Ervaringsverhaal van voormalig vrijwilligers

Ervaringsverhaal van voormalig vrijwilligers Onderwijsondersteuning en Voedsel
project.
Er zijn drie weken verstreken sinds we in Granada zijn aangekomen , en we kunnen er niks anders
over zeggen dan: wat een ontzettende wereld van verschil! Alles, maar dan ook alles gaat en is
hier anders.
Het leven
Ons gastgezin bood ons al een blik op hoe anders het leven
hier in Nicaragua is, maar het is niks in vergelijking met hoe
de mensen en kinderen in de armste wijken leven. De
thuisbasis van ons vrijwilligersproject bevindt zich in één
van de armste buurten van Granada. Voor de mensen die
nog niet zoveel af weten van ons project zullen we hierover
eerst het één en ander uitleggen. Het project is 2 jaar
geleden opgericht om de kinderen hier onderwijs en
voeding te bieden. Onderwijs in Nicaragua is gratis, maar
het niveau is ontzettend slecht en hoewel het gratis is,
hebben mensen hier moeite om het geld op te brengen voor transport, uniformen of
schoolspullen. Hierdoor en doordat kinderen vaak thuis aan het werk moeten om geld te
verdienen, maakt nog geen 1 op de 3 kinderen hun basisschool af. Een schrikbarend laag aantal.
Om de kinderen hier toch een weg uit de armoede te bieden geeft dit project de kinderen Engelse
les, zodat ze later aan de slag kunnen in het toerisme (een opkomende markt in Nicaragua) en een
stapje voor lopen op alle anderen. Naast Engelse les bieden
zij alle kinderen (plus een heel aantal jongere broertjes of
zusjes) één voedzame maaltijd per dag. Veel kinderen
krijgen namelijk ontzettend slecht te eten. Meerderen vaak
niet meer dan een beetje olie en suiker en daarnaast is (om
de één of andere reden) cola hier goedkoper dan water.
Allerlei omstandigheden die ervoor zorgen dat het
ontzettend belangrijk is om deze kinderen in ieder geval
één gezonde en voedzame maaltijd per dag te bieden.
De leefomstandigheden van deze kinderen zijn ook heftig. Er loopt één verharde weg door de
buurt, maar de meeste ‘wegen’ zijn stoffige of modderige zandweggetjes met heel af en toe een
betonnen huis, maar meestal met huisjes van hout, golfplaten of zelfs vuilniszakken. De huizen
bestaan vaak uit één of twee kamers met aanzienlijk minder bedden dan er familieleden zijn.
Hoewel de barre leefomstandigheden vrij duidelijk zijn als je in de buurt van het schooltje loopt is
het eenvoudig om te vergeten als je de kinderen ziet. Ze lachen en spelen wat af en aan knuffels
hebben we geen gebrek. De kinderen krijgen in vier verschillende groepen (gebaseerd op leeftijd
en niveau) 1 uur per dag les van een lokale lerares. Een gemiddelde dag begint met lunch voor de
www.onstagelatinamerica.com / [email protected]
jongste groep, gevolgd door een uur les voor elk van de verschillende groepen en eindigt met
avondeten voor de 3 oudere groepen. Wij draaien momenteel de middagshift wat er op neer komt
dat we eerst twee lesuren hebben en dan de avondmaaltijd moeten serveren voor alle kids. Op dit
moment hoeven we niet te helpen met de lessen en houden we ons vooral bezig met kinderen die
juist geen les hebben. Veel van de kinderen hangen ook zonder dat ze er hoeven te zijn rond bij de
school. Om te spelen, om een knuffel te halen, maar ook om juist extra te leren. “Pizarra por
favor”, “pizarra por favor” (whiteboard alsjeblieft), we kunnen het inmiddels dromen. Vaak komen
de kinderen naar je toe om te vragen of je met ze wil rekenen of woorden oefenen (best een
uitdaging als je amper Spaans spreekt ;-) ). Dit is dan ook één van onze voornaamste bezigheden,
de andere bezigheid is het uitdelen van de maaltijden. Dit is ook elke dag weer een waar avontuur.
Achter het kleine huisje/schooltje is een klein open plekje waar op een houtvuur de maaltijd wordt
klaargemaakt door de moeder des huizes (het schooltje zit vastgeplakt aan het huisje van één van
de lokale families), die door de organisatie is ingehuurd als kok. De kinderen worden per tafel
afgeroepen en komen dan met hun bord, mok en bestek (of wat daarvoor moet doorgaan) langs.
