aandoeningen. Ook blijkt dat comorbide depressie de
ziektelast bij chronische somatische aandoeningen deed
toenemen.13-15 Bovendien verslechtert de prognose van
onverklaarde lichamelijke klachten indien meerdere medische diagnosen zijn gesteld.16 Dit impliceert dat voor
een adequate diagnostiek zowel psychische als somatische klachten en diagnosen geïnventariseerd dienen te
worden.
Ned Tijdschr Geneeskd. 2006 25 maart;150(12)
Actueel is de discussie over de classificatie van somatoforme stoornissen in het kader van de herziening van de
DSM-IV. Een aantal auteurs stelt dat somatoforme stoornissen in strikte zin geen psychische stoornissen zijn.17 Inderdaad is niet aangetoond dat onverklaarde lichamelijke
klachten veroorzaakt worden door psychische factoren.
Echter, het is wel duidelijk dat er een sterke relatie bestaat
met angst en depressie, aangezien in ons onderzoek de helft
van alle patiënten met een angststoornis of depressieve
stoornis ook een somatoforme stoornis had. Deze relatie
kan berusten op (een verhoogde gevoeligheid voor) lichamelijke klachten veroorzaakt door angst en depressie of,
omgekeerd, op lichamelijke klachten die angst en depressie
veroorzaken. Ook complexere verbanden, zoals circulaire
causaliteit of een derde gezamenlijke factor zoals consultgedrag, zouden de onderlinge relatie kunnen verklaren.
Somatoforme klachten lijken hiermee een resultaat te zijn
van een ingewikkeld samenspel tussen het waarnemen
en de attributie van symptomen, leidend tot onproductief
ziektegedrag.
Het is van belang om bij de behandeling van deze stoornissen onderscheid te maken tussen patiënten die zich presenteren met psychische of lichamelijke klachten. Patiënten
met een somatoforme presentatie schrijven hun klachten
meestal toe aan een somatische oorzaak. De motivatie om
behandeling te ondergaan voor psychische problemen zal
hierdoor beperkt zijn. Pas nadat de lichamelijke klachten
zijn erkend als reëel, zal een patiënt kunnen accepteren dat
psychische stress een gevolg kan zijn van lichamelijke klachten of nieuwe klachten kan uitlokken.18 Ook andere auteurs
beschrijven positieve resultaten van erkenning van de klachten en de daaropvolgende reactivatie of desensitisatie.19 20
Een aantal systematische reviews8 9 en een Nederlandse
gerandomiseerde studie21 toonden aan dat een cognitiefgedragsmatige benadering effectief kan zijn in het verminderen van de ziektelast. Verder onderzoek naar de effectiviteit van behandeling voor deze patiënten vereist een goed
gedefinieerde categorie van somatoforme stoornissen in
de DSM-V. Daarnaast bepleiten wij het gebruik van duidelijke richtlijnen voor de diagnostiek en de behandeling
van somatoforme stoornissen, zoals bij de angststoornis en
depressieve stoornis in de betreffende standaarden van het
Nederlands Huisartsen Genootschap gebeurt.
conclusie
Gezien de prevalentie dragen somatoforme stoornissen
aanzienlijk bij aan de totale ziektelast van psychische morbiditeit bij patiënten in de huisartspraktijk. Tenminste 1 op
de 6 patiënten die de huisarts ziet, heeft een somatoforme
stoornis. Somatoforme stoornissen versterken de ziektelast
van angststoornis of depressieve stoornis: bij een combinatie van een somatoforme stoornis met een angststoornis
of depressieve stoornis bleken symptomen en functionele
beperkingen evenredig toe te nemen. Onze bevindingen
ondersteunen het belang van een brede diagnostiek die zowel angst en depressie als somatoforme stoornissen omvat.
Belangenconflict: geen gemeld. Financiële ondersteuning: ZonMw.
Aanvaard op 5 december 2005
Literatuur
1
Linden MW van der, Westert GP, Bakker DH de, Schellevis FG. Tweede
Nationale Studie naar ziekten en verrichtingen in de huisartspraktijk:
klachten en aandoeningen in de bevolking en in de huisartspraktijk.
Utrecht/Bilthoven: NIVEL/RIVM; 2004.
2 Fink P, Sorensen L, Engberg M, Holm M, Munk-Jorgensen P. Somatization in primary care. Prevalence, health care utilization, and general practitioner recognition. Psychosomatics. 1999;40:330-8.
3 Rooijmans HGM, Hemert AM van, Speckens AEM. Wat is ‘somatiseren’? Ned Tijdschr Geneeskd. 1996;140:1217-20.
4 Kroenke K, Spitzer RL, deGruy 3rd FV, Hahn SR, Linzer M, Williams
JB, et al. Multisomatoform disorder. An alternative to undifferentiated somatoform disorder for the somatizing patient in primary care.
Arch Gen Psychiatry. 1997;54:352-8.
5 Maier W, Falkai P. The epidemiology of comorbidity between depression, anxiety disorders and somatic diseases. Int Clin Psychopharmacol. 1999;14 Suppl 2:S1-6.
