Interview met auteur Julie Cantrell

Interview met auteur Julie Cantrell
Vertel eens hoe jij het schrijven van dit boek ervaren hebt. Hoe kwam Millie aan het woord?
Toen we als gezin naar Mississippi verhuisden, heb ik wat tijd besteed aan research over deze
omgeving. Ik las over de Rose Hill begraafplaats in Meridian, een stad in Mississippi, waar veel
Romanireizigers begraven liggen. Met het hele gezin zijn we deze historische plek gaan bekijken, en
ik was vooral geïnteresseerd in de grafsteen van koningin Kelly (ook wel gespeld als Callie) Mitchell.
De verhalen over deze reizigers variëren nogal, afhankelijk van de bron, maar het idee dat reizigers
deze omgeving met ons delen, fascineerde me. Ik begon alles te lezen wat ik maar kon vinden over
reizigers in het zuiden van de Verenigde Staten, en realiseerde me dat ik, terwijl ik mijn hele jeugd in
Louisiana doorgebracht heb, nooit geweten heb dat ik dit land met reizigers deelde. Omdat ik
vermoedde dat er nog meer te leren viel, besloot ik een fictief verslag over de reizigers te schrijven. Ik
was van plan de leemtes in hun geschiedenis te vullen door er gewoon wat bij te verzinnen! Dat leek
me leuk! Dus ging ik ervoor zitten om een roman te schrijven over een Romanivrouw die door het
zuiden van de Verenigde Staten trok tijdens de Depressie. Ik denk nog steeds dat dat een fascinerend
verhaal zou zijn, maar toen ik ervoor ging zitten, hoorde ik niet de stem van een Romanivrouw. Nee,
ik zag meteen een vrouw uit Mississippi voor me. Ze was duidelijk depressief, bang, arm en hopeloos.
Ze stond op haar veranda en keek de groep reizigers na die uit de stad vertrok. Ze wilde met hen
meegaan, maar ze durfde het niet aan de eerste stap te zetten.
Dus nu ging ik ervoor zitten om een roman te schrijven over deze wanhopige vrouw die ernaar
snakte om aan haar ellendige leven te ontsnappen door met de ‘zigeuners’ mee te gaan. Maar de stem
die ik hoorde, was ook niet de hare. Nee, er was een klein meisje aan het woord, het dochtertje van de
vrouw op de veranda. Ze zat in de takken van een boom en hield haar moeder in de gaten. Het meisje
vertelde me over haar moeder, over de reizigers en over alles wat ze zag gebeuren in haar kleine stad
in Mississippi. Ze heette Millie, en Het lied van de bomen is haar verhaal.
Welke delen van het verhaal waren het plezierigst om te schrijven? En wat was het moeilijkste?
Het schrijven heb ik van begin tot eind heerlijk gevonden. Ik ben altijd van plan geweest ooit nog eens
een roman te schrijven, en toen Millie eenmaal begon te vertellen, kwam de woordenstroom als
vanzelf. Binnen vier maanden had ik een boek geschreven. Dat klinkt makkelijk, hè? Nou, ik was er
nog niet! Ik had het geluk een fantastische agent (Greg Johnson) en een geweldige uitgeverij (David C.
Cook) te vinden, maar toen het contract eenmaal getekend was, moest ik lang wachten op de
publicatiedatum. Dat was het moeilijkste voor mij. Ik ben niet zo geduldig.
Ik denk dat het loslaten het op één na moeilijkste was. Het is echt angstaanjagend om dit boek
de wereld in te zenden. Mijn kinderen zijn nog klein en wonen nog bij mij, maar volgens mij is dit een
oefening voor de dag waarop zij het nest verlaten.
De redactiefase was voor mij een geweldig leerproces. Ik ben zo veel gegroeid als auteur.
Natuurlijk hoop ik dat elk boek dat ik schrijf, beter zal worden dan het vorige, maar ik voel me beslist
beter toegerust om het volgende boek te schrijven, dankzij de fantastische lezers en redacteurs die dit
boek gevormd hebben tot wat het nu is. Kon ik het maar altijd blijven verbeteren. Ik weet niet of ik
ooit op het punt zal komen waarop ik kan zeggen: ‘Nu is het zo goed als het maar kan.’ Misschien zal
ik dat bij het tweede deel wel meemaken… de tijd zal het leren.
Ik heb vooral veel geleerd over het schrijven van historische fictie. Ik dacht dat ik ijverig
research gedaan had, maar de buitengewoon talentvolle redactrice Renada Arens heeft wonderen
verricht aan dit boek en mij geleerd van ieder woord te controleren of het historisch verantwoord is. Ik
heb veel van haar geleerd, en nog steeds betrap ik mezelf erop dat ik elk woord goed bekijk en me
afvraag wanneer het voor het eerst in de Engelse taal kwam en hoe het zich ontwikkeld heeft. Zij heeft
me geleerd echt door de tijd te reizen naar een periode die ik nooit zelf meegemaakt heb, en dat was
een verrukkelijke reis.
Ik weet zeker dat ik het nog steeds vaak bij het verkeerde eind heb en dat ik dat te horen zal
krijgen van lezers die pienterder zijn dan ik, maar ik verheug me op hun commentaren, want dat
betekent dat ik zal blijven leren, ook nadat ik dit project heb afgerond.
Liep het verhaal eerst anders af?
Ja, de afloop is meermalen veranderd omdat ik het moeilijk vond te beslissen waar ik het boek zou
laten stoppen. Een groot deel van het verhaal van Millie is nog niet verteld, maar we hebben ervoor
gekozen Het lied van de bomen op dit punt te laten eindigen en Millie verder te laten vertellen in een
vervolg. Ik hoop echt dat jullie terugkomen om te ontdekken wat er verder gebeurt!
Wat hoop je dat de lezers zich blijven herinneren tot lang na het lezen van dit boek?
Ik ben van Millie gaan houden. Voor mij is ze net zo echt als de mensen in m’n eigen leven. Het klinkt
een beetje onzinnig, maar ik hoop werkelijk dat lezers evenveel van haar gaan houden als ik. Ik hoop
dat alle personages uit het verhaal indruk maken op de lezers.
Als ik lees, vind ik het heerlijk als een boek het gevoel bij me achterlaat dat ik de wereld
gezien heb vanuit het perspectief van iemand anders. Ik wil dat boek dichtdoen met een beter begrip
voor meningen die al dan niet stroken met de mijne. Na het lezen wil ik beseffen dat ik er als persoon
beter van geworden ben.
Hoewel het uitgeven van een boek voorbereid moet worden door een heel team vaardige
vakmensen, geloof ik nog steeds dat literatuur kunst is. Zoals bij elke kunstvorm zal iedereen ervan
meenemen wat hij of zij nodig heeft. Die ervaring zou voor elke lezer anders moeten zijn, en ik heb dit
boek niet geschreven om een specifieke morele les te presenteren. Als er één gedachte is die ik lezers
ter overweging wil meegeven, is het dat onze eigen keuzes belangrijk zijn. Stuk voor stuk.
Millie en veel andere personages zijn dol op lezen. Wat zijn jouw favoriete boeken en auteurs?
Dat vind ik een moeilijke vraag. Je zou me evengoed kunnen vragen wie van mijn kinderen mijn
lievelingetje is. Die keuze is onmogelijk. Ik lees graag en ik geniet van een breed scala aan auteurs en
genres, dus het is echt moeilijk om me tot een paar te beperken. Toch komen bepaalde namen telkens
naar voren: Barbara Kingsolver, Jeanette Walls, Mark Richard, Adriana Trigiani, Brennan Manning,
Jon Krakauer, Michael Ondaatje, Wally Lamb, David Sedaris, Harper Lee, Louise Erdrich, Anne
Lamott, Astrid Lindgren, Mark Twain, Bruce Machart, Malcolm Gladwell, Sue Monk Kidd, Hillary
Jordan en Dr. Seuss. Kortom: ik lees alles wat los en vast zit.
M’n lievelingsboek is De gifhouten bijbel van Barbara Kingsolver, gevolgd door De tuin van
de samurai van Gail Tsukiyama en Kleine Bij van Chris Cleave. Het door Sara Gruen geschreven
Water voor de olifanten doet daar niet voor onder, en om de serie van Jeff Kinney, Het leven van een
Loser, moet ik altijd weer lachen. Natuurlijk hoort Pippi Langkous van Astrid Lindgren ook in deze rij
thuis, en een creatief stukje non-fictie door River Jordan, getiteld Praying for Strangersi, net als Ellen
Foster van Kaye Gibbons.
Ik ben ook dol op de Amerikaanse klassiekers De vanger in het graan, Spaar de spotvogel, En
ze keken naar God. Verder heb ik De ontnuchtering van Kate Chopin ontelbare malen gelezen, net
alles van Ann Patchett en Joan Didion. Ook het werk van Beth Ann Fennelly vind ik heerlijk om te
lezen, maar haar eruit horen voorlezen is nog mooier. En ik vond In duizend stukjes van James Frey
prachtig, al zullen velen me dat kwalijk nemen. Als je dit boek niet als memoires, maar gewoon als
roman leest, zul je zijn talent waarschijnlijk ook gaan waarderen. En volgens mij bereikt Suzanne
Collins met haar serie De Hongerspelen, hoe commercieel ook, totale perfectie.
Ik ben een nerd, maar ik ben ook dol op het lezen van filmscripts. Mijn lievelingsscripts zijn
die van Crash, Good Will Hunting en Juno.
Maar vraag me alsjeblieft niet om personages te analyseren of favoriete regels uit een van de
bovengenoemde werken te citeren. In tegenstelling tot Rivier heb ik een vreselijk slecht geheugen,
zodat ik van elke keer herlezen weer evenveel geniet als van de eerste keer. Begin maar gewoon met
Pippi. Daar wordt iedereen vrolijk van.
i
Bidden voor vreemden