Kolonisten kunnen hun gang gaan tegen Palestijnen

Kolonisten kunnen hun gang
gaan tegen Palestijnen
De Brug / juni-juli 2012
Het leger staat erbij
20
Asira al-Qibliya is een Palestijns dorp op de Westelijke Jordaanoever, 14 kilometer ten zuiden van Nabloes. Al bijna vijf jaar wordt het dorp geteisterd
door gewelddadig optreden van kolonisten van de nabijgelegen nederzetting
Yitzhar. Zelden was daar aandacht voor in de Israelische pers of werd er
iemand van de kolonisten gearresteerd.
Nu is dat eventjes anders. Op 19 mei werd een Palestijnse jongen van 24 jaar in
het hoofd geschoten. De Israelische mensenrechtenorganisatie B’Tselem heeft
dat incident gefilmd. Je ziet kolonisten schieten en Israelische soldaten die er
bij staan en niets doen om het te voorkomen of te stoppen. Grote verontwaardiging in Israel. Terecht. Maar Dana Golan van Breaking the Silence legt op
haar +972blog uit dat dit het gewone gedrag is van Israelische militairen als
kolonisten Palestijnen aanvallen.
Dana Golan
Op zaterdag 19 mei legde een videocamera
van B’Tselem vast hoe kolonisten geweld
gebruikten tegen Palestijnen. Het begon
met het gooien van stenen naar Palestijnen bij het dorp Asira al-Qibliya, dichtbij
Nabloes, en eindigde met vier schoten
afgevuurd door de kolonisten en een gewonde Palestijnse jongen. Als je de video
ziet, is het duidelijk dat de Israelische
soldaten die er bij staan niets doen om
de kolonisten tegen te houden. Daar zou
je je over kunnen verbazen, maar als je
op de hoogte bent van de werkelijkheid
in de Bezette Gebieden weet je dat het
maar één voorbeeld is van het bestaande
paradigma dat de basis vormt van al het
optreden van het Israelische leger daar:
Wij zijn hier niet om de Palestijnen te
beschermen. Niet als de kolonisten olijfbomen afbranden of stenen naar ze
gooien. En zelfs niet als kolonisten op ze
schieten.
Het meest extreem was dit het geval
bij het bloedbad in de graftombe van
de Aartsvaders in Hebron in 1994. Toen
Baroech Goldstein, een kolonist van de
nederzetting Kiryat Arba. de graftombe
binnenging waren er geen camera’s of
soldaten aanwezig om te registreren wat
er gebeurde. Maar ook als dat wel het
geval was geweest hadden die soldaten
hoogstwaarschijnlijk niets gedaan om
hem te stoppen. Uit het rapport van de
Commissie-Shamgar dat onderzoek
heeft gedaan naar deze gebeurtenis
blijkt dat het de grenspolitie die daar
toen de verantwoordelijkheid had verboden was te schieten op een joodse kolonist. Wapens of middelen om groepen
mensen te verspreiden mochten niet
worden gebruikt tegen enige joodse
kolonist in Hebron, zelfs niet als deze het
leven van militairen of Palestijnen in
gevaar zou brengen. Als een jood de vrede
verstoorde moesten de militairen dekking zoeken om niet gewond te raken en
wachten tot het wapen van de kolonist
ketst of zijn magazijn leeg is en hem dan
met andere middelen proberen te overmeesteren. Baroech Goldsteins wapen
ketste toen hij 29 Palestijnen had vermoord en tientallen meer gewond.
Na het rapport van de CommissieShamgar werden de regels gewijzigd.
Het bevel om te wachten tot een wapen
ketst werd vervangen door de aanwijzing
de schutter of de gevaarlijke persoon
met andere middelen er toe te brengen
daar mee op te houden, of te proberen
hem onmiddellijk te overmeesteren met
gebruik van redelijk geweld. Als de
schutter niet wordt afgeschrikt door het
verzoek van de soldaten met schieten
te stoppen, zouden zij zoiets als een procedure om een verdachte aan te houden
moeten uitvoeren: schoten in de lucht,
schoten op de benen, en alleen als dat
niet helpt schoten om het gevaar te neutraliseren.
Maar zo is het alleen maar op papier.
In de werkelijkheid krijgt de soldaat ter
plekke mondelinge bevelen die inhouden dat hij niets moet doen als Israeli’s
op Palestijnen schieten en hoogstens, als
het nog niet zo ver is gekomen, proberen
als buffer optreden. De soldaten zijn zeer
goed getraind als het gaat om Palestijnse
aanvallen, maar niet als een Palestijn het
slachtoffer is van geweld van kolonisten.
Je schiet immers niet op degenen die je
geacht wordt te beschermen.
Daarom kan ik de verbazing in Israel
over de recente video niet begrijpen.
Misschien komt dat omdat ik zelf als
dienstplichtige in Hebron was gelegerd
en omdat ik zoveel getuigenverklaringen
van soldaten heb gehoord over geweld
van kolonisten tegenover Palestijnen.
Maar na 45 jaar bezetting zou elke Israeli
toch moeten weten wat er in zijn achtertuin gebeurt. Het is het gevolg van een
voortdurende discriminatie en het afdwingen van twee gescheiden rechtssystemen. Niet de soldaten die er bij staan
en niets doen zouden het voorwerp van
onze minachting moeten zijn. Wij zijn
het zelf, de Israelische burgers die thuis
zitten, die ze daar steeds maar weer naar
toe sturen om een discriminerende bezetting af te dwingen. Wij zouden in de
spiegel moeten kijken en ons afvragen
hoe we dit steeds weer laten gebeuren.
Reserveluitenant Dana Golan werkt voor
Breaking the Silence en was in 2001 als dienstplichtige in dienst bij de Grenspolitie in Hebron.
Bron: www.+972.il