Un nouveau modèle économique européen est il

Een nieuw Europees model, is dat
mogelijk?
Europa, de genese
•
•
•
•
•
Men is begonnen het concept van Europa te definiëren voor de 2e Wereldoorlog.
De oorsprong ervan kan zelfs teruggevoerd worden naar de 18e eeuw
In haar optimistische versie kan Europa zo gedefinieerd worden: het is een
politieke gemeenschap van vrije en gelijke volkeren, die democratie aanbidt,
respectvol is tegenover de verscheidenheid van hun identiteit, waarden en
aspiraties en verlangend om aan de niet-Europese volkeren, met een passie voor
dezelfde ambities, te tonen dat het mogelijk is.
In haar pessimistische versie zou Europa de oplossing kunnen zijn voor de politicus
die zich ontdoet van zijn macht om die toe te vertrouwen aan een hoger niveau,
supranationaal, waar men in feite dezelfde regeringsleiders vindt zetelend in de
Europese Raad maar deze keer buiten het bereik van het volk en zijn stemmen.
De politiek zou er alleen nog de rol kunnen spelen van communicatieknechtje van
de multinationals die de pen vasthouden van de wetgevers van de Europese
Commissie
Na de representatieve democratie zou men op die manier tot de representatieve
macht komen
Europa, de geschiedenis
• Er zijn altijd meerdere mogelijke wegen naar politieke creaties geweest
maar diegene die rekening hielden met de bevolking zijn afgevoerd
zoals die van mei 1948 voorgesteld aan het Congres van de Europese
Beweging van Den Haag dat de duimen heeft moeten leggen tegen het
verdrag van Rome en zoals de akkoorden van Havana die van tafel
geveegd zijn ten voordele van de GATT
• · Nieuwe pogingen om Europa democratischer te maken zijn in de loop
van de geschiedenis opgedoken zoals de pogingen van Altiero Spinelli,
Europees Parlementslid verkozen in 1979, die een Europese
constituante voorstelde of het voorstel van Denis de Rougemont die
een Senaat van de Regio’s voorstelde die, hoewel aanvaard door het
Europees Parlement in 1984, werd verworpen door Jacques Delors.
Gevolg gevend aan het voorstel van Coudenhove – Kalergi in 1947 om
een Grondwetgevende Europese Volksvergadering op te richten
gebaseerd op de parlementsleden van alle Europese landen.
Europa, verschillende redenen voor haar
lancering
• Groot-Bretagne op wie de VS in het begin hun
hoop hadden gesteld wou slechts een Europa
onderworpen aan een handeldrijvende
wereldorde; Frankrijk wou maar van Europa
weten voor zover het diende als keurslijf voor
Duitsland en het toeliet de terugkeer van haar
economische macht politiek te controleren,
Duitsland had Europa nodig om terug een
politieke en morele maagdelijkheid te creëren en
zijn natuurlijke hinterland terug te vinden.
Europa, 3 projecten …
• Er waren drie concurrerende projecten bij het
lanceren van Europa: het ene wetgevend,
strijdend voor de verkiezing door algemeen
stemrecht, van een Europese Beraadslagende
Vergadering, het ander federalistisch dat een
procedure van laag naar hoog verdedigde,
vertrekkend van bemiddelende instanties om
naar de Europese instellingen te gaan en het
derde, souvereinistisch dat de oprichting van een
Europese regering op basis van afstand van
nationale souvereiniteit naar voren schoof.
… die 3 politiesche tradities uitdrukken
• De Franse gebaseerd op de grondwetgevende vergadering
• De federale die men terug vindt in de federale staten
(België; Nederland, Duitsland …)
• En de Engelse gebaseerd op het souveraine
• Deze laatste traditie heeft het gehaald; verlies aan
souvereiniteit door de nationale staten, winst aan
souvereiniteit voor een extranationale entiteit
• Nochtans was een meer democratisch voorstel gedaan
geweest: dat van Paul Reynaud et Edouard Bonnefous
volgens hetwelk een Europese algemene vergadering
moest verkozen worden met algemene verkiezingen a rato
van een afgevaardigde per miljoen inwoners.
•
•
•
•
•
•
•
•
From stars and stripes to stars and chains
“Jullie dromen van een verenigd Europa, autonoom en socialistisch. Maar indien dit Europa de bescherming van de Verenigde
Staten weigert, zal het onvermijdelijk in de handen van Stalin vallen” Woorden van een van de protagonisten van ‘Les
Mandarins’, roman van Simone de Beauvoir
« The only way that the people of Europe can repay the American people for their sacrifices in two wars and in the European
Recovery Programme is to overcome their ancient nationalism, to recognize the identity of their interests, and create a living,
vital European Community, able once more, as they have in the past, to contribute to the forward march of Western Christian
civilization » boodschap van de Amerikaanse senator Fulbright gelezen door Coudenhove-Kalergi tijdens het Congres van Den
Haag
Na de Tweede Wereldoorlog werpt de Amerikaanse administratie zichzelf op als een essentiële en beslissende steun voor de
eenmaking van Europa. Gedurende een tiental jaren draagt een organisme gedoopt American Committee on United Europe
(ACUE) hiertoe bij. Het komt er, voor de VS op aan de soviet macht in te dijken en de electorale doorbraak van het communisme
te onderdrukken. Dit organisme financierde de Europese beweging tot in 1960.
De Amerikaanse regering eist eveneens de realisatie van een douane-unie tussen haar Europese partners en wenst het
openstellen van hun markten met de bedoeling er goederen en kapitalen te slijten.
Men moet niet vergeten dat de BRD onder de direct bestuur stond van de Amerikanen van 1945 tot 1957. Personen zoals John
Mc Cloy, militaire gouverneur voor de militaire Amerikaanse bezettingszone in Duitsland en vriend van Jean Monnet, hielden
toezicht over de terugkeer van Duitsland naar het statuut van staat, wat hen, men kan het zich inbeelden, enige invloed gaf mbt
de politieke orienteringen waarvan ze pleitbezorger waren.
Jean Monnet was in de jaren ’30 een bankier in de VS die werkte voor de maatschappij Blair &Co vooraleer het filiaal van de
Bancamerica in San Francisco op te richten. Hij telde tussen zijn vrienden de gebroeders Dulles waarvan één, Allen, directeur
van de CIA was van 1953 tot 1961.
Deze Amerikaanse inmenging heeft de hele tijd voortgeduurd. In 1973, ten gevolge van het einde van de convertibiliteit van de
dollar in goud, hebben de Europese munten zich vastgeklampt aan de mark in de Monetaire Slang wat niet in de smaak viel bij
de Amerikanen die bij monde van hun president Nixon verklaarden “Is het mogelijk het principe van Atlantische eenheid wat
defensie en veiligheid betreft te verzoenen met de meer en meer regionalistische economische politiek van de EU? ” Henry
Kissinger ging zelfs zover te dreigen met de terugtrekking van de Amerikaanse troepen.
Vandaag nog, voor elke vergadering van de Europese Raad, zend het Amerikaanse Ministerie van Buitenlandse Zaken berichten
en nota’s naar de Permanente vertegenwoordiging van de lidstaten om zijn mening te geven over de onderwerpen op de
agenda.
Europa, Nobelprijs voor de Vrede
•
•
•
•
•
•
•
Het aanvaarden van het Marshallplan betekende het zich economisch, sociaal en dus politiek
op één lijn stellen met de VS. Ogenschijnlijk een gebaar van vrede is het Marshallplan de
onthuller van de renaissance van een koude oorlog 30 jaar eerder ontstaan.
Het Marshallplan heeft niet echt het economisch herstel in Europa bevorderd. Het heeft
alleen gedeeltelijk de vlucht van de Europese kapitalen naar de VS gecompenseerd. Een
vraag van de Franse regering aan de VS om haar te helpen de verborgen activa van haar
onderdanen te lokaliseren werd geweigerd.
Europa was in oorlog in Kosovo en Libië en wat te zeggen over haar sociale politiek die door
het moeilijker maken van de mogelijkheid werk te vinden en door de lonen en de sociale
verworvenheden naar beneden samen te drukken kan vergeleken worden met een
economische oorlog.
Van Java tot Madagascar, van Tonkin tot Algerije gingen de Europese overwinnaars van
verdrukking en racisme onder de nazis in hun respectievelijke kolonies over tot willekeurige
arrestaties, volksdeportaties, standrechtelijke executies en foltering (koloniale oorlogen)
In sommige voorsteden van grote Europese steden kan men op sommige momenten
nagenoeg spreken van een burgeroorlog.
Blokken van kapitalistische staten, de Gemeenschappelijke Markt was een instrument van
strijd tegen de socialistische landen. Voor de VS is dit de economische basis van de NAVO.
Dit is zozeer waar dat, toen men in 1962 discussieerde over de eventuele toetreding van
Zweden en Zwitserland men hen zei dat dit onmogelijk was want deze landen waren
neutraal” Jacques Nikonoff
Ter gelegenheid van het opnieuw onderhandelen van het vrijhandelsakkoord tussen de VS
en de EU, heeft Hilary Clinton gesproken over een economische NAVO.
Europa: een liberaal project van in het
begin
• “De “methode” Monnet verdedigt Frankrijk en Italië
niet alleen tegen het gevaar van intern communisme
maar dwingt hen, onder druk van de concurrentie hun
economie efficienter en liberaler te maken” Daniel
Villey, liberaal econoom, 1958
• · “Men zal de harde wetten van de internationale
competitie inroepen om aan te tonen dat een hoog
niveau van werkgelegenheid maar zal kunnen
gegarandeerd worden als de arbeiders zich ‘redelijk’
tonen merkt, visionair, Jean Duret directeur van het
Studiecentrum van de Confédération générale du
travail (CGT) op aangaande van de Gemeenschappelijke
Markt in 1956.
Deze tradities zijn de erfenis van een
verschillende geschiedenis, ja zelfs een
verschillende cultuur
• Hoe moet men een politiek compromis dat de
Europese politieke machten opricht,
onderhandelen te vertrekken van
verschillende principes van populaire
ligitimiteit
De Duitse grondwet van 1948
• Indien Frankrijk, traditioneel meer revolutionair, de macht
aan het volk geeft door rechtstreekse algemene verkiezingen
impliceert dit dat een wet op elk moment kan veranderd
worden indien de kiezers er zo over beslissen. In Duitsland is
alles bevroren door een wet die in regels de aspiraties van de
Duitse middelklasse codificeert en dit sinds 1948. Deze
juridische normen staan boven de politieke souvereiniteit.
• In Frankrijk creëert het algemeen kiesrecht het recht, in
Duitsland vloeit het voort uit het recht.
• De notie ‘rechtsstaat’ heeft een veel sterkere betekenis in
Duitsland dan in andere landen
• De ultieme waarborg van de wet is niet de Bundestag maar
het grondwettelijk Hof in Karlsruhe
• Het Hof in Karlsruhe is veel machtiger dan het Europees Hof
van Justitie
Het Diktat van Karlsruhe
• Het grondwettelijk hof heeft in 2009 aangegeven
dat, zolang de Grondwet van kracht was geen
enkele federale Europese staat zal kunnen opduiken
met deelname van Duitsland wat neerkomt op het
onmogelijk maken van de oprichting van een
supranationale federale staat die de souvereiniteit
van de BDR zou schrappen.
Zou Europa Teuntoons zijn?
• Indien de huidige confederatie niet evolueert naar
een politieke federatie met een centraal gezag zal
de eurozone en het geheel van de Unie
uiteenvallen. Joschka Fischer, Duits oud-minister
van Buitenlandse zaken, november 2011.
• · U heeft gezegd ‘schizofrenie’ of moeten we onder
centraal gezag Duits gezag verstaan?
Duitsland heeft een eigen visie over
democratie
•
•
•
•
•
Meer dan eens en met het risico Brussel tot wanhoop te drijven heeft het hof van Karlsruhe zandkorreltjes
gestrooid in de toepassing van de Europese verdragen. Zo heeft men moeten wachten tot november 1993
vooraleer het Verdrag van Maastricht van kracht werd; terwijl het reeds overal geratificeerd was in de loop van
het jaar 1992 behalve in Duitsland, was het het voorwerp van een opschortend beroep voor het Gerechtshof
dat niet opgeheven werd voor 12 oktober. Meer recent, op 30 juni 2009 hebben de rechters van Karlsruhe het
verdrag van Lissabon bekritiseerd door zijn compatibiliteit met de Duitse Grondwet te onderwerpen aan de
stemming van een bijbehorende wet (?) door de Bundestag en de Bundesrat. Tussen de overwegingen van hun
beslissing: de aanklacht van “een structureel deficit van de democratie” van de Unie en de herinnering aan de
“centrale plaats van het Nationale Parlement” in de mate dat “ het Europees Parlement geen
vertegenwoordigingsorgaan van een Europees volk is waarvan de afgevaardigden de vertegenwoordigers
zouden zijn” verder bevestigend dat “Het Europees Parlement geen representatief orgaan van een souverein
Europees volk is.
In september 2012 is het maar schoorvoetend dat het Hof het Europees Stabiliteitsmechanisme (ESM)
grondwettelijk verklaard heeft.
Sinds 1974 hebben de rechters van het Duitse Hof niet toegelaten dat afbreuk gedaan werd aan de
grondwettelijke basis van het land waar alle andere landen aanvaard hebben hun Grondwet te onderwerpen
aan het Europese recht.
Zo is men tot de situatie gekomen waar de nationale parlementen van alle andere naties gemuilkorfd zijn maar
waar, door de superioriteit van het Hof van Karlsruhe het Duitse Parlement verplicht is zijn mening te geven
over elk belangrijk nieuw initiatief op het Europees niveau.
Maar het is nog niet gedaan: in 2013 heeft datzelfde Hof beslist zich uit te spreken over de conformiteit met de
Grondwet van de monetaire operaties op titels (OMT) die aan de ECB de mogelijkheid geven massaal tussen te
komen (zelfs al heeft ze het nog niet moeten doen) om de afwijkingen van de rentevoeten op de openbare
obligaties in de eurozone te beperken. Deze beslissing zou moeten onder de bevoegdheid van het Hof van
Justitie in Luxemburg vallen. Zo zou het Hof van Karlsruhe, dat zich erop zou kunnen beroepen democratisch te
zijn op het nationale niveau, antidemocratisch zijn op het Europees niveau. Indien het een negatief advies zou
geven, dan zouden de intrestvoeten in landen zoals Spanje, Italië en Portugal stijgen wat hun financiering
moeilijker zou maken en de economische situatie in de landen aan de rand zou verergeren.
Quelques uns émettent des signaux
d’alerte
• In 2008 had Habermas harde kritiek op het verdrag van
Lissabon omdat dit geen enkele remedie voor het
democratisch deficiet van de Unie aanbracht en geen
enkele morele en politieke horizon gaf. De aanvaarding
ervan, schreef hij, kon alleen maar “de kloof tussen de
politieke elites en de burgers verdiepen”. Wat er nodig
was daarentegen was een referendum op Europese
schaal die de Unie begiftigt met een sociale en fiscale
harmonisatie, militaire middelen en vooral een direct
verkozen voorzitterschap dat, alleen, het continent zou
redden van een toekomst gedicteerd door de
neoliberale orthodoxie.
De suzerainiteit van Duitsland over de Unie
• In een artikel gepubliceerd in Merkur, het belangrijkste
opinieblad uit de federale republiek, legt juriste Constance
Christoph Schönberger uit dat het soort hegemonie dat
Duitsland voorbestemd is om uit te oefenen in Europa moet
begrepen worden in de geruststellende grondwettelijke zin,
gegeven door de jurist Heinrich Triepel: dit is de functie van
gids toevertrouwd aan de machtigste staat in een federaal
systeem zoals Pruisen in het Duitsland van de 19e en 20e
eeuw
• M. Volker Kauder, secretaris-generaal van de ChristenDemocratische Unie (CDU) van Duitsland bevestigt dat
“Europa vanaf nu Duits spreekt”.
• “ In al zijn internationale betrekkingen is Duitsland, sinds zijn
ontstaan altijd traag, systematisch overweldigend, veroverend
geweest, altijd klaar om zijn eigen vrijwillige slavernij uit te
breiden tot de buurlanden” Bakounin. Dit klinkt nog vrij juist
150 jaar later.
Van de consensus van Washington naar de
consensus van Berlijn
• Installatie van het Europees Stabiliteitsmechanisme op basissen die erg
dicht liggen bij die van de hulp toegekend door het FMI (mechanisme van
conditionaliteit en verplichtingen tot structurele hervormingen)
• Maar daar bovenop, met het Euro Plus Pact, wil de Europese Unie (lees:
Duitsland) zich te mengen in de nationale onderhandelingen om zijn
opvatting over de loonmatiging op te leggen.
• Het “pakket over het Europees economisch bestuur” (“six-pack”) gestemd
door het Europees parlement in oktober 2011, combineert zelfs het pact, een simpel politiek engagement tussen staten-, met juridische beperkingen
(zo dierbaar aan Duitsland)
• Duitsland heeft een excellent werk volbracht in de loop van de tien laatste
jaren, door de competitiviteit te verbