redactioneel - Nederlands Palestina Komitee

de oorlog om de legitimiteit
Er zijn veel aanwijzingen dat in de honderdjarige oorlog van de
zionistische beweging / de staat Israel tegen de Palestijnen een nieuwe
fase is ingegaan.
De voorafgaande heeft ruim 15 jaar geduurd. Daarin is de voortgaande
kolonisatie van Palestina gepaard gegaan met een serie diplomatieke
schijnmanoeuvres, die in de Westerse media doorgaans worden aangeduid
met ‘het vredesproces’. De druppel die de emmer heeft doen overlopen, is
de eerdere, verwoestende oorlog in Gaza geweest. Maar ook de weigering
van de regering van Barack Obama om effectieve druk op Israel uit te
oefenen heeft haar uitwerking niet gemist. Daarbij wordt de macht van de
Verenigde Staten door Israel inmiddels openlijk getrotseerd. De
kolonistenbeweging, die breed in de Israelische regering
vertegenwoordigd is, ruikt haar kansen. Het maakt ‘onderhandelen’
volstrekt zinloos, ja zelfs gevaarlijk.
Reden voor somberheid? Op zich niet, aldus de Amerikaanse top-jurist en
Speciale VN-Rapporteur voor de Bezette Gebieden, Richard Falk. In een
recent interview stelt hij, dat de groeiende kritiek in de wereld op de
Israelische politiek van expansie (joodse nederzettingen) en geweld
(Libanon 2006, Gaza 2008-2009, de blokkade van de Strook van Gaza),
de Palestijnen politiek de wind in de zeilen heeft gegeven, waarvan zij
gebruik moeten maken in een effectief gevoerde politieke strijd. Zij weten
zich daarbij niet alleen gesteund door het internationaal recht, ook het
morele recht hebben zij aan hun kant. Falk spreekt over ‘de oorlog om de
legitimiteit’. Hij is zich bewust dat succes niet verzekerd is, aangezien in
deze wereld rechten en morele principes maar al te vaak aan geopolitieke
belangen ondergeschikt worden gemaakt. Waar het om gaat, is om ook
kleine overwinningen in tastbare politieke resultaten omgezet te zien.
Voor het zover is, zal aan drie voorwaarden voldaan moeten worden. De
eerste is een bonafide politieke agenda. Die ligt er inmiddels. Belangrijkste
uitgangspunten zijn gelijkheid en gelijkberechtiging van alle bij dit conflict
betrokken partijen: de Palestijnen in Israel, de Palestijnen in de in 1967
bezette gebieden, de Palestijnse vluchtelingen en de joodse Israeli’s.
De tweede voorwaarde is dat de Palestijnen de eenheid binnen de eigen
gelederen herstellen. Daarbij wordt niet alleen gedoeld op de confrontatie
tussen FATAH en HAMAS van de afgelopen jaren. Volgens Palestijnse en
niet-Palestijnse deskundigen gaat het hier om een van buitenaf in gang
gezet en in stand gehouden geschil. Zij herinneren er aan, dat de partijen
via bemiddeling van Saoedi-Arabië zich in februari 2007 in Mekka met
elkaar verzoenden en toewerkten naar de vorming van een regering van
nationale eenheid. Door de Verenigde Staten en Israel is deze
ontwikkeling vervolgens getorpedeerd. In het vorige nummer van
Soemoed wees Michael Jansen er voorts op, dat de regering-Obama
momenteel probeert een door Egypte bemiddeld akkoord tussen de beide
partijen onderuit te halen. Yes we can !
Behalve partijpolitieke problemen dient ook de door Israel bewerkstelligde
fragmentatie van het Palestijnse volk – de Palestijnen in Israel, in 1967 de
Bezette Gebieden, de Palestijnse vluchtelingen – overstegen te worden.
Dat kan alleen door een gezamenlijke politieke agenda te formuleren en te
trachten deze gezamenlijk te verwezenlijken, bijvoorbeeld via een
verbrede (dat wil zeggen met HAMAS, Islamitische Jihad en andere,
kleinere Palestijnse organisaties) en een geheel nieuw gestructureerde
Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO).
En de derde voorwaarde is dat – naar analogie met de strijd van het
Afrikaans Nationaal Congres (ANC) tegen het apartheidregime in ZuidAfrika – van buitenaf effectieve druk op Israel wordt opgebouwd, in de
vorm van een krachtige internationale BDS-campagne (BDS staat voor
Boycot, Desinvesteren & Sancties). Deze begint inmiddels goed van de
grond te komen.
Vanzelfsprekend behouden de Palestijnen het recht om zich – wanneer
aangevallen of in hun overleven bedreigd door de bezetter – ook
gewapenderhand te verzetten. Wie hen dat recht ontzegt, moet de
geschiedenis van ons eigen land er nog maar eens op naslaan.
Dit zou de politieke agenda en het instrumentarium van de Palestijnen in
‘de oorlog om de legitimiteit’ moeten zijn. Een enorme opgave.
Op de achterpagina van dit nummer van Soemoed stelt de PalestijnsAmerikaanse publiciste Nadia Hijab, dat zij reeds de contouren van een
nieuwe Palestijnse nationale beweging ziet. Een opsteker in barre tijden.