Deel 2 - STICHTING HET STEUNPUNT TERNEUZEN

Deel 2
…Bij buitenkomst van het ziekenhuis komt de pittige opdracht: familie inlichten. Eerst en vooral
mams, want zij was tenslotte de enige die van mijn punctie afwist. Bij aankomst wist ze eigenlijk al
hoe laat het was, want ze had rond 10u ‘mijn’ schooltje(wijkafdeling)opgebeld en daar was ik nog
niet komen opdagen! Op zo’n moment zeggen blikken genoeg. Daarna schoonbroer opgebeld om
grote zus tijdens de lunchpauze naar ‘onze’ thuis te laten komen. Bij aankomst was zij degene die
getroost moest worden. De meeste angst had ik voor het vertellen aan pa (kan niet omgaan met
ziekte) en kleine zus (syndroom van Down).Pa, 2 maand met pensioen,was op de reutel…Toen hij
thuiskwam en iedereen in de woonkamer aantrof, veranderde zijn clownsgezicht vliegensvlug in
één groot vraagteken. Normaal ben ik niet emotioneel of lichamelijk met mijn vader, maar ik vloog
hem om zijn nek: ”het is niet goed met me pa, ik heb kanker”. De komende 2 jaar is hij nooit zo
aardig/attent voor me geweest als toen! (alles heeft zijn voordelen é!!) Dit was zijn manier om zijn
bezorgdheid te tonen, want erover spreken lukte hem niet:ofwel liep hij weg of hij ging over op een
ander onderwerp (hij was nl. jong ouderloos en zijn beide zussen zijn overleden aan een vorm van
kanker!).Die dag kwamen ook nog manlief zijn volwassen kinderen aan de beurt en toen was het
genoeg geweest. De overige tijd werd “ons 2” tijd om in elkaars armen troost te zoeken,
tranendoekjes in de aanslag.
Zaterdag 17 december werd een dag van nuchter denken. Eerst en vooral maakte ik een afspraak
met mijn kapster, want m’n haren moesten kort! Ik had jaren gespaard voor mijn mooie lange
lokken, maar het kwam eigenlijk meteen bij me op dat dit niet handig kon zijn bij haarverlies in de
toekomst. Ook heb ik me op dat moment enorm beklaagd, want een maand eerder wou ik eigenlijk
m’n haren ravenzwart laten verven,maar dit werd in m’n omgeving niet op hoera onthaald en
daarom heb ik dit idee laten varen….ook hier past het:”had ik maar…” . Op deze dag werden beste
vrienden en nauwste familie telefonisch geïnformeerd (heb pas sinds 2 jaar internet!) en daarna
was het tijd om de geplande nieuwjaarskaarten in elkaar te steken
( *gedrukte tekst met
schepje)…het leven gaat verder!
Op zondag was er taart want nichtje werd die dag 4 jaar -heb tot op de dag van vandaag nog steeds
de gedachte:ALLES AANGRIJPEN OM TE FEESTEN!-wou dit voor geen geld van de wereld
missen en het was tegelijk een prima afleiding. Heb die dag ook wel even gedacht aan een jaartje
later:”mag ik haar 5e verjaardag ook meemaken?”…en zie, intussen hebben we met ons allen haar
10e ! verjaardag mogen vieren. Onlangs vroeg ze mij nog, tijdens een gezellige babbel, vanuit het
niets:”tante,je bent nu toch niet meer ziek é?!” Ik kon alleen maar stommelen:”nee,hoor”.
De eerste week van mijn nieuwe leven werd er één van overuren draaien:de kapper- mijn schooltje
en mijn kindjes- shoppen!! (vond van mezelf dat ik het verdiende en de komende maanden zou ik
het nog heel veel verdienen!)-afspraak maken met de ‘pruiken’madam- bloedprikken- scansbotscan in Vlissingen -….en een bezoekje aan de oncoloog. Mijn eerste blik die ik naar hem wierp ,
in de wachtzaal, staat op mijn netvlies gebrand. Bijna hysterisch:”dat is die internist die me in
september heeft onderzocht voor mijn vermoeidheid. Hij heeft mijn borsten toen betast en niets
gemerkt…moet die nu mijn oncoloog worden…kan toch niet?” Manlief zijn zachtheid was nodig om
mij te sussen:”wat geweest is, is geweest- probeer het en dan zie je wel.” Dus lichtjes over de kook ,
kom ik de kamer binnen. Eerst een klein lichamelijk onderzoek en daarna de vraag:”wil je
borstbesparend of amputatie?”.De enige woorden die ik kan uitbrengen:”Wat ik wil?Ik wil alleen
blijven leven!” Ik kreeg ook nog de informatie dat verder onderzoek had uitgewezen dat mijn tumor
van het agressieve type was (had met mijn temperament weinig anders verwacht) en 3!cm groot.
Daarom werd er beslist om in het nieuwe jaar te beginnen met 6 chemosessies. Ik vroeg of mijn
behandeling niet eerder kon plaatsvinden, want 3 weken wachten leek op dat moment mijn
doodsvonnis (was eigenlijk al ruim 3 maand te laat naar mijn gevoel!).Ze gingen ervan uit dat ik het
prettiger zou vinden na de feestdagen…het was gelukkig geen probleem om eerder te starten. Heb
die dag dan ook voor mezelf beslist dat wat ik had een lotje uit de loterij was en wel zou merken of
ik het goeie getrokken had!! (zolang alles goed verloopt heb je het gelukslotje )
27 december kreeg ik mijn eerste ‘shot’ van het vieze goedje in mijn lijf. Het werden enkele uurtjes
van op bed uitkijken over de skyline van Oostburg en foto’s maken van alles om me heen
(infuus,verpleging,manlief,mijn hand,mijn schoenen,…)want tijdens het eerste jaar heb ik alles, tot
verbaasde artsen en flippende apparaten toe, vastgelegd op foto en voor mezelf en bekenden om me
heen een fotoboek gemaakt….en dit is echt een aanrader als verwerking, maar ook om een leek te
laten kennismaken met ‘onze’ wereld!!Het eerste infuus was ook het begin van mijn medische
rompslomp voor de komende jaren! ‘s Middags , bij het buitenkomen wou ik genieten van het
zonnetje, een warme chocomelk, een puntzak friet,…ik voelde me kiplekker en vond dat ik alle
lekkers op de wereld had verdiend . Maar daar was de wereld het niet mee eens, want de avond
moest nog komen! Manlief zette een emmer voor me klaar, waarop ik hem aankeek:”wat is hiervan
de bedoeling?”…”zul je wel merken” was zijn reactie. Een voordeel bij dit nadeel was dat hij op dit
vlak een ‘ervaringsdeskundige’ genoemd kon worden!
En natuurlijk moest hij zijn gelijk halen- ik voelde me steeds slechter worden die avond en klokslag
20u floepten alle lekkernijen (die ik verdiend had) in de emmer…ik zou nooitvanzelevens nog een
chocomelk drinken!
Een dag later kwam de ‘pruiken’madam met een stalenboek en enkele haarstukken om uit te
proberen. Door de misselijkheid heen werd het toch nog een grappige bedoening. Ik ging voor, hoe
kan het ook anders,blond: een totaal andere haarkleur, totaal niet ‘mij’. Mijn motto op dat moment
was : doe maar eens gek-er lopen al genoeg zuurpruimen op de wereld! (heb uiteindelijk mijn
nephaar 3x op mijn hoofd gehad!)
Het behandelen tijdens de feestdagen was voor mij erg positief en had zo zijn voordelen:lekker
rustig in het ziekenhuis,massa’s afleiding door de feestjes(en de extra verwennerijen niet te
vergeten!),familie om me heen en de gezellige sfeer in huis,de idyllische taferelen buiten (kerst in
de sneeuw!)…en niet te vergeten; de vele warmewensenpost,waar ik enorm veel belang aan hecht
(en mijn brievenbus wordt hier ook erg vrolijk van!!).
Onze warme wens(eigen tekst) voor het nieuwe jaar kon (per toeval) niet toepasselijker zijn:
*GELUK WORDT ONS NIET IN ÉÉN KEER TOEGEWORPEN MAAR SCHEPJE PER
SCHEPJE ONS GEGEVEN