INSPIRATIEMATERIAAL Zarafa Zarafa was een cadeau van

INSPIRATIEMATERIAAL
Zarafa
Zarafa was een cadeau van Mohammed Ali, de gouverneur van Egypte, voor koning Karel X van
Frankrijk. Hij hoopte met zijn buitengewone gift de koning ertoe te bewegen om zijn steun aan de
Griekse opstand in te trekken.Dat was vergeefs, op 20 oktober 1827 versloeg de geallieerde vloot,
bestaande uit Franse, Engelse en Russische schepen een veel grotere Turkse vloot, waardoor de
Griekse onafhankelijkheid onafwendbaar werd.
Zarafa werd gevangen als kalf in Sennar, Soedan. Op de rug van een kameel werd ze naar Khartoem
gebracht. OP een boot op de Nijl kwam ze in Caïro aan. Via de Middellandse Zee voeren ze naar
Marseille, waar zij, haar verzorgers en drie koeien overwinterden. De natuuronderzoeker Étienne
Geoffroy Saint-Hilaire begeleidde haar in Frankrijk en zorgde voor schoeisel en een van dekens
gemaakte dubbele jas, voor de wandeltocht van 900 kilometer naar Parijs. Het duurde 41dagen voor
ze in Parijs aankwamen en in elk dorp waren ze een bezienswaardigheid.
Toen ze op 9 julie 1928 aankwam waren er 100.000 mensen op de been om haar te zien. Ze bleef in
Parijs tot ze 18 jaar later stierf.
‘Tegen je bril praten is best wel raar’
door onze redactie 27 april 2013
Praten tegen de Google Glass, daar zal de consument aan moeten wennen. Googlebestuursvoorzitter Eric Schmidt geeft toe dat het een aparte sensatie is om tegen een
bril te praten.
Schmidt sprak over de futuristische bril van Google op de universiteit van Harvard.
Naast het feit dat mensen niet gewend zijn om te praten tegen een levenloos apparaat,
is er ook de kwestie van het fotograferen en het opnemen van video´s op ieder
moment.
“Er zijn duidelijk plaatsen te bedenken waar de Glass ongepast zou zijn,” zei Schmidt
met een stiekeme glimlach.
Uitgeprocedeerde asielzoekers die een tentenkamp hebben moeten verlaten bereiden zich na hun
vrijlating uit het politiebureau voor op een koude nacht in een bushokje in Amsterdam
http://www.youtube.com/watch?v=39xzdBCA4c0
Johann Sebastian Bach (1685-1750)
Matthäus-Passion BWV244
'Wir setzen uns mit tränen nieder"
Judith Herzberg
stille tocht
april 2013
ma 29 apr 2013, 11:34
'Ik moest al het eten van Hitler proeven'
BERLIJN Margot Woelk durft het pas te zeggen op 95-jarige leeftijd: ze was een van de vijftien jonge
meisjes die het eten van Adolf Hitler moest voorproeven. "Het eten was het beste van het beste
maar ik was elke dag bang dat het mijn laatste maaltijd zou zijn".
Zelfs haar eigen man wist niet dat Woelk in de Tweede Wereldoorlog tester was voor het eten van
de Duitse dictator. Ruim 2,5 jaar moesten Woelk en 15 andere meisjes het eten voorproeven omdat
Hitler bang was vergiftigd te worden door de Britten. De Duitser was vegetariër dus vlees heeft
Woelk nooit voorbij zien komen. "In de oorlogstijd was er nauwelijks eten voorhanden maar ik
kreeg de meest hemelse gerechten voorgezet. De beste groenten, asperges, paprika's, pasta en rijst.
Maar echt genieten ervan kon ik niet want ik was altijd bang dat het mijn laatste gerecht zou zijn".
Woelk schaamde zich haar hele leven voor het verhaal en zegt stellig dat ze nooit lid was van de
nazipartij. Ze heeft Hitler nooit ontmoet. Alleen zijn hond Blondie en zijn SS-kompanen waren
zichtbaar aanwezig in het zwaar beveiligde commandocentrum Wolfsschanze in Rastenburg.
Eind 1944, toen het Russische leger oprukte, vluchtte Woelk terug naar haar geboorteplaats Berlijn.
Ze kwam er daarna achter dat de veertien andere meisjes door Russische soldaten waren
doodgeschoten. De Russen wisten ook Woelk op te sporen. Ze zegt dat ze veertien dagen achtereen
door de soldaten werd verkracht. Daarom zou ze nooit kinderen hebben kunnen krijgen.
"Ik heb mijn hele leven geprobeerd mijn herinneringen aan de oorlog uit te vagen maar als ik slaap
komen de nachtmerries."
Zwartbessie
Er was er 's een zwarte kip. Zwartbessie was haar naam.
Die zat aldoor te jammeren en te meieren voor het raam.
Ze wou zo graag gespikkeld zijn. Ze dacht het o, zo dikkels:
Waarom ben ik zo effen zwart? Waarom heb ik geen spikkels?
Och, dacht Zwartbessie verder, och, ik heb ze wel misschien,
maar ja, 't zijn zwarte spikkeltjes, je kunt ze dus niet zien.
Het was een goed idee. En voortaan zei Zwartbessie dus:
Ik ben een zwarte kip, hoera, met zwarte spikkeltjes.
Ze zei het overal, ook aan de veertien andere kippen:
Ik ben een mooie zwarte kip, met mooie zwarte stippen.
Maar al die kippen lachten. En de haan die zei geprikkeld:
Je bent gewoon een zwarte kip, en niet in het minst gespikkeld!
Wat zielig voor Zwartbessie. O wat zielig voor Zwartbessie!
Zij ging heel treurig zetten, en toen kreeg ze een depressie.
Ze at niet meer. Ze dronk niet meer. Ze legde nooit meer eieren.
Ze wou alleen maar suffen en ze wou alleen maar meieren.
Ze had al in geen eenentwintig dagen meer gekakeld.
En als ze riepen: Kom toch eten! opende zij haar snavel
en stamelde: Ik wil niet meer. Ik kom niet meer aan tafel...
En op een mooie morgen lag zij naast het kippenhok.
Ze had haar ogen dicht. Ze zei geen tak meer en geen tok.
Toen huilden al de kippetjes en schreiend zei de haan:
Nu is Zwartbessie dood. Nu is Zwartbessie heengegaan.
Zij gingen haar begraven, met een hele lange stoet.
De haan had hele mooie zwarte vereb op zijn hoed.
Ze gingen haar begraven. En de haan die hield een rede:
Zwartbessie, onze lieve kip, is heden overleden.
Wij ztaan dus aan het graf van onze dierbare Zwartbessie,
en naar men mij verteld, is zij gesstorven aan depressie.
Wat of dat is, dat weet ik niet Het enige dat ik weet,
is dat je dan niet leggen wil, en dat je dan niet eet.
We hopen dat we 't zelf niet krijgen, dat is het voornaamste.
Zij was de allerliefste kip, en zeker de bekwaamste.
Voorts wil ik dit nog zeggen, ook al klinkt het ingewikkeld:
zij was een zwarte kip, en zij was prachtig zwart gespikkeld.
En toen hij dat gezegd had, zweeg hij even en hij schok:
Zwartbessie deed haar ogen open en zei vrolijk: Tok!
Ze sprong overeind en riep: Zo is het dus:
ik ben een zwarte kip en ik heb zwarte spikkeltjes!
Je hebt het toegegeven, dus nu is het wel in orde.
Ik denk dat ik dus echt niet meer begraven hoef te worden.
De kippen hebben 't allemaal een beetje sneu gevonden.
Nu hadden ze voor niets gehuild, en dat is altijd zonde.
Maar goed, ze gingen weer naar huis. En alles kwam terecht.
Zwartbessie heeft dezelfde avond nog twee eieren gelegd.
Ze heeft een hele grote kom met graantjes opgesmikkeld.
Ze was een zwarte kip en ze was prachtig zwart gespikkeld.
Ze meierde niet meer, ze had ook nooit meer een depressie.
Dat was het, en nu is het uit, 't verhaaltje van Zwartbessie.
Annie M.G. Schmidt