Geen korrel suiker

Twee jaar daarvoor was ze al eens voor een cyste in het
ziekenhuis geweest, maar ze werd naar huis gestuurd met
de geruststellende mededeling dat ze daarmee heel oud kon
worden. Toen ze naderhand weer een cyste meende te voelen,
vroeg ze voor alle zekerheid een nieuwe consult aan. Dit keer
was er wel degelijk sprake van een kwaadaardige tumor. Het
was of de vloer onder haar werd weggetrokken. “Achteraf bezien
had ik me de eerste keer zo nooit weg moeten laten sturen,
gezien mijn familiegeschiedenis. Mijn oma kwam uit een gezin
van acht kinderen die allemaal aan kanker zijn overleden.
Ook mijn moeder werd erdoor getroffen.”
Toch had ze zelf niet echt rekening gehouden met de diagnose.
“Zo zit een mens in elkaar. Terwijl ik verpleegster ben geweest en
ook daardoor beter had moeten weten.”
Dilemma
Haar moeder volgde een tijdje het Moermandieet maar kon het
niet volhouden. “Zij hield erg van lekker eten”, zegt haar dochter.
Zelf bleef Toos het blad van de vereniging lezen maar na verloop
van tijd beëindigde ze het lidmaatschap. Nadat ze in 1999 de
diagnose borstkanker had gekregen, kwam ze direct op dat
besluit terug. Ze werd een stipte volger van het Moermandieet.
Ze onderging eerst een borstamputatie maar kwam toen voor een
dilemma te staan. Haar specialist schreef zes chemokuren voor
en hormoontabletten.
“De gedachte aan dat gif in mijn lijf stond me erg tegen”, vertelt
Toos. Bovendien hoorde ze van haar Moermanarts dat chemo
maar bij een op de tien patiënten met borstkanker zinvol was.
Omdat ze toen nog minder goed konden bepalen wie die ene is,
kreeg vrijwel iedereen bij een tumor groter dan 2 centimeter de
kuren toegediend. Toen ze dat haar oncoloog voorhield,
bevestigde die de informatie.
Lekkend infuus
Alsof het zo zijn moest, begon het infuus te lekken toen ze de
eerste chemokuur kreeg. Meteen nam het ziekenhuispersoneel
allerlei veiligheidsmaatregelen. Zelfs een calamiteitenkoffer met
speciale overschoenen kwam er aan te pas. “Dat was voor
mij het teken dat ik verkeerd bezig was. Wat de
verpleegkundigen niet met hun handen en schoenen mochten
aanraken, kwam wel in mijn lichaam. Ik ben direct met de
chemokuren gestopt.”
Haar arts zegde haar toe dat ze altijd bij hem terug mocht
komen. Wel zei hij dat hij niet achter haar keuze voor de
Moermantherapie stond. Dat vond hij niet verstandig omdat die
haar niet zou genezen. Waarop ze hem vroeg: “Kunt u dat wel
dan?” Op die vraag moest hij het antwoord schuldig blijven.
Een ander bezwaar van hem was dat niemand het dieet in de
praktijk volhield. “Daar had hij wel een punt”, moet ze de arts
toegeven. “Ik heb zelf ook wel mensen gesproken die
beweerden dat ze het dieet volgden maar er in werkelijkheid de
hand mee lichtten.”
Geen korrel suiker
Voor zichzelf is ze best wel streng. Van suiker bijvoorbeeld zal ze
geen korrel gebruiken. Het is dat haar man wel wat gebruikt en ze
geen “nee” aan visite wil verkopen, anders had ze het niet eens
in huis. Met de zoutpot is ze eveneens terughoudend.
Op een verjaardag laat ze alle zoetigheid aan zich voorbij gaan
en de vele hapjes zijn evenmin aan haar besteed. Haar ervaring
is dat, zodra je je neus buiten de deur steekt, het moeilijk wordt
om je dieet te houden. Ze ging daarom nooit uit eten.
Tegenwoordig is ze daarin soepeler geworden dan in de begintijd.
Ze staat zichzelf toe enkele keren per jaar naar de Chinees of
een ander restaurant te gaan.
Spannend
Na haar behandeling in het ziekenhuis was het nog wel even
spannend want na twee jaar werden gezwellen aan haar
baarmoeder ontdekt. “Zo was het bij mijn moeder ook gegaan en
daarna is ze vrij gauw overleden”, herinnert ze zich. Na een
forse operatie hoorde ze dat deze gezwellen het gevolg waren
van de hormoontabletten. Daar was ze intussen al mee gestopt.
Nu voelt ze zich beter dan ooit. Sinds ze het Moermandieet
gebruikt, heeft ze zelfs nooit meer een astma-aanval gehad.
Rust
Sinds 2010 hoeft ze niet meer voor controle te komen. “Vanwege
mijn ziekte ben ik me wel bewust geworden van mijn
sterfelijkheid. En dat is goed. In mijn ziekte heb ik rust mogen
ervaren. Vanaf het begin had ik de overtuiging dat we uiteindelijk
niets zelf in de hand hebben. Ook een dieet moet gezegend
worden.”
Ze zal iedereen aanraden om haar voorbeeld te volgen in het
kritisch omgaan met voeding. Bij een van haar drie dochters is dat
advies duidelijk geland, maar de meeste mensen laten de goede
raad voor wat ze is. “De een zegt dat het niet nodig is, de ander
zegt er wel iets in te zien maar doet er niets mee en een derde
probeert het een tijdje maar houdt het niet vol.”
Veel mensen zijn gehecht aan een vast menu, hoe ongezond dat
ook is. Zelf had Toos er geen moeite mee om nieuwe culinaire
wegen in te slaan. Kurkuma en allerlei andere kruiden en
specerijen om maaltijden op smaak te brengen, nemen bij haar al
jaren een vertrouwde plaats in. Dat eten volgens het
Moermandieet vies zou zijn, noemt ze een idee dat al lang is
achterhaald. “Maar je moet wel allerlei ongezonde dingen kunnen
laten staan. Alleen met discipline lukt het.”