Klik hier - Biojournaal

Poëtisch verslag van de "Jaar van de Bodem Kick-off"
Wonderen van grond
Vandaag hebben wij hier wonderen aanschouwd.
Het eerste wonder was wetenschap dat wij wandelen op de bodem van de zee.
De Zonnehoeve is 33 jaar oud,
de leeftijd waarop, naar sommigen zeggen,
de zon op aarde kwam en stierf.
Men zegt dat dit een redding was
en dat toen vele wonderen werden gezien.
Dit is een goede plek voor wonderen.
Wij zagen hier ooit de creatie
van bodem uit water
voor een nieuwe generatie.
Maar nu gebeurt overal het omgekeerde.
De bodem zakt weg onder onze voeten.
En daar praten wij veel over.
Praten zijn we goed in.
We zijn goed in kennis nemen van.
Maar vandaag zijn we hier voor een beslissing:
wat ga IK met de bodem doen.
Piet van IJzendoorn nam een beslissing.
Nu groeit het wonder om ons heen.
Het fosfaat wonder van de Zonnehoeve.
Het wonder van meer opbrengst met minder stikstof.
Het wonder van 5000 kilo melk zonder krachtvoer.
Weet je wat een wonder is?
Dat we weten meer over verre sterrenstelsels
dan over de grond onder onze voeten.
Laten we open kijken.
Wees bereid te zien wat je niet weet.
Laten we luister naar de drie-eenheid van wetenschap.
Jantiene Baartman werd begeesterd
door de bodems van de wereld.
Zij weet wat er fout kan gaan:
Het wordt ondoordringbaar, zout of vuil.
Het kan verschuiven, verzuren, verarmen.
Het waait weg onder de zon,
wordt afgedekt met beton.
Daarom moeten we dieper kijken, zei Sjef Staps.
Dieper doordringen. Diep ploegen.
Er is een schat in de bodem die zal opengaan
als we haar zoeken.
Het goud van gemeenschap.
Het groene goud van leefbaar landschap.
Het is wonderlijk dat wij leven
in de tijd van de global village
met een politiek systeem uit de 19e eeuw.
Dat het belang van toekomstige generaties gewoon niet telt.
Het zou een wonder zijn als dat veranderde.
Maar wonderen zijn mogelijk.
De gevangene op Robbeneiland werd president.
Roken in cafés werd verboden.
De muur werd afgebroken.
Geen wonder!
Wonderen zijn alleen maar wonderen,
tot ze wetenschap geworden zijn.
Het is haalbaar. Ook al gaat alles boven de bodem
en in de bodem wonderlijk langzaam,
zoals Wijnand Sukkel liet zien.
De bodem verandert nog trager dan je partner.
En daarom zie je het niet. Tot het te laat is.
Laten we langer kijken. We weten nog weinig.
Dat biologische bodems minder snel ziek worden.
Is dat een medisch wonder?
Meer productie in droge jaren? Een wonder?
Nee, het is goed nieuws.
Het is verklaarbaar. Het is toepasbaar.
De bodem kan sexy worden.
In de hele wereld, in Nederland,
en met Nol Verdaasdonk ook in Brabant.
We moeten alleen iets doen.
In het Jaar van de Bodem.
Wanneer is 2015 succesvol geweest?
In de serene maalderij stak een storm op.
Een brainstorm. Wat hoorde ik in de storm?
Iemand wilde een sneeuwbaleffect.
Iemand wilde zonnegroente naar de mensheid brengen.
Iemand wilde dat mensen aan de bodem denken als ze een sinaasappel kopen.
Iemand zei: Eet de grond gezond!
Een lijst vol eigenwijze plannen.
Laten we inspireren en niet opdringen.
En het volgende wonder kondigde zich aan.
De geboorte van de parttime boer.
De boer die op vakantie kan. Dat bestaat niet.
Maar Joris van der Kamp ging op zoek en zag dat het kan.
Hij vond de verborgen schat van samenwerkende levensvormen.
In gemeenschap kan alles.
Ruik die versgemaaide grasklaver.
Elk plantje haalt zijn eigen mineralen naar boven.
De muizen die de keuken van Assepoester opruimen
worden werkelijkheid
als je het bodemleven het ploegwerk laat doen.
Dat is het wonder.
Het bodemvoedselweb van Marc Siepman waarin alle beestjes helpen.
Het wonder dat hij een mail kreeg uit Alaska.
Het wonder van kennis. Hoe wonderlijk het is
dat iedereen de bodem kan leren begrijpen
door een boek te lezen.
En naarmate we dieper doordrongen in de materie,
stegen we hoger op. We gingen de open ruimte in.
Open space. En daar klonken vragen. Er vlogen vlinders rond.
We volgden de wet van twee voeten.
We gingen kruisbestuiven. We kwamen tot iets.
Vele minuscule wonderen vonden plaats onder vier ogen.
Er werden verbonden gesloten.
Er werd gewikt en gewogen.
En van de open ruimte daalden we weer af naar de grond.
De grond waarom we nu staan. Of zitten.
De grond waarover we verder moeten gaan.
Waar we ooit in zullen liggen.
Waar zíj in liggen die deze grond ontgonnen.
En wij gaan verder met de nieuwe schatten
in ons hoofd en in onze hand.
Over de zeebodem.
Naar het eeuwig jonge land.
Alexis de Roode
www.alexisderoode.nl
[email protected]