6 Nimnuan C, Hotopf M, Wessely S. Medically unexplained symptoms:
an epidemiological study in seven specialities. J Psychosom Res.
2001;51:361-7.
7 Hemert AM van, Hengeveld MW, Bolk JH, Rooijmans HGM, Vandenbroucke JP. Psychiatric disorders in relation to medical illness among
patients of a general medical out-patient clinic. Psychol Med. 1993;
23:167-73.
8 Kroenke K, Swindle R. Cognitive-behavioral therapy for somatization
and symptom syndromes: a critical review of controlled clinical trials.
Psychother Psychosom. 2000;69:205-15.
9 Looper KJ, Kirmayer LJ. Behavioral medicine approaches to somatoform disorders. J Consult Clin Psychol. 2002;70:810-27.
10 Olfson M, Fireman B, Weissman MM, Leon AC, Sheehan DV, Kathol
RG, et al. Mental disorders and disability among patients in a primary care group practice. Am J Psychiatry. 1997;154:1734-40.
11 Bijl RV, Zessen G van, Ravelli A. Psychiatrische morbiditeit onder
volwassenen in Nederland: het NEMESIS-onderzoek. II. Prevalentie
van psychiatrische stoornissen. Ned Tijdschr Geneeskd. 1997;141:
2453-60.
12 Narrow WE, Rae DS, Robins LN, Regier DA. Revised prevalence
estimates of mental disorders in the United States: using a clinical
significance criterion to reconcile 2 surveys’ estimates. Arch Gen
Psychiatry. 2002;59:115-23.
Ned Tijdschr Geneeskd. 2006 25 maart;150(12)
675
13 Hays RD, Wells KB, Sherbourne CD, Rogers W, Spritzer K. Functioning and well-being outcomes of patients with depression compared
with chronic general medical illnesses. Arch Gen Psychiatry. 1995;52:
11-9.
14 Wells KB, Sherbourne CD. Functioning and utility for current health
of patients with depression or chronic medical conditions in managed, primary care practices. Arch Gen Psychiatry. 1999;56:897-904.
15 Gijsen R, Hoeymans N, Schellevis FG, Ruwaard D, Satariano WA, Bos
GA van den. Causes and consequences of comorbidity: a review. J Clin
Epidemiol. 2001;54:661-74.
16 Khan AA, Khan A, Harezlak J, Tu W, Kroenke K. Somatic symptoms
in primary care: etiology and outcome. Psychosomatics. 2003;44:
471-8.
17 Mayou R, Kirmayer LJ, Simon G, Kroenke K, Sharpe M. Somatoform
disorders: time for a new approach in DSM-V. Am J Psychiatry. 2005;
162:847-55.
18 Arnold IA, Hornsveld HK. Doorbreek de vicieuze cirkel; gerichte
therapie kan de patiënt activeren. Med Contact. 2002;57:185-8.
19 Gijn J van, Bierman WFW, Zuketto C, Rooijmans HGM. Chronische,
onverklaarde pijn: van klacht naar doel. Ned Tijdschr Geneeskd. 2000;
144:641-4.
20 Wilgen CP van, Keizer D. Het sensitisatiemodel: een methode om een
patiënt uit te leggen wat chronische pijn is. Ned Tijdschr Geneeskd.
2004;148:2535-8.
21 Speckens AEM, Hemert AM van, Spinhoven Ph, Hawton KE, Bolk JH,
Rooijmans HGM. Gunstige effecten van cognitieve gedragstherapie
voor onverklaarde lichamelijke klachten; een gerandomiseerd onderzoek. Ned Tijdschr Geneeskd. 1996;140:1227-32.
676
Abstract
Somatoform disorders in general practice: prevalence, functional limitations and comorbidity with anxiety and depression
Objective. To quantify the prevalence of, and functional impairment
associated with, somatoform disorders in general practice and their
comorbidity with anxiety and depression.
Design. Prevalence study.
Method. In the first phase of a two-stage prevalence study from April
2000 up to December 2001, a questionnaire was completed by 1046
consecutive attendees at general practices, aged 25-79 years (n = 1778).
This was followed in the second phase by a standardised diagnostic interview (‘Schedules for clinical assessment in neuropsychiatry’; SCAN 2.1)
in a stratified sample of 473 patients. In the analyses, the prevalence
figures were estimated by weighting back to the original attending population.
Results. The prevalence of somatoform disorders was 16% (95% CI: 12.819.4). Comorbidity of somatoform disorders and anxiety or depression
disorders was 3.3 times more likely than would be expected by chance.
Somatoform disorders as well as anxiety or depressive disorders were
associated with substantial functional impairment. In patients with
comorbid disorders, physical symptoms, depressive symptoms and
functional limitations were proportionately increased.
Conclusion. These findings underline the importance of a comprehensive diagnostic approach covering anxiety and depressive disorders as
well as somatoform disorders in general practice.
Ned Tijdschr Geneeskd. 2006;150:671-6
Ned Tijdschr Geneeskd. 2006 25 maart;150(12)