Ze moeten dan eerst bij een vrijwilliger hun handen komen wassen. Dit is iets wat niet belangrijk
lijkt maar het wel is. Het concept van persoonlijke hygiene is iets dat ze echt aangeleerd moet
worden. Daarna komen ze langs voor het eten en
een glas melk (met een beetje chocopoeder, omdat
zet het anders niet drinken). Het is altijd dringen in
de rij en als ze bij je zijn is het altijd “Bastante!” wat
“meer” betekent. Als de maaltijd dan voorbij is en de
honden die rondschooien het gevallen eten hebben
opgesnoept moeten er 5 kinderen corveeën, dat ook
hier, net zoals op scouting, erg enthousiast gedaan
wordt. Oftewel: het avondeet-avontuur is vooral
chaos, chaos en chaos.
Hoewel de kids meestal echt schatjes zijn, zijn het af
en toe ook echt duiveltjes en veroorzaken ze dus nogal eens wat chaos (scouting is er niks bij...). Ze
vinden het heel normaal om elkaar te schoppen of te slaan (of in somige gevallen voor de grap
zelfs naar de keel te grijpen). Veel kinderen krijgen dit echt van huis uit mee. Huiselijk geweld is
namelijk alles behalve vreemd in Nicaragua en dat merk je aan het gedrag van de kinderen. Velen
van hen komen ook uit gebroken gezinnen waar een ouder overleden is, in de gevangenis zit,
verslaafd is, of gewoonweg er vandoor is gegaan en hun kinderen in de steek hebben gelaten.
Opvallend is ook het gehalte gezinnen waarin geen vaderfiguur is te vinden. Een groot deel van de
gezinnen kent alleen een moeder of oma als baas in huis. Andere opvallende zaken zijn dat het
concept ‘samen delen’ hen vreemd is (vechten voor wat je krijgen kan) en dat discipline ook niet
echt iets standaard is in de Nica cultuur. Door dit soort dingen merk je pas hoe belangrijk en
invloedrijk de omgeving en de cultuur zijn waarin je opgroeit.
Naast dit soort dingen is het prachtig om te zien hoe deze kinderen lachen en kunnen genieten.
Een grapje met de vrijwilligers uithalen, bovenop je klimmen, een por in hun zij krijgen. Zo liepen
ze bijvoorbeeld te stralen tijdens een demonstratie die ze afgelopen vrijdag kregen van een aantal
breakdancers die normaal in de avonden met hun moves geld proberen te verdienen. Ter info:
vrijdagen zijn altijd ‘fun Fridays’ bij het project, ze hebben dan geen les maar bijvoorbeeld een
www.onstagelatinamerica.com / [email protected]
sport of spelactiviteit, een themadag over recyclen of gezond
eten, of er wordt een loterij gehouden met de gedoneerde
spullen waarbij elk kind schoolspullen, kleren of speelgoed
kan winnen. Tijdens dit soort dagen zie je ze echt opleven.
Met een grote glimlach zaten ze bijvoorbeeld toe te kijken en
te joelen naar de breakdancers om vervolgens vol
enthousiasme zelf aan de gang te gaan.
Nieuwe school
Afgelopen week was even een wat minder ‘standaard’ week, er was namelijk geen les omdat er
geklust moest worden. Het is de organisatie namelijk gelukt om een stukje grond te kopen en we
zijn begonnen met de bouw van een eigen schooltje! (dat betekend niet langer het huisje van het
gezin in beslag nemen en ruimte om meer kinderen te helpen) De muren van twee lokaaltjes en
een wc-gebouwtje staan er en is nu een grote muur eromheen gebouwd. Dit om te zorgen dat
niets gestolen gaat worden vanuit het gebouwtje en om een mooie en veilige omgeving te creëren
voor de kinderen. De muur is inmiddels knalrood geschilderd en steekt schril af tegen aan de ene
kant de prachtig groene vulkaan en aan de andere kant een groot leeg veld bezaait met vuilnis.
Een organisatie uit Canada heeft een klimrek met schommel neergezet en het begint al zowaar
ergens op te lijken. Maar we zijn er nog lang niet! Er moet nog zo veel gebeuren en aangeschaft
worden voordat er daadwerkelijk les gegeven kan worden. Maar hoopgevend is het wel en het is
heel gaaf om hier deel van uit te kunnen maken! De kinderen kunnen ook niet wachten en vragen
elke dag of we naar het nieuwe schooltje gaan zodat ze kunnen spieken hoe het wordt.
Zoals jullie kunnen lezen gaat alles nog steeds helemaal super hier. We genieten van de ervaringen
die we opdoen met de kinderen.
Liefs Job en Mariëlle
Jaar 2014
www.onstagelatinamerica.com / [email protected]