grote Johannes evangelie 07

Het grote Johannes evangelie
De Heer gaf dit door het innerlijke woord
aan
Jakob Lorber
Deel 7
UITGEVERIJ DE STER, GINNEKENWEG 124, 4818 JK BREDA
Oorspronkelijke titel: 'Johannes, das grosse Evangelium' geschreven door Jakob Lorber. Dit boek is gepubliceerd
door Lorber-Verlag, Bietigheim Wurttemberg.
Wie wat meer zou willen weten van de profeet Jakob Lorber, kan zich wenden tot de
Jakob Lorber Stichting voor het Nederlandse taalgebied
Burg. de Millylaan 1,7231 DP Warnsveld. Telefoon: 05750 - 21803
Copyrights 1988 Uitgeverij De Ster - Breda
NUGI 632
ISBN 9065564918
Uit deze uitgave mag uitsluitend iets verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand en/of
openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm, opnamen, of op welke andere wijze ook,
hetzij chemisch, elektronisch of mechanisch, na voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.
Any part of this book may only be reproduced, stored in a retrieval system and/or transmitted in any form,
by print, photo print, recording, or other means, either chemic, electronic or mechanic, with the written
permission from the publisher
Inhoud
Hoofdstuknummer/ omschrijving/tussen haakjes, indien bekend de datum waarop
het geschreven werd. Cursief worden de plaatsen van handeling aangegeven.
De Heer op de Olijfberg (Ev.joh.Hfdst.8 -vervolg)
1 Een zonsopgang en de betekenis daarvan
2 De toestromende handelslieden
3 De bijgelovige slavenhandelaars
4 De bekering van de slavenhandelaars
5 De bevrijding van de slaven
6 Over handel en woeker
7 Agricola verhoort een tempeloverste
8 De misdadige tempelverordeningen
9 De bekentenis van de schijnbare misdadiger
10 De bekentenis van de overste
11 Het oordeel van Agricola
12 De maaltijd in de herberg
13 Agricola 's verwijzing naar de Heer
14 De nieuwe gasten in de herberg en hun onthaal
15 Een verklaring van de materialisaties
16 Het werk van de natuurgeesten bij de vorming van metalen
Het geheim van het wonder
17 De oerstoffen van de schepping
18 De zeven oergeesten van God. De verlossing
19 De oorlogen van Jehova
20 De disharmonie van de zeven geesten in de mens
21 Wonder op wonder
22 De weetgierigheid van de jonge jodin met betrekking tot de Heer
23 De vraag van de Romein naar de Messias
24 Rafaël kleedt de armen
25 De jonge jodin vermoedt wie de Heer is
26 De uitvlucht van de jodin
27 De verwijzing van de Heer naar Messiaanse voorspellingen
28 Uitleg van de eerste drie geboden.
29 Het vierde gebod.
30 De kritiek van Helias op het vierde gebod
31 Het vijfde gebod
32 Het zesde gebod
33 Het zevende gebod
34 Het achtste gebod
35 Het negende en tiende gebod
36 Hoe belangrijk het is om de gedachten te bewaken
37 Armoede en rijkdom
38 Over menselijke kritiek. De raad van de Heer om zich van alle twijfel te
ontdoen. Het innerlijke omgaan met de Heer.
39 De opvattingen van de jonge slaaf De toekomst van Rusland.
40 Lazarus en Raphaël bedienen de vreemdelingen
41 Raphaël en de Grieken
42 Een wonder van Rafaël
43 De vraag van Agricola over het wezen van Raphaël.
44 De zegen van het geduld
45 Het nachtelijke lichtverschijnsel van de tien wolkenzuilen
46 Het veranderde verschijnsel aan de hemel en de verlegenheid van de
tempeldienaren
47 Nicodémus bij Lazarus op de Olijfberg
48 Nicodémus spreekt met Lazarus over het lichtverschijnsel
Nicodémus voor de Heer
49 De verschijning van het oude en het nieuwe Jeruzalem
50 De Heer legt de lichtverschijnselen uit
51 Het verleden en de toekomst van de joden
52 Noodlot of vrijheid van wil?
53 Over de maat van het goede en het slechte
54 De uitleg van het derde lichtverschijnsel
55 Het zien van Gods wijsheid door de wedergeboorte
56 Het wezen van de engelen. Liefde en wijsheid, hart en verstand
57 De Jakobsladder. Over het wezen van de droom. De ziel aan gene zijde
58 Ziel en lichaam. Toestand van een verwereldlijkte ziel aan gene zijde.
De maan en zijn bewoners
59 De ware aanbidding van God
60 De Grieken op weg naar de enig ware God
61 Het voedsel van de engelen
62 Verwijzing naar het zesde en zevende boek van Mozes
62 De waarde van de vrijheid van wil van de mens.
De ervaringen van de profeten aan gene zijde. Over het zalig worden.
63 Het volk en de tempeldienaren
64 De dank van de bevrijde slaven
65 Het gezichtsvermogen van de ziel na de dood
66 Het wezen van de ziel en van de geest. De ziel aan gene zijde
67 De verschillende fasen van zaligheid van voleindigde zielen.
68 Het wezen van de engelen
69 De macht van de engelen. Verhouding tussen geest en ziel. Wedergeboorte
70 Over het wezen van de lucht
71 Het wezen van de geest
72 Het wezen van de ether
73 Het zuiver geestelijke in de materie
74 Hoe de geest op de materie inwerkt
75 De geest, de meest innerlijke kracht
76 De bevrijding van het materiële
77 Het proces van de innerlijke verandering in de mens
78 De waard uit het dal doet verslag over de gebeurtenissen in de tempel
79 Het volk onthult de gruweldaden van de Farizeeën
80 Het verzoek van de man uit BethIehem aan de schriftgeleerden
81 De oude rabbi beschrijft de geschiedenis van het verval van het Joodse volk
82 De kalmerende toespraak van Nicodémus tot het volk
83 Het overleg van de Farizeeën
84 De versplintering in de Hoge Raad
85 Het ware vasten en bidden
86 De vermomde tempeldienaren bij Lazarus
87 De heren van de tempel gaan op bezoek bij Nicodémus
88 De woorden van Nicodémus tot de tempeldienaren
89 Het verhaal van de Romein over de macht van de Nubiër
90 De Romein waarschuwt de tempeldienaren voor de macht van de Heer
91 Voorziening in levensbehoeften door overgave aan de wil van de Heer.
De materiële en de geestelijke zondvloed.
92 Over het goed doen. Leiding van mensen door de goddelijke voorzienigheid.
93 Het kwade en het gericht
94 Over de doodsstraf
95 De drie magiërs uit Indië en hun wonderen
96 Raphaël ontmaskert de magiërs
97 De verdedigingstoespraak van de hoofdmagiër
98 De bekentenis van de hoofdmagiër
99 Het roepen van de Indiërs naar God wordt niet verhoord
100 De ware weg tot God
101 Over de Indische godsdiensten
102 Het sterke vermoeden van de drie magiërs.
Op wonderbaarlijke wijze wordt de diamant gehaald
103 De weg naar de levensvervolmaking
104 De schuld van de magiërs
105 De magiër vraagt naar de weg van de openbaring
106 De leiding van het Indische volk
107 De openbaring in Indië
108 Het verlangen van de magiërs naar de ware God
109 Alles op zijn tijd. De Heer en de lichamelijke orde
110 De hevige noordenwind, de bedoeling daarvan. De Dode Zee
111 De twijfels van de Indische magiër
112 De verschillende vormen van al het geschapene
113 De noodzaak van de verscheidenheid van al het geschapene
114 De aarde als organisme
115 Het nut van de giftige bomen in Indië. De ontwikkeling van de aarde.
Het zich verplaatsen van de zeeën
116 De vraag naar de waarheid
117 Wezen en zetel van de waarheid.
Het zoeken van de drie magiërs naar de waarheid
118 De taak van de Messias. Het overleg van de magiërs
119 De vulkanische verschijnselen in de omgeving van de Dode Zee
Agricola ziet de voormalige Sodomieten in het geestenrijk.
De graden van zaligheid van de geesten.
120 Agricola vraagt naar de leiding van de mensen
121 De leiding van de mensheid. Kennis, verstand en vrije wil
122 De magiërs herkennen de Heer.
123 Het aannemen van het woord van de Heer in Indië.
124 Geroepenen en uitverkorenen.
125 De kritiek van de magiër op de gelijkenis van de toevertrouwde ponden
126 De juiste opvoeding van kinderen, afgestemd op hun verschillende aanleg.
Het belang van innerlijke vorming voor het wekken van de geest.
127 Het rijk van God
128 De plaats van de hemelen
129 Het arbeidsveld van de apostelen en de kinderen Gods aan gene zijde
130 Het vertrek naar Emmaüs
131 Op weg naar Emmaüs
132 De Heer en de bedelares
133 De bedelende kinderen uit Emmaüs
134 De Heer bij het arme gezin
135 Agricola en de herders
136 De Heer spreekt met Nicodémus over de armen
137 De nieuwsgierige burgers van Emmaüs
138 De aankomst van de zeven Opper-Egyptenaren
De van diep inzicht getuigende woorden van de Egyptenaar tot de Heer.
Over de juiste voeding
139 De beide Romeinen herkennen de Heer
De Heer waarschuwt Hem niet voortijdig kenbaar te maken
140 De bestemming van de mens
Het doel van de menswording van de Heer
141Gods welwillende liefde voor de mensen.
De plaats van de mens ten opzichte van God. De ware deemoed
Het ware aanbidden van God. Vergeving van zonden
142 Vorm en geest van de schepselen
143 Op de heuvel bij Emmaüs
144 Farizeeën bezoeken Nicodémus
145 De man uit Opper-Egypte onthult de gedachten van de Farizeeën
146 De bestraffing van de rijke Barabe
147 De belofte van de Farizeeën
148 Raphaël onthult de zonden van de Farizeeën
149 Het overtuigende wonder van Raphaël
150 Het innerlijke wezen val1 de mens
151 De goddelijke leiding van de mensen.
152 Verscheidenheid van gaven van de geest
153 De verzoening van de Farizeeën
154 De Heer en de Farizeeën
155 De drie graden van innerlijke levensvervolmaking
156 Over het klooster - en kluizenaarsleven.
Het doel van verleidingen.
157 Waaruit werkelijk berouw en boetedoening bestaan
158 Over de juiste wijsheid en voorzichtigheid
159 Het geestelijk oog van de mannen uit Opper-Egypte
160 Geloven en schouwen
De geestelijke ontwikkelingsgang van de man uit Opper-Egypte
161 De innerlijke openbaring van de man uit Opper-Egypte
162 Abraham verschijnt aan de tempeldienaren
163 Mozes en Elia vermanen de pasbekeerde Farizeeën
164 Een snelheidswonder van Raphaël
165 De Heer zendt de slavenhandelaren naar hun eigen land terug
166 Het uitzenden van de zeventig arbeiders als boden van de Heiland
(Ev.Lucas, Hfdst.10)
167 De taak van de zeventig uitgezondenen
168 Raadgevingen van de Heer voor de terugreis van Agricola
Geloof en vertrouwen versterken door oefening
Rijp zijn voor het ontvangen van genadegaven
169 De vermanende woorden van de Heer aan de noordse jeugd
Over de engelen. Hemel en hel
Het wezen van het innerlijke geestesoog
170 De handelskaravaan uit Damascus
171 De Heer legt het tweede hoofdstuk van Jesaja uit.
172 De Heer legt de toekomstbeelden van Jesaja uit (Jes. 2, 1 -5)
173 Over de schijnbaar onrechtvaardige leiding van de mensen
174 Uitleg van Jesaja 2, 6 -22.
De genade-openbaringen van het nieuwe licht
175 Uitleg van het derde hoofdstuk van Jesaja
De situatie in een geordende gemeente
176 Het ineenstorten van verkeerde geloofssystemen uitgelegd uit Jesaja 3, 6 27
177 De zucht naar aanzien. Hoogmoed en deemoed
178 De Heer beslecht de strijd tussen de Damasceners en de waarden van Emmaüs
179 Een klein evangelie aan de Damasceners
180 De Heer wekt een gestorven weduwe op uit de dood
181 Terugkeer naar de Olijfberg
182 Een merkwaardige zonsopgang
183 De oorzaak van de nevenzonnen
184 De Heer verklaart het verschijnsel van de nevenzonnen
185 Aanwijzingen van de Heer voor het bezoek aan de tempel
De Heer en Zijn tegenstander (Ev. 1 oh. Hfdst.9)
186 De blindgeborene wordt voor de tempel genezen (Joh.9, 1-34)
187 De Heer spreekt met de genezen jongen en de Farizeeën (Joh.9, 35-41)
188 De Heer belicht de tegenspraak van de Farizeeën
189 Een Farizeeër zet zijn wereldbeschouwing uiteen
190 Het eeuwige leven van de zielen
191 Een nieuw plan van de tempeldienaren om de Heer gevangen te nemen
192 De Farizeeën proberen de Heer te vangen
193 De gelijkenis van de wijngaardeniers
194 De Farizeeën vragen naar het rijk Gods
195 De gelijkenis van de koning en zijn bruiloftsmaal
196 De vraag naar de belastingpenning
197 Jezus en de Sadduceeën; het huwelijk in de hemel
198 De Heer vraagt aan de Farizeeën wat ze van Christus vinden
Het wezen van de mens. Over het drie-enige wezen van God
199 De Heer spreekt over de schriftgeleerden
200 De Heer hekelt de Farizeeën
201 De Heer kalmeert het volk
202 De vrije wil van de mens
Menselijk ongeduld en Gods lankmoedigheid.
203 De toekomst van Jeruzalem
204 De Heer met de Zijnen op de Olijfberg
Uit de jongelingsjaren van de Heer
205 Jozef weigert een Griek zijn diensten aan te bieden
206 De houding van de Heer als jongeling tegenover de priesters
207 De Heer geeft als jongeling enkele proeven van Zijn almacht
208 Aankomst bij de Griekse waard
209 Onderricht op de top van de berg
210 De reis naar Tyrus
211 Het weerzien met Cyrenius
212 In het paleis van Cyrenius
213 Hoe men God waarlijk vereert. Jezus als voorbeeld voor de mensen
214 De vrije wil van de mens
215 De opvoeding van de mensheid
216 Kritiek van de Romein op de aardse toestanden
217 Gods bedoeling met de mensen
218 De geesten vertellen over de wereld aan gene zijde
219 Het leven van Julius Caesar aan gene zijde
220 Over geloven en zien
221 Adam en Eva, de eerste mensen van de aarde
De pre-adamieten
222 De schijnbare waarde van uiterlijke cultuurontwikkeling
223 De weg tot geestelijke voleinding
224 Aankomst in Nazareth
225 De dood van de rabbi
226 De brand in het huis van de buren
227 De barmhartigheid van enkele burgers
228 In het bos van de buurman
229 Het vreugdemaal bij de buurman
De in de tekst tussen haakjes ( ) en cursief toegevoegde verklaring van woorden,
resp. aanvullingen, alsmede de voetnoten zijn, indien niet anders aangegeven, van
de uitgever.
De Heer op de Olijfberg (vervolg)
Evangelie van Johannes hfdst. 8
1 Een zonsopgang en de betekenis daarvan
[1] Allen richtten hun blik op de zonsopgang en bewonderden het prachtige
morgenrood. Boven de horizon verschenen uiterst lieflijke wolkenpartijen die
steeds lichter en lichter werden en iedereen zei, dat hij in lang niet zo'n schitterende
dageraad had gezien.
[2] Ik zei nu tegen de vele omstanders: 'Kijk, zo'n zonsopgang heeft veel
overeenkomst met de ochtend van het geestelijke leven van de mens en met de
opgang van de geestelijke zon aan de hemelen in zijn ziel!
[3] Als de mens het woord van God hoort, begint in zijn ziel de ochtend te gloren.
Als hij het gehoorde gelooft en daarop vertrouwt, wordt het reeds lichter in hem.
Hij begint dan steeds meer vreugde in de leer te scheppen en handelt daar dan ook
naar. Zijn daden worden dan net als die lieflijke ochtendwolkjes rood getint door de
liefde, waardoor het steeds lichter en lichter wordt in de mens. Door die vreugde
van de mens in het goede en ware uit God komt hij tot een steeds duidelijker
kennen van God en zijn hart ontvlamt in volle liefde tot God, en dat lijkt precies op
dit morgenrood dat nu al stralend helder is. De inzichten over God en daardoor ook
over zichzelf en zijn grote roeping breiden zich op gelijke wijze uit als het
morgenrood, dat nu al zo helder geworden is dat daardoor om ons heen alle mooie
gebieden van de aarde duidelijk zichtbaar worden.
[4] Maar het wordt nog alsmaar lichter en lichter. De wolkjes die het dichtst bij de
opgaande zon staan -zoals de daden uit zuivere liefde tot God worden helder
stralend goud. Tenslotte begint het in het oosten te gloeien en kijk, de zon zelf stijgt
in de volle glorie van haar licht en majesteit boven de horizon, en zoals de nieuwe
dag door het licht van de zon opnieuw uit de nacht geboren wordt, zo wordt ook de
mens opnieuw geboren door de kracht van Gods woord en door de steeds stijgende
liefde tot God en de naaste. Want de geestelijke wedergeboorte in de mens bestaat
eruit, dat hij God steeds meer leeft kennen en daardoor ook steeds meer liefheeft.
[5] Heeft hij het dan in zijn hart tot een ware gloed gebracht, dan wordt het lichter
en lichter in hem, de gloed wordt een heldere vlam van licht en Gods geest gaat als
de morgenzon op, en in de mens is het volledig dag geworden. Maar het is geen
dag zoals een dag op deze aarde, die 's avonds weer eindigt, maar het is dan een
eeuwige levensdag en de volledig nieuwe of wedergeboorte van Gods geest in de
ziel van de mens.
[6] Waarlijk Ik zeg jullie: Als bij iemand die dag in zijn ziel aanbreekt, zal hij in
eeuwigheid geen dood meer zien, voelen of smaken, en bij het verlaten van zijn
lichaam zal hij lijken op een gevangene in een kerker die begenadigd is en wiens
cipier met een vriendelijk gezicht de kerkerdeur komt openen en tegen hem zegt:
'Sta op, want je bent begenadigd en vrij! Hier, trek het erekleed aan, verlaat deze
kerker en wees voortaan een vrij mens voor het aangezicht van hem die je deze
genade bewees!'
[7] Zoals een gevangene zich uitermate zal verheugen over zo'n genade, zo en nog
veel meer zal een geestelijk wedergeboren mens zich verheugen, als Mijn engel bij
hem zal komen en zal zeggen: 'Onsterfelijke broeder, sta op uit je kerker, trek het
lichtende kleed van Gods eer aan, kom mee en wees voortaan vrij en zelfstandig in
het overvloedige, eeuwige leven voor het aangezicht van God, wiens grote liefde je
deze grote genade bewijst. Want van nu af aan zul je nooit meer zo'n zwaar,
sterfelijk lichaam hoeven te dragen!'
[8] Denken jullie soms dat een ziel droefheid zal voelen als Mijn engel zo tot haar
zal komen?'
[9] Een dicht bij Mij staande Romein zei: 'Heer, wie zal er in dat geval nog
droefheid kunnen voelen? Dat zul je beslist alleen maarbij die wereldse mensen
aantreffen, die in eigenliefde en zelfzucht leven en in de grootste onwetendheid van
God en van hun ziel. Want die weten niets van een leven van de ziel na de dood
van hun lichaam, en ook al hebben zij daar ooit iets over gehoord, dan geloven zij
het niet, zoals veel van zulke mensen mij maar al te goed bekend zijn. Ik ben tot nu
toe slechts een heiden, en uiterlijk gezien ben ik het nog steeds, maar aan de
onsterfelijkheid van de menselijke ziel heb ik reeds vanaf mijn jeugd geloofd, en
nadat ik verschijningen had gehad, stond het leven van de ziel na de dood van het
lichaam voor mij volkomen vast. Maar als je dat aan andere, wereldse mensen
vertelt, lachen zij erom, halen hun schouders op en houden uiteindelijk alles voor
het werk van een levendige fantasie en verbeeldingskracht.
[10] Wel, voor dergelijke mensen, die bovendien hun leven erg liefhebben, kan de
lichamelijke dood best iets heel verschrikkelijks zijn; maar ons – en vooral vanaf
nu, nu wij door U, als de Heer van al het leven, het grootste vertrouwen hebben met
betrekking tot de ziel en haar eeuwige voortbestaan na de dood van het lichaam kan de dood geen angst meer aanjagen, vooral als daar geen al te grote lichamelijke
pijn aan vooraf gaat, waardoor het lichaam ten dode gemarteld en gekweld wordt.
Maar ook dan moet de komst van de cipier die de deur van de harde gevangenis
opent, beslist heel welkom zijn! -Dat is zo mijn mening en ook mijn vaste geloof;
een ander kan denken en geloven wat hij wil!’
[11] Allen zeiden: 'Ja, dat geloven wij ook, want wie zou zich nog kunnen
verheugen in het leven op deze wereld, die eigenlijk de hel in optima forma is?’.
[12] Ik zei: 'Ja, zo is het! Daarom zeg Ik jullie dan ook: Wie het leven van deze
wereld liefheeft, zal het ware leven van de ziel verliezen; wie het echter niet
liefheeft en zich van de eigenlijke hoedanigheid ervan afwendt, zal het verwerven,
dat wil zeggen, het ware, eeuwige leven van de ziel.
[13] Laat je niet verblinden door de wereld en luister niet naar haar verlokkingen,
want al haar goederen zijn ijdel en vergankelijk! Mochten jullie je echter in deze
wereld al schatten verzamelen, verzamel dan vooral die welke niet roesten en niet
door de motten verteerd worden! Dat zijn schatten voor de geest tot het eeuwige
leven, waarvoor jullie alles moeten doen om ze zoveel mogelijk in je bezit te
krijgen. Iemand die echter ook aardse schatten heeft verkregen, moet die net als
onze broeder Lazarus gebruiken, dan zal hij daarvoor hemelse schatten oogsten.
Want wie veel heeft, dient veel te geven, en wie weinig heeft, laat die weinig
geven!
[14] Wie aan iemand die dorst heeft, uit ware naastenliefde uit zijn bron ook maar
een slok fris water geeft, zal daarvoor aan gene zijde worden beloond. Want wie
hier zijn naaste liefde bewijst, zal ook daarginds liefde vinden. Het komt er hier
werkelijk niet op aan hoeveel iemand geeft, maar hoofdzakelijk hoe iemand zijn
arme naaste iets geeft. Iemand die uit ware liefde vriendelijk geeft, geeft dubbel en
zo zal ook aan gene zijde zijn beloning zijn.
[15] Als je veel hebt, kun je zoals gezegd ook veel geven. Heb je het met vreugde
en veel vriendelijkheid gegeven, dan heb je de arme dubbel gegeven. Als je zelf
echter niet veel hebt, maar toch je nog armere naaste ook van dat weinige met
vreugde en vriendelijk een deel hebt gegeven, dan heb je tienvoudig gegeven, en
dat zal je ook aan gene zijde vergoed worden. Want wat je in Mijn naam doet voor
de armen, is even goed als wanneer je het voor Mijzelf had gedaan.
[16] Als je echter bij iedere gift en edele daad wilt weten of en hoe Ikzelf daaraan
een welgevallen heb, kijk dan slechts naar het gezicht van degene die je in Mijn
naam, zoals Ik dat nu heb uitgelegd, iets goeds hebt bewezen, want daaraan zul je
de ware graad van Mijn waardering helder en duidelijk zien.
[17] Alleen wat de ware liefde doet, is voor God welgedaan; wat enkel volgens de
maat van het verstand wordt gedaan, heeft weinig waarde voor de ontvanger en nog
minder voor de gever. Ik zeg jullie: Het is zaliger te geven dan te ontvangen.
[18] Maar nu gaan we een eindje verder om wat van de omgeving van Bethanië te
bekijken! Daar zullen we allerlei handelslieden zien toestromen, omdat vandaag de
grote markt begint, die vijf dagen achtereen duurt.’
2 De toestromende handelslieden
[1] Daarop gingen we naar een punt van waaruit men heel goed de omgeving van
Bethanië kon zien, maar ook een aantal wegen en straten die naar Jeruzalem
leidden. Langs de wegen en straten waren douane en tolhuizen gebouwd waar de
vreemdelingen de verplichte tol moesten afdragen. De meeste tollenaars van deze
kant waren met een aantal van hun bedienden en knechten sinds gisteren bij ons.
[2] De schriftgeleerde vroeg hun echter of ze nu niet liever daar beneden wilden
zijn om veel geld te incasseren.
[3] Een tollenaar zei: 'Vriend, deze vraag had je je wel kunnen besparen! Want als
ons aan die hoogst materiële bron van inkomsten meer gelegen zou zijn dan aan de
volmaakt geestelijke, dan zou ieder van ons wel op z'n eigen standplaats aanwezig
zijn. Want zoals wij gekomen zijn, zo hadden wij ook allang weer kunnen gaan, en
niemand had ons daarbij wat in de weg kunnen leggen. Maar omdat de grote
levenswinst hier ons liever is dan de stoffelijke bij onze tolhuizen daar beneden,
blijven wij hier en bekommeren ons totaal niet om de voorbijtrekkende
handelskaravanen. En wat de gewone tol betreft, hebben we thuis nog wel mensen
die daarvoor zullen zorgen.
[4] Maar in jullie tempel zal de handel nu ook wel gauw beginnen. Zou je het
prettig vinden als ik tegen je zou zeggen: 'Vriend, kijk daar beneden eens, het wordt
al behoorlijk druk voor de tempelhallen! Interesseren de grote winsten die daar te
verwachten zijn je niet? Zuiver goud en zilver en edelstenen en parels zullen er in
overvloed zijn, en aan jullie moet van alles de tiende worden gegeven. Zal men
jullie daar iets van geven als je niet aanwezig bent?'
[5] Wij tollenaars, die in jullie ogen zondaars zijn, weten nu dat jullie de tempel
voor altijd de rug hebben toegekeerd, en dus zou zo'n vraag aan jullie nu wel erg
dom zijn. Wij hebben in elk geval het vaste besluit genomen om, uit liefde tot de
Heer, iedereen die wij ooit bewust bedrogen hebben het tienvoudige terug te geven,
en daarom mogen vandaag al die handelslieden in ieder geval onze douaneposten
en tolhuizen helemaal voor niets passeren, daardoor zullen wij allen nog lang. niet
verhongeren. Daarom laten wij ze nu maar heel rustig voorbijgaan! ,
[6] Na dit krachtige antwoord van de tollenaar zei de schriftgeleerde helemaal niets
meer en hij bewonderde in stilte de edelmoedigheid van de tollenaar en zijn
metgezellen.
[7] Maar Lazarus zei: ' Al deze vreemdelingen zullen tegen de avond vast en zeker
hier naar boven komen, en ik zal maatregelen moeten nemen om vooral de kelder
nog beter te voorzien, en ook de keuken en de voorraadkamer. Bovendien zal ik
buiten ook nog meer tafels en banken moeten laten opstellen, anders heb ik te
weinig ruimte!
[8] Ik zei tegen Lazarus: 'Maak je niet druk, want zolang Ik hier ben, ben je al van
alles uitstekend en rijkelijk voorzien! En al komen er nog zo veel, dan zullen zij
toch allemaal uitstekend verzorgd worden. Laten we nu maar eens in alle rust naar
die dwaze wereldse drukte daar beneden kijken! Wat een zwaar beladen kamelen,
paarden, ezels en ossen komen daar over de wegen en straten aandraven, terwijl ze
grote schatten en goederen dragen voor hun meesters, die alles zullen verkopen!
[9] Maar daar op de brede weg van Galilea naar Jeruzalem zien we met ossen
bespannen wagens en karren. Die brengen slaven uit de omstreken van de Pontus
hierheen om te verkopen. Het zijn mooie en goed gebouwde jongemannen en
meisjes van veertien tot achttien jaar. In totaal zijn het honderd twintig mannen en
honderd zeventig vrouwen. Wel, deze verkoop zullen wij verhinderen en
vervolgens voor de vorming en vrijheid van deze arme kinderen zorgen! Binnen de
stadsmuur mag er geen mensenhandel plaatsvinden, maar deze berg bevindt zich al
buiten de stadsmuur en is toch nog heel dicht bij de stad en daarom zullen jullie zo
dadelijk zien, dat deze wagen en karreneigenaars precies aan de voet van deze berg
hun verkooptenten zullen opzetten en daarna meteen hun omroepers in alle
richtingen proberen uit te zenden! Alleen, wij zullen ze vóór zijn en al hun
koopwaar afnemen en daarna ook met die laaghartige kooplui een woordje spreken
dat hun handel voor lange tijd zal vergallen!'
[10] Toen zei Agricola: 'Heer, wat zou U ervan zeggen als ik al die mannelijke en
vrouwelijke slaven zou kopen, en wel voor de prijs die de verkopers verlangen, en
hen dan mee zou nemen naar Rome om hen daar goed te laten opvoeden en hun
dan de volledige vrijheid en het Romeinse burgerschap te schenken?'
[11] Ik zei: 'Je idee en je wil zijn goed, maar Mijn idee en Mijn wil zullen hier nog
beter zijn! Waarom geld uitgeven voor iets wat men geheel rechtmatig ook zonder
geld kan krijgen en in bezit kan nemen? Ben je het daar niet mee eens? Zulke
mensen nog winst bezorgen, zou betekenen dat je hen in hun kwaad nog
aanmoedigt. Maar als zij meer van dit soort ervaringen zullen opdoen, kijken zij
wel uit om nog langer hun toevlucht te nemen tot zo'n onmenselijke manier om
geld te verdienen.'
[12] Hierop zei Agricola: 'Heer, er moet hier met nog iets rekening worden
gehouden! Ik geloof dat er in dit opzicht van Rome uit voor alle landen een speciale
wet bestaat met betrekking tot de mensenhandel. Volgens deze mag zonder
toestemming van een Romeinse opperstadhouder geen enkele slaaf uit een vreemd,
niet Romeins land ingevoerd worden in landen die onder Romeinse heerschappij
staan; zo'n toestemming kost echter ontzettend veel. Wel, het gebeurt dan ook heel
vaak dat zulke slavenhandelaars hun slaven langs geheime wegen en ook vaak door
middel van valse vergunningen onze landen binnensmokkelen. Als dat bij deze
slavenhandelaars het geval mocht zijn, dan is het gemakkelijk om hun de koopwaar
af te nemen; maar wanneer zij in het bezit zijn van zo'n eerdergenoemde dure
bevoegdheid, dan zit er langs de normale weg niet veel anders op dan de handelaars
het gevraagde geld te geven en hen dan ongehinderd verder te laten gaan, omdat ze
in dat geval onder bescherming van de wet staan. ‘
[13] Ik zei: 'Je hebt heel juist geoordeeld, maar weet je, Ik ben degene die aan de
eeuwigheid en aan de oneindigheid wetten voorschrijft en je zult dus wel begrijpen
dat Ik Mij nu, nu het tegenovergestelde aan de orde is, niet aan de wetten van Rome
zal houden, hoewel Ik Me daar anders als mens volledig aan onderwerp.
[14] Deze mensen, die nu de genoemde slaven hier naar de markt brengen, zijn
weliswaar zeer op winst uit, maar tevens in hoge mate bijgelovig. Dit blinde
bijgeloof is hun grootste vijand. Daarom weet Ik al van te voren wat er gedaan
moet worden om deze mensen zo te straffen dat zij niet alleen hun koopwaar, maar
nog veel méér graag willen afstaan om toch maar heelhuids weg te kunnen komen.
Zo gauw ze hier zijn, zullen jullie allen wel zien en duidelijk merken wat Gods
wijsheid en macht allemaal kan bewerkstelligen
[15] Maar nu gaan we weer naar binnen en sterken ons lichaam met een goed
ochtendmaal, want de tafels zijn intussen allemaal ruim voorzien. Ondertussen
zullen onze slavenhandelaars ook allemaal ter plaatse zijn en wij zullen hun dan
een bezoek brengen!'
[16] De schriftgeleerde zei tegen Mij: 'Heer, U gaat vandaag toch niet naar de
tempel? Want vandaag gebeuren daar echt te slechte dingen!'
[17] Ik zei: 'Wat interesseert Mij nu die moordkuil daar beneden in de hel! De ware
tempel van Jehova is daar, waar zich in de mens een hart bevindt dat God boven
alles liefheeft en zijn naaste als zichzelf! -Laten we nu naar het ochtendmaal gaan!’
[18] Daarop gingen wij allemaal het huis binnen en namen plaats aan de rijk
voorziene tafels, waar ieder alles naar zijn gading kon vinden en waar ook aan
goede wijn geen gebrek was. De Romeinen bewonderden nu pas in het volle
daglicht de prachtige drinkbekers van zuiver goud en ook hun zilveren schalen.
Ook de zeven Farizeeën kwamen dichterbij en raakten niet uitgepraat over de
zuiverheid en de kwaliteit van de drinkbekers en het eetgerei. Maar Lazarus
maande hen tot eten, omdat de vissen anders koud werden en daarom tastte het
zevental ook meteen toe en ze aten en dronken terwijl ze de kwaliteit van de spijzen
en de wijn prezen. Ook de ongeveer zeventig arme mannen met de vrouw in hun
midden putten zich uit in het loven van de spijzen en de wijn, zoals ook de
tollenaars en hun metgezellen dat deden.
[19] Een Romein zei: 'Ik ben nu ruim zestig jaar, maar ik heb nog nooit zulke goede
spijzen en zo'n ware godenwijn geproefd!'
[20] En zo kwam er aan het loven en danken vrijwel geen eind.
3 De bijgelovige slavenhandelaars
[1] Toen wij daar nog zaten te eten en te drinken, kwam uit de heldere en volkomen
wolkenloze hemel een geweldige bliksemflits, waarop een donder volgde die alles
deed dreunen. Allen schrokken ontzettend en vroegen Mij wat dat nu te betekenen
had.
[2] Ik zei: 'Dat zullen jullie weldra zien! Dit verschijnsel is voor onze
slavenhandelaars al het begin; want terwijl wij hier aten en dronken, arriveerden zij
onder aan de berg, en al hun wagens en karren staan daar al. Zij zouden direct met
de verkoop van hun waar zijn begonnen als deze bliksem hen niet had
gewaarschuwd.
[3] De volkeren in het gebied ten Noorden van de Pontus hebben ook een soort
geloofsleer, maar die is natuurlijk uitermate gebrekkig; en deze is helemaal in
handen van bepaalde waarzeggers die volkomen afgezonderd van de rest van het
volk leven, hun eigen gronden en talrijke kuddes hebben, en merendeels in de
bergen in moeilijk toegankelijke hooggelegen dalen wonen. Deze waarzeggers
stammen merendeels van de Indiërs af en bezitten derhalve kennis van allerlei
magie en toverij, maar zij gaan evenwel nooit of slechts hoogst zelden naar de grote
volkeren die in de uitgestrekte laagvlaktes wonen; die zijn echter wijd en zijd met
hen bekend en gaan bij aangelegenheden die voor hen belangrijk zijn, naar de
genoemde waarzeggers om zich door hen de toekomst te laten voorspellen,
natuurlijk tegen niet geringe offers. Bij die gelegenheden vertellen deze wijzen uit
de bergen de vragers zo nu en dan ook over hogere en machtige onzichtbare
wezens, die hen en alle elementen beheersen, en dat juist zij, de wijzen van de
bergen, hun naaste dienaren zijn en heersen over de lagere natuurmachten. Dat
verbaast de domme pelgrims natuurlijk altijd in hoge mate, vooral als zo'n
waarzegger ook nog een toverkunstje voor hen ten beste geeft.
[4] Onze slavenhandelaars komen met hun waar uit die streken, en dat nu al voor
de zevende keer, hoewel pas voor het eerst naar Jeruzalem, omdat zij gewoonlijk
hun waren hetzij in Lydië, Capadocië, ook wel in Tyrus en Sidon, of ook in
Damascus hebben verkocht. Dit keer hebben zij zich naar Jeruzalem gewaagd en
ook nu zouden zij niet hierheen gekomen zijn als Mijn wil hen niet daartoe had
aangezet.
[5] Voor zij echter met hun koopwaar uit hun land vertrokken, raadpleegden zij ook
een waarzegger of zij geluk zouden hebben met hun handel. En hij zei met een heel
ernstig gezicht: ' Als jullie geen bliksem zullen zien en geen donder zullen horen,
zullen jullie je waar wel aan de man brengen.’ Dat was alles wat de waarzegger
tegen hen zei. De slavenhandelaars beschouwden dat als een goede voorspelling,
omdat zij dachten dat er zo laat in het jaar wel geen onweer meer zou komen. Maar
deze geweldige bliksem met die hevige donderslag heeft hen nu uit de droom
geholpen, en nu staan ze radeloos beneden aan de berg. Maar voor wij naar
beneden gaan, zullen er nog een paar van die bliksems volgen, waardoor onze
slavenhandelaars nog meer schrik wordt aangejaagd, en wij gemakkelijker met hen
kunnen praten!’
[6] Toen zei een van mijn eerste leerlingen: 'Wie weet wat voor taal zij spreken?'
[7] Ik zei: 'Dat gaat je voorlopig niets aan; Mij is geen enkele taal ter wereld
vreemd! Maar deze mensen spreken voor het merendeel de taal van Indië, die
overeenkomt met het oer-Hebreeuws.'
[8] Daarop zei de leerling niets meer, en ook de tweede bliksem werd gevolgd door
een zeer heftige donderslag, en snel daarop de derde; maar ze sloegen alle in de
grond en richtten geen schade aan.
[9] Na de derde bliksem kwam er echter snel een bijzonder mooie jongeman de
kamer binnen, boog diep voor Mij en zei met een lieflijke maar toch mannelijk
flinke stem: 'Heer, U riep mij, hier ben ik om Uw heilige wil uit te voeren!’
[10] Ik zei: Je komt van Cyrenius en van Jarah?'
[11] De jongeman zei: Ja, Heer, volgens Uw heilige wil!'
[12] Toen herkenden de eerste leerlingen Rafaël, gingen naar hem toe en begroetten
hem.
[13] Maar de jongeman zei tegen hen: 'O, jullie gelukkigen, die steeds bij de Heer
kunnen zijn die hier in Zijn hoogste wezen aanwezig is! - Geef mij, voor wij
overgaan tot een groot en belangrijk werk, ook wat te eten en te drinken!’
[14] Toen wedijverden allen met elkaar om de jongeman te eten en te drinken te
geven. De Romeinen nodigden hem uit en ook alle anderen deden alles om de
jongeman van dienst te zijn; want allen waren diep onder de indruk van de gratie
van de jongeman. Zij zagen hem aan voor een buitengewoon mooie zoon van een
aardse moeder, aan wie Ik gevraagd had om Mij na te reizen. Alleen de eerste
leerlingen wisten wie de jongeman was. Hij at en dronk alsof hij uitgehongerd was,
en allen verbaasden zich dat de jongen zoveel naar binnen kon werken.
[15] Maar Rafaël glimlachte en zei: 'Beste vrienden! Wie veel werk verricht, moet
ook veel eten en drinken! Is het niet?'
[16] Agricola zei: 'O, ongetwijfeld, waarachtig hemels mooie jongen! Maar vertel
me eens, wie je vader en wie je moeder zijn, en uit welk land je afkomstig bent!'
[17] Rafaël zei: 'Heb maar geduld! Ik blijf nu een paar dagen hier en in die tijd zul
je mij nog wel nader leren kennen. We hebben nu een groot werk te verrichten en
daarvoor, beste vriend, moeten we ons goed concentreren!’
[18] Agricola zei: 'Maar, m’n allerliefste en mooie jonge vriend, wat kun jij dan
wel doen met je door en door meisjesachtig tere handen? Je hebt nog nooit zwaar
werk verricht, en wil je dan nu meteen aan groot en zwaar werk beginnen?'
[19] Rafaël zei: 'Ik heb echter nog nooit zwaar werk verricht omdat ieder werk, ook
al komt dat jou nog zo zwaar voor, voor mij heellicht is. Het komende zal je
daarvan wel overtuigen!'
[20] Toen zei Ik: 'Het is nu tijd om die gevangenen daar beneden te verlossen en
vrij te maken; laten we dus gaan! Maar wie hier wil blijven, laat die hier blijven! ,
[21] Allen vroegen Mij echter of ze mee mochten gaan, en Ik stond hun dat toe. En
zo gingen we vlug de berg af en waren al gauw bij onze slavenhandelaars,
waaromheen zich al veel volk had verzameld om de arme slaven en hun verkopers
aan te gapen.
[22] Ik gaf Rafaël een teken om het nutteloze volk weg te jagen, en hij liet het volk
als kaf uit elkaar stuiven. leder liep wat hij maar lopen kon om niet door een paar
woeste leeuwen, die zij in hun midden waarnamen, verscheurd te worden.
4 De bekering van de slavenhandelaars
[1] Pas toen het volk zich op die manier snel helemaal verspreid had, liep Ik met
Rafaël, Agricola en Lazarus naar de voornaamste handelaar toe en zei in zijn taal
tegen hem: 'Wie gaf jullie om te beginnen het recht om mensen en hun kinderen als
koopwaar op de publieke markten te verkopen en hen daardoor tot slaven van
tirannieke, geile kopers te maken?'
[2] De leider van de handelaars zei: 'Als u ze van mij wilt kopen, dan laat ik u zien
dat ik daartoe het recht heb; koopt u ze echter niet, dan zeg ik u, als u dat wilt, pas
voor de landvoogd dat ik daartoe het recht heb. Vroeger ben ik immers zelf als
slaaf verkocht, maar mijn heer, die ik trouw diende, schonk mij daarna de vrijheid
en veel geld. Ik ging weer naar mijn geboorteland en handel nu zelf met dezelfde
koopwaar als waarmee ikzelf twintig jaar geleden een ander moest dienen. Als slaaf
ben ik gelukkig geworden, waarom zij dan niet?! Bovendien is dat in onze landen
al een heel oud gebruik en onze wijzen hebben ons daarover nog nooit ter
verantwoording geroepen. Wij zondigen daardoor niet tegen de wetten van ons land
en voor die van uw land betalen wij een losgeld; dus hoeven WIJ ons voor ons
goede recht tegenover niemand te verantwoorden!’
[3] Ik zei: 'Maar dertig dagen geleden was je toch in de bergen, waar je dertig
schapen, tien ossen, tien koeien en tien kalveren offerde en je waarzegger zei tegen
je: 'Als je op je reis geen bliksem zult zien en geen donder zult horen, zul je geluk
hebben!' Jij interpreteerde dit als een goede zaak omdat Je meende, dat er zo laat in
het jaar wel geen onweer met bliksem en donder zou voorkomen, en je aanvaardde
met je medehandelaars. de verre reis. Maar nu heeft het dan toch gedonderd en
eerst gebliksemd! Wat ga je nu doen?'
[4] Nu keek de leider van de handelaars Mij vol verbazing aan en zei:’Als u slechts
een mens bent zoals ik er een ben, kunt u dat niet weten! Want ten eerste bent u nog
nooit in ons land geweest en ten tweede weet niemand op de hele wereld waar de
grootste en beroemdste waarzegger woont. Ook kan geen mens het u hebben
verraden, want wij verraden elkaar niet, ook niet voor alle schatten van de wereld.
Hoe kunt u dus mijn grootste geheim weten? Vriend, vertel mij alleen dat, dan zijn
al deze slaven van u!'
[5] Ik zei: 'Heeft jullie waarzegger niet ooit gezegd dat er nog een grotere god was,
over wie hij enkel uit oude, geheime schriften gehoord had? Maar voor stervelingen
was dat te groot en onbegrijpelijk en daarom moesten zij zich daar verder niet druk
over maken! Heeft jullie waarzegger dat niet zo gezegd?'
[6] Nu raakte de leider van de handelaars helemaal buiten zichzelf en zei: 'Ik zei het
al en zeg het nog eens: U bent geen mens, maar - U bent een God! En wat zal ik,
een nietige aardworm, mij tegen U verzetten, daar U mij immers met één blik kunt
vernietigen?! Het is waar, aards gezien doe ik geen goede zaken, maar al had ik nog
duizendmaal zoveel slaven als ik hier heb -en die zijn echt heel veel geld waard dan zouden die allemaal Uw eigendom zijn! Want weet U, grote en onbegrijpelijk
verheven vriend, in ons land weten wij voor het merendeel wel waar de schoen
wringt, maar helpen kunnen wij onszelf niet! Helpt U ons, Vriend, dan zullen niet
alleen deze slaven, maar duizendmaal meer en hoeveel U er ook maar meer wilt
hebben, van U zijn, want U bent geen mens, maar U bent een volkomen
waarachtige God!’
[7] Ik zei tegen de omstanders: 'Neem daar allen een voorbeeld aan! Dit zijn
slavenhandelaars van de slechtste soort, en hoe snel hebben zij Mij herkend! En
daar boven staat de tempel die David en Salomo voor veel geld voor Mij lieten
bouwen, maar wat een ontzettend verschil bestaat er tussen deze slavenhandelaars
die slechts het lichaam van de mensen verkopen en hen die de zielen verkopen aan
de hel!'
[8] Kijk, deze slavenhandelaars zijn Elia's vergeleken bij die ellendige
zielensluipmoordenaars daar boven! Daarom zal het Sodom en Gomorra later ook
beter vergaan dan dit gemene helse gebroed daar boven. Want als er in Sodom en
Gomorra gebeurd zou zijn wat hier gebeurt, dan zouden zij in zak en as boete
gedaan hebben en zalig zijn geworden. Maar hier ben Ik Zelf aanwezig en zij staan
Mij als mens naar het leven!
[9] Kijk, hier naast Mij staat Mijn lievelingsengel Rafaël en Ik zeg jullie: Er bestaat
meer overeenkomst tussen hem en deze slavenhandelaars dan tussen hem en die
dienaren van God daar boven! Ik zeg jullie: Deze slavenhandelaar is reeds een
engel, maar die daar boven zijn duivels!'
[10] Toen richtte Ik Mij weer tot de slavenhandelaar en zei tegen hem: 'Vriend,
hoeveel verlang je voor al deze slaven van je? Zeg het maar!'
[11] De leider van de handelaars zei: 'Mijn God, wat moet ik, een zwak sterfelijk
mens, dan wel van U verlangen? Al deze slaven en nog duizend maal meer geef ik
U als U mij slechts de genade waard acht om mij te zeggen wat er nu eigenlijk aan
ons mankeert!'
[12] Ik zei: 'Laat ze dan allemaal vrij, dan zal Ik jullie de eeuwige vrijheid van je
ziel geven en het eeuwige leven!'
[13] Daarop zei de leider van de handelaars: 'De koop is gesloten, want met goden
kun je gemakkelijk zaken doen. Laat alle slaven vrij, want we hebben nu de beste
koop gesloten! Dat onze slaven er niet slecht vanaf komen, daar ben ik al bij
voorbaat van overtuigd. Zelf hebben we echter de grootste winst gemaakt, want wij
hebben daarmee bij God het eeuwige leven gekocht. Metgezellen, zijn jullie het
daar allemaal mee eens?'
[14] Allen zeiden: 'Ja, Hibram, nog nooit hebben we meer winst gemaakt! Maar
onze waarzegger heeft zich ditmaal erg vergist, want juist de bliksem en de donder
hebben ons het grootste geluk bezorgd! Maak de boeien van de gevangenen los en
laat hen het gratis eigendom zijn van deze zuivere God! Wij zullen meteen de
terugtocht aanvaarden!’
[15] Ik zei: 'O nee, de geboeide mensen neem Ik wel aan, maar zelf blijven jullie
nog drie dagen hier, echter niet op eigen kosten, want voor jullie zal Ik tijdelijk en
eeuwig degene zijn die betaalt!'
5 De bevrijding van de slaven
[1] Op dit ogenblik gaf Ik Rafaël weer een teken om de gevangenen te bevrijden en
zij waren ogenblikkelijk vrij en volledig gekleed, terwijl zij voordien naakt waren.
Deze plotselinge bevrijding van de jonge slaven veroorzaakte echter om
begrijpelijke redenen een ongekend grote sensatie en de leider van de handelaars,
die zijn ogen niet geloofde, ging naar hen toe en voelde met zijn handen aan de nu
goed geklede slaven en ontdekte dat hun kleding uit volkomen echte kledingstof
was vervaardigd en dat het werkelijk zijn eigen slaven waren.
[2] Toen hief hij zijn handen omhoog en zei (de slavenhandelaar): 'Pas nu besef ik
duidelijk dat jullie echt in de handen van goden zijn! Maar vragen ook jullie hun
om jullie genadig te zijn! Zodra jullie echter helemaal gelukkig zijn, denk dan aan
jullie ouders thuis, die in een onbarmhartig land wonen en met veel moeite en
arbeid moeten zorgen voor de karige, schrale kost voor hun lichaam en in
armoedige en zeer erbarmelijke hutten van leem en stro wonen! Vergaar allerlei
kennis en kom dan weer naar ons, opdat het door jullie dan ook bij ons ooit licht en
goed wordt, want van nu af aan moeten er geen mensen meer uit onze landen
weggevoerd en verkocht worden!'
[3] Toen wendde Ribram zich tot Rafaël, over wiens schoonheid en teerheid hij
zich steeds maar bleef verwonderen en zei: 'O onbegrijpelijk zeldzaam mooie
jongen! Ben jij dan ook een God, dat je zoiets wonderbaarlijks kon doen? Hoe kon
je de banden waarmee deze slaven gebonden waren zo snel losmaken en waar
haalde je al die kostbare kleren voor de jongens en de meisjes vandaan?'
[4] Rafaël zei: 'Ik ben geen God, maar slechts door de genade van God Zijn
dienaar! Ik kan uit mijzelf net zo weinig als jij, maar als de almachtige wil van God
mij doordringt, kan ik alles en dan is niets mij onmogelijk. Wat ben je echter van
plan met de tweehonderd slaven die je nog thuis hebt, omdat ze voor de handel nog
niet voldoende zijn vetgemest?'
[5] Ribram zei: 'Weetje dat ook al, almachtige jongen?! Wat kan ik nu anders doen
dan hen opvoeden tot nuttige en goede mensen en ze verder als mijn eigen kinderen
beschouwen! Jou wil ik echter vragen of je mij ook voor hen kleren wilt
verschaffen, die ik dan voor hen mee zal nemen.’
[6] Rafaël zei: 'Dat is nu nog niet nodig, maar wanneer je over enkele dagen van
hier zult vertrekken en rechtschapen blijft, zullen jij en je metgezellen thuis alles
wel aantreffen wat jullie nodig zullen hebben.’
[7] Dat stelde Hibram volkomen tevreden en zijn metgezellen eveneens, en allen
bedankten hem en nog meer Mij, de Heer, want al deze handelaars beseften nu, dat
Ik alleen de Heer was. Daarna dachten zij echter aan het tamelijk grote aantal
wagens en karren - die natuurlijk niet te vergelijken waren met de wagens uit deze
tijd - en de al erg vermoeide trekdieren.
[8] En Ribram zei tegen Rafaël: ' Almachtige wonderjongen! Waar zullen wij nu
onze wagens, karren en trekdieren onderbrengen en het voer vandaan halen?'
[9] Rafaël zei: 'Daar, binnen de muur die om deze berg heen loopt, welke eigendom
van de man is die nu met de Heer spreekt, staat een aantal hutten en stallingen, en
ook een voorraad voer voor jullie trekdieren, daar kunnen jullie al je spullen goed
onderbrengen.’
[10] Daar was de handelaar Hibram heel tevreden mee en zijn knechten verzorgden
zijn wagens, karren en dieren.
[11] Ik zei: 'Omdat nu ook dit werk goed beëindigd is, gaan wij allen thans weer de
berg op, en de bevrijde slaven moeten eerst met spijs en drank gesterkt worden. En,
Hibram, als je alles in orde hebt, kom dan ook met je metgezellen en knechten, en
gebruik als Mijn gasten ook spijs en drank!'
[12] Daarmee waren allen uitermate tevreden en de bevrijde slaven wisten van
blijdschap niet wat ze doen moesten. Allen wilden nu naar Mij toegaan en Mij
bedanken. Omdat zij echter vanwege hun grote aantal niet tegelijk de ruimte
daarvoor hadden, stelden zij zich heel ordelijk op in een kring om Mij heen en
vroegen Mij in hun taal of Ik naar hen wilde kijken en luisteren. Toen keek Ik hen
allen vriendelijk aan en gaf hun een teken dat ze nu konden spreken.
[13] Daarop zeiden zij diep ontroerd (de slaven): 'O goede vader! Wij danken u dat
u ons heeft gered en onze harde boeien heeft losgemaakt. Wij hebben niets om het
u ooit te vergelden; maar wij willen u in het vervolg dienen alsof wij uw voeten,
handen, ogen, oren, neus en mond zijn. O, laat u ook door ons liefhebben, goede
vader! Blijf voortaan een vader voor ons in uw goedheid en liefde, en verlaat ons
nooit!'
[14] Daarop omarmde Ik allen in de kring één voor één en drukte ieder aan Mijn
borst en sprak daarbij de woorden: 'Vrede zij met je, Mijn zoon, Mijn dochter!’
[15] Toen huilden alle tengere, blondgelokte jongens en de nog teerdere en heel
lieftallige jonge meisjes en zij bevochtigden met hun vreugdetranen Mijn handen
en voeten.
6 Over handel en woeker
[1] Na deze plechtige handeling, die ieders hart ontroerde en die geen van alle
aanwezigen zonder tranen in de ogen kon aanzien, zei Ik tegen Rafaël: 'Breng hen
nu naar boven en verzorg hen eerst; pas later als wij zullen volgen, zal er voor ons
worden gezorgd!’
[2] Daarop bracht Rafaël de bevrijde kinderen naar boven en toen zij in de grote
zaal kwamen, waren er al drie grote, lange tafels gedekt, en deze nog ware kinderen
aten de voor hen klaargemaakte spijzen met veel eetlust en vreugde, en dronken
ook wat wijn met water en werden daarbij heel opgewekt en vrolijk.
[3] Wij bleven echter achter en keken aan de kant van de weg naar de vele
naderende kooplieden en handelaars, die met allerlei waren, dieren en vruchten
over de grote weg naar de stad trokken.
[4] Toen zei de Romein tegen Mij: 'Heer, daar zijn toch heel veel joden bij! Weten
die dan nog niets over U? Het is toch erg vreemd dat die mensen zo onverschillig
aan ons voorbijgaan!'
[5] Ik zei: 'Zoals die daar zullen er nog velen aan Mij voorbijgaan, Mij niet
aankijken en niet herkennen, maar zij zullen in hun op de wereld gerichte leven
door blijven ploeteren tot de dood hen in het graf zal werpen en hun ziel in de hel!
Zulke handelaars, kooplieden, marskramers en makelaars staan te ver van al het
geestelijke af en zijn temidden van de betere mensheid als woekerplanten op de
takken van edele vruchtbomen en als onkruid tussen de tarwe. Laat hen gaan, hun
graf en dood tegemoet!'
[6] Agricola zei: 'Maar mijn Heer en mijn God! De mensen moeten onderling toch
kunnen kopen en verkopen, anders is er in slechte en onvruchtbare landen totaal
geen menselijk leven mogelijk! Ik ken in Europa landen die onbeschrijflijk
bergachtig zijn, niets dan rotsen en nog eens rotsen; de mensen die daar leven
moeten de meeste levensmiddelen door handel aangevoerd krijgen. Hef dit
noodzakelijke verkeer op en een compleet, groot volk sterft van de honger! U moet
toch als Heer van de hemel en van alle werelden Zelf inzien dat zulke mensen
alleen door een zeker handelsverkeer kunnen leven. Het verwondert mij daarom in
hoge mate dat Uw hoogste, goddelijke wijsheid dat ronduit veroordeelt! Want weet
U -ik heb verder alle denkbare achting voor Uw zuivere goddelijkheid! -maar voor
dit oordeel van U kan ik met mijn menselijk verstand, dat toch wel volkomen
gezond is, geen waardering hebben!'
[7] Ik zei: 'Vriend, wat jij weet en begrijpt, dat - sta Mij toe -heb Ik allang eerder
begrepen, nog voor er een oercentraalzon binnen een hulsglobe scheen!
[8] Waarlijk, Ik zegje: Ik ageer niet tegen het juiste en zeer nuttige verkeer tussen
mensen onderling, want Ik wil immers Zelf dat een mens in zeker opzicht van de
ander afhankelijk moet zijn en dan bevindt zich een passend verkeer tussen de
mensen onderling immers zonder meer in de hoogste orde van de naastenliefde.
Maar je zult toch hopelijk ook wel inzien dat Ik voor pure, totaalliefdeloze woeker
geen goed woord over kan hebben! Een rechtschapen koopman moet voor zijn
moeite en werk zijn dienovereenkomstige loon krijgen; maar hij moet niet voor tien
zilverstukken honderd zilverstukken en nog meer winst willen hebben! Begrijp je
dat? Ik veroordeel alleen de woeker, maar niet het noodzakelijke, rechtmatige
verkeer. Begrijp dat goed, opdat je niet in kwade verzoeking terechtkomt!'
[9] Toen vroeg de Romein Mij om vergeving, en gaf toe dat hij een erg grove
vergissing had gemaakt.
[10] Toen kwam Lazarus bij Mij en zei: 'Heer, nu we toch al naar boven gaan,
omdat hier niet zoveel meer is te doen, zou ik graag van U willen horen hoe het met
die wonderbaarlijke jongen zit! Wie is hij en waar komt hij vandaan? Gezien zijn
kleding schijnt hij een Galileeër te zijn, maar wanneer heeft hij dan die wijsheid en
kracht gekregen om wonderen te doen? Hij is zo te zien amper zestien jaar - en
overtreft Uw eerste leerlingen! Daar zou ik erg graag iets over willen horen!’
[11] Ik zei: 'Staat er dan niet in de Schrift: 'In diezelfde tijd zullen jullie Gods
engelen van de hemel naar de aarde zien dalen en zij zullen de mensen dienen? Als
je dat weet, dan zul je zonder meer inzien wat er met de jongeman aan de hand is.
Houd dat nu voorlopig voor je, want alle anderen moeten er zelf opkomen! Mijn
eerste leerlingen kennen hem reeds, maar mogen hem ook niet voortijdig bekend
maken.
[12] Jij dacht dat wij nu spoedig naar jouw herberg zouden gaan, maar dat kan over
een uur ook nog wel! Nu zullen we nog hier langs deze weg blijven, want er zal al
gauw iets gebeuren wat onze aanwezigheid noodzakelijk maakt!'
[13] Lazarus vroeg Mij: 'Heer, staat ons iets ergs te wachten?'
[14] Ik zei: 'Vriend, op deze wereld en bij deze mensen is weinig goeds te
verwachten! Kijk, de toevloed van marktkooplui wordt nu al minder en al gauw
zullen de knechten van de Farizeeën een arme zondaar, die zich een uur geleden in
de tempel vanwege zijn honger aan de toonbroden heeft vergrepen, naar die open
plek onder de hoge muur brengen om hem voor zijn misdaad te stenigen! Maar dat
zullen wij verhinderen. Nu weet je dus waarom wij hier nog blijven.'
[15] Dat hoorde Agricola echter ook. Hij kwam naar Mij toe en zei: 'Heer, ik
hoorde wat U zei en dat klonk niet erg hartverheffend! Hebben de tempeldienaren
dan ook een 'jus gladii'*? (* zwaardrecht, recht over leven en dood ) Ik ken toch
alle privileges die Rome aan zijn volkeren heeft gegeven, maar van zo'n privilege
weet ik niets! Nou, dat zal ik wel eens heel precies uit laten zoeken! Heer en
Meester, zegt U eens hoe dat zit!’
[16] Ik zei: 'Toen de Romeinen heersers over de joodse landen werden,
onderzochten zij haarfijn de joodse godsdienst en de wetten van Mozes en de
profeten, en ontdekten ook dat aan de tempel, dat wil zeggen aan de priesters, door
Mozes het recht gegeven is om bepaalde zeer zware misdadigers door steniging te
doden. De priesters zelf hebben echter geen recht iemand ter dood te veroordelen,
zij moeten de misdadiger aan het gerecht overleveren en dat moet dan aan de hand
van het waarachtige getuigenis van de priesters oordelen en de zware misdadiger
aan de stenigers overleveren. Dat gebeurde hier echter niet, want de priesters
handelen thans eigenmachtig en betalen aan Herodes een pacht om daardoor een
soort eigenmachtig 'jus gladii' te hanteren, waarvan zij ernstig misbruik maken,
zoals dat nu direct het geval zal zijn. Maar nu moeten we heel goed opletten, want
ze zullen er dadelijk zijn!’
7 Agricola verhoort een tempeloverste
[1] Ik had dat nog maar net gezegd of er kwam al een grote groep mensen aan, die
de ongelukkige meedogenloos in haar midden voortsleepte.
[2] En Ik zei tegen Agricola: 'Nu gaan wij beiden deze gerechtsdienaren tegemoet,
die door een tempeloverste aangevoerd worden!’
[3] Wij troffen henjuist nog bij het verlaten van de grote poort en Ik legde de
Romein de woorden in de mond, die hij moest spreken en hij zei met de machtige,
diep ernstige stem en gelaatsuitdrukking van een Romein: 'Wat is hier aan de
hand?'
[4] De overste zei: 'Wij hebben zowel het oude recht van Mozes als het 'jus gladii'
en kunnen dat bij een erg grote misdadiger ook op eigen gezag ten uitvoer
brengen!’
[5] De Romein zei: 'Maar ik ben nu als voornaamste keizerlijke gezant lilt Rome
hierheen gekomen om het vele misbruik te onderzoeken dat jullie maken van de
privileges die jullie door Rome geschonken zijn! Waar is het vonnis van de
wereldse rechter?'
[6] Deze vraag kwam de tempeloverste zeer ongelegen en hij zei: 'Laat me eerst
maar eens zien of je werkelijk een afgezant uit Rome bent, want - iemand kan zich
gemakkelijk als Romein verkleden en ons in naam van de keizer nieuwe wetten
voorschrijven!’
[7] Toen haalde Agricola uit een gouden koker een perkamentrol tevoorschijn die
van alle officiële kentekenen was voorzien, die de overste er geen ogenblik over in
twijfel lieten dat de bezitter van dat document een machtige, voorname Romein
was.
[8] Vervolgens zei Agricola ernstig: 'Wel, ik heb je het verlangde document op je
wens meteen laten zien; waar heb jij nu het door mij verlangde vonnis van de
wereldse rechter over deze misdadiger?'
[9] De overste zei: 'Ik heb je toch daarnet al gezegd dat de tempel op gezag van
Mozes het oude recht heeft een erge misdadiger tegen de tempel met de dood te
straffen en dit recht is nu ook van Rome uit gesanctioneerd en dus handelt de
tempel juist, door als afschrikwekkend voorbeeld zo'n misdadiger tegen God en
Zijn tempel te bestraffen met de dood door steniging, die Mozes heeft
voorgeschreven!’
[10] Agricola zei steeds ernstiger: 'Stond deze tempel er ook al in de tijd van
Mozes?'
[11] De overste zei: 'Dat niet bepaald, maar Mozes was een profeet en in zijn geest
wist hij beslist dat Salomo, de wijze, grote koning, voor God een tempel zou
bouwen en daarom is een misdaad tegen de tempel en de zeer geheiligde
instellingen evenzeer strafbaar als een misdaad tegen God Zelf.’
[12] Agricola zei: 'Waarom heeft Mozes later dan zelf voor dergelijke gevallen
eigen rechters aangesteld en gaf hij die jurisdictie niet in handen van de priesters?
Hoe zijn jullie dan nu ook rechters over leven en dood van een mens geworden?
Mozes heeft jullie alleen maar priesters gemaakt en Rome heeft nu, omdat men
zich ten tijde van jullie koning Saul zelf dat recht heeft genomen, jullie allen ook
een wereldlijke rechterfunctie gegeven onder de uitdrukkelijke voorwaarde dat alle
misdadigers, en vooral degenen die de dood hebben verdiend, altijd moeten worden
overgedragen aan de plaatselijke, wereldlijke rechter en dat geen enkele priester
zich er dan verder over heeft te bekommeren wat de rechtbank over de misdadiger
beslist. Het komt jullie dus nooit toe ooit iemand te berechten en te veroordelen en
uiteindelijk zelfs de hand aan hem te slaan!
[13] Laat daarom nu deze misdadiger ogenblikkelijk vrij! Ikzelf zal hem dan
verhoren en aan de hand daarvan beoordelen of zijn misdaad de dood verdient of
niet; en wee jullie als ik een onrechtvaardigheid van jullie kant tegen deze man
vind!’
[14] Na deze scherpe bedreiging lieten de gerechtsdienaren en knechten van de
tempel de misdadiger vrij en brachten hem voor Agricola.
[15] En de overste zei: 'Hier is de booswicht! Onderzoek hem zelf. Ik en al deze
knechten zijn hopelijk getuigen genoeg en kunnen tegen zijn hardnekkig ontkennen
optreden!’
[16] Agricola zei: 'Heel goed, maar ik heb hier juist een zeer betrouwbare getuige
naast mij en verklaar jullie hiermee van te voren dat ik iedere leugen, zowel van de
kant van deze misdadiger alsook van jullie kant heel streng zal bestraffen! Maar
nog strenger zal ik tegen hen optreden die over deze arme man eventueel een
boosaardig en dus zeer strafbaar oordeel hebben geveld!'
[17] Na deze bepaald niet vriendelijke woorden van de Romein overviel de overste
en zijn knechten een grote angst en de overste maakte aanstalten om weg te gaan,
en ook de knechten zeiden: 'Wat moeten wij daarbij? Wij hebben geen wil, maar
wij moeten zelfde wil van de tempel volgen. De overste moet deze zaak met u,
hoge gebieder, zelfmaar uitzoeken en afhandelen! Als er een misdadiger bestraft
moet worden, zijn wij de fysieke voltrekkers van het oordeel; waarom iemand
eigenlijk veroordeeld is, daarvan weten wij zelf niets anders en niets meer, dan wat
ons door de rechters altijd slechts in 't kort is meegedeeld. Hoe zouden wij dan nu
tegen of voor deze misdadiger kunnen getuigen? Hoge gebieder, laat ons daarom
gaan!'
[18] Daarop zei Agricola: 'Dat gaat hier beslist niet op en jullie blijven hier
vanwege de overste, zoals ook hij hier moet blijven tot ik de misdadiger verhoord
heb!'
8 De misdadige tempelverordeningen
[1] Toen allen dat oordeel hadden gehoord, bleven zij staan en Agricola vroeg eerst
aan de overste: 'Wat heeft deze man misdaan dat jullie hem ter dood veroordelen?'
[2] De overste zei zeer verlegen: 'Hij heeft het gistermiddag schaamteloos
gewaagd, zich aan de heilige toonbroden te vergrijpen en er zelfs van te eten, wat
alleen maar de hogepriester ongestraft kan doen tijdens gebed en psalmgezang.
Men greep hem tijdens de brutale daad en veroordeelde hem volgens de wet tot de
verdiende dood en dan is een verder verhoor niet nodig, omdat de daad zelf het
grootste bewijs is voor de schuld van de misdadiger.'
[3] Agricola zei: 'Zo, dat is een heel prijzenswaardige rechtspraak! Moet er dan niet
volgens onze wetten bij iedere misdadiger in de eerste plaats op gelet worden in
hoeverre hij bij een bepaald misdrijftoerekeningsvatbaar is?! Wanneer een onnozel
mens een nog zo grote misdaad begaat, die voor een meer intelligent mens volgens
de wet zeker de doodstraf zou betekenen, dan moet degene die aantoonbaar dom is,
opgesloten worden, zodat hij in het vervolg geen gevaar meer betekent voor de
menselijke samenleving. Als hij zijn leven heeft gebeterd, moet hij worden
vrijgelaten en als dat niet volledig het geval is, als galeislaaf worden gebruikt om
zo voor zijn zonden te boeten en daarbij toch nog enig nut te hebben voor de
mensen.
[4] Verder moet er bij een misdrijf ook op worden gelet, door welke
omstandigheden iemand soms zonder het te willen tot een misdaad werd gedreven,
want de omstandigheden kunnen de misdaad in belangrijke mate verzachten. Het
maakt beslist een groot verschil of iemand van het dak valt en daardoor iemand
doodt die zich toevallig onder dat dak bevindt, of dat iemand opzettelijk een mens
doodt. En tussen deze beide extremen vindt men nog veel bijkomende
omstandigheden, die iedere rechtvaardige rechter goed ter harte moet nemen,
omdat ze een en hetzelfde misdrijf kunnen verzachten of verzwaren.
[5] Als er bijvoorbeeld iemand bij je zou komen met de aanklacht: 'Door deze
persoon is mijn broer gedood', en jij hem dan meteen ter dood zou veroordelen
zonder de aangeklaagde persoon verder te ondervragen, zou je wel een slechte
rechter zijn! Is in onze wet niet uitdrukkelijk aan iedere rechter ten strengste
opgedragen om vóór alles heel precies inlichtingen in te winnen over het 'Cur,
quomodo, quando et quibus auxiliis'*, (* waarom, hoe, wanneer en onder welke
omstandigheden? ) en dan pas te oordelen?! Hebben jullie dat bij deze misdadiger
gedaan?'
[6] De overste zei: 'Wij hebben in de tempel geen Romeinse, maar alleen de
Mozaïsche wet en die luidt heel anders!'
[7] Agricola zei: 'Zo? Als Mozes zulke juridische voorschriften gaf als jullie in je
tempel in acht nemen, dan moet jullie Mozes de domste en wreedste wetgever
geweest zijn, waarbij vergeleken wij, Romeinen zuivere goden zouden zijn! Maar
ik ken de milde wetten van Mozes maar al te goed en wij hebben onze staatswetten
merendeels naar zijn voorbeeld vormgegeven. En jullie tempeldienaren zijn voor
God en voor alle mensen de misdadigste leugenaars, als je tegenover mij wilt
volhouden dat de vreselijk domme, tirannieke, wrede tempelvoorschriften door
Mozes zijn opgesteld! Het zijn jullie voorschriften, die jullie eigenmachtig en
goddeloos, volkomen zin en gewetenloos hebben opgesteld en jullie kwellen het
arme volk nu geheel naar eigen willekeur volgens die afschuwelijke wetten!
Kunnen jullie zoiets aanvaarden als een wet die door een zeer wijze God geheiligd
is?'
[8] De overste zei: 'Ik heb de tempelwetten toch niet gemaakt! Ze zijn er nu
eenmaal en wij hebben ons er aan te houden, of ze nu van Mozes of van iemand
anders afkomstig zijn!'
[9] Agricola zei: 'Best, wij Romeinen zullen zo'n misbruik wel recht weten te
zetten! Maar nu zeggen we: 'Audiatur et altera pars!'**'(** men moet ook de andere
partij aanhoren! )
[10] Vervolgens wendde hij (Agricola) zich met een vriendelijker gezicht tot de
misdadiger: 'Vertel jij me nu geheel naar waarheid wat je hebt misdaan! Ontken
niets, maar beken alles, want ik kan je redden, maar ook doden als je misdaad op
een of andere manier de dood heeft verdiend!'
9 De bekentenis van de schijnbare misdadiger
[1] Toen richtte de misdadiger zich op en zei moedig en openhartig en zonder enige
terughoudendheid: 'Grote en machtige en rechtvaardige heer en rechter! Ik ben
evenmin een misdadiger als u en degene die bij u is!
[2] Ik ben een arme dagloner en moet met mijn handen mijn brood verdienen en
mijn vader en moeder onderhouden, want mijn beide ouders zijn steeds ziek en
bijna niet instaat te werken. Bovendien heb ik nog een jongere zuster, die pas
zeventien jaar en acht maanden oud is. Ook die moet ik onderhouden, omdat zij
zelf niets kan verdienen, daar zij thuis mijn zieke ouders moet verplegen. Deze erg
lieve en brave zuster van mij is echter, hoewel erg arm, van nature erg mooi en
aantrekkelijk en als zodanig bij de tempeldienaren helaas niet onbekend en er zijn
er die al veel moeite hebben gedaan om haar te verleiden. Maar zij hadden geen
succes en bedreigden mij en mijn ouders door te zeggen: 'Nou wacht maar, trots
bedelvolk, je zult binnenkort wel gedweeër en nederiger worden!'
[3] Ik zocht de volgende dag werk bij de mij reeds bekende werkhuizen en men zei
mij, dat ik door de priesters tot zware zondaar verklaard was, omdat ik met mijn
eigen zuster bloedschande bedreef. Men wees mij de deur en ik wist me geen raad.
[4] Daarop ging ik naar enkele heidenen en klaagde hun mijn grote nood. Die
schonken mij een paar geldstukken, zodat ik toch wat brood voor ons kon kopen.
Maar die paar munten waren al gauw op en ik en mijn familie hadden al twee
dagen niets te eten en ik kon niets meer verdienen en ook aan niemand meer iets
vragen; dat kwam echter ook door deze feestdagen, omdat je in deze tijd ook buiten
de stad geen werk kunt krijgen. Toen dacht ik bij mijzelf: ' Als je als onschuldige
jood eens zou doen wat David deed toen hij erge honger had, dan zou dat voor God
toch niet zo'n grote zonde zijn?'
[5] En ik ging gisteren, laat in de middag, door grote nood gedreven de tempel
binnen, kwam bij de toonbroden, greep naar het eerste het beste brood en wilde
mijn honger daarmee stillen en een deel naar mijn even hongerige ouders brengen
en aan mijn niet minder hongerige zuster. Maar de wachters die op de loer lagen,
ontdekten mij meteen, schreeuwden dat het een ontzettende heiligschennis was en
sleepten mij onbarmhartig voor de priesters. Die herkenden mij al gauw en
schreeuwden: 'Ha, dat is immers die trotse bedelaar, die pleger van bloedschande
en nu vergrijpt hij zich ook nog aan de toonbroden! Daarvoor moet hij morgen voor
het midden van de dag worden gestenigd!’
[6] Daarop sleepte men mij onder allerlei mishandelingen en de vreselijkste
scheldwoorden naar een donker gat, waarin ik tot vandaag wegkwijnde. Hoe men
mij vandaar hier naartoe gesleept heeft, heeft u, hoge rechter, zelf gezien. Hoe het
echter mijn arme ouders en mijn arme zuster zal vergaan of reeds is vergaan, mag
Jehova weten!
[7] Hoge rechter! Dat is alles wat ik u volledig naar waarheid over mijn misdaad
kan zeggen! O, oordeel niet zo hard over mij zoals vooral deze overste deed! Want
eerlijk gezegd was juist hij het die mijn kuise zuster wilde verleiden, wat ik voor
God en alle mensen kan zweren! Ik kan u daarvoor ook heel betrouwbare getuigen
noemen, die dit treurige voorval met een eed kunnen bevestigen!’
[8] Toen zei Agricola buiten zichzelf van woede over de tempeldienaren: 'Beste
vriend! Wie zo openhartig spreekt als jij, heeft echt niet veel andere bewijzen
nodig! Bovendien heb ik hier naast mij een heel belangrijke getuige om de
waarheid van jouw verklaring te controleren. Er zal echter direct iemand zijn die je
ouders en je zuster helemaal gesterkt hierheen zal brengen - en dan nog iemand
anders die ik voor deze tempeldienaar hoog nodig zal hebben!’
10 De bekentenis van de overste
[1] Rafaël was er op Mijn innerlijke roep onmiddellijk en Ik zei innerlijk tegen
hem: 'Doe nu wat de Romein wil, want Ik geef hem gedachten, woorden en wil!'
[2] Toen Agricola Rafaël opmerkte, zei hij: 'Ik dacht al dat je niet lang op je zou
laten wachten! ,
[3] Rafaël zei: 'Wat je wilt, weet ik al! Het zal allemaal binnen enkele ogenblikken
in orde zijn, want de mensen die ik moet halen, wonen niet ver hier vandaan en ze
zullen er dus gauw zijn.’
[4] Nu zei de overste: 'Waarvoor?'
[5] Agricola zei: 'Jij moet alleen maar wat zeggen als je wat gevraagd wordt; houd
nu echter je mond!'
[6] Op dat ogenblik verdween de engel snel en bracht de beide ouders en de jonge,
erg armoedige, maar lichamelijk zeer mooie zuster, die gevolgd werden door tien
Romeinse soldaten en een door Pilatus afgevaardigde rechter.
[7] Rafaël zei tegen Agricola: 'Vriend, zo zal het wel in orde zijn!'
[8] Agricola zei: 'Dat zeker, want zo wilde ik het immers hebben!’
[9] Daarop deed Rafaël een stapje terug en bleef paraat om op een wenk van Mij in
actie te komen.
[10] Agricola richtte zich tot het drietal en vroeg hun, of zij de mishandelde man
goed kenden.
[11] De zuster zei: 'O Jehova, wat is er met mijn arme broer gebeurd? Gistermiddag
ging hij ergens heen om brood te halen, omdat we al twee hele dagen niets gegeten
hadden, maar hij kwam niet terug. We zaten in grote angst om hem en baden dat
hem toch maar niets ergs mocht overkomen. En nu treffen we hem hier aan, na een
mededeling van die aardige jonge boodschapper, in een toestand waaraan niet veel
goeds kan zijn voorafgegaan!’
[12] De zuster wilde nog verder navragen, maar Agricola vermaande haar op
vriendelijke toon en zei: 'Lieflijke dochter van Sion, vraag nu niet verder, want je
broer bevindt zich al in de beste handen! Ik zal nu echter die tempeloverste aan je
voorstellen, die zojuist zijn gezicht van ons heeft afgewend en dan moet jij mij
geheel naar waarheid zeggen of en hoe je hem kent!’
[13] De zuster zei: 'O heer, bespaar u die moeite, want die ellendige man heb ik tot
mijn ontzetting bij mijn aankomst al van verre herkend!’
[14] Agricola zei: 'Dat geeft niets, des te beter voor jullie allen!'
[15] Toen riep de Romein met gebiedende stem de overste en zei: 'Laat nu je
gezicht zien en kom dichterbij en spreek! Wat kun je op deze tegen jou gerichte
aanklacht antwoorden? Beken openlijk de waarheid, of ik zal je aan het gloeiende
kruis tot een bekentenis dwingen, opdat je de Romeinse rechtvaardigheid beter zult
leren kennen. Want wij Romeinen maken ook voor een priester geen enkele
uitzondering! Kom dichterbij en spreek!’
[16] Toen draaide de tempeloverste zich om en zei met bevende stem: 'Heer vol
macht en waardigheid! Wat kan ik hier nog tegenin brengen? Jammer genoeg is het
zoals de arme man zoëven over mij heeft getuigd en ik heb elke straf verdiend die u
maar over mij zult uitspreken! Mocht ik ooit vrij komen, dan zou ik mijn
onmenselijk grote vergrijp aan deze familie duizendvoudig goedmaken, maar ik
heb het niet verdiend om vrijgesproken te worden van een terechte straf en dus zal
het moeilijk zijn om het kwaad dat ik deze arme, brave familie heb aangedaan goed
te maken.'
[17] Agricola zei: 'Ik ben geen rechter die, zoals jullie, meet met de maat van zijn
gevoelens, maar een rechter die meet met de maat van het recht; ik zeg je echter dat
deze vier mensen, die je zo onmenselijk diep hebt beledigd, nu je voornaamste
rechters zijn! Zoals zij je zullen oordelen, zal ook ik je oordelen! Maar de zonde die
deze arme, hongerige man in de tempel aan jullie toonbroden heeft begaan, zal God
berechten! Als Hij hem vergeeft, dan vergeven wij hem ook, want tegen ons heeft
hij geen zonde begaan!'
[18] Toen richtte Agricola zich tot de arme familie en zei: 'Bepaal nu wat ik met
deze erge misdadiger moet doen! Want hij heeft jullie niet alleen in jullie huis
dubbel kwaad gedaan, omdat hij jullie kuise dochter heeft willen onteren en toen
hem dat mislukte, door kwaadsprekerij heeft gemaakt dat jullie zoon nergens meer
werk kreeg, maar hij heeft jullie zoon ook, omdat hij zich vanwege de honger aan
één van de toonbroden vergreep, tot de dood door steniging veroordeeld; en als
deze vriend, die de grootste vriend van alle mensen is, er niet was geweest, dan zou
je zoon nu al dood zijn en zouden jullie hem nooit meer hebben gezien!
[19] Daar vooraan staan nog de beestachtige tempelknechten en gerechtsdienaren
die hem gestenigd zouden hebben, en deze tempeloverste is die onbarmhartige en
onrechtvaardige rechter, die jullie zoon tot de stenigingsdood heeft veroordeeld! De
wet met betrekking tot het vergrijp aan de toonbroden is mij niet onbekend; Mozes
heeft alleen voor het geval van verstokte moedwilligheid de doodstraf
uitgevaardigd en niet in het geval van echte hongersnood, want iedere jood heeft
het recht om, als hij erge honger heeft, deze ook met de toonbroden te stillen, zoals
ook jullie grote koning David heeft gedaan, omdat hij de wet van Mozes beter
begreep dan zijn toenmalige opperpriester. Daarmee spreek ik jullie zoon dus vrij
van alle schuld en aan jullie is het nu om een oordeel uit te spreken over deze man,
die jullie zoveel kwaad heeft aangedaan.’
[20] De vader van de zoon en de mooie dochter zei: 'Heer en machtige rechter! Wij
allen danken de grote God en u en uw vrienden, dat wij zo wonderbaarlijk uit dit
grote gevaar zijn gered. Maar zoals God uiteindelijk altijd het goede en ware
beschermt, zo bestraft Hij ook altijd het waarachtig kwade van een verstokte
zondaar, wanneer deze zonder berouwen boetedoening in zijn slechtheid volhardt.
Betert hij zijn leven echter in alle ernst, dan vergeeft God hem ook zijn zonden, ook
al zijn zij nog zo groot en zijn het er nog zo veel. Daarom veroordeel ik deze man
niet, maar laat hem over aan de wil van God, want God is de enige rechtvaardige
rechter. Dat is ons oordeel over deze grote vijand van ons. Wij allen vergeven hem
van harte al het kwaad dat hij ons heeft aangedaan.'
11 Het oordeel van Agricola
[1] Toen de tempeloverste dat oordeel over zichzelf uit de mond van de eerlijke,
arme vader gehoord had, barstte hij in tranen uit en zei: 'O grote God, hoe goed zijn
uw ware kinderen en hoe ontzettend slecht zijn wij, die waarlijk hels
slangengebroed zijn! O God, straf mij volledig voor het zeer slechte dat ik gedaan
heb!’
[2] Agricola zei: 'Als deze mensen je niet veroordeeld hebben, terwijl zij daar
eigenlijk het recht toe hadden, dan veroordeel ook ik je niet. Maar ik heb de rechter
laten komen om jou en de hele tempel ten strengste te verbieden om ooit een
doodvonnis over iemand uit te spreken, anders zullen jij en de tempel er niet zonder
straf vanaf komen. Maar omdat deze knechten en gerechtsdienaren zonder opdracht
kwaadwillig met deze arme man gehandeld hebben, zal ieder van hen worden
getuchtigd en honderd slagen met de roede ontvangen, opdat ook zij voelen hoeveel
goeds zo'n onmenselijke kwaadwilligheid een arme doet. Laat de soldaten ze
meteen naar het tuchthuis brengen en kastijden! Het geschiede!'
[3] Toen begonnen de knechten en gerechtsdienaren te jammeren en te smeken.
[4] Agricola zei: 'Heeft deze arme ma jullie ook niet gesmeekt om hem niet zo te
mishandelen, en jullie letten niet op zijn smeken, terwijl jullie alleen maar bevolen
was om hem te bewaken. En omdat jullie iets gedaan hebben waartoe jullie nog niet
eens een schijnbaar recht hadden, zal jullie ook geen enkele slag met de roede
worden kwijtgescholden, maar de pijnigers zal er nog streng op worden gewezen,
dat iedere slag met de grootste gestrengheid moet worden uitgevoerd. En vooruit
nu, want voor jullie is noch bij God en nog minder bij mij enig medelijden!'
[5] Toen omsingelden de soldaten de groep van vijftien tempeldienaren en
gerechtsdienaren en duwden ze voor zich uit.
[6] De tempeloverste vroeg echter trillend van eerbied aan de Romein: 'Hoge,
machtige gebieder! Wat moet ik nu eigenlijk met deze rechter afspreken?'
[7] Agricola zei: 'Dat heb ik je al aangegeven, maar als je het nog niet begrepen
hebt, dan zeg ik het je nog een keer: Je gaat met de rechter naar zijn kantoor en daar
zul je van hem een duidelijk voorschrift krijgen, hoe er in de tempel van nu af aan
met de Mozaïsche straffen moet worden om gegaan! Iedere overtreding van dat
voorschrift zal door Rome streng worden gestraft! Met dat document dat op mijn
bevel door Pilatus zal worden ondertekend, ga je naar de tempel en daar maak je
het bekend!'
[8] De overste zei: 'Maar wat moet ik tegen Pilatus zeggen als hij mij meer over u
vraagt?'
[9] Agricola zei: 'Dat zal Pilatus niet doen, want ik ben een paar dagen geleden al
bij hem geweest; hij kent mij maar al te goed en weet precies waarom ik nu in
naam van de keizer door deze landen van ons reis. Ook jij kunt nu gaan!'
[10] Toen bogen de rechter en de overste diep voor Agricola en de rechter maande
de overste om hem te volgen.
[11] Maar de overste zei: 'Laat mij nog slechts één vraag aan de gezant van de
keizer stellen!’
[12] De rechter zei: 'Doe dat dan vlug, want wij rechters hebben het in deze tijd erg
druk.’
[13] Daarop richtte de overste zich nogmaals tot Agricola en zei: 'Machtige gezant
van de keizer! Kijk, ik ben erg rijk en mijn schatten staan mij tegen! Omdat ik
echter deze arme familie zo'n ten hemel schreiend onrecht heb aangedaan, zou ik al
mijn schatten aan hen willen afstaan en daardoor dit onrecht zoveel mogelijk goed
willen maken. Zou ik nu bij deze rechter tevens een schenkbrief mogen laten
opstellen en hun die dan met al mijn schatten overhandigen, zodat niemand hun dan
kan vragen waar zij dat vandaan hebben?'
[14] Agricola zei: 'Je zult nog arme families genoeg vinden aan wie je je lang
verzuimde werken van naastenliefde ten deel kunt laten vallen, maar deze arme
familie is al zo goed als uitstekend verzorgd. Dus kun je nu wel gaan! Doe in het
vervolg recht en vrees God, dan zal je zoiets niet weer overkomen! Zo zij het!'
[15] Daarop bogen de twee nogmaals en gingen weg.
[16] Wij keerden nu met de geredde familie terug naar onze mensen, die al vol
nieuwsgierigheid wachtten om te horen wat er allemaal was gebeurd. Want zij
waren zo ver van ons verwijderd dat ze ons nog wel konden zien, maar niets
konden horen van wat er allemaal was voorgevallen. Ook onze slavenhandelaar
Hibram was met zijn metgezellen naar voren gedrongen om te vernemen wat daar
aan de hand was.
[17] Maar Ik zei tegen Lazarus: 'Vriend, nu is het in de eerste plaats nodig deze vier
mensen lichamelijk te sterken, al het andere zullen we boven wel bespreken, want
zij hebben nu al meer dan twee dagen niets gegeten. De beide oude mensen waren
erg ziek en zwak, maar zij zijn genezen. Deze jongeman die er erg mishandeld
uitziet, maar overigens sterk is, is degene die gestenigd had moeten worden en dit
zeer lieflijke jonge meisje is zijn zuster, en beiden zijn kinderen van deze arme,
maar eerlijke ouders. Nu weetje dus met wie je te doen hebt!'
[18] Ook Agricola zei: 'En wat zij zullen gebruiken zolang ik hier vertoef, komt op
mijn rekening; ook wil dat zij aan mijn tafel prima verzorgd worden! Daarna neem
ik hen mee naar Rome. Ook zal ik de slaven allemaal voor mijn rekening nemen en
ik zal er in natuurlijk en geestelijk opzicht alle zorg aan besteden dat ze voortaan
een goed bestaan krijgen!'
[19] Lazarus zei: 'Vriend, een paar van hen zou ook ik wel willen houden, want zie,
ik heb vrouw noch kinderen en zou er graag een paar als mijn kinderen willen
aannemen!’
[20] Agricola zei: 'Daar ben je helemaal vrij in; ik laat er graag zoveel je maar wilt
hier bij jou!'
[21] Daarmee was Lazarus helemaal tevreden en wij gingen op weg naar boven en
waren al gauw ter plaatse.
12 De maaltijd in de herberg
[1] Toen wij boven aankwamen stonden de slaven allen ordelijk opgesteld en zij
groetten Mij reeds van verre, zeggend: 'Heil zij u, beste, goede vader, want u heeft
ons verlost en bevrijd van onze harde banden! U heeft ons een nieuw, heel mooi
gewaad gegeven, zodat wij er nu zelfs lieflijk uit zien en u heeft ons verzadigd met
uitstekende spijzen en versterkende en zoet smakende dranken! O goede beste
vader, kom, kom, dan kunnen wij u met onze liefde danken!'
[2] Toen Ik dicht bij hen kwam, verdrongen zij zich allen om Mij heen en kusten en
liefkoosden Mij .
[3] Maar de leerlingen gaven hun te kennen dat zij zich niet zo opdringerig en
onbeheerst moesten gedragen.
[4] Maar Ik zei tegen de leerlingen: 'Laat hun die onschuldige vreugde, want heus,
Ik zeg jullie: wie niet van Mij houdt zoals een van deze ware kinderen hier, zal niet
tot Mij komen! Want wie niet door de Vader (in Mij) getrokken wordt, die komt
niet tot de Zoon (tot de wijsheid uit God). Dezen worden echter door de Vader
aangetrokken en daarom verdringen zij zich dan ook zo om Mij. Zij weten nog niet
wie Ik ben, maar de Vader hebben zij in Mij al veel beter herkend dan jullie tot nog
toe. Wat vinden jullie daarvan?'
[5] Toen zeiden de leerlingen niets meer en voelden wel dat zij Mij nog nooit met
zo'n liefde in hun hart hadden opgenomen als deze kinderen uit het overigens zo
koude Noorden.
[6] Toen deze kinderen Mij zo hadden geliefkoosd en voor alles hadden bedankt,
trokken zij zich weer heel ordelijk terug en wij gingen het huis binnen en namen
volgens de indeling van de vorige dag aan de tafels plaats, alleen de vier arme
mensen kwamen aan de tafel van de Romeinen te zitten, omdat Agricola dat graag
wilde. De slavenhandelaren met Hibram namen naast de zeven Farizeeën plaats en
toen zo alles was geregeld, werden spijzen, wijn en brood in zulke grote
hoeveelheden opgediend, dat de verwondering van de slavenhandelaren over zo'n
rijkelijke maaltijd geen grenzen kende. Rafaël zat naast Mij om zogezegd snel bij
de hand te zijn als Ik zijn diensten nodig had.
[7] De arme mensen waren echter om zeerbegrijpelijke redenen heel pover in
versleten kleren gehuld, hetgeen Lazarus, die ook naast Mij zat, erg aan het hart
ging.
[8] Hij zei daarom tegen Mij (Lazarus): 'Heer, ik heb thuis kleren genoeg! Wat zou
U ervan zeggen als ik iemand naar Bethanië stuurde om voor deze arme mensen
kleren te halen? Misschien zou ook mijn zuster Maria mee kunnen komen, die het
hier ook beslist naar haar zin zou hebben!'
[9] Ik zei: 'Vriend, jouw zorg voor de armen doet Mij altijd veel goed en daarom
verblijf Ik in je huis. Maar dit keer zal Ik ook voor deze mensen net zo zorgen als
Ik eerder voor de kinderen heb gezorgd, die zich nu buiten vermaken! Je beide
zusters hebben nu thuis al hun handen vol aan de vele vreemdelingen en kunnen
daar niet gemist worden, maar als Ik hier weer weg ga, zal Ik in ieder geval eerst
naar Bethanië gaan en daar je zusters zien en spreken. En deze vier arme mensen
zul je zo meteen in betere, en wel Romeinse, kleren zien. Maar laten wij hen nu
eerst hun inwendige mens laten sterken, daarna zal dan ook wel voor hun
buitenkant worden gezorgd! Ben je daarmee tevreden?'
[10] Lazarus zei: 'Heer, geheel en al, want alleen wat U wilt en beveelt, is goed en
juist! Maar nu moet er gegeten en gedronken worden en als wij allen gesterkt zijn,
zullen wij weer over veel verschillende zaken kunnen spreken.’
[11] Daarop aten en dronken allen heel welgemoed en iedereen putte zich uit in
lovende woorden over de goede en vriendelijke verzorging en de smakelijke
spijzen, alsook over de lieflijke wijn, die het hart blij maakte.De slavenhandelaars
waren helemaal buiten zichzelf van vreugde en gaven toe dat zij zelfs tijdens hun
eerdere reizen naar de meer zuidelijke landen van de aarde nog nooit zoiets
buitengewoon goeds hadden genoten.
[12] Maar een Farizeeër aan dezelfde tafel zei daarop: 'Ja, ja, mijn beste verre
vrienden, in het huis van de Vader leven de ontaarde kinderen vaak beter dan
ergens ver weg van het vaderlijk huis!’
[13] Ribram zei: 'Hoe moeten we dat opvatten?'
[14] De Farizeeër, die nu natuurlijk helemaal bekeerd was, zei terwijl hij op Mij
wees: 'Zie, daar zit de eeuwig ware Vader temidden van ons, Zijn ontaarde
kinderen, die wij en alle mensen van deze aarde zijn! Die tot Hem komen, Hem
herkennen en Hem liefhebben, zijn Zijn betere kinderen en Hij zorgt dan door Zijn
wijsheid en door Zijn almachtige wil overal voor hen, zodat het hun reeds op deze
aarde goed gaat, maar na dit lichamelijke leven nog beter in het rijk van de eeuwige
geesten, die nooit sterven, maar eeuwig voortleven. En kijk, dat bedoelde ik toen ik
zei dat het zelfs de ontaarde kinderen nergens beter gaat dan in het huis van hun
echte Vader! Begrijp je het nu?'
[15] Ribram zei: 'Ja,ja, dat begrijp ik nu en dat heb je goed en waarachtig gezegd,
maar die man is eigenlijk toch God en dan is Hij toch te verheven om Vader te zijn
van ons, slechte mensen! Ik zou het zelfs heel aanmatigend vinden om Hem Vader
te noemen!’
[16] De Farizeeër zei: 'Aan de ene kant heb je daarin weliswaar niet helemaal
ongelijk, maar Hijzelf leert ons dat en dreigt ieder die dat niet in zijn hart gelooft,
met de uitsluiting van het zalige, eeuwige leven, en toont ons dat Hij alleen de
Schepper en waarachtige Vader is van alle mensen, en daarom moeten wij dat ook
geloven, maar ook moeten wij volgens Zijn heilige wil, die Hij aan ons heeft
bekend gemaakt, zo op deze wereld leven, dat wij daardoor waardig worden om
Zijn kinderen te zijn. Als Hijzelf ons dat leert, dan moeten wij dat ook wel met alle
liefde en dankbaarheid aannemen en doen wat Hij ons leert. Want Hij alleen weet
hoe het met ons mensen gesteld is en waarvoor Hij ons in het bestaan heeft
geroepen.’
[17] Met deze goede les waren onze slavenhandelaars toen ook volkomen tevreden
en zij aten en dronken daarop verder en onderhielden zich met de Farizeeën
voorzover zij zich verstaanbaar konden maken. Maar langzamerhand begrepen zij
elkaar steeds beter, omdat de ene Farizeeër vrij goed thuis was in het oerHebreeuws, de taal waarin deze noordelijke afstammelingen van Indië, op nog
tamelijk zuiver gebleven wijze, uitdrukking gaven aan hun gedachten.
13 Agricola's verwijzing naar de Heer
[1] Aan de andere tafels hield men zich nog heel stil, want ze zaten er allen op te
wachten of Ikzelf soms ergens over zou gaan spreken. Maar omdat ook Ik Mij nu
meer rust gunde, begonnen de tongen aan de andere tafels wat meer los te komen.
De Romeinen knoopten een gesprek aan met de arme familie en Agricola vroeg de
dochter, die er heel aanvallig uitzag, of geen van hen betere kleren had dan die ze
nu droegen.
[2] De dochter antwoordde: 'Edele, geëerde heer! Thuis in onze armelijke woning
heb ik nog wel een haren overkleed, maar dat is nog slechter dan de linnen rok die
ik nu aan heb. Vroeger waren we niet zo ontzettend arm, toen onze ouders nog
gezond waren en konden werken. Maar toen zij een paar jaar geleden erg ziek
werden, ging het steeds slechter en slechter. Mijn broer kon ondanks al zijn ijver
niet meer genoeg verdienen om behalve het hoogstnodige voedsel nog iets anders
voor ons aan te schaffen en zo zijn we nu buiten onze schuld in deze grote armoede
terechtgekomen. Het zou met ons allen binnen hoogstens twee dagen beslist
helemaal gedaan zijn geweest als u en die vriend daar ons niet op zo'n
wonderbaarlijke wijze hadden gered; want ik begrijp nog steeds niet hoe die
knappe jongeman daar onze armoedige woning heeft kunnen vinden, alsof hij God
weet hoe bekend was met de meest verborgen uithoeken van deze grote stad. Wie
mogen die verheven man en die lieftallige jongeling naast hem toch wel zijn? Zou
u mij daar niet iets naders over willen zeggen?'
[3] Agricola zei: 'Wel allerliefst meisje, schone dochter van Sion, daar heb ik echt
geen recht toe, want weetje, ik ben werkelijk een groot en machtig heer in het hele
Romeinse rijk, maar toch ben ik helemaal niets vergeleken bij die verheven man en
die mooie jongeling! Ik zou vandaag een beëdigde bode met een brief van mijn
hand naar de keizer in Rome kunnen zenden en hij zou mij vele legioenen sturen,
waarmee ik ten strijde zou kunnen trekken om het hele grote Azië te overwinnen,
maar wat zou dat betekenen tegenover de oneindige macht van die verheven man?!
Als Hij iets wil, is het reeds een voldongen feit!
[4] Lieve dochter van Sion! Begrijp je wel wat dat wil zeggen? Kijk, je ouders
waren, zoals je vertelde, meer dan twee jaar lang ziek! En die verheven man heeft
hen, slechts door het te willen, in een oogwenk gezond gemaakt en ook was Hij in
staat die jongeman heel precies jullie woning aan te wijzen, zodat deze jullie
feilloos kon vinden. Zo heeft deze verheven man ook ongeveer drie uur geleden
meegedeeld wat je broer te wachten stond. en pas daardoor werd het mij mogelijk
om je broer en jullie, uitsluitend door Zijn genade, te redden en daarom heb niet ik,
maar heeft alleen Hij jullie allemaal gered, want ik was alleen maar Zijn blinde
werktuig.
[5] Je hebt daarnet buiten ook al die mooie jongens en meisjes gezien. Die
prachtige, heerlijke wezens moesten allemaal als ellendige slaven verkocht worden!
En ook hen heeft die verheven man bevrijd en heeft ze van top tot teen van mooie
kleren voorzien en dat allemaal in één enkelogenblik en daarom verwelkomden zij
Hem dan ook als een heel lieve vader. Als dit alles nu volkomen waar gebeurd is,
wat is dan al mijn macht vergeleken met slechts een zuchtje van Zijn wil? Richten
jullie daarom ook al je aandacht voornamelijk op Hem, want van hetgeen Hij enkel
door Zijn wil kan bewerkstelligen, heeft niemand ooit kunnen dromen. Wat ik je
hier nu volkomen openhartig heb gezegd, is de absolute waarheid. Wat vind je daar
nu van?'
[6] Alle vier zeiden toen: 'Ja, als die verheven man alles kan wat u als zeer
geloofwaardig getuige ons heeft verteld, dan moet Hij wel een groot profeet zijn!
Want zie, wij joden verwachten een Messias, die in woord en daad zeer machtig zal
zijn! Maar voor Hij zal komen, zal de grote profeet Elia en volgens de mening van
vele mensen ook diens leerling Elisa Hem voorgaan. En kijk, misschien is Hij wel
Elia of zijn leerling Elisa!'
[7] Agricola zei: ' Met die overlevering van jullie ben ik niet zo bekend, maar wel
met die van jullie Messias, voor wie ik nu voornamelijk uit Rome hier naar
Jeruzalem ben gekomen. Hebben jullie dan nog niets gehoord van de nu overal
meer dan beroemde en bekende heiland uit Galilea?'
[8] De oude man zei: 'Hooggeëerde vriend en heer! Wij, arme dagloners, komen
per jaar hoogstens tien keer in de tempel; daar brengen wij ons kleine offer en
luisteren naar de een of andere prediking, die wij niet begrijpen. Als er al ergens
iets nieuws en buitengewoons plaats vindt, dan horen wij daar in onze afzondering
maar heel weinig of helemaal niets van.
[9] Bovendien zijn wij nu immers meer dan twee volle jaren bedlegerig geweest.
Onze zoon moest dag in dag uit, zelfs op de sabbat, werken om voor ons hoogst
nodige levensonderhoud te zorgen. Op de sabbat werkte hij bij een Griek of een
Romein, die natuurlijk onze sabbat niet vierden of anderszins heiligden en dat was
in zekere zin nog een groot geluk voor ons, want anders hadden we iedere sabbat,
vooral in de twee laatste jaren, volkomen moeten vasten.
[10] Als u, geëerde heer en vriend, dat samenvat, zult u wel inzien dat een heel
arme familie, al woont zij midden in deze grote stad, van alle verschijnselen en
gebeurtenissen, ook al zijn die nog zo bijzonder, even weinig kan merken als
wanneer zij ergens aan het eind van de wereld leefde! Als wij nu om de u
genoemde redenen vrijwel niets weten over de beroemde en reeds overal bekende
Galileeër, dan kan ons dat echt niet als schuld worden aangerekend.
[11] Het enige wat wij een jaar geleden hebben gehoord, is dat er een profeet,
genaamd Johannes, in een woestenij aan de Jordaan tegen de Farizeeën heeft
gepredikt en hun duchtig de waarheid moet hebben gezegd. Maar over wat er toen
verder met hem is gebeurd, hebben we niets gehoord. Is deze verheven man soms
die profeet?'
[12] Agricola zei: 'Deze verheven man is dat niet, maar jullie zullen Hem tot jullie
geluk nog vandaag nader leren kennen. Eet daarom en drink, zodat jullie sterk
genoeg worden om de grote onthulling, die jullie te wachten staat, te kunnen
verdragen. Want het is geen kleinigheid die verheven man nader te leren kennen!’
[13] Toen aten en dronken de arme mensen weer heel gemoedelijk verder. Terwijl
ze aten en enkele bekers wijn dronken, vielen hun de mooie, zware schalen op en
nog meer de gouden wijnkaraffen en drinkbekers.
[14] De dochter bekeek deze voorwerpen met steeds grotere aandacht en zei
tenslotte tegen Agricola: 'Luister toch eens, grote machtige heer, is dat niet puur
zilver en goud? Dat heeft u zeker uit Rome meegebracht? O, dat moet wel
ontzettend veel hebben gekost!’
[15] Agricola zei: 'Ja, mooie dochter van Sion, dat zou zeker veel kosten als je het
zilver en goud zou moeten kopen en dan daarvan dit vaatwerk zou moeten laten
maken! Maar dit vaatwerk hier heeft me helemaal niets gekost en Degene, die het
op wonderbaarlijke wijze heeft gemaakt, ook niet en toch heeft alles een
onschatbare waarde. Want kijk, Hem, die almachtig is, is niets onmogelijk! Begrijp
je dat?'
[16] De mooie jodin zei: 'Ja, dat begrijp ik wel, maar almachtig is immers alleen
God! Was God dan Zelf hier, of heeft Hij een engel hierheen gezonden, die hier
zo'n wonder heeft verricht? Want zulke dingen zijn bij het joodse volk steeds
gebeurd!'
[17] Agricola zei: 'Mijn lief en werkelijk mooi kind!Ja,ja, God Zelfwas hier, is nog
hier en maakt Zich wonderbaarlijk aan hen kenbaar die Hem waarachtig en zuiver
liefhebben! Als jij in je hart volliefde voor Hem wordt, zal Hij Zich aan jou en aan
jullie allen ook wel kenbaar maken! Lieflijk meisje, geloof je me?'
[18] De steeds mooier wordende jonge jodin zei: 'Maar God is toch een geest, die
geen mens kan zien zonder zijn leven te verliezen, want bij Mozes staat
geschreven: 'Niemand kan God zien en leven."
[19] Agricola zei: 'Je hebt wel gelijk, maar bij de andere profeten staat ook
geschreven, dat de eeuwige geest van God - dus God Zelf - zich ter wille van de
mens in het vlees zal hullen en Zelf als mens temidden van hen zal vertoeven en
hun Zelf de juiste levenswegen zal leren. En daarom kan nu een waar mens God
zien en horen en daarbij niet alleen dit aardse leven behouden, maar ook nog het
eeuwige leven van de ziel verkrijgen, zodat hij dan verder in eeuwigheid geen dood
meer ziet of voelt. Ook al valt dit lichaam mettertijd van hem af, dan leeft toch de
ziel van de mens eeuwig verder en geniet daarbij de hoogste zaligheid. Wat vind je
daar van?'
[20] De mooie jodin zei: 'Ja, dat zou ons allen wel bijzonder goed bevallen, maar
voor zo 'n ongehoorde genade zijn wij beslist te onbelangrijk en ook te grote
zondaars! Want ten eerste hebben wij reeds lang de sabbat rust volgens de regels
kunnen heiligen en horen wij allang in de rij van de grote zondaars, en ten tweede
konden wij ons daar ook niet van zuiveren, omdat wij daar de middelen nooit voor
bezaten. En dus zal God ook al komt Hij nu ook lichamelijk tot de mensen, beslist
niet naar ons kijken. Hij kwam wel naar Abraham, Isaak en Jacob, maar dat waren
zeer vrome mensen, die nooit een zonde hadden begaan. Wat zijn wij daarmee
vergeleken? Ik zou God dus wel boven alles kunnen liefhebben, maar Hij is veel te
heilig en kan de liefde van een zondaar niet aannemen.’
[21] Toen zei Ik over de tafel heen tegen de jodin: 'O lieve dochter, God kijkt niet
naar de zonden van de mensen, vooral niet van jouw soort, maar alleen naar het
hart! Wie God waarachtig liefheeft, worden alle zonden kwijtgescholden, al had hij
er zoveel als er gras is op aarde en zand in de zee. Jouw zonden zijn alleen maar
verbeelding en geen werkelijkheid. Voor God is alleen al datgene een gruwel, wat
voor de wereld aanzien heeft; jij bent echter heel onbelangrijk voor de wereld en
dus voor God geen gruwel. Heb God maar heel innig lief, dan zal Hij jou ook
liefhebben en je het eeuwige leven schenken! Begrijp je dat?'
[22] De jodin zei: 'Dat heb ik begrepen, maar breng mij toch naar de plaats waar
God nu is, opdat ik Hem kan zien, liefhebben en aanbidden!’
14 De nieuwe gasten in de herberg en hun onthaal
[1] Toen wilde de mooie jodin zich nog verder met Mij onderhouden, maar de
bedienden van Lazarus kwamen de zaal binnen en zeiden dat er een groep
vreemdelingen de berg opkwam en dat zij ( de bedienden) niet wisten waar al die
mensen ondergebracht moesten worden.
[2] Toen zei Lazarus tegen Mij: 'Heer, wat moeten we daaraan doen? Ik vertrouw
nu alleen maar op U!’
[3] Ik zei: 'Hoeveel zullen het er zijn die nu en ook later nog kunnen komen?'
[4] Lazarus zei: 'Heer, afgaande op de afgelopen jaren kunnen er wel vijf -, zes tot
zevenhonderd personen komen, maar vandaag zal de toeloop beslist het grootst
zijn!'
[5] Ik zei: 'Nu goed, ga jij met Mijn dienaar naar buiten, dan zal hij buiten alles wel
zo voor je inrichten dat daar alle gasten die nog komen royaal ondergebracht
kunnen worden! Maar laat de jongeren naar de kleine zaal gaan, zodat zij niet te
veel blootgesteld worden aan de nieuwsgierige en geile blikken van de
vreemdelingen!’
[6] Toen Lazarus dat gehoord had, ging hij meteen met Rafaël naar buiten, waar
Rafaël eerst de vele jongeren naar de aanliggende zaal bracht en vervolgens tegen
Lazarus zei: 'Heb je wel genoeg tafels en banken?'
[7] Lazarus zei: 'Nee, m'n beste en buitengewoon machtige vriend vol heil uit God,
dat is nu juist het grootste probleem! In Bethanië zou ik er wel genoeg in voorraad
hebben, maar die kan ik nu niet zo vlug hierheen halen! Wat kunnen we nu doen?'
[8] Rafaël zei: 'Maak je maar niet bezorgd! Omdat je op de Heer vertrouwt en Hem
boven alles liefhebt, zal jouw probleem meteen opgelost worden. Kijk, ik ben in
naam van de Heer een goed timmerman en meubelmaker en daarom zal alles watje
nodig hebt er meteen zijn!'
[9] Rafaël had dat nog maar net gezegd of er stonden al voldoende tafels en banken
en boven iedere tafel was een tentzeil gespannen, waardoor het er echt
aantrekkelijk uitzag.
[10] Nu arriveerden ook de buitenlandse gasten al en vroegen of zij hier nog terecht
konden om te eten.
[11] Lazarus zei: 'O ongetwijfeld, de bedienden zullen direct komen en ieder geven
wat hij wenst!’
[12] Rafaël zei tegen Lazarus: 'Heb je wel genoeg bedienden voor zoveel gasten?'
[13] Lazarus zei: 'Dat zal desnoods wel gaan, maar zij zullen allemaal hun handen
vol hebben!'
[14] Rafaël zei: 'Goed, als ze handen te kort komen, zal ook ik wel meehelpen!’
[15] Toen zei Lazarus: 'Zie, zegenrijke dienaar van God, wat je nu in naam van de
Heer hier voor mij hebt gedaan, is een wonder boven wonder , maar ik verwonder
me al bijna nergens meer over, omdat ik de Heer ken en reeds getuige was van heel
veel wonderen, waarvan het ene nog groter was dan het andere!'
[16] Rafaël zei: 'Dat speelt nu helemaal geen rol meer, want alles watje ziet en
voelt en denkt is een nog groter wonder van de Heer en ieder mens op zich is het
grootste wonder! Of de Heer nu een bliksemsnelle bliksem schept, die in een
oogwenk uit een wolk naar de aarde schiet, of dat Hij een zon schept, die dan
aeonenmaal aeonen aardse jaren vele aarden verlicht, dat is voor de wijsheid en de
macht van de Heer volkomen gelijk en daarom hoef jij ook dit huidige wonder niet
zo belangrijk te vinden. Dat zou gezien de vele zeer nieuwsgierige vreemdelingen
ook niet zo erg verstandig zijn. Maar nu mag je er wel voor zorgen dat al die gasten
bediend worden, anders zullen ze drukte beginnen te maken!'
[17] Lazarus zei: 'Ja, zegenrijke dienaar van de Heer,je hebt gelijk, want het
kleinste deel heeft pas iets! Wat doen we daaraan?'
[18] Rafaël zei: 'Wat we doen?' Helpen zullen we je knechten, anders krijgen al die
gasten - en er komen er nog steeds meer bij - nog een hele tijd niets!'
[19] Toen liet Rafaël Lazarus enige ogenblikken alleen en in dat korte tijdsbestek
waren alle tafels, waaraan zich gasten bevonden, royaal voorzien van wijn, brood,
zout en ook andere spijzen.
[20] Die bediening viel veel gasten natuurlijk wel op, maar de gasten dachten dat
zij vanwege hun gesprekken niet voldoende hadden gelet op het brengen van de
wijn en het brood en de andere spijzen en dus aten en dronken zij verder. Wat hun
echter wel opviel was de buitengewone kwaliteit van de wijn, omdat zij nog nooit
eerder iets dergelijks geproefd hadden.
[21] Daarom stonden er een paar op van hun tafels om Lazarus te vragen, wat voor
wijn het was en of hij die ook in grotere hoeveelheden verkocht.
[22] Lazarus zei: 'Deze wijn krijg ik zelf naar waarheid gewoon door de genade van
God. Daarom kunnen jullie hem hier met mate drinken, maar ik heb absoluut geen
wijn om door te verkopen!’
[23] Daarop gingen de gasten weer naar hun plaatsen.
[24] Zij die er eenmaal waren, gingen niet meer weg en toch kwamen er nog steeds
nieuwe bij, zodat het Lazarus behoorlijk begon te duizelen en hij tegen Rafaël zei:
'M'n beste van Gods heil vervulde vriend, als dat nog lang zo doorgaat, zullen we
uiteindelijk toch nog te weinig zitplaatsen en tafels hebben!’
[25] Rafaël zei: 'Wel, dan moeten we er nog een aantal bijzetten! ,
[26] En nauwelijks had Rafaël dat gezegd of er stonden al tafels en banken en
tenten, en toch merkte niemand van de vele honderden gasten hoe de vele tafels en
banken en tenten ontstaan waren. De gasten kwamen en werden op dezelfde wijze
bediend.
[27] Toen na enkel uren de vreemdelingen die ook in andere jaren altijd deze
herberg bezochten, allen waren gearriveerd en voldoende hadden gegeten, wendde
Lazarus zich tot Rafaël en vroeg hem: 'Beste, van Gods heil vervulde dienaar van
de Heer, leg me nu toch eens enigszins uit, hoe je dat tot stand kunt brengen, en dat
allemaal in een ogenblik! Ik wil over de tafels, banken en tenten nog niets zeggen,
maar waar komen het bijbehorende vaatwerk, het zout, de wijn en de spijzen
vandaan, en de spijzen dan nog zo, dat een Pers en ook een Egyptenaar, een Griek,
kortom iedereen waar hij ook vandaan komt, zijn nationale volksvoedsel op
uitstekende wijze klaargemaakt voor zich op tafel heeft staan? Hoe is je dat toch
allemaal mogelijk, en nog wel in een oogwenk?'
[28] Rafaël zei: 'M'n beste vriend, ook al zou ik je de mogelijkheid voor dat alles
nog zo precies uitleggen, dan zou je daar toch maar weinig of vrijwel niets van
begrijpen. Ik kan je daarom voorlopig alleen maar zeggen, dat bij God alle dingen
mogelijk zijn!’
15 Een verklaring van de materialisaties
[1] (Rafaël): 'Eigenlijk ben ik uit mijzelf evenmin in staat om iets te doen als jij,
maar ik ben een zuivere geest en heb hier slechts een lichaam, dat is samengesteld
uit de stoffen die in de lucht aanwezig zijn. Als geest kan ik echter helemaal met de
wilsgeest van de Heer worden vervuld en dan hetzelfde doen als de Heer Zelf. Als
ik dus met de geest van de Heer vervuld ben, heb ik geen andere wil dan die van de
Heer en kan ik onmogelijk iets anders willen dan alleen wat de Heer wil. Wat de
Heer wil, is er dan ook meteen.
[2] Kijk, alles wat op deze of ook op een andere aarde bestaat en groeit, is - net als
de aarde - ook een wonder dat voortkomt uit de wil van de Heer. Alleen neemt de
Heer daar, terwille van de vorming van het verstandelijk vermogen bij de
schepselen, een bepaalde noodzakelijke, trapsgewijze volgorde in acht en laat Hij
het een uit het ander geleidelijk aan enkel door Zijn wil ontstaan. Als de Heer dat
terwille van de vorming en consolidatie van de intelligente en levende schepselen
niet zou doen, dan zou Hij, gezien Zijn almacht, een wereld ook ogenblikkelijk
kunnen scheppen zoals Hij een bliksem schept en laat werken.
[3] Kijk, in de lucht van de aarde zijn alle substanties en alle stoffen van een hele
aarde in vrije toestand aanwezig! Jij kunt ze weliswaar met je aardse zintuigen niet
waarnemen, maar voor een volmaakte geest is dat net zo gemakkelijk als het voor
jou is om een steen op te rapen en te zien dat het geen vis en ook geen stuk brood
is. En het is voor een geest dan ook gemakkelijk om bijvoorbeeld voor een bepaald
voorwerp de nodige stoffen samen te voegen, namelijk uit de lucht, en deze
ogenblikkelijk die vorm te geven die zij binnen de natuurlijke orde pas na verloop
van tijd zouden hebben gekregen.
[4] Maar hoe dat voor een volmaakte geest mogelijk is, dat is nu precies wat de
natuurlijke mens, zolang hij in zijn geest niet volledig is wedergeboren, onmogelijk
kan bevatten en kan begrijpen. En dat kan ik je dan ook niet nader uitleggen. Toch
wil ik je in het kort iets vertellen over een aantal verschijnselen in de natuur .
[5] Kijk, in alle kiemen van planten en bomen bevindt zich in een klein en teer
omhulsel een aparte intelligentie in de vorm van een vonkje, dat zo klein is dat het
voor jouw oog niet meer zichtbaar is! Dit vonkje is het eigenlijke, eerste,
natuurlijke leven van het zaad en later van de hele plant. Stel je nu eens een bijna
ontelbaar aantal van de meest verschillende planten en bomen voor, die natuurlijk
ook allemaal verschillende zaden dragen, met in hun kiemhulsjes ook net zulke
verschillende geestelijke intelligentievonkjes!
[6] Wanneer je nu verschillende zaden in de aarde stopt, worden zij week door de
warmte en door het vocht dat de aarde heeft opgezogen uit de lucht; het geestelijke
vonkje wordt actief en herkent heel duidelijk bepaalde stoffen in de lucht die het
omgeeft, begint deze, door de wilskracht die het eigen is, aan te trekken en vormt
daaruit precies die plant met haar vorm en vrucht, waarvoor het van de Heer de
passende intelligentie en de overeenkomstige wilskracht heeft gekregen om deze te
vormen.
[7] Zou jij met je verstand, met je zintuigen en met je wil ook in staat zijn de voor
een bepaalde zaadkorrel bestemde stoffen op te sporen uit de lucht die de
zaadkorrel omgeeft? Beslist niet, want jij eet en drinkt immers ook om je te voeden,
maar je hebt er toch geen vermoeden van, hoe jouw geest, die je tot nu toe nog
volledig onbekend is en die als de geheime liefdeswil van God in het hart van je
ziel woont, door zijn wil en door zijn grote intelligentie, uit de spijzen die jij tot je
hebt genomen precies die stoffen selecteert en ze daarheen dirigeert waar zij beslist
noodzakelijk zijn om al je verschillende lichaamsdelen te vormen.
[8] Als je eens goed nadenkt over wat ik je nu heb gezegd, dan zul je overal precies
zulke wonderen zien als deze, die ik zichtbaar voor jou volgens de wil van de Heer
in een oogwenk heb gedaan, - alleen met dat verschil dat ik als volmaakte geest
door de wil van de Heer ogenblikkelijk uit de lucht kan samentrekken, wat een
eenvoudige nog helemaal onvolmaakte geest met zijn beperkte intelligentie en
eveneens beperkte wilsmacht slechts stukje bij beetje kan doen.'
16 Het werk van de natuurgeesten bij de vorming van metalen
Het geheim van het wonder
[1] (Rafaël): 'Kijk, jij ziet de stof, waaruit volkomen zuiver goud bestaat, beslist
niet als onderdeel van deze lucht daarin rondzweven, maar ik zie die stof wel en
kan hem heel goed onderscheiden van de talloos vele, andere stoffen. Omdat ik dat
echter wel kan en ook mijn wil overeenkomstig op dezelfde manier naar alle
richtingen kan uitbreiden, daarom kan ik ook dit in de lucht aanwezige pure
goudstof ineens tot een zichtbare hoop samentrekken, of ik kan ook net zo
gemakkelijk bewerkstelligen dat het zich tot een willekeurige vorm, zoals
bijvoorbeeld een drinkbeker, samenvoegt en dan zul je onmiddellijk een
willekeurig grote goudhoop of een gouden beker voor je zien en dat goud zal niet
een zogenaamd waardeloos, wonderbaarlijk goud zijn, maar even natuurlijk als het
goud dat de mensen uit de bergen delven, van vreemde stoffen ontdoen en
vervolgens in het vuur smelten en er dan allerlei kostbare zaken en voorwerpen van
vervaardigen.
[2] Want bepaalde natuurgeesten in de materie van de bergen die met het in de
lucht vrij aanwezige goudstof het meest verwant zijn, zijn in staat door hun zeer
geringe intelligentie en de daarmee verbonden wilskracht wat de apothekers
aantrekkingskracht noemen -het vrije goud uit de lucht naar zich toe te trekken en
als dat een paar honderd jaar achtereen gebeurt, zal er op zo'n plaats heel veel goud
zichtbaar worden.
[3] Dat zo'n opeenhoping van goud in de natuur maar zeer langzaam plaatsvindt,
wordt veroorzaakt door de zeer geringe intelligentie en de net zo geringe wilskracht
van die bergnatuurgeesten, die zich in een noodzakelijkerwijs gerichte toestand
bevinden.
[4] Maar ik, als volkomen vrije en volmaakte geest, voorzien van ontelbare en
onmeetbare hoogste intelligenties, met daarbij de volledige wilskracht uit God, kan
nu binnen een ogenblik bewerkstelligen - zoals ik dat al heb laten zien - wat de
eenzijdig zwak intelligente en evenzo in hun wil beperkte natuurgeesten slechts
geleidelijk tot stand brengen.
[5] Let nu goed op hoe ik zo'n wonder voor je tot stand breng! Terwille van jou zal
ik het wonder wat langzamer laten gebeuren, zodat je gemakkelijker kunt
constateren hoe het goud zich uit de vrije lucht precies op jouw hand zal
verzamelen. Kijk, ik wil het nu en reeds zie je op je handpalm een dun vleugje
goud! Let maar op hoe het goud zich vermeerdert! Nu wordt je handpalm reeds
door een flinke schijf goud bedekt. Daarboven begint zich nu een sierlijk gevormde
rand te verheffen. Hij blijft groeien en kijk, je hebt nu binnen enkele ogenblikken al
een kant en klare beker van zuiver en - zeg maar - heel natuurlijk goud in je hand,
die alleen door de macht van een volmaakte geest weer in zijn oerstof kan worden
ontbonden, wat een andere kracht in de natuur niet zo gemakkelijk zal lukken. Ik
zal deze beker bij je laten zoals hij is en je kunt hemverkopen of door een
goudsmid in iets anders laten veranderen, of ook zo bewaren.
[6] Je hebt nu gezien hoe ik op een langzamere manier voor jou een wonder heb
gedaan, maar strek nu je andere hand uit, dan zal ik in een oogwenk net zo'n
wonder voor je doen! Kijk, ik wil en nu heb je ogenblikkelijk een geheel identieke
beker in je linker hand!
[7] Zoals ik dit door mijn innerlijke kracht kan, zo kan ik ook al het andere wat ik
voor al die gasten heb geschapen. Maar daarom hoef je deze gasten de maaltijd niet
te schenken, want het zijn allemaal rijke handelaars en zij moeten betalen voor wat
ze hebben gegeten en gedronken. Daarna zullen ze al gauw weer naar hun kramen
gaan, die nu nog afgesloten zijn, en de kopers door hun geschreeuw lokken. Laat je
dienaren nu het geld inzamelen!’
[8] Daarop riep Lazarus zijn dienaren en zei dat zij van iedere gast niet meer dan
een zilverling moesten verlangen. De dienaren deden dat en iedere gast betaalde
graag het verlangde muntstuk en bedankte bovendien nog voor de goede verzorging
en allen vroegen toestemming om 's avonds en ook de volgende twee dagen terug te
mogen komen, wat hun natuurlijk door Lazarus heel vriendelijk werd toegestaan.
[9] Toen daarna de vele gasten zich vanaf de berg naar de stad begaven, wilden de
dienaren zoals altijd de tafels afruimen. Maar Rafaël zei hun dat zij dit werk niet
hoefden te doen, want als dezelfde gasten 's avonds terug zouden komen, hoefden
zij niets anders te doen dan hun na het avondmaal de rekening te presenteren en
daarna weer alle tafels net als nu gedekt te laten staan. Daarbij bleef het dan ook en
de volgende twee dagen werden al die vele gasten van spijs en drank voorzien,
zonder dat Lazarus ook maar een vis, een stuk brood of een beker wijn van zijn
voorraad hoefde te gebruiken.
17 De oerstoffen van de schepping
[1] Maar toen alle gasten verdwenen waren, vroeg onze vriend Lazarus aan Rafaël:
'Luister, mensengeest vol van Gods heil, je zei zojuist dat er zich in de lucht een
ontelbare hoeveelheid van allerlei oerstoffen en substanties in vrij zwevende en
ongebonden toestand bevindt, die door de wijsheid en door de wil van een
volmaakte geest als zodanig herkend en tot een vaster lichaam samengetrokken en
verbonden kunnen worden! Door de mij gegeven voorbeelden moest mij dat wel
duidelijk worden, maar daarnaast kwam er bij mij nog een heel andere zeer
belangrijke vraag op en wel de volgende: Kijk, de oerstoffen en substanties zullen
in ieder geval wel zo in de lucht van deze aarde aanwezig zijn, zoals jij mij dat heel
overtuigend hebt aangetoond. Maar wat is nu hun oorsprong? Hoe komen ze in zo'n
ontelbare verscheidenheid in de lucht van onze aarde en waarschijnlijk ook in nog
grotere verscheidenheid in de lucht van de ontelbaar vele andere aarden en
werelden, die de Heer Zelf mij en vele andere leerlingen door Zijn genade heeft
leren kennen? Leg mij dat toch ook nog uit!’
[2] Rafaël zei: 'Wel, wel, dat je daar zelf niet opkomt! Is er dan buiten God iets wat
niet uit Hem ontstaan zou zijn? Is niet alles wat van eeuwigheid de oneindige
ruimte vult, Zijn gedachte, Zijn idee, Zijn wijsheid, Zijn wil?
[3] Kijk, Zijn gedachten, die in een onuitputtelijke, eindeloze stroom eeuw in eeuw
uit steeds maar doorgaan, zijn de eigenlijke oersubstanties en de oerstoffen, waaruit
alles wat op aarde en in de hemelen is gemaakt, door de ongedeelde, eeuwige
macht van de goddelijke wil blijft bestaan. Geen enkele gedachte en geen enkel
idee kan als zodanig in God zonder Zijn wil ontstaan en voortbestaan. Omdat elke
gedachte en elk idee, die uit de hoogste intelligentie van God door Zijn wil ontstaat,
ook als zodanig als aparte intelligentie het overeenkomstig deel van de goddelijke
wil in zich draagt, kan ook iedere op zichzelf staande gedachte van God, die Gods
wil in zich draagt, of een net zo geaard groter idee van de Heer, evenmin als God
Zelf ooit een einde hebben, omdat Hij een eenmaal opgekomen gedachte en een
nog dieper opgevat idee binnen de sfeer van Zijn allerhelderste zelfbewustzijn nooit
kan vergeten. Omdat het bij God echter puur onmogelijk is om een gedachte te
vergeten, die eenmaal bij Hem is opgekomen of een idee dat Hij eenmaal heeft
opgevat, blijft ook iedere nog zo geringe gedachte en een nog zo onbetekenend
schijnend idee van God voor eeuwig onverwoestbaar in zijn oergeestelijke staat.
[4] Omdat echter verder - zoals reeds eerder aangeduid - iedere gedachte en ieder
idee van God ook voor een deel als goddelijke vonk van Zijn intelligentie,
noodzakelijkerwijs ook de goddelijke wil in zich draagt en moet dragen, omdat
deze zonder die wil nooit gedacht zou zijn, daarom kan dan ook elk van die op
zichzelf staande gedachten en elk op zichzelf staand idee van God hetzij op zichzelf
of als een aantal wijs met elkaar verenigde gedachten - wat dan een idee is - zich
als iets zelfstandigs op zijn eigen manier en binnen zijn eigen sfeer vormen, zich in
en voor zichzelf vervolmaken als datgene wat hij is, zich tot in het oneindige
vermeerderen en door wijs samengaan met andere oerstoffen en substanties ook
edeler en volmaakter worden.
[5] Zo is een zon in wording eerst een zuivere, flauw lichtgevende lichtether of een
samengaan van talloos vele gedachten en ideeën van God tengevolge van het aan
hen uitdrukkelijk ten grondslag liggende en overeenkomstige wilsaandeel uit God.
Door deze wil van God die aan hen ten grondslag ligt, trekken zij het aan hen
gelijke uit de eindeloze ether voortdurend naar zich toe en zo wordt de eerst flauw
lichtgevende ether steeds dichter en krijgt langzaam maar zeker de dichtheid van de
lucht van deze aarde. Die verdicht zich langzamerhand ook steeds meer en er zal
water te voorschijn komen; maar ook dat verdicht zich langzaam maar zeker en
daaruit komt modder, leem, steen en dus ook een vastere bodem voort.
[6] De nu dus steeds vaster met elkaar verbonden, oorspronkelijk geestelijke
oersubstanties en oerstoffen beginnen zich in zo'n onvrije toestand steeds
onbehaaglijker te voelen, worden erg actief om zich vrijer te maken en dan begint
het in zo'n hemellichaam vooral in de vaste en zware delen zeer vurig te worden.
Door deze vurige actie van de onder druk staande, oorspronkelijk vrije
oersubstanties en oerstoffen worden de vastere delen van zo'n nieuw hemellichaam
verscheurd, ja, het binnenste wordt vaak het buitenste en omgekeerd het buitenste
het binnenste, en pas na heel veel van zulke gevechten wordt zo'n nieuw
hemellichaam een beetje rustiger en de daarin gevangen oergedachten en oerideeën
van God vinden dan een andere weg om zich vrij te maken van de grote druk en
zich ervan te ontdoen.
[7] En kijk, weldra ontstaan er dan allerlei planten en dieren en dat gaat zo door tot
en met de mens, waarin dan heel veel van die oergedachten en oerideeën van God
pas volledige bevrijding uit hun oude gericht vinden. Pas dan herkennen deze God
als de oergrond van al het bestaan en al het leven en zij keren dan tot Hem terug als
zelfstandige, volledig vrije wezens – d.w.z. als zij volgens Zijn herkende wil
geleefd hebben.
[8] Maar deze zuiver vrije, zelfstandige, geestelijke ommekeer op de ontelbare,
zeer uiteenlopende hemellichamen is ook net zo verschillend als de hemellichamen
onderling en in zichzelf zijn. De meest volmaakte terugkeer vanaf een
hemellichaam naar God is en blijft echter die vanaf deze aarde, omdat hier ieder
mens in zijn ziel en in zijn geest volkomen aan God gelijk kan worden als hij dat
maar wil; want wie hier naar God streeft, zal ook bij God komen. Begrijp je deze
dingen?'
[9] Lazarus zei: 'Dat begrijp ik nu goed, omdat ik met betrekking tot de gehele
bouw van de werelden al heel belangrijke voorkennis van de Heer bezit, maar veel
blijft toch nog onbegrijpelijk voor me, zodat ik dus nog veel vragen heb.'
[10] Rafaël zei: 'O, m'n beste vriend, dat is ook bij mijzelf het geval! Want er ligt in
God nog eindeloos veel verborgen waarvan wij, die na God de hoogste en zuiverste
geesten zijn, zelf niets weten; want God heeft voor de goede en zuivere geesten
eeuwig een dermate grote voorraad, dat Hij hen ook eeuwig met nooit vermoede
nieuwe scheppingen uit Zijn liefde en wijsheid onuitsprekelijk kan verrassen en
daardoor hun geluk steeds kan vermeerderen en verhogen. En kijk, het zou dus best
kunnen dat je mij weldra het een en ander zou vragen waar ik je dan geen antwoord
op zou weten te geven!’
[11] Lazarus zei: 'O ja, dat geloof ik graag, maar wat mijn nog zeer beperkte
menselijke verstand je kan vragen, kun je me toch beslist wel uitleggen!
[12] Kijk, zo las ik eens een oud boek met de titel 'Oorlogen van Jehova' en daarin
is, weliswaar in een heel mystieke taal, sprake van de val van de oergeschapen
engelen!
[13] In het begin moet God -natuurlijk eindeloos lang voordat er werelden werden
geschapen -zeven grote geesten hebben geschapen, overeenkomstig de zeven
geesten in God. Hij gaf hun grote macht en een evenzo grote wijsheid, zodat zij
daardoor ook, zoals God, kleinere, volledig aan hen gelijke geesten in oneindige
aantallen konden scheppen en de eeuwige ruimte werd zo met ontelbare
heerscharen van geesten gevuld.
[14] De grootste en machtigste van deze zeven oergeschapen geesten was volgens
het oude geschrift duidelijk Lucifer. Hij werd echter trots op zijn macht en grootte,
wilde niet alleen aan God gelijk zijn, maar zelfs boven God staan en heersen. Toen
werd God toornig, greep de verrader en stootte hem voor eeuwig van Zich in het
gericht. De zes grote geesten bleven echter met hun ontelbaar vele ondergeschikte
geesten bij God en dienen Hem alleen, van eeuwigheid tot eeuwigheid, terwijl de
ondergeschikte geesten van Lucifer als boosaardige duivels voor eeuwig als door
God verworpen wezens met Lucifer in het eeuwige vuur van de toorn van God
branden en steeds zonder enige verzachting de grootste pijnen moeten lijden. Wel,
wat vind jij, die beslist ook zo 'n eerste engel van God bent, daarvan?'
18 De zeven oergeesten van God
De verlossing
[1] Rafaël zei: 'Dat is toch slechts een overeenstemmend beeld van wat ik je zojuist
over de schepping of de geleidelijke vorming van een compleet hemellichaam heb
verteld.
[2] De oergeschapen grote geesten zijn immers de gedachten in God en de daaruit
voortkomende ideeën.
[3] Het mystieke getal zeven slaat op het volkomen oorspronkelijk goddelijke en
het aan God gelijke in elke van Hem uitgaande gedachte en in iedere idee die door
Hem is gevormd en als het ware uit Hem naar buiten is geplaatst.
[4] Het eerste in God is de liefde. Die is in alle geschapen dingen te vinden, want
zonder liefde kan niets bestaan.
[5] Het tweede is de wijsheid, het uit de liefde voortkomende licht. Ook deze kun je
in elk wezen aan zijn vorm waarnemen, want hoe ontvankelijker een wezen is voor
licht, des te meer ontwikkeld, verfijnd en mooier zal ook zijn vorm zijn.
[6] Het derde, dat uit de liefde en de wijsheid voortkomt, is de werkzame wil van
God. Daardoor worden de gedachte wezens pas werkelijkheid, zodat zij dan
werkelijk bestaan en aanwezig zijn, anders zouden alle gedachten en. ideeën van
God hetzelfde zijn als jouw nietszeggende gedachten en Ideeën, die nooit realiteit
worden.
[7] Het vierde dat weer uit deze drie ontstaat, is en heet de orde. Zonder deze orde
zou een wezen nooit een blijvende en vaste vorm en dus ook nooit een bepaald doel
hebben. Want als je een os voor de ploeg spant en zijn vorm en gedaante zou
veranderen, bijvoorbeeld in een vis of in een vogel, zou je daar dan wel ooit een
doel mee kunnen bereiken? Of als je een vrucht zou willen eten, die voor je mond
in een steen zou veranderen, wat zou je dan aan die vrucht hebben? Of als je ergens
naar toe zou gaan over een vaste weg en de weg zou onder je voeten in water
veranderen, zou de stevigste weg je dan iets helpen? Kijk, dat alles en ontelbaar
veel meer wordt verhoed door de goddelijke orde als vierde geest van God!
[8] De vijfde geest van God heet de goddelijke ernst, zonder welke geen enkel ding
een bestaansmogelijkheid zou hebben, omdat hij overeenkomt met de eeuwige
waarheid in God en die geeft aan alle wezens pas de ware duurzaamheid, de
voortplanting, het gedijen en de uiteindelijke vervolmaking. Zonder die geest in
God zou het er voor alle wezens erg slecht uitzien. Ze zouden zijn als de bouwsels
van een fata morgana, die wel iets lijken te zijn zolang men hen ziet. Maar de
voorwaarden waardoor ze veroorzaakt werden, veranderen maar al te gauw, omdat
er geen ernst in heers.te en de mooie en wonderbaarlijke bouwsels verdwijnen in
het niets! Ze zien er weliswaar ook heel goed geordend uit, maar omdat er in de
oorzaak die hen doet ontstaan geen ernst heerst, zijn zij niets dan loze, zeer
vergankelijke bouwsels, die onmogelijk bestendigheid kunnen hebben.
[9] Kijk, dit zijn dan al vijf grote oergeesten van God, en nu zullen we nog
overgaan tot de twee laatste; luister dus nog verder naar mij!
[10] Waar de hoogste liefde, de hoogste wijsheid, de almachtige wil, de volkomen
orde en de onveranderlijk standvastigste ernst aanwezig zijn, moet toch duidelijk
ook het grootste en eeuwig nooit bereikbare geduld aanwezig zijn, want zonder het
geduld zou alles in een stroomversnelling geraken en tenslotte in een onontwarbare
chaos van de oude wijzen eindigen.
[11] Wanneer een bouwmeester een huis bouwt, mag hij toch naast de andere
eigenschappen die daarvoor nodig zijn ook het geduld niet vergeten, want als hij
dat niet heeft, dan - geloof mij -zal hij zijn huis nooit kunnen voltooien.
[12] Ik zeg je: als God deze geest niet zou hebben, dan zou er al vrijwel eindeloos
lang geen aardse zon meer in de oneindige ruimte schijnen en in de wereld van de
geesten zou het er heel vreemd, volkomen onwerkelijk uitzien. Het geduld is de
moeder van de eeuwige, onveranderlijke barmhartigheid van God en als deze zesde
geest niet in God aanwezig zou zijn, waar en wat zouden dan alle schepselen
tegenover de enige almachtige God zijn?!
[13] Als wij dan ook op een of andere wijze falen en ons daardoor klaarblijkelijk
prijsgeven aan de vernietigende vloek van de goddelijke liefde, wijsheid en van de
goddelijke wil, waarop Zijn ernst volgt, vanwege de voorgegane orde, dan stoten
wij op het goddelijke geduld, dat mettertijd toch alles in evenwicht brengt en
brengen moet, want anders zouden alle schepselen, ook al waren ze nog zo
volmaakt, zijn overgeleverd aan het eeuwige gericht van het verderf.
[14] Het goddelijke geduld zou met de eerder genoemde vijf geesten in God wel
één of ook wel talloos vele mensen op de hemellichamen scheppen en ook blijvend
onderhouden, maar dan zou een mens of ook talloos vele mensen in het zware vlees
een eindeloze tijd voortleven en van een uiteindelijk vrij worden van de ziel uit de
banden van de materie zou dan eeuwig lang geen sprake zijn. Tevens zouden
dieren, planten en mensen zich steeds maar vermeerderen en tenslotte door hun
aantal op de beperkte ruimte van een hemellichaam zo dicht op elkaar gedrongen
wonen, dat de een niet meer voor de ander opzij zou kunnen gaan. Met dien
verstande dat een hemellichaam onder het beheer van het eindeloze goddelijke
geduld ooit nog zover rijp zou kunnen worden dat het planten, dieren en mensen
zou kunnen dragen en voeden. ja met de zes geesten waarmee ik je tot nog toe
alleen maar heb laten kennismaken, zou zelfs het scheppen van een stoffelijke
wereld oneindig traag gaan en het zou zeer de vraag zijn of er wel ooit een wereld
in de materie te voorschijn zou komen.
[15] Maar het geduld is, zoals reeds gezegd, de moeder van de goddelijke
barmhartigheid en daarom is de zevende geest in God dan ook de barmhartigheid,
die we ook de zachtmoedigheid willen noemen. Die brengt alles in orde. Zij ordent
alle eerdere geesten en zorgt voor de tijdige rijpheid zowel van een wereld als van
alle schepselen daarop. Voor alles heeft zij een bepaalde tijd gesteld en de rijp
geworden geesten kunnen zodoende vlug en gemakkelijk hun volledige verlossing
verwachten en hun eeuwige vrijheid en volledige levenszelfstandigheid
aanvaarden.
[16] Deze zevende geest in God zorgde er dan ook voor dat God Zelf in het vlees
kwam om daardoor alle gevangen geesten binnen de kortst mogelijke tijd uit de
harde banden van het noodzakelijke gericht van de materie te verlossen, en dit werk
van Hem -de verlossing -kan dan ook de hernieuwde schepping van de hemelen en
de werelden en dus het grootste werk van God genoemd worden, omdat daarin alle
zeven geesten van God volledig evenwichtig werken, wat eerder niet zo zeer het
geval was en ook niet zijn mocht vanwege de geest van de orde in God. Want
vroeger werkte deze zevende geest in God, die je nu bekend is, slechts in zoverre
met de andere geesten samen dat alle gedachten en ideeën van God realiteiten
werden; van nu af aan werkt hij echter krachtiger en juist de volkomen verlossing is
daarvan het gevolg.
[17] En zie nu, dat zijn de zeven geesten van God die jij niet begreep; en al het
geschapene Uit de zeven geesten van God komt in alles met deze zeven geesten
van God overeen en draagt ze in zich. En de eeuwig voortdurende schepping en het
evenzo onophoudelijk scheppen is het wat de oerwijzen van deze aarde de
'oorlogen van Jehova' noemden.'
19 De oorlogen van Jehova
[1 ] (Rafaël): 'Zoals de zeven geesten of speciale eigenschappen in God zich op dat
punt als het ware in een voortdurende strijd bevinden, zodat de ene ook de andere
steeds tot activiteit uitdaagt, zo kun je op min of meer gelijke wijze dezelfde strijd
ook heel gemakkelijk in alle schepselen van God waarnemen.
[2] De liefde als zodanig is blind en haar streven is alles naar zich toe te trekken.
Maar in dit streven ontvlamt zij en ontstaat er licht en daarmee begrip en inzicht in
haar.
[3] Zie je nu niet hoe het licht tegen het op zichzelf staande streven van de pure
liefde strijdt en haar tot orde en bezinning brengt?!
[4] Door deze strijd of oorlog ontwaakt echter tegelijkertijd de wil als werkende
arm van de liefde en haar licht, die datgene wat het licht wijs geordend heeft, ten
uitvoer brengt.
[5] Dan wordt uit het inzicht van de liefde door haar licht en door de kracht van
beide, ook tegelijkertijd de orde te voorschijn geroepen en deze strijdt verder tegen
al het onordelijke door het licht en door de wil van de liefde, en daarin vind je weer
een eeuwig voortdurende oorlog van Jehova zowel in Hem als in alle schepselen.
[6] Dat zou zo allemaal wel goed zijn, als men er maar voor in kon staan dat
datgene wat de vier geesten, al is het nog zo mooi geordend, ten uitvoer brachten,
daarmee reeds stand zou houden. Maar alle werken van de eerste vier geesten, al
zijn ze nog zo prachtig, lijken nog sterk op het spel van kinderen, die weliswaar
met veel animo en plezier veel dingen heel meesterlijk geordend ten uitvoer
brengen, maar na korte tijd geen plezier meer hebben in hun product en het dan nog
ijveriger vernielen dan zij het eerst gemaakt hebben. En echt, vriend, zo zou het er
met het voortbestaan van al het geschapene nog heel kwalijk uitzien!
[7] Om dat echter te voorkomen verheft zich uit de vier geesten, en wel tengevolge
van de grote voldoening over het volledige welslagen van het werk, de ernst als
vijfde geest in God alsook in Zijn schepselen, en deze geest strijdt dan voortdurend
tegen de verwoesting en vernietiging van de eenmaal ontstane werken, zoals ook
een verstandig en ernstig geworden mens, die bijvoorbeeld een huis voor zichzelf
heeft gebouwd en een wijngaard heeft aangelegd, alles zal doen voor het onderhoud
en het gebruik van het huis en de wijngaard, maar niet om bijvoorbeeld het huis en
de wijngaard zo snel mogelijk weer te verwoesten, zoals ik je dat eerder bij de
ontstane werken van de kinderen heb laten zien. En zie, dat is -zoals reeds gezegd alweer een oorlog van Jehova!
[8] Maar het gebouwde huis vertoont mettertijd toch nog gebreken en de wijngaard
wil nog steeds niet de gewenste oogst opleveren en de bouwer betreurt de moeite
en de ernst waarmee hij ijverig aan het werk ging en hij zou daarom alles willen
vernietigen en er iets heel anders en nieuws voor in de plaats opbouwen; maar dan
treedt de zesde geest op tegen die ernst en deze heet -zoals reeds gezegd - geduld.
En kijk, die zorgt er dan voor dat het huis en de wijngaard behouden blijft! En dat
is alweer een nieuwe oorlog van Jehova!
[9] Welnu, het geduld op zich zou echter, ook al is het verenigd met de eerdere
geesten, noch aan het huis noch aan de wijngaard speciale verbeteringen
aanbrengen, maar alles mooi laten zoals het was, maar dan komt de zevende geest,
namelijk de barmhartigheid, die zachtmoedigheid, zorgzaamheid, vlijt,
liefdadigheid en vrijgevigheid in zich heeft. En zie,.de mens verbetert zijn huis dan
zo goed, dat er geen mankementen van enige betekenis meer aan te vinden zijn, en
hij spit en bemest de wijngaard, zodat deze hem al gauw een rijke oogst oplevert!
En zie, dat is dan weer een strijd of een oorlog van Jehova in de mens evenals in
God en in de engel!
[10] En zo is het ware, volmaakte leven in God, in de engel en in de mens
voortdurend een strijd van de zeven geesten, die ik je nu heb laten zien. Maar deze
strijd is zowel in God als in de engel niet zodanig, dat één van de zeven geesten
ernaar streeft om de andere geesten te onderdrukken en werkeloos te maken, maar
de strijd is er eeuwig op gericht, dat de ene geest de andere steeds met al zijn kracht
en macht ondersteunt, zodat dus iedere geest volkomen in de andere aanwezig is.
En zo is de liefde in alle andere zes geesten aanwezig en eveneens het licht of de
wijsheid in de liefde en in de andere vijf geesten en zo verder, zodat in elke geest
ook alle andere volledig werkzaam en aanwezig zijn en elkaar voortdurend in de
mooiste harmonie ondersteunen.’
20 De disharmonie van de zeven geesten in de mens
[1] (Rafaël): 'Zo zou het ook in de mens moeten zijn, maar dat is helaas niet zo*
Wel is* ('niet zo', 'is' en 'maar' zijn vertaalde toevoegingen van de Duitse uitgever. )
dit vermogen aan ieder mens gegeven, maar* zonder ooit volledig ontwikkeld en
beoefend te worden. Er zijn maar weinig mensen die alle zeven geesten in zichzelf
tot volledige en gelijke werkzaamheid brengen en daardoor waarachtig aan God en
aan ons engelen gelijk worden. Maar, zoals gezegd, hebben zeer velen zich daarvan
afgekeerd en bekommeren zich er weinig om en zien zodoende het ware geheim
van het leven in zichzelf helemaal niet. Zulke blinde en halfdode mensen kunnen
dan niet waarnemen wat aan het doel van hun leven ten grondslag ligt, omdat zij
zich slechts door de ene of door de andere van de zeven geesten laten leiden en
beheersen.
[2] Zo leeft de één puur vanuit de geest van de liefde en schenkt helemaal geen
aandacht aan de andere geesten. Wat is zo'n mens dan anders dan een vraatzuchtig
roofdier dat nooit genoeg heeft? Zulke mensen zitten altijd vol eigenliefde, vol
afgunst en gierigheid en zijn hardvochtig tegenover al hun medemensen.
[3] Anderen hebben een verlichte liefde en zijn daarom ook echt wijs en kunnen
hun medemensen heel goede lessen geven, maar hun wil is zwak en zij kunnen
daarom niets volledig ten uitvoer brengen.
[4] Weer anderen zijn er, bij wie de geesten van liefde, van het licht en van de wil
heel actief zijn, maar waar het met de geest van de orde en van de ware ernst heel
slecht gesteld is. Dit soort mensen zal ook echt verstandig en vaak zelfs echt wijs
spreken en ook hier en daar iets ten uitvoer brengen, maar de mens die werkelijk
geheel wijs is vanuit alle zeven geesten, zal maar al te gauw uit hun woorden,
spreken en handelen opmaken, dat daar geen orde en geen samenhang heerst.
[5] En dan zijn er nog mensen die liefde, licht, wil en orde bezitten, maar de geest
van de ernst missen. Daarom zijn zij angstig en vreesachtig en kunnen hun werken
maar zelden volledig tot hun recht laten komen.
[6] Weer anderen zijn daarbij ook vol ernst en moed, maar hebben niet alle geduld.
Zulke mensen overhaasten zich gewoonlijk, en bederven met hun ongeduldig
enthousiasme vaak meer dan zij goed doen. Ja, vriend, zonder het juiste geduld
komt er niets tot stand, want wie niet het juiste geduld heeft, spreekt over zichzelf
een zeker doodsvonnis uit! Want de mens moet wachten tot de druif volledig rijp
wordt, wil hij een goede oogst binnenhalen. Doet hij dat niet, wel, dan heeft hij het
uiteindelijk aan zichzelf te wijten als hij in plaats van een edele wijn slechts een
ondrinkbare zure wijn heeft geoogst.
[7] Geduld is dus bij alles wat je doet een noodzakelijke geest: ten eerste om de
geest die ik ernst noemde, te beheersen en in het gareel te houden, daar deze geest
vaak tot in het oneindige wil gaan -omdat deze geest in verbinding met de liefde, de
wijsheid en de wil ontaardt in de grootste hoogmoed, die dan zoals bekend, bij de
mens geen grenzen kent - en ten tweede, omdat het geduld vooral, zoals ik je reeds
heb laten zien, de moeder is van de geest van de barmhartigheid, welke geest alle
voorafgaande geesten de goddelijk geestelijke volmaaktheid verleent en de ziel van
de mens tot de volle en ware wedergeboorte in de geest brengt.
[8] Daarom heeft de Heer Zelf jullie allen nu vooral de liefde tot God en tot de
naaste op het hart gedrukt en erbij gezegd: 'Wees barmhartig, zoals ook jullie Vader
in de hemel barmhartig is en wees zachtmoedig en deemoedig, zoals ook Ik van
gans er harte zachtmoedig en deemoedig ben!
[9] De Heer gebood jullie mensen dus vooral de zevende geest tot ontwikkeling te
brengen, omdat juist in deze laatste geest alle voorafgaande aanwezig zijn en tot
ontwikkeling komen. Wie zich dus inspant om deze laatste geest te ontwikkelen en
krachtig te maken, doet dat tegelijkertijd ook met de voorafgaande geesten en
wordt daardoor het snelst en zekerst voleindigd. Wie echter zijn ontwikkeling
begint met één of ook meer van de eerdere geesten, bereikt moeilijk of vaak
helemaal niet de gehele en volledige levensvoleinding, omdat deze eerdere geesten
puur op zichzelf niet de zevende geest bevatten, terwijl in deze geest wel alle
geesten die noodzakelijkerwijs aan hem voorafgaan, aanwezig zijn.
[10] En zie, dat is dan ook de val van de engelen of van de gedachten en ideeën uit
God -die wij ook de bestendig van God uitgaande krachten kunnen noemen - die
voortduurt zolang zij niet in hun totaliteit de zevende geest in het wezen van de
mens tot ware en hoogste volmaaktheid hebben gebracht. Want alle eerdere geesten
zijn aan bijna alle schepselen min of meer vrij gegeven, maar de zevende geest kan
de mens pas door zijn hoogst eigen inzet en ijver verkrijgen.
[11] En zoals daardoor pas alle eerdere zes geesten hun ware betekenis en ware
levensdoel bereiken, zo bereikt dan ook de hele mens pas daardoor de volledige
levensvrijheid en zelfstandigheid. En nu vraag ik je of je dat alles ook goed hebt
begrepen?'
[12] Lazarus zei: 'Ja, van Gods geest vervulde dienaar van de Heer, ik kan je voor
je grote geduld en genade werkelijk nooit genoeg danken! Nu begrijp ik pas de
wijsheid van de oude boeken! Het is alleen eeuwig jammer dat alleen ik dat nu
begrijp, daar ik een te slecht schrijver ben om deze leer in een boek op te tekenen.
Misschien moet je het ook aan de andere leerlingen van de Heer vertellen, omdat
sommigen van hen de kunst van het schrijven wel machtig zijn, zodat zij het voor
alle tijden en volkeren kunnen optekenen; want zij zullen daar nog niets van
weten.’
[13] Rafaël zei: 'Maak jij je daar maar geen zorgen over, want op hetzelfde moment
dat ik je alles over de wonderen, over de oorlogen van Jehova en over de zeven
geesten van God uitlegde, heeft de Heer Zelf in de zaal nauwkeurig hetzelfde even
begrijpelijk aan allen uitgelegd, als ik u aan jou, en Johannes en Mattheus hebben
daarvan de voornaamste punten ook opgeschreven! Als je echter een leeg en
onbeschreven boek hebt, wil ik het ook zelf op dit ogenblik woord voor woord voor
je opschrijven.'
[14] Lazarus zei: 'Zo'n boek heb ik wel, zal ik het voor je halen?'
[15] Rafaël zei: 'Dat is niet nodig! Laten we nu ook maar naar binnen gaan, dan zul
je daar je boek al volgeschreven vinden!’
[16] Lazarus was daar heel verheugd over en beiden kwamen al gauw bij ons in de
grote eetzaal.
21 Wonder op wonder
[1] Toen Lazarus met Rafaël bij ons kwam, hoorde hij nog hoe men aan alle kanten
met verwondering sprak over Mijn leer - over de wonderen, over de oorlogen van
Jehova, over de zeven oergeesten in God en over de zogenaamde val van de
engelen; Agricola, de Romein, vond het jammer voor Lazarus dat hij niet bij zo'n
heilig en buitengewoon belangrijk onderricht van Mij aanwezig was geweest.
[2] Daarop antwoordde Lazarus: 'Ik dank je voor je speciale belangstelling! Maar
precies hetzelfde wat de Heer jullie door Zijn overgrote genade hier in huis zo
vriendelijk heeft uitgelegd, heeft deze meer dan wijze en door de wil van de Heer
ook vrijwel almachtige jongeman mij buiten verklaard en duidelijk gemaakt.
[3] Als bewijs heb ik hier deze twee bekers van zuiver goud, waarvan - om mij het
werken van een volmaakte geest aanschouwelijker en begrijpelijker te maken - de
ene op mijn hand langzaam vanaf de bodem tot de bovenste rand werd geschapen
en de tweede in een oogwenk ontstond! De aanleiding daartoe was het
wonderbaarlijke en plotselinge verschijnen van de vele banken, tafels, tenten en het
tafelgerei, de tafelkleden en de uiteenlopende spijzen en dranken. Er werden
ongeveer acht tot negenhonderd mensen uit alle windstreken volgens hun eigen
gewoonte uitstekend bediend en toch is de vreemdelingen geen kruimel uit mijn
voorraad voorgezet! Omdat dat allemaal voor mijn eigen ogen gebeurde, was het
wel te begrijpen dat ik vroeg hoe hij dat allemaal tot stand kon brengen. En hij
legde mij alles zo goed en zuiver uit, dat ik alles wat hij mij duidelijk maakte,
volkomen heb begrepen.
[4] Vervolgens kwam het gesprek op het oude boek van de oorlogen van Jehova, op
de zeven geesten van God en op de val van de engelen met hun engelenvorst
Lucifer. En zie, deze schijnbare jongeman onthulde mij alles en zorgde bovendien
dat zijn hele, meer dan een uur durende toespraak over deze zeer belangrijke
dingen in een boek werd opgeschreven, dat ik je meteen zal laten zien, als een
tweede bewijs voor het feit dat ik alles wat jullie gehoord hebben, ook gehoord heb,
en dan kun je het daarin zelf ter vergelijking nalezen!’
[5] Agricola zei: 'Daar doe je echt heel goed aan en het was heel verstandig en wijs
van je, datje de wonderbare jongen daartoe hebt overgehaald, want deze les was te
belangrijk om niet woordelijk te worden opgeschreven. Hier hebben ook twee
leerlingen van de Heer geschreven, maar alleen, naar verluidt, de hoofdpunten van
de grote toespraak. Haal daarom je boek en breng het hier, opdat wij het allen
kunnen zien en vergelijken!'
[6] Toen wendde Lazarus zich tot Mij en zei: 'O Heer, zegt U mij ook of het nu het
moment is om de Romeinen het boek te laten zien!’
[7] Ik zei: 'O natuurlijk, ga het maar halen! Het zal niemand schaden als hij die
belangrijke les nog een keer hoort.'
[8] Toen ging Lazarus naar zijn vertrek en bracht zelfvol verbazing en grote
vreugde het boek, legde het voor de Romein op tafel en zei daarbij : 'Kijk, vriend,
hier is het wonderbaarlijk geschreven boek! Lees het van het begin tot het eind
hardop voor, opdat alle aanwezigen nog een keer kunnen horen wat voor
belangrijke dingen Rafaël en de Heer ons hebben geopenbaard!’
[9] Agricola zei: 'Dat zal ik ook meteen doen, als het schrift maar goed leesbaar is!’
[10] Daarop opende de Romein het boek, vond het geschrevene in de Griekse taal
uiterst helder en duidelijk en las het geschreven woord aan alle aanwezigen van het
begin tot het eind voor, wat dan ook bijna een uur duurde en allen die hier voor het
merendeel de Griekse taal machtig waren, raakten er niet over uitgepraat dat Mijn
eerdere les er helemaal woord voor woord in stond.
22 De weetgierigheid van de jonge jodin met betrekking tot de Heer
[1] Nu pas begon de jonge, mooie jodin indringender aan Agricola te vragen wie Ik
en de wonderbare jongeman eigenlijk wel waren en waarom allen Mij steeds met
'Heer en Meester' aanspraken. Ze begreep al wel dat Ik een grote wijze was, maar
ze wist toch niet waar Ik vandaan kwam en wie Ik was.
[2] Toen antwoordde Agricola haar en zei: 'Mooie dochter! Let maar bij alles goed
op en laten ook je ouders en je broer dat doen, dan zul je er wel achterkomen wie
die verheven man is en waar Hij vandaan is gekomen en dat geldt ook voor deze
jongeman!'
[3] De jodin zei: 'Weten jullie dan ook nog niet helemaal zeker wie die verheven
man eigenlijk is? Maar als jullie het wel weten, waarom zeggen jullie het mij dan
niet?'
[4] Agricola zei: 'O, m'n beste dochter, jullie wijze koning Salomo heeft eens
gezegd: ' Alles in deze wereld heeft zijn tijd en van tijd tot tijd moet de mens
geduld hebben, want zolang de druifniet rijp is, moet men haar niet van de wijnstok
afhalen!' En zie, zo zul jij ook nog niet volledig rijp zijn om meer over die verheven
man te horen; als je echter rijp wordt, zul je ook wel meer te horen krijgen. Maar
zoals gezegd, let goed op alles wat die verheven man zal zeggen en doen, dan zal je
hart je wel zeggen wie Hij is! - Heb je mij nu goed begrepen?'
[5] De jodin zei: 'Ja, ja, ik heb u heel goed begrepen! Een arm mens is nog altijd op
zijn geduld aangewezen om beter te worden; een rijk en door de hele wereld geacht
mens kan zich wel het een of ander hulpmiddel verschaffen in plaats van een te
lang durend geduld. Ja, dat is mij al tamelijk lang bekend! Wel, wel, ik zal uw
vriendelijke raad, hoge heer, wel geheel opvolgen, maar of ik daar wat aan heb, is
een heel andere vraag!'
[6] Toen vroeg de vader van de dochter Agricola eerbiedig om vergeving en zei:
'Heer, heer, vergeef het arme kind, want ze is ondanks al haar goedhartigheid soms
een beetje te weetgierig en wordt, als men een keer goede redenen heeft om haar
iets niet te zeggen, nogal gauw onwillig. Maar wanneer dan de vaak weinig
voorstellende storm van nieuwsgierigheid voorbij is, wordt ze meteen weer
geduldig en zachtmoedig en voegt ze zich heel gewillig in alles, ook al is het nog
zo bitter. Goede verheven heer, neem ons kind daarom deze geringe misdraging
niet kwalijk!'
[7] Agricola zei: 'Ach, wat een gedachte?! Wat jullie lieve dochter zei, beviel mij
juist zo goed, omdat zij volkomen openhartig en onbevangen de waarheid sprak. Ik
blijf van nu af aan nog meer jullie vriend dan ik al was. Jullie kunnen dus wat dat
betreft wel helemaal gerust zijn. Maar laat je dochter maar op haar manier verder
praten, dan zullen we daardoor toch nog bij de hele waarheid komen.'
[8] Toen waren de arme ouders helemaal gerustgesteld en de dochter mocht nu
onbevangen zeggen wat er in haar opkwam.
[9] Zij richtte zich nu meteen weer tot de Romein en zei tegen hem (de jodin): 'O
beste, hoge heer en vriend, u bent wel een erg goed mens en al uw metgezellen
schijnen dat ook te zijn, maar u kunt in uw wereldse voorspoed toch nooit helemaal
aanvoelen wat de armoede in haar vaak geheel hulpeloze en grote nood voelt! Als
men als jong en door Gods natuur niet verwaarloosd meisje niet alles doet wat de
machtigen en rijken wensen, dan is men vrijwel helemaal verloren. Geen mens
kijkt meer naar je om, je wordt bespot en voor een ijdel, dom en trots wezen
versleten en als je dan noodgedwongen naar iemand toegaat om hulp, wijst men je
de deur en mag je je niet meer voor zo'n deur laten zien. Dat is en blijft voor ons
soort mensen toch altijd iets wat hoogst onaangenaam is en het ontneemt je
tenslotte alle vertrouwen, zelfs in de betere mensheid. We zijn tenslotte allemaal
mensen en behept met allerlei zwakheden en onvolmaaktheden. Is dat waar of niet?'
[10] Agricola zei: 'Je hebt weliswaar helemaal naar waarheid en juist gesproken,
maar er is toch nog iets wat je bij je beschrijving van armoede en nood bent
vergeten! Kijk, wie God liefheeft, die beproeft Hij eerst heel secuur voor Hij hem
volledig helpt! En dat schijnt God de Heer bij jullie gedaan te hebben. Toen jullie
nood echter het hoogst was, kwam ook Zijn hulp en nu zijn jullie pas werkelijk
geholpen. Want ik heb jullie in de naam van God, onze Heer, mijn belofte gegeven
en ik zal mijn woord ook houden en wel zuiver uit liefde en dankbaarheid voor
jullie ware God en niet vanwege een of andere speciale liefde en genegenheid voor
jou, omdat je een zeer mooie jodin bent. Want mijn liefde tot God is zeer veel
groter dan ik ooit voor alle schoonheid en pracht van de wereld heb gevoeld. Dus
overje levensonderhoud hoef je van nu af aan niet meer in te zitten, maar dat je een
nadere kennismaking met die verhevene nog een poosje wordt onthouden, heeft een
heel wijze reder en wij zijn dus niet op een of andere wijze hard tegen je als we je
niet meteen alles zeggen, wat wij allen geheel zeker en volkomen waar over Hem
weten.
[11] Dat er achter Hem iets heel buitengewoons schuilgaat, kun je je wel
voorstellen, maar waaruit dat buitengewone bestaat, dat zul je snel en gemakkelijk
merendeels vanzelf ontdekken als je maar, zoals ik je heb aangeraden, goed op alles
let wat Hij zal zeggen en doen. Ik heb je immers al in het begin op dit vaatwerk op
onze tafel gewezen, dat Hij enkel door Zijn wil in zekere zin heeft geschapen.
Verder was je er nu ook getuige van dat Hij tijdens de uitleg van Zijn wonderen die
beide gouden bekers, die nu nog voor Hem staan, uit de lucht deed ontstaan; ze zijn
volkomen gelijk aan de bekers die onze gastheer Lazarus binnenbracht, waarbij hij
vertelde hoe die jongeman, die nu aan die kleine tafel met Lazarus eet en drinkt,
deze net zo wonderbaarlijk uit de lucht deed ontstaan als die verheven man dat
hierbinnen deed. Nu je dat allemaal gehoord en gezien hebt, moest je, evenals je
ouders en je broer, al wat meer licht over die verheven man krijgen, die zo uiterst
wijs kan spreken en zulke buitengewone daden tot stand kan brengen. ,
[12] De jodin zei: 'Ja, ja, het is heel juist en waar wat u daar zegt, maar daar ligt
voor ons vieren nu juist de eigenlijke moeilijkheid, die wij niet zo gemakkelijk uit
de weg kunnen ruimen. Want voor een profeet, hoe groot ook, spreekt hij te
duidelijk en te wijs en doet hij te ongelooflijk buitengewone dingen. Voor u,
Romeinen, is dat niet moeilijk, omdat u zo'n buitengewoon mens meteen voor een
God houdt en hem als zodanig aanneemt en kunt vereren en aanbidden, maar dat
gaat bij ons joden niet, omdat wij alleen aan één enkele God geloven, die niemand
kan zien zonder te sterven. De wijsheid van deze verheven man gaat zeker alle
huidige menselijke begrippen te boven en ook zijn daden en hij moet daarom zeer
veel van de zuiver goddelijke geest in zich hebben. Maar daarom kunnen wij,
joden, hem toch niet als een God aanvaarden! Wat vindt u daar nu van?'
23 De vraag van de Romein naar de Messias
[1] Agricola zei: 'Ja, m'n lieve dochter van Jeruzalem, tegen zo 'n uitspraak van jou
is voorshands natuurlijk niet zo veel in te brengen, maar er zal nog wel een tijd
komen dat je heel anders zult oordelen en spreken over die verheven man.
[2] Heb je als jodin dan nog nooit over een Messias van de joden horen spreken, die
moet en zal komen om Zijn volk te verlossen uit de ijzeren klauwen van de tirannie
der zonde, die nu de hele wereld keihard met eeuwige vernietiging bedreigt? Zou
dan niet toevallig die verheven man de beloofde Messias van de joden en tevens
van alle mensen op de hele aarde kunnen zijn? Hoe denk jij daarover?'
[3] De jodin zei: 'O vriend, zo'n voorspelling klinkt wel heel erg troostrijk, maar al
onze profetieën zijn in zulke bewoordingen gesteld, dat zij ten eerste niet door de
priesters worden begrepen en ten tweede door ons leken nog veel minder!
Bovendien is alles in de voorspellingen van de profeten zo vaag gesteld, dat
mensen als wij er niet wijs uit kunnen worden wanneer die Messias zal komen, hoe
Hij er zal uitzien, wat voor eigenschappen Hij zal bezitten en waaraan men Hem
het snelst en gemakkelijkst zal herkennen.
[4] De ene keer is Hij een kind, de andere keer een lam, de leeuw van Juda, dan
weer een hogepriester in eeuwigheid - en wel op de manier van Melchizédek afstammeling van David, een eeuwige koning der joden, en zo is Hij nog onder
verschillende andere namen en aanduidingen beloofd, zodat je uiteindelijk
helemaal niet meer kunt uitmaken als wat en in welke menselijke vorm, op welke
manier en in welk ambt Hij in deze wereld tot ons joden zal komen.
[5] Overigens zou ik er ook werkelijk helemaal niets op tegen hebben als juist die
verheven man dáár de ware Messias zou zijn; alleen begrijp ik niet dat juist onze
priesters zich om deze welhaast ware Messias helemaal niet schijnen te
bekommeren! Zij zouden toch in de allereerste plaats - terwille van het volk dat hen
het eerst gelooft -daar volledig van op de hoogte moeten zijn. Want hij was immers
met u beneden bij de grote stadspoort, toen u, verhevene, met de overste van de
tempel vanwege mijn broeder een twistgesprek had, en kijk, die scheen hem
helemaal niet te kennen! Hoe komt dat dan?'
[6] Agricola zei: 'Dat komt omdat de tempeldienaren te heerszuchtig en inhalig zijn
en nergens anders oog voor hebben dan alleen maar voor alle soorten en vormen
van aards luxueus leven, zoals je zelf hebt ondervonden. Om dat te bereiken nemen
de tempeldienaren hun toevlucht tot alle mogelijke leugens en bedriegerijen en zijn
zij, zoals ik mezelf overtuigde, vijanden van iedere waarheid en daarom ook van al
het waarachtige. Zij hebben de mond wel vol van de naam van Mozes en de andere
profeten, maar hun leer en voorschriften verachten ze en zij geven aan het volk hun
eigen slechte en zelfzuchtige regels in plaats van die van Mozes en de andere
profeten en kwellen het volk door het allerlei onnodige lasten op te leggen en het
geestelijk en fysiek te onderdrukken.
[7] Maar deze verheven man is de liefde, de waarheid en de hoogste wijsheid zelf
en Hij getuigt van de grote slechtheid van die Farizeeën, die zich als priesters en
schriftgeleerden aan het volk presenteren en die zich mateloos laten vereren en ook
gewoonweg laten aanbidden, alsof ze dienaren van God zijn, aan wie zij niet
geloven en die zij ook helemaal niet kennen en ook niet willen kennen. Daarom
zijn zij Hem vijandig gezind en willen niets van Hem horen of weten, wat maar al
te duidelijk blijkt.
[8] Ik heb mijzelf een paar dagen geleden direct na mijn aankomst ervan overtuigd
hoe zij Hem, toen Hij in de tempel leerde, wilden stenigen, omdat Hij hun de volle
waarheid predikte. Als je dat nu weet, zul je ook wel de reden zien waarom jullie
tempelpriesters deze verheven man niet als de beloofde Messias en Heiland van de
wereld willen aanvaarden, wat echter in feite niets uitmaakt, want of jullie
tempeldienaren dat nu aannemen of niet, Hij blijft toch degene, die Hij volledig
naar waarheid is. Lieftallige dochter, begrijp je dat nu goed?'
[9] De jodin zei: 'O ja, dat begrijp ik nu heel goed; u zult wel volkomen gelijk
hebben! Voor die daar beneden zouden Mozes en Elia nu wel zichtbaar uit de
heldere hemel afkunnen dalen en hun hun grote schanddaden tonen en hen tot ware
boetedoening manen en hen dan hierheen brengen en hun in die verheven man de
beloofde en gekomen Messias tonen, dan zouden zij zelfs deze twee grootste
profeten niet geloven, maar ze alleen maar vervolgen en belasteren! 0, dat is voor
ons een maar al te bekende zaak! Maar laten wij nu ons gesprek beëindigen, want
ik merk dat ook iemand anders iets wil zeggen en de verheven man schijnt iets van
plan te zijn, waar wij heel goed acht op moeten slaan!'
24 Rafaël kleedt de armen
[1] Op dat ogenblik wenkte Ik Rafaël en gaf hem opdracht om de jodin, haar
broeder en ook haar ouders passende kleren te verschaffen.
[2] Daarop ging Rafaël vlug naar het viertal aan tafel en zei tegen hen: 'Wat voor
kleren hebben jullie thuis in jullie woonkamer?'
[3] De jodin zei: 'O lieve, hemels mooie en even machtige dienaar van die zeer
verheven man! Je weet wel hoe slecht het allang met onze kleding staat, en dat
werkelijk buiten onze schuld. En dus denk ik dat we je ondanks je vriendelijke
vraag het antwoord helemaal schuldig kunnen blijven, en dat te meer omdat ik je al
verteld heb hoe het met onze kleding gesteld is. Ga er heen en overtuig je!'
[4] Rafaël zei: 'Daarom heb ik het je ook niet gevraagd, want jullie bezit aan kleren
in jullie woonvertrek ken ik heel precies. Ik weet echter nog iets, wat je vanwege je
enigszins misplaatste eergevoel graag wilde verzwijgen. Maar zie, bij ons kan niets
worden verzwegen, omdat wij alles maar al te precies weten. Je hebt uit liefde voor
je ouders en je broer je goede en zelfs zeer kostbare kleren bij een Griekse
pandjesbaas voor honderd zilverstukken voor een jaar beleend en de pandbrief heb
je thuis, en zie, daarvan heb je me juist niet bepaald veel verteld! Als je nu die
kleren zou bezitten, zou je daarmee dan niet tevreden zijn? Voor je ouders en je
broer zou dan hier wel gezorgd kunnen worden!’
[5] Toen werd de jonge jodin een beetje verlegen, maar na een kleine pauze zei zij
toch: 'Ja, ja, je hebt volledig de waarheid gesproken, maar wat helpt me dat nu nog?
Die goede kleren waren immers ook alleen maar een geschenk van een rijke
bloedverwant, die jammer genoeg is gestorven en die ons later geen verdere
ondersteuning heeft kunnen doen toekomen. De kleren die hij mij nog tijdens zijn
leven geschonken heeft, waren ook het hele erfdeel dat ons toeviel; al het andere
erfden zijn drie zonen, die echter zeer harde mensen zijn en naar armen niet meer
om willen kijken.
[6] Ik heb zelf echter die kostbare kleren nooit gedragen, omdat zij ten eerste voor
een arm meisje niet passend waren en mij in de tweede plaats ook te groot geweest
zouden zijn. Maar onze grote nood wees mij daarmee een andere uitweg. Omdat ik
ze als aandenken ook niet wilde verkopen, beleende ik ze, met de gedachte dat er
zich in een jaar toch mogelijkerwijs Iets kon voordoen waardoor ik ze zou kunnen
inlossen. Maar bij onze steeds toenemende ellende zou er ondanks de pandbrief die
ik bezat van aflossen toch al nooit meer sprake zijn geweest, en daarom heb ik daar
dan ook liever niets van gezegd; en ook de omstandigheid dat belenen bij ons geen
bijzonder prijzenswaardige deugd is, dwong mij om er maar geen melding van te
maken. En nu weet je, dierbare jeugdige vriend, dan ook alles; maar nu is het de
vraag wat er gedaan moet worden!'
[7] De engel zei vriendelijk: 'Wat denk je anders dan inlossen! Maar dat Zou jou,
lieve zuster in God de Heer, veel werk en ongemak bezorgen en daarom zal ik dat
in jouw plaats doen. Vind je dat goed?'
[8] De jodin zei: Ja, dat zou ik zeker goed vinden, maar ten eerste heb ik de
pandbrief hier niet bij mij en ten tweede woont die Griek erg ver hier vandaan en
hij komt slechts eenmaal per maand naar Jeruzalem, doet daar zijn zaken en gaat
dan weer naar zijn woonplaats, ik geloof zelfs helemaal in Tyrus of Sidon. Hij kan
ook nu wel hier in Jeruzalem zijn, dat kan ik niet weten, omdat het alleen zeker is
dat hij tijdens het paasfeest naar Jeruzalem komt om er zijn voornaamste zaken af
te handelen.’
[9] Rafaël zei: 'Dat geeft allemaal niets! Omdat je het er dus mee eens bent, zal ik
met je pandbrief jouw Griek wel gauw ergens vinden, je kleren inlossen en ze zelf
hier naartoe brengen. Hoe snel zou je ze willen hebben?'
[10] De jodin zei: 'O lieftallige vriend, als je dat langs heel natuurlijke weg wilt
doen, dan zul je wel meerdere dagen nodig hebben voor je deze zaak met de Griek
kunt regelen, maar omdat jij ook wonderen kunt verrichten, kun je het misschien
ook in een veel kortere tijd tot stand brengen!'
[11] Daarop zei Rafaël: 'Wel, tel dan de ogenblikken die ik nodig zal hebben om
eerst de pandbrief voor jou te halen! Wel, ben je al begonnen de ogenblikken te
tellen?'
[12] De jodin zei: 'Hoe kan ik dat, zolang je nog hier bent?'
[13] Rafaël zei glimlachend: 'Maar ik ben al weg geweest en ik heb de pandbrief
ook al in mijn handen. Kijk maar of het wel de goede is!'
[14] In hoge mate verbaasd over die ongehoorde snelheid zeiden Agricola en nog
andere Romeinen: 'Maar vriend, je bent immers geen moment afwezig geweest!
Hoe heb je dat gedaan? Je hebt de pandbriefwaarschijnlijk al eerder meegenomen,
toen je deze familie uit hun woning hebt opgehaald, om daar nu nuttig gebruik van
te maken. Want het is toch ongeloofwaardig dat je in een ondenkbaar snelogenblik
heen en terug bent gegaan!?'
[15] Rafaël zei: 'In deze stoffelijke wereld en bij de mensen is heel veel niet
mogelijk wat voor God en Zijn macht wel mogelijk is! Je hebt nu echter van deze
jodin gehoord dat die Griek, die haar kleren als pand voor de aan haar geleende
honderd zilverstukken bezit, zich nu in Tyrus bevindt, hoewel zijn bediende hier
wel is en voor zijn zaken zorgt. Zijn handelstent staat echter nog ruim twee uur
gaans buiten de stad in de richting van Bethlehem en nu zal ik de kleren van deze
arme vrouw net zo snel halen als deze pandbrief en dan zul je niet kunnen zeggen
dat ik waarschijnlijk ook haar kleren al eerder heb afgehaald. Tel nu de
ogenblikken die ik hiervoor nodig zal hebben! Heb je ze al geteld?'
[16] Agricola zei: 'Hoe kan ik ze nu geteld hebben terwijl jij nog niet bent
weggeweest?'
[17] Rafaël zei: 'Kijk dan! Daar op de bank naast de deur, stevig in een doek
geknoopt, liggen de kleren van deze arme jodin, ze zijn helemaal ingelost; laat zij
ze bekijken en jullie zeggen of het niet de haar welbekende kleren zijn!'
[18] Toen stond de jodin meteen op, bekeek uiterst verbaasd de kleren en herkende
ze ook meteen volledig als die van haar .
[19] Maar omdat haar moeder nog armzaliger gekleed was dan zijzelf, zei zij tegen
Rafaël ( de jodin) : 'Luister, m'n meer dan wonderbaarlijke, jonge vriend, ik vraag
je niet hoe je mij zo totaal onverwacht deze kleren kon bezorgen, die wel voor één
vrouw volkomen toereikend zijn, maar niet voor mij en mijn moeder! Daarom geef
ik ze aan haar, dan kan zij zich helemaal kleden; ik zal dan de kleren nemen die zij
nu draagt, die zijn voldoende om de naaktheid van mijn lichaam zo lang te
bedekken tot ik, door de goedheid van deze met wereldse macht beklede Romein,
betere kleding krijg. Laat mij dus met mijn moeder in een lege kamer waar wij ons
kunnen omkleden!
[20] Maar vooraf vraag ik jou, werkelijk onbegrijpelijk wonderbaarlijk machtige
jongeman, of deze kledingstukken, die toch wel kostbaar zijn, nu wel als rein
beschouwd kunnen worden, want zij bevonden zich in handen van een heiden, die
voor ons joden onrein zijn. Ik zou mijn moeder liever helemaal geen betere kleding
willen geven als zij daardoor ook maar een dag onrein zou kunnen worden.’
[21] Rafaël zei: 'M'n kind, wat je nu met die kleding wilt doen, is een goed plan en
je doet daar goed aan! Doe dus wat je hart je ingeeft en het zal je goede vruchten
opleveren! Maar heb over de reinheid van de kledingstukken geen zorg, want wat
zich in mijn handen bevond, is ook volkomen rein. Lazarus zal jou en je moeder
wel een kamer aanwijzen waarin jullie je kunnen omkleden.’
[22] Daarop dankten beiden, namen de kleren, en Lazarus bracht hen meteen naar
een klein vertrek waar zij zich konden omkleden.
[23] Toen de moeder daarna uitstekend gekleed was, nam de dochter de al erg
versleten kleren die haar moeder had uitgetrokken en trok die aan en beleefde veel
genoegen aan de blijdschap van haar goedgeklede moeder en lette er niet op dat
zijzelf heel armzalig gekleed was.
[24] Toen beiden weldra weerbij ons in de eetzaal kwamen, was de dochter
plotseling net zo voortreffelijk gekleed als haar moeder en was daar hogelijk
verwonderd over. Maar haar verbazing werd nog groter toen zij aan de tafel van de
Romein ook haar vader en haar broer heel feestelijk gekleed aantrof
25 De jonge jodin vermoedt wie de Heer is
[1] Nu pas begon er bij de dochter innerlijk een helder licht over Mij op te gaan;
zodat zij daarop met haar moeder naar Mij toekwam en zei ( de Jonge Jodin): ' Heer
en Meester, mijn hart zegt mij dat alleen U hier doet, wat geen mens, geen profeet
en zonder Uw wil ook geen engel, maar alleen een God mogelijk is en daarom bent
U ook een God! Daarom zij ook U alleen al onze verering en liefde ons hele leven
lang! U alleen zij alle eer en alle lof!’
[2] Ik zei: 'Wie Mijn woorden gelooft en er naar handelt, zal zalig worden! Maar
jullie geloven nu, omdat jullie tekenen hebben gezien en zeggen dat Ik een God
ben, maar zouden jullie geen tekenen hebben gezien dan zouden jullie ook niet
hebben geloofd en niet hebben gezegd dat Ik een God ben. Wel, hoe komt dat?
[3] Kijk, dat komt omdat er in jullie tot nu toe nog geen waarheid is en ook niet kan
zijn, omdat jullie nu eenmaal nog nooit een waarheid hebben gehoord! Maar Ik zeg
jullie nu: Streef allen naar de zuivere waarheid, want die alleen kan jullie volkomen
vrij maken naar lichaam en ziel; naar het lichaam omdat de waarheid jullie zal
zeggen waarom je een lichaam te dragen is gegeven, en naar de ziel omdat de ziel
jullie vanuit de waarheid in haar zelf zal zeggen dat zij bestaat voor het verkrijgen
van de volledige vrijheid en de eeuwige zelfstandigheid!
[4] Wel, m'n arme, lieve dochter, Ik zou je dit echt niet hebben gezegd, als Ik niet
wist dat je in alle opzichten, uitzonderlijk goed bent opgevoed. Maar Ik zegje dat Ik
mensen die soms aan hun eigen mening vasthouden, liever heb dan hen die al gauw
na enkele aanwijzingen en bewijzen zo snel als een rietstengel in de storm
meebuigen en zich aan deze rechter ( de storm) onderwerpen, wat duidelijk bewijst
dat zij niet veel eigen kracht bezitten. Wanneer iemand echter zelf geen kracht bezit
en met zijn verstand geen goed oordeel kan vellen, is hij voor het rijk van God net
zo min geschikt als degene die een akker ploegt en daarbij voortdurend
achteromkijkt.
[5] En zie, lieflijk meisje, zo staat het er nu met jou voor! je hebt Mij daarnet wel
een God genoemd, daartoe gedwongen door de tekenen en Mijn wijsheid, maar op
datzelfde ogenblik verwierp je de God van Abraham, Isaak en Jacob. Want je dacht
bij jezelf 'Wie zo wijs kan spreken en zulke onbegrijpelijke wonderen kan doen, is
volgens mij zonder meer een God!' Maar nu betreur je al heimelijk in je hart datje
dat hebt gezegd, omdat je meteen daarna weer hebt gedacht aan de wet van Mozes
en je bent nu bang, omdat je in een gemoedsopwelling de oude Jehova bent
vergeten en Mij de eer hebt gegeven, die slechts de ware God toekomt. En zie, dat
heet de hand aan de ploeg slaan en daarbij achterom kijken!
[6] Als je Mij echter wel ziet als een God, dan moetje Mij ook helemaal als God
erkennen en behalve aan Mij aan geen andere God denken. Want als je nu zegt dat
Ik een God ben, maar daarbij ook aan de oude God denkt en vreest daardoor tegen
de wet van Mozes te zondigen, dan heeft dat getuigenis van jou voor Mij geen
waarde en daardoor ben je niet veel beter dan een heidin, die ook wel aan de God
van Mozes gelooft, maar daarnaast tevens aan Jupiter, Apollo, Mercurius en nog
veel meer andere goden.
[7] Kijk, toen je naar Mij toekwam, dacht je dat Ik één van de genoemde goden van
de heidenen was en terwille van die hoge Romeinen eerde je Mij! Maar meteen
dacht je aan de God van Mozes, die zegt: 'Je zult slechts in één God geloven en
geen vreemde goden naast Mij hebben!' Het berouw overmande je, omdat je dat
hardop had gezegd en zie, dat was dus duidelijk niet eerlijk van je! Want als je in
de God van Abraham, Isaak en Jacob gelooft, dan kun je Mij niet als God
begroeten. Geloof je nu echter werkelijk dat Ik een God ben, dan moet je je oude
God laten varen, omdat er maar één God kan zijn en geen twee of nog meer, zoals
er ook maar één oneindige ruimte en maar één eeuwige tijdsduur is, waarin alles
bestaat en gebeurt.
[8] Alleen wanneer je zou kunnen geloven dat Ik en je oude God misschien één en
dezelfde zijn - hoewel er geschreven staat dat niemand God kan zien en leven - dan
zou tenminste je geweten rustiger blijven en je zou daardoor voor je oude God
minder bevreesd zijn! -Maar zeg Me nu wat je zult doen!'
26 De uitvlucht van de jodin
[1] Toen dacht de jonge jodin een poosje na, wat zij daar nu op moest zeggen, want
zij was diep geraakt.
[2] Maar haar moeder, die minder aangedaan was, wilde haar snel uit de
verlegenheid helpen en ze zei tegen haar (de moeder): 'Waarom sta je nu zo angstig
en verlegen na te denken over wat je zult zeggen? Is er dan iemand die de oude
God van Abraham, Isaak en Jacob ooit heeft gezien? Niemand weet iets anders
over Hem dan wat hij uit de Schriften, die puur door mensen zijn geschreven, over
Hem heeft gelezen of wat hij de priesters over Hem heeft horen zeggen. Maar de
priesters, die de oude God het beste kennen en die in alles Zijn geboden het
ijverigst zouden moeten opvolgen, doen juist het tegendeel en geven door hun doen
en laten voor ieder weldenkend mens het bewijs, dat de oude God van de joden
evenmin echt bestaat als alle goden van de heidenen, die ook nooit door een mens
uit onze tijd zijn gezien. Maar deze God zien we, wij horen Zijn wijze woorden en
bewonderen Zijn buitengewone daden, die slechts een almachtige God mogelijk
zijn. Wat houdt ons er dan nog verder vanaf om Hem als de enig ware God te
erkennen en Hem alleen de eer te geven?!'
[3] Daarop zei de dochter: 'Ja,ja, moeder, dat zou allemaal wel waar zijn, als wij
met volkomen zekerheid zouden kunnen beweren dat er nooit een Mozes en nooit
een profeet heeft bestaan en al het geschrevene vanaf Mozes alleen maar een
verzinsel is van steeds gelijkgezinde Farizeeën. Maar dat is toch niet zonder meer
te bewijzen en er staan, zoals bekend, in de boeken van Mozes en van de andere
profeten toch heel veel dingen die buitengewoon goed en waar zijn en waarvan,
naar mijn weten, de Farizeeën steeds een afkeer hadden en waar zij zich nooit mee
bezighielden, zoals men weet. En dus kunnen wij toch niet zonder meer aannemen
dat die Farizeeën, de een na de ander, de hele zogenoemde Heilige Schrift onder
allerlei gefingeerde namen hebben samengesteld. Het is duidelijk dat die is
geschreven door mensen die door God bezield waren en het is dan ook Gods
woord, al hebben die door God bezielde mannen God nooit gezien! En het is
daarom altijd een heel gewaagde zaak om een mens vanwege zijn spreken en
buitengewoon wonderbare daden meteen als God te erkennen en aan te prijzen.
[4] In mijn eerste verrassing heb ik dat ook gedaan, en ik heb in mijn waan niet in
het minst rekening gehouden met de grote blindheid van mijn hart waardoor ik al
gauw twee goden zou hebben aanbeden. De verheven man heeft mij echter meteen
op het rechte spoor gezet door mij heel duidelijk en zeer begrijpelijk te verstaan te
geven, dat hij geen God maar slechts een grote, door God bezielde profeet is -en
meer hebben we niet nodig.
[5] Weten we dan niet dat de profeet Elia nog eerder zal komen dan de grote
Messias?! En - zoals u, moeder, wel weet - vergis ik mij nu eenmaal niet zo
gemakkelijk en daarom zeg ik dat deze buitengewoon verheven man de opnieuw
gezonden Elia is en deze meer dan mooie jongen zijn leerling Elisa. Maar van nu af
aan zullen we waarschijnlijk niet lang meer op de grote Messias hoeven te
wachten!
[6] Dat is nu mijn mening en omdat deze verder zo wijze man die wonderen doet,
denkt dat ik in mijn geloof een rietstengel ben, wil ik zijn mening nu met de
grootste stelligheid weerleggen. Zoals het in de wereld niet alles goud is wat er
blinkt, zal ik hier ook aantonen dat ook niet alles zwak is, wat er als zodanig uitziet.
[7] Er is maar één God, maar er kunnen veel profeten zijn, en ik reken deze
verheven man nu ook heel duidelijk onder hen. Daarom geloof ik nu dat ik u en
deze overigens verheven man op zijn vraag aan mij toch zeker het beste antwoord
heb gegeven. Zijn opmerking tegen mij over de God van Abraham, Isaak en Jacob
was heel goed en ik voelde mij daardoor zeer aangesproken en ik ben hem voor
deze les en voor alle andere weldaden die hij ons heeft bewezen in hoge mate dank
verschuldigd; maar of hij de beloofde Messias is, dat is nog lang niet aan de orde!
O, ik ben allesbehalve een zwakke rietstengel!’
[8] Toen vermaande de moeder haar dochter om niet zo ijdel en weerbarstig te zijn.
[9] De dochter zei: 'Ik ben niet weerbarstig en al helemaal niet ijdel, maar ik richt
mij naar hetgeen deze verheven man en grote meester ons leert en ik ben hem van
ganser harte dankbaar voor de overgrote weldaden die hij ons heeft bewezen. Wat
kan ik en wat kunnen wij allen nog meer doen? Maar ik wil ook niet onwillig zijn
om deze verheven meester als een ware Messias en Heiland van de mensen te
beschouwen, want dat was immers in zekere zin iedere grote en onder bepaalde
omstandigheden ook iedere kleine profeet, omdat hij de mensen die in de algehele
nacht van het leve? verzonken waren, weer het licht der levenswaarheden bracht en
hen Uit het slijk der zinnelijkheid weer naar een zuiverder geestelijk en waarachtig
leven verhief. En dat doet, zoals ik dat nu heel goed bemerk, ook deze man, die vol
heerlijkheid en vol waarachtig goddelijke kracht en macht is en daarom is hij dan
ook beslist een ware Messias voor de mensen die zich door hem laten onderwijzen.
[10] In mijn oordeel over hem kan ik mij onmogelijk erg vergissen, want ik oordeel
nu slechts naar wat ik van hemzelf heb gehoord en gezien. Misschien kan de zaak
nog heel anders liggen - wat wij niet kunnen weten - maar wij kunnen het
onmogelijk mis hebben als wij nu alleen maar datgene aannemen wat wij kunnen
aannemen volgens hetgeen wij gehoord en gezien hebben. Gods geest, kracht en
genade blijve hem steeds leiden tot welzijn van alle mensen!’
[11] de moeder zei: 'Lieve dochter, ik zou je nog veel meer liefhebben als je maar
niet zo ontzettend bijdehand was! De oude rabbi heeft twee jaar lang je hoofd
volgepropt met al het mogelijke wat een mens op deze wereld maar aan kennis kan
bezitten en jij weet al meteen alles beter dan wij, je ouders, en daardoor ben je
soms volkomen onuitstaanbaar geworden, en ik merk nu dat deze grote meester ook
al bijna genoeg van je heeft! Daarom lijkt het me nu raadzaam om hem om
vergeving te vragen en dan naar onze plaatsen terug te gaan!’
[12] Toen zei Ik: 'O, dat is nog lang niet nodig, want Ik heb immers nog niets tegen
je dochter Helias kunnen zeggen omdat jij, als haar moeder, alleen maar met haar
gesproken hebt! Laat Mij nu ook met de mooie Helias spreken, dan kan zij als een
pientere jonge vrouw voor zichzelf en daarna ook voor vele anderen, met wie zij in
aanraking zal komen, volledig naar waarheid te horen krijgen met wie zij in Mijn
persoon te maken heeft. Want tot nu toe weet zij nog niets en jij als haar moeder
nog minder! Spreek jij, moeder, daarom pas wanneer Ik je wat vraag!'
[13] Toen zei de moeder niets meer, maar vroeg Mij toch in Mijn buurt te mogen
blijven, wat Ik haar dan ook toestond.
27 De verwijzing van de Heer naar Messiaanse voorspellingen
[1] Pas daarna wendde Ik Mij weer tot Helias en zei tegen haar: 'Luister nu, mooie
Helias! Je hebt daarnet gezegd dat Ik als groot profeet net zo goed een Messias zou
kunnen zijn en ook ben, als iedere andere grote en ook kleine profeet, want volgens
jouw oordeel, dat beslist de moeite waard is, is in zekere zin ieder mens een
Messias en heiland van de mensen, die hen door het licht van de volle waarheid
bevrijdt uit het duistere slijk van leugen, bedrog en van licht verstoken bijgeloof.
En omdat Ik dat nu juist doe, ben Ik ook waarachtig een Messias van de mensen die
Mij horen en Mijn leer toepassen. Dat is een heel goed oordeel van jou, een jonge
jodin, die door een oude en eerlijke rabbi goed werd onderricht. Alleen wat je
geloof aan één God betreft blijf je - en dat volledig terecht - bij de oude God van
Abraham, Isaak en Jacob.
[2] Toch moet Ik je op meerdere plaatsen uit de profeten opmerkzaam maken die
juist Mij Zelf in hun schild dragen. Die zul je dan gemakkelijker en zuiverder
kunnen begrijpen dan tot nu toe het geval kon zijn. Zie, er staat onder andere in
Jesaja:
[3] 'Een jonge dochter zal ontvangen
en een zoon baren,
die genoemd wordt
God met ons. (Jes. 7,14)
[4] Een knaap is ons geboren,
en een zoon is ons gegeven
op wiens schouders de heerschappij is,
en men zal Hem noemen
Wonderbaar , God, Held,
Vader der eeuwigheid,
Vredevorst. (Jes. 9,5)
[5] Op die dag zal men zeggen:
'Zie, Hij is onze God,
die wij verwachtten
om ons te bevrijden!
Deze is Jehova,
die wij verwachtten
Laat ons jubelen
en ons verheugen in Zijn heil!' (Jes. 25,9)
[6] De stem van een roepende in de woestijn:
'Bereid de weg van Jehova,
en effen in de woestijn
een voetpad voor onze God,
en met name alle vlees
zal dat zien. Ges. 40,3-5)
[7] Zie, Jehova komt met kracht,
en Zijn arm zal heersen!
Zie, Zijn loon is bij Hem!
Als een herder zal Hij
Zijn kudde weiden. (Jes. 40,10-11)
[8] En Jehova sprak:
'jubel en verheug u,
dochter van Sion!
Zie, Ik kom
om in uw midden te wonen,
want dan zullen vele volkeren
Jehova toegedaan zijn
op Zijn dag. (Zach. 2,10-11)
[9] Ik, Jehova,
riep u in gerechtigheid
en zal u tot een verbond van het volk geven;
Ik, Jehova
want dat is Mijn naam
zal Mijn heerlijkheid aan geen ander geven. (Jes. 42,6.8)
[10] Let op de komende dagen,
wanneer Ik aan David
een rechtmatige spruit zal verwekken
die als koning zal heersen
en recht en gerechtigheid
op aarde zal brengen!
En dit is Zijn naam:
Jehova, onze gerechtigheid.' (Jes. 23,5-6)
[11] Kijk, Helias, zo verkondigden de profeten Mij in de oude en zelfs in deze
laatste tijd! En de doper en prediker Johannes was met name de stem van de
roepende in de woestijn, die de wegen enigszins voor Mij effende en over Mij zei:
'Zie, daar komt het Gods lam, dat de zonden van deze wereld wegneemt!’
[12] Ook al denk jij dat Elia nog voor de Messias moet komen en iedereen moet
voorbereiden op de grote komst van de Messias, die Jehova wordt genoemd, dan
zeg Ik je: Elia was er al in die Johannes, en Ikzelf ben er nu ook. Ik kwam naar
Mijn eigendom en zie, de Mijnen herkennen Mij niet! Hoe bevalt je dit nu?'
28 Uitleg van de eerste drie geboden
[11.Helias zegt: 'Heer en Meester, het begint me te duizelen door wat U mij nu
heeft gezegd! Als U dus heel beslist diegene bent waarvan de profeten aldus
geprofeteerd hebben, - wat moeten wij arme zondaars dan nu voor U, o Heer, gaan
doen?'
[2] Ik zei: 'Niets dan naar Mijn onderwijzingen luisteren, deze bewaren en ernaar
leven, God boven alles liefhebben en je naaste als jezelf, dan heb Je daardoor alle
zeven geesten van God in je gewekt en daardoor het eeuwige leven verkregen,
zoals Ik daarnet heb uitgelegd. Ben je daarmee tevreden?'
[3] Helias zei: 'O Heer, o Jehova, wie zou daar niet tevreden mee zijn en wie zou
Uw leer en Uw meest liefdevolle geboden niet opvolgen?! Alleen is het hier nog de
vraag of U, o Heer, nu door deze twee geboden van de liefde niet de tien geboden
en de profeten opheft, omdat U heeft gezegd dat deze twee geboden de hele wet
van Mozes en alle profeten bevatten.’
[4] Ik zei: 'M’n lieve Helias, hoe kun je dat nu vragen! Als de wet van Mozes en
alle profeten in de twee geboden der liefde besloten liggen, hoe zouden ze dan ooit
kunnen zijn opgeheven? Kijk, precies zoals de zevende geest, die jullie goed is
uitgelegd, in de mens de zes voorafgaande geesten doordringt en vervult en deze
daardoor allemaal in zich opneemt, vervult ook de ware liefde tot God en tot de
naaste alle voorafgaande wetten van Mozes en alle voorschriften en vermaningen
van de profeten!
[5] Als Mozes zegt: 'Je zult slechts in één God geloven en geen vreemde en
onbetekenende goden van de heidenen naast de ware God hebben!', dan voldoe je
immers meer dan volkomen aan dit eerste gebod van Mozes als je God boven alles
liefhebt. Want zou je werkelijk een God boven alles kunnen liefhebben als je niet
eerst zonder te twijfelen gelooft dat Hij werkelijk bestaat?! Maar als je door je
liefde voor Hem helder als de dag en werkelijk laat blijken dat je in één God
gelooft, zul je dan vanuit je grote liefde tot Hem wel in staat zijn om Zijn naam ooit
ergens te smaden, te onteren en te ontheiligen? Beslist nooit en te nimmer! Want
wat een mens boven alles liefheeft, eert hij ook steeds het meest en hij zal zelfs
bitter en zeer streng optreden tegen iedereen die het in zijn bijzijn zou wagen om
dat wat hem het dierbaarst is, op de een of andere manier te onteren. Of zou je in je
hart niet erg boos worden als iemand je vader, die je buitengewoon liefhebt, zou
onteren? Als je nu echter God boven alles liefhebt, zul je dan wel ooit in staat zijn
om Zijn naam op de een of andere manier te ontheiligen?
[6] Als je dat nu eens goed in jezelf overdenkt, dan moet het je toch op het eerste
gezicht helemaal duidelijk zijn hoe zowel het eerste alsook het tweede gebod van
Mozes helemaal in het ene gebod van de liefde tot God is vervat.
[7] Als jij, M'n lieve Helias, God nu heel zeker boven alles liefhebt en juist daarom
ook boven alles eert, zul je je dan niet graag, en wel dikwijls, uit de dagelijkse
wereldse bezigheden terugtrekken en je met het voorwerp van jouw vurige liefde
bezighouden? Ja, zonder enige twijfel vast en zeker! En zie, daaruit bestaat immers
ook de meest ware en juiste en voor God alleen geldige viering van de sabbat, die
Mozes heeft bevolen! Want die dag als zodanig heeft weinig of niets te betekenen,
maar het is alleen belangrijk datje overdag of's nachts in de liefde en de rust vanje
hart graag aan God denkt en met Hem spreekt. En zo zie je hoe ook het derde
gebod van Mozes in het ene gebod van de liefde tot God is vervat!
[8] Wie dus God waarachtig boven alles liefheeft, heeft Hem ook beslist herkend
en heeft een levend geloof, geeft God ook alle eer en zal zeker steeds het meest aan
Hem denken. En wie dat doet, kan geen zonde tegen God begaan. Of kan een bruid
soms tegen haar bruidegom, die zij buitengewoon liefheeft en door wie zij, zoals ze
heel goed weet, nog meer bemind wordt, een zonde begaan? Nee, beslist niet,
omdat beiden in hun hart juist door de liefde volledig één zijn geworden. Wie God
echter waarachtig boven alles liefheeft en zo door de liefde één is geworden met
Hem, zal ook zijn naasten als gelijkwaardige kinderen van God net zo liefhebben
als hij zichzelf liefheeft, en hij zal voor hen doen wat hij redelijkerwijs verwacht
dat de mensen voor hem zouden willen doen.’
29 Het vierde gebod
[1] (de Heer): 'Kijk, in het vierde gebod wordt de kinderen geboden hun ouders lief
te hebben! De ouders zijn op aarde wel de directe naasten van hun kinderen en
hebben hen zeer lief. Zij onderhouden hen, beschermen hen en voeden hen op en
verdienen daarvoor ook beslist alle liefde en eer van de kinderen.
[2] Als dan een goed opgevoed kind zijn ouders liefheeft en eert, zal het zich ook
inspannen om alles te doen wat voor de ouders een ware vreugde is. En zo'n kind
zal daarom ook een lang en gezond leven hebben en het zal hem goed gaan op
aarde; een kind dat zijn ouders liefheeft en eert, zal ook zijn broers en zusters
liefhebben en eren en altijd klaar staan om alles te doen wat goed voor hen is.
[3] Maar een kind of iemand die zijn ouders en zijn broers en zusters waarachtig
liefheeft en eert, zal ook de andere mensen liefhebben, omdat hij weet en beseft dat
zij allen kinderen van één en dezelfde Vader in de hemel zijn. Uit de
oorspronkelijke ware liefde voor de ouders wordt de mens tot kennis van God, van
zichzelf en ook tot de juiste kennis van zijn medemensen gebracht en dan ziet hij al
gauw en zonder veel moeite in, waarom God de mensen heeft geschapen en wat zij
allen moeten worden. Daardoor krijgt hij steeds meer liefde voor God en komt
daardoor tot vervolmaking van zijn innerlijke, ware, geestelijke leven.
[4] Zal iemand die zo zijn ouders, broers, zusters en ook de andere medemensen
liefheeft en eert en daarom ook God boven alles liefheeft en eert, wel ooit tegen
iemand kunnen zondigen? Ik zegje: nee, want hij zal niemand benijden, niemand
haten en vervloeken, niemand doden, niet lichamelijk en evenmin wat zijn ziel
betreft door aanstoot te geven. Hij za1 zich kuis en welgemanierd tegen iedereen
gedragen, zal ieder graag het zijne laten, zal niemand beliegen en bedriegen, en als
hij langs de normale weg de man van een vrouw is geworden, of de ingetogen
jonge vrouw de vrouw van een man, dan zal hij geen verlangen koesteren naar de
vrouw van zijn naaste en zijn vrouw niet naar de man van haar buurvrouw, en
daaruit kun je dan verstandelijk al heel goed afleiden hoe en op welke wijze de wet
en alle profeten in de twee geboden der liefde zijn vervat, en hoe deze twee
geboden, die Ik je nu heb meegedeeld, geen opheffing van de Wet van Mozes en de
andere profeten toelaten, maar alleen de volledige vervulling daarvan zijn. Begrijp
je het nu?'
[5] Helias zei: 'O Heer, U meer dan wijze en meer dan goede Schepper en Vader
van alle mensen, nu pas begrijp ik de geboden van Mozes! Want ik moet U hier
heel eerlijk bekennen, dat ik voorheen de wet van Mozes en nog meer de spreuken
en leringen van de andere profeten nooit goed heb begrepen. En hoe vaker ik er
alles goed overwegend met mijn ouders over sprak, des te meer gaten en echte
onvolkomenheden ik er in ontdekte, wat mij dan ook niet zelden op de gedachte
bracht dat de zeer onvolmaakt lijkende wet van Mozes of helemaal niet van een
zeer wijze God afkomstig was, of dat de latere priesterkaste de Mozaïsche wet
helemaal aan de kant had geschoven en in plaats daarvan voor hun eigen materiële
welzijn een gebrekkig, menselijk maaksel had opgesteld. Mijn go.ede oud~ rabbi
heeft daarom heel vaak veel moeite met mij gehad, omdat Ik hem flink met zijn
neus op de zichtbare gebreken van de Mozaïsche wet drukte. Maar nu.na Uw
uitleg, o Heer, heeft de wet van Mozes meteen een heel ander aanzien gekregen en
kan hij ook door iedereen beslist met vreugde en gemakkelijk in acht worden
genomen!’
[6] Ik zei nu heel vriendelijk: 'Wel, als jij zoveel kritiek op de wet van Mozes had,
wat vond je dan wel zo onvolmaakt en gebrekkig aan de Mozaïsche wet? Laat ook
ons je kritiek eens horen!'
[7] Helias zei, onder algemene aandacht van alle aanwezigen: 'O Heer, waarom zou
ik dat vertellen aan U, die mijn gedachten beslist veel eerder hebt gekend dan dat ik
ze nog heb gedacht? ook die almachtige en alwetende jongeman daar zal dat al
allemaal uiterst nauwkeurig weten en daarom geloof ik dat zo'n luide verkondiging
van mijn kritiek op de Mozaïsche wet geheel achterwege zou kunnen blijven.’
[8] Ik zei: 'O nee, M'n lieve Helias, deze zaak zit heel anders in elkaar! Ik en die
jongeman weten natuurlijk heel goed waaruit jouw kritiek op de Mozaïsche wet en
ook op de profeten bestaat, maar de anderen, met uitzondering van je ouders en je
broer, weten het niet, maar zouden het nu graag willen weten, omdat je zelf de
begeerte om het te weten in hen hebt gewekt, en daarom heb Ik je dan ook
gevraagd om ons je kritiek op de wet van Mozes en op een aantal profeten hardop
te laten horen. Doe dus je mond maar open en zeg zonder enige terughoudendheid
alles wat jou in de wet en in de profeten gebrekkig voorkomt en wijs ons heel
moedig op de leemtes in de wet en bij de profeten!’
30 De kritiek van Helias op het vierde gebod
[1] Helias zei: 'Heer, als ik doe wat U van mij verlangt, zondig ik beslist niet,
daarom wil ik dan ook heel eerlijk spreken over de leemten en onvolkomenheden
die ik in de wet en de profeten heb gevonden!
[2] Kijk, de eerste onvolkomenheid die mij erg belangrijk lijkt, en een grote leemte
in de wet vormt, merkte ik, als een kind dat vroeg rijp was en tamelijk helder dacht,
al meteen in het vierde gebod van Mozes, dat de man Gods wel de kinderen, die
vaak nog erg weinig begrip hebben en zwak zijn, liefde, gehoorzaamheid en
eerbied voor de ouders inprent, maar de ouders daarentegen ten opzichte van hun
kinderen in de wet vrijwel geen verplichting oplegt! En dan ziet zo'n wet er toch
wat vreemd uit, vooral daar er in het algemeen toch maar al te vaak ouders zijn, van
wie de kinderen vaak al in de wieg verstandiger en beter waren dan hun erg domme
ouders met al hun vele slechte eigenschappen.
[3] Een kind is vaak van nature goed en edel, en zou als het daarin verder werd
ontwikkeld ook een goed en edel mens kunnen worden. Maar nu moet het kind
volgens de wet van Mozes, eens en voor al, zijn domme en slechte ouders ten
strengste en zonder enige redelijke uitzondering gehoorzamen, en uiteindelijk net
zo dom en slecht worden als de ouders van het kind zelf Daar had de man Gods
toch ook wel iets kunnen zeggen over een redelijke plicht van de ouders ten
opzichte van hun kinderen, waaraan eerst gewetensvol voldaan moest zijn, wilden
de kinderen ook een plicht ten opzichte van hun ouders te vervullen hebben.
[4] of zijn volgens Mozes ook kinderen van rovers uit verschuldigde
gehoorzaamheid tegenover hun ouders verplicht om hen lief te hebben en te eren en
in hun voetsporen te treden? Als - wat al vaak gebeurd is verstandige kinderen van
kwade en slechte ouders wier slechte handel en wandel de nog onschuldige
kinderen moest opvallen en mishagen, zulke ouders hun liefde en gehoorzaamheid
onthielden, hen verlieten en gelegenheid zochten om zich ergens anders bij betere
mensen tot betere mensen om te vormen, hebben zulke kinderen daardoor ook
gezondigd tegen de Mozaïsche wet, omdat zij niet uit liefde en gehoorzaamheid aan
hun ouders zelf ook dieven, rovers, moordenaars, huichelaars, bedriegers en
leugenaars wilden worden?
[5] Als Mozes en de profeten dan ook voor zulke betere kinderen een straf bepalen
en hun hun gebrek aan liefde en hun terechte ongehoorzaamheid jegens hun slechte
ouders als zonde aanrekenen, dan zijn Mozes en alle profeten nog duizendmaal
dommer en blinder geweest dan ik en hebben zij met hun geschriften en
voorspellingen de goddelijke wijsheid waarlijk geen bijzonder grote eer aangedaan!
Heer, ben ik slecht omdat ik de wet van Mozes en de profeten zo heb beoordeeld?'
[6] Ik zei: 'O, absoluut niet, omdat je heel terecht en juist hebt geoordeeld! Maar
toch is je kritiek niet helemaal in orde, omdat Mozes door Mijn geest maar al te
duidelijk besefte, dat het echt niet nodig is om de ouders nog uitdrukkelijk de liefde
voor hun kinderen voor te schrijven, omdat Ik deze liefde toch al in zekere zin
instinctmatig aan de ouders heb meegegeven, wat echter bij de kinderen, die pas in
de school van dit aardse leven zijn gekomen, niet zozeer het geval kan zijn, omdat
zij eerst tot de juiste en ware liefde opgevoed moeten worden.
[7] Ieder mens komt immers juist zo zwak en geheel zonder kennis en liefde in het
wereldse leven op deze aarde om zich zo, zonder wat voor dwang dan ook, alsof hij
helemaal door God verlaten is, door lering van buitenaf, door wetten en door zijn
vrijwillige gehoorzaamheid tot een vrij en geheel zelfstandig mens te ontwikkelen.
[8] En kijk, daarom moeten dan ook vooral aan de kinderen de meeste lessen en
wetten worden gegeven en niet zozeer aan de ouders, die ook ooit kinderen waren
en door de lessen en wetten, die voor kinderen worden gegeven, pas vrije en
zelfstandige mensen zijn geworden!
[9] Wat echter in het bijzonder de plichten van de ouders ten opzichte van hun
kinderen betreft, daar hebben Mozes en de profeten reeds in de staatkundige wetten
voor gezorgd, die jij evenwel nog niet hebt gelezen. Maar daar is bijtijds al voor
alles gezorgd, en twee mensen kunnen niet trouwen als zij de priester niet eerst
aantonen dat zij goed op de hoogte zijn van de voor het huwelijk nodige
staatkundige wetten.
[10] En zo zie je, M'n lieve Helias, dat je kritiek met betrekking tot het vierde
gebod van Mozes niet zo erg in orde was, en Ik heb nu de leemten en gebreken uit
de weg geruimd. Maar ga nu ook maar verder met je kritiek op de andere wetten,
dan zal Ik je daarna wel weer zeggen in hoeverre je gelijk of ook niet gelijk hebt! ,
[11] Helias zei: 'O Heer, waarom moet ik nog verder gaan met mijn domme kritiek?
Want ik zie nu immers al bij voorbaat maar al te duidelijk in, dat U mij opnieuw
haarfijn zult laten zien hoe totaalonjuist en dom ik heb geoordeeld.’
[12] Ik zei: 'Wel, wat kan dat jou of iemand anders schaden? Ik ben toch immers op
deze wereld gekomen om jullie door het levende licht van de waarheid van de vele
vergissingen te bevrijden. Als jij niet voor de dag komt met je schijnbaar goed
gefundeerde aanmerkingen op de wet en de profeten, dan blijven deze binnen in je
en ze kunnen het leven van je ziel nog heel goed bederven; kom je er echter mee
voor de dag, dan ben je ze ook kwijt en het licht van de eeuwige waarheid zal dan
in je hart komen wonen. Spreek dus maar en geef je kritiek zonder enige
terughoudendheid, dan zal Ik je wel weer een waar licht geven! Want kijk, het is
juist nu zelfs heel noodzakelijk, omdat er hier velen zijn die net als jij Mozes en de
profeten allang hebben bekritiseerd! Open dus maar weer je mooie mond en spreek
met je bedreven tong!'
31 Het vijfde gebod
[1] Helias zei:' O Heer, net als eerder zeg ik nu: Wie doet wat U wilt, zondigt
waarlijk niet! En daarom neem ik het vijfde gebod van Mozes en zeg: Er staat
geschreven: 'Gij zult niet doden!' Ik houd hier nu alleen maar kritisch rekening met
het gebod als zodanig en bekommer mij voorlopig helemaal niet om wat Mozes of
ook later een andere profeet daar als uitleg over heeft gezegd en geschreven, want
een waarachtig goddelijk gebod moet immers toch zelfs in zijn eenvoudigste vorm
datgene bevatten, wat redelijkerwijs tot nut van ieder mens kan zijn. Maar dit
gebod bevat dat helemaal niet en dus kan een denkend mens er onmogelijk iets
anders over zeggen dan dat het mensenwerk is of dat er - ook pas later, misschien
vanwege het oorlog voeren - door mensen iets uit weggelaten is.
[2] Gij zult niet doden! Wie is dan ten eerste eigenlijk die 'gij' die niet doden mag?
Geldt dat voor ieder mens ongeacht geslacht, leeftijd en stand, of alleen voor het
mannelijke geslacht en voor een bepaalde leeftijd en voor een zekere stand? En ten
tweede: wie of wat mag men dan eigenlijk niet doden? Alleen de mensen niet of
ook geen dieren? Naar mijn mening wordt noch het een noch het ander daaronder
verstaan.
[3] Het doden van mensen niet, omdat Jozua reeds de stad Jericho verwoest en haar
bevolking gedood heeft, en dat in opdracht van Jehova. De slachting van de
afgodenpriesters door de hand van de grote profeet Elia is bekend. Kijken we dan
naar koning David, de man naar Gods hart, om over de anderen maar te zwijgen!
Hoeveel duizenden en honderdduizenden zijn er door hen gedood en hoeveel
worden er ieder jaar nu nog gedood! De machtigen der aarde hebben ondanks het
heel nadrukkelijk uitgesproken goddelijke gebod toch van Gods we ge het volste
recht om hun medemensen te doden. En dus geldt dit gebod alleen maar voor
verdrukte arme duivels van mensen. In hoeverre dit gebod ook de vrouw aangaat, is
helemaal niet te overzien, hoewel de kroniek ook aantoont dat ook vrouwen het
zwaard gehanteerd hebben, en hoe!
[4] Of wij arme mensen ook de dieren niet zullen slachten en doden, is volgens mij
nog niet eens het bespreken waard, want de natuur leert de mensen dat zij zich
ongeacht stand, geslacht en leeftijd tegen de vele wilde dieren op leven en dood
moeten verdedigen, willen zij niet overal door de sterk in aantal toegenomen wilde
en verscheurende dieren aangevallen, verscheurd en opgegeten worden.
[5] Gij zult niet doden! Als ik echter door een woeste straatrover aangevallen
wordt, die mij wil beroven en mij daarbij beslist wil en zal doden, - maar ik, als de
man of vrouw die wordt aangevallen, kracht, moed en een wapen heb om hem te
doden voor hij mij de doodsteek kan geven wat moet ik dan doen? Deze noodweer
zou in de wet toch in zoverre moeten zijn geformuleerd, dat er stond: 'Gij zult niet
doden, behalve in geval van uiterste noodweer!' Maar nee, daarover staat in de wet
werkelijk geen woord! Er staat alleen maar heel eenvoudig: 'Gij zult niet doden!'
Als de simpele wet echter zo luidt, waar is daarin dan de goddelijke liefde en
wijsheid te vinden, die dan toch moest weten onder welke werkelijk zeer
betreurenswaardige omstandigheden de mensen op deze aarde moeten leven?
[6] Waarom gaf God dan zo'n wet en beval daarna Zelf aan David om de Filistijnen
en Moabieten totaal uit te roeien? Waarom mocht Judith Holofernes doden en
waarom mag ook ik niet zonder te zondigen iemand het leven benemen? Wie gaf
dan de Egyptenaren, de Grieken en de Romeinen het recht ieder te doden die op
grove wijze tegen hun wetten zondigt?'
[7] Hierop keek zij om zich heen om te zien hoe alle anderen op haar kritiek
reageerden.
[8] Bijna allen gaven haar gelijk, en één van de Farizeeën, die een schriftgeleerde
was, zei: 'Ja, ja, men kan in deze zaak volgens onze menselijke begrippen het
mooie kind niet helemaal ongelijk geven, want de hoofdwet luidt nu eenmaal
woordelijk zo, hoewel achteraf in de boeken van Mozes is uitgelegd hoe men dit
gebod moet opvatten en nakomen. Maar in een eenvoudige hoofd en basiswet zou
werkelijk de essentie behoren te staan van wat er wordt geëist en verlangd, en
tenminste de hoogst noodzakelijke nevenomstandigheden moeten er duidelijk in
zijn aangeven. Want iedere uitleg achteraf en verdere completering van een
eenmaal gegeven wet schijnt te zeggen dat de wetgever bij het geven van de
basisgeboden nog niet aan alles heeft gedacht, wat hij door het gegeven gebod
eigenlijk wilde gebieden en verbieden.
[9] Wel, als mensen geboden geven, is dat begrijpelijk, omdat in hun denken en
willen geen goddelijk verlichte volmaaktheid kan zijn, en het is ook heel natuurlijk
dat bij menselijke wetten dan achteraf allerlei aanvullingen en uitleggingen te
voorschijn moeten komen; maar bij een waarachtig goddelijke wet moet waarlijk
geen zodanige leemte voorkomen dat die dan pas achteraf met allerlei aanhangsels
en toelichtingen aangevuld moet worden! Ja, als je de zaak zo bekijkt, zou je bij de
Mozaïsche wet op de gedachte kunnen komen dat deze helemaal niet zuiver
goddelijk is, of dat hij door de zelfzuchtige kwade wil van de mensen zo is
vervormd. Ik wil daarmee geen oordeel over de wet uitspreken, maar alleen mijn
tot nu toe nog beslist erg kortzichtige mening geuit hebben.'
[10] Ik zei: 'Ja, dat zeker, want als jullie Mijn wetten met menselijke inzichten
beoordelen, dan moeten jullie daarin natuurlijk welleemten en gebreken ontdekken.
Als je je naaste liefhebt als jezelf, zul je hem niet haten, niet vijandig zijn en hem
geen schade berokkenen; en als je dat doet, dan zul je hem al helemaal niet
lichamelijk en nog minder geestelijk door allerlei onaangenaamheden willen doden.
[11] Gij zult niet doden! Dat is volkomen juist en waarachtig zo in de wet gegeven.
Maar waarom? Omdat onder' doden' reeds van oudsher nijd, afgunst, toorn, haat en
wraak werd verstaan.
[12] 'Gij zult niet doden!' betekent daarom zoveel als: gij zult niemand benijden,
niet met afgunstige ogen kijken naar hen die gelukkiger zijn en niet in toorn
ontsteken tegen je medemensen, want uit toorn ontstaat haat, en uit haat komt de
boze, alles verwoestende wraak voort!
[13] Er staat immers ook geschreven: ' Aan Mij is de toorn, en aan Mij is de wraak,
spreekt de Heer.’
[14] Maar jullie mensen moeten elkaar in alle liefde eerbiedigen, en de een moet de
ander goede diensten bewijzen, want jullie allen hebben in Mij één Vader en zijn
voor Mij daarom gelijk! Jullie moeten elkaar wederzijds niet ergeren en belasteren,
en de een moet de eer van de ander niet door kwade praatjes schenden, want wie
dat doet, doodt de ziel van zijn medemens!
[15] En kijk, dat alles is in het kort met het beeld 'Gij zult niet doden!'
weergegeven! En de eerste joden, ook nog die ten tijde van Salomo, begrepen deze
wet niet anders, en zowel voor de Samaritanen als voor de oude joden is het
vandaag nog zo. Maar als deze wet fundamenteel alleen maar zo begrepen moet
worden, hoe kan iemand dan aannemen dat door deze wet de noodweer tegen
slechte mensen en zelfs tegen verscheurende dieren verboden zou zijn voor de
mens?'
[16] Helias zei: 'Ja, Heer, dat zien wij nu allen zeker heel goed in, omdat U ons dat
nu op volmaakt juiste en ware wijze hebt uitgelegd. Maar zonder Uw genadige
uitleg zouden wij het niet zo gemakkelijk begrepen hebben. Waarom heeft Mozes
bij de wet ook niet meteen die uitleg gegeven? Want hij als profeet moet immers
toch ook al van te voren hebben ingezien, dat de latere joden het eenvoudige beeld
van de wet niet zo zouden begrijpen als de joden in zijn tijd het zeker wel begrepen
hebben.'
[17] Ik zei: 'Ja, M'n lieve kritische Helias, dat heeft Mozes wel ingezien en daarom
heeft hij ook een groot aantal uitleggingen voor latere tijden opgeschreven, maar
het ligt noch aan Mozes noch aan Mij datje ze tot nu toe nog niet hebt gelezen.
[18] Toch was je kritiek heel goed, omdat je precies die gebreken en leemten naar
voren hebt gebracht, die weliswaar niet aan de wet, maar des te meer aan jullie
kennis kleven, en om die aan te vullen laat Ik doorjou de oude Mozaïsche wet
bekritiseren.
[19] En omdat we nu op deze wijze ook het vijfde gebod in het juiste daglicht
hebben geplaatst, kun je nu wel aan het zesde gebod beginnen en ook daarvan de
gebreken en leemtes aantonen als je die ontdekt mocht hebben. Zeg het dus maar!’
32 Het zesde gebod
[1] Helias zei: 'O Heer en Meester, kijk, ik ben een maagd en heb nog nooit
gemeenschap met een man gehad, daarom zou het misschien voor mij niet zo erg
betamelijk zijn om over het zesde gebod opmerkingen te maken! Ik wilde U
daarom vragen of U er vanaf zou willen zien, o Heer, om mij over dit zesde gebod
te laten spreken.’
[2] Ik zei: 'O M'n lieve dochter, als je heimelijk bij jezelf in het geheel geen kennis
over dit gebod zou bezitten, dan liet Ik je daar ook echt niet over spreken, maar
omdat je dit gebod goed kent, hoewel je nog nooit iets met een man hebt gehad,
kun je ook best gepast over dit gebod spreken. Dus spreek maar vrijuit!’
[3] Helias zei toen weer haar spreuk: 'O Heer, wie Uw wil doet, begaat geen zonde!
Dus zal ik dan ook op gepaste wijze spreken. 'Gij zult niet echtbreken!', zo luidt
letterlijk het zesde gebod. Maar volgens hetgeen de rabbi mij leerde, betekende het
ook: 'Gij zult u kuis en rein voor God en de mensen gedragen, want wie onkuis en
onrein leeft en handelt, is evengoed een zondaar als een echtbreker, een ontuchtige
en een hoerenloper! ' Dat leerde mij mijn rabbi.
[4] Mijn enige kritiek is, dat ten eerste Mozes bij het opstellen van de basisgeboden
in het 20 e hoofdstuk van zijn tweede boek, alleen de echtbreuk verbiedt, hoewel
hij er daarna in het derde boek, ongeveer vanaf het 18 e hoofdstuk, erg uitvoerig
over spreekt -wat ik echter ook nog niet heb gelezen omdat mijn rabbi dat niet goed
voor mij vond. En ten tweede gaf God door Mozes dit gebod, evenals een aantal
andere, volgens de woordelijke (Hebreeuwse) tekst* (*Het Hebreeuws
onderscheidt: Gij (man) zult!, Gij (vrouw) zult! ) steeds alleen maar aan het
mannelijke geslacht en dacht slechts zelden aan de vrouw.
[5] Wie is die 'gij' die niet mag echtbreken? In de wet is het enkelvoudige gebod
slechts op één mens of alleen op één geslacht gericht en wel duidelijk op het
mannelijke, en aan het vrouwelijke is niet gedacht. Je kunt natuurlijk wel zeggen:
als de man niet mag echtbreken, dan kan een vrouw dat ook niet, omdat zij zonder
een man niet kan zondigen. Maar naar mijn mening is juist de vrouw door haar
bekoorlijkheid het element dat de man het meest tot echtbreuk verleidt en daarom
zou dan ook speciaal tegen de vrouw gezegd moeten worden dat zij geen man tot
echtbreuk mag verleiden en ook zelf geen echtbreuk mag plegen. Want als de
vrouw de man volledig trouw is, dan zal er beslist nergens meer sprake zijn van
echtbreuk. Maar in de basiswet vormt de vrouw echt een uitzondering en pas in de
latere voorschriften van Mozes wordt er aan haar gedacht.
[6] Ik zou nu wel eens willen weten, waarom dat op die manier gebeurde! En
waarom dacht Mozes in de wet in veel mindere mate aan de vrouw dan aan de
man? Behoort de vrouw dan minder tot het mensdom dan de man?'
[7] Ik zei: 'Wel, deze kritiek van jou mag nog gehoord worden, hoewel ook deze de
waarheid slechts benadert! Kijk, ook hier komt het weer voornamelijk aan op ware
en zuivere naastenliefde en die heeft evenzeer op de vrouw betrekking als op de
man!
[8] Zou jij het bijvoorbeeld prettig vinden, als jij de vrouw van een fatsoenlijk man
was, wanneer de vrouw van je buurman je man zou begeren en dingen met hem zou
doen die niet door de beugel konden? Als je in je hart echter beslist niet zou kunnen
wensen dat zoiets je overkomt, dan moet je je ook tegenover je buurvrouw net zo
gedragen als jij zou wensen dat zij zich tegenover jou gedraagt. En wat dus in de
wet tot de man is gezegd, geldt ook in gelijke mate voor de vrouw.
[9] Alleen om die reden gaf God volgens de (Hebreeuwse) tekst de basiswet
schijnbaar alleen aan de man, zoals Hij aan het hoofd van de mens de voornaamste
zintuigen gaf en door middel van die zintuigen het verstand in de hersenen. Zoals
God eerst alleen tegen het verstand van de mens spreekt, zo spreekt Hij ook tegen
de man, die voortaan het hoofd van de vrouw is zoals de vrouw in zekere zin het
lichaam van de man. Als nu het hoofd van een mens verlicht en heel wijs is, zal dan
niet ook in gelijke mate zijn hele lichaam mede wijs zijn?
[10] Als het verstand van de mens goed verlicht is, dan zal ook weldra het hart van
de mens, dat zich graag zal voegen naar de orde van het verstand, goed verlicht
worden. De vrouw komt ook overeen met het hart van de man en wanneer dus de
man als het hoofd goed verlicht is, dan zal ook de vrouw als zijn hart net zo goed
verlicht worden en zijn.
[11] Er staat immers van oudsher geschreven, dat man en vrouw één lichaam zijn.
Wat dus tegen de man gezegd is, is ook tegen de vrouwgezegd.
[12] En kijk, daarmee heb Ik nu ook bewezen dat jouw twijfelongegrond is en heb
Ik je het ware licht getoond van de wet, die je vast en zeker goed hebt begrepen. En
omdat je dat goed begrepen hebt, kun je nu wel verder gaan met je kritiek.'
33 Het zevende gebod
[1] (De Heer): 'Wat vind je dat er aan het zevende gebod ontbreekt of in ieder geval
voor jou onbegrijpelijk is? Zeg het maar ronduit, want jouw kritiek en je twijfels
zijn ook nog onvolkomenheden en twijfels in het hart van veel aanwezigen hier.
Hoe luidt het zevende basisgebod van Mozes?'
[2] Helias zei: 'O Heer, bij dit gebod vind ik nu, nadat ik van U het juiste licht heb
gekregen, helemaal geen gebreken en leemtes meer! Er staat: 'Gij zult niet stelen! '
Daar moet je immers weer in de eerste plaats de ware naastenliefde volledig bij
betrekken! Want wat ik redelijkerwijs beslist niet kan wensen dat het mij gebeurt,
dat mag ik ook mijn naaste niet aandoen en dus zie ik nu opnieuw dat de hele wet
van Mozes en zeker ook alle profeten vervat zijn in Uw twee geboden van de
liefde. Ik merk nu ook dat het gebod van de naastenliefde zuiver voortvloeit uit de
barmhartigheid als uit de machtigste zevende geest van God in het hart van de
mens en dat deze alle voorgaande zes geesten doordringt en levend maakt en de
hele mens pas goed en waarlijk wijs maakt. Wie echter goed en wijs is, zal zich
beslist nooit vergrijpen aan wat van zijn naaste is. En dus is ook het zevende gebod
helemaal in orde en ik vind niets wat er aan ontbreekt.’
[3] Ik zei: 'Goed, Helias, je bent Me nu al veel liever. Deze nu door jou geuite
kritiek op het Mozaïsche, zuiver goddelijke en dus ook onberispelijk hoogst wijze
gebod voor het ware welzijn van de mensen is Mij nu ongelooflijk veel meer waard
dan al je eerdere kritiek. Maar dat moet ons er niet van weerhouden de nog
resterende drie geboden aan heel scherpe kritiek te onderwerpen, dus gaan we dan
ook meteen over naar het achtste gebod! Hoe luidt dit dan wel? Spreek nu maar
heel vrijmoedig zoals het je voor de mond komt, dan doe je Mij daar een groot
genoegen mee!'
34 Het achtste gebod
[1] Nu vatte het meisje meer moed en zei, terwijl ze me vol vertrouwen aankeek:
'Ja, buitengewoon vriendelijke Heer, als ik U, met wie ik diep in mijn hart zo
oneindig vertrouwd ben geraakt, maar niet zou beledigen, dan zou ik U nog wel
wat willen zeggen over het achtste gebod; maar voor U, o Heer, - Jehova nu in
levende lijve voor ons -moet men zich zeer in acht nemen, opdat men Uw
innerlijke, goddelijke heiligheid niet te na komt! En dan is het een beetje moeilijk
en lastig om zo vrijuit te spreken!'
[2] Ik zei: 'O jij lieve ziel, daar hoef je bij Mij nooit bang voor te zijn; zeg maar
ronduit watje op je hart hebt!'
[3] Helias zei met een uiterst beminnelijk gezicht: 'O Heer, wie Uw wil doet,
zondigt niet en daarom zal ik dan ook spreken! Het achtste gebod luidt heel
eenvoudig: 'Gij zult geen vals getuigenis geven!' En omdat in de Schrift niet nader
is aangegeven over wie men allemaal geen valse getuigenis mag geven, spreekt het
wel vanzelf dat men ook over zichzelf geen vals getuigenis moet geven. Want mijn
oude rabbi heeft mij werkelijk heel vaak gezegd dat de leugen een
allerafschuwelijkste zonde is, want daaruit komt alle kwade listigheid, alle bedrog,
alle twist, ruzie, onvrede, oorlog en moord voort. Men moet zich altijd aan de
waarheid houden en zeggen wat men met zekerheid weet en voelt, al zou dat ook te
eniger tijd op aarde tot ons nadeel zijn! Want een waar woord heeft bij God een
veel grotere waarde dan een hele wereld vol goud en edelstenen. Daarom is ook
ieder onwaar woord over jezelf een door God verboden vals getuigenis.
[4] En ik durf U hier dan ook openlijk te bekennen, o Heer, dat ik U werkelijk
boven alles liefheb! O, mocht ik U zo aan mijn hart drukken als ik zou willen, O,
dan kon ik sterven van hoogste gelukzaligheid! Zie, o Heer, nu heb ik over mijzelf
beslist geen vals getuigenis gegeven! En zoals ik over mij geen vals getuigenis
geef, zo geef ik ook over mijn naaste nooit een vals getuigenis! En daarachter moet
de zevende geest van God werkzaam zijn evenals bij de andere geboden. O Heer, ik
heb U nu toch niet beledigd?'
[5] Ik zei: 'O, volstrekt niet, M'n lieve dochter, want hoe grootje liefde voor Mij
ook moge zijn, Ik houd toch onvoorstelbaar veel meer van jou! Met onze
wederzijdse liefde is alles nu duidelijk, maar met het achtste gebod nog niet
helemaal! Luister dus, Ik wil je nog op iets wijzen!
[6] Stel dat bijvoorbeeld een rechter aan je vraagt o je niet wat naders weet over
een verborgen, grote misdaad, die een heel dierbaar familielid van je zou hebben
begaan en waarvan jij wel iets zou kunnen weten. Ook vraagt hij je om aan te
geven waar de misdadiger zich bevindt, omdat men hem nog niet heeft kunnen
aanhouden. Ik stel in dit geval echter, datje zowel van de misdaad van je zeer
naaste familielid alsook van zijn verborgen schuilplaats geheel op de hoogte bent!
Wat zou je tegen de rechter zeggen, die je daar vragen over heeft gesteld?'
[7] Heel kordaat zei Helias: 'Heer, wanneer ook dit achtste gebod op de zuivere
naastenliefde gebaseerd is, die zegt dat men over niemand een vals getuigenis mag
geven om hem daardoor niet te schaden, dan kan toch omgekeerd dit achtste gebod
niet inhouden, dat men zijn naaste door een onverbiddelijke waarheid schade moet
berokkenen! In zo'n geval zou ik nooit met de waarheid voor de dag komen! Want
wie kan ik daarmee helpen? De op straf beluste rechter zeker niet, want hij heeft er
geen voordeel van of hij de arme misdadiger in handen krijgt of niet, en de arme
misdadiger die misschien berouw heeft van zijn misdaad en zijn leven werkelijk
betert, nog minder! Want als ik hem uitlever aan de rechter, is hij misschien voor
eeuwig verloren, wat ik zelfs diegene niet zou toewensen die aan mijzelf een
misdaad begaan zou hebben. Dus in dat geval zou ik de waarheid duidelijk de rug
toekeren en zelfs als het me mijn leven zou kosten geen verraadster worden van de
arme misdadiger!
[8] Als volgens Uw uitleg, o Heer, de naastenliefde daarin bestaat dat men voor
zijn naaste al datgene moet doen wat men kan wensen dat hij ook voor een van ons
zou doen, dan kan mij zelfs de meest rechtvaardige God niet kwalijk nemen, als ik
zelfs mijn grootste vijand niet zou willen aandoen, wat ik, als ik in zijn situatie was,
beslist ook niet zou kunnen wensen dat een andere naaste mij zou aandoen door mij
te verraden. Bovendien heeft God om de een of andere grote zondaar te straffen
noch een wereldse rechter en nog minder een verraderlijke verdachtmaking nodig.
Hij, de Alwetende, de Rechtvaardigste en Almachtige, zal de misdadiger ook wel
zonder een wereldse rechter en zonder mijn mond weten te straffen! Tot op heden
is er nog niemand aan Hem ontsnapt, en dus zal ook in het vervolg niemand aan
Hem ontsnappen!
[9] Maar nu vraag ik U, o Heer, of Isaaks vrouw voor God heeft gezondigd, toen zij
de oude blinde Isaak duidelijk beloog en bedroog door hem voor het verkrijgen van
de vaderlijke zegen, de als tweede geboren zoon,Jacob, t~ brengen in plaats van de
eerstgeboren, ruwe behaarde zoon, Ezau! Ik vind dat duidelijk bedrog en toch zegt
de Schrift dat het volgens de wil van Jehova gebeurde. Maar als dat juist en
rechtvaardig voor God was, dan zal het ook juist en rechtvaardig zijn voor U, o
Heer, wanneer ik de waarheid achterhoud als die mijn naaste, die mij zelfs nooit
iets heeft aangedaan, niet tot nut kan zijn, maar hem alleen veel schade moet
toebrengen!
[10] Ik ben nu van mening dat, als God en Mozes in het achtste gebod geen
uitzondering hebben gemaakt, juist in dit gebod een grote leemte is opengebleven
die alleen door Uw gebod van de naastenliefde opgevuld kan en ook moet worden.
Heb ik gelijk of niet?'
[11] Ik zei: 'Aan de ene kant wel, maar aan de andere kant ook weer niet! Want
kijk, de misdadiger zou na zijn vlucht geen beter mens geworden zijn, maar zou,
wat je misschien niet onbekend is, nog meer en grotere misdaden ten nadele van
vele mensen begaan! Maar als je dan het gerecht zou vertellen waar de misdadiger
zich ophield, zodat het gerecht hem met zekerheid kan gaan zoeken, dan zou je
daardoor toch veel mensen voor grote tegenslag bewaren en hun daarmee een grote
liefdedienst bewijzen. Hoe denk je over dit zeer voor de hand liggende geval?'
[12] Toen keek Helias verrast op en wist niet zo goed, wat zij daarop moest
antwoorden. Pas na een poosje diep nagedacht te hebben, zei ze: 'Wel, als vanwege
een slecht en onverbeterlijk mens vele onschuldigen moeten lijden, dan zegt het
verstand, dat het beter is als hij zijn welverdiende straf krijgt. Het is dan juist weer
vanwege de ware naastenliefde raadzaam de waarheid te spreken als die gevraagd
wordt. Maar of men bij zo'n gelegenheid vrijwillig iemand moet aangeven, kunt U,
o Heer, alleen maar bepalen!'
[13] Ik zei: 'Daartoe wordt door Mij niemand aangespoord, maar dat staat jullie
vrij! En dus gaan we nu over naar het negende gebod! Hoe luidt dat?'
35 Het negende en tiende gebod
[1] Helias zei: 'O Heer en Meester, bij het negende en tiende gebod zie ik al meteen
een werkelijk niet geringe moeilijkheid en die bestaat daaruit, dat wij, joden van
deze tijd, nu een negende en een tiende gebod hebben, terwijl Mozes toch alleen
maar een negende gebod aan het eind van zijn basiswetgeving gaf. Het hele
negende gebod luidt echter: 'Gij zult niet begeren uws naasten huis, gij zult niet
begeren uws naasten vrouw, noch zijn dienstknecht, noch zijn dienstmaagd, noch
zijn os, noch zijn ezel, noch iets wat van uw naaste is!'
[2] Daarmee eindigt de basiswetgeving, want meteen daarna vluchtte het volk,
volgens het verhaal van Mozes, uit angst voor de bliksems en donderslagen, voor
het bazuingeschal en voor het geweldige roken van de berg en het smeekte Mozes,
dat hij alleen met God zou spreken -want als het nog langer Gods stem, die alles
deed schudden, aan moest horen, dan zou het hele volk sterven van grote angst en
vrees - waarop Mozes het volk kalmeerde en suste. over een verder, tiende gebod
wordt dan vervolgens niet meer speciaal gesproken.
[3] Maar bij ons is het 'Gij zult niet begeren uws naasten vrouw!' in het negende
gebod weggelaten en daar is een tiende gebod van gemaakt, en weer anderen
noemen dat het negende en al het andere het tiende gebod. Allereerst rijst dan de
vraag: Heeft Mozes van God toch tien of maar negen geboden gekregen?'
[4] Ik zei: 'In het begin, M’n lieve Helias, echt maar negen, maar later, toen hij
gedwongen was de gebroken eerste stenen tafelen van de wet weer door nieuwe te
vervangen, heeft hij zelf het laatste gebod in tweeën gesplitst om de overspelige
begeerte naar de vrouw van een naaste - wat de joden in Egypte hadden geleerd,
waardoor zij in voortdurende onmin en aanhoudende tweedracht leefden en elkaars
doodsvijanden werden - goed duidelijk te maken, en uiteindelijk zette hij op
echtbreuk zelfs de lichamelijke doodstraf, omdat dit woord, al was het nog zo wijs,
niets hielp bij de door en door zinnelijk geworden joden.
[5] En nu weet je dus wanneer, hoe en waarom uit het laatste, negende gebod een
afzonderlijk tiende ontstond. Het aantal is hier echter onbelangrijk, maar alleen de
zaak waar het om gaat en dus kun je hier je kritiek ofwel alleen op het hele negende
gebod of ook op het afzonderlijke tiende gebod richten. Het hangt nu alleen van jou
af waar je de voorkeur aan geeft. Je kunt nu wel beginnen te spreken!’
[6] Helias zei: 'O Heer en Meester over alles! Spreken zou voor mijn tong, die
reeds vanaf mijn geboorte erg vaardig was, wel goed zijn, maar ik zie hier ook
alweer bij voorbaat in, dat ik weer voor niets zal spreken. Want wie kan vanuit zijn
grote domheid voor U iets naar voren brengen wat U niet meteen duizendvoudig
zou kunnen weerleggen! Waarom zou ik dan nog iets zeggen?'
[7] Ik zei: 'Ja kijk, M’n toch wel heel lieve dochter, je zou ook wel graag eens
gelijk willen hebben, zoals dat bij vrijwel de meeste vrouwen het geval is, maar het
gaat er hier beslist niet alleen om, wie er gelijk heeft, maar om de grootste
levensernst en dan moeten jullie met je oude fouten zelf voor de dag komen, opdat
jullie deze bij Mijn ware en levende licht des te duidelijker kunnen herkennen! En
daarom laat Ik jou nu voor allen het woord doen, omdat Ik maar al te goed weet dat
jij een heel goed en scherp geheugen hebt, je daarbij ook goed kunt uitdrukken en
dat juist jij door Je rabbi het meest de leemtes en gebreken in de wet en de profeten
heel goed hebt leren kennen. Zeg dus nu maar net als tevoren onbevangen wat Je
eventueel ook aan dit gebod als niet helemaal in orde voorkomt!'
[8] Helias zei: 'Heer, als men doet wat U wilt, begaat men beslist geen zon~e en als
ik me daarop baseer, moet ik hier wel heel eerlijk bekennen, dat Ik. .het met - zeg
maar - dit hele negende gebod het allerminst en eigenlijk helemaal niet eens ben,
omdat alles wat daarin verboden wordt indruist tegen elk redelijk verstand - ten
eerste omdat alles wat daarin staat al meer dan voldoende in het zesde en zevende
gebod staat, en ten tweede omdat het de mens daarin gewoonweg verboden wordt
om te denken, te voelen en te wensen!
[9] Wat is er nu op tegen als iemand die arm is en die er vanaf zijn geboorte toe
veroordeeld was om zijn hele leven lang te dienen en hard te werken voor een
beetje eten en een slecht loon, er zo nu en dan aan denkt en er ook naar gaat
verlangen om ook eens een huis of een lieve vrouw of een os of ezel te bezitten?!
Want zijn vrome wens zal immers toch nooit vervuld worden! Als hij zelfs die
begeerte daarnaar ook niet mag hebben, moet hem immers eerst het denken, voelen
en gewaarworden helemaal worden ontnomen.
[10] Werkelijk, dit gebod komt mij even dwaas voor als wanneer Mozes de mensen
het gebruik van hun zintuigen en daarbij ook van hun handen en voeten zou hebben
verboden, wat toch nog veel minder dwaas geweest zou zijn dan hun innerlijke
levensfuncties te verbieden, waar toch geen mens iets aan kan doen als deze, door
allerlei omstandigheden en situaties gewekt en geprikkeld, in hem aanwezig zijn.
[11] Ik wil hier niet meer ter sprake brengen dat dit gebod heel duidelijk alleen
voor de man is gegeven; de reden daarvan is al besproken en men kan wat dat
betreft nu wel met grote zekerheid aannemen dat ieder gebod de vrouw evenzeer
aangaat als de man, en er dus ook voor de vrouw is gezegd: 'Gij zult niet begeren
de man van uw naaste!' De wet is hierin dus wel in orde, maar dat een mens niet
denken, niet voelen, niets wensen en ook niets gewaarworden mag, dat gaat te ver!
[12] Het is wel waar dat er allerlei gedachten, ook allerlei wensen, begeerten en
tenslotte ook pogingen en daden van goede en kwade aard in ons ontstaan, maar
zonder voorafgaande gedachten, waaruit natuurlijk heel vaak slechte handelingen
voortkomen, kunnen ook geen goede beslissingen en daden te voorschijn komen.
Dat moet voor iedere engel en voor ieder mens met een beetje verstand duidelijk en
zeer begrijpelijk zijn. En dus zeg ik dat dit laatste gebod, voorzover het de mens
slechte handelingen verbiedt, wel helemaal in orde is, hoewel naar mijn mening
overbodig omdat, zoals reeds eerder opgemerkt, dat al in het zesde en zevende
gebod is gebeurd. Maar het is helemaal niet in orde als het de mens verbiedt om te
denken, te voelen en gewaar te worden en tengevolge daarvan het stellige ontstaan
van stille wensen, lusten en verlangens.
[13] Zo hebben bijvoorbeeld ik, mijn ouders en mijn broer ons vermogen en bezit
helemaal buiten onze schuld verloren en hebben nu niets dan ons naakte bestaan en
door Uw genade, o Heer, goede vrienden. Als wij in onze grote armoede de rijken
en aanzienlijken in overvloed zagen zwelgen, hebben wij dan gezondigd als wij het
verlangen in ons voelden om slechts een heel klein deel van hun overvloed het onze
te mogen noemen? Als wij in onze honger ook niet eens mogen begeren om ons
alleen maar in gedachten een keer te verzadigen aan de overvolle schalen, dan gaat
dat toch wel te ver!
[14] Daarbij komt dan nog een belangrijke vraag: zouden niet alle mensen, die
buiten hun schuld op deze aarde zijn gezet, minstens zoveel natuurlijk recht moeten
hebben op wat de aarde biedt, die eigenlijk Gods grond is, dat ZIJ in hun allereerste
levensbehoeften kunnen voorzien. Waarom moeten of mogen sommige mensen zo
ontzettend veel hun eigendom noemen, en nog wel beschermd door alle mogelijke
wetten, terwijl het grootste deel daarentegen niets heeft en zich uiteindelijk ook nog
het goddelijke gebod moet laten welgevallen om geen verlangen te hebben naar de
overvloed, die aanzienlijken en rijken hun eigendom noemen? Men neemt hun
daardoor immers toch niets af; als men echter geen onvermijdelijk verlangen naar
de overvloed van de rijken mag hebben, dan mag men hun daar als bedelaar
immers ook niet om vragen! Want aan het vragen gaat toch noodzakelijkerwijs een
door de nood gedwongen begeerte naar een deel van het bezit van de rijke naaste
vooraf
[15] Wij armen mogen derhalve alleen naar de bezitters gaan en hun om werk
vragen en volledig tevreden zijn met loon van een knecht, al is dat nog zo karig,
omdat ieder verlangen dat daar bovenuit gaat een onwettig begeren zou zijn naar
hetgeen van de rijke naaste is en wat hij het zijne noemt: O Heer en Meester, dat
kan een zeer liefdevolle Schepper nooit of te nimmer zo hebben gewild en
voorgeschreven! Dat kunnen alleen van oudsher hebzuchtige mensen onder het
mom van Gods voorzienigheid zo hebben gewild en ingesteld, opdat wij armen hen
zelfs niet eens met onze gedachten in hun bezit zullen storen.
[16] O Heer en Meester, die zo wijs en almachtig is, wat zegt U daar nu van? Want
ik heb nu gesproken en weergegeven wat ik volgens mijn menselijke verstand aan
dit laatste basisgebod zeer gebrekkig heb gevonden, weliswaar als gevolg van wat
ik van mijn rabbi heb ontvangen. O, geeft U ons allen daar nu eens een juist licht
op, want ik voor mij geloof dat juist dit gebod, dat onmogelijk gehouden kan
worden, de mensen het meest tot allerlei zonden en andere misdaden heeft verleid,
omdat ik maar al te goed weet dat juist dit laatste gebod vrijwel door alle meer
bezonnen Joden als niet goddelijk wordt gezien! O, open Uw heilige mond en maak
ons Uw wil bekend!'
36 Hoe belangrijk het is om de gedachten te bewaken
[1] Ik zeg: 'Je bent wel iemand met een ontzettend scherp verstand en je hebt het
laatste gebod van Mozes heel fel bekritiseerd! Ja, ja, soms zijn de kinderen van de
wereld verstandiger dan de kinderen van het licht; zij zien vaak eerder de scherpe
kanten van een leer dan de kinderen van het licht. Maar ook bij dit laatste gebod zit
je er, ongeacht de grote scherpte van je verstand, net zo naast als bij de eerdere.
[2] Je kunt denken wat je wilt, en daardoor niet zondigen zolang je hart maar geen
welgevallen heeft aan een onbehoorlijke gedachte. Heb je echter welgevallen aan
een slechte gedachte, dan verbind je automatisch je wil aan die slechte gedachte,
die zonder enige naastenliefde is, en dan ben je er niet ver vanaf zo'n gedachte, die
al reeds door je welgevallen en je wil levend is geworden, in de daad om te zetten
wanneer de omstandigheden gunstig lijken en de daad zonder uiterlijk gevaar
toelaten. Daarom is het immers van het grootste belang om de gedachten die in het
hart van de mens opkomen, door het gelouterde licht van het zuivere verstand wijs
te bewaken, omdat de gedachte het zaad voor de daad is. De noodzakelijke en wijze
bewaking van de gedachten kon echt niet treffender uitgedrukt worden dan juist
door wat Mozes zegt: 'Heb geen begeerte naar dit of dat!' Want als je eenmaal sterk
begint te begeren, is je gedachte al tot leven gebracht door je welgevallen en door
je wil, en dan zal het je moeite kosten zo'n tot leven gekomen gedachte volledig in
je te verstikken. De gedachte en het idee is immers, zoals eerder gezegd, het zaad
voor de daad, die de vrucht van het zaad is. Zoals echter het zaad is, zo is dan ook
de vrucht!
[3] Je kunt dus denken wat je wilt, maar laat geen gedachte en geen idee eerder tot
een levende vrucht worden dan nadat je hem voor de rechterstoel van je verstand en
van je inzicht behoorlijk hebt onderzocht! Pas wanneer de gedachte daar de licht en
vuurproef heeft doorstaan, kun je hem tot een levende vrucht of daad laten worden
en dan kun je wel iets goeds en waars begeren; maar je mag geen begeerte hebben
naar iets wat onjuist is en duidelijk tegen de naastenliefde ingaat! En dat is wat
Mozes in zijn laatste gebod tot uitdrukking heeft gebracht, en dat is werkelijk nooit
en nergens in tegenspraak met de innerlijke levensfuncties die jij met hulp van je
scherpzinnige rabbi denkt te hebben gevonden. Wat moet, ja wat kan er van een
mens terechtkomen als hij niet vroegtijdig leert zijn gedachten te onderzoeken, te
ordenen en al het onreine, kwade en verkeerde daaruit te verwijderen? Ik zeg je, zo
iemand zou slechter en kwaadaardiger worden dan het meest verscheurende en
wilde dier!
[4] In een goede en wijze ordening van de gedachten ligt immers de hele
levenswaarde van een mens. Als Mozes nu ter regeling van de gedachten, wensen
en begeerten ook een gebod gaf, kan dan een rabbi die heel wijs wil of moet zijn,
hem verdacht gaan maken alsof hij zo'n gebod waarmee men het meest rekening
moet houden, niet van de ware geest ontvangen zou hebben? Kijk nu toch eens, m'n
lieve dochter, hoe je rabbi zich vergaloppeerd heeft!’
37 Armoede en rijkdom
[1] (De Heer): 'Dat de goederen van deze aarde zeer ongelijk verdeeld zijn en dat er
rijken en armen zijn, is dus wel de wijze wil van God, en Hij laat ook zo'n
verhouding onder de mensen bestaan, omdat de mensen anders moeilijk of
helemaal niet zouden kunnen bestaan.
[2] Want stel je eens voor dat ieder mens op aarde al vanaf zijn geboorte zo van
alles voorzien zou zijn, dat hij van een ander niet het minste nodig zou hebben, dan
zou hij maar al te gauw net zo leven als de dieren in het bos en de vogels in de
lucht. Die bouwen geen huizen, bebouwen geen akkers en wijngaarden en hoeven
niet voor hun kleding te zorgen. En als zij in hun holen en nesten ook nog voedsel
genoeg zouden hebben, dan zouden zij die ook nooit verlaten, maar net als poliepen
op de bodem van de zee rusten en vreten als ze honger zouden voelen. Maar omdat
de dieren hun voedsel eerst moeten zoeken, zijn zij heel beweeglijk en rusten pas
dan als zij hun honger hebben gestild.
[3] En kijk, zo heeft God het speciaal bij de mensen heel wijs geregeld, dat Hij de
aardse goederen zeer ongelijk verdeeld en hun ook zeer verschillende talenten en
bekwaamheden heeft gegeven! Daardoor is de ene mens onmisbaar voor de andere.
De rijke is gewoonlijk niet erg geneigd om het zwaardere en toch noodzakelijke
werk zelf aan te pakken, maar hij heeft er plezier in om alles volgens zijn kennis en
zijn opgedane ervaringen te regelen en zijp knechten en dienstmaagden op te
dragen wat zij moeten doen. Die steken dan de handen uit de mouwen en werken
en dienen de rijke gewillig voor het bedongen loon. En opdat zij zich eventueel uit
lust tot eigen rijkdom en een luxueus leven niet aan een rijke werkgever zullen
vergrijpen, wordt deze zowel door de wereldse als door de goddelijke wetten
beschermd, weliswaar slechts tot een bepaalde hoogte, waarboven ook voor de
rijken heel strenge en wijze wetten zijn gegeven.
[4] Zo heeft de rijke bezitter ook allerlei ambachtslieden nodig. Hij heeft een smid
nodig, een timmerman, een metselaar, een meubelmaker, een pottenbakker, een
wever, een kleermaker en nog heel veel anderen, en zo leeft de een van de ander
omdat de een de ander dient. En alleen op deze wijze kan het menselijk geslacht op
aarde in stand worden gehouden en het zou een heel goed bestaan kunnen hebben,
als niet zovelen zich op een te overmatige hebzucht en heerszucht hadden gestort.
Maar zulke mensen. worden door God altijd streng gestraft en reeds op deze wereld
getuchtigd, en hun onrechtvaardig snel vergaarde rijkdom duurt hoogstens tot in het
derde nageslacht.
[5] Je ziet daaruit dat er in de wereld armen en rijken moeten zijn, en zo kun je ook
inzien dat Mozes het laatste gebod niet onvolledig, maar zo volledig als maar
denkbaar is, aan de joden en door hen aan alle mensen heeft gegeven, en dat juist
aan dit gebod pas de ware innerlijke voltooiing van de zuivere naastenliefde en de
geest der barmhartigheid in het hart van de mens ten grondslag ligt.
[6] Als dit echter ontegenzeggelijk het geval is, betekent het ook dat iedereen voor
de ware reiniging van zijn ziel juist dit laatste gebod zeer ter harte moet nemen en
ook heel goed en volkomen moet naleven. Want zolang een mens niet volledig
meester wordt over zijn gedachten, wordt hij ook niet meester over zijn
hartstochten en de daaruit voortkomende gewelddadigheden. Wie echter in en over
zichzelf geen heer en meester is, bevindt zich nog ver van Gods rijk en is en blijft
een knecht van de zonde die uit zijn wanordelijke gedachten en de daaruit
voortkomende begeerten geboren wordt en de hele mens verontreinigt. Heb je dat
nu goed begrepen? Nu is de beurt weer aanjou om te spreken.'
38 Over menselijke kritiek
De raad van de Heer om zich van alle twijfel te ontdoen
Het innerlijke omgaan met de l!eer
[1] Helias zei: 'O Heer en Meester in Uw geest van eeuwigheid! Wat moet ik, arm
meisje, nog meer zeggen? Want met U over goddelijke zaken spreken, komt me nu
net zo voor als wanneer een onnozele dwaas zich zou voornemen om met een
eetlepel de hele onmetelijke zee in een emmer te scheppen. Alles wat U zegt, o
Heer, is waarheid; maar alle mensen bij elkaar weten totaal niets. Mijn kritiek op
het laatste gebod leek mij zo juist als de meest onomstotelijke waarheid van de hele
wereld, en wat is er nu van mijn kritiek op de wet overgebleven? Niet alleen
helemaal niets, maar een uitspraak waarover men zich een hele eeuwigheid lang
zou kunnen schamen, dat men zo dom was om het uit te spreken en daardoor ook
zijn eigen domheid pas echt voor iedereen duidelijk zichtbaar heeft gemaakt. Heer
en Meester, werkelijk, ik ben nu in hoge mate ontevreden over mijzelf en ik heb er
diep berouw over dat ik het ooit heb durven wagen mij in een woordenwisseling
met U in te laten! Wat zullen nu alle hier verzamelde wijze mannen van zo'n
eigenzinnig en ingebeeld meisje denken? O Heer en Meester, ik begin me nu
ontzettend te schamen!'
[2] Ik zei: 'Wel, waarom dan eigenlijk? Ik heb je er immers Zelf om gevraagd, en
jijzelf hebt steeds gezegd: wie doet wat Ik wil, zondigt niet! Je hebt alleen maar
gedaan wat Ik wilde, en daarom heb je dan ook niet gezondigd en als je niet hebt
gezondigd, dan hoef je je ook niet vanwege een of andere zonde voor Mij te
schamen. Want wat je hebt gezegd, was niet alleen ter wille van jezelf erg
belangrijk, maar ook voor al de anderen, want zij hadden allemaal precies dezelfde
twijfels en zijn daar nu geheel en al van genezen. En zie, dat was ook min of meer
het werk van jouw waarlijk zeer bedreven tong, en dat was iets heel goeds en
helemaal niets slechts en dus hoef je je niet te schamen over wat je hebt gezegd. Jij
hebt voor je jeugdige leeftijd een heel zuiver verstand en dat is het aanvankelijke
licht van het hart. En wie een juist licht in zijn hart heeft, kan ook gauw en
gemakkelijk het echte levenslicht vinden. Begrijp je, wat Ik je daarmee heb gezegd
en heb laten zien?'
[3] Helias zei: 'O Heer en Meester, dat begrijp ik goed, maar desondanks ben ik me
er toch volledig van bewust dat ik het volkomenste niets in het niets ben en U het
volmaaktste alles in alles bent! Maar van nu af aan vraag ik U, o Heer, mij niet
meer tot spreken aan te moedigen, want ik ben erg blind!'
[4] Ik zei: 'Je zou nog wel moeten spreken, omdat je ook de profeten verdacht hebt
gemaakt; maar omdat je nu inziet en begrijpt dat de wet van Mozes puur goddelijk
is en geen gebreken en hiaten in zich heeft alsof het een menselijke wet zou zijn,
kun je je de rest nu besparen. Maar als er nog iets is wat je met twijfel vervult, dan
kun je het vragen, en dan zal je een licht gegeven worden.
[5] Hier om Mij heen zitten Mijn oudste leerlingen, en die schijnbare jongeman is
Mijn dienaar, zoals Ik er nog heel veel heb; ook hem kun je vragen stellen, dan zal
hij je net zoals Ikzelf en zoals Mijn leerlingen over alles de juiste opheldering
geven. Ikzelf ga nu naar Mijn jongens die zich daar aan de andere kant van deze
herberg in een vertrek bevinden, om hen naar buiten te brengen. Maar alleen
Lazarus, Agricola, de Romein, en de slavenhandelaar Hibram mogen Mij
begeleiden.
[6] Nu weetje, Helias, watje moet doen als je nog meer licht wilt hebben, want Ik
moet nu iets anders doen, daar de zon nog maar ruim een half uur aan de hemel zal
blijven. Dan komen na zonsondergang de vele uitheemse gasten, die buiten onder
de tent hun avondmaal tot zich zullen nemen en dan is er voor Mij geen tijd om
buiten tussen de wereldse mensen rond te lopen, maar Ik wil dan* (* 'Ik wil dan' is
toegevoegd ) weer hier in jullie midden zijn. Maar als de vreemdelingen na het
avondmaal weer naar hun hutten gaan, zullen wij ons gezamenlijk naar buiten
begeven, en zullen jullie allen daar wonderbaarlijke dingen beleven. Blijf nu dus
hier en sterk elkaars geest tot Ik weer bij jullie terugkom!’
[7] Helias zei nu met een wat bedroefde stem: 'O Heer en Meester, waarom mag ik
dan nu niet mee naar buiten? Ik zou toch zo zielsgraag altijd zo dicht mogelijk bij
U willen zijn!’
[8] Ik zei: 'Dat is werkelijk heel loffelijk van je, maar je kunt ook zonder Mijn
persoonlijke aanwezigheid steeds heel dicht bij Mij zijn, als je in je hart maar dicht
bij Mij bent! Zie, in Genezareth bevindt zich ook een heel lieflijk meisje, dat Jarah
heet; zij heeft Mij als persoon al bijna een heel jaar niet meer gezien en toch is zij
in haar hart nog veel dichter bij Mij dan jij nu! Ik kan ieder ogenblik met haar
spreken en zij hoort elk van Mijn woorden heel precies in haar hart en richt zich
daar strikt naar. Doe jij hetzelfde, dan zul jij je ook net als die Jarah steeds zeer
dicht bij Mij bevinden, ook wanneer Ik niet meer in dit lichaam en vlees op deze
aarde zal rondlopen! Begrijp dat en richt je leven daarnaar in, dan zul je het
eeuwige leven in je hebben!'
39 De opvattingen van de jonge slaaf
De toekomst van Rusland
[1] Toen stond Ik vlug op, samen met de drie genoemde mannen en wij gingen naar
onze jonge mensen, die wij heel rustig en in een opgewekte stemming aantroffen,
want ze hadden elkaar steeds veel te vertellen over de wonderlijke dingen die ieder
'Van hen tijdens de verre reis had gezien en opgemerkt, en hoe dat te maken had
gehad met hun huidige bevrijding. Enkelen hadden dromen, anderen beweerden nu
eens op aarde en dan weer aan de hemel andere verschijnselen te hebben gezien. En
zo onderhielden deze jongeren zich enkele uren heel goed met elkaar en merkten
nauwelijks dat het al bijna avond was geworden.
[2] Toen wij hun ruime vertrek binnenkwamen, waren ze buiten zichzelf van
vreugde en allen riepen: 'Wees gegroet, enig echte en ware vader van ons, want u
heeft ons goed te eten en te drinken gegeven, u heeft ons bevrijd van onze harde
boeien en ons naakte lijf goed bekleed, en daarom bent u alleen onze echte en ware
vader en wij allen hebben u nu boven alles lief! Maar onze gevoelloze ouders
kunnen we nu niet meer zo erg liefhebben, want zij hebben ons nooit iets goeds
gedaan, behalve dat zij ons een tijdlang vetgemest hebben om ons dan duurder te
kunnen verkopen. Wij wensen hun daarom toch geen kwaad toe, maar wij wensen
alleen dat zij spoedig tot het inzicht zullen komen dat het hoogst onrechtvaardig is
als mensen andere mensen en zelfs ouders hun kinderen net als andere huisdieren
aan op winst beluste kooplieden verkopen. Maar omdat we nu allemaal zo'n meer
dan goede vader hebben gevonden, zij ook de oude misdaad die onze ouders aan
ons, hun onschuldige kinderen, hebben begaan, hun vergeven, wat u,
onbarmhartige koopman Hibram, hun thuis wel kunt vertellen, als er nog een
eerlijke bloeddruppel door uw aderen vloeit!’
[3] Lazarus en ook Agricola verbaasden zich over de grote beslistheid waarmee ze
deze toespraak tot Mij en ten dele tot de slavenhandelaar Hibram richtten, want Ik
gaf die twee de gave om de taal van deze kinderen uit het Noorden te verstaan,
alsook om met hen te spreken, omdat dit hoogst noodzakelijk was, opdat speciaal
de Romein zich beter voor hen verstaanbaar kon maken. Ik had ook deze jongeren
die gave kunnen geven, maar dat zou niet zo goed voor hen geweest zijn, want als
zij de taal beter zouden verstaan, zouden zij ook eerder en vollediger kennis van
alle mogelijke ontaardingen, ondeugden, zonden en slechte gewoonten gekregen
hebben. Wanneer zij echter de hun nog vreemde taal van de Romeinen pas
langzamerhand zouden leren, dan zouden zij voorlopig door de Romein, die
uiteindelijk toch alle jongeren mee naar Rome nam en er voor Lazarus niet één
achterliet, in hun taal in Mijn leer worden onderwezen, die hun dan een
voortdurende bescherming zou geven tegen de dwaasheden van Rome; en alles was
dus goed zoals Ik deze zaak had geregeld.
[4] Toen deze jongeren een goed.gesprek met ons hadden gehad en ook Hibram
hun de plechtige verzekering gaf dat hij thuis uitstekend voor hun achtergebleven
vrienden zou zorgen en dat hij in het vervolg ook geen mensenhandel meer zou
drijven, voor welke belofte alle Jongeren, zowel de jongens als de meisjes, zich
heel dankbaar toonden, zei Ik, dat zij nu allen met ons mee naar buiten moesten
gaan, wat hun veel plezier deed.
[5] Toen wij buiten waren, zagen wij het mooie landschap bij zonsondergang en de
jongeren zeiden, helemaal dronken van geluk, dat zij nog nooit zo'n mooi
landschap hadden gezien.
[6] En een van de jongeren die bijzonder begaafd was wat het denken en het
spreken betreft, zei: 'Waarlijk, in dit land dat werkelijk zo mooi en warm is, moeten
de mensen veel dichter bij de goede God staan dan waar wij geboren zijn, want
daar is het maar korte tijd warm en daarna een lange tijd erg koud, zodat het water
van louter kou tot steen wordt en het hele land ziet er erg triest uit! Daarom staan
de mensen daar ook dichter bij de boze god en zijn daarom ook boos en slecht.
Want daar hebben de mensen elkaar niet lief en iedereen streeft er alleen maar naar
hoe hij zijn medemensen kwaad kan doen. De sterkste is daar een verschrikkelijke
heerser voor de andere zwakke mensen en dwingt hen om zonder loon de zwaarste
diensten voor hem te verrichten -dat moet daar echt de boze god veroorzaken! En u,
Hibram, bent daar ook zo'n sterke heer; laat daarom in de toekomst als u thuis bent
uw hart en uw verstand toch niet meer door de boze god gevangennemen en breng
hem geen offers meer, maar offer aan de goede God van dit land, dan zal ook ons
land zo mooi en warm worden als dit nu is.
[7] Want ik denk dat de goede God veel machtiger is dan de boze, die het water wel
kan doden en tot steen maken, maar het zelf niet weer vloeibaar en levend kan
maken. Hier hebt u de goede en machtigste God gevonden; neem Hem mee in uw
hart en offer aan Hem alleen, dan zal Hij ons grote land vast ook zegenen! Als u
thuis echter weer aan de boze god offert, zal ons land nooit zo worden als dit
mooie, warme land.’
[8] Door deze kinderlijk wijze woorden van de jongen werd Hibram tot tranen toe
bewogen en hij beloofde hem heel plechtig dat hij zijn raad en wens nauwgezet zou
opvolgen en nooit meer een offer zou brengen aan de veronderstelde boze god; wel
zou hij daar aan al zijn ondergeschikten de goede God verkondigen, die hij hier
heel goed had leren kennen, en laten zien hoe men Hem alleen kan en moet offeren.
[9] Daarbij drukte hij ook alle jongeren op het hart om er nu ook zelf ijverig naar te
streven om de goede en enig ware God steeds beter te leren kennen en Hem boven
alles te eren en lief te hebben, en als zij in het kennen van de goede en enig ware
God volleerd zouden zijn, dat zij hun vaderland dan niet moesten vergeten.
[10] Ook dat beloofden de jongeren en de spreker zei: 'Als wij eenmaal de zegen en
de kracht van de goede, enig ware en almachtige God op gelijke wijze bezitten als
deze mensen hier - waarvan wij ons allen met de hoogste verbazing hebben
overtuigd -dan zullen wij ook heel gemakkelijk de weg naar huis vinden en naar
huis terugkeren, want dan zal Zijn geest ons wel de juiste en snelste weg tonen en
ons ook leiden. Maar zonder zo'n leider en almachtige gids en beschermer zouden
wij ons land, dat ontzettend ver hier vandaan ligt, wel nooit kunnen vinden en dat
des te moeilijker omdat wij vier dagen lang met geblinddoekte ogen en met leem
bedekte oren op de wagens en karren uit ons vaderland zijn weggevoerd. Laat
daarom ook deze slechte gewoonte varen, want het is iets verschrikkelijks om blind
en doof als slaaf je vaderland, ook al is het nog zo onvriendelijk, voor altijd te
moeten verlaten. Denk daar dus ook aan, Hibram, want u bent een machtig heer in
ons land en heerst over de arme mensen in de wijde omtrek!'
[11] Daarna wendde de jongen zich met een liefdevolle blik tot Mij en zei: 'O,
goede vader en wijze en machtige man, die helemaal vervuld is van de goede God
en die alle macht en kracht bezit, zegt u toch ook tegen Hibram dat hij moet doen
wat wij, die arm zijn, hem bij monde van mij eerlijk en openhartig hebben
aangeraden, dan zal hij het des te zekerder doen, omdat ook hij reeds veel achting
voor u schijnt te hebben! Als hij dat thuis zal doen, dan zalook ons land zo mooi en
warm worden als dit hier, en de boze god zal dan beslist niet meer in staat zijn het
water te doden en ons hele grote land met de zeer koude sneeuw te bedekken, wat
voor de mensen daar het leven erg moeilijk maakt.
[12] O, goede vader van ons allen, wees toch niet alleen voor ons barmhartig, maar
ook voor al degenen die in ons onaangename land wonen en vaak niets anders te
eten hebben dan gedroogd vlees van wilde dieren en vissen! Mocht ik uit naam van
al degenen die u hier als goede vader prijzen, iets verkeerds hebben gevraagd, dan
mag u mij daar wel voor straffen, want aan macht en kracht daarvoor ontbreekt het
u, beste goede vader, zeker niet, waarvan wij ons allen al hebben overtuigd!'
[13] Ik zei: 'Waarom zou Ik dat doen! Ik heb in alle eeuwigheid nog nooit een
wezen gestraft, tenzij het zichzelf heeft gestraft - des te minder zal ik jou ooit
straffen voor je goede en edele hart. Integendeel, Ik zegje: Je zult binnen zeven jaar
naar je land terugkeren en Ik zal uit jouw lendenen een geslacht verwekken dat de
uitgestrekte landen van het Noorden meer dan duizend jaar in Mijn naam zal
regeren en leiden. Maar je latere nakomelingen zullen de heerschappij niet
behouden, omdat zij ruw en zeer heerszuchtig worden. Alleen, daar hoef jij je niets
van aan te trekken, want Ik zal daar altijd bestuurders kiezen zoals Ik ze precies zal
kunnen gebruiken. Het rijk zal steeds met geringe wijzigingen hetzelfde blijven;
maar in later tijden zullen de bestuurders zich niet in Azië, maar in Europa
vestigen. Wees daarom allen bijzonder vlijtig en leer al het goede en ware en
verplant Mijn licht ook naar het zeer duistere Noorden!
[14] Weliswaar zal daar evenals tot nu toe de natuurlijke winter de aarde beheersen,
maar dat geeft niet. Als jullie harten maar warm zijn door de liefde tot God en tot
jullie naasten, dan zullen jullie dode rivieren wel ontdooien en veel zegen in het
land brengen. Maar jullie moeten je nu dus heel ijverig in al het goede en ware
laten onderwijzen door degenen die jullie mee naar Rome zullen nemen; jullie
zullen dan over zeven jaar rijk gezegend naar je land terugkeren. En als je je weer
in je oude vaderland bevindt, doe dan goed aan degenen die jullie kwaad hebben
gedaan, dan zul je daardoor veel zegen in je land brengen! Hebben jullie dat goed
begrepen?'
[15] Allen bevestigden dat en beloofden zich eraan te houden.
[16] En Ik zei: 'Dan hebben we een goed doel bereikt; laten we dan nu weer naar
binnen gaan!’
[17] Daarmee waren allen volkomen tevreden en wij trokken ons vanwege de
naderende vreemdelingen weer in huis terug, waar wij Helias in een gloedvol
gesprek met de engel aantroffen.
40 Lazarus en Rafaël bedienen de vreemdelingen
[1] Toen Ik weer aan tafel was gaan zitten, riep Ik Rafaël en Lazarus en het hun
weten, dat de vreemdelingen uit de stad al in aantocht waren en dat zij er daarom
zorg voor moesten dragen dat deze in de tenten ondergebracht en verzorgd werden
en niet in de vertrekken van het huis zouden komen.
[2] Toen vroeg Lazarus: 'Heer, het wordt al donker omdat de zon is ondergegaan.
Hoe moet het met de verlichting? In huis hebben we voldoende verlichting, maar in
de tenten hebben we tot nog toe geen lampen en daarom zou ik U, o Heer, willen
vragen om me daarbij te hel.pen. Want als de tenten donker zijn, gaan de
vreemdelingen naar het huls, als zij daar licht zien.’
[3] Ik zei: 'Daarom geef Ik je Rafaël dan ook mee; die zal wel voor je doen Wat
nodig is, zoals hij dat omstreeks het middaguur ook heeft gedaan. Je kunt dus
gerust naar buiten gaan. Gaan jullie nu maar, want de vreemdelingen komen er al
aan!’
[4] Lazarus ging nu met Rafaël en de waard naar buiten en trof tot zijn grote
verbazing de tenten allemaal helder verlicht aan en alle tafels rijkelijk voorzien van
wijn en allerlei spijzen. Toen kwamen ook de dienaren en dienstmaagden van het
huis en vroegen aan Lazarus en aan de waard waar zij de spijzen en de wijn
vandaan hadden gehaald, omdat zij er als bedienden van het huis niets van wisten.
[5] En Lazarus zei: 'Jullie zijn toch ook mensen! Waarom bekommeren jullie je zo
weinig om datgene wat er nu in mijn huis gebeurt? Wij weten wel waar deze
tenten, de tafels, het tafelgerei, de wijn en de spijzen vandaan komen. Als jullie
daar meer je best voor hadden gedaan, wisten jullie het ook. Maar het kan jullie
weinig schelen en dus weten jullie dan ook zo goed als niets! Wie is dan degene die
nu al ongeveer vier dagen lang met Zijn leerlingen hier in mijn huis woont?'
[6] De koks en sommige bedienden zeiden: 'Ja, nu weten wij het! Het is de grote
profeet uit Galilea! U kunt het ons echter niet kwalijk nemen dat wij tot nu toe
weinig wisten en nog minder begrepen wat er aan de hand is met die profeet, want
wij waren steeds volop met ons werk bezig en hadden tot vanmiddag werkelijk
weinig tijd om ons met dergelijke dingen bezig te houden, en het zou voor ons ook
helemaal niet passend geweest zijn om het een en ander te vragen, ook al is ons hier
en daar wel wat opgevallen. Maar van nu af aan zullen wij ons wel meer om alles
bekommeren, daar wij immers ook mensen zijn -zoals u zelfheeft gezegd -voor wie
het geen kwaad kan als zij wat meer weten dan zij tot nu toe hebben geweten en
gehoord. Is het niet zo, heer van het huis en van de vele andere bezittingen, mogen
we dat?'
[7] Lazarus zei: 'O ongetwijfeld, maar laat nu ieder aan zijn werk gaan, zodat voor
de vele gasten in huis een goed en toereikend avondmaal bereid wordt! En laat de
knechten naar de tenten gaan om de gasten hun plaatsen aan te wijzen en evenals
vanmiddag, nadat zij gegeten en gedronken hebben, het geld aan te nemen! Ga nu,
want de gasten komen al!'
[8] Toen ging ieder aan zijn werk. Lazarus en de waard verwelkomden de gasten,
die nu met velen tegelijk aankwamen.
[9] Een van de vreemdelingen vroeg aan Lazarus hoe hij zo precies kon weten dat
er evenveel gasten van buiten zouden komen als hij tenten, banken, tafels, spijzen
en wijn had klaargezet. Want hij vond het heel opvallend dat hij dat, als waard, zo
precies had kunnen raden. In andere herbergen was dat bijna nooit het geval, want
daar zag men meestal, dat de herbergier ofwel teveel of te weinig voor de komende
gasten klaar had staan.
[10] Omdat deze vraag hem een beetje verraste, antwoordde Lazarus voorshands
alleen maar dat de geëerde gast zich nu maar naar de dichtstbijzijnde tent moest
begeven om te eten en te drinken, dan zou hij hem daarna wel, als hij daar nog op
stond, de nodige opheldering geven.
[11] Daarmee was de man tevreden, ging naar zijn tent, nam plaats aan tafel, at en
dronk dat het een lust was en kon de heerlijke smaak van de spijzen en dranken niet
genoeg prijzen.
[12] Een andere gast in dezelfde tent zei: 'Werkelijk, deze spijzen moeten door
goden zijn klaargemaakt, want ze smaken fantastisch goed! En de wijn is echte
nectar, die voor de goden geschikt zou zijn!’
[13] En er werden nog veel van zulke opmerkingen door deze Griekse kooplieden
gemaakt. Een van hen had er veel geld voor over als hij het geheim van die
voortreffelijke kookkunst te weten kon komen.
[14] Omdat Lazarus zulke opmerkingen wel had gehoord en niet zo goed wist wat
hij daarop moest zeggen, vroeg hij aan de engel wat hij moest antwoorden als men
hem eventueel naar dergelijke zaken zou vragen.
[15] Rafaël zei: 'Laat jij deze zaak maar rusten, dat zal ik wel met deze mensen
afhandelen, want jij zou wel eens wat in de war kunnen raken en deze mensen of
teveel ofte weinig zeggen en geen van beide zou juist zijn! Laat jij dus, zoals
gezegd, deze zaak maar rusten, want dat zal ik wel allemaal doen!'
[16] Daarmee was Lazarus dan ook volkomen tevreden, en opgewekt liet hij de
gasten hun opmerkingen maken.
[17] Maar nu kwam het moment dat de gasten helemaal verzadigd waren, hun
rekening betaalden en zich gereed maakten om naar de stad te gaan, waar zij
gewoonlijk in hun kramen de nacht doorbrachten.
[18] Maar de kooplieden van de bewuste eerste en dichtstbijzijnde tent, die onze
Lazarus al meteen in het begin in verlegenheid hadden gebracht, begonnen hem
opnieuw met hun nieuwsgierigheid lastig te vallen.
[19] Hij verwees hen nu echter heel welgemoed naar Rafaël en zei (Lazarus) :
'Weten jullie wat? Uit jullie vragen blijkt duidelijk dat jullie ergens anders met zo
goed verzorgd worden als hier bij mij, maar iedere eerlijke waard heeft zijn eigen
geheimen, die hij voor geen prijs bekend wil maken, zodat ook anderen daarvan
kennis kunnen nemen. Maar deze voortreffelijke jongeman kan jullie uitstekend
vertellen wat voor jullie nodig.kan zijn om te weten; richt je dus maar tot hem, dan
zal hij jullie het juiste antwoord geven!’
41 Rafaël en de Grieken
[1] Na deze woorden van Lazarus richtte de Griek zich tot de jongen (Rafaël) en
zei: Beste jongen, de waard heeft ons met onze vraag naar jou verwezen, jij zou ons
wel een goed antwoord kunnen geven! Waarover het gaat, heb je al gehoord en
daarom kun je wel meteen beginnen te spreken!’
[2] De engel zei: 'Ja, beste mensen, dat gaat niet zo snel als jullie je dat voorstellen!
Want in onze boeken, die jullie ook niet helemaal onbekend zijn, staat geschreven:
'Het land Kanaän is aan de kinderen van Jehova gegeven en goden zullen daarin
wonen. ' Zodoende zijn jullie nu in het land van de goden en hebben hier met goden
te maken en niet met zuiver wereldse mensen zoals jullie zijn. Als jullie echter bij
goden iets willen bereiken, dan moeten jullie hun van te voren heel oprecht leren
vragen, anders sluiten de goden hun mond en geven jullie geen onderricht en geen
raad. Begrijpen jullie mij?'
[3] De Griek zette grote ogen op en zei tegen de jongen: 'Nou, nou, m’n beste jonge
jood, jullie goddelijkheid schijnt niet al te veel om het lijf te hebben, want als jullie
goden waren, zouden de Romeinen jullie niet onderworpen hebben! Maar van ons
mag jij je als jonge jood, die waarschijnlijk nog niet zoveel ervaring heeft, je laten
voorstaan opje oude mystieke geschriften en je inbeelden dat je een god bent. Ik
kan ook aan jou vragen mij iets over jullie geheime kookkunst mee te delen en ik
vraag je dat nu ook heel oprecht!'
[4] De engel zei: 'Nu vertel ik jou en ieder van jullie nog minder over ons
kookgeheim dan eerst, want nu benje zelfs wat grof geworden en met grofheid is er
bij ons goden al helemaal niets te bereiken! Want jullie mensen moeten zich naar
ons en wij niet naar jullie richten, omdat wij zonder jullie heel goed kunnen leven
en eeuwig bestaan, maar jullie zonder ons nooit. Hebben jullie dit ook weer
begrepen?'
[5] De Griek zei: 'O ja, maar al te goed, en het is ons nu duidelijk geworden dat
speciaal jij als baardeloze jongen een heel vreemde snuiter bent! Maar als jij je zo
laat voorstaan op je goddelijkheid, geef ons daar dan eens een bewijs van, dan
zullen we ook met zekerheid weten wat wij ten opzichte van jou moeten doen!
Want met woorden alleen kan iemand die een mens schijnt te zijn, zich tegenover
ons, mensen, nooit of te nimmer als een god manifesteren, maar alleen door een
daad die, volgens het getuigenis van alle mensen die in allerlei kunsten en
wetenschappen onderlegd zijn, niet anders aangemerkt kan worden dan als een
daad die alleen aan een god mogelijk is. Heb je, als jongen die als een god vereerd
wil worden, ook dat begrepen?'
[6] Rafaël zei: 'O ja, maar met dergelijke Griekse wijsheidsfrasen bereiken jullie bij
mij niets, want ik bezit goddelijke macht en kracht en heb daarom voor geen enkel
mens enige vrees en ook niet voor alle mensen op de hele aarde. Wie van mij iets
wil ontvangen, moet mij er eerst in volle ernst met een zuiver en deemoedig hart
om vragen; met behulp van jullie spitsvondigheden krijg je nooit of te nimmer iets
van mij gedaan. Begrijp je dat?'
[7] De Griek zei: 'Luister eens, je bent een totaalonhandelbare jongen en er is met
jou, als je werkelijk enige geheimen bezit, met alle menselijke verstand niets te
beginnen, daar zijn we nu wel helemaal achter! Je hebt je er goed in geoefend om
voor de mensen voor god te spelen; ga zo maar door, dan zul je nog eens een groot
en zeer beroemd man worden. Maar als je werkelijk zo goddelijk almachtig, en
daarbij duidelijk een Jood bent, dan kun je geen vriend van de Romeinen zijn. Het
zal voorjou toch niet moeilijk zijn alle Romeinen in één slag uit dit godenland van
jou te verdrijven. Waarom laten jullie je dan hun strenge wetten welgevallen?'
[8] De engel zei: 'De Romeinse wetten zijn wel streng, maar tevens rechtvaardig en
dienen de betere joden nu zelfs als bescherming tegen die slechte joden, die zich
weljoden noemen, maar in hun hart geen joden en al helemaal geen Gods kinderen
zijn. En daarom zijn de Romeinen nu onze vrienden en reeds lang geen vijanden
meer en zij bewaren goed de orde onder de verdorven mensen van dit land evenals
in vele andere landen, en wij beschermen hen daarom eerder dan dat wij hen uit dit
land zouden willen verdrijven. Dat wij echter, als dat nodig mocht zijn, ook de
machtige Romeinen als kaf voor de stormwind uit dit land zouden kunnen blazen,
daarvan zal ik jullie een klein voorbeeld geven, let dus allen goed op!’
[9] De Griek zei: 'Jongen, wat wil je ons dan laten zien of door je eventuele toverij
wijsmaken?'
[10] Rafaël zei: 'Oordeel niet van te voren, maar pas achteraf!'
[11] De Griek zei: 'Heel goed, we zullen pas achteraf oordelen!'
[12] Rafaël zei: 'Goed dan; oordeel dus achteraf! Zoals ik jullie heel duidelijk heb
gezegd, oordeel volgens jullie wijze Griekse verstand en zeg mij dan wat jullie
wijze verstand daarvan zegt!'
[13] De Griek zei: 'Goed dan, laat maar wat zien, wij zullen wel zien of het echt is!
Want bij ons in Athene zijn al heel wat verschillende wijzen geweest en wij
Grieken kunnen daarom heel goed beoordelen wat toverij is, en wat een waarachtig
wonder van God. Kom dus maar voor de dag met je goddelijke blijk van almacht!'
[14] De engel zei: 'Maar let wel goed op dat het jullie niet de natuurlijke adem
beneemt!’
42 Een wonder van Rafaël
[1] Toen tilde Rafaël een steen van tien pond van de grond op en zei: 'Ik denk dat
deze steen groot en zwaar genoeg is om jullie hiermee een duchtig proefje te
kunnen geven!'
[2] De Griek zei: 'Ongetwijfeld, maar wat gaat ermee gebeuren?'
[3] Rafaël zei: 'Opdat jullie mij niet voor een dwaze magiër zullen aanzien, mag je
deze steen zelf in de hand nemen en hem ook door je metgezellen laten vasthouden,
opdat ook zij zich er goed van kunnen overtuigen dat het een echte, massieve steen
is, zoals die alleen maar hier in deze streek voorkomt! Neem dus die steen in je
handen en bekijk hem!'
[4] Hierop nam de Griek de steen in zijn handen en keurde hem en zijn metgezellen
deden hetzelfde.
[5] Toen allen zich er al gauw voldoende van overtuigd hadden dat de steen een
volkomen natuurlijke steen was, gaven zij hem weer aan de engel en de Griek zei:
'De steen is geheel en al steen, daaraan twijfelt niemand van ons, maar wat wil je er
nu mee doen?'
[6] Rafaël zei: 'Neem die steen nog eens in je handen en raap nog meer van zulke
stenen op, pas dan zullen jullie onze goddelijke kracht leren kennen! Maar jullie
hoeven niet bang zijn, want er zal jullie daarbij geen haar gekrenkt worden!’
[7] Daarop zochten zij een aantal van die stenen bij elkaar en hielden die in hun
handen alsof zij de jongen wilden stenigen.
[8] Toen zei de engel tegen hen: 'Jullie zien dat ik geen van de stenen in jullie
handen ook maar met een vinger aanraak. Zodra ik echter met mijn wil zeg: 'Los op
in je etherische oerstof dan zal er geen stofje van deze stenen in jullie handen
overblijven!’
[9] De Griek zei: 'Jonge vriend, dat zal wel zo'n woordenspelletje van je zijn! Er zal
weliswaar geen stofje in onze handen blijven, maar wel de hele stenen, en het
zullen natuurlijk losse deeltjes zijn, omdat wij ze zelf van de bodem 'losmaakten’
en ook zullen zij in ether overgaan, omdat wij ze reeds met onze handen in de
luchtether omhoog houden. Heb ik gelijk of niet? Vind je het goed,jonge joodse
god, dat wij deze stenen, als je ze met je wil volledig opgelost en dus vernietigd
hebt, naar je toe gooien?'
[10] De engel zei: 'O zeer zeker, gooi maar op! Maar let nu goed op dat je de stenen
niet kwijtraakt, want dan heb je niets meer om te gooien! Ik wil nu dat de stenen
vernietigd worden! En werp nu jullie zware stenen maar naar mij, als je ze nog in je
handen hebt!'
[11] Toen keken de ruim dertig Grieken elkaar hoogst verwonderd aan en de eerste
zei: 'Luister eens, aardige jongen, jij bent tot meer in staat dan wat wij Grieken, die
veel ervaren en gezien hebben, kunnen begrijpen! Daar is werkelijk een
bovennatuurlijke kracht van een goede geest voor nodig, want dat is niet natuurlijk
meer. In een nauwelijks merkbaar ogenblik waren alle stenen volledig vernietigd.
Hoe heb je dat gedaan?'
[12] De engel zei: 'Het 'hoe' zullen jullie nog lang niet begrijpen, maar ik heb jullie
immers van te voren gezegd, dat jullie hier met ons als ware en onbedorven joden
te maken hebben en dus met kinderen Gods, en die bezitten een goddelijke kracht
in zich en zijn dus gebieders over de hele natuurlijke wereld en zijn onsterfelijk.
Daarom zei ik jullie immers dat wij als goden voor geen vijand bang zijn en
gebieders zijn over de gehele wereld. En wie iets van ons wil hebben, moet ook in
staat zijn volkomen ernstig te vragen, anders krijgt hij niets van ons. Begrijp je dat
nu al beter?'
[13] De Griek zei: 'Hoe zijn jullie dan echte goden geworden, terwijl jullie toch
evengoed mensen zijn zoals wij?'
[14] Rafaël zei: 'Omdat wij vóór alles gestreefd hebben naar de zuivere en ware
kennis van de ene, enig ware God en ons niet beijverden om de ijdele, dode
schatten van deze wereld! En dus hebben wij van de ene, enig ware God dan ook
niet de dode schatten ontvangen van de materie van deze wereld, waarin alles
vergankelijk is, maar wij hebben de levende schatten van de geest ontvangen en
van zijn kracht, die wij in eeuwigheid nooit meer zullen verliezen, maar waarvan
wij er nog steeds grotere bij zullen krijgen.
[15] Maar om de levende schatten van de geest te ontvangen, moet men van de ene,
enig ware God de middelen hebben gekregen, hetgeen bij ons joden reeds door de
eerste patriarchen en daarna voornamelijk door de grote profeet Mozes, en na hem
door nog vele andere profeten en leraren is gebeurd. Wie van de joden dan de
aangeraden middelen bij zichzelf helemaal heeft aangewend en de geboden wegen
is gegaan, heeft zich daardoor ook het kindschap van God waardig gemaakt en
daarmee de innerlijke kracht van de geest verworven. Omdat dat echter bij jullie
nog nooit het geval is geweest, weten jullie niets van de ene, enig ware God, niets
van de kinderen van God op deze aarde en ook niet welke vermogens zij hebben.
Begrijpen jullie dat?'
[16] De Griek zei: 'Ja, ja, dat kan bij jullie wel zo zijn, maar als die bepaalde ene,
ware God jullie joden zulke middelen heeft gegeven en zulke wegen heeft
gewezen, waarom heeft Hij dat dan bij ons niet gedaan, want wij zijn toch
evengoed mensen als jullie joden? Wij Grieken hebben immers ook verstand en
begrip en werden in alle ons bekende tijden zelfs als een van de geestrijkste en
ontwikkeldste volkeren der aarde gezien. Dat wij voor jullie nu onderdoen aan
innerlijke geestkracht, daar kunnen wij zelf toch waarlijk niets aan doen! Als die
bepaalde ene, enig ware God zich aan jullie joden als zodanig kenbaar heeft kunnen
maken, waarom dan niet aan ons Grieken?'
[17] Rafaël zei: 'Mijn vriend, het is bij lange na niet zoals jij het je nu voorstelt,
maar heel anders! Ook de Grieken, net als de Romeinen en de oude Egyptenaren,
hebben ooit op hetzelfde punt gestaan, waarop zich nu nog een gering aantaljoden
bevindt. Maar zij verlieten de enig ware God, zoals nu ook weer heel veel joden
Hem helemaal verlaten en zich vrijwillig van Hem afwenden; degenen die zo de
enig ware God verlieten, verliet Hij toen ook en Hij liet hen over aan hun ijdele
wereldroes.
[18] Maar wanneer zij ooit in hun hart weer tot Hem willen terugkeren zal Hij hen
ook aannemen en hun weer de oude middelen aangeven, waardoor zij ook weer
volkomen ware joden en kinderen van God kunnen worden. Op het juiste moment
zullen er ook weer boden en leraren naar jullie en naar alle andere volkeren der
aarde gezonden worden en de oude middelen bekendmaken. Heil degenen, die zich
dan zullen bekeren!'
[19] De Griek zei: 'Maar waarom gebeurt dat niet nu al?'
[20] De engel zei: 'Omdat jullie nu nog veel te vol zijn van alle wereldse zaken! Als
jullie die meer zullen loslaten en daardoor voor iets geestelijkers rijp worden, dan
zal dat, waarover ik sprak, ook wel tot jullie komen. Maar nu heb ik jullie genoeg
gezegd en genoeg laten zien; misschien spreken we er morgen nog verder over!’
[21] De Griek zei: 'Ja, morgen wilden ik en alle anderen weer vertrekken omdat wij
alles wat wij hebben meegebracht al heel goed hebben verkocht, maar ter wille van
jou zal ik morgen nog tot de middag hier blijven en je graag nog om een paar
geestelijke schatten vragen om mee te nemen naar Griekenland. Misschien hoor ik
morgen iets van je over de toebereiding van jullie spijzen, die werkelijk goddelijk
heerlijk smaken!'
[22] De engel zei: 'Nou, nou, dat zullen we wel zien! Maar ik denk dat je voorlopig
van de manier waarop wij spijzen bereiden even weinig zult begrijpen als van mijn
vernietiging van de harde stenen zoëven. Maar dat is ook niet zo belangrijk; er zijn
hier nog heel andere dingen, die je kunt leren kennen en die van meer nut voor je
zullen zijn dan te weten, hoe wij onze spijzen klaarmaken. Als je daarmee instemt,
kun je morgen terugkomen, maar voor de bereiding van de spijzen hoef je niet
terug te komen, omdat ik je nu al gezegd heb, hoe het daarmee staat.'
[23] De Griek zei: 'Over het bereiden van de spijzen zal ik geen woord meer
zeggen, als ik iets te weten kan komen wat voor ons allen nuttiger kan zijn dan de
bereiding van spijzen. Daarom zullen we nu gaan en morgen tegen de middag weer
terug komen, wanneer alle andere gasten reeds weg zijn gegaan. Straks kon het wel
eens donkerder worden dan nu en de berg is tamelijk steil.’
[24] De engel zei: 'De berg zal wel zodanig verlicht zijn dat jullie gemakkelijk en
zonder gevaar af kunnen dalen; gaan jullie dus maar in de naam van de ene, ware
God!'
[25] Na deze woorden van de engel gingen de Grieken weg en kwamen heel gauw
en gemakkelijk bij hun kramen, waarin zij gewoonlijk overnachtten. Maar zij
sliepen heel weinig, want zij dachten de hele nacht na over de vernietiging van de
stenen en maakten allerlei veronderstellingen zonder dat een van hen tot een
oplossing kwam. Het verschijnsel had hen zo opgewonden, dat zij in hun hart geen
rust vonden en nauwelijks de dag konden afwachten, waarop hun een licht zou
kunnen opgaan over wat zij hadden meegemaakt.
[26] 's morgens pakten zij hun spullen bij elkaar en maakten alles gereed voor het
vertrek. Maar allen verschoven het vertrek naar de eerstvolgende dag, want zij
besloten allemaal om tegen elke prijs meer over deze wonderlijke zaak te weten te
komen. Daarom besloten zij deze komende dag in ieder geval geheel aan deze zaak
te wijden. En ze konden haast niet tot de middag wachten.
[27] Maar nu laten wij deze ruim dertig Grieken staan, denken en oordelen, en
begeven ons met Rafaël, Lazarus en de waard naar onze grote eetzaal, waar wij
allen reeds aan onze tafels heel welgemoed zaten te eten en te drinken.
43 De vraag van Agricola over het wezen van Rafaël
De zegen van het geduld
[1] Toen het drietal de eetzaal binnenkwam, wilde Lazarus ons meteen in geuren en
kleuren gaan vertellen wat zich buiten, namelijk bij de Grieken, allemaal had
afgespeeld.
[2] Maar Ik Zelf zei tegen hem: 'Broeder, bespaar je de moeite, want zie je, wij
weten werkelijk overal van! Die meer dan dertig Grieken zijn een goede vangst
voor onze zaak, maar zij moeten eerst volledig op het rechte spoor gebracht
worden. De harde heidense twijfelstenen moeten eerst net zo worden opgelost als
Mijn Rafaël de harde stenen in hun handen volledig heeft doen verdwijnen. Dan zal
er ook met hen wel iets te beginnen zijn, en zullen zij in hun land heel bruikbare
voorlopers worden voor Mijn ware leerlingen. Maar ga nu aan tafel zitten en eet en
drink!
[3] Als jullie gesterkt zijn, zullen we naar buiten gaan; dan zullen jullie tot
middernacht nog heel veel van de heerlijkheid van God te zien krijgen, want nu zijn
jullie op sommigen na rijp genoeg om hogere goddelijke openbaringen te kunnen
verdragen. Er zal niet gauw een tweede nacht komen die zo gunstig voor ons is als
deze.’
[4] Toen Ik dat gezegd had, haastten allen zich met het nuttigen van het avondmaal,
want na deze woorden waren alle aanwezigen toch wel erg benieuwd naar wat er
zich allemaal nog zou afspelen.
[5] Agricola kwam nu naar Mij toe en vroeg: 'Heer en God, zeg me toch eens wie
die wonderlijke jongeman eigenlijk is! Ik heb U er al een keer naar gevraagd en
toen zei U dat ik hem na verloop van tijd vanzelf wel zou herkennen. Maar tot nu
toe ben ik er uit mijzelf nog niet achter kunnen komen wat ik eigenlijk van hem
moet denken. Hij eet en drinkt zoals wij, en eigenlijk veel meer, waarbij hij dan
ook een volledig menselijk uiterlijk krijgt. Maar heel anders is hij als hij spreekt,
werkt en handelend optreedt, want dan laat hij beslist niet met zich spotten en
brengt daarbij wonderen tot stand, waarvoor men als een toch niet al te zwak mens
en zo half en half tot de priesterstand behorend -dat wil zeggen, wat ons Romeinse,
betere priesterdom betreft - helemaal in het niet moet verzinken.
[6] Want ik moet juist in mijn werkkring van hoog staatsambtenaar voornamelijk
toezicht houden op het hele priesterdom in het grote Romeinse keizerrijk en heb
mij bij die gelegenheid ook de exacte kennis eigen gemaakt van alle godsdiensten
die in het hele rijk voorkomen, wat reeds blijkt uit het feit dat ik mij ook in de
joodse leer heel nauwgezet heb laten onderrichten. Iemand zoals ik, voor wie alle
geheimen ontsluierd moeten worden, heeft dan ook al heel veel op deze aarde leren
kennen, en hier en daar oude en ook jonge mensen met heel speciale talenten en
gaven gezien en leren kennen, waarbij mijn verstand, dat echt niet zo gering is, dan
ook dagenlang stil stond.
[7] Maar dat was allemaal niets vergeleken bij deze jongeman, wiens meisjesachtig
uiterlijk volgens onze Romeinse opvattingen eigenlijk heel zelden een teken van
grote geestkracht is. De zogenaamde Adonissen en Venussen worden bij ons altijd
gezien als de meest geestloze mensen, en daar waren maar heel weinig
uitzonderingen op. En deze jonge man is verreweg de allermooiste die mij ooit
onder ogen is gekomen. Als hij vrouwenkleding aan zou hebben, was hij verreweg
het mooiste meisje op de hele aardbol. En toch bezit hij zo'n goddelijk grote geest,
dat hem evenals Uzelf, o Heer en Meester, compleet alles mogelijk is. U ziet, o
Heer, dat ik nu mijn begeerte om over deze merkwaardige jonge man iets te weten
te komen, niet meer kan beteugelen en daarom zou U mij eindelijk toch wel eens
kunnen zeggen wat er met deze jongen aan de hand is.’
[8] Ik zei: 'Vriend, als Ik, zoals jullie mensen, met een of andere zwakheid behept
zou zijn, dan zou Ik je ronduit zeggen wat er met deze jongeling aan de hand is,
maar omdat Ik helemaal geen menselijke zwakheden bezit en in Mijn geest reeds
van eeuwigheid goed inzie, wat voor ieder mens binnen de ontwikkelingssfeer van
zijn ziel h ct heilzaams te is, zeg Ik nooit tegen iemand een woord waaraan Ik Mij
een paar dagen later niet meer zou willen houden, en dus blijft het erbij dat jij deze
jongeman uit jezelf nog heel goed zult leren kennen.
[9] Je hebt immers gehoord dat het geduld ook een oergeest van God in de mens is
en net als alle andere zes geesten gesterkt en gevormd moet worden, wil een mens
tot de ware, innerlijke levensvoleinding komen. En dus wil Ik ook hier bij jou
hebben, dat je geduld je vaak te eenzijdig overdreven ernst en ijver wat zal
matigen. En kijk, om deze heel gegronde reden zeg Ik je dan ook niet watje nu zo
vreselijk graag zou willen weten, want het geduld is voor de mens, wat een milde
regen voor de aarde is. Zij kalmeert de brandende begeerten in het hart van de
mens, opdat zij niet in wilde, stormachtige en vaak alles verwoestende hartstochten
ontaarden. Als je dat helemaal begrijpt, word dan wijs door het geduld, dan zal
alles je wel ten deel vallen waarnaar je een edele dorst in je ziel voelt.'
[10] De Romein zei: 'Ja Heer, Meester en God, tegen U kan ook de meest wijze van
alle mensen van de hele aarde niets inbrengen, omdat U de eeuwige liefde, wijsheid
en waarheid Zelfbent, en dus heeft U ook hier gelijk; want een God die met Zich
zou laten onderhandelen als een Griekse fruitverkoper, zou geen God zijn, maar
ook slechts een zwak en wispelturig mens -en wie zou zich nu kunnen verlaten op
de belofte van een zwakke God?!'
[11] Ik zei: 'Zie, nu heb je weer volledig waar gesproken! Blijf daarbij en oefen je
in het juiste geduld, dan zul je het vlugst het licht van het innerlijke leven bereiken!
Jullie Romeinen hebben toch ook van oudsher een goed spreekwoord, volgens welk
men zich langzaam haasten* (* Latijn: festina lente) moet en dat betekent zoveel
als 'zich in het geduld oefenen'. Maar nu gaan wij allemaal naar buiten, waar jullie
veel te zien zullen krijgen!'
44 Het nachtelijke lichtverschijnsel van de tien wolkenzuilen
[1] Ik had dat nauwelijks gezegd, of iedereen stond op en kwam achter Mij aan
naar buiten. Toen wij allemaal buiten stonden, bewonderden velen de mooie tenten
met hun zeer praktische inrichting en verbaasden zich over de snelle vervaardiging
ervan, omdat zij er 's morgens nog niets van hadden bemerkt. Alleen kwam er aan
deze verbazing snel een eind, omdat Ik de aandacht van alle aanwezigen meteen op
iets anders wist te richten. Maar wat was het, waarop Ik alle aanwezigen
opmerkzaam maakte?
[2] In het oosten rees namelijk een gloeiende wolkenzuil op, die hoger en hoger
steeg, zodat het allen die haar zagen, voorkwam alsof zij meteen al tot aan de
sterren reikte. De zuil werd lichter en lichter tot zij zo licht was als de maan en het
in de hele omgeving bijna zo licht was als op het midden van de dag. Nu vroegen
allen Mij wat dat was en wat het betekende.
[3] Maar Ik zei: 'Heb maar geduld, beste vrienden, er komt nog meer! Pas als jullie
alles gezien hebben, zullen we zien waar het eigenlijk vandaan komt en wat het te
betekenen heeft. Kijk dus maar aandachtig naar alles wat er nog zal verschijnen,
want er staat immers in de profeten geschreven dat er in deze tijd ook aan de hemel
tekenen zullen geschieden en niet alleen op aarde. En omdat er nu zulke tekenen
geschieden, zien jullie ook zelfs met je lichamelijke ogen dat de woorden van de
oude profetieën nu vervuld worden. Maar let nu verder op wat er nog allemaal te
voorschijn zal komen!'
[4] Allen keken nu weer naar het oosten en zie, een tweede, gelijke zuil steeg
omhoog en evenaarde weer het schijnsel van de maan, en de omgeving werd nog
veellichter! En het duurde nauwelijks enkele ogenblikken of daar steeg een derde
wolkenzuil op, die de omgeving nog sterker verlichtte. Dat zagen echter niet alleen
degenen die bij ons op de berg stonden, maar ook velen in Jeruzalem en velen in
het hele joodse land en daardoor ontstond er een groot rumoer in alle stegen en
straten van de stad, zodat men het op de berg zelfs goed kon horen.
[5] Toen zei Lazarus tegen Mij: 'Heer, als dat nog lang duurt, zullen we deze berg
al gauw vol met mensen krijgen! Daarom moeten we de poort beneden maar vlug
gaan sluiten.’
[6] Ik zei: 'Broeder, maak jij je maar nergens zorgen over zolang Ik bij je ben, want
zonder Mijn wil komt er zelfs geen vlieg in deze tuin, laat staan een mens! Maar let
nu wel goed op, want er zullen nog zeven van zulke zuilen opstijgen!'
[7] Nauwelijks had Ik dat gezegd of daar steeg ook al de vierde, meteen daarop de
vijfde, zesde, zevende, achtste, negende en tiende zuil omhoog op redelijke afstand
van elkaar, en deze tien zuilen, waarvan het licht dat van de volle maan evenaarde
en nog toenam, verspreidden uiteindelijk zo'n sterk licht over de hele omgeving, dat
men het licht tot aan de oevers van de Middellandse Zee nog heel goed waarnam en
tot aan Klein-Azië, en verder in de andere richting naar het oosten tot in de verre
streken van de rivier de Eufraat.
[8] Iedereen in de stad was met stomheid geslagen. De heidenen beschouwden het
als een Malum Omen* (* slecht voorteken.), de joden spraken al over het jongste
Gericht. Weer andere zogenaamde voorspellers kondigden tien vruchtbare jaren
aan, anderen weer tien zeer warme en dus onvruchtbare jaren.
[9] Maar één, een oude rabbi riep luid door alle straten: 'Het betekent de komst van
de Messias en de tien zuilen zijn de symbolen van Zijn kracht en omdat deze zuilen
in het oosten staan, geeft dat aan dat de Messias daar vandaan naar Jeruzalem zal
komen!’
[10] Maar deze rabbijn werd niet geloofd en door velen die hem gehoord hadden,
uitgelachen en de wereldse mensen zeiden tegen hem: 'Schiet op en houd op met je
eeuwige gezeur over de Messias; want je ziet al zo lang in iedere door de maan
verlichte wolk de Messias komen! Toen we een paar dagen geleden een
maansverduistering hadden, die ook veel verwarring veroorzaakte, heb je ook al de
komst van de Messias aangekondigd. De slimme Essenen, die in die streek hun
grote nederzetting hebben waar zij hun magische kunsten beoefenen, hebben die
maanverduistering al een jaar geleden heel precies berekend, maar jij zag daarin
meteen jouw Messias in levende lijve aankomen! jij krijgt straks nog wat van je
Messias! Deze tien zuilen zijn heel mooi om te zien en zijn niets anders dan een
produkt van de Esseense toverkunst! Ga naar de Essenen, die zullen je snel genezen
van je Messias!'
[11] Deze radicale natuurlijke en wereldse uitleg maakte op de oude rabbijn echter
geen indruk en hij bleef schreeuwen en riep luid (de oude rabbijn): 'Zeggen jullie
maar wat je wilt, binnenkort zal wel blijken of ik onjuist heb geoordeeld! God richt
Zich niet naar wereldse praatjes van zulke wereldse mensen als jullie zijn, maar
naar de woorden van Zijn eigen voorspelling, die Hij aan de mensen bekend heeft
gemaakt door de mond van Zijn profeten. Kijk maar uit, jullie slechte en boze
jongeren, dat er geen duivel komt om jullie allemaal te halen! O, zondig niet tegen
een oude rabbi!'
[12] Ik vertelde ook op de berg aan de Mijnen wat dit verschijnsel daar beneden in
de stad aan meningen en uitspraken had opgeroepen en het stemde allen vrolijk.
[13] Lazarus en ook Mijn leerlingen dachten dat de rabbi eigenlijk wel gelijk had
en dat het gemeen was van de jonge dwazen van Jeruzalem om de oude man zo te
bespotten.
[14] Ik zei: 'Daarin hebben jullie voor een deel wel gelijk, maar die oude is ook een
tempelvos en benut zulke gelegenheden, waarbij hij steeds ijverig de komst van de
Messias verkondigt, om op slinkse wijze ook wat offers in de wacht te slepen.
Hemzelf is het echter achteraf zeer welkom, als de vervulling van zijn straatprofetie
tenslotte toch nog uitblijft en verder op zich laat wachten, want er kan zich in dit
land, dat rijk is aan natuurwonderen, immers al gauw weer een verschijnsel
voordoen, dat hij dan weer goed kan gebruiken. Nu kent de weliswaar zeer
uitgelaten jeugd van Jeruzalem hem als zo 'n straatprofeet en dwarsboomt hem
alleen wanneer hij wat te hard schreeuwt en bespot hem dan, en in dit geval is de
profeet nu niet bepaald veel beter dan degenen die hem bespotten. En Ik zeg jullie,
dat die onfatsoenlijke jongens Mij toch veel eerder zullen volgen dan die oude
rabbi, die altijd alleen maar druk bezig is in zijn eigen voordeel te profeteren, maar
in wezen zelf aan niets gelooft. Maar we laten de zaak nu voor wat hij is; het
verdere verloop van het verschijnsel zal nog wel een grotere drukte te weeg
brengen! Horen jullie van de hoge tinnen van de tempel de bazuinen niet schallen!’
[15] Allen zeiden: 'ja, ja, we horen ze heel goed!'
[16] Ik zei: 'Dat geeft aan dat de tempelheren ook al wakker geworden zijn en zelf
niet weten wat zij van het verschijnsel moeten denken. Daarom roepen zij met hun
bazuinen alle Farizeeën en schriftgeleerden die buiten de tempel wonen bijeen, om
inderhaast te beraadslagen wat er gedaan moet worden en hoe men dit verschijnsel
aan het volk, natuurlijk tegen aanzienlijke offers, uit zou moeten leggen. Maar we
laten hen nu kort beraadslagen en als zij voor het volk, dat zich al dicht om de
tempel verzamelt, hun verklaring met grote stelligheid afgelegd zullen hebben, zal
Ik dit verschijnsel meteen aanmerkelijk veranderen; dan zullen de tempelheren
opnieuw beraadslagen en het volk voorliegen. De betekenis van het hele
verschijnsel zal Ik jullie pas aan het eind zo kort mogelijk waarheidsgetrouw
meedelen. Maar kijk nu naar beneden hoe het domme en volledig blinde volk van
alle kanten naar de tempel stroomt! Binnen een kwartier zal het verschijnsel er heel
anders uitzien; daarna kunnen jullie zien dat de paniek nog veel groter is geworden!
Maar nu rusten wij eerst gedurende dit kwartier!'
45 Het veranderde verschijnsel aan de hemel
en de verlegenheid van de tempeldienaren
[1] De eveneens dicht bij Mij staande Romein zei: 'Wat zijn al die mensen toch
onbegrijpelijk blind! Zie die dwazen daar rennen en dat moeten de verlichte joden zeg maar - Gods volk zijn, en wij blinde heidenen staan bij de oerbron van het
leven, van het licht en aan de bron van de eeuwige oerwaarheid! Het is werkelijk
heel erg vreemd! Wij, duidelijk de laatsten, zijn -en laat iedereen maar zeggen wat
hij wil nu klaarblijkelijk de eersten en zij, Abrahams kinderen, wentelen zich daar
beneden als varkens in de smerigste modder! Dat, o Heer, is voor ons heidenen een
eeuwig onbegrijpelijke genade, die wij nooit ook maar in het minst verdiend
hebben! Nu, ik ben toch wel buitengewoon benieuwd naar het verdere verloop van
deze hoogst vreemde geschiedenis! Wat er uiteindelijk nog allemaal uit voortkomt,
zult alleen U, o Heer, het beste weten!’
[2] Ik zei: 'Het zal zeker niet slecht aflopen! Het wordt tijd dat deze slechte
wereldse kankeraars eindelijk eens op een heel speciale manier in grote
verlegenheid gebracht worden, waardoor zij weer veel aanhang onder het betere
volk zullen kwijtraken.
[3] Maar nu hebben zij daar beneden hun beraad in ijltempo laten plaatsvinden, en
er is besloten dat de tien zuilen de tien stammen uit de stam van Israël voorstellen,
die nog trouw zijn gebleven aan de tempel, en dat de twee stammen waaruit de
Samaritanen en ook de Galileeërs voortgekomen zijn, verworpen zijn en dat iedere
jood voor een heel jaar onrein is als hij de twee verworpen stammen ook maar
hardop bij naam noemt.
[4] Het volk slaat zich met vuisten op de borst en zweert deze goddeloze stammen
nooit meer bij naam te noemen.
[5] Maar let nu op, dadelijk zullen er bij de tien zuilen nog twee zuilen oprijzen, en
kijk dan eens hoe oproerig ze worden! De tijd is om en de genoemde verandering
zal nu direct plaats hebben.’
[6] Allen letten nu op en in het oosten verrezen tegelijkertijd nog twee zuilen in
schitterende pracht; deze beide zuilen straalden alleen al tienmaal zo sterk als de
eerdere tien samen, en de ene stond aan de rechter - en de andere aan de linkerkant
van de eerdere tien zuilen en hun felle licht werd nu tot aan Europa en oostwaarts
tot vierhonderd mijlen ver waargenomen.
[7] Nu was het volk ten einde raad en nog hachelijker was het voor de
tempeldienaren. Vanaf de tinnen van de tempel begonnen de bazuinen nu
ontzettend hard te schallen om nog meer raadsleden op te roepen, hoewel reeds bij
de eerste bazuinoproep alle in Jeruzalem wonende priesters voor de eerste
raadsbijeenkomst gekomen waren. Er kwam nu weliswaar niemand meer, maar
toch kwam de raad weer bijeen. Maar de hele Hoge Raad wist nu van die twee
uiterst lichte zuilen, die het laatst opgestegen waren, niets meer te maken, omdat
men bij de verklaring over de eerste tien de plank zo jammerlijk had misgeslagen.
[8] Maar het volk schreeuwde luid: 'Dat zijn de twee stammen waarvan jullie
gezegd hebben dat ze verworpen zijn! En als het niet zo is, leg het ons dan uit,
anders eisen wij de offers terug, die wij gebracht hebben of we bestormen jullie!’
[9] Toen sloeg de tempeldienaren de angst om het hart. Het duurde maar even of er
kwam iemand met een buitengewoon domme uitvlucht, waarover het volk in
lachen uitbarstte .
[10] En een fors gebouwde jood riep luid tegen de Farizeeën: 'Als jullie ons in onze
grote angst, nood en ontsteltenis geen bevredigende oplossing kunnen geven, dan
hebben we jullie ook niet nodig wanneer er niet van zulke tekens aan de hemel
verschijnen, die ieder mensenhart uitermate verontrusten en beangstigen! Als jullie
ons nu geen troost kunnen geven, waarvoor zijn jullie er dan? jullie kunnen alleen
maar tienden en grote offers eisen en die dan opmaken en verkwisten; en wijze
mensen, die jullie de waarheid in het gezicht zeggen en die zieken op
wonderbaarlijke wijze genezen, jagen jullie met stenen de tempel uit! Maar nu, nu
duidelijk het gericht van God met dat verschrikkelijke licht ons allen beschijnt, zijn
jullie zo stom als een steen en durven jullie niets te zeggen! 0, ga nu naar buiten
naar die twaalf verschrikkelijke zuilen, die dreigend een licht als op de dag van het
jongste gericht over de aarde verspreiden en die zeker spoedig met een
allerverschrikkelijkste vuurstorm alles wat op aarde leeft en groeit, zullen
vernietigen, en werp daar jullie vervloekte stenen heen en begiet ze met jullie
vloekwater, dan zullen we zien of die twaalf allerverschrikkelijkste vuurzuilen voor
de macht van jullie priesterdom zullen buigen! O jullie ellendige en ook nog
hoogmoedige, gruwelijke huichelaars en volksbedriegers! Nu, nu moeten jullie ons
tonen dat jullie de enige ware vrienden en dienaren van God zijn, anders zullen wij
als volk ons op jullie wreken voor iedere onrechtvaardigheid die wij door jullie te
verduren kregen!’
[11] Hierop verscheen een overste en zei: 'Jij, die voor het volk spreekt, heb toch
geduld! De hogepriester bidt toch al met een verscheurd opperkleed in het
Allerheiligste, en wij zullen dat, als dat nodig mocht zijn, ook nog gaan doen en
dan zal het wel weer beter gaan. jullie moeten niet zo vlug de moed verliezen als
Jehova ons met een of andere plaag bezoekt die wij met z'n allen wel verdiend
zullen hebben. In plaats van ons priesters met allerlei hoon en bedreigingen te
overladen, kunnen jullie veel beter tot God bidden dat Hij ons genade voor recht
laat gelden! Dat zal beter zijn dan jullie huidige gedrag ten opzichte van ons, want
in de nood kan ieder mens heel doeltreffend tot God bidden.’
[12] Deze woorden kalmeerden het volk een beetje en het begon te bidden, en de
priesters trokken zich wijselijk terug en overlegden onder elkaar wat dit vreemde
verschijnsel zou zijn. Maar zij kwamen niet tot een aannemelijke verklaring, en dus
groeide ook in hen de angst. En zo was er een merkwaardig contrast tussen degenen
die zich bij Mij op de berg bevonden en de tempeldienaren met het volk, dat bij hen
toevlucht had gezocht. De Mijnen waren allen vol blijde verrukking over de
prachtige aanblik van deze lichtzuilen en in de tempel heerste daarover de grootste
verbijstering.
[13] In de tempelraad bevond zich echter ook de reeds bekende Nikodemus en hem
werd ook naar zijn mening gevraagd.
[14] Maar hij zei (Nikodemus): 'Jullie hebben mijn raad nooit serieus genomen,
omdat jullie mij er al meermalen van hebben beschuldigd dat ik het heimelijk met
de Galileeërs hield, en ik beschouw bij deze ongelooflijke aangelegenheid mijn
raad dan ook overbodig. Want als Jehova welverdiend een grote straf of zelfs de
volledige ondergang voor ons heeft bepaald, dan zal geen enkele menselijke raad
daar nog iets aan kunnen doen en aan ons weinig zeggende ambt is dan voor altijd
een eind gekomen. Als Jehova echter de twaalf verschrikkelijke vuurzuilen alleen
als een laatste waarschuwing tot ware boete voor ons heeft neergezet, dan zullen
wij nog wel op het juiste moment door een profeet vernemen, welke boete en offers
God van ons verlangt. Maar denk er allen wel aan: jullie hebben Zacharias
vermoord hoewel hij duidelijk een profeet was! Ook de prediker en doper aan de
Jordaan is door jullie tussenkomst in de gevangenis van Herodes onthoofd. En
opnieuw kwam er een grote wijze uit Galilea, leerde drie dagen in de tempel, en
zijn leer was goed en waar voor het volk en daarom jullie wilden hem ook stenigen.
ja, als jullie alle mensen die met de geest van Jehova vervuld zijn, steeds zo willen
bejegenen, dan is onze algemene, wisse ondergang niet meer te voorkomen, en kan
zelfs God jullie geen raad meer geven en ik al helemaal niet, hoewel ik een Oudste
in de tempel ben!’
[15] De hogepriester, die voorzitter van de Raad was, zei: 'Maar, wie kan ons dan
bewijzen dat de door jou genoemde mannen werkelijk door God gewekte profeten
waren?'
[16] Nikodemus zei: 'Net als jij nu, stelden in de tijden van de ware profeten ook de
hogepriesters in de Hoge Raad die vraag, en het droevige besluit was helaas altijd
dat de ware profeten steeds voor het merendeel werden gestenigd of gewurgd, en
pas naderhand als zodanig herkend werden. En zoals het toen was, zo en nog veel
erger is het nu, wat ik tot mijn grote spijt openlijk moet bekennen. En omdat het
helaas zo is, is ook het geduld van de Heer met ons hoogstwaarschijnlijk op, wat
die twaalf verschrikkelijke vuurzuilen ons nu maar al te duidelijk laten zien en
daartegen zal waarschijnlijk geen enkele menselijke raad meer iets kunnen doen.
Kijk maar eens hoe ze steeds groter en compacter worden -dat komt vast en zeker
doordat ze steeds dichterbij komen!
[17] O, wat een verschrikkelijke dag in de nacht! Het is nu nog maar net het vijfde
uur van de nacht en buiten is het zo licht als op het midden van de dag! Daarom ga
ik jullie nu verlaten en ga terug naar huis naar mijn familie, om hen zoveel
mogelijk te troosten.'
[18] De Hoge Raad wilde hem echter tegenhouden, maar Nikodemus zei: ' Als ik
jullie ergens mee zou kunnen helpen, zou ik wel blijven; maar omdat ik voor jullie
hier even weinig van nut ben als jullie voor mij, ga ik en wil ik liever thuis sterven
dan hier binnen deze al zo vaak ontwijde muren.’
46 Nikodemus bij Lazarus op de Olijfberg
[1] Daarop verliet Nikodemus de raad en probeerde vanwege het volk, dat erg
opgewonden geworden was, langs een geheime weg bij zijn huis te komen. Maar
toen hij in de buurt van zijn huis was gekomen, merkte hij dat ook daar veel volk
bij elkaar was gekomen, dat in deze nood raad van hem wilde hebben.
[2] Hij dacht bij zichzelf: 'Als ik nu naar huis ga, zal het volk mij bestormen, terwijl
ik toch met de beste wil over dit verschijnsel geen verklaring kan geven, die ook
maar enigszins bevredigend is. Maar ik weet wat ik zal doen: Ik ga de tamelijk
hoge Olijfberg op om met Lazarus over dit verschijnsel te spreken. Hij is altijd nog
een man naar Gods hart geweest, ook al lag hij nogal eens met de tempel overhoop,
en hij zal nu beslist meer weten dan ik en de hele tempel!' Zo gedacht zo gedaan!
[3] Toen hij bij de openstaande grote tuinpoort kwam, vroeg een daar geplaatste
wachtpost hem wat hij daar zocht.
[4] En Nikodemus zei: 'Ik moet iets belangrijks met Lazarus bespreken, laat me er
dus maar door!’
[5] De wachter vroeg hem naar zijn naam, die ook meteen werd gezegd, waarna hij
Nikodemus de berg op liet gaan, want deze stond bij iedereen goed bekend. Alleen
vroeg de wachter hem of hij hem niet kon vertellen wat dat nog nooit eerder
voorgekomen wonderlijke verschijnsel toch wel mocht betekenen.
[6] En Nikodemus zei vriendelijk tegen de wachter: 'ja, m’n beste vriend daarvoor
wil en moet ik juist naar Lazarus op de berg, omdat ik weet dat hij in deze tijd
vanwege het feest en de markt altijd hier op de berg in zijn grote herberg woont!
Hij is in deze dingen erg kundig en zal mij daarover zeker de best mogelijke
verklaring kunnen geven. Maar zoveel kan ik je als een Oudste van Jeruzalem wel
met zekerheid zeggen, dat dit buitengewone verschijnsel voor de goeden iets goeds
en voor de slechten iets slechts aankondigt, want het is geen gewoon
natuurverschijnsel meer. Wees jij daarom, als je een goed mens bent, net als ik
maar helemaal niet bezorgd, want ons beiden zal niets ergs overkomen!’
[7] De ook al erg angstig geworden bewaker bedankte hem daarvoor, en onze
Nikodemus ging snel de berg op en verbaasde zich er, boven aangekomen, niet
weinig over, daar zo'n grote, vrolijk gestemde groep mensen aan te treffen, die met
bewondering naar het indrukwekkende verschijnsel keken en het met een
opgewekte gelaatsuitdrukking de schoonheid ervan aanschouwden.
[8] Maar Ik zei tegen Lazarus: 'Broeder Lazarus, de Oudste Nikodemus is door
grote vrees gedreven naar boven gekomen om met jou over de betekenis van dit
verschijnsel te spreken! Ga dus naar hem toe, ontvang hem, dan zal Ik je wel in de
mond leggen watje voorlopig tegen hem moet zeggen! Ga nu dus, maar zeg hem
niet te snel dat Ik hier ben!'
[9] Lazarus verheugde zich daar echt over, want hij hield veel van Nikodemus, die
zijn enige vriend was. Dus ging hij dan ook vlug weg om te doen wat Ik hem had
aangeraden.
[10] Toen onze Nikodemus bij het ongewone daglicht in de nacht Lazarus al op
enige afstand zag, groette hij hem al van verre en zei: 'Broeder, vergeef me dat ik je
zo laat in de nacht opzoek! Maar je hoeft alleen maar naar die twaalf vuurzuilen
daar in het oosten te kijken om te kunnen raden wat mij eigenlijk naar je toe heeft
gebracht. Ik zegje: in de hele grote stad, alsook in de tempel, is iedereen
verbijsterd! Dit is iets, dat voorzover wij weten nog nooit is voorgekomen! In de
stad lopenjoden en heidenen verdwaasd door elkaar. De zorgeloze jeugd maakt
grapjes en schuift de Essenen het hele verschijnsel in de schoenen; maar dan roept
weer een oude op geld beluste rabbi in alle stegen en straten: 'De Messias komt!',
wat de mensen ook niet geruststelt. De heidenen geloven dat het een oorlog van de
goden is, en bekrompen joden zien daarin de komst van de beloofde Messias,
terwijl anderen het jongste gericht van Daniël voor ogen hebben. De priesters zijn
radeloos en weten het volk op zijn vragen geen steekhoudende of ook maar
enigszins ware antwoorden te geven. Het volk wordt in de tempel weerspannig en
bespot het priesterdom op een ongehoorde manier. En zo heerst er nu in de grote
stad een chaos, zoals ik nog nooit heb meegemaakt!
[11] Ik was zelf bijna een uur lang in de Hoge Raad aanwezig en van de kant van
de priesters stelde iedereen mij vragen; maar hoe kan iemand bij zulke
ongelooflijke verschijnselen wijze raad verschaffen?! Ik heb hun allen zoveel
mogelijk klare wijn geschonken, maar dat heeft volstrekt niets geholpen.
[12] Ja, wat kun je dan nog meer doen? Dieren leven volgens hun onschuldige
instinct, maar priesters in de tempel zeg ik je - hebben geen instinct en al helemaal
geen verstand of enig inzicht! En daarom is er met deze ware halfmensen of
eigenlijk al helemaal geen mensen meer, totaal niets te beginnen en absoluut niets
te bereiken. En zie, daarom ben ik dus bij deze buitengewone gelegenheid
hiernaartoe gevlucht, want zowel beneden in de stad als in de tempel is het voor
mensen zoals wij helemaal niet meer om uit te houden!
[13] Maar mocht je nu gelegenheid hebben, dan zou je me wel bijzonderheden uit
je levenservaring kunnen vertellen, wat voor mij nu des te wenselijker is, omdat ik
me zeer bezwaard voel. Zeg me eens heel eerlijk: Heb je tijdens je reizen in Perzië
en Arabië ooit een dergelijk verschijnsel gezien? En als je ooit iets dergelijks hebt
gezien - wat bracht dat dan later of ook al meteen voor gevolgen met zich mee?'
[14] Lazarus zei: 'Je moetje door dit buitengewoon mooie lichtverschijnsel niet
bezwaard voelen, want het is absoluut geen teken van mogelijke kwade gevolgen
voor ons, die tenminste in zoverre tot de betere mensen behoren, dat we nog het
oude, vaste geloof in God en onze trouw aan Hem in ons hart bewaard hebben, en
zoveel mogelijk Zijn wetten in acht hebben genomen! Voor de afvalligen is het
echter een goede vermaning, die hun zegt dat de eeuwig oude Jehova nog steeds
leeft en macht heeft om zondaren te tuchtigen, hoe en wanneer Hij wil. Als je dit
verschijnsel vanuit dat standpunt bekijkt, kan het je geen angst aanjagen. Zie daar
die honderden mensen eens! Zij beschouwen het verschijnsel allen vanuit dat
standpunt en zijn volkomen rustig en vol goede moed, en jij met jouw degelijke
rechtschapenheid voor God en de mensen zult toch ook wel geen reden hebben om
er bang voor te zijn! - Heb ik gelijk of niet?'
[15] Nikodemus zei: 'Jawel, jawel, je hebt juist en goed geantwoord en mijn hart
met je vriendelijke woorden erg gesterkt, waarvoor ik je van ganser harte dankbaar
ben, maar je hebt me nu nog niet verteld of je op je verre reizen in Perzië en Arabië
ooit iets dergelijks hebt gezien!'
[16] Lazarus zei: 'Nog nooit, noch in Perzië noch in Arabië heb ik dergelijke
verschijnselen gezien! Wel heb ik zowel overdag als 's nachts heel veel andere
verschijnselen gezien, die vaak ook heel vreemd waren en die iemand die ze voor
het eerst ziet, beslist ook zeer versteld doen staan; maar omdat ze op bepaalde
tijden steeds in dezelfde vorm terugkeren, maken ze op de plaatselijke bevolking
geen bijzondere indruk. Dit verschijnsel zou echter zou zeker de moedigste Arabier
de schrik op het lijf jagen, want op deze aardbodem heeft geen mens ooit zoiets
gezien, behalve een of andere profeet in een profetische geestvervoering, zoals dat
nog verteld wordt van de aartsvaders Kenan en Henoch, en ook van Mozes, Elia en
Daniël. Maar met lichamelijke ogen is zo'n verschijnsel waarschijnlijk nog nooit
gezien. Het zal echter niet voortdurend zo blijven staan, maar naar mijn gevoel
weldra nog een aantal keren veranderen.’
[17] Nikodemus zei: 'Meen je dat werkelijk?'
[18] Lazarus antwoordde: 'Ongetwijfeld, zoals de twaalf lichtzuilen nu staan en nog
steeds wat groter worden, zullen ze niet tot het eind blijven!'
[19] Nikodemus zei: 'O, dan zal het nog erger worden in de stad en in de hele
omgeving! Wat zullen je beide zusters thuis doen? Die zullen zich van angst wel
geen raad weten, net als mijn familie thuis!’
[20] Lazarus zei: 'O, maak je daar geen zorgen over! Daar heeft de Heer al Voor
gezorgd, want Hij laat de Zijnen niet in angst zitten, wat er op aarde ook moge
gebeuren. Want de Heer waakt ook over zulke verschijnselen, laat ze ontstaan,
veranderen en vergaan, en dat steeds voor het geluk van de mensen van deze aarde
en hun bestwil. Dus daarom hoefje je over je familie helemaal geen zorgen te
maken, want Gods wil waakt over ons allen!'
47 Nikodemus spreekt met Lazarus over het lichtverschijnsel
[1] Nikodemus zei: 'Broeder, daarin heb je volkomen gelijk! Wie vast op God
vertrouwt, kan niets kwaads overkomen, hoewel God de mensen vaak allerlei
dingen laat overkomen waarin je met je verstand niet zo goed Gods goede zorg
kunt ontdekken. Mij zelf is dat al een paar maal zo vergaan, en ik ben daarom bij
zulke grote verschijnselen op deze aarde, als een kind dat bang blijft voor vuur,
omdat het al een keer zijn vingers heeft gebrand. En zo verging het mij al meerdere
malen; één keer door een bliksem die mij verdoofde en waardoor ik een tijdlang
hevige pijn in mijn ledematen hield. Een andere keer nam een wervelwind mij op,
hief mij meer dan twee manshoogten in de lucht en zette mij daarna niet al te zacht
weer op de grond. Ook heb ik tweemaal met slecht weer op het meer van Galilea
meer dan vijf uur tussen leven en dood rondgedreven, en weer een andere keer
werd mijn muildier wild, dat altijd heel zachtaardig is en goed afgericht; het begon
ontzettend te rennen tot het van uitputting neerviel en een van mijn voeten flink
kneusde. Dat kwam ook door een felle bliksem en een onmiddellijk daarop
volgende donderslag.
[2] En zie, deze en meer ongelukken vielen mij louter door natuurverschijnselen ten
deel, en daarom heb ik altijd wat angst wanneer ik weer zo'n bijzonder verschijnsel
meemaak. Ik heb bij al mijn ongelukken mijn aardse leven weliswaar niet verloren,
wat veel mensen bij soortgelijke gelegenheden buiten hun schuld wel is
overkomen, maar ik ben toch altijd bang wanneer door Gods toelating dergelijke
verschijnselen op aarde optreden, waarmee onze menselijke krachten zich nooit
kunnen meten. En dat is vooral het geval, nu daar in het oosten die twaalf enorme
vuur en lichtzuilen alles op de aardbol dreigen te vernietigen. Ik geloof in God en
vertrouw er vast op dat Hij ons voor alle grote tegenspoed zal beschermen, maar op
de plaats waar die dreigend uitziende zuilen het oppervlak van de aarde raken, zou
ik mij echt niet willen bevinden, want daar woedt vast en zeker een
verschrikkelijke vuurstorm.'
[3] Nu zei Lazarus, terwijl Ik hem de woorden in de mond legde: 'Ook daar in de
omgeving van de Eufraat zal geen enkel wezen door deze zuilen iets overkomen,
daar kun je volledig verzekerd van zijn en dus hoef je beslist niet bang te zijn. Maar
kijk, de middelste tien zuilen naderen elkaar nu steeds meer; alleen de beide
buitenste blijven nog onbeweeglijk! Zie, dat is al een verandering! En nu botsen ze
twee aan twee zelfs tegen elkaar en worden zo één, zodat we nu nog maar vijf grote
middenzuilen zien, zonder dat daardoor het licht sterker of zwakker wordt. Zie je,
al weer een verandering! De beide buitenste zuilen bewegen zich nog niet!’
[4] Nikodemus zei: 'Het schijnt me toe dat deze merkwaardige verandering door
een denkend wezen geleid wordt, omdat dergelijke verschijnselen anders meer
willekeurig en doelloos plaats vinden; soms voegen zij zich samen, maar soms ook
versplinteren zij of verdwijnen zelfs. Kijk maar eens bij stormen naar de uitermate
ongeordende en onsystematische wolkenmassa's, en de zonder enig systeem
voorbijschietende bliksemflitsen! Maar achter dit grandioze verschijnsel schijnt in
ieder geval een hoogst verstandig denkend wezen verborgen te zijn, en men zou
haast kunnen gaan denken dat het de een of andere nieuwe toverkunst van de
Essenen is, die in die omgeving vermoedelijk ook nieuwe bezittingen hebben. Want
die mensen concentreren alle toverkunsten van de hele wereld op één punt en zijn
zelf zeer vindingrijk in zulke ongewone zaken. Kijk maar eens! Nu beginnen de
vijf zuilen ook één te worden! Het gaat heel snel, en kijk, ze zijn al één! Nu, dat zal
de tempeldienaren en het volk te denken geven en echt tot wanhoop brengen en
menig zwak mens waanzinnig maken!’
[5] Lazarus zei: 'Nu minder dan voorheen, want omdat het verloop van het
verschijnsel hun te regelmatig en te systematisch voorkomt, beginnen velen deze
zaak nu de Indische magiërs in de schoenen te schuiven, die hier misschien
binnenkort zullen aankomen.’
[6] Nikodemus zei: 'Maar wat heeft volgens jou dit werkelijk hoogst merkwaardige
verschijnsel te betekenen? Want hoewel het ook wel door magiërs geproduceerd
zou kunnen worden, kon het toch ook, gezien zijn geweldige grootsheid, nog eerder
door Jehova's wil zijn ontstaan of tenminste door Hem zijn toegelaten, om daarmee
vooral ons joden een komend gericht aan te kondigen, of anders een nog verborgen
plan dat God met ons mensen voorheeft. Weet je wie eventueel ook nog achter dit
verschijnsel zou kunnen zitten?'
[7] Lazarus vroeg hem: 'Wie bedoel je?'
[8] Nikodemus zei: 'Die wonderbaarlijke Heiland uit Nazareth! Hij was nu op het
feest en – geloof ik - tweemaal in de tempel, waar hij de Farizeeën recht in hun
gezicht geducht de waarheid heeft gezegd, zodat zij Hem tenslotte zelfs wilden
stenigen. Hij is toen zeker verder gereisd en Hij zou nu best niet zover van de plaats
kunnen zijn waar dit verschijnsel opstijgt. Ik heb dit keer helaas geen gelegenheid
kunnen vinden om Hem heimelijk weer te bezoeken; want je weet al wat nu het
streven van de tempel is. Maar dat geeft nu niets, omdat ik - onder ons gezegd - in
Hem en Zijn zending geloof; want als Hij de Messias niet is, komt er in de
toekomst ook eeuwig geen tweede meer op deze wereld. Maar -begrijp me goed ik
kan je dit alleen maar onder vier ogen zeggen, omdat ik wel weet dat ook jij mijn
mening bent toegedaan, zoals velen uit het volk; maar het is nog niet mogelijk dat
al te luid in Jeruzalem te zeggen. Dus, vriend, de genoemde Heiland zou van dit
verschijnsel ook wel op de hoogte kunnen zijn, en wat het mogelijkerwijs moet of
zou kunnen aankondigen, zal ook alleen Hij het beste weten. Wat vind jij van mijn
mening?'
[9] Lazarus zei: 'Ja,ja,je zou wel eens gelijk kunnen hebben; alleen begrijp ik niet
zo goed wat je bedoelt, als je zegt dat je gelooft dat de Heiland uit Nazareth
werkelijk de beloofde Messias is, maar datje toch bang bent om er onbevreesd en
openlijk voor uit te komen dat Hij dat ongetwijfeld is. Als Hij de Messias is, dan is
Hij volgens veel teksten die jou bekend zijn uit Mozes, Elia, Jesaja, Jeremia en nog
veel andere profeten en zieners, Jehova Zebaoth Zelf En als Hij dat is, wat stelt bij
Hem vergeleken dan de hele wereld voor?! Kan Hij die niet met één zucht laten
verdwijnen, wanneer deze Hem uiteindelijk toch te veel zou gaan mishagen en de
al te grote slechtheid van de mensen Zijn geduld op een te grote proef zou stellen?!
Als er dus geen twijfel over bestaat dat Hij inderdaad de almachtige Heer van de
hele schepping is en als jij dat ook gelooft, hoe kun je dan nog angst hebben voor
de domme en blinde wereld? Kijk, dat begrijp ik niet zo goed van je! Dat je Hem
de eerste keer alleen maar 's nachts opzocht, was wel te begrijpen, maar sindsdien
was Hij al een paar keer hier, en je hebt Hem noch 's nachts en al helemaal niet
overdag bezocht, wat beslist niet juist van je was. Alleen wanneer je niet echt
gelooft dat Hij de waarachtige Messias is, verontschuldigt dat je vrees en je
lauwheid een beetje, en kun je het verzuimde nog wel inhalen! Heb je goed
begrepen wat ik je daarmee gezegd heb?'
[10] Nikodemus zei: 'Broeder, je hebt volkomen gelijk; maar wat wil je, als je
helaas lid van de tempel bent en alleen al handen vol werk hebt om de tempel er toe
te bewegen, geen te grote inbreuk te plegen op de rechten van de mensen? Om dat
te bewerkstelligen, moet je helaas vaak met de wolven in het bos meehuilen en ze
ongemerkt op een verstandige manier afleiden van de goede kudden, opdat die niet
volledig door hen verscheurd en verslonden worden! En daarom was het voor mij
echt niet zo gemakkelijk om me vrij te maken en mij zo met de Heiland bezig te
houden als het eigenlijk zou moeten, zoals ik ook jou, mijn trouwste vriend, al bijna
twee jaar lang niet heb kunnen ontmoeten, behalve in de tempel. Want eerst baarde
de profeet Johannes de tempel grote zorgen, en nu weer de Heiland uit Nazareth, en
er werd over diens doen en laten en over Zijn leer bijna wekelijks uitgebreid
beraadslaagd, en men greep naar middelen om Hem het zwijgen op te leggen; maar
tot nu toe allemaal zonder resultaat, omdat het volk Hem deels voor een groot
profeet, deels ook voor een nieuwe koning, maar grotendeels voor de waarachtige
Messias houdt, wat eerlijk gezegd -ook bij mijzelf het geval is.
[11] Het merkwaardige daarbij is alleen dat Hij bij de Romeinen een grote aanhang
heeft, en Hem bij het verbreiden van Zijn leer helemaal niets door hen in de weg
wordt gelegd! Dat acht ik een belangrijk kenmerk voor de echtheid van Zijn
Messias - zijn. Maar weet je nu niet waar Hij vanuit Jeruzalem naartoe is gegaan?
Bij deze gelegenheid zou ik Hem zelf graag opzoeken om met Hem te spreken. ,
[12] Lazarus zei: 'Vriend, kijk nu maar weer naar de drie licht en vuurzuilen, want
nu beginnen de beide buitenste zuilen ook te bewegen en naderen de ene middelste
zuil. Laten we eens zien wat daaruit voortkomt! Kijk, de ene aan de zuidelijke kant
heeft zich nu al met de middelste zuil verenigd, maar die aan de noordkant bleef
staan, en we zien er nu nog maar twee, en die twee geven nu net zoveel licht als de
eerdere twaalfwant hun licht is nu feller en sterker geworden. Ja, ik kan me niet
voorstellen, dat het overdag lichter zou kunnen zijn! Alleen het firmament is
donkerder, en in het westen is hier en daar nog een enkele grote ster zichtbaar .
[13] En kijk eens naar beneden naar de stad, hoe de mensen door elkaar rennen!
Zelfs op de gevels van de huizen staan mensen en staren naar het verschijnsel!
Maar nu beweegt ook de noordelijke zuil zich naar de middelste toe en verenigt
zich daarmee! Nu gaat het nog maar om één zuil!'
[14] Nikodemus zei: 'Dat is werkelijk hoogst merkwaardig! Ik vraag me af wat er
verder nog gaat gebeuren?'
48 Nikodemus voor de Heer
[1] Nikodemus had die vraag nog maar nauwelijks gesteld, of de ene overgebleven
zuil verhief zich en steeg hoger en hoger, en wel zo langdurig en ook uiterst snel,
dat men er al gauw helemaal niets meer van zag, en het werd weer erg donker op de
aarde.
[2] En Nikodemus zei: 'Daar heb je het nu! Wat was dat voor een dreigend
verschijnsel, en wat had het te betekenen? Dat het door God toegelaten werd, is wel
heel duidelijk, want geen menselijke macht zou het uit de diepste diepten van het
firmament omhoog hebben kunnen trekken. O menselijke wijsheid, hoe sta je daar
nu weer: zo naakt, zo hulpeloos en radeloos als een pasgeboren kind! Vriend
Lazarus, wat vind je nu van dit verschijnsel, dat ongeveer twee uur lang alle harten
van de mensen met vrees en angst vervulde? Als het door God werd toegelaten, dan
staan ons bijzondere dingen te wachten, en als het een of ander spel van aard en
luchtgeesten was, dan hebben wij arme, zwakke aardse mensen ook niets goeds te
verwachten, want op grote, vurige verschijnselen volgen meestal zware aardse
stormen en vreselijk noodweer, aardbevingen en ook oorlogen, hongersnood en
pest. En dat zijn echt geen troostrijke vooruitzichten voor ons arme mensen! -Maar
wat vind jij ervan?'
[3] Lazarus zei: 'Ik voor mij weet er evenveel van als jij, maar laten wij er maar niet
meer over praten! Kijk eens naar die grote groep mensen daar achter de tenten! Dat
zijn allemaal gasten van mij, en in huis zijn er nog meer dan tweehonderd
ondergebracht, die van dit verschijnsel weinig gezien zullen hebben. Maar onder al
die mensen achter de tenten zullen er wel een paar zijn die dit verschijnsel beter
zullen begrijpen dan wij beiden.’
[4] Nikodemus zei: 'Ja, dat zal wel zo zijn, maar hoe bereik ik hen?'
[5] Lazarus zei op Mijn innerlijke bevel: 'Kom maar met me mee, dan zal ik je wel
aan de juiste voorstellen!'
[6] Nikodemus zei: 'Dat zou allemaal goed zijn als ik onherkend zou kunnen
blijven, zodat ik niet in de tempel verraden word.’
[7] Lazarus zei: 'Ach, maak je daar maar geen zorgen over! De mensen die je hier
bij mij aantreft, zijn zelf vijanden van de tempel, omdat zij een betere tempel
hebben gevonden; daarom heb je van al die mensen niet het minste te vrezen; ga
maar volkomen onbezorgd en moedig met me mee!'
[8] Toen pas besloot Nikodemus om met Lazarus naar ons toe te gaan.
[9] Maar toen hij in Mijn nabijheid kwam, schrok hij echt, omdat hij er totaal geen
vermoeden van had dat hij Mij daar aan zou treffen.
[10] Maar Ik ging naar hem toe, gaf hem een hand en zei: 'Waarom schrik je van
Mij alsof Ik een spook ben? Jij wilde Mij toch achterna gaan zodra je van Lazarus
had vernomen waar Ik heengegaan was, en nu vind je Mij hier! Is dat dan niet des
te aangenamer voor jou?
[11] Nikodemus zei toen: 'O Heer, dat heel zeker, maar U bent de Heilige Gods en
ik een oude tempelzondaar! Dat bedrukt en benauwt mijn hart, zodat ik nu haast
niets tegen U durf te zeggen.’
[12] Ik zei: 'Als Ik je op een zonde wijs, kun je zeggen: 'Heer vergeef Mij die
zonde!' Maar omdat Ik geen reden heb om dat tegen je te zeggen, ben je vrij en kun
je zeggen wat je wilt. Wat vind jij van het verschijnsel, waarover de tempeldienaren
elkaar nu nog in de haren vliegen?'
[13] Nikodemus zei: 'O Heer, dat verschijnsel was iets ongelofelijks, nog nooit
voorgekomen sinds het begin van deze wereld! Maar wat het te betekenen heeft,
zult U wel beter weten dan wij allen hier, en daarom zou ik alleen aan U een vraag
willen stellen. Want ik was zojuist zelfs van mening dat U hier misschien wel de
hand in had, omdat U Zich immers ook wel in die streek had kunnen bevinden.
Want ongeveer een jaar geleden moet zich, naar ik later heb vernomen, immers ook
bij Caesarea Philippi tijdens Uw aanwezigheid iets dergelijks hebben voorgedaan,
wat de eigenlijke oorzaak van de brand in die stad moet zijn geweest. En dus dacht
ik nu dan ook, dat hier een herhaling van dat verschijnsel bij Caesarea Philippi zou
kunnen plaatsvinden als U Zich in die streek zou bevinden. Maar U bent nog hier
bij ons in Jeruzalem; daarom hebben we waarlijk geen reden om ons nog langer
zorgen te maken over het verschijnsel. Maar wat had het verschijnsel te betekenen?
U, o Heer, zult dat wel het allerbeste weten, zoals ik al zei! Als het U gelegen komt,
zou U ons daar wel iets over kunnen vertellen!’
[14] Ik zei: 'Het verschijnsel was Mijn wil en dus ook Mijn werk; maar we hebben
later nog wel tijd daar wat meer over te zeggen. Blijf nog maar even rustig, want
het verschijnsel dat je zag, was nog niet het laatste wat deze nacht brengen zal; pas
daarna zal in huis de uitleg volgen! Kijken jullie nu allen omhoog en zie wat er
door middel van een beeld wordt getoond!’
49 De verschijning van het oude en het nieuwe Jeruzalem
[1] Toen allen nu hun ogen omhoog richtten, werd de hemel gloeiend en bloedrood
gekleurd, en men zag de stad Jeruzalem tegen de gloeiende achtergrond, door
Romeinse soldaten belegerd, en uit de poorten van de stad stroomde bloed. Spoedig
daarop stond de stad in lichter laaie en waar men ook keek, overal zag men dikke
rookwolken. Kort daarna zag men geen stad meer, maar alleen nog een rokende
puinhoop. Tenslotte verdween ook deze, waarna men een onvruchtbare woestenij
zag, waarop wilde horden hun woonplaats bouwden. Daarna verdween dit visioen
en hoorde men uit de stad een enorm angstgeschreeuw; Nikodemus dacht dat er nu
in de stad kennelijk oproer uitbrak.
[2] Maar Ik stelde hem gerust en zei: ' Zover is het nog niet; maar vanaf nu over
veertig a vijftig jaar zal dat in dit land wel gebeuren en wordt deze stad volledig
vernietigd, omdat zij de tijd van haar zeer genadige beproeving niet heeft willen
zien. Maar wacht nu nog op het laatste! Pas daarna zullen we naar binnen gaan en
er met elkaar over spreken. Let nu verder nog op wat jullie zullen zien!’
[3] Na deze aanwijzing van Mij keken allen weer naar het firmament, en de
lichtzuil daalde nogmaals uit de hoogte neer op aarde, maar niet meer op de plaats
waar zij eerder uit twaalf aparte zuilen ontstond, maar helemaal aan de andere kant
in het westen, en verspreidde nog veel meer licht dan voorheen. Spoedig daarna
verdeelde zij zich, nu niet meer in twaalf zuilen, maar in talloos vele delen, waaruit
zich een heel grote stad vormde, met muren die uit de twaalf voornaamste
edelsteensoorten bestonden, die naar alle kanten een zeer veelsoortig licht
uitstraalden. En er werden twaalf poorten zichtbaar, waardoor talloos vele mensen
uit alle delen van de aarde gelukzalig in en uit liepen.
[4] Boven de stad hoog in de lucht stond, als in robijnen en smaragden letters, een
oud Hebreeuwse tekst, waarvan de woorden als volgt luidden: “Dit is de nieuwe
stad van God, het nieuwe Jeruzalem, dat eens uit de hemelen zal neerdalen naar de
mensen die rein van hart en van goede wil zullen zijn: daarin zullen zij eeuwig met
God wonen en Zijn naam loven en prijzen. Deze tekst, evenals het hele verschijnsel
was echter alleen maar zichtbaar voor degenen die bij Mij op de berg waren, en
verder voor niemand in het hele land.
[5] Nadat alle aanwezigen in jubelend gejuich waren uitgebarsten en Mij hardop
wilden aanbidden, verdween het verschijnsel; en Ik zei allen, dat ze God in de stilte
van hun hart moesten aanbidden en niet met luide, lawaaierige woorden zoals de
Farizeeën, wat voor God geen waarde heeft. Toen lieten zij dat na en hielden in de
stilte van hun hart hun beschouwingen.
[6] Na een klein poosje zei Ik: 'Het is nu middernacht geworden, laten we in huis
gaan om daar wat brood en wijn tot ons te nemen. Daarna zal Ik jullie in het kort de
verschijnselen uitleggen die hebben plaatsgevonden.’
[7] Na Mijn woorden ging iedereen het huis binnen, waar de grote eetzaal nog heel
goed verlicht was.
[8] Toen wij al gauw weer in goede orde in de zaal aan onze tafels zaten en Lazarus
en Nikodemus naast Mij plaatsnamen, werd er aan alle tafels overvloedig wijn en
brood gebracht en Ik raadde allen aan een kleine versterking tot zich te nemen.
Allen namen nu brood en wijn en aten en dronken welgemoed.
[9] Nadat wij ons gesterkt hadden, bekeek onze Nikodemus de verschillende gasten
aan de tafels wat beter, zag de zeven tempeldienaren, die met de slavenhandelaren
aan een kleinere tafel zaten en zei wat verlegen tegen Mij: 'Heer, daar zie ik
tempelpriesters, die ik maar al te goed ken! Hoe komen die hier? Zullen die ons
niet verraden? Kan men hen wel vertrouwen?'
[10] Ik zei: 'Vriend, degenen die eenmaal bij Mij zijn, hebben met de tempel daar
beneden niets meer van doen! Zij werden door de tempel vermomd hierheen
gezonden om Mij en Mijn doen en laten na te gaan, maar zij herkenden de
waarheid en hebben de tempel voor altijd verlaten. Over een paar dagen zullen zij,
samen met nog een aantal anderen, met die hoge Romeinen daar, naar Rome reizen
en daar onderdak vinden, je hoeft dus van niemand te vrezen dat hij je misschien
zou verraden omdat je hier bent; daarom kun je nu wel volkomen gerust zijn.'
[11] Nikodemus bedankte Mij voor deze uitleg, pakte nog een stuk brood, at het
onbezorgd op en nam daarna de beker met wijn en dronk hem helemaal leeg.
[12] Nadat Nikodemus zich ook geheel gesterkt had, zei hij tegen Mij: 'Heer en
Meester, omdat alles nu rustig is en U beloofd heeft ons in het kort een licht te
geven over de verschijnselen die zich vandaag op wonderbaarlijke wijze hebben
voorgedaan, zou ik U willen vragen om nu Uw belofte te vervullen!’
[13] Ik zei: 'Dat zal Ik ook doen, maar als Ik daarover uitgesproken ben, moet je
Me er verder niets meer over vragen, maar dan moet ieder bij zichzelf over het
gehoorde nadenken, dan zal dat voor zijn ziel nuttiger zijn dan langdurig gevraag!
Luister dus!’
50 De Heer legt de lichtverschijnselen uit
[1] (De Heer): 'De twaalf vuurzuilen in het oosten stelden werkelijk de
twaalfstammen van Israël voor, en de sterke middelste stam was Juda, de beide
buitenste waren Benjamin en Levi. Door de verschillende gebeurtenissen smolten
de twaalf stammen samen tot de laatste ene stam van Juda, en die ben Ik, die
gekomen ben om alle andere stammen in Mij, de enig ware stam van Juda, te
verenigen, zodat zij alle in Mij net zo één zullen worden, als Ik en de Vader in de
hemel volkomen één zijn van eeuwigheid tot eeuwigheid.
[2] Toen jullie de zeven zuilen zagen, zagen jullie in zekere zin de jullie reeds
bekende zeven geesten van God, en toen het er later drie werden, zagen jullie in
Benjamin de Zoon, in Levi de Geest en in het midden Juda als de Vader .En zie:
Vader , Zoon en Geest werden één, waren van eeuwigheid één en zullen ook
eeuwig één blijven! En deze Ene ben ook Ikzelf, en wie Mijn woord hoort en
daarnaar handelt en leeft, zal ook één zijn met Mij en in Mij. Hij zal net als Ik
opvaren naar de hemelen van God en in Mij het eeuwige leven hebben. Dat is heel
in 't kort de volkomen ware betekenis van het eerste verschijnsel.
[3] Wat betreft het tweede verschijnsel, dat liet de volle maat zien van de
gruwelijke zonden van dit volk, dat nu tijdens de klaarlichte dag die over hen is
opgegaan, toch in volkomen duisternis wandelt en ook wil blijven wandelen. En
daarom zal het de vruchten oogsten volgens zijn daden, en wel binnen de tijd die Ik
jou, vriend, reeds buiten bekendgemaakt heb, namelijk over veertig i vijftig jaar, en
Ik geef daar nog een extra termijn van hoogstens tien en zeven jaar bij, waarin Ik
nog geduld zal hebben; dan zal het echter ook voor alle tijden der tijden helemaal
uit zijn met dit volk. En dit zeg Ik jullie: Deze aarde en deze zichtbare hemel zullen
vergaan, en voos en broos worden als een oud kleed, maar deze woorden van Mij
zullen worden vervuld en in eeuwigheid nooit vergaan!
[4] Want Ik ben de Heer. Wie wil met Mij twisten en met lansen en zwaarden tegen
Mij optrekken?! Ja, ook dat zullen zij nog doen, en Mijn lichaam zal weliswaar de
dood vinden aan het kruis, maar dat zal hun maat juist vol maken en hun ondergang
onherroepelijk bezegelen. Want de blindheid wil heersen en haar God doden. En
dat zal zij binnen niet al te lange tijd doen, en ook deze gruweldaad zal toegelaten
worden, opdat haar ondergang voor alle tijden der tijden volkomen zeker en
onafwendbaar zal worden. Maar wat voor dit volk de ondergang zal zijn, zal voor
jullie dienen tot het grootste heil en de volmaaktste verwerving van het eeuwige
leven.
[5] Maken jullie je daar echter niet bezorgd over nu Ik jullie dat van te voren
gezegd heb, want het kwade gebroed daar beneden kan wel Mijn lichaam doden,
maar niet Hem, die in Mij leeft en eeuwig werkt en schept en ordent. Maar Ik zal
ook het lichaam waarlijk niet in het graf laten, want reeds op de derde dag zal Ik
ook dit lichaam weer opwekken en Ik zal dan weer tot aan het einde der tijden met
degenen omgaan die in Mij zullen geloven, Mij zullen liefhebben en zich aan Mijn
woord zullen houden. En jullie, Mijn broeders, zullen Mij kunnen zien en met Mij
kunnen spreken zoals nu, nu Ik in het nog niet verheerlijkte lichaam temidden van
jullie verkeer .
[6] Als jullie dat allemaal goed overdenken, zullen jullie allen inzien dat er voor het
tweede treurige verschijnsel een aanwijsbare reden is. Maar laat niemand van jullie
zeggen: 'Heer, dat zou U met Uw almacht wel kunnen veranderen! ' of: 'Dat zou U
anders kunnen doen! ' Want waarlijk, Ik zeg jullie dat Ik nu al het alleruiterste doe
wat Mijn eeuwige en hoogste goddelijke wijsheid Mij aangeeft, en toch helpt het
dat volk daar beneden niets meer, want het is door de eigen, onnoemelijke
slechtheid zo verstokt, dat ook Gods macht het niet meer kan helpen.
[7] 'Wel', denken en zeggen jullie bij jezelf, 'hoe is zoiets nu mogelijk? God moet
toch alles kunnen doen wat Hij maar wil!' ja, dat kan God waarlijk. Maar bij de
volkomen vrijheid van de menselijke wil kan en mag God nooit of te nimmer doen
wat Hij wil, want als God de menselijke wil ook maar enigszins zou beïnvloeden,
zou de mens een marionet worden, bestuurd door het koord van de vaste goddelijke
wil, en zou dan nooit tot een vrij, zelfstandig leven kunnen komen. Kan hij dat
echter uit zichzelf niet bereiken, dan is het met het eeuwige leven van zijn
zielonvermijdelijk ook voor eeuwig gedaan.
[8] De mens moet dus volledige vrijheid van wil hebben, die alleen door wetten van
buitenaf en door vrijwillige gehoorzaamheid tot zijn werkelijk voordeel kan
strekken, en daarbij mag de goddelijke almacht weinig of eigenlijk helemaal geen
rol spelen en moet, terwille van de zelfstandigheid, toelaten dat de mens alles doet
wat hij wil doen, en dus zelfs ook dat hij Mijn totaalonschuldige lichaam doodt.
[9] En omdat deze mensen hier in Jeruzalem de wet van God vrijwel geheel
verworpen hebben, en in plaats daarvan voorschriften hebben gemaakt die hun
beter uitkomen en die hun wereldse belangen geheel en al dienen en die lijnrecht
ingaan tegen Mijn inzettingen, die door Mozes en de profeten aan de mensen zijn
gegeven, en deze helemaal willen verdringen, en omdat Ik nu tegen hen en hun
grote ongerechtigheid ten opzichte van God en de mensen getuig, haten zij Mij en
willen Mij tot elke prijs doden. ja, ook dat zal toegelaten worden, maar dan zal hun
maat van begane gruweldaden ook vol zijn, en dan zal er met dit volk gebeuren wat
jullie zojuist als tweede verschijnsel gezien hebben.’
[10 Toen zei Nikodemus: 'Heer en Meester, ik ben van mening dat de twee
verschijnselen wel eens behoorlijk ontnuchterend gewerkt kunnen hebben op de
tempeldienaren en zij in het vervolg wel uit zullen kijken om de hand aan iemand te
slaan; want ik heb in de tempel duidelijk gehoord hoe het volk de priesters, die zich
hoogst ongemakkelijk voelden, voorhield dat God hen nu allemaal zou oordelen,
omdat juist zij als priesters de meeste profeten tot Zacharias en Johannes toe
gedood hebben! En zelfs de hogepriester zweeg en durfde het volk niets te
antwoorden, toen het zijn gebrachte offers zonder omhaal van de tempel terug eiste,
wat anders altijd als een grote misdaad beschouwd wordt. En omdat ik dat zelf nog
gezien heb, ben ik van mening dat zij tegen U, o Heer en Meester, niet meer zo vol
haat en zo opstandig zullen zijn. Zij zullen er wel voor oppassen om vijandig tegen
U op te treden! Bovendien heeft de tempel in verband met het ius gladii*
(*Zwaardrecht)van de kant van het hoge Romeinse gerecht bij monde van een
overste een uiterst ernstige waarschuwing gekregen, en die zou hun wel eens voor
altijd de lust kunnen ontnemen om ooit nog iemand zonder een Romeins vonnis ter
dood te veroordelen.’
[11] Ik zei: 'Dat zullen zij ook niet doen, maar in hun woede en moordlust zullen zij
zo'n druk uitoefenen op de Romeinse rechter en zo'n groot aantal betaalde getuigen
tegen hun offerlam naar voren brengen, dat de rechter tenslotte zal moeten doen
wat zij willen. Weliswaar geloven al veel mensen van het volk in Mij en Mijn leer,
maar de tempel heeft toch een grote, zij het ook totaal blinde aanhang, waarmee
men nog van alles uit kan richten. Dat de tempel nog veel aanhangers heeft, bewijst
de bijna ontelbare mensenmenigte die op de feestdagen een bedevaart naar de
tempel maakt. Deze grote, massale bedevaarten tonen immers meer dan voldoende
aan, hoevelen er nog met de tempel verbonden zijn, en hoeveel blinden er nog in
het hele joodse land zijn die God een welgevallige dienst denken te bewijzen als ze
heel gewetensvol doen wat hun door de tempel wordt bevolen. Als je dat goed voor
ogen houdt, zul je nu nog heel weinig joden vinden die voor het leven van Mijn
lichaam borg willen staan.'
51 Het verleden en de toekomst van de joden
[1] Dit gesprek hoorden ook de Romeinen en Agricola stond verontwaardigd op en
zei: 'Heer van alle hemelen en werelden, mocht het gebroed daar beneden ooit
zoiets tegen U van plan zijn, dan zal Uw almacht het ons wel van te voren kunnen
doen weten en dan zullen wij niet aarzelen om Voor altijd een eind te maken aan
dat bedriegersgebroed; ik zal Pilatus daar morgen nog nadrukkelijk op wijzen!'
[2] Ik zei: 'Mijn allerbeste vriend, je hebt meteen op de eerste dag dat je hier kwam,
Mijn legerscharen en Mijn macht gezien, en Ik hoef slechts één wenk te geven of
talloze scharen almachtige engelen staan Mij ter beschikking, waarvan er één al
voldoende zou zijn om de hele aarde en de hele zichtbare hemel in een oogwenk te
vernietigen! Ik ben echter niet naar wereld gekomen om haar te oordelen en te
vernietigen, maar alleen om haar van de ondergang te redden. En daarom moet Ik
de wil van de mensen, hoe ze ook zijn, de vrije loop laten, zelfs wanneer zij zich
aan Mijn lichaam willen vergrijpen; want als Ik daar tegenin ga met de goddelijke
macht van Mijn wil, die Mij door de Vader gegeven is, dan doodt dat de ziel van
ieder mens, en kan niemand denken aan een eeuwig leven na het afleggen van zijn
lichaam en er nog minder aan geloven en erop hopen.
[3] O ja, de mensen hoeven zich helemaal niet aan Mijn lichaam te vergrijpen om
toch het eeuwige leven van hun ziel te kunnen verwerven, zoals ook jullie het
zullen verkrijgen wanneer jullie tot aan het eind van je aardse leven bij Mijn leer
blijven zonder dat zich iemand aan Mij hoeft te vergrijpen; en de ene die zich aan
Mij zou vergrijpen, zou het leven niet hebben en het ook niet verwerven.
[4] Maar daar beneden bij die wereldse mensen liggen de zaken anders. Zij zijn
allemaal duidelijk dienaren van de hel en haar leugenvorst geworden en staan nu in
zijn wereldse dienst. Zij stapelen zonden op zonden en gruwelen op gruwelen,
begaan allerlei hoererij, echtbreuk en bloedschande, en proberen voortdurend
iemand ook totjood te maken door hem de hemel en het eeuwige leven te beloven.
Wanneer iemand echter tot hun geloof is overgegaan, kleden ze hem bijna geheel
uit, opdat hij zich zo de hemel en het eeuwige leven koopt.
[5] Hebben zij zo'n blinde heiden echter helemaal van zijn vermogen ontdaan, dan
zeggen zij met een schijnheilig gezicht: 'Zo, vriend, nu ben je al halverwege op weg
naar de hemel en het eeuwige leven! Tot nu toe hebben wij voor jou gewerkt, maar
van nu af aan moet je zelf werken volgens de wet die we je hebben laten zien,
anders zou ons voorbereidende werk en de offers die je aan God gebracht hebt,
geen waarde hebben!'
[6] En zo beroven zij de een na de ander en doen dan verder totaal niets meer voor
hem; en als hij bij hen komt om raad dan verwijzen zij hem naar hun preken, als hij
die raad niet kan betalen. Kan iemand echter een advies goed betalen, dan krijgt hij
behalve de preek ook een advies dat gewoonlijk uit een listig in elkaar gezette
leugen bestaat.
[7] En omdat deze hemel-en-eeuwig-leven-verkopers zelf niet in de hemel komen,
daar zij er zelf niet in geloven en ook nooit in geloofd hebben, laten zij er ook
niemand anders binnengaan, omdat zij door hun uiterst duistere leugens de weg
daarheen versperren.
[8] Wie dat nog met een helder verstand herkent en naar de waarheid begint te
zoeken, die verdoemen zij weldra als ketter en godslasteraar en zij vervolgen hem
verwoed tot de laatste druppel bloed, zoals zij ook om dezelfde reden de van Gods
geest vervulde profeten voor het merendeel gedood hebben, wier graven zij nu voor
de schijn eren en op bepaalde herdenkingsdagen witkalken. Maar zij zijn zelf als
witgekalkte graven die er van buiten heel stichtelijk uitzien, maar van binnen vol
kadavers zijn en vol walgelijke lucht.
[9] Jullie denken nu natuurlijk bij jezelf: 'Ja, als dit boze gebroed al sinds zo lang zo
is, dan had God hen toch ook al lang volkomen kunnen vernietigen! ' Ja, dat had
God ook wel kunnen doen en dat heeft Hij ten dele ook gedaan door allerlei
gerichten, die eens zover gingen dat het hele joodse volk veertig jaar lang in de
harde gevangenschap van Babylon terechtkwam, en de tempel van Salomo en
grotendeels ook de stad Jeruzalem verwoest werden. Daarop deed het volk weer
boete en keerde tot God terug. En het werd weer vrij en kwam weer in dit beloofde
land, bouwde de stad en de tempel opnieuw op en leefde toen een tijdlang helemaal
volgens de regels. Maar toen het weer tot uiterlijke glans en aanzien kwam, begon
het langzamerhand ook van de juiste wegen af te wijken en maakte het voor
zichzelf wetten, - dat wil zeggen voornamelijk de tempel, die deze wetten in de
plaats stelde van de goddelijke wetten, en spoorde het volk aan om deze menselijke
wetten streng op te volgen, terwijl de priesters openlijk aan het volk leerden: 'Het is
verdienstelijker voor jullie om deze nieuwe wetten op te volgen dan de oude!' En
zo ging het almaar door, en het werd slechter en goddelozer dan tijdens de richters
en koningen.
[10] Het ontbrak echter nooit aan vermaningen en ten dele ernstige beproevingen,
die helaas geen vruchtbare bodem meer vonden. Toen het volk en hun koningen en
priesters nauwelijks meer dachten aan de levende God, en iedereen er in de roes
van de wereld op los leefde, zond God weer profeten en waarschuwde het volk
ernstig, dat er een machtige vijand in het land toegelaten zou worden die alle joden
zou onderwerpen en hun koningen gevangen zou nemen, en die de vrouwen,
dochters, ossen, koeien, kalveren en schapen van de joden als gijzelaars zou
wegvoeren, en ook veel goud, zilver, edelstenen en parels van hen zou afnemen, en
dat het volk voor altijd zou worden geknecht. Kortom, het werd de joden in goed
begrijpelijke taal beschreven hoe het hun zou vergaan als zij hun wereldse wetten
en hun wereldse gezindheid niet zouden verlaten. Maar dat was allemaal tevergeefs
en de voorspelling ging in vervulling, want de Romeinen drongen het land binnen,
veroverden het en handelden volgens de voorspelling.
[11] Toen kregen de joden wereldse wetten genoeg in hun land, die zij op leven en
dood moesten nakomen. De tempel keerde daarna onder enkele vrome priesters
tijdelijk weer tot God terug, bleef daar echter niet bij en is sinds -zeg maar – dertig
jaar helemaal afgegleden tot een rovershol en een moordkuil, en is nu als tempel
slechter dan een willekeurige afgodentempel uit de voortijd of uit de hedendaagse
tijd.
[12] En hoewel Ik nu als de Heer, omhuld met een lichaam, Zelf in de
tempelonderwijs, terwijl Ik de duidelijkste tekenen doe en al het volk en de
.tempeljoden de waarheid leer, helpt dat toch helemaal niets, en de Fanzeeën gaan
nog erger dan ooit hun gang met liegen en bedriegen, en beraadslagen voortdurend
hoe zij Mij uit deze wereld kunnen helpen. En zelfs dat zal hun nog toegestaan
worden, opdat de maat van hun gruwelen vol zal worden. Maar dan komt ook het
jullie allen in het tweede verschijnsel getoonde grote gericht over dit volk, en
daarmee ook het einde van hen, als joden, waarna zij dan als kaf naar alle uiteinden
der aarde verstrooid zullen worden. En hun naam, die tot nu toe overal geroemd
werd, zal veracht worden.
[13] Als zij deze tijd van grote genadige beproeving herkend zouden hebben, dan
zouden zij zeker voor eeuwig het eerste volk van de hele oneindigheid geworden en
ook gebleven zijn; maar juist omdat zij deze grote tijd der tijden niet wilden
herkennen, zullen zij dan ook door het grote gericht dat over allen is begonnen, het
laatste volk van de aarde worden. Verstrooid onder alle volkeren der aarde zullen
zij onder allerlei vervolgingen gelijk de vogels in de lucht hun voedsel moeten
zoeken, en zij zullen overalonderdanig zijn.
[14] En ook al zullen er in latere tijden enkelen zijn die bergen geld zullen
verzamelen, dan zullen zij daarvoor toch nergens op aarde een land, een rijk of een
vorstendom kunnen kopen; en tot getuigenis van Mijn voorspelling zullen zij zo
blijven tot aan het einde der tijden van deze aarde.'
52 Noodlot of vrijheid van wil?
[1] (De Heer): 'Denk echter niet dat dit zoiets is als wat bepaalde blinde wereldse
geleerden 'voorbeschikking' noemen, alsof God al voor ieder mens voorbeschikt
zou hebben wat hem in zijn korte of langere leven te wachten staat! Iets dergelijks
te denken of te geloven kan voor de ziel de dood betekenen, omdat die leer een
heimelijke uitwas is van de hel en het absolute tegendeel is van de ware
levensprincipes van God voor de mensen. De mensen bepalen zelfhun lot door hun
vrije wil verkeerd te gebruiken en niet alle zeven levensgeesten in zichzelf te willen
opwekken, waardoor zij ook niet tot de ware aanschouwing komen van hun
innerlijke, ware en onvergankelijke levensschat. Daardoor komen zij op zijwegen
en willen dan ook in het licht van de wereld het ware, innerlijke levenslicht
opzoeken en daar dan blijmoedig naar handelen en wandelen.
[2] Maar wanneer de ziel van een mens zich eenmaal behoorlijk in de donkerste
nacht van haar zelfgeschapen wereldse waan bevindt, kan ook geen van de engelen
van de hemel haar een andere richting geven zonder haar innerlijke vrije wil aan te
tasten, en niemand kan dan zeggen: 'Zie, dat was dus de bestemming van deze
mens!' Ja, het was ongetwijfeld wel een bestemming, maar die ging niet van God
uit, maar van de mens zelf.
[3] Van God uit werd het slechts toegelaten, en wel als gevolg van de volkomen
vrije wil van de mens. En wat Ik nu zei over één mens, dat geldt ook voor een heel
volk. Het is en blijft zelf de schepper van zijn tijdelijk en eeuwig lot.
[4] Het zou dus een groot misverstand zijn om aan te nemen dat God al van
eeuwigheid voorbestemd zou hebben dat dit alles, wat Ik jullie nu door de
verschijnselen getoond en mondeling voorspeld heb, zo zou moeten gebeuren. O
nee, dat is geenszins het geval! Maar toch zal alles zo gebeuren, omdat de mensen
het zo willen, omdat het allergrootste en invloedrijkste deel van hen zich heel
welbehaaglijk en met enorme hardnekkigheid vrijwillig in de totale nacht van de
hel bevindt, en nu zelfs na Mijn geweldig machtige oproep deze nacht van de dood
niet wil verlaten.
[5] Want meer dan wat Ikzelf nu doe, gedaan heb en nog zal doen, kan onmogelijk
gedaan worden zonder de volkomen vrijheid van de menselijke wil aan te tasten en
wiens ogen dan niet opengaan en wie zich daar dan nog niet naar richt, diens
blindheid en onverzettelijke verstoktheid van hart zijn dan door geen enkel middel,
waarvan iedereen kan zeggen dat het een waar en goed en zacht middel is, meer te
genezen. In zo'n geval moet dan het gericht komen en als laatste middel werken.
Maar opdat het gericht los kan breken, moet eerst de maat van het kwaad waardoor
het veroorzaakt wordt, vol zijn, wat bij dit volk binnenkort -zoals ik gezegd heb het geval zal zijn. Denk er dus nu niet al te angstig over na, want niet Ik, maar de
mensen die niet te bekeren zijn, willen het zo!'
[6] Toen zei Nikodemus: 'Maar Heer en Meester, dan ziet het er voor de mensheid
toch wel ontzettend slecht uit! Als God Zelf zulke mensen nooit helpen kan, zelfs
niet tegen hun domme wil en eigenzinnigheid in, wie zal hen dan nog wel kunnen
helpen?'
[7] Ik zei: 'Ja, vriend, jij begrijpt heel veel aardse dingen niet, die je toch ziet en
kent, - hoe wil je dan zuiver geestelijke dingen begrijpen, die je niet ziet of voelt?
Ik heb toch gezegd dat God de mens met betrekking tot zijn innerlijke, geestelijke
ontwikkeling niet met Zijn almacht leidend en sturend mag beïnvloeden, vanwege
Zijn eeuwige ordening. Want als God dat zou doen, dan zou de mens een dode
machine worden en nooit tot een volkomen vrij, zelfstandig leven kunnen komen.
[8] Breng de ergste roofmoordenaar maar eens bij Me, dan zal Ik hem in een
oogwenk omvormen tot een engel des lichts; maar dan zal daardoor zijn eigen ik zo
goed als volledig dood zijn! Zodra Ik Mij echter weer terugtrek met de geest van
Mijn almachtige wil, wordt zijn eigen ik weer actief, en zal de oude
roofmoordenaar weer voor je staan. Want zijn liefde is roof en moordlust en dat is
dus zijn leven; neemt men dat van hem af, dan is hij volkomen dood en heeft
helemaal opgehouden te bestaan.
[9] Maar toch kan zo 'n mens zijn leven nog beteren en wel door de zeer kwalijke
toestand waarin hij zichzelf door zijn verkeerde liefde gebracht heeft. Want de ziel
van de mens begint pas over de oorzaak van haar beroerde en ongelukzalige
toestand na te denken, als zij zich reeds door eigen toedoen in het harde gericht
bevindt; en als de ziel eenmaal de oorzaak daarvan begint in te zien, zal zij ook
gauw de wens in zich voelen opkomen, bevrijd te worden uit haar slechte toestand,
en dan zal zij naar middelen gaan zoeken om zich uit dat harde gericht te bevrijden.
[10] En als de ziel eenmaal die wens en wil in zich heeft, dan is zij ook in staat een
licht in zich op te nemen dat haar van boven af door allerlei adequate middelen
wordt aangereikt.
[11] Grijpt de ziel de haar geboden middelen aan, dan begint haar vroegere slechte
liefde zich uit en in zichzelf in een goede en betere liefde te veranderen. Het wordt
lichter en lichter in haar, en zij gaat trapsgewijs tot een hogere levensvervolmaking
over, en dat is slechts mogelijk door een heel streng gericht toe te laten. En
bijgevolg zal er dus ook over de joden, wanneer de maat van hun gruweldaden vol
is, een zeer streng gericht toegelaten worden, zowel hier als aan gene zijde, en dat
zal hen voor alle tijden der tijden zeer verdeemoedigen, omdat zij nooit de
heerschappij over een volk zullen verwerven.’
53 Over de maat van het goede en het slechte
[1] Nikodemus zei: 'Heer en Meester, maar waarom moet er pas zo'n zwaar gericht
over een volk komen als de bepaalde maat van al zijn mogelijke zonden vol is
geworden? En wat is dat voor een maat, en waaruit bestaat die?'
[2] Ik zei: 'Dat is toch wel wat vreemd, dat jij als Oudste van de tempel en van de
hele stad dat niet begrijpt, terwijl je toch zo vele malen de wijze spreuken van
Salomo voor jezelf en voor de anderen gelezen hebt! Als een kind in het
moederlichaam eenmaal volgroeid is, dan is zijn maat als foetus vol en komt het ter
wereld. Een vrucht aan de boom heeft zijn maat bereikt als hij volledig rijp is,
waarop hij dan van de boom valt. Een mens die de wet goed kent, geheel daarnaar
leeft en deze uit liefde tot God en zijn naaste niet meer overtreedt, heeft daardoor
de duidelijke maat van zijn eigen levensvoleinding vol gemaakt, en is daardoor
reeds in dit leven een burger van de hemelen geworden, omdat hij de geestelijke
dood in zich volkomen heeft overwonnen en vol van het eeuwige leven uit God is
geworden.
[3] Maar een mens, die ten eerste al nooit echt de moeite neemt om de levenswetten
van God beter en duidelijker te leren kennen - omdat het vermaak van de wereld
hem daar te veel van afhoudt - en die zich van de ene zinsverrukking in de andere
stort, die begint God te vergeten, en daardoor verdwijnt zijn geloof in Hem steeds
meer. Als hij echter zijn geloof in een God verliest, dan worden zijn ouders ook
hinderlijk voor hem. Niet alleen dat hij hun niet meer gehoorzaamt, maar hij ergert
hen steeds door alle mogelijke ongehoorzaamheid, slaat hen tenslotte zelfs, besteelt
hen en verlaat hen. En als hij zijn ouders niet eerbiedigt, heeft hij al helemaal geen
respect voor zijn medemensen. Hij bedrijft hoererij. in allerlei vorm, wordt een
dief, een rover en een moordenaar om zich middelen te verschaffen waarmee hij
zich nog meer aan zijn lusten en slechte hartstochten over kan geven. En zo heeft
deze mens zich tenslotte van alle levenswetten ontdaan en handelt dan volgens de
wetten van zijn slechte en kwade aard, en zondigt op die wijze volledig tegen de
hele wet. Daardoor heeft hij echter ook de maat van het kwade vol gemaakt, is een
duivel geworden en heeft daardoor dan ook in zichzelf en uit zichzelf het gericht
over zich doen losbreken; in zijn grote kwelling en pijn moet hij zich nu zelf
verwijten dat niemand dan alleen hijzelf de schuld daarvan was.
[4] Dat echter, zodra de maat der zonden vol is, heel zeker het gericht volgt -wat de
eigenlijke geestelijke dood is - is door God al sinds eeuwigheid zo bepaald en
onveranderlijk voor de hele toekomstige eeuwigheid vastgesteld; want als dat niet
zo was, dan zou er geen vuur, geen water, geen aarde, geen zon en geen maan en
ook geen schepsel daarop zijn.
[5] Het vuur is wel een kwaad element, en als het je zou vastgrijpen, zou het je
dood zijn. Maar moet er geen vuur zijn, omdat het voor de mensen wel eens gauw
dodelijke kan zijn? Zie, de aarde heeft een bepaalde aantrekkingskracht, tengevolge
waarvan ieder lichaam zwaar wordt en onophoudelijk naar haar middelpunt
getrokken wordt! Tengevolge van deze eigenschap van de aarde kun je van een
hoogte vallen en jezelf doden. Moet de aarde die eigenschap dan niet bezitten,
omdat die de dood van een mens kan veroorzaken? O, dan zou het ervoor de aarde
al gauw slecht uitzien, want zij zou uit elkaar vallen en nog vollediger oplossen dan
een stuk ijs in de zon, en dan zou het met alle schepselen die zich daarop bevinden
gedaan zijn! Want waar zouden die moeten leven als zij geen vaste ondergrond
hadden? En zie, deze noodzakelijke eigenschap van de aarde en van al haar materie
is ook een gericht dat van God uitgaat voor alle materie, anders zou er geen materie
zijn!
[6] En zo is alles watje in deze wereld ook maar zien kunt, een gericht dat door
God is ingesteld, en wie zich van het geestelijke en dus ook van God afwendt en
zich in zijn ziel op de materie van de wereld richt, kan onmogelijk ergens anders
terechtkomen dan in het oude gericht en de dood daarvan; want de vrijheid en het
volkomen afwezig zijn van gerichten is alleen in de zuivere geest uit God, die ieder
ten deel kan en zal vallen die volgens Mijn leer leeft, en gelooft dat Ik vanuit God
als Zelf God in deze wereld ben gekomen om alle mensen het ware levenslicht en
het eeuwige leven te geven. Want Ikzelf ben de waarheid, het licht, de weg en het
leven. - Begrijp je dat nu?'
54 De uitleg van het derde lichtverschijnsel
[1] Nikodemus zei: 'Heer en Meester, dat begrijp ik nu en ik dank U uit het diepst
van mijn hart voor deze zeer belangrijke lering! Maar omdat U ons nu de twee
lichtverschijnselen hebt uitgelegd, zou ik U willen vragen om ons het derde
verschijnsel ook nog uit te leggen; want daar moet iets heel bijzonders in verborgen
zijn.'
[2] Ik zei: 'ja, ja, Ik zal jullie het derde verschijnsel wel uitleggen, maar jullie zullen
het niet goed begrijpen; want wat de nog verre toekomst zal brengen, zullen jullie
pas duidelijker inzien als jullie in de geest wedergeboren zijn. Maar Ik zal er toch
iets over vertellen, luister dus!
[3] De uit de hemelen op aarde teruggekeerde lichtzuil ben Ik in de geest van Mijn
levende woord, dat Ik in de toekomst in de harten van die mensen zal leggen die
Mij liefhebben en zich aan Mijn geboden zullen houden; naar hen zal Ik Zelf
komen en aan hen zal Ik Mij openbaren. En zo zullen zij allen opnieuw door God
onderwezen worden.
[4] Dat de zuil in talloos vele delen uiteengaat, betekent dat de innerlijke,
geestelijke betekenis onthuld zal worden van al Mijn woorden en leringen, die Ik
sinds het begin van het menselijk geslacht aan de mensen bij monde van de
aartsvaders, de profeten en zieners en nu Zelfheb gegeven.
[5] Uit al die vele gedeeltelijke onthullingen van de innerlijke, geestelijke betekenis
van Gods woord zal uiteindelijk een ware en grote licht en levensleer ontstaan, en
deze leer zal dan het grote en nieuwe Jeruzalem zijn, dat uit de hemelen naar de
mensen zal neerdalen. En wie in de nieuwe leer zullen zijn en leven, zullen in het
nieuwe Jeruzalem wandelen en er eeuwig wonen, en aan hun grenzeloze zaligheden
zal nooit een einde komen. Want Ikzelf zal bij hen zijn en zij zullen de talloze
heerlijkheden van Mijn liefde, wijsheid en almacht aanschouwen.
[6] Er zal echter vanaf de ondergang van deze oude stad Jeruzalem tot aan de tijd
waarop de nieuwe stad Gods op aarde komt, weinig licht bij de mensen op aarde
zijn; want er zullen maar al te gauw een groot aantal valse profeten en priesters in
Mijn naam opstaan en valse wonderen verrichten en de mensen misleiden en blind
maken. ja, de antichrist zal met hulp van de aardse koningen zulke dingen doen, dat
zelfs Mijn uitverkorenen, als Ik dat toe zou laten, verleid zouden kunnen worden
om hun knieën te buigen voor de nieuwe Baal. Dan zal Ik weer een tijd van grote
nood onder de mensen laten aanbreken, zoals er nog niet eerder onder de zon is
voorgekomen. Dan zal Baal evenals de grote hoer van Babel terneer geworpen
worden, en het licht van het levende woord in de harten van vele mensen zal dan
gaan schijnen en zal de mensen die gebukt gaan onder deze nood oprichten en
verlossen, en zij zullen zich allen verheugen in het nieuwe licht en Mijn naam
loven en prijzen.
[7] In die tijd zullen de mensen dikwijls omgang hebben met de reine geesten uit
Mijn hemel, die hun leraren zullen zijn en hen zullen onder wijzen in alle geheimen
van het eeuwige leven in God, zoals dat in het derde verschijnsel aan jullie werd
getoond doordat er mensen door de twaalf poorten in en uit gingen.
[8] De twaalf poorten betekenden nu echter niet meer dat de nieuwe stad gebouwd
was uit de twaalf stammen van Israël, maar uit de twaalf voornaamste
grondbeginselen van Mijn leer, welke zijn vervat in de tien geboden van Mozes en
in Mijn twee nieuwe geboden van de liefde; want dat zijn de poorten waardoor de
mensen voortaan zullen binnengaan in de nieuwe stad van God, die vollicht en
leven is.
[9] Alleen degene die Mijn geboden zal houden, zal ook deze stad binnengaan en
hem zal licht en leven gegeven worden; wie echter de geboden niet zal houden, zal
ook niet in deze nieuwe stad komen. De twaalf soorten edelstenen waaruit de muur
om de grote stad gebouwd was, waren eveneens weer een aanduiding van dezelfde
twaalf geboden.
[10] Deze twaalf geboden zijn voor de mens dus niet alleen de ingangspoorten tot
het licht en het leven, maar ook zijn onverwoestbare bescherming en afscherming,
en de poorten en machten van de hel of de materiële wereld kunnen die nooit
verwoesten of overwinnen.
[11] Ook hebben jullie bij het verschijnsel opgemerkt, dat de stenen van de muren
in al hun kleuren ook een sterk licht uitstraalden. Dat toonde jullie dat in de
gegeven twaalf geboden ook alle graden van de goddelijke wijsheid vervat zijn, en
zo kan de mens alleen maar door het houden van de twaalf geboden tot volmaakte
wijsheid komen. Want in de geboden ligt alle wijsheid uit God, en omdat daarin al
Gods wijsheid ligt, ligt ook alle goddelijke macht en kracht er in besloten, omdat in
deze geboden de alwijze en almachtige wil en daardoor de hoogste vrijheid
besloten ligt.
[12] Wie dus door het houden van de geboden de wil van God tot de zijne heeft
gemaakt, die heeft ook de goddelijke macht en de goddelijke vrijheid tot de zijne
gemaakt; hij heeft de toestand van de ware geestelijke wedergeboorte bereikt en is
als een waar kind van God zo volmaakt als de Vader in de hemel Zelf
[13] En Ik zeg nu tegen jullie allen, dat jullie door nauwkeurig de geboden op te
volgen er naar moeten streven om reeds hier op aarde even volmaakt te worden als
de Vader in de hemel, dan zullen jullie ook kunnen doen wat Ikzelf nu doe en nog
grotere dingen. En als jullie je in deze toestand bevinden, zijn jullie reeds tijdens dit
leven burgers van het nieuwe Jeruzalem. Dat is dus de betekenis van het derde
verschijnsel. Hebben jullie dat goed gehoord en begrepen?'
[14] Deze uitleg van Mij over het derde verschijnsel verwonderde allen zeer en ze
dachten een poos diep na, maar wisten toch niet precies in hoeverre zij deze laatste
uitleg goed of misschien toch niet helemaal begrepen hadden.
55 Het zien van Gods wijsheid door de wedergeboorte
[1] Nikodemus zei, na een poosje diep te hebben nagedacht: 'Heer en Meester,
groots en diepgaand is hetgeen U ons nu zo helder hebt laten zien en ik zal U er wel
nooit genoeg voor kunnen danken; maar omdat dit alles zo veelomvattend en
diepgaand is, heb ik het, zoals misschien ook sommige anderen, niet helemaal door
en door kunnen begrijpen. Ik zie wel in dat het ook door verdere uitleg voor mij
niet helderder zou worden, daarom zeg ik dan ook niet: Heer, maak me dat nog
duidelijker en begrijpelijker!’
[2] Ik zei: 'Daar heb je ook volkomen gelijk in. Dit is voor jou en voor menigeen
niet duidelijker uit te leggen, maar je zult dat alles en nog veel meer pas begrijpen
wanneer je in de geest bent wedergeboren.
[3] Mijn woord en Mijn prediking aan jullie kan niet gegeven worden op de
verstandelijke manier waarop de mensen van hun wereldse kennis spreken, maar zij
moeten blijk geven van de geest, die jullie volledig onbekend is, en van zijn kracht,
opdat jullie geloof en toekomstige kennis niet gebaseerd is op de wijsheid van de
geestelijk blinde mensen, maar op de wonderbare kracht van de geest uit God.
[4] Wel, Mijn manier van leren en spreken is in de ogen van de wereldse geleerden
een dwaasheid, omdat zij niets afweten van de geest en zijn kracht en met hun
grove zintuigen niets waarnemen; maar toch is Mijn leer een wijsheid van de
diepste en verhevenste soort, echter alleen voor de ogen, oren en harten van de
volmaakte mensen, die van goede wil zijn en de geboden van God altijd gehouden
hebben. Maar voor de wijzen en leiders van deze wereld, die net als hun wijsheid
vergaan, is Mijn leer dat natuurlijk niet.
[5] Ik spreek tot jullie over de verborgen wijsheid van God, die Hij reeds vóór de
schepping van deze materiële wereld heeft ingesteld voor jullie eeuwige
levensluister, en die verborgen wijsheid heeft nog geen Farizeeër geen Oudste en
schriftgeleerde of tempeloverste met zijn wereldse verstand in de Schrift ontdekt;
want wanneer zij deze verborgen wijsheid ooit zouden hebben waargenomen, dan
zouden zij er niet voortdurend over beraadslagen hoe zij Mij, de Heer van
eeuwigheid, kunnen doden en vernietigen. Maar laat hen het maar proberen en
beraadslagen; want naar hun werken zal ook hun loon zijn!
[6] Tegen jullie zeg Ik echter, zoals er geschreven staat: 'Geen mensenoog heeft
ooit gezien, geen oor gehoord, en in geen mensenhart is opgekomen wat God
diegenen heeft bereid die Hem liefhebben en Zijn geboden houden!’
[7] Wat Ik jullie nu openbaar, dat openbaart Gods geest aan jullie geest, opdat ook
jullie geest Gods diepe wijsheid zal onderzoeken en leren kennen. Want alleen de
geest doorziet en onderzoekt alle dingen en, daardoor gelouterd, ook Gods diepe
wijsheid. En zo ontvangen jullie van Mij niet de geest van de wereld, die jullie
nooit nodig hebben, maar de geest uit God, opdat jullie door deze geest volledig
kunnen vatten en begrijpen wat jullie door Mij als door God gegeven is.
[8] Daarom kan Ik met jullie daar niet over spreken zoals geleerden dat doen, maar
alleen met woorden waarmee de geest van God onderwijst en alle dingen vanuit de
geest richting geeft, en jullie kunnen Mij daarom ook niet geheel begrijpen, omdat
jullie ziel nog niet helemaal vervuld is van de geest. Maar wanneer jullie ziel zich
met alle liefde en een vrije goede wil geheel zal bevinden in de geest uit God, die
jullie nu ontvangen, dan zullen ook jullie zelf alle dingen vanuit de geest benaderen
en alles goed zien en begrijpen wat jullie nu nog duister en onbegrijpelijk
voorkomt.
[9] Jullie vernemen nu echter toch al iets van de eeuwig ware geest van God en
jullie kunnen ook al veel vanuit een geestelijk standpunt bezien. Maar de door en
door natuurlijke mens merkt niets van Gods geest in zichzelf, en als men daar met
hem over spreekt, is dat voor hem een dwaasheid, omdat hij niets in zich heeft
waarmee zijn ziel de dingen vanuit de geest kan beoordelen. Want als een mens
geestelijke dingen wil verstaan en begrijpen, moet eerst zijn ziel en alles geheel van
de geest doordrongen zijn, want al het leven en al het ware licht en alle ware kracht
is enkel in de geest aanwezig, die alleen aan alles de juiste richting geeft en door
niemand kan worden tegen gehouden.
[10] De natuurlijke mens, die nog zonder geest is, bestaat uit de gerichte materie,
en zijn natuurlijke leven is hem door Gods geest alleen maar als een middel
gegeven waardoor hij in staat is het ware geestelijke leven in zichzelf op te wekken,
als hij dat wil. Hij kan dus met zijn natuurlijke verstand Gods geboden wel
herkennen en dan de wil opvatten om die ook na te volgen en ernaar te leven en te
handelen. En als hij dat doet, dringt Gods geest ook in zijn ziel in zoverre hij in het
houden van Gods geboden en in het geloof aan de ene God en in de liefde tot Hem
en zijn naaste gevorderd is.
[11] Wanneer de ziel daarin zo sterk is geworden dat zij nooit meer terug kan
vallen, is dat al een zeker bewijs dat zij geheel en al doordrongen is van Gods
geest, die alles wat zij ziet en weet een geestelijke richting geeft; zo'n ziel heeft
daardoor haar vroegere dode materie volkomen overwonnen en is met de geest van
God, die haar doordrongen heeft, één geest, één kracht, één licht en één waar,
onverwoestbaar leven geworden, dat door niemand meer gericht kan worden.
[12] Jullie moeten daarom vóór alles het ware rijk van God en zijn gerechtigheid
zoeken, al het andere zal je er dan vanzelf bij gegeven worden, want dat zal Gods
geest dan in je doen. Maak je in het geheel geen zorgen over aardse dingen, niet
eens over wat je de komende dag zult eten en drinken en waarmee je je lichaam
zult bekleden, want dat is iets waarover de heidenen zich zorgen maken en andere
mensen van de wereld die de ware God nog nooit hebben leren kennen. Als de
ware geest in jullie zijn volle wedergeboorte heeft bereikt, zullen ook jullie
daarmee alles bereikt hebben wat je nodig hebt.
[13] Als jullie op Mijn wegen zullen wandelen en blijven, zoals Ik jullie dat leer en
geleerd heb, dan zullen jullie ook in Mij zijn en Mijn geest in jullie, en daarmee
zullen jullie alles kunnen doen en tot stand brengen wat zijn wijsheid jullie zal
zeggen en wat zijn wil in jullie zal willen. En daarmee is jullie alle noodzakelijke
wereldse verzorging voor de tijd van je aardse leven ook in meer dan overvloedige
mate gegeven.
[14] Jullie hebben nu bij Mij gezien wat voor de geest allemaal mogelijk is; wat
echter voor Mijn geest mogelijk is, zal ook voor jullie geest mogelijk zijn, als hij
één wordt met Mij. Hoe hij met Mij één kan worden, heb Ik jullie herhaaldelijk
laten zien, handel daar dan naar, dan zullen jullie deze belofte van Mij in jezelf
volledig in vervulling zien gaan!
[15] Maar nu zullen we, omdat we vandaag veel gedaan en tot stand gebracht
hebben en het al enige uren na middernacht is, wat rust nemen en morgen aan het
werk voor de nieuwe dag beginnen!’
[16] Lazarus zei: 'Heer, voor zoveel mensen zal ik nauwelijks voldoende
slaapplaatsen hebben!’
[17] Ik zei: 'Maar waarom? Laat iedereen op z'n plaats blijven zitten, op z'n armen
steunen en uitrusten, dan zal hem dat heel goed bekomen!'
[18] Daarmee was Lazarus volkomen tevreden en hij deed dat zelf ook.
[19] Nikodemus wilde nu naar huis gaan om overdag niet op de berg gezien te
worden, want hij was bang voor de Farizeeën.
[20] Maar Ik zei tegen hem: 'Wees niet bang voor degenen die je niets kunnen
doen! Als Ik het wil en jij het gelooft, kun je ook op klaarlichte dag ongezien deze
berg verlaten en naar je werk gaan.'
[21] Nikodemus zei: 'Dan blijf ik, want mijn familie zal zeker van uit gaan dat ik in
de tempel aan het werk ben.,
[22] Ik zei: 'Zeer zeker, blijf dus en rust ook wat uit.'
[23] Na deze woorden van Mij werd het stil in de zaal en iedereen gaf zich over aan
een korte rust, die het lichaam zeer versterkte.
[24] Maar onze Rafaël ging op Mijn innerlijke bevel naar de slaven, die nog niet
sliepen, en bracht hen op dezelfde wijze tot rust, en bleef tot zonsopgang bij hen en
zorgde ervoor dat zij allen zeldzaam mooie dromen hadden; want het was
kenmerkend voor deze kinderen uit het noorden om allerlei voorspellende dromen
te hebben. En als zij in hun droom mooie en wonderbaarlijke dingen gezien
hadden, dan waren zij overdag in een verheven stemming en vroom, geduldig en
opgewekt.
[25] En zo kreeg hier ieder het zijne.
56 Het wezen van de engelen
Liefde en wijsheid, hart en verstand
[1] Wij rustten en sliepen nog heerlijk, terwijl de zon al boven de verre horizon
opkwam. Toen werden Lazarus en zijn waard wakker en de laatste stond vlug op
van zijn stoel en verliet het vertrek om de bedienden te wekken, zodat zij een goede
en rijkelijke ochtendmaaltijd konden gaan klaarmaken. Daardoor kwam weldra
alles in huis tot leven en ontwaakten ook wij, stonden op van onze plaatsen en
gingen naar buiten.
[2] Voor het huis was een bron die goed en zuiver water gaf en Ik zei tegen
Lazarus: 'Broeder, laat ons, om Nikodemus geen ergernis te geven, kruiken brengen
en die met water vullen, zodat we onze handen kunnen wassen en er niet gezegd
kan worden dat we het brood met ongewassen handen eten!'
[3] Dat gebeurde, en allen wasten hun handen, gezicht en ook hun voeten, waarna
er schone doeken gebracht werden waarmee men zich kon afdrogen.
[4] Na het wassen, kwam ook Rafaël weer bij ons en vertelde aan Lazarus dat de
jeugd nog heel lekker lag te slapen en te dromen, en dus de eerste uren nog niet
gewekt moest worden. En zo gebeurde het dan ook, omdat dat hard nodig was voor
de jongeren die door de verre, slechte reis erg vermoeid waren.
[5] Maar nu bij daglicht merkte Nikodemus de verblindende schoonheid van Rafaël
pas goed op en hij raakte niet uitgekeken op hem. Na een ogenblik van diepe,
innerlijke verbazing zei hij tegen Mij: 'Maar Heer en Meester, waar komt deze
bovenaards mooie jongeman toch vandaan? Hoe heet hij? Nee, ik heb nog nooit
een dergelijke mannelijke schoonheid gezien! Dicht bij hem staat weliswaar ook
een heellief meisje, maar hoe aards is zij vergeleken bij deze meer dan hemels
mooie jongeman! Kijk eens hoe prachtig zijn gouden haar over zijn etherisch
zachte hals golft, die vrijwel sneeuwwit is! Wat is zijn gezicht onbeschrijflijk mooi!
Hoe zacht, vol en teer zijn zijn armen en voeten! Alles aan hem is zo keurig en
verzorgd, hoewel heel eenvoudig, dat ik als een Oudste van de stad en van de
tempel zelfs in mijn dromen nog nooit iets dergelijks heb gezien. Werkelijk, deze
jongeman kan geen kind van deze aarde zijn! Als hij vleugels zou hebben zoals de
cherubijnen, die in het Allerheiligste van de tempel de ark bewaken, dan zou hij
een volmaakte engel van God zijn!'
[6] Ik zei: 'Denk je dan dat de engelen van God vleugels moeten hebben om engel
te zijn? Dan vergis je je heel erg! Hadden de drie mannen die bij Abraham
kwamen, vleugels? Of de jongemannen die Lot redden, of de engel die de jonge
Tobias leidde? Het is Mij niet bekend dat er ergens in de Schrift melding wordt
gemaakt over hun vleugels. Ook de engel die aan Abraham verscheen, toen hij zijn
enige zoon Isaak moest offeren, en die hem daarvan afhield, had volgens de Schrift
geen vleugels.
[7] Alleen de beide metalen cherubs moest Mozes symbolisch met vleugels
uitbeelden om aan de toen nog zeer zintuiglijk ingestelde joden aan te geven dat de
zuivere geesten uit Gods hemelen in alles uiterst snel zijn in het denken, besluiten,
handelen en ten uitvoer brengen. Nu kent de natuurlijke mens op aarde geen
snellere beweging dan de vlucht van de vogels in de lucht door middel van hun
vleugels, en daarom heeft Mozes de Cherubs dan ook op Gods bevel vleugels
moeten geven, om de snelheid van het geestelijke zintuiglijk waarneembaar te
maken voor de mensen. Maar in werkelijkheid heeft geen enkele engel van God
ooit een paar vleugels gehad.
[8] De vleugel betekent dus alleen maar de hoge graad van de wijsheid en de kracht
van al het zuiver geestelijke, maar niet dat een zuivere geest ook als een vogel op
Gods bevel van de hemel naar de aarde en vandaar weer terug moet vliegen.
Overigens is er in de ware hemel nooit een engel geweest die niet eerst op de een of
andere aarde mens is geweest. De heel onjuiste voorstelling die jullie hebben van
engelen, dat ze namelijk als zuivere geesten geschapen zouden zijn, heeft alleen
maar betrekking op de werkende krachten en machten van God, waardoor Gods
alomtegenwoordigheid tot uitdrukking komt, die in alle oneindigheid werkt, en
waarvan een mens zich geen voorstelling moet maken, omdat het oneindige uit God
voor ieder begrensd wezen werkelijk onvoorstelbaar is, iets wat hopelijk niet
moeilijk te begrijpen is.
[9] Omdat ieder mens echter, wat zijn ziel betreft, geroepen is om een ware engel in
Gods hemelen te worden, kan deze mooie en kuise jongeman evengoed zonder
vleugels op deze aarde zijn als Ikzelf, de enige Heer van hemel en aarde, nu in een
lichaam bij jullie ben en jullie Zelf onderwijs en tegelijkertijd toch de hele
oneindigheid in stand houd. Overigens staat er geschreven: 'In die tijd zullen jullie
Gods engelen zien opstijgen en neerdalen, die de Heer zullen dienen!' En dus kan
deze jongeman ook heel goed een engel zijn. - Hoe denk je daarover?'
[10] Nikodemus zei: 'Ja, ja, hij is er in ieder geval meer dan mooi genoeg voor,
maar hij stijgt niet op en daalt niet neer tussen aarde en hemel!'
[11] Ik zei: 'O, grote blindheid van de mensen! Hoe kun jij, een man met zoveel
ervaring, nu toch denken dat engelen uit de materiële hemel op deze eveneens
materiële aarde neerdalen en vandaar weer opstijgen, en dat de mensen dat dus
zullen zien, en ook hoe die engelen Mij zouden dienen?! Het opstijgen en neerdalen
van de engelen betekent toch alleen maar: van de liefde opstijgen tot de ware
wijsheid en met de wijsheid weer terugkeren naar de liefde, die de ware levende
geest uit God in jullie is.
[12] Als een mens in zijn hart de liefde tot God en zijn naaste echt opwekt en
vasthoudt, stijgt hij daardoor op tot de wijsheid ofwel tot het juiste en diepe inzicht
in alle dingen. Als een mens echter tot dat inzicht is gekomen en Gods onbegrensde
liefde, wijsheid en macht dieper en dieper beseft en begrepen heeft, wordt hij vol
deemoed en levende liefde tot God. In dat geval daalt hij dan weer af in zijn hart,
verlicht het nog meer en maakt het vuriger in de liefde tot God.
[13] 'Maar', zegje bij jezelf, 'stelt deze aarde dan de liefde en de hemel de wijsheid
voor, terwijl het op aarde toch zo liefdeloos toegaat en er vanuit de hemel alleen
maar goeds komt - heel zelden misschien iets minder goeds?'
[14] Ja, in het hart van de mens als de zetel van de liefde, gaat het meestal ook zeer
liefdeloos toe, en toch is het hart de zetel van de liefde. Maar de zuivere liefde in
het hart zou helemaal alleen op zichzelf evenmin levensvruchten tot stand brengen,
als de aarde zonder het licht van de zon. De hemelse zon voor het hart in de mens is
nu eenmaal zijn natuurlijke verstand. Dat daalt in geordende, goede gedachten,
ideeën en begrippen in het hart ofwel op de aarde in de mens neer, verlicht deze en
wekt de kiemen tot goede en edele daden tot leven. Als het licht van het verstand
nog zwak is, zoals het licht van de zon in de winter, dan wordt het hart wel
verstandiger en wijzer, maar omdat het nog erg aan de eigenliefde blijft hangen,
zullen de edele kiemen daarin niet opkomen, groeien en vruchten laten rijpen in de
vorm van daden volleven. Maar wanneer het verstand van een mens door vlijt en
een juist gebruik van zijn talenten en bekwaamheden lichter en lichter wordt, zal
het licht van het verstand ook de levenswarmte in het hart krachtiger opwekken, en
de daarin rustende zaadkorrels voor goede daden zullen gaan kiemen, groeien en
bloeien en weldra edele daden als vruchten voor de rijke levensoogst voortbrengen
en volkomen rijp laten worden.
[15] En dus moeten hier onder 'engelen' worden verstaan de gedachten, ideeën en
begrippen van het verlichte verstand, dat de wijsheidshemel van de mens is weliswaar in het kleinste formaat. Deze stijgen op en dalen neer en dienen de nog
verborgen geest van God in het hart van de mens, en deze geest heet liefde tot God
en liefde tot de naaste. Zoals echter deze levende geest uit God in het hart van de
mens door maar al te veel mensen niet herkend wordt en er geen acht op wordt
geslagen - terwijl toch al het heil van de mens met betrekking tot zijn tijdelijke en
eeuwige leven juist van deze geest afhangt -zo word ook Ik Zelf als de Heer en
diepste grond van al het zijn en bestaan door de mensenwereld niet herkend,
hoewel zij zien welke grote gedachten, ideeën en begrippen uit de hemelen van
God door Mij op deze aarde neerdalen en weer opstijgen en het hart helder
verlichten en tot het dragen van levende vruchten verwarmen en opwekken.
Daarom zijn er velen die geroepen zijn, maar er zijn weinig uitverkorenen die Mijn
woorden begrijpen, behartigen en tot de rijke oogst van daden vol leven brengen.
[16] Is het je nu al wat duidelijker, wat dus in eerste instantie eigenlijk de engelen
zijn die uit de hemel naar de aarde neerdalen en weer naar de hemel opstijgen, en
Mij dienen als God van eeuwigheid en hier op aarde tijdelijk jullie mensen dienen,
die als geroepen kinderen van God Zijn hart en dus Zijn aarde zijn?'
57 De Jacobsladder
Over het wezen van de droom
De ziel aan gene zijde
[1] Nikodemus zei: 'Heer en Meester van eeuwigheid, nu zie ik pas werkelijk
volledig in dat U alleen waarachtig Christus bent, de Gezalfde van God die in Zijn
volheid in U woont! Want zo heeft nog nooit een profeet op deze aarde
onderwezen. Nu U ons echter al zoveel onthuld heeft, zou U ons, als dat Uw heilige
wil is, ook nog opheldering kunnen geven over de hemelladder van vader Jacob,
waarop ook engelen tussen hemel en aarde opstegen en neerdaalden. Uit dit visioen
werd me nooit goed duidelijk, wat Jehova, die boven aan deze ladder gezien werd,
Jacob heeft willen zeggen. Want Jacob heeft deze droom beslist veel beter
begrepen dan ik, omdat ons tot nog toe geen verdere uitleg over dat visioen van
hem is overgeleverd. -Heer, terwille van mijn grote liefde voor U , vraag ik U
daarnaar!’
[2] Ik zei: 'Wat Jacob in zijn droom zag, was precies wat Ik jullie allen nu meer dan
genoeg duidelijk heb uitgelegd. De ladder is de band tussen het hart en het verlichte
hoofd van de mens. Het hart is hier eveneens de aarde die Jacob zag en die destijds
ook in hem, toen hij zich in grote nood en verlegenheid bevond, te woest, verlaten
en slecht verlicht was. Maar juist in die toestand begon hij veel aan God te denken,
en hij dacht na over wat hij mogelijkerwijs gedaan had dat God hem in zulke grote
moeilijkheden had laten komen. Toen sliep hij buiten op het veld in en zag in
zichzelf de verbinding tussen zijn hart-aarde en de lichthemel in zijn hoofd. Toen
zag hij hoe de gedachten, ideeën en begrippen van zijn hoofd als langs een ladder
afdaalden naar zijn hart, het verlichtten en troostten, en zo, door de verhoogde
liefde van het hart zelf levendiger en gesterkt weer omhoog naar God stegen om
daar weer meer en sterker verlicht te worden. En als je nu naar het hele verloop van
Jacobs leven kijkt, dan zul je zien dat hij van toen af aan steeds meer aan God dacht
en ook steeds strikter volgens de wil van God leefde.
[3] Door die gedenkwaardige droom werd ook aangetoond, hoe uit Jacob een
ladder zou voortkomen als een waar verbond tussen zijn nakomelingen en God,
waarop de kinderen Gods in de nu eens stijgende en dan weer afnemende kennis
van God zouden toe en afnemen, en dat op het hoogste punt van de ladder die hij
zag, Jehova Zelf Zich in Mijn persoon als mens zou openbaren en het oude verbond
zou vernieuwen en het door en door tot de meest levende waarheid zou verheffen.
[4] En zo is nu aanjou en jullie allen ook de Jacobsladder dubbel en dwars
uitgelegd en nu weten jullie wat je werkelijk geestelijk onder het begrip 'engel van
God' allemaal moet verstaan. Maar toch vraag Ik jullie terwille van jezelf, of je het
allemaal goed begrepen hebt.’
[5] Nikodemus zei: 'Mij is ook hierin een groot licht opgegaan, en het is zo en kan
niet anders zijn; maar wat deze zichtbare engel betreft, is het de vraag of hij reeds
een werkelijke op zichzelf staande realiteit is - of dat hij slechts zo'n door U
vastgehouden gedachte is, voortkomend uit Uw liefde, wijsheid en almacht?'
[6] Ik zei: 'Dat is werkelijk een kinderlijke vraag van je! Ik zeg je dat de engel - net
zoals jij en alle mensen en de hele eindeloze schepping - beide tegelijk is, omdat er
in de hele oneindigheid geen andere werkelijkheid buiten Mij bestaat dan alleen
Mijn gedachten, ideeën en begrippen. Die worden door Mijn liefde tot leven
gewekt en door Mijn wil voor eeuwig in stand gehouden en vastgehouden. Maar
wat Ik als God kan doen en van eeuwigheid heb gedaan en ook verder eeuwig zal
doen, zullen ook jullie eens in Mijn rijk kunnen doen.
[7] Dat zulke capaciteiten in jullie mensen aanwezig zijn, kunnen jullie heel
gemakkelijk en juist opmaken uit jullie droombeelden, wanneer die helder zijn,
want daarin worden jullie innerlijke gedachten, ideeën en begrippen tot realiteiten
en worden ze levend en krijgen ze vorm; jullie kunnen je daarmee als met echte
objecten bezighouden. Wel,jullie weten natuurlijk niet hoe dat in zijn werk gaat, dat
jullie je in je dromen in een heel gewone wereld temidden van mensen bevinden,
die vaak heel wijs met jullie spreken en van alles doen; maar dat is voorlopig niet
belangrijk. Als jullie op de manier die Ik jullie heb uitgelegd in de geest uit Mij zijn
wedergeboren, zullen je alle geheimen van je leven en de reden daarvan duidelijk
worden; maar voorlopig kunnen jullie als een heldere waarheid aannemen, dat ieder
verschijnsel in het leven van de mens een zeer wijze en ware reden heeft, daar het
anders nooit of te nimmer in de mens te voorschijn zou komen.
[8] Wanneer de mens lichamelijk sterft, leeft de ziel weliswaar wat haar wezen
betreft ook in de ruimte, maar heeft dan geen andere wereld tot ondergrond en
woning dan die, welke zij voor zichzelf geschapen heeft, en heeft met deze
uiterlijke wereld geen wezenlijke verbinding meer , omdat zij in zichzelf maar al te
duidelijk inziet dat de hele materiële wereld niets anders is dan een noodzakelijk en
moeilijk te dragen gericht, en dat een vrij en ongebonden leven oneindig veel
aantrekkelijker is dan een leven dat aan alle kanten gebonden is.'
[9] Toen zei Nikodemus: 'Heer, wanneer ik dus eenmaal gestorven ben, zal mijn
voortlevende ziel niets meer van deze aarde te zien krijgen, maar in haar
zelfgeschapen wereld verder leven, - en toch is er op en in deze aarde nog heel veel
wat een ziel die naar hogere kennis verlangt graag nog beter zou hebben willen
leren kennen! Wij zien bijvoorbeeld vaak met groot verlangen naar de sterrenhemel
en zouden willen weten wat de maan, de zon, de planeten en alle andere sterren
zijn, en we zouden ook de diepten der zeeën willen doorgronden. Maar als de ziel
na de dood alleen maar in een lichte, uit haar fantasie ontsproten droomwereld zal
leven en handelen, en alleen met zulke schijnbare menselijke gestalten zal omgaan,
die ook alleen maar produkten van haar eigen fantasie zijn, dan zal dat volgens
mijn mening, aan de eeuwig voortlevende ziel, gesteld dat zij zich alles blijft
herinneren, geen al te groot genoegen kunnen schenken. Natuurlijk, als aan de ziel
bij het afleggen van het lichaam de herinnering slechts in zoverre gelaten wordt als
in een heldere droom, waarin men meestal zijn ik herkent, maar zich daarbij niets
of slechts zeer weinig werkelijke dingen van deze aarde herinnert, dan kan zo'n ziel
natuurlijk wel heel vrolijk voortbestaan, want naar hetgeen haar met het lichaam
volledig ontnomen werd, zal zij ook nooit meer terug verlangen. Ik praat nu zoals
ik het me voorstel, maar ik vraag U ook in dit opzicht om nadere uitleg.’
[10] Ik zei: 'Datje kennis in deze dingen nog zeer beperkt is, zie Ik maar al te
duidelijk in; maar jouw voorstellingen over het leven van de zielen na het afleggen
van hun lichaam zijn nog leger, duisterder en zwakker dan je gevoelens en
innerlijke waarnemingen. Zeg Me eens: waar en wanneer ziet een mens met zijn
natuurlijke ogen meer: 's nachts in een donkere kerker of op klaarlichte dag op een
aan alle kanten vrije en hoge berg? En als iemand, wie het aan niets ontbreekt, zich
in volledige vrijheid met zijn beste vrienden op die berg bevindt, zal hij dan soms
terugverlangen naar de oude, duistere kerker om de donkere hoeken en gaten
daarvan te onderzoeken en te bestuderen? Denk eens over deze vragen van Mij na luister eerlijk naar je gevoel, en geef Mij dan antwoord, dan zal Ik je daarna een
helderder licht geven over je twijfels!'
58 Ziel en lichaam
Toestand van een verwereldlijkte ziel aan gene zijde
De maan en zijn bewoners
[1] Nikodemus zei: 'O Heer, deze genadige vraag van U geeft zelf al het antwoord
volgens het gevoel van ieder mens; want in de vraag zelf ligt al het duidelijke
antwoord en het zou daarom overbodig zijn er antwoord op te geven. Ik maak eruit
op dat U daarmee alleen maar allergenadigst heeft willen aangeven dat een
volmaakte ziel na het afleggen van het lichaam Uw hele schepping in een eindeloos
veel helderder licht zal zien dan ooit in het lichamelijke leven voor haar mogelijk
geweest zou zijn, en ook dat zo'n ziel alles wat zij beleefd en op aarde mee en
doorgemaakt heeft, veel duidelijker in haar herinnering zal bewaren dan zij ooit in
haar lichaam had gekund. - O Heer, heb ik nu goed geantwoord?'
[2] Ik zei: 'Volkomen, en Ik zal jullie ook de reden daarvan laten zien, opdat
mettertijd niemand zal zeggen: 'Ja, Hij, de Waarachtige, heeft ons wel bevolen om
dat te geloven, en het zal allemaal beslist wel zo zijn als Hij ons Zelf heeft geleerd,
zonder ons evenwel het hoe en waarom nader uit te leggen!' Nee, zo wil Ik jullie
niet leren! Want jullie wil Ik het immers geven om het geheim van het Godsrijk te
begrijpen. Luister dus naar Mij!
[3] Het lichaam, zoals het is, zou als dode materie niets kunnen zien horen voelen,
ruiken of proeven als er zich geen levende ziel in bevond. Het is dus alleen maar
een noodzakelijk werktuig van de ziel, zo gebouwd en goed ingericht, dat de ziel
het voor de buitenwereld kan gebruiken. Zij kan dus door middel van het lichaam
naar buiten kijken, horen en onaangename of aangename dingen gewaarworden. Zij
kan van de ene plaats naar de andere gaan en met de handen allerlei werk
verrichten.
[4] De bestuurder van de lichaamsdelen is het verstand van het hart en zijn wil,
want het lichaam zelfheeft noch een verstand noch een wil, tenzij de ziel voor haar
wereldse en zinnelijke lusten zelf in het vleselijke overgaat en zich dan zo zeer met
haar vlees vereenzelvigt dat zij het bewustzijn van haar geestelijke Ik verliest.
Natuurlijk is dan ook haar hele verstand en haar wil volledig vleselijk geworden. In
dat geval is de ziel dan bijna zo goed als helemaal dood, en dan komt het haar als
volstrekte nonsens voor wanneer zij iets hoort over een zuiver geestelijke
zelfstandigheid en over een geestelijk leven na de dood van het lichaam.
[5] Maar zelfs zo'n vleselijke ziel sterft eigenlijk niet nadat zij met veel pijn het
lichaam verlaten heeft, maar leeft verder in de geestenwereld; dat voortleven is dan
net zo pover als haar besef en haar zelfbewustzijn in een zuiver geestelijke sfeer.
Welnu, zo’n ziel leeft dan aan gene zijde weliswaar verder, maar alleen zo als in
een wat helderder droom en weet vaak niet dat zij ooit al eens in een andere wereld
geleefd heeft, maar zij leeft en handelt volgens de haar eigen zinnelijkheid.. En als
zij door lichtere geesten
die zich aan haar kenbaar maken, wordt vermaand en onderwezen over het feit dat
zij zich nu in een andere en geestelijke wereld bevindt, dan gelooft zij dat niet en
hoont en bespot hen die haar de waarheid vertellen.
[6] Er is veel tijd nodig alvorens zo'n verwereldlijkte en vervleselijkte ziel aan gene
zijde tot een helderder inzicht komt. Als het echter steeds lichter in haar wordt, dan
keert ook haar herinnering terug naar de mate waarin het lichter in haar wordt, en
dan kan zij ook alles zien, horen en voelen wat op, boven en in de aarde gebeurt.
[7] Is een ziel echter reeds hier op deze wereld door de geestelijke wedergeboorte
helemaal volmaakt geworden en daardoor reeds hier in staat om de zuiver
geestelijke en hemelse dingen te zien en duidelijk waar te nemen, .dan komt ze in
zichzelf ook tot de juiste en volledig ware aanschouwing van de hele materiële
schepping, en weet zelfs alles wat er op de maan en op en in de zon gebeurt, wat de
sterren zijn en waarvoor zij geschapen werden en wat er zich allemaal op en in
bevindt.
[8] Wanneer zo'n volmaakte ziel van haar zware lichaam verlost is, is haar
waarneming volkomen gelijk aan die van God, en zij zal dan - als zij dat wil alziend, alhorend, alwetend en alvoelend zijn. Als dat zo is, hoe zou zij dan, terwijl
zij net als God zelf schepster van haar woonwereld kan zijn en ook zal zijn, al haar
herinneringen aan het verleden kunnen verliezen?
[9] Opdat je echter zult zien en nog dieper zult beseffen, dat hetgeen Ik nu tegen
jou gezegd heb volledige werkelijkheid is, zal Ik nu de zielen van jou en van nog
een paar aanwezigen voor enkele ogenblikken vrij maken, dan kun je in die
toestand zeggen watje gezien, gehoord en waargenomen hebt! - En zo zij het!’
[10] Toen werden er verscheidenen in een heldere magnetische toestand verplaatst,
en zij bevonden zich eerst in een hun onbekende omgeving, die hun allen erg goed
beviel, zodat zij Mij vroegen om hen nu maar verder in die hemels mooie
omgeving te laten; want zij wilden helemaal niet meer naar deze aardse wereld
terugkeren
[ 11] Ik vroeg hun echter, of zij deze wereld ook niet zagen.
[12] Allen antwoordden toen: 'Ja, Heer, maar wij zien haar alsof zij achter ons ligt,
en wij zien haar ook als het ware door en door!
[13] Ik vroeg hun of ze de grote stad Rome zagen.
[14] Allen beaamden dat en ze beschreven alles wat ze daar zagen.
[15] Toen de aanwezige Romeinen dat hoorden, kwam er geen eind aan hun
verbazing over de juiste en precieze manier waarop degenen die Ik in vervoering
had gebracht Rome beschreven, hoewel geen van hen ooit in Rome was geweest,
noch een prent van deze stad had gezien.
[16] En Ik vroeg hun of zij het uiterste oosten van Azië ook zagen.
[17] En zij gaven allen ten antwoord: 'Ja, Heer, we zien ook het uiterste van dit
grote werelddeel, want verder naar het oosten zien we niets dan alleen maar water
en nog eens water met uitzondering van een paar eilanden! Maar het is een groot
rijk, en we zien ook een verschrikkelijk grote stad die door een muur van wel een
dagreis lang omsloten is, en daarbinnen ontelbaar vele mensen!’
[18] Ik zei: 'Hoe zijn ze gekleed?'
[19] Toen beschreven zij meteen exact de klederdracht van deze mensen, en één
van de gewezen Farizeeën, die later joodse Grieken werden, verwonderde zich daar
uitermate over, omdat hij in de gelegenheid was geweest enkele Chinezen in het
uiterste oosten van Opper Indië te zien.
[20] Vervolgens liet Ik hen een blik op de maan werpen, en zij beschreven in het
kort deze treurig uitziende kale wereld, waarin zij behalve enige groepen treurig
uitziende, grijze kobolden niets zagen. Er was daar geen boom en geen gras en ook
geen dier te bekennen.
[21] Daarna bracht Ik hen weer in hun normale toestand terug waarbij zij de
volledige herinnering behielden aan alles wat ze hadden gezien.
[22] Toen zij zich dus weer helemaal in de natuurlijke toestand bevonden, zei
Nikodemus: 'O Heer, dat is toch wel meer dan wonderbaarlijk! Wij waren hier,
zagen U en alle anderen duidelijk, en toch zagen we ook alles wat wij beschreven
heel duidelijk en helder, en ik heb nu waarlijk zelf ondervonden hoe onbeschrijflijk
veel duidelijker het zien van de vrije ziel is dan wanneer de ziel met het lichaam is
verbonden. Maar wij zagen alles niet alleen veel duidelijker, zowel dichtbij als ook
op grote afstand, maar wij hoorden ook alles. En als we een boom of een huis of
een schip op zee of ook een mens of een dier zagen, dan zagen we het helemaal in
de natuurlijke uiterlijke vorm; maar we zagen het ook door en door, hoewel het niet
doorzichtig was.
[23] Ja, bij de mensen zagen we zelfs hun gedachten, die eerst als kleine beeldjes in
hun hart zichtbaar werden. Wanneer die net als een muggenzwerm naar hun hoofd
opstegen, werden ze lichter en meer gevormd, daalden vervolgens weer naar het
hart terug, werden daar groter en duidelijker en traden dan weldra buiten de sfeer
van die mens, werden groter en groter en vormden een echte wereld om hem heen.
Maar bij de dieren was daarvan niets te ontdekken.
[24] Maar wat is er aan de hand met die armzalige maan? Dat het een materiële
wereld is, dat is duidelijk, maar zo kaal, woest en verlaten als de hoogste top van de
berg Ararat! Wie zijn toch die armzalig kleine, grijze kobolden? Ze hebben wel zo
ongeveer de menselijke vorm, maar ze lijken toch meer tot een diersoort van dat
hemellichaam te behoren, hoewel ze in zekere zin toch eerder geesten dan
stoffelijke wezens lijken te zijn. Want ik zag dat zo'n wezen zich in eens erg groot
maakte en dan weer popperig klein. Als zo'n wezen zuiver stoffelijk zou zijn,
geloof ik dat hij zijn lichaam niet zo gemakkelijk zou kunnen vergroten en
verkleinen. -Dus, Heer en Meester, wat is er met de maan aan de hand?'
[25] Ik zei: 'Dat, Mijn vriend, zul je nog vroeg genoeg te weten komen, en daarover
kun je van gedachten wisselen met Mijn leerlingen, die van dat alles al heel precies
op de hoogte zijn. Maar Ik heb jullie nog veel belangrijker dingen te laten zien en te
vertellen, maar pas na de ochtendmaaltijd. Want dadelijk zullen de dertig Grieken
de berg op komen, een ochtendmaal nemen, en een aantal zaken met de jongeman
daar bespreken. Zij komen vroeger omdat de nachtelijke verschijnselen hen ook
verontrust hebben.’
[26] Nikodemus zei: 'Heel goed, heel goed, Heer en Meester, alleen Uw wil
geschiede! Alleen zou ik vooraf nog graag willen weten wie deze wonderbaarlijk
mooie jongeman is, waar hij vandaan komt en hoe hij heet.’
[27] Ik zei: 'Dat zul je bij deze gelegenheid wel horen! Zijn naam is Rafaël.’
[28] Nikodemus zei: 'Zo luidt toch volgens de oude Schrift de naam van een
aartsengel! Is het soms de aartsengel zelf? Als dat zo is, zou me een grote vrees
kunnen overvallen! Ja, ja, ik heb het meteen in het begin al gezegd!’
[29] Ik zei: 'En Ik heb je niet tegengesproken, maar jou en jullie allen tot nu toe
laten zien wat en wie een engel van God is. Waarom zou je dan nu angstig worden
voor deze engel, daar je toch ook voorbestemd bent zelf een aartsengel te worden?
Maar om alle twijfel over deze engel bij je weg te.nemen zeg Ik je, dat hij de geest
van Henoch is! Zijn lichaam is nu Mijn wil. Daarom zei Ik je immers dat er in de
hemelen geen andere aartsengelen zijn en ooit zullen zijn dan slechts die, welke
eerst reeds in het vlees op een wereld geleefd hebben. Maar nu genoeg daarover,
want de Grieken komen er al aan! Laat niemand Mij echter aan hen bekend maken,
want het is hun tijd nog niet om Mij Zelf nu al te leren kennen!'
[30] Daarop liep Ik een eindje verder, terwijl de naderbij komende Grieken in de
dichtstbijzijnde tent een plaats zochten. Dat het ochtendmaal voor de dertig
Grieken al op de tafel in de tent gereed stond, behoeft nauwelijks vermeld te
worden. Het werd ook weldra door hen genuttigd.
59 De ware aanbidding van God
[1] Toen men klaar was met het morgenmaal, stapte de Griek die de vorige avond
het meest aan het woord was geweest, naar buiten naar Lazarus en Rafaël en wilde
meteen iets gaan zeggen; hij was echter zo verrast door de schoonheid van de engel
dat hij stokstijf bleef staan en geen woord over zijn lippen kreeg.
[2] Na een ogenblik van de grote verbazing zei hij (De Griek) als tegen zichzelf 'Ja,
ja, het is werkelijk een Olympus waarop de goden wonen! Als jullie mij gisteren
niet verteld hadden dat er maar één enig ware God is, dan zou ik jou, wondermooie
jongeman, zonder enige twijfel voor onze god Apollo houden; maar omdat er
volgens jullie ongetwijfeld juiste uitspraak maar één God is, wiens kinderen jullie
blijkbaar zijn, ben jij lieftallige jongeman, beslist een zeer lieve zoon van Hem. En
omdat jullie dus ongetwijfeld kinderen van God zijn en dus onsterfelijk, zoals wij
dat van goden aannemen, sta ons sterfelijke mensen dan toe jullie te aanbidden en
neem genadig een offer van ons aan!’
[3] Hierop tastten de Grieken in hun buidels, haalden er Romeinse goudstukken uit
en wilden die als offer aan de voeten van de engel leggen.
[4] Maar de engel zei: 'Beste vrienden, stoppen jullie je goud maar gauw weer op
de plaats waar je het vandaan hebt gehaald! Want zie en hoor wat ik jullie nu zal
zeggen! Echte goden laten zich door mensen niet aanbidden, ook nemen zij van
niemand enig stoffelijk offer aan. De wijze en liefdevolle wens van de goden voor
jullie mensen bestaat daarin, dat jullie maar in één, enig ware, eeuwige en
almachtige God geloven en Hem met al jullie levenskracht boven alles zullen
liefhebben en jullie naasten zoals ieder van jullie zichzelf liefheeft, wat zoveel wil
zeggen als: wat je redelijkerwijs verwacht datje naaste voorjou zal doen, doe dat
ook voor hem!
[5] Als jullie je dat ter harte nemen, geloven en daarnaar handelen, dan aanbidden
jullie daardoor de ene ware God op waardige en passende wijze, en brengen jullie
Hem op die manier het enige offer dat Hem werkelijk welgevallig is. En als jullie,
wereldse mensen, dat zullen doen, zal de ene, ware God jullie, evenals ons, als Zijn
onsterfelijke kinderen aannemen, en de macht en de heerschappij van de dood zal
van jullie zielen wijken.
[6] Het aanbidden met de lippen en alle soorten offers zijn alleen maar door de
slechte, heerszuchtige priesters en koningen bedacht. Zij laten zich hemelhoog
vereren en eisen grote offers van de mensen, die zij voortdurend toeroepen dat zij
erge zondaars zijn en daarom de goden grote offers moeten brengen, omdat deze
hen anders met grote en zware plagen zullen bezoeken. Maar dat doen de slechte
priesters niet vanwege de goden, maar alleen terwille van zichzelf, om rijk en
machtig te worden zodat ze de arme blinde mensen nog meer kunnen knechten.
[7] De echte God wil alleen maar dat alle mensen elkaar als broeders liefhebben en
vrij en ongeknecht op aarde zullen wandelen en door de genade van de enige en
alleen ware God in alle dingen voortdurend wijzer zullen worden. Omdat jullie nu
uit mijn mond eerlijk, getrouwen naar waarheld gehoord hebben wat de enig ware
God van de mensen wil, neem daarom jullie goud terug, want dit aardse slijk
hebben de echte mensen en de ware God eeuwig niet nodig!’
[8] Toen raapten de Grieken hun goud weer op en stopten het in hun buidels.
[9] Maar de woordvoerder zei met een zeer vriendelijk gezicht: 'O, Godmens, u
bent mijn hoogste liefde waardig, uw woorden waren waarachtig, zacht, mild en
zoet als honingzeem, en wij zullen die ook opvolgen! Maar omdat u dus helemaal
geen offer van ons wilt aannemen, begrijp ik toch met waarom u voor uw
overheerlijke spijzen en dranken wel geld van ons, mensen, aanneemt! Waar heeft
u geld voor nodig?'
[10] De engel zei glimlachend: 'Zelfs voor een God is het moeilijk het jullie
mensen naar de zin te maken. Wisten jullie gisteren dan al,dat wij hier kinderen van
God zijn? Nee, dat wisten jullie niet en jullie zagen ons aan voor heel gewone
mensen die zich voor hun spijzen en dranken en voor de bediening laten betalen.
Omdat wij dat wisten, handelden wij dan ook zoals de mensen dat doen, en er
waren gisteravond veel woorden en bewijzen voor nodig geweest, vóór jullie een
andere mening over ons kregen.
[11] Maar omdat jullie nu weten met wie je hier te maken hebt, hebben jullie nu
dan ook gegeten en gedronken zonder dat iemand daarvoor geld heeft gevraagd, en
dat zal nu ook niemand van je verlangen.
[12] Kijk, zo staan de zaken hier! Bij ons betalen alleen maar vreemdelingen tol, de
Ingezetenen zijn volgens onze oude wetten daarvan vrijgesteld. Een vreemdeling is
echter ieder die onze God en Zijn wetten niet kent en een dienaar van de afgoden is.
Wie echter in onze ene en enig ware God gelooft, Zijn wetten kent en gelooft en
daarnaar leeft en handelt, is een Ingezetene en betaalt bij ons joden geen tol en geen
vertering.
[13] Toch vind je nu bij ons al velen die weliswaar ook joden zijn, maar toch met
meer In een God geloven en Zijn wetten niet houden, maar a!leen naar hun
begeerten leven en handelen. Die vragen tol en verteringsgeld zowel van de
ingezetenen als van de vreemdelingen, maar zij worden door ons ook niet meer als
inheemsen, maar als vreemdelingen gezien en behandeld. Is je dat nu duidelijk?'
60 De Grieken op weg naar de enig ware God
[1] De Griek zei: 'Ja, nu wel, - en ik moet openlijk toegeven dat dit werkelijk een
goddelijk prachtige instelling is! Maar nu we toch aan het praten zijn, zouden we
jullie, ware godmensen, nog om opheldering willen vragen wat die nachtelijke
lichtverschijnselen toch te betekenen kunnen hebben. Daarover heerst in de stad
vandaag nog grote opwinding, en de meeste vreemde kooplieden hebben vannacht
al met hun voorraad goederen de stad verlaten, omdat zij niet konden weten wat dit
verschijnsel in de komende tijd eventueel voor gevolgen zou kunnen hebben.
Bovendien koopt niemand iets, en wacht iedereen vol angst op de verschrikkelijke
dingen die -vooral naar aanleiding van het tweede verschijnsel over deze stad en
over het hele joodse land kunnen losbarsten. Ja, ook wij zouden er allang vandoor
zijn gegaan, als wij jullie gisteren niet nader hadden leren kennen. Maar wij
dachten aan jullie en troostten ons met de gedachte dat wij vandaag beslist een
bevredigende opheldering van jullie zouden krijgen. En zodoende vragen wij jullie
daarom!
[2] De engel zei: 'Kijk naar ons en naar alle andere mensen die hier zijn, dan zullen
jullie nergens enige angst of opwinding zien! En waarom niet? Omdat wij maar al
te goed weten wat dit verschijnsel betekent. En wij weten dat omdat wij in het licht
van God helderziend zijn; die daar beneden zijn echter blind, en daarom zien en
begrijpen zij niets, en hun grote angst is daarom ook een heel terechte tuchtiging
voor hun eigenzinnige blindheid en slechtheid.
[3] De verschijnselen betekenen voor de goeden alleen maar goede dingen, voor de
kwaden echter ook kwade dingen, en dus hebben volgens de verschijnselen de
goeden het goede te verwachten en kunnen daarbij gemakkelijk welgemoed en
opgewekt zijn. Worden jullie nu ook goede mensen volgens de leer die ik jullie
vandaag gegeven heb, dan zullen ook jullie hier en aan gene zijde alleen maar
goede dingen te verwachten hebben! Als jullie dat goed begrepen hebben, dan
kunnen jullie ook nu al blijmoedig en verheugd zijn en meer hebben jullie
voorlopig niet nodig; want wat ik jullie hier zei, is volkomen waar.’
[4] De woordvoerder zei: 'Beminnelijke en tevens wijze jonge vriend! Wij allen
danken u bij monde van mij, want u en de vriendelijke waard, die waarschijnlijk
uw vader of anders een van uw naaste verwanten is, hebt ons gisteravond beloofd
om ons vandaag nader bekend te maken met de enig ware God, en dat hebben jullie
nu ook gedaan, waarover wij dan ook heel blij zijn, en waarvoor wij jullie
nogmaals van ganser harte danken; wij beloven jullie ook met de hand op ons hart
dat wij deze leer zo nauwkeurig mogelijk zullen navolgen.
[5] Maar nu hebben we nog een vraag en daarna zullen we heel rustig weggaan.
Daar beneden hebben jullie toch een tempel waarin, zoals wij gehoord hebben, de
enige, alleen ware God der joden vereerd wordt. Wat is er met die God? Is daar ook
iets van waar? Is dat dezelfde God die u ons nu beter hebt doen leren kennen, of is
het ook maar zo'n dode afgod, waar wij er ook meer dan genoeg van hebben?'
[6] Rafaël zei: 'Eens werd in deze tempel de enig ware God vereerd en Zijn
geboden werden daar aan de mensen gepredikt, en degenen die zich er niet aan
hielden, werd door Gods leraren te verstaan gegeven, dat zij hun leven moesten
beteren en boete doen en zich weer tot God moesten wenden, van wie zij zich door
hun zonden hadden afgekeerd. Daarop deden de zondaars dat, en Gods genade en
liefde keerde weer in hen terug; zij die het niet deden, werden door God gestraft,
doordat zij Zijn genade moesten ontberen - vaak hun leven lang. Zij moesten veel
lijden doorstaan, en als tenslotte de dood kwam, hadden ze geen troost en stierven
onder grote pijn, in grote angst en onder grote verschrikkingen. Zij die Gods
geboden hielden, verloren Gods genade nooit, hadden altijd een gezond en blij
leven in God, en de lichamelijke dood had voor hen niets pijnlijks; angst noch
verschrikkingen gingen daarmee gepaard.
[7] Maar zoals het toen was, is het nu niet meer. De godsdienstleraren zijn puur
wereldse mensen geworden. Zij hebben de naam van de enige, ware God nog wel
in hun mond, maar in hun hart hebben zij geen vonkje geloof in Hem en ook geen
sprankje liefde tot Hem, en daarom zijn zij nu evenals hun tempel één en al duistere
goddeloosheid. Daarom heeft God hun in deze nacht ook aangekondigd wat zij
wegens hun algehele goddeloosheid te verwachten hebben. En daarom heb ik jullie
voorheen gezegd dat van deze verschijnselen de goede mensen slechts het goede en
de slechte en goddeloze mensen alleen maar het kwade te verwachten hebben.
[8] Daar beneden leven, net als in het hele land, weliswaar mensen die volgens hun
geboorte ook joden zijn, maar in hun geloof en levenswandel zijn zij erger dan de
meest verstokte heidenen, en daarom zal alle genade en alle levenslicht van God
van hen weggenomen en aan de heidenen gegeven worden. Daarom vertelde ik
jullie nu ook al het een en ander over de enig ware God, en jullie mogen ook thuis
aan jullie familieleden en vrienden vertellen wat jullie gehoord en gezien hebben.
Over enkele jaren zullen door ons boden naar jullie gezonden worden, die jullie
uitgebreid met de meest duidelijke en krachtige waarheden uit God bekend zullen
maken. [9] En omdat jullie dit nu van mij, als bode van God, gehoord hebben,
kunnen jullie nu ook in naam van de ene, alleen ware God in vrede naar je land
trekken, en mocht jullie op zee een storm overvallen, roep dan de enig ware God
om hulp aan, dan zal de storm weldra gaan liggen en zullen jullie op de hele
verdere reis geen ongemakken meer te verduren hebben! En dat moet ook voor
jullie een teken zijn dat de alleen :vare, enige God met de macht en de kracht van
Zijn geest overal aanwezig is als Heer over de hele natuur en over alle elementen
en dat alle natuurkrachten onder de macht van Zijn almachtige wil staan.’
[10] Toen bedankten de Grieken de engel zeer voor deze raad en voor de belofte.
[11] Maar voordat zij zich nog voor de verdere reis klaarmaakten, vroeg de
woordvoerder: 'Beste jonge vriend, vol van Gods kracht! Zal de ene, enig ware
God, die Zich beslist hier ergens temidden van u bevindt in de persoon van een
mens zoals u, er ook wel enigszins op letten, als wij ver van de oevers van enig
land midden op de grote zee door boze stormen in nood verkeren?'
[12] De engel zei: 'Als ik dat al weet, hoeveel te meer dan de allerhoogste geest van
God! Zie, ik, die nu als jood voor je sta, ben als deze persoon weliswaar nog nooit
in Athene geweest, waar jullie wonen, en toch weet ik in mijn geest alles wat er
zich in die hele grote stad bevindt, en alles wat er zich met name in jouw huis
bevindt en wat daar op ieder ogenblik gebeurt! Geloof je dat van mij?'
[13] De Griek zei een beetje verlegen: 'O, ja, ik wil wel geloven dat u dat krachtens
uw innerlijke, wonderbaarlijke kracht allemaal kunt weten, maar onder mijn grote
huis bevindt zich. ..,
[14] De engel vulde aan: '... een catacombe, en daarin bewaar je veel goud, zilver
en edelstenen, die jouw moedige en slimme kapers zeven jaar geleden van een
Romeins handelsschip hebben afgenomen. Volgens onze wet zou zo'n daad een
grote zonde voor God zijn, want je zult je naaste niets aandoen waarvan je zeker
nooit zult willen dat jouw naaste het jou zou aandoen! Maar toen kende je onze
goddelijke wet nog niet en je bracht voor de goed geslaagde beroving aan je god
Mercurius een offer, en je kon niet tegen onze goddelijke wet zondigen, omdat die
je volkomen onbekend was.
[15] Maar in het vervolg moet jij, zoals ook jullie allen, je niet meer met dit soort
praktijken bezig houden, want als jullie dat nu weer zouden doen, dan zou de
genade van de enig ware God jullie nooit ten deel vallen. Bovendien moeten jullie
je toch ook aan de wijze staatswetten van Rome houden, die roof en diefstal ten
strengste verbieden. Als jullie je zullen houden aan de Romeinse staatswetten,
zullen jullie ook niet gemakkelijk tegen de wetten van God zondigen. -Begrijp je
dat?'
[16] De Griek zei: 'Ik zie nu wel dat aan jullie, ware kinderen van de enige, echte
God, niets onbekend is en als ik toen met uw zuiver goddelijke wetten even bekend
zou zijn geweest als nu, dan zou zo'n beroving ook nooit hebben plaatsgevonden,
zoals die ook nooit weer zal worden begaan. Omdat echter geen mens op deze
aarde het eenmaal gebeurde ongedaan kan maken, vraag ik u nu wat ik met de
geroofde schatten moet doen.’
[17] De engel zei: 'Degene van wie je de schatten geroofd hebt, is veel rijker dan
jij, hij heeft deze schatten dus niet nodig; maar jullie hebben een groot aantal armen
in jullie land die je kunt helpen. Want God de Heer zegt: 'Wat jullie aan de armen
doen, dat hebben jullie aan Mij gedaan, en Ik zal het jullie reeds hier vergelden en
honderdvoudig in Mijn rijk! ' Maak jullie overtollige schatten dus te gelde en help
de armen die je kent, dan zullen jullie daardoor je zonden voor God en de mensen
verzoenen! - En nu kunnen jullie in vrede van hier weggaan!’
[18] Toen bedankten de Grieken nog een keer en maakten aanstalten om te
vertrekken.
61 Het voedsel van de engelen
Verwijzing naar het zesde en zevende boek van Mozes
[1] Nu was de ochtendmaaltijd gereed en Lazarus kwam naar Mij toe om ons allen
er voor uit te nodigen. Wij gingen dadelijk en namen de maaltijd tot ons.
[2] Onze Nikodemus zag de engel ook flink eten en drinken, wat hem verbaasde, en
hij vroeg Mij of hemelse geesten ook zo eten en drinken als de materiële mensen op
deze aarde.
[3] Ik zei: 'Ten eerste zie je wel dat deze geest even goed eet en drinkt als Ikzelf,
terwijl Ik in Mijn wezen toch de allerhoogste Geest ben. Maar omdat deze geest
voor de tijd dat hij hier is, ook een lichaam moet hebben om zich voor jullie
zichtbaar te maken, moet hij dat lichaam, ook al is het nog zo licht-etherisch, ook
met het voedsel van deze aarde voeden om voor jullie zichtbaar te blijven zolang
dat nodig is; maar als het niet meer nodig is, zal hij ook zelf in een ondeelbaar
ogenblik zijn lichaam oplossen en als een zuivere geest niet meer voor jullie
zichtbaar zijn.
[4] In de hemel van de zuivere geesten wordt echter ook gegeten en gedronken,
maar geestelijk en niet materieel. De geestelijke spijs bestaat uit de zuivere liefde
en uit de wijsheid uit God. Deze doordringt de hele oneindigheid en voedt al de
talloze wezens, en wel eerst de geesten en daarna door hen de hele materiële
schepping en daarvan het eerst de onmetelijke etherruimte, waarin de talloze
myriaden zonnen en planeten of aarden rondzwemmen als vissen in de zee en als
vogels in de lucht. Uit de ether krijgen dan eerst de hemellichamen hun
noodzakelijke voedsel en uit de hemellichamen vervolgens ook alle schepselen
erop en erin. Maar eerst wordt de lucht van de hemellichamen gevoed uit de hen
overal omringende ether en daardoor pas het hemellichaam. Heb je dat nu ook goed
begrepen?'
[5] Nikodemus zei: 'Ja, Heer en Meester, zo goed een zwak mens zulke zaken van
Uw onbegrensde wijsheid althans begrijpen kan! Als ik eenmaal geestelijker zal
zijn, zal ik dergelijke geestelijke zaken ook beslist beter begrijpen; maar nu ontgaat
me nog veel, omdat ik niet weet wat eigenlijk een zuivere geest is, en hoe hij er
uitziet, en omdat ik ook niet weet wat het verschil is tussen ether en lucht, en ook
helemaal geen idee heb, wat een zon nu eigenlijk is, hoe groot zij is en hoe ver zij
van de aarde afstaat. U sprak bijvoorbeeld over meerdere zonnen, en Uw wijsheid
zal daar wel alles over weten. Maar hoe kan ik dat weten? Ook al zou ik datgene
wat van deze wereld is nog zo goed en duidelijk kennen, dan kan ik toch van
hetgeen puur geestelijk is onmogelijk iets weten, omdat dat voor onze materiële
zintuigen niet toegankelijk is en dus voor ons verstand ook ongrijpbaar is en blijft.
[6] Wat is een geest? Welke vorm heeft hij, en waar en hoe leeft hij? Dat zijn
vragen die door geen sterveling ooit voldoende zullen kunnen worden beantwoord.
Heb ik gelijk of niet?'
[7] Ik zei: 'O ja, je hebt helemaal gelijk; want zolang de mens een sterveling blijft,
zal hij zelfs het allerduidelijkste antwoord op jouw vier vragen nooit kunnen
begrijpen. Maar als hij door het opvolgen van Mijn leer tot de wedergeboorte van
zijn geest is gekomen en daardoor onsterfelijk is geworden, zal hij het zonneklare
antwoord op jouw wat vreemde vragen wel in zichzelf vinden; want alleen de geest
doordringt zichzelf en zodoende ook Gods diepe geestelijke wijsheid, zoals Ik jullie
gisteren in de nacht duidelijk genoeg heb laten zien. Maar omdat jouw geheugen
niet zo best is, vraag je nu weer naar zaken die Ik al duidelijk heb belicht. Als je
echter de aardse dingen al niet kunt vatten, dan kan het je toch niet verbazen dat je
de geestelijke en hemelse dingen en omstandigheden nog minder kunt begrijpen.
[8] Waarom hebben jullie dan het zesde en zevende boek van Mozes en het
profetische aanhangsel verworpen, opzij gelegd en nooit gelezen? Daarin staat heel
veel wat voor jullie een helder licht zou hebben geworpen op de sterrenhemel en de
wereld van de geesten en hun bestaan. Zoek die boeken maar eens op en lees ze,
dan zal het wellichter worden in je hart! Zou er ooit materie zijn, als niet de kracht
en de wil van de geesten die zou scheppen, ordenen en in stand houden?'
62 De waarde van de vrijheid van wil van de mens
De ervaringen van de profeten aan gene zijde
Over het zalig worden
[1] Nikodemus zei: 'Ja, ja, U alleen heeft eeuwig gelijk, en wij mensen kunnen geen
gelijk hebben, omdat er in ons geen waarheid, geen wijsheid en geen ware
levenskracht heerst! Maar het is en blijft voor de mens, die door louter wereldse
dingen omringd is, toch steeds heel moeilijk om zich helemaal van de wereld los te
maken en dan geheel in het geestelijke over te gaan. De eenmaal blind geworden
mens kan zelfs de meest wijze lessen aanhoren, maar dat helpt hem weinig of niets,
wanneer hij niet door eigen aanschouwing en ervaring tot de waarheid van het
geestelijke kan doordringen.
[2] En als slechts één mens wel ervaringen opdoet en duizenden om hem heen niet,
dan heeft de mensheid daar ook weinig aan, omdat zij zodoende slechts één ervaren
mens moet geloven, zonder in zichzelf ooit een zichtbare bevestiging te vinden van
wat zij gedwongen wordt om te geloven. Het zou natuurlijk iets heel anders zijn als
alle mensen visioenen en ervaringen zouden hebben; dan zou het immers met de
zuiver geestelijke ontwikkeling van de mensen vooruit moeten gaan!'
[3] Ik zei: “Zoals een blinde over kleuren oordeelt, zo oordeel jij nu over de
geestelijke dingen! Ik ben van mening dat juist Hij, die de mensen geschapen heeft,
wel het allerbeste zal inzien hoe Hij voor de mensen moet zorgen en hoe Hij ze
moet behandelen, opdat zij na korte of lange tijd het doel kunnen bereiken dat Hij
hun gesteld heeft. Ik heb nu tekenen voor jullie gedaan, die jullie genoodzaakt
hebben te geloven dat Ik de beloofde Messias ben en eeuwig niemand anders. Deze
dwang dient niet werkelijk tot jullie zieleheil, maar jullie worden pas zalig als je
leeft volgens Mijn woord.
[4] Geloof Mij, als Ik jullie mensen tot machines zou willen maken, dan kostte Mij
dat slechts één met Mijn wil verbonden gedachte en de hele tempel, heel Jeruzalem
en het hele grote land waarin de joden wonen, zouden Mij onmogelijk voor iets
anders kunnen houden dan voor de Messias - Jehova Zebaoth! Maar zouden alle
joden en ook alle heidenen daarmee geholpen zijn? Ik zeg je: waarlijk, net zo
weinig als deze houten schaal, die zich – zoals je meteen zult zien - naar Mijn wil
in alle richtingen zal gaan bewegen!
[5] Kijk, de schaal leeft al en zweeft als een vogel in de lucht rond! Zou je nu jouw
bestaan met dat van die schaal willen ruilen? Kijk, hij leeft helemaal en kan naar
alle kanten bewegen; hij heeft echter geen eigen bewustzijn, maar Mijn
hoogsteigen bewustzijn doordringt hem en maakt hem levend. je kunt zelfs vragen
aan de schaal stellen, dan zal hij je zonder mond en tong antwoorden. Maar zul je
wel ooit kunnen geloven dat de schaal op zichzelf leeft, verstandelijk denkt en
zonder mond en tong spreekt?!
[6] ‘Ik zeg je echter nog meer: Ik kan deze schaal door Mijn almacht dit schijnleven
voor eeuwig laten behouden. Zal hij daarom ooit een eigen, zelfstandig en vrij
leven hebben zoals Ik? Eeuwig niet, want zolang Ik de schaal enkel door Mijn
macht levend houd, is hij op zichzelf zo goed als helemaal dood. Want zijn
schijnleven is slechts de kracht van Mijn wil daarin, en dus Mijn hoogsteigen leven.
Als Ik dat terugtrek, is ook de oude dood en het oude, noodzakelijke gericht van
alle materie weer aanwezig, en dan zul je er niets levends meer aan ontdekken, hoe monter hij nu ook in alle richtingen heen en weer beweegt.
[7] En zie, precies zo'n leven zouden de mensen hebben als Ik hen door Mijn
almacht of door zulke tekenen zou dwingen, die hun geen ruimte voor vrije
gedachten meer zouden laten. En derhalve is een vrij ongeloof voor de mens
oneindig veel beter dan een door wondermiddelen afgedwongen geloof; want de
volkomen en zelfstandige vrijheid van wil in de mens is Gods grote plan in de
mens. De mens kan wel zonder enige schade door God onderwezen worden in wat
hij moet doen om in zichzelf tot levensvoleinding te komen; maar door God alsook
door een andere geest mag hij daar nooit met kracht toe gedwongen worden. Want
wordt hij dat, dan is de mens gericht en dus volkomen dood, en dan bestaat hij
helemaal niet meer als een vrij en zelfstandig wezen.
[8] En zie nu, juist om die reden worden de doorjou gewenste visioenen en
ervaringen in het rijk van de zuivere geesten door Mij zo zelden mogelijk
toegelaten, en wanneer dat zo nu en dan wel wordt toegelaten voor sommige
mensen, die daarvoor net als de profeten uitverkoren zijn, dan moeten alleen die
uitverkorenen -die van boven komen en reeds op een andere wereld de lichamelijke
levensproef hebben doorgemaakt zulke visioenen en ervaringen met betrekking tot
gene zijde meemaken, omdat zoiets hen nooit kan schaden, maar ook de
medemensen niet, omdat zij de profeten alleen maar kunnen geloven als zij dat
willen. Willen zij dat echter niet -wat helaas meestal het geval is -dan blijven zij
toch volkomen vrij in hun denken en in de zelfbestemming van hun handelen, en
daar hebben zij duidelijk altijd nog meer baat bij dan wanneer ze van buiten af of
zelfs van binnenuit gedwongen worden om te geloven,
[9] De mens wordt weliswaar alleen maar door God en in God zalig, maar slechts
voor zover hij door zijn eigen wil de wil van God tot de zijne heeft gemaakt en in
zijn zelfbewustzijn in zekere zin één is geworden met God. Als God echter de mens
zijn vrije wil zou afnemen en daarvoor in de plaats door Zijn almacht Zijn eigen wil
in het hart van de mens zou brengen, dan zou de mens, zoals reeds gezegd, zo goed
als volkomen dood zijn, omdat alleen de opgedrongen almachtige wil van God die
mens levend zou maken zoals Mijn wil deze schaallevend gemaakt heeft. Maar
God heeft de mens geschapen en tot leven gewekt en hem zo gemaakt, dat hij zich
stap voor stap zelf kan en moet ontplooien, en dat is zo wijs, dat de mens zich met
al zijn kennis en al zijn verstand niets voor kan stellen wat nog wijzer is. - En Ik
ben nu van mening dat Ikje dit alles voldoende heb uitgelegd. Als je het nu begrijpt,
dan staan wij van tafel op en gaan weer naar buiten om te zien wat daar allemaal
gebeurt!’
63 Het volk en de tempeldienaren
[1] Toen Ik dat gezegd had, stonden allen van tafel op en volgden Mij naar buiten,
naar de plaats waar wij al vóór het morgenmaal waren. Daar keek men in de
richting van Emmaüs, een gehucht in de buurt van Jeruzalem. Vanaf Jeruzalem
leidden meerdere wegen naar Emmaüs, maar alleen voor voetgangers. Een rijweg
liep er echter niet heen, behalve via een grote omweg, zodat men veel sneller te
voet bij het gehucht kon komen dan met een wagen. De mensen trokken op deze
dag, omdat het donderdag was, massaal naar dit gehucht, want op deze dag was er
in die plaats een broodmarkt, en de mensen gingen eropuit om zich daar zoals
gewoonlijk voor een week van brood te voorzien. Nu was er in het gehucht
vanwege de verschijnselen in de afgelopen nacht vrijwel geen brood gebakken,
terwijl al die mensen daar juist vanwege het brood naartoe gingen.
[2] Toen onze Nikodemus dat van Mij had gehoord, zei hij : 'O Heer en Meester,
dat zal er niet best uitzien, want in dit plaatsje staan immers de bakkerijen van de
tempel en die brengen iedere week zo'n duizend zilverstukken aan Romeins geld
op. En als er vandaag geen brood is, zal het volk met geweld brood eisen! O, daar
komen opstootjes van, die nauwelijks te vermijden zullen zijn! Wat moeten we
daaraan doen? En een uiterst vervelende omstandigheid daarbij is, dat juist ik het
oppertoezicht over de bakkerijen van de tempel in Emmaüs moet houden en er
verantwoordelijk voor ben dat er op tijd voldoende brood beschikbaar is. O wee, o
wee, dat ziet er werkelijk helemaal niet goed uit! O Heer en Meester, wat is daar nu
aan te doen? Waar moet dat brood voor zoveel mensen nu vandaan komen? U, o
Heer, zou me wel kunnen helpen als dat Uw heilige wil zou zijn!'
[3] Ik zei: 'Je zult ook geholpen worden, maar Ik zeg tegen jou en tegen jullie
allemaal: als jullie niet aan één stuk door tekenen en wonderen zien, dan geloven
jullie niet, ook al ligt de jullie voorgehouden waarheid als zodanig duidelijk voor
de hand! Het volk zal echter vanwege het broodgebrek geen al te domme dingen
doen, omdat het vannacht ook de verschijnselen heeft gezien. Er is bijna niemand
in de stad, noch in de wijde omtrek, die niet vandaag en nog vele dagen lang vol
angst zal leven, vanwege de waargenomen verschijnselen, en daarom zal ook het
door jou gevreesde oproer in Emmaüs beslist niet plaatsvinden, ook al zou het volk
helemaal geen brood krijgen. Maar het zal wel voldoende voorraad brood
aantreffen
[4] Maar Ik wil jullie nu op iets anders opmerkzaam maken, waardoor voor de
tempel vandaag en ook morgen een grotere verlegenheid zal ontstaan dan door het
mogelijke broodtekort in Emmaüs. Kijk eens hoeveel volk er komt toegestroomd
over alle wegen die naar Jeruzalem leiden! Het volk komt van het land en wil in de
tempel raad halen en uit de mond van de priesters horen hoe de vork in de steel zit
met die verschijnselen. En daarbij zal het de tempeldienaren slecht vergaan! Wel
zullen zij voor het volk de ene boeteprediking na de andere houden en spreken over
de toorn van God, en hoe God voortaan alleen maar door zware boetedoeningen en
grote offers weer verzoend kan worden.
[5] Maar het volk zal zeggen: 'Waarom zeggen jullie ons dat nu pas, terwijl jullie
toch allang van God hadden kunnen en moeten horen hoe het in Zijn ogen met ons
gesteld is? Want wij weten van vroeger dat God Zijn volk, als het Hem lichtzinnig
vergat, altijd jaren van tevoren door profeten en zieners liet zeggen, wat er met hen
zou gebeuren als zij niet weer tot God terugkeerden. Maar dit keer zijn er geen
profeten gekomen die ons op tijd hadden kunnen verkondigen hoe wij er voor God
voorstaan! En als er in de afgelopen tijd al profeten opstonden, die ons vermaanden
om boete te doen en ons leven echt te beteren, dan verklaarden jullie hen voor valse
profeten en vervolgden hen en ook degenen die naar hen luisterden en zich wilden
bekeren. En nu jullie net als wij de verschrikkelijke tekenen gezien hebben, waaruit
gemakkelijk valt op te maken dat Gods toorn in hoge mate over ons is gekomen, nu
willen jullie de schuld helemaal bij ons leggen; maar dat zullen we niet accepteren,
en we zullen ons zonder jullie gebed zelf tot God wenden en Hem smeken om ons
onze zonden te vergeven, en dat zullen we doen omdat jullie ons niet reeds lang
van te voren gezegd hebben, hoe wij voor het aangezicht van Jehova staan.’
[6] Die woorden van het volk zullen de priesters in grote verlegenheid brengen, en
sommigen zullen tegen het volk zeggen: 'God is alleen maar zo vertoornd op jullie,
omdat jullie niet naar ons willen luisteren en ons niet geloven, en omdat jullie je tot
bepaalde valse profeten wenden, die tegen ons zijn en die hun best doen om jullie
afvallig te maken.’
[7] Dan zal het volk echter zeggen: 'Daar vergissen jullie je in, want wij hebben
nog nooit de stem van een valse profeet en een woord van een waarzegger gehoord.
Die wij hoorden, waren geen valse profeten, want zij leerden openlijk en
verklaarden luid voor iedereen, dat het rijk van God nabij is gekomen. Maar jullie
vervolgden hen, zoals jullie dat met zulke mensen altijd gedaan hebben, en dat zal
ook wel de reden zijn waarom God ons Zijn grote toorn heeft aangekondigd, zodat
Hij ons in de handen van onze vijanden zal overleveren om zwaar getuchtigd te
worden. Dat jullie priesters echter geen profeten zijn, zien wij duidelijk aan het feit
dat jullie tot op dit uur niet wisten hoe wij voor Gods aangezicht staan.’
[8] Dan zal weer een priester zeggen: 'Als jullie echter denken dat wij niets weten
en voor het volk helemaal niets meer betekenen, -waarom kwamen jullie dan hier
naar de tempel? Dan hadden jullie immers thuis kunnen blijven!’
[9] Dan zal het volk zeggen: 'Voor jullie zijn wij ook echt niet gekomen, maar
alleen voor de tempel en voor God, die wij uit het diepst van ons hart willen
smeken om onze zonden te vergeven. Jullie kunnen met ons bidden, als jullie dat
willen, maar wij zullen jullie daarvoor geen offer geven, maar wat wij offeren
zullen, dat zullen wij aan de armen en de noodlijdenden offeren.'
[10] Daarop zullen de priesters zich terugtrekken, en het volk zal veel rumoer
maken in de tempel en in de voorhoven. Maar jij, vriend Nikodemus, kunt nu, als je
dat wilt, naar beneden naar de tempel gaan en jezelf overtuigen van alles wat Ik nu
tegen jou en tegen allen heb gezegd, en bij die gelegenheid kun je het volk ook
enkele ware woorden van troost toespreken; maar zeg het volk over Mijn
aanwezigheid hier in ieder geval niets!'
[11] Nadat Ik dat tegen Nikodemus had gezegd, dankte hij Mij daarvoor en zei ook
nog: 'Dat zal ik allemaal precies zo doen, en ik zal ook proberen zo mogelijk het
volk tot bedaren te brengen. Maar wat zal ik de hogepriester, de Fanzeeën en .de
oudsten voor antwoord geven als zij mij vragen waar Ik deze verschrikkelijke nacht
heb doorgebracht, omdat ik - wat zij allen nu wel.zeker zullen weten - noch in de
tempel noch bij mijn familie thuis te bereiken was? Als Ik dan de waarheid moet
zeggen, verraad ik mij en U!'
[12] Ik zei: 'Ga maar rustig naar beneden en wees niet bang, geen mens zal je dat
vragen, en wat je zult moeten zeggen, zal je in de mond gelegd worden! Vanavond
kun je, als je wilt, wel weer hier komen, want Ik zal hier nog de hele dag blijven.’
[13] Toen ging Nikodemus naar beneden, maar hij keek onderweg meer dan eens
om, om te zien of er soms een echte jood was die hem zag. Maar Ik stuurde Rafaël
achter hem aan en liet hem tot de stadspoort begeleiden, zodat niemand Nikodemus
kon zien. Bij de poort echter verdween de engel ineens en was op datzelfde
moment weer in ons midden.
[14] Daarop zei Ik tegen een paar leerlingen, dat ook zij, als zij wilden, tot de
middag naar de tempel konden gaan om getuige te zijn van wat zich daar zou
afspelen. Toen gingen ook de leerlingen naar beneden en bleven in de tempel tot na
het middaguur, waarna zij weer bij ons kwamen en vertelden wat ze beleefd
hadden.
64 De dank van de bevrijde slaven
[1] Daarop zei Lazarus tegen Mij: 'Heer, zelf ben ik ook wel een beetje
nieuwsgierig hoe deze geschiedenis in de tempel vandaag zal aflopen, want Ik zie
nog veel mensen langs alle straten voorbij komen. Als dat allemaal naar de tempel
gaat, zal er een gedrang en een geschreeuw ontstaan zoals men beslist in lange tijd
niet heeft meegemaakt. Daar zal Nikodemus met zijn zwakke stem niet veel kunnen
uitrichten! Er kan daar werkelijk heel gemakkelijk veel tumult ontstaan!’
[2] Ik zei: 'Maak je maar ergens anders bezorgd over! Ik heb nog wel genoeg
middelen bij de hand om een te groot tumult te verhinderen, maar het zal
waarschijnlijk niet zo ver komen.
[3] Nu zijn onze jonge mensen echter ook al wakker geworden en hebben honger:
Rafaël, ga jij daarom naar hen toe en zorg dat zij eten krijgen en wat wijn, maar
gemengd met twee derde water!’
[4] Rafaël zorgde daar vlug voor, wat de jongeren veel genoegen deed, zodat ze
nauwelijks konden wachten om Mij op kinderlijk hartelijke wijze te bedanken.
[5] In korte tijd stonden zij allen helemaal gesterkt buiten en Rafaël bracht hen naar
Mij toe. Daar stelden zij zich in een lange rij op, bedankten Mij luid voor de goede
verzorging en vroegen Mij om bij hen te komen, zodat ieder Mij één voor één blijk
kon geven van zijn liefde; want omdat ze met zo velen waren, konden zij niet
allemaal tegelijk naar Mij toekomen om Mij hun grote liefde te betonen.
[6] Toen zei Ik tegen hen: 'Mijn lieve kinderen, dat is nu niet nodig! Maar als jullie
dat toch willen doen, kom dan liever één voor één naar Mij toe om Mij je liefde te
laten blijken, want als Ik naar jullie toe zou gaan, dan zou er licht naijver onder
jullie kunnen ontstaan, omdat je dan onder elkaar zou overleggen en zeggen: 'Maar
waarom wendde de goede vader zich niet tot mij of tot deze of gene? Hij heeft de
een of de ander beslist liever dan mij of mijn buurman!' Kom echter, om dat te
voorkomen, zelf, alleen of met z'n tweeën naar Mij toe en geef Mij blijk van je
liefde, dan zullen jullie niet kunnen zeggen: 'Kijk, die of die heeft de goede vader
meer aandacht gegeven!' Want het hangt zuiver van jullie zelf af wie van jullie het
eerst bij Mij wil komen.'
[7] De jongeren zeiden: 'Ja, goede vader, wij zouden echter allemaal als eerste bij u
willen zijn, en dat zou dan een lastig gedrang voor u worden! Daarom kunt u toch
beter bepalen op welke plaats of aan welke kant van onze rij wij moeten beginnen;
want orde moet er immers ook in de liefde zijn, omdat wanorde ook in de liefde
niet mooi zou zijn. Want de goede God in dit mooie land heeft alles zo goed
geordend, dat wij uit hoogachting voor Hem ook alles op een min of meer ordelijke
manier moeten doen!'
[8] Ik zei: 'Nu goed dan, als jullie het beslist zo willen, begin dan maar aan de
rechter kant van jullie rij, en kom maar!'
[9] Deze regeling beviel de jongeren en dus snelden zij nu, het ene paar na het
andere, en wel eerst de jongens en daarna ook de meisjes vanaf de rechter kant naar
Mij toe. Voor Mij aangekomen bogen zij diep, daarna pakten zij Mijn handen en
drukten die tegen hun borst, bogen daarna weer en gingen heel ordelijk weer terug
naar hun rij .
[10] Toen zij Mij allemaal zo hun liefde betuigd hadden en weer in de vroegere
volgorde stonden, bogen allen nogmaals diep in Mijn richting en vroegen wat ze nu
mochten gaan doen.
[11] En Ik zei tegen hen: 'Vermaak je met allerlei nuttige beschouwingen! Kijk
eens rond in deze mooie omgeving, bekijk de bloemen en al het andere, en bedenk
daarbij hoe een goede God dat alles door Zijn wijsheid en almacht uit Zichzelf
heeft geschapen, en wees Hem daarvoor in je hart echt dankbaar, dan zullen jullie
de tijd het nuttigst doorbrengen en tevens veel vreugde in je hart hebben! Maar
jullie hoeven daarbij niet steeds zo in een rij te staan en te lopen, maar ga en sta
waar je wilt, zoals jullie dat Mij en alle andere mensen hier zien doen, dan zullen
jullie veel meer vreugde hebben dan wanneer je maar steeds die stijve ordelijke rij
aanhoudt. -Ga nu en volg Mijn raad op!'
[12] Toen bedankten de jongeren voor die goede raad, verlieten meteen de rij en
verspreidden zich in alle richtingen op de berg en hielden zich zo heel goed bezig
in de frisse en vrije natuur.
65 Het gezichtsvermogen van de ziel na de dood
[1] Wij gingen echter nog wat verder, en wel naar het hoogste punt van deze berg.
Daar was een aardig olijvenbosje, waar zich onder de bomen een groot aantal
banken en zitplaatsen bevonden, waarop allen zich neerlieten, terwijl zij Lazarus
prezen om de doelmatige aanleg van zoveel gezellige rustbanken en zitplaatsen.
Lazarus dankte allen voor die lovende woorden, die hem veel genoegen deden.
Vanaf deze hoogte, die naar alle kanten vrij uitzicht bood, genoot men van het
prachtige vergezicht. Men zag van hieruit de Jordaan en het dal daarvan, en weliswaar heel in de verte - ook een stuk van de Dode Zee.
[2] Zonder iets te zeggen keken allen een tijdlang vol verrukking naar de mooie
omgeving met de omliggende steden, gehuchten en dorpen en Agricola zei, toen hij
alles goed bekeken had: 'Beste vrienden, alle aanwezigen hier, en vooral U, o Heer
en Meester, ik moet heel openlijk toegeven dat ik in ons uitgestrekte rijk nog nooit
zo'n schitterende omgeving en zo'n prachtig landschap heb gezien als hier!
Waarlijk, in zo'n heerlijke omgeving moet een mens het sterven nog bitterder en
moeilijker toeschijnen dan in een woester en minder mooie omgeving! Want hier
zou men eeuwig verder willen leven en genieten van zo'n aanblik! - Wat zegt U, o
Heer en Meester, daarvan?'
[3] Ik zei: 'Vriend, je zou met die mening wel gelijk hebben als de ziel in
verbinding met de geest uit God na de dood van het lichaam niet het vermogen zou
krijgen oneindig veel mooiere streken ook in andere werelden te zien en daarvan te
genieten -gesteld dat het zien van mooie streken en landschappen voor een ziel al
het hoogste gevoel van zaligheid zou zijn. Maar Ik denk, dat er na het afvallen van
het lichaam voor een ziel, wiens leven voleindigd is, nog wel hogere gevoelens van
zaligheid zullen zijn dan alleen maar het zien van zeer mooie landschappen.
[4] Stel je eens voor, datje hier zeg maar gedurende honderd jaar aan één stuk door
dit landschap zou moeten bekijken, waarbij er ook in alle andere levensbehoeften
rijkelijk voorzien zou zijn, dan sta Ik ervoor in dat dit mooie landschap je al gauw
dermate zou gaan vervelen, datje het daarna in je hele leven nooit meer zou willen
zien.]a, zo nu en dan temidden van goede vrienden maakt de aanblik van een mooie
omgeving op het menselijke gemoed altijd een verheffende indruk, maar daarna
verlangt de ziel al gauw naar veranderingen om daardoor grotere en uitgebreidere
ervaringen op te doen en daaruit ook steeds wat nieuws te leren.
[5] Zo goed als een volmaakte ziel nu met haar lichamelijke ogen kan zien Wat
haar omgeeft, zal zij in haar zuiver geestelijke toestand het vermogen om te zien, te
horen en te voelen beslist ook nog bezitten, en wel in een veel hogere mate dan nu
in haar zware en moeizame lichaam! Ik heb jullie daarstraks beneden voor het huis
immers al laten zien hoe het gesteld is met het innerlijke zien van de ziel waarover
jij je zelf nog erg verwonderd hebt - toen de door Mij voor korte tijd geestelijk in
vervoering gebrachte mensen, die nooit eerder in Rome geweest waren, jouw grote
vaderstad nog nauwkeuriger beschreven dan jij het zelf ooit met je eigen ogen had
kunnen zien.
[6] Dan zul je toch wel inzien dat de ziel in haar vrije en zuiver geestelijke toestand
een veelomvattender gezichtsvermogen bezit dan in het beperkte lichaam! En als
dat het geval is, dan kun je, als je echt gelooft aan Mijn woorden en tekenen en ook
aan de ervaringen die je bewust met je ziel en geest hebt meegemaakt, toch echt
niet zeggen dat het in zo'n omgeving moeilijker is om te sterven dan in een verlaten
en duistere landstreek! Dat iedere ziel na de dood van het lichaam voortleeft en
zich volkomen bewust is van haar leven, zul je toch niet meer in twijfel trekken?'
[7] Agricola zei: 'Heer en Meester, dat beslist niet, omdat ik immers al in Spanje,
Sicilië en Egypte ervaringen heb opgedaan met betrekking tot het voortleven van
de ziel na de dood van het lichaam, en dat op een manier waarbij geen bedrog
mogelijk was. Maar hier gaat het om iets heel anders, en dat is juist de reden
waarom ik mij veroorloofde zoëven een opmerking te maken!’
[8] Ik zei: 'En waaruit bestaat dan dat andere? Praat maar gerust verder, want we
hebben tot aan het middaguur nog volop tijd om nog van alles te bespreken!’
[9] De vele aanwezige tollenaars kwamen nu ook naar Mij toe en vroegen, of Ik het
hun niet kwalijk nam als zij tot de avond naar huis gingen om te zien, of daar alles
wel in orde was en of hun bedienden het nog steeds door alle straten
binnentrekkende volk bij deze gelegenheid niet teveel afpersten.
[10] Ik zei: 'Doe dat en doe nu iets goeds voor zoveel kwaads dat jullie de mensen
gedurende vele jaren hebben aangedaan, dan zullen jullie zonden je vergeven zijn!
Maar zoals het jullie nu vrij staat te vertrekken, zo staat het jullie ook vrij om terug
te komen.’
[11] Daarop maakten alle tollenaars een buiging, bedankten voor alles wat zij
ontvangen en genoten hadden en vertrokken snel.
66 Het wezen van de ziel en van de geest
De ziel aan gene zijde
[1] Daarop zei Ik nogmaals tegen Agricola: 'Nu kun je je vragen naar voren
brengen, spreek nu dus maar!’
[2] Agricola zei: 'Heer en Meester, dat de ziel van de mens ook na de dood van het
lichaam verder leeft, is een volkomen uitgemaakte zaak van de helderste waarheid.
Maar waar gaat zij naar toe, en wat is eigenlijk haar wezen en wat is het wezen van
de zuivere geest? Omdat volgens Uw onderricht de ruimte oneindig is, moeten ook
de zielen en zelfs de zuiverste geesten zich binnen de eindeloos eeuwig grote
ruimte bevinden, want een ruimte buiten deze kan immers onmogelijk ergens
bestaan.
[3] Dan nog een vraag: Wat voor gestalte heeft een ziel of zelfs een zuivere geest,
en waarom kan een natuurlijk mens niet steeds de zielen en geesten zien? Heer,
geef me alleen op deze vragen nog een verhelderend antwoord, dan zal ik U
nergens meer naar vragen; want onze volkomen onwetendheid in deze zaak is het
eigenlijk wat het sterven voor ons zo bitter en angstig maakt. Hebben wij mensen
echter ook daarin een voldoende helder licht, dan zal het sterven ons licht vallen en
zullen we ons niet angstvallig aan het dwaze lichamelijke leven vastklampen.’
[4] Ik zei: 'Ja, het zou voor Mij heel gemakkelijk zijn om je dat uit te leggen, als je
maar een onbelemmerd inzicht daarin zou hebben; maar juist dat bezit je nog niet,
hoewel er sinds je hier bent juist in dit opzicht al heel veel door Mij duidelijk aan je
is uitgelegd en jijzelf door wondertekenen ook veel hebt gezien en ervaren. En
daarom is het een moeilijke zaak dit nog beter voor je te belichten dan reeds is
gebeurd.
[5] De ziel van de mens is een zuiver etherische substantie, dus - als je dat kunt
begrijpen - uit zeer veel lichtatomen of kleinst mogelijke deeltjes tot een volmaakte
menselijke vorm samengesteld door de wijsheid en de almachtige wil van God; en
de zuivere geest is de van God uitgaande wil, die het vuur van de zuiverste liefde in
God is.
[6] De zuivere geest is een gedachte van God, die voortkomt uit Zijn liefde en
wijsheid, en die tot een waar bestaan komt door Gods wil. Omdat God echter in
Zichzelf een vuur is uit Zijn liefde en wijsheid, is dat ook het geval met de in
zekere zin uit God naar buiten getreden gedachte die in een zelfstandig bestaan
wordt geplaatst. Zoals het vuur echter een kracht is, is zo'n gedachte uit God op
zichzelf ook een kracht, die zich van zichzelf bewust is en die zelf in de dezelfde
helderheid kan werken als waaruit hij voortgekomen is. Als zuivere kracht
doordringt hij alles wat jij materie noemt, maar kan zelf door de materie niet
doordrongen worden, omdat de materie verder niets anders is dan een uiterlijke
uiting van de geest uit God.
[7] De ziel is in zekere zin materie die door de kracht van de geest weer is opgelost
en die door die kracht genoodzaakt in de eigen oervorm van de geest overgaat, en
daarna met haar geest verenigd als het ware diens lichtetherische -substantiële
lichaam vormt. Ook de ziel vormt en ontwikkelt, puur door de wilskracht van haar
geest, haar toekomstige omhulling uit de haar omgevende materie van het lichaam,
wanneer die totaal is vergaan en ontbonden.
[8] Hier heb je nu een heel korte en volkomen ware voorstelling van wat de ziel
eigenlijk is, en wat de zuivere geest als zodanig is.
[9] Maar om de plaats in de ruimte aan te geven waar een ziel heengaat Wanneer
zij haar lichaam verlaat, zal voor jou nog wel moeilijker te begrijpen zijn, maar Ik
zal je desondanks een wenk geven, waardoor je je er een voorstelling van kunt
maken. Want hoe het eigenlijk is zul je pas in jezelf te weten komen, als je ook in
jezelf tot de volledige wedergeboorte of tot volkomen éénwording van de geest met
je ziel bent gekomen, omdat de ziel dat nooit helemaal kan begrijpen zolang zij
zich niet door de kracht van de geest in haar zo ontwikkelt, dat zij in staat is zich
volkomen met de geest te verenigen.
[10] Ruimtelijk gezien blijft een ziel na het afvallen van haar lichaam vooral in
haar eerste bestaansperiode -gewoonlijk op de plaats, waar zij zich lichamelijk op
aarde bevond, dat wil zeggen, als zij nog niet geheel voleindigd naar het
onstoffelijke rijk aan gene zijde is overgegaan.
[11] In dat geval ziet en hoort zij echter niets van de natuurlijke wereld die zij in
haar lichaam bewoond heeft, hoewel zij zich ruimtelijk precies in diezelfde wereld
bevindt. Haar bestaan is min of meer als een heldere droom, waarin de ziel in een
streek of omgeving leeft die als het ware uit haar is ontstaan, en waar zij zich
helemaal gedraagt en handelt alsof zij zich in een heel natuurlijke wereld bevindt,
en waar zij de wereld die zij heeft verlaten niet in het minst mist.
[12] Maar omdat God het toelaat, wordt de door haar bewoonde streek vaak
vernietigd en dan bevindt de ziel zich in een andere omgeving, die helemaal
overeenkomt met haar innerlijke toestand. Bij zo'n ziel duurt het dan vaak wel erg
lang voor zij na veelonderwijzing zover komt, dat zij beseft dat alles wat zij daar
meent te bezitten, ijdel en nietig is. Komt zij door veel ervaringen en verschijnselen
eenmaal tot dit inzicht, dan begint zij pas ernstiger over haar toestand en haar
bestaan na te denken, en daardoor ook meer en meer te beseffen dat zij de vroegere,
aardse wereld heeft verlaten, en dan wordt het verlangen in haar sterker om een
meer blijvende en onveranderlijke plaats te krijgen om te leven.
[13] In zo'n toestand wordt ze door reeds meer voleindigde geesten onderwezen in
wat zij moet doen; en als zij dat doet, wordt het ook steeds lichter in haar, omdat
haar innerlijke geest haar meer en meer doordringt. Hoe meer de innerlijke geest
haar doordringt en als het ware in haar groeit als een kind in het moederlichaam,
des te duurzamer begint alles om haar heen te worden.
[14] Als een ziel eenmaal zo ver komt dat haar innerlijke geest haar helemaal
doordringt, dan komt zij ook tot een volledig helder zien en tot een helder inzicht,
tot volledig bewustzijn en een duidelijke herinnering aan alles: wat zij was, wat zij
geworden is, wat zij gedaan heeft en hoe de wereld, waarin zij lichamelijk geleefd
heeft, eruit heeft gezien en hoe het daarmee gesteld was.
[15] Zo'n ziel kan dan zowel deze aarde alsook de maan, de zon, alle andere om
deze zon cirkelende planeten of aarden -hetgeen tot nu toe nog geen
sterrenkundige, noch enige Griek, noch een van de oude Egyptische pdolomeuzen *
(* landmeters) waargenomen heeft - en ook de andere zonnen in één of meer
hulsgloben, die Ik jullie gisteren al voldoende heb beschreven, uiterst precies
doorgronden, en zich in hun wonderbare vorm en inrichting werkelijk in de hoogste
mate verlustigen en de ware en grootste vreugde beleven aan de liefde, wijsheid en
macht van de enige God.’
67 De verschillende fasen van zaligheid van voleindigde zielen
[1] (De Heer) : 'Dat alles staat zo'n voleindigde ziel dus zeker en zelfs noodzakelijk
te wachten, en toch is deze eigenschap van een ziel die zijn leven voleindigd heeft,
te beschouwen als een laagste graad van de eigenlijke grote zaligheid, omdat dat
een voleindigde ziel op den duur net zo tegen zou gaan staan als het jou hier zou
gaan tegenstaan wanneer je dit landschap, al is het nog zo mooi, honderd jaar
achter elkaar zou moeten bekijken en bewonderen.
[2] De hogere zaligheid van een ziel is toch duidelijk alleen maar gelegen in het
feit, dat de volmaakte zielook met de waarachtig
goddelijke scheppingskracht is toegerust, en vanuit een wijsheid, die aan Gods
wijsheid gelijk is, alles tot stand kan brengen wat God Zelf op precies dezelfde
wijze bewerkstelligt en voortbrengt.
[3] Een nog hogere en eigenlijk al haast allerhoogste zaligheid van een volmaakte
ziel is, dat zij God, de enige Heer en Schepper der oneindigheid, als haar grootste
levensvriend steeds maar bij zich kan hebben, en Hem mateloos en grenzeloos kan
liefhebben, en met Hem in een enkelogenblik de hele geestelijke en materiële
schepping kan overzien.
[4] Maar het toppunt van zaligheid van een volmaakte ziel is dat zij zich, geheel
met God door de liefde één geworden, ook in de volledige goddelijke vrijheid
bevindt.
[5] Dat hetgeen Ik je nu gezegd heb de volle waarheid bevat, kun je reeds met je
lichamelijke ogen zien aan deze jonge dienaar van Mij. Je vroeg Mij al een paar
maal wat er met deze jongeman aan de hand is, waar hij vandaan komt en wie hij
is. En nu zal Ik het je vertellen:
[6] Kijk, deze jongeman is reeds lang een zuivere geest, maar heeft al ooit op deze
aarde als mens in een lichaam geleefd! Zijn naam was Henoch en hij was de eerste
profeet van de eerste nakomelingen van Adam, aan wie hij onderricht gaf over
God.
[7] Daar zijn ziel in die oertijd van de mensen van deze aarde in de hoogste en
zuiverste liefde tot God ontbrandde, loste die liefde zijn lichaam op in een
etherische substantie, waarmee de vrijgekomen ziel bekleed werd en waardoor zij
ogenblikkelijk voor altijd een aartsengel werd van Gods hoogste hemelen, dat wil
zeggen van de hoogste goddelijke vrijheid, wat je goed kunt opmaken uit het feit
dat zij hier nu vlak bij Mij is.'
[8] Nu zette Agricola grote ogen op en zei: 'Wat? Dat moet een geest zijn, en nog
wel een pure en volkomen geest?! Maar hij heeft toch zichtbaar een huid, vlees en
bloed, en hij eet en drinkt toch zoals wij !
[9] Dat hij net als U wonderbaarlijke dingen kan doen, heb ik voor mezelf
verklaard uit het feit dat hij allang Uw leerling moet zijn en als zodanig van U
daarvoor de nodige wijsheid en macht heeft gekregen; als volkomen zuivere geest
zouden wij mensen hem toch immers niet kunnen zien. Als je hem vastpakt voelt
hij helemaal aan als een natuurlijk mens. Maar U hebt het gezegd en ik moet U
geloven, hoewel dat mijn hele denken nog meer in verwarring brengt. Hoe kan nu
deze zuivere geest een lichaam hebben?'
[10] Ik zei: 'Ik heb je al eerder gezegd dat we nu heel wat kunnen bespreken, omdat
we daar tijd voor hebben, en dus zullen we ook daar nog wel mee in het reine
komen. Kijk, daar staat Mijn Rafaël - Henoch al voor ons, en Ik zeg je nu dat je
datgene wat je nog meer wilt weten met hem zelf kunt bespreken, want hij zal je
precies dezelfde informatie geven als Ik zou doen, en wat hij je zal vertellen en
laten zien, zal hij je vanuit zijn geheel zelfstandige vrijheid, macht, wijsheid en
kracht vertellen en laten zien, omdat hij zich die vanuit God volledig heeft eigen
gemaakt. Begin je onderzoek dus maar met hem!'
68 Het wezen van de engelen
[1] Daarop zei Agricola tegen Rafaël: 'Allerbeste dienaar van onze God, Heer en
Meester! Wat heb je hier als zuivere geest voor een lichaam? Is dat ook zoals bij
mij, vlees en bloed?'
[2] Rafaël zei: 'Voel maar en overtuig jezelf!'
[3] Toen raakte de Romein de handen en voeten van de engel aan en constateerde
dat die net zo uit vlees en bloed bestonden als die van iemand anders, en hij zei
daarop: 'Ja er is werkelijk niets geestelijks aan te voelen, en toch moet je een
zuivere geest zijn en dat al bijna zo lang als het mensengeslacht op aarde bestaat?'
[4] Toen zei de engel: 'Voel nog maar eens, dan zullen we zien watje daarna zult
zeggen!’
[5] Toen begon de Romein opnieuw de engel aan te raken, maar nu voelde hij geen
lichaam meer en waar hij de engel beetpakte, gingen zijn vingers daar even
gemakkelijk doorheen als door de lucht.
[6] Na deze tweede ervaring zei hij hoogst verbaasd (de Romein): 'Ja, dat zou zelfs
de meest verstandige mens gek kunnen maken! Eerst was alles stevig beet te
pakken en nu is alles lucht, dus zo goed als helemaal niets! Maar zeg me nu eens als je tenminste als zo'n luchtig fenomeen nog spreken kunt -, waar je nu je goed
voelbare lichaam van daarstraks hebt gelaten?'
[7] De engel zei: 'Dat heb ik nergens gelaten, want ik heb het nog precies zoals
voorheen! Dat je het eerst als een vast lichaam voelde, was mijn vrije wil, en dat je
het de tweede keer helemaal niet voelde, was ook mijn wil. Want wat wij
volmaakte geesten willen, gebeurt zoals wij het vanuit onze vrijheid en wijsheid
willen, hetzij direct of geleidelijk aan volgens een zekere wijze orde.
[8] Want wij bevinden ons door onze liefde tot God ook volledig in Zijn wijsheid
en macht, die wij kunnen dragen en volledig beseffen, en dus is Gods liefde ook
onze liefde, Zijn wijsheid onze wijsheid, Zijn wil onze wil en Zijn macht ook onze
macht. Maar toch zijn er in God nog ondoorgrondelijke diepten die geen enkele
geschapen geest ooit doorgronden zal; en als hij dat zou kunnen, zou hij niet zalig
zijn, omdat hij dan van God geen toenemende zaligheid meer te verwachten zou
hebben. - Begrijpen jullie Romeinen dat wel?'
[9] Een aantal Romeinen zei nu: '1a, beste vriend - ook al ben je een geest om dat
goed te begrijpen en te beseffen heb je meer nodig dan ons Romeinse verstand! Het
zal allemaal wel zo zijn, maar om te begrijpen hoe het eigenlijk allemaal is, moeten
we wachten tot onze zielen verder ontwikkeld zullen zijn.’
[10] De engel zei: 'Luister eens, ik spreek nu alleen met Agricola en niet met jullie
allemaal tegelijk; want ik weet immers dat jullie niet even verstandig zijn als hij.
Daarom moeten jullie nu allen luisteren en op alles letten waarover ik met de
verstandigste van jullie spreek en wat ik hem laat zien! Agricola jij hebt dus nu
alleen het woord!’
[11] Agricola zei nu: 'Ja, ja, m 'n zuiver geestelijke vriend, ik heb wel zo half en
half begrepen wat je mij eigenlijk hebt willen zeggen, maar toch heb ik het, net als
de anderen, niet helemaal begrepen, maar ook ik wacht dan volgens de belofte van
de Heer op betere tijden! Maar wel zou ik nu van je willen weten - en wel onder de
voorwaarde dat ik dan volledig af zie van een heleboel andere dingen - hoe je je
door je wil kunt ontdoen van je lichaam en toch nog net zo aanwezig kunt zijn als
daarvoor met je stevig tastbare lichaam? Want vooral dat is voor mij het meest
onbegrijpelijke! Eerst ben je iets dat werkelijk bestaat, meteen daarop ben je, als je
er aan voelt, helemaal niets, en dat niets is dan toch weer helemaal hetzelfde als
daarvoor. Ja, hoe is dat dan toch mogelijk?'
[12] De engel zei: 'Dat is toch iets heel begrijpelijks! Wij geesten zijn in onze voor
jullie onweegbare, zuiver geestelijke sfeer toch het eigenlijke, enig werkelijke en
alleroorspronkelijkste iets. Al het andere in de hele stoffelijke wereld is alleen maar
een door onze wil veroorzaakt verschijnsel, om voor jullie stoffelijke zielen een
duurzaam medium te scheppen door middel waarvan jullie je net als wij de
volledige en waarachtige levensvrijheid kunnen verschaffen.
[13] Om je dat echter nog duidelijker te tonen, moet jij, Agricola, nu zelf een steen
van de grond oprapen! - Goed, je hebt nu een heel harde natuursteen in je hand! Nu
zul je zeggen: 'Kijk, deze steen is zoals hij is, absolute werkelijkheid!' Want je voelt
in je hand zijn gewicht en zijn voor jou onverwoestbare hardheid en je zegt bij
jezelf: 'Die bestaat werkelijk echt!' Maar ik zegje, dat het met dat werkelijk echte
van jou net zo gesteld is als daarnet met mijn vleselijke lichaam en daarna met mijn
nu nog steeds even geestelijke lichaam. Want de hardheid en het gewicht van de
steen die je nog in je hand vasthoudt, hangt enkel en alleen af van de vasthoudendheid van onze wil. Zolang wij hem als een harde en zware steen in stand
willen houden, zal hij ook blijven wat hij is.
[14] Wil ik bijvoorbeeld dat jouw steen nu geheel - wat zijn massa betreft - aan mij
gelijk wordt, dan zul je net zo door de steen heen kunnen grijpen als je daarnet
helemaal door mij heen hebt gegrepen. En in dat geval heeft de door onze
geestelijke wil geproduceerde materie van de steen pas haar oorspronkelijke
realiteit bereikt, terwijl die materie je nu, door de vasthoudendheid van mijn eigen
wil, als een harde, zware steen voorkomt. Om dat nog gemakkelijker te begrijpen,
moet je nog een keer goed onderzoeken of het nog dezelfde steen is!’
[15] Agricola zei: 'Die is nog zoals hij was!'
[16] De engel zei: 'Hoe is hij dan nu?'
[17] Agricola zei: 'Ja, ik zie hem nog wel als een wolkje in mijn hand, maar zijn
hardheid en zwaarte zijn verdwenen! Nee, dat is toch wel erg vreemd! Ik zou me
toch alles eerder hebben kunnen voorstellen dan dat zoiets mogelijk zou zijn! Hoe
krijg jij dat toch voor elkaar?'
69 De macht van de engelen
Verhouding tussen geest en ziel
Wedergeboorte
[1] De engel zei: 'Ik heb je immers al gezegd dat dit alleen maar door de
standvastigheid van onze wil gebeurt, en dat alle materie niets anders is dan de
standvastige wil van de geest van God, hoe verschillend die materie er voor jou ook
uit mag zien; want de verschillende stoffen van de materie en de elementen waar zij
in jouw ogen uit lijkt te ontstaan en bestaan, zijn onze gedachten. Hun vormen en
kleuren zijn de uit onze gedachten gevormde ideeën. Hun doelmatigheid zijn onze
denkbeelden die uit de ideeën zijn ontwikkeld, en het bereiken van een hoger
geestelijk doel voor alles wat nu materie is, zijn ons oogmerk, waaruit het
gelukkige einddoel van alle materie zal voortkomen.
[2] Daarom is een waar en werkelijk bestaan alleen maar bij ons, eeuwig
onsterfelijke geesten aanwezig, en het bestaan van de materie is alleen maar iets
wat zuiver door ons tot stand komt en ieder moment van ons afhankelijk is, zoals jij
nu met deze steen heel duidelijk hebt moeten waarnemen. Maar je hebt het wolkje
nog in je hand en kijk, ik zal het weer met de volle vasthoudendheid van mijn wil
vervullen, dan zul je de steen van daarnet weer in je hand hebben!'
[3] De engel deed dat en in de hand van de Romein bevond zich weer de oude,
harde en zware steen van voorheen.
[4] Dat maakte op de Romein een nog geweldiger indruk en hij zei tegen de engel
(de Romein): 'Deze steen blijft voor mij een waardevolle steen, ter herinnering aan
wat hier zo wonderbaarlijk is voorgevallen! Maar nu nog een vraag! Kijk, in mij
woont toch ook een ziel, en daarin bevindt zich volgens jullie leer een geest die
geheel gelijkwaardig is aan die van jou! Waarom kan ik dan niet door mijn geest
ook doen wat jij als geest kunt doen?'
[5] De engel zei: 'Omdat jouw geest daar nog niet rijp voor is en je innerlijke geest
nog niet in je ziel is overgegaan! Maar iets doet je geest toch door de
standvastigheid van de voor jouw ziel nog onbekende wil, en dat is de bouwen de
tijdelijk instandhouding van je lichaam. Dat kan je ziel echter niet waarnemen,
zoals zij ook niet waarneemt hoe haar lichaam gebouwd is, omdat haar innerlijke,
zuiver van gene zijde afkomstige bouwmeester haar dat niet kan onthullen en laten
zien, daar zij, zoals gezegd, nog niet rijp is.
[6] De innerlijke geest werkt weliswaar onafgebroken aan het zo snel mogelijk rijp
en volledig vrijmaken van de ziel, maar hij kan en mag haar niet de minste dwang
opleggen, omdat een ziel op die wijze dan nog stoffelijker en onvrijer zou worden
dan zij door alle invloeden van de buitenwereld ooit zou kunnen worden. Daarom
werd aan de ziel in haar lichaam een eigen wil en een eigen verstand gegeven om er
door onderricht van buitenaf toe gebracht te worden dat zij zich uit eigen vrije wil
steeds meer los maakt van al het wereldse, en in zichzelf naar binnen kerend de
steeds zuiver wordende geestelijke wegen betreedt.
[7] Naargelang de ziel de steeds zuiverder geestelijke wegen daadwerkelijk
bewandelt, wordt in gelijke mate dan ook haar innerlijke, zuivere geest van gene
zijde één met haar. En als zij zich door haar steeds zuiverder geworden verstand en
door haar daardoor ook steeds vrijer geworden wil, volledig losmaakt van al het
wereldse, dan is zij gelijk aan haar geest en is daarmee één geworden, wat wij de
geestelijke wedergeboorte willen noemen, en dan zal zij, één geworden met haar
geest, ook terwijl ze nog in het lichaam is, hetzelfde kunnen doen wat ik nu voor
jouw ogen kan doen, omdat mijn geest één is met mijn ziel.’
70 Over het wezen van de lucht
[1] (Rafaël): 'Toen ik als mens gedurende vele jaren een lichaambewoonde, werd ik
mij door de genade van de Heer bewust van deze innerlijke levensweg en ik ging
deze weg met steeds grotere standvastigheid. Daardoor werden tegen het eind van
mijn leven mijn geest en mijn ziel één en ik kreeg de volle macht over mijn aardse
lichaam, zodat ik het net zo plotseling kon oplossen als ik nu de steen heb opgelost
en eerder mijn voor jou tastbare lichaam, en er slechts zoveel van behield dat je mij
met je lichamelijke ogen nog kon zien.
[2] Als ik nu echter weer een lichaam wil hebben zoals dat van jou, hoef ik dat
slechts te willen en dan zal het lichaam er ook weer zijn. Zie, ik wil het, en raak jij
me nu maar weer aan, dan zul je zien dat ik weer net zo stevig ben als voorheen!
[3] De Romein deed dat en ontdekte dat Rafaël weer helemaal mens was zoals
eerst.
[4] Toen vroeg hij (Agricola) aan de engel: 'Toen jij, terwijl je als volmaakt mens
op aarde was, je lichaam had opgelost, kon je het toen ook weer opnieuw
scheppen?'
[5] Rafaël zei: 'Jazeker, net als nu, maar ik wilde het niet, omdat een zuiver
geestelijk, onlichamelijk bestaan eindeloos veel volmaakter is dan een bestaan dat
aan een lichaam gebonden is - ook al gebeurt dat door de eigen wil. Kijk, in dit
lichaam kan ik minder doen dan zonder dit lichaam! Als je mij echter een wonder
ziet doen, dan is het lichaam al weg en wordt pas na de daad weer geschapen. Ik
kan weliswaar ook in het lichaam alles, maar niet zo volmaakt als buiten het
lichaam. -Heb je nog vragen, stel die dan, dan zal ik die beantwoorden!’
[6] Agricola zei: 'O, vragen heb ik nog meer dan genoeg in voorraad! Kun je door
de standvastigheid van je wil ook een deel van de vrije lucht in een of andere
materie veranderen?'
[7] De engel zei: 'Zeer zeker, want ten eerste is de lucht al materie en bevat alle
denkbare stoffen en kan daarom ook des te eerder in iedere gevraagde materie
veranderd worden, en ten tweede staat het mijn geest werkelijk vrij - en dat in de
hoogste graad -om mijn wil volledig te laten werken en dus de lucht die je mij
aanwijst, onmiddellijk in een bepaalde materie te veranderen. Zeg me nu maar
waarin ik de lucht moet veranderen!'
[8] Agricola zei: 'Vriend, dat laat ik aan jouw beste en wijze beoordeling over! Doe
wat je wilt, ik vind het allemaal goed!'
[9] De engel zei: 'Nu, goed dan! Dan zal de lucht die zich nu op een afstand van
twaalf passen voor ons bevindt ogenblikkelijk in een stevige ronde zuil veranderen
van vijf manshoogten lang en met een doorsnede van één manslengte! Zo zij het!
Ga er nu naar toe en kijk of de zuil, die er al staat, nog uit lucht bestaat of dat het
echt een stevige granieten zuil is.’
[10] Alle Romeinen gingen er dadelijk heen en onderzochten de zuil.
[11] En allen zeiden: 'O wonder der wonderen! Het is meer dan verbazingwekkend!
Het is echt een massieve granieten zuil zoals wij die zelfs in Rome niet hebben! Ja,
ja, in de zuivere geest ligt het wezen, en alle materie is alleen maar een gevolg van
de vasthoudendheid van de vrije wil van een zuivere geest!’
[12] Daarop zei de engel: 'Hoe zwaar denken jullie dat die zuil is?'
[13] Agricola zei: 'Ja, vriend, dat is wel erg moeilijk voor ons om dat te bepalen!
Maar zo te zien kun je wel aannemen dat deze zuil zeker honderdduizend pond
zwaar is, en nauwelijks door duizend man te tillen is.’
[14] De engel zei: 'Dat heb je tamelijk goed beoordeeld! En toch zeg ik je, dat het
voor mij als een zuivere geest, heel gemakkelijk is om deze zware zuil enkel door
mijn wil zo hoog als je maar wilt op te tillen. Zeg maar hoe hoog of waarheen ik de
zuil moet opheffen, dan zal ook dat meteen worden uitgevoerd!’
[15] Agricola zei: 'Wel, als je dat nu eenmaal zo wilt, zeg ik: Til de zuil honderd
manshoogten recht omhoog in de lucht en zet hem dan neer op het veld, dat zich
precies halverwege in de richting van Emmaüs bevindt!’
[16] De engel zei: 'Heel goed, het geschiede allemaal nu direct!'
[17] Nog maar nauwelijks had de engel dit gezegd, of de zuil bevond zich al op de
gewenste hoogte in de lucht en vlak daarna zag men hem op het veld staan in de
richting van Emmaüs.
[18] Iedereen was nu toch wel met stomheid geslagen, en natuurlijk wel heel in het
bijzonder de Romeinen, want aan hun verbazing kwam geen eind.
[19] 'Maar', zei de engel, 'waarom verbazen jullie je daar zo over? Is er voor een
zuivere geest dan ook maar iets dat onmogelijk is? Alles berust immers op de vaste
wil van een zuivere geest! Als wij, zuivere geesten, aarden, zonnen en allerlei
centrale zonnen in de ruimte kunnen ronddragen en uiteindelijk zelfs hele
hulsglobes, waarom zou het dan voor mij en alle zuivere geesten niet nog veel
gemakkelijker zijn om zo'n zuil in een oogwenk te brengen waarheen je dat wilt?
Wie met leeuwen kan spelen alsof het vliegen zijn, zal voor muggen beslist niet
opzij gaan!'
71 Het wezen van de geest
[1] (Rafaël): 'Maar omdat we nog tijd hebben, zal ik jullie nog iets anders laten
zien, want anders zouden jullie nog op de gedachte kunnen komen dat ik mij alleen
maar met stenen bezighoud. Zie, de zuil staat daar goed en hij zal eeuwenlang op
die plaats blijven staan, en duizend jaar behouden blijven door de standvastigheid
van mijn vrije wil! Maar om vooral jullie Romeinen te laten zien dat voor een geest
absoluut niets onmogelijk is, zal op de plaats waar eerder die geweldige granieten
zuil uit lucht ontstond, een grote en met rijpe vruchten rijk beladen dadelboom
staan met daarnaast twee vijgenbomen, die ook geen gebrek zullen hebben aan rijpe
vruchten.
[2] Zie, ik zei en wilde het, en de genoemde bomen, rijkelijk met vruchten beladen,
staan al op die plaats! Ga daar nu allemaal heen en proef de genoemde vruchten, ik
denk dat ze jullie allen heel goed zullen smaken!'
[3] Toen stond iedereen op om het wonder te gaan onderzoeken. Allen zeiden dat
zij nog nooit edeler en volmaaktere vruchten van deze soort hadden geproefd.
[4] De engel zei: 'En nu zullen we daar op die groene weide voor het huis van onze
oude, liefdevolle vriend en broeder Lazarus nog een dozijn schapen uit lucht
scheppen! -Kijk, daar zijn ze met z'n allen al gezond en wel ter plaatse en zijn het
eigendom van de liefdevolle Lazarus!
[5] Daarbij denk ik echter ook, dat jullie door deze tekenen nu wel zullen inzien
waartoe een zuivere en volkomen geest met een vrije wil allemaal in staat is. Denk
er een beetje over na en zeg me wat jullie ervan begrepen hebben, dan zal jullie
door de Heer nog een groter licht worden gegeven! Denk nu dus goed over alles
na!’
[6] Agricola zei: 'O, m’n vriend uit Gods hemelen, als wij ons al in jouw verheven
sfeer zouden bevinden, zou het wel gemakkelijk zijn om daarover na te denken,
maar onze levensweg daarheen kon nog wel eens aardig lang zijn! Wat jij, hemelse
vriend, door de genadige toelating van de Heer aan ons hebt geopenbaard, kan ik
althans voorzover een mens daartoe in staat is, begrijpen; maar hoe de standvastige
wil van de geest nu eigenlijk de meest uiteenlopende elementen bevattende stof van
de materie van de hele aarde is en kan zijn en zelfs van de andere werelden in de
eindeloze ruimte, dat kunnen wij onmogelijk zo duidelijk begrijpen als jij, o
hemelse vriend.
[7] De materie is dus niets en de ziel, in zekere zin een product van de materie, is
op zichzelf ook niets; alleen de zuivere geest is als zodanig werkelijk iets. Wat is
dan een zuivere geest in en op zichzelf voor een stof, of wat voor iets is hij? Dat is
een vraag die een sterfelijk mens nooit volledig zal beantwoorden, zolang hij alleen
nog maar vanuit zijn minstens nog halfstoffelijke ziel en vanuit zijn stoffelijke
lichaam denkt en wil, en zelf niet bijna helemaal geestelijk is geworden. En,
hemelse vriend, zodoende moet je wel een beetje geduld met ons hebben! Want
ondanks de wonderen die je daar zojuist voor hebt gedaan, begrijpen wij je
verklaringen met betrekking tot deze uiterst tere levensvraag niet helemaal. Je
uitleg verschaft ons nog niet voldoende licht om helder te begrijpen wat de levende
zuivere geest op zichzelf voor stof is en wat voor iets het eigenlijk is.
[8] Ja, het woord 'geest' is snel en gemakkelijk uitgesproken, maar wat moet je er
onder verstaan? Daarom heeft het voor ons geen zin om er kort of lang over na te
denken, het is ook volkomen vruchteloos, en jij, beste hemelse vriend, kunt ons
beter maar weer meteen duidelijker uit gaan leggen wat het eigenlijke wezen van de
zuivere geest is, tenminste, als ons onbegrip niet te lastig voor je wordt.’
[9] Rafaël zei: 'God boven alles liefhebben en jullie mensen te dienen, die geroepen
zijn om evenals wij, zuivere geesten, Zijn kinderen te worden, is immers ons
hoogste geluk en zaligheid! Hoe kan iets wat jullie nog een groter licht kan geven,
dan lastig voor mij zijn? Let dus goed op wat ik jullie verder nog over het wezen
van een zuivere geest ga meedelen!
[10] Uiteindelijk is alleen God de allerpuurste en zuiverste oorspronkelijke geest
aller geesten, en Hij is als zodanig dan ook de oerstof en het eeuwige oerelement
aller oerelementen.
[11] De zuivere geest op zich als stof en element is een vuur en een licht, of in zich
de liefde en de wijsheid zelf Daaronder moeten jullie je echter geen stoffelijk vuur
en geen zinnelijke liefde voorstellen, en dus ook geen licht zoals bijvoorbeeld dat
van de aardse zon of een brandende lamp hoewel tussen beide een
overeenstemming bestaat - want het vuur van de geest is puur leven en het licht
daarvan zijn wijsheid.'
72 Het wezen van de ether
[1] (Rafaël): 'Jullie zien hier de lucht, die totaal doorzichtig is, en daarom
veronderstellen jullie dat zij zo goed als niets is. Maar als deze lucht flink in
beweging gebracht wordt, zodat zij met het geweld van een storm de machtigste
ceders ontwortelt en de zee zo onrustig maakt dat er bergenhoge, schuimende
golven oprijzen, dan moeten jullie toch wel toegeven dat de lucht iets zeer machtigs
is. Ja, de lucht is dus wel een lichaam te noemen, dat ook alle denkbare stoffen en
vormen bevat in een nog min of meer ongebonden oertoestand.
[2] Het water, vooral het regen en bronwater, is hetzelfde als wat de lucht is, maar
alleen in een meer gebonden toestand. Het zoute water van de zee is natuurlijk nog
dichter, meer gebonden.
[3] Maar als wij hogerop gaan, zo ongeveer tien uur gaans boven de aarde, dan
zullen we helemaal geen lucht meer aantreffen zoals die ons hier omgeeft, maar
slechts zuivere ether, die in jullie ogen zo volkomen niets zou zijn dat je je zoiets
nietigs moeilijk voor kunt stellen. Want kijk je over een afstand van meerdere uren
gaans over de aarde, dan zal de lucht tussen jou en de verafgelegen bergen, al is die
nog zo helder, vóór de bergen als een blauw waas zichtbaar worden; maar als deze
ruimte alleen maar gevuld zou zijn met zuivere ether, zouden jullie de bergen niet
blauw, maar in hun oorspronkelijke kleuren zien. Zie nu, de aarde en de zon zijn zo
ver van elkaar verwijderd dat ik werkelijk niet in staat ben voor jullie op deze aarde
de juiste afstand begrijpelijk aan te geven, zoals de Heer Zelf jullie dat ook al heeft
uitgelegd! En deze voor jullie begrippen ontzettend grote ruimte is gevuld met
ether, die voor jullie zintuigen totaal niets lijkt te zijn.
[4] Maar deze ether is, ofschoon hij er helemaal niet lijkt te zijn, beslist niet zo
nietig als hij er voor jullie uitziet; want in die ether bevinden zich alle ontelbare
stoffen en elementen in een toestand, die nog minder gebonden is dan in de
zuiverste atmosferische lucht van deze aarde. Maar zij bestaan daar nog meer als
vrije krachten en zijn veel dichter bij en meer verwant aan het oervuur en het
oerlicht, en zij voeden de lucht van de aarde, en die voedt vervolgens het water en
het water voedt de aarde en alles wat op haar leeft, beweegt en streeft. Als dat
allemaal in de ether aanwezig is, is dat wel degelijk iets en geen niets, ook al lijkt
dat voor jullie zintuigen zo.
[5] De ether is echter nog lang niet iets zuiver geestelijks, maar hij komt innerlijk
meer overeen met de substantie van de ziel, maar slechts in zoverre als hij een
ruimtelijk medium is waardoor talloze oerkrachten uit God bij elkaar komen, zich
met elkaar verbinden en tenslotte samenwerken.
[6] Je zult me nu natuurlijk weer vragen: 'Ja, maar hoe is er bij zulke verschillende
krachten dan een homogene* (gelijksoortige) werkzaamheid mogelijk?' En ik zeg
je: Niets is natuurlijker en gemakkelijker dan dat!
[7] Kijk, op deze aarde van de Heer hebben we in de zeeën en andere wateren toch
ook zo'n voor jullie onbegrijpelijk groot aantal soorten van planten, struiken,
bomen en ook van dieren en mineralen, dat zelfs de beroemdste geleerde van deze
tijd niet in staat zou zijn die allemaal te registreren en op te noemen! Zij vormen
samen met de hele aarde één geheel en dienen allen voor het éne hoofddoel, en toch
zijn zij hier op de aarde en in de aarde zo verschillend geaard en geordend, dat jij
ze op het eerste gezicht onmogelijk zodanig zou kunnen verwisselen dat je tenslotte
een vijgenboom niet van een distelstruik, een os niet van een leeuw, een zwaluw
niet van een kip, een vis niet van een schildpad en lood niet van goud zou kunnen
onderscheiden.
[8] Op de aarde zie je dergelijke verschillen gemakkelijk, maar in de ether, in de
lucht en in het water kun je ze niet waarnemen, noch met je gezicht, noch met je
gehoor, noch door je reuk en smaak, noch met je tastzin, hoewel de talloze
verschillende soorten krachten en de door hen geproduceerde oerstoffen en
elementen in de ether, in het water en in deze lucht nog veel duidelijker van elkaar
afgescheiden zijn dan de dingen op de materiële aarde zulke verschillen te zien
geven.
[9] Dus achter de substantie van de ether is het voor jouw zintuigen niet zichtbare
geestelijke vuur een eeuwig heersende kracht, die van God uitgaand, eeuwig de
oneindige ruimte vult en aan één stuk door werkt en schept. God Zelf echter is de
eeuwige Oergeest en de eeuwige Oermens in Zijn centrum en vult de eeuwig uit
Hem voortkomende oneindigheid met Zijn verheven gedachten en ideeën, die van
Zijn liefde vervuld tot een aan Hem gelijk levensvuur worden, en door Zijn
wijsheid tot geordende vormen en door Zijn wil tot van elkaar afgescheiden en op
zichzelf bestaande wezens worden, waarin het vermogen gelegd wordt zichzelf als
zodanig eeuwig voort te planten, verder te ontwikkelen en zich mettertijd op de
ladder van Gods eeuwige orde te verenigen en op te klimmen tot een evenbeeld van
God.’
73 Het zuiver geestelijke in de materie
[1] (Rafaël) : ' Opdat jij, Agricola, dat nog beter zult begrijpen, geef ik je nog een
aantal voorbeelden, die ik weliswaar al aan je vriend en broeder Lazarus heb laten
zien, en de Heer ook; maar omdat je hetgeen de Heer heeft laten zien, niet
voldoende begrepen hebt, moet ik je nu volgens Zijn wil alles nog duidelijker
maken. Let daarom erg goed op alles wat ik je nu ga zeggen!
[2] Kijk, jij bent ook tuinier en hebt in Rome grote tuinen, waaraan je veel
genoegen beleeft. Duizenderlei planten, bloemen en vruchten worden er gekweekt.
Het ontbreekt er niet aan allerlei soorten druiven, vijgen, appels, peren, pruimen,
kersen, pomeransen, citroenen, limoenen, kastanjes en meloenen van allerlei ras.
Om je tuin, die werkelijk heel groot is, steeds opnieuw met van alles te kunnen
beplanten, moet je ook altijd een juiste voorraad van allerlei zaden verzamelen, die
je op de juiste tijd in de goede aarde van je tuin zaait.
[3] Wel, het zaad is gezaaid en begint tot je vreugde overvloedig en gezond op te
komen. Wel, dat is nu allemaal mooi, goed en plezierig om te zien, maar heb je aan
elke soort van de duizend en één verschillende zaden die je in je tuingrond gezaaid
hebt, ook een eigen soort aarde gegeven? Je zegt: 'De hele uitgestrekte tuin, die niet
ver van de plaats af ligt waar de Tiber in de grote Middellandse Zee uitmondt, heeft
slechts één en dezelfde soort goede, vruchtbare aarde en iedere vrucht gedijt daar
voortreffelijk in.'
[4] Goed, zeg ik, wanneer het echter in de zomer niet regent -zoals dat in Rome
vrijwel altijd het geval is -dan moeten je knechten de tuin met de gieter
bevochtigen. Heb je dan voor iedere soort vrucht soms ook een eigen soort water?
Je zegt weer: 'Nee, ook dat niet, ik laat alle planten, struiken en bomen slechts
begieten met één en dezelfde soort water, dat door de waterleidingen in de tuin
wordt gebracht!' Weer goed, zeg ik! Dus ook slechts één en dezelfde soort zoet
water, omdat zeewater niet erg geschikt is om planten op het vasteland in leven te
houden.
[5] Nu weten we dat jouw grote tuin slechts uit één soort grond bestaat en met één
en dezelfde soort water wordt begoten. De lucht in je tuin is en blijft ook dezelfde,
en het licht en de warmte van de zon blijven ook onveranderlijk en steeds gelijk en
kunnen - althans over het hele oppervlak van je tuin -wat betreft sterkte en kracht
geen enkel verschil uitmaken, behalve het verschil dat de jaargetijden - maar ook
steeds gelijkelijk verdeeld - over de hele tuin veroorzaken.
[6] Wel, als nu alle voorwaarden voor het groeien van de meest verschillende
planten, struiken en bomen volkomen gelijk zijn, dan zouden gelijke oorzaken toch
ook bij alle planten, struiken en bomen precies dezelfde uitwerking moeten hebben,
zowel wat de vorm, alsook de smaak en de geur betreft. En toch, wat een geweldig
verschil!
[7] Als je de pit van een citroen fijnkauwt, smaakt hij bitter. Waar haalt de vrucht
dan zijn aangename zuurheid vandaan? En hetzelfde geldt voor de hele reeks van
wezens. Alles is in zijn soort hemelsbreed verschillend van het andere. Maar, hoe is
dat dan te rijmen met één en dezelfde voeding? De wijnstok ziet er anders uit dan
een vijgenboom, en wat een verschil is er tussen de vrucht van een wijnstok en die
van een vijgenboom! Wederom legde je het zaad van een gewone pompoen en dat
van een meloen in de aarde. Het eerste bracht de vrucht van een gewone reuk en
smaakloze pompoen te voorschijn, en het meloenzaad beloonde je eervolle moeite
met een meer dan honingzoete vrucht, en toch was er overal dezelfde aarde,
dezelfde lucht en hetzelfde licht en geheel dezelfde warmte van de zon.
[8] Als je daar nu wat verder over nadenkt, zul j~ jezelf zeker moeten afvragen:
'Hoe kunnen precies dezelfde krachten eigenlijk steeds de meest verschillende
resultaten opleveren?' Ik zei je weliswaar dat alle oneindig vele zielesubstanties
eerst in de ether, dan in de lucht en in het water aanwezig zijn; maar zelfs het
scherpste oog en de allergevoeligste smaak en reukzin kan in géén van de algemene
oerelementen ook maar iets vinden van de smaak of geur van enige plant en van
haar zoete, zure of bittere vrucht -om over haar vorm en kleur maar niet te spreken.
Wel, hoe komt het dan dat vervolgens ieder verschillend zaadje uit dezelfde aarde,
hetzelfde water, dezelfde lucht, hetzelfde licht en dezelfde warmte alleen maar die
oerstofsubstanties aantrekt en in zichzelf op zijn wijze belichaamt, die het als steeds
hetzelfde en onveranderde zaad, al vele duizendmaal duizenden jaren geleden heeft
aangetrokken en belichaamd?
[9] Zie, daar duikt zelfs in de organische materie iets zuiver geestelijks op en laat
aan de ontwaakte en scherpzinnige waarnemer zien, dat het enkel in zoverre het iets
zuiver geestelijks is, werkelijk 'iets' is, en dat datgene wat de zintuigen van de
uiterlijke mens als 'iets' zien en beschouwen, eigenlijk helemaal niets is en dat
alleen maar datgene wat in de zaadkorrel verborgen ligt, een werkelijk 'iets' is,
omdat het iets zuiver geestelijks is. Dit bevindt zich in het voor jouw oog
nauwelijks zichtbare, uiterst kleine omhulseltje in het kiemhuisje dat door de hele
zaadkorrel omsloten wordt. Dit zuiver geestelijke, dat in het genoemde omhulseltje
ligt opgesloten, is een met liefde, licht en wilskracht vervulde gedachte of een idee,
die volkomen geïsoleerd is van de talloos vele andere gedachten en ideeën, die
ieder op zichzelf net zo afgebakend, afgezonderd en geïsoleerd zijn.'
74 Hoe de geest op de materie inwerkt
[1] (Rafaël): 'Deze in zijn kiemhulsje afgezonderde geest, die in het bezit is van zijn
heldere intelligentie en zich bewust is van zijn kracht, die hij eigenlijk zelf is, weet
precies wanneer het zaad, dat zijn door hemzelf gebouwde materiële woonhuis is,
zover is, dat hij als zuivere geest met zijn werk kan beginnen.
[2] Als het zaad in de vochtige aarde wordt gelegd en de uitwendige substantieelmateriële bekleding week wordt, omdat haar substantiële zieledelen beginnen
overeen te stemmen met de delen die haar in het vocht van de aarde omgeven, dan
begint de zuivere geest meteen een juist gebruik te maken van zijn intelligentie en
wil. Hij herkent precies de met hem overeenkomende deeltjes in de aarde, in het
water, in de lucht en in het licht en in de warmte uit de zon, trekt die naar zich toe
en schept daarmee volgens zijn ordening datgene wat met zijn wezen overeenkomt,
en zo zie je dan een plant uit de aardbodem opgroeien met steeds dezelfde kenmerkende eigenschappen. Het kruid ofwel het uiterlijk lichaam van de plant vanaf de
wortel tot het hoogste punt van de stam is door de geest alleen maar voortgebracht,
opdat de zuivere geest zich in de nieuwe zaadkorrels scheppend kan
verveelvoudigen en zo zijn ik oneindig verveelvoudigt, hoewel de geest die
eenmaal zo werkzaam is geweest, zichzelf verheft en, verenigd met de zieledelen
die hij naar zich toe heeft getrokken, overgaat tot de vorming van hogere en meer
volmaakte vormen en wezens.
[3] En wat ik je nu over de planten heb verteld, geldt in mindere mate ook voor alle
mineralen en in meerdere mate voor alle dieren, en tenslotte ook vooral voor de
mens. Vanaf het oerbegin geldt datzelfde voor het vormen van alle hemellichamen,
alle hulsglobes en de hele Grote Wereldmens, die de Heer Zelf jullie voldoende
duidelijk heeft beschreven en laten zien.
[4] Aan dit alles kun je toch duidelijk zien dat alle waarheid, werkelijkheid en
realiteit alleen maar in het zuiver geestelijke te vinden is, en dat al het materiële
alleen bestaat door de vasthoudende wil van de geest, die de materie geleidelijk kan
verzachten, langzaam aan losser kan doen worden en tenslotte na kortere of langere
tijd in een aan hem gelijk substantieel zielelichaam kan omvormen, al naar gelang
een zielesubstantie zich tengevolge van de ook in haar ontwaakte vrije wil meer of
minder blijkt te kunnen voegen naar de innerlijke, levende orde van de geest.
[5] Wanneer jij van nu af aan de hele natuur aandachtig bekijkt, zul je daar vinden
wat ik je nu heb uitgelegd! Want je kunt in de korte tijd dat wij nu samenzijn niet
van mij verlangen dat ik van alle mineralen, alle planten en alle dieren afzonderlijk
laat zien, in hoeverre zij uit zuivere geest en in hoeverre zij uit pure zielesubstantie
bestaan. Het is voldoende dat ik je nu heel duidelijk heb uitgelegd hoe het zuiver
geestelijke, het substantiële en tenslotte het materiële zich ten opzichte van elkaar
verhouden. Want de regel die ik je nu gegeven heb geldt voor de hele eeuwigheid
en voor de hele oneindigheid; als je de alfa begrijpt, begrijp je ook de omega. Voor
wat ertussen ligt, geldt precies hetzelfde, afgezien van de talloze verschillende
vormen.
[6] En nu ik je zoveel op een buitengewone manier onthuld heb, kun je ook heel
openlijk zeggen of je het allemaal met je verstand begrepen hebt. We hebben nog
tijd om het een en ander met elkaar te bespreken.Nu is het woord weer aan jou, en
kun je ons allen vertellen hoe jij dit hebt begrepen!’
75 De geest, de meest innerlijke kracht
[1] Agricola zei: 'Hemelse vriend, het is werkelijk onmogelijk om het iemand nog
helderder en duidelijker uit te leggen dan jij het mij en ons allen gedaan hebt! Maar
dat we alles nog niet ten volle zo kunnen begrijpen als jij, zal je zeker nog veel
duidelijker zijn dan ons, want zaken waarvoor de aardse mens nog niet voldoende
begripsvermogen heeft, kan hij ook met de beste wil van de wereld nooit in het
juiste licht zien. Maar wel is me volledig duidelijk geworden, dat alle echte realiteit
eigenlijk alleen in het zuiver geestelijke gezocht moet worden en daar dan ook
ongetwijfeld te vinden is. Alleen zou ik jou, beste hemelse vriend, nog om een paar
concrete voorbeelden willen vragen om nog beter te kunnen begrijpen wat je ons
over het zuiver geestelijke leert. Want kijk, wij Romeinen hebben een oude spreuk
en die luidt: Longum iter per praecepta, brevis et efficax per exempla!* (Lang is de
weg door onderwijs, kort en vruchtbaar door voorbeelden!) En dat is beslist een
oude en heel ware stelling. Een klein en kort voorbeeld zegt een onderzoekend
mens vaak en vrijwel altijd meer, dan wat alle theoretische leerstellingen en
grondbeginselen in staat zijn te zeggen, en juist om die reden vraag ik je dan ook
om enkele kleine en goede voorbeelden.’
[2] Rafaël zei: 'Ja, m'n vriend, er zouden je nog veel meer zeer voor de hand
liggende duidelijke voorbeelden gegeven kunnen worden, maar daarmee zul je het
zuiver geestelijke toch niet helemaal met je natuurlijke zintuigen kunnen begrijpen.
De geest, die overal de meest innerlijke kracht is, doordringt alles, ziet alles en
bedwingt alles - en dat zal jouw geest ook doen, maar nog niet vandaag en ook niet
morgen, maar pas wanneer alles in jou in de volle waarheid geordend zal zijn.
[3] Kijk eens naar de leerlingen van de Heer, waarvan er zich nu nog twee beneden
in de tempel bevinden; één van die twee is aan de wereld verslaafd! Zie, deze
leerlingen -met uitzondering van die ene - hebben al bijna het punt bereikt waarop
ik mij, als zuivere geest, nu bevind; maar het was voor hen beslist niet zo
gemakkelijk om zover te komen als jij je dat misschien voorstelt. Zij waren voor
het merendeel vissers aan het meer van Galilea in de omgeving van Kapernaüm en
waren in het bezit van een huis en grond en hebben vrouwen en kinderen, en zie, zij
hebben alles verlaten en volgden gewillig en met grote vreugde de Heer omwille
van Gods rijk en om Zijn kracht en macht te verkrijgen! En omdat zij zuiver
terwille van het rijk van God de hele wereld de rug hebben toegekeerd, hebben zij
ook in korte tijd in zichzelf bereikt wat jij als een groot man van de wereld pas
geleidelijk aan zult kunnen bereiken.
[4] Je zult het bereiken al naar gelang je liefde tot God de Heer en naar gelang je
liefde tot je medemensen; want de sterkte van je liefde tot God en tot je naaste zal
je aangeven hoeveel er van Gods rijk in jou is ontwaakt en rijp geworden.
[5] Gods rijk in jou is deze liefde in je, en die liefde is ook jouw geest als de enige
waarheid, werkelijkheid en het eeuwige, onvergankelijke leven. Wel, dat het is
zoals ik je nu heb aangegeven, kan zelfs het best gekozen voorbeeld je niet laten
zien, maar moet je in jezelf ervaren. Tot aan het moment dat je het zelf ervaart,
geldt: geloven en hopen op de zekere vervulling van alles wat de Heer als de
oereeuwige waarheid jou en jullie allen getrouw heeft beloofd!
[6] Desondanks wil ik je echter toch een paar tekenen als voorbeeld geven,
waardoor je nog iets duidelijker zult zien, dat alleen in de geest alle oerstof en alle
realiteit te vinden is. Jullie Romeinen hebben ook een spreuk, die we hier heel goed
kunnen aanhalen. Kijk, jullie spreuk luidt als volgt: Quod a principio non valet, aut
valere nequit, etiam in successu non aliquid valere potest; ex nihilo nihil erit* (Wat
vanaf het begin geen kracht heeft of hebben kan, kan ook later niets tot stand
brengen; uit niets komt niets voort.) Daaruit volgt menselijk geredeneerd heel
duidelijk dat het zuiver geestelijke een reëel iets moet zijn; want als het volgens de
materiële voorstellingen van de mensen een of ander niets zou zijn dat zich
onmogelijk van zichzelf bewust kan zijn, hoe zou het dan ooit in eeuwigheid iets
kunnen worden dat zich van zichzelf bewust is?!
[7] Opdat alles wat er is uit het zuiver geestelijke kan worden en ontstaan en
bestaan, moet immers dit zuiver geestelijke vóór alles een waar 'iets' zijn, zodat
ieder ander iets daaruit oorzakelijk kan voortkomen. In de zaadkorrel is derhalve
alleen de in de kiemhuls rustende geest een werkelijk iets, terwijl de hele rest van
het zaadlichaam op zich helemaal niets is, maar dat wat het is, alleen door de daarin
wonende geest is. Deze geest werkt volgens de intelligentie die in hem woont, door
de kracht van zijn wil, en daaruit ontstaat een plant, een struik, een boom, een dier,
en zelfs een hele wereld.
[8] Wat de geest in zichzelf is, heb ik je inmiddels al meerdere malen uitgelegd.
Maar dat kun je nu nog niet tot in de diepste betekenis begrijpen, omdat je eigen
geest jezelf nog niet heeft doordrongen, maar je kunt er toch al in zoverre in je ziel
een voorstelling van maken, dat het oerbeginsel van de geest een levend en zich
van zichzelf overduidelijk bewust vuur en licht is, en derhalve de hoogste liefde en
de hoogste wijsheid zelf. Meer kan ook de Heer Zelf je daarover niet zeggen!'
76 De bevrijding van het materiële
[1] Agricola zei: 'Kijk, nu is het mij al weer aanmerkelijk duidelijker, en ik herinner
me nu een paar zinnen van de oude wijze Plato. Die onderzocht lange tijd het
geestelijk wezen van God en kreeg tenslotte een visioen als in een heldere droom.
Hem werd te kennen gegeven dat hij Gods geestelijke wezen zou zien. Toen kwam
het hem voor alsof alles om hem heen vuur en licht werd. Het leek of hijzelf
helemaal oploste, zonder daarbij echter zijn volle bewustzijn te verliezen. Maar in
dit vuur voelde hij geen brandende hitte, maar enkel een machtige, hoogst
verrukkelijk weldadige liefdes en levenswarmte, en een stem als de zuiverste
harmonie van een welluidende eoluslier sprak uit de vuur en lichtzee tegen hem:
'Zie en voel het geestelijke wezen van God, en voel en zie jezelf in Hem en door
Hem!' En Plato zag toen zijn gedaante als mens, en zag om zich heen nog talloze
gedaanten zoals hijzelf. In die gedaanten ontdekte hij nog in minuscuul kleine
figuurtjes, die allemaal leefden, ontelbaar vele andere vormen, die in totaal echter
één enkele menselijke vorm uitmaakten. En zie, jouw uitleg lijkt veel op het
droomgezicht van de grote wijsgeer, die overal in ontwikkelde kringen erg bekend
is!
[2] Wel, het vuur en licht dat Plato zag, heeft hij beslist niet met zijn lichamelijke,
maar met zijn geestelijke ogen gezien, en daarom denk ik nu: als ik zelf eenmaal
geestelijker ben geworden, zal ook ik net als Plato in mijn geest datzelfde vuur en
licht zien, dat hij heeft gezien en gevoeld. Heb ik dat juist gezien?'
[3] Rafaël zei: 'Ja, dat heb je heel juist en goed gezien, en ik kan je daarop niets
anders zeggen dan: zo zit het ongeveer in elkaar! Maar Plato was een heiden en kon
niet zo helder zien en waarnemen als iemand dat zal kunnen volgens de leer van
God, de Heer. Maar om je hier nog een paar aanschouwelijke bewijzen van het enig
ware en meest werkelijke iets van de zuivere geest te geven, zal ik nog enkele
experimenten ten beste geven van het zuiver geestelijke; sla nu dus opnieuw heel
goed acht op alles wat ik je met de allergenadigste toestemming van de Heer nog
zal laten zien!
[4] Kijk, wat ons hier nu omgeeft, is zuivere, goed doorzichtige lucht, en hoezeer je
nu je zintuigen ook inspant, je zult in die lucht niets anders ontdekken dan
hoogstens een aantal muggen en allerlei vliegen die door elkaar zwermen, en hier
en daar een grotere kever of zelfs een vogel! Ik zal nu heel kort het innerlijke
gezicht van je ziel openen, dan zul je verbaasd zijn wat je in deze atmosferische
lucht allemaal te zien zult krijgen.’
[5] Agricola zei: 'Hemelse vriend, doe dat en wat mij van nut is, zal binnenkort vele
duizenden van nut zijn!’
[6] Rafaël zei: 'Heel goed, ik hoef het immers maar te willen en dan ben je al waar
ik je hebben wil. - Wat zie je nu allemaal in de lucht?'
[7] Agricola zei: 'O, maar dat is onbeschrijfelijk! Wat een oneindige hoeveelheid
wezens, planten, dieren, landschappen en zelfs menselijke gedaanten! En ik zie ook
ontelbare zeer kleine lichtgevende wormpjes langs elkaar heen schieten en zweven, en nu eens hier en dan weer daar vormt zich een bundel en in een oogwenk
ontstaat daaruit een volledige vorm; maar die blijft niet lang bestaan en gaat meteen
weer over in een andere vorm. overal is licht, alleen hebben de dingen weinig
duurzaamheid en veranderen al gauw weer; slechts een paar vormen houden nu de
aangenomen vorm wat langer aan. Nee, bij deze aanblik zou zelfs het sterkste
hoofd helemaal duizelig worden!
[8] Wel, wat zijn deze myriadenmaal myriaden lichtwormpjes en deze ontelbare
vormen en gestaltes van alle mogelijke aard en soort, die zich steeds maar opnieuw
ontwikkelen? En als ik er naar grijp en zo'n vorm of gestalte wil vasthouden, dan
heb ik helemaal niets in mijn hand! Ah, dat is toch wel een echte levensfopperij!'
[9] Toen zei Rafaël: 'Wel, wacht dan nog maar even, dan zul je direct wat
bestendigers krijgen!'
[10] Toen kwamen er allerlei vogels en zelfs ook vissen die in de lucht leken te
vliegen of te zwemmen, in de buurt van de Romein, en hij ving een vogel en een
heel zeldzame vis, die hij in zijn handen hield.
[11] Toen hij deze vangst had gedaan, zei hij (Agricola) tegen de engel: 'Luister,
mijn hemelse vriend, ik heb mijn vangst nu gedaan! Maak nu dat ik de lucht weer
op natuurlijke wijze zie, dan wil ik me ervan overtuigen of ik de vogel en de vis
nog in mijn handen heb!'
[12] De engel zei: 'O, dat verzoek zal ik meteen inwilligen! Kijk, nu ben je al weer
helemaal in de natuurlijke lucht en kun je je vangst op je gemak bekijken!'
[13] Agricola was nu weer in zijn natuurlijke toestand en wilde meteen zijn vogel
en zijn vis nader in ogenschouw nemen; maar er bevond zich noch een vogel noch
een vis meer in zijn handen.
[14] Daardoor verrast, vroeg hij (Agricola) aan de engel: Ja, wat is er nu met de
vogel en met de vis? Waar zijn die nu? Alles wat ik zag was dus toch meer een
droom dan volledige werkelijkheid!'
[15] De engel zei: 'Of juist omgekeerd! Je was daarnet juist dichter bij de echte
werkelijkheid dan je nu bent! De vogel en de vis heb je nog, maar niet in je
lichamelijke hand, maar in de handen van je ziel, en ik zeg je dat je deze dieren, die
zeer veelovereenkomst met jou hebben, nog niet zo snel zult verlaten en zij jou ook
niet, want zie, je hebt thuis in Rome als patriciër van een oud geslacht een schild,
waarop aan de buitenkant net zo'n vogel met een aar in de snavel en net zo'n vis
met een worm in zijn bek in goud zijn afgebeeld, en omdat jij nog veel waarde
hecht aan zulke wereldse eretekens, zul je er nog niet zo gauw vanaf komen.
[16] In de eigenlijke lucht heb je weliswaar met de ogen van je ziel veel gestalten
en vormen gezien - dat waren verschijnselen die overeenkomen met je nieuwe
ervaringen - maar je kon ze nog niet vasthouden. En zoals je eigen gedachten steeds
veranderden en in allerlei vormen overgingen en ontaardden, zo waren ze ook
zichtbaar voor je ziel; maar de vogel en de vis van je ereschild, waaraan je nog een
groot welgevallen hebt, bleven nog vast en onveranderd in de hand van je ziel -wat
gelijk staat met de lust en de begeerte van je ziel naar buiten toe -en als je ze ook in
hun natuurlijke staat wilt zien, kan ik ook dat nog voor je bewerkstelligen.'
[17] Agricola zei: ' Als je dat werkelijk mogelijk is, doe dat dan! Ik zou toch graag
willen zien of dat mijn vogel en mijn vis is! Misschien zou ik dan gemakkelijker
van zo'n puur wereldse domheid afkunnen afkomen.'
[18] De engel zei: 'Kijk naar je beide handen, dan zul je je wereldse eretekenen
zien!'
[19] Toen keek Agricola naar zijn handen en zag in zijn rechterhand de vogel, een
soort phoenix, en in zijn linkerhand een soort kleine dolfijn. Hij stond verbaasd te
kijken van dit verschijnsel en vroeg dadelijk aan de engel hoe hij deze beide
hinderlijke dieren zo snel mogelijk kon kwijtraken.
[20] De engel zei: 'Deze beide dieren, die totaal geen nut voor je hebben, kun je
heel gemakkelijk kwijtraken door je hart helemaal van hen af te keren en het
volkomen op de Heer te richten. Als je dat kunt, zullen deze beide dieren je spoedig
verlaten; in je lichamelijke handen kunnen ze slechts zolang blijven bestaan als ik
ze daar voor je wil houden. En kijk, ik wil dat ze verdwijnen! En zie, je handen zijn
al weer vrij! Ik heb je nu alles laten zien wat jou de innerlijke waarheid verder kan
verduidelijken; het overige moetje van nu af aan in jezelf zoeken en vinden.'
77 Het proces van de innerlijke verandering in de mens
[1] Daarop ging de engel op een wenk van Mij op Lazarus toe en beiden gingen het
huis binnen om te zien hoe er voor ons en voor de jongeren, die zich nu
hoofdzakelijk in de tenten vermaakten, een stevig en toereikend middagmaal werd
klaargemaakt van de schapen die Rafaël te voorschijn had geroepen.
[2] Agricola wendde zich daarop tot Mij en zei: 'Nee maar, Heer en Meester, het is
mij nu na de uiteenzettingen van deze geest heel vreemd te moede en ik kom
mijzelf werkelijk voor alsof ik mezelf niet meer ben! Ik heb van U toch veel
buitengewone dingen gehoord en gezien en ik voelde mij daar steeds bij thuis; maar
bij de engel ben ik gewoonweg van mezelf vervreemd! Hoe kwam dat nu en wat
betekent dat?'
[3] Ik zei: 'Vriend, wat er gebeurde was helemaal in orde! Want zolang je niet
enigszins van jezelf vervreemd raakt, ben je bepaald nog niet erg dicht bij het
Godsrijk; maar als je jezelf eenmaal wat vreemd begint voor te komen, is dat een
teken dat je geest binnen in je een beetje wakker is geschud en in je ziel een beetje
een stap voorwaarts heeft gedaan. En omdat je dat in je leven in zekere zin voor het
eerst bespeurt, is dat juist een teken dat je innerlijke geest wat meer in beweging is
gekomen. En dat kun je altijd als een heel goed teken beschouwen. Dat zal je nog
meerdere malen en op een steeds duidelijker manier overkomen.
[4] Wanneer je zo iets ervaart, wees dan alleen maar blij en opgewekt, want het is
een belangrijk teken dat je innerlijke geest begonnen is zich sterk met je ziel te
verenigen! Want zolang je je in je alledaagse en vertrouwde gevoelens bevindt,
behoor je nog tot deze wereld en ben je niet in staat om waarachtig Gods rijk te
naderen. Want als de zuivere geest eenmaal in de mens ontwaakt en met zijn leven
en licht de gehele mens gaat doordringen, dan begint in de mens ook een heel ander
en - zeg maar geheel nieuw leven, waarvan hij vóór die tijd geen vermoeden had.
En daarin ligt het grootste bewijs dat de mens, nadat het vlees van zijn ziel is
afgevallen, een heel nieuw leven begint, waarvan hij tijdens zijn lichamelijk leven
geen vermoeden en nog minder kennis had.
[5] Met het afvallen van het vlees van de ziel wil Ik niet reeds de volledige en
werkelijke lichamelijke dood aanduiden, maar die toestand van de mens, waarin hij
zijn zinnelijke en wereldse begeerten vrijwel geheel uit zich heeft gebannen en
helemaal is begonnen in zijn geest te leven.
[6] De geest begint zich dan sterk met de ziel te verenigen en deze treedt dan steeds
meer in verbinding met de enig ware leefwereld van de geest. Deze leefwereld ligt,
voordien onvermoed en ongekend, vooralsnog diep in het hart van de mens, zoals
het zuiver geestelijke vonkje in het kiemhulsje van een zaadkorrel.
[7] Zolang de zaadkorrel in de aarde niet sterft en uiteenvalt en zich zo ontbindt dat
zijn vroegere vaste delen in de overeenkomstige vormen van de geest beginnen
over te gaan, zolang ook blijft de geest werkeloos en verborgen. Maar wanneer het
vlees van de zaadkorrel in de aarde zacht begint te worden en begint op te lossen,
en in zijn steeds etherischer wordende deeltjes meer gaat lijken op de in de kiem
wonende geest, dan begint de geest de aan hem gelijke delen te ordenen en
doordringt die steeds meer, en dan treedt er -zoals je dat bij iedere ontkiemende en
opgroeiende plant goed kunt zien -een totaal nieuwe bestaanstoestand in. En wat je
in het klein bij een plant ziet, gebeurt ook in het groot en allesomvattend bij de
mens, wanneer hij alle neigingen en begeerten in zijn ziel en ook in zijn lichaam
die op de buitenwereld gericht zijn, door zijn ernstige wil in zich vernietigt en
oplost, en deze in alles steeds meer gelijk begint te maken aan de innerlijke geest.
[8] Nu, dan kan het iemand die lange tijd aan al het wereldse gewend is, wel eens
niet zo blij te moede worden, maar wanneer hij zich mettertijd in zijn nieuwe,
innerlijke en enig ware leefwereld meer en meer thuis gaat voelen, zal de
buitenwereld in gelijke mate steeds onaangenamer voor hem beginnen te worden.
Zit er dus maar niet over in als Mijn Rafaël je wat meer dan gewoon wakker
geschud heeft, want dat is van groot nut voor je.
[9] Hij is in zijn wezen al een zuivere geest en kon daardoor ook directer op jouw
geest inwerken dan ieder ander nog zo geestelijk ontwaakt mens had kunnen doen,
zolang deze de volledige wedergeboorte van de geest nog niet heeft bereikt. Maar
dat is niet ten nadele van je ziel, maar slechts tot haar grote voordeel door Mij zo
toegelaten. Zit er daarom, zoals Ik al gezegd heb, maar niet over in als het binnen in
je wat vreemd en onwennig begint te worden! Verheug je in je hart als dit gevoel je
nog vaker zal overkomen, want het geeft je aan, dat het rijk Gods steeds naderbij
komt in het hart van je ziel. - Heb je dat goed begrepen?'
[10] Agricola zei: 'Ik dank U, o Heer, voor deze zeer genadige uitleg van U! Het
gevoel heb ik nog wel, maar het bevreemdt me niet meer zo, zoals het me eerder
bevreemd heeft. Maar nu zou ik alleen nog willen weten, hoe de engel zo precies
kon weten welke dieren mijn oude ereschild sieren, want het schild bevindt zich
veilig opgeborgen in Rome, en wij zijn hier. Hoe kan hij zo ver kijken?'
[11] Ik zei: 'Dat hoefde hij ditmaal helemaal niet, omdat hij dat als zuivere geest tot
in de kleinste details in je ziel kon zien. Overigens had hij als zuivere geest ook in
een oogwenk je ereschild vanuit Rome hier voor je neer kunnen zetten!’
[12] Agricola zei: 'Dat zou toch wel een beetje moeilijk zijn, want ook al kan een
geest alle materie doordringen en oplossen, dan kan toch de materie de materie niet
doordringen. Mijn schild bevindt zich in een stenen kast, die met een metalen
deksel goed is afgesloten. Hij zou de kast helemaal moeten vernielen om het schild
eruit te krijgen. En als hij dan met het schild oneindig snel door de lucht zou gaan,
zou het schild immers in de lucht vernietigd worden!'
[13] Ik zei: 'Jij oordeelt zoals je de dingen begrijpt, maar de zuivere geesten
begrijpen dat allemaal heel anders. Kijk, de engel hoefde niet eens van hier naar
Rome te gaan. Zijn wil en zijn alles doordringende kennis zijn voldoende. Hij lost
in Rome je schild volledig op, zoals hij eerder de steen heeft opgelost, en voegt het
hier door zijn wil - net als de steen die je nog in je hand hebt - ogenblikkelijk weer
samen tot zijn materie en zijn vorm. En kijk, zo is dan voor een zuivere geest zeker
niets meer onmogelijk! Als je dat nu inziet, denk er dan over na, dan zal het in je
ziel wel lichter worden!
[14] Maar nu komen de twee leerlingen terug uit de tempel en met hen nog een
paar andere mannen. Die willen we gaan ondervragen, opdat ze ons vertellen hoe
het er nu beneden aan toegaat. Daarom wachten we nu tot ze hier zullen zijn!’
78 De waard uit het dal doet verslag over de gebeurtenissen in de tempel
[1] Na een poosje arriveerden de beide leerlingen samen met de twee andere
mannen. De ene man was de ons reeds bekende waard uit het dal, een buurman van
Lazarus uit u, omgeving van Bethanië, bij wie Ik al een paar maal overnacht had,
en de tweede man was een bekende goede vriend van hem en ook een waard, maar
uit de omgeving van Bethlehem, die de grote herberg aan de hoofdheerweg bezat
en bij wie Ik ook een keer overnacht had en vele zieken had genezen.
[2] De twee leerlingen waren Thomas en Judas Iskariot. De laatste wilde meteen in
geuren en kleuren gaan vertellen, wat er zich allemaal in de tempel had afgespeeld.
[3] Maar Ik wees hem terecht en zei: 'Spreek pas als Ik je dat zal vragen, want tot
nu toe ben Ik nog steeds jullie aller Heer en Meester, die wel het beste weet wie
van jullie vieren Hij terwille van het volk het woord zal laten doen!’
[4] Na deze vermaning trok Judas Iskariot zich wat wrevelig terug en zei tegen
Thomas: 'Ik wist al van tevoren dat ik weer opzij geschoven zou worden!’
[5] Thomas zei: 'Ik heb je onderweg al gezegd, dat je je niet moet opdringen! Weet
je na zoveel onderricht van de Heer dan nog niet dat bij de Heer alleen diegene iets
betekent, die altijd en overal zichzelf verdeemoedigt? Ik heb me niet opgedrongen
en daarom heb ik ook geen terechtwijzing van de Heer gekregen. Houd je dat toch
eens voor gezegd! Er zijn immers nog twee mannen bij ons, die eerder dan wij in
de tempel waren en alles hebben gehoord en gezien wat er voorgevallen is. Zij
weten dus meer dan wij beiden, en de Heer zal vanwege het volk alles door hen
laten vertellen, en aan ons zal hoogstens gevraagd worden om te getuigen als dat
nodig mocht zijn. Laten wij nu maar heel rustig naar onze oude plaatsen teruggaan
en eens goed naar de omgeving kijken, want daar is ook nog van alles te zien,
waaruit men voor zichzelf ook menige goede les kan trekken!’
[6] Met deze terechtwijzing van Thomas nam Judas Iskariot genoegen en hij ging
rustig op zijn oude plaats zitten, en Thomas eveneens.
[7] Ik wendde Mij nu tot de waard uit het dal bij Bethanië en zei tegen hem: 'Wel,
vriend, vertel eens, terwille van het volk, wat je in de tempel allemaal hebt
meegemaakt; want je was vandaag al voor het aanbreken van de dag met velen uit
jouw woonplaats in de tempel! Wat zeggen de tempeldienaren over de tekenen die
in deze nacht te zien waren, wat zei het volk erover, en wat zeg jij er tenslotte zelf
over?'
[8] De waard zei: 'Heer en Meester! Ik was werkelijk reeds voor het aanbreken van
de dag in de tempel, en wel naar aanleiding van de verschijnselen die deze nacht
hebben plaatsgevonden en die dermate uitzonderlijk waren, dat geen jood of heiden
ooit zoiets gezien zal hebben. Als ik ook maar had kunnen vermoeden, dat U Zich
nog in Jeruzalem ophield, en wel hier op de Olijfberg, dan was ik met deze vriend,
die U ook goed kent, in plaats van naar de tempel reeds tijdens de verschrikkelijke
verschijnselen rechtstreeks hierheen gegaan. Mijn vriend verbleef deze nacht bij
mij en wilde vanmorgen weer naar huis reizen -hij kwam uit Galilea, waar hij
verschillende zaken te doen had - ; maar de verschijnselen die zich deze nacht
plotseling voordeden, weerhielden hem ervan verder te reizen, en wij gingen op
naar Jeruzalem om daar mogelijkerwijs iets meer te weten te komen. Toen we
haastig de tempel binnenkwamen, was het daar zo'n herrie dat je jezelf niet kon
verstaan.
[9] De ene priester na de andere beklom het grote spreekgestoelte en begon het een
en ander uit te leggen, maar het volk, dat al gauw inzag hoe onzinnig alles was wat
er gezegd werd, wilde niets meer van de prediker horen en eiste een andere.
[10] Aanvankelijk hoorde het volk hem heel rustig aan, maar zodra hij weer over
strenge boete en grote offers begon te spreken, werd het volk al gauw onwillig en
zei: 'Jullie schuiven jullie eigen grove zonden steeds af op ons, armoedig volk, en
wij moeten dan als het nodig is altijd voor jullie de zondebokken zijn! Hoeveel
offers hebben we al niet aan de tempel gebracht! Wat voor gruwelijke
boetedoeningen hebben we al niet gedaan, waarvan jullie zeiden dat Jehova
daardoor Zijn volk met vriendelijke ogen genadig zou aanzien! In deze nacht
hebben wij echter Zijn vriendelijkheid maar al te goed gezien, en daaruit bleek heel
duidelijk dat alle offers die wij aan de tempel hebben gebracht en al onze bloedige
boetedoeningen nergens goed voor waren. Het is nu geen ogenschijnlijke, maar een
duidelijke waarheid voor ons, dat alle offers die wij gebracht hebben en al onze
boetedoeningen onzinnig waren, want zij overschreden alle Mozaïsche wetten en
wakkerden Gods rechtvaardige toorn alleen maar aan in plaats van die te
verzachten. En de schuld daarvan ligt veel minder bij ons dan bij jullie priesters,
die in deze tijd dankzij jullie te grote priesterlijke heerszucht ons al tot heel veel
schande en gruweldaden hebben aangezet door te zeggen: 'Als jullie dit of dat doen,
kom je op slag in de hemel! ' En daarom zijn alleen jullie degenen die de toorn van
God hebben opgewekt, en niet wij, die ons helaas steeds trouw hielden aan dat wat
jullie ons geleerd hebben, en die altijd gedaan hebben wat jullie van ons
verlangden. Brengen jullie maar liever grote offers, en doe ware boete voor de vele
zonden die jullie aan ons en aan de vele door God gezonden profeten begaan
hebben, dan zal God ons wel weer aannemen. En dat is de mening van het volk!’
79 Het volk onthult de gruweldaden van de Farizeeën
[1] (De waard): 'Toen zei de priester dat hij en zijn medepriesters nog nooit een
profeet gedood hadden.
[2] Daarop begon het volk weer te protesteren en zei: 'Je bent al veertig jaar priester
en zou jij er niet bij geweest zijn toen de vrome Zacharias, ongeveer vijf en twintig
jaar geleden tussen het grote offeraltaar en het allerheiligste, door in woede
ontstoken handen gewurgd werd?
[3] Het is nog maar nauwelijks een jaar geleden dat in de woeste omgeving aan de
Jordaan, Johannes, een zoon van de door jullie gewurgde Zacharias, door jullie
bemoeienis en jullie steekpenningen door de gerechtsdienaren van Herodes
gegrepen werd. Maar Herodes, die al gauw merkte dat Johannes een wijs man was
en dat Gods geest uit zijn woorden sprak, behandelde hem meer als een vriend en
liet de leerlingen van de profeet vrij en ongehinderd in en uit lopen. Maar de satan
liet jullie al gauw weten dat het Johannes zo goed ging, en toen zonnen jullie dag
en nacht hoe je Herodes zover kon krijgen dat hij de vrome profeet zou laten
doden. Na veel piekeren en beraadslagen vonden jullie in de slechte moeder van de
mooie Herodias, waar Herodes veel van hield, een heel geschikt middel om de
profeet uit de weg te ruimen. En zodoende hebben jullie ook deze profeet gedood
omdat hij, in het bijzijn van al het volk, teveel op jullie geweten werkte.
[4] Maar er is nog een grote profeet die nu leeft en leert, die uit Galilea hierheen is
gekomen, en waarvan Johannes zelfs heeft gezegd dat hij niet waardig was Zijn
schoenriemen los te maken; want hijzelf was slechts een stem van een roepende in
de woestijn om de weg te bereiden voor die grote profeet van wie men vanwege
zijn leringen en zijn daden algemeen zegt dat Hij de beloofde Messias is.
[5] Maar wat zeggen jullie? Jullie zeggen dat er geschreven staat, dat er uit Galilea
geen profeet zal opstaan en dat ieder die in Hem gelooft, vervloekt is.
[6] Maar wij zeggen: AI staat er dan geschreven dat er uit Galilea geen profeet zal
opstaan, dan staat er naar ons weten toch nergens geschreven dat uit Galilea de
Messias niet zal opstaan!
[7] En deze grote profeet heeft nog onlangs op het feest in de tempel geleerd, en op
zo'n wijze manier dat zelfs de boosaardige knechten die Hem moesten grijpen en
voor jullie moesten slepen, ten slotte over Hem getuigden dat er nog nooit een
mens zo gesproken had als Hij. Maar jullie woede werd steeds groter en groter. En
toen Hij jullie met waarlijk goddelijke kracht de waarheid in het gezicht slingerde,
werden jullie zo kwaad dat jullie Hem meteen in de tempel wilden stenigen. Maar
Hij werd onzichtbaar en jullie hebben de opgeraapte stenen vol ergernis weer
moeten neerleggen.
[8] Lazarus, de heer van Bethanië, zat in jullie raad en gaf, als een van de rijkste
mannen van het hele joodse land, grote offers aan de tempel. Toen al zijn grote
offers jullie nog steeds niet genoeg waren en jullie hem daarover dag en nacht
lastig vielen, werd het hem toch te bar, vooral omdat jullie hem in alle ernst zeiden
dat het beter en nuttiger voor hem zou zijn om alles aan de tempel te geven in
plaats van aan de armen, want het arme gepeupel moest maar werken, dan zou het
wel wat te eten krijgen. Want het was God niet welgevallig dat een rijk mens door
zijn domme barmhartigheid de armen tot nutteloze luiaards maakte. Dat hebben
jullie tegen hem gezegd, zoals wij van hemzelf gehoord hebben.
[9] Wel, Lazarus liet zich ook dat nog gedeeltelijk welgevallen; maar in overleg
met zijn beide zusters nam hij een besluit en zei: 'Wij bezitten nog veel
onontgonnen land. Ik zal terwille van de tempel ophouden met het zomaar geven
van aalmoezen; in plaats daarvan zal ik, uitgezonderd bij gebrekkige mensen, alle
armen die naar ons toekomen, vragen of ze niet naar krachten voor een goed loon
bij ons willen komen werken'. Dat deed Lazarus, hij nam veel arbeiders aan en liet
door hen zijn uitgestrekte en verafgelegen grondbezit bewerken. Aan de tempel
schonk hij nog steeds grote offers, wat wij maar al te goed weten. Jullie kwamen
dat weldra te weten; weliswaar konden jullie de goede man niets wezenlijks
verwijten omdat hij hoofdzakelijk had gedaan wat jullie wilden, maar heimelijk
waren al die arbeiders van hem alweer een doorn in jullie boze ogen, en jullie
deden al gauw alle moeite om met alle middelen die jullie ter beschikking stonden,
zijn arbeiders van hem af te troggelen.
[10] Zo lieten jullie je trouwe dienaren dan weer hier en dan weer daarheen gaan
om te vragen: 'Hoe kunnen jullie nu hier werken? Weten jullie dan niet dat dit een
vervloekt stuk land is en dat de vroegere goddeloze eigenaar in zijn overmoed tien
maal de tempel de wettelijke tiende heeft geweigerd?!'
[11] Maar de arbeiders stoorden zich daar niet aan en antwoordden jullie
tempelboden: 'Dat kan wel waar zijn, hoewel het nergens vermeld staat; maar nu is
de eigenaar van dit land een man die de tempel nog nooit een tiende heeft
geweigerd en die ook niet zal weigeren te betalen van deze grond als hij vruchtbaar
is geworden. Laat ons dus werken en dan zullen we wel zien of Jehova zal
weigeren om deze grond te zegenen!'
[12] Toen jullie boden op die manier geen succes hadden, gingen zij naar een ander
grondstuk van de goede man en probeerden hem met andere middelen zijn
arbeiders afhandig te maken. Jullie spraken zelfs een vloek uit over zijn Olijfberg
omdat hij die niet aan jullie wilde schenken, - waarna jullie hem dan voor veel geld
aan een rijke Griek of Romein verkocht zouden hebben.
[13] Waren dat allemaal handelingen volgens de wil van God, die door Mozes heeft
gezegd: 'Gij zult dat wat van uw naaste is niet begeren!' Tenslotte, toen de goede
man heel nadrukkelijk jullie manier van doen tegen hem door had, wilden jullie
hem laten zien welke macht je over hem had. Maar de goede man was slimmer dan
jullie; hij werd snel met al zijn bezittingen volledig Romeins onderdaan en
Romeins burger, staat nu volledig onder Romeinse bescherming en betaalt aan hen
een veel geringere belasting. Aan jullie boden en knechten is door Romeinse
wachten de toegang tot zijn grondbezit belet, en sinds kort wordt dat zelfs door
grote, kwaadaardige honden gedaan. Slechts zo nu en dan mag een oude en wat
eerlijker Farizeeër en schriftgeleerde hem bezoeken.
[14] En zeg nu eens, matte en zwakke prediker, wat hebben jullie daarmee
gewonnen? Hebben jullie soms bij een Romeinse rechtbank je recht afgedwongen?
Daarom heeft God jullie in deze nacht laten zien wat Hij met Jeruzalem en jullie
tempel waarschijnlijk al binnenkort zal doen. Spreek ons nu maar eens tegen als je
kunt en wilt! Hoeveel schatten, geld en goederen van arme weduwen en wezen
hebben jullie al niet buitgemaakt met de belofte dat jullie dan voor hun tijdelijke en
eeuwige welzijn zouden zorgen. Maar zodra je ze eenmaal in je klauwen had,
werden ze al gauw voor eeuwig door jullie verzorgd. Op wat voor manier, dat
weten we merendeels reeds, en jullie zullen het in je slechte geweten zeker nog
beter weten!
[15] Als jullie wisten dat er ergens een arm jong meisje of een jonge vrouw was,
liet je er een verklede tempeldienaar naar toegaan om het jonge meisje voor jullie
slechte lusten mee te lokken of om de jonge vrouw tot echtbreuk te verleiden, opdat
zij dan onder bedreiging gestenigd te worden, voor altijd jullie minnares moest
blijven. O, wat een grote schande en ontzettende gruweldaden van de tempel!
[16] Jullie geloofden natuurlijk al sinds lang in geen God meer en daarom hebben
jullie je brutaalweg het recht toegeëigend de plaats in te nemen van God, in Wie het
volk nog steeds gelooft, en het in Jehova's naam allerlei wetten te geven die jullie
onverzadigbare heerszucht en overmatige vraatzucht moeten dienen, waarvan
uiteindelijk zelfs de heidenen een afkeer moesten krijgen. Maar in deze nacht is de
oude God weer opgedoken en heeft jullie en het volk met indrukwekkende en
duidelijke tekens laten zien, dat Hij nog geheel dezelfde is die Hij was ten tijde van
Abraham, Isaak en Jacob.
[17] En nu hebben wij, het volk, voor God en voor jullie het volste recht jullie
openlijk in je gezicht te zeggen dat niet wij, maar alleen jullie de aanstichters van
alle zonden waren die in de loop van de tijd door jullie goddeloze wetten bij ons
gebruikelijk werden; want jullie zetten ons immers gewoonweg tot zonde aan,
zodat we dan voor onze begane zonden meer moesten offeren om ze door jullie
corrupte brandoffers en door jullie volkomen waardeloze machtsspreuken kwijt te
raken. Daarom zijn alleen jullie de schuld van alles, zoals dat uit het tweede
verschrikkelijke teken ook heel duidelijk af te leiden was. Nu, omdat jullie je voor
God en voor het volk zo machtig wanen, regel het dan voor ons bij God en zeg wat
God met jullie en met ons zal doen!’
[18] Kijk, Heer en Meester, zo sprak het volk woordelijk met de al heel bang en
verlegen geworden prediker, die als een gegoten kalf, stom en bewegingsloos dat
alles aanhoorde en tegen het volk tenslotte niets anders kon zeggen dan: 'Voor dit
volk ben ik te zwak, hier moet een schriftgeleerde komen!'
[19] En het volk zei: 'Laat hem maar komen, dan zullen we ook hem tonen dat de
stem van het volk verreweg meer Gods stem is dan het domme en nietszeggende en
alle recht missende woord van een heers en hebzuchtige tempeldienaar!’
[20] Toen verdween de spreker en we moesten daarna bijna een half uur wachten
eer de aangekondigde schriftgeleerde verscheen.’
80 Het verzoek van de man uit Bethlehem aan de schriftgeleerden
[1] (De waard):Toen deze zeergeleerde heer het grote redenaarsgestoelte
beklommen had, begon hij met een heel ernstig gezicht en ernstige stem als volgt te
spreken: 'God sprak alleen maar met Mozes en Aäron. Nergens staat geschreven dat
God ooit direct tot het volk heeft gesproken, want het volk was altijd te onheilig
voor Hem, hetgeen het, toen het nog door de wonderstaf van Mozes geleid werd,
bewees door voor zichzelf uit het meegenomen goud een gouden kalf te gieten en
dat te aanbidden. Daarom heeft God dan ook niet meer gesproken met het volk, dat
zich voor Hem onheilig had gemaakt, maar alleen middels de door Hem gewekte
profeten en door ons priesters. Houd er dus goed rekening mee dat de stem van het
volk nooit een soort goddelijke stem kan zijn; en als je dat nu van jezelf beweert,
bega je daarmee een grote en uiterst vloekwaardige zonde voor God en voor ons,
Zijn ware priesters. Wij priesters hebben echter begrip voor jullie grote domheid en
zwakte, en vergeven jullie die zonde; of deze echter ook door God vergeven wordt,
is een andere vraag.’
[2] Deze toespraak was voor het volk al voldoende, en een grote forse man, zo te
zien iemand uit Bethlehem, stapte naar voren en zei in naam van het volk tegen de
schriftgeleerde: 'Dat God met Mozes en Aäron gesproken heeft, weten wij net zo
goed als jij, ingebeelde schriftgeleerde; maar wij weten ook dat God in het begin
alleen maar tegen het volk heeft gesproken. Omdat het volk echter erg bang werd
voor de al te donderende stem van God, vroeg het of God Zijn allerheiligste wil
alleen aan Mozes wilde meedelen, dan zouden zij die opvolgen ook al hoorden zij
zelf Zijn geweldige stem niet. Toen ging het volk ver weg naar de andere kant van
het dal van de Sinaï. En pas daarna kreeg Mozes alleen de wetten van God. - Maar
laten we daar over ophouden, want ik wil jou, ingebeelde schriftgeleerde nu meteen
op iets anders opmerkzaam maken!
[3] Je zegt dat God niet met het onheilige volk, maar alleen met Mozes, Aäron en
later met de profeten en ook met jullie priesters heeft gesproken. Dat bestrijden wij
ook helemaal niet; maar leg ons eens uit waarom jullie zo goed als helemaal zijn
afgeweken van de wetten van Mozes en in plaats daarvan jullie eigen zelfzuchtige
en heerszuchtige wetten hebben ingesteld. En waarom hebben juist de priesters
vrijwel de meeste profeten gedood, en in de laatste tijd zelfs Zacharias en
Johannes? En waarom proberen jullie ook nog de profeet uit Nazareth te doden, die
toch de grootste tekenen doet die ooit door een profeet zijn gedaan, en die de
mensen het ware woord van God predikt?
[4] Als wij niet zelf al meerdere malen Zijn waarachtig goddelijke woord gehoord
hadden en van Hem geen tekenen hadden gezien die buiten God niemand kan doen,
dan zouden we niets zeggen; maar er zijn duizenden zoals wij, die bij Hem
hetzelfde beleefd hebben, en we kunnen dus nu, waar Gods toorn over ons zo
duidelijk werd als de zon op klaarlichte dag, ook zonder terughoudendheid en
zonder enige vrees tegen jullie zeggen wat wij precies weten, voelen en inzien. Ik
heb je vragen gesteld, en jij als ingebeelde schriftgeleerde zult ze heel duidelijk
moeten beantwoorden, anders zul je de kracht van de vuisten van je onheilige volk
als eerste verwezenlijking van het nachtelijke tweede teken leren kennen, opdat jij
en nog velen van je ellendige soortgenoten onze onheiligheid en vervloektheid aan
den lijve kunnen ondervinden.'
[5] Toen de genoemde forse man uit Bethlehem die woorden had uitgesproken,
stond de eerder zo grimmig en ernstig op het spreekgestoelte staande
schriftgeleerde er heel angstig, bleek en bibberend bij en had nauwelijks nog de
moed zich te verontschuldigen dat hij een oud man was die zich plotseling onwel
voelde, en dat hij zich nu niet sterk genoeg voelde om het volk antwoord te geven
op de gestelde vragen.
[6] Maar de spreker zei: 'Ga weg, oude lasteraar in het heiligdom van God - want
we weten allang wat jullie schepsels voor gespuis zijn - anders zegenen we je met
onze vuisten!'
[7] Toen de schriftgeleerde dat bevel uit de mond van de man uit Bethlehem
gehoord had, verliet hij in grote haast het gestoelte en verborg zich ergens in de
nevenhallen van de tempel.’
81 De oude rabbi beschrijft de geschiedenis
van het verval van het joodse volk
[1] (De waard): 'Maar al gauw daarna verscheen er op de tribune een oude,
waardige rabbi, die - zoals bekend - nog een vriend was van de oude, vrome
Simeon en later ook van Zacharias, die gewurgd werd. Toen hij verscheen werd het
hele volk rustig, begroette hem en vroeg hem om hun in deze zeer benarde
omstandigheden juiste en ware troost te geven.
[2] En de rabbi zei: 'Beste medebroeders uit de schoot van Abraham! Vergeef me
dat ik vanwege mijn hoge leeftijd niet meer in staat ben om mij zoals vroeger door
woorden voor al het goede en ware in te zetten; maar het ontbreekt me nog steeds
niet aan goede wil om jullie allen een juiste en ware troost te geven.
[3] De tekenen die wij in deze nacht te zien kregen, ons gegeven door het
raadsbesluit van God, waren werkelijk van een dergelijke aard dat daarbij zelfs de
heidenen begonnen te beven en geen jood, zelfs geen Sadduceeër en geen
Samaritaan, ze zonder angst in zijn hart kon aanzien. Maar Ik dacht bij mijzelf in
mijn onschuld: Goede Jehova! Vanwege mij heeft U deze ontzettende tekenen aan
Uw sterrenhemel toch beslist niet laten verschijnen, zoals U ook Uw goede zon
nooit alleen om mijnentwil heeft laten opgaan en laten schijnen; want zij heeft
immers al duizenden jaren deze aarde verlicht en zal haar na mij ook -wie weet
hoeveel duizenden jaren nog verlichten! Ik, als bijna honderdjarige grijsaard, zal
niet zo lang meer de weldaad van de goede goddelijke zon genieten. Want in de
graven waar de ontbinding plaatsvindt, dringt geen zonlicht binnen; en zou het er
ook in doordringen, dan zou het de dode lijken toch beslist niet meer kunnen blij
maken. Alles op deze wereld, die werkelijk voor iedere nuchtere denker volledig
vreugdeloos is, is vergankelijk, alleen de macht van God niet, die blijft eeuwig;
onze zielen zijn alleen maar afhankelijk van de wil van de Almachtige. Of zij na de
dood verder leven, kan geen mens geheel en al duidelijk en naar waarheid
beoordelen, inzien en erkennen; maar Mozes en alle latere profeten hebben ons dat
geleerd en wij moeten het geloven, - en geloven we het niet, dan lijken we op de
Sadduceeën, die afvallig zijn geworden van de tempel, omdat de Griekse filosofen
hen daartoe hebben verleid.
[4] Maar helaas zijn er ook onder ons, en helaas hier in de tempel, meer
Sadduceeën dan er buiten onder jullie zijn en ook in deze grote stad, waar de rijken
vanwege hun rijkdom al vrijwel niets meer geloven; en wat zij in geloofszaken nog
doen, doen zij alleen maar voor de schijn om te zorgen dat het gewone volk God
nog blijft vrezen; maar in hun hart hebben zij geen geloof en geen God meer .
[5] Het arme, gewone werkende volk ziet dat echter wel bij de rijken en denkt bij
zichzelf: ' Ah, als jullie rijken, die de middelen hebben om veelte kunnen ervaren
en te weten, noch aan Mozes, noch aan de profeten en dus ook niet aan God
geloven, waarom moeten wij armen dan voor jullie plezier geloven in datgene waar
jullie rijken niets in zien?!'
[6] En zo, beste mensen, heeft steeds het ene kwaad het andere tot gevolg, en staan
wij allen nu bijna op het punt waarop de mensen ten tijde van N oach en ten tijde
van Lot stonden. Toen, evenals nu, heeft God uitverkoren boden naar de mensen op
aarde gezonden, die alle mensen die God volledig vergeten hebben, met woorden
en daden heel indringend hebben gemaand, en hun ook de onafwendbare gevolgen
van hun hardnekkigheid vooruit lieten zien; maar de mensen hadden zich te ver in
de dode, dood brengende wereld begeven en waren daarin vastgelopen. Zij
luisterden helemaal niet naar de boden van God, of vervolgden hen hardnekkig en
mishandelden en doodden hen zelfs vaak op gruwelijke wijze. En kijk m'n zeer
gewaardeerde vrienden en broeders, onder ons gezegd, precies zo en helaas
misschien nog wat erger staat het er nu bij ons en vooral hier in deze tempel voor!
[7] De joden bleven eigenlijk maar tot halverwege de tijd van de richteren zoals ze
eens waren. In die tijd bestond er in het hele land nog geen eigenlijke stad; wel
leefden er in het land van Vader Jacob gemeenten, die primitieve huizen en
alleenstaande woonhutten bezaten, en in het midden van het land op de berg Horeb
was de heilige hut gebouwd, waarin zich de ark des verbonds bevond. In die tijd
hadden de joden geen vaste burcht nodig om zich tegen vijanden van buiten te
beschermen; want Jehova was hun enige vaste burcht, hun onneembare wal en hun
scherpe zwaard. Buiten God kenden zij geen heer, zij leefden volledig in vrede,
waren lichamelijk en geestelijk gezond en kenden geen nood.
[8] Maar tegen de tijd van de laatste richters begonnen zij reeds in alles
onverschilliger en trager te worden. De geboden en ook de andere voorschriften
begonnen ze minder na te komen en meermalen te overtreden. Daarop kregen ze
ook meteen allerlei waarschuwingen, waar de betere mensen zich wel naar richtten;
de meer werelds ingestelde mensen deden slechts voor de schijn mee, maar in hun
hart werd de dode wereld steeds belangrijker. Zulke wereldse joden werden al
gauw rijke en aanzienlijke mensen die met hun eenvoudige woonhutten niet meer
tevreden waren en ook niet met de door God ingestelde richters. Zij wilden evenals
de heidenen, ook een schitterende, machtige koning hebben en een stad en stevige
burchten. Tenslotte eisten zij onder Samuel in alle ernst een koning, en God de
Heer sprak: 'Kijk dat ondankbare volk nu eens! Met Mijn vaderlijke regering,
waaronder het gezond, rijk en groot en machtig is geworden, wil het niet meer
tevreden zijn. Aan alle grote zonden die het al voor Mijn aangezicht heeft begaan,
voegt het nog deze grootste zonde toe, dat het een koning eist! ja, het zal een
koning hebben en steden en burchten; maar niet om er beter van te worden maar als
een scherpe harde tuchtroede zal het een koning hebben!’
[9] Ik vertel jullie dit allemaal nu in het kort, opdat je des te gemakkelijker beseft
wat de oorzaak van dit huidige totale verval van het ware, oude, echte jodendom is.
[10] Saul moest reeds een vaste burcht hebben, ook al was dat nog geen eigenlijke
stad. Toen ontstonden er oorlogen met de Filistijnen, en voor deze oorlog moesten
de vaders zich door de koning hun zonen en beste knechten laten ontnemen en
daarbij nog hun beste ossen, ezels, koeien, kalveren en schapen. Dat was dus al de
eerste zegen van een joodse koning, terwijl Samuel nog leefde die op Gods bevel
Saul tot koning zalfde. Samuel dacht toen dat het volk door die straf tot inkeer zou
komen en berouwvol weer terug zou keren naar de gods-regering. Maar dat
gebeurde volstrekt niet! Het wilde slechts een machtiger en wijzer koning, en
Samuel zalfde David, die al gauw de stad Bethlehem bouwde en de grondlegger
werd van de stad Jeruzalem. Zijn zoon Salomo breidde voor veel geld en met grote
pracht de stad uit en bouwde de tempel; maar het volk geraakte toen al in grote
armoede en moest allerlei tegenspoed verdragen.
[11] Hoe het later met het volk onder de volgende koningen tot aan de
Babylonische gevangenschap ging, weten we uit de boeken der kronieken. Men zou
echter denken dat de weer bevrijde joden na de veertig jaar durende gevangenschap
volledig veranderd zouden zijn; maar nee, ze moesten weer koningen en, net als de
heidenen, priesters en hogepriesters hebben!
[12] In die tijd, bijna tot nu toe, zond de Heer de meeste profeten, die het volk tot
God terugriepen. Maar het volk dat door de koningen en priesters reeds te duister
en te doof gemaakt was, hoorde en begreep niets meer van wat de profeten
verkondigden. Bovendien vervolgden de koningen en de priesters de profeten, en
dat vaak met de schandelijkste blinde wraakzucht en woede, - scènes die jullie zelf
al beleefd hebben en waarvan je er misschien nog meer zult beleven, hoewel de
joden thans en ook reeds veel eerder geen eigen koning meer hebben, maar zich de
ijzeren overheersing van de heidenen moeten laten welgevallen.
[13] God heeft Zich echter ook ditmaal over Zijn volk ontfermd en ons volgens de
profetie een Messias gezonden in de persoon van de wijze man uit Nazareth, die ik
al vanaf de tijd van Simeon ken, omdat ook Simeon Hem in de tempel herkende,
Hem besneed en Hem de naam Jezus gaf Ik kan en mag jullie dit alleen in deze
buitengewone noodtoestand zeggen, en wat ik als hoogbejaarde grijsaard jullie nu
zeg, is hoge en heilige waarheid. Maar deze overmatig heerszuchtige, verstokte
tempeldienaren vervolgen iedereen met de grootste wraakzucht die zoiets op een
ander moment uit zou spreken.
[14] En kijk, omdat ik nu al het noodzakelijke in het kort vooraf heb doen gaan,
kan ik jullie nu zeggen waarom de verschrikkelijke verschijnselen van deze nacht
door God zijn toegelaten! De hoeveelheid zondige misdaden van de aartsjoden uit
de tempel hebben de hun door God gestelde maat vrijwel tot aan de rand gevuld, en
het grote geduld van Jehova is op een haar na op! Als de maat vol zal zijn, zal ook
met Jeruzalem gebeuren wat jullie bij het tweede teken hebben gezien, en
misschien al wel binnen vijftig jaar .
[15] De twaalf vuurzuilen, die tenslotte tot één zuil samenvloeiden, gaven duidelijk
het versmelten aan van de twaalf stammen van Israël tot één, namelijk in de
gekomen Messias, die tenslotte, omdat Hij door de verblinde, kwaadaardige
aartsjoden uit de tempel niet werd aangenomen, weer daarheen zal opvaren
vanwaar Hij gekomen is.
[16] Maar later was er in het westen, zoals de wijze Nikodemus mij zoëven verteld
heeft nog een derde teken van zeer troostrijke aard te zien, echter alleen door hen,
die de Messias hebben aangenomen, in Hem geloven en naar Zijn leer, die
goddelijk wijs is, handelen. Maar daarover kan jullie Nikodemus later meer
vertellen, omdat hij ook het genoemde derde verschijnsel zelf gezien heeft.’
[17] Daarop raadde de grijsaard hun, dat wil zeggen het volk, aan, geduld te hebben
en verliet het spreekgestoelte. En het hele volk prees de oude spreker .
[18] En de man uit Bethlehem zei: 'Ja, dat is nog een Oudste zoals Aäron was; maar
hij alleen kan tegen al die anderen ook niets doen! Maar wat in alle ernst veel zegt,
is, dat er uiteindelijk in de tempel onder de Farizeeën en Schriftgeleerden toch nog
enkelen zijn die in de Heiland uit Nazareth geloven!’
[19] Er werden in die trant nog meer opmerkingen gemaakt, en men zag verlangend
uit naar de komst van de eerlijke en rechtschapen Nikodemus, die nog wat op zich
liet wachten.’
82 De kalmerende toespraak van Nikodemus tot het volk
[1] (De waard): 'Ergens achter een gordijn hoorde echter zo'n echte aartsfarizeeër
het krachtige pleidooi voor het geloof in de Heiland uit Nazareth ten overstaan van
het volk. Hij kwam tevoorschijn, besteeg het kleine gestoelte en zei: 'Ik zeg jullie
vanuit mijn absolute macht als hogepriester, wie in de Heiland uit Nazareth gelooft,
en zegt dat hij de beloofde Messias is, is door de tempel vervloekt!’
[2] Hij had deze schandelijke uitspraak echter nog maar nauwelijks gedaan, of zijn
gestoelte was al door het volk omringd, en al het volk schreeuwde tegen hem: 'En
wij zeggen: Wie niet gelooft dat de Heiland uit Nazareth onfeilbaar de beloofde
Messias is, die is door ons vervloekt! En als zo'n miserabele slechterik van een
opperfarizeeër, die de ware Messias eerder zou moeten herkennen dan het volk, in
zijn blinde heerszucht zo'n oordeel tegen ons waagt uit te spreken, dan wordt hij
zevenmaal door ons vervloekt en heeft hij de dood verdiend! Ellendige, zag je
vannacht de tekenen niet? Konden ook die niet door je ruige vacht heendringen?
Nou wacht maar, vuige opperfarizeeër, we zullen je te dichte vacht wel dunner en
doordringbaarder maken! Je bent ons mooi tegen het lijf gelopen; want op jou,
ellendeling, hebben we het allang voorzien!’
[3] Toen de opperfarizeeër deze welkomstwoorden uit het volk hoorde, begon hij
om hulp te roepen.
[ 4] Maar het volk schreeuwde nog harder: 'Weg met die godslasteraar!’
[5] Toen drong onze reusachtige, ware Goliath uit Bethlehem naar voren naar het
kleinere spreekgestoelte, greep met zijn sterke hand de opperfarizeeër, schudde
hem eerst zodanig door elkaar dat hem enige tijd horen en zien vrijwel verging,
tilde hem toen van het gestoelte af en droeg hem naar het gordijn waardoor hij van
te voren in de grote tempelhal gekomen was, gaf hem daar nog een paar klinkende
oorvijgen en zei toen met een waarlijk donderende stem tegen hem: ' Zo zal in het
vervolg het volk dat ziende geworden is, priesters van jou soort offers en tienden
brengen! Ga nu maar en laat je nooit meer zien, anders kost het je je leven!’
[6] Toen raapte de opperfarizeeër die helemaal duizelig was geworden, in aller ijl
zijn krachten bijeen en verschool zich bevend in een hoek van zijn verblijf
[7] Meteen na dit voorval verscheen er een Romeins afgezant van de landvoogd,
beklom een gestoelte dat voor wereldlijke sprekers en verkondigers bestemd was,
en zei: 'De landvoogd laat jullie in naam van de wet waarschuwen je van alle
gewelddadigheden te onthouden; maar spreken kunnen jullie zoveel je maar wilt!
Jullie moeten bedenken dat deze tempel ter ere van God gebouwd is, en dat ieder
onbehoorlijk gedrag daar vermeden dient te worden! Als iemand echter door een
domme tempelpriester of dienaar onrecht wordt aangedaan, dan hoeft hij maar naar
ons toe te komen en zal hem volledig recht gedaan worden!’
[8] Onze Goliath uit Bethlehem bedankte voor deze welgemeende waarschuwing,
maar voegde daar nog aan toe: 'Uw waarschuwing, waarvoor ik u uit naam van het
hele volk bedankt heb, was beslist helemaal terecht; maar als de krachten van de
hemel eenmaal beginnen met hun almachtige handen hun wil aan het grote
firmament te schrijven, dan is het met het menselijke bevelen op deze aarde gauw
afgelopen!'
[9] De Romein zei: 'Vriend, ook wij weten dat en kennen de uitspraak: contra
Jovem fulminantem tonantemque non valet vis ensis, et contra vim coelorum vane
frustraque pugnat ars mortalium*, (* tegen de bliksemende en donderende Zeus
kan de kracht van het zwaard niet op, en tegen de kracht van de hemel strijdt de
kunst van de sterfelijken een vergeefse strijd.) maar door een zekere
gewelddadigheid van stervelingen onder elkaar zullen wij mensen de onsterfelijke
en onoverwinnelijke krachten en machten van de hemelen niet in het minst
veranderen! Een waardige, bescheiden orde past ons mensen nog het allerbest, en
een behoorlijk en rustig mens zal ook dan de moed nog niet opgeven, wanneer zelfs
de hele aardbol zou instorten. Dat is zo mijn mening! Houd u daarom aan de wens
van de landvoogd! Dixi*' (*Ik heb gesproken.)
[10] Daarop vertrok de Romein en het volk prees zijn oproep tot kalmte.
[11] Direct daarna verscheen Nikodemus op het grote spreekgestoelte en hij werd
door het volk met luid gejubel begroet. Maar hij zei: 'Beste vrienden en broeders!
Ik heb jullie eigenlijk niets nieuws te vertellen, maar ik ben toch gekomen om te
bevestigen wat hier op deze plaats mijn oudste en tevens beste vriend al tegen jullie
heeft gezegd. Alles is zoals hij gezegd heeft, daarvoor kan ik zelfs met mijn leven
instaan, en het verheugt mij nu des te meer dat ik hier in deze geheiligde grote
tempelhal met mensen te doen heb, die beslist in alle opzichten mijn inzicht en ook
mijn innerlijke, volle overtuiging delen.
[12] Vóór mij heeft zich weliswaar op dat kleinere spreekgestoelte een
aanmatigende opperfarizeeër op een hoogst onwelvoeglijke wijze laten horen,
zonder dat iemand uit onze raad van priesters hem dat ook maar met een woord
gevraagd had; maar jullie hebben hem naar mijn beste weten naar behoren daarvoor
schadeloos gesteld. Hij heeft zich daarover wel bij de Hoge Raad beklaagd -wat
echter in deze tijd niet zo veel betekent -, en hij kreeg al gauw ten antwoord: 'Komt
iets ongelegen, dan brengt het kommer, geen zegen!' Tijdens de begrijpelijke grote
opgewondenheid van het volk was het meer dan dom om iets naar voren te
brengen, wat onder normale omstandigheden niet al te ongunstig opgenomen zou
worden.
[13] Toen de onbescheiden opperfarizeeër dat antwoord kreeg, verdween hij snel
met zijn tamelijk opgezwollen wangen en ik werd door de gezamenlijke raad
afgevaardigd om jullie te zeggen, dat jullie je maar moeten houden aan dat wat
mijn voorganger gezegd heeft. Nu jullie allen die troost hier in de tempel gevonden
hebben, moeten jullie nu God in je hart danken en dan weer rustig naar huis gaan!
En mocht je anderen tegenkomen dan kun je ook hun hetzelfde vertellen, zodat ze
niet tevergeefs de lange weg hierheen afleggen, want de tempel is vanmorgen en
vanmiddag gesloten, zoals altijd op een voorsabbat.’
[14] Toen vroeg het volk Nikodemus nog naar de betekenis van het derde teken, dat
hij volgens de mededeling van zijn grijze voorganger zelf had gezien.
[15] Maar Nikodemus zei: 'Dat zal ik jullie ook nog wel vertellen, maar Wat
zachter als we onder elkaar zijn, omdat onze muren vele oren hebben! Wacht
vanmiddag maar op de weg die naar Emmaüs leidt! Daar zal ik bij jullie komen en
het derde teken volkomen naar waarheid vertellen en het jullie ook uitleggen, zo
goed me dat mogelijk zal zijn.’
[16] Daarmee was het volk tevreden en het begon de tempel te verlaten.
[17] Ik en mijn vriend gingen ook en ontmoetten onderweg Uw beide leerlingen,
die ons vertelden waar U was, zodat wij dan ook meteen vlug hierheen zijn
gekomen.
[18] En dat wat ik nu verteld heb, is ook alles wat er vandaag in de tempel is
voorgevallen. Heer, vergeef mij mijn slechte manier van vertellen!’
83 Het overleg van de Farizeeën
[1] Ik zei: 'Beste vriend, je hebt de gebeurtenissen in de tempel heel goed verteld en
in je verhaal laten zien dat je alles wat er gebeurde en wat speciaal op Mij
betrekking had met de grootste opmerkzaamheid hebt gevolgd. Maar Ik zeg je erbij
dat Mijn wil je daarbij zeer behulpzaam was; want zonder Mij is alles zwak in de
mens, maar met Mij is alles sterk, krachtig en machtig.
[2] Er is nu in de tempel heel veel gebeurd voor onze goede, ware zaak. Het volk,
de oude rabbi en Nikodemus hebben Mij bekend gemaakt als diegene die Ik ben, en
dan zou je toch denken dat de tempel nu wel helemaal bekeerd zou zijn. Maar niets
van dat alles! Nu krijgen de rabbi en Nikodemus moeilijkheden met de andere
Farizeeën en met de hogepriester omdat zij tegen het volk verklaard hebben dat Ik
de beloofde en enig ware Messias ben. Maar Ik gaf beiden de juiste woorden in de
mond, en Nikodemus heeft nu de hogepriester zulke vurige woorden in zijn gezicht
geslingerd dat zowel hij als de Farizeeën niets meer terug wisten te zeggen.
[3] De hogepriester heeft namelijk de oude rabbi en Nikodemus bitter verweten dat
zelfs zij Mijn naam openlijk in de tempel voor het volk beleden hebben en alle
schuld op de tempel hebben geschoven, terwijl zij Mij bij deze gelegenheid voor
het hele volk zo verdacht mogelijk hadden moeten maken. Zij hadden het volk met
grote ernst moeten zeggen dat God nu zo toornig op hen was geworden, omdat het
zulke dwaalleraren en opruiers achterna liep en zich liet verleiden en dat het
daarom vervloekt was.
[4] Maar Nikodemus antwoordde de hogepriester, die Kajafas heette: 'O, als jullie
zo verstandig en wijs zijn, ga dan nu zelf de tempel binnen, die nog vol mensen is,
hoewel een groot deel na mijn toespraak de tempel verliet en naar huis is gegaan,
en spreek op jullie manier met het volk, dan zul je gauw genoeg merken hoe het je
zal ontvangen! Waren wij beiden soms de eersten die tegen het volk hebben
gesproken? Velen van jullie hebben op jullie manier tot het volk gesproken, en wat
was het gevolg van ieder van die preken? Het gevolg was dat de prediker moest
vluchten, wilde hij niet vreselijk mishandeld worden.
[5] Wat zouden jullie dan gedaan hebben wanneer het volk, als wij beiden het niet
op een verstandige manier gesust hadden, massaal bij jullie binnengedrongen zou
zijn en jullie op een waarschijnlijk ongehoorde wijze zou hebben mishandeld? Is
het daarom niet verstandiger in tijd van nood mee te huilen met de wolven in het
bos en er zo heelhuids vanaf te komen, dan het volk iets ten laste te leggen wat het
absoluut niet wil horen?!
[6] Het was in deze nacht echt niet het moment om tegen het woedende en
vertwijfelde volk een strafrede te houden, maar wel om het te troosten en tot rust te
brengen, - en dat hebben wij beiden gedaan en daarmee hebben we beslist geen fout
begaan. Of jullie echter voor het volk geen fout begaan hebben, is een heel andere
vraag! Ga maar eens naar de grote hal van de tempel om te proberen het volk iets
anders te leren, dan sta ik ervoor in dat het jullie nog erger zal vergaan dan het
eerder de opperfarizeeër en schriftgeleerde vergaan is toen hij inging tegen de
bewering van het volk dat de stem van het volk gelijk was aan de stem van God!
[7] Bovendien heb jij, Kajafas, mij en de oude rabbi immers zelfgevraagd om als
mannen die bij het volk goed aangeschreven staan, onder het volk te gaan om te
proberen het op alle mogelijke manieren tot rust te brengen. Wel, dat deden wij.
Waarom maken jullie ons daarover dan nu verwijten, nu het volk rustig is
geworden? Het staat jullie immers nog altijd vrij het volk, dat zeker nog tot na het
middaguur in de tempel zal blijven, iets anders te leren! Wij beiden zullen ons
beslist niet meer met het volk bezighouden. Maar pas op, - het volk kent jullie
zonden!'
[8] De hogepriester zei: 'Zodra we voor het volk bang moeten zijn, zijn we ook
geen priesters meer! Wemogen het volk geen haarbreed toegeven, laat komen wat
komt! Dat is mijn vaste besluit en de basis van mijn handelen.’
[9] Daarop antwoordde Nikodemus hem: 'Jij bent nu hogepriester, en je kunt in
veel opzichten doen wat je wilt; maar wanneer, zoals het er nu uitziet, binnenkort
het hele volk ons zal afvallen en zich onder bescherming van de Romeinen zal
stellen, - wat ga je dan doen? Al vervloek je het volk dag en nacht aan één stuk
door, dan zal het net zo naar je luisteren als nu de heidenen, Samaritanen en
Sadduceeën naar je luisteren. Met welke middelen wil je de afvalligen dan weer
voor ons en de tempel winnen, en aan onze kant krijgen?
[10] Wat heb je met je hardnekkigheid bij de rijke Lazarus bereikt en wat heb je
daarbij gewonnen? Met al zijn vele bezittingen is hij nu Romeins burger, en je hebt
geen macht meer over hem! Vroeger betaalde hij ieder jaar minstens honderd pond
goud en vijfhonderd pond zilver aan de tempel, en nu betaalt hij aanmerkelijk
minder aan de Romeinen, en aan de tempel betaalt hij geen stuiver meer. Alleen de
tiende heeft hij nog gegeven, maar die zal hij in de toekomst waarschijnlijk ook niet
meer geven, omdat hij voor zover ik weet dat ook al met de Romeinen geregeld
heeft. Ja als tengevolge van jouw hogepriesterlijke hardnekkigheid velen het
voorbeeld van Lazarus zullen volgen, dan zullen we ons al gauw alleen in de
tempel bevinden!
[11] Kijk, zo denk ik erover, en daar ben ik rotsvast van overtuigd, en in de
toekomst zal blijken dat ik hier de volle waarheid heb gesproken, en dat zou wel
eens het begin kunnen zijn van de vervulling van het tweede treurige en
verschrikkelijke teken, dat we deze nacht gezien hebben en dat niet lang op zich zal
laten wachten! Ga zo maar door, dan zullen wij allen ook wel gauw met alles klaar
zijn! - Ik heb nu gesproken.’
[12] Dat deze woorden de hogepriester niet bijzonder aangenaam waren, valt goed
te begrijpen. Maar hij kon er weinig of niets tegen inbrengen; want ook andere
Oudsten van de tempel en van Jeruzalem waren het met Nikodemus eens.
[13] Maar na een poosje zei de hogepriester toch weer enigszins geprikkeld: 'Maar
nochtans weet ik wat er gedaan moet worden om weer vaste grond onder de voeten
te krijgen! Ook de valse profeet uit Galilea moet vallen zoals Johannes gevallen is,
dan zal het volk weer naar ons toe komen. Heb ik juist gesproken of niet?'
[14] Vele Farizeeën en schriftgeleerden stemden toen met Kajafas in; maar
Nikodemus, de oude rabbi en nog enkele Oudsten schudden het hoofd, en de oude
rabbi zei: 'Ik ben geloof ik de oudste van jullie en ik weet wat er de laatste tachtig
jaar in de tempel en in het hele joodse land allemaal gebeurd is. Reeds vaak zijn er
onder het volk, en ook in de tempel zelf, vrome en van Gods geest vervulde mensen
opgestaan, die wijs geleerd hebben en ook wijs handelden. Het zeer heerszuchtige
deel van de tempel heeft hen echter altijd met alle middelen vervolgd en zo
mogelijk ook gedood. Maar vraagje zelf af, vraag alle Oudsten van het hele joodse
land en sla het eens na in onze jaarlijkse dagboeken, dan zul je vinden dat het oude
aanzien van de tempel daarbij nooit iets heeft gewonnen, maar na ieder van die
daden wel veel heeft verloren, en op zo'n manier dat het verlorene nooit meer
herkregen werd!
[15] Waar zijn al die Samaritanen, waar de Sadduceeën, waar zal maar al te gauw
heel Galilea zijn? Hoeveel van onze mensen zijn Esseen geworden, hoeveel
volledig Griek of Romein! Wie - enkele Griekse kooplieden daargelaten - bezoekt
ons nog uit Tyrus en Sidon, wie uit het grote land Capadocië, uit Syrië en uit de
vele steden langs de Eufraat? Kijk, dat alles behoorde in mijn jeugd zelfs nog tot de
vaste aanhang van de tempel, die overladen werd met allerlei offers en schatten, en
daardoor erg overmoedig en meedogenloos werd! De priesters overtraden het
gebod van God 'Gij zult niet doden!' , en het aanwijsbare gevolg daarvan was de
totale afval van vele landen en steden.
[16] Als jullie echter nog verder zullen doorgaan op de gruwelijke manier van jullie
voorgangers, zullen jullie - zoals het tweede teken duidelijk heeft laten zien binnenkort ook nog datgene verliezen wat tot nu toe toch al los genoeg aan de
tempel hing. Zo denk ik erover; maar jullie kunnen doen wat je wilt!’
[17] Deze uitstekende toespraak van de rabbi werd door velen met instemming
begroet, en de jongeren konden er weinig tegen inbrengen.
[18] Toen richtte Kajafas zich weer tot Nikodemus en vroeg hem of ook hij de
mening van de oude rabbi deelde en goedkeurde.
[19] Maar Nikodemus zei: 'Ik heb al gesproken en zeg nu nog één keer dat ik in
jullie raad er niets voor of tegen zal zeggen. Zoals mijn oude vriend het nu gezegd
heeft, zo is het ook. Voor mijn innerlijke overtuiging ben ik geen enkel mens.
rekenschap verschuldigd en in het openbaar zal ik vanaf nu nog maar weinig
zeggen.
[20] Ik ben overste van de hele stad Jeruzalem en door de keizer geaccrediteerd als
hoofd van alle burgers en ik heb in geval van nood ook het jus gladii*
*(*Zwaardrecht) in mijn hand. jullie kunnen doen wat je wilt, ik en mijn vriend
verlaten jullie nu tot op de sabbat; wie echter met mij en deze oude, echte vriend
van mij op een verstandige manier wil spreken, vindt mij op mijn bezittingen in
Emmaüs. En nu zij God de Heer alles aanbevolen!'
[21] Met deze ernstige woorden verlieten beiden de grote raad, hoewel de
hogepriester hen nog wilde tegenhouden.’
84 De versplintering in de hoge raad
[1] (De Heer): 'Toen pas staken de felste tempelaanhangers de hoofden bij elkaar,
maar ze wisten niet wat ze moesten doen. Kajafas stelde voor dat er toch nog
iemand moest proberen het volk door een goede toespraak tot andere gedachten te
brengen; maar niemand dorst het aan.
[2] Omdat het echter al vlak voor het middaguur was, werd een tempeldienaar
opdracht gegeven naar de hallen te gaan om het volk duidelijk te maken dat het
zich nu snel moest verwijderen, omdat vanwege de voorsabbat de tempel gesloten
zou worden voor de noodzakelijke reiniging. De dienaar kwam en bracht die
boodschap over aan de nog talrijke mensen in de tempel. Maar dat viel niet in
goede aarde.
[3] De reusachtige man uit Bethlehem was nog aanwezig en hij riep met een
werkelijk donderende stem tegen de dienaar: 'Wij weten zelf wel wanneer we de
tempel moeten verlaten! We zullen hem nu dan ook zo grondig verlaten, dat we
hem hoogstwaarschijnlijk nooit meer zullen bezoeken; want alleen de tempel en die
er in huizen hebben schuld aan al het onheil dat binnenkort over ons beloofde land
zal losbarsten. Ga naar je bazen en zeg hun dat het volk nu zo spreekt, en wie het
daar niet mee eens is, moet maar naar buiten komen en ons dat betwisten!'
[4] Toen de dienaar deze uitspraak hoorde, zei hij wijselijk geen woord meer en
bracht alles woordelijk aan de raad over.
[5] En Kajafas zei: 'Het is zoals ik jullie allang gezegd heb: we zijn allemaal door
de Nazarener verraden! Hij maakt door zijn magie de Romeinen tot zijn vrienden.
Zij houden hem minstens voor een halfgod, en als het nog een tijdje zo doorgaat,
zullen ze hem ook nog onderkoning van de joden maken, en dan kunnen we wel
maken dat we wegkomen. Daarom moeten we nu ook alles op alles zetten om deze
man, die zeer gevaarlijk voor ons is, uit de weg te ruimen; want groeit hij ons
eenmaal boven het hoofd dan zijn we allemaal verloren!’
[6] Toen zei een Oudste: 'Ik zeg jullie alleen maar, dat zowel het een als het ander
een hoogst gevaarlijk spelletje is! Want als hij een vriend is van de machtige
Romeinen, dan zullen zij van zijn reeds zeer vele volgelingen, maar al te gauw te
weten komen, wat wij met hem gedaan hebben, en dan zullen we voor altijd
moeten boeten! Laten we hem echter z'n gang gaan en sluiten we ons niet bij hem
aan, dan zijn we in het hele joodse land ook binnen hoogstens drie jaar volkomen
overbodig geworden! Wat is nu het beste?'
[7] Een andere Oudste zei: ' Als ik hogepriester was, zou ik heel goed weten wat er
nu het best gedaan kan worden.’
[8] Toen vroeg Kajafas: 'Wat dan?'
[9] De Oudste zei: 'We zijn nu helemaal onder elkaar, en ik kan dus vrijuit praten,
en jullie kunnen naar me luisteren als je het de moeite waard vindt. Kijk, onze
Mozes hebben wij evenals Jehova en alle profeten volkomen naar waarheid de rug
toegekeerd, en vanwege het volk en ons inkomen zijn we zuiver voor de vorm
bezig; want van ons die hier nu bij elkaar zijn, gelooft er niet één in een God, in
Mozes, noch in een of andere profeet. Maar als we nu zien dat het hele volk in de
Nazarener gelooft en hem naloopt, laten we dat dan ook doen, in ieder geval voor
de vorm, dan zullen we daardoor bij het volk en zelfs bij de Romeinen heel veel
winnen!’
[10] Kajafas sprong bij deze woorden letterlijk omhoog en zei: 'Wil ook jij ons
allemaal verraden?! Wie in alle ernst zo spreekt als jij nu hebt gesproken, wordt
door mij vervloekt!
[11] De Oudste zei: 'Zeg dat eens waar het volk bij is; want hier in de raad heb je
geen recht om dat zo maar tegen mij te zeggen! Denk daar wel aan, anders zien we
elkaar vandaag nog voor de landvoogd!’
[12] Daar voegde een andere Oudste nog aan toe: 'Als we hier in de grote raad
bijeen zijn, heeft iedereen het volste recht vrijuit te spreken, anders heeft de raad
geen zin; maar tegenover het volk weten we best wat we moeten zeggen. Als jij als
huidige hogepriester alleen maar jouw wil wilt doordrijven, dan is onze
raadsvergadering helemaal overbodig en dan is het het verstandigst om in het
vervolg maar helemaal geen raad meer te houden. Wat heeft de tempel al niet
ondernomen om de Nazareeër op een of andere manier te pakken te krijgen, maar
we konden hem toch nergens grijpen! Op de feestdagen was hij in de tempel en
leerde het volk openlijk. Waarom heb je hem toen niet laten oppakken?'
[13] Kajafas zei: 'Wie durft er tegen dat vele volk in te gaan?'
[14] De Oudste zei: 'Goed, waarom vervloek je dan in dat geval een Oudste die
zegt, dat wij met onze sterk verminderde macht weinig of niets meer kunnen
uitrichten tegen de Galileeër? Als we - zo dat nog mogelijk zou zijn - iets serieus
tegen hem ondernemen, wat voor een paar dagen succes zou hebben, dan hebben
we ons eigen graf al gegraven, dat is me volkomen duidelijk; doen we echter niets
en laten we hem oogluikend zijn gang gaan, dan kunnen we ons nog geruime tijd
staande houden, vooral als wij zelf bepaalde veranderingen in de dienst van de
tempel zouden aanbrengen en uitvoeren. Maar met jouw plan zullen wij al gauw
allemaal genoodzaakt zijn het hazenpad te kiezen. Ik heb gesproken!'
[15] Toen ontstond er totale tweespalt in de Hoge Raad. Het ene deel was het eens
met de Oudste, het andere deel met de hogepriester, en er ontstond grote ruzie.
Toen stonden de Oudsten op en gingen naar huis, want zij hadden zelfhuizen en
andere bezittingen. Alleen de Farizeeën bleven nog bij Kajafas, maar vertrokken
toch ook al gauw omdat het middaguur al was aangebroken.
[16] Kijk, zo staan de zaken in de tempel, en Ik heb jullie dat nu uitvoerig verteld
om te laten zien hoe weinig indruk de waarschuwende nachtelijke tekenen op dit
addergebroed daar beneden gemaakt hebben! Ze zijn en blijven onverbeterlijk,
zoals ze altijd al waren; daarom zal het licht van hen worden weggenomen en aan
de heidenen worden gegeven. -Maar nu komt ook onze Lazarus al met Rafaël om
ons voor het middagmaal uit te nodigen, en we zullen allen weer naar binnen gaan
voor het middageten!’
[17] Toen zei Agricola: 'Heer en Meester, ik ben zo verontwaardigd door Uw
verslag van de Hoge Raad, en ook over het voorafgaande verhaal van de waard hoe
bepaalde priesters zich over U hebben uitgelaten, dat ik nu grote lust zou hebben de
landvoogd de hele geschiedenis mee te delen en een bode naar opperstadhouder
Cyrenius te zenden, opdat de hogepriester snel de ogen geopend zullen worden en
hij tot inzicht komt hoe de zaken nu staan!’
[18] Ik zei: 'Vriend, je weet toch welke macht Ik bezit! Als Ik hen daar beneden
met geweld zou willen richten, dan zouden zij daar toch niets aan hebben omdat
Mijn almacht - zoals Ik jullie reeds heb laten zien - de vrije wil van geen enkel
mens kan verbeteren. Bij een mens moet dat door de leer bewerkstelligd worden,
waaraan hij zich moet houden en aan de hand waarvan hij moet bepalen hoe hij
moet handelen. Als een mens het goede en ware van een leer echter niet wil inzien
en nog minder daarnaar wil handelen, dan is hij al op het slechte pad en dan zal Hij
in zichzelf eens datgene vinden wat hem zal richten. Laten we er maar niet meer
over praten en in huis gaan!’
[19] Toen stonden wij op en gingen naar de grote eetzaal waar reeds een goed maal
op ons wachtte.
85 Het ware vasten en bidden
[1] Omdat de tollenaars ons al gauw na de ochtendmaaltijd verlaten hadden, was er
nu vanzelfsprekend meer ruimte in de zaal, en daarom konden ook een aantal van
de wat oudere en ernstiger slavenjongens in onze zaal worden ondergebracht en in
ons grote gezelschap hun middagmaal nuttigen. Dertig van hen aten in onze zaal en
zij kregen het vermogen onze talen te verstaan en ook te spreken, met het doelom
voor zichzelf en voor hun metgezellen te begrijpen wat er tijdens het middagmaal
tussen ons besproken werd.
[2] Wij aten en dronken nu heel opgewekt, en toen de wijn de tongen van de gasten
steeds losser maakte, begonnen de bekende joodse Grieken onder elkaar over de
joodse vastenwetten te spreken en een van hen maakte de volgende opmerking:
'Vanaf de tijd van Mozes hebben de joden ieder jaar bepaalde dagen en ook wel
hele weken gehad, waarin zij moesten vasten. De profeten moesten heel veel
vasten, omdat hun lichaam daardoor minder aandacht kreeg en hun geest opener en
helderder werd. Ook moesten de zieners veel en vaak vasten om heldere dromen en
gezichten te krijgen. Wie een bijzondere genade van God wilde verkrijgen, moest
God een gelofte doen, dat hij gedurende een bepaalde tijd zou vasten en bidden
totdat God hem zou verhoren, en wie de gelofte die hij aan God gedaan had, hield
en gestand deed, kreeg ook altijd de gevraagde genade van God, -hetgeen wij uit de
Schrift weten.
[3] Maar nu is er bij ons onder deze nieuwe omstandigheden geen sprake meer van
vasten. Het schijnt dat de Heer en Meester het oude vastengebod nu helemaal wil
opheffen, evenals het doen van geloften. Want we zijn nu toch al geruime tijd
steeds bij Hem en om Hem heen en we hebben al veel zuiver goddelijke leringen
van Hem ontvangen en veel wonderen door Hem zien verrichten; maar over het
oude vastengebod heeft Hij nog geen enkele speciale mededeling gedaan, en wij en
ook Zijn eerste leerlingen hebben nog nergens gevast en ook nooit speciaal
gebeden. Het zou dus toch wel goed zijn om uit Zijn mond te horen hoe het met het
oude vastengebod is gesteld.’
[4] Na deze opmerking richtte één van hen zich tot Mij en vroeg hoe het met het
oude vastengebod stond.
[5] Ik keek hem aan en zei: 'Bij een eerdere gelegenheid heb Ik daar ook al eens iets
over gezegd, alleen hebben jullie dat -zoals zoveel andere dingen - weer vergeten,
en dus zeg Ik het jullie nu nog een keer; Ik hef het oude vastengebod niet op. Wie
in de juiste gezindheid vast, doet op zich weliswaar een goed werk -want door
oprecht te vasten en tot God te bidden wordt de ziel vrijer en geestelijker -; maar
zalig wordt niemand door het pure vasten en bidden, maar alleen door in Mij te
geloven en de wil van de Vader in de hemel te doen, zoals Ik die aan jullie
verkondig en verkondigd heb. Maar dat kan iedereen ook doen zonder het
genoemde vasten en zonder het zich onthouden van zekere spijzen en dranken.
[6] Degene die veel bezit en de ware naastenliefde beoefent, vast echt, en dat
vasten is God welgevallig en is nuttig voor het eeuwige leven van de mens. Wie
veel heeft, laat die ook veel geven, en wie weinig heeft, laat die ook dat weinige
.delen met zijn naaste die nog armer is dan hij, dan zal hij daardoor voor zichzelf
schatten in de hemel verzamelen! Geven op zichzelf is al beter dan nemen.
[7] Wie echter waarachtig voor God wil vasten zodat het dienstig is voor het
eeuwige leven van zijn ziel, moet uit liefde tot God en zijn naaste het zondigen
nalaten; want de zonden belasten de ziel, zodat zij zich moeilijk tot God kan
verheffen.
[8] Wie zoals de Farizeeën en andere rijke mensen zwelg en braspartijen houdt en
doof is voor de stem van de armen, zondigt tegen het gebod van het vasten, en dat
doet ook iedere hoereerder en echtbreker .
[9] Als de weelderige vormen van een jong meisje of zelfs van de vrouw van een
ander je aantrekken en je in verleiding brengen, wend dan je ogen af en onthoud je
van de lusten van het lichaam, dan heb je daardoor werkelijk gevast!
[10] Heeft iemand je beledigd en kwaad gemaakt, vergeef hem dan; ga naar hem
toe en kom met hem tot overeenstemming, dan heb je daardoor geldig gevast.
[11] Als je degene die je kwaad heeft gedaan, goed doet, en degene die je vervloekt
zegent, dan vast je waarachtig.
[12] Wat de mond ingaat om het lichaam te voeden en te sterken, verontreinigt de
mens niet; maar dat wat vaak de mond uitgaat, zoals laster , kwaadsprekerij, vuile
praatjes, achterklap, vloeken, valse getuigenis en allerlei leugens en godslastering,
verontreinigt de mens en wie dat doet, breekt werkelijk het ware vasten.
[13] Want waarachtig vasten betekent zichzelf in alles verloochenen, de hem
toegewezen last geduldig op zijn schouders nemen en Mij navolgen; want Ikzelf
ben van ganser harte zachtmoedig en geduldig.
[14] Maar of iemand nu het ene eet om zich te verzadigen ofhet andere, is niet
belangrijk; wel moet iedereen er op toezien dat de spijzen rein en ook goed eetbaar
zijn. Vooral met het eten van vlees moeten jullie voorzichtig zijn, wil je lichamelijk
lang en aanhoudend gezond blijven. Het vlees van gestikte dieren is voor geen
enkel mens gezond, omdat het kwade geesten in de zenuwen van het lichaam
verwekt. Het vlees van de als onrein aangegeven dieren is alleen maar dan in
gezondheid te gebruiken, als het zo is klaargemaakt als Ik jullie al aangegeven heb.
[15] Wanneer jullie in Mijn naam uittrekken in de wereld en temidden van allerlei
vreemde volken zult leven, eet dan wat men je zal voorzetten! Maar eet en drink
nooit onmatig, dan zul je op de juiste wijze vasten; al het andere is echter bijgeloof
en een grote domheid van de mensen, waarvan zij verlost moeten worden, als zij
dat zelf willen.
[16] Wat nu het bidden betreft, op de wijze waarop de joden dat doen, dat heeft niet
alleen helemaal geen waarde voor God, maar het is Hem een gruwel. Wat voor doel
hebben de lange lippengebeden tot God de Alwijze, vooral als deze betaald moeten
worden aan bepaalde bevoorrechte bidders, die voor anderen bidden, omdat alleen
hun gebed krachtig en doeltreffend zou zijn? Ik zeg jullie: Als duizend van zulke
bidders duizend jaar lang hun gebeden voor God zouden opdreunen, dan zou God
die nog minder verhoren dan het gebalk van een hongerige ezel; want zo'n gebed is
geen gebed, maar alleen maar gekwaak van kikkers in een moeras, omdat het geen
zin en geen betekenis heeft en dat ook nooit kan hebben.
[17] God is in Zichzelf een geest van de hoogste wijsheid en Hij heeft het
allerdiepste en helderste verstand en is de eeuwige waarheid zelf Wie dus
doeltreffend tot God wil bidden, moet in geest en waarheid bidden. In geest en
waarheid bidt echter alleen maar degene die zich in het stille liefdeskamertje van
zijn hart begeeft en daarin God aanbidt en aanroept. En God, die alle harten en
nieren doorziet, zal ook zeker in jullie harten zien en stellig onderkennen hoe en om
wat jullie bidden en vragen, en Hij zal jullie geven waarom je zo waarachtig in
geest en in waarheid gebeden hebt.
[18] Het volkomen waarachtige gebed echter bestaat uit het houden van Gods
geboden en het handelen naar Zijn wil uit liefde tot Hem. Wie zo bidt, bidt
waarachtig en bidt zonder ophouden. Zo aanbidden ook alle hemelse engelen God
zonder ophouden, omdat zij altijd de wil van God doen.
[19] God wil niet met psalmen en psalters, met harpen, cimbalen en bazuinen
aanbeden, vereerd en geprezen worden, maar alleen door jullie actieve, volijverige
handelen volgens Zijn woord en Zijn wil.
[20] Als je Gods werken beziet en daarin steeds meer Zijn liefde en wijsheid
ontdekt en herkent, daardoor in de liefde tot Hem groeit en in jezelf wijzer en
wijzer wordt, dan bid je ook waarachtig en breng je God de ware lof; al het andere
wat je tot nog toe onder bidden verstond, is volkomen leeg, nietig en zonder waarde
voor God.
[21] Nu weten jullie wat waarachtig vasten en bidden betekent, vraag dus niet meer
waarom Ik en Mijn leerlingen niet vasten en bidden op de manier waarop de blinde
joden en Farizeeën dat doen. Wij bidden en vasten echter onophoudelijk in geest en
in waarheid, en het is dus erg dom aan Mij te vragen waarom wij het bidden en
vasten op jullie oude, waardeloze manier nalaten.
[22] Mijn leerlingen zullen echter ook niet vasten zolang Ik als ware bruidegom
van hun zielen in hun midden en bij hen ben; wanneer Ik echter niet langer zoals nu
in hun midden en bij hen zal zijn, zullen zij ook wel met hun maag vasten, als de
liefdeloosheid van de mensen hun weinig of vaak ook niets te eten zal geven. Maar
zolang zij nu bij Mij zijn, zullen zij geen honger of dorst lijden. Hebben jullie dat
nu allemaal goed begrepen?'
[23] Allen zeiden: 'O Heer en Meester, U zij eeuwig dank voor zo’n wijze leer! Wij
hebben het allemaal goed begrepen. Geëerd en geheiligd zij Uw naam!'
[24] Ik zei daarop: 'Handel dan zodanig, dan zullen jullie leven! Eet en drink nu, en
verkwik en versterk je leden!'
[25] Daarop tastten allen flink toe en aten en dronken heel welgemoed.
86 De vermomde tempeldienaren bij Lazarus
[1] Toen allen voldoende gegeten en gedronken hadden, kwam er een dienaar van
Lazarus en zei: 'Heer des huizes, er staan buiten een aantal mensen die met u alleen
willen spreken! Ik denk dat het Bethlehemieten zijn, ze zien er echter heel
behoeftig en armzalig uit. Wat wilt u dat ik doe!'
[2] Lazarus vroeg Mij: 'Heer wat kunnen die van mij willen? Als U mij eerst een
aanwijzing zou geven, zou ik gemakkelijker met hen kunnen praten.’
[3] Ik zei: 'Vertrouw ze niet! Het zijn geen Bethlehemieten, maar verklede
tempeldienaren, die heel netjes en hoffelijk van jou willen vernemen of je soms
weet waar Ik Mij ophoud. Ze zullen je de verzekering geven dat zij leerlingen van
Mij willen worden als ze maar wisten waar Ik Mij ophield. Onder hun mantels
hebben ze echter touwen en zwaarden om Mij te vangen en te binden en dan voor
de Hoge Raad van Kajafas te slepen. Die slechte overspelige soort daar beneden
heeft, nu het volk zich voor het grootste deel verspreid heeft, weer moed gevat om
Mij te gronde te richten; maar Mijn tijd is nog niet gekomen. Ga jij dus nu met
Rafaël naar buiten, dan zal je wel in de mond worden gelegd watje moet zeggen;
Rafaël zal dan wel het zijne doen.’
[4] Daarop ging Lazarus vlug met Rafaël naar buiten en zag in een van de eerste
tenten ongeveer twintig mannen die op hem zaten te wachten.
[5] Bij hen gekomen, stonden zij op van hun zitplaatsen, en een van hen als de
woordvoerder zei, nadat hij een diepe buiging gemaakt had: 'Beste, goede vriend!
Wij allen komen uit de omgeving van de oude stad van David en zijn vanwege de
verschrikkelijke tekenen die in deze nacht te zien waren, nog voor middernacht
vertrokken en snel hierheen gekomen om van een wijs man te horen wat ons
mogelijkerwijs te wachten staat. Voor dit doel gingen we dadelijk naar de tempel,
die open was, en daar vernamen wij het een en ander, wat ons beslist niet
geruststelde of bevredigde. Maar er verscheen, toen al het volk in de tempel al erg
ongeduldig was geworden, een zeer oude rabbi, die het volk toesprak, en de meeste
schuld schoof op de tempeldienaren en hun slechte gedrag ten opzichte van de leer
van Mozes, wat voor ons allen maar al te duidelijk de volle waarheid was.
Tenslotte begon hij over een zekere profeet Jezus uit Galilea te spreken, waarbij hij
tamelijk onomwonden zijn vermoeden uitsprak dat deze Nazarener de beloofde
Messias was. En kijk, het hele volk juichte hem toe en viel hem zonder meer bij!
[6] Toen dachten wij bij onszelf: 'De oude man heeft de volle waarheid gesproken!',
en wij namen het vaste besluit om hem, de Nazarener, op te gaan zoeken en zo
mogelijk zijn leerlingen te worden. Wij deden al sinds vanmorgen navraag naar de
plaats waar hij zich op dit moment eventueel zou kunnen ophouden, en hoorden
van iemand die wij vaag kenden, dat u ons zeker daarover kon inlichten, omdat de
profeet, zoals bekend, een speciale vriend van uw huis is en u dus, zoals gezegd, de
allereerste zou zijn om te weten waar de grote man Gods zich nu ophoudt. Als u
daarover betrouwbare gegevens of informatie heeft, wees dan zo vriendelijk ons die
mee te delen opdat wij er dan meteen heen kunnen gaan en ijverige leerlingen van
hem kunnen worden!'
[7] Lazarus zei heel ernstig: 'Jullie weten dat ik vroeger een trouw aanhanger en
een steunpilaar van de tempel was; maar door de hebzucht, die ten opzichte van mij
steeds maar toenam, wilde de tempel tenslotte vrijwel alles van mij afnemen en mij
volledig tot de bedelstaf brengen. Toen al mijn tegenvoorstellen, hoe redelijk en
verstandig ook, niets meer uithaalden, bleef er voor mij niets anders over dan
helemaal het Romeinse burgerschap aan te nemen en mij volledig onder Romeinse
bescherming te stellen, om veilig te zijn voor de hand over hand toenemende
vervolging van de tempel, zodat ik nu iedere aanval van de kant van de tempel met
het zwaard van Rome af kan slaan. Als jullie me ook maar met één gewelddadige
vinger van de tempel zouden aanraken, staan jullie morgen voor de onverbiddelijk
strenge Romeinse rechters en zouden jullie waarschijnlijk met de dood bestraft
worden, denk daar maar goed aan; want zo staat het in mijn Romeinse
beschermbrief. Ik zei dit jullie alleen maar vooraf om over de eigenlijke zaak wat
makkelijker met jullie te kunnen praten.
[8] Kijk, jullie hele, meer dan schandelijke, leugenachtige verhaal werd erg goed
gebracht en van tevoren heel netjes uitgedacht; maar jullie hebben daarbij vergeten
dat Lazarus in staat is bij ieder mens ogenblikkelijk te doorzien wat hij eigenlijk
heimelijk in de zin heeft. En dus heb ik jullie dan ook meteen doorzien en maar al
te duidelijk ontdekt wiens geesteskinderen jullie zijn.
[9] Jullie zeiden datje uit de omgeving van de oude stad van David komt, - maar in
werkelijkheid komen jullie van hier, en iedereen weet dat jullie de meest
omkoopbare dienaren zijn van de heers en hebzuchtige Farizeeën! Met welk recht
en om welke reden trachten jullie mij dan zo ontzettend te beliegen? Jullie doen
alsof je op zoek bent naar een zekere Jezus van Nazareth, en je hebt zwaarden en
touwen bij je om die profeet zo mogelijk op te pakken en hem meteen te wurgen of
voor jullie Hoge Raad te slepen. Is dat een manier om zo hier bij mij, Lazarus, te
komen? Wacht maar, die duivelse vermetelheid van jullie zal je als lesje voor jullie
zelf en ook jullie Hoge Raad duur te staan komen! Samen met de Hoge Raad zijn
jullie de meest goddeloze vervolgers die er zijn, en deze brutaliteit is te erg om als
Romeins burger ongestraft te laten!
[10] Zeg mij welke duivel jullie opdracht heeft gegeven mij, Lazarus van Bethanië,
die toch door ieder mens gekend en geacht wordt, tot verrader te maken van een
mens met goddelijke gaven, de allerbeste, eerlijkste mens die ik ken! Een vijand
van mijn huis heb ik dat nog nooit aangedaan en zou ik dat dan de beste en
onschuldigste mens aandoen, omdat Hij jullie boosaardige leugenpolitiek wat al te
veel in de weg staat, en de door jullie van God afgedwaalde mensen weer tot God
terugbrengt, en hen weer bekendmaakt met de al zo lang ontbeerde waarheid?
Spreek op, ellendelingen! Waarom hebben jullie me dat aangedaan? Wie zei jullie
dat ik het best zou weten waar de heiland uit Galilea zich ergens zou kunnen
ophouden?'
[11] Daar schrokken de verklede gerechtsdienaren geweldig van, en de eerdere
woordvoerder zei: 'Hoe kunt u dat van ons beweren nog voor u ons nader hebt
gehoord?'
[12] Lazarus zei luid en heftig: 'Wat, - willen jullie nog bestrijden dat jullie
godvergeten leugenaars en gerechtsdienaren zijn? Wacht maar, dat zal je nog
duurder te staan komen! Ik ben iemand die overal herbergen bezit en nog nooit van
een arme reiziger kostgeld heeft gevraagd. Volgens de Romeinse wet moet ik
iedere reiziger gastvrijheid verlenen, of het nu een jood is of een of andere heiden.
Als ik dan ook de profeet Jezus uit Galilea ooit eens onderdak verleend heb,
kunnen jullie mij daarvoor dan ter verantwoording roepen? Ik deed als jood - en nu
als Romeins burger - steeds mijn plicht, en verdien het niet door zulke ellendige
schepselen als jullie, ondervraagd te worden!
[13] Jullie hebben de grote tekenen in de afgelopen nacht wel gezien, die toch van
dien aard waren dat zij het hart van ieder mens met grote angst moesten vervullen,
maar jullie dierlijke harten bleven verstokt, en samen met jullie Hoge Raad hebben
jullie de euvele moed reeds vandaag, op de eerste dag na die verschrikkelijke
voortekenen, zonde op zonde te stapelen! Maar zal ik jullie ervan overtuigen dat ik
niet ten onrechte tegen jullie gezegd heb, wat ik heb gezegd!'
[14] Toen zei Lazarus tegen Rafaël: 'Ontmasker deze godslasteraars, dan kunnen
we hun nog duidelijker laten zien wiens geesteskinderen zij zijn!'
[15] Rafaël ging daarop voor de twintig gerechtsdienaren staan en zei tegen hen:
'Leggen jullie je mantels af, volgens de wens en wil van Lazarus, anders zal ik het
doen!'
[16] De woordvoerder zei: 'Dan zouden er wel heel veel van zulke fijn gebouwde
jongelingen als jij moeten komen, voor ze ons zouden kunnen dwingen onze
mantels af te doen. Begrepen, jij melkmuil van een jongen?'
[17] Toen zei Rafaël: 'Goed dan, omdat jullie het op mijn kracht willen laten
aankomen, die jullie erg nietig dunkt, zal ik ook die kracht gebruiken en zeg ik:
Weg met jullie mantels, die jullie zwaarden en touwen voor ons verbergen!’
[18] Nauwelijks had Rafaël dat gezegd, of de mantels waren ook al volledig
vernietigd, en de twintig stonden er nu zo verdoofd bij, alsof ze door de bliksem
getroffen waren; want zo'n manier van ontmaskeren hadden ze nog nooit
meegemaakt.
[19] Daarop zei Lazarus: 'Willen jullie nu ook nog beweren dat jullie
Bethlehemieten zijn, en dat jullie hier gekomen zijn om te vernemen waar de
Heiland uit Nazareth zich bevindt, om hem te volgen en zijn leerlingen te worden?
Mooie leerlingen zijn jullie, die met touwen en zwaarden volgen, en die op hun
kleding het kenteken dragen van de knechten en gerechtsdienaren van de tempel en
de Hoge Raad! Wat denken jullie nu te doen? Jullie zijn in mijn macht en deze
jongeman is in staat om jullie allemaal net zo te vernietigen als hij jullie armzalige
mantels vernietigd heeft! Daarom vraag ik jullie nog één keer: Wat zullen en willen
jullie nu doen?'
[20] De woordvoerder zei nu met bevende stem: 'Luister naar ons, vader Lazarus!
We leggen hier onze wapens en touwen neer, en geven ons op genade en ongenade
aan u over. We zijn slecht en miserabel, maar niet zozeer door eigen wil, als wel
door de Hoge Raad, die wij moesten dienen tegen een mager loontje. Van geboorte
af aan zijn wij al zeer arm en we hebben nooit gelegenheid gehad iets beters te
leren; maar omdat wij sterk en krachtig zijn geworden, heeft men ons vanuit de
tempel weldra tot datgene gemaakt, wat we nu helaas zijn. Als wij van de tempellos
zouden kunnen komen en ergens anders werk zouden kunnen krijgen, zouden we
zeker erg gelukkig zijn. Dat we ons tegenover u helaas zo duivels sluw gedroegen,
was ons zo door de Hoge Raad opgedragen; maar uit ons zelf hadden we dat nooit
gedaan. En nu kort en goed, wij zijn uw gevangenen, en doet u nu maar met ons
wat u wilt! We hebben de kracht van die jongeman ondervonden, waartegen wij
niets kunnen inbrengen, en dus geven wij ons volkomen aan u over. Nooit zullen
we de tempel meer dienen en we zullen niet de hand slaan aan de Heiland uit
Nazareth!'
[21] Lazarus zei: 'Scheur dan die kwade kentekenen van jullie kleren en ga naar de
omgeving van Bethlehem, waar ik ook een groot grondbezit heb, treed daar in mijn
dienst, dan zullen jullie beter beloond worden dan in de tempel! Om te zorgen dat
jullie daar door mijn zaakwaarnemer aangenomen worden, krijgen jullie van mij
een bewijs van indienstneming, waarvoor mijnjonge vriend hier meteen zal zorgen.'
[22] Toen Lazarus uitgesproken was, had Rafaël het teken ook al bij de hand, en
toen de twintig het tempelteken van hun kleren hadden afgehaald, gaf Lazarus hun
het bewijs dat zij in zijn dienst waren genomen. Bovendien gaf hij elk van hen
zeven muntstukken als reis en verblijfsgeld tot aan hun nieuwe plaats van
bestemming en zei: ' Als jullie goed voor mij werken en volgens de ware geboden
van Mozes leven, krijgt elk van jullie behalve kost en inwoning, jaarlijks nog
honderd zilverlingen loon. En ga nu op weg zodat je niet te laat in de nacht
aankomt! Binnenkort zal ik zelf daarheen komen en zien wat jullie in mijn dienst
presteren.’
[23] Allen dankten hem, begaven zich snel op weg en liepen heel welgemoed naar
Bethlehem. Onderweg braken zij zich er natuurlijk het hoofd over, wie wel die
tengere en toch zo wonderbaarlijk krachtige jongeman kon zijn, en zij
veronderstelden van alles.
[24] Maar de woordvoerder zei: 'Al die vermoedens van ons zijn zinloos en leiden
tot niets; wanneer Lazarus naar ons toekomt, zal hij er wel iets over zeggen!’
[25] Daarmee was hun woordenstrijd voorbij, en de twintig liepen rustig verder .
[26] Maar Lazarus liet door zijn bedienden de zwaarden en touwen in huis brengen
en kwam daarna met Rafaël weer bij ons in de eetzaal.
[27] Toen zij bij ons waren, zei Ik tegen Lazarus: 'Je hebt je opdracht goed
uitgevoerd, waardoor twintig zielen aan de hel ontrukt zijn; maar de Hoge Raad zal
niet aan de hel ontrukt worden! De woordvoerder had de Hoge Raad bericht zullen
sturen van alles wat hij hier over Mij te weten was gekomen, en pas daarna zou hij
verdere aanwijzingen voor Mijn gevangenneming gekregen hebben. Maar omdat
geen van de sluwe gerechtsdienaren, op wier bericht de Hoge Raad nu al met grote
spanning wacht, zich nog ooit in de tempel zal laten zien, is voorlopig het plan van
de Hoge Raad voor enige tijd verijdeld. En dat moest nu juist bereikt worden, en
alles werd zo toegelaten om datgene te bereiken, wat nu bereikt is.
[28] Maar wat zal de Hoge Raad nu doen? Een deel zal na het middagmaal naar
Nikodemus in Emmaüs gaan, om ook iets over het derde teken te horen; maar
Nikodemus, de oude rabbi en een zekere Oudste, Jozef van Arimatea, zijn heel
verstandige mensen, en de afgevaardigden van de Hoge Raad zullen daar niet
gemakkelijk iets te horen krijgen wat in hun snode kraam te pas zal komen. Zo
staan de zaken nu, en zo is het goed. Wij gaan nu weer naar buiten om op de plaats
waar wij vanmorgen waren, ongestoord de hele middag door te brengen, tot aan de
avond toe!'
87 De heren van de tempel gaan op bezoek bij Nikodemus
[1] Nadat Ik dat gezegd had, stonden alle aanwezigen weer op en gingen met mij
naar het hogere deel van de berg. Ook de groep slavenjongeren ging mee; hun
metgezellen bleven echter liever bij elkaar en vermaakten zich met de schapen,
waarvan de oorsprong al bekend is. Toen wij ons echter op de geurige hoogte
bevonden en ons in goede orde geïnstalleerd hadden, zagen we op de weg naar
Emmaüs de afgevaardigden van de Hoge Raad lopen, die bij de wonderzuil van de
engel bleven staan en haar van alle kanten met verbazing bekeken, want zij konden
zich niet voorstellen hoe zo'n schitterende zuil daar terechtgekomen kon zijn. Het
kostte zeker een aantal maanden om zo'n zuil daarheen te brengen en op te stellen,
en ze hadden deze weg een paar dagen geleden nog afgelegd en toen was er van
deze zuil nog helemaal niets te zien geweest. Nikodemus zou hun dat echter wel het
best kunnen uitleggen, omdat de zuil helemaal op zijn grond stond.
[2] Dat vertelde Ik de aanwezigen, en dat vond iedereen erg grappig, en allen keken
opmerkzaam naar de Farizeeën en de andere aartsjoden, die haast niet bij de zuil
weg te slaan waren.
[3] Toen zei Agricola tegen Mij: 'Heer en Meester, het zou nu helemaal niet zo gek
zijn om van die zwarte, goddeloze afgevaardigden te kunnen horen, wat voor
domme en zeker ook slechte meningen zij te berde brengen over het ontstaan en het
doel van deze zuil.
[4] Ik zei: 'Beste vriend, dat hun meningen buitengewoon dom zijn, kun je je ook
zo - zonder hen te horen - wel voorstellen; want hoe zouden zij ooit in staat zijn een
wijs oordeel te vormen over iets bijzonders?
[5] Wie een goed en waar oordeel over iets wil vormen, moet in zichzelf goed en
waarachtig zijn; maar zij daar zitten vol met allemaal slechte en verkeerde dingen.
Hoe zou er dan ooit een goed oordeel uit hun mond komen?! Maar om je te laten
zien hoe verschrikkelijk blind en dom die huichelachtige zeloten over die
zuiloordelen, zal Ik je een paar van die uitgesproken meningen laten horen. Luister
dus!
[6] Zie, één zegt: 'De duivel heeft die zuil uit de hel omhoog geschoven; want toen
hij er aan voelde was hij nog behoorlijk heet. - De zuil is nu door de zon die er op
schijnt werkelijk behoorlijk warm geworden. - Dat zou gebeurd zijn omdat
Nikodemus niet in alles met de Hoge Raad instemde. - Kijk, dat is nu zo'n loffelijk
oordeel van één van die tempelgeleerden! Enkelen van hen, die daar nog een aantal
domme dingen aan toevoegen, zijn het daar helemaal mee eens.
[7] Maar er is er één, die Nikodemus een beetje in bescherming neemt; die zegt: 'Ik
wil de mogelijkheid dat deze zuil op die wijze ontstaan is, niet direct uitsluiten,
maar ik wil dit oordeel ook niet als een reeds uitgemaakte zaak zonder meer
aannemen; want als de duivel op het grondstuk van elke Oudste die het niet in alles
volledig met ons eens is, zoals bijvoorbeeld Lazarus van Bethanië, zo'n zuil uit de
hel en de aarde omhoog moet schuiven, dan zou er nu wel een groot aantal van die
zuilen in het hele joodse land staan.
[8] Maar ik heb een andere mening. Nikodemus was en is nog steeds een vriend
van alles wat hij buitengewoon vindt. Alle magiërs worden bij hem dan ook, waar
ze ook vandaan mogen komen, altijd goed ontvangen. Ik denk dat een aantal echt
Indische of Perzische tovenaars hem door middel van hun geheime kunst en
wetenschap, en geholpen door de krachten van de elementen - zoals bijvoorbeeld
de lucht -, water -, aarde -, en vuurgeesten - uit dankbaarheid dit monument daar
voor hem hebben neergezet, en daar zullen ze hem een groot plezier mee gedaan
hebben. Want voor zulke aartstovenaars moeten zulke dingen toch niet onmogelijk
zijn.’
[9] Ook voor deze mening zijn er aanhangers. Alleen voegt de eerste beoordelaar er
een wijze opmerking aan toe: 'Dat is dan toch wel bijna hetzelfde; want wij weten
immers dat zulke tovenaars beslist een verbond met de hel hebben en met hulp van
de duivel hun kunsten doen.’
[10] De tweede beoordelaar zegt: 'Nou, nou, we weten immers ook niet waartoe de
geesten van elementen allemaal in staat zijn! Ook in bepaalde kruiden moeten veel
verborgen krachten aanwezig zijn.’
[11] Ook daar is een aantal het mee eens.
[12] Maar nu komt er een derde die zegt: 'Ook ik ben het met jullie meningen onder
bepaalde omstandigheden gedeeltelijk eens, maar voor mijzelf heb ik toch nog een
andere opvatting en mening. Die zuil kan ook van de Romeinen afkomstig zijn, die
hem hier wellicht 's nachts als een onderscheiding voor Nikodemus hebben
neergezet, omdat hij in 't geheim een heel speciale vriend van hen moet zijn. Voor
de Romeinen zal zoiets echt niet onmogelijk zijn. Wagens en andere middelen
hebben zij in grote hoeveelheden, en ook heel sterke mensen. Als alles voorbereid
is, kan zo’n zuil ook wel in één nacht geplaatst worden. Dat deze zuil volgens al
onze verschillende meningen niets goeds voor de tempel heeft te betekenen, dat
staat wel zo goed al vast. Maar laten we er over ophouden en naar Emmaüs gaan!
Daar zullen we wel iets naders over de oorsprong en het doel van deze zuil
vernemen.’
[13] Kijk nu eens hoe het zwarte gezelschap bij de zuil weggaat en, meermalen
naar de zuilomkijkend, nu verder naar Emmaüs wandelt, wat iedereen die een
beetje scherpe ogen heeft, beslist nog heel goed kan zien!
[14] Er zijn echter nog een aantal zeer domme en kwaadaardige uitspraken over het
ontstaan en het doel van die zuil gedaan, maar dat te vertellen zou jammer zijn van
de tijd, omdat niemands ziel daar bij zou winnen. Ik wil jullie nu liever vooraf iets
vertellen over de ontvangst van de Hoge Raad bij Nikodemus en wat de
afgevaardigden daar zullen bereiken. Voor een beter begrip zal Ik het heel in 't kort
zo vertellen alsof het al gebeurd is. Luister dus!
[15] Nikodemus ziet al van ver de afgevaardigden naar zijn woning toekomen, wat
hem en een paar vrienden - waaronder ook twee Romeinen - beslist niet welkom is;
maar in dit geval is het devies: Wees slim als de slangen en meegaand als de
duiven!
[16] De oude rabbi geeft als zijn mening: 'Er moet iets bijzonders in de tempel
gebeurd zijn, dat deze aartsjoden en Farizeeën bewogen heeft om zich voor niets zo
ver buiten de stad te begeven, terwijl zij toch anders geen stap verzetten zonder er
veel geld voor te vragen.’
[17] Daarop zegt Nikodemus: 'Dat heb je heel goed gezien! Maar in dit geval
moeten we erg oppassen, want het zijn de sluwste vossen van de tempel. Blijven
jullie hier, dan zal ik hen als heer des huizes met het vriendelijkste gezicht van de
wereld tegemoet gaan, - want als ik dat niet zou doen, zouden zij mij dat meteen als
een groot vergrijp tegen het aanzien van de tempel aanrekenen!’
[18] Nikodemus gaat nu vlug de naderbij komende mannen vriendelijk tegemoet en
groet hen volgens het gebruik van de tempel, welke begroeting ook zij meteen
beantwoorden. Als allen nu bij elkaar zijn, vraagt onze Nikodemus hun meteen
waarom hem deze eer te beurt gevallen is.
[19] De ene zegt dan direct: 'Vriend, daarover kunnen we in je waarlijk mooie en
schitterende huis gemakkelijker spreken dan hier, want de lange wandeling heeft
ons al aardig vermoeid; maar allereerst willen we weten wat voor gasten je hebt.'
[20] Nikodemus zegt: 'Alleen maar de oude rabbi, Jozef van Arimatea en een paar
Romeinen, die hier, zoals jullie weten, mijn buren zijn, en die bij deze gelegenheid
toch niet overgeslagen mogen worden. Verder is ook mijn familie hier om zich wat
te herstellen van de schrik van de afgelopen nacht. Dus allemaal mensen die jullie
kennen!’
[21] Een Farizeeër zegt: 'Wel, als er verder niemand bij je is, dan maakt het niets
uit; want waar die bij zijn kunnen we wel praten, en de beide Romeinen komen ons
in een bepaald opzicht zelfs erg van pas. De rest zullen we in huis bespreken.’
[22] Nu gaan ze het huis binnen en worden door Nikodemus met de gebruikelijke
egards naar het aanwezige gezelschap gebracht, dat hen ook heel vriendelijk en
eerbiedig begroet en verwelkomt, en hun aan tafel ook meteen de beste plaatsen
geeft, -iets, wat de Farizeeën erg belangrijk vinden, zoals jullie zelf ook wel weten.
In zilveren bekers wordt hun nu meteen de beste wijn aangeboden met brood en
eieren en zout. Ze eten en drinken er nu flink op los, wat ook een bekende deugd
van de Farizeeën is; want de tempeldienaren houden erg van flinke eet en
drinkgelagen.
[23] Maar omdat ze nu de wijn behoorlijk aangesproken hebben, komen hun tongen
los, en een van de Farizeeën zegt: 'Nu we geheel gesterkt zijn, zullen we jullie de
verschillende redenen van onze persoonlijk komst hierheen zonder enige
terughoudendheid vrijuit meedelen, en dan kunnen jullie naar beste weten, willen
en geweten je mening daarover geven.
[24] Toen jullie nog voor de middag vanwege enkele meningsverschillen de Hoge
Raad verlieten - waar jullie als Oudsten ook het volste recht toe hebben -, werd
daarna nog over het één en ander beraadslaagd, en natuurlijk het meest over de
rustverstoorder uit Nazareth.
[25] Dat die man grote dingen presteert, bestrijdt heus niemand van ons; ook wat
hij zegt is wijs en bondig. Maar dat zijn toch nog altijd zaken die ieder begaafd
mens bij gelegenheid kan aanleren. We hebben toch zelf vaak genoeg magiërs uit
het morgenland gezien die de ongelooflijkste wonderen konden verrichten, die door
de heidenen vaak zelfs voor goden werden aangezien omdat zij niet wisten dat deze
goden van vlees en bloed hun toverkunsten door hun geheime middelen tot stand
brachten. Maar die middelen lieten de tovenaars absoluut aan niemand zien en door
niemand nauwkeurig onderzoeken. En zoals het was en nog is met al dergelijke
tovenaars, zo zal het ook beslist met de Nazarener zijn. Wat bijzonder gevaarlijk
aan hem is voor ons joden, is dat hij alle mensen zonder enige schroom openlijk
zegt dat hij de beloofde Messias van de joden is en dat alleen zij die in hem geloven
het eeuwige leven zullen hebben.
[26] Wij hebben echter zijn plan doorzien en weten heel goed dat hij zich mettertijd
koning der joden wil maken, wat ons land dan in staat van oorlog zou brengen;
want de machtige Romeinen zouden dan beslist niet barmhartig met ons omgaan.
Om dat te voorkomen hebben wij daarom het besluit genomen die man met alle
middelen op te sporen en hem dan aan het strenge gericht van de Romeinen over te
leveren. Mocht hij werkelijk de Messias zijn, dan zal hij als God beslist niet te
doden zijn en dan kunnen en zullen wij ook in hem geloven; wordt hij echter
gedood, dan ligt het toch duidelijk voor de hand dat hij slechts een tovenaar is, die
zich door zijn toverkunsten een troon wil bezorgen in het joodse land.
[27] Maar om deze gevaarlijke man te pakken te kunnen krijgen, moetje weten
waar hij zich bevindt. Voor dit doel zonden wij na de raadsbijeenkomst meteen
twintig van onze sterkste en sluwste gerechtsdienaren naar Lazarus, die zich zover
wij weten in de feestweek altijd op zijn Olijfberg bevindt. En wij zonden de
gerechtsdienaren naar Lazarus omdat wij te weten waren gekomen dat hij zeker
wist waar de tovenaar uit Nazareth zich bevond. De gerechtsdienaren zouden ons
meteen bericht hebben moeten sturen over wat zij door hun list van Lazarus te
weten zijn gekomen, en dat hadden ze binnen een uur kunnen doen. Maar geen van
de gerechtsdienaren kwam tot nu toe terug, en daarom zijn wij naar jou gekomen,
omdat we dachten dat Lazarus de gerechtsdienaren misschien naar jou gestuurd kon
hebben in de mening dat jij als hoofd van de burgers van Jeruzalem zoiets door je
vele opzieners het eerste zou weten. Wij zien hier echter dat dat niet zo is.
[28] Maar nu we hier toch zijn, vragen we zelf aan jou of je soms weet waar de
Nazarener zich ergens kan ophouden. Want als we dat weten, dan weten we al wat
ons te doen staat. De tekenen in deze nacht kan hij heel gemakkelijk -mogelijk met
medewerking van de doortrapte Essenen - tot stand gebracht hebben; want die
moeten met bepaalde arcadische spiegels in staat zijn zulke dingen te produceren.
Wij vermoeden dat hij naar de Essenen is gegaan. Mocht dat het geval zijn, dan
zouden we natuurlijk met veel aan ons plan hebben. Vriend Nikodemus, wat kun jij
ons hier over vertellen en aanraden?"
88 De woorden van Nikodemus tot de tempeldienaren
[1] (De Heer): 'Hoezeer Nikodemus zich inwendig ergerde over deze woorden, laat
zich heel goed begrijpen.
[2] Na een poosje diep nagedacht te hebben, zegt hij (Nikodemus) nu: 'Ja, beste
vrienden, dat is iets waarover ik moeilijk iets kan zeggen, en nog moeilijker raad
kan schaffen. Jullie hebben immers zelflaatst in de tempel meegemaakt en gezien
dat de Nazarener, toen jullie hem wilden stenigen omdat hij gezegd had dat hij er
eerder was dan Abraham, midden in de tempel totaalonzichtbaar werd, waarop
jullie je stenen weer weg moesten leggen! Ik heb alles heel rustig overdacht en na
rijp beraad vastgesteld, dat er bij zo iemand voor wie niets onmogelijk is -daar heb
ik mijzelf van overtuigd, en moest me daar ook als burgemeester van de stad van
overtuigen -, met geweld helemaal niets te bereiken is. En omdat ik veel weet wat
jullie niet kunnen weten, zal ik mij er wel wijselijk voor hoeden om ook maar ooit
iets vijandigs tegen zo'n man te ondernemen. Mijn raad in deze is dan ook:
helemaal niets vijandigs tegen die man doen, maar de hele zaak rustig af te wachten
om te zien wat er tenslotte nog allemaal uit voort zal komen.
[3] Want gaat het om iets dat zuiver van goddelijke aard is, dan is ons verzet
daartegen vruchteloos; blijkt het echter toch iets menselijks van deze aarde te zijn,
dan zal het ook vanzelf weer verdwijnen. Mocht de man echter mettertijd politiek
gevaarlijk voor de Romeinen worden, dan zullen de scherpzinnige Romeinen hem
wel gauw oppakken. Maar tot nu toe is hij in politiek opzicht nog nergens
gevaarlijk gebleken, en naar mijn beste weten staat hij bij de Romeinen hoog
aangeschreven en mogen zij hem erg graag. Zolang dat het geval is, zou het van
ons heel onverstandig zijn wanneer wij, zeker altijd tevergeefs, de machtige
Romeinen vóór zouden willen zijn.
[4] De vonk waar ik mij niet aan brand, vernietig ik niet. Jullie hebben heel terecht
het vermoeden uitgesproken, dat de tekenen van de afgelopen nacht waarschijnlijk
door de Nazarener bewerkstelligd zijn, en ik zeg jullie dat ik dat vannacht direct al
dacht. Maar nu dat waarschijnlijk zo is, vraag ik jullie in alle redelijkheid waartoe
die blinde vervolgingswoede ten opzichte van deze Nazarener tenslotte moet
dienen. Hij zal jullie daarentegen met zijn onbegrijpelijke macht in nog grotere
verlegenheid brengen dan tot nu toe al het geval was, terwijl jullie hem niets
kunnen doen, waarvan je je nu al bijna twee jaar lang hebt kunnen overtuigen.
Hoeveel geld en mensen hebben jullie al niet zijnentwege opgeofferd! En wat
hebben jullie daarmee bereikt? Je bent nu nog net zo ver als twee jaar geleden!
[5] Nu hebben jullie weer twintig van je beste gerechtsdienaren op hem af gestuurd.
Waar zijn ze? Hen heeft beslist hetzelfde lot getroffen als het merendeel van
degenen die door jullie uitgezonden werden om hem op te sporen! Ik vraag je:
Wees toch verstandig en houd er mee op een man te achtervolgen die jullie, zoals
uit ervaring blijkt, niets kunnen doen, maar die ons daarentegen volledig kan
vernietigen, zonder dat wij ons ook maar in het minst tegen hem kunnen verweren.
Niet met woorden en nog minder met touwen kunnen jullie hem vangen. Waarvoor
dan jullie beraadslagingen en al die rusteloze moeite?
[6] Toen jullie daar buiten door mijn velden liepen, zullen jullie een zuil hebben
gezien, waaraan beslist nooit een mensenhand gewerkt heeft. Wie anders dan
ongetwijfeld de Nazarener heeft die ergens vandaan daarheen gebracht; want hij
was er eerst niet, - en vanmorgen stond hij er! Menselijke krachten hebben hem er
beslist niet neergezet! Als dat zo zou zijn, dan zou rondom de zuil alles
platgetreden zijn; want het neerzetten van zo'n geweldige zuil zou honderden
mensenhanden vereist hebben. Als nu de Nazarener zonder enige twijfel zulke
dingen kan doen -slechts door het te willen - wat willen jullie dan met al jullie
macht en kracht tegen hem beginnen?
[7] Of het bij hem nu zo is dat hij dat allemaal doet door een innerlijke kracht of
door een nieuw soort magie, dat maakt niets uit; want wij kunnen hem op geen
enkele manier bestrijden. Het is jullie dus geraden verder geen strijd met hem aan
te gaan, anders kunnen wij nog allemaal jammerlijk aan ons eind komen. Ik zal er
wel erg voor oppassen ooit nog iets tegen hem te ondernemen. - Dat raad ik jullie
nu openlijk aan, en ik vraag de beide Romeinen hier of ik gelijk heb of niet.'
[8] De beide Romeinen zeiden: 'Ja, die mening zijn ook wij toegedaan. Tegen
mensen die een zekere, innerlijke, wonderbaarlijk sterke wilskracht bezitten, kan
geen enkele stoffelijke, aardse macht iets uitrichten.
[9] Toen wij eens in Opper-Egypte waren, maakten wij in de streek zo'n twee
dagreizen boven Memphis kennis met een man die wel een zeer Egyptisch bruine
gelaatskleur had, maar nog geen echte Moor was. Onze reiskaravaan bestond uit
tweehonderd personen, alleen maar mannen, en ons doel was het thuisland van de
zwarten op te zoeken.
[10] Toen wij bij een nauwe en moeilijk te passeren plaats van de Nijl kwamen,
kwam de voornoemde man, die heel weinig aan had, uit een grot en ging voor ons
staan. Zijn gestalte viel ons allen op, en zijn blik verlamde ogenblikkelijk dermate
onze voeten dat we geen stap meer voor of achterwaarts konden zetten. Hij sprak
ons in goed Grieks aan en zei: 'Wat zoeken jullie hier in deze woeste verlaten
streek?'
[11] Eén van ons zei: 'We wilden het land van de zwarten opzoeken om te zien hoe
zij wonen en leven, en welke zeden en gebruiken zij hebben, en of we eventueel
handel met hen kunnen drijven in bepaalde zeldzame natuurproducten.’
[12] De man zei: 'Dat land is nog vele dagreizen hier vandaan als men zich
voortbeweegt zoals jullie dat doen; maar mij is dat natuurlijk in een veel kortere
tijd mogelijk, omdat mij natuurkrachten ter beschikking staan die jullie niet kennen.
Maar ik zeg jullie, veroveringszuchtige Romeinen, dat jullie, zolang ik hier de
wacht houd, dat land, dat nog volkomen gelukkig en onschuldig is, nooit zullen
betreden. Ook al waren jullie met nog duizendmaal meer mensen dan je nu bent,
dan zouden jullie, zoals dat ook nu het geval is, tegen mijn wil toch geen stap
verder kunnen doen! Ik raad jullie daarom aan, om te keren en terug te gaan naar
waar je vandaan bent gekomen, anders laat ik je hier vastgenageld staan en dan
zullen mijn leeuwen en adelaars zich voeden met jullie vlees.’
[13] Wel, deze woorden van de vreemde man, die geen tegenspraak duldden,
hadden op ons zo'n diepe indruk gemaakt dat wij, ondanks alle wapens die wij
meegenomen hadden, voor geen goud van de wereld nog één stap verder hadden
durven doen.
[14] Maar omdat de man ons toen wat vriendelijker aankeek, sprak één van ons
hem heel nederig aan en zei: 'Beste raadselachtig machtige man, wees zo
vriendelijk om nog éénmaal naar ons te luisteren, en vertelons wie je bent, en hoe je
aan zo'n machtige wilskracht gekomen bent! Daarna zullen we je wens en wil
opvolgen en meteen teruggaan."
89 Het verhaal van de Romein over de macht van de Nubiër
[1] (De Heer): 'Daarop zei de raadselachtige man: 'Ik ben nog een echt en
waarachtig mens, zoals er in de oertijd heel veel geweest zijn, wier levensopgave
het was de innerlijke geest in zichzelf tot volle wasdom te brengen en hun ziel niet
in het slijk van de stoffelijke hartstochten van het lichaam te verstikken.
[2] Jullie zijn echter allang geen mensen meer, maar pure mensenlarven die zich
van ijzeren wapens moeten bedienen om zich tegen een vijand van buitenaf te
verdedigen, en toch hun grootste vijand, de zinnelijke hartstochten van hun
lichaam, niet kunnen overwinnen, opdat de geest in hen wakker, vrij en machtig
kan worden.
[3] Wat hebben jullie aan dit uiterlijke leven als je daarmee je innerlijke geest niet
wakker, vrij en machtig weet te maken! Een mens wordt pas een mens als hij
zichzelf in zijn geest heeft gevonden; maar bij jullie levenswijze gaat dat eeuwig
niet, omdat jullie je daarmee alleen maar steeds verder van het doel, een waar mens
te worden, verwijderen, in plaats van er ook maar iets dichterbij te komen.
[4] Ja, er duiken ook bij jullie van tijd tot tijd nog wel mensen op die zich op de
juiste weg bevinden, al hebben ze het doel nog niet volledig bereikt; maar die
onderdrukken en vervolgen jullie overijld en woedend, en daarom kunnen zij het
doel niet volledig bereiken, en jullie blijven geestelijk volkomen dood, en na een
kort, moeizaam aards leven, sterven jullie uiteindelijk als dieren, en jullie lot is dan
de eeuwige dood.
[5] Jullie denken nu in je grote levensblindheid dat ik, een teruggetrokken levende
Egyptische wijze, jullie dat zo maar vertelom mijn aanzien bij jullie te verhogen;
maar ik zeg het omdat jullie je heel erg vergissen. Om echter te laten zien dat ik de
volle waarheid heb gesproken, en dat een echt mens door de wil van zijn innerlijke
geestelijke mens tot meer in staat is, zal ik jullie nu, opdat jullie je op de terugweg
met diepere gedachten bezig kunnen houden, enige proeven van de ware
levenskracht van een waar mens laten zien.
[6] Zien jullie die reuzenarend daar hoog in de lucht! Ik wil dat hij hier voor mijn
voeten neerstrijkt en doet wat ik hem op zal dragen! Kijk, als een pijl schiet hij uit
de hoogte naar beneden, - en daar is hij al!' Wij stonden bij dit gebeuren als
versteend, en de man beval de grote arend hem een edele vis uit de Nijl te brengen.
[7] Binnen een paar ogenblikken was de vis er al, en de man zei: 'Kijk, zo dient de
hele natuur de ware mens!’
[8] Vervolgens opende hij de vis, haalde de ingewanden eruit en legde hem op een
stenen plaat, die beslist erg heet moest zijn, omdat de tamelijk grote vis binnen
enkele ogenblikken door en door gebraden was, wat wij merkten toen de man ons
de vis liet proeven en we hem heel goed gebraden en erg lekker vonden.
[9] Toen zei de man: 'Kijk, zo dient ook de stomme natuur de mens! Maar ik zal
jullie nog verder laten zien hoe een waar mens heer van de hele natuur is! Jullie
hebben nu de vis gegeten die deze arend voor ons uit de Nijl heeft gehaald en die
daarna op deze stenen plaat gebraden is; maar nu kijk je rond en vraagt jezelf af
wat ik behalve het troebele Nijlwater wel te drinken heb. Ook dat zal ik jullie laten
zien. Kijk eens hoe droog en verhit deze rots is door de gloed van de zon, en toch
zal hij ons meteen een grote hoeveelheid heerlijk fris water geven! Ik wil het, en daar is al water in overvloed om te drinken! Ga je dorst maar lessen!'
[10] Wij gingen erheen en dronken, en het was heel zuiver, fris water.
[11] En de wonderlijke man zei weer: 'Kijk, zo dient ook dit element de ware
mens!'
[12] Toen vroegen wij, of hij helemaal alleen hier in deze wildernis leefde of dat hij
soms nog gezelschap had, misschien leerlingen die zich onder zijn leiding in het
ware leven oefenden.
[13] Hij zei: 'Deze woestijn is voor jullie wel een woestijn, maar voor mij is het
meer dan het Elysium waar jullie van dromen, dat behalve in jullie domme fantasie
nergens bestaat. Voor mij zou jullie stad een geestelijke woestijn zijn, waarin het
niet uit te houden is, omdat zich daarin ook niet één waar mens bevindt.
[14] Ik ben als persoon hier weliswaar alleen, maar als waar geestelijk mens
helemaal niet; want ten eerste zijn er een aantal leerlingen bij mij, voor wie het
ware innerlijke leven volledig ernst is geworden, en die het hier in deze woestijn
heel prettig vinden. Ze wonen net als ik in zulke paleizen zoals dat daar, dat ik al
bijna vijftig jaar lang bewoon, en dat vóór mij al meer ware mensen bewoond
hebben. Mijn geringe aantalleerlingen van beiderlei kunne komt van tijd tot tijd bij
me en krijgt van mij nieuwe gedragsvoorschriften volgens welke zij hun innerlijke
leven verder kunnen vervolmaken.
[15] Dat is dus één gezelschap dat zich in mijn nabijheid bevindt, maar niet in deze
spelonk, die ik steeds helemaal alleen bewoon. Voor jullie ogen zou het in deze
spelonk diepe nacht zijn; maar voor mij is het daarin lichter dan voor jullie hier op
klaarlichte dag. Want als het innerlijk van de mens licht en helder geworden is door
zijn eeuwige geest, die uit de ene, ware God als een licht uit het oerlicht stamt, dan
bestaat er nergens meer nacht en duisternis voor de ware mens. Maar bij jullie is je
innerlijke levenslicht al de diepste duisternis; hoe groot moet dan wel jullie eigen
duisternis zijn! Ja, een spreekwoord van jullie geeft al aan dat jullie ook het dichtste
bos door de bomen niet meer zien.
[16] Ik overzie uit mijn spelonk de hele aarde, haar gesteldheid, haar schepselen en
mensen en wereldsteden vol hoogmoed en ik kan alles weten wat overal gebeurt en
plaatsvindt. Bovendien kan ik in andere werelden, die jullie sterren noemen, kijken
en mij verlustigen aan de enige, eeuwige goddelijke liefde, wijsheid en macht. En
zo zien jullie, dat is mijn twééde gezelschap .
[17] Ik kan echter ook te allen tijde met alle geesten omgaan en door hen zelf
steeds wijzer en wijzer worden, en dat is mijn dérde gezelschap.
[18] Maar omdat de wil van een waar mens op deze aarde een voor jullie
onbegrijpelijke macht en een ver om zich heen werkende kracht heeft, kan ik als
dat nodig mocht zijn, tegenover een kwade wereldse vijand van ons ware mensen,
mij ook nog een vierde gezelschap verschaffen, dat ik jullie zelfs kan laten zien,
echter met de verzekering dat jullie, omdat je nu onder mijn bescherming staat,
daarvoor niet bang behoeven te zijn; want jullie zal geen haar gekrenkt worden.
Kijk, ik wil het en daar komt het al!'
[19] Binnen enkele ogenblikken waren we door een hele kudde leeuwen en panters
omringd, waartegen vele honderden dappere soldaten zich nooit hadden kunnen
verdedigen. Schrik en ontzetting overviel ons; maar de man gaf een bevel aan de
dieren, en ze verdwenen allen weer, en de man zei: 'Als het nodig mocht zijn, zou
ik nog grotere kudden van deze strijders op kunnen roepen. Nu hebben jullie echter
voldoende gezien en ervaren hoe een waar mens heer is over de hele natuur en haar
krachten, en dus laat ik jullie nu in vrede terugkeren naar waar jullie vandaan zijn
gekomen!'
[20] Eén van ons vroeg hem nog, of hij ons niet een paar aanwijzingen kon geven,
zodat ook iemand van ons, door zich daaraan te houden, op de weg tot het
verkrijgen van die ware menselijke waardigheid kon komen.
[21] De man zei: 'Dat zal wel moeilijk zijn voor jullie, die al te vol zitten met de
hele wereld en de bekoring van haar lusten en niet eens het flauwste besef hebben
van één, enige ware God. Want het belangrijkste is het kennen van één ware God
en daardoor jezelf leren kennen en door de geest uit God de wetten die je precies
moet houden om vervolgens tot het innerlijke, ware leven te kunnen komen. Maar
dan moet je serieus met de hele wereld en haar ijdele lustprikkels breken, -en dat
zal jullie bij de manier van leven die je vanouds gewend bent, heel moeilijk lukken.
[22] Maar binnen niet al te lange tijd zullen er ook gewekte leraren uit Azië komen
en zullen jullie de ene, ware God en Zijn wetten leren kennen. Luister dan naar hen,
geloof, kom tot inzicht en handel daarnaar, dan zullen ook jullie op de goede weg
geplaatst worden, waarop jullie zeker zo ver kunnen komen dat je, nadat je lichaam
is afgevallen, in elk geval als zielen de ware levensvervolmaking kunt bereiken! Nu heb ik jullie alles gezegd wat nuttig voor je is. Ga nu in vrede van hier, en laat
het niet in je opkomen als wereldse mensen tot deze streek door te willen dringen!
Alleen volmaakte en door God uitverkoren mensen zullen dat in het vervolg
ongestraft mogen doen!'
[23] Toen de merkwaardige man dat gezegd had, konden we niet langer meer
blijven staan; want een geheime kracht greep ons aan en dreef ons zo
onweerstaanbaar terug, dat we helemaal niet meer konden omzien naar de streek
waarin we de buitengewone man aangetroffen, gezien en gesproken hadden, en
daardoor bereikten we al de volgende dag nog tamelijk vroeg in de morgen de oude
stad Memphis. Dat deze gebeurtenis ons gedurende de hele lange terugreis in hoge
mate heeft bezig gehouden, laat zich gemakkelijk denken.’
90 De Romein waarschuwt de tempeldienaren voor de macht van de Heer
[1] (De Heer): '(Toen zeiden de Romeinen): 'Toen we weer in Rome terugkwamen,
kwam die stad ons echt als een woestijn voor, en toen wij hoorden dat er bij jullie
joden ook dergelijke mensen moeten zijn, die hetzelfde onderwijzen en tot
hetzelfde instaat zijn als de vreemde man in Opper-Egypte, hebben wij Rome
verlaten en ons hier gevestigd om hier, ver van de grote wereld, meer voor onze
innerlijke mens te kunnen zorgen; maar in de tempel, die jullie ons zo aangeprezen
hebben, hebben we het echt niet gevonden, maar wel enkele keren bij de man
waarover jullie merkwaardigerwijze in twijfel verkeren, die echter meer tot stand
brengt dan alles wat wij ooit gezien hebben! En zo iemand willen jullie opsporen?!
O, wees honderdduizend maal blij dat hij jullie niet opspoort, want als hij daar
eenmaal mee begint dan zijn jullie voor nu en altijd verloren!
[2] Want wat zulke ware, volmaakte mensen kunnen, hebben wij meegemaakt en
met onze eigen ogen gezien. Wat willen jullie dan bijvoorbeeld doen als hij opeens
een paar duizend woeste leeuwen, panters, hyena's en tijgers in jullie stad of alleen
maar in de omgeving bijeen roept? Heus, die zouden jullie binnen enkele weken
opvreten zonder dat je je tegen hen te weer zou kunnen stellen. Iets dergelijks
schijnt hij volgens berichten uit Galilea al eerder te hebben gedaan, wat wij
volledig kunnen geloven.
[3] Maar als wij Romeinen voor zo'n heerser over de natuur - wat deze mens
blijkbaar is -reeds het allerdiepste respect hebben, wat willen jullie die echte
muggen zijn vergeleken bij ons, dan tegen hem beginnen?! Als jullie er niet van
afzien, zullen jullie nog in de verschrikkelijkste moeilijkheden komen; daar zijn wij
Romeinen volledig van overtuigd!’
[4] Toen de Farizeeën dat van de twee Romeinen gehoord hadden, wisten zij niet
wat ze daarop moesten antwoorden. Na enige tijd zei er een, die wat verstandiger
was dan de anderen: 'Ja, ja, het kan best zo zijn; maar wat kunnen we er aan doen?
Kajafas, de hogepriester, heeft nu eenmaal, met goedvinden van Herodes, dit
onherroepelijke besluit genomen, en wij hebben maar te willen wat die twee willen.
Als het alleen maar aan ons lag, zouden we de zaak laten gaan zoals ze gaat en
rustig het einde afwachten; maar met onze hogepriester is niets te beginnen, en dus
moeten we huilen met de wolven in het bos, of we willen of niet.’
[5] De Romeinen zeiden: 'Wie niet naar raad luistert, is ook nooit te helpen. Maar
binnenkort zullen jullie aan onze woorden denken! Waar zulke mensen toe in staat
zijn, daartoe zijn hele legers niet in staat; want daarvan hebben we ons overtuigd.
Of jullie ons geloven of niet, maakt ons niets uit; de zekere gevolgen zullen jullie
echter binnen kortere of langere tijd wel het bewijs leveren dat wij Romeinen de
volle waarheid hebben gesproken, - want wij hebben veel gezien en meegemaakt.’
[6] Nu staan de beide Romeinen op en verlaten het gezelschap, omdat de domheid
en duidelijke slechtheid van de Farizeeën hun te onverdraaglijk wordt.
[7] Maar dan vragen de Farizeeën aan Nikodemus waarom de beide Romeinen zo
plotseling zijn weggegaan.
[8] Nikodemus zegt: 'Ja, daar kan ik jullie ook moeilijk een goed antwoord op
geven; want mijzelf heeft het ook erg bevreemd. Jullie hadden bij deze gelegenheid
niet over Herodes moeten spreken; want die kunnen deze Romeinen op een afstand
al niet uitstaan vanwege de snode terechtstelling van Johannes, van wie de beide
Romeinen en nog velen met hen, veel verwachtten, en van wie zij beweerden dat
ook hij beslist een waar mens was. Ik zeg jullie dat Herodes in de ogen van de
Romeinen niet goed aangeschreven staat!’
[9] Een Farizeeër zegt: 'Denk je dat dat de reden is?'
[10] Nikodemus zegt: 'Jawel, jawel, precies; want anders zou ik werkelijk niet
weten waarom zij zo plotseling weggingen. Ik zeg jullie echter nog iets: neem je in
acht voor de Romeinen; want met hen valt niet te spotten!'
[11] Als de Farizeeën dat van Nikodemus horen, zeggen zij: 'Vriend, we danken je
voor je goede zorgen en gaan nu ook weg, zodat we bij klaarlichte dag de tempel
bereiken; want de nacht is altijd een vijand van de mens!'
[12] Dan staan de Farizeeën op en gaan zo snel mogelijk op weg.
[13] Nikodemus en iedereen is opgelucht; ook de beide Romeinen komen weer
terug bij Nikodemus, en zijn van harte blij van deze ongenode gasten verlost te
zijn. Nikodemus beschrijft nu de aanwezigen het derde teken, en legt het hun uit,
wat allen zeer verheugt.’
[14] (De Heer): 'Vriend Agricola, zeg Me nu eens hoe deze geschiedenis je bevalt!'
[15] Agricola zei: 'Deze geschiedenis bevalt me dermate, dat ik meteen met een
leger Jeruzalem zou willen binnenrukken en dan als een woedende leeuw onder
deze god en eerloze schurken te keer zou willen gaan! Maar het was wel goed dat
door de beide Romeinen die booswichten uit de tempel een zeker respect voor U en
ook voor ons hebben gekregen, en ik geloof dat hun streven om U te vervolgen
daardoor wat zal bekoelen. Die twee landgenoten in Emmaüs zou ik graag eens
willen opzoeken!'
[16] Ik zei: 'Dat zal morgen gebeuren; ook Ikzelf verlang naar hen. Maar als je
denkt dat de ijver van de booswichten uit de tempel daar beneden om Mij te vinden
nu wat zal bekoelen, vergis je je enigszins. Uiterlijk gezien zullen zij wel kalmer
aan doen, maar in hun innerlijk zijn ze des te duivels er. Maar dat hindert niet; zij
zullen Mij niets kunnen doen, tenzij hun oordeel voor de deur staat. -Maar laten we
daar over ophouden; Ik vraag jullie nu hoe de echte mens, waarover de beide
Romeinen vertelden, jullie beviel.’
[17] Agricola zei: 'Ik kan me heel goed herinneren in Rome meermalen over deze
gebeurtenis gehoord te hebben, en ik was daarover heel verbaasd. Ik moet die twee
Romeinen beslist persoonlijk kennen! O, deze geschiedenis is buitengewoon
wonderbaarlijk en prachtig! Als er maar veel van zulke ware mensen op aarde
waren, dan zou het er met alle mensen beter Voor staan! Zou die echte mens nu nog
lichamelijk leven?'
[18] Ik zei: 'O ja, hij leeft nog en zal morgen met zijn leerlingen hier aankomen;
want hij kreeg in zijn geest bericht van Mij dat Ik hier lichamelijk onder de mensen
ben. Hij riep zijn weinige leerlingen en begaf zich op weg hierheen; de dag van
morgen zal dus een gedenkwaardige dag worden.'
91 Voorziening in levensbehoeften door overgave aan de wil van de Heer
De materiële en de geestelijke zondvloed
[1] Na deze mededeling werd iedereen buitengewoon opgewekt.
[2] En Ik zei tegen Lazarus: 'Laat nu brood en wijn hierheen brengen; want we
willen nu welgemoed bijeen zijn!'
[3] Daarop werd er brood en wijn gebracht. Toen we nu in ruime mate voorzien
waren, aten en dronken wij allen heel vergenoegd, en iedereen prees Mij als de
goede gever van het heerlijke brood en de uitstekende wijn.
[4] Terwijl wij zo aten en dronken, zag onze Helias met haar scherpe ogen de naar
huis terugkerende Farizeeën op de veelbesproken zuil toelopen en daar weer blijven
staan, en zij wees ons daarop.
[5] Maar Ik zei: 'O, laat hen maar gaan en kijken; ze zullen daar voor het heil van
hun ziel toch niets vinden, want hun hart zal verstokt blijven tot in de dood!'
[6] Helias zei: 'O, als ik maar een beetje almachtig was, dan liet ik die booswichten
nu over louter slangen en adders, schorpioenen en giftige hagedissen naar huis
gaan!'
[7] Ik zei: 'O, de angst door Romeinen achtervolgd te worden, is beter dan wat jij
hun nu zou willen aandoen! Ze blijven nu ook echt niet zo lang bij de zuil en gaan
al heel vlug verder. Ze hebben ontdekt dat er enkele mensen achter hen aankomen;
die houden zij voor mogelijke Romeinen en daarom gaan ze er nu vandoor. Kijk,
dat is beter dan jouw slangen, adders, schorpioenen en giftige hagedissen!’
[8] Dat stelde Helias dan ook tevreden en zij at en dronk rustig verder .
[9] Daarna zei Ik tegen Lazarus dat hij ook moest zorgen dat de jonge slaven wat
brood zouden krijgen en wat met water aangelengde wijn.
[10] Samen met Rafaël vertrok Lazarus om aan Mijn wens te voldoen. Toen zij
echter bij de tenten kwamen waarin de jeugd zich bevond, was daar al uitstekend
voor alles gezorgd.
[11] Lazarus zei: 'Kijk nu eens! Wat moeten we nu doen?'
[12] Rafaël zei: 'We gaan weer opgewekt terug; want iemand die zo graag en
gewillig als jij de wil van de Heer doet, hoeft dat voor de Heer niet met daden te
bewijzen. Want een volkomen aan de Heer toegewijde wil is voor de Heer al de
daad zelf; dan volbrengt de Heer Zelf de daad, zoals je hier ziet. O, als de mensen
dat maar goed inzagen en daar volgens hun hart naar handelden, wat een
gemakkelijk en onbezorgd leven zouden zij dan al op aarde hebben, en welke
gelukzaligheden zouden zij dan al op aarde genieten! Maar nu zijn ze blind en
verdwalen in de dode materie en stikken daarin. Vaak werken zij zich voor hun
brood bloedig in het zweet, terwijl zij het zonder lichamelijke inspanning van de
Heer konden krijgen, en dan nog zuiverder en beter dan dat waar zij zelf voor
kunne~ zorgen.
[13] Morgen zul je in Emmaüs de nog ware mensen uit Opper-Egypte leren
kennen, en dan zul je verbaasd staan over de ongebonden macht van hun wil. Er
zijn er maar zeven die al volmaakt zijn: de vrouwen en kinderen en de nog minder
volmaakten zijn thuis gelaten met maar één volmaakte man, omdat de vrouwen,
kinderen en de minder volmaakten het zonder hem moeilijk zouden hebben. Maar
hun meester, die nog uit de school van de oeroude Egyptische innerlijke wijsheid
is, zal met zijn zes voornaamste leerlingen naar Emmaüs komen, en dan zul je eens
zien hoe snel hij de Heer en ook ons allen zal herkennen. - Maar nu gaan wij weer
naar de Heer!'
[14] De twee kwamen weer bij ons, en Ik vroeg aan Lazarus of de jeugd voorzien
was.
[15] Lazarus zei: 'O ja, Heer en Meester,' de jeugd is al prima voorzien, - maar wij
beiden hebben daar helemaal mets aan kunnen bijdragen want toen wij bij de tenten
kwamen, waren de brave kinderen.al rijkelijk van alles voorzien. U, o Heer, hebt
alleen maar mijn wil enigszins getest; maar U hebt Zelf de handelingen verricht,
zoals dat bij U altijd het geval is! U alleen zij mijn dank; want zonder U zijn wij
niets en kunnen ook mets. U alleen bent alles in alles!'
[16] Ik zei: 'Heel goed, heel goed, m'n beste vriend en broeder Lazarus! Kom nu
maar weer bij ons zitten en wees vrolijk met ons allen!'
[17] Lazarus nam met Rafaël zijn vroegere plaats naast Mij weer in en wilde met
Mij gaan spreken over de ware mensen uit Opper-Egypte die morgen naar Emmaüs
zouden komen; maar de beide reeds genoemde herbergiers waren hem voor en
vroegen Mij of ook zij niet een aantal dagen bij Mij mochten blijven om de
genoemde echte mensen uit het achterland van Opper-Egypte te zien.’
[18] Ik zei: 'O, natuurlijk! Wie, zoals jullie, Mij en Mijn leerlingen zo vriendelijk
heeft opgenomen, is ook altijd Mijn gast en kan altijd bij Mij zijn. Hoe meer
getuigen Mij omringen, des te vruchtbaarder is dat voor de verspreiding van Mijn
evangelie. Aan die mensen, die nu nog net zo eenvoudig leven als eens de
oerpatriarchen van de aarde, zullen jullie echte wonderen beleven!’
[19] Toen zei Lazarus: 'Maar, Heer en Meester, dat zullen dan toch wel
nakomelingen van Noach zijn, en geen directe afstammelingen van Adam, want ten
tijde van Noach moet de grote vloed immers ook Egypte helemaal overstroomd
hebben?'
[20] Ik zei: 'M'n beste vriend en broeder! Jij mag, zoals ik je dat al een keer heb
uitgelegd, de natuurlijke hoge watervloed, die in die tijd veroorzaakt werd door de
machtige Hanochieten, niet verwisselen met de geestelijke algemene overstroming
van de zonde, anders wordt je dat nooit helemaal duidelijk.
[21] Door de grote watervloed die in het westelijke deel van Azië ten tijde van
Noach plaatsvond, zijn er wel zeer veel mensen en dieren te gronde gegaan, omdat
het water werkelijk zelfs de hoge Ararat overspoelde, maar daarom kwam het
natuurlijke water toch niet over de hele aarde, waarvan toen nog lang niet alle
bewoonbare delen bevolkt waren. Maar de vloed van de zonde, dat wil zeggen de
godvergetenheid, hoererij, hoogmoed, gierigheid, nijd, heerszucht en
liefdeloosheid, overstroomde het hele menselijk geslacht, waaronder verstaan moet
worden de geestelijke aarde, en dat is wat Mozes met de algemene zondvloed
bedoelde.
[22] De hoogste bergen, waar de vloed overheen ging, zijn de grote hoogmoed van
de mensen die toen over de volkeren heersten, en de overstroming is de
vernedering die over alle heersers kwam, wat in ieder rijk op een eigen passende
manier gebeurde. Maar meer daarover zal morgen nog wel in Emmaüs besproken
worden. - Nu nemen we echter weer wijn en brood en versterken daarmee onze
leden!'
92 Over het goed doen
Leiding van de mensen door de goddelijke voorziening
[1] Toen wij ons nu zo heel genoeglijk in ons mooie olijvenbos te goed deden, zei
een van de groep van zeventig mensen, waaronder zich de genoemde echtbreekster
bevond: 'O, wat hebben we het hier toch goed! We krijgen de hoogste geestelijke
voeding voor onze zielen en de beste kost voor ons lichaam! Wat zijn we gelukkig!
O, mochten toch allen die net als wij buiten hun schuld in grote ellende zitten, ook
in zo'n gelukkige toestand komen! Ik zou willen dat alle mensen die nood lijden,
geestelijk en lichamelijk geholpen zouden worden, als dat mogelijk was!'
[2] Ik zei: 'Mijn vriend, mogelijk is alles, maar om heel veel wijze redenen niet
doenlijk of toelaatbaar. Er zijn veel zeer behoeftige en onder allerlei kwalen
lijdende mensen die jij, volgens jouw hart, dat Mij zeer welgevallig is, zeker graag
zou willen helpen; maar kijk, als je hen volgens jouw beste weten en geweten
geholpen zou hebben, zouden zij in werkelijkheid helemaal niet geholpen zijn,
maar je zou juist het tegendeel voor hen bereikt hebben!
[3] Het is daarom wel erg te prijzen in je dat je, nu je het goed hebt, aan de
noodlijdenden en ellendigen denkt, en de wens hebt hen te helpen; maar heus,
iedereen zou niet geholpen zijn die je geholpen had.
[4] Zie, niemand kent de nood en de ellende van de mensen beter dan Ik, en
niemand is barmhartiger en liefdevoller dan Ik; maar alle mensen zouden enkel met
Mijn liefde en ontferming weinig geholpen zijn, als Mijn hoogste wijsheid daarmee
niet samenging.
[5] Ja, een arme familie gaat het slecht! Ze heeft geen werk, geen onderkomen,
geen brood en lijdt honger en dorst. Zij bedelt van huis tot huis, van plaats naar
plaats en bedelt op een dag vaak nauwelijks genoeg bij elkaar om de ergste honger
te stillen, terwijl anderen in grote overvloed leven en zwelgen en zo'n arme familie
de deur wijzen als zij om hulp naar hen toekomt.
[6] Dat is van de rijken die zo'n familie met harde harten tegemoet treden,
ontegenzeggelijk slecht, en je zou als je zo'n harde bejegening zag, zeker mogen
zeggen: 'Maar, grote, al goede en almachtige God, kunt U zo'n ten hemel
schreiende onbarmhartigheid welongestraft toelaten? Vernietig zulke mensen met
donder en bliksem uit Uw hemelen!' En zie, toch zou God die smeekbede van jou
niet verhoren! Ja, maar waarom dan niet?
[7] 'Moet de liefdeloosheid van de mensen dan steeds maar doorwoekeren op deze
aarde?' Nee, zeg Ik je, dat zeker niet! Maar kijk, volgens het wijze raadsbesluit van
God moet alles zijn tijd hebben op aarde, om de mensen te laten rijpen voor het
ware kindschap van God! Daarom heeft de rijke zijn tijd om rijk te zijn en met zijn
overvloed barmhartig te zijn voor de armen, en de arme heeft zijn tijd om zich te
oefenen in geduld en zelfverloochening en zijn nood en ellende op te offeren aan
God, en dan zal God de arme al gauw op de voor zijn zieleheil beste wijze helpen
en ook de harde rijke te rechter tijd tuchtigen. Want zowel de rijke als de arme zijn
geroepen tot het kindschap van God.
[8] Onze arme familie was eens ook welgesteld, en hard voor andere armen en tot
heil van hun zielen moest hun geluk zich noodzakelijkerwijs ook eenmaal keren.
Als jij haar nu opeens zou helpen, dan zou zij al gauw weer overmoedig worden en
zich op diegenen wreken die haar hard bejegend hebben. Als zij echter eenmaal
goed geduld heeft leren oefenen, zal zij langzaam maar zeker, en wel zo
onmerkbaar mogelijk, geholpen worden, en daarin zal zij de zorg van God beter en
duidelijker herkennen dan wanneer men haar van vandaag op morgen in een zeer
gelukkige welstand verheven zou hebben.
[9] Maar de harde rijke zal ook langzaam maar zeker stap voor stap in een slechtere
toestand terecht komen. Hij zal dan hier dan daar bij zijn inschattingen fouten
maken, een slechte oogst hebben, schade aan zijn kudden lijden, zelf ziek worden
of zijn vrouw of een van zijn liefste kinderen, kortom, hij zal slag na slag te
verduren krijgen.
[10] Als hij tot inkeer komt en zijn onrecht beseft, wordt hij ook weer geholpen; zal
hij echter niet tot inkeer komen en zijn onrecht niet erkennen, dan zal hij alles
verliezen en dan ook tot de bedelstaf geraken, of naar omstandigheden nog iets
ergers te verduren krijgen.
[11] Wie hem dan in zijn armoede zal troosten en zal steunen, zal ook door God
getroost en beloond worden; maar niemand zal hem helemaal kunnen helpen
voordat God dat wil. Vriend, wees dus nu maar rustig en blij; want Ik weet wel wie
rijp is om geholpen te worden!'
93 Het kwade en het gericht
[1] Bij deze woorden van Mij werd de man helemaal blij en hij at en dronk, en zijn
metgezellen volgden vol ijver zijn voorbeeld.
[2] De vrouw die zich met haar man onder hen bevond, zei echter diep getroffen:
'O, hoe goed en rechtvaardig is de Heer toch! Wie Hem waarachtig herkend heeft,
moet Hem toch boven alles liefhebben! O, als de tempeldienaren daar beneden
beseften wie Hij was, dan zouden zij Hem zeker ook boven alles liefhebben en Zijn
wijze geboden opvolgen! Maar de duivel in eigen persoon zal dat bij hen nooit
toelaten, omdat zij zijn trouwste dienaren en knechten zijn en daarom geen genade
van de Heer meer waard zijn. O, eenmaal in de hel zullen zij daar zeker eeuwig
spijt van krijgen en zeggen: 'O, waarom hebben we ons zo door de duivel laten
verblinden! ' Maar daar zal dat berouw hen zeker niet meer helpen! O Heer , wij
danken U, dat U ons arme, onmondige mensen het rijk van Uw genade hebt
geopenbaard en het aan de wijzen van deze wereld hebt onthouden!’
[3] Ik zei: 'Je hebt wel goed gesproken naar jouw eigen inzicht; maar bedenk
daarbij wel dat er in de hel geen berouw bestaat ter verbetering van een hellegeest
dat gebaseerd is op het feit dat hij wezenlijk berouw heeft over het kwaad dat hij op
aarde gedaan heeft. Want zou een geest in de hel werkelijk tot zo'n berouw komen,
dan zou er voor hem ook verbetering en verlossing mogelijk zijn; maar een kwade
geest -dus een duivel - kan nooit in de goede zin berouw in zich op laten komen,
maar alleen berouw dat net als hijzelf van oorsprong kwaad is, en het berouwt hem
alleen maar dat hij nog niet onuitsprekelijk veel meer van het ergste kwaad in de
wereld heeft aangericht.
[4] Dat er bij zo'n ziel geen verbetering en dus ook geen verlossing optreedt, is voor
ieder mens met een beetje verstand wel duidelijk.
[5] Zoals bij een hemelse engel alles door en door goed is, is bij een duivel alles
door en door slecht. Hoe innerlijker een engel denkt en wil, des te meer lijkt hij op
God en is hij vrijer en machtiger, en hoe innerlijker een duivel denkt en wil, des te
meer is hij ongelijk aan God, en is hij onvrijer en onmachtiger; want het aartsboze
in hem remt al zijn kracht, en is zijn gericht en zijn ware dood.
[6] Ja, beste vrouw, als de duivel van binnen uit in staat zou zijn om waarachtig
berouw te hebben, zou hij geen duivel zijn, en bevond hij zich niet in de hel.
Daarom kan een duivel ook nooit van binnen uit, dus uit zichzelf, zijn leven
beteren, maar door inwerking van buitenaf is dat na verloop van onvoorstelbaar
lange tijd nog wel mogelijk; deze inwerkingen moeten echter altijd volkomen
overeenstemmen met het innerlijk van de duivel, dat -zoals gezegd -door en door
slecht is. Op die manier verstikt het kwaad dat van buitenaf op de duivel inwerkt
het innerlijk boze, en slechts daardoor kan het in zijn aartsboze geest geleidelijk
aan wat lichter en dus ook wat beter worden.
[7] Daarom schijnen de kwellingen van de hellegeesten altijd van buitenaf te
komen, zoals dat bij erg slechte mensen ook al op deze aarde pleegt te gebeuren.
Als bij een aartsslecht mens lessen, vermaningen en wijze voorschriften niet meer
baten, en hij zich alleen maar steeds meer wil verzetten tegen de wetten der orde,
kan hij innerlijk, uit zichzelf, onmogelijk meer verbeterd worden. Dan komt hij in
handen van scherpe en onverbiddelijke rechters, die de misdadiger zeer pijnlijke
uitwendige straffen opleggen.
[8] Als de boosdoener erg veel moet lijden, komt hij toch langzamerhand meer tot
inkeer en begint wat rijper over de oorzaak van zijn lijden na te denken, beseft zijn
onmacht en tevens de onverbiddelijkheid van de gerichten; -ja, hij begint tenslotte
in te zien, dat alleen hij de reden en de oorzaak van zijn kwellingen is, en wel door
zijn slechte daden, die hij uit vrije wil en met boosaardig genoegen tegen de wetten
van de algemene orde begaan heeft. Omdat hij nu echter ziet dat juist zijn slechte
daden thans zijn kwelgeesten zijn, begint hij die tenslotte in zichzelf te verafschuwen, en wenst ze nooit begaan te hebben. En kijk, dat is dan al een stap naar een
mogelijke verbetering!
[9] Maar dan mogen de uiterlijke straffen nog lang niet beëindigd worden, want de
boosdoener begon zijn kwade daden alleen maar te verafschuwen, omdat zij kwade
vruchten afwerpen. Hij moet dan eerst door onderricht van buitenaf in zichzelf
beginnen te beseffen dat zijn slechte daden op zich echt slecht zijn en ook alleen
om deze reden verafschuwd moeten worden, en niet omdat zij voor de boosdoener
noodzakelijkerwijs kwade gevolgen hebben.
[10] Als de boosdoener dat inziet en het kwaad om het kwaad zelf begint te
verafschuwen en het goede vanwege het goede gaat verkiezen, dan ondergaat hij
zijn straf geduldiger en verdraagt alles, omdat hij zijn lijden volkomen rechtvaardig
vindt en als een weldaad beschouwt waardoor zijn leven verbeterd wordt. Pas als
de misdadiger op dit punt is aangekomen en zijn innerlijk werkelijk steeds beter
wordt, is de tijd gekomen om de uiterlijke straffen in dezelfde mate te doen
afnemen, als waarin het innerlijk van de vroegere misdadiger naar waarheid
verbeterd is.
[11] Als wereldse rechters dat zouden begrijpen, konden zij ook menige
aartsmisdadiger nog omvormen tot een goed mens; maar zij staan bij grote
misdadigers meteen klaar met de doodstraf en maken de totaal onverbeterlijke
misdadigers daardoor juist tot volledige duivels in de geestenwereld. Dat moet in
het vervolg bij jullie echter niet meer voorkomen!
[12] Moeten jullie al oordelen, vel dan, zoals Ik het jullie nu verteld heb, een juist
oordeel tot ware en zeker mogelijke verbetering van de zondaar, maar niet om hem
nog duivelser te maken!’
94 Over de doodsstraf
[1] Toen zei Agricola: 'Heer en Meester! Uw buitengewoon ware, heilige woorden
heb ik nu diep in mijn hart gegrift, en zelf zal ik er zoveel mogelijk naar handelen;
maar toch vraag ik U of men de doodsstraf wel in alle gevallen moet opheffen.’
[2] Ik zei: 'O vriend, ik weet wel watje Me nu wilt zeggen! Kijk, je hebt van één
van Mijn leerlingen gehoord dat ook Ikzelf een jaar geleden in de omgeving van
Caesarea Philippi aan het meer van Galilea een soort standrecht heb toegepast op
een aantal oerslechte gerechtsdienaren die naar Mij speurden, en daarom heb je Mij
die vraag gesteld!
[3] Ja, Ik zeg je: Als je net zoals Ik aan een misdadiger kunt zien dat hij als mens in
het lichaam reeds een volmaakte duivel is, zoals Mozes dat ook door Mijn geest
kon zien, spreek dan maar meteen de doodsstraf over hem uit; maar als je dat niet
zoals Ik en Mozes kunt zien, dan moet je niet te snel zijn met de doodsstraf!
[4] Wel komt Mij van eeuwigheid het recht toe het hele menselijk geslacht wat het
lichaam betreft te doden, en Ik ben zodoende altijd scherprechter van alle
stoffelijke schepselen in de hele eeuwige oneindigheid; maar wat Ik naar de materie
dood, maak Ik geestelijk weer voor eeuwig levend.
[5] Zodra jij dat ook kunt, kun je wie je wilt en kunt, op het juiste moment doden;
maar omdat jij dat niet kunt, moet je ook niet doden, behalve in uiterste noodzaak,
bijvoorbeeld in een verdedigingsoorlog of in een door God bevolen strafoorlog
tegen onverbeterlijke, slechte volkeren, of ook in geval van noodweer tegen een
boosaardige moordenaar of struikrover. In alle andere gevallen mag je niet doden
of laten doden zolang je in jezelf niet Mijn volle licht hebt! -Heb je dat goed
begrepen?'
[6] Agricola zei: 'Ik dank U, Heer en Meester! Dat is me nu ook weer helemaal
duidelijk, en ik zal mij er als rechter zo goed mogelijk aan houden, hoewel ik de
keizer zelf niets voor kan schrijven, maar af en toe wil hij onder vier ogen wel
goede raad aannemen.’
[7] Ik zei: 'Dat kun je wel doen, hoewel je daarmee niet veel zult bereiken. In Rome
hebben jullie weliswaar een aantal uitstekende wetten, maar daarnaast een groot
aantal slechte, verkeerde gebruiken, naast welke iets wat goed en waar is vrijwel
nooit volledig wortel kan schieten.
[8] Ik zeg je: Rome is en blijft Babel, een wereldhoer, ondanks alle bezoekingen
die over haar zullen komen, hoewel er in haar ook heel veel ijverige volgelingen
van Mijn leer zullen zijn.
[9] Jullie hebben weliswaar op roof, moord en doodslag en nog op sommige andere
misdaden de doodstraf gesteld; maar bij jullie grote feestgelagen moesten ter
vergroting van jullie genoegen bepaalde gladiatoren op leven en dood strijden, en
de overwinnaar werd dan geëerd. Kijk, dat is slecht en strekt geen volk tot zegen!
Ook houden jullie allerlei gevechten met wilde dieren, waarbij mensen heel vaak
op gruwelijke wijze hun leven moeten verliezen, en toch vinden jullie dat zeer
vermakelijk! En kijk, ook dat is een groot kwaad! Daarop rust vrijwel nooit een
zegen van boven; en als die ontbreekt, heeft geen staat en geen volk een vast en
duurzaam bestaan, dat kun je beslist van Mij aannemen.
[10] Als je er echter iets aan kunt en wilt doen, draag er dan toe bij dat dergelijke
dingen, die voor jullie stad en jullie grote rijk erg kwalijk zijn, verhinderd worden,
en dat in ieder geval jullie, die nu ziende zijn geworden, daaraan niet deelnemen, en
nog minder deze jeugd, die je mee naar Rome zult nemen, dan zul je je altijd en
overal in Mijn zegen kunnen verheugen.
[11] Ik heb jullie allen alleen de twee geboden der liefde gegeven, die jullie
getrouw in acht moeten nemen; maar om deze geboden te houden, mag men geen
behagen scheppen in die wilde gevechten.
[12] Want in het hart van iemand die onverschillig kan toezien wanneer een mens
of ook een dier ellendig omkomt, is weinig liefde te vinden. Waar ware en levende
liefde aanwezig is, bevindt zich ook echt medelijden en ware ontferming. Hoe kan
iemand die zich verlustigt in het pijnlijke sterven van zijn medemens naastenliefde
hebben? Weg daarom met alles wat onwaardig is voor het hart van een goed mens!
[13] Als je je naaste ziet huilen, moetje niet lachen; want als je lacht, geef je hem te
verstaan dat zijn pijn je totaal onverschillig laat en ook je lijdende medemens, die
toch je broeder is.
[14] Als je broeder echter vrolijk is en zich verheugt over zijn geluk, gun hem dan
de korte vreugde over zijn geringe aardse geluk! Mopper niet, maar wees blij met
hem, dan wordt je hart daardoor niet slechter, maar alleen edeler!
[15] Als je een hongerig mens ziet, terwijl jij meer dan genoeg hebt, denk dan niet
dat de hongerige zich wel even behaaglijk voelt als jij met je volle buik, maar
bedenk dat hij erg hongerig is en geef hem te eten, dan zul je daarna een grote
tevredenheid in je hart voelen, die je nog veel behaaglijker zal voorkomen dan je
volle buik; want een vol hart maakt de mens heel wat gelukkiger dan een volle
buik.
[16] Als je een zak vol goud en zilver bij je draagt, terwijl je thuis nog veel meer
bezit, en je komt een arme man tegen die je groet en met je wil praten, kijk dan niet
de andere kant op en laat hem niet op de een of andere wijze voelen dat jij rijk bent
en hij arm is, maar wees vriendelijk tegen hem en help hem met veel vreugde uit de
nood! Als je dat doet, zal je hart vervuld zijn van blijdschap, dan zal de arme voor
altijd een vriend van je blijven en je ware vriendelijkheid nooit vergeten.
[17] Ware naastenliefde is derhalve, dat men voor zijn naaste al datgene doet
waarvan men redelijkerwijs kan wensen dat hij het ook voor een ander doet.
[18] Als een arm kind je om iets vraagt, wijs het dan niet af, maar zegen het en
verkwik zijn hart, dan zul ook jij eens in de hemel door Mijn engelen verkwikt
worden! Want dan zegje met Mij: Laat de kleinen allen tot mij komen en verhinder
ze dat niet; want van hen is immers het hemelrijk! Waarlijk, dat zeg Ik jullie allen:
Als jullie in je hart niet worden als kinderen, dan zullen jullie niet in Mijn rijk
komen! Want Ik zeg jullie, dat het hemelrijk vóór alles juist van hen is.
[19[ Ik weet echter dat bij jullie het slechte gebruik bestaat om zeer arme kinderen
in het geheim vaak vreselijk te martelen, zodat tengevolge van dat martelen een
kwaadaardig, giftig speeksel uit hun mond begint te stromen, waaruit die verdorven
priesters en magiërs van jullie een gevaarlijk gif bereiden. En vriend, dat gebeurt in
Rome nog heden ten dage! Waar zulke gruwelen nog geheel koelbloedig begaan
kunnen worden, daar is de volledige hel nog erg actief, en van Mijn genade is daar
weinig te bespeuren. Wijze en rechtvaardige rechters zouden daarom reeds lang
tegen zo'n ten hemel schreiend kwaad met grote vastberadenheid hebben moeten
optreden; maar in dit opzicht is er nog maar weinig of niets gebeurd.
[20] Ik zeg jullie: Ik zal degene die zo'n misdaad aan dieren zou begaan, met
toornige ogen aanzien; want ook dieren zijn Mijn schepselen en hebben leven en
gevoel, en een verstandig mens moet zijn kwade wil niet op hen botvieren. Maar
hoe eindeloos veel hoger staat zelfs het armste kind dan alle dieren der aarde! Wie
zich dus zo aan een kind vergrijpt, is een duivel en is vervloekt!
[21] Ik zou je nog heel wat van zulke slechte Romeinse gewoonten kunnen
noemen, die jullie niet onbekend zijn en die bij jullie tegen betaling van een
bepaalde schatting heimelijk geduld worden; maar het is jullie taak om dergelijke
meer dan goddeloze misbruiken af te schaffen. Als je dat ernstig wilt, zal het jullie
nooit of te nimmer aan hulp van Mij ontbreken. Maar eerst moetje dat zélfheel
serieus willen; want Mijn wil loopt op deze aarde, zoals ik jullie al voldoende heb
uitgelegd, nooit vooruit op die van een mens, behalve bij een gericht, waaraan
echter altijd vele waarschuwingen vooraf gaan. Het zal bij jullie wel veel strijd
kosten; maar een goede zaak is ook altijd een ernstige strijd waard. - Heb je Mij
helemaal begrepen?'
[22] Agricola zei: 'Ja, Heer en Meester, ik heb het goed begrepen, en helaas is het
meestal zo, als U, o Heer, dat zojuist beschreven heeft; maar wij betere Romeinen
hebben het al heel lang in hoge mate afgekeurd en het in bedekte termen de
priesters verboden, en vooral die geheime en kwalijke bereiding van gif Maar
ondanks dat komen er nog steeds dergelijke gevallen voor, en men kan maar weinig
tegen onze priesters ondernemen, omdat het gewone volk op hun hand is en zij het,
wanneer zij dat willen, gemakkelijk tegen de keizer en ook tegen ons kunnen
opruien.
[23] Ja, onze stieren en dierengevechten zijn gemakkelijker af te schaffen, en de
gladiatorengevechten, die bij de oude Romeinen nog erg in zwang zijn, nemen bij
ons al heel sterk af, omdat niemand zich meer zo gemakkelijk voor die gevechten
wil lenen. Wel vindt zoiets nog vaak bij grote feestmaaltijden plaats, maar meer pro
forma dan op de oude gruwelijke manier. Alleen de stierengevechten bestaan nog
en zijn een favoriet schouwspel van de Romeinen; maar wij zullen er alles aan doen
om er voorshands voor te zorgen dat ze ten minste minder vaak plaatsvinden en in
plaats daarvan moeten andere zaken komen die de zeden verbeteren.
[24] Dat zulke oude misstanden en misbruiken niet ineens als een gordiaanse knoop
met één slag doorgehakt kunnen worden, en dat voor het schoonmaken van een
ware Augiasstal de kracht van een Hercules nodig is, is wel zeker. Hoewel wij
Romeinen nu echter ook geen Herculessen en Alexanders meer zijn, zullen wij
mettertijd toch nog wel wat tot stand brengen. Aan ernst en vastberadenheid zal het
niet ontbreken.’
[25] Deze belofte gaven ook de andere Romeinen, en Ik zei: 'Dat is goed, en waar
jullie werkelijk in Mijn naam bijeen zullen komen, zal Ik in de geest bij jullie zijn
en jullie al het goede en ware helpen uitvoeren! Maar wat Ik jullie zeg, is en blijft
eeuwig waar; want waarlijk, waarlijk, Ik zeg jullie: Hemel en aarde zullen vergaan,
maar Mijn woorden en hun vervulling nooit in der eeuwigheid! Handel daarom
allen altijd in Mijn naam, dan zal Ik jullie altijd helpen en jullie het eeuwige leven
geven!'
[26] Nadat Ik dat gezegd had, dankten allen Mij voor deze troostvolle belofte,
hieven toen hun volle bekers en dronken op het toekomstige heil van alle mensen
en hun kinderen.
95 De drie magiërs uit Indië en hun wonderen
[1] Maar nu kwam er weer een bediende van de herberg, die tegen Lazarus zei:
'Heer des huizes, er zijn drie mannen naar boven gekomen die u willen spreken!
Wie zij zijn en wat zij willen, weet ik niet; maar zo te zien zijn het mensen uit het
morgenland. '
[2] Lazarus zei: 'Ik ga niet naar hen toe; maar laat hen hier komen en mij ter plaatse
vertellen wat zij willen! Ga, zeg hun dat, en breng ze. hier!'
[3] Toen ging de knecht weg en zei dat tegen de drie vreemdelingen.
[4] De drie besloten dat te doen en kwamen al gauw met de knecht bij ons.
[5] En Lazarus ging hen volgens joods gebruik zeven passen tegemoet en zei: 'Wat
wensen jullie, en wat verlangen jullie van mij? Ik ben namelijk de eigenaar van
deze herberg. Spreek!’
[6] Een van hen zei heel vriendelijk: 'Heer, wij zijn drie buitengewone magiërs en
tevens kunstenaars uit Indië en zouden hier in deze stad een paar voorstellingen
willen geven om ons logies te verdienen, want we zijn van plan nog verder naar het
westen te trekken en daar, zo ongeveer aan het einde der aarde, het ondergaan van
de zon, van de maan en van de sterren te onderzoeken. Wij hoorden echter al ver
hier vandaan, dat u een van de rijkste mensen van deze grote stad bent en
bovendien een buitengewoon grote vriend van alles wat uitzonderlijk en
wonderbaarlijk is; omdat men ons dus hierheen verwezen heeft, hebben wij dan
ook de moed opgevat om u te komen vertellen wat we van plan zijn. Zou u het
goedvinden als we hier nu, alleen maar bij wijze van proef, voor u en al uw gasten
een paar wonderen deden?'
[7] Lazarus zei: 'Ja, m'n waarde kunstenaars, dat hangt in het bijzijn van mijn
gasten nu niet van mijzelf af, maar veeleer van deze buitengewoon hooggeëerde
gasten! Ik zal eerst met hen spreken en jullie dan hun wil mededelen.’
[8] Daar stemden de drie magiërs mee in, en Lazarus vroeg Mij wat hij nu moest
doen.
[9] Ik zei: 'Laat hen maar een paar staaltjes van hun kunst vertonen, zodat de
Romeinen, die nog steeds iets buitengewoons in dergelijke toverijen zien, heel
duidelijk het verschil leren kennen tussen Mijn daden en tekenen, en de wonderen
van deze tovenaars! Want dat zal een grote invloed op hen hebben en hun geloof in
Mij versterken. Zij zullen morgen dan ook gemakkelijker inzien en begrijpen
waartoe de ware mens door de kracht van zijn wil allemaal in staat is en dat die
toverijen totaal niets zijn vergeleken bij de werken van de wil van een waar mens.
Ga maar en laat ze maar een demonstratie geven van hun kunnen!’
[10] Lazarus wendde zich weer tot de magiërs en zei wat Ik hem gezegd had, en
kwam daarop bij Mij terug
[11] Toen haalden de drie magiërs hun toverstokken uit hun wijde mantels, trokken
drie kringen om zich heen op de grond en daarna ook in de lucht. De Romeinen
waren helemaal oog en oor .
[12] De eerste, de hoofdmagiër, begon te spreken en zei met luide stem: 'Kijk, hoge
heren, deze stokken komen van de wonderboom, die maar heel zelden op onze
hoogste bergen aangetroffen wordt! Wie het geluk en de kennis heeft om zo'n boom
te vinden en daarvan op een bepaalde tijd drie twijgen afsnijdt, kan dan als hij de
stok in zijn hand houdt, door zijn wil bijna alles doen wat een mens wil. Daar
zullen we nu meteen een voorbeeld van geven.’
[13] Toen haalde een van hen een dode vogel onder zijn mantel vandaan en zei:
'Kijk, hier heb ik een vogel, die absoluut dood is! Ik zal hem nu in kleine stukjes
scheuren, vervolgens de stukken tussen twee stenen zo fijn mogelijk vermalen,
daarna aansteken en tot as verbranden en tenslotte met deze wonderstaf de nu
volledig dode vogel weer helemaal levend uit de as tevoorschijn halen en de vogel
zal dan, voor jullie ogen, levend wegvliegen.’
[14] Daarna deed de magiër wat hij gezegd had. De beide helpers staken met fosfor
en een paar harsige houtspaanders die zij bij zich hadden een vuur aan. De totaal
fijngewreven vogel werd vervolgens tot as verbrand, en de voornaamste magiër
boog zich met zijn staf naar de grond en begon onder het mompelen van enkele
onbegrijpelijke woorden met zijn staf in de as te roeren, en kijk, weldra hupte er
eenzelfde vogel op de grond rond, die al gauw wegvloog!
[15] Toen vroeg de magiër of we tevreden waren met dit wonder.
[16] Een.Romein zei: 'Dat.was iets heel bijzonders! Laat nog eens een wonder zien,
dan zullen wij jullie er naar tevredenheid voor belonen!’
[17] De magiër zei: 'Uw wens zal meteen vervuld worden!'
[18]. Daarop haalde hij uit zijn wijde mantel een bos totaal verdroogd uitziende
bloemen en zei: Zoals deze staf daarnet in staat was een dode en volledig
verpulverde vogel weer helemaal levend te maken, zo zal hij ook deze verdroogde
bloemen meteen weer levend maken, en even vers alsof ze in de tuin in verse aarde
stonden!’
[19] Vervolgens hield hij de bloemen een poosje in zijn linkerhand, streek er met
zijn staf overheen, en kijk, de bloemen werden weer helemaal fris!
[20] Toen liet hij, zich speciaal tot de Romeinen wendend, de volkomen verse bos
bloemen zien en zei: 'Kijk, door de macht van mijn staf moet zich tenslotte alles
wat oud en verwelkt is, verjongen en een fris, nieuw leven in gaan ademen! Als de
hooggeëerde gasten dat zouden wensen, zou ik nog wel een klein voorbeeld van de
macht van mijn staf kunnen laten zien, maar nog maar één, omdat ik de grote
wonderwerken alleen maar voor duizenden mensen tot stand kan brengen!’
[21] De Romeinen, behalve Agricola, zeiden: 'Ja, ja, het was opvallend goed, en
daarom kun je ons nog wel een derde voorbeeld laten zien!'
[22] De hoofdmagiër zei: 'Het verheugt mij erg om hier op deze mooie berg zoveel
begunstigers van de hogere, tot nu toe nog volkomen onbekende, magie te hebben
gevonden, en ik hoop dat de geëerde gasten ook mijn grote voorstellingen bij zullen
willen wonen. Ik zal dus meteen het derde voorbeeld laten zien.’
[23] Toen haalde de magiër een stuk brood uit een zak van zijn opperkleed en zei:
'Ieder van u kan zich ervan overtuigen dat dit een echt stuk brood is, en toch zal ik
het door mijn machtsspreuk en enkel door het aanraken met deze toverstok in een
harde steen veranderen!’
[24] Sommige Romeinen zeiden: 'Dat zou echt heel uitzonderlijk zijn; want we zien
immers duidelijk dat er nog broodkruimels van het stuk brood op de grond vallen.
Verricht je wonder dus maar!'
[25] Toen raakte de magiër met zijn staf het brood aan - dat eigenlijk van te voren
al een steen was, waarbij men echter gelijktijdig broodkruimels op de grond liet
vallen - en zei toen: 'Geëerde heren, wilt u nu het brood onderzoeken om te zien of
het nog wel brood is?!'
[26] Met deze woorden gaf hij het schijnbare stuk brood aan de Romeinen, die zich
er over verbaasden dat het werkelijk steen was geworden. En ze wilden de magiër
nu werkelijk behoorlijk veel geld betalen.
[27] Maar Ik wenkte Rafaël, die tussen de nog wat blinde Romeinen en de drie
magiërs ging staan, zijn rechterhand ophief en zei: 'Neen, een duidelijk bedrog mag
nooit beloond worden, altijd zal het zeer nadrukkelijk moeten worden bestraft,
omdat een dergelijk bedrog zich er het meest toe leent om de zielen van de mensen
gevangen te nemen en te doden! Het waren valse wonderen en jullie blinde
heidenen, hebben niets van het bedrog gemerkt. Maar ik zal het jullie dadelijk laten
zien!'
96 Rafaël ontmaskert de magiërs
[1] Op hetzelfde moment stonden de tovenaars zonder jas, en er viel een groot
aantal voorwerpen uit hun vele zakken, ook verscheidene dode en levende vogels
en verdorde en verse bossen bloemen.
[2] Rafaël liet de Romeinen in een oogwenk zien hoe de Indische magiërs hun
wonderen verricht hadden, hetgeen de Romeinen ook meteen inzagen, en hij zei:
'En voor dat miserabele bedrog wilden jullie deze mensen nog belonen?!'
[3] Toen trokken de Romeinen zich terug, en de magiërs zeiden: 'Ja, jonge knappe
vriend, beter kunnen wij het niet!'
[4] En Rafaël zei: 'Ga dan thuis aan het werk, en verdien je brood op een eerlijke
manier, maar niet door dit schandelijke bedrog!'
[5] Daarop wilden de magiërs vertrekken, maar de engel zei: 'Jullie kunnen wel
gaan, maar pas wanneer wij jullie dat toestaan. Op dit moment heb ik nog het een
en ander met jullie te bespreken. Trek je mantels maar weer aan, dan zullen we
verder praten!’
[6] Daarop grepen de geheel verblufte magiërs naar hun mantels. die op de grond
verspreid lagen en trokken die weer aan.
[7] En de hoofdmagiër zei tegen Rafaël: 'Maar hoe kun jij, lieftallige jongeman, ons
hier zonder meer voor zo'n eerbiedwaardig gezelschap zo uitzonderlijk beschaamd
maken?! Wij vroegen voor deze drie toverkunstjes immers niets en zouden alleen
een vrijwillige bijdrage in dank aangenomen hebben. We kunnen immers nog veel
meer dan alleen deze drie kunstjes!'
[8] Rafaël zei: 'Wat jullie kunnen, weet ik maar al te goed! Alles berust op sluw
bedrog, waarvoor je je bovendien nog laat betalen, en je noemt jezelf
wereldberoemd omdat jullie gewiekste bedriegers zijn. Naar mijn weten hebben
jullie zelf een wet die op leugen en bedrog zware straffen stelt. En toch leven jullie
van het ergste en laagste bedrog, omdat jullie als bedriegers ook nog geacht en
hoog beloond worden, terwijl een andere bedrieger als hij ontdekt wordt zijn
verdiende straf niet ontgaat, en ook omdat jullie de zielen van de mensen bederven.
Want in de ogen van de mensen die niet ingewijd zijn in de geheimen van jullie
bedrog, doen jullie wonderen, omdat je eerst op pompeuze manier aankondigt dat
jullie wonderen gaan doen door de macht van jullie staf, woord en wil.
[9] Zo'n wonder is immers niets anders dan schandelijk bedrog en is slechter en
erger dan enig ander bedrog, omdat ander gemeen bedrog ertoe leidt dat men de
bedrieger veracht en hem voor het gerecht van de wereld brengt, terwijl jullie
bedrog je bij de domme mensen grote eer en een goddelijk aanzien verschaft. Jullie
hebben je al eens aan de mensen voorgedaan als hogere goddelijke wezens en
hebben van het volk offers en aanbidding aanvaard; men heeft in jullie land zelfs
een tempel voor je gebouwd en daarin jullie beeld neergezet om te vereren en te
aanbidden! Ik zeg echter dat het een werk van de hel en van haar boze geesten is en
dat jullie daarmee in verbinding staan, niet omdat zij jullie zouden helpen bij je
bedrieglijke wonderen, maar omdat jullie op aarde doen, wat zij in de hel doen;
want bij de duivels is alles leugen en bedrog.
[10] Weliswaar hebben jullie je kwade kunsten van de priesters geleerd, omdat
jullie zelf tot die schandelijke priesterkaste behoren en er nu als hun leerlingen op
uit zijn getrokken om daardoor veel mensen in jullie netten te verstrikken; maar
hier zijn jullie voor niets gekomen, en hier zal een eind gemaakt worden aan jullie
kwade praktijken, daar sta ik volledig voor in.
[11] In het begin zeiden jullie wel, naar het uiterste westen te gaan om daar, als het
ware aan het einde van de wereld, het ondergaan van de zon, van de maan en van
de sterren van zo dichtbij mogelijk te waar te nemen en te onderzoeken, maar jullie
kennen de vorm van de aarde best; want er waren mensen in jullie land die de aarde
heel goed bestudeerd hebben en ook heel goed wisten wat zij van de zon, de maan,
de planeten en van de vaste sterren moesten denken. Maar dat hebben jullie het
volk niet alleen nooit meegedeeld, maar je hebt het zelfs met zware straffen
bedreigd als het ooit waagde over de sterren en de aarde iets anders te denken, te
zeggen en te geloven dan wat jullie het daarover altijd hebben voorgelogen. En
voor die schaamteloze leugens moet het arme volk jullie nog de grootste offers
brengen en zich ook nog op alle mogelijke manieren gruwelijk door jullie laten
kwellen.
[12] Is het nooit in jullie opgekomen dat zo'n behandeling van je medemens een
heel groot onrecht is? Jullie verkondigen aan het volk wel een allerhoogste god en
ook een slechte god, die in een voortdurende strijd gewikkeld is met de hoogste
goede god, maar zelf hebben jullie nog nooit in zo'n god geloofd, terwijl je je
letterlijk als godenzonen door het volk laat vereren en aanbidden! Wat moet ik dan
van jullie denken? Ik zegje:
Jullie zijn nog veel erger dan de kwaadaardigste dieren op aarde! Want die leven en
handelen zoals hun innerlijke orde hun leert en ingeeft; maar jullie, als wezens die
met alle verstand en een helder begrip en met een volkomen vrije wil begaafd zijn,
zijn erger tegen jullie medemensen dan de meest wilde en verscheurende dieren
onder elkaar. - Wat vinden jullie daarvan, en wat hebben jullie daar op te zeggen?'
97 De verdedigingstoespraak van de hoofdmagiër
[1] De hoofdmagiër zei: 'O beste, mooie en zeer wijze jongeman! Wij ontkennen
helemaal niet dat de zaken er bij ons helaas zo voorstaan; maar wij hebben die al
zo, zoals ze zijn, aangetroffen en niet zelfingevoerd. Laat degene die het
oorspronkelijk zo bedacht, ingevoerd en geregeld heeft, maar voor een ware God
verantwoording afleggen voor al het onheil dat wij stichten! Ik ben als kind van een
priester zo opgevoed en onderricht en kan er niets aan doen dat ik nu ben wat ik
ben. Bij ons geldt vroom bedrog als een voortreffelijke deugd; want je hoeft de
gewone mensen alleen maar door allerlei geheime kunsten tot een vast en sterk
geloof te brengen - wat op zichzelf niet zo moeilijk is als je het maar goed aanpakt , en kijk, dan is zo iemand volmaakt gelukkig, leeft binnen een bepaalde orde en
heeft geen angst voor de lichamelijke dood, omdat hij vast en zeker gelooft in een
leven na de dood! Neemt men hem dit geloof af, dan is hij ogenblikkelijk
ongelukkiger dan welk verlaten dier dan ook! Eer men echter in staat zou zijn om
van alle mensen pure wijsgeren te maken, zou men allang een offer zijn geworden
van de woede van het volk. Voorlopig kan er dus niets anders gedaan worden dan
alles zaak zo te laten gaan als het nu gaat. Moet het anders worden, dan moet een
almachtige God dat doen; daar zijn wij mensen te zwak voor .
[2] Ik ben met mijn wetenschap en kunst al ver de wereld ingetrokken, en was zelfs
in het grote rijk voorbij de grote wereldmuur, maar ik heb nergens mensen
aangetroffen bij wie een zekere duidelijke wereldse wijsheid algemeen verbreid
was. Gewoonlijk is die slechts een bezit van de priesterstand; maar het volk leeft
rustig en tevreden tengevolge van het blinde geloof, dat door de priesters wordt
overgeleverd. En dat is werkelijk het beste middel om een volk binnen een zekere
orde te houden en ervoor te zorgen dat het de grond vlijtig bewerkt.
[3] Dat hij leeft en ook zeker zal sterven, weet de mens; maar als een mens gezond
en goed verzorgd is, leeft hij graag en is hij van nature een vijand van het sterven
en de dood, en heeft er daarom altijd een grote angst voor. Deze voortdurende angst
zou de mens al gauw dermate overmannen, dat hij voor elk werk en ook voor een
geestelijke vorming volkomen ongeschikt zou worden, en hij zou ook de grootste
vijand van het leven worden, -zoals er bij ons ook zo'n volk is, dat zijn leven
vervloekt en geen kinderen verwekt om geen ongelukkige wezens op deze wereld
te zetten. Dat volk vermeerdert zich alleen door nieuwkomers van buitenaf, met
uitzondering van vrouwen, die daarom bij dit volk niet aangetroffen worden. Maar
dan verschijnt de zichzelf boven alles verloochenende priesterstand, leert de
mensen bepaalde onzichtbare machtige goden en hun krachten kennen en doet zich
bij het volk voor als een zendeling en dienaar van de goden, die zelf macht heeft en
voor de ogen van het volk wonderen verricht en voor hun oren wijsheid verkondigt.
[4] De wonderen zijn de getuigen van zijn woord. Het volk gelooft, omdat het met
zijn ogen zelf de bevestiging heeft gezien, en het wordt gelukkig omdat het door
zijn geloof geen angst meer heeft voor de dood en voor een eeuwige vernietiging,
en omdat het hem het zekere en door niemand meer in twijfel getrokken uitzicht op
een beter en eeuwig leven heeft gegeven.
[5] En kijk, dat is de vrucht van de nooit hoog genoeg gerespecteerde priesterstand,
die zelf weliswaar altijd in het droevige besef leeft dat de dood van het lichaam
zowel bij de mens als bij het dier en de plant het einde is. Om te zorgen dat de
priester bij het volk het geloof steeds in stand houdt, mag het volk niet in het minst
ingewijd worden in de innerlijke geheimen van de priester, maar moet het altijd een
hoger wezen zien in de priester , wiens wijsheid en macht pas na de dood beseft zal
worden door de vrome mensenziel; want als dat tijdens het lichamelijke leven zou
gebeuren, zou dat haar dood zijn. Dat geloven de mensen ook, zij houden de
wijsheid en de macht van de priester voor heilig en leiden daarbij een rustig,
ordelijk en zo mogelijk gelukkig leven. Dat is dan ook de reden waarom de niet
priesterlijke wonderdoeners altijd intensief vervolgd worden en harde en zware
straffen krijgen, omdat ze gezien worden als door een slecht wezen gezonden
verleiders van het gelukkige volk. Want het is beslist beter dat er één terwille van
het volk lijdt, dan dat het hele volk uiteindelijk moet lijden terwille van één
kwaadwillig mens.
[6] Onder ons priesters zijn er ook wel enkelen die bepaalde feitelijke bewijzen
voor een voortleven van de ziel na de dood hebben; maar zulke bewijzen deugen
niet voor een groot volk in het algemeen, maar alleen voor weinigen die volkomen
in de innerlijkste levensmysteriën zijn ingewijd.
[7] Voor het gewone, ruwe, maar daarentegen sterk in het geloof staande volk
deugen alleen maar zichtbare bewijzen met de grootst mogelijke, mysterieuze
pracht. Daar kijkt het met grote van verbazing opengesperde ogen naar en met diep
innerlijke ontzag, - en het gelooft, offert en werkt daarna met vreugde. En dat alles
is echt niet zo slecht als jij, m'n lieftallige jonge vriend, mij daarnet in strenge
bewoordingen hebt voorgehouden, en ik vraagje nu daarover je mening uit te
spreken!'
98 De bekentenis van de hoofdmagiër
[1] Onze Rafaël zei: 'Op jouw grove aardse materiële manier kun je wel gelijk
hebben; want grote en sensationele vertoningen trekken zelfs de aandacht van de
dieren uit het bos, die er uit angst voor wegvluchten. Dus moeten jullie grote
toverspektakels des te meer op jullie volk inwerken, omdat het volk jullie taal en
spraak verstaat; want konden jullie mensen zelf niet spreken en dus ook jullie
misleidende toespraken niet verstaan, dan zouden zij bij jullie schijnbaar
godsdienstige, met veel bombarie omgeven toverhandelingen duidelijk net als de
dieren op de vlucht slaan en uit vrees en angst wegkruipen in de holen, ravijnen en
gaten van de aarde. Maar ik zegje nogmaals dat jullie volgens je blinde idee gelijk
mogen hebben.
[2] Maar waarom komen jullie uit je land hierheen gereisd om voor ons, die toch
beslist niet op ons achterhoofd gevallen zijn, je oerdomme wonderen en
bedrieglijke trucs te vertonen? Wat willen jullie dan daarmee bij ons bereiken?
Moeten uiteindelijk ook wij jullie soms aanzien voor machtige bemiddelaars tussen
God en de mensen, en geloven dat jullie waarachtige goden zijn?! Thuis in jullie
land, dat groot genoeg is, kunnen jullie toch al zonder meer doen watje wilt, en je
door je blinde volk laten aanbidden; maar wat drijft jullie naar ons, wat willen jullie
hier met je bedriegerijen bereiken? Voor goud, zilver, parels en edelstenen zijn
jullie niet hierheen gekomen, want zulke schatten hebben jullie immers al in
overvloed. Willen jullie ons soms ook bekeren en laten geloven dat jullie
waarachtige afgezanten van God zijn? Ja,ja, kijk, dat is heimelijk jullie plan, omdat
jullie beslist veel liever de hele aarde hebben dan alleen maar jullie Indië! Maar ik
zegje datje met die heimelijke bedoeling bij ons nooit een voet aan de grond zult
krijgen, maar het heel gauw zwaar te verduren zult hebben. Ga daarom voor deze
keer nog ongestraft naar je land terug, en waag het nooit weer met zo'n plan
hierheen te komen, en maak het ook thuis niet te bont, anders zou onze enige ware,
eeuwige God en Vader Zijn geduld en lankmoedigheid met jullie wel eens kunnen
verliezen en jullie in Zijn terechte toorn straffen! - Dwaze tovenaar, heb je mij
begrepen?'
[3] De magiër zei: 'Lieftallige, wijze jongeman! Wij erkennen dat je helemaal gelijk
hebt en dat wij Indiërs zeer in het duister leven; maar daarbij zijn we toch een heel
gelukkig volk, omdat we alles hebben wat de mensen op deze aarde gelukkig kan
maken. Het volk heeft door zijn vaste geloof nog het voorrecht dat het geen dood
verwacht en er dus ook niet bang voor is. Het is alleen maar bang voor een hoogst
ongelukkige toestand van de ziel na de dood van het lichaam, die hun in het
vooruitzicht wordt gesteld, indien zij die, doordat ze zich niet aan de wetten
gehouden hebben, verdiend hebben. Een bewijs ervoor dat het volk dat gelooft en
die toestand na de dood vreest, leveren de buitengewone boetedoeningen van het
Indische volk, die het voor zijn mogelijke zonden verricht.
[4] Het volk is derhalve volkomen gelukkig als het zich maar aan de
voorgeschreven wetten houdt. Maar als volgens ons beste weten en geweten het
volk in natuurlijk en geestelijk opzicht gelukkig is en onze bedriegerijen daar juist
toe bijdragen, kan een mogelijke waarachtige, grote, wijze en almachtige God dus
niet boos op ons worden en zijn toorn over ons laten komen; want hij kan immers
nooit willen dat de mensen op deze aarde zo ongelukkig mogelijk leven. Zou hij
echter de manier niet goedkeuren waarop wij door onze slimheid en bekwaamheid
het hele volk gelukkig maken - en dat voor alle tijden -, dan zal het hem toch niet
onmogelijk zijn ons te kennen te geven hoe hij het Indische volk geleid en bestuurd
wil hebben.
[5] Dat wij bij tijd en wijle echter ook andere landen bereizen, heeft voor ons een
meervoudig goed doel. Om goud en andere schatten te verdienen, reizen we beslist
niet, omdat we onze akkers thuis met gouden ploegen bewerken! Jullie ijzer zou
voor ons veel waardevoller zijn dan al ons goud. Ook worden we niet gedreven
door een bepaalde drang om elders onze kunsten te vertonen; want we hebben thuis
vereerders genoeg. We willen dus in vreemde landen niemand voor onze
godsdienst winnen; want we reizen nooit als priesters, maar als magiërs en wijzen
uit het verre morgenland. Maar wij zoeken in vreemde landen, omdat wij heimelijk
bij ons zelf[ heel goed voelen wat wij missen, alleen maar datgene wat wij priesters
zelf missen.
[6] Wij vermoeden wel dat er ergens een zeer wijze en almachtige God moet zijn,
door wiens wil alles wat wij met onze zintuigen waarnemen, geschapen of gemaakt
is. Ja, we zijn zelfs door onze oude wijzen te weten gekomen dat er zich in het
verre westen dat de zon, de maan en alle sterren opneemt, een volk bevindt dat
voortdurend alleen met de enige ware God in verbinding staat, Hem daardoor goed
kent en ons zeker iets meer over Hem zou kunnen en willen vertellen. Wij zijn nu
echter al zeer ver naar het westen doorgedrongen met ons geheime doel, maar dat
gelukkigste volk van de aarde hebben we nog niet gevonden. Wij ontdekten dat wij
er zelf met ons vermoeden dat er een God moet zijn en met onze trucs, zoals jij,
lieftallige jongeman, ze noemde, toch altijd nog beter aan toe zijn dan alle wijzen
van de vele landen waar we al doorheen getrokken zijn.
[7] M'n allerliefste jongeman, ik beken je heel openlijk dat we onder al die
duizenden en nogmaals duizenden wijzen waarmee we al kontakt gehad hebben,
nog niemand hebben aangetroffen die wijzer was dan jij. Jou achten wij in staat om
werkelijk kennis te hebben over de enig ware God, en wij zouden het daarom erg
op prijs stellen als we nader met jou van gedachten zouden kunnen wisselen; want
jij was tot op heden nog de enige die onze wonderen gezien heeft voor wat ze
eigenlijk zijn. Jij hebt ons in je jeugdige ijver weliswaar hard aangepakt en daar had
je ook het volste recht toe; maar we hebben door de drie tekenen die we gedaan
hebben, waarmee wij een proef voor jullie aflegden, en wat aanleiding voor je was
om ons voor bedriegers uit te maken, toch ons geheimgehouden doel bereikt, en zo
waren ook onze valse wonderen uiteindelijk toch ergens goed voor .
[8] Mochten we hier in jou het lang en moeizaam gezochte gevonden hebben, dan
geven we je de volledige verzekering dat we in geen enkel vreemd land nog
schijnwonderen zullen doen. Mocht het bij jou echter ook het geval nog niet zijn,
dan zullen we weer op onze eigen manier het voor ons verborgene, waar dan ook,
verder moeten gaan zoeken, en we vinden dat niemand dan tegen ons kan zeggen
dat we onjuist handelen. Verkeerd zijn we niet, maar verstandig, en het ligt in onze
manier van doen dat we hetgeen wij zoeken meestal ook vinden als het
mogelijkerwijs ergens te vinden is. Lieftallige, wijze jongeman, wees niet boos op
ons, en veroorloof ons dat we je morgen weer, maar niet als magiërs, maar als
zoekers naar God op mogen zoeken!'
99 Het roepen van de Indiërs naar God wordt niet verhoord
[1] Rafaël zei: 'Ik ben niet boos op jullie, want ik weet wel hoe jullie zijn; maar dit
zeg ik je, en onthoudt dat goed, dat God op Zichzelf de eeuwige waarheid en
wijsheid Zelf is en Zich daarom nooit door een of andere manier van bedriegerij
laat vinden en begrijpen; want God is heilig. Bedrog is echter -in wat voor vorm
dan ook en om welke beweegreden het ook gepleegd wordt - op zichzelf onheilig,
daarom verdoemenswaardig en een heilige God geheel onwaardig.
[2] Wie God als de hoogste waarheid wil zoeken en vinden, moet Hem in alle
deemoed en waarheid van zijn hart zoeken en dan zal hij Hem zo ook vinden; maar
met allerlei leugens en bedrog laat God zich nooit vinden!
[3] Jullie hebben immers ook reeds vanouds geheime wijze mannen in jullie land,
die jullie Pirmanji noemen. Die kennen ook nog de ene, ware God. Waarom willen
jullie je dan niet door hen over God laten onderrichten?'
[4] De hoofdmagiër zei: 'We weten wel dat zij een diepere wijsheid en kennis
bezitten; maar wie kan er bij hen komen? Ze bewonen streken die alleen voor
adelaars toegankelijk zijn, maar verder voor geen sterveling. Wij weten alleen maar
dat zij zich ergens in de dalen van het hooggebergte ophouden; maar waar, dat is
een andere vraag.
[5] Wel hebben we er al een paar persoonlijk leren kennen en ook met hen
gesproken; maar met al onze slimheid konden we niets van hen te weten komen.
We herkenden hen echter omdat zij ons precies konden vertellen wat er sinds onze
kinderjaren met ons gebeurd was, en zij zeiden ook voor de toekomst wat er nog
met ons zou gebeuren, en dat was al tien jaar geleden. En kijk, alles wat zij ons
voorspeld hebben is nu woordelijk uitgekomen!
[6] Toen wij echter met hen begonnen te spreken over het bestaan van een ware
God, ontweken zij de vraag en gaven ons geen duidelijk antwoord. Wij drongen
daarop ernstig bij hen aan en gaven hun te verstaan dat zij zich in onze macht
bevonden.
[7] Toen zeiden zij: 'We bevinden ons in de macht van de enige ware God, en geen
enkele macht van deze wereld gaat die macht te boven!’
[8] Daarna verlieten zij ons plotseling en verdwenen letterlijk voor onze ogen.
Daarbij hebben we wel gewonnen, dat we in ieder geval een sterker vermoeden van
het bestaan van een ware God kregen, maar van enig duidelijker begrip over Hem
was geen sprake.
[9] Maar zoals het met ons gaat, gaat het ook met onze hogepriester; want hij weet
net zoveel als wij. Daarom zendt hij ook vrijwel ieder jaar een aantal van de
bekwaamste onderpriesters de wereld in om betrouwbare informatie over de enige
ware God te krijgen, over wie in ons oude boek staat: Ja seam zkrit (Ik ben
verborgen). Maar waar? Dat is de eeuwig fatale reden dat we de Verborgene steeds
zoeken en nergens vinden. Ons volk heeft het gemakkelijk, want het gelooft vast en
zeker dat Hij op onze hoge, onbeklimbare, heilige berg in een gouden paleis
verborgen is, en het volk wordt ook steeds door onze wonderen in dat geloof
gesterkt; maar waar is de enige ware God voor onszelf verborgen? Dat is een
andere vraag!
[10] Wij zochten Hem reeds in alle uithoeken van de aarde die maar enigszins voor
ons toegankelijk waren, wij vonden vele zeldzame dingen, maar de Verborgene
hebben we tot nu toe nog niet gevonden. En toch ziet het er op de aarde, in de lucht
en ook tussen de sterren uit als in een huis, waarvan de inrichting duidelijk aantoont
dat het een zeer goede en wijze huisvader heeft. Als men echter naar hem vraagt en
hem zelfnader zou willen leren kennen, is hij nooit aanwezig, en niemand kan er
zich op laten voorstaan hem ooit gezien of gesproken te hebben. En toch moet hij
ergens zijn en voor de orde in zijn huis zorgen. - En, jonge, wijze vriend, nu zijn we
pas op het juiste punt beland!
[11] Het is niet zo moeilijk met een ernstig gezicht een trooster te zijn voor een
mens in nood of mettertijd voor een heel volk, terwijl men zelf altijd, tot aan de
laatste ademtocht iedere troost moet ontberen. En daarom kan geen enkele God ons
-als er ergens een is -kwalijk nemen dat wij, als vanouds beproefde troosters van de
volkeren, tenslotte ook voor onszelf ware troost zoeken, die wij reeds
onvoorstelbaar lang aan het arme, blinde volk hebben gegeven. Dat wij deze troost
voor onszelf, zoals jij zegt, met de meest ongeschikte middelen zoeken, betwijfelen
we helemaal niet; maar hoe kunnen we weten wat de eigenlijke ware middelen
zijn?
[12] Je hebt ons nu weliswaar wel aangetoond dat God, als de eeuwige
oerwaarheid, Zich ook alleen maar door de waarheid laat vinden. Dat, lieftallige
vriend, is heel goed en heel prachtig gezegd; maar wat is de waarheid, en waar
vinden wij die in deze wereld?! Gelukkig is de zeldzame mens die van die
waarheid ook maar enig vermoeden heeft; maar waar is degene die haar volledig
bezit?! O, zeg ons wie het is, dan zullen wij hem tot het einde der wereld volgen en
hem alle schatten van ons grote rijk aanbieden opdat hij ons een deel van zijn
geestelijke schat aanreikt!
[13] Je kunt nu echter van ons denken watje maar wilt; maar dit zeg ik je nu heel
openlijk en vrij zonder enige reserve - zelfs op gevaar af dat jijzelf de Verborgene
zou zijn, die wij al zo lang zoeken -:Uiteindelijk is de mens die, met alle middelen
die hij maar kan en wil bedenken en ondanks alle mogelijke levensmoeilijkheden
die er maar op de wereld zijn, volhardend de waarheid zoekt, evenveel waard als ,
of misschien nog meer waard dan -een mens die het geluk heeft, de waarheid door
een of ander onberekenbaar toeval te vinden, maar vervolgens hardnekkig onthoudt
aan zijn arme medemensen en hen geestelijk hongerig en dorstig verder laat gaan,
terwijl hij hen misschien met een paar woorden voor duizenden jaren meer dan
voldoende had kunnen verzadigen. Ja, ik zegje nog meer:
[14] We hebben juist de grootste twijfel aan het bestaan van de enige, ware God,
omdat wij Hem al zo lang zoeken en Hij Zich nog steeds net als duizenden jaren
geleden, laat zoeken. Wat kunnen jullie nu eigenlijk op ons voor hebben dat de
ware enige God Zich door jullie heeft laten vinden? Wie kan eigenlijk weten of jij
Hem ooit ijveriger gezocht hebt dan wij?
[15] Ja, vriend, met ons Indiërs is het in dit opzicht wel wat moeilijk praten; want
wij zijn niet van gisteren, maar zoals we nu zijn, zijn we al sinds ondenkbare tijden
geweest. Dat we nog steeds op het oude punt staan en misschien nog duizenden
jaren op hetzelfde punt zullen blijven staan weten wij, minstens wat de toekomst
betreft, niet helemaal zeker. Maar het zij zo, -men kan echt niet zeggen dat het onze
eigen schuld is!
[16] Stel dat jij ergens een grote schat verstopt hebt en dan tegen je bedienden zou
zeggen: 'Ga heen en breng de verborgen schat bij mij terug! Als jullie hem vinden,
zal je loon groot zijn; vinden jullie hem echter niet, terwijl ik jullie bovendien laat
blinddoeken, dan zullen jullie daar eeuwig voor gestraft worden! ' O, dat zou echt
een soort rechtvaardigheid zijn die je zelfs nauwelijks bij onze tijgers en hyena 's
zou kunnen vinden!
[17] Als er een God is vol wijsheid en goedheid, die dat van ons, onmachtige
wormen van deze aarde zou verlangen, dan zou het voor de mensen oneindig veel
beter zijn dat ze nooit geschapen waren. Als iemand mij de weg naar een
onbekende plaats vraagt, dan is het mijn heilige plicht hem welwillend de weg te
wijzen, - en ik heb nog nooit iemand geweigerd om, als het maar even kon, de weg
te wijzen.
[18] Als wij echter God en Zijn waarheid met alle ijver en met alle ons ten dienste
staande middelen zoeken en voortdurend luid in onszelf roepen: 'God, Schepper en
Heer, waar bent U, Verborgene?', en Hij acht ons niet het geringste antwoord
waardig, dan zijn er drie gevallen mogelijk: of Hij bestaat helemaal niet en alles
bestaat eeuwig volgens een norm die in de natuur vanzelf toevallig gevormd en
vervolgens geordend is, óf God is iemand die Zich alleen maar bekommert om
eindeloos grote dingen, óf God is een wezen dat zo doof en gevoelloos is, dat de
mensen voor Hem hetzelfde zijn als voor ons de mijten op een blad en de ontelbare
muggen in de lucht.
[19] En vriend, in deze drie gevallen hebben wij helemaal geen God nodi?; want
dan hebben de dieren meer aan Hem dan wij, armzalige mensen, die met hersenen
en verstand begaafd zijn! Het blijft echter merkwaardig, dat Hij ergens moet zijn,
maar Zich toch niet door ons laat vinden.
[20] Wat heb je nu op mijn eerlijke woorden te zeggen? Want ik heb je nu laten
zien hoe en waarom wij terecht aan het bestaan van een ware God twijfelen. Als je
wilt, is het woord nu weer aanjou!'
100 De ware weg tot God
[1] Rafaël zei: 'Kijk, nu hebben jullie pas de volle waarheid gesproken en God als
de eeuwige Waarheid met de volle waarheid gezocht, en ik kan jullie nu al zeggen
dat jullie Hem nog nooit zo dicht genaderd zijn als nu! Maar er zit nog veel in jullie
wat voor het volledig vinden van de ene, ware God niet deugt, en zolang jullie die
zwarte vlek in je niet opmerken en niet vinden en hem niet verwijderen, kunnen
jullie de Verborgene nog steeds niet vinden, hoe dicht Hij ook bij je is.'
[2] De magiër zegt: 'En wat is die zwarte vlek dan?'
[3] Rafaël zegt: 'Dat is jullie priesterlijke hoogmoed. Want wee diegene uit het volk
die jullie ontmoet en zonder er erg in te hebben niet zou groeten, terwijl jullie hem
wel gezien hebben. Dat wordt hem meteen als een grote misdaad aangerekend, en
hij moet zich daarvoor een zware boetedoening laten welgevallen, die uit een
zware, vaak huiveringwekkende lichamelijke kastijding bestaat of, als hij rijk is, uit
andere grote offers, die bij jullie niet zelden tot in het ongelofelijke gaan! En kijk,
dat is een heel grove zwarte vlek! Zolang dat bij jullie gebruikelijk is en blijft, zal
God zich door jullie niet laten vinden, want alleen mensen die trachten in hun ziel
aan Hem gelijk te worden of al min of meer aan Hem gelijk zijn, kunnen God
vinden.
[4] Maar gelijk aan God worden betekent: wordt vol liefde voor je medemensen, en
laat je hart vol deemoed, zachtmoedigheid, geduld en ontferming zijn ten opzichte
van iedereen, dan zal God Zich ook over jou ontfermen en Zich in de geest van Zijn
liefde en eeuwige waarheid door je laten vinden.
[5] Als jullie God alleen maar in en met de enige waarheid zoeken, zullen jullie
Hem wel naderen, maar Zijn eigenlijke wezen niet aanschouwen en nog minder
begrijpen; zoeken jullie God echter in de zuivere liefde, deemoed,
zachtmoedigheid, geduld en ontferming, dan zullen jullie God vinden, Hem
herkennen en het eeuwige leven van jullie ziel ontvangen.
[6] In dit land en bij dit volk was eens een groot profeet, vol van Gods geest. Licht
en waarheid waren zijn wegen, en de kracht van God lag in elk van zijn woorden.
Door een bijzondere schikking van God moest hij op een keer naar een ver land
vluchten, omdat de mensen in zijn eigen land hem naar het leven stonden. In het
vreemde land moest hij in een spelonk van een hoge berg wonen, die hem voor de
blikken van de mensen verborg. Toen hij al geruime tijd in de spelonk woonde,
waarin hij zich voedde met allerlei wortels, bad hij tot God of Hij Zich slechts één
keer aan hem zou willen laten zien, dan zou hij met vreugde in de spelonk sterven.
[7] Toen hoorde hij een stem, die tegen hem zei: 'Ga bij de ingang van de spelonk
staan, want daar zal Ik voorbijgaan!'
[8] Toen ging de profeet bij de ingang staan en wachtte tot God voorbij zou komen.
En zie, toen de profeet zo stond te wachten, kwam er een geweldige storm, die zo
krachtig langs de grot loeide dat hele rotsmassa's als kaf voor hem uit stoven!
[9] Toen dacht de profeet: 'Ah, dat was dus God! God bevindt Zich dus in die
geweldige storm en maakt Zich zo aan de mensen kenbaar!’
[10] Maar meteen zei een stem tegen hem: 'Je vergist je! In de storm was God niet.
Wacht maar, God komt nog wel voorbij!’
[11] Toen wachtte de profeet. En zie, niet lang na de storm trok er een geweldige
vlammenzuil, dus een machtig vuur, langs de grot, en de profeet zei: 'God, U
openbaart Zich dus in het vuur aan ons mensen?'
[12] En weer sprak een duidelijke stem: 'Nee, ook in het vuur ging God niet langs
de grot! Maar wacht! Nu zal God pas voorbij komen!'
[13] En de profeet wachtte met angst en beven. Terwijl hij zo wachtte, trok een
zacht ruisen langs de ingang van de spelonk, en in dit zachte ruisen was God.
[14] En de stem sprak weer: 'Wie God wil zien, moet Hem in de liefde, de
deemoed, de zachtmoedigheid, het geduld en de ontferming zoeken; wie Hem
ergens anders en met andere middelen en op andere wegen zoekt, vindt God niet!’
[15] En kijk, wat die stem tegen de grote profeet in die spelonk heeft gezegd, zei ik
nu ook tegen jullie, en ik heb jullie de ware weg gewezen! Als jullie de enige, ware
God langs deze weg zoeken, dan zullen jullie Hem ook vinden, maar langs jullie
wegen nooit. Dát zeg ik jullie! - Hebben jullie dat begrepen?'
101 Over de Indische godsdiensten
[1] Daarop zei de magiër: 'Ja, lieftallige en onbegrijpelijk wijze jonge vriend! Je
bent nog maar nauwelijks zestien jaar, hoe ben je op die jeugdige leeftijd al tot een
wijsheid gekomen, die ik zelfs bij mensen van rijpere leeftijd nooit heb gezien?
Welke school heb je bezocht en wie was je meester?'
[2] Rafaël zei: 'Dat wordt door geen enkele leraar in welke school ter wereld dan
ook onderwezen, maar dat leert Gods geest aan degene, die Hem boven alles
liefheeft en zijn naaste als zichzelf Jullie zeggen ook wel, dat jullie je volk uit
liefde beliegen en bedriegen en het daardoor een grote weldaad bewijzen, omdat
het anders volgens jullie mening zou moeten wanhopen; maar ik zeg jullie, dat dat
een grote vergissing is. Er zijn bij jullie volk al heel veel door God verlichte
mensen die, in hun hart net zo weinig waardering voor jullie hebben als ik. Maar zij
zijn erg bang voor jullie straf en boete oplegging, en doen daarom uiterlijk nog
alsof zij jullie erg hoogachten; maar van binnen verachten zij jullie meer dan de
dood zelf, en daar hebben ze ook alle reden voor. Als jullie echter zo spoedig
mogelijk zouden beginnen jullie vele domheden en onnodige wreedheden één voor
één na te laten en dat wat ik jullie gezegd heb daarvoor in de plaats te stellen, dan
zou het volk jullie meer prijzen en eren dan nu.’
[3] De magiër zei: 'Ja, ja, je hebt helemaal gelijk als het maar alleen van ons afhing;
want wij, volgelingen van de Zientu Viesta {Zuivere Visioenen) en het Zan-skrit
zijn eigenlijk helemaal niet zo wreed en hebben veel medelijden met de mensen.
Maar eigenlijk zijn het de volgelingen van de heel erbarmelijke Zou Rou Az To*
(*Zoroaster)(Waarom woel je?), die de godheid in het vuur plaatste, die in hun leer,
zeden en gebruiken alle mogelijke wreedheden ten opzichte van hun volk begaan.
Wij hebben hen wel tot aan de kusten van de grote zee verdreven, maar helemaal
vernietigen konden we hen niet. En omdat zij ons opperpriesterschap toch ook ten
dele aanhielden en zich aan ons onderwierpen, werden zij door ons geduld, maar
nooit als rechtvaardig beschouwd. Wat dus onze Opper-Indische volkeren betreft,
die zouden langzaam maar zeker wel tot iets beters te brengen zijn, maar de
kustbewoners en aanhangers van de Woeler nauwelijks, omdat zij te sterk in
waanideeën zijn gaan geloven.
[4] Wij, die hier van jou de zuivere waarheid hebben gehoord, zullen wel alles in
het werk stellen om deze waarheid ook geleidelijk aan de andere mensen bij te
brengen; maar natuurlijk moeten we de volle waarheid van de leer die je ons
gegeven hebt eerst aan onszelf toetsen. Blijkt het allemaal waar te zijn, dan zal het
ons niet ontbreken aan ijver; mocht jouw leer echter, tegen onze verwachting in,
niet daadwerkelijk waar blijken te zijn, dan zullen we jou weliswaar altijd hoog in
ere houden en bedenken dat we de verwezenlijking van hetgeen jij ons in zekere
zin beloofd hebt, nog lang niet waardig zijn; maar aan het tot nu toe nog altijd
rustige volksgeloof zullen we dan niet gaan tornen.
[5] Als we echter een ook maar enigszins houdbaar spoor van de ware God
gevonden hebben, dan zullen we ons zo ijverig mogelijk inzetten om dat ook op
een gepaste wijze, voorlopig in ieder geval aan het betere en meer verlichte deel
van het volk, mee te delen. Hiermee hebben we deze zaak nu snel en zo goed
mogelijk geregeld. En jou, jonge, allerliefste wijze vriend, danken wij ten zeerste
voor je serieuze moeite en laat ons de geheiligde herinnering aanjou en aan dit uur
getrouw in ons hart bewaren! Die zal ons voortdurend tot troost zijn op al onze
verre en moeizame levenspaden!
[6] Jij, die het onuitsprekelijke geluk hebt om reeds op zo'n jonge leeftijd de enig
ware God en de onsterflijkheid te hebben leren kennen, gedenk dan ook onze
geestelijke armoede als je voor je heilige en eeuwige Schepper zult staan. Vraag
Hem of Hij ons arme Indiërs ook het ware licht van het leven van onze ziel zou
willen schenken, en ook Zijn heilige wil aan ons bekend zou willen maken!’
102 Het sterke vermoeden van de drie magiërs
Op wonderbaarlijke wijze wordt de diamant gehaald
[1] Tijdens deze afscheidswoorden van de magiër kregen alle aanwezigen en ook Ik
tranen in de ogen, en Ik gaf Rafaël en Lazarus een teken, om de magiërs nog niet te
laten gaan; want Ik wilde nu dat zij op deze avond de Verborgene zouden vinden en
nader zouden leren kennen.
[2] Rafaël en Lazarus gingen nu op de drie mannen toe, die juist weg wilden gaan,
en Rafaël zei met een werkelijk hemels vriendelijke gelaatsuitdrukking en stem:
'Waar willen jullie nu heen? Kijk, de zon staat al laag aan de horizon, en jullie
gevolg is in de stad goed gehuisvest, dus kunnen jullie best vannacht bij ons
blijven; want ook hier is een goede herberg!’
[3] De magiër zei: 'O, beste, hemelse jonge vriend! Niet alleen deze nacht, maar
nog heel veel nachten en dagen zouden we in je nabijheid willen blijven en nog
heel veel waarheden vanje willen horen. Maar we vinden onszelf nu veel te
onwaardig omjouw tegenwoordigheid, die voor ons zo buitengewoon geheiligd is,
nog langer te verdragen en jou en dit hele zeker ook godvruchtige gezelschap,
lastig te vallen. Maar als jullie dat wensen, zullen we zeker met heel veel genoegen
aan die wens gehoor geven. Wat wij zullen gebruiken zullen we ook zonder meer
betalen, zoals dat onder eerlijke mensen hoort.’
[4] Toen zei Lazarus: 'Bij mij zal de rekening gemakkelijk te betalen zijn; voor
jullie logies zal prima gezorgd worden!’
[5] Dat stelde de drie volkomen gerust, alleen meende de hoofdmagiër, dat een van
hen naar de stad moest gaan om aan de anderen mee te delen dat zij drieën deze
nacht op de berg door zouden brengen.
[6] Maar Rafaël zei: 'Dat is niet nodig, want dat is al gebeurd!'
[7] De magiër vroeg: 'Hoe zou dat kunnen? Voorzover ik weet, is er nog geen bode
naar beneden, naar de grote stad gestuurd, en ook al zou dat het geval zijn, dan kan
hij immers niet weten in welke herberg zij hun intrek hebben genomen.’
[8] Rafaël zei: 'Maken jullie je daar maar geen zorgen over; want voor ware
vrienden van de enig ware God is er op deze wereld absoluut niets onmogelijk!
Ikzelf heb dat al aan je metgezellen meegedeeld, en hier heb je je gouden beker,
waarvan de rand met diamanten, robijnen en smaragden versierd is, dan kun je
daaruit wijn met ons drinken! Op de onderkant staat het teken van je naam
gegraveerd.’
[9] Toen de magiër dat zag, zei hij: 'We hebben ons doel bereikt; want zoiets kan
alleen maar een God! Hier staan ons nog onvoorstelbaar grote dingen te wachten!’
[101 Rafaël zei: 'Daar kon je wel eens gelijk in hebben! Maar houd mij niet voor
Degene die jullie reeds zo lang gezocht hebben! Hier kunnen jullie Hem echter
vinden! En nu niets meer daarover!'
[11] Daarmee stelden de magiërs zich voorlopig tevreden en zij dachten goed na
over alles wat er gezegd was.
[12] Toen de zon vervolgens onder de horizon was verdwenen, zei onze Lazarus
tegen de magiërs: 'Beste vrienden, deze verschijnselen hier verwonderen jullie wel,
maar ik zegje, dat dat allemaal maar een heel klein begin is van alles wat jullie nu
in deze goede gemoedsgesteldheid zullen meemaken. Oefen je nu meteen in
geduld, zachtmoedigheid en ware deemoed, dan zullen jullie veel zegen van hier
naar jullie verre rijk meenemen! En wat jullie hier zullen verteren, is reeds rijkelijk
betaald.'
[13] De magiër zei: 'Heer des huizes, wie heeft er voor ons betaald?'
[14] Lazarus zei: 'Vraag daar niet naar, want dat heeft reeds Hij betaald aan Wie
alle schatten der aarde toebehoren!’
[15] De magiër zei: 'Ook die van ons grote rijk?'
[16] Lazarus zei: 'Ja, ook die van jullie grote rijk!'
[17] De magiër zei: 'Kent u dan onze onmetelijke aardse schatten?'
[18] Lazarus zei: 'Ik niet, maar deze jongeman hier heel zeker, en iemand anders in
dit gezelschap nog veel beter!’
[19] Toen zei de magiër tegen Rafaël: 'Wanneer ben je dan bij ons geweest, dat je
dat allemaal zo precies kunt weten?'
[20] Rafaël zei: 'Kijk, thuis heb je een grote diamant van onschatbare waarde,
gerekend naar jullie aardse maatstaven, en die steen heb je zo opgeborgen dat
behalve jij, niemand in heel Indië er iets vanaf kan weten!’
[21] Toen keek de hoofdmagiër hem verbaasd aan en zei: 'Ja, dat is waar!
Lieftallige jongeman, kun jij mij ook beschrijven hoe hij er uit ziet?'
[22] Rafaël zei: 'De beste beschrijving zal wel zijn als ik jouw waardevolle steen
direct hierheen haal en je hem, net als zoëven je gouden beker, in handen geef! Let
nu goed op, hoe lang ik voor dit doel weg zal blijven!'
[23] De magiër zei: 'Jongeman, als je dat kunt, ben je geen mens meer, maar een
god! Want van hier naar ons land is het zeker meer dan zeventig dagreizen, en jij
wilt mij de steen als het ware in een enkelogenblik hier overhandigen?! Als dat
mogelijk is, kan dat niets anders dan een zuiver godswonder zijn!’
[24] Rafaël zei: 'Wel, hoe lang ben ik weggeweest?'
[25] De magiër zei: 'Tot nu toe nog geen enkel ogenblik!'
[26] Rafaël zei: 'Hier heb je echter toch je waardevolle steen! Kijk maar heel
precies of het wel dezelfde is waarover we zojuist gesproken hebben!'
[27] Rafaël overhandigde de steen aan de magiër, en deze viel bijna flauw toen hij
de hem maar al te bekende steen zag. Hij was buiten zichzelf van verbazing en
keek nu eens naar de steen en dan weer naar Rafaël en wist zijn kalmte niet te
herwinnen.
103 De weg naar de levensvervolmaking
[1] Na een lange tijd van opperste verbazing zei de magiër: 'Wonderlijk machtige
jongeman! Als jij geen God bent, dan kan ik me geen God meer voorstellen; want
deze beide daden van jou zijn voor een geschapen mens, die uit een vrouw geboren
is, onmogelijk. Daarvoor is de almachtige kracht nodig van een ware God! Dit is
mijn beker en dat mijn onschatbare, waardevolle diamant, zoals er maar weinige
zullen zijn. Hij moet wel door de lucht hierheen gekomen zijn en dus die zeer grote
afstand sneller dan een bliksem afgelegd hebben. Maar dan had men toch bij zijn
aankomst een suizend geluid moeten horen! Maar niets van dat alles; met
ontzaglijke snelheid en zonder enig geluid was de steen er!Ja, hoe moet je je
voorstellen dat dat voor een mens mogelijk is? Kort en goed, we hebben in jou de
God, die eeuwig voor ons verborgen was, tenslotte toch gevonden! Maar nu is
alleen jouw almachtige kracht nog in staat om ons hier bij je weg te krijgen!'
[2] Rafaël zei: 'O vrienden en broeders, want dat zijn jullie nu van mij, houdt mij
toch voor niets meer dan een mens die door Gods genade meer volmaakt is dan
jullie zelf nu nog zijn! Wat ben ik vergeleken bij God? Een krachteloos absoluut
niets! Alles wat ik doe, doe ik alleen maar door de geest van God, die mijn innerlijk
vervult, omdat het vol is van de liefde tot God en daardoor ook vol van Gods wil.
Wat deze wil van God in mij dus wil, gebeurt; want het woord en de wil van God is
het eigenlijke echte iets, het zijn en bestaan van alle dingen en wezens, en het is
alom de volbrachte daad zelf.
[3] In mij is echter slechts een vonkje van Gods geest; maar dat staat in verbinding
met de eeuwige oneindige geest van God. En wat de eeuwige oneindige geest van
God wil, dat wil ook het nauw met Hem verbonden vonkje in mij, waarvan ik mij
altijd bewust ben, en dat niets anders kan willen dan wat God wil, en dus gebeurt
ook ogenblikkelijk wat Gods geest in mij wil.
[4] In jullie ligt weliswaar ook diezelfde vonk verborgen, maar nog zoals de
levende kiem in een zaadkorrel. Zolang de zaadkorrel niet in de aarde komt, blijft
hij schijnbaar dood; pas wanneer in de aarde al het buitenste en stoffelijke wegvalt
en alleen de zielesubstantie ervan zich met de levende kiemgeest verenigt, begint
die geest werkzaam te worden, en doet wonderen die jullie al talloze malen gezien
hebben.
[5] Maar zo moet ook de stoffelijke mens door de vrije wil van zijn ziel al het
materiële streven in zichzelf als het ware doden en vernietigen. Hij moet aan niets
wat van de wereld is meer op een bepaalde manier gehecht zijn. Zijn streven moet
zijn: God steeds meer te erkennen, lief te hebben en de wil van God, die hem
geopenbaard is, in alles te vervullen, ook al zou dat de ziel en haar lichaam nog
zulke grote offers kosten.
[61 Daardoor wordt dan de goddelijke geest in de mens vaardig, vult weldra de hele
mens, maakt hem aan God gelijk en geeft hem alle kracht en macht en het eeuwige
onverwoestbare leven.
[7] Daarom heb ik jullie al eerder gezegd, dat een mens God als de eeuwige liefde,
wijsheid en waarheid, ook alleen maar door de zuivere liefde tot Hem en door de
waarheid daaruit kan vinden, en verder op geen enkele andere manier [8] Hang
maar eens een zaadkorrel in de lucht en al laat je hem nog zo door het felste
zonlicht beschijnen, hij zal verdrogen, niet ontkiemen en geen vrucht dragen! En
kijk, zo vergaat het ook een mens die God in het uiterlijke licht van de wereldse
wijsheid zoekt! Hij verdroogt en verkommert daarbij, en al zijn ijdele moeite en
werk is voor niets geweest.
[9] Wanneer een nog levende en gezonde zaadkorrel in de aarde gelegd wordt, is
dat een beeld en een gelijkenis en betekent zoveel als: een mens moet beginnen met
alle zinnelijke wereldse lusten te verloochenen! Hij moet vol deemoed,
zachtmoedigheid, geduld, liefde en erbarming voor zijn medemensen worden, dan
zal hij daardoor ook vol liefde tot God worden! Zodra de mens dat is, ligt hij reeds
als een goede levensvatbare en kiemkrachtige zaadkorrel in de aarde van het ware
leven. Hij wordt helemaal door zijn geest uit God doordrongen, die hem laat
opgroeien en rijp worden voor het eeuwige leven uit God en voor het aanschouwen
van God.
[10] Wie dat bij zichzelf tot stand brengt, heeft God, die anders eeuwig verborgen
is, gevonden en zal Hem dan ook nooit in der eeuwigheid meer verliezen. Zo heb ik
dat gedaan en ben nu wat ik ben, en de velen die jullie daar voor je zien, zijn dat
voor het grootste deel ook of nog meer dan ik. Als jullie dat zullen doen, zullen ook
jullie hetzelfde bereiken; maar dan moeten jullie nog wel heel veel wereldse zaken
geheel en al uit jezelf verbannen. - Hebben jullie mij goed begrepen?'
104 De schuld van de magiërs
[1] De hoofdmagiër zei: 'Ja, het begint mij nu een beetje te dagen; maar
voortdurend komt de vraag bij mij op, waarom wij al deze verheven en goddelijk
ware zaken met goedvinden van de enige, ware en beslist alwetende God niet reeds
lang als een openbaring hebben gekregen. Sinds onheuglijke tijden smachten wij
reeds in onze nacht en grote duisternis, en wij hebben hetgeen wij nu gevonden
hebben, toch altijd gezocht. Wij zijn toch ook mensen, en hebben God onder de
veelzeggende naam Delailama (schept en vernietigt) ook altijd aanbeden en vereerd
en hebben de leer van Zorouasto niet aangenomen, en toch hebben wij als priesters
nooit enige openbaring gekregen. En dat was dan ook de oorzaak, dat juist wij,
priesters, alle geloof verloren hebben, hoewel wij het volk voortdurend vast lieten
geloven. Wat was daarvan dan de eigenlijke reden? Lag er dan al van oudsher een
zekere geheime vloek op ons, of waren wij, zonder dat te willen, daar zelf de
schuld van, of was dat de schuld van ons klimaat?'
[2] Rafaël zei: 'Noch de een of andere oude vloek en evenmin jullie klimaat, maar
enkel jullie zelf! Niet slechts éénmaal, maar heel vaak en vele keren zijn er bij
jullie mensen gewekt om jullie er op te wijzen dat je je op de verkeerde weg
bevond. Wat hebben jullie echter met die mensen gedaan? Jullie hebben ze als
ketters van jullie domme leer verdoemd en als jullie ze te pakken konden krijgen
was geen marteldood gruwelijk genoeg om hen als afschrikwekkend voorbeeld uit
de wereld te helpen. De reden daarvoor lag in jullie onbegrensde hoogmoed en
jullie onverzadigbare heerszucht.
[3] God, de Heer van de oneindigheid, had Zich aan jullie moeten openbaren, zodat
jullie dan, als het jullie beliefde, het volk druppel voor druppel de openbaring
hadden kunnen bijbrengen, dus in één uur nauwelijks zoveel als jullie in één
ogenblik voor een vol millennium ontvangen hadden. Maar God was het daar
helemaal niet mee eens en gaf jullie in plaats van het licht uit de hemelen de
duisternis van de hel, waarin jullie je voor het allergrootste deel nog bevinden. En
de schuld daarvan ligt bij niemand anders dan alleen bij jullie zelf!
[4] Want God is in Zijn oerwezen Zelf de hoogste en zuiverste liefde. Hij is in de
allerhoogste graad vriendelijk, deemoedig en lankmoedig, en vol geduld,
zachtmoedigheid en erbarming. Hij veracht alles wat maar op wereldse praal lijkt.
De hoogmoed van de mensen is Hem een gruwel en de heerszucht is overal
aanwezig in de hel, waarover jullie het volk ontzettend veel slechte dingen hebben
voorgehouden; want ook in de hel wil iedere slechte geest heerser zijn, omdat de
duivels in de hel zonder leugen, bedrog, hoogmoed en heerszucht niet kunnen
bestaan en geen leven hebben. Vraag jezelf nu eens af of het bij jullie ooit anders
was! Omdat het echter zo was, hoe had er bij jullie dan ooit een goddelijke
openbaring plaats kunnen vinden?!
[5] Jullie meenden weliswaar in de wereldse blindheid van je goede leventje dat
een God Zich, als het allerhoogste wezen, alleen maar zou kunnen openbaren aan
de ingebeelde allerhoogste heersers van deze wereld; want de waarde van iemand
uit het volk achten jullie veellager dan die van een dier. Maar daarmee vergisten
jullie je deerlijk; want God is juist de deemoedigheid, de zachtmoedigheid, het
geduld, de eeuwige liefde en de erbarming Zelf, en is altijd alleen maar diegenen
toegedaan die net zo zijn als Hij Zelf van eeuwigheid was, en Zijn eeuwige, heilige
spreuk luidt: 'Laat de kleinen en geringen tot Mij komen; want van hen is het
hemelrijk, het rijk van de liefde, de wijsheid, de waarheid en het eeuwige leven!'
[6] En zie, dat hebben de geringsten uit het volk jullie nog vanaf de brandende
houtstapels verkondigd, en jullie hebben hun daarvoor de mond met stenen
dichtgeslagen, of, als zij zich nog in jullie handen in de kerkers bevonden, hebben
jullie in plaats van naar hen te luisteren, hun tong met gloeiende tangen uit hun
mond gescheurd! Zeg eens wat God dan nog meer voor jullie had moeten doen, als
jullie onbegrensde heerszucht zo omging met diegenen die God voor jullie, blinden,
had gewekt! Hoeveel duizenden werden er meer dan gruwelijk door jullie
gemarteld, die, zoals gezegd, God voor jullie had gewekt, en jullie durven nog te
vragen, hoe het komt dat jullie nu pas hier de Verborgene hebben gevonden, weliswaar tot nu toe nog maar ten dele!
[7] Lees je geschiedenis en je zult volkomen naar waarheid bevestigd vinden wat ik
jullie nu heb gezegd! Maar zeg daarna: 'O grote God, vergeef het onze grenzeloze
blindheid, dat wij altijd hels tegen U gezondigd hebben! Wij alleen zijn schuldig
aan onze langdurige blindheid! Geef ons nu Uw licht, opdat wij U, o Heiligste,
mogen vinden!', dan zal de Heer jullie zonden vergeven en genade voor recht laten
gelden! – Hebben jullie mij goed begrepen?'
105 De magiër vraagt naar de weg van de openbaring
[1] De magiër zei: Ja, nu pas begrijpen we het beter; want we dachten eerst nog te
veel volgens onze vanouds vertrouwde menselijke voorstellingen, volgens welke
wij de zaak zo bekeken, dat God als het allerhoogste, als het ware boven alle
sterren wonende wezen, Zich op deze aarde alleen maar aan die mensen zou
kunnen openbaren, die dank zij hun hoogst mogelijke aanzien hier op aarde in
zekere zin in rang aan Hem gelijk waren. Als dan de een of andere heel eenvoudige
persoon pretendeerde van God Zelfeen openbaring te hebben ontvangen, dan werd
zo'n verklaring door de priesters als een hoogst strafbare misdaad tegen de
eindeloze heiligheid en majesteit van God beschouwd en verdoemd, en de
eenvoudige profeet moest die misdaad meestal met de dood bekopen. Dat is helaas
maar al te waar.
[2] Maar God wist toch ook wel dat het zo met ons priesters gesteld is! Had Hij
Zich dan niet een keer aan een opperpriester zodanig kunnen openbaren dat deze
had moeten inzien dat die openbaring van God kwam, waarbij God in die
openbaring duidelijk had kunnen aangeven wat Hij van een priester en wat van een
leek verwachtte? Als zoiets ooit gebeurd zou zijn, dan zou er waarschijnlijk geen
enkele arme, kleine profeet ter dood zijn veroordeeld vanwege een openbaring die
hem door God was gegeven; want dan zouden immers alle priesters van hogerhand
geweten hebben dat ook een heel gewoon mens,ja zelfs een slaaf, of zelfs een
vrouw, van God een openbaring kan krijgen. Dan zouden zulke mensen door geen
enkele priester ooit meer zijn vervolgd, maar daarentegen hoog zijn geëerd, en
iedereen zou gelovig naar hem geluisterd hebben. Maar wij kunnen ons echt niet
herinneren dat bij ons ooit een opperpriester zo'n openbaring en aanwijzing van
God heeft gekregen.
[3] En juist omdat zoiets nooit gebeurde, moesten we immers blijven bij hetgeen
van oudsher bij ons was ingesteld. Als ik dat nu zo rustig verstandelijk beschouw,
dan komt het mij voor dat wij priesters toch niet helemaal alleen de schuld zijn van
onze heilloze, lange levensduisternis, maar ook het bijna eeuwige ontbreken van
een hogere, duidelijk herkenbare openbaring, komende en uitgaande van God,
natuurlijk aan de persoon van een opperpriester of een koning, of aan beiden
tegelijk, wat duidelijk nog meer resultaat gehad zou hebben.
[4] Dat is natuurlijk alleen maar mijn mening, en ik heb helemaal niet de bedoeling
deze als de enig juiste te doen gelden; maar als ik het met mijn menselijke verstand
bekijk, komt het mij voor, dat wanneer een goddelijke openbaring aan het volk
gegeven wordt door mensen die bij het volk al sinds onheuglijke tijden hoog in
aanzien staan, het duidelijk meer uitwerking zou hebben dan wanneer deze
voornamelijk gegeven wordt aan mensen die tot de onderste laag van het volk
behoren en ook de middelen niet hebben een openbaring, ook al is die nog zo waar
en juist, aan de andere mensen over te brengen, en wel het allerminst als voorschrift
voor de priesters en koningen. Als een openbaring de weg van bovenaf naar het
volk zou volgen, dan zou daarmee toch beslist veel en eigenlijk haast alles
gewonnen zijn. Wat zeg jij, jonge, goddelijk wijze en machtige vriend daarvan?'
106 De leiding van het Indische volk
[1] Rafaël zei: 'Dat de mening die je hier naar voren brengt niet zo dwaas klinkt,
komt omdat jullie je zoveel nutteloze kunsten en wetenschappen hebben eigen
gemaakt; maar op jullie geschiedenisboeken ligt het stof duimendik en omdat jullie
dat stofheilig achten, lezen jullie je geschiedenis niet en weten jullie dus ook niet
wat er vóór jullie allemaal heeft plaats gevonden.
[2] Maar ik zegje, dat God, de Waarachtige, Zich in het begin van jullie bestaan
meer dan duizend jaar lang steeds aan jullie Oudsten en aartsvaders heeft
geopenbaard. Een tijdlang ging het heel goed; maar toen na verloop van tijd de
Oudsten en aartsvaders te rijk werden en te veel aanzien kregen, begonnen zij naast
de geboden van God ook hun eigen wetten als openbaringen van God in te voeren,
en het volk geloofde er in en hield zich eraan.
[3] Maar al te gauw echter begonnen hun wereldse wetten de goddelijke helemaal
te verdringen, en wel zodanig, dat alle vermaningen om tot de ware God terug te
keren bij de te heerszuchtig en hebzuchtig geworden priesters en aartsvaders geen
enkel succes hadden. Toen wekte God bij het volk zieners en profeten op, om alle
hooggeplaatsten en machtigen te vermanen, die vanwege hun wereldse lusten God
helemaal de rug hadden toegekeerd en het arme volk met hun wereldse wetten op
ondraaglijke wijze belastten.
[4] Maar de groten en machtigen grepen de profeten, geselden hen aanvankelijk en
dreigden hen harder te straffen, als zij het ooit weer zouden wagen om voor hen of
ook voor andere mensen op te treden en te prediken als door de ware God gewekte
en geroepen zieners en profeten.
[5] De zieners en profeten deden tekenen, en voorspelden wat de groten en
machtigen zou overkomen, als zij in hun goddeloosheid zouden blijven. Maar ook
dat hielp niets. De zieners en profeten werden gegrepen, gemarteld en gedood;
sommigen vluchtten, en de geest van God bracht hen naar een plaats waar niemand
hen vinden kon. Uit hen ontstonden toen de eigenlijke Pirmandiërs, hoewel hun
ontoegankelijke dalen ook daarvoor al door eenvoudige natuurmensen bewoond
werden.
[6] En zie, dat gebeurde reeds heel lang voor jullie tijd en omdat jullie dus God
helemaal verlaten hebben, heeft God ook jullie verlaten, - en dat is de reden van
jullie langdurige nacht van het gericht en de dood van jullie zielen!
[7] Voor jezelf heb je nu wel het levenslicht gevonden; maar in jullie land en rijk
zal het nog lang niet gaan schijnen. Want als jullie het alleen maar Voor jezelf zult
aanwenden, zul je weinig aan dit licht hebben; als jullie het licht echter ook bij het
volk willen brengen, zullen jullie in botsing komen met het volk en zijn heersers.
Men zal niet naar jullie luisteren, en als je aandringt, zullen jullie vervolgd worden
zoals jullie alle zieners en profeten vervolgd hebben.’
[8] De magiër zei: 'We zien de volle waarheid in van wat je zegt; maar wij drieën
en ons gevolg dragen aan de verslechtering van onze godsdienst werkelijk de
minste schuld, want wij zagen het kwaad immers allang in en trokken daarom de
wereld in om de waarheid te zoeken en te vinden, die wij hier op de meest
wonderbaarlijke wijze hebben gevonden.
[9] Als het er in ons land echter werkelijk zo slecht voorstaat - waaraan wij nu geen
moment langer kunnen twijfelen -, vraag ik me af wat we daar dan moeten doen.
Moeten we hetgeen we hier gevonden hebben alleen voor onszelf behouden, of
moeten we op een geschikte tijd en op de juiste plaats onze vrienden en lotgenoten
er iets over vertellen? Want als wij de waarheid kennen en er ook beslist streng
naar zullen leven en handelen, en tegelijkertijd thuis toch met de boze onzin
moeten meedoen, dan zullen we immers nog ergere volksbedriegers zijn dan ooit
tevoren, toen wij de waarheid niet kenden.
[10] Eertijds dachten wij het volk een weldaad te bewijzen, toen wij het zo grof en
zo hard mogelijk bedrogen en belogen hebben. Maar nu ligt de zaak heel anders.
Wij kennen en hebben nu het echte en volledig ware levenslicht en moeten thuis
voor het volk toch nog de oude leugenaars en bedriegers blijven, -zouden wij dan in
't geheim alleen voor onszelf op de lichte levensweg verder kunnen gaan? Nee, nee,
vriend, dat zal beslist niet meer gaan! Eerder gaan we met onze schatten, vrouwen,
kinderen en bedienden tot aan het westelijke eind van de wereld, om daar
ongestoord volgens de erkende waarheid te leven! -Machtige en wijze vriend, wat
vind jij ervan? Geef ons toch goede raad, goddelijk machtige, wijze jongeman!'
[11] Rafaël zei: 'Ja, beste vrienden, want dat zijn jullie nu ook voor mij, nu wordt
zelfs voor iemand zoals wij een echte goede raad duur! Er zijn er in jullie land en
rijk weliswaar nog velen, die nu zouden willen hebben wat jullie hier nu al
gedeeltelijk hebben gevonden; maar als zij het van jullie gekregen hebben, zullen
ook zij niet meer in de Indische landen en rijken kunnen leven. Want daar heerst de
volmaakte hel en in de hel kan de hemel in de mens moeilijk bereikt worden, omdat
er voor de mens die zich tot de waarheid wil bekeren, overal duizend hindernissen
op de loer liggen, die zich vijandig tegen hem opstellen en hem ook van alle kanten
achtervolgen.
[12] Jullie kunnen dus wel naar jullie Indië terugkeren en met alle voorzichtigheid
bij vrienden, die je daarvoor geschikt acht, proberen of zij de waarheid verdragen.
Wie deze aanneemt, laat die dan niet langer in het land van de nacht en het gericht
van de hel blijven, anders wordt hij er meteen weer door verslonden! Maar als jullie
terwille van jullie eigen levensvervolmaking niet meer naar jullie land terug willen
gaan, dan zullen jullie morgen en overmorgen gemakkelijk een aantal
uitwijkmogelijkheden vinden, waar jullie heen kunnen gaan om je daar te vestigen.
Dat is nu mijn raad, het een of het ander, jullie kunnen doen wat jullie het beste
lijkt.'
[13] De magiër zei: 'Die keus zal voor ons niet moeilijk zijn! Als onze vrienden het
ware levenslicht even serieus nemen als wij, en als ook zij vermoeden dat dat licht
in het verre westen ergens gevonden kan worden, zullen zij dat wel op gaan
zoeken; vinden zij dat licht echter niet zo belangrijk als wij, laten zij dan maar in
hun nacht en dood blijven! Maar één ding zullen wij toch voor hun heil doen: we
hebben veel dienaren bij ons; daarvan kunnen wij er een aantal naar huis
terugsturen. We geven hun geheime brieven mee in een taal die behalve de
priesters niemand kent. Als onze vrienden zich daar wat van aan zullen trekken,
dan moeten ze ons volgen en ook naar het licht komen; trekken ze zich er echter
niets van aan, dan moeten ze maar in hun nacht blijven! -Heb ik juist geoordeeld of
niet?'
[14] Rafaël zei: Ja, dit keer heb je juist geoordeeld! -Maar jullie hebben thuis
immers nog grote aardse schatten. Wat moet daarmee gebeuren?'
[15] De magiër zei: 'Goddelijke vriend! De voornaamste schatten hebben we bij
ons, - de grootste schat hebben we hier gevonden, die ons liever is dan alle landen,
rijken en schatten ter wereld! Maar wat nog thuis is, moeten de bedienden die
eventueel door ons naar Indië teruggezonden worden, nemen en onder elkaar
verdelen, zoals wij aan zullen geven, zodat zij onder elkaar geen strijd en ruzie
krijgen; daarna kunnen zij ons weer volgen. Hier zullen zij horen .waar wij
heengegaan zijn. En ik geloof dat het zo helemaal in orde is!’
[16] Rafaël zei: 'Zeer zeker, dat is heel goed! Doe dat, dan zullen jullie gezegend
worden! Maar denk nu na over watje van mij gehoord hebt en maak je in je hart
klaar voor grotere dingen. Ik en deze vriend van mij zullen nu weggaan en voor een
goed avondmaal zorgen.’
[17] Daarop gingen Rafaël en Lazarus naar huis en regelden alles, want het was al
tamelijk donker geworden.
107 De openbaring in Indië
[1] Toen zei Agricola tegen Mij: 'Maar Heer en Meester, ik dacht dat Indië een land
was van wonderen en hoge beschaving, op de wijze van de oude Egyptenaren, een
rijk waar het moet wemelen van kunst en hogere kennis. En nu blijkt, dat daar het
absolute tegendeel heerst van wat ik mij van het grote Indië heb voorgesteld! O
Heer, wanneer zal dit volk dan wel tot het levenslicht komen?'
[2] Ik zei: 'Ook voor dat volk zal gezorgd worden; maar het is er nu nog lang niet
rijp voor. Het gewone volk is echter erg gehoorzaam en ook zeer geduldig en op
zijn manier vroom en het heeft een vast geloof. Als men het dit nu af zou nemen,
zou men het doden en dat zou slecht zijn voor de ziel van het volk. Het is daarom
nu nog raadzaam, Indië niet al te zeer te verlichten vóór de juiste tijd, wel moet het
van tijd tot tijd druppelsgewijs gevoed worden en het is ook al gevoed, waarom
men daar ook heel speciale wijze mannen en zieners vindt, zoals de eigenlijke
joden ze nu niet meer hebben. En deze wijzen en zieners verspreiden ook al een
heel goed schemerlicht bij vele mensen. Zonder zo'n schemerlicht zouden deze drie
de verre weg hierheen niet gevonden hebben.
[3] Toen Ik in deze wereld in Bethlehem in een schapenstal geboren werd, kwamen
uit datzelfde morgenland ook drie wijzen, die Mij als eersten een groet brachten en
Mij goud, wierook en mirre offerden, waarna zij weer naar hun land terugkeerden;
en enige tijd geleden kwamen zij nogmaals, en deze waard en buurman van
Lazarus heeft hen gezien en gehuisvest. Dus daar zijn ook al wijzen, maar niet erg
veel!
[4] Bovendien zijn de Indische priesters ten opzichte van wijzen en zieners, die
zich wat op de achtergrond houden, nu niet meer zo streng als zij honderd jaar
geleden waren en nog heel veel strenger waren drie-, vier-, vijthonderd jaar
geleden; want een aantal grote epidemieën, die de zieners voorspeld hadden,
waarvan de Indiërs en vooral de groten en machthebbers voor twee derde deel het
slachtoffer werden, alsook grote aardbevingen, stormen en overstromingen hebben
de priesters en de koningen wat zachter en verdraagzamer gemaakt, hoewel zij in
het algemeen nog dezelfde oude grondbeginselen van onverdraagzaamheid en
barbaarse straffen aanhouden. En daarom zal het voor dit zinnelijke volk nog lange
tijd duren, eer het volledig rijp zal zijn voor een hoger licht.
[5] Rafaël heeft de drie magiërs helemaal volgens Mijn wil bewerkt en hij heeft ze
op die wijze ook gauw gewonnen, en dat was goed; maar vóór morgen mogen jullie
Mij niet helemaal aan hen bekend maken. -Daar komen Lazarus en Rafaël al terug;
ze zullen ons dadelijk voor de avondmaaltijd uitnodigen. Maar daarna zullen we
weer hierheen gaan om de schepping te beschouwen.’
[6] Nadat Ik dat gezegd had, was Lazarus al bij Mij en nodigde ons uit voor de
avondmaaltijd en Rafaël nam de drie magiërs mee. Toen wij in huis op onze oude
plaatsen aan tafel zaten, verbaasden de magiërs zich over de schitterende inrichting
van de grote eetzaal, maar nog meer over de speciaal voor hen gedekte tafel, die
prachtig was in zijn echt Indische overvloed, en waarop zich de kostbaarste
Indische avondspijzen bevonden.
[7] De hoofdmagiër stond op en zei tegen Lazarus: 'Maar edele vriend, waarom al
die verkwisting voor ons drieën? Voor dat geld konden vele arme mensen immers
jarenlang goed verzorgd worden! Hebben jullie dan geen armen in jullie land en in
deze stad?'
[8] Lazarus zei: 'O ja, die hebben we genoeg en ikzelf verzorg er velen!
Kijk, aan die lange tafel daar, langs de brede wand van deze zaal, zitten er al
minstens zeventig, en op mijn vele andere bezittingen vinden velen een onderdak,
passend werk en verzorging! En als er nog meer armen bij mij komen, vinden zij in
al mijn huizen een open deur. Wees daarom maar niet bezorgd. over de kleine eer
die ik jullie als vreemdelingen bewijs, door Jullie op Jullie eigen wijze te bedlenen!
Eet en drink nu naar hartelust!’
[9] Het drietal deed dat toen ook en verwonderde zich uitermate over de
buitengewoon goede smaak van de spijzen en de wijn, en ze verzekerden aan één
stuk door dat zij zoiets kostelijks nog nooit geproefd hadden.
108 Het verlangen van de magiërs naar de ware God
[1] Wij aten en dronken ook heel welgemoed; alleen werd er deze keer tijdens het
eten erg weinig gesproken. Alleen de Romeinen spraken in het Latijn over
verschillende zaken; verder was het aan alle tafels heel stil.
[2] Toen wij klaar waren met het eten, stond de magiër weer op en zei tegen
Lazarus: 'Vriend, wij drieën hebben nu heel uitzonderlijk lekker gegeten en
gedronken, en dat moet nu ook betaald worden! Noem nu het bedrag, dan zal ik het
zonder meer betalen!’
[3] Lazarus zei: 'Hebben jullie dan geen zout bij het brood gekregen?'
[4] De magiër zei: 'O ja, daar in een gouden vaatje zit nog wat er over is."
[5] Lazarus zei: 'Wel, dan is alles ook al betaald; want het is bij ons gebruikelijk,
dat een vreemde gast voor wie wij zelf zout neerzetten, niet hoeft te betalen. Prijs
daarom de enige, ware God; want Hij betaalt mij voor alles in eeuwigheid!’
[6] De magiër zei: 'Ja, vriend, daar heb je gelijk in! Hadden wij Hem ook maar
gevonden, zoals jullie Hem waarschijnlijk allemaal al gevonden hebben, dan
zouden wij Hem nog meer prijzen dan we nu kunnen doen! Maar we zijn ook al
meer dan tevreden dat we hier de volle zekerheid gekregen hebben, dat er een enig,
eeuwig ware God bestaat; want zonder zo'n God zou het die lieftallige jongeman
immers nooit mogelijk geweest zijn, ons enkele tekenen te laten zien die alleen een
God kan doen, en woorden te spreken die we zelfs nog nooit uit de mond van de
grootste wijze gehoord hebben.
[7] Ja, deze buitengewoon vriendelijke God, die jullie beter kennen dan wij , zij uit
al onze levenskrachten hogelijk geloofd en geprezen; want Hij heeft ons zeker met
Zijn heilige wil de weg hierheen gewezen, en heeft Zich door jullie nader en
duidelijker aan ons, blinde zoekers, geopenbaard, dan ooit tijdens ons jarenlange
zoeken naar Zijn mogelijke bestaan.
[8] Ja kijk, vriend, jouw huis hier ziet er in alles ook zo goed verzorgd uit, dat je
daaruit kunt opmaken - ook al zou men jou niet kennen -, dat je een zeer
vermogend en zeer wijs huisvader moet zijn! Maar als men je huisgenoten naar je
zou vragen en zij dan met de beste wil van de wereld helemaal niets zouden kunnen
vertellen over je bestaan, dan zou dat zeker iets heel onbehagelijks zijn, wat het
hart droevig zou stemmen. Want wanneer een huis zonder twijfel toebehoort aan
een wijs huisvader en op zo'n manier is ingericht, dat ieder verstandig mens zich
daar hogelijk over moet verbazen en die hij zeer moet bewonderen, dan is het
immers ook wel te begrijpen en niet kwalijk te nemen dat men moeite doet, zo'n
wijze huisvader beter te leren kennen. Maar het wordt voor iemand die daar moeite
voor doet wel steeds beklemmender, als hij na lang zoeken en vragen alleen maar
heel onmiskenbare en duidelijk aanwijsbare sporen van het bestaan van die wijze
huisvader ontdekt, maar hem zelf nooit of te nimmer vindt.
[9] Na verloop van tijd krijg je dan het gevoel van een zoon die zijn vader boven
alles liefheeft, maar wiens vader vertrokken is naar zijn vele landerijen en heel lang
wegblijft. De zoon wordt van dag tot dag banger. Hij probeert met het wereldse
gezelschap dat hem omringt zo goed en zo kwaad als dat gaat zijn verdriet te
verdrijven; maar de ene droeve nacht volgt op de andere en de dagen verstrijken,
maar de vader komt noch op een nacht noch op de mooiste dag weer bij zijn zoon
terug. Dan wordt het de zoon tenslotte zo ondragelijk bang om het hart, dat hij zich
opmaakt om de vader, die hij zo innig liefheeft, te gaan zoeken. Hij bezoekt alle
bezittingen van zijn vader en vindt onmiskenbare sporen, waaraan hij duidelijk kan
zien dat zijn vader er geweest is. Kortom hij vindt letterlijk alles, -behalve zijn
vader! Hij daalt afin de diepten van de aarde en klimt op de toppen van de hoogste
bergen en roept luid: 'O lieve vader, waar bent u? Waarom, waarom mag uw zoon u
niet vinden? Heeft hij tegen uw zelden gehoorde gebod gezondigd, vergeef hem
dan, de arme, de zwakke, de blinde, en laat uw heilige vaderstem horen!'
[10] En zie, zo zoekt de zoon de vader, en zo roept hij hem. Alles vindt hij, en hij
hoort hoe de wind door de bossen ruist,hoe de storm over landen en zeeën raast, ja
hij verneemt de veelstemmige harmonie van de vrolijke zangers in de lucht en hij
ziet bliksems uit de wolken schieten; alleen het gezicht van zijn vader duikt nergens
op, en zijn stem laat geen echo weerklinken.
[11] En zie, zo vergaat het ons, zonen van het grote Indië, al heel lang en niemand
van ons weet nog wie ons boek der boeken Ja seam zkrit aan de mensen heeft
gegeven! Maar één ding van het boek blijft altijd waar, namelijk dat de ene grote
huisvader van alle mensen van ons rijk altijd maar verborgen blijft en ook zal
blijven; want als de zoekers hem niet kunnen vinden, hoe zullen zij die hem niet
zoeken hem dan vinden!
[12] Maar wij zijn hier zo gelukkig geweest het dichtst bij de sporen van Zijn
bestaan te komen en daarom alleen al zijn wij overgelukkig; hoe gelukkig zouden
wij echter zijn als wij Hem zouden vinden, zien en in alle liefde en deemoed
zouden kunnen spreken! Maar mochten wij die genade niet waardig zijn - wat wij
nu zelf wel inzien en begrijpen -, dan vragen wij jullie allen, beste vrienden, om
ons niet te vergeten als jullie voor Zijn heilige aangezicht staan!
[13] En hiermee zij nog één keer op deze avond Hem en ook jullie, Zijn vrienden,
onze lof en prijs gebracht uit de diepst van ons hart!’
109 Alles op zijn tijd
De Heer en de lichamelijke orde
[1] Deze woorden hadden alle aanwezigen opnieuw in een verheven stemming
gebracht, en heimelijk zei Petrus tegen Mij: 'Heer, zie toch eens, hoe deze mensen
naar U verlangen! Waarom geeft U Zich nog steeds niet aan hen te kennen!’
[2] Ik zei: 'Ik weet wel waarom, en jij hoeft je daar niet om te bekommeren! Jullie
lijken allemaal nog erg op onervaren kinderen, die, lang voordat de vrucht van een
boom goed rijp is, al begerig zijn om hem te eten. Weet je dan nog niet, dat op deze
aarde alles zijn tijd heeft en moet hebben? Ik voel in Mijzelf een grote behoefte om
Mij aan dit drietal bekend te maken; maar de liefde in Mij en de eeuwige wijsheid
daaruit zeggen: 'Niet vóór de juiste tijd!' Want één ogenblik te vroeg kan heel veel
bederven, wat daarna pas na een langdurige beproeving van de vrije wil weer
goedgemaakt kan worden. Het is al genoeg dat de zwakheid van de geschapen
mensen vaak zondigt; wat zou er gebeuren als ook de eeuwige Meester van de
scheppende, onveranderlijke orde, tegen Zichzelf in zou gaan door buiten Zijn orde
te treden? Geloof Mij, dat Ik hier beslist meer voel en waarneem dan jij en allen die
hier zijn; maar Ik ken ook Mijn eeuwige orde, waartegen in een bepaald opzicht
ieder mens en iedere engel kan zondigen, maar Ik nooit in der eeuwigheid, omdat
het verlaten van Mijn eeuwige orde meteen het einde van alle schepselen tot gevolg
zou hebben. Want als de basis van een tempel of huis zou wegvallen omdat hij
vermolmd en verrot is, wat zou dan het gevolg zijn voor de tempel en het hele
huis?!
[4] Ik prijs je geloof in jou en ook je hart, - maar met je pijn heb Ik vóór het juiste
tijdstip niets te maken! Denk en voel met Mij, dan zal je weg gemakkelijk zijn!’
[5] Nadat Petrus dat van Mij gehoord had, zei hij geen woord meer en bewaarde
deze woorden diep in zijn hart.
[6] De magiër had echter toch opgemerkt dat Ik dat tegen Petrus zei en hij richtte
zich meteen tot Rafaël en zei: 'Lieftallige wondervriend! Ik heb nu een man van
eerbiedwaardige gestalte ontdekt, die heel bijzondere en veelzeggende woorden
tegen een oude man heeft gesproken. Dat moet een heel wijs man zijn! Zou je me
niet willen zeggen wie hij is? Want ik moet je eerlijk bekennen dat een soort
heimelijk en onverklaarbaar iets mij en ook mijn beide metgezellen heel erg naar
hem toe begint te trekken. Die man zou ik wel voor elke prijs ter wereld nader
willen leren kennen! Als jij dat voor mij zou kunnen doen, zou ik je graag een groot
offer brengen!’
[7] Rafaël zei: 'Mijn vriend, heb geduld; want alles kan niet zo plotseling gaan als
met je grote diamant, die ik uit het binnenland van Indië hierheen heb gehaald!
Want waar de vrije wil van een mens in het geding is, mag geen enkele almachtige
dwang hem de voet dwars zetten. Wacht dus maar af! We zullen nu meteen weer
naar buiten gaan, dan zul je nog gelegenheid genoeg krijgen om de man die jou zo
opvalt, beter te leren kennen. Maar nu moet je alles geduldig afwachten!'
[8] Daar legde de magiër zich bij neer en wij gingen weer naar buiten en namen op
de hoogte onze oude plaatsen weer in. Voor de magiërs werd bij ons plaats
gemaakt.
110 De hevige noordenwind, de bedoeling daarvan De Dode Zee
[1] Toen we de plaatsen van voorheen weer hadden ingenomen, begon er uit het
noorden een vrij sterke koele wind te waaien, en Lazarus zei zachtjes tegen Mij:
'Heer, als de wind nog sterker wordt dan hij nu al is, zullen we gauw weer het huis
in moeten!’
[2] Ik zei: 'Vriend, als Ik het niet wilde, waaide deze wind niet; maar omdat Ik het
wil, waait deze wind nu, die Ik in Mij heb opgeroepen. En hij is ook goed, omdat Ik
hem nu wil; want alles wat de Vader in Mij wil, is goed. Daarom hoeft niemand
voor deze wind terug te schrikken omdat die wat koel is, en niemand hoeft bang te
zijn dat hij ziek wordt. Dadelijk zul je merken en ook begrijpen, waarom Ik deze
wind nu laat waaien.'
[3] Toen Ik dat tegen Lazarus gezegd had, nam de wind nog in kracht toe, en de
Indiërs richtten zich tot Rafaël en zeiden: 'Luister eens, lieftallige en zeer machtige,
wijze jongeman. Dat een mens volgens de leer die jij aan ons bekend gemaakt hebt
- namelijk door het één worden met de zuivere levensgeest uit God - werkelijk
wonderbaarlijk grote dingen kan doen door de kracht en de macht van zijn wil, als
hij die met de goddelijke wil verenigt, vonden wij allen heel goed te begrijpen en
overtuigend; maar zo nu en dan duiken er toch weer verschijnselen op in de grote
natuur van de wereld, waartegen zelfs de volmaaktste mens met alle kracht van zijn
wil tevergeefs de strijd aanbindt! Daar is deze vervelende wind meteen een
voorbeeld van! Het komt ons voor dat de elementen merendeels stom zijn en zich
niet in het minst iets aantrekken van wat wij nog zo krachtig willen.’
[4] Rafaël zei: 'Daarin vergissen jullie je heel erg! Als zelfs de hardste steen zich
ogenblikkelijk moet onderwerpen aan de macht van de met God verenigde
innerlijke wil, hoeveel te meer dan de lucht, die uit louter zielenspecifica bestaat en
dus veel nauwer verbonden is met de innerlijke geest dan een grove materiële
steen.
[5] Ik zeg jullie echter, dat deze wind, die jullie wat ongemakkelijk voorkomt, juist
nu zo hevig is, omdat wij dat willen; waarom wij dat willen, zal uit het volgende
wel blijken. Richten jullie je blik maar in de richting die de wind heeft, dan zullen
jullie al gauw gaan inzien, waarom de wind steeds in hevigheid toeneemt!’
[6] Daarna richtten niet alleen de drie magiërs, maar alle aanwezigen hun ogen in
de richting waarin de wind woei. Maar wat ontdekten zij al gauw in de omgeving
van de Dode Zee, die niet zo erg ver van Jeruzalem ligt? Er stegen dikke
rookwolken op, die de zuidelijke horizon bedekten en zo nu en dan werden
vlammenzuilen zichtbaar, die echter steeds weer snel doofden.
[7] Toen de hoofdmagiër en zijn metgezellen dat ontdekte, zei hij tegen Rafaël:
'Wat is er aan de hand, en wat gebeurt daar? Is dat een plaats, misschien een stad
die in brand staat?'
[8] Rafaël zei: 'O nee, m'n beste vrienden, er bevindt zich daar een vrij groot meer,
dat hier door de joden de 'Dode Zee' wordt genoemd, omdat daarin en ook
daarboven tot hoog in de atmosferische lucht geen dier ook maar een uur in leven
kan blijven.
[9] Alle vissen en andere waterdieren gaan in het water van dat meer dood, evenals
de vogels in de lucht erboven, zodat men ze dan ook maar hoogst zelden boven het
meer ziet vliegen. ja, zelfs planten en gewassen van wat voor soort ook blijven
noch op de bodem noch ergens aan de oevers voor langere tijd in leven; want onder
dit meer bevindt zich een uitgestrekte en diep in het binnenste van de aarde gaande
aardlaag, waarin grote opeenhopingen van zwavel en aardpek voorkomen, dat op
bepaalde tijden ontbrandt en op sommige plaatsen - natuurlijk onder water -met
groot geweld de bodem van het meer losscheurt, waarbij het vuur met geweld door
en boven het water naar buiten breekt, maar al gauw weer moet doven, omdat het
water in de opengereten spleet dringt en het verder branden van de zwavel en het
pek belet. En al is zo'n scheur weer gedicht door het water of doordat hij zichzelf
weer sluit, dan ontstaan er op een andere plaats weer nieuwe uitbarstingen, die
natuurlijk op dezelfde wijze na korte tijd weer gedempt worden.
[10] Zodra het vuur onder het behoorlijk grote meer eenmaal actief wordt, blijft dit
met grote hevigheid altijd enkele uren doorgaan; maar de nawerking, die
gewoonlijk bestaat uit rook en damp, die voortdurend op een aantal plaatsen uit het
meer opwelt, duurt in steeds afnemende mate vaak nog een aantal dagen en dan is
het een mens niet geraden in die tijd, en zeker niet tegen de wind in, het meer te
naderen, omdat de kwalijke lucht, die zich bij zulke gelegenheden boven het meer
ontwikkelt, het natuurlijke leven van de mens en ook van ieder dier zou verstikken.
[11] En kijk, omdat de uitbarsting nu heel heftig is en de sterke giftige walm met de
zuidelijke wind maar al te snel op ons toe zou komen en groot onheil zou
aanrichten, heeft de almachtige wil van de enige, ware God de koude noordenwind
laten komen, die rijk is aan levensstoffen en die ten eerste sterker wordt naarmate
het vuur onder het meer merkbaar toeneemt en ten tweede de walm en de damp ver
weg naar de woestijnen van Arabië drijft, waar hij niemand veel schade kan
berokkenen, omdat daar, vooral in de wijde omtrek van het meer, niet licht enig
levend wezen woont.
[12] Als jullie over wat er nu gezegd is dieper nadenken, zullen jullie de reden wel
begrijpen waarom de koele noordenwind is gaan waaien en het hem niet
toevalligerwijs vanzelf te binnen is geschoten om te komen, maar dat een heel
wijze en zeer machtige wil hem dat bevolen heeft. Daaruit blijkt dus wel duidelijk,
dat de met God vereende wil van een volmaakt levend mens ook over alle
elementen kan gebieden, en dat deze zich daar naar moeten schikken.
[13] Zo kun je eveneens een blik op de wijsheid en op de wil van God werpen, als
ik je laat zien dat dit gevaarlijke meer wel van verschillende kanten toevoer heeft,
maar aan de oppervlakte van de aarde geen afvoer . En waarom is dat zo ? Omdat
dit meer, zoals ook sommige andere van zulke meren op aarde, ten eerste zijn water
nodig heeft om het vuur dat zich eronder bevindt, te temperen, en ten tweede,
omdat een bovengrondse afvoer van het pure gifwater het land tot in de wijde
omtrek onvruchtbaar en onbewoonbaar zou maken; en daarom draagt de liefde,
wijsheid en wil van de ware God ook zorg over hetgeen de blinde mens niet merkt
en niet merken kan.
[14] Maar wie de schepselen en de verdere inrichting van de wereld met de ogen
van de geest beschouwt, zal ontdekken dat Gods wil overal heerst, en hij zal op die
wijze gemakkelijk de grote, heilige Vader vinden, die de werelden, de mensen en
de geesten ordent en hij zal de kracht van Gods almachtige wil in zichzelf kunnen
beproeven. Dan zal hij geen reden meer hebben om te vragen of de met Gods wil
vereende wil van een mens soms ook over de elementen kan gebieden. -Heb je dat
allemaal goed begrepen?'
111 De twijfels van de Indische magiër
[1] De hoofdmagiër zei: 'Ja, begrepen heb ik het wel, evenals mijn beide
metgezellen; maar er blijven daarnaast nog zoveel vragen over als je je een
volledige voorstelling wilt maken van de hoogste wijsheid van de enige, ware God.
Want er zijn in de grote natuur naast de vele buitengewoon wijs geregelde dingen
ook andere zaken, die op zichzelf wel wonderbaarlijk wijs zijn ingericht, maar die
ten opzichte van de andere dingen helemaal niet zo voor de hand liggend wijs en
doelmatig zijn.
[2] En kijk, lieftallige jonge vriend, door zulke beschouwingen worden meestal
juist die mensen misleid die zich het meest met het zoeken naar een wijze en
almachtige God bezig houden, en in plaats dat zij God volledig leren kennen, vindt
juist het tegendeel plaats. Zij ontdekken namelijk wel een kracht en macht die op
zich alles heel wonderbaarlijk en kunstig heeft gevormd en ingericht, maar die zelf
in zekere zin niet in staat is zich rekenschap te geven, waarom zij het een en ander
op die bepaalde manier heeft gevormd en waarom bijvoorbeeld het een er is
terwille van het ander!
[3] Ik besef dat het waarschijnlijk een heel nutteloze vraag van mij is; maar wie in
zichzelf nooit enige twijfel heeft, toont daar toch klaarblijkelijk mee aan dát het
hem weinig of helemaal niets kan schelen, of er een God is en hoe die er uitziet, en
of de ziel van de mens na de dood van het lichaam als een individu dat van zichzelf
bewust is, levend voort bestaat en hoe en waar.
[4] Maar omdat ik al een oude zoeker ben, ben ik ook een oude twijfelaar en
daarom vol vragen. En zodoende heb ik jouw beschrijving over jullie gevaarlijke
meer, de onderaardse pek en zwavelafzetting, de tijdelijke ontbranding daarvan en
vervolgens het komen van de koude noordenwind, die nu nog hard waait, zeer in
overeenstemming gevonden met de macht en de wijsheid van een ware en goede
God, zoals ook alles bij het gevaarlijke meer heel doelmatig is ingesteld, om te
zorgen dat die uitwaseming niet nadelig wordt voor de levende schepselen. Dat
alles lijkt me in en op zichzelf volkomen in orde; maar dan rijst juist over het
gevaarlijke meer een heel andere vraag, die wij zelf nooit kunnen beantwoorden:
[5] Waarom heeft dan de God, die zo wijs en goed is, eigenlijk zo'n gevaarlijk meer
geschapen? We kennen veel grote rijken en landen die zonder een dergelijk meer
bestaan. Waarom moet er juist hier één zijn? Waartoe dienen die grote onderaardse
pek en zwavellagen en waarvoor die giftige dampen, waarin geen mensen, dieren,
planten en bomen kunnen leven? Zijn zulke gevaarlijke meren op aarde uiteindelijk
toch nog ergens goed voor en zit daár een bepaalde wijze bedoeling achter, of zijn
zij alleen maar toevallig ontstaan en heeft God vanwege hun bestaan zulke maatregelen getroffen, dat zij voor de wat edeler schepselen die daar in de nabijheid leven
niet te schadelijk worden?
[6] Zou een zeer wijze en goede God een goed doel dan niet anders dan door een
slecht middel kunnen bereiken? Kijk, beste jonge, goddelijk wijze en machtige
vriend, als je daar steeds meer over gaat nadenken en piekeren, kom je uiteindelijk
vaak tot heel vreemde conclusies!
[7] Je kunt bijvoorbeeld zeggen: Een goede God kan niets scheppen wat slecht is;
want in honing is geen bitterheid. Dan moet er dus ook een kwade antigod zijn, die
voortdurend in strijd is met de goede God, maar hem nooit kan overwinnen, zoals
ook de goede God de kwade niet kan overwinnen. De goede God schept
voortdurend goede dingen, de kwade vernielt de werken van de goede God echter
altijd.
[8] Maar als je dat aanneemt, is het treurig om een schepsel en extra treurig om een
van zichzelf bewust mens te zijn, omdat hij steeds zijn zekere vernietiging voor
ogen heeft. Want wat voor vreugde kan mij een leven en een bestaan geven dat ik
na korte tijd voor eeuwig zal verliezen, en bovendien nog met grote pijn en vol
angst en vertwijfeling!
[9] Uiteindelijk wil je ook dit niet aannemen en zegje: Er is helemaal geen god, óf
er zijn er net zoveel als er schepselen zijn, waarbij iedere god zijn schepselen
schept en zich om niets anders bekommert; óf er is helemaal geen god, maar een
natuurkracht, die, zonder te weten dat zij bestaat, toch steeds maar door werkt
omdat zij door de omstandigheden, die zich uit zichzelf blind en toevallig hebben
ontwikkeld, op een bepaalde manier moet werken. Zoals ook de wind helemaal
blind en zonder enige wil en zonder enig verstand waait en van richting verandert,
wanneer hij op een rotswand stuit, die hem dan dwingt een andere richting te
nemen. Dat verschijnsel ziet men ook bij beken en rivieren; zij moeten hun richting
net zo vaak wijzigen als zij in hun blindheid op voorwerpen stuiten, die hen
dwingen ongewild een andere richting te nemen.
[10] Een zaadkorrel valt in goede aarde en draagt rijkelijk vruchten, terwijl een
even gezonde zaadkorrel in slechte aarde valt, daarin wegkwijnt en helemaal geen
vruchten oplevert. Noch het zaad noch de grond zijn zich bewust van hun kracht en
mogelijkheden; maar een bepaalde omstandigheid, die ook weer door andere
toevallige omstandigheden veroorzaakt werd, heeft de ene bodem vet en de andere
mager gemaakt en die omstandigheid maakt, dat een zaadje goed of slecht gedijt.
[11] Dan kun je onderzoeken en denken watje wilt en over de hele aardbol
ervaringen opdoen, en nergens op een bepaalde goedberekende ordening stuiten,
maar alleen op pure toevalligheden waarbij dan de ene de andere veroorzaakt.
[12] Wel, door zulke onderzoekingen gaat de godheid bij de mens verloren en kan
dan niet zo gemakkelijk weer teruggevonden worden. Jij had waarschijnlijk
volkomen gelijk met te zeggen dat de mens door het nauwkeurig onderzoeken van
allerlei verschijnselen in de grote natuur een enig ware, wijze en almachtige God
kan vinden, -dat zal ook wel waar zijn; maar als men als nauwgezet onderzoeker
tenslotte op dingen stuit die met goedberekende orde niets te maken schijnen te
hebben en zodoende het bestaan van een enig ware, wijze, goede en machtige God
ongeloofwaardig maken, zoals die pek en zwavellaag onder het gevaarlijke meer, wat dan? Dan, vriend, kan een mens zich niet meer zelf helpen, maar dan moet God
hem helpen, als Hij werkelijk bestaat; helpt Hij hem echter niet, dan is Hij er of in
werkelijkheid helemaal niet, óf Hij bekommert zich niet om de mensen, óf Hij is
niet in staat zonder bepaalde voorwaarden de mens te helpen, zoals je dat dagelijks
maar uit al te veel ervaringen kunt opmaken. [13] Wil je mij daarom de reden
duidelijk maken, waarom dat gevaarlijke meer zich daar bevindt, dan staat ons niets
in de weg om nog verder over dit toch wel heel belangrijke punt met elkaar te
spreken!’
112 De verschillende vormen van al het geschapene
[1] Rafaël zei: 'Weet je, m'n vriend, over dat punt kunnen we niet zo gemakkelijk
met elkaar spreken; want wat dat betreft ben je nog lang niet ver genoeg en nog te
veel vervuld van je oud-Indische wereldse wijsheid. Ik zou je dan eerst de hele
innerlijke organische levensinrichting moeten laten zien en het hele organisme van
de wereld en het doel daarvan helemaal moeten .onthullen, en dat gaat toch niet zo
snel als jij het je met je Indische fantasie voorstelt; want daar is echt meer voor
nodig dan de kennis die jullie in Indië hebben opgedaan. Maar ik zal je toch een
paar aanwijzingen geven, waardoor je je al een bepaalde voorstelling kunt maken;
neem het volgende aandachtig ter harte!
[2] Luister! Jij bent een mens. Je lichaam bestaat uit bijna ontelbaar vele organen,
waar je helemaal niets van af weet. Zonder die organische inrichting van je lichaam
zou het leven van je ziel daarin absoluut niet denkbaar zijn. En toch liggen de
voornaamste organen van je lichaam niet bepaald zeer ordelijk in je lichaam! Kijk
maar eens naar je aderen! Hoe onregelmatig lijken die door je armen te lopen! En
toch heerst daarin de hoogste doelmatige orde. Kijk eens naar de plaatsing van je
haren! Zowel op je hoofd als op je hele lichaam staan ze ordeloos door elkaar en
toch is iedere haar door God geteld en op de juiste plaats gezet! En bij andere
mensen. staan ze weer anders dan bij jou en staan toch ook op de juiste plaats,
omdat het de Heer in Zijn wijsheid behaagd heeft om vrijwel ieder mens een andere
gedaante en ook een andere gemoedsgesteldheid te geven, zodat zij zich onder
elkaar gemakkelijker kunnen herkennen en elkaar dan als mensen liefhebben.
[3] Zo heeft de Heer zelfs de huisdieren een enigszins verschillend voorkomen
gegeven, opdat de mensen hun huisdieren gemakkelijker kunnen herkennen, terwijl
de wilde dieren uit het bos allemaal zo veel mogelijk op elkaar lijken, omdat het
voor geen enkel mens noodzakelijk is die te herkennen. Kijk ook eens naar de
huisvogels en de wilde vogels in de lucht, ook bij hen zul je diezelfde
omstandigheid tegenkomen!
[4] Laten we eens aannemen dat op aarde alle landstreken als twee druppels water
op elkaar zouden lijken en ieder huis er ook precies zo uit zou zien als elk ander en
ook niet groter of kleiner mocht zijn, dan zou ik van jou wel eens willen weten hoe
jij, als je ver weg bent, je vaderland ooit ergens terug zou kunnen vinden!
[5] Kijk vervolgens eens naar de vruchtbomen die bij het ene huis horen, en ook
naar die, die bij een ander huis staan, dan zul je in hun vormen een grote
verscheidenheid ontdekken, ondanks dat het één en dezelfde soort is! En dat heeft
God ook toegelaten, opdat iedere eigenaar zijn bomen als oude goede vrienden al
van verre kan herkennen.
[6] Ik zal je echter nog een voorbeeld geven voor we tot de hoofdzaak zullen
overgaan, luister dus! Kijk, hoe zou het zijn als bijvoorbeeld alle meisjes, oud of
jong, precies dezelfde gezichten zouden hebben en even groot zouden zijn, er
hetzelfde zouden uitzien en op dezelfde manier gekleed zouden gaan, zoals dat het
geval is bij de vogels in de lucht en de wilde dieren in het veld en het bos? Zou je
dan je dochters wel kunnen onderscheiden van je vrouw, of van de dochters van je
buurman, of van je moeder, of van je zusters? Als je vader er precies zo uit zou zien
als jij en je zoons, hoe zou je dat als denkend mens bevallen? Volkomen gelijke
omgevingen, met volkomen gelijke menselijke gestalten en vormen, kort en goed,
alles, jong of oud zou volkomen gelijk zijn, helemaal één en hetzelfde, - hoe zou je
dat bijvoorbeeld bevallen?'
[7] De magiër zei: 'O vriend, zoiets zou voor ons de dood betekenen terwijl we nog
leven! Ach, houd maar op met zulke absurde voorbeelden! Dan zou immers ook al
het denken bij de mens helemaal ophouden, want dat is zonder vergelijkingen
eigenlijk onmogelijk! Wel,ik zie al, waar je eigenlijk naar toe wilt! Maar ga maar
door; want ieder woord uit jouw mond is duizendmaal duizend pond zuiver goud
waard!’
113 De noodzaak van de verscheidenheid van al het geschapene
[1] Rafaël zei: 'Je hebt goed geantwoord; want bij zo'n gelijkvormigheid van de
schepselen zou iedere levensprikkel en daarmee ook al het denken ophouden. Het
uiterlijke denken wordt immers op gang gebracht doordat een mens de
verschillende dingen met hun zeer afwisselende en verschillende vormen met zijn
gezonde zintuigen beschouwt, ze vergelijkt en over hun doelmatige verhoudingen
nadenkt en oordeelt, op de vele verschillende vormen let en die dan ook
verschillende namen geeft, waardoor de gesproken menselijke taal en later ook de
taal van de schrifttekens is ontstaan.
[2] Als echter de ene streek en de andere, de ene boom en de andere, ook het ene
dier en het andere en alle mensen, mannen en vrouwen, ouders en kinderen, jong en
oud volkomen op elkaar zouden lijken, wat voor prikkel zou dat dan wel op de
zintuigen van de mensen uitoefenen? Totaal geen! Hij zou dan heel weinig op te
merken hebben en nog minder om over na te denken; ook de mondelinge en de
schriftelijke taal zou heel beperkt zijn en kijk, dat zou zonder meer het geval zijn
als de alwijze God de werelden en de schepselen allemaal volgens jouw strenge
voorstellingen van orde geschapen zou hebben!
[3] Maar omdat God nog oneindig veel wijzer is dan wij ons kunnen voorstellen,
heeft Hij ook alles in een veel betere orde geschapen dan wij ons dat ooit kunnen
indenken. Hij is voortdurend Leraar en Meester van de mensen, omdat Hij in Zijn
schepselen zo'n oneindige verscheidenheid heeft aangebracht, opdat de mens,
terwille van wie alles is geschapen, alle verschillende schepselen van allerlei soort
en vorm zal beschouwen en ze gemakkelijk zal herkennen en ook een naam zal
geven. Hij zal over hen nadenken en kan ze dan ook op de een of andere wijze in
zijn voor of nadeel gebruiken, - wat hij echter, zoals aangetoond, volgens jouw
manier van orde nooit gekund zou hebben.
[4] Zou je bijvoorbeeld ooit liefde voor een bepaalde vrouw kunnen opvatten als zij
aan alle andere vrouwen zo volkomen gelijk zou zijn als de ene huisvlieg aan de
andere? Je zou je vrouw helemaal niet kunnen herkennen, net zomin als je een
huisvlieg kunt herkennen en zou kunnen zeggen: 'Kijk, dat is mijn lieveling!' Want
zodra je lievelingsvlieg tussen de andere verdwenen was, zou je hem beslist nooit
meer als de jouwe kunnen herkennen, en precies zo zou het je met je vrouw
vergaan en je vrouw ook met jou.
[5] Aan dit alles kun je zien, dat juist aan de wanorde, die volgens jou onder Gods
schepselen heerst, veel grotere en echtere bewijzen voor het bestaan en voor de
hoogste liefde en wijsheid van een almachtige Schepper ten grondslag liggen dan
aan de orde, die jij al zo lang zocht en toch niet kon vinden!
[6] Ik heb je er al op gewezen, dat de aderen die je bij je handen en voeten, en ook
bij je hoofd kunt zien en goed kunt observeren, niet precies in die volkomen
symmetrische orde onder je huid zijn aangebracht die jij voorstaat, maar je kunt
zien dat ze bij jou, evenals bij ieder ander mens, heel duidelijk verschillende
vormen hebben. Ja waarom dan die onordelijkheid?
[7] Kijk, je zult niet gemakkelijk ooit twee mensen aantreffen die er volkomen
gelijk uitzien! Zoals God de Heer echter, om de duidelijk aangegeven redenen, de
uiterlijke vormen heel verschillend vormt, zo vormt Hij ook het organisme van de
mens verschillend en eveneens de talenten van iedere ziel. Want als alle mensen
precies dezelfde talenten zouden hebben, dan zouden zij elkaar al gauw helemaal
niet meer nodig hebben en naastenliefde zou een woord zonder betekenis zijn.
[8] Nu heb je gezien dat, wat volgens jou wanorde is, het zekerste bewijs is voor
Gods bestaan en voor de hoogste, meest wijze en liefdevolle orde uit God. Dan
kunnen we nu weer terugkeren naar ons gevaarlijke meer!’
114 De aarde als organisme
[1] (Rafaël) : 'Kijk, de structuur van dit en nog andere soortgelijke meren is door de
Schepper even wijs geordend als al het andere dat ik je op dit gebied heb laten zien
en heb meegedeeld.
[2] Je hebt een lichaam, dat door spijs en drank en door het regelmatig inademen
van zuivere lucht gevoed, onderhouden en op natuurlijke wijze in leven gehouden
wordt. De voedende bestanddelen zijn in de spijzen en dranken in dezelfde geringe
mate aanwezig als in de ingeademde lucht. Je ademt lucht in, maar je moet bijna
evenveel uitademen als je eerst ingeademd hebt; slechts een klein, nauwelijks
weegbaar deel wordt in je longen aan het bloed afgegeven, en dat is het meest
belangrijke deel, waardoor je leven gevoed wordt, het andere deel wordt weer
uitgeademd. Je eet verschillende spijzen en drinkt eveneens verschillende dranken.
Wat je eet en drinkt bestaat echter niet alleen uit pure voedingsstof voor je lichaam,
maar is voornamelijk een drager daarvan; slechts een etherisch minimum blijft als
voeding in je achter, al het andere moet langs de bekende weg weer uit je lichaam
verwijderd worden.
[3] Wel, evenals dat bij mensen, dieren en zelfs bij planten noodzakelijk is, omdat
zij anders niet in leven zouden blijven, is dat ook bij een hemellichaam het geval!
Een hemellichaam moet organen hebben om zijn inwendige overtollige vuil naar
buiten op zijn huidoppervlakte te kunnen uitstoten. En nu kijken we nog een keer
naar ons gevaarlijke meer en dan ontdekken we dat het een even noodzakelijk
orgaan van de aarde is om het inwendige, niet meer bruikbare afval naar buiten te
brengen, als een aantal vergelijkbare organen van het menselijke lichaam, die je
wel niet onbekend zullen zijn.
[4] De aarde is evengoed een organisch levend wezen en heeft zelfs ook een
zieleleven, zoals jij en ieder ander schepsel, en zij ademt en werkt en leeft in de
oneindige scheppingsruimte.
[5] De ervaring zal je echter geleerd hebben dat het afval van mensen, dieren en
planten als mest op de velden, zoals akkers, weiden en wijngaarden heel goed
gebruikt kan worden; ik zeg je echter: Wat het dierlijke afval in het klein is, is het
afval van de aarde in groter en algemener verband.
[6] De vruchtbare bodem van de aarde, ook de bergen en de zeeën zijn eigenlijk
afval van de aarde; want dat alles ontstond door het inwendige levensvuur van de
aarde, maar natuurlijk al onvoorstelbaar lange tijd geleden. En alles wat naar de
oppervlakte van de aarde gebracht wordt, zoals zwavel, pek, zout, water en allerlei
mineralen en metalen, dient voor het vormen van de vruchtbare aarde, zonder
welke geen plant, geen boom en dus nog minder een dier of zelfs een mens zou
kunnen bestaan.
[7] Als dus de aarde door haar eigen organen en poriën nog heden ten dage doet
wat zij volgens de zeer wijze regeling van de eeuwig grote Schepper al ondenkbaar
lange tijd geleden heeft gedaan en doen moest, dan kan men dat niet slecht noemen,
maar dan is alles goed.
[8] Als een stuk grond of zo 'n meer niet geschikt is voor het natuurlijke leven van
planten, dieren en mensen, dan is dat daarom met. slecht. De mens heeft hersens en
verstand en kan dergelijke plaatsen, die nog met geschikt zijn voor bewoning,
mijden. De aarde heeft gebieden in overvloed die rijp zijn om te bewonen en de
mensen kunnen daar volkomen tevreden mee zijn. De zee beslaat als geheel nog
een veel groter oppervlak dan het droge land. Wie zal er zeggen: 'Kijk, wat onwijs
heeft God daar gehandeld door niet liever het grootste deel van de aarde tot
vruchtbaar land in plaats van tot zoveel onbruikbaar water te maken! Wij mensen,
en zeker ook de meeste landdieren en ook de meeste planten, zouden aan de meren,
stromen, rivieren, beken, bronnen en de regen en sneeuw meer dan genoeg
hebben!’
[9] Ja, zeg ik, dat zou wel kunnen als alle meren, stromen, rivieren, beken, bronnen
en de regen en de sneeuw ergens anders vandaan zouden komen dán nu juist uit die
grote wereldzee. Als dit niet zo ging zoals het nu gaat, zou er ook geen zoetwater
op het vasteland zijn.
[10] Ik geloof dat ik je twijfels nu wel op een heel natuurlijke manier gecorrigeerd
heb. Als jij daarop acht slaat zal het bestaan van een ware God, Zijn liefde,
goedheid, wijsheid en macht volkomen duidelijk voor je zijn en geen enkel
verschijnsel ter wereld zal je meer afbrengen van je ware geloof en het juiste
kennen van een ware God.
[11] Als iemand je echter met een zekere welbespraaktheid een andere leer wil
opdringen, leg hem dan alles zo uit, als ik het je heb uitgelegd. Neemt hij aan watje
zegt, beschouw hem dan als een mens die de waarheid zoekt, en behandel hem als
een broeder; neemt hij de overduidelijke waarheid echter niet aan, beschouw hem
dan als een onverlicht mens, die een heiden en een ketter is omdat hij de lichtende
waarheid niet wil aannemen, en mijd hem en zijn gezelschap!
[12] Er moet echter ook onderscheid gemaakt worden tussen degene die de
waarheid niet wil aannemen, en degene die de waarheid niet kan begrijpen en
aannemen, tengevolge van zijn geestelijke armoede. De eerste verdient niet dat men
nog langer geduld met hem heeft, omdat hij uit hoogmoed en eigendunk de
waarheid niet wil aannemen, en alleen maar wil dat zich alles naar hem richt. Maar
heb met de tweede geduld; want die mist niet de wil, maar het verstand! Als hij
door jouw geduld .en liefde verstandiger wordt, zal hij de waarheid wel aannemen.
[13] Ik heb je nu veel uitgelegd. Als je het overdenkt, zul je de grotere dingen
vanzelf in je vinden. Je geest uit God zal je de diepten en hoogten van de waarheid
laten zien. Vraag nu echter jezelf in je hart af, of je alles wat ik gezegd heb ook
goed hebt begrepen!’
115 Het nut van de giftige bomen in Indië
De ontwikkeling van de aarde
Het zich verplaatsen van de zeeën
[1] Toen zei de magiër: 'Het begint me te dagen zoals vroeg in de ochtend voor
zonsopgang; maar dat zijn zaken die eerst goed wortel moeten schieten, voor ze mij
volledig eigen zijn. Maar dat het zo is zoals je me nu hebt laten zien, daaraan
twijfel ik geen ogenblik meer. Alleen een klein vraagje zou ik nog willen stellen.
Als je grote geduld met mij nog niet helemaal op is, zou ik je willen vragen ook
nog deze kleine vraag te willen beantwoorden, om mijn inzicht te vergroten.’
[2] Rafaël zei: 'Laat ook dat verzoek nog maar horen! Wat is het? Spreek!'
[3] De magiër zei: 'Kijk, lieftallige en buitengewoon wijze jongeman! Bij ons in
Indië, en wel op een groot eiland en ook in sommige dalen aan de kust, die
eigenlijk heel weelderig begroeid zouden kunnen zijn, groeit een speciale struik,
een ware schrik voor het land. Dit struikgewas is zo kwaadaardig en giftig, dat het
door zijn uitwaseming tot in de verre omtrek alles doodt wat maar in de buurt komt.
Het is veel gevaarlijker dan dit eerder genoemde meer en kan niet uitgeroeid
worden. Onwetende mensen komen toch zo nu en dan in de buurt van die gewassen
en moeten vervolgens een jammerlijke dood sterven.
[4] Wel, waartoe dient zo'n waar hels gewas?'
[5] Rafaël zegt: 'Ja, m'n beste vriend, zo'n gewas heeft een grote en voor de mensen
belangrijke betekenis in het land waar de Heer van hemel en aarde het laat groeien;
want het is aan de mensen van dat land gegeven als een trouwe wachter, die hen
ervoor waarschuwt om dergelijke stukken land op aarde niet te bewonen, omdat
God de Heer deze, voor het behoud van de aarde, voor iets heel anders heeft
bestemd.
[6] Aan jullie stamvaders werd reeds getrouw geopenbaard dat zij die dalen
moesten mijden en niet moesten bewonen, daar deze nog lang niet rijp zijn voor
bewoning en dat daar onder de aarde nog ruwe elementaire krachten heersen. Ook
was hun bekend dat de genoemde struiken er zijn om het uitgewasemde gif uit de
diepten der aarde in zich op te nemen, opdat het geen andere verder gelegen
landstreken zou vergiftigen en onbewoonbaar zou maken.
[7] Als de mens hiervan eenmaal in kennis is gesteld en hem dat door leraren
duizend jaar lang is voorgehouden, dan kan toch niemand zich er meer over
opwinden, wanneer hij zich ondanks die waarschuwing toch naar plaatsen op aarde
begeeft, waarvan hij zou moeten weten dat die nog lang niet geschikt zijn voor de
komst van mensen en dieren. -Begrijp je dat ook?'
[8] De magiër zei: 'Ja, ook dat begrijp ik nu! Maar hoe komt het dan dat sommige
streken op aarde eerder geschikt zijn dan andere?'
[9] Rafaël zei: 'Je bent echt nog helemaal blind! Heb je wel eens een mens gezien
bij wie al zijn lichaamsdelen opeens helemaal volwassen werden? Hoe lang duurt
het wel niet voor een mens lichamelijk helemaal volwassen wordt, en hoe lang tot
zijn ziel volledig door het leven gerijpt is! Denk je dan dat God, die de wijsheid
Zelf is, ergens voorbij zou gaan aan Zijn eeuwige orde? O, absoluut niet! God is de
volmaaktste orde Zelf en weet heel precies wat Hij, hoe Hij en waarom Hij het zo
doet!
[10] Kijk naar de hoge bergen om ons heen! Die waren vele duizenden jaren
geleden nog meer dan eens zo hoog en de dalen waren nog meer dan eens zo diep
als zij nu zijn, gemeten vanaf de top van de bergen; maar toen waren zulke diepe
dalen nog helemaal onbewoond, het waren uitsluitend meren met daarin allerlei
reusachtige waterdieren.
[11] Toen liet de grote Heer en Meester van eeuwigheid verschrikkelijke stormen
met bliksems en donderslagen en grote aardbevingen losbarsten. Die vermorzelden
de hoge bergen en met het puin daarvan werden de diepe dalen gevuld. In plaats
van de grote meren stroomden al gauw grote, machtige rivieren over de opgevulde
vlakten der dalen en rolden met hun kracht de kleinere brokken steen op de bodem
steeds maar in het rond, waardoor zij nog meer vermorzeld en zodoende veel
kleiner werden; want al het zand in de stromen, rivieren, beken en zeeën is ontstaan
door het fijnst mogelijke verkleinen van de eens in de oertijd zo reusachtig hoge
bergen. Toen de dalen op die wijze gevuld waren, liet de Heer de rivieren ook
langzaam maar zeker verdrogen en kleiner worden en zo werden hun oevers
geleidelijk aan vruchtbaar land.
[12] En wat in de oertijden van de aarde gebeurde, gebeurt ook vandaag nog, al is
het op kleinere schaal. En zo zie je dat God de Heer in Zich de eeuwige orde Zelf is
en er echt geen behoefte aan heeft Zich hoe dan ook te overhaasten; want het is
juist Zijn eigen hoogste zaligheid om te zien hoe in de hele eeuwige oneindigheid
alles in de grootste orde, het een uit het ander, voortkomt en moet voortkomen.
Daarom was jouw vraag, waarom de streken op de vaste aarde niet ineens
bewoonbaar gemaakt worden, werkelijk overbodig!
[13] Kijk, ik zal je nog wat zeggen! De grote zee zal ongeveer om de 14000 jaar
van het zuiden van de aarde naar het noorden of van het noorden van de aarde naar
het zuiden verplaatst worden! Vanaf nu binnen ongeveer 8000 tot 9000 jaar staat de
grote oceaan hoog boven deze berg, waarop wij nu staan en hierover praten.
Daarentegen zullen in het zuiden grote landstreken weer drooggelegd worden, en
mensen en dieren zullen daar voldoende voedsel vinden. Bij die gelegenheid zullen
dan ook weer een aantal nu nog onrijpe en onbewoonbare plaatsen op de noord
helft van de aarde rijp worden en bewoonbaar voor toekomstige generaties van
mensen, dat wil zeggen, zodra de noordelijke helft van de aarde weer vrijkomt van
de zee.
[14] Nu denk ik dat ik jou als natuurgeleerde toch meer dan genoeg verteld heb, en
ik kon je dat ook vertellen omdat ik weet dat jullie, wijzen uit het morgenland, de
vorm en het wezen van de hele aarde zelf goed kennen, hoewel jullie dat voor de
andere mensen steeds verborgen houden. - Heb je nu nog een vraag?'
[15] De magiër zei: 'Nee, jonge, voor mij volkomen onbegrijpelijk wijze vriend! Je
spreekt over de hele aarde alsof je vanaf het oerbegin bij haar schepping aanwezig
bent geweest en alles gezien hebt wat er met haar gebeurd is! En het
allermerkwaardigste is dat wij je, naar eer en geweten, helemaal niet kunnen
tegenspreken! Want volgens onze vele ervaringen in de grote wereld is het
inderdaad precies, zoals jij het nu gezegd hebt en het bestaan van een ware,
eeuwige God is voor ons meer dan zonneklaar bewezen en meer hebben we nu niet
nodig, omdat wij nu door jou ook weten wat we moeten doen om God Zelf
waarachtig te vinden.
[16] Hoe graag zouden wij jou voor deze grote goedheid meer dan koninklijk
belonen, als je van ons een beloning zou aannemen; maar daar heb je je reeds
uitdrukkelijk tegen verzet en dus blijft ons niets anders over dan je uit het diepst
van ons hart te danken en je nogmaals te vragen om aan ons te denken, als je bij
God de eeuwige Heer zult zijn.
[17] Maar nu zou ik nog enkele woorden willen spreken met de man tot wie ik mij
bij het avondeten zo aangetrokken voelde; daarna zullen we graag blij en zeer
getroost deze berg verlaten en naar beneden naar onze mensen gaan, en hun ook
vertellen en bewijzen dat wij eindelijk geheel en al gevonden hebben waar wij zo
lang tevergeefs naar gezocht hebben. Mag ik dan een paar woorden met die man
spreken?'
116 De vraag naar de waarheid
[1] Nu antwoordde Ik: 'O ja, kom maar dichterbij! Ook al is deze nacht wat donker,
wij zullen elkaar hopelijk ook in de nacht wat beter leren kennen! Wat heb je dan
eigenlijk aan Mij te vragen? Wat wil je nog meer dan datgene wat Mijn jong
uitziende dienaar je heeft gezegd en laten zien? Spreek, - maar gebruik niet veel
woorden!'
[2] De magiër zei: 'U bent wis en zeker een groot en wijs man. U viel mij in de zaal
op en mijn hart werd door uw aanblik zo ontroerd en tot u aangetrokken, dat ik
mijzelf erg in toom moest houden om niet heel ongemanierd op u toe te snellen en
u met alle geweld aan mijn hart te drukken. Dat was een gevoel dat ik nog nooit
eerder heb gehad en daarom wilde ik u vragen, waarom ik en ook mijn beide
metgezellen zo sterk door u werden aangetrokken, terwijl wij uw lieftallige dienaar
toch heel gelijkmoedig konden bewonderen. O beste man, los dit raadsel toch voor
ons op!'
[3] Ik zei: 'Het licht wekt het licht, de liefde wekt de liefde, en het leven het leven;
want een dode kan geen dode opwekken en een blinde kan geen leidsman van
blinden zijn. Dat is de oorzaak van hetgeen je door Mij hebt gevoeld. Al het andere
krijgen jullie later nog te horen.’
[4] Deze woorden maakten een diepe indruk op het drietal. Zij zwegen en dachten
er bij zichzelf diep over na; maar wij keken rustig verder naar het verschijnsel in
het zuiden.
[5] Na enige tijd diep nagedacht te hebben over de woorden die de magiër van Mij
gehoord had, zei hij tegen zijn twee metgezellen: 'Luister, hij moet een erg wijs
man zijn; want hij zei met een paar woorden zo verschrikkelijk veel, datje daarover
vele jaren lang zou kunnen nadenken en spreken. O, als hij ons nog eens een paar
van zulke woorden zou willen zeggen, hoe gelukkig zouden we dan zijn! Maar hij
schijnt evenals alle grote wijzen een man van weinig woorden te zijn; want meestal
vinden zij de vragen die wij hun stellen, als mensen die nog niet zo wijs zijn, te
onnozel en te bekrompen, ook al schijnen die naar onze begrippen heel verstandig
te zijn. Maar hij zei toch zelf dat de liefde weer liefde opwekt, en wij hebben hem
nu al erg lief en daarom zal ik hem toch nog wat vragen, voor wij naar onze
herberg gaan.’
[6] Daar waren de twee anderen het mee eens, en de magiër kwam weer naar Mij
toe en zei: 'O beste, wijze man, omdat ik uit uw woorden begrepen heb dat u zeer
wijs bent, kon ik de innerlijke drang van mijn hart niet langer weerstaan, u met nog
een vraag lastig te vallen; want u zei immers dat de liefde weer liefde opwekt en ik
maak daaruit op dat u ons liefheeft' en uw liefde voor ons heeft dan ook zeker onze
innige liefde voor u opgewekt, omdat wij u anders niet zo konden liefhebben als
wij u liefhebben! Als u ons echter liefheeft zoals ook wij u liefhebben, zult u niet
boos op ons worden, als ik u nog met een kleine vraag lastig val?!'
[7] Ik zei: 'O, zeker niet; want jullie hebben nog tijd genoeg om Mij iets te vragen,
en jullie hebben ook tijd genoeg om naar Mij te luisteren, zoals ook Ik tijd heb om
jullie te antwoorden. Daarom kun je wel een vraag stellen, dan zal Ik je op Mijn
eigen manier antwoorden.
[8] Vraag echter dingen die een echt mens waardig zijn! Want een mens is bezorgd
en bekommert zich vaak om heel veel; maar er is maar één ding dat hij nodig heeft,
en dat ene is de waarheid. Als de mens alles zou bezitten en de waarheid ontbrak
hem, dan zou hij toch nog het armste wezen van de wereld zijn.
[9] Laat de mens daarom vóór alles de waarheid zoeken, die het echte rijk van God
op aarde is! Als hij dat rijk heeft gevonden, dan heeft hij daarmee ook alles
gevonden. Vraag jij dus niets anders dan de waarheid, want alleen die hebben jullie
nodig! '
[10] De magiër zei toen: 'Ja, edele, wijze man, u heeft heel waar en WIJS
gesproken! De waarheid in alle dingen en sferen is werkelijk het hoogste goed van
de mens die nadenkt en zich van zijn bestaan bewust is. Ieder gemis voelt de
denker en zoeker veel minder dan het zeer betreurenswaardige gebrek aan
waarheid. Maar waar vindt hij die?
[11] Wij zoeken de waarheid al ruim dertig jaar, en pas hier zijn wij haar op 't
spoor gekomen, maar hebben haar nog steeds niet in haar volle licht gevonden.
Daarom vraag ik u, die de waarheid reeds in haar volheid schijnt te hebben
gevonden: Wat is de waarheid, waar is zij, en waar vinden wij haar?
[12] De mens die weinig of vaak helemaal niets denkt, is natuurlijk snel bevredigd;
want hij neemt ook de leugen voor waarheid aan. Hij gelooft, en zijn blinde geloof
maakt hem tevreden en zalig. Maar met de denkende en zoekende mens is het heel
anders gesteld. Die kan niet blind geloven. Hij moet licht hebben om te zien en de
waarheid te vatten, wil het leven iets voor hem betekenen; want zonder volledige
bewijzen van de waarheid is de denker en zoeker het ellendigste wezen op de hele
wereld, ellendiger dan een in het stof vertrapte en zich kronkelende worm, die
beslist nauwelijks zal voelen dat hij bestaat.
[13] Wij zijn denkers en zoekers en wij voelen ons erg ellendig omdat we de
waarheid niet kunnen vinden. Omdat we hier echter door de jonge, wijze en
werkelijk goddelijk machtige mens de waarheid op het spoor zijn gekomen, en u er
ons ook op hebt gewezen, dat wij ons alleen maar zorgen moeten maken over -en
ons moeten bekommeren om de waarheid, en dat wij alles zouden bezitten als we
de waarheid zouden bezitten, stellen we toch nog éénmaal de vraag en zeggen zoals
eerder: Wat is de waarheid, waar is ze en waar vinden we haar?'
117 Wezen en zetel van de waarheid
Het zoeken van de drie magiërs naar de waarheid
[1] Ik zei: Jullie staan op de drempel van de tempel waarin de waarheid woont.
Want als er een waarheid is, dan moet zij zich in het leven en niet in de dood
openbaren; want voor de dood heeft de waarheid geen zin. De juiste en ware mens
is een echte tempel der waarheid. In zijn hart is haar zetel.
[2] Als een mens de waarheid zoekt, moet hij haar in zichzelf zoeken en niet buiten
zichzelf; want de waarheid is het leven, en het leven is de liefde. Wie oprechte
liefde heeft voor God en zijn naaste, heeft ook het leven, en dit leven is de
waarheid en die woont in de mens.
[3] Daarom zei Ik zojuist, dat jullie op de drempel van de tempel der waarheid
staan, en de mens is in zichzelf dus de waarheid, de weg er naar toe en het leven. Begrijpen jullie dat?'
[4] De magiër zei: 'Ja, ja, wijze man, u zult wel helemaal gelijk hebben, maar alleen
met betrekking tot uw eigen persoon. Bij ons is dat nog lang niet het geval. Wij
weten uit de mond van de jongeman en nu ook uit de uwe wat we moeten doen om
God te vinden en met God de hele waarheid. We hebben reeds de tarwekorrel en
zullen deze ook in de aarde van ons hart leggen. Maar hoe deze zal groeien en
welke vruchten hij zal dragen, zullen we pas later zien; want je kunt niet eerder
oogsten dan je gezaaid hebt.
[5] Daarom is er in ons nog geen leven, geen ware liefde en dus ook geen waarheid.
Ons troost nu alleen de gedachte dat jullie als mensen de ware God en dus de volle
waarheid gevonden hebben, wat de daden van de jongeman ons duidelijk hebben
laten zien en zijn woorden niet minder. Dus kunnen ook wij dat met de nodige vlijt
bereiken; maar nu hebben wij het nog niet bereikt. Als u ons misschien een nog
kortere weg naar het doel kunt wijzen, zullen wij u eeuwig dankbaar zijn!'
[6] Ik zei: Jullie hebben de schrift van de joden in Babylonië gelezen en de wijsheid
van Mozes bewonderd. Jullie kennen de wet van de joden en zeggen: '1 a, dat is een
echte wet! Wie zich daaraan houdt, zal zalig worden. Houdt die dan ook, dan zullen
jullie zalig worden!'
[7] De magiër zei: 'Vriend, hebt u ons dan al eens in het oude Babylon, dat ooit de
grootste stad ter wereld geweest moet zijn, gezien en leren kennen? Wij kunnen ons
daar niets van herinneren!'
[8] Ik zei: 'Zoals Mijn dienaar wist waar je thuis je grote diamant had verborgen,
zoveel te meer weet Ik als zijn Heer wat jullie tien jaar geleden rond deze tijd in
Babylon gedaan hebben, zonder dat het voor Mij nodig was ooit in die verwoeste
stad te komen.
[9] Ik zeg.jullie dat het voor een mens wiens geest zijn ziel doordrongen heeft, niet
nodig is om overal persoonlijk aanwezig te zijn, om van hetgeen er ergens gebeurt
kennis te nemen, maar als hij één geworden is met de Geest van God, dan is hij in
en door deze heilige Geest overal aanwezig en ziet en hoort alles en weet dan ook
alles. Dat heeft Mijn dienaar jullie weliswaar ook al gezegd; maar Ik zeg jullie dat
nog een keer opdat het in jullie zal blijven, zodat je er acht op zult slaan en ernaar
zult handelen.
[10] Wat jullie moeten doen, weten jullie en dus heb Ik jullie nu verder niets meer
te zeggen. Hebben jullie nog een bepaalde vraag, zeg het dan maar!'
[11] De magiër zei: 'Dat u een buitengewoon wijs man bent, is nu wel helemaal tot
ons doorgedrongen; want zo'n alwetende en alziende eigenschap hebben we slechts
éénmaal in Opper-Indië bij een Birmaan aangetroffen, die ons echter niet wilde
vertellen hoe een mens aan die gave komt. We vroegen hem daar wel zeer
nadrukkelijk naar; maar hij gaf ons ten antwoord: 'Jullie zijn daar niet rijp voor en
weten niets van een innerlijk leven in de mens. Maar reis in de richting waar de
Orion ondergaat en de andere sterren die hem in steeds dezelfde eeuwige orde
begeleiden, daar zullen jullie jezelf beter leren kennen!' Maar dat was dan ook alles
wat wij van de wijze man te weten konden komen.
[12] Wij zijn dan ook spoedig naar het westen getrokken, wat met veel moeite en
gevaar gepaard ging, en na lang zoeken hebben we jullie gevonden, die ons de weg
om de innerlijke wijsheid te verkrijgen, al veel duidelijker omschreven hebben. Als
we de reis naar het westen nog verder voortzetten, kunnen we door onze
inspanningen de wijsheid in het innerlijk van de mens misschien wel helemaal
vinden en ook in ons zelf bereiken.
[13] Wij hebben namelijk tijdens onze reis volgens de weg van de sterren
opgemerkt, dat hoe verder wij naar het westen gingen, wij steeds wijzere en
wonderbaarlijk machtigere en daarbij ook steeds betere mensen aantroffen, en dat
hun leerboeken ook altijd een diepere, ofschoon vaak verborgen wijsheid bevatten.
Dat merkten wij ook tien jaar geleden in Babylonië uit de boeken die wij daar bij
een man van jullie stam ter inzage kregen.
[14] Zij waren weliswaar in de Oudhebreeuwse taal geschreven, die ons niet zo
bekend is als die welke jullie spreken; maar zij leek veel op onze oude taal, en dus
begrepen wij haar en konden de schrifttekens ook goed lezen, omdat deze
veelovereenkomst hadden met de onze.
[15] Wij vonden daarin ook een voorspelling, dat Gods geest jullie een Messias
(middelaar) tussen God en jullie, joden, beloofd heeft. Wij vroegen de man heel
nadrukkelijk daarnaar. Maar hij kon ons er niet veel over zeggen; want hij zei dat
de tijd en het uur heel duister en vaag stonden aangegeven en er ook geschreven
stond, dat bij God duizend jaar nauwelijks een dag was. Dus zouden de joden nog
wellang op hun beloofde middelaar moeten wachten. Zelf geloofde hij dat de
profeet in zijn beeldspraak iets heel anders bedoeld had dan de werkelijke komst
van een toekomstige, op God lijkende middelaar.
[16] Omdat we hier nu eenmaal over dit onderwerp te spreken zijn gekomen en we
ons er anderzijds ook in enkele uren voldoende van overtuigd hebben, dat wij hier
werkelijk tegenover mensen staan, die een waarlijk onbegrijpelijk diepe wijsheid
bezitten, en u al heel in het bijzonder, zou ik nu ook graag uw mening willen horen
over de aan u beloofde middelaar. Wat is daarmee? Hoe moet het geschrift en de
voorspelling van de oude ziener uitgelegd worden?'
118 De taak van de Messias
Het overleg van de magiërs
[1] Ik zei: 'Er zijn reeds dertig jaar geleden bij de geboorte van de Middelaar wijze
mannen uit jullie land hier geweest, die Hem goud, wierook en mirre hebben
geschonken. Hebben jullie van hen dan niets gehoord?'
[2] De magiër zei: 'Ja, ja, u heeft helemaal gelijk. Wij waren toentertijd nog jong en
waren nog leerlingen die zich weinig om dergelijke dingen bekommerden.
Bovendien hebben die wijzen slechts enkele andere hoog geplaatsten ervan in
kennis gesteld, maar dat heeft kennelijk niet zoveel indruk gemaakt als de drie
vooraanstaande wijzen waarschijnlijk gehoopt hadden, en wij konden er ook maar
heel weinig over te weten komen. Bij ons vertelde men slechts dat bij het eens zo
grote en machtige volk in het westen een nieuwe koning geboren was., wiens arm
de vijanden en onderdrukkers van het volk zou overweldigen en verdrijven; maar
over het feit dat die pasgeboren koning tevens de beloofde Middelaar zou zijn
hebben we weinig of niets gehoord.
[3] Dat die drie wijzen een aantal jaren later weer ergens naar toe op reis gingen,
weten we; maar sindsdien hebben we niets meer van hen vernomen, niet waarheen
zij gegaan zijn en niets over het resultaat van hun nieuwe reizen. Alleen dat weten
wij zeker, dat zij uiterlijk gezien net als wij reisden en als magiërs heel bekwaam
moeten zijn.
[4] Wat ik u, beste wijze man, hier vertelde, is de volle en zuivere waarheid, en u
zult daarin een verontschuldiging vinden voor het feit, dat wij ons vanwege de
beloofde Middelaar nu tot u gericht hebben. Als u ons daarover iets meer wilt
zeggen, zullen we daar in ons hart heel dankbaar voor zijn.’
[5] Ik zei: 'Wel, luister dan! Die door jullie bedoelde pasgeboren koning was de
beloofde Middelaar, die in de wereld gekomen is om niet alleen de joden, maar alle
mensen van de aarde die goed van geest zijn, het ware levenslicht uit God te
brengen.
[6] Door Hem zullen alle volkeren verblijd worden en zeggen: 'Heil Hem, die komt
in het kleed van de eeuwige liefde, waarheid en gerechtigheid; want Hij heeft Zich
over onze gebreken ontfermd en ons verlost van het harde juk van het gericht en de
dood!’
[7] Wie naar Hem zal luisteren en Zijn leer zal navolgen, zal in zichzelf het
eeuwige leven ontvangen! Zie, hier zijn we, en voor ons ligt de grote belofte
onthuld! De zon van de hemelen en het eeuwige leven is voor de volkeren
opgegaan, en vele duizenden warmen zich reeds aan haar levendmakende stralen,
en jullie zijn gekomen uit het verre morgenland, omdat jullie in jezelf ook een
schijnsel hebben opgemerkt dat van deze zon uitgaat.
[8] Maar omdat jullie hart nog blind is, zoeken jullie nog naar de levenszon en zijn
jullie niet in staat om te bepalen waar zij staat; maar jullie zwakke schijnsel heeft
jullie toch al dichter bij haar gebracht, open dus het oog van je hart en vraag jullie
sterren om jullie de plaats van die zon te wijzen!'
[9] De magiër zei tegen zijn metgezellen: 'Luister, die man spreekt wonderbaarlijk!
Hij moet weten hoe de zaken staan. Hij kan en zal ons nog iets naders kunnen
vertellen over wat hij met die bepaalde levenszon bedoeld heeft, die dicht bij ons
staat. Die schijnt alles te behelzen!
[10] We moeten de sterren vragen om ons de stand van die zon aan te geven, die
we genaderd schijnen te zijn, maar waarvan we toch niets kunnen zien door de
blindheid van ons hart. Wat zullen de zwijgende sterren ons zeggen? We kunnen ze
aldoor vragen stellen en zullen toch geen antwoord van hen krijgen! Ik geloof, dat
we eerder van de wonderbaarlijk wijze man iets naders over de stand van die door
hem omschreven levenszon te weten kunnen komen, dan van de sterren, die ons
nog nooit iets hebben meegedeeld, hoewel de mensen ons tijdens onze
voorstellingen vaak om dingen en omstandigheden vroegen, die ons allang bekend
waren en waarover we dan met ernstige, wijze gezichten tegen het volk zeiden, dat
we het uit de sterren gelezen hadden. Ja, het blinde volk geloofde dat wel, alleen
wij zelf niet, en deze mensen hier zouden het nog veel minder geloven, omdat zij
zich in het volle licht van de waarheid bevinden.
[11] Met dat vragen aan de sterren wordt het dus niets, omdat wij maar al te goed
weten hoe het met de sterren gesteld is; maar vragen stellen aan deze wijzen kan de
moeite waard zijn, -alleen moeten we dat heel verstandig inkleden, anders krijgen
we van hen net zo veel te horen als van de sterren!’
[12] Een tweede magiër zei: 'Verstandig inkleden zou juist zijn, als we dat ook
maar konden! Wat willen wij dan met al ons blinde verstand? Lang voordat wij iets
verstandigs bedacht hebben, weten deze wijzen er al van. Ik vind echter dat het
voor ons nu het verstandigst zou zijn, als wij genoegen namen met wat we tot nu
toe te horen hebben gekregen, en het verdere aan hun welwillendheid overlaten;
want met dwang zullen we niet zo veel van hen te horen krijgen. En bovendien zie
ik nu zelf al heel duidelijk in, dat wij nog lang niet rijp zijn voor hogere en diepere
waarheden over het enige en enig ware Goddelijke Wezen en over het innerlijke
geestelijke leven van de mens.
[13] Maar we kunnen hun wel vragen of zij ons de kortst mogelijke weg willen
wijzen om het innerlijke waarheids en levenslicht te kunnen verkrijgen. Want wij
weten immers uit eigen ervaring dat een mens door eigen denken en zoeken ook
grote bekwaamheden kan verwerven; maar met de hulp van een wijze en zeer
ervaren leider zal hij zekerder en eerder allerlei kennis en bekwaamheden
verkrijgen. Daarom denk ik ook dat hier een korte, maar grondige aanwijzing
zinvoller is dan een aantalonnodige vragen, waarop de antwoorden, al zijn die nog
zo goed en waar, ons weinig kunnen helpen, omdat wij die niet begrijpen. We
kunnen zelfs niet vragen wat we nodig hebben, omdat wij onszelf niet kennen en
dus ook niet weten wat ons werkelijk ontbreekt. Deze wijzen weten dat beslist beter
dan wij, en daarom ben ik van mening dat wij dat aan hun veel wijzere inzicht
moeten overlaten.’
[14] De hoofdmagiër zei: 'In je eenvoud, die ik al zo lang van je ken, ben je
werkelijk wijzer dan ik met al mijn kennis en kunnen! Aan jouw inzicht en mening
zullen we ons dan ook houden; want door vragen kom je altijd verder dan door
eisen te stellen. Maar nu moeten we nog iets vaststellen, en dat is of we hier nog
langer zullen blijven of naar de stad af zullen dalen.'
[15] De eerder sprekende magiër zei: 'Volgens wat de wijze jongen als zijn mening
gegeven heeft, moesten we eigenlijk blijven, omdat onze mensen al weten dat we
voor vandaag onderdak hebben; maar jij bent onze leider en hebt het recht te
bepalen wat we in dit geval zullen doen.’
[16] De hoofdmagiër zei: 'Dan moet alleen ons verstand beslissen wat we moeten
doen! Als onze mensen verzorgd zijn, kunnen we ondanks de tamelijk gevoelige
koude hier blijven -en dat in ieder geval zo lang, tot deze wijzen zich ter roste
zullen begeven -, dan kunnen we in die tijd nog veel van hen leren.’
[17] De andere twee zeiden: 'Dat vinden wij ook; we moeten echter niets meer
vragen, maar bij een geschikte gelegenheid verzoeken of zij ons willen aangeven
wat we moeten doen om de zuivere waarheid te leren kennen!'
[18] Daarmee waren alle drie het volledig eens, en hielden zich verder rustig.
119 De vulkanische verschijnselen in de omgeving van de Dode Zee
Agricola ziet de voormalige Sodomieten in het geestenrijk
De graden van zaligheid van de geesten
[1] Het oplichten, dat zich zo nu en dan voordeed in de omgeving van de Dode Zee,
werd steeds sterker en heftiger en herhaalde zich vaker dan in het begin. Het leek
op een ver en sterk weerlichten. Het leverde derhalve veel stof op tot allerlei
gesprekken.
[2] Lazarus zelf dacht dat hij zoiets nog nooit in die hevigheid had gezien; ook de
joodse Grieken beweerden dat. De arme knechten en arbeiders, met de nog steeds
aanwezige echtbreekster en de mooie Helias met haar familie, zeiden dat ook, en
verbaasden zich allen zeer over dit verschijnsel.
[3] Alleen de Romeinen keken er volkomen onverschillig naar en Agricola zei
tegen Mij : 'Heer, het ziet er niet slecht uit; maar onze brandende bergen zijn toch
nog heel wat anders!'
[4] Ik zei: 'O ja, dat zijn ze zeker, - maar ze zijn niet gedenkwaardiger dan dit meer;
want in dit meer ligt een grote, treurige geschiedenis van mensen begraven, evenals
in de jullie Romeinen heel goed bekende Kaspische Zee. En daarom zijn deze
verschijnselen veel gedenkwaardiger dan jullie brandende bergen, die Ik heel goed
ken en waarvan Ik ook wel weet dat daar pas enige decennia geleden door de
hevige uitbarsting van jullie Vesuvius enkele steden helemaal bedolven zijn.
[5] Maar toch is dit verschijnsel veel gedenkwaardiger; want bij dit natuurgevecht
zijn vele duizenden mensenzielen betrokken, die door natuurgeesten meegesleept
worden in een vergeefse strijd tegen Mij, terwijl bij jullie vuurbergen alleen de
natuurgeesten tegen de wetten van Mijn orde strijden. En kijk, dat is een groot
verschil!
[6] Om je dat allemaal nog beter te laten zien, zal Ik gedurende enkele ogenblikken
je innerlijk gezicht openen, dan zul je heel vreemde dingen te zien krijgen!'
[7] Op datzelfde ogenblik had Agricola al het tweede gezicht en hij riep plotseling
luid: 'Heer, bevrijd me van dit gezicht; want ik zie daar ontzettend afschuwelijke
dingen! O, wat een gedaanten! Onze denkbeeldige furiën zijn niets daarbij
vergeleken! Het hele meer en de lucht tot ver boven de wolken is vol ontelbare,
ijzingwekkende spookbeelden! O, er heerst daar een verwoestende oorlog zo
onvoorstelbaar gruwelijk, als op aarde bij de mensen nog nooit is voorgekomen!
Wat willen deze wezens daarmee bereiken?
[8] Ik zie echter een even groot aantal witte, ernstige, mooie wezens toesnellen, en
de monsters vluchten voor hen. Wie zijn dan die witte menselijke gedaanten die
naar die allergruwelijkste plaats snellen?'
[9] Ik zei: 'Die afschuwelijke gestalten zijn de vroegere Sodomieten. Door de strijd
die zij tegen Mij willen voeren, worden zij langzaam aan minder hard, en tevens tot
grotere orde gebracht door de witte geesten die op hen afkomen en die wij geesten
van vrede en orde willen noemen.
[10] De wind, die nu voor je gevoel heel koel uit het noorden waait, is echter niets
anders dan een groot aantal witte geesten, waarvoor de woeste, kwade vuurgeesten,
die uit het meer komen, vluchten. Als je nu voldoende gezien hebt, kom dan weer
terug in je natuurlijke waaktoestand!'
[11] Op hetzelfde moment was Agricola weer in zijn natuurlijke toestand en hij zei
tegen Mij: 'Heer, Heer, sinds Sodom en Gomorra met de andere tien steden ten
onder zijn gegaan, zijn er zeker wel meer dan anderhalf duizend jaar
voorbijgegaan; zijn de zielen die toen leefden dan nog niet tot een beter inzicht
gekomen in het rijk van de geesten?'
[12] Ik zei: 'Ja, M'n vriend, nu heb je zelf eens een beetje kunnen zien hoe moeilijk
het is om aan gene zijde een totaal verdorven ziel zover te beteren dat zij enigszins
tot het inzicht en besef komt dat zij slecht is en als zodanig nooit vrij en zalig kan
worden.
[13] Als een ziel dat eenmaal in gaat zien, keert zij zich af van haar vroegere
slechtheid, en begint die te verachten en te verafschuwen en probeert innerlijk beter
te worden. Ook al mocht zij zo nu en dan toch nog in een oude zonde terugvallen,
dan volhardt zij daar niet in, maar heeft daar berouw over en verlangt er niet naar
om hem weer te begaan. Zo verminderen en bekoelen langzamerhand de slechte
neigingen, en dan wordt het ook steeds lichter in zo'n ziel.
[14] En omdat de witte vredesgeesten die je zag in de eerste plaats voor de
verbetering van die slechte ziel zorgen, gaat een ziel die haar leven heeft gebeterd,
eerst naar deze geesten over om zich daar in geduld en goede orde en rust te
oefenen.
[15] Wanneer zij daar een zekere vastheid in heeft bereikt, kan zij in een nog betere
toestand overgaan, die zij echter niet als loon mag zien voor haar verbetering, maar
als een heel natuurlijk gevolg van haar innerlijke orde. Want als een op deze wijze
heel ongemerkt beter geworden ziel zou merken, dat haar verbeterde toestand haar
door Mij als loon voor haar innerlijke moeite werd gegeven, zoals het naar
waarheid ook is, dan zou de oude zelfzucht al gauw weer in haar ontwaken. Zij zou
daarom nog meer haar best gaan doen om beter en lichter te worden, maar alleen
maar om snel nog meer beloond te worden, maar niet om terwille van het goede,
reiner en beter te worden.
[16] Om deze gemakkelijk te begrijpen redenen verloopt de echte verbetering van
een ontaarde ziel aan gene zijde werkelijk heel langzaam. Want wil een ziel blijven
bestaan, dan mag Mijn almacht slechts in Zoverre op haar inwerken, dat zij in
levensomstandigheden terechtkomt die haar als een noodzakelijk gevolg van haar
kwade handelingen moeten voorkomen. En alleen daardoor is het mogelijk om zo'n
ziel in en uit zichzelf werkelijk en daadwerkelijk te beteren. Of dat nu vroeg of laat
gebeurt, blijft voor Mij uiteindelijk gelijk, en ook ten opzichte van de eeuwigheid,
waarin alle voorbije en toekomstige tijden helemaal gelijk gemaakt worden, zoals
het voor Mij ook geen verschil maakt, of een mens vele duizenden jaren vroeger of
later op deze aarde lichamelijk geleefd heeft; want in de eeuwigheid zal de eerste
mens van deze aarde niets voor hebben op degene die als laatste op deze wereld
geboren is.
[17] Maar voor de ziel zelf is het toch onnoemelijk veel beter als haar
levensvervolmaking zo snel mogelijk plaatsvindt, ten eerste omdat zij dan minder
hoeft te lijden, en ten tweede omdat een ziel die ijverig is, zonder meer veel voor
moet hebben op een ziel die traag is, zoals ook hier op aarde de wandelaar, die zijn
wandeling ijverig vele dagen eerder begint, veel voor heeft op iemand die langzaam
en traag is en er heel lang over doet eer hij besluit om aan de wandeling te
beginnen. Terwijl de ijverige allang volledig geniet van de grote voordelen van zijn
ijver en vlijt, heeft de trage nog nauwelijks de eerste stap gezet op de lange weg die
hij te gaan heeft, en heeft daarbij ook nog voortdurend omgezien en erover
nagedacht of hij ook de tweede stap wel zal zetten, of misschien toch nog langer
thuis zal blijven. Ja, als zo'n trage geest, die niets onderneemt dan lang in grote
armoede een gebrekkig en kwijnend bestaan lijdt, terwijl zijn ijverige buurman snel
voor hem uit is gegaan en belangrijke goederen in zijn bezit kreeg, dan heeft de
trage beslist geen enkel benijdenswaardig voordeel vergeleken bij de ijverige, maar
juist omgekeerd; want wie eenmaal Vooraan loopt, blijft dan ook wel voor eeuwig
vooraan en zal door de hinkenden die achteraan komen nooit ingehaald worden.
[18] Voor Mijzelf maakt dat natuurlijk niets uit - want Ik ben en blijf Degene, die
Ik eeuwig was -; maar tussen de zaligheidsgraden van de geesten zullen oneindig
grote verschillen bestaan. - Begrijp je dat, Mijn vriend?'
120 Agricola vraagt naar de leiding van de mensen
[1] Toen keek Agricola verbaasd en zei: 'Heer, alleen U, als het meest zelfstandige
en meest vrije wezen van de hele oneindigheid, kunt tot ons mensen zulke woorden
spreken! Het is waar; wanneer ik na een onvoorstelbaar lange tijd een zekere graad
van zaligheid bereik en dan toch een eeuwige zalige toekomst voor mij heb, dan is
een onzalig bestaan, dat ontelbare aardse jaren duurde, tenslotte zoveel als niets;
maar één miserabele dag die mij gepijnigd en gemarteld heeft is wél iets voor de
eindige mens, en gezien de achtergebleven herinnering is het dan erg de vraag of
een eeuwigheid voor mij een volledige vergoeding kan en zal bieden voor het
doorstane lijden.
[2] Want men werd alleen door Uw almachtige wil een miserabele burger van deze
wereld. Men kwam bij mensen die op verscheurende dieren lijken, kreeg geen
opvoeding dan alleen die van een zelf en heerszuchtig heidendom, een bedrog met
ontelbare leugens en misleidingen van allerlei aard, die je als heilige waarheden
moest aanvaarden, en als je die, omdat je verstand rijper en helderder was
geworden, niet had aangenomen maar er eventueel tegenin was gegaan, dan zou je
als ellendig ongedierte verdelgd zijn; want vele van zulke ten hemel schreiende
voorbeelden zijn mij maar al te goed bekend.
[3] Bij zo'n totaal geest en goddeloze opvoeding kan ik uiteindelijk zelf toch niets
anders worden dan een verscheurend wild dier in de gedaante van een mens. Nu
dan, omdat ik dat dus geworden ben en eigenlijk onmogelijk iets anders kon
worden, word ik door U voor onvoorstelbaar lange tijd volledig afgewezen, waarbij
ik ook geen middelen heb om mij in mijn grote nood te kunnen helpen.
[4] In zo'n geval zou men toch aan U, de enig ware God, de zeer belangrijke vraag
willen stellen, waarom ik dan wel door Uw almachtige wil een mens op deze aarde
moest worden. Ik was immers daarvoor helemaal niets, ik bestond niet en wilde
ook niet bestaan. Waarom ben ik dan ontstaan?
[5] En omdat ik nu eenmaal ontstaan ben - niet door mijn, maar alleen door Uw
almachtige wil -, vraag ik waarom U er dan niet wijselijk voor gezorgd heeft dat ik
onder zulke omstandigheden in deze wereld kwam dat ik meteen als een echt mens
in Uw orde gevormd en geplaatst werd. Waarom moest ik eerst een verscheurend
dier worden, erger dan alle leeuwen, panters, tijgers en hyena's?
[6] Zie, Heer, dat is een heel belangrijke vraag! Het is wel waar, dat alle mensen
eens de lichamelijke dood moeten ondergaan; maar het allertreurigste daarbij is, dat
wij dan aan gene zijde een vrijwel eindeloos lange dood van de ziel moeten
doorstaan, die ons arme stervelingen door Uw almacht onherroepelijk beschoren is.
Dat komt mijn wijsheid, die nog erg kortzichtig is, echt heel vreemd voor! Want ik,
als opperste rechter in Rome, kan volgens mijn verstandelijk: principes geen kind,
dat een misdrijf tegen zijn ouders had begaan, volledig verdoemen, en dat des te
minder omdat het beslist niet aan het kind ligt als het buiten zijn schuld een slechte
en vaak erg .miserabele opvoeding krijgt. Als de ouders het anders en -zeg maar juist opgevoed hadden, dan zou het kind ten opzichte van hen ook zeker anders
handelen! Maar uiteindelijk kunnen ook de arme ouders er weinig of niets aan
doen; want zij hebben immers zelf nooit een betere opvoeding genoten, en kunnen
dus hun kinderen onmogelijk iets beters geven dan wat zij zelf bezitten.
[7] Maar U, mijn Heer en mijn God, bezit vanaf de eeuwigheid het oneindig beste,
en U zou de arme mensen, Uw schepselen, Uw kinderen, ook het allerbeste voor
hun hart en voor hun ziel kunnen geven; maar dat doet U heel wijselijk niet, de
mensen moeten eerst de meest afgrijselijke roofdieren worden en daarna straft U
hen met Uw harde gerichten en maar heel weinigen kunnen zeggen: 'De Heer van
hemel en aarde heeft zich eindelijk weer een keer over ons ontfermd!'
[8] Heer, vergeef mij dat ik nu zo zonder enige terughoudendheid gesproken heb;
maar Uw geheimzinnig gedrag tegenover de drie magiërs heeft mij daartoe verleid!
Kunnen zij er wat aan doen dat zij zijn zoals zij zijn?! Zij zoeken U al geruime tijd
en kunnen U niet vinden, en nu zijn zij bij U, en U maakt Zich nog steeds niet aan
hen bekend! O Heer, zeg me toch waarom dat, uitgaande van Uw onbegrensde
wijsheid, zo moet zijn, terwijl anderzijds Uw vaderlijke liefde, mildheid en
goedheid wel wil dat alle mensen gelukkig, wijs en zalig zullen worden! Want bij
dit voortdurende razen en tieren van de mensen onderling, is het immers toch
ondenkbaar dat zij ooit het levensdoel kunnen bereiken dat U hun gesteld heeft. Heer, legt U mij dat toch eens uit!’
121 De leiding van de mensheid
Kennis, verstand en vrije wil
[1] Ik zei: 'Als je geheugen beter was dan het is, zou je je nog heel goed herinneren
dat dit punt al vaker ter sprake is gekomen en door Mij ook altijd zo is uitgelegd,
dat het gemakkelijk te begrijpen was. Maar je geheugen is al wat minder geworden
dan het eens was, en daardoor is je ontschoten wat Ik al vaker over zulke kwesties
heb gezegd. Maar dat geeft niet; we hebben nog tijd, en daarom kan Ik jullie daar
allemaal nog een keer iets over zeggen. Luister dus!
[2] Wie nog nooit een zon, een maan, een bewoonbare aarde, planten, dieren en
mensen geschapen heeft, weet ook beslist niet hoe al deze schepselen geleid, in
stand gehouden en naar hun uiteindelijke bestemming gebracht moeten worden.
Maar Ik weet dat allemaal en heb een eeuwige orde vastgesteld, zonder welke
niemand ooit iets kan bereiken.
[3] De mens, als Mijn volledige evenbeeld, moet ook een volmaakt vrije wil
hebben, waarmee hij zichzelf wat zijn geestelijke deel betreft moet omvormen,
consolideren en vrij moet maken van Mijn almacht, om eens als een sterk, vrij,
zelfstandig en eigenmachtig wezen zalig naast Mij te staan, te leven en te handelen.
[4] Kijk, alle schepselen zijn onderworpen aan wetten, die door Mij zijn ingesteld
en ook de mens, in zoverre het zijn lichaam betreft, - alleen de ziel en de geest van
de mens zijn dat niet, dat wil zeggen, wat betreft zijn wil en het vrijelijk leren
kennen en inzien van alles! De vorm en de structuur van de ziel in al haar delen is
natuurlijk ook onderworpen aan wetten die door Mij zijn ingesteld, maar alleen zo,
dat zij juist door de vrije wil in de mens ofwel zeer edel en solide, ofwel zeer
onedel en zwak kan worden.
[5] Maar de mens zou weinig of niets hebben aan de vrije wil,als hij niet de
mogelijkheid zou hebben alles vrijelijk te leren kennen en inzien, en een daaruit
afgeleid verstand, dat de wil laat zien wat goed en waar, en wat verkeerd en slecht
is.
[6] Pas als de mens kennis heeft opgedaan en zijn verstand scherp en wakker heeft
gemaakt, komt de openbaring van de goddelijke wil erbij, die de mens de ware weg
wijst naar het eeuwige leven en naar God. De mens kan die openbaring dan
aannemen of niet, omdat hij ook tegenover God een volkomen vrije wil moet
hebben, want anders zou hij geen mens zijn maar een dier, dat geen eigen vrije wil,
maar slechts een instinct heeft dat hij niet kan weerstaan.
[7] In het begin werd er slechts één mensenpaar op aarde geplaatst, en de man
heette 'Adam' en de vrouw 'Eva'. Dit eerste mensenpaar werd door God met alle
bekwaamheden toegerust. Het had een diep inzicht, een helder verstand en een zeer
machtige vrije wil, waarvoor alle andere schepselen moesten buigen.
[8] Bij deze bekwaamheden kreeg het ook een duidelijke en goed begrijpelijke
openbaring uit Gods mond, die hun vrij en openlijk liet zien wat ze moesten doen
om het doel dat hun door God gesteld werd, langs de kortste en gemakkelijkst
begaanbare weg te bereiken. Maar daarnaast liet God ook weten dat ze helemaal
vrij waren en ook konden handelen in strijd met de wil die God hun had
verkondigd, door zich te laten leiden door het vlees en wereldse materie; maar dan
zouden ze daardoor zelfeen gericht en daarmee ook hun dood veroorzaken.
[9] Wel, dat ging een tijdlang heel goed; maar al gauw zegevierde de zinnelijke
begeerte, door Mozes symbolisch als een slang voorgesteld, over het besef van het
goede en het ware uit de goddelijke openbaring, en ze overtraden het gebod, om te
zien waar dat toe zou leiden.
[10] En kijk, wat het eerste mensenpaar deed, dat doen nu bijna alle mensen!
[11] God heeft het nooit laten ontbreken aan grote en kleine openbaringen, maar
heeft toch nooit een mens gedwongen zich daaraan te houden. Gezegend is echter
degene, die zich eraan houdt en zijn leven daarnaar richt!
[12] Het eerste mensenpaar heeft beslist de zuiverste en beste opvoeding van God
gekregen en kon die ook onvervalst op al zijn nakomelingen overdragen; maar kijk
eens naar de mensen tweeduizend jaar later, ten tijde van Noach, dan zie je dat ze
in kwaadaardige duivels veranderd zijn!
[13] Heeft het de eerste mensen van de aarde soms ooit aan de beste opvoeding
ontbroken? O nee! Hebben zij die soms ook niet aan hun kinderen gegeven? Ja
zeker, en altijd in de meest zuivere zin! Maar de mensen voelden ook de aandrang
in zich om tegen de geboden van God in te gaan, omdat dat hun lichaam behaagde,
en daardoor raakte hun leven totaal in verval en algehele godvergetenheid. En als
God mannen naar hen toezond en hen vaderlijk vermaande, om zich weer tot Hem
te keren, dan werden deze mannen direct in de ban gedaan en verdreven en een
aantal werd zelfs op gruwelijke wijze gedood.
[14] Tenslotte begonnen de mensen die God de rug hadden toegekeerd zelfs de
aarde te verwoesten en toen was hun maat vol. Zelf openden zij de sluizen van de
onderaardse grote wateren, die toen de kwaadwilligen overspoelden, waardoor zij
allen verdronken.
[15] Dat was echter geen gericht dat direct uit Gods wil voortkwam, maar een
gericht dat werd toegelaten, dat ten gevolge van de inwendige structuur van de
aarde zo moest plaatsvinden; want als je van een hoge rotswand naar beneden
springt, te pletter valt en dood bent, is dat ook een gericht dat je overkomt, maar
niet door de wil van God, maar omdat de aarde zodanig is ingericht dat alles wat
zwaar is wel omlaag móet vallen wat de mens uit zijn verstand heel goed kan
weten.
16] Derhalve is er op aarde geen mens zo hulpeloos, dat hij zichzelf niet zou
kunnen helpen als hij dat echt wil; maar als hij dat meteen vanaf zijn kinderjaren al
niet wil, heeft hij het aan zichzelf te wijten als hij in de ellende komt. En wat Ik nu
zeg van één mens, geldt ook voor een heel volk.
[17] Er is geen volk op de hele aarde dat zichzelf niet heel goed zou kunnen helpen,
als het maar wilde. Maar waar is de wil? Ja, voor het kwade en slechte heeft een
volk meer dan genoeg wil; maar voor het puur geestelijk goede en ware ontbreekt
het aan goede wil, omdat dat niet tegemoet komt aan de zinnelijkheid van het vlees,
en de ziel van iemand die die goede wil niet heeft, gaat net als de ziel van een heel
volk in het gericht en in de dood van de materie over, en kan en wil dan niets meer
horen, in zich opnemen en begrijpen van datgene wat van de geest is, van zijn licht
en zijn leven. En als men zulke in hun vlees gevangen zielen uit hun slaap wil
wakker schudden, worden zij dol en grimmig wild, vallen over degenen die hen
willen wekken heen als wolven over lammeren, en wurgen en verscheuren ze
meedogenloos zonder enige erbarming.
[18] Is het dan soms de schuld van God als zulke mensen om de hierboven
genoemde redenen in de grootste en meest goddeloze zieleblindheid terechtkomen
en daar dan duizenden jaren in blijven? Als God een vermanend gericht over zulke
mensen toelaat, is dat beslist vaderlijk goed en wijs; want alleen grote lichamelijke
nood is in staat de ziel af te wenden van de materie en naar het geestelijke toe te
keren. -Begrijp je dat?'
[19] Agricola zei: 'Ja Heer, dat is me nu helemaal duidelijk geworden; ik vraag U
om vergeving dat ik U zo ter verantwoording heb durven roepen, want ik was nog
erg blind.’
[20] Ik zei: 'Ik houd van mensen met jouw karakter; zij maken ernst met de
waarheid! - Maar nu kijken we weer naar de vuurgloed!'
[21] Toen viel er weer een stilte; de drie magiërs gingen wat terzijde en spraken
over Mij .
122 De magiërs herkennen de Heer
[1] De hoofdmagiër zei tegen de anderen: 'Laten we ons stilhouden, want het komt
me voor dat we in die wijze man de geest van God hebben gevonden; want zoals
hij heeft er nog nooit een mens gesproken.’
[2] En zo spraken zij nog een poosje onder elkaar over Mij. Maar wij rustten en
keken naar het voortdurend wisselende lichtspel.
[3] Toen Ik daarna weer over een aantal dingen begon te spreken, kwamen de
magiërs terug en luisterden naar Mijn woorden over de inrichting van de aarde en
over allerlei verschijnselen op en in de aarde.
[4] Nadat Ik die uitleg, die Ik al vaker gegeven had, beëindigd had, zei de magiër
tegen zijn metgezellen: 'Dat kan alleen Hij zo precies weten, die de aarde
geschapen heeft en haar derhalve zowel van binnen als van buiten kent!'
[5] De magiër zou zich nu graag met een aantal vragen tot Mij gewend hebben;
maar hij durfde dat niet. Maar Ik riep hem bij Mij en stond hem toe Mij te vragen
wat hij wilde, dan zou Ik hem antwoord geven.
[6] Hij kwam heel eerbiedig naar Mij toe en zei (de magiër): 'Heer, Heer, wat moet
en wat kan ik U nu nog vragen?! Al mijn eerdere vragen hadden alleen tot doel de
enige, ware God te vinden, te herkennen en Hem dan in mijn hart te aanbidden. En
ik geloof nu in U degene te hebben gevonden die ik lang vergeefs heb gezocht;
derhalve heb ik niets meer te vragen, behalve of U ook aan ons vreemdelingen Uw
wil wilt openbaren. Die zo streng mogelijk te volgen zal onze heiligste levenstaak
zijn.
[7] Wat moeten we doen om ons Uw ontferming en Uw genade waardig te maken
en daardoor het eeuwige leven van onze zielen deelachtig te worden na de
lichamelijke dood? O Heer, dat is het enige wat wij U vragen!'
[8] Ik zei: 'Zijn jullie er dan wel zo zeker van dat in Mij Degene is, die jullie al zo
lang zochten en toch niet konden vinden?'
[9] De magiër zei: 'Mijn gevoel heeft mij dat al eerder gezegd, toen U in Uw heilige
gesprek met de man naast U, Zelf openlijk zei wie U bent. En daarom heerst er in
mij helemaal geen twijfel meer, dat U ook Degene bent, die wij nu in ons hart
aanbidden.
[10] Niet voor niets heeft Uw jonge dienaar ons er al eerder op gewezen dat wij de
grote, lichtende waarheid dicht genaderd zijn! Uzelf bent de grote en helderste
waarheid en de Middelaar Zelf tussen Uw geest en de mensen. Wie U heeft, heeft
alles: licht, leven, wijsheid en kracht!
[11] Men kan U echter alleen maar bezitten, door Uw wil te kennen en ernaar te
handelen. Want nooit kan een geschapen, eindig mens Uw wezen hebben, omdat U
in Uzelf van eeuwigheid tot eeuwigheid God bent; maar Uw heilige, hem
geopenbaarde wil kan een mens bezitten en er met al zijn krachten naar handelen.
Als de mens dat doet, heeft hij Uzelf in zich, dan herkent hij U, heeft U lief en
aanbidt U .
[12] Daarom vraag ik U nog een keer dringend, om ons Uw heilige wil te
openbaren, zodat wij dan echt in onszelf kunnen zeggen: O Heer en Vader van
eeuwigheid, Uw heilige wil geschiede ook in ons, door ons en voor ons, opdat Uw
heilige oog een welgevallen moge hebben aan ons, Uw schepselen en kinderen van
Uw liefde!'
[13] Ik zei: 'Ja,ja, M'n beste vriend, je hebt heel waarachtig en juist gedacht en ook
even juist gesproken; maar je ziet Mij, een aards mens zoals jij, aan voor de enig
ware God! Besef je dan niet dat ook Ik geboren werd en een mens ben zoals jij, met
vlees en bloed en een ziel. Heeft God dan ooit een begin gehad, en kon Hij ooit als
mens geboren worden?'
[14] De magiër zei: 'De eeuwige God woont met de volheid van Zijn geestelijke
macht zichtbaar in U en heeft natuurlijk nooit of te nimmer een begin gehad en kon
nooit als mens uit een vrouw ter wereld komen; maar deze God heeft U toch een
lichaam gegeven, als een ware Middelaar in deze wereld gezonden en U geheel
vervuld met Zijn geest.
[15] Wie derhalve U ziet en herkent, ziet ook Hem die in U is; en wie Uw wil doet
zal Hem ook weldra in zichzelf herkennen. U bent werkelijk helemaal Degene die
wij drieën zo lang tevergeefs gezocht hebben, en bij deze mening blijven wij.
[16] Bovendien heeft U daarnet gesproken met Uw vriend, die een Romein schijnt
te zijn -wij hebben zulke mannen, die Romeinen genoemd werden ook in andere
plaatsen gezien -, U sprak zoals alleen een God spreken kan, en dat bevestigt nog
meer de waarheid van onze mening en de juistheid daarvan is nu boven alle twijfel
verheven. U zult Uw wijze reden er wel voor hebben om U niet volledig aan ons
bekend te maken. Maar dat vragen wij ook niet, omdat wij ons daarvoor nog lang
niet waardig genoeg achten, en wij verlangen van U, o Heer, ook geen teken,
waardoor wij eventueel nog duidelijker zouden beseffen dat U degene bent, die wij
zo lang gezocht en nu geheel en al gevonden hebben.
[17] Wat Uw jonge dienaar in ons bijzijn heeft gesproken en gedaan, is teken
genoeg; maar het grootste en voor ons meest geldige teken zijn de meer dan heilige
woorden die wij uit Uw mond vernomen hebben. Want die zeiden ons helder en
duidelijk: Zo kan geen mens, maar alleen een God uit Zichzelf spreken!
[18] Omdat wij dat nu heel duidelijk inzien, vragen wij U ondanks onze grote
onwaardigheid, aan ons te willen openbaren wat wij moeten doen, om het eeuwige
leven van onze ziel en Uw genade deelachtig te worden.’
[19] Ik zei: 'Nu dan, omdat jullie zo vast geloven dat Ik de Heer ben, doe dan wat
Mijn dienaar voorheen gezegd heeft, dan zullen jullie leven en zalig worden! Heb
God boven alles lief en je naasten als jezelf, en leer datzelfde aan je kinderen en
familie; acht jezelf als mens vanwege jullie grote aardse schatten niet hoger danje
naasten; doe voor hen dat, waarvan je redelijkerwijs kunt aannemen dat zij dat ook
voor jullie zullen doen, dan zul je leven en Gods genade zal altijd bij jullie blijven!
[20] Jullie kennen de wet van Mozes al, houdje daar in alle opzichten aan; want in
die wet is aan de mens de beste en zuiverste levensorde kenbaar gemaakt. Als hij
die opvolgt, heeft hij ook God boven alles lief en zijn naasten als zichzelf In deze
wet is alle levenswijsheid gegeven, waarvan andere en oudere wijzen de mensen
slechts gedeeltelijk iets te proeven hebben gegeven.
[21] Omdat het woord voor jullie als het grootste teken van Mijn goddelijke
zending geldt, moeten jullie ook bij het woord blijven en ernaar handelen, dan
zullen jullie leven! Ik bedoel geen tijdelijk, maar een eeuwig leven van jullie zielen.
- Begrijpen jullie dat?'
123 Het aannemen van het woord van de Heren in Indië
[1] De magiër zei: 'Omdat U, o Heer, het ons gezegd hebt, geloven we dat nu ook
vast en zeker, en we zullen het misschien als geen ander volk op aarde, streng in
praktijk brengen! Maar nu doet zich nog een andere vraag voor, en die luidt: Zullen
we weer naar Indië teruggaan, of moeten we dat oude zondige land mijden als onze
ergste doodsvijand, of moeten we weer naar huis gaan en de blinden het licht
brengen dat wij na lang zoeken eindelijk gevonden hebben? We hadden weliswaar
besloten ons vaderland, waarvan wij de omstandigheden maar al te goed kennen,
voor altijd te mijden en ons leven bij vreemde volkeren te eindigen; maar omdat
wij nu in U diegene gevonden hebben voor wie wij ons land lang geleden verlaten
hebben, verandert dat ons eerste besluit, en wij zouden ook daarin volledig naar Uw
wil willen handelen.’
[2] Ik zei: 'Bedenk het volgende: Een profeet wordt nergens minder geëerd dan in
zijn vaderland! Jullie staan bij jullie landgenoten bekend als mensen met enigszins
overdreven denkbeelden. Zij hebben jullie daarom ook zulke verre reizen laten
maken, omdat jullie hun vaak wat te veel op hun geweten hebben gewerkt. Als
jullie nu met een juist licht naar huis zouden komen, zouden jullie weinig
weerklank bij hen vinden en bij het buitengewoon dom geworden volk nog veel
minder. Daarom is het voor jullie zieleheil beter om bij jullie eenmaal genomen
besluit te blijven. Zend je dienaren naar je land om in jullie naam jullie zaken af te
handelen en dan weer terug te keren! Bekommer je er verder niet om; want jullie
land is voor Mijn licht nog bijna tweeduizend jaar te jong, dat wil zeggen, te blind
en te dom. Jullie zullen echter in het westen mensen aantreffen die meer ingenomen
zullen zijn met Mijn licht dan jullie volk thuis; aan hen kunnen jullie meedelen wat
je hier ontvangen hebt!
[3] In de toekomst zal het zo zijn dat het oude morgenland, waaraan eens het
grootste licht gegeven werd, in een lange aanhoudende nacht zal moeten ronddolen
en dat het licht des levens in westelijke richting zal uitstromen. Zelfs deze plaats,
waar nu het levenslicht is opgegaan, zal nog in de donkerste nacht en duisternis
terechtkomen; want ook dit volk, slechts enkele mensen uitgezonderd, heeft geen
weet van zijn belangrijkste en meest heilvolle beproeving. Wee het volk, wanneer
het licht van hen wordt weggenomen en aan de heidenen wordt gegeven!
[4] Jullie zijn vreemdelingen uit het verre morgenland, en jullie hebben Mij
gevonden en herkend; en het waren ook vreemdelingen uit jullie land die, toen Ik
Mij met het lichaam van deze wereld bekleed heb, Mij bij Mijn eerste intrede in
deze wereld als eersten gezocht en reeds in het pasgeboren kind herkend hebben.
Maar van dit van ouds uitverkoren volk hebben nog maar heel weinigen Mij
herkend, maar tot nu toe des te meer achtervolgd, hoe en waar zij maar konden;
daarom wordt het licht ook van hen weggenomen en aan de heidenen gegeven.
[5] Maar voordat dit licht weer in deze landstreek zal doordringen, zal het in jullie
land aan de grote zee komen. - Begrijpen jullie dat allemaal?'
[6] De magiër zei: 'Ik begrijp het, o Heer; maar het verwondert mij dat de kinderen
van dit land U niet herkennen, terwijl wij vreemdelingen U toch heel gemakkelijk
en vlug herkend hebben! U zult voor de kinderen van dit land zeker al grote
tekenen verricht hebben, - en toch herkenden zij U niet?! O, mijn domste
landgenoten zouden beslist niet zo blind zijn! Bij velen zou, net als bij ons, Uw
woord alleen al voldoende geweest zijn! En als onze hogepriester zo'n teken te zien
zou krijgen, als Uw dienaar er enkele verricht heeft, dan zou ook hij dit licht
aangenomen hebben, hoewel hij het waarschijnlijk nooit aan het volk zou hebben
doorgegeven; want het volk kent reeds sinds onheuglijke tijden niets anders dan
zijn blinde geloof en is daarom wellicht niet in staat zo'n licht te aanvaarden. Maar
dat is niet de schuld van ons, maar van de tijd en een groot aantal van onze zeer
zelfzuchtige voorgangers. Kortom, de blindheid van ons volk is te verklaren
doordat er in hun midden waarschijnlijk nooit zo'n licht heeft geschenen; maar de
blindheid van het volk hier is onverklaarbaar, want het heeft de zon hoog in het
zenit staan, maar verkiest de duisternis, zoals die alleen in de diepe grotten in de
bergen der aarde aangetroffen wordt.
[7] Wij hebben alles gedaan om het licht te zoeken, en zijn nu meer dan blij dat wij
het eindelijk gevonden hebben, - en zij hebben het in hun land voor ogen en lopen
er van weg, verachten en vervolgen het! O, dat moeten toch erg slechte en totaal
blinde mensen zijn, die de naam 'mens' niet eens verdienen! Omdat het er zo met
deze mensen voorstaat, is het ook heel juist dat U, o Heer, al het licht van hen
wegneemt en het aan de heidenen geeft, die het kennelijk meer waard zijn; want
daaruit blijkt Uw eeuwige gerechtigheid, die vol is van het grootste licht, en dat is
voor ons weer een nieuw bewijs, dat U Diegene bent die wij zo lang tevergeefs
gezocht hebben.’
[8] Ik zei: 'Ja,ja, zo is het helaas met dit volk van Mij! Daarom zal Ik andere
volkeren opwekken, nu al en nog meer in de toekomst; maar altijd zal het zo zijn
dat er zich onder de vele geroepenen maar weinig uitverkorenen zullen bevinden.’
[9] De magiër zei: 'O Heer, wat bedoelt U daarmee? Zullen er steeds veel
geroepenen zijn, maar weinig uitverkorenen?! Dat klinkt als een woord uit Uw
goddelijke mond dat voor het toekomstige heil van de mensen niet erg opwekkend
is, als je het neemt zoals het gezegd is; want ik versta onder de weinige
uitverkorenen die mensen, voor wie het ware levenslicht voortdurend helder zal
schijnen en onder de vele geroepenen alle mensen, die weliswaar ook naar het licht
moeten komen, maar door allerlei omstandigheden en oorzaken verhinderd worden
en dus net als onze landgenoten nooit tot het ware licht zullen komen.
[10] Wij enkelingen kunnen ons nu ook beschouwen alsof wij uitverkoren zouden
zijn; maar alle mensen van ons volk, die dit geluk helaas niet hebben, horen zelfs
niet in de rij van geroepenen! Wat zal later, na het afvallen van hun lichaam, hun
lot zijn?
[11] Dit volk hier behoort kennelijk tot de geroepenen en temidden van hen
bevinden zich toch altijd nog een aantal uitverkorenen, waarbij het te rade kan gaan
wanneer het daar behoefte aan heeft; maar bij ons zijn geen uitverkorenen en ook
geen geroepenen, en daarom is het lot van het grote Indische volk zeer
betreurenswaardig, dat wil zeggen, als Uw laatste uitspraak zo moet worden
opgevat, als deze in zekere zin voor alle plaatsen en tijden door U is uitgesproken.’
[12] Ik zei: 'Je hebt deze uitspraak van Mij niet juist begrepen, en daarom moet Ik
je deze wel nader uitleggen.'
124 Geroepenen en uitverkorenen
[1] (De Heer): 'Kijk, die uitspraak moet zo worden opgevat en begrepen: geroepen
en voor het licht en het leven voorbestemd, is ieder mens op deze hele aarde; maar
uitverkoren tot leraar van de mensen kan niet iedereen zijn, omdat dat voor de
mensen ook helemaal niet goed zou zijn. Zou het voor de mensen -wier
voornaamste bestemming is dat zij elkaar dienen - goed zijn als ieder mens zelf
alles zou bezitten en instaat zou zijn om alles te maken? Daardoor zouden de
mensen elkaar helemaal niet meer nodig hebben, en naastenliefde zou dan niets dan
een ijdel, nietszeggend woord zijn, zoals Ik Mijn leerlingen ook al meerdere malen
heb uitgelegd. De mensen zouden dan zelfs geen taal nodig hebben! Waar zou die
toe dienen als niemand iets van de ander nodig heeft?
[2] Ik zegje dat de mensen bij zo'n volledige gelijkheid wat hun talenten betreft en
hun mogelijkheden en uiterlijk, hun woonplaatsen en bezittingen, en als zij
dezelfde helderheid van inzicht zouden hebben, zich toch volledig op het niveau
van de dieren en eigenlijk nog daaronder zouden bevinden!
[3] Om te zorgen dat de mensen echter mensen en geen dieren zijn, is alles heel
verschillend onder hen verdeeld. De een heeft dit en de ander dat, en daarom moet
de een dus naar de ander toekomen om voor hem in het een of ander een leraar of
een helper te zijn.
[4] En zo moeten er ook in de sfeer van de kennis van het innerlijke levenslicht een
aantal speciaal uitverkorenen zijn, die de vele geroepenen het ware levenslicht
tonen, en de geroepenen moeten dan luisteren, geloven en handelen naar wat door
de uitverkoren bezitters van het licht geleerd wordt.
[5] Als de geroepenen echter gelovig aannemen wat hun geleerd is, dan zijn zij er
even goed en vaak nog beter aan toe dan de uitverkorenen; want een uitverkorene
die het levende licht in zich draagt maar zich er niet precies aan houdt, zal later
strenger ter verantwoording worden geroepen over zijn slecht gebruikte talenten,
dan degene die alleen maar geroepen is en die enkel moet horen, geloven en er
gewillig naar moet handelen.’
[6] Kijk, de uitverkorenen zijn Mijn knechten, en de geroepenen Mijn dienaren en
kinderen!
[7] Maar om je nog duidelijker te laten zien, dat een uitverkorene er op deze aarde
beslist niet beter aan toe is dan een geroepene, zal Ik je dat nog door een gelijkenis
duidelijker maken. Luister dus naar Mij!
[8] Er was eens een koning die tien eerste knechten had voor zijn huishouding.
Deze koning moest op een keer een verre reis maken om een nieuw rijk dat onder
zijn heerschappij was gekomen, in bezit te nemen.
[9] Maar voor hij vertrok, liet hij de tien knechten bij zich komen, gaf hun ieder
tien pond en zei: 'Handel daar goed mee tot ik terugkom!’
[10] Toen zijn burgers (geroepenen) dat hoorden, morden zij, werden de koning
vijandig gezind omdat hij hen verliet en hun bij zijn vertrek niet ook ponden en
talenten gaf om te beheren.
[11] Zij zonden zelfs boden achter de koning aan, die hem moesten zeggen: 'Wij
willen niet dat deze koning verder over ons zal regeren; want waarom moeten wij
minder voor hem zijn dan zijn knechten, terwijl wij hem toch evenals de knechten
gediend hebben!’
[12] De tijd kwam echter dat de koning, nadat hij het nieuwe rijk in bezit genomen
had, terugkwam. Toen hij zich weer in zijn burcht bevond, liet hij al gauw dezelfde
knechten bij zich roepen die hij bij zijn vertrek het geld had toevertrouwd, om te
zien wat ieder daarmee verdiend had.
[13] De eerste kwam naar hem toe en zei: 'Heer, kijk eens! Uw pond heeft tien
ponden opgebracht!’
[14] Toen zei de koning tegen hem: 'Goed, nuttige knecht! Omdat je mij in alles
trouw bent geweest, zul je nu tien steden onder je beheer krijgen!'
[15] Daarop kwam een andere knecht, die zei: 'Heer, uw pond heeft vijf ponden
opgebracht!’
[16] En de koning zei tegen hem: 'Daarvoor krijg je het beheer over vijf steden!'
[17] Toen kwam er een derde, de minst goede van de tien knechten en zei: 'Heer,
zie, het pond dat u mij toevertrouwd hebt, heb ik in een zweetdoek bewaard tot u
terug zou komen! Ik was bang voor u, omdat u een hard man bent; want u neemt
wat u niet opzij heeft gelegd en u oogst waar u niet gezaaid heeft.’
[18] Daarop sprak de koning: 'Luister, ik veroordeel je volgens je eigen woorden!
Je bent een schelm! Als je wist dat ik een hard man ben en neem wat ik niet heb
weggelegd en oogst waar ik niets gezaaid heb, - waarom heb je mijn geld dan niet
naar de wisselbank gebracht, zodat ik bij mijn terugkomst mijn geld weer met
woeker teruggekregen zou hebben?!'
[19] Daarop sprak de koning verder tegen degenen die als dienaren bij hem waren:
'Neem deze luie schelm dat pond af en geef het aan de eerste die al tien pond
heeft!’
[20] En de dienaren zeiden tegen de heer: 'O koning, die heeft immers al tien pond!
Waarom moet hij dit ene pond er ook nog bij hebben?'
[21] Ik Zelf zeg daarop nu tegen jullie allemaal: Wie heeft, zal er nog meer bij
gegeven worden, zodat hij dan overvloedig heeft; wie echter niet heeft, van hem zal
wat hij had ook nog afgenomen worden. Degenen die echter niet wilden dat de
koning over hen zou heersen, hebben gezondigd, en daarvoor zullen zij gewurgd
worden met alle nacht en duisternis van het gericht en de dood van de ziel!
[22] Zie je, m'n vriend, zo staan de zaken er bij Mij voor, en dat zal niet
veranderen! Aan degene die heeft, zal nog veel meer gegeven worden, zodat hij
overvloedig heeft! Van degene die echter niet heeft, zal ook het weinige dat hem
toevertrouwd is, afgenomen worden, en het wordt gegeven aan degene die al veel
heeft.
[23] Maar de vele geroepenen, die niet naar de stem van de knechten wilden
luisteren en niet wilden dat de Heer van het licht en van het leven over hen zou
heersen en alles tot leven zou brengen, die zullen gewurgd worden door de
duisternis in hun eigen hart; de luie knecht zal echter lang kunnen wachten, eer hem
weer een pond wordt toevertrouwd.
[24] En vertel jij Me nu eens hoe deze gelijkenis je bevalt! - Ben je het met de
koning eens of niet?'
125 De kritiek van de magiër op de gelijkenis van de toevertrouwde ponden
[1] De magiër zei: 'Heer, ik ben nu op een punt gekomen, waarop het verstand de
mens in de steek laat en zelfs bij de geduldigste de haren te berge beginnen te
rijzen! U bent toch de koning niet, die als een tiran neemt waar hij niets heeft
neergelegd, en oogsten wil waar hij niet gezaaid heeft? Want mij schijnt het toe dat
juist alles van U afkomstig is, en dat juist U overal gezaaid heeft en daarom ook
overal nemen en oogsten kunt, omdat alles van U is en ook van U zijn moet.
[2] Dat de boosdoeners gestraft worden, vind ik helemaal in orde; want juist de
goddelijke lankmoedigheid is onverdraaglijk, omdat de boze daardoor steeds meer
tijd en ruimte wint voor het tot stand brengen van zijn gruweldaden, terwijl de
mens die zich goed gedraagt in een steeds grotere ellende terecht komt, tenslotte
alle geloof verliest en genoodzaakt is het hem toevertrouwde pond in de zweetdoek
van zijn nood weer onaangeroerd en eerlijk aan de strenge, onbarmhartige heer
terug te geven. Ja, in dat opzicht is het natuurlijk wel beter een geroepene dan een
knecht te zijn!
[3] Het is helemaal juist dat de ijverige knecht ook loon naar werken krijgt; maar
dat de iets tragere en vreesachtige knecht voor het teruggeven van zijn pond
helemaal niets krijgt, dat vind ik erg hard van Uw koning!
[4] Ik ben een mensenvriend en kan niemand zien lijden, vooral niet als hij dat
lijden, omdat hij geen booswicht is, niet echt heeft verdiend. De knecht met dat ene
pond, die het in de zweetdoek weer precies zo aan de heer teruggaf als hij het
ontvangen had, had duidelijk niet het inzicht en het verstand van de eerste knecht,
en ook niet eens dat van de tweede, die met het ene pond vijf ponden verdiend
heeft. Want zou hij evenveel verstand gehad hebben, dan zou ook hij tien of
minstens vijf pond hebben kunnen verdienen; maar omdat het hem ontbrak aan
inzicht, aan het juiste verstand en de daarvoor nodige moed, heeft hij met het ene
pond niets anders durven doen dan het helemaal onaangeroerd weer aan zijn heer
terug te geven. Ik zie in deze handelwijze werkelijk nog niets misdadigs, en ik zou
U nadrukkelijk willen vragen wat er dan verder met deze knecht, die door zijn
koning een schavuit genoemd werd, gebeurd is.’
[5] Ik zei: 'Die bleef dus wat hij daarvoor al was: een heel eenvoudige en gewone
knecht, omdat hij uit zichzelf geen bekwaamheid bezat voor een belangrijkere
functie! Want ook een uitverkorene krijgt net als ieder ander mens alleen de
bekwaamheid of het talent, dat hij dan zelfmoet ontwikkelen, zodat zijn vrije wil
geen schade lijdt.
[6] Wie een hem verleend talent zo vlijtig mogelijk ontwikkelt, heeft dan ook een
werkelijke schat, waar hem nog steeds meer bijgegeven wordt; wie het echter niet
ontwikkelt en zich niet los wil scheuren uit zijn traagheid, heeft het alleen aan
zichzelf te wijten dat hij tenslotte met zijn in het zweetdoek bewaarde pond nog
dommer wordt dan degenen, die niet wilden dat de koning van het licht over hen
zou heersen.
[7] Om die reden komen zulke trage knechten niet verder en blijven zulke geroepen
dienaren in hun duisternis volharden en het ergste wat hun uiteindelijk kan
gebeuren is dat het lawaai van de heldere dag hen uit hun trage en zoete slaap wekt.
Of moet de zon soms vooraf boden naar de langslapers sturen om hun te vragen of
het hun schikt dat zij boven de bergen opstijgt? Kijk, dat zal de zon ingevolge de
algemene orde, die de werelden in stand houdt, net zo min doen als de koning van
het licht en het leven dat zal doen!
[8] Wie het pond krijgt, heeft welhaast ook de orde van de koning gekregen. Of de
knecht zich ernaar richt, ligt aan zijn vrije wil, en de koning is niet schuldig aan de
luiheid van de knecht, maar de knecht zelf, omdat de koning van het licht maar al te
goed weet welke talenten hij aan een knecht gegeven heeft. En daarom is de koning
altijd in zijn ware en zeker niet ingebeelde recht, en niet de luie en trage knecht.
[9] Denk daar nu zorgvuldig over na, neem het beeld goed in je op en zeg Me dan,
of de koning volgens jou nog een onbarmhartige tiran is! - Heb je Mij nu ook goed
begrepen?'
[10] De magiër zei: 'Ja dat, o Heer, heb ik nu goed begrepen, en Uw gelijkenis is
daardoor volledig in het licht komen te staan, terwijl hij puur als beeld moeilijk te
begrijpen was. Wie dus een speciaal talent in zichzelf onderkent, moet het met alle
vlijt ontwikkelen en wel door en uit zichzelf. Heeft hij dat gedaan, dan zal hij het
verdere wel van de koning van het licht ontvangen en zo een echte leraar kunnen
worden van vele mensen, die U geroepenen hebt genoemd. Want wie voor zichzelf
al een waar leraar was, zal het dan ook gemakkelijk voor veel anderen worden; wie
echter al traag was voor zichzelf, zal het zoveel te meer voor anderen zijn, en hij
zal ook niets hebben wat hij eventueel aan zijn medemensen zou kunnen leren, en
het is dus zeer waar en juist, dat aan degene die heeft er nog veel bij gegeven
wordt, zodat hij dan in overvloed heeft. Maar wie niet heeft, zal ook nog wat hij
had, ontnomen worden. Dat is mij nu helemaal duidelijk, -maar toch zit er nog iets
in wat mij nog niet zo goed duidelijk wil worden, en daarom neem ik de vrijheid
tegenover U, o Heer, uit te spreken wat voor mij nog onbegrijpelijk is.
[11] Kijk, ware vlijt en ijver in al het goede en ware is een deugd, die nooit genoeg
geprezen kan worden, en traagheid is een oorzaak voor alle mogelijke ondeugden!
Maar wie geeft de ene mens vlijt en ijver en de andere traagheid? Ik geloof dat
noch het één noch het ander door de mens zelf verkregen kan worden, maar dat het
hem door een hogere, goddelijke wilskracht gegeven wordt.
[12] Zelf heb ik een aantal kinderen, bij wie ik de ervaring heb opgedaan, dat een
paar van hen, en wel mijn oudste zoon en een dochter, zonder mijn aansporing
buitengewoon ijverig zijn in het aanleren van vaardigheden en kennis, terwijl de
andere kinderen lui en traag zijn en streng aangespoord moeten worden bij het
leren. Dat zijn nu kinderen van dezelfde ouders, ze zijn allemaal gezond, krijgen
ook hetzelfde onderricht, en toch is er zowel in hun talenten en nog meer in hun
ijver om te leren, een groot verschil. Wat is de oorzaak daarvan? Aan ons, ouders,
kan het niet liggen, omdat wij al onze kinderen gelijk behandelen en er niet één op
een of andere manier verwennen; aan onze en aan de natuurlijke lichamelijke
gezondheid van de kinderen kan het ook niet liggen, want wij zijn volkomen
gezond en sterk - U daarvoor, o Heer, alle dank! En terwijl wij ook allemaal altijd
hetzelfde voedsel krijgen, zijn er toch deze zeer aantoonbare verschillen binnen één
en hetzelfde gezin! Hoe moet ik dat nu verklaren?'
126 De juiste opvoeding van kinderen, afgestemd op hun verschillende aanleg
Het belang van innerlijke vorming voor het wekken van de geest
[1] Ik zei: 'Niets is gemakkelijker dan dat, en wel omdat er namelijk, zoals Ik je
eerder heb laten zien, bij de mensen allerlei verschillen moeten zijn, zodat men
elkaar nodig heeft en men elkaar op verschillende manieren kan dienen.
[2] Als alle mensen even ijverig waren en ook dezelfde talenten zouden hebben,
dan zouden zij elkaar al gauw helemaal niet meer nodig hebben; daarom hebben
reeds kinderen van één en hetzelfde ouderpaar verschillende talenten en
verschillende begaafdheden. De opvoeder moet deze echter goed kunnen
beoordelen en de kinderen dan ook in overeenstemming met hun talenten en
begaafdheden onderricht geven, dan zullen zij allemaal naar het juiste doel geleid
worden.
[3] Maar als jij ondanks de verschillende talenten en begaafdheden van je kinderen
wilt dat ze bijvoorbeeld allemaal kleermaker of wever worden, dan zul je natuurlijk
alleen maar bij diegenen echte vlijt en ijver bespeuren, die ook talent hebben voor
hetgeen ze leren. Die er weinig of helemaal geen talent voor hebben, zullen er ook
weinig ijver voor tonen. Zulke kinderen zullen ook weinig goeds voor het welzijn
van hun medemensen presteren, wanneer ze later zelfstandige mensen worden,
omdat zij zonder het juiste talent het moeizaam geleerde nooit zo grondig kunnen
beheersen als degenen die er reeds vanaf hun geboorte de juiste aanleg voor
hadden.
[4] Dus de oorzaak van het feit dat het ene kind ijveriger is dan het andere, ligt
begrijpelijkerwijs voornamelijk bij de ouders en andere leraren van de jeugd. De
wijnstok brengt de druif en de vijgenboom de vijg als vrucht voort, en beide
vruchten smaken zoet; maar als je de vijgenboom net zo behandelt als de wijnstok,
zal hij weinig vrucht dragen, en als je de wijnstok zo ongesnoeid laat doorgroeien
als de vijgenboom, dan zal de wijnstok al gauw verkommeren en weinig druiven
opleveren. Heb je dat goed begrepen?'
[5] Hierop zei de magiër: 'O Heer, ik dank U voor deze belangrijke en zelfs
heerlijke uitleg! Ja, zo kan een mens pas beseffen hoe blind en dom hij bij al zijn
vermeende wijsheid is! Wat beeldt menig wereldse wijze zich toch in, terwijl hij
uiteindelijk door de bomen het bos niet meer ziet! Als een mens zijn ogen maar een
beetje wilde opendoen, ligt het zo voor de hand! leder kind heeft duidelijk een
andere gestalte; de een is vaak groter dan de ander, de een is ruwer, een ander heel
fijn en teer, en zo zijn er alleen al uiterlijk bij de kinderen van één en hetzelfde
ouderpaar heel grote verschillen. Wat een verschillen zullen er dan innerlijk wel
niet zijn?
[6] Zouden de uiterlijke kenmerken voor een denkend mens niet voldoende moeten
zijn om aan de hand van de daarin aanwezige verschillen ook de verschillen af te
leiden van de in de mens aanwezige talenten en bekwaamheden, zodat een wijs
leraar en meester de mens op zijn talenten zou kunnen wijzen en hem met raad en
daad behulpzaam zou kunnen zijn om de aanwezige talenten op een edele en
succesvolle wijze te ontwikkelen? 0 nee, dat is voor de blinde wijze, zoals ik er zelf
één was en nog ben, beslist niet voldoende! Hij wil de mensen allemaal gelijk
hebben; ze moeten allemaal denken en handelen zoals hij en gewillig lasten dragen
waar ze geen kracht voor hebben, en zo worden van de mensen in plaats van
wijzen, niet zelden narren gemaakt, die noch zichzelf, noch iemand anders van nut
kunnen zijn. Voor deze les dank ik U, o Heer, nogmaals uit de diepst van mijn hart;
want deze zullen we het eerst op onze eigen kinderen vruchtbaar toepassen.’
[7] Daarop zei Agricola: 'Ja, het is werkelijk een gouden les, die ook wij Romeinen
ons ten nutte zullen maken, en ik al heel in het bijzonder; want ten eerste heb ik
zelfkinderen, en ten tweede zullen de jonge mensen die ik van hier mee naar Rome
neem, zo opgevoed worden als hun talenten mij dat zullen aangeven. Natuurlijk
moet er bij allen een zekere zelfde basisvorming voorafgaan, zoals: lezen van de
Schriften, schrijven en rekenen, en ook het leren van de talen die in het hele
Romeinse rijk door de mensen gesproken worden; want zonder deze noodzakelijke
kennis is er van een mens met veel te maken. Vervolgens moet ieder mens
overeenkomstig zijn grootste talent gevormd worden. - Heer, is dat juist?'
[8] Ik zei: Zeker, want alle mensen moeten eerst kunnen lopen, met hun handen
kunnen grijpen, met hun ogen kunnen zien en met hun oren kunnen horen, voor zij
in staat zijn praktische bezigheden te verrichten. En zo moet de mens ook de
doorjou genoemde voorkennis hebben, om met behulp daarvan gemakkelijker tot
de ware levenswijsheid te kunnen komen. Maar daarbij moet er toch wel op worden
toegezien dat de mensen deze voorkennis en het leren daarvan niet tot hoofdzaak
maken, en zich niet hun leven lang bezig houden met het bestuderen van
geschriften en talen, en daarbij de innerlijke vorming, die de geest in de mens wekt,
vergeten; want daarin is tenslotte toch enkel en alleen de hele waarde van het leven
gelegen. Want wat zou een mens er aan hebben als hij alle geschriften van de
wereld kon schrijven en begrijpen en alle menselijke talen zou kunnen spreken,
maar schade zou lijden aan zijn ziel?!
[9] Zoek daarom vóór alles Gods rijk op aarde, zoek het in je, - en met het Gods
rijk in je, zal je ook al het andere gegeven worden; maar zonder het rijk van God
heeft de mens -ook al bezat hij alle schatten der aarde en had hij de kennis van
alle.wereldse wijzen -zo veel als niets.
[10] Wie Gods rijk in zijn hart bezit, heeft alles. Hij heeft de hoogste en diepste
wetenschappen in zich, en het eeuwige leven en de kracht en macht daarvan, en dat
is toch zeker meer dan alles wat de mensen op deze wereld ooit als groot en meest
waardevol hebben erkend.
[11] Jullie zullen je er morgen in Emmaüs allemaal van overtuigen, wat het
betekent om een volmaakt mens te zijn. Ik zeg jullie: Eén waarachtig volmaakt
mens kan meer dan alle andere onvolmaakte mensen op de hele aarde.
[12] Streven jullie er daarom vooral naar om volmaakte mensen te worden! Als
jullie dat zijn, dan ben je alles en heb je alles.
[13] Maar Ik zeg jullie ook, dat het bereiken van het rijk van God nu geweld
vereist. Wie het willen bezitten, moeten het met kracht letterlijk naar zich
toetrekken; wie dat niet zullen doen, zullen het ook moeilijk reeds hier op aarde
volledig tot hun levend bezit kunnen maken.’
127 Het rijk van God
[1] Daarop zei de magiër: 'O Heer, hoe is dat mogelijk, - hoe kan de zwakke en
nietige mens het rijk van God geweld aandoen en het als het ware naar zich
toetrekken? Verder vraag ik me af waar het ware rijk van God zich bevindt, als de
mens het kan grijpen en naar zich toe kan trekken!’
[2] Ik zei: 'Je hebt nu in een korte tijd van enkele uren al zo veel gehoord en Mij
zelfs herkend, weet je dan nu nog niet wat Gods rijk is, waaruit het bestaat?
[3] Het volledig kennen en opvolgen van Gods wil is het ware Godsrijk in jullie!
Maar als men Gods wil kent is het toch niet zo gemakkelijk om hem op te volgen
als jij je dat voorstelt; want de wereldse mensen verzetten zich daar tegen en
vervolgen degenen die Gods rijk werkelijk willen verwerven. Daarom moet degene
die zich het rijk van God volledig eigen wil maken, geen vrees hebben voor hen die
alleen het lichaam van de mens kunnen doden, maar de ziel geen schade kunnen
toebrengen; de mens moet veeleer God vrezen, die volgens Zijn eeuwig
onveranderlijke orde ook de ziel naar de hel kan verstoten!
[4] Wie God meer vreest dan de mensen, en ondanks de vervolging van de mensen
Gods wil kent en ook doet, trekt Gods rijk met geweld naar zich toe; en wie dat
doet, zal het ook zonder enige twijfel verwerven.
[5] Maar daar komt nog wat bij, dat ook behoort bij het met geweld naar zich
toetrekken van Gods rijk, en dat is het volgende: dat de mens zich in alle wereldse
zaken zelf zo veel mogelijk verloochent, allen die hem beledigen van harte
vergeeft, tegen niemand wrok koestert of toornig is, bidt voor degenen die hem
vervloeken, goed doet aan hen die hem kwaad doen, zich boven niemand verheft,
de zo nu en dan op hem af komende verzoekingen geduldig verdraagt en zich
onthoudt van vraatzucht, zwelgerij, hoererij en echtbreuk. Wie al deze dingen in
praktijk brengt, doet Gods rijk ook geweld aan en trekt het met kracht naar zich toe.
[6] Wie echter God ook wel erkent, Hem boven alles acht en liefheeft en ook zijn
naaste als zichzelf, maar daarbij toch ook de wereld acht en vreest, en niet openlijk
voor Mijn naam durft uit te komen, omdat dat in werelds opzicht nadelig voor hem
zou kunnen zijn, die doet Gods rijk geen geweld aan en zal het op deze wereld ook
niet volledig ontvangen, en aan gene zijde nog veel strijd te strijden hebben eer hij
voleindigd is.
[7] Wie nu weet en gelooft dat Ik de beloofde Messias ben, moet ook doen wat Ik
leer, geleerd heb en verder nog leren zal, anders is hij Mij niet waardig en zal Ik
hem bij de ontwikkeling van zijn innerlijke leven niet bijzonder behulpzaam zijn.
Ik ben het leven van de ziel, door Mijn geest in haar, die liefde tot God heet. Wie
dus God boven alles liefheeft en daarom ook altijd Zijn wil doet, diens ziel is
vervuld van Mijn geest en dat is de voleinding en het eeuwige leven van de ziel.
[8] Als iemand Mij echter kent, maar desondanks toch de wereld vreest en bij
zichzelf zegt: ‘al ik erken de Messias geheel en al en geloof heimelijk alles wat Hij
leert, en handel er ook naar; maar omdat de wereld nu eenmaal zo is en men
daarmee toch moet leven, laat ik uiterlijk voor de wereld niets merken van wat ik
heimelijk in mijzelf belijd, opdat niemand kwaad over mij kan spreken!', die belijdt
Mijn wezen en naam niet echt, en heeft de ware en volkomen levensechte liefde tot
God nog niet en op die manier zal hem in dit aardse leven de volheid van Gods rijk
nauwelijks ten deel vallen; want de volheid van Gods rijk bestaat immers juist uit
de hoogste liefde tot God, en die heeft geen vrees of angst voor de wereld.
[9] Wie Mij voor de wereld belijdt, wanneer dat nodig is, die zal ook Ik bekennen
voor de Vader in de hemel; wie Mij echter niet voor de wereld belijdt wanneer het
nodig is, die zal ook Ik niet belijden voor de Vader in de hemel. ,
[10] Toen vroeg de magiër daarop meteen: 'Heer, wie is dan Uw Vader en waar is
de hemel? Kunt U als Heer van de eeuwigheid dan ook een Vader hebben?'
[11] Ik zei: 'De eeuwige liefde in God is de Vader, en Zijn onbegrensde wijsheid is
de hemel.
[12] Wie God boven alles liefheeft, belijdt God en dus Mij voor de hele wereld, en
Ik belijd ook hem in Mijn liefde, en daaruit bestaat het ware, eeuwige leven van de
ziel van de mens. En doordat de mens juist door die levende liefde tot God ook tot
de hoogste wijsheid komt en komen moet -dat is dan de hemel of Gods rijk -,
daardoor heeft de mens ook Gods rijk in zich gekregen, dat hem dan eeuwig niet
meer afgenomen kan worden. Dit heb Ik jullie nu uitgelegd; onthoud het, grif het
inje hart en handel ernaar, dan zullen jullie het eeuwige en ware leven in je hebben!
Maar gun Me nu even wat rust, en denk na over wat Ik jullie nu verteld en getoond
heb!'
128 De plaats van de hemelen
[1] Toen trad er een algemene, slechts kort durende rust in. Maar bij zoveel mensen
kan een langere pauze niet gemakkelijk verwezenlijkt worden, vooral niet in een
nacht waarin er van alles te zien is, en er ontstond onder de bekende joodse Grieken
al gauw een woordenstrijd en iedereen wilde Mij het best begrepen hebben.
[2] Een van hen zei tegen de redetwistenden: 'Luister! Wie zegt dat hij de woorden
en lessen van de Meester het best heeft begrepen, heeft Hem het minst begrepen;
want in Zijn woorden kwam ook naar voren, dat zich niet de één boven de ander
moet verheffen, maar in alles deemoedig en bescheiden moet zijn. Wie echter tegen
zijn broeder zegt: 'Kijk, dat begrijp jij niet!' of dat heb je verkeerd begrepen!', die
verheft zich immers boven zijn broeder, en dat is tegen de leer van de Heer en laat
zien dat juist hij de leer slecht of helemaal niet heeft begrepen.
[3] Iets heel anders is het als iemand tegen zijn broeder zegt: 'Luister eens, die en
die woorden heb ik niet zo goed begrepen! Hoe heb jij die opgevat?' Als deze dan
in alle liefde en bescheidenheid tegen zijn broeder zegt hoe hij het begrepen heeft,
dan is dat beslist geen verheffing van het eigen, betere verstand boven dat van zijn
broeder, maar een werk van ware naastenliefde. Maar met jullie twistgesprekken
kan ik het niet eens zijn.'
[4] Na deze goede terechtwijzing werd de rust weer hersteld, en de joodse Grieken
zagen in dat de spreker helemaal gelijk had, en daarna konden zij het veel
gemakkelijker eens worden.
[5] De drie magiërs hadden ook nog iets wat zij van Mijn leer niet konden
begrijpen, en dat was de plaats van de hemelen; want zij zeiden: 'Dat het volledig
kennen van God, Zijn wil en Zijn liefde en wijsheid, en het leven en handelen
volgens de wil van God, op zichzelf Gods rijk uitmaakt, is volgens de leer van de
Heer nu wel duidelijk, en ook is het duidelijk dat wanneer iemand dat alles in
zichzelf tot stand heeft gebracht, hij zich wat betreft zijn ziel volledig in Gods rijk
bevindt en het eeuwige leven heeft en dus een volmaakt mens is; maar waar is de
plaats waar zijn ziel zich zal bevinden als die later haar lichaam verliest?'
[ 6] De hoofdmagiër wilde zich daarom met deze vraag tot Mij wenden.
[7] Ik was hem echter voor en zei: 'Ik weet wel wat jullie bezwaart en wat je zou
willen weten! Dat zouden jullie nu nog niet begrijpen, omdat je ziel nog niet vrij
genoeg is van de materie van je lichaam; als zij echter meer één wordt met de geest
van Mijn liefde in je, zal je eigen geest je wel de plaats aangeven van dat rijk,
waarin je ziel dan eeuwig in haar hoogste vrijheid zal leven, en als heer en meester
kan handelen. Maar je lichaam kan dat nu nog niet begrijpen.
[8] Waar ben Ik nu Zelf? Wel, in de uit Mijzelf geschapen wereld! Zodra jij echter
de ware innerlijke levensvolmaaktheid bereikt zult hebben en het lichaam, zijnde
Mijn gericht of de jouw opgelegde vorm waarin je je innerlijk leven moest
ontwikkelen, je wordt afgenomen, dan zul je net als Ik alles uit jezelf kunnen
scheppen en dan zul je net als Ik leven en bestaan in de wereld en op de plaats die
jij voor jezelf en uit jezelf zult scheppen.
[9] Dat zelfs in jouw nog zeer stoffelijke ziel scheppende kracht aanwezig is, kun je
heel gemakkelijk uitje dromen afleiden. Want waar is die wereld eigenlijk die je in
je levendige dromen bewoont? Die bestaat alleen maar in de intelligentie en de wil
van je ziel, die ook in de droom een wil heeft, hoewel je dat overdag in je lichaam
meer als iets toevalligs beschouwt. Denk daar over na, dan zal het ook in dit
opzicht iets lichter in je worden! - Maar voor deze dag is Mijn werk nu ten einde,
en om goed uit te rusten tot morgen gaan we nu niet in huis, maar in de goed
ingerichte tenten. Morgen zullen er dan pas grotere onthullingen volgen.’
[10] Dat zeggend stond Ik op en ook Mijn leerlingen. We zochten een slaapplaats
in een grote tent, en iedereen begaf zich .ter ruste.
129 Het arbeidsveld van de apostelen en de kinderen Gods aan gene zijde
[1] In de tenten rustten wij allemaal goed uit, en de nieuwe dag begon met een
heldere ochtend. Ik en Petrus, Johannes en Jacobus stonden al ruim een half uur
voor zonsopgang op en aanschouwden de uit haar slaap ontwakende natuur. De
vogels waren al druk bezig en begroetten met hun veelsoortige gezang de weldra
opgaande zon; in het oosten prijkten rozige wolkjes met gouden randen; de toppen
van de hoge bergen gloeiden, en uit het dal van de Jordaan stegen geleidelijk aan
witte nevels op. Ook een heel ordelijke vlucht kraanvogels kwam uit de richting
van Galilea, maar boog weldra naar het westen om; want de geur van de Dode Zee,
die nog geweldig dampte, dwong de scherpzinnige luchtdieren om naar het westen
te vliegen, in de richting van de zee. En zo waren er nog een aantal taferelen en
verschijnselen die een mooie herfstmorgen begeleiden, waarvan de langslapers
niets zagen, omdat die dingen gewoonlijk alleen te zien zijn voordat de zon opgaat.
[2] Johannes zei opgetogen over de prachtige morgen: 'Heer, zullen er eens in Uw
hemelen ook zulke prachtige ochtenden zijn?'
[3] Ik zei: 'Wel niet zulke, maar daar zullen de ochtenden nog onnoemelijk
heerlijker zijn en langer duren; want deze ochtend kun je niet verlengen, : n:aar de
hemelse kan en zal een eeuwige zijn. Want Ik zeg jullie wat Ik jullie al vaak heb
gezegd: Geen vleselijk oog heeft ooit gezien en geen hart ondervonden wat God
allemaal voor hemelse vreugden bereid heeft voor hen die Hem liefhebben. Jullie
zouden in deze aardse toestand niet in staat zijn ook maar de geringste daarvan te
verdragen; maar als Mijn geest jullie eenmaal helemaal doordrongen zal hebben,
dan zullen jullie wel in staat zijn ook de ochtend van Mijn hemel met uitbundige
gelukzaligheid te verdragen!’
[4] Johannes zei: 'Heer, zullen we ook in de hemel deze aarde te zien krijgen?'
[5] )k zei: 'Niet alleen deze, maar nog eindeloos veel andere; want jullie, als Mijn
kinderen en lichamelijk gezien Mijn broeders, zullen de hele oneindige schepping
met Mij gaan regeren en moeten natuurlijk zien wat je zult regeren!'
[6] Johannes zei nog: 'Heer, wat voor geesten regeren dan nu in Uw opdracht de
oneindigheid van Uw scheppingen? Het is duidelijk dat U de hoofd en oerregeerder
bent; maar aan Uw zijde staan, net als onze Rafaël, talloze legioenen zeer machtige
engelen. Zijn zij het, die U bij het verzorgen van Uw eindeloze scheppingen
volgens Uw wil dienen, of zijn er nog oneindig veel meer? Wat zullen die dan doen
als wij eenmaal de genade ontvangen om aan Uw zijde de oneindige schepping mee
te verzorgen?'
[7] Ik zei: 'O Mijn lieve Johannes, je weet nog maar weinig van de dingen van
Gods rijk en je bent er nog echt kinderlijk in! Is de geest van Mijn Vader die in Mij
is, dan niet de regeerder van eeuwigheid tot eeuwigheid? Alle engelen zijn vervuld
van deze geest, die overal alles in alles is en moet zijn! Als jullie volmaakt zijn,
kunnen jullie dan soms door een andere geest dan de Mijne volmaakt worden?
[8] Kijk, er zijn weloneindig veel geschapen zielen; maar alle volmaakte zielen zijn
slechts van één geest doordrongen en zij hebben door deze geest het eeuwige leven,
de wijsheid, liefde, macht en kracht en kunnen daardoor dan net als Ik werkzaam
zijn in de hemelen en ook als medebestuurders van de werelden en hun schepselen
in de stoffelijke en oneindige ruimten.
[9] Maar dat alles en nog eindeloos veel andere dingen zul je pas inzien en
duidelijk begrijpen wanneer je volmaakt bent, wat al gauw zal gebeuren, nadat Ik
van deze wereld ben opgestegen in Mijn volmaakt goddelijke en ook in jullie
goddelijke of naar en in Mijn God en naar en in jullie God.
[10] Want Ikzelf moet eerst volledig in Mij, in God, de Vader van Eeuwigheid,
zijn, om jullie dan Mijn geest te kunnen zenden en geven. Pas als die zal komen,
zal hij jullie inwijden in alle waarheden, die voor jullie nu nog onbegrijpelijk zijn;
en jullie zullen daarna hetzelfde en nog grotere dingen doen dan Ik nu Zelf doe.
Hoe dat echter mogelijk is, zal Mijn geest, die jullie zielen zal verlichten, jullie dan
leren.
[11] Maar nu beginnen ook de anderen die hier aanwezig zijn, wakker te worden en
zullen ook al gauw op de been zijn. De zon komt juist boven de horizon, laten we
ons daarom nu wat rustig houden en kijken naar de verschijnselen, die tijdens het
opgaan van de zon weliswaar vaak voorkomen, maar die toch het karakter hebben
van iets nieuws en zeldzaams, zoals vrijwel geen ander verschijnsel in de natuur
van deze aarde!
[12] Daar komen de drie magiërs ook al naar boven, die vannacht, toen wij de
noodzakelijke rust namen, toch naar beneden naar hun mensen in de stad zijn
gegaan en hun nog enkele uren lang verteld hebben over alles wat zij hier gezien,
meegemaakt en gehoord hebben. Die drie mensen zullen ons vandaag nog heel
goede diensten bewijzen bij een aantal domme Farizeeën, die vanmiddag als
onuitgenodigde gasten uit Jeruzalem naar Emmaüs zullen komen, en zij zullen heel
goede vrienden worden van de volmaakte mensen uit het binnenland van AchterEgypte. Maar nu even rust!'
[13] Wij hielden ons nu heel rustig en de andere gasten werden wakker en alles
werd levendiger .
130 Het vertrek naar Emmaüs
[1] Nu kwam ook onze Lazarus in gezelschap van Rafaël het huis uit. Hij kwam
meteen op ons toe en wilde wat zeggen; maar Rafaël gaf hem een teken en zei, dat
Ik nog wat rust wilde houden. Toen hield Lazarus zich in en wachtte tot het Mij
schikte. Maar Mijn rust duurde nog slechts enkele ogenblikken; Ik riep Zelf
Lazarus bij Me en vroeg hem of hij nu eerst voor een goed en zuiver morgenmaal
wilde zorgen. Dat deed hij direct en hij zette al zijn mensen aan het werk. Het
duurde natuurlijk nog geen uur eer het ochtendmaal gereed was.
[2] Rafaël bood hem bij deze gelegenheid veel hulp, maar dit keer op een veel
natuurlijker manier dan anders en daarom schoot Lazarus ook vlugger op dan
anders, wanneer hij op natuurlijke wijze zo'n grote maaltijd klaarmaakte .
[3] Helemaal langs bovennatuurlijke weg mocht het nu niet gebeuren vanwege de
magiërs, die alles scherp in het oog hielden waarvan ze dachten dat Ik daar op de
achtergrond wat mee te maken kon hebben.
[4] Toen de ochtendmaaltijd goed verzorgd op de tafels stond, kwam de waard van
Lazarus, om hem een teken te geven dat het ochtendmaal reeds was opgediend.
[5] Lazarus gaf mij toen een wenk; maar Ik zei tegen hem: 'Broeder, dat had Ik ook
wel zonder jouw wenk geweten; maar vanwege de vreemdelingen was jouw wenk
toch wel goed, laten we dus opstaan en naar binnen gaan om het ochtendmaal te
gebruiken!’
[6] Nadat Ik dat gezegd had, stond Ik ook meteen met de drie voornoemde
leerlingen op en ging de grote eetzaal binnen, en alle aanwezigen volgden op
uitnodiging van Lazarus Mijn voorbeeld;
[7] Sommige van Mijn leerlingen vroegen zich af wat Ik vandaag wel van plan
mocht zijn, omdat alles wat haastig gebeurde. Maar zij kregen op die onnodige
vragen helemaal geen antwoord van Mij, -kortom, Ik zat aan tafel, at en dronk en
gaf niemand antwoord op wat voor vraag dan ook.
[8] Toen Ik al gauw met de maaltijd klaar was, vroeg Agricola Mij dan ook: 'Maar,
Heer en Meester, ik begrijp U vandaag helemaal niet! Anders bent U steeds zo
kalm en geduldig, maar vandaag gaat alles zo gehaast, dat U Zich niet eens de tijd
gunt om rustig Uw maaltijd te gebruiken, zoals ik dat van U gewend ben. Wat bent
U vandaag eigenlijk van plan?'
[9] Ik zei: 'Ik heb jullie immers gisteren al gezegd dat Ik vandaag bij Nikodemus in
Emmaüs wil zijn en om Mij alleen bekende redenen ook moet zijn. Maar de weg
daarheen is voor ons grote gezelschap wat bezwaarlijk; het zal verstandig zijn om
daar langs verschillende wegen in groepen van hoogstens tien personen naartoe te
gaan. Als we allemaal tegelijk in een grote stoet op weg gaan, zal dat al gauw aan
de tempeldienaren overgebriefd worden en dan wordt Mij verhinderd vandaag te
doen wat Ik moet doen. Ik zal daarom met Mijn leerlingen, echter alleen met deze
drie, vooruitgaan, en wel langs een heel ongebruikelijke weg, om beslist niet door
de tempeldienaren opgemerkt te worden; verdelen jullie je in groepen zoals Ik
gezegd heb en ga er via verschillende wegen heen; na verloop van twee uur zijn we
allemaal in het huis van Nikodemus.
[10] Ik herhaal het nog één keer voor jullie allemaal en zeg: Wees slim als slangen,
maar inje hart toch zacht als duiven; want daar beneden huist een waar slangen en
addergebroed, en dat moet met soortgelijke middelen in toom gehouden worden!
Versta en begrijp dat allen goed en houd daar rekening mee, dan beleven jullie
vandaag een zegenrijke dag tot grote zegen voor jullie zielen! Ik vertrek nu echter
meteen. Petrus, Jacobus en Johannes gaan met Mij mee. Mijn dienaar Rafaël en
Lazarus begeleiden onze slavenkinderen. Als jullie drie Indiërs nu ook tegelijk met
Mij mee willen gaan, dan kunnen jullie nu vertrekken!’
[11] Toen het drietal dat hoorde, stonden zij heel verheugd van hun zitplaatsen op
en begaven zich direct met Mij op weg.
[12] Toen Agricola dat zag, vroeg hij Mij of er bezwaar tegen was dat ook hij
tegelijk met Mij naar Emmaüs ging; de andere Romeinen zouden dan afzonderlijk
langs een andere weg gaan.
[13] Ik zei: 'Zoals je wilt; maar dan is ons aantal echt groot genoeg.'
[14] Dat deed Agricola veel genoegen.
[15] Wij vertrokken nu meteen, daalden de Olijfberg af en bevonden ons weldra op
de grote weg die naar Emmaüs leidde en waar het vandaag, omdat het vrijdag was,
heel stil was.
131 Op weg naar Emmaüs
[1] Toen wij Jeruzalem achter ons hadden gelaten en bijna bij de zuil waren
gekomen die door Rafaël daar neergezet was, kwamen we twee arme mensen tegen
die naar Jeruzalem gingen om daar om een aalmoes te bedelen. Van deze twee was
de een blind, de ander kon zien en leidde de blinde. Beiden zagen er echter erg
meelijwekkend uit en vroegen ons of wij hun soms een aalmoes wilden geven;
want zij waren erg arm en waren er ellendig aan toe.
[2] Ik zei tegen hen: 'Zeg Mij, wat hebben jullie liever, gezondheid en kracht, zodat
je in plaats van te bedelen weer kunt werken en je eigen brood verdienen, of een
behoorlijke aalmoes?'
[3] Beiden zeiden: 'Heer, we kennen u niet! Als u in staat zou zijn om ons het eerste
te geven, dan zou ons dat veelliever zijn; maar omdat dat onmogelijk is, vragen wij
u toch om een aalmoes, wat u ons maar wilt geven.
[4] Ik zei: 'Als jullie zouden kunnen geloven, zou voor jullie ook wel het eerste
mogelijk zijn!'
[5] De blinde zei: 'Dat bij God alle dingen mogelijk zijn, weten en geloven wij
beiden; maar God doet nu geen wonderen meer, omdat de mensen te slecht en
boosaardig zijn geworden, te beginnen bij de hogepriester tot aan ons toe. Want
Gods geboden heeft men verworpen en daarvoor in de plaats andere gegeven, die
slecht en miserabel zijn; als de wetten echter slecht zijn, dan worden ook de
mensen die zich aan de slechte wetten moeten houden, slecht, want zoals de leer is,
is ook het geloof en zijn de inzichten van de mensen. De mensen hebben zodoende
God verworpen en vereren nu weer het gouden kalf, en daarom heeft God hen ook
verworpen en zal Hij weldra een boos gericht over hen laten komen; want mijn
gids, die kan zien, heeft mij de tekenen in de nacht van eergisteren beschreven, en
die duiden werkelijk op niets goeds voor de mensen die God volledig de rug
hebben toegekeerd. En zo ziet u, vriendelijke man, want naar uw stem te oordelen
bent u dat, dat God nu in deze kwade tijd heel zeker geen wonderen meer zal doen
en dat ook niet kan en wil!'
[6] Ik zei: 'Man, je hebt weliswaar al tien jaar geleden, door de kwaadaardigheid
van je jaloerse buurman, het licht uit je ogen verloren, en door een kwade list van
hem ook je have en goed, maar het licht van je hart heb je goed bewaard, en
daarom zul je nu ook het licht van je ogen terugkrijgen! Ik wil, dat je weer ziet en
weer je volledige lichaamskracht bezit!'
[7] Op dat moment kon de blinde weer alles zien en was hij ook weer krachtig en
sterk. Hij was dermate verrast, dat hij geen woord kon uitbrengen.
[8] Na enkele ogenblikken viel hij voor Mij op zijn knieën en zei met een zeer
ontroerde, maar toch mannelijke stem (de genezen blinde): 'Heer, wie u ook mag
zijn, dat weet ik niet, maar dat u mij nu ziende gemaakt hebt, dat weet ik! Daar is
meer voor nodig dan arts te zijn op onze menselijke manier. U heeft geen zalf
gebruikt, u raakte mijn ogen met geen vinger aan, maar alleen door uw wil werd ik
ziende. Heer, dan moet u wel vervuld zijn van Gods geest, zoals de oude en
grootste profeten! ja, heer, u heeft mij nu wonderbaarlijk genezen; maar wat moet
ik als arm mens daarvoor terug doen?'
[9] Ik zei: 'Niets anders dan je aan Gods geboden houden; ga heen en werk, blijf in
het land en voed je matig! En jij, zijn gewezen gids, doe hetzelfde, en word daarom
ook krachtig en gezond!'
[10] Ook de gids, die enigszins verlamd was, voelde zich plotseling helemaal
gezond en sterk, dankte Mij ook op zijn knieën en vroeg Mij (de genezen lamme):
'Heer, wonderbaarlijk grote profeet, die zulke wonderen doet en wist hoe mijn
metgezel het licht uit zijn ogen verloren had, u zult ons ook wel kunnen vertellen
waar we naar toe kunnen gaan om tegen een matig loon werk te krijgen; want het is
nu in deze tijd moeilijk om snel ergens werk te krijgen!'
[11] Ik zei: 'Ga naar Bethanië naar Lazarus en zeg tegen zijn beide zusters, die nu
alleen thuis zijn, wat jullie is overkomen en dat Ik jullie stuur, dan zullen jullie
meteen opgenomen en in dienst genomen worden! Maar sta nu op en doe wat Ik
jullie gezegd heb!'
[12] Daarop dankten de beiden nog een keer, stonden op en trokken verder.
[13] Op weg naar Bethanië beraadslaagden zij hevig over Mij en over degenen die
bij Mij waren; ze vroegen zich af, wie Ik toch wel was, en wat en wie de anderen
waren. Mij hielden zij voor een groot profeet, misschien wel de teruggekomen Elia.
Maar wat en wie Mijn metgezellen waren, daarover konden zij het niets eens
worden; dat hoopten zij in Bethanië te weten te komen.
[14] Maar Ik kreeg nu veel te stellen met de drie magiërs; want voor hen was dit het
eerste teken dat zij Mij zagen doen.
[15] En de hoofdmagiër zei: 'Heer, nu zie ik, dat U een God bent; want zoiets kan
alleen een God!’
[16] Maar Ik zei onderweg naar Emmaüs: 'Wees toch kalm, jullie zeggen dat omdat
je niet weet wat een mens in zich heeft; maar in Emmaüs zullen jullie daar vandaag
meer over horen!’
[17] Toen vroegen de drie niet verder.
132 De Heer en de bedelares
[1] In de buurt van Emmaüs kwam ons weer een bedelares tegemoet, die heel
erbarmelijk begon te roepen dat zij, zoals wij zagen, een heel arme weduwe was en
moeder van twee kinderen, die zij op haar armen moeizaam, van plaats naar plaats,
mee moest dragen om toch maar voldoende aalmoezen te krijgen om het
hoogstnoodzakelijke voedsel te kunnen kopen voor zichzelf en de twee kinderen.
Of we haar toch alsjeblieft niet met lege handen verder wilden laten gaan.
[2] Ik zei tegen haar: 'Maar waarom schreeuw je toch zo onbedaarlijk? We zijn
immers niet doof en kunnen ook wel wat voor je doen als je het bescheidener en
stiller vraagt!’
[3] De vrouw zei: 'Heer, dat heb ik wel gedaan; maar bij de meeste mensen is het
hart nu steenhard en doof geworden en zij letten niet meer op de bescheidenheid
van de armoede. Alleen met veel lawaai lukt het soms nog om van iemand een
karige aalmoes te krijgen, en dat is de reden waarom ik u ook zo luidkeels gevraagd
heb.'
[4] Ik zei: 'Je bent werkelijk arm en daarom wijs Ik je ook niet af, maar wat me niet
bevalt is, dat je liever bedelt dan dat je werkt. Want zie, je bent nog lang geen
dertig jaar, je bent sterk en gezond en zou nog goed kunnen werken om voor jou en
je tweeling brood te verdienen; maar het bedelen bevalt je beter dan het werken, en
daarom heb je je heel goed ingeleefd in je beroep om van de gewone wereldse
mensen een aalmoes los te krijgen. Maar bij Mij geldt die manier om armoede te
demonstreren niet, alleen de heldere waarheid geldt. Bovendien moet Ik je nog iets
zeggen! '
.
[5] De vrouw zei: 'Nou, beste vriend, ik zou echt niet weten wat je mij nog meer te
zeggen zou hebben!’
[6] Ik zei met een vriendelijk ernstige stem: 'O beste vrouw, nog van alles en heel
veel zelfs! Ik wil je wel helpen als je je leven betert en niet meer zondigt, - doe je
dat echter niet, dan help Ik je ook niet! Ook al zou je nog honderdmaal harder
schreeuwen dan je dit keer geschreeuwd hebt, Ik zou je toch nooit meer aanhoren!
Begrijp goed wat Ik je nu ga zeggen!
[7] Kijk, je draagt een bundel op je rug! Wat zit daar in verborgen? Wel, daarin
bewaar je een prachtige jurk van Perzische zijde, die je een pond zuiver zilver heeft
gekost toen je nog vermogend was! Als je in een herberg komt leg je de tweeling te
slapen, daarna trek je je mooie jurk aan, dan zie je er uit als een heel aantrekkelijke
en goed gevormde vrouw en probeer je je als vreemdelinge aan iemand te
verkopen. Zodra dan de nieuwe dag aanbreekt, zie je er weer net zo uit als nu, en
roep je naar alle mensen om een aalmoes. Zeg nu zelf of dat voor God en de
mensen ooit juist kan zijn! Ik veroordeel je daar echter nog niet om, maar Ik vraag
je naar je eigen mening. Spreek! Wat heb je Mij daarop te zeggen?'
[8] Door deze woorden van Mij werd de onbeschaamde bedelares helemaal
verlegen, en zij wist niet wat zij daarop moest antwoorden.
[9] Na een ogenblik, waarin zij de kalmte herwon in haar nogal lichtzinnige
gemoed, zei zij (de bedelares): Maar, Heer, ik heb u nog nooit ergens gezien of
gesproken! Hoe kunt u dat weten? Dat moeten een paar van uw geheime speurders
hebben overgebriefd! Ja, ja, helaas heeft u gelijk; maar wat kan een arme verlaten
weduwe er aan doen, als zij zich in haar nood af en toe met zaken inlaat, die
inderdaad tegenover God niet in orde kunnen zijn? Maar daarom is de arme
weduwe die ik ben nog lang niet slecht; kijk maar eens naar de vrouwen van de
Farizeeën, van de schriftgeleerden en ook zelfs van de Levieten, die toch altijd
allemaal rein moeten zijn, dan zult u heel andere redenen vinden om hen terecht te
wijzen dan mij, die vaak door de nood dermate geplaagd word dat u zich daar niet
gemakkelijk een voorstelling van kunt vormen! Overigens geef ik openlijk toe dat u
de volle waarheid over mij gezegd heeft; maar help mij, dan zal ik nooit meer mijn
toevlucht nemen tot zulke ellendige manieren om in mijn onderhoud te voorzien!
Vriend, berechten en straffen is gemakkelijk; maar helpen wil niemand!’
[10] Ik zei: 'Heus, Ik wil je niet berechten en nog minder straffen, hoewel Ik daar
heel goed de macht toe zou hebben; maar jouw fout is, dat het wat zwaardere werk
je niet zo goed zint als een meer liederlijk en doelloos leven! En dat is er vooral de
oorzaak van.dat je nu zo arm en behoeftig bent, en daar heb Ik je op gewezen,
opdat je je leven ernstig zult beteren; want zulke besluiteloze harten helpt God niet.
Heb je God nog nooit eens ernstig en vol vertrouwen gevraagd of Hij je wil
helpen?'
[11] De bedelares zei: 'Ach, vriend, houd toch op met die dove en onbarmhartige
God van de joden; want mensen zoals wij worden nog eerder door een steen
verhoord dan door uw God! Wanneer ik om een aalmoes roep, dan merken de
mensen mij tenminste nog op, ook al zijn ze nog zo onbarmhartig, en geven ze mij
wat geld voor eten; maar uw God is immers dover dan een steen!’
[12] Ik zei: ' O, zeker niet, dat is God beslist niet; maar jij hebt God nog nooit goed
gekend, je hebt niet in Hem geloofd en Hem al helemaal nooit liefgehad, en daarom
heb je je ook nog nooit ernstig met een juiste vraag tot Hem gewend om je uit de
nood te helpen. Maar God heeft juist die nood over je laten komen, opdat je in die
nood God zult zoeken; en waar je het het minst verwacht, komt God je tegemoet
om je waarachtig te helpen, - en toch zeg je dat God harder en dover zou zijn dan
een steen.
[13] Zie, daarmee doe je God onrecht aan, en toch veroordeelt Hij je daarvoor niet,
maar wil Hij je helpen, naar lichaam en ziel, opdat ook je ziel niet voor altijd te
gronde zal gaan!
[14] Toen je nog ongehuwd was en je ouders nog leefden, wasje een braaf en ook
heel gelovig godvrezend kind, en God en je ouders beleefden een ware vreugde aan
je. Je werd volwassen en een heel brave man vroeg je ten huwelijk en nam je tot
vrouw. Maar als vrouw wasje maar al te gauw niet meer, wat je daarvoor als meisje
was.
[15] Je hield niet van je man,je werd ook hard tegen je ouders en verweet hun dat
zij jou aan een man hadden gegeven, van wie je niet kon houden. Daardoor werden
je ouders, die toch aloud en ziek waren, zo door verdriet verteerd dat zij stierven.
Toen werd je nog onvriendelijker tegen je man, zodat hij daardoor ook ziekelijk
werd, aan de drank raakte, daardoor ook verarmde, ziek werd en stierf, en daardoor
werd jij een arme weduwe.
[16] Deze armoede, waaronder je gebukt gaat, liet God over je komen omdat je je
ten eerste niet aan Gods gebod hield, dat de kinderen opdraagt hun ouders te eren
en lief te hebben, opdat zij lang zullen leven en het hun goed zal gaan op aarde, en
ten tweede omdat je de brave man, die je door je ouders gekregen hebt, niet lief had
en hem het ene bittere uur na het andere bezorgde.
[17] Sindsdien is nu een jaar verstreken, en je hebt er nog niet aan gedacht je fouten
in te zien en er berouw over te hebben en God om vergeving daarvoor te vragen. En
toch zeg je dat God harder en dover is dan een steen, en Zich niet ontfermt over een
mens ook al bidt die nog zo aanhoudend tot Hem. - Wel, wat denk je nu over Gods
onbarmhartigheid?’
[18] Heel berouwvol zei de bedelares: 'Heer, wie u ook mag zijn, God heeft u
werkelijk op mijn weg gebracht! U heeft me de ogen geopend en ik weet nu wat ik
zal doen: het miserabele kledingstuk in mijn bundel zal ik verkopen en voor dat
geld een boetekleed kopen; want als ik niet eerst voor mijn zonden geboet heb, kan
God geen vraag van mij verhoren!'
[19] Ik zei: 'Het boetekleed zal je zonden niet wegnemen; maar je zijden jurk kun je
wel verkopen en daarvoor brood kopen. Je bedelkleed is in meerdere opzichten al
een boetekleed; heb daarin maar berouw en laat toekomstige zonden na, dan zullen
ook je oude, die je niet meer ongedaan kunt maken, je wel door God vergeven
worden!'
[20] De bedelares zei: 'Vriend, zeg me nu ook wie u bent, dat u mijn levensloop zo
precies kent! Zeg me daarbij ook wat ik moet doen, opdat mij mijn zonden door
God vergeven worden! Bent u soms een priester of een profeet of soms zelfs een
Esseen, van wie men zegt dat zij van ieder mens die tot hen komt precies weten wat
hij gedaan heeft, en dat zij de mensen ook van alle zonden vrijspreken, zieken
genezen en zelfs doden kunnen opwekken? Dat zou ik graag willen weten, om u de
eer te kunnen bewijzen die u toekomt!'
[21] Ik zei: 'Die heb Ik niet nodig! Doe jij maar wat Ik je heb aangeraden, dan zul je
Mij daardoor het best eren, wie Ik dan ook ben! En ga nu weer in vrede verder!’
[22] Toen bedankte zij voor de les; vervolgens gaven onze Agricola en ook de drie
magiërs haar een aalmoes en zij ging verder naar Jeruzalem. Wij gingen echter ook
verder en kwamen dicht bij de muren van Emmaüs.
133 De bedelende kinderen uit Emmaüs
[1] Toen we vlakbij de ingangspoort waren, kwamen ons uit deze plaats zeven
vrijwel naakte kinderen van zes tot elf jaar tegemoet, die ons om brood vroegen,
omdat ze erge honger hadden.
[2] Maar Ik zei tegen hen: 'Ja, M 'n beste kinderen, waar moeten we dan zo maar op
straat brood vandaan halen om jullie te geven?'
[3] Het oudste kind, een jongen, zei: 'O, beste goede vader, als u zich maar over ons
zou willen ontfermen, dan zou u ons ook wel hier brood en kleren kunnen geven!
In de stad is brood in overvloed; maar als we naar iemand toegaan en om brood
vragen, jaagt men ons met stokken weg en geeft ons geen brood. Maar u en die
mensen die bij u zijn, zien er zo vriendelijk uit en daarom vragen wij u om ons
brood te geven!'
[4] Agricola zei: 'M'n lieve kinderen, hebben jullie dan geen ouders die jullie brood
geven?'
[5] De jongen zei: 'We hebben wel ouders, een vader en ook een moeder; maar zij
zijn allebei erg ziek en kunnen niets verdienen en daarom moeten wij voor ons en
voor hen gaan bedelen om te zorgen dat wij en zij niet helemaal verhongeren. O
beste vaders, het is wel erg droevig zo arm te zijn! Geen huis, geen brood en geen
kleren!'
[6] Agricola zei: 'Waar zijn je zieke ouders dan, als jullie geen huis hebben?'
[7] De jongen zei: 'Daar, aan de andere kant van de stad staat een oude
schaapherderschut, die toebehoort aan een burger van hier; hij gebruikt hem niet
meer omdat hij een nieuwe gebouwd heeft, en hij heeft ons toegestaan in de oude te
wonen. Komt u maar met ons mee en overtuig uzelf van onze grote nood!’
[8] Agricola zei toen: 'Maar er woont hier toch een zekere Nikodemus, die een
goede vader moet zijn! Zijn jullie nog nooit bij hem geweest?'
[9] De jongen zei: 'Ja, die kennen we wel en we hebben al veel goeds over hem
gehoord; maar we durven er niet heen te gaan, omdat hij een veel te hoge en grote
heer is. Er zijn nog meer van zulke grote heren hier, die beslist ook heel goede
vaders zullen zijn; maar daar hebben we niets aan, omdat we niet naar hen toe
durven gaan.’
[10] Agricola zei: 'Ja, maar wij zouden ook grote heren kunnen zijn, en toch
durfden jullie ons aan te spreken!'
[11] De jongen zei: 'Daartoe dreef de honger ons en u ziet er erg vriendelijk en
barmhartig uit! Als wij Nikodemus maar een keer op straat konden aantreffen, dan
zouden we hem ook wel willen aanspreken; maar hij is immers meestal in de stad
en daar kennen we zijn huis niet en we durven zonder kleren ook niet in de stad te
komen, want er zou ons daar wel eens iets kunnen overkomen.’
[12] Ik zei tegen de kinderen: 'Wees gerust Mijn kinderen, jullie zullen geholpen
worden! Breng ons maar naar jullie zieke ouders! Ik zal hen helpen en wij zullen
ook voor brood en goede kleding zorgen!'
[13] Alle kinderen zeiden: 'We hebben iedere dag tot God gebeden om ons te
helpen en toen wij vanmorgen weer gebeden hadden, leek het alsof wij een stem
hoorden die zei: 'Vandaag nog zullen jullie geholpen worden! , Dat zeiden wij
tegen onze zieke ouders en die zeiden: 'Bij God is alles mogelijk; maar ons zal
slechts de dood het zekerst helpen!' Wij troostten onze arme ouders zo goed wij
maar konden en gingen op weg om te bedelen. En zie, beste goede vaders, we
hebben niet voor niets gebeden, want de grote, heilige en lieve Vader in de hemel
heeft u naar ons toegestuurd! O, we moeten nu dadelijk, voor we nog een stap terug
naar onze ouders doen, de lieve Vader in de hemel danken dat Hij Zich zo genadig
over ons ontfermd heeft!’
[14] Toen knielden de kinderen neer en baden met hun handen opgeheven naar de
hemel: 'O grote, lieve, goede, heilige Vader in de hemel, wij danken U dat U ons
uit onze grote nood geholpen hebt, door ons deze vaders te zenden! Neem onze
dank genadig aan, lieve, goede, heilige Vader!’
[15] Toen stonden zij op en vroegen ons hen te willen volgen.
[16] Diep ontroerd door het korte dankgebed van de kinderen, gingen wij achter
hen aan en bereikten weldra de eerder genoemde hut, die zich onder een ver
overhangende rots bevond. Daar aangekomen, troffen wij de beide ouders aan,
gehurkt tegen elkaar leunend, op de kale grond en bijna tot op het bot vermagerd.
[17] Toen Agricola de grote ellende zag waarin deze twee mensen zich bevonden,
zei hij verontwaardigd: 'Nee, zoiets vind je bij ons heidenen niet, die de naam
hebben hard en onbarmhartig te zijn! Hebben die trage joden dan met eens de tijd
om zo nu en dan eens om zich heen te zien of er geen mensen zijn die in de ellende
zitten en hulp nodig hebben? Er zijn toch ook herders in .de buurt; hadden die dan
niet een keer kunnen kijken hoe het hier met die mensen gaat, want ze moeten deze
kinderen toch vaak genoeg in en uit hebben zien gaan? Ach, zoveel gebrek aan
gevoel heb ik nog nooit meegemaakt!’
[18] Ik zei: 'Weet je, vriend, wij zullen deze mensen nu eerst helpen en dan pas het
verdere bespreken!’
134 De Heer bij het arme gezin
[1] Daarop wendde Ik mij tot de zieken en zei tegen hen: 'Hoe zijn jullie in deze
ellendige toestand terechtgekomen? Vertel het terwille van hen die met Mij mee
gekomen zijn!'
[2] De man, helemaal kromgegroeid door de jicht, zei: 'Heer, wij zijn altijd arme
mensen geweest en verdienden ons brood met het werk van onze handen, en het
verging ons daarbij heel goed; maar drie jaar geleden kregen we jicht, ik het eerst,
later ook mijn vrouw, omdat zij te hard moest werken. Tot het Paasfeest van dit jaar
woonden wij in de stad; maar onze weldoener stierf en er kwam een andere heer in
het huis, die ons niet langer in huis wilde houden, omdat hij niets aan ons had. We
bedelden bij andere mensen om onderdak; maar niemand wilde ons hebben
vanwege onze ziekte en de kinderen. Er bleef ons niets anders over dan deze hut,
die ons gegeven werd, te betrekken om niet helemaal buiten te hoeven leven en
zelfs geen bescherming tegen regen en ander slecht weer te hebben. Dat het met
onze ziekte in deze hut niet beter, maar van dag tot dag erger werd, is wel aan ons
te zien. Dat we haast helemaal geen kleding hebben, komt omdat we het weinige
dat we nog hadden, moesten verkopen voor wat brood. Maar nu hebben we niets
meer en zijn we aan de hongerdood overgeleverd als er geen hulp komt. Aan God
de Alwijze en Almachtige willen we alles overlaten; Hij zal wel weten waarom Hij
ons in deze ellende heeft laten komen!
[3] Job heeft volgens de beschrijving veel moeten doorstaan, maar wij beslist nog
meer! Want lijden moesten we al van kind af aan en blijde dagen hebben we maar
weinige gekend; en nu, nu we al wat ouder geworden zijn en het van nature
moeilijker gaat, zijn wij pas echt op het dieptepunt van al het aardse ongeluk
beland! Als u, goede heren, ons ook maar ergens mee kunt helpen, .ontferm u dan
over ons en help ons! De Heer in de hemel zal het u zeker vergelden.’
[4] Ik zei: 'Wij zijn immers hierheen gekomen om jullie de hulp te bieden waarnaar
jullie zo hevig verlangen! Onthoud echter goed: Wie God liefheeft en wie Hij voor
grote dingen bestemd heeft in het rijk van de geesten, die beproeft Hij ook sterker
en zwaarder dan een ander mens, die Hij slechts voor kleine dingen bestemd heeft.
[5] Maar jullie aardse beproevingstijd is nu ten einde en nu zullen jullie ook op
deze aarde nog eens gelukkig zijn, en jullie zeven kinderen, die nu nog zo zuiver
als engelen zijn, goed opvoeden, opdat zij als mannen later niet onrein worden. En
hierbij zeg Ik jullie nu ook: Sta op en wandel!'
[6] Ogenblikkelijk stonden de beide ouders als volkomen gezonde mensen op en
zagen er ook onmiddellijk heel natuurlijk en goed uit.
[7] Zij verbaasden zich buitengewoon, en de man zei: 'O, wonderbare man! Wat
heeft u met ons gedaan? Want zo gezond en sterk zijn wij vroeger immers nog
nooit geweest! O, wie en wat bent u eigenlijk, dat u dat kunt? U bent of een grote
door God gezonden profeet, of u bent een belichaamde engel; want dit werd tot op
heden in Israël nog nooit gehoord. Wat voor medicijnen hebben al zoveel
jichtlijders gebruikt, en het hielp hen niet en u zegt enkel tegen ons: 'Sta op en
wandel!', en wij zijn ogenblikkelijk genezen. O, looft allen de God van Israël, dat
Hij zo'n zuiver goddelijke kracht aan een mens heeft gegeven!’
[8] De zeven kinderen huilden ook van blijdschap toen zij hun ouders zo volkomen
gezond voor zich zagen staan als nooit te voren en de oudste jongen zei: 'O, lieve
ouders, ik heb het immers gehoord en jullie ook vaak gezegd: Als de nood het
hoogst is, dan is ook Gods hulp het meest nabij voor diegenen die hulp bij Hem
zochten. En juist vandaag heeft onze aardse nood het hoogste punt bereikt, -en
Gods hulp is gekomen! Hem, de lieve, goede, heilige Vader in de hemel zij alle
dank, alle lof en alle eer! Door het geluk dat onze lieve ouders nu weer gezond en
sterk zijn geworden, is onze honger, die eerst zo groot was, nu bijna verdwenen! O,
als we nu nog het hoogst nodige aan kleren zouden hebben, dan zouden we gauw
weer een goed stuk brood kunnen verdienen!’
[9] Ik zei tegen de jongen: ' Achter die naar voren springende rots, die op een grot
lijkt en die jullie tot nu toe als woning heeft gediend, zul je drie bundels vinden;
breng die hier naar binnen, dan zullen jullie je meteen goed in de kleren kunnen
steken!’
[10] Toen de jongen dat gehoord had, ging hij vlug met zijn broertjes en zusjes naar
buiten en zij brachten drie bundels de hut binnen. De ouders maakten ze snel open
en vonden daarin kleding voor zichzelf en voor hun kinderen. Toen waren de
woorden van dank en lof en de vreugdetranen niet van de lucht, en ook aan
verbazing van alle kanten ontbrak het niet.
[11] Maar deze mensen hadden ook al bijna twee dagen niets gegeten en waren dus
hongerig.
[12] En Ik zei nogmaals tegen de kinderen: 'Kinderen ga nu nog een keer naar de
plaats waar je zojuist de bundels met kleding hebt gevonden! Daar zul je nu ook
brood en wijn vinden; breng alles naar binnen en sterk en verzadig je daarmee!'
[13] Toen renden de kinderen nogmaals naar buiten en vonden in een mand een
aantal broden en kruiken wijn van de beste soort. Zij brachten hun vondst ook
direct naar de hut, om zich ermee te verzadigden en te sterken. De ouders zeiden
onder veel tranen van vreugde en dankbaarheid, dat zij zulk goed brood nog nooit
geproefd en zulke goede wijn nog nooit gedronken hadden. Dat brood en die wijn
moest beslist door de engelen uit Gods hemelen gebracht zijn; want op aarde zou
zoiets puur hemels nooit groeien en gedijen, omdat de mensen daarvoor al te slecht
en goddeloos waren.
[14] Maar Ik zei tegen hen: 'Mijn beste kinderen, eet en drink nu maar zonder
zorgen en heb goede moed; want God heeft jullie zwaar beproefd, en jullie hebben
zonder morren in volle overgave aan Gods wil alles gedragen wat over jullie is
gekomen. God heeft jullie echter ook nu, toen jullie nood het hoogtepunt bereikte,
op wonderbare wijze snel geholpen, en deze hulp zal bij jullie blijven, niet alleen
tijdelijk tot aan het eind van jullie aardse leven, maar ook daarna voor eeuwig!
Waarom jullie op deze aarde zo zwaar door God beproefd zijn, zal jullie pas
duidelijk worden in het andere leven.’
135 Agricola en de herders
[1] Nadat Ik dat tegen deze arme mensen had gezegd, kwamen er enkele herders
naar de hut om te kijken of de zieken soms al gestorven waren.
[2] Toen ze ons zagen wilden ze meteen weer weggaan; maar onze Agricola ging
vlug naar buiten, sprak de herders aan en zei: 'Hebben jullie deze arme mensen
soms eten en drinken gebracht, of wilden jullie hen op een andere manier helpen of
troosten?'
[3] De herders zeiden: 'Heer, noch het een noch het ander, wij komen als dienaren
van onze heer, die een streng man is! Hij heeft ons opgedragen om vandaag te gaan
kijken of dit gezin er nog woont, of dat zij misschien al gestorven zijn. Hij wil deze
oude hut in ieder geval vandaag nog ontruimd hebben, omdat hij voor de eerste dag
na de sabbat bouwlieden heeft besteld die de hut moeten verbouwen, en daarom
moet dit arme, naakte gespuis er uitgezet worden.’
[4] Agricola zei: 'Dat jullie doen watje werkgever je opdraagt kan ik jullie niet
kwalijk nemen; maar jullie wisten toch hoe hoog de nood bij dit gezin was!
Waarom hebben jullie deze arme mensen dan nooit geholpen?'
[5] De herders zeiden: 'Heer, we hebben zelf al zorgen genoeg om het hoofd boven
water te houden! Hoe moeten we dan ook nog voor andere armen zorgen? Onze
opdrachtgever is zo'n zuinig mens, dat hij ons, zijn dienaren, niet zoveel geeft, dat
wij daarvan ook nog wat aan andere armen kunnen afstaan. Wij kunnen zelf
nauwelijks leven, - hoe zouden we dan anderen nog in leven kunnen houden?'
[6] Agricola zei: 'Dat is heel jammer voor jullie! Kijk, woordvoerder, dit gezin is
nu opeens meer dan koninklijk geholpen en hun weldoeners zouden eveneens voor
altijd geholpen zijn geweest! Maar omdat jullie even hard en gevoelloos waren als
jullie werkgever, hoeven jullie ook van ons geen beloning te verwachten. Zeg
overigens ook tegen jullie werkgever , dat ik als één van de belangrijkste, rijkste en
machtigste Romeinen uit Rome, voor hem, als hij dit arme gezin beter verzorgd
had, hier in plaats van een nieuwe hut een koninklijk paleis had laten bouwen en
hem tevens nog tienduizend morgen land geschonken zou hebben! Laat hij nu maar
in ruil voor zijn barmhartigheid het loon met jullie delen, dat jullie nu gekregen
hebben. Schaam je, jullie joden, die jezelf 'kinderen van God' noemt, dat wij
heidenen jullie in barmhartigheid hemelhoog overtreffen! Hoe heet die fraaie heer
van jullie eigenlijk, en wat is hij?'
[7] Helemaal verbluft zei de ene herder: 'Onze heer is een steenrijke burger van
Jeruzalem en heet Barabe; verder is hij niets.’
[8] Agricola zei: 'Heel goed! Zeg hem, dat dit gezin, dat zo arm was, nu dadelijk
met ons meegaat, dan kunnen jullie en je mooie heer met deze hut doen wat je wilt;
maar dat je daar geen geluk mee zult hebben, daar sta ik voor in! En wacht nu nog
maar even, tot je het arme gezin weg ziet gaan, zodat je je mooie werkgever kunt
vertellen dat de hut helemaal ontruimd is!'
[9] Agricola ging daarop de hut weer binnen en de herders keken elkaar verbaasd
aan, en één van hen zei: 'Zie je nu wel! jullie hebben mij uitgelachen vanwege mijn
droom over deze arme mensen, die ik jullie verteld heb, en jullie hadden nog kritiek
toen ik een paar maal mijn karige brood met de naakte kinderen heb gedeeld, en
later, toen ze weer bij mij wilden komen, hebben jullie ze bedreigd en weggejaagd.
Dat komt er nu van! Ik heb altijd gezegd: Met deze mensen gebeurt nog eens een
wonder, en het zou goed zijn om wat goeds voor hen te doen! Maar toen lachten
jullie; en nu lach ik, omdat jullie voor jullie schitterende verstand zo'n goed loon
hebben gekregen!’
[10] In deze trant spraken de herders nog een poosje tot wij met het nu goedgeklede
gezin de hut verlieten en vertrokken. Toen de herders het nu goed en rijk uitziende
gezin in het oog kregen, verbaasden zij zich zeer; want het viel hun op, dat ze
volledig genezen waren.
[11] De oudste jongen ging echter naar die ene goedhartige herder en zei: 'Wat u in
de hut zult vinden is van u!'
[12] In de hut bleef namelijk de mand met nog een heel brood en een kruik vol wijn
achter en in de doeken, waar de kleren in hadden gezeten, zaten nog een paar
waardevolle goudstukken gewikkeld.
[13] Toen we een paar passen verder waren, wilden ook de andere herders mee de
hut ingaan om het daar achter gelatene met hem delen.
[14] Agricola zag dat, ging snel terug en zei tegen de brutale herders: 'Als jullie het
wagen ook maar een broodkruimel van deze goedhartige man af te pakken, dan laat
ik jullie vandaag nog kruisigen! Onthoud dat goed! Een Romein houdt zijn woord!’
[15] Toen de herders dit vonnis hoorden, sloegen ze op de vlucht.
[16] Maar tegen de ene herder zei Agricola: 'Neem wat je zult vinden en ga in de
stad wonen; want je zult voortaan geen dienstknecht meer hoeven te zijn!’
[17] Toen Agricola weer bij ons terug was, gingen we naar de stad. Bij de poort
stonden al veel mensen te wachten die ons vanaf de Olijfberg gevolgd waren; zij
verwelkomden ons.
[18] En Agricola zei, terwijl hij naar het arme gezin wees: 'De wegen van de Heer
zijn steeds vol wonderen en weldaden!'
136 De Heer spreekt met Nikodemus over de armen
[1] Nu ontdekten ook Nikodemus en zijn vriend Jozef van Arimatea ons en zij
kwamen ons vlug tegemoet.
[2] Bij Mij gekomen, begroetten zij Mij heel hartelijk, en Nikodemus zei: 'O Heer,
wat een zegen voor deze plaats dat U haar bezoekt! Ik had reeds zo'n vermoeden
dat U vandaag hierheen zou komen, - en kijk, mijn vermoeden is uitgekomen! O
Heer, zou ik U in mijn huis mogen uitnodigen om bij mij het middagmaal te
gebruiken?'
[3] Ik zei: 'Vriend, we zijn met velen en zouden in jouw huis nauwelijks voldoende
ruimte hebben; bovendien zul je vanmiddag weer een paar Farizeeën op bezoek
krijgen die Ik niet graag ontmoet, en daarom zal Ik in de grote herberg, die ook van
jou is, Mijn intrek nemen. Daar kun jij ook heengaan met je vriend Jozef van
Arimatea en met de oude rechtschapen rabbi, en ook met je vrouwen kinderen,
zodat ook zij het Heil van de wereld kunnen zien. De beide Romeinen wonen toch
al in hun eigen huis vlak naast je herberg, en zij zullen beslist ook bij Mij komen,
omdat Ik voornamelijk terwille van hen hierheen ben gekomen.’
[4] Nikodemus zei: 'O Heer, U hebt helemaal gelijk; maar ik zou toch graag zien
dat U ook het huis waar ik woon met Uw heilige voeten betreedt, zodat het door
Uw voetstappen gezegend wordt!'
[5] Ik zei: 'Daardoor wordt je huis niet gezegender, -en mocht je dat geloven, dan
zou dat een nietswaardig bijgeloof zijn. Maar toch zal Ik ook in jouw huis komen,
maar pas nadat de Farizeeën vanmiddag weer vertrokken zijn. Nu moeten we eerst
nog wachten op degenen die nog komen, zodat ze weten waar Ik vandaag zal
vertoeven.’
[6] Nikodemus vroeg, wie er dan nog allemaal kwamen.
[7] Ik zei: 'Behalve de tollenaars, die eergisteren ook op de Olijfberg waren, allen
die je daar gezien hebt! Ook Lazarus en Rafaël met alle slavenkinderen zullen hier
al gauw zijn, alleen langs een andere weg! En dus zullen er zich binnen een uur een
paar honderd mensen hier in Emmaüs bevinden, die in jouw huis niet gemakkelijk
ondergebracht zouden kunnen worden, maar wel in jouw herberg, die royaal ruimte
heeft voor een paar duizend mensen; daarom laten we het daar maar bij!’
[8] Daarna informeerde Nikodemus naar het gezin dat zich bij ons bevond, en Ik
zei tegen Nikodemus: 'Vriend, dit gezin zou het recht hebben zich bitter over jullie,
mensen van Emmaüs, te beklagen; want omdat het jullie niet ontgaan kan zijn dat
er zeker al meermalen naakte en van honger huilende kinderen hier in en om de
stad de mensen om brood smeekten, hadden jullie wel eens na kunnen gaan waar
die kinderen vandaan kwamen, en waarom deze kinderen zo helemaal alleen
ronddwaalden. Maar dat deden jullie niet en dat strekt jullie tegenover Mij niet
bijzonder tot eer en lof! Jij bent er weliswaar minder schuldig aan, omdat je nu
meestal in de stad woont evenals je vriend Jozef van Arimatea, maar er zijn hier
nog genoeg burgers die ook niet arm zijn, en een arm gezin heel gemakkelijk
kunnen verzorgen. Maar dat deden zij niet en daarom zal ook Ik niets voor hen
doen, hoewel er hier velen zijn die Mijn hulp heel goed zouden kunnen gebruiken.
[9] Je kent daar buiten wel de oude vervallen schaapshut van een zekere Barabe,
die in Jeruzalem woont. Wel, in die hut trof Ik dit gezin werkelijk in de grootste
ellende aan! Man en vrouw zaten ziek van de jicht op de vochtige grond en konden
natuurlijk niets meer verdienen; alleen de zeven kinderen bedelden naakt bij de
onbarmhartige mensen in Emmaüs om brood. In de laatste twee dagen kregen ze
ook geen brood meer en vandaag heeft de rijke Barabe hun bovendien nog laten
weten, dat zij ook uit de oude hut moesten. Als Ik niet hier naar toe was gekomen
en hen wat geholpen had, vertel me dan eens wat deze mensen, daar jullie zo
hardvochtig zijn, dan had moeten beginnen. Nu zijn zij natuurlijk voor altijd uit de
nood; maar de onbarmhartige mensen in Emmaüs zullen daarom niet geholpen
worden. - Nu weet je wat er met dit gezin aan de hand is! ,
[10] Nikodemus werd daar heel verdrietig van en zei: 'O Heer, als ik daar maar een
vermoeden van had gehad, zou ik immers graag ogenblikkelijk voor dit gezin
hebben gezorgd! Maar ik ben nu in ieder geval bereid alles voor hen te doen om de
fout enigermate weer goed te maken!’
[11] Ik zei: 'Jij hoeft geen fout goed te maken, omdat je er in feite geen begaan
hebt! En voor deze mensen is reeds gezorgd en zij zullen nooit meer iemand uit
Emmaüs lastigvallen; maar als je opdracht geeft om ernaar te laten zoeken, dan zul
je hier in de omgeving en ook bij Jeruzalem nog heel wat families vinden, die je
hulp beslist erg goed kunnen gebruiken. Maar nu iets heel anders!
[12] Hoe staat het met de beide Romeinen die hier wonen? Als je gelegenheid hebt
hun te berichten dat de Romein Agricola hier is, en dat ook zijn metgezellen al
gauw zullen arriveren, doe dat dan! En zeg hun ook dat de man uit Boven-Egypte
waar zij al eens in diens woonplaats mee te maken hadden,. .over een uur ook zal
arriveren! Maar zeg hun voorlopig nog mets over Mij en Mijn persoon; want
daarvoor heb Ik Mijn geheime reden, die je later vanzelf wel duidelijk zal worden!
Zorg nu dat de beide Romeinen vlug hier komen; want Ik wil eerst nog heel
openlijk iets met hen bespreken!
[13] De dag van vandaag zal nog een dag van grote, door jullie nooit vermoede
onthullingen worden; ga daarom nu en maak alles in orde!'
[12] Nikodemus begaf zich nu snel naar de Romeinen om hen op de hoogte te
brengen van alles wat Ik hem gezegd had en de beide Romeinen wisten toen niet
hoe gauw ze met Nikodemus naar ons toe moesten komen.
137 De nieuwsgierige burgers van Emmaüs
[1] Toen de beide Romeinen bij ons kwamen en de hun welbekende Agricola in het
oog kregen, wisten ze van pure blijdschap niet wat ze moesten doen. Want zij
hadden al hun aardse geluk aan Agricola te danken, en zij waren ook naar het
joodse land gekomen om daar de ware God en Zijn wil nader te leren kennen. Zij
vertelden hem natuurlijk dadelijk wat zij intussen allemaal al te weten waren
gekomen; maar Agricola zei dat dat allemaal zo goed als niets betekende,
vergeleken bij datgene wat zij vandaag nog zouden horen, zien en meemaken. Dat
bracht de beide Romeinen natuurlijk erg in verbazing en zij vroegen hem of hij wel
zeker wist dat de Opper Egyptenaren vandaag zou komen.
[2] Maar Agricola zei verder niets anders dan: 'Beste, oude vrienden geloof datgene
wat jullie vandaag gezegd wordt rotsvast; want alles zal precies in vervulling gaan
en daarvan zullen jullie je maar al te gauw overtuigen, wanneer straks de
wonderlijke mensen uit Opper-Egypte hier zullen arriveren.’
[3] De beide Romeinen zeiden: 'Nee, dat hadden we allerminst verwacht, dat ons
vandaag plotseling zoiets merkwaardigs zou te wachten staan!’
[4] Er werd op de open plaats nog veel besproken; maar toen begon de ene groep
na de andere binnen te komen, zodat er een hele drukte ontstond. Tenslotte kwam
ook onze Lazarus met Rafaël en de vele slavenkinderen, die met hun lieftallige
schoonheid de bewondering van de beide Romeinen afdwongen; Rafaël hielden zij
zelfs voor een god.
[5] Maar Agricola en nu ook de andere reeds aanwezige Romeinen zeiden: 'Het
lijkt er wel op, - maar het ligt toch heel anders! Vraag nu echter nergens naar; want
jullie zullen over alles nog op de juiste tijd ingelicht worden!’
[ 6] De Romeinen schikten zich daarin, maar vroegen toch of het niet passender zou
zijn zich nu in een of andere herberg terug te trekken; want zo veel mensen buiten
op een ongewone tijd zou te veelopzien baren in een klein plaatsje. Het zou daarom
raadzamer zijn naar een grote herberg te gaan.
[7] Dit voorstel was goed en wij gingen naar de grote herberg van Nikodemus.
[8] Toch merkten enkele burgers dat wij daarheen waren gegaan, en daarom
begaven ook zij zich daar een voor een heen om te zien wat er aan de hand was.
[9] Maar onze Nikodemus zei tegen hen: 'Vrienden, vandaag is hier niets voor jullie
te doen; want je ziet dat de hoogst geplaatste Romeinen hier een grote en
belangrijke vergadering willen houden, waarbij zowel ik als nog een aantal
voorname joden aanwezig mogen zijn! Trek je dus maar allemaal bescheiden terug,
anders zouden jullie moeilijkheden kunnen krijgen, omdat de Romeinen iets
opgemerkt hebben waardoor ze jullie voorzover ik gehoord heb -zeker niet
welgezind zijn! Trek je dus maar zo snel mogelijk terug en laatje verder de hele dag
niet meer zien!'
[10] Na deze waarschuwing van Nikodemus gingen de nieuwsgierigen zo snel
mogelijk weg, en wij bleven de hele dag van hun toeloop verschoond; want zodra
de mensen uit Emmaüs iets hoorden over de hoge Romeinen, gingen zij weg en
brachten zelfs de hele dag buiten de stad door en kwamen pas laat in de nacht weer
naar huis.
[11] Toen Nikodemus de nieuwsgierige burgers van Emmaüs op die manier
verjaagd had, kwam hij terug en zei: 'Nu kunnen we ons hier wel vrijer bewegen;
want deze nieuwsgierigen blijven nu de hele dag weg, en niemand zal zich, zelfs
niet op een afstand, meer laten zien. Of ik echter helemaal juist gehandeld heb,
door hen meer door een slimme list dan door de zuivere waarheid voor de hele dag
verwijderd te hebben, wel, dat is natuurlijk een heel andere vraag! Maar ik denk bij
mijzelf: als je door een middel, dat beslist niet slecht is, iets goeds kunt bereiken,
dan moetje het zonder bezwaar maar aanwenden; want hoe vaak moeten
verstandige en wijze ouders hun eigen kinderen niet door allerlei listen en smoesjes
leiding geven, willen zij ware mensen van hen maken! Met de volkomen zuivere,
naakte waarheid zou men met de kinderen niet ver komen!’
[12] Ik zei: 'Jouw middel was hier zonder meer goed en ook waar, en daarmee heb
je ook een voor deze dag heel goed doel bereikt! Wie tot het volle levenslicht van
de waarheid wil komen, moet eerst het terrein van de leugen en de misleiding
doorkruisen; zonder dat komt niemand tot de volle waarheid.
[13] Kijk, de hele wereld, ja zelfs het lichaam van de mens en al het lichamelijke is
voor de ziel en de geest een misleiding en dus ook een leugen; maar zonder die
wereld zou geen enkele ziel tot de volle waarheid van het leven kunnen komen!
Maar dieper beschouwd is ook de lichamelijke wereld weer geen bedrog en geen
leugen, maar eveneens volle waarheid; deze ligt echter niet bloot, maar is binnenin
verborgen en kan door overeenstemmende beelden (analogieën) gevonden worden.
[14] Daarom was jouw vermeende list dan ook geen leugen, maar waarheid; want
het gaat hier immers voornamelijk om het winnen van de heidenen en niet om het
winnen van de joden, die van Mozes al het juiste licht hebben. Als zij het niet
willen gebruiken, is het hun eigen schuld als zij in hun zelf gewilde duisternis te
gronde gaan. En kijk, daarom heb je goed gesproken toen je tegen de burgers zei,
dat het hier gaat om een beraadslaging van de Romeinen, en wat je deed heb je dus
heel goed gedaan. Maar zojuist zijn ook de mensen uit het binnenland van OpperEgypte met z'n zeven en hier aangekomen; zeg tegen de Romeinen dat zij zich op
hun ontvangst moeten voorbereiden!'
[15] Nikodemus ging toen direct naar de Romeinen, die aan een tafel waren gaan
zitten, en zei hun dat. De beide Romeinen stonden onmiddellijk op en vroegen aan
Nikodemus wie hem dat verteld had.
[16] En Nikodemus zei: 'Degene, die dat en nog eindeloos veel meer weet, en die
ook jullie vandaag nog beter zullen leren kennen! Vraag nu echter niet verder, maar
ga naar buiten en ontvang degenen die komen!’
138 De aankomst van de zeven Opper-Egyptenaren
De van diep inzicht getuigende woorden van de Egyptenaar tot de Heer
Over de juiste voeding
[1] Daarop liepen de beide Romeinen snel naar buiten en toen zij in de deuropening
kwamen, stonden de zeven mensen uit Opper-Egypte al in het voorportaal van de
grote herberg, en de eerste, die zoals bekend de Romeinse expeditie een aantal
jaren geleden niet verder liet doordringen, ging op de hem welbekende Romeinen
toe, stak zijn donkerbruine hand uit en zei (de Egyptenaar): 'Ik groet jullie nu als
mijn vrienden, zoals ik jullie ook enkele jaren geleden in de binnenlanden van
Opper-Egypte als vrienden heb laten gaan. Jullie hebben nog vaak aan mij gedacht
en zijn ook op grond van wat jullie van mij gehoord hebben, hierheen gereisd om
het wezen van een waar mens dieper te doorgronden en in jezelf te leren kennen;
maar jullie hadden er geen vermoeden van dat jullie ook mij een keer in dit land
zouden ontmoeten.
[2] Ik ben nu echter niet zo zeer terwille van jullie hierheen gekomen, maar veeleer
terwille van iemand die jullie nog niet kennen, opdat Hij ook ons zal dopen met het
vuur van de eeuwige waarheid van Zijn geest. Hij heeft reeds gisteren Zijn vele
leerlingen aangekondigd dat wij zouden komen om voor Hem een waar getuigenis
af te leggen. En Hij kwam ook vandaag met Zijn leerlingen hierheen, daar Hij wel
wist dat wij hier naartoe zouden komen, omdat Hij ons met Zijn almachtige wil
hierheen ontboden heeft. Laten we daarom deze herberg binnengaan en ons diep
buigen voor Hem, wiens machteloze kinderen wij nog zijn!’
[3] De beide Romeinen zeiden: 'Bedoel je soms de beroemde heiland uit Galilea,
van wie wij wel heel wonderlijke dingen gehoord hebben, maar die wij persoonlijk
nog niet hebben ontmoet?'
[4] De Egyptenaar zei: 'Ja, ja, vrienden, Die bedoelen wij! Laten we daarom maar
vlug naar Hem toegaan!'
[5] Daarop openden de Romeinen de deur van de grote eetzaal, en de zeven
Egyptenaren kwamen eerbiedig de zaal binnen, gingen meteen op Mij af, bogen
diep voor Mij, en de leider zei: 'Op deze wijze, o Heer van eeuwigheid, heeft het U
behaagd, U met het vlees van de mensen te omhullen! Wees daarvoor geprezen in
eeuwigheid door alle schepselen, voor wie U nu de grote poort geopend heeft om
binnen te kunnen gaan in Uw eeuwig grote rijk van het leven!
[6] Toen U in Uw oereeuwige geest machtig de gehele oneindigheid vervulde en
ontelbaar vele wezens uit U schiep, was geen schepsel vrij van Uw wijsheid en
macht, maar gebonden door Uw wil. Maar nu heeft U Zichzelf gebonden met het
vlees van de mensen, Uw schepselen, om Zelf alle schepselen vrij te maken en hen
het rijk van Uw eeuwig vrije goddelijke leven binnen te kunnen leiden. 0 Heer van
eeuwigheid, wees daarom nogmaals boven alles geloofd en geprezen!
[7] Zo vrij en zelfstandig heeft U nu Uw schepselen gemaakt, dat zij Uw woord
kunnen horen en U, hun Schepper, voor hen zelfs een leraar bent en hun de wegen
wijst waarlangs zij volledig aan U gelijk kunnen worden. O, laat ieder atoom van
Uw eeuwige oneindigheid U daarvoor eeuwig prijzen; want het is nu ook geroepen
om eens in een vrij leven binnen te gaan!
[8] Laat ons nu, grote, eeuwige God, Heer en Schepper, ons enige tijd verlustigen
in het aanschouwen van Uw aangezicht! Want luister jullie schepselen, jullie
mensen, allemaal: eeuwigheden na eeuwigheden zijn er verlopen, en ontelbare
schepselen zijn er uit Hem ontstaan, die Hij als Zijn gedachten bezag, en die weer
in Hem terugkeerden. Maar nooit zag het oog van een schepsel zijn oneindige,
eeuwige Schepper, en nu het Hem volgens Zijn eeuwige raadsbesluit behaagde,
Zichzelf in Zijn hele eeuwige wezen voor Zijn schepselen zichtbaar en tastbaar te
maken, is Hij, de Eeuwige, "Oneindige, zonder aan macht en grootte in te boeten,
als zichtbare God in de gedaante van een mens bij jullie, en jullie zien Hem en
spreken met Hem -en begrijpen en bevatten toch niet Wie jullie in je midden
hebben! 0, bedenk wat ik jullie nu gezegd heb en zeg dan allen: O Heer, ik ben uit
mijzelf eeuwig onwaardig met U onder één dak te zijn; maar spreek slechts één
woord tot mij, dan ontvangt mijn ziel uit Uw woord het eeuwige leven!’
[9] Daarop legde de Egyptenaar zijn handen kruiselings over zijn borst en bekeek
Mij, vervuld van grootse gedachten, van top tot teen en zijn metgezellen deden
hetzelfde. Gedurende dat moment durfde geen mens ook maar iets te zeggen, en.
aller ogen waren onafgewend op Mij gericht.
[10] Maar na een poosje zei Ik tegen de Egyptenaren: 'Mijn vrienden die uit het
verre land hierheen gekomen zijn, wees hartelijk welkom! Jullie moeten en zullen
Mij vandaag nog heel nuttige diensten bewijzen, tot verder onderricht van deze
broeders en ter versterking van hun zielen. Maar jullie hebben al bijna twee dagen
lang vrijwel zonder te eten gereisd en werden alleen door de geest gevoed; nu moet
jullie lichaam ook een echte versterking krijgen door de vruchten van deze aarde en
die zal jullie direct in brood en wijn gegeven worden!'
[11] De Egyptenaar verontschuldigde zich weliswaar en zei, dat Mijn aanblik hen
al meer dan voldoende gesterkt had.
[12] Maar Ik zei: 'Ik weet heel goed dat een van de geest vervulde ziel geen
lichamelijke honger voelt; maar ondanks dat moet het lichaam zijn natuurlijke
voeding krijgen, omdat het anders mettertijd geen goed werktuig meer voor de ziel
zou kunnen zijn. En zo moeten nu ook jullie eerst goed gevoed worden om
daardoor des te krachtiger te zijn om Mij goede diensten te verlenen terwille van
jullie broeders!'
[13] Na die woorden stemden zij er tenslotte graag mee in om eerst te eten en
Nikodemus zorgde er ook ogenblikkelijk voor, dat er goede wijn en ook goed
brood en zout opgediend werd.
[14] Toen nu brood en wijn en zout op een aparte tafel gereed stonden, zei Ik weer:
'Zo, kinderen uit het verre land, ga zitten, eet en drink!'
[15] Dadelijk namen de zeven Egyptenaren nu plaats aan tafel en aten en dronken
heel opgewekt; want pas nu begonnen zij te voelen dat zij echt hongerig en dorstig
waren. Ze hadden geen woorden genoeg om de kwaliteit van het brood en de wijn
te roemen, en noemden het levensvoedsel uit de hemel.
[16] De leider zei, terwijl hij nog at en zo nu en dan ook dronk: 'In mijn ziel heb ik
vaak dit brood en deze drank geproefd, maar over mijn lichamelijke tong is deze
lichaamskost nog nooit gekomen! Hierin zijn werkelijk alle levensstoffen zeer
geconcentreerd aanwezig en zij versterken niet alleen het lichaam, maar ook de
ziel!
[17] O, hoe ver en hoe diep zouden de mensen met dit voedsel binnen kunnen
dringen in de sfeer van het innerlijke leven, als zij zouden weten wat zij aten en wat
dit voedsel bevat; maar dat weten zij niet en zij zien ook door al het licht de dag
niet. Maar zij zullen langzamerhand nog wel inzien, dat zij in dit voedsel Gods
levende woord en Zijn wil genieten. Als zij dat voor zichzelf zouden kunnen
ontraadselen en begrijpen, dan pas zouden zij weer volmaakte mensen zijn; maar
omdat zij dat nog lang niet kunnen, moeten zij zo lang leerlingen zijn en blijven tot
zij dat zelf begrijpen en in hun leven zullen toepassen.’
[18] Alle aanwezigen waren heel verbaasd over deze opmerkingen van de
Egyptenaar, die dat allemaal op een heel eenvoudige en bescheiden manier naar
voren bracht. Zelfs Mijn oudste leerlingen gingen daarbij enkele nieuwe en heldere
lichten op; maar geen van hen durfde een gesprek met de Egyptenaar te beginnen.
[19] Onze drie magiërs zeiden bij zichzelf: 'Nu zien we pas heel duidelijk wat ons
nog allemaal ontbreekt! O, wat is er een verschil tussen ons en deze zeven
mensen!’
[20] Lazarus, die zich achter Mij bevond, kwam naar Mij toe en zei: 'O Heer, de
wijsheid van deze man maakt me helemaal kleinmoedig! Wij zijn nu bij de oerbron
en hoe onmetelijk veel verder is hij reeds dan wij!’
[21] Ik zei: 'Maak je daar niet bezorgd over, jullie zullen ook zover komen en nog
wel verder; maar jullie moeten geduld en ijver hebben, want met een slag hakje
geen boom om in het bos! Ik heb deze ware mensen, hoewel het er weinige zijn,
immers niet hierheen laten komen om jullie te beschamen, maar alleen opdat jullie
van hen zouden leren.jullie zullen dan ook zien wat ware mensen vem1ogen en
waar jullie ook toe in staat zullen zijn, als jullie door het navolgen van Mijn leer tot
ware mensen zijn geworden.
[22] Maar nu laten we hen eerst eten en drinken; want zij hebben twee dagen lang
niets gegeten en ook weinig gedronken. Nikodemus zou er nu ook reeds voor
kunnen gaan zorgen dat ook wij spoedig wat te eten en te drinken krijgen, en ook
onze jongeren in het vertrek hiernaast, waar Rafaël en jij hen ondergebracht
hebben.’
[23] Toen Ik dat tegen Lazarus zei, was hij direct bij Nikodemus om hem de
boodschap over te brengen; en deze bracht meteen iedereen in de grote herberg tot
de grootste bedrijvigheid.
139 De beide Romeinen herkennen de Heer
De Heer waarschuwt, Hem niet voortijdig kenbaar te maken
Nu kwamen ook de beide Romeinen, Agrippa en Laius geheten, begeleid door
Agricola, naar Mij toe, bogen diep, en Agrippa, ook een vooraanstaande Romein,
als het ware van koninklijke afkomst, zei tegen Mij: 'Heer, het werd ons erg vreemd
te moede toen wij de lofprijzing hoorden die de ons welbekende mannen uit het
verre Opper-Egypte U brachten! Heus, als het andere Egyptenaren zouden zijn dan
juist deze, die wij een aantal jaren geleden ginds in hun zeer sobere land hebben
leren kennen, dan zouden wij gedacht hebben - wat op aarde om de mensen te
misleiden ook heel goed mogelijk is -, dat U hen ergens al eerder ontmoet hebt en
hen nu tegen een ruime vergoeding hierheen hebt laten komen om ten gunste van U
te. getuigen! Maar met deze mensen zou een dergelijke afspraak onmogelijk
gemaakt kunnen worden; want zij zijn heersers over de natuur, die hun alles moet
geven wat zij nodig hebben, en zij verachten ieder gewoon loon van de kant van de
mensen.
[2] Gisteren, toen die domme Farizeeën maar al te duidelijk door hun kwade
woorden en gezindheid lieten blijken U te willen vervolgen, heb ik de Egyptenaren
als voorbeeld van hoger begaafde en meer volmaakte mensen beschreven, omdat ik
de Farizeeën uit mijn ervaringen begrijpelijk wilde maken, dat U heel goed ook
zo'n volmaakt mens kunt zijn, waartegen wij mensen met onze wapens niets
kunnen uitrichten. Daardoor brachten ik en mijn broeder Laius hier de zwartjassen
(d.w.z. de Farizeeën) toch in ieder geval tot enig nadenken, wat zeker goed was.
Maar Ik had me toch nooit kunnen voorstellen, dat we deze mensen hier bij ons in
Emmaüs terug zouden zien, laat staan dat ik er aan gedacht zou hebben dat U Zelf,
volgens de mededeling van onze gewaardeerde vriend Agricola - ons hele verhaal
over deze volmaakte mensen woordelijk aan Uw leerlingen op de Olijfberg verteld
hebt, op hetzelfde ogenblik dat ik het hier in Emmaüs aan de Farizeeën vertelde!
[3] Daaruit hebben wij nu ook beiden de conclusie getrokken dat U, ondanks Uw
nu geheel menselijke vorm en gedaante, in Uw innerlijke geest onweerlegbaar van
eeuwigheid de ware God en Schepper moet zijn van alle wezens. Want als U niet
Zelf in Uw geest van eeuwigheid, dus volledig zonder begin, bestaan zou hebben,
dan zou er een ander geweest moeten zijn waaruit U dan Zelf voortgekomen was,
en dan zouden er een oereeuwige -en een in de tijd ontstane God zijn, wat ons
echter niet mogelijk lijkt, omdat het oerbestaan van de ware God ook alleen de
voorwaarde voor een oer en alkracht en -macht is, die in U onloochenbaar
aanwezig is, hetgeen wij reeds uit betrouwbare bron over U te weten zijn gekomen.
En omdat het zo met deze wonderlijke zaak staat en ook deze volmaakte mensen
haar meteen ook met alle scherpte van hun geest onderkend hebben, zijn wij beiden
dan ook snel naar U toegekomen, om U als de eeuwige Heer, God, Schepper en
Vader van de zonnen en geestenwereld te begroeten en een oprechte ware
belijdenis voor U en alle aanwezigen af te leggen, dat wij volkomen geloven wat
wij nu openlijk over U gezegd hebben. Heer vergeef ons, als wij nu misschien toch
een of andere fout begaan mochten hebben!'
[4] Ik zei vriendelijk: 'O, M'n beste vrienden, wie tot Mij komt zoals jullie nu
gekomen zijn, begaat voor Mij eeuwig geen fout, en Ik hoef hem er dan ook beslist
geen te vergeven! Maar wat jullie als mannen nu weten, houdt dat voorlopig nog
voor je; want de wereld is nog niet rijp om zulke diepe waarheden te begrijpen. Als
je zoiets zou vertellen, dan zou zij zich daardoor alleen maar ergeren en daardoor
duisterder en slechter worden.
[5] Wanneer jullie echter zullen horen dat Ik weer naar Mijn eeuwige hemelen ben
opgevaren, zal Ik ook over jullie Mijn geest uitstorten, en dan mogen jullie alle
mensen luid verkondigen wat je nu hier openlijk voor Mij hebt beleden!
[6] Maar nu spreken wij als heel natuurlijke mensen zo met elkaar, alsof er tussen
ons geen verschil zou zijn dan alleen dat jullie Mijn leerlingen zijn en Ik jullie
meester! Er is echter geen leerling die, zolang hij nog moet leren, zo volmaakt is als
zijn meester; wanneer de leerling echter alles van de meester geleerd heeft, wordt
hij ook zo volmaakt als zijn meester. Ik ben juist in deze wereld gekomen, opdat de
mensen van Mij zullen leren om even volmaakt te worden als de Vader in de
hemel.
[7] Want als de mensen van deze aarde voorbestemd en geroepen zijn om kinderen
van God te worden, moeten zij ook in alles volkomen aan God gelijk zijn; want wie
niet in alles aan God gelijk wordt, wordt ?ok geen kind van God en komt niet bij
God zolang hij niet volkomen gelijk wordt aan God.
[8] Mijn leer is een waar evangelie, omdat zij aan de mensen verkondigt en hun de
wegen toont, hoe zij de gelijkheid aan God kunnen bereiken. Wie derhalve Mijn
woord hoort, het gelooft, in zichzelf bewaart en ernaar leeft, die zal daardoor aan
God gelijk worden, het eeuwige leven in zich hebben en eeuwig uiterst gelukkig
zijn.'
140 De bestemming van de mens
Het doel van de menswording van de Heer
[1] (De Heer): 'Jullie moeten je dat echter niet zo voorstellen, alsof dat erg moeilijk
te bereiken zou zijn, maar het is juist omgekeerd, - heel gemakkelijk; want Mijn
juk, dat Ik jullie door Mijn geboden op je schouders leg, is zacht, en de last is
gemakkelijk te dragen. Maar in de dagen van deze duistere tijd moet Gods rijk
geweld worden aangedaan, en degenen die het willen bezitten, moeten het ook met
geweld tot zich trekken, wat betekent, dat het nu moeilijk is om zich los te maken
van alle oude en vastgeroeste gewoonten, die door de prikkels en verlokkingen van
de wereld in de mens wortel hebben geschoten, dus de oude mens helemaal af te
leggen als een oud, verscheurd gewaad en door Mijn leer een heel nieuwe mens aan
te trekken.
[2] Wanneer echter in latere tijden de kinderen reeds goed opgevoed worden in
Mijn leer, zullen zij als mannen vol goede en sterke wil een licht juk te dragen
hebben aan Mijn leer.
..
[3] Mijn leer is op zich heel kort en gemakkelijk te vatten; want zij verlangt van de
mens alleen dat hij in één ware God gelooft en Hem als de goede Vader en
Schepper boven alles liefheeft en zijn naaste als zichzelf, dat wil zeggen, hem zo
behandelt als hij redelijkerwijs kan wensen dat zijn naaste hem ook zal behandelen.
Wel, zoveel eigenliefde heeft toch zeker ieder mens, dat hij niet zal wensen dat zijn
naaste hem iets kwaads zal aandoen, - en daarom moet hij dat ook zelf zijn naaste
niet aandoen!
[4] Vergeld nooit kwaad met kwaad, maar behandel zelfs je vijanden goed, dan zul
je in het gelijk worden aan God, die ook Zijn zon op gelijke wijze over goeden en
kwaden laat opgaan en schijnen, een grote vooruitgang geboekt hebben! Toorn en
wraak moeten uitje hart verdwijnen; daarvoor in de plaats moet erbarming,
goedheid en zachtmoedigheid komen. Waar dat het geval is, is het volledig aan
God gelijk zijn ook niet meer ver weg, en dat is het enige doel waar jullie allen naar
moeten streven.
[5] Maar zoals reeds gezegd, juist nu in deze tijd is dit allemaal niet zo gemakkelijk
als men zou denken. Het zal iedereen een bepaalde en onvermijdelijke inspanning
kosten! Maar wie moedig strijdt, zal ook zeker zijn van de overwinning en het loon
van de overwinnaar zal echt niet achterwege blijven; wie zich echter als een
moedeloze lafaard zal laten kennen, zal ook het loon van een lafaard ontvangen.
Dan zal daar ook gelden: Als je gestreden had, zou je ook overwonnen hebben;
omdat je de strijd echter schuwde, kun je ook geen aanspraak maken op het loon
van een overwinnaar en moet je het aan jezelf wijten, dat je als een lafaard zonder
loon het levensveld moet verlaten.
[6] Ik vind echter dat niemand de strijd moet schuwen, wanneer de beloning van de
overwinning zo groot is.
[7] Ik ben het die dat tegen jullie zegt, en Ik ben voor jullie van mening dat jullie
geen beter bewijs nodig hebben, als jullie in jezelf geloven dat Ik Diegene ben voor
wie jullie Mij zelf houden.'
[8] De beide Romeinen zeiden: 'Heer, er zullen best lafaards zijn, en wij kennen er
zelfs verscheidene; maar wij, die al zo vaak de dood in de ogen gekeken hebben,
hebben alle vrees ervoor verloren! Wie de oorlog ingaat en de dood vreest, is een
slecht soldaat; wie echter de dood en de bijbehorende pijn veracht, is een ware held
en zal meestal overwinnen, en zijn loon zal hem niet ontgaan. O Heer en Meester
van eeuwigheid, hebben we in Uw geest juist gesproken of niet?'
[9] Ik zei: 'Volkomen juist; maar er zijn er velen in de wereld die de lichamelijke
dood zeer vrezen en daarom liever aan de leugen en het bedrog van de wereld
blijven hangen, opdat het hun lichaam maar goed zal gaan! Zij zijn bang voor
degenen die hun lichaam kunnen doden, maar daarna hun ziel verder niets meer
kunnen aandoen; maar zij vrezen niet Degene die ook hun ziel in de hel of in de
ware, eeuwige dood kan storten.
[10] Maar laten we daar niet over spreken; want Ik ben niet in deze wereld
gekomen om te richten, maar om iedereen zalig en levend te maken die in Mij
gelooft en volgens Mijn leer leeft. Maar eens zullen er toch velen zijn, die 'Heer,
Heer!' tot Mij zullen roepen; maar Ik zal in hun hart tegen hen zeggen:
'Vreemdelingen, wat roepen jullie toch? Ik ken jullie niet! Als jullie wisten dat Ik
de Heer ben, en Mijn wil kenden -waarom handelden jullie daar dan niet naar?'
[11] Daarom zeg Ik nu tegen jullie: Het is niet voldoende dat men Mij herkent en
gelooft dat Ik de Heer ben, maar men moet ook doen wat Ik leer; pas door de daad
zal de mens volkomen aan God gelijk worden.
[12] Handelen volgens Mijn leer zal zeker niet moeilijk zijn voor degene die Mij
herkend heeft en Mij meer liefheeft dan alles in de wereld; wie Mij zo liefheeft,
draagt mij geestelijk ook al in zijn hart en daardoor ook de bekroning van het leven,
dus de volledige godgelijkheid en het eeuwige leven in alle zaligheid.
[13] Zie, nu heb Ik jullie heel in 't kort laten zien waar het om gaat bij Mij
en bij jullie mensen! Wie daarnaar zal handelen zal het eeuwige leven in zich
hebben! - Maar nu voor het middagmaal spreken we niet meer verder!’
141 Gods welwillende liefde voor de mensen
De plaats van de mens ten opzichte van God
De ware deemoed
Het ware aanbidden van God
Vergeving van zonden
[1] Agrippa zei: 'O Heer, eindeloos wijze Meester van eeuwigheid, hoe groot moet
Uw liefde voor ons mensen, Uw schepselen zijn, dat U Zich zo diep wilde
vernederen om in de gedaante van ons mensen uit Uw hemelen tot ons wormen in
het vuil van deze aarde neer te dalen, om ons de wegen te leren en te wijzen waarop
wij moeten gaan om het eeuwige leven te bereiken?!'
[2] Ik zei: 'Beste vriend, je vraag weerspiegelt wat er in je hart leeft en is goed,
omdat ook je hart goed is; maar in je verstand is het nu pas een beetje beginnen te
dagen, en de liefde van God voor jullie mensen komt je als iets onbegrijpelijk
wonderbaarlijks voor, omdat je je God voorstelt als een zeer verheven en machtig
keizer, die zich slechts heel zelden aan de gewone mensen laat zien en nog minder
met een eenvoudig mens spreekt.
[3] Als je God vanuit dat gezichtspunt beschouwt, vergis je je heel erg; want God is
de Schepper van alle dingen en wezens, en geen ongekend trotse keizer die op een
gouden troon zittend al zijn onderdanen alleen maar ziet als weerzinwekkende,
verachtelijke wormen en ieder met de dood bedreigt die het zou wagen zich zonder
vooraf gevraagde en ontvangen toestemming de troon van de keizer te naderen.
[4] Maar wanneer vast staat dat alle wezens werken van God zijn, dan zijn zij ook
werken van Zijn liefde die hun bestaan is, en werken van de hoogste, goddelijke
wijsheid, die hun de overeenkomstige vorm geeft en hen ook in stand houdt. Als er
echter zonder Gods liefde en wijsheid nooit enig schepsel zou bestaan, waarom
vind je het dan zo wonderlijk dat God jullie mensen zo buitengewoon liefheeft?
[5] Jullie zijn immers zelf alleen puur liefde uit God en in God, en jullie bestaan is
immers in zichzelf door de wil van Gods liefde alleen maar belichaamde liefde van
God! En als dat onweerlegbaar zo is, hoe kan het voor jullie dan zo wonderlijk zijn
dat Gods liefde voor jullie zo groot is, dat Hij Zelf in de gedaante van een mens
naar jullie is toegekomen en jullie nu de wegen leert kennen naar het vrije, als het
ware uit jullie zelf voortkomende aan God gelijke zelfstandige leven? Zijn jullie
dan niet Gods werken?Ja, dat zijn jullie zeker!
[6] Maar God is van eeuwigheid een volkomen meester zowel in het grootste
alsook in het kleinste, Hij is nooit een knoeier en stumper geweest en hoeft Zich
dus niet voor Zijn werken te schamen. De mens is het volmaaktste van de talloos
vele en oneindig verschillende schepselen, het hoogtepunt van de goddelijke liefde
en wijsheid, en voorbestemd om zelf een God te worden. Waarom zou God Zich
dan schamen voor Zijn meest voortreffelijke werk en het onwaardig vinden om dat
te naderen?!
[7] Kijk, M 'n beste vriend, zulke ideeën over God, die puur van de uiterlijke
wereld afkomstig zijn, moet je laten varen! Ze zijn ten eerste verkeerd, en ten
tweede helpen zij je niet om steeds dichter bij God te komen, maar zulke verkeerde
ideeën zouden je alleen maar steeds verder van God verwijderen, en mettertijd zelfs
zo dat je van pure verkeerde eerbied Hem helemaal niet meer zou durven
liefhebben, - zoals er nu in groten getale mensen en volkeren op aarde zijn, die,
terwijl ze zelf toch zichtbare werken van de goddelijke liefde en wijsheid zijn, het
volkomen verkeerde geloof en ook de even verkeerde mening hebben, dat God zo
eindeloos boven Zijn schepselen verheven is, dat alleen maar een allerhoogste
priester Hem op bepaalde tijden met bepaalde gebeden tijdens de schitterendste en
luisterrijkste ceremoniën mag naderen. En na zo'n toenadering houdt de
opperpriester zich voor zo oneindig verheven en geheiligd, dat niet eens een
onderpriester, laat staan een ander, ongewijd mens -in zijn nabijheid mag komen,
daar men van mening is dat niets onheiligs de hoogste heiligheid van God mag en
kan naderen, omdat daardoor de hoogste heiligheid van God ontheiligd zou
worden, -wat men voor de arme en blinde mensen als een zonde heeft aangemerkt,
die zo groot is, dat die met de vuurdood bestraft moet worden. O wat een
vrijwillige en meer dan domme blindheid van de mensen!
[8] Zie nu eens! Ik alleen ben de Heer van eeuwigheid, - hoe ben Ik dan nu
temidden van jullie? Kijk, Ik noem jullie kinderen, vrienden en broeders, en wat
jullie voor Mij zijn, daartoe is ieder mens bestemd en daarbij is niemand meer of
minder dan de ander! Want ieder mens is Mijn voleindigde werk, dat zich als
zodanig ook moet leren kennen en naar waarde schatten, maar zich niet helemaal
moet miskennen en minder achten dan wat voor gedrocht dan ook; want wie
zichzelf, een duidelijk te herkennen werk van Mij, veracht, veracht
noodzakelijkerwijs immers ook Mij, de Meester. En waarvoor zou dat goed zijn?
[9] Vrienden, de deemoed in het hart van de mens is een van de noodzakelijkste
deugden, waardoor men het eerst tot het innerlijke levenslicht kan komen! Maar die
deugd bestaat eigenlijk alleen uit de ware liefde tot God en de naaste. Zij is het
zachte geduld van het hart, waardoor de mens zijn voortreffelijkheid wel beseft,
maar zich nooit heerszuchtig verheft boven zijn broeders die nog veel zwakker zijn,
maar hen juist met des te meer liefde omvat en tracht, hen tot de eigen bewuste
hogere volmaaktheid te verheffen door lering, raad en daad. Daaruit bestaat de
enige; eigenlijke, waarachtige deemoed; die bestaat echter nooit uit het verachten
van zichzelf.
[10] Ik ben Zelf van gans er harte deemoedig en zachtmoedig, en Mijn geduld kent
geen grenzen; maar jullie zullen bij Mij nog nooit hebben meegemaakt dat Ik Mij
ooit Zelf ten overstaan van de mensen veracht heb. Wie zichzelf niet terecht ziet als
een werk van God, kan zijn naaste en ook God niet naar waarheid achten, maar
alleen om een totaal verkeerde reden.
[11] Zo verkeerd het dus is wanneer een mens zichzelf overschat en al gauw en
gemakkelijk een vervolger en onderdrukker van zijn medemensen wordt en daarbij
de liefde, die het goddelijke levenselement is, kwijt raakt, zo verkeerd is het echter
ook, wanneer een mens zichzelf onderschat. De oorzaak daarvan heb Ik jullie laten
zien, en laten we dus maar mooi gelijk blijven en goede moed hebben; want als
jullie je nu ten opzichte van Mij, omdat je Mij herkend hebt, te eerbiedig en
kleinmoedig zouden gaan gedragen, dan zouden jullie het immers helemaal niet
meerverdragen door Mij te worden onderwezen.
[12] Zie Mij daarom als een volmaakt mens, die volledig vervuld is van Gods geest
en daarom nu jullie Meester en Leraar is, dan zullen jullie het best met Mij
overweg kunnen en daar zullen jullie het meest aan hebben! -Hebben jullie dat
allemaal goed begrepen?'
[13] Agrippa zei: 'Heer en Meester, dat hebben we heel goed begrepen; want het is
allemaal de heel eenvoudige en naakte waarheid. Maar wat moeten we dan denken
van al die gebeden en psalmen die bij de joden gebruikelijk zijn? Wilt U, als de nu
erkende, enig ware God, dan niet aanbeden worden?'
[14] Ik zei: 'Mozes heeft wel gezegd: 'De sabbat is een dag des Heren, dan zult gij
geen zwaar knechtenwerk doen en met een zuiver hart tot God uw Heer bidden!'
Maar Ik zeg nu, dat van nu af aan beslist elke dag een dag des Heren is, waarop de
ware mens volgens Mijn leer het goede moet doen! Wie echter volgens Mijn leer
het goede doet, viert het ware sabbatfeest en bidt waarachtig zonder onderbreking
tot God, en Ik zal Mijn welgevallen aan hem hebben.
[15] Als iemand zich ervan bewust is dat hij gezondigd heeft, moet hij tot een
vergelijk komen met degene tegen wie hij gezondigd heeft, en in het vervolg niet
weer zondigen, dan zullen zijn zonden hem ook vergeven worden; maar door op
een bepaalde manier te bidden, zich te kastijden en te vasten worden aan niemand
de zonden kwijtgescholden, zolang hij zelf niet ophoudt te zondigen.
[16] Zolang iemand echter blijft zondigen, is hij niet in staat in Mijn rijk van. de
waarheld opgenomen te worden, omdat de zonde altijd tot het gebied van de leugen
en het bedrog hoort. Kijk, zo is het hiermee! - Maar nu komt het middagmaal; dat
zullen wij nuttigen en pas daarna verder gaan op de weg van de waarheid!’
142 Vorm en geest van de schepselen
[1] De goed toebereide spijzen werden op de tafels gezet. Allen gingen in goede
orde zitten en aten en dronken. De zeven mannen uit Opper-Egypte zaten
overeenkomstig Mijn wens aan Mijn tafel en aten ook mee. We kregen hier weer
eens vis, en wel van de edelste soort uit de rivier de Jordaan, die bijzonder goed en
smakelijk klaargemaakt was en alle gasten goed smaakte. De zeven Egyptenaren
waren vol lof over de manier waarop de vis toebereid was en aten deze met ware
lust, hoewel zij al wat brood en wijn genuttigd hadden.
[2] Toen we zo een poosje aten en dronken, kwam ook Lazarus met Rafaël aan
Mijn tafel zitten en beiden aten en dronken flink mee; want zij hadden de jonge
mensen verzorgd en kwamen daarna pas bij ons.
[3] De leider van de Egyptenaren schepte veel behagen in Rafaël. Hij bekeek hem
van top tot teen en zei toen tegen Mij: 'Heer en Meester van eeuwigheid! Toen deze
dienaar van U vierduizend aardse jaren geleden nog lichamelijk op aarde leefde,
was zijn gestalte niet zo onbegrijpelijk mooi als nu in zijn zuiver geestelijke
toestand. Als ook ik eens waardig word bevonden in Uw rijk te komen, zal ik dan
ook een edeler gedaante krijgen? Ik moet toegeven dat mijn verschijning
vergeleken bij die van deze dienaar welonnoemelijk lelijk is; voor ons klimaat is zij
weliswaar geschikt, maar mooi en edel is zij niet. Ik weet ook dat het in deze
wereld niet gaat om het uiterlijk, maar alleen om de volmaaktheid van de ziel; maar
in Uw rijk moet toch ook de gedaante en de uiterlijke vorm erg belangrijk zijn,
anders zouden de zuivere geesten niet in zulke edele en mooie vormen te zien zijn!
Op deze wereld heeft de kleur van de huid en de uiterlijke gedaante van een mens
voor zijn innerlijke waarde weliswaar geen betekenis; maar in Uw hemelrijk zal
deze heel veel te betekenen hebben. Dat zou ik nu ook graag willen weten. Ik heb
er wel enigszins een vermoeden van, maar in dit opzicht heb ik toch nog geen
duidelijkheid.
[4] Ik zie in mijn ziel wel altijd de hele aarde, haar schepselen en hun
omstandigheden, ik ken het nutteloze doen en laten van de mensen en zie alles tot
in het middelpunt van de aarde; de myriaden geesten in alle elementen zijn mij niet
onbekend, evenals het instromen van Uw eeuwige geest in alle wezens; Maar de
reden voor al die verschillende vormen in Uw stoffelijke en vooral in Uw puur
geestelijke scheppingssfeer heb ik tot nu toe nog niet kunnen ontdekken. Als U, o
Heer en Meester, ons ook daar iets over zou kunnen vertellen, dan zou dat onze
zielen erg gerust stellen.'
[5] Ik zei: 'Mijn beste vrienden, het zoeken en vinden van de waarheid heeft jullie
veel moeite en werk gekost; maar moedig strijdend hebben jullie, ondanks alle
moeilijkheden waarmee jullie te kampen hadden, het gezochte doel voor het
grootste deel gelukkig bereikt, en dat is eigenlijk de hoofdzaak van het leven.
[6] Wat betreft de andere dingen, speciaal die waarom je zojuist gevraagd hebt,
daar is het heil van de ziel niet van afhankelijk en dat zal de ziel allemaal duidelijk
worden gemaakt, wanneer zij volledig in haar geest uit Mij wordt wedergeboren en
daarmee één zal zijn. Maar Ik zal jullie er toch nog iets over zeggen; het overige zal
jullie dan wel vanzelf duidelijk worden.
[7] Kijk, de mensen hebben al sinds oeroude tijden bepaalde instrumenten gemaakt,
die tonen kunnen voortbrengen, -zoals bij ons de harp, de fluit (schalmei) , de
bazuin en de cimbaal, bij de Grieken de lyra, de fluit en de eolusharp! Als deze en
nog andere van zulke geluidsinstrumenten goed en zuiver gestemd zijn, geven zij
ook bij het gebruik een zuivere melodie en bovendien een zeer welluidende
harmonie; als deze instrumenten echter ontstemd zijn, dat wil zeggen, als de tonen
zich onderling niet goed tot elkaar verhouden, dan kan men er geen melodie op
voortbrengen en nog minder een zuivere harmonie bereiken.
[8] Stel je nu de menselijke ziel eens voor! Als die in de goede en ware verhouding
tot haar lichaam staat, bevindt zij zich ook in de juiste levensharmonie, en die
harmonie geeft aan de ziel haar schoonheid, die natuurlijk pas volledig zichtbaar
wordt, wanneer de ziel zich buiten het lichaam in Mijn rijk zal bevinden. Wie
echter reeds in het lichaam op deze wereld zijn aandacht richt op goede en
daarnaast ook op slechte mensen, zal al gauw gewaar worden dat een goed mens
ook altijd uiterlijk een lieflijke en vriendelijke vorm laat zien, terwijl een slecht
mens al van verre aan iemand die hem ontmoet iets afstotends, onvriendelijks en
dus ook iets lelijks laat zien, dat hij niet gemakkelijk kan verbergen. De oorzaak
daarvan ligt in de innerlijke zieleharmonie of bij slechte mensen - disharmonie.
[9] Zulke verschillen kun je ook al in het dierenrijk en zelfs in het plantenrijk
vinden. Natuurlijk treden al deze gedaante en vormverschillen pas in het
geestenrijk op de duidelijkste wijze aan het licht, terwijl zij in de lichamelijke
wereld alleen vaag aanwezig zijn. Wanneer jullie dat in jezelf bij gelegenheid eens
goed wilt onderzoeken, dan zullen jullie gemakkelijk al het verdere vanzelf vinden.
Jullie zijn wijze mensen, die heel vertrouwd zijn met de krachten van de
natuurwereld en haar elementen en jullie zouden ook in de sfeer van de innerlijke
ziele intelligentie de oorzaken en gevolgen gemakkelijk kunnen vinden, als jullie je
daar mee bezig zouden houden. Maar ieder mens zal dat, en eindeloos veel andere
dingen, pas inzien, als de geest uit Mij in zijn ziel volledig is wedergeboren zal
zijn.
[10] En daarom zullen we daar nu dan ook geen woord meer zeggen; maar nu eten
en drinken we nog en na de maaltijd zal dan blijken, wat we verder gaan doen!'
[11] Na deze lering waren de zeven erg tevreden, en de leider zei: 'O Heer en
Meester, wij danken U voor Uw woorden; zij stellen ons volkomen tevreden en we
weten nu heel goed hoe we er ook in dit opzicht aan toe zijn, en hoe wij deze zaak
moeten bekijken en onderzoeken.'
[12] Daarna aten en dronken wij nog de rest van onze maaltijd, stonden toen van
tafel op en Ik zegende alle hier aanwezigen.
143 Op de heuvel bij Emmaüs
[1] Lazarus vroeg Mij wat Ik nu ging doen.
[2] Ik zei: "We gaan nu allemaal naar buiten, en zullen op de heuvel een plek
zoeken die van hier af in de richting van de morgen ligt; daar zullen wij vandaag
nog dingen beleven en meemaken, die voor ons, mensen van deze aarde,
buitengewoon zijn.
[3] Met dit antwoord waren allen volkomen tevreden, behalve Nikodemus, want hij
wist dat er 's middags twee Farizeeën bij hem op bezoek zouden komen.
[4] Daarom wendde hij zich tot Mij en zei (Nikodemus): 'Heer en Meester, U kunt
in mijn hart zien en weet hoe ontzettend graag ik erbij zou zijn en alles zou willen
zien en horen! Als U nu de heuvel op gaat, die ook nog mijn eigendom is - dat wil
zeggen, zolang ik leef , dan zou ik graag meegaan; maar nu moet ik vanwege die
twee aangekondigde Farizeeën thuis blijven en lijd ik voor mijn ziel een groot
verlies. Heer, wat kan ik daar nu aan doen? Aan de ene kant vind ik het wel goed
dat U Zich onttrekt aan het zicht van die zwartjassen (Farizeeën) , maar dat ook
mijn ogen U daardoor niet meer kunnen zien en mijn oren U niet meer kunnen
horen tot heil van mijn ziel, dat bevalt mij helemaal niet!
[5] Ik vraag daarom nog eens, wat daar op een goede manier aan te doen is. Moet ik
misschien helemaal niet op de beide Farizeeën wachten en met U de heuvel
opgaan, of moet ik hier blijven om te weten te komen wat de reden van hun komst
is? Dat laatste lijkt mij echter niet nodig; want aan U, o Heer, is immers alles
bekend en U weet dus ook wat die beide Farizeeën vanmiddag naar mij voert.
Mocht het om iets onbelangrijks gaan, dan zou ik de twee Farizeeën laten komen en ook weer laten vertrekken!
Gaat het echter over iets wat op U betrekking heeft, dan zou het toch weer goed
zijn om thuis te blijven. - Wat zegt U, o Heer en Meester, daarvan?'
[6] Ik zei: 'Je gaat met ons mee; die beide Farizeeën zullen wel horen waar wij
heengegaan zijn en ons dan meteen achternakomen! Ter plaatse zullen ze wel
ervaren hoe het met datgene wat op Mij betrekking heeft, staat; want Ik wil juist dat
zij zien wat er buiten op de heuvel allemaal gebeurt, en hun lippen zullen op een
heel bijzondere manier verzegeld worden. Ikzelf zal daar weinig of niets doen en Ik
zal de beiden alleen door de hun reeds bekende Romeinen, door Rafaël en door de
zeven mannen uit Opper-Egypte laten bewerken, en het tweetal zal zwijgen als het
graf. Mij zullen zij echter niet herkennen en zij zullen ook weinig naar Mij vragen;
want temidden van een paar honderd mensen is iemand niet zo snel te vinden.
[7] Je hoeft thuis bij je huisgenoten niet eens een bericht achter te laten waar je
heengegaan bent; zij zullen in dit dorp heel snel van de kinderen, knechten en
meisjes horen waar je naartoe bent gegaan en ze zullen je al gauw op de hielen
zitten. Maar je hoeft absoluut geen angst voor hen te hebben; zij zullen je echt niet
verraden! Aan degenen die in Mijn plaats zullen spreken en handelen, zal wel
ingegeven worden wat zij moeten zeggen en wat ze moeten doen, laat nu dus alle
vrees en zorg varen en ga welgemoed met ons mee naar de mooie heuvel, die Ik
daarnet heb aangegeven!’
[8] Nadat Nikodemus dat van Mij gehoord had, klaarde zijn gezicht op en gaf hij
zijn mensen opdracht om over ongeveer drie uur voldoende brood en wijn naar
boven te brengen.
[9] Lazarus vroeg wat er intussen met de jongelui moest gebeuren.
[10] Ik zei: 'Ook die gaan met ons mee naar de heuvel; want Ik wil dat deze
jongeren nu ook hogere ervaringen op zullen doen, dus moeten zij ons ordelijk
volgen!'
[11] Toen was alles gereed voor het vertrek en wij stonden op en gingen, slechts
door enkele kinderen opgemerkt, naar buiten en naar de genoemde plek, die wij al
gauw bereikten omdat die niet ver van het plaatsje aflag.
[12] De heuvel was in totaal slechts ongeveer dertig manshoogten hoger dan het
gehucht Emmaüs en had bovenop een grote, open plek, die rijkelijk met gras
begroeid en in noordelijke richting enigszins bebost was. Vrijwel in het midden van
de open ruimte bovenop de heuvel verhieven zich enkele rotsblokken boven de
grasbodem, die één tot twee manslengten hoog en van alle kanten goed te
beklimmen waren. Bovenop deze rotspartij had Nikodemus een naar de smaak van
die tijd en die plaats heel sierlijke, ruime hut laten bouwen, van waaruit men net als
op de Olijfberg een heel mooi vergezicht had.
[13] Ik betrok weldra met sommigen van Mijn leerlingen de genoemde hut, die
naar alle kanten vrij uitzicht gaf; alle anderen legerden zich om de rotspartij en
letten goed op alles wat er eventueel zou of kon gebeuren, of wat Ik eventueel zou
doen of zeggen.
[14] Na korte tijd, toen alle aanwezigen geleidelijk om de rotsen een plaatsje
hadden gevonden, riep Ik Nikodemus bij Me en zei tegen hem: 'Let nu goed op;
want de beide aartsfarizeeën zullen, begeleid door twee Levieten, nu ook direct bij
ons zijn! Wat jij, Lazarus, de Romeinen, Rafaël en de zeven mannen uit OpperEgypte te zeggen en te doen zullen hebben zal in jullie hart en je mond gelegd
worden, maar zeg tegen de blinden voorlopig niets over Mij!'
[15] Daarop ging Nikodemus weer naar zijn plaats, die hij met Jozef van Arimatea,
Lazarus, de Romeinen, Rafaël en de zeven mannen uit OpperEgypte deelde, en
wachtte op de aangekondigde mensen, die nu ook al in een grimmige stemming op
het vlakke deel van de heuvel arriveerden.
144 Farizeeën bezoeken Nikodemus
[1] Toen zij (de vier Farizeeën) Nikodemus in het oog kregen, kwamen zij dadelijk
op hem af en zeiden tegen hem: 'Daar je wist dat wij je vanmiddag voor een
belangrijke aangelegenheid op zouden zoeken, had je ons wel naar eer en behoren
in je huis kunnen opwachten! Maar omdat we wel zien dat je een groot aantal
vreemde gasten bij je hebt, die je hier kennelijk een prettige middag wilt bezorgen,
willen we je wel verontschuldigen. Maar wie zijn al die vreemdelingen? De
anderen, die van hier, van Jeruzalem en hier uit de omgeving zijn, kennen we wel;
maar wie zijn al die vreemdelingen en waar komen ze vandaan? Is er vandaag hier
in Emmaüs een feest waarvan ons niets gezegd is?'
[2] Nikodemus zei: 'Hier zijn voorname Romeinen, Grieken, Egyptenaren en
Indiërs, die vandaag in mijn herberg zijn aangekomen, en die ik nu allemaal naar
mijn lievelingsheuvel heb gebracht, zodat zij hier op deze mooie dag van het
uitzicht en de natuur kunnen genieten. Maar als jullie meer willen weten dan moet
je zelf maar met hen spreken; want ze spreken alle talen!'
[3] Toen stapte Agricola naar voren en zei: 'Daar jullie als spionnen van de tempel
hierheen zijn gekomen, zullen jullie er zeker wel prijs op stellen hier zoveel
mogelijk nieuwe en buitengewone zaken te weten te komen, en dat zullen jullie
ook!
[4] Kijk, ik, die nu met jullie spreek, heet Agricola, ik kom uit Rome en ben een
van de voornaamste dienaren van de keizer en bezit alle volmachten! Ik kan in
naam van de keizer al het mogelijke bevelen en over alles beschikken, en wat ik in
naam van de keizer gebied, moet gebeuren. Degenen die zich om ons heen
bevinden, zijn mijn begeleiders en ook invloedrijke dienaren van de keizer. Mijn
beide vrienden hier, Agrippa en Laius, kennen jullie al. Daar achter die rotsen zien
jullie een paar honderd jonge mensen van beiderlei kunne; die horen bij Mijn
lijfwacht, en de andere mannen dienen eveneens voor mijn bescherming. Daar
vooraan zien jullie drie wijzen uit Indië, wier grote gevolg in de nabijheid van de
stad is ondergebracht; ook zij horen nu bij mij. Hier is een jongeman die, met zijn
wil meer kan dan alle machten van de aarde. En hier vlak naast ons staan nu die
wonderlijk machtige mensen uit Opper-Egypte, over wier kracht de beide
Romeinen jullie gistermiddag heel vreemde dingen hebben verteld; zij kwamen om
de beide Romeinen hier te bezoeken.
[5] Nu weten jullie dus in welk gezelschap jullie je bevinden, wie wij zijn en waar
wij vandaan komen en wat wij kunnen. Als jullie die merkwaardige en volmaakte
mensen zelf nader willen leren kennen, richt je dan tot henzelf; want hen kan en
mag ik niet bevelen, omdat zij zelf volkomen eigen baas zijn en alle macht in hun
wil hebben. Ik heb nu gesproken en nu is het woord weer aan jullie!'
[6] Toen keken de beide Farizeeën naar de hut die bovenop de rotsformatie
gebouwd was, en vroegen Nikodemus wie zich dan wel in de hut bevond.
[7] Maar Nikodemus zei: 'Er staat geschreven dat het niet goed is als de mens alles
weet, en jullie kunnen dit principe nu ook maar beter op jezelf toepassen als jullie
deze voorname Romeinen niet tegen jullie in het harnas willen jagen; want voor
zover ik uit hun woorden begrepen heb, staat de tempel niet zo best bij hen
aangeschreven.’
[8] Na dit antwoord vroegen de Farizeeën niet meer wie er zich in de hut bevond.
Maar zij richtten zich nu tot de leider van de zeven mannen uit Opper-Egypte en
vroegen hem of hij inderdaad dezelfde man was, over wie de beide Romeinen hun
gisteren zulke wonderlijke en nauwelijks te geloven dingen verteld hadden.
[9] De man uit Opper-Egypte zei met een krachtig stemgeluid: 'Ja! Wat willen jullie
van mij, jullie, die gespeend zijn van elk vonkje van de goddelijke geest en die
vervolgers zijn van alle mensen die van Gods geest vervuld waren en die aan
andere mensen de wegen van de lichte en levende waarheid toonden? Zeg watje
wilt dat ik voor je doen zal!'
[10] Deze ernstige taal van de man uit Opper-Egypte was de beide hooggeplaatste
Farizeeën niet erg aangenaam. Zij dachten erover na of het raadzaam was hem te
vragen om een teken te doen.
[11] Pas na een poosje zeiden zij tegen de man uit Opper-Egypte (de Farizeeën):
'Beste man, we wilden je alleen maar vragen of je zo vriendelijk zou willen zijn
hier ook voor ons een teken te doen, waaruit de macht van je geloof en je wil blijkt.
Want omdat wij van geloofwaardige getuigen al zulke wonderbaarlijke dingen over
jou gehoord hebben en je zelf nu hier aanwezig bent, zouden we ons ook
daadwerkelijk willen overtuigen van je innerlijke kracht. Verricht daarom een teken
voor ons!'
[12] De man uit Opper-Egypte zei: 'Ja, ja, ik zal er wel een verrichten; maar jullie
moeten mij eerst vertellen om welke belangrijke redenen zoals jullie dat zelf in het
begin aan Nikodemus hebben meegedeeld - jullie vandaag met je helpers hierheen
gekomen zijn, omdat je toch, daar het morgen sabbat is, thuis had moeten blijven
om voor morgen allerlei voorbereidingen te treffen, want jullie mogen op de sabbat
niets doen. Zeg mij eens heel precies en naar waarheid de belangrijke reden van
jullie huidige komst, en dan zal ik een teken voor jullie doen; maar kom me niet
met leugens aan! Want als jullie met leugens komen, zal ik ook een teken voor
jullie doen, - maar niet tot jullie heil, maar tot jullie verderf!'
[13] Toen zei de ene Farizeeër: 'Ik zie al dat er met jou alleen maar openhartig
gesproken kan worden, en daarom schrik ik er ook helemaal niet voor terug hier de
volle waarheid openlijk uit te spreken.
[14] Kijk, in Galilea, dat ook van de joden is en onder Jeruzalem staat, is een
profeet opgestaan, die allerlei tekenen doet en een nieuwe leer verkondigt tegen de
tempel en tegen ons! Hij verleidt het volk en zet het tegen ons op. Wij weten zelfs
dat hij zich uitgeeft voor een zoon van God, zich laat prijzen als de beloofde
Messias en ons, die zich aan de oude leer van Mozes houden, overal vijandig
bejegent. Wij weten maar al te goed dat hij de zoon van een oude timmerman is,
die net als zijn vrouw een gewoon natuurlijk mens was. Omdat de genoemde
profeet ons echter overal achtervolgt, is het hopelijk ook juist dat wij hem
achtervolgen en proberen hem op te sporen.
[15] Wij zijn echter door enkele boodschappers, die wij hadden uitgezonden, nog in
de afgelopen nacht te weten gekomen dat hij met al zijn volgelingen nog in de
omgeving van Jeruzalem rondtrekt en het volk tegen ons opzet, wat ons bepaald
niet onverschillig kan laten. Men verzekerde ons dat Nikodemus, onze
ambtsgenoot, wel wist waar hij zich ophield, en dat is de reden waarom wij
gekomen zijn om daarover met Nikodemus te spreken en met hem te overleggen
hoe de zaak in elkaar zit en wat er van rechtswege aan gedaan kan worden. Kijk,
dat is de belangrijke reden waarom wij gekomen zijn!'
[16] De man uit Opper-Egypte zei met een ernstig gezicht: 'Wat zouden jullie dan
met de profeet doen als hij zich door jullie zou laten vangen?'
[17] De Farizeeër zei: 'Wij zouden hem direct aan het gerecht overleveren, streng
laten onderzoeken en tegen hem getuigen, en hem bewijzen aan welke misdaad
tegen ons hij zich heeft schuldig gemaakt. Als hij zich te ernstig tegen ons en tegen
de tempel misdragen heeft en hij de wet heeft overtreden, - waarvan wij merendeels
al volkomen overtuigd zijn -, dan moet hij volgens de wet zonder meer ter dood
veroordeeld worden.'
145 De man uit Opper-Egypte onthult de gedachten van de Farizeeën
[1] De man uit Opper-Egypte zei: 'Kijk, ik ben nog in de hoogste mate een
volmaakt natuurmens en bezit nog die gaven die God ons gaf, waardoor de mens
als het sluitstuk en volmaaktste deel van de hele schepping de eigenlijke heer wordt
van de hele natuur, van haar geesten en elementen, en ik ben tot veel in staat. Ik
ken alles wat menselijk, dierlijk, plantaardig en mineraal is op de hele aarde, van
het ontstaan ervan tot aan de toekomstige totale vernietiging, en ik ken zelfs al
jullie morele, godsdienstige en staatkundige omstandigheden en ik versta ook alle
talen, zelfs die van de dieren, zonder dat ik die ooit uit enig geschrift geleerd heb;
want dat alles leerde mij mijn geest die mij door God gegeven werd, reeds in mijn
negentiende jaar.
[2] Zodoende kan ik jullie zeggen, dat jullie zelf jullie Mozes allang volkomen aan
de kant hebben gezet, en omdat jullie zo graag over jullie medemensen heersen en
een sterke neiging hebben naar traagheid, luxe, hoererij en echtbreuk, voor jullie
zelf wetten hebben gemaakt, wanneer je je medemensen kwelt en pijnigt. Jullie
leggen hun ondraaglijke lasten op, die je zelf voor geen goud van de wereld met
een vinger aanraakt omdat je in jezelf niet meer in een God gelooft. Want als jullie
nog in een God zouden geloven, zoals eens jullie stamvader Abraham geloofd
heeft, dan hadden jullie de wetten die God aan Mozes gegeven heeft, beslist niet
vernietigd en verdraaid. Dan hadden jullie de profeten die God onder jullie heeft
opgewekt om jullie steeds te laten weten hoe ver je van Zijn wegen afgeweken
bent, niet met stenen gedood.
[3] Nu is waarlijk de grootste en voor jullie ook laatste profeet precies in die tijd
opgestaan die door jullie profeten voorspeld werd. Hij leert de waarheid en laatje
zien dat jullie, tengevolge van je grote en grove zonden tegen de wil van God, geen
kinderen van God meer zijn, maar kinderen van de duivel. Dat vervult jullie heel
begrijpelijk met toorn en woede tegen Hem en jullie proberen Hem daarom te
vangen en te doden.
[4] Ik, als wijze die niet van hier afkomstig is, zeg jullie dat jullie dat plan, doordat
Hij het toelaat, ook nog tot uitvoering kunnen brengen en dat ook zullen doen,
omdat jullie wil door en door boosaardig is. Maar jullie zullen slechts Zijn lichaam
voor drie dagen vernietigen; Zijn eeuwige, almachtige Geest kunnen jullie niet
samen met het lichaam vernietigen en die geest zal Hem binnen drie dagen
opwekken. Degenen die in Hem geloofd hebben zijn te benijden; maar
duizendvoudig te beklagen zijn jullie, boosaardige huichelaars, bedriegers en
onderdrukkers van de mensen! Met jullie zal gebeuren wat eergisteren nacht aan
het firmament getoond werd! - Hebben jullie me begrepen?'
.
[5] Met een boos gezicht zei de Farizeeër: 'Hoe durf jij, een vreemdeling, ons zoiets
in het gezicht te zeggen?! Ken je onze macht? Weetje ondanks je alwetendheid
niets over onze macht?'
[6] De man uit Opper-Egypte zei: 'Ik zei jullie dit juist, omdat ik de volslagen
nietigheid van jullie macht en de volledige waarheid van de mijne, die voor
duizendmaal duizend soldaten niet zou beven, maar al te duidelijk en te goed ken!
Ik zei jullie alleen maar de waarheid. Waarom willen jullie die tot jullie heil, waar
nog steeds een mogelijkheid voor bestaat, niet horen? Omdat jullie geen kinderen
van God meer zijn, maar kinderen van jullie hoogst eigen duivel! Daarom ergert je
nu wat ik jullie gezegd heb, en daarom willen jullie Gods heilige man ook doden!
Geloof maar, maar dat ik werkelijk niet bang ben voor jullie van kwaadheid
gloeiende gezichten; een teken dat ik zal doen zal jullie meteen de reden daarvan
duidelijk maken! Zien jullie daar hoog in de lucht die reuzenadelaars rondzweven?'
[7] De Farizeeën en ook de Levieten keken omhoog en zagen daar twaalf van die
gevreesde reuzenadelaars, en een Farizeeër zei: 'En wat hebben die dieren te
betekenen?'
[8] De Egyptenaar zei: 'Deze dieren heb ik juist hierheen geroepen om jullie te
laten zien dat een volmaakt mens heer is over de hele natuur. Ik roep ze nu ook
dadelijk naar beneden, zodat jullie hen van dichtbij beter zult kunnen bekijken!’
[9] Daarop maakte de Egyptenaar met zijn rechterhand slechts één beweging en de
reuzenadelaars schoten pijlsnel naar beneden en omringden de tempeldienaren. Die
schrokken geweldig en vroegen de Egyptenaar dan ook om de dieren, die zich heel
wild en woest gedroegen, te bevelen hun geen kwaad te doen! ' .
[10] De Egyptenaar zei: 'Zijn jullie voor deze dieren al zo geweldig bang? Hoe
komt het dan dat jullie niet bang zijn voor Hem die jullie zoeken en die oneindig
veel meer kan dan ik?
[11] Kijk eens hoe ontzettend blind, dom en onnozel jullie zijn en daardoor ook
uiterst boos en wraakzuchtig! Een echt wijs man is dat nooit; hij zal de dwazen hun
slechte streken wel ten strengste verbieden en hen pas door een gericht tuchtigen,
wanneer zij al zo verstokt, boos en kwaadaardig zijn geworden dat er geen kans op
verbetering bestaat, zoals bij Jullie, dienaren van de tempel, volledig het geval is.
Wat zou mij kunnen gebeuren als Ik jullie door deze dieren, die mij volkomen
gehoorzamen, liet verscheuren? Ik zeg je: niet het geringste!
[12] Jullie denken weliswaar dat ik met jullie vieren wel gauw klaar zou zijn -maar
wat zou er gebeuren als een gewapend leger mij zou omringen en met scherpe
pijlen op mij zou schieten? Dan zou ik met dat hele leger doen wat ik nu, om jullie
een bewijs te leveren, alleen door mijn wil enkele ogenblikken met jullie zal doen
en nu al gedaan heb! Probeer nu eens weg te gaan, of je handen te gebruiken!
Alleen jullie tong laat ik de volle vrijheid, maar verder lijken jullie op de
zoutpilaar, waarin Lots vrouw door haar ongehoorzaamheid veranderde'.
[13] Toen probeerden de vier mannen hun voeten van de grond te krijgen en hun
handen te bewegen, wat echter onmogelijk was. Daarom smeekten zij de
Egyptenaar om hen uit deze benarde toestand te bevrijden; want zij waren van plan
hun instelling te veranderen.
[14] De Egyptenaar zei: 'Dat zullen jullie wel niet doen; maar ik laat jullie toch
vrij!'
[15] Toen konden zij hun voeten en handen weer vrij bewegen, en de ene Farizeeër
zei: 'Als je zo'n onbegrijpelijke macht bezit zou je toch al lang één van de
machtigste heersers over de hele wereld kunnen zijn. Wie zou je kunnen
weerstaan?'
[16] De Egyptenaar zei: 'Ik ben geen blinde wereldse dwaas, zoals jullie; mij is
alles gelegen aan de ware erkenning van de enige ware God, aan Zijn levende
genade en liefde, en aan het juiste erkennen van de heilige wil van de eeuwige
Vader en ik wil mij daar strikt aan houden, -en zie, dat is oneindig veel meer dan
alle schatten op aarde!
[17] Als jullie, zogenaamde priesters, datzelfde ook doen, dan zouden jullie daar
meer aan hebben dan aan al jullie vele goud en zilver en al jullie edelstenen.
[18] Zolang jullie vroegere koning Salomo niet op een gouden troon zat en in
gouden vertrekken woonde, was hij wijs, en door zijn wil bezat hij een grote macht;
maar toen hij later met de glans van het goud omgeven was, verloor hij zijn
wijsheid en macht en Gods grote genade. Wat had de zwakkeling dan aan zijn
onmetelijke wereldse schatten, toen hij tenslotte zelfs aan het bestaan van God
begon te twijfelen?!
[19] Maar Salomo was in zijn laatste tijd, met al zijn twijfels toch nog veel beter
dan jullie nu zijn. Zijn begeerte naar pracht en ook zijn grote zucht naar vrouwen
hebben Salomo het misnoegen van de Heer bezorgd, omdat Salomo Hem negeerde,
hoewel Hij hem tweemaal verschenen was, met hem gesproken had en hem
waarschuwde, om nooit van Zijn wegen af te dwalen. Het gevolg daarvan was dat
zijn grote rijk verdeeld werd en aan zijn zoon slechts het kleine gebied rondom
Jeruzalem werd toebedeeld; en zelfs deze genade viel Salomo alleen maar ten deel
vanwege zijn vader David. Maar jullie zal helemaal geen genade meer ten deel
vallen, jullie zullen ondergaan in de poel van jullie ontelbaar vele zonden en jullie
totale onverbeterlijkheid!’
146 De bestraffing van de rijke Barabe
[1] De ene Farizeeër zei: 'Hoe kun je dat met zoveel zekerheid van ons beweren?
Waarom zouden wij, als we al zulke grote zondaars zijn, ons leven niet kunnen
beteren? Toon ons alleen maar de volle waarheid, en laat ons zien dat de profeet uit
Galilea werkelijk het heil van de joden is, dan zullen we in hem geloven!’
[2] De Egyptenaar zei, terwijl hij naar de twaalf adelaars wees: 'Kijk daar eens! Die
wilde roofvogels zullen eerder in Hem geloven dan jullie! Heeft Hij jullie al niet
meerdere malen in de tempel onderwezen, en heeft Hij in jullie bijzijn niet de
grootste tekenen verricht? Waarom geloofden jullie Hem dan niet?! Hoe meer Hij
onderrichtte en hoe groter de tekenen waren die Hij deed, des te toorniger en
wraakzuchtiger werden jullie! Als dat nu ontegenzeggelijk bij jullie het geval is,
hoe kunnen jullie dan zeggen, dat jullie dat alleen maar doen om tot de volle
waarheid te komen en er zeker van te zijn dat Hij de heilbrenger voor Israël is, aan
wie jullie zouden geloven? Maar ik vraag jullie, wie ter wereld zou Hem beter aan
jullie bekend kunnen maken dan juist Hijzelf? Als jullie Hem niet geloven, wie wil
je dan geloven en voor wie wil je je leven dan gaan beteren?'
[3] De Farizeeër zei: 'Men gelooft vaak eerder iemand die getuigt over een profeet
dan de profeet zelf!’
[4] De Egyptenaar zei: 'Ook aan getuigen ontbrak het jullie niet; want in de eerste
plaats getuigden alle profeten sinds Mozes voor Hem, en verder hebben jullie in
deze tijd genoeg levende getuigen gehad. Waarom geloofden jullie hen dan niet?
Zij hebben Hem aan jullie verkondigd, en jullie hebben hen met stenen gedood, en
van de laatste lieten jullie met een bijl het hoofd van zijn lichaam slaan. En jullie
zeggen: 'Wij willen een getuige eerder geloven dan de profeet zelf! ' Wanneer de
Meester niets bereikt, wat kunnen Zijn zwakke getuigen dan doen?
[5] Ja, ja, voor mij zijn jullie nu doodsbang, omdat ik jullie als een totaal
onbekende heb laten zien wat een volmaakt mens kan; maar voor de eerste en
belangrijkste mens, die een God is, hebben jullie geen angst, omdat Hij jullie door
Zijn onmetelijke liefde, geduld en erbarming tot nu toe nog steeds als Zijn
belangrijkste kinderen behandeld heeft. Maar ik zeg jullie, dat ik als een volkomen
mens, vergeleken bij Hem, nog minder ben dan het totale niets; want alleen Hij is
de Heer van mijn en jullie leven en heil. Dat is en blijft een eeuwige waarheid.
[6] Jullie woede en toorn tegen Hem zal nooit verhinderen. Kijk hier naar mijn
dieren! Iedere keer dat ik maar over Hem spreek, buigen zij hun koppen helemaal
naar de grond, - en in jullie borst groeit daarbij de onuitroeibare wrok! Deze dieren
beschamen jullie wijsheid en waardigheid; maar jullie zinken steeds dieper in de
poel van jullie verderf En toch zeggen jullie dat je je leven kunt beteren als je de
waarheid zou kennen? Hoe kan een blinde het licht zien en begrijpen, als er in hem
geen licht is en ook niet kan zijn, omdat hij volkomen blind is? Evenmin kunnen
jullie een waarheid begrijpen, omdat er nog nooit waarheid in jullie geweest is.
[7] Wie de waarheid bevatten en begrijpen wil, moet eerst zelf uit de waarheid zijn
voortgekomen. Maar jullie zijn reeds vanaf jullie oerouders, kinderen van de leugen
geweest, - hoe denken jullie dan nu de grootste en heiligste van alle waarheden
ineens te verstaan en te begrijpen? Kortom, jullie blijven in jullie oude zonden en
zullen ook het loon voor jullie werken ontvangen!’
[8] Toen begonnen de reuzenadelaars verdachte bewegingen om de Farizeeën heen
te maken, die daardoor erg bang werden en de Egyptenaar nogmaals vroegen om
ervoor te zorgen dat de dieren hun geen kwaad zouden doen.
[9] De Egyptenaar zei: 'Heus,jullie miserabele vlees zou voor deze dieren te slecht
zijn! Maar kijk, daar beneden graast een kudde schapen aan de voet van deze
heuvel! Die zijn het eigendom van een zekere Barabe, een uitermate rijke burger
van Jeruzalem, die een heel arm gezin, dat zelfs vroeger bij hem in dienst was, daar
in die reeds vervallen schaapskooi volledig te gronde heeft laten gaan. Hij gaf hun
wel voor korte tijd het recht om in die slechte hut te wonen; maar omdat hun ziekte
te lang duurde en de laatste tijd zo erg werd, dat hij niet kon aannemen dat daar ooit
een eind aan zou komen, ging de zaak hem te lang duren en werd hem te
bezwaarlijk. Onder het voorwendsel dat die hut vanwege de uitbreiding van zijn
kudden verbouwd en opgeknapt moest worden, gaf hij bevel dat de arme mensen
dezelfde dag nog, meer dood dan levend, de toch al ellendige hut moesten verlaten.
O, wat een edele en barmhartige zoon van Abraham, Isaak en Jacob!
[10] Maar de alwetende en door jullie zo gehate profeet uit Galilea ging naar het
genoemde straatarme en totaal verlaten gezin, waarvan de kinderen naakt om brood
bedelden en niets kregen, hoewel deze plaats de bakoven voor vrijwel heel
Jeruzalem is, en gaf de ouders door Zijn almachtige wil hun gezondheid terug.
Daarna gaf Hij hun brood, wijn en fatsoenlijke, goede kleren en liet hen door die
voorname Romeinen uit dat miserabele onderkomen halen.
[11] Daar, temidden van de genoemde voorname Romeinen, staan de ouders en hun
arme kinderen en zij zijn nu goed verzorgd. En kijk, dat alles deed jullie gehate
profeet!
[12] Maar jullie, die beweren priesters van God te zijn, hebben niets beters te doen
dan dag en nacht in jullie tot een rovershol en moordkuil geworden tempel te
beraadslagen, hoe jullie deze grootste weldoener van de arme mensheid kunnen
doden en vernietigen!
[13] Zeg nu zelf eens: met welke verscheurende dieren uit bos en woestijn zijn
jullie eigenlijk te vergelijken? Heus, burger Barabe is miserabel en slecht; maar
jullie zijn nog vele duizenden malen slechter! Want Barabe zal de grote profeet
zelfs nog dankbaar zijn dat deze de hut voor hem ontruimd heeft; maar in jullie
groeit de heimelijke woede alleen nog maar meer, omdat de grote profeet jullie met
je onbeduidende kracht, macht en ontferming zo oneindig ver overtreft! En daarom
zal Barabe ook gematigder gestraft worden voor zijn grote onbarmhartigheid!
[14] Kijk naar de reuzenadelaars! Zij moeten, omdat jullie voor hen als voedsel zoals ik al gezegd heb - veel te miserabel en slecht zouden zijn, hun buik vullen
met de kudde van die o, zo goedhartige Barabe, en om te maken dat zij
gemakkelijker de kudde aan kunnen, zullen zij door evenveel wolven en beren
geholpen worden! Ik wil het, en zo geschiede het!'
[15] Toen de Egyptenaar dat gezegd had, verhieven de reuzenadelaars zich
plotseling, stortten omlaag op de daar grazende schapen en elke vogel hief er één in
zijn klauwen omhoog en vloog daarmee naar de bergen. Tegelijkertijd ontdekte
men beneden op de weide ook al een aantal wolven en beren, waardoor de hele
grote kudde volledig vernietigd en gretig verslonden werd, - bij welke gelegenheid
de herders natuurlijk zo snel ze konden op de vlucht sloegen.
[16] De vier tempeldienaren keken totaal verbluft naar beneden in het dal, en geen
van hen waagde het om er ook maar één enkel woord over te zeggen.
147 De belofte van de Farizeeën
[1] De Egyptenaar vroeg hun echter: 'Wel, hoe bevallen jullie bijvoorbeeld de
tekenen die ik nu gedaan heb?'
[2] Geen van hen durfde deze wonderman meer een antwoord te geven; want zij
hadden, zich bewust van hun slechtheid, een te grote angst en vrees voor hem!
[3] Maar hij (de Egyptenaar) zei: 'O, ellendige huichelaars! Voor mij zijn jullie nu
wel bang, omdat je dit van mij hebt gezien en ondervonden; maar je probeert Hem
te vangen en te doden, door wiens almachtige wil, die ik ken, ik dat allemaal heb
gedaan! O jullie ellendige, blinde dwazen! Wie is er dan belangrijker: de Heer of de
knecht, de Meester of de zwakke leerling? Als je voor mij al zo erg beeft, hoe
zullen jullie dan voor Zijn aangezicht bestaan?'
[4] Met benepen stem zeiden de Farizeeën: 'Ja, ja, buitengewoon machtige man, je
hebt volkomen gelijk; maar uiteindelijk kunnen wij er toch niets aan doen dat de
tempel zich zo vijandig opstelt tegen de profeet uit Galilea! De tempel met zijn
instellingen is werelds gezien nog altijd een machtige stroom; wij bevinden ons
midden in die stroom en kunnen daar onmogelijk tegenin zwemmen! Maar als de
machtige profeet de tempel al niet kan of wil veranderen, wat zullen wij als
onmachtige leden er dan tegen kunnen doen?! Ja, als wij jouw onbegrijpelijke
macht zouden hebben, dan zouden we de hoge priesterraad al gauw tot andere
gedachten gebracht hebben; maar alleen met woorden is dat onmogelijk. Wij
kunnen ons er in het vervolg hoogstens van onthouden om mee te stemmen tegen
de grote profeet, ook kunnen we de tempel verlaten, dat wil zeggen, we kunnen ons
met onze middelen in een meer privé leven terugtrekken, - maar veranderen kunnen
we de tempel niet, wat jij met je werkelijk grote wijsheid heel goed zult beseffen.
Maar jij, en nog meer de grote profeet, zouden de tempel en zijn dienaren met die
tekenen wel kunnen veranderen; maar wij alleen kunnen dat niet.’
[5] De Egyptenaar zei: 'Wat jullie nu ter verontschuldiging naar voren gebracht
hebben, weet ik maar al te goed; maar ik weet ook dat juist jullie het zijn en waren,
die strikt aan de kant van jullie hogepriester stonden en die de eigenlijke kern
vormden van de felste vijandigheid tegen de grootste profeet die de aarde ooit heeft
gedragen, - en dat is boosaardig en slecht van jullie.
[6] Ik zeg jullie echter volgens Gods eeuwige wijsheid in Mij: De grote Meester,
die vervuld is van Gods geest en van al Zijn kracht en macht, wil de mensen niet
door pure tekenen, maar veeleer door Zijn zuivere, wijze leer op de weg van het
licht en van het leven brengen, omdat tekenen de mensen wel dwingen om aan
Hem en Zijn woord te geloven, - maar zij schenken niemand een innerlijk vrije,
levendige overtuiging van de grote waarheid. Zolang de mens deze waarheid, die
hij zich kan verschaffen door nauwgezet volgens de leer te leven, echter niet heeft,
zolang is hij wat zijn ziel betreft ook nog als een dode te beschouwen. Want het
pure, blinde en opgelegde geloof geeft de mens geen innerlijk waarachtig leven,
maar alleen het geloof dat vol licht is en levend is geworden door ernaar te
handelen, en dat wordt nooit bereikt door uiterlijke wonderen, maar alleen door het
levende woord van de eeuwige waarheid uit God, door die mens die het als
waarheid aanneemt en er naar leeft.
[7] Omdat de grote Meester uit Galilea wel het best weet en inziet wat Zijn mensen
het ware heil brengt, verricht Hij Zelf openlijk naar buiten toe maar weinig tekenen,
maar Hij leert de mensen alleen volledig naar waarheid de wil van God kennen en
wekt hen ook op om er naar te handelen; tekenen doet Hij alleen maar wanneer Hij
er zeker van is, dat zij niemands ziel kunnen schaden.
[8] Daarom wil Hij ook de tempel niet dwingen en laat hem vrij begaan; als de
tempel echter zo doorgaat, zal hij met zijn hele aanhang overgelaten worden aan
het gericht en ten onder gaan. Onthoud dat goed en knoop het inje oren! Want God,
die is, was en eeuwig zijn zal, laat niet met Zich spotten, omdat Hij Zelf in Zijn
hoogste goddelijke ernst, de mensen bestemd heeft voor een ware, eeuwige
zaligheid.
[9] Als het bij de mens alleen maar om iets onbelangrijks ging, zou God hem ten
eerste niet wonderbaarlijk wijs en kunstig geschapen hebben, zodat hij alleen al wat
zijn lichaam betreft het grootste meesterwerk van de hele materiële schepping is, en
ten tweede zou Hij hem geen ziel hebben gegeven die aan Hem, de Schepper, zelfs
in alles gelijk kan worden, als die ziel dat maar ernstig wil, -en ten derde zou Hij
dan niet zo vaak Zelf tegen de mensen gesproken hebben en hun geleerd hebben
wat Zijn wil is, welke bedoeling Hij met hen heeft en wat zij bereiken kunnen.
[10] Als jullie dat nu goed bedenken en daarbij een blik werpen op jullie totaal
verkeerde levenswijze, dan moeten jullie toch wel inzien hoe zeer jullie altijd in
woord en daad in strijd met de goddelijke wil handelen, en dan moeten jullie ook
wel zien dat jullie, juist omdat je altijd tegen de goddelijke wil bent ingegaan, nu
ook de grote Meester uit Galilea zo haten en vervolgen! Die toont jullie maar al te
duidelijk, dat al jullie werken tegen de wil van God ingaan en dus volkomen uit den
boze zijn! -Hebben jullie mij goed begrepen?'
[11] De Farizeeën zeiden: 'O ja, begrepen hebben we je wel en je hebt ook
volkomen de waarheid gezegd; maar helaas zien wij ook in, dat we in de tempel
geen grote verandering tot stand kunnen brengen, ook al zouden wij in de raad alles
wat wij hier meegemaakt hebben, precies vertellen. Trouwens, we zullen ons door
de hoge raad niet het zwijgen laten opleggen, en hun heel openlijk onze bezwaren
meedelen. Wijzelf zullen voortaan geen tegenstanders meer zijn van de grote
Galileeër; want door jou zien wij nu hoe ver een mens het kan brengen als hij de
wegen kent en een volkomen ernstige wil heeft. Als jij het als mens zo ver gebracht
hebt, - waarom zou de Galileeër het dan niet nog verder hebben gebracht? Wij
zullen zijn leer, waarvan wij al veel weten, omdat hij al meermalen in de tempel
heeft gesproken, voor onszelf met de Schrift vergelijkend onderzoeken, en deze dan
tot het richtsnoer van ons eigen leven maken. Is dat goed?'
[12] Toen kwam Rafaël naar voren en zei: 'Dan zullen jullie heel veel goed te
maken hebben wat je de arme mensheid aan kwaads hebt aangedaan! Anders is er
voor jullie geen vergeving van je zonden mogelijk; want als de mensen jullie niet
vergeven watje hun schuldig bent, dan kan God jullie ook niet vergeven!’
[13] Een Farizeeër zei: 'Wat is dan dat erg slechte wat wij de mensheid hebben
aangedaan? Wij hielden ons wel streng aan de wetten van de tempel, maar wij
zouden niet weten, wat voor ergs wij de mensheid verder zouden hebben
aangedaan!'
[14] Rafaël zei: 'Wacht nu even, -de mensen van Nikodemus brengen juist wat te
eten; als we daarmee klaar zijn, zal ik jullie wel een paar bewijzen leveren, die
jullie zullen laten zien hoe je met de arme mensheid gehandeld hebt! - Maar nu
enig geduld!'
[15] De Farizeeër zei: 'We zullen wel even wachten; maar of we ook iets zullen
eten, betwijfel ik erg, - want je hebt ons nu niet bepaald iets troostrijks en
opbeurends gezegd. Alles wat de machtige Egyptenaar tegen ons heeft gezegd en
wat hij gedaan heeft, heeft ons niet zo aangegrepen als wat jij ons hebt gezegd!
[16] Het is wel waar dat er door de tempel veel mensen gekweld werden, waar wij
het bevel voor moesten geven, omdat wij tot de hoogste machthebbers van de
tempel behoren; maar de wetten die wij handhaafden en ten uitvoer brachten,
bestonden immers allang voor wij er waren. Wij kunnen er werkelijk niets aan doen
dat er bij ons zulke wetten zijn! Als wij dus langs wettelijke weg aan mensen
schade berokkend hebben – wat inderdaad niet zo zelden voorkwam -, dan is het
toch erg de vraag of wij ook die schade weer goed moeten maken!’
[17] Rafaël zei: 'Heb nog even geduld tot wij het brood, de wijn en de vissen
genuttigd hebben, dan zal ik jullie wel antwoorden!'
[18] Toen werden de manden met brood, wijn en vissen voor de verschillende
groepen gasten neergezet. Allen tastten toe.
[19] Alleen de vier tempeldienaren wilden er ondanks alle aandringen niet aan
deelnemen; want één van hen zei: 'Als een jood een zondaar is, moet hij vasten,
bidden, in zak en as boete doen en niet eten en drinken zoals andere eerlijke
mensen, die zuiver en rechtvaardig voor God en alle mensen zijn. We zullen niet
eten en niet drinken tot wij te weten zijn gekomen, hoe en waardoor wij zondaars
zijn geworden.'
148 Rafaël onthult de zonden van de Farizeeën
[1] Toen Rafaël ten aanschouwe van de mensen het brood, enkele vissen en ook
een beker wijn genuttigd had, ging hij snel naar de vier mannen toe en zei: 'Kijk, ik
ben al klaar en zal jullie nu meteen uit jullie gerechtigheids droom helpen!
[2] Jullie verontschuldigden jezelf daarnet met de strenge wetten van jullie tempel,
die jullie niet gemaakt en ingesteld hebben; maar wie gaf jullie dan de wet die
voorschrijft dat jullie handlangers, op allerlei wijzen verkleed, naar de mensen
moeten zenden om hen door allerlei listen en andere verleidingen tot zonde tegen
God, tegen jullie en tegen de tempel te verleiden? Wanneer iemand zich door hen
liet verleiden, dan werd hij door de verleiders bij jullie aangeklaagd, en jullie
zonden dan meteen de beulsknechten en gerechtsdienaren er op uit. Die brachten de
schuldige bij jullie en jullie legden hem als hij ook maar enig vermogen had,
onbetaalbare straffen op. Schapen, kalveren, koeien, ossen, stieren en ezels, graan,
kippen, wijn en geld moest hij jullie geven als verzoening voor zijn zonden; als hij
eventueel ook mooie dochters had, dan moest hij die hetzij aan de tempel offeren of
daarvoor een groot losgeld betalen. Zeg zelf nu eens of dat geen zonde was, die
jullie op een ten hemel schreiende manier aan de mensen begaan hebben!
[3] Maar de laatste tijd hebben jullie voor jezelf een nog betere schikking gemaakt!
Je hebt nu helemaal geen verleiders meer nodig die rondtrekken om de mensen tot
allerlei zonden te verleiden, maar jullie sturen nu dadelijk de beulsknechten en
gerechtsdienaren er op uit. Die moeten de mensen die enig bezit hebben, meteen
brandschatten onder voorwendsel dat de tempel er helemaal van op de hoogte is dat
zij op grove wijze en erg verdoemenswaardig tegen God en de tempel gezondigd
hebben en hun meteen hun hele hebben en houden afnemen, -en wie zich daartegen
verzet, moet meteen gestraft worden!
[4] Is jullie handelwijze met de arme mensheid misschien ook in een van de
Mozaïsche wetten te vinden, of is zij soms geen zonde tegen de mensheid en tegen
God?
[5] Als jullie de een of andere aantrekkelijke vrouw kenden, dan hebben jullie haar
tot echtbreuk verleid, -en als zij door jullie tot echtbreekster was gemaakt, dat weet
iedereen wel wat jullie verder met haar deden.
[6] Kortom, ik zeg jullie, zo erg als bij jullie in de tempel, was het in Sodom en
Gomorra niet, en toch durven jullie mij in mijn gezicht te zeggen, dat jullie
tegenover het volk alleen maar gehandeld hebben volgens de wet, die niet door
jullie werd gemaakt!
[7] Kunnen jullie je bloedhandel met de onvruchtbare vrouwen uit de
grensprovincies in het noorden van het joodse land verontschuldigen, en weten
jullie niets van de door jullie aangestelde straatrovers, die al meermalen verkleed
als Romeinse dienaren en ambtsdragers de rijk beladen karavanen hun schatten
afnamen en voor zichzelf hielden, dat wil zeggen voor jullie en de tempel?
[8] Jullie handelwijze staat, zoals ik maar al te goed weet, ook in geen enkele wet;
wel staat er geschreven, dat men ook tegenover de vreemdelingen rechtvaardig
moet zijn en hen vrij langs de wegen moet laten trekken als het geen vijanden zijn.
Daar jullie als joden echter zowel tegenover de inheemsen als tegenover de
vreemdelingen zulke onrechtmatigheden begaan hebben, hoe willen en zullen jullie
deze en nog vele andere ongerechtigheden, die jullie de arme mensheid met grote
brutaliteit hebben aangedaan, ooit weer goedmaken?
[9] Hoe zullen diegenen die jullie op gruwelijke wijze gedood hebben, zowel
geestelijk als lichamelijk, het jullie ooit vergeven en hoe zullen jullie aan de vele
vreemdelingen de van hen geroofde goederen, en aan alle inheemsen de onterecht
afgeperste zoenoffers voor de hun toegedichte zonden, weer teruggeven?
[10] Ik heb nu gesproken; wat kunnen jullie mij nu antwoorden, als ik er nog bij
zeg dat jullie en je voorgangers alleen maar zo overijverig getracht hebben de
profeten te vervolgen en te doden, omdat zij jullie je gruwelen voorhielden en het
volk waarschuwden voor jullie valse en leugenachtige leringen en voorschriften, en
dat jullie zelf om precies dezelfde reden nu ook de allergrootste profeet uit Galilea
trachten te vernietigen, omdat Hij evenals ik en deze vreemdeling uit Opper-Egypte
tegen jullie getuigt? Spreek nu en verontschuldig je tegenover mij; want ook ik ben
een bode van God de Heer van eeuwigheid!’
[11] Een Farizeeër zei: 'Dat kun je wel zijn; maar ik begrijp alleen niet hoe jij,
nauwelijks een jonge man, aan die wijsheid bent gekomen! Ben je soms ook een
Galileeër en heb je dat allemaal van de grote profeet geleerd om zo tegen ons op te
treden waar iedereen bij is, - en toch hebben we je naar ons weten nooit kwaad
gedaan!
[12] Je hebt ons nu zelfs voor de voorname, hoge Romeinen van grote misdaden en
ten hemel schreiende onrechtmatigheden beschuldigd, die wij zelfs met de beste
wil nooit kunnen goedmaken; als jij echter de ellendige wereldse omstandigheden
waarin wij leven daarbij in aanmerking neemt, dan zul je ook met jouw wijsheid
inzien, dat geen mens tegen de stroom in kan zwemmen en dat ieder mens zijn huik
naar de wind moet hangen.
[13] We zijn er nu door de wonderman uit Opper-Egypte en nu ook door jouw
harde woorden, geëerde, verheven jongeman, voor het eerst achtergekomen en er
ook van overtuigd, dat er werkelijk een hoger leven in de mens aanwezig moet zijn.
Welnu dan, de mens die hiervan volkomen overtuigd is, kan natuurlijk gemakkelijk
praten en handelen; maar wij hebben vandaag voor het eerst dingen beleefd die ons
zeiden, dat Mozes en ook alle andere profeten geen waanbeelden van een verhitte
menselijke fantasie, maar echte waarheden zijn waarvan we voorheen geen
vermoeden hadden. En daarom zien we ook nu ook pas in, dat wij volgens de
zuivere wet van Mozes vreselijk tegen de mensheid gezondigd hebben. Maar dat
kunnen we nu onmogelijk weer goedmaken, en het is ook totaal onmogelijk om, nu
we zelf tot inzicht zijn gekomen, de hele tempel en alle Farizeeën in het hele joodse
land ons inzicht als een levende waarheid mee te delen.
[14] De Heer in de hemel zal wel weten waarom Hij ons zo lang met de grootste
blindheid gestraft heeft; maar ik ben daarom ook van mening dat Hij ons naar alle
rechtvaardigheid niet kan verdoemen, omdat wij als blinden in de afgrond zijn
gevallen. Voor zover onze krachten en middelen reiken, zullen wij alles doen wat
er maar gedaan kan worden; maar alles goed te maken wat er door onze blindheid
aan kwaads en slechts gedaan is, is onmogelijk -behalve in gedachten.
[15] Dus zullen we er ook in de tempel voor zorgen dat de grote profeet in ieder
geval door ons niet meer vervolgd zal worden, doordat wij niet meer deel zullen
nemen aan de bijeenkomsten van de hoge en nu eigenlijk slechte raad; maar of de
Hoge Raad er daardoor van af zal zien de grote en machtige profeet te vervolgen,
weten we werkelijk niet! Maar volgens hetgeen jij en de grote machtige
wonderdoener uit Opper-Egypte over hem hebben gezegd, zal hij voor de Hoge
Raad nog minder bang zijn dan jullie beiden. Want wat kan de Hoge Raad met al
zijn trucjes en besluiten bereiken tegen de macht van een mens die toegerust is met
alle macht van Gods geest? - Nu heb ik gesproken en het is nu aan jou om ons te
zeggen of ik juist gesproken heb.'
149 Het overtuigende wonder van Rafaël
[1] Rafaël zei: 'Je hebt heel goed en juist gesproken en ik kan niets tegen je
woorden inbrengen; maar, wij volmaakte mensen, bezitten de voor jullie fatale
gave, ook jullie meest innerlijke gedachten te zien, en die stemden niet overeen met
je woorden!'
[2] De Farizeeër zei: 'Hoe is dat mogelijk? Hoe kan men nu anders spreken dan dat
men denkt? Het woord zelf is toch niets anders dan een in zekere zin belichaamde
gedachte!'
[3] Rafaël zei: 'Ja, ja, zo zou het moeten zijn; maar bij jullie is dat nog nooit zo
geweest en ook ditmaal was het niet zo! Als jouw woord de hardop uitgesproken
vertolking is van je innerlijke gedachten, dan is het waarheid; maar als je met de
mond iets belijdt, maar in je hart volkomen het tegendeel denkt, dan is je woord
geen waarheid meer, maar een leugen, die je wel aan mensen van jouw soort als
een waarheid kunt opdringen, maar niet aan mensen zoals wij, - want wij hebben
het vermogen om ook de gedachten van de mensen te zien en te horen, en dan helpt
een leugen niet!
[4] Je hebt wel op dat punt iets waars gezegd, dat jullie, als er in de Hoge Raad
over het vervolgen van de grote profeet gesproken wordt, niet meer deel zullen
nemen aan het beraad, en ook, dat jullie al het aangerichte kwaad nooit meer
kunnen goedmaken, maar toch hetgeen nog wel goed te maken is, ook willen
goedmaken; maar dat willen jullie allemaal alleen maar doen, omdat je ons, en ook
de profeet, aanziet voor aartstovenaars en niet voor echte boden van God. Voor ons
als aartstovenaars zijn jullie heel erg bang en daarom willen jullie je niet tegen ons
keren. Ik zeg jullie echter dat we geen tovenaars zijn, maar werkelijke boden van
God; de grote profeet uit Galilea is echter eigenlijk geen profeet, maar Hij is wat de
profeten over Hem hebben geprofeteerd!
[5] Als jullie in Hem zouden geloven, dan konden jullie ook vergeving van jullie
zonden ontvangen; maar wanneer jullie niet in Hem geloven en Zijn leer niet
aannemen en daar ook niet naar handelen, dan blijft jullie zonde -in jullie en
daarmee ook de eeuwige dood. Hij alleen is de Heer , zoals alle profeten over Hem
gezegd hebben, en daarom kan Hij ook ieder die tot Hem komt de zonden
vergeven; maar als een meester tovenaar , waarvoor jullie Hem aanzien, zal Hij
jullie vele zonden niet kwijtschelden en vergeven!
[6] Dat wij echter geen tovenaars zijn, zoals jullie geloven, zal ik je meteen laten
zien. Kijk eens naar me of ik iets anders aan heb dan alleen maar dit heellicht
geplooide gewaad! Nu vraag ik jullie: wat willen jullie dat ik enkel door mijn wil te
voorschijn zal roepen? Maar kies iets goeds, waarachtigs en dus verstandigs!’
[7] Toen dachten de Farizeeën erover na, wat zij zouden kunnen kiezen dat voor de
vermeende jonge tovenaar niet zo gemakkelijk zou zijn.
[8] Na een poosje zeiden zij (de beide Farizeeën): 'Goed, beste vriend, maak voor
ons een volledig volgroeide vijgeboom, die met vruchten beladen is, en doe dat zo,
dat hij blijvend is en jarenlang blijft bestaan en vruchten draagt! We willen de
vruchten echter ook meteen proeven!’
[9] Rafaël zei: 'Er staat weliswaar geschreven: 'Gij zult Gods almacht niet
verzoeken, maar gij zult God dienen!'; maar omdat het er hier alleen om gaat, jullie
het verschil te laten zien tussen een tovenaar en een mens die met Gods geest
werkt, zal jullie wens ook direct vervuld worden! Waar willen jullie dat de boom
zal staan?'
[10] De Farizeeër zei: 'Kijk, daar, waar aan de rand van de heuvel een bruine steen
ligt, precies daar kun je hem neerzetten!'
[11] Rafaël zei: 'Goed dan, ik wil dus dat er onmiddellijk een vijgeboom, zoals
jullie die verlangd hebben, op de genoemde plaats staat! Het zij zo!'
[12] Op dat ogenblik stond de vijgeboom reeds op de genoemde plaats. Daar
schrokken de Farizeeën en Levieten zo van, dat zij van angst en verbazing
nauwelijks meer iets durfden te zeggen.
[13] Maar Rafaël zei tegen hen: 'Wel, de door jullie gewenste boom staat op zijn
plaats, overvloedig beladen met rijpe vruchten; ga er naar toe en proef de vijgen, en
beoordeel of zij waardeloze toverij zijn of volle realiteit!’
[14] Toen zei een Farizeeër: 'O, almachtige bode van Jehova, we zien al dat dit
eeuwig geen toverij, maar de macht en de kracht van Gods geest in de mens is! God
moge het ons vergeven dat wij tegen Zijn almacht misdaan hebben! Wij durven de
vrucht die Gods almacht nu zo wonderbaarlijk geschapen heeft niet te proeven;
want dat zou nog meer God verzoeken zijn!’
[15] Rafaël zei: 'O, o, zo vroom zijn jullie nog lang niet! jullie zijn alleen maar
bang dat het eten van deze vrucht jullie zou kunnen schaden, en daarom durven
jullie hem niet te proeven! Maar de andere mensen zullen er eerst heengaan en de
vruchten proeven; dan zullen jullie wel zien of de vruchten schadelijk voor jullie
zijn! ,
[16] Daarop gingen Nikodemus, Jozef van Arimatea en nog enkele anderen
dadelijk naar de mooie boom, plukten enkele vijgen van de takken, aten ze met
groot welbehagen op en prezen de goede smaak. Toen gingen ook de Farizeeën
erheen en aten ook van de werkelijk heerlijk uitziende en zeer aanlokkelijke vijgen
en hadden geen woorden genoeg om de heerlijke smaak te prijzen.
[17] Toen zij ettelijke vijgen gegeten hadden, gingen zij vol verbazing weer naar de
engel, bekeken hem van top tot teen en zeiden na een tijdje (de Farizeeën): 'Jong
mens, ben jij werkelijk ook alleen maar een mens zoals wij, of ben je soms een of
ander hoger wezen?'
[18] Rafaël zei: 'Ja, ik ben zeer zeker een mens, maar weliswaar niet zoals jullie;
want jullie zijn tot nu toe eigenlijk nog geen echte mensen, maar slechts half tot
leven gekomen mensenvormen, waar nog veel aan mankeert, voor zij volmaakte
mensen worden. Wat willen jullie nog meer dat ik jullie zal laten zien?'
[19] De Farizeeën, bij wie nu toch eindelijk een licht was opgegaan, zeiden: 'O,
beste jongeman,je bent beslist net als een Samuel en een David, een door de geest
van Jehova vervulde jongeling; dit teken is voldoende voor ons! Wij hebben er
berouw van dat we deze ene keer God verzochten en een teken van je verlangden;
we geloven nu volkomen dat het geen tovenarij, maar een zuiver godswonder is.
Het zou vermetel zijn om, zoals gezegd, nog een extra teken te verlangen; maar je
kunt zelf, als jongeman die volledig in de gunst van God staat, naar eigen wil doen
wat je wenst.
[20] Het komt ons trouwens voor, dat jij ook de wonderbaarlijke bouwer bent van
die grote zuil in het veld, die je hiervandaan nog heel goed kunt zien. Want die is
niet op natuurlijke wijze daar terechtgekomen, want je ziet niet het minste spoor
van beschadigingen aan de grond en aan het gras, die er door het opstellen van zo'n
zware zuil ongetwijfeld zouden zijn; hij moet dus wonderbaarlijk ontstaan zijn. En
als het je door Gods genade en kracht in jou mogelijk is, zo'n boom vol rijpe en
zeer goed smakende vijgen bliksemsnel te scheppen, - waarom zou het je dan niet
mogelijk zijn om die zuil op precies dezelfde wijze te voorschijn te roepen?
[21] Want bij God, die de hele aarde, met alles wat zij draagt en voedt, uit het niets
geschapen heeft, moet immers alles mogelijk zijn; in jou werkt echter ook Gods
genade en macht, en dus moet ook jou alles mogelijk zijn. Je hoeft alleen maar vast
te willen, en alles wat je wilt is er al! Daar zijn we nu al volkomen van overtuigd en
we hebben geen ander teken van je nodig. Maar je hebt wijsheid en macht en je
kunt daarom toch doen, wat je zelf wilt.’
150 Het innerlijke wezen van de mens
[1] Rafaël zei: 'Nu goed dan, dat zal ik dan ook zo doen! Omdat jullie nu hebben
aangenomen dat ik ook de bouwer en opsteller van die zuil in het veld daar langs de
weg naar Jeruzalem ben, zeg ik jullie nu ook dat dat zo is. Daardoor is dan ook
aangetoond, dat als dit de feiten zijn, de innerlijke geest in de mens ook heer is van
alle natuurkrachten, die in alle elementen heersen, en dat ook moet zijn, omdat deze
zonder de geest die uit God is en overal werkt, helemaal niet zouden bestaan; en als
hij dat onloochenbaar is, moet hem ook alles volgens de eeuwige normen van de
goddelijke orde mogelijk zijn.
[2] Voor een mens echter dat vermogen verwerft of kan verwerven, moet hij zich
door het nauwgezet opvolgen van Gods wil, die hem door Mozes en door de
profeten is geopenbaard, deze wil van God zo eigen maken, dat hij daarna vrij
vanuit zichzelf niet anders kan handelen dan de wil van God het hem in zijn hart
aangeeft, -wat voor degene die God erkend heeft en Hem boven alles liefheeft, niet
zo moeilijk is, omdat de liefde tot God hem daartoe steeds meer kracht schenkt
naarmate de liefde tot God in zijn hart toeneemt, en in die liefde ook de liefde tot
de naaste.
[3] Als een mens zich op deze wijze met God verenigd heeft, is hij ook reeds
vervuld van Gods geest; want de liefde tot God en het vervullen van Zijn heilige
wil is immers al de volledig werkzame geest van God in de mens, omdat diens
nieuwe wil niet meer de zwakke en onmachtige wil van het menselijke vlees is,
maar de almachtige zuivere wil van God.
[4] Voor degene die deze wil volledig in zich heeft, moet dan immers ook alles
mogelijk zijn wat hij wil; want wat hij dan wil, wil ook God in hem, -en voor God
is toch zeker alles mogelijk!
[5] Daarom moeten jullie je er niet zo erg over verwonderen dat de oude profeten
heel vaak grote tekenen verrichtten. Want als pure mensen deden zij uit zichzelf
evenmin enig teken, als jullie ooit echte tekenen gedaan hebben; maar omdat zij
door hun zuivere levenswandel vaak al van jongs af aan vol waren van Gods geest,
verrichtte deze almachtige geest de grote wondertekenen, en deze geest vervulde
ook hun harten met het licht van alle wijsheid uit God, en als zij dan vanuit die
wijsheid tot het volk spraken, was dat niet meer het woord van een mens, maar het
woord van God.
[6] Omdat ik echter, evenals nog enkele andere hier aanwezige mensen, ook zo van
de geest en de wil van God vervuld ben, moet alles gebeuren wat Gods wil in mij
wil, en niets kan zich tegen mij verzetten. Als ik deze hele aarde zou willen
vernietigen en volledig zou willen verwoesten, dan zou dat, als ik het ernstig zou
willen, net zo zeker lukken als het mij nu lukken zal, die gindse aan dat tamelijk
verafgelegen gebergte naar voren stekende grote rots ogenblikkelijk te vernietigen.
[7] Kijk daar tussen middernacht en morgen bevindt zich die sterk vooruitstekende
rots, waarvan de vernietiging niemand enige schade zal berokkenen, omdat hij voor
de bezitters van die berg met zijn bossen toch meer nadeel dan voordeel heeft. Ik
wil, -en zie, de rots bestaat niet meer! Zijn hele massa bevindt zich nu al ongeveer
duizend dagreizen hier vandaan in de diepte van een grote zee!'
[8] De Farizeeën zeiden verbluft: 'Maar we zagen hem niet omhoog gaan en door
de lucht vliegen!'
[9] Rafaël zei: 'Jullie hebben toch ook deze boom niet langzaam uit de grond zien
opgroeien! Wat Gods geest wil, geschiedt zoals Hij het wil; want tijd en ruimte
tellen bij Hem niet. Als Hij echter wil dat alles na elkaar in de tijd gebeurt, zoals
jullie dat in de natuur van de dingen van deze aarde zien, dan gebeurt het ook zoals
Hij het wil; want zowel tijd als ruimte zijn ook dingen die altijd en eeuwig
voortkomen uit Zijn wil en uit Zijn orde!
[10] De ceder groeit volgens Zijn wil vaak vele honderden jaren eer zij haar
grootste hoogte en omvang bereikt, een klaverplant is in een paar dagen volgroeid;
als je echter de bliksem uit een wolk ziet schieten dan heeft hij heel weinig tijd
nodig om de aarde te bereiken, en zo zien jullie, dat voor de geest van God alle
dingen mogelijk zijn. -Begrijpen jullie er nu iets van?'
[11] De nog altijd zeer verblufte Farizeeën zeiden: 'Ja,ja, we begrijpen het nu wel,
voorzover mensen met onze oude blindheid dat kunnen. Maar die ontzaglijke
snelheid van uitwerking van de goddelijke wil in de mens, zoals nu in jou, zullen
we wel nooit begrijpen! Het hier en daar op hetzelfde ogenblik, dat begrijpt het
menselijke verstand nooit, ook al is het nog zo verlicht.’
[12] Rafaël zei: 'Waarom dan wel niet? Kunnen jullie je bijvoorbeeld in gedachten
nu niet ogenblikkelijk naar jullie woningen verplaatsen?'
[13] Een Farizeeër zei: 'O ja, dat wel, - maar natuurlijk zonder de allergeringste
uitwerking! ,
[14] Rafaël zei: 'Dat zeker, omdat jullie niet één zijn met de alles vervullende, alles
doordringende en overal werkende geest uit God! Deze geest rust weliswaar in het
binnenste centrum van jullie ziel, maar hij is daar nog helemaal geïsoleerd van de
algemene geest, omdat hij door jullie te geringe liefde tot God ook een veel te
geringe voeding krijgt. Daardoor kan de geest zich niet in de ziel uitbreiden en haar
doordringen en zich zo door jullie hele wezen uitbreiden, dat wil zeggen niet
ruimtelijk, maar in de sfeer van de wil, die in hem evengoed aanwezig is als in God
Zelf, door Wie hij als een onverwoestbaar levensvonkje in het hart van de ziel werd
gelegd.
[15] In de sfeer van de wil uitbreiden betekent echter, dat de ziel zelf haar wil
volledig ondergeschikt maakt aan de erkende wil van God en zich vrijwillig
helemaal door hem laat beheersen.
[16] Is het zo, dat een ziel zich als het ware van buiten af door de herkende en
nauwkeurig opgevolgde wil van God tot in haar binnenste laat doordringen, dan
wekt deze de geest uit God, die in het binnenste van de ziel rust en sluimert. Deze
verenigt zich dan terstond met de aan hem gelijke wilsgeest, die de hele ziel
doordrongen heeft en die de eigenlijke geest van God is, en is dan in alles één met
hem, zoals God dat -maar dan in een veel hogere graad -ook is en blijft, als het
ware zoals het ene oog één is met het andere, hoewel bij een mens ook het ene oog
altijd scherper en gemakkelijker ziet dan het andere.
[17] Als de mens het zover gebracht heeft, dan is de gedachte waarmee hij zich
zelfs naar het verst verwijderde oord verplaatst heeft, geen lege gedachte zonder
uitwerking, maar zij verplaatst het hele wezen van zo'n volmaakt mens, die alles tot
stand kan brengen, geestelijk naar die plaats. Die ziet, hoort en verneemt alles,
omdat zij met de eindeloze wilsgeest alles doordringt en beheerst, zonder daardoor
ook maar een ogenblik haar individuele zelfstandigheid te verliezen. Omdat zij
echter alles doordringt en beheerst, kan zij ook als gedachte, die met de ware geest
van God vervuld is, alles binnen één ogenblik tot stand brengen wat de volmaakte
mens wil.
[18] Maar zolang de mens deze zaligste en enig ware levenstoestand niet bereikt
heeft, kan hij zijn gedachten en ideeën slechts door zijn ledematen op de een of
ander wijze onvolmaakt verwezenlijken, en dat alleen maar volgens de wetten van
de natuur, die zich in het gericht bevindt. De gedachte op zich is echter niets anders
dan jouw spiegelbeeld -zonder wezen, zonder kracht en zonder enige macht. Maar
het zegt je toch datje je daarmee ogenblikkelijk zelfs in de meest ver weg gelegen
plaats kunt bevinden, ook al is het dan, zoals reeds uitgelegd, zonder enige
uitwerking.
[19] Je zult nu wel begrijpen hoe het mij mogelijk was, die rots daar van het
tamelijk verre gebergte los te maken en in de diepte van een heel ver gelegen zee te
laten zinken!
[20] Ik heb dit teken echter niet verricht om jullie vrees voor ons aan te jagen of
jullie te dwingen tot het aannemen van een nieuwe leer, die eigenlijk wel de oudste
leer op aarde is, maar ik heb de tekenen alleen maar gedaan o m jullie de juiste weg
te wijzen tot het verkrijgen van de ware en volmaakte levenskracht uit God, zonder
welke de mens in zijn ziel als bijna volkomen dood te beschouwen is, totdat hij op
de wijze die ik je verteld heb, volledig één is geworden met de wil van God.'
151 De goddelijke leiding van de mensen
[1] (Rafaël): 'Maar jullie met je totaal verkeerde en van God volledig afgeweken
tempelwezen zijn daar nog buitengewoon ver vanaf en je zult je daar nog steeds
verder van verwijderen! Jullie hopen op een Messias voor deze wereld die jullie zal
bevrijden van de door jullie meer dan alles gehate onderworpenheid aan de
Romeinen en die van jullie weer een groot en gevreesd volk zal maken; maar zo'n
Messias zal in der eeuwigheid nooit komen.
[2] De beloofde, ware Messias is echter in de persoon van de door jullie zo gehate
Galileeër tot jullie gekomen en Hij wil bij jullie een geestelijk rijk op aarde stichten
en jullie het verloren paradijs geven, dat bestaat uit de bij jullie totaal verloren
gegane kennis van de enige, ware God en Zijn wil, wat oneindig veel hoger staat
dan alle rijken en schatten der aarde; maar, dat willen jullie niet, en jullie
achtervolgen de Heiligste van alle heiligheid in God en willen Hem zelfs vangen en
doden.
[3] Oordeel nu zelf of je door die denk en handelwijze ooit de toestand van het
ware volmaakte leven van een mens kunt bereiken! Spreek nu en geef me een goed
antwoord!’
[4] Een Farizeeër zei: 'Ja, ja, je hebt werkelijk heel juist gesproken, en we zien nu
de grote waarheid in, dat we ons door onze eigen schuld zo oneindig ver verwijderd
hebben van het ware doel van het menselijk leven; maar we zien nu ook dat we op
deze wijze zo goed als reddeloos verloren zijn. Want de tempel zal in zijn overgrote
verblinding zijn instelling niet veranderen, en dus zijn we verloren, en de betekenis
van de tekenen aan de hemel in de vorige nacht is ons nu pas echt helemaal
duidelijk geworden.
[5] Wat ons vieren hier betreft, wij zullen ons met al onze krachten inspannen om
die wegen te gaan bewandelen die jij ons gewezen hebt; maar van ons soort zijn er
nog enkele duizenden, die nog veel erger en slechter zijn dan wij ooit waren en bij
wie dit licht nooit ontstoken zal worden. Wat zal er van hen terecht komen als zij
hardnekkig in hun slechtheid zullen volharden?'
[6] Rafaël zei: 'Jullie hebben de gelegenheid en dat zal nog korte tijd zo blijven.
Wie vrijwillig zal komen, zal aangenomen worden; wie echter niet zal komen maar
volhardt in zijn blindheid, zal te gronde gaan. Want niemand wordt de leer voor het
verkrijgen van het innerlijke leven opgedrongen, want daar zou hij voor zijn
zielook niets aan hebben. Het natuurlijke leven op deze aarde wordt de mens wel
gegeven, -maar het innerlijke leven moet hij op eigen kracht verwerven.
[7] Ik zeg jullie: Het geheim en de behoefte aan het innerlijke volmaakte leven ligt
in ieder mens zo dichtbij en duidelijk voor de hand, dat de zon op het helderste
middaguur niet helderder zou kunnen schijnen! Maar uiteindelijk helpt dat toch niet
veel bij de noodzakelijke vrijheid van de menselijke zielom zelf te beslissen, omdat
de mens van nature traag en dus passief is, wat ook weer noodzakelijk is, omdat de
mens anders geen gelegenheid zou hebben zichzelf tot leven te wekken, om op die
manier volkomen zelfstandig meester over zijn ware leven te worden.
[8] Maar de meeste mensen van deze aarde laten zich uit hun zoete traagheidsslaap
nog niet eens zo ver wakker schudden dat zij tenminste één keer mee konden
maken hoe heerlijk en aangenaam de komende dag aanbreekt. Ze slapen liever tot
halverwege de dag, en als zij dan toch eindelijk wakker geworden zijn, zijn ze pas
echt geërgerd dat het al klaarlichte dag is en zij niet nog een tijdje heel rustig
konden blijven slapen.
[9] Dan vraag ik in naam van de Heer: Met wie moetje dat soort mensen dan
vergelijken? De dieren hebben hun tijd van rusten en slapen. Als zij ,wakker zijn,
zijn zij op hun manier bezig, zoals de mieren en de bijen, en zorgen nauwgezet
voor hun toekomst -want dat ligt in hun instinct -; maar de mens, die
noodzakelijkerwijs een geheel vrije wil heeft, schept ondanks alle openbaringen
genoegen in zijn traagheid en wil niet het licht, maar alleen de nacht en de
volledige duisternis, zodat hij voortdurend des te behaaglijker zijn dood brengende
slaap kan voortzetten..
[10] Wat kan God, die met Zijn almacht op het leven van een mens met, zoals bij
de planten en dieren, kan en mag inwerken teneinde van het mensenleven dat
volkomen vrij en volledig zelfstandig moet zijn geen gericht dieren of plantenleven
te maken, anders doen dan wat zorgzame ouders, wie het geluk en welzijn van hun
kinderen na aan het hart ligt, voor hun slaapzuchtige kinderen doen?
[11] Zij proberen de kleinen door middel van allerlei lawaai te wekken en als de
kinderen het bed nog steeds niet willen verlaten, dan moeten zij - namelijk de
ouders -een roede pakken en de kinderen die te slaapzuchtig zijn enige wat
onaangename adviezen geven, die hun op een voor de hand liggende en
doeltreffende wijze aangeven dat het al ruimschoots tijd is om op te staan en met
het werk van de klaarlichte dag te beginnen.
[12] En kijk, datzelfde doet juist nu, zoals ook altijd, de Heer met de mensen! Keer
op keer roept Hij hen door Zijn verlichte boden om op de reeds volkomen
klaarlichte dag wakker te worden, maar de kinderen trekken zich niets aan van het
geroep van de boden, bespotten hen zelfs, jagen hen het huis uit en doen hun zelfs
kwaad. Dan komt de Vader Zelf en zegt luid: 'Maar kinderen het is al helemaal dag;
sta op en begin met je gemakkelijke dagelijkse bezigheden!’
[13] Dan doen de kinderen, zoals de Israëlieten ten. tijde van Mozes, alsof zij
ogenblikkelijk ontwaken en opstaan om hun lichte dagelijkse werkzaamheden te
gaan verrichten. Maar als de Vader het slaapvertrek weer voor een korte poos
verlaat, dan denken de kinderen niet meer aan Zijn oproep, maar slapen meteen
weer in en slapen nog vaster dan eerst.
[14] De Vader zendt weer boden om te controleren of de kinderen al uit bed zijn;
maar deze komen terug en zeggen: 'Vader, Uw kinderen zijn nu nog dieper in slaap
dan ooit tevoren!' Dan zegt de Vader: '0, dat gaat niet! Daar moeten we ze vanaf
brengen; want anders gaan ze allemaal te gronde. Nu moet de roede gebruikt
worden!'
[15] Dan komt de Vader nogmaals Zelf met de roede. En kijk, een paar kinderen
springen uit angst voor de roede toch uit het bed des doods, kleden zich aan en gaan
nog helemaal slaapdronken aan hun dagelijks werk, en mopperen omdat de Vader
hen met de roede wakker heeft gemaakt en aan het werk heeft gezet, maar het
grootste deel van de kinderen laat de roede op zich neerkomen, ontsteekt in blinde
woede, staat haastig op, stort zich dan op de Vader en wurgt Hem. Wat verdienen
zulke kinderen dan?'
[16] De Farizeeën zeggen: 'O, wee zulke kinderen! De diep beledigde Vader zal
ontzettend kwaad op hen worden en hen verstoten uit Zijn huis en nooit meer als
Zijn kinderen erkennen. Ze zullen in den vreemde en in de wildernissen van de
aarde als honden onder de onbarmhartige heidenen moeten ronddwalen en overal
de miserabelste slavendiensten moeten verrichten. Wie zal zich dan over hen
ontfermen?'
[17] Rafaël zei: : 'Alleen de Vader, indien zij berouwvol weer naar Hem
terugkeren; maar degenen die niet willen terugkeren, zal de Vader heus niet op
laten zoeken en tot terugkeer manen, maar zij worden net zo lang in de ellende
gelaten tot deze hen zelf tot terugkeer zal dwingen.
[18] Maar jullie behoren nu tot die kinderen die zich toch nog, ook al was het met
veel moeite van de kant van de Vader en onder veel gemopper van hun kant, op
klaarlichte dag uit bed hebben laten jagen. Omdat jullie nu eenmaal uit bed zijn, ga
er dan niet meer in, maar blijf op de dag van de Vader buiten op het veld, dan zal
de Vader liefde voor jullie opvatten en je helpen bij het werk voor de vervolmaking
van jullie leven; als jullie echter naar jullie oude bed terugkeren, dan zullen jullie
overgeleverd worden aan de harteloze tuchtmeesters die heten: armoede, nood,
ellendeblindheid, verlatenheid, pijn en vertwijfeling!
[19] Want de mens draagt de zeven geesten van God in zich, die het zaligste
eeuwige leven in hem bereiden. Eveneens heeft hij de zeven geesten van de hel in
zich die ik hiervoor genoemd heb. Die veroorzaken in hem onder hun voorwaarden
de eeuwige dood en zijn kwellingen.
[20] Wat ik jullie nu gezegd heb, is eeuwige waarheid uit God. Als jullie je
daarnaar richten, zullen jullie zonden je vergeven worden, en jullie zullen de
vervolmaking van het leven van jullie ziel bereiken.’
152 Verscheidenheid van gaven van de geest
[1] Toen vroeg de tweede Farizeeër: 'O, geheel van Gods geest vervulde jongen, die
wel een tweede Samuël lijkt! Als het ons mogelijk zou zijn om toch nog tot
vervolmaking van ons innerlijke leven te komen, zouden wij dan ook de innerlijke
kracht krijgen die wij bij jou en eerder bij de volmaakte mensen uit Opper-Egypte
waargenomen hebben?'
[2] Rafaël zei: 'Er is geen vervolmaking van het leven waarmee niet ook de
innerlijke kracht nauw samen gaat, omdat het volmaakte leven ook de volmaakte
kracht zelf is. Toch is de gave van de geest uit God aan de mensen, ieder volgens
zijn eigen innerlijk, ook noodzakelijkerwijs verschillend, en dit verschil is er opdat
in alle eeuwigheid de zalige geesten elkaar wederzijds kunnen dienen naar de mate
van hun liefde tot God en uit deze liefde wederzijds tot elkaar.
[3] Daarom ontvangt de een in de vervolmaking van zijn innerlijke leven de gave in
de toekomst te kunnen zien, de andere de gave der wijsheid om zich uit te drukken
in woord en taal, een ander de gave van het ontdekken en scheppen, weer een ander
de gave van de wilskracht, een ander de kracht van de liefde en weer een ander de
gave in de kracht van de ernst, een ander die van het geduld, en weer een ander
speciaal de gave van de kracht tot erbarming, en weer een ander die van de kracht
van de deemoed. En zo treedt tot in het oneindige bij de een dit en bij een ander dat
op de voorgrond, opdat, zoals reeds gezegd, de ene geest de ander ergens mee
behulpzaam kan zijn; maar in geval van nood zijn ook in iedere geest alle gaven
verenigd en kan hij iedere denkbare en nog zo bijzondere gave van de geest uit God
gebruiken.
[4] Als jullie bij de mogelijke vervolmaking van jullie innerlijke leven dan ook niet
precies mijn gave op deze aarde volledig in bezit zullen krijgen, krijgen jullie toch
een andere genade en gave in je bezit en zul je daarmee je medemensen net zo
kunnen dienen, als ik nu jullie met mijn gaven gediend heb. Wie echter eenmaal
een bijzondere genade en gave in een speciale mate uit God deelachtig wordt, zal in
alle andere gaven niet stiefmoederlijk bedeeld worden.
[5] Dat het zo is, kunnen jullie al opmaken uit de oneindig verschillende talenten,
gaven en eigenschappen van de mensen op deze aarde. De één is een bijzonder
goed redenaar, de ander is een schilder, een ander een zanger, weer een ander een
voortreffelijk rekenaar, een ander een mechanicus, nog een ander een
bouwmeester; de één een zeilmaker, een wever, een ander een apotheker, een ander
een mijnwerker. En zo heeft ieder reeds van nature een speciaal talent
meegekregen; maar hij heeft ondanks zijn eigen speciale talent ook alle andere
menselijke gaven, ook al is dat in mindere mate, en hij kan elk daarvan door
inspanning en vlijt tot volkomenheid ontwikkelen.
[6] Omdat jullie nu hier die verscheidenheid al moeten opmerken, zullen jullie ook
wel inzien dat de verscheidenheid van de gaven van Gods geest bij degenen die hun
leven vervolmaakt hebben nog veel gevarieerder is en moet zijn, omdat zonder die
verscheidenheid geen echte en volmaakt levende zaligheid mogelijk zou zijn.
[7] Ja, de weg naar de levensvervolmaking is voor iedereen dezelfde. Hij lijkt
volledig op het uitstromen van het licht uit de zon en het neervallen van de regen
uit een wolk. Maar zie dan eens naar de eindeloos verschillende uitwerkingen van
hetzelfde zonnelicht en dezelfde regen zowel in het rijk van de mineralen als ook in
dat van de planten en dieren! Als je nu reeds bij de wezens in de materie een
eindeloze verscheidenheid kunt opmerken, dan vind je in het volmaakte rijk van de
zaligs te engelen nog een des te grotere verscheidenheid. En dat heeft Gods hoogste
wijsheid en liefde zo ingesteld opdat de zaligheid van de geesten des te groter zal
zijn.
[8] Vraag dus niet of jullie in jullie mogelijke levensvervolmaking wellicht ook
mijn eigenschappen zullen krijgen, maar ga in alle deemoed en liefde op de jullie
nu bekendgemaakte wegen van het licht gestadig voort, dan zullen jullie wel heel
helder en levendig ge waar worden welke gave van de geest uit God jullie
verworven zullen hebben!
[9] Het lichaam van de mens heeft immers ook heel verschillende delen en
ledematen, die alle op hun wijze actief meewerken aan de instandhouding van de
gehele mens; hebben jullie ooit wel eens binnenin jezelf de delen en ledematen van
jullie lichaam erover horen klagen dat bijvoorbeeld de linker hand liever de rechter
zou zijn, of de voet liever het hoofd, of het oog liever het oor of omgekeerd?
[10] Als het lichaam helemaal gezond is, is ook ieder van zijn delen en ledematen
volkomen tevreden met zijn plaats, functie, bestemming en eigenschap, en wenst
eeuwig niet te ruilen.
[11] En kijk, zo is het ook gesteld in een gemeenschap van mensen en geesten, die
in haar geheel ook op een mens lijkt! Een deel vertegenwoordigt de ogen -dat zijn
de zieners -, een deel de oren -dat zijn de hoorders -, een deel de handen -dat zijn
de doeners -, een deel de voeten -dat zijn degenen die altijd naar het hogere licht
voortgaan -, een deel het hart -dat zijn de machtigen in de liefde -, een deel de maag
-dat zijn de opnemers van het goede en ware uit God, die daardoor de hele gemeenschap voeden -, een deel komt overeen met de hersenen -dat zijn de wijzen, die
voortdurend de hele gemeenschap ordenen -, en zo gaat dat van het kleinste tot het
grootste in het oneindige verder, en ieder nog zo gering onderdeel en iedere
afzonderlijke vezel van de gemeenschap is op zijn wijze volkomen machtig en
zalig en neemt deel aan de gaven en eigenschappen van de hele gemeenschap, zoals
ook jouw voeten volkomen deel hebben aan het licht van je ogen en je ogen aan de
bekwaamheid van je voeten. Je oog verheugt er zich over dat het met het hele
lichaam door de voeten gedragen wordt, naar waar het nieuwe wonderen en dingen
ziet en er zich in het hart en het verstand over verheugt; maar deze vreugde wordt
dan ook aan de voeten meegedeeld alsof de voet zelf volledig het oog, het oor, het
verstand en het hart zelf was!
[12] Als jullie daar nu eens goed over nadenken, dan zullen jullie ook zeker met
iedere gave van Gods geest die je ooit zult ontvangen, meer dan volmaakt tevreden
kunnen zijn. - Heb je me nu ook goed begrepen?'
[13] De Farizeeën, uitermate verwonderd over de wijsheid van Rafaël, zeiden: 'O
waarachtige, hemelse Samuël! Wat ben jij ontzettend wijs! Nu hebben we je pas
helemaal begrepen! En dat heb jij allemaal gekregen van de grote en wijze
Galileeër?'
[14] Rafaël zei: 'Eeuwig alles alleen maar van Hem!'
[15] De Farizeeën zeiden: 'Nu pas zouden wij hem zelf graag willen zien en
spreken! Wij zijn nu geen vijanden meer van hem, maar zeer berouwvolle
vrienden. Vertel ons waar hij is, zodat wij naar hem toe kunnen gaan om hem uit
het diepst van ons hart te danken! We zullen de tempel helemaal verlaten en hem
volgen!’
153 De verzoening van de Farizeeën
[1] Maar, in plaats van de beide Farizeeën op hun vraag naar Mij direct een
antwoord te geven, riep Rafaël eerst Lazarus en Nikodemus bij zich en zei pas
daarna tegen de beide Farizeeën: 'Kennen jullie deze man, die vooral jullie het ergst
zijn gaan vervolgen, omdat hij tenslotte niet meer kon en wilde opbrengen wat
jullie allemaal van hem eisten?'
[2] De beide Farizeeën zeiden: 'O, de steenrijke Lazarus kennen we heel goed, en
we weten ook wat we tegen hem misdaan hebben! Wat wij hem kunnen vergoeden,
zullen we hem ook zo spoedig mogelijk uit ons persoonlijke bezit vergoeden. Maar
we hebben over zijn herberg op de Olijfberg een vloek uitgesproken, die in de
tempel is vastgelegd; die zullen We natuurlijk niet anders dan met een aanzienlijk
losgeld uit het zwarte boek kunnen uitwissen. Maar wij zullen de beste Lazarus het
geld uit onze eigen bezit geven, dan zal hij daarmee die drukkende vloek wel
kunnen opheffen!’
[3] Rafaël zei tegen Lazarus: 'Ben je met dit voorstel tevreden?'
[4] Lazarus zei: 'Daarmee ben ik helemaal tevreden, hoewel ik daarbij ook de
oprechte wil wel voor de daad wil aanvaarden en dus wil en zal ik ook voor jullie
beiden een goede vriend zijn. Overigens moet ik jullie, m'n beste vrienden, eerlijk
bekennen dat jullie vloek mij veel meer voordeel dan nadeel heeft opgeleverd; want
alle vreemdelingen zijn juist naar mijn herberg toegestroomd, zodra zij bij de
tollenaars gehoord hadden dat die door de tempel verboden was. Want de
vreemdelingen redeneerden als volgt: 'De herbergiers uit de stad, wie de als beste
en goedkoopst bekendstaande herberg op de berg reeds lang een doorn in het oog
was, hebben zeker met allerlei offers enerzijds en allerlei leugenachtige verdachtmakingen anderzijds de zeer op offers beluste tempel in de arm genomen en
dat bewerkstelligd! Nu gaan we pas echt alleen maar naar de herberg op de berg en
geven daar ons geld uit voor de beslist goedkoopste en beste verzorging!’
[5] En daaraan zien jullie, beste vrienden, dat jullie mij door de vloek niet alleen
niet geschaad hebt, maar juist geholpen, en dat ik dus helemaal geen reden heb om
boos op jullie te zijn! Het is dus helemaal niet nodig de vloek uit het boek te laten
schrappen, want hij is mijn herberg duidelijk van groot nut.
[6] Bovendien moet je ook bedenken dat mij precies hetzelfde kan overkomen wat
al menigeen overkomen is: zij hebben de vloek afgelost, - maar na verloop van een
jaar, en vaak nog eerder, heeft de tempel al weer een reden gevonden om opnieuw
een vloek over hun herberg uit te spreken, en degene die daardoor benadeeld werd,
moest dan het dubbele losgeld betalen als hij de vloek over zijn bedrijf
weggenomen wilde hebben. Want er staat immers in jullie voorschriften: 'Als de
eerste vloek door een offer afgelost is, maar de tempel om bepaalde redenen over
dezelfde zaak nogmaals een vloek uitspreekt, dan maakt de nieuwe vloek de oude
ook weer geldig, en zodoende moeten er twee vloeken afgelost worden. En op die
manier kan het geheel tot aan de tiende vloek oplopen.’
[7] Om deze zeer onnodige grote uitgaven te ontlopen, laat men de eerste vloek
staan, vooral als hij iemand meer voordeel geeft dan nadeel, en wordt men
voorgoed Romeins burger, - en de tempel kan dan van tijd tot tijd in het zwarte
boek gaan optellen en naar het bedrag kijken, en denken hoe goed het zou zijn voor
de offerkast als iemand dat betaalde!
[8] Jullie, die nu mijn beste vrienden zijn, moeten daarom in plaats van het
afkoopgeld uit jullie eigen bezit aan mij te geven, goed doen aan de stille armen,
omdat ik de tempelvloek werkelijk goed kan gebruiken! Dat kunnen jullie ook doen
met het geld dat jullie mij voor de mij toegevoegde schade willen geven; want ik
ben - de Heer zij alle lof reeds lang voor alles meer dan duizendvoudig schadeloos
gesteld. En zo zullen wij ook, als jullie ernst maken met wat jullie deze jonge
vriend beloofd hebben, altijd de beste vrienden blijven!’
[9] De ene Farizeeër zei: 'Dat zullen we; want wij hebben hier dingen meegemaakt,
die wij buitengewoon verbazingwekkend vinden, en die in alle opzichten door en
door de allerzuiverste waarheid zijn, terwijl daarentegen het gedrag van onze
tempel al helemaal puur satanisch is. We zullen de tempel daarom zo snel mogelijk
helemaal de rug toekeren, zoals al velen dat gedaan hebben, en dan helemaal
volgens onze innerlijke overtuiging leven.
[10] Deze jonge op God gelijkende vriend, voor wie ook onze meest innerlijke
gedachten niet veilig zijn, kan je zeggen dat wij daartoe nu rotsvast besloten
hebben; maar de beroemde Galileeër zouden wij alleen eerst nog willen zien en
spreken en uit zijn mond enige instructies ontvangen over wat we nog moeten doen
om één van de minste graden van de innerlijke levensvervolmaking te bereiken,
vóór wij het tijdelijke met het eeuwige zullen verwisselen.’
[11] Lazarus zei: 'Maar de jonge vriend, die een waar dienaar van de Heer is, heeft
immers toch al alles laten zien en verteld wat jullie moeten doen om de innerlijke
levensvervolmaking te bereiken; meer zal de Heer Zelf jullie ook niet vertellen!'
[12] De Farizeeër zei: 'Vriend, je hebt wel gelijk - want er kan maar één waarheid
zijn -; maar alleen al het zien van deze grote man Gods moet voor degene die in
hem is gaan geloven, immers ook een nog groter vertrouwen opwekken dan
wanneer men slechts met zijn dienaren en leerlingen spreekt! Het is bij ons echt
geen loze nieuwsgierigheid om hem te zien en te spreken; maar omdat wij dat alles
over hem gehoord en nu ook van hem gezien hebben, is er in ons een grote,
krachtige liefde voor hem ontwaakt, en dat is de reden waarom wij hem zelf ergens
zouden willen zien en spreken. De van God vervulde jonge vriend zal vast heel
precies weten waar hij, de geheiligde van God, zich nu bevindt! Mocht hij nu ook
ergens in Galilea zijn, dan zouden wij hem onmiddellijk achternagaan, hem
opzoeken en om onderricht en raad vragen.’
[13] Lazarus zei: 'Hij heeft immers toch al meermalen in de tempel het volk
onderwezen! Hebben jullie Hem daar dan niet gezien en misschien zelfs
gesproken?'
[14] De Farizeeën zeiden: 'Je weet immers wel dat de zogenaamde Hoge Raad in
het deel van de tempel dat voor het volk bestemd is, vrijwel nooit te zien is, omdat
deze daar niets te doen heeft, en dus hebben wij wel gehoord dat hij in de tempel
was en ook grote tekenen heeft gedaan, maar gezien en gesproken hebben we hem
niet! En daarom zouden we hem dan ook nu graag opzoeken, zien en, indien
mogelijk spreken!’
[15] Lazarus zei: 'Maar ik weet dat veel Farizeeën, schriftgeleerden en Oudsten in
de tempel Hem gezien en gesproken hebben, en Hem ook zo vijandig gezind
werden, omdat Hij hun hun onrechtvaardigheden en bedriegerijen voorhield waar
het volk bij was! Dan is het toch wel des te merkwaardiger dat jullie in de Hoge
Raad je er alleen maar druk over konden maken hoe je de Heer op een of andere
wijze kon vangen om Hem daarna ook meteen te doden! En dan zullen jullie, die de
belangrijkste machthebbers na de hogepriester zijn, Hem echt tot nu toe niet gezien
en gesproken hebben? Werkelijk, dat klinkt toch een beetje vreemd!'
[16] De Farizeeër zei: 'Inderdaad, en toch is het zo! Ik zegje nu zelfs dat de grote
heilsman zich zelfs bij jullie zou kunnen bevinden en dat wij Hem beslist niet
zouden herkennen als Hij zich zelf niet aan ons bekend zou maken! Heimelijk
dachten we al dat deze ware tweede Samuël het was; alleen vonden we Hem toch
een beetje te jong, omdat we gehoord hebben dat de grote heilsman al een jaar of
dertig moet zijn, wat we echter ook niet helemaal zeker weten. Maar we verlangen
er nu alleen maar erg naar , Hem zelf te zien en te spreken! Zeg ons daarom toch
waar wij Hem kunnen zien en spreken!'
[17] Daarop gaf Lazarus geen antwoord, want hij merkte dat Ik Zelf op dit ogenblik
uit de hut te voorschijn kwam en naar hem afdaalde.
154 De Heer en de Farizeeën
[1] Omdat Lazarus hun geen antwoord gaf, richtten de Farizeeën zich weer tot
Rafaël en zeiden: 'Zeg jij ons toch waarom wij niet mogen weten waar de grote
heilsman uit Galilea zich ophoudt!’
[2] Toen ging Ik voor de Farizeeën staan en zei: 'Hier ben Ik, een goede herder
temidden van Mijn lammeren, Ik vlucht niet weg als wolven Mijn kudde naderen;
want deze lammeren zijn Mijn eigendom. Ik ben geen huurling die op de vlucht
slaat als hij een wolf zijn kudde ziet naderen. Een huurling vlucht omdat de
schapen niet van hem zijn. Wat zal hij zich druk maken over het eigendom van zijn
heer?!
[3] Maar Ik ben de Heer Zelf, heb Mijn schapen lief omdat zij van Mij zijn, Mij
kennen en altijd Mijn stem horen als Ik ze roep.
[4] Jullie zijn weliswaar ook herders; maar de schapen zijn niet jullie eigendom.
Zolang jullie maar wol van hen krijgen, kan het je weinig schelen of de al vaak
geschoren schapen door wolven of beren verscheurd worden; want het vlees van de
schapen is immers toch niet van jullie.
[5] Aanvankelijk zijn jullie als verscheurende wolven temidden van Mijn kudde
gekomen, - maar Ik als hun goede herder ben daarom niet gevlucht en heb Mijn
kudde niet verlaten; eerder nog zou Ik Mijn leven voor haar geven dan de kudde
verlaten. Zouden jullie dat ook voor jullie kudde doen?'
[6] Een Farizeeër zei: 'Heer en meester, waarlijk, tot op dit moment zouden wij dat
niet gedaan hebben; maar nu, omdat wij de grote genade deelachtig geworden zijn
uzelf persoonlijk te hebben leren kennen, zouden wij, ook al zijn wij uw geringste
medeherders, ons leven voor de veiligheid van uw schapen in de waagschaal
stellen! Ja, zelfwaren wij voor de mensen tot nu tot alleen maar verscheurende
wolven in schaapskleren! Maar hier is ons een groot licht opgegaan, wij hebben
onze zienswijze helemaal veranderd en willen van nu af aan uw leerlingen zijn.
Want in de leer van onze tempel heerst niets dan dood en gericht en de grootste
levensnacht en - duisternis; maar in uw leer is licht, leven en onoverwinnelijke
kracht, waarvan wij de meer dan overtuigende bewijzen gezien hebben.
[7] Daarom hebben wij dan ook het vaste besluit genomen de tempel voor altijd te
verlaten en ons helemaal naar uw leer te richten, om daardoor misschien nog de
laagste graad van de ware, innerlijke levensvervolmaking te bereiken, waartoe uw
jonge dienaar ons, evenals daarvoor deze man uit Opper-Egypte, de weg heel
duidelijk heeft gewezen. Maar toch wilden wij ook u nog beter leren kennen, om
van u eventueel nog nadere voorschriften te krijgen over wat we allemaal moeten
doen om uw genade ook maar in heel geringe mate deelachtig te worden.
[8] Vergeef ons echter eerst onze vele, grote zonden, vooral die, die wij onmogelijk
op de één of andere wijze weer goed kunnen maken! Wat we echter weer kunnen
goedmaken, daar zullen wij uit liefde voor u ons ook uit alle macht voor inspannen,
om dat weer goed te maken op een wijze die u ons hopelijk vriendelijk en genadig
aangeeft. Maar tevens vragen wij u, o heer en meester, vergeving, omdat wij u hier
lastig gevallen hebben!'
[9] Ik zei: 'Ja, ja, dat is van jullie wel allemaal heel goed bedoeld, ware het niet dat
jullie zo ontzettend veel en zo volkomen gewetenloos gezondigd hebben! Een
dergelijk, jarenlang ononderbroken zondigen tegen God en alle medemensen en
zelfs tegen de hele natuur heeft jullie zielen dermate verzwakt en zo totaal
misvormd, dat het jullie wel heel erg veel moeite zal kosten, eer jullie ziel er
menselijk zal gaan uitzien.
[10] Jullie wisten in jullie opgeblazen wereldse blindheid weliswaar niet wat jullie
deden, en zijn daarom enigszins te verontschuldigen; maar van Mij uit heeft het aan
heimelijk in jullie hart gelegde waarschuwingen ook nooit ontbroken, die jullie
duidelijk zeiden: 'Vrees God en doe de mensen geen onrecht! ' Maar op deze
waarschuwingen letten jullie niet, en de één hield de ander jullie slechte menselijke
voorschriften voor en zei: 'Het is verstandiger, streng naar de eenmaal opgestelde
voorschriften te handelen, dan zich te pas en te onpas aan zijn eigen
barmhartigheids gevoelens over te geven en dan het mikpunt te worden van de spot
van de vooraanstaanden en machtigen van het land! ' Dat heeft jullie tenslotte
helemaal onmenselijk gemaakt, en jullie werden in je ziel de meest woeste en
verscheurende roofdieren. En kijk, dat is nu de moeilijkheid bij jullie! Hoe willen
jullie nu van je bloeddorstige ware tijgerzielen mensenzielen maken?'
[11] De beide Farizeeën zeiden heel kleintjes: 'Ja, heer en meester, u doorziet ons
ook inwendig, en alles zal dus wel precies zo zijn als u ons dat nu zo genadig
geopenbaard hebt; maar juist daarom zouden wij immers raad van u willen krijgen,
hoe wij te helpen zouden zijn. Van uw dienaren hebben wij gehoord dat u alle
dingen mogelijk zijn, en we vertrouwen er dan ook vast op dat u ook ons nog zult
kunnen helpen, als u dat wilt. Heus, heer en meester, we zijn vast besloten alles te
doen wat u ons ook maar ter verbetering van onze ziel zult aanraden!’
155 De drie graden van innerlijke levensvervolmaking
[1] Ik zei: 'Beloven is veel gemakkelijker, dan het beloofde te doen! Jullie zijn nog
te veel gehecht aan de wereld en aan jullie grote schatten, waaraan veel bloed van
weduwen en wezen kleeft, en dat schept voor wereldse mensen altijd een vrijwel
onoverbrugbare kloof
[2] Maar zoals bij God alle dingen mogelijk zijn, is het ook voor de meest verstokte
wereldse mens en zondaar mogelijk, zich snel en doeltreffend te veranderen als hij
oprecht, in het volle geloof en vertrouwen op God, doet wat de goddelijke wijsheid
hem aanraadt. Hij moet dan aan zichzelf door een rigoureuze ommekeer van zijn
wil een echt wonder verrichten, en wel door een totale zelfverloochening van al
zijn vroegere zwakheden, gewoonten, lusten en slechte neigingen, die uit de
ongegiste en erg onzuivere natuurgeesten van zijn lichaam in zijn ziel opstijgen en
deze verontreinigen en mismaken.
[3] Tel nu eens op hoeveel verschillende hartstochten jullie wel hebben! Neem een
ernstig besluit, die allemaal te overwinnen en Mij dan na te volgen! Als jullie dat
kunnen, dan kunnen jullie ook al gauw de innerlijke levensvervolmaking bereiken;
maar als je dat niet kunt, is het heel moeilijk.’
[4] De Farizeeën zeiden: 'Wat ernstige wil betreft, daar ontbreekt het bij ons niet
aan; want als we toch ernstige wil te over hadden om te zondigen, waarom zouden
we die dan niet kunnen hebben om het goede te doen?'
[5] Ik zei: 'Ja, ja, dat is niet zo slecht geredeneerd! Maar de wil om te zondigen
vindt in de mens altijd veel steun, en wel in de prikkels en neigingen van zijn
lichaam; maar voor de wil om het goede te doen vindt hij in zijn lichaam helemaal
geen steun, die vindt hij alleen in het geloof in een waarachtig God, en vooral in de
liefde tot Hem, en ook in de hoop dat de beloften die God hem gegeven heeft
volledig in vervulling zullen gaan.
[6] Wie dus door het vaste en levende geloof, door de liefde tot God en de naaste
en door de onwankelbare hoop, alle slechte hartstochten van zijn lichaam kan
bestrijden, en zodoende meester is geworden over zichzelf, die zal dan ook weldra
heer over de hele zichtbare natuur worden, en dan bevindt hij zich, omdat hij
volkomen heer over zichzelf is geworden, ook reeds in de eerste graad van de
waarachtige innerlijke levensvervolmaking hoewel het hem nog meermalen niet
ontbreken zal aan allerlei verzoekingen, die hem zullen prikkelen tot het begaan
van de een of andere lichte zonde.
[7] Als hij er nu ook in slaagt met al zijn zintuigen een standvastig verbond te
sluiten, om zich van alle aardse prikkels af te keren en zich alleen maar naar het
puur geestelijke toe te keren, dan is dat al een zeker teken vol levenslicht, dat de
innerlijke geest uit God de ziel helemaal doordrongen heeft, en dan bevindt de
mens zich in de tweede graad van de innerlijke, ware levensvervolmaking.
[8] In deze graad heeft de mens ook zo'n sterkte en levensvrijheid gekregen dat hij,
omdat hij in zijn ziel helemaal vervuld is van Gods wil en volgens deze kan
handelen, nooit meer enige zonde kan begaan; want omdat hij zelf rein is
geworden, is voor hem ook alles rein.
[9] Maar hoewel de mens dan al een volmaakt heer over de gehele natuur is en in
zichzelf de volledige overtuiging heeft dat hij onmogelijk meer kan zondigen,
omdat al zijn doen en laten geleid wordt door de ware wijsheid uit God, dan blijft
hij daardoor toch alleen maar in de tweede graad van de innerlijke
levensvervolmaking.
[10] Maar er is nog een derde en allerhoogste graad van innerlijke
levensvervolmaking
[11] Waaruit bestaat die dan, en hoe kan de mens die bereiken?
[12] Die bestaat daaruit, dat de volmaakte mens, goed wetend dat hij nu als een
machtig heer van de hele natuur zonder zonde kan doen wat hij maar wil, toch zijn
wilskracht en macht deemoedig en zachtmoedig in toom houdt, en bij alles wat hij
doet en laat uit pure liefde tot God wacht tot hij rechtstreeks van God daarvoor een
opdracht krijgt, -wat juist voor de volmaakte heer van de natuur ook nog een heel
moeilijke opgave is, omdat hij in zijn volkomen wijsheid altijd beseft dat hij
volgens de in hem zelf wonende wil uit God alleen maar juist kan handelen.
[13] Maar een nog dieper gaande geest beseft ook dat tussen de speciale wil van
God in hem en de meest vrije en eindeloos algemene wil in God nog een groot
onderscheid bestaat, waardoor hij zijn speciale wil helemaal ondergeschikt maakt
aan de algemene goddelijke wil en alleen maar uit eigen kracht iets doet, wanneer
hij direct door de enige, eigen wil in God opdracht daartoe krijgt. Wie dat doet,
heeft in zichzelf de meest innerlijke en allerhoogste levensvervolmaking bereikt,
dat is de levensvervolmaking in de derde graad.
[14] Wie die bereikt, is ook volledig één met God en bezit net als God de hoogste
macht en kracht over alles in de hemel en op aarde, en niemand kan hem die ooit
meer ontnemen omdat hij volkomen één is met God.
[15] Maar deze hoogste levensvervolmaking, waarin de aartsengelen zich bevinden,
kan niemand bereiken voordat hij de eerste en tweede graad van
levensvervolmaking bereikt heeft.
[16] Iedere aartsengel heeft de macht al datgene ogenblikkelijk tot stand te brengen,
wat God onbeperkt Zelf tot stand kan brengen; maar toch doet geen aartsengel iets
helemaal uit zichzelf, maar pas wanneer hij daarvoor van God Zelfde opdracht
krijgt. Daarom vragen zelfs de hoogste aartsengelen als zij vooral bij de mensen
van deze aarde een bepaald gebrek zien, of God hun wil opdragen dit of dat te
doen.
[17] Kijk naar deze jongeman! Hij bevindt zich geheel in de derde graad van
innerlijke levensvervolmaking, en wat hij wil is reeds zo goed als een volbrachte
daad; maar toch doet hij uit zichzelf en voor zichzelf niets, maar alleen wat Ik wil.
Als Ik hem echter zeg: 'Handel nu puur uit jezelf, en naar eigen goeddunken, dan
zal hij ook laten zien wat in hem is en daarnaar handelen.’
[18] De Farizeeën zeiden: 'Dus die jongeman is al gelijk aan een aartsengel; want
Uw innerlijk is immers de volledige zuivere geest van God?'
[19] Ik zei: 'Ja, ja, zalig degene die dat in zijn hart gelooft!'
156 Over het klooster en kluizenaarsleven
Het doel van verleidingen
[1] De Farizeeën zeiden: 'Heer en meester! We hebben nu uit uw waarlijk
goddelijke mond de moeilijkheden bij het bereiken van de innerlijke
levensvervolmaking, maar ook de oneindige voordelen daarvan gehoord. De
moeilijkheden hebben ons niet de moed ontnomen, om alles te doen wat u ons maar
ooit zult voorschrijven. Als wij ons ook onder de grootste pijn lichamelijk moeten
verminken, dan zijn wij ook daartoe in volle ernst bereid!’
[2] Ik zei: 'O, dat zou de grootse dwaasheid zijn; want wie een vijand waarachtig
wil overwinnen, moet zich in het open veld tegenover hem opstellen en zich niet
achter allerlei verdedigingswerken verschansen. Want als de vijand de schansen
ziet, ziet hij weliswaar enige tijd af van een openlijke aanval, omdat hij beseft dat
hij zo niet met zijn kracht tegen de goed verschanste tegenstander is opgewassen;
maar hij omsingelt de goed verschanste tegenstander en laat dan van alle kanten
versterking komen. Als de vijand zich dan sterk genoeg voelt, valt hij de nog altijd
goed verschanste tegenstander aan en overwint hem moeiteloos.
[3] Ik stel het geval, dat de vijand de goed verschanste tegenstander toch niets heeft
kunnen doen zolang deze binnen zijn sterke schansen bleef. Maar de tegenstander
zal uit angst voor de sterkere vijand toch niet eeuwig binnen zijn sterke schansen
kunnen blijven. Hij zal die uiteindelijk toch een keer moeten verlaten en in het open
veld moeten komen. Hoe zal het hem dan vergaan, als de vijand, die ergens
heimelijk loert, hem aanvalt? Ik zeg jullie: deze tweede openlijke strijd zal dan veel
moeilijker voor hem worden dan wanneer hij de vijand meteen de eerste keer
openlijk had aangevallen!
[4] De mens kan zich op de wereld weliswaar helemaal van de wereld terugtrekken,
zoals de kluizenaars van de KarmeI en Sion, die geen vrouw aankijken en wier
schamele voeding bestaat uit wortels en allerlei bessen, wilde honing en
johannesbrood. Ook castreren zij zich zelfs terwille van het rijk Gods, omdat zij
dan niet in verzoeking kunnen raken, een gebod van Mozes te overtreden. Daarom
hebben ze geen bezit, geen ouders, geen vrouwen en kinderen, zelfs geen
mannelijkheid. Ze bewonen wilde bergravijnen om niet geprikkeld te worden door
de schoonheid van weelderige aardse velden; ze spreken niet met elkaar, om te
voorkomen dat iemand iets zegt wat hem of zijn buren zou kunnen ergeren.
[5] Onder zulke zeer domme levensomstandigheden, waarbij ze zich van de
werkelijkheid losmaken en zich beschermen tegen de mogelijkheid een zonde te
begaan, houden ze zich natuurlijk wel aan de wetten van Mozes. maar in wiens
belang? Ik zeg jullie: Dat helpt hen niets en de andere mensen ook niet! Want God,
heeft de mens niet verschillende krachten, aanleg en gaven gegeven om die als
kluizenaar in een hutje of grot te laten sluimeren, maar om volgens Gods
geopenbaarde wil werkzaam te zijn en daardoor van nut te zijn voor zichzelf en zijn
naaste.
[6] Daarom heeft God ook nooit tegen de mensen gezegd: 'Vermink en castreer je,
opdat het lichaam van een vrouw je niet prikkelt en jij je onthoudt van hoererij en
echtbreuk!', maar God heeft tegen Adam, toen HIJ hem de vrouw gaf, alleen
gezegd: 'Ga heen, vermenigvuldig je en bevolk de aarde!' En bij Mozes staat: 'Gij
zult geen ontucht en hoererij bedrijven, met de vrouw van uw naaste begeren en
niet echtbreken!’
[7] De mens moet dus in de wereld werkzaam zijn en vrijwillig de kwade
verlokkingen van de wereld weerstaan. Daardoor wordt zijn ziel sterk en zal de
kracht van Gods geest haar doordringen. Maar door als een luiaard door het leven
te gaan, komt niemand ooit tot het ware, eeuwige leven, want dat vereist de grootst
mogelijke en volledige werkzaamheid op de talloze terreinen en gebieden van het
leven.
[8] Zulke mensen zondigen weliswaar net zo weinig als een steen; maar is dat soms
een verdienste van de steen? Eens zal de ziel echter haar verminkte lichaam moeten
afleggen; wat zal zij dan in het hiernamaals doen in haar algehele zwakte en totale
passiviteit?
[9] Daar zullen dan allerlei soorten beproevingen over haar komen, die haar moeten
aanzetten tot ware werkzaamheid, en deze beproevingen zullen voor de ziel met
haar gaven, die zij hier op aarde reeds had, precies dezelfde zijn als hier, maar
zullen voor de ziel zeker veel sterker zijn dan hier, omdat hetgeen een ziel aan gene
zijde denkt en wil zich daar ook als een werkelijkheid aan haar voordoet.
[10.] Hier heeft zij alleen maar te maken met haar onzichtbare gedachten en Ideeën,
die zij gemakkelijker kan bestrijden en waarvan zij zich ook kan ontdoen; maar
waar gedachten en ideeën zichtbare realiteiten worden zeg eens -hoe zal de zwakke
ziel daar dan haar zelfgeschapen wereld bestrijden? Als bijvoorbeeld hier iemand
alleen al door de gedachte aan de mooie jonge vrouw van de buurman met een
brandende hartstocht vervuld wordt, hoe zal het hem dan vergaan als zijn gedachte
helemaal volgens zijn wens en wil in volle, zij het schijnbare, werkelijkheid voor
hem zal staan?!
[11] Daarom zijn de verleidingen aan gene zijde veel erger dan hier. En wat zal de
ziel kunnen doen om zich uit de harde gevangenschap van haar eigen slechte
hartstochten te bevrijden? Zij zal daar veel meer zelf moeten werken, om zich uit
de verwarring van haar eigen gedachten, ideeën en voorstellingen te bevrijden;
want als zij zelf niet eerst aan het werk gaat, zal zij niet direct geholpen worden
door de erbarming van God of enige andere geest, zoals dat ook reeds hier op aarde
grotendeels het geval is.
[12] Want wie God niet serieus zoekt, maar alleen de lusten van de wereld najaagt,
verliest God, en God zal hem geen teken geven waaruit hij zou kunnen opmaken
hoe diep en hoe ver hij al van God verwijderd is. Pas wanneer hij uit eigen
aandrang en behoefte God weer begint te zoeken, zal God hem ook weer beginnen
te naderen en Zich in zoverre door de zoekende laten vinden, als het de zoekende
waarlijk ernst is God te vinden en te leren kennen.
[13] Daarom is die vrome traagheid nergens goed voor; want die heeft voor Mij
geen levenswaarde!’
157 Waaruit werkelijk berouw en boetedoening bestaan
[1] (De Heer): 'Wie tegen Mij zegt: 'Heer, Heer!', is nog ver van het ware Godsrijk;
wie echter in Mij gelooft en doet wat Ik hem geleerd heb te doen, zal bereiken wat
hem beloofd en getoond is, en zal pas door het handelen in zichzelf ge waar worden
dat de woorden die Ik gesproken heb, geen woorden van een mens, maar waarlijk
goddelijke woorden zijn; want Mijn woorden zijn in zichzelf liefde, licht, kracht en
leven. Mijn woorden zeggen jullie duidelijk wat Mijn wil is. Wie Mijn wil in
zichzelf opneemt en daarnaar handelt, zal in zichzelf het eeuwige leven hebben en
zal verder blijven leven ook al zou hij, als dat mogelijk was, lichamelijk vele
honderden malen sterven.
[2] Als jullie dan zo ernstig van plan zijn om zo snel mogelijk ten minste de eerste
graad van innerlijke levensvervolmaking te bereiken, ga dan naar huis, verdeel
jullie overbodige grote schatten onder de vele armen, en kom dan hierheen en volg
Mij, dan zullen jullie daardoor de voor jullie nog zeer lange, verre weg naar Gods
rijk sterk verkorten! Als jullie Mij volgen, moeten jullie echter net zo eenvoudig
gekleed zijn als Ik en al Mijn echte leerlingen. Je hebt geen stok nodig en in je rok
en mantel geen zakken, maar je hebt alleen een gewillig en open hart nodig, voor al
het andere zal de Vader in de hemel wel zorgen!’
[3] Bij dit advies begonnen de twee Farizeeën en ook de twee levieten opmerkelijk
zuur te kijken, en de ene Farizeeër zei: 'Heer en meester, ik zie wel in dat u heel
juist en waar gesproken heeft; maar bedenk toch dat we vrouwen kinderen hebben,
waar we eerst een bepaalde regeling voor moeten treffen en die we van het
hoogstnodige moeten voorzien! Zodra we dat zo vlug mogelijk geregeld hebben,
zullen we onze overvloed wel onder de armen verdelen en u dan met een blij hart
volgen.’
[4] Ik zei: 'Zijn jullie vrouwen en kinderen dan beter dan al die weduwen en wezen
die jullie hun hele have en goed hebben afgenomen en in de grootste nood en
ellende hebben gestort? Als die nu iedere dag hard moeten werken om hun karige
brood te verdienen, terwijl jullie vrouwen en kinderen zich in onrechtmatig
verkregen weelde baden en bovendien van hoogmoedigheid niet weten wat ze
moeten doen en verachtelijk in de richting spugen waar een arme weduwe met haar
halfnaakte en door honger uitgeteerde kinderen voor een karig loon werkt en wier
bezittingen jullie je op de meest onrechtvaardige en liefdeloze wijze hebt
toegeëigend, -dan zou het toch niet onrechtvaardig zijn als jullie trotse,
overmoedige vrouwen en kinderen op deze wereld ook eens honger zouden lijden,
en daardoor tot het voor hun ziel zeer weldadige besef zouden komen hoe
aangenaam dat wel was voor de arme weduwen en wezen, naar wie zij zo vaak
gespuugd hebben, en die zij haveloos gepeupel hebben genoemd, dat
ternauwernood waard was door de zon beschenen te worden!
[5] Maar Ik wil niet dat jullie je op een of andere wijze door Mij genoodzaakt
voelen om dat te doen; want jullie wil is net zo vrij als de Mijne; maar omdat jullie
Mij om raad gevraagd hebben wat je moest doen om je innerlijke
levensvervolmaking sneller te bereiken, heb Ik jullie ook een volkomen juiste en
waarachtige raad gegeven.
[6] Ik heb jullie immers al van tevoren gezegd dat een belofte geven veel
gemakkelijker is dan het houden daarvan. En Ik voeg er nog aan toe: Wie terwille
van Mijn naam niet huis, akker, vrouwen kind kan verlaten, is Mij ook nog lang
niet waard; en wie zijn handen aan de ploeg van Gods rijk legt, maar daarbij nog
omkijkt naar de dingen van de wereld, is nog lang niet geschikt voor het rijk van
God! Dat weten jullie nu; doe wat je wilt!'’
[7] De Farizeeër zei: 'Maar, heer en meester, kijk nu eens, Lazarus die een echte
vriend van U is en ook Nikodemus en Jozef van Arimatea, zij zijn zeker nog veel
rijkere mensen dan wij! Waarom vraagt u van hen dan niet wat u van ons verlangt?'
[8] Ik zei: 'Tussen hun en jullie bezittingen is een groot en hemelsbreed verschil!
Hun goederen zijn een volkomen rechtvaardig bezit. Het zijn rechtvaardige
bezittingen van hun stam, en de waarlijk koninklijk grote schatten die zij bevatten
zijn het resultaat van ware en toch heel onzelfzuchtige vlijt, en van zegen uit de
hemel. Tevens zijn de drie genoemden nu vrijwel de enige ondersteuners van de
vele duizenden die door jullie goddeloze handelingen en gedragingen arm en
ellendig geworden zijn. Zij zijn dus nog de echte zaakwaarnemers van God op
aarde over de hun toevertrouwde aardse goederen, en zij zien hun goederen ook
niet anders dan als wat ze zijn, een geschenk van boven, dat zij ter verzorging van
de vele armen moeten beheren en onderhouden.
[9] Is dat soms ook met jullie bij elkaar geroofde goederen het geval? Zulke
mensen zouden zelfs nog veel meer moeten bezitten, en dat zou ook op de meest
rechtvaardige en God welgevallige manier mogelijk zijn, als jullie hun niet door
allerlei list en bedrog en ook met geweld ruim de helft hadden afgenomen. Jullie
hebben jezelf daarmee vetgemest, en zij moesten menige arme daardoor kariger
bedelen. Was dat soms ook een God welgevallige handeling van jullie, en kon God
ooit die bezittingen van jullie zegenen? Ja, de zegen van de hel rust erop, maar
Gods zegen beslist niet; want als Gods zegen daarop zou rusten, zou Ik jullie dat
wel het best kunnen meedelen!
[10] Vergelijkje daarom alsjeblieft niet met deze drie en ook niet met die hoge
Romeinen daar, die ook zeer rijk zijn, maar hun rijkdom is gerechtvaardigd! En ook
zij zijn weldoeners voor vele duizenden en zij hebben een overvloed aan zegen van
boven, hoewel zij heidenen zijn; maar zij staan als zodanig God onnoemelijk nader
dan jullie als joden.
[11] Over zulke werelds rijke mensen zoals jullie zijn, zeg Ik in Mijn volle
goddelijke macht en kracht tegen jullie hetzelfde als wat Ik tegen een rijk man
gezegd heb, die erg op jullie leek: Gemakkelijker gaat een kameel door het oog van
een naald dan dat zo'n rijke Gods rijk binnengaat! Hebben jullie dat nu gehoord?'
[12] Toen zeiden de Farizeeën: 'O heer en meester, wij beseffen nu maar al te goed
de waarheid van uw woorden, en we hebben bij onszelf ook reeds volledig besloten
uw raad precies op te volgen; maar wij vragen u, om ons daarvoor de nodige kracht
en de ware moed te geven! Want nu pas beginnen wij goed te beseffen, hoe
moeilijk het is voor een ziel die eenmaal door de kracht van de hel gegrepen werd,
zich uit haar macht te bevrijden. Als u, o almachtige heer en meester, een
gevangene niet helpt, dan blijft hij voor eeuwig gevangen! ,
[13] Ik zei: 'Ja zeker, dat hebben jullie goed gezegd; daarom moeten jullie iedere
onrechtvaardige penning aan degene vergoeden die je daarvoor bedrogen hebt!
Want als je dat niet doet, kun je niet binnengaan in het rijk van God, en net als
jullie kan ook niemand anders dat.
[14] Maar omdat jullie aan heel veel van degenen die je bedrogen hebt, de hun
toegebrachte schade onmogelijk meer kunt vergoeden, kun je alles watje hebt met
goede wil en met een goed hart onder de armen verdelen, en wees daarbij niet bang
voor de wereld, dan zullen jullie je vele zonden kwijtgescholden worden, en dan
mogen jullie komen en Mij volgen! Waar Ik zal zijn, zullen jullie heel gemakkelijk
te weten komen, als het jullie ernst is om Mij te volgen. Het zal jullie wel veel strijd
kosten; maar wie rechtvaardig en verstandig strijdt, overwint ook zeker, en een
zekere overwinning is toch ook altijd de strijd waard.
[15] Nu heb Ik jullie alles gezegd wat jullie te doen staat, en je kunt je nooit
verontschuldigen met te zeggen dat je het niet wist. Vanaf nu komt het op jullie wil
en jullie wijsheid aan.’
158 Over de juiste wijsheid en voorzichtigheid
[1] Een Farizeeër zei: 'Heer en meester, wij mogen bij de verdeling van onze
schatten onder de armen dus wel, zoals u zegt, de juiste wijsheid en voorzichtigheid
gebruiken?'
[2] Ik zei: 'Wat Ik eenmaal gezegd heb, is voor de eeuwigheid gezegd; want deze
hele zichtbare hemel en deze aarde zullen vergaan, maar Mijn woorden eeuwig
nooit.
[3] Ook al zou iemand iets buitengewoon goeds doen, maar op een domme manier,
dan heeft die daad geen waarde, omdat het goede daardoor niet bereikt wordt. Als
iemand iets goeds voor zijn naaste wil doen, moet hij dat niet ruchtbaar maken en
zich daarvoor niet openlijk laten loven en prijzen, maar dat moet hij zodanig
geheim houden, dat zijn rechterhand vrijwel niet weet wat zijn linker doet, dan zal
God, die ook het meest verborgene ziet, dat werk met Zijn zegen belonen!
[4] Zou het verstandig zijn als jullie je schatten aan de tempel zouden geven om ze
onder de armen te laten verdelen? De tempel zou jullie daarvoor wel in het
openbaar voor iedereen zalig prijzen, maar de armen zouden daar echt niet mee
geholpen zijn!
[5] Zoek echter een rechtvaardig tussenpersoon, dat is voor jullie de beste manier;
jullie namen blijven onbekend, jullie ontlopen de lof en eer van de wereld, en de
armen zijn het best geholpen! Want het is beter bij een rechtvaardig tussenpersoon
een voorziening in het leven te roepen voor veel armen, voor het juiste doel, in de
juiste maat en naar de juiste behoefte, dan een arme in één keer veel geld in handen
te geven; want dat zou de arme, reeds zeer deemoedig geworden mens heel
gemakkelijk hoogmoedig maken en zijn geduldige en aan God gewijde ziel
bederven.
[6] Maar zo'n tussenpersoon kunnen jullie heel gemakkelijk vinden. Ik kan jullie er
hier wel vijf aanwijzen. Neem bijvoorbeeld Nikodemus of Jozef van Arimatea, of
vriend Lazarus of de waard uit het dal van Beneden-Bethanië of de naast hem
staande waard van de grote herberg aan de heerbaan bij Bethlehem.
[7] En zo heb Ik jullie nu ook deze weg gewezen; mocht jullie familie het krap
krijgen, dan zouden ook zij het best bij hen een noodzakelijk en Mijzelf
welgevallig onderdak voor lichaam en ziel vinden.'
[8] De Farizeeën zeiden: 'Heer en meester, wij danken u dat u ons ook deze raad
hebt gegeven! Vandaag nog ten dele, maar heel zeker op de eerste dag na de sabbat
zal hij uitgevoerd worden! O, door deze raad van u is ons een zware steen van het
hart gevallen! Ja, nu is het voor ons niet moeilijk om alles uit te voeren!
[9] Wat denkt u ervan, heer en meester, als wij ieder van de genoemde vrienden een
deel van onze schatten geven, zodat één persoon niet te zwaar belast wordt met het
werk voor de armen?'
[10] Ik zei: 'Dat hangt nu van jullie af; het één is even goed als het ander!'
[11] Daarmee waren de beide nu helemaal bekeerde Farizeeën volledig tevreden,
zij gingen naar de vijf die genoemd waren en pleegden overleg met hen.
[12] Toen kwamen ook de beide Levieten naar Mij toe en zeiden: 'Heer en meester,
wat zullen wij nu doen? Ons vermogen is nog klein, en wat wij bezitten hebben we
geërfd en is zodoende een rechtmatig bezit. Maar als ook wij u mogen volgen, dan
zouden ook wij willen doen wat de beide oversten doen.’
[13] Ik zei: 'Dat staat jullie vrij. Maar kijk naar deze eerste leerlingen van Mij, zij
hebben ook een heel rechtmatig bezit thuis en zij hebben vrouw en kinderen, -zij
hebben terwille van Gods rijk alles verlaten en zijn Mij gevolgd! Dat kunnen jullie
ook doen!
[14] Maar Ik zeg jullie tevens: De vogels hebben hun nesten, en de vossen hebben
hun holen; maar Ik, die op deze aarde lichamelijk ook een mensenzoon ben, heb
niet zoveel in eigen bezit dat ik daarop Mijn hoofd zou kunnen neerleggen.’
[15] De beide Levieten zeiden: 'En toch is de hemel Uw troon en deze aarde de
schemel onder Uw voeten!’
[16] Ik zei: 'Dat heeft niet jullie vlees, maar je innerlijke geest je ingegeven! Blijf in
dit besef en heb geduld, dan zullen jullie gemakkelijk de innerlijke vervolmaking
van het leven bereiken! Gaan jullie dus ook maar, en pleeg alleen met Lazarus
overleg!’
[17] Die raad volgden de beide levieten dadelijk op en gingen naar Lazarus.
159 Het geestelijk oog van de mannen uit Opper-Egypte
[1] Nikodemus kwam naar Mij toe en zei: 'Heer, ik dank U! Door de volledige
bekering van deze beide oversten ben ik een grote angst kwijtgeraakt; want juist
hen vreesde ik het meest.’
[2] Ik zei: 'Laten wij daar niet meer over spreken! Ik ga nu wat rusten, waarna Ik
hun ook een teken zal geven; pas daarna zullen zij vast in Mij gaan geloven.
Overleg nu met elkaar!’
[3] Toen ging Ik de hut in en rustte wat uit.
[4] Ik bleef een klein halfuur in de hut rusten, maar gaf Petrus, Jacobus en
Johannes, die bij Mij in de hut waren, opdracht om naar de zeven Egyptenaren te
gaan en hun de grondslagen van het evangelie mee te delen, en om hen voor te
bereiden op een teken dat Ik zou gaan doen.
[5] De drie leerlingen deden dat en werden door de zeven Egyptenaren goed
ontvangen. Petrus verwonderde zich echter uitermate, toen hij ontdekte dat vooral
de leider over al Mijn leringen en daden en zelfs over Mijnjeugd veel meer wist dan
hijzelf Jacobus en Johannes, die het meest van Mijn jeugd afwisten omdat zij met
Mij opgegroeid waren, waren heel verbaasd en moesten de Egyptenaar het volste
recht laten wedervaren.
[6] Petrus dacht echter heimelijk bij zichzelf: 'Daar heeft de Heer ons weer eens
goed in laten lopen! Die moeten wij het evangelie bijbrengen, -en zij kennen het
zonder meer beter dan wij drieën bij elkaar! Waarom heeft de Heer ons dat
aangedaan?'
[7] De man uit Opper-Egypte merkte bij zichzelf wel wat Petrus dacht, en zei
daarom: 'Waarom vraag je je toch af, waarom de Heer jullie naar ons toe heeft
gestuurd, terwijl wij Zijn leer toch al beter kenden en begrepen dan jullie? O kijk,
beste broeders, de Heer wist, en wel heel duidelijk, dat jullie één en ander
begonnen te vergeten, en juist daarom heeft Hij jullie voor een gesprek van een half
uur naar ons toegestuurd, om bij ons het weinige dat je verloren hebt, weer terug te
krijgen!
[8] Dat staat immers ook in jullie boeken geschreven, en wel zo: 'Zij die met de
Heer zijn, hebben veel verloren. Maar dan komen er vreemdelingen uit verre
landen en geven de kinderen de verloren parels en edelstenen van onschatbare
waarde terug. En de Heer is daarom ook heel vriendelijk tegen de vreemdelingen
en neemt hen op in de woningen van Zijn kinderen.’
[9] Zie, beste broeders, ook dit heel onbeduidend schijnende voorval heeft de Heer
reeds lang voorzien, en omdat alles wat de profeten over Hem gezegd hebben
vervuld moet worden van het kleinste tot het grootste, kon en mocht ook deze
kleine voorspelling niet onvervuld blijven.’
[10] Toen zei Petrus: 'O beste vriend, zeg me toch eens hoe je dat allemaal zo heel
precies te weten kon komen!’
[11] De man uit Opper-Egypte zei: ' Als je geest en je ziel één zullen zijn, -wat
jullie allen als Zijn uitverkorenen weldra kunnen verwachten dan zul je dat wel heel
duidelijk inzien; maar de ziel die nog vast met haar lichaam verbonden is, kan dat
niet inzien en begrijpen.
[12] Ik weet echter niet alleen wat in jullie boeken geschreven staat, maar ik ken
ook de oude geschriften van de Egyptenaren, de Parzen, de Geberen, de Indiërs,
Chinezen en de geschriften van de oude Meduhed bij de Ihyponezen*.
(*Ihyponezen:Japanners.) Kortom, wat er op deze aarde van de noordpool tot de
zuidpool te vinden is, is mij even goed bekend als aan jullie je vissershut thuis in de
buurt van de stad Kafarnaüm, waar de Heer al zoveel tekenen verricht heeft, -en
waar toch heel weinigen in Hem geloven, omdat het blinde handelaars, makelaars
en geldwoekeraars zijn. Wat deze aarde draagt en bevat, is mij dus welbekend;
maar verder dan de aarde zie ik nog weinig.
[13] Ik kan wel de vaste en de dwaalsterren van elkaar onderscheiden, en ik kan de
loop en de stand van de laatste berekenen, omdat ik al in mijn vroege jeugd de
landmeetkunst van het oude Egypte meester was; ik heb in mijzelf ook een
vermoeden, dat de dwaalsterren werelden zijn die op deze aarde lijken; maar ik kon
tot nu toe nog niet in mijn geest tot hen doordringen. Maar de Heer zal mij hier ook
die gave nog geven, wat mij overgelukkig zal maken.
[14] Jullie hebben daarover van de Heer door Zijn woord al de hoogste en
werkelijk volmaaktste uitleg en leringen gekregen. Dat is mij ook bekend en
daarom ontbreekt er ook niets aan mijn kennis van de sterrenhemel in deze nieuwe
tijd; maar ik zou dat alles ook in mijn geest als met eigen ogen net zo willen zien,
als ik de hele aarde kan zien. Dat zal mij en ook mijn zes metgezellen hier ten deel
vallen. Dan, dan, vriend, zal ik pas helemaal volkomen zijn; want pas dan zal ik de
eeuwige grootheid van de Heer steeds beter gaan begrijpen.’
160 Geloven en schouwen
De geestelijke ontwikkelingsgang van de man uit Opper-Egypte
[1] Petrus zei: 'Ja, vriend, als je weet wat wij weten, wat wil je dan nog meer? Is
dan 'vast en onwrikbaar geloven' niet hetzelfde als 'schouwen in de geest'?'
[2] De man uit Opper-Egypte zei: 'Daarmee heb je ten dele wel gelijk, maar toch
niet helemaal! Het vaste en onwrikbare geloof van de ziel wekt in de mens wel een
volledig streven en een hoopvol vertrouwen, dat hij hetgeen hij gelooft ook eens
werkelijk kan en zal schouwen; als het geloof in kracht en vastheid toeneemt, groeit
echter ook de begeerte en het verlangen om het geloofde ook eenmaal in zijn
volheid te schouwen en er daardoor ten volle deel aan te hebben. En kijk, vriend, zo
staat het geestelijk schouwen welonbeschrijflijk veel hoger dan het pure geloof;
want het geestelijk waarnemen is immers de eeuwige kroon van het geloof!’
[3] Petrus zei: 'Ja, daar heb je wel helemaal gelijk in; maar de Heer is nu eenmaal
niet erg vrijgevig met de gave van het schouwen. Zo nu en dan heeft Hij ons enkele
ogenblikken het geestelijk zien toegestaan; maar van een blijven van dit
zaligmakende vermogen van de ziel was tot nu toe nog geen sprake.'
[4] De man uit Opper-Egypte zei: 'Wel, dat bedoel ik ook! Hij heeft het jullie echter
al meermalen beloofd. Dat vermogen zullen jullie ook pas krijgen, wanneer je in de
geest volkomen uit Hem wordt wedergeboren. En dan moeten we als mensen, die
nog in het vlees zijn, ook niet denken dat we niets anders te doen hebben dan alleen
maar de wonderen van Zijn oneindige scheppingen te aanschouwen; want we
hebben hier op deze aarde uit liefde tot Hem en uit liefde tot de naaste nog heel wat
plichten te vervullen, en dat betekent niet alleen schouwen. Maar de mens moet
zich ook zo nu en dan een sabbatsrust gunnen, en dan kan en moet hij schouwen, of
zich althans oefenen in het innerlijk geestelijk waarnemen. Het blijvende volledige
schouwen krijgt de mens pas na het afleggen van het lichaam. - Denk je ook niet?'
[5] Petrus zei: 'Nu zeker, maar ik vraag me verwonderd af, hoe jij in jullie wildernis
tot die innerlijke, ware levenswijsheid bent gekomen! Wie was je leraar?'
[6] De man uit Opper-Egypte zei: 'Merendeels ikzelf door mijn rusteloze zoeken en
onderzoeken! Maar mijn vader was landmeter in Memphis, Thebe en Diathira, en
die kunst heb ik van hem geleerd. Toen ik die kunst volledig onder de knie had,
begon hij mij in de grote, verborgen geheimen van de tempel in Ja bu sim bil in te
wijden; maar hij stierf nog voor ik in alles was ingewijd.
[7] Zijn dood was voor mij een verlies van duizend levens. Ik trok daarom met mijn
metgezellen zo ver als maar mogelijk was Nijl opwaarts. Daar vonden wij grotten,
die ons voldoende beschutting gaven tegen de gloeiende zonnestralen. De grotten
lagen dicht bij de Nijl, die met duizend watervallen tussen de machtige rotswanden
doorkronkelt. Verder dan tot daar kon je langs de rivier niet meer gaan, tenzij wij
veel verder naar beneden naar rechts zouden zijn afgebogen de grote woestijn in en
dan de weg van de Nubiërs hadden gevolgd; maar zonder water zouden wij daar,
samen met de geiten die we hadden meegenomen, al gauw versmacht zijn. Kortom,
bij de grotten vonden we nog een laatste plaatsje waar wat gras groeide en onze
dieren voldoende voedsel vonden. En zo besloten wij om daar met onze kleine
gezinnen te blijven.
[8] Toen ik de eerste nacht, mij in de bescherming van de grote God aanbevelend,
in de grot overnachtte, verscheen in mijn droom mijn gestorven vader, en leerde
mij wat ik moest doen, en hoe ik mij moest gedragen om daar verder te kunnen
leven. Hij vertelde mij ook, dat er in die omgeving veel roofdieren, leeuwen,
panters en zelfs reusachtig grote arenden waren, en hij leerde mij hoe ik
ongewapend, alleen door het vaste vertrouwen op de grote God en door een vaste,
volledig onverschrokken wil, heer over al die dieren kon worden.
[9] Toen ik 's morgens ontwaakte en uit de grot naar buiten stapte, kwam er ook al
een geweldige leeuw heel behaaglijk naar de grot toe, die vermoedelijk zijn woning
was. Toen hij mij zag stond hij stil en begon geweldig met zijn staart te slaan. Ik
kwam hem met mijn onverschrokken, vaste wil tegemoet en beval hem, terwijl ik
hem vast aankeek, om deze omgeving voor altijd te verlaten. En zie, de leeuw
keerde zich om en verdween ergens in de woestijn! Datzelfde gebeurde al gauw
daarna met twee panters, en op dezelfde dag met een reuzenarend die een oogje op
onze grazende geiten had.
[10] Ik had me er dus reeds op die eerste dag van overtuigd, wat een mens, in
waarachtig vertrouwen op de enig ware, grote God en door zijn onverschrokken
vaste wil, allemaal kan doen. Ik ging 's avonds voor de grot staan, vertrouwde alles
toe aan de bescherming van de almachtige grote God en beval de hele natuur, ons
met rust te laten. Dat gebeurde dan ook.'
161 De innerlijke openbaring van de man uit Opper-Egypte
[1] (De man uit Opper-Egypte): "s Nachts kwam mijn vader opnieuw bij mij en zei
dat ik goed gehandeld had, maar maakte mij tegelijkertijd met de wil van God
bekend, en raadde mij dringend aan, die strikt op te volgen en tot mijn wil te
maken; daardoor zou ik dan volledig zeggenschap hebben over de natuur en haar
elementen, zoals ook de eerste mensen dat hadden, toen de aarde nog veel
gevaarlijker was.
[2] Toen wij 's morgens weer ontwaakten, vertelde ik iedereen mijn droom en
spoorde allen dringend aan, de grote God ernstig te danken voor Zijn bescherming,
maar Hem ook vurig te smeken om deze nooit aan ons te onttrekken. Dat deden wij
en daarop maakte ik allen bekend met Gods wil, die mij in mijn droom door de
geest van mijn vader onthuld was, en ik spoorde allen aan, deze met de grootste
liefde, achting en dankbaarheid voor God heel precies op te volgen.
[3] Allen beloofden mij dat, en kijk, toen werd het plotseling heel licht in onze grot,
die zelfs overdag erg donker was, en wij zagen daarin nog meer gangen, die wij
moedig onderzochten en waarbij wij nog andere grotten vonden, die verder
stroomopwaarts meer of minder gemakkelijke uitgangen hadden! En zo vonden wij
een aantal goede woningen, die later door mijn metgezellen bewoond werden. In
deze grotten vonden wij ook enkele zuivere naftabronnen. Wij schepten de olie in
de lampen die we meegebracht hadden, waarmee we toen onze natuurlijke
woningen heel goed konden verlichten. Wij beseften allemaal, dat deze vondst een
heel bijzondere genade van boven was, en dankten de grote God daar dan ook heel
innig voor .
[4] Toen we Hem onze dank betuigd hadden, vernamen we een heldere stem, die in
goed verstaanbare woorden als volgt tegen ons sprak: 'Doe allen Mijn wil die aan
jullie geopenbaard is, dan zullen alle dieren van deze wildernis jullie volgens je wil
dienen! Maar jullie mogen alleen maar van hen verlangen wat jullie als voedsel
voor je lichaam nodig hebben; daarom moeten jullie voor jezelf ook geen voorraad
aanleggen!
[5] In de middelste grot zul je een grote hoeveelheid zout vinden; gebruik dit om de
vissen te zouten die de arenden voor jullie uit de Nijl zullen halen! Leg deze op
stenen platen die sterk door de zon verhit zijn en eet ze dan! Bij de uitgang van de
eerste grot bevindt zich onder een grijswitte steen een bron die fris water geeft; sla
de vrij zachte steen stuk, dan zullen jullie meteen een behoorlijke hoeveelheid goed
drinkwater krijgen! Achtervolg geen leeuwen en panters of andere dieren uit deze
streek, dan zullen zij jullie dienen, wanneer je hun dienst nodig hebt!'
[6] Toen verstomde de stem; wij dankten God nogmaals voor de openbaring, en
beseften daardoor ook dat het werkelijk Gods wil was dat wij deze streek als
woonplaats gekozen hadden.
[7] Dit alles had een geweldige invloed op mijn hart en gemoed, omdat alles wat
mij geopenbaard was metterdaad bevestigd werd. Daarop begon ik verder te
zoeken, kreeg een innerlijk woord en handelde volgens hetgeen ik in mijzelf
gehoord had. Het meeste lukte mij, alleen wanneer zo nu en dan enige twijfel over
het welslagen in mij opkwam, lukte het niet, en ik moest mij dan volledig ontdoen
van de geringste twijfel, waarna mij dan alles dermate lukte, dat ik verder aan geen
twijfel meer kon denken, en ik ontwaarde binnen enkele jaren datgene in mij wat de
geest van Henoch voorheen tegen de Farizeeën gezegd heeft. Want waarheen ik mij
in gedachten ook maar verplaatste op de hele aarde, daar was ik dan al meteen
aanwezig met mijn ogen, oren, mond, neus, handen en voeten.
[8] Mijn metgezellen - op één na - hebben het weliswaar nog niet zo ver gebracht;
maar zij zijn allen heel goed op weg, en ik heb hen dan ook mee hierheen genomen,
opdat zij hier het allerhoogste zullen horen, en de grote God, naar wie ik hen in de
geest geleid heb, hier in de persoon van een aan ons gelijk mens kunnen zien en
horen. Zij zijn daarom ook nu, net als ik, vol van de grootste vreugde en het
hoogste geluk. -En nu weetje dus door mijn heel korte beschrijving, hoe ik en ook
mijn metgezellen tot onze innerlijke levensvervolmaking gekomen zijn.
[9] Jullie hebben het hier echter, als ware kinderen van de Heer, gemakkelijker;
maar wij zijn vreemdelingen, en moeten meer doen om door God de Heer ook als
kind aangenomen te worden. - Ben je met mijn beschrijving tevreden?'
[10] Petrus zei: 'Meer dan tevreden, en het verheugt me,dat de Heer Zich ook in
verre landen aan die mensen openbaart die Hem oprecht zoeken, Hem liefhebben
en zich geheel aan Hem toevertrouwen.
[11] Maar daar komt Hij al de hut uit, om vanwege de beide bekeerde Farizeeën
een teken te doen. Laten we daarom nu weer geheel hart, oog en oor zijn!'
[12] Toen ging Ik naar Petrus en zei: 'Wel, Simon Juda, hoe hebben jullie bij deze
vreemdelingen Mijn opdracht vervuld?'
[13] Petrus zei: 'Heer, U heeft wel geweten dat deze vreemdelingen ons, en niet
omgekeerd, Uw evangelie zouden prediken, en U heeft ons naar hen toegezonden,
opdat zij ons zouden vertellen wat ons helaas nog ontbrak, omdat wij reeds het een
en ander van Uw lessen en daden vergeten waren. Wij danken U, o Heer, daar ook
voor; want wij hebben van deze vrienden nu echt veel opgestoken!’
[14] Ik zei: 'Dan is het zo ook goed, en daarom zullen we nu nog een teken ter
bekrachtiging van het geloof van deze vier tempeldienaren doen. Ga hun zeggen,
dat ze hierheen komen!’
162 Abraham verschijnt aan de tempeldienaren
[1] Petrus bracht Mijn opdracht aan de tempeldienaren over, die daarop snel naar
Mij toekwamen en zeiden: 'Heer, u heeft ons reeds de grootste bewijzen geleverd,
zodat we nu niet de minste twijfel meer hebben over wat en wie u bent, en wij
verlangen daarom geen teken meer van U; maar als u er toch een wilt doen, dan
zullen wij u zeker uit de diepste grond van ons hart dankbaar zijn!'
[2] Ik zei: 'Jullie zien nu wel min of meer in dat Ik de beloofde Messias ben, en dat
er na Mij geen andere meer zal komen; maar jullie zien nog niet in, dat de Messias
niemand anders is dan dezelfde Jehova die op de berg Sinaï aan Mozes de wetten
gaf, en daarom op de laatste feestdag in de tempel terecht van Zichzelf kon zeggen:
'Eerder dan Abraham was Ik!', waarvoor jullie Mij dan ook wilden stenigen. Opdat
jullie dat zullen inzien, ervaren en daarna ook vast geloven, zal Ik voor jullie een
bijzonder teken doen. Let dus allemaal goed op wat er gaat gebeuren!
[3] Omdat Ik ook Heer van de geestenwereld ben, wil Ik nu dat Mijn Abraham hier
verschijnt, en tegenover jullie van Mij getuigt; als hij er is, kunnen jullie zelf met
hem spreken!'
[4] Daarop daalde een lichte wolk op de heuvel neer, en uit de wolk trad Abraham
tevoorschijn, boog diep voor Mij en zei: 'Hoe buitengewoon en hoe lang heb ik mij
al verheugd op de dag van Uw verschijnen en mijn vreugde overschrijdt nu alle
grenzen omdat ik Uw dag op aarde heb gezien! Maar hoe zeer ik mij ook over U
verheug, o Heer Jehova Zebaoth, zo weinig reden heb ik om mij over mijn
nakomelingen te verheugen! Waarlijk, de nakomelingen van Hagar zijn in hun
handelwijze veel beter dan de nakomelingen van Sara!
[5] O Heer, Uw liefde voor dit ontaarde geslacht en Uw geduld daarmee,
overschrijdt alle grenzen van Uw oneindige scheppingen!
[6] Toen ik U eertijds vroeg om de tien steden met Sodom en Gomorra nog te
sparen terwille van de enkele rechtvaardigen, luidde Uw antwoord bitter: U zou hen
wel willen sparen als er zich slechts tien, en tenslotte slechts twee of drie,
volkomen rechtvaardigen bevonden. Omdat ook die er niet waren, op Lot na,
spaarde U de tien steden niet, redde alleen Lot en al het andere werd door vuur
vernietigd.
[7] Als ik nu deze nakomelingen van mij zie, d.an is er op het drievoudige aantal
van de toenmalige inwoners van de hen steden nauwelijks één rechtvaardige, en U,
o Heer, spaart nog dit geslacht van hoereerders en echtbrekers! Voor Uw
onbegrensde liefde en grote geduld vervolgen de ellendigen U en zijn bezield door
het kwade waandenkbeeld om U zelfs te doden.
[8] O Heer, laat Uw te grote geduld toch eens varen! O Heer, ik wachtte lang op
Izaak; alleen Uw kracht verwekte hem in het lichaam van Sara. Toen hij al een
flinke jongen was geworden, verlangde U, om mijn geloof en gehoorzaamheid te
testen, dat ik hem aan U zou offeren. Ik onderwierp mij aan Uw wil; maar Uzelf
hield mij tegen om het opgedragen werk geheel ten uitvoer te brengen, bezorgde
mij een geitenbok, die ik in Izaaks plaats moest offeren, en gaf mij Izaak terug. O,
wat deed dat mijn hart goed!
[9] Maar het zou beter geweest zijn dat ik in plaats van de bok toch Izaak geofferd
had, zodat er uit hem geen geslacht was voortgekomen, dat reeds aan de voet van
de Sinaï in Uw heilige aanwezigheid een gouden kalf begon te aanbidden, en dat nu
slechter is geworden dan de meest duistere heidenen en andere kinderen van de
wereld, die door de slang verwekt zijn door de grote hoererij van Babel. O Heer,
strek eenmaal Uw rechterhand uit en verdelg Uw vijanden!'
[10] Deze woorden sprak de geest van Abraham met zeer ernstige stem en grote
nadruk.
[11] Maar Ik zei tegen hem: 'Je weet dat Ik de mensen voortaan niet meer door
Mijn ijver, maar alleen door zichzelf wil laten richten, terwille van de enkele
rechtvaardigen die nog niet voor de mammon van deze wereld hun knieën hebben
gebogen. Daarom laten wij de wereld, die uit vrije wil stom en blind is, nu haar
eigen weg gaan en het gericht voltrekken, dat zij zelf heeft veroorzaakt en dat tot
haar ondergang leidt.
[12] Maar Mijn ware kinderen wil Ikzelf langs de wegen van het licht en de paden
van het leven leiden. Wat te redden is, zal nu ook gered worden; wie zich echter
niet wil laten redden en niet vrij wil worden van het zelfveroorzaakte gericht en de
dood, zal ook oogsten wat hij wil!
[13] Wil iemand de vrijheid en daarmee het eeuwige leven, dan zal hij dat ook
vinden; wil iemand echter het gericht en de dood, dan zal ook dat zijn deel zijn!
Want van nu af aan zal geen jood meer kunnen zeggen: 'Ik zou ook wel de wegen
van het licht zijn gegaan als ik daar iets over had geweten! ' Ik heb overal Zelf
geleerd en gewerkt, en vandaag nog zal Ik zeventig leerlingen uitzenden, die Mijn
leer naar alle einden van het gehele oude joodse rijk zullen uitdragen en
verkondigen aan heidenen en joden, en binnen een jaar zullen in Mijn naam Mijn
oudste en eerste leerlingen dit evangelie in de hele wereld uitdragen. Heil aan ieder
die het zal aannemen en zijn leven daarnaar zal richten!'
[14] Hierop boog de geest van Abraham weer diep voor Mij, dankte Mij en
verdween.
[15] Toen zeiden de beide Farizeeën: 'Heer, heer en meester van eeuwigheid, dat
was een groot teken; ons dunkt: als ook de andere Farizeeën dat gezien zouden
hebben, zouden ze zeker ook gelovig worden, evenals wij. Waarom verricht U toch
voor hen niet zo'n teken?'
[16] Ik zei: 'Omdat juist Ik het allerbeste weet wat zij van zo'n teken zouden
zeggen! Jullie vieren zijn nu wel de laatsten die uit de tempel nog te redden waren;
met alle anderen wordt het niets meer! Ondanks dat zal Ik echter nog meermalen in
de tempel onderrichten en ook tekenen doen; jullie kunnen je er dan zelf van
overtuigen wat voor indruk dat op de tempeldienaren zal maken. Ja, er zullen nog
veel mensen in Mij gaan geloven, maar deze hoge heren van de tempel zullen dat in
deze wereld nooit!'
163 Mozes en Elia vermanen de pasbekeerde Farizeeën
[1] (De Heer): 'Let echter nu nog verder op! Om jullie volledig gerust te stellen,
zullen er nog meer getuigen van gene zijde komen, en jullie vertellen dat Ik in de
eerste plaats de beloofde Messias voor de joden ben en door hen ook voor alle
mensen van deze aarde! Kies nu maar zelf, wie je zien en spreken wilt!’
[2] De beiden zeiden: 'Heer, nu U dat eenmaal zo wilt, laat ons dan Mozes en Elia
zien; want die twee waren beslist wel Uw grootste profeten!’
[3] Ik zei: 'Zeker! Omdat jullie hen gekozen hebben, wil Ik ook dat zij komen!’
[4] Toen Ik dat gezegd had, leek het alsof er een bliksem uit de heldere hemel
insloeg, en de beide getuigen stonden met ernstige gezichten voor de Farizeeën,
bogen diep voor Mij en Mozes wees met zijn rechterhand en met vurige blikken
naar Elia en zei met donderende stem: 'Kennen jullie hem?'
[5] Toen schrokken de beide Farizeeën ontzettend en konden Mozes van angst geen
antwoord geven; want zij herkenden in Elia maar al te snel Johannes de doper, aan
wiens gevangenneming en onthoofding zij zelf het meest hadden bijgedragen.
[6] Maar Elia zei: 'Nu de scherpe bijl aan jullie wortel is gelegd, zien jullie pas dat
het gericht voor de deur staat. Het was voor jullie de hoogste tijd om je te bekeren,
en omdat de Heer, de Almachtige, jullie Zelf genadig was, vergeef ook ik jullie de
aan mij begane misdaad. Maar duizendvoudig wee voor degenen die hun kwade
handen ook aan het lichaam van de Heer zullen slaan! Het gericht en de vloek staan
al op hun voorhoofd geschreven.’
[7] Toen vatte de ene Farizeeër iets meer moed en zei met bevende stem: 'O grote
profeet, wie had ooit vermoed dat in u de geest van Elia verborgen was?!'
[8] Elia zei: 'Staat er niet geschreven dat Elia eerst zou komen om de weg des
Heren te bereiden? Hebben jullie niet gelezen: 'Zie, een stem van de roepende in de
woestijn -bereid de weg voor de Heer! - Zie! - Ik zend Mijn engel voor U uit om
Uw voetstappen te effenen!'
[9] Als jullie dat wisten, waarom geloofden jullie dan niet? Waarom vervolgden
jullie mij, en waarom vervolgden jullie tot nu toe ook de Heer?'
[10] De Farizeeër zei vol angst: 'O, grote profeet, heb geduld met onze grote
blindheid; want alleen die is de hoofdschuldige van al het kwaad dat door en via
ons begaan is!’
[11] Elia zei: 'Wat de Heer jullie vergeven heeft, zal jullie ook door ons vergeven
worden! Maar pas er wel voor op dat jullie niet opnieuw door een nieuwe
verzoeking verblind worden; want uit een nieuwe afgrond zouden jullie moeilijk
ooit weer naar het licht kunnen komen!'
[12] Daarop verdwenen de beide profeten, en de Farizeeën wendden zich smekend
tot Mij om niet weer zo'n teken te doen; want dit had hen reeds een te grote angst
en vrees aangejaagd.
[13] Ik zei: 'Als dit jullie al zo'n grote angst en vrees heeft aangejaagd, hoe zouden
jullie het dan vinden als Ik jullie al diegenen voor zou stellen die door jullie grote
wraak en vervolgingszucht op de meest ellendige wijze uit deze wereld zijn
geholpen?'
[14] De Farizeeën zeiden: 'O Heer en Meester, doe ons dat alstublieft niet aan; want
dat zou onze dood zijn!'
[15] Ik zei: 'Dat zeker niet, zolang Ik terwille van jullie geloof bij jullie ben; bedenk
echter dat jullie toch nog eens met al die zielen in het grote hiernamaals samen
zullen komen! Wat zullen jullie hun antwoorden, als zij voor Gods troon met
onbeperkte macht rekenschap van jullie eisen?'
[16] De Farizeeën zeiden: 'O Heer en Meester van eeuwigheid, we willen toch
immers in deze wereld nog alles doen wat U ons ook maar zult opdragen; maar laat
ons dan aan gene zijde niet zo ter verantwoording roepen, - want dan zouden wij
geen enkel weerwoord hebben! Geef ons echter in Uw goedheid en ontferming raad
over wat wij nog moeten doen om later in het hiernamaals gevrijwaard te worden
van die angst en die ontzettend pijnlijke kwelling!'
[17] Ik zei: 'Wat jullie moeten doen, heb Ik jullie al gezegd, en jullie zullen
daardoor tot het licht en het leven komen; maar Ik zeg jullie ook, dat het goed voor
jullie is om je geweten nauwkeurig te onderzoeken en zo de omvang van alle
zonden en ondeugden die je begaan hebt, te doorgronden.
[18] Als jullie dat gedaan hebben, hebben jullie ten eerste je zonden beleden, en
zullen jullie er dan ook een terechte afschuw van krijgen en er in je hart waarachtig
berouw over hebben; dan zal het jullie niet moeilijk vallen om doeltreffend het
vaste besluit te nemen geen zonde meer te begaan, en zul je steeds sterker de wens
in je voelen, om iedere schade die je iemand ooit hebt toegebracht met al je kracht
weer goed te maken.Jullie zullen daartoe wel niet volledig in staat zijn, vooral niet
bij hen die zich al in het hiernamaals bevinden; maar dan zal Ik jullie vaste wil
aannemen voor de daad en voor jullie alles goedmaken wat je aan kwaad hebt
aangericht.
[19]Je moet dat wel zeer ernstig ter harte nemen, anders kan jullie gebeuren wat de
profeet Elia tegen je heeft gezegd; want jullie zullen nog heel wat verzoekingen te
doorstaan hebben! Een oud lichaam legt zijn gewoonten niet zo gemakkelijk af als
iemand zich dat bij zijn eerste goede voornemen voorstelt. Jullie zullen weliswaar
met Mij meegaan; maar aan Mijn zijde, zolang Ik nog op deze aarde zal
rondtrekken, zul je evenals Mijn andere leerlingen nog in heel veel verzoekingen
komen, en dan zal ook wel blijken hoe zwak jullie vlees nog is, ook al is de geest in
jullie reeds tamelijk sterk geworden. Daarom is het nu juist zo noodzakelijk alles in
het werk te stellen om je ziel uit de oude gevangenschap van je lichaam te
bevrijden, en dat kan alleen maar als jullie doen wat Ik je heb aangeraden; want de
zonde verlaat de ziel in die mate waarin de ziel de zonde als zonde erkent, er
berouw over heeft, ze verafschuwt en verder niet meer begaat. - Hebben jullie dat
goed begrepen?'
164 Een snelheidswonder van Rafaël
[1] De Farizeeën zeiden: 'Wij danken U, o Heer, voor deze bijzonder zuivere, ware
les; hij is ons liever dan de vreselijke tekenen die ons gemoed met te grote angst
vervullen. Wij zullen Uw heilige raad opvolgen, zover onze kracht reikt. Maar
omdat de dag vanaf nu nog maar enkele uren zal duren, zullen wij ons nu naar de
stad begeven en vandaag nog orde op zaken stellen wat onze schatten en onze
families betreft, zodat we morgen op de sabbat reeds bij U kunnen zijn.’
[2] Ik zei: ' Als dat jullie volkomen ernst is, blijf dan maar hier, dan zal het nog heel
anders geregeld worden! Ik zal Mijn jeugdig uitziende dienaar opdracht geven om
alles voor jullie te regelen en jullie families naar Bethanië naar het huis van
Lazarus te brengen en al jullie schatten hierheen; hij zal dat heel snel uitstekend in
orde brengen. - Zijn jullie het daar mee eens?'
[3] De Farizeeën zeiden: 'Ja, Heer, als dat mogelijk is, dan zou ons dat wel heel
goed uitkomen!’
[4] Ik zei: 'Bij God zijn alle dingen mogelijk! En waartoe Mijn dienaar in staat is,
heeft hij jullie al eerder laten zien. Maar ga zelf met hem praten!’
[5] De Farizeeën zeiden: 'O Heer en Meester, spreekt U liever met hem, dan zal
alles veel beter geregeld zijn dan wanneer wij hem mogelijkerwijs een onhandige,
onverstandige raad zouden geven!'
[6] Ik zei: 'Nu goed dan, omdat je dat in je hart inziet en wenst, zal Ik dat ook
doen.’
[7] Ik riep nu Rafaël en gaf hem innerlijk een aanwijzing alles uit te voeren.
[8] Rafaël vroeg aan de Farizeeën binnen welke tijd zij het gedaan wilden hebben.
[9] En de Farizeeën zeiden: 'O beste dienaar van Jehova, dat laten we helemaal aan
jou over! Als het echter voor vanavond zou kunnen gebeuren, zou dat ons
natuurlijk erg goed uitkomen; want morgen is het sabbat, waarop men niets kan en
mag regelen.’
[10] Rafaël zei: 'Wat zouden jullie er van zeggen als ik jullie zaak nu al nauwgezet
geregeld had?'
[11] De Farizeeën zeiden: 'Hoe zou dat kunnen? Je bent immers geen moment
afwezig geweest! En hoe zouden onze families nu al in Bethanië kunnen zijn? Ze
hebben meer dan een uur nodig om door de grote stad te lopen en vanaf de stad
neemt de weg voor mensen die geen sterke benen hebben ook ruim twee uur in
beslag, volgens Romeinse tijd! Zoiets kan dus wel als zuiver onmogelijk
beschouwd worden!'
[12] Rafaël zei: 'Ik heb echter al een paar uur geleden geweten dat dit zou
gebeuren, en ik heb jullie families reeds met juiste aanwijzingen geleid, en zij
bevinden zich nu al ongeveer een halfuur gezond en wel in Bethanië; jullie schatten
bevinden zich reeds in handen van hen die jullie zelf op aanraden van de Heer
daarvoor aangewezen hebben, en zodoende is alles al geregeld.
[13] Om je daar zelf echter voor een deel van te overtuigen, kun je met mij naar de
hut gaan en kun je het gedeelte in ogenschouw nemen waar Nikodemus voor gaat
zorgen!’
[14] Daarop gingen de beide Farizeeën en de twee levieten met Rafaël naar de hut
en vonden de hun welbekende schatten in goede orde op een daar aanwezige tafel.
[15] Toen zij dat zagen, sloegen zij hun handen van verbazing ineen en zeiden (de
Farizeeën en Levieten): 'Ja, ja, hier heerst Gods kracht! Dat zijn dingen die geen
mens kan doen! Maar, aanvallige dienaar van de enige ware, almachtige God, zeg
ons eens op welke manier jou dat mogelijk was?'
[16] Rafaël zei: 'Op precies dezelfde manier als ik jullie al eerder heel duidelijk en
goed heb laten zien! Want mijn gedachte, verenigd met mijn wil, die weer helemaal
Gods wil is, is gelijk te stellen met mijzelf; ik kan daardoor overal werkend
aanwezig zijn. Wie dat kan, is god gelijkend volmaakt in zijn innerlijke leven.
[17] Zo is God ook, persoonlijk als wezen in persoon slechts Eén, nu hier in de
persoon van de Heer volkomen aanwezig, en bevindt Zich verder nergens in de
hele oneindigheid. Maar Hij is door Zijn wil en door Zijn kristalheldere gedachten
toch in de hele oneindigheid volledig werkzaam vertegenwoordigd. Als dat niet zo
was, was er geen aarde, geen maan, geen zon en waren er geen sterren en dus ook
geen andere schepselen daarop en daarin. Want alle hemellichamen en hun
schepselen zijn van de alfa tot de omega Zijn door Zijn wil vast en onveranderlijk
vastgehouden gedachten en ideeën, die hij in de mens tot zelfstandige wezens
omvormt, en wel zo, dat zij in alles volledig aan Hem gelijk zullen zijn, -wat
natuurlijk een werk van Zijn liefde en Zijn eeuwige wijsheid is. Nu heb ik jullie
verteld hoe de zaken staan, en gaan we hier weg!'
[18] Daarop kwamen alle vijf weer naar beneden, en een Farizeeër ging naar
Nikodemus en deelde hem mee wat er zich in de hut bevond.
[19] Maar Nikodemus antwoordde hem: 'Vriend, ik heb het al gehoord, en volgens
de raad van de Heer zal alles zeker op de beste manier gebeuren! Maar laten we nu
allemaal weer rustig zijn; want de Heer gaat nogmaals iets doen wat Hem binnen
Zijn orde voor vandaag noodzakelijk schijnt!'
165 De Heer zendt de slavenhandelaren naar hun eigen land terug
[1] Nadat Nikodemus dit gezegd had werd het rustig en Ik riep de slavenhandelaar
Hibram en zijn metgezellen bij Mij en zei tegen hen: 'Jullie hebben in deze paar
dagen veel gehoord, gezien en meegemaakt. Jullie weten nu evenals Mijn
leerlingen, wat ieder mens moet doen om het eeuwige leven van zijn ziel te
bereiken. Als jullie op die wijze zullen handelen en leven, zullen ook jullie dat, wat
Ik iedereen beloofd heb die volgens Mijn leer zal leven en handelen, beslist
bereiken.
[2] Maar ook jullie hebben thuis nog veel goed te maken wat jullie als duistere
heidenen misdaan hebben; maak dus, als dat maar even mogelijk is, alles wat jullie
je medemensen aan onrecht hebben aangedaan weer
goed, dan zullen jullie reeds daarvoor van Mij een ware genade voor het leven
kunnen verwachten! Probeer ook Mijn leer aan de andere mensen bij te brengen, en
zorg ervoor dat deze ook metterdaad praktisch uitgeoefend wordt! Wend je oor en
je hart af van jullie waarzeggers, en probeer ook de mensen in jullie land zover te
krijgen dat zij zich naar jullie richten, en wees ware priesters voor je medemensen,
dan zullen jullie reeds binnenkort een grote schat aan geestelijke gaven van Mij
ontvangen!
[3] Vertel onderweg naar jullie vaderland niemand over Mij; want waar het nodig
was, en waar Ik wist dat voor Mijn leer rijpe mensen woonden, ben Ik Zelf al met
woorden en tekenen geweest, en meer hebben zij nu niet nodig; wanneer het echter
tijd is, zal Ik Mijn geest over hen uitstorten, die hen dan in alle waarheid zal leiden.
Kortom maak onderweg in ieder geval geen gewag en geen nodeloze ophef van
Mij! Maar thuis kunnen jullie je volk goed onderrichten; spreek echter ook daar
niet te veel over de tekenen, maar houd vooral alleen Mijn leer voor ogen! Want
het heil voor de mensen ligt immers niet in de tekenen, die Ik heb gedaan maar in
Mijn leer, en voornamelijk in het praktisch toepassen daarvan in het leven!
[4] Als jullie echter in Mijn naam onderricht geven, denk er dan van te voren niet te
lang angstig over na watje zult gaan zeggen; als jullie in Mijn naam tot de mensen
spreken, zal Mijn geest jullie de juiste woorden wel in je hart en je mond leggen!
Dat geldt ook voor allen die ná jullie het volk in Mijn naam Mijn leer verkondigen.
[5] Bouw echter vooral geen tempel voor Mij, en maak ook niet net als de heidenen
bepaalde dagen van het jaar tot bijzondere dagen, maar stel een wekelijkse dag vast
die jullie het geschiktste lijkt om te onderrichten en laat de mensen in jullie huizen
komen om hen te leren! Deel ook jullie brood met de armen en laat je daarvoor niet
extra eren en eis van niemand loon of een offer; want voor niets hebben jullie het
gekregen en ook voor niets zullen jullie het weer aan je medemensen uitdelen! Het
loon daarvoor kunnen jullie in alles van Mij verwachten
[6] Mocht er iemand komen die vermogend is en die je vrijwillig een dankoffer
brengt, neem dat dan aan en geef het aan de armen! Degene echter die jullie in Mijn
naam een offer heeft gebracht, zullen jullie daarvoor niet hoger achten dan je arme
broeders, opdat hij niet ijdel wordt en zich boven zijn arme broeders verheft maar
enkel groeit in de liefde tot hen, dan zal zijn offer door Mij aanvaard worden, en
Mijn genade zal hij daarvoor als loon krijgen, en Mijn zegen zal zijn offer rijkelijk
vergelden! Want wie jullie, Mijn nu in dienst genomen arbeiders, zó zal offeren, zal
het Mij offeren en zijn loon zal niet achterwege blijven.
[7] Wanneer jullie het volk zo in Mijn naam onderwezen hebben, zal Ik een apostel
naar jullie sturen, die zal dan de gelovigen in Mijn naam de handen opleggen en
hen zo dopen in Mijn liefde, Mijn wijsheid en Mijn kracht; zij zullen daardoor de
heilige geest uit God ontvangen en daardoor de volledige wedergeboorte van hun
geest in hun ziel bereiken, en daardoor en daarmee ook het eeuwige leven en de
kracht daarvan.
[8] Nu weten jullie heel in het kort wat jullie in het vervolg moeten doen en beslist
ook zullen doen, en ontvang daarom Mijn zegen en vertrek vandaag nog naar jullie
land; want morgen zouden jullie moeilijk verder komen omdat het een joodse
sabbat is!
[9] Ga over de brede straat die naar Galilea voert, dan zullen jullie op ongeveer het
derde uur van de nacht een klein plaatsje bereiken; blijf daar tot aan de ochtend,
men zal jullie daar goed opnemen! Van daar af zal Ik jullie in je hart en in je
gedachten leggen welke weg jullie verder moeten volgen om zonder enig ongemak
in je land te komen. En nu kunnen jullie dus, onder Mijn zegen die jullie beschut en
begeleidt, meteen op weggaan!'
[10] Daarop bedankte Hibram voor alles, beval zich in Mijn genade aan en verliet
ons.
[11] Toen sprak Lazarus er zijn verbazing over uit dat deze slavenhandelaren geen
afscheid hadden genomen van de jongeren die ze hier mee naartoe hadden
gebracht.
[12] Ik zei: 'Dat wilde Ik niet, en daarvoor had Ik Mijn wijze reden. De jongeren
vermaken zich heel best daar op de noordelijke helling van deze heuvel, en het zou
onverstandig geweest zijn hen te storen. Deze mensen heb Ik dan ook in Mijn naam
uitgezonden, en dat was goed; want zij zullen daar waar ze wonen een licht
verspreiden.
[13] Maar laat nu nogmaals wat brood en wijn hierheen brengen, dan zal Ik nog
anderen uitkiezen, hen sterken en uitzenden in de wereld! Doe daarom wat Ik
wens!’
166 Het uitzenden van de zeventig arbeiders als boden van de Heiland
Ev. Lucas, hfdst. l0
[1] Nikodemus riep meteen zijn aanwezige dienaren en zond hen naar beneden om
voldoende brood en wijn te brengen. Zij gingen zo snel mogelijk naar beneden en
brachten voldoende brood en wijn, zoals hun opgedragen was.
[2] Toen daar op deze wijze voor gezorgd was, riep Ik de nog steeds aanwezige
zeventig arbeiders bij Mij (Luc. 10,1) en zei tegen hen: 'Hier is brood en wijn!
Neem, eet en drink en sterk je; want hierna zal Ik jullie voor Mij uitzenden naar
steden, markten en dorpen om de mensen voor te bereiden op Mijn komst! Maar
eerst moeten jullie eten en drinken; straks zullen we verder spreken over deze
belangrijke zaak!'
[3] De geroepenen namen brood en wijn en sterkten zich.
[4] Toen zij daarmee klaar waren, dankten zij en één uit hun midden zei: 'Nu, Heer
en Meester, zijn we gereed om van U de aanwijzingen te ontvangen die U ons
genadig zult willen meedelen! Uw wil geschiede; deze alleen zal voortaan de enige
kracht zijn van waaruit wij zullen handelen!'
[5] Ik zei: 'Wel goed dan! Kijk, de oogst is groot, het veld met rijpe vruchten strekt
zich over de hele aarde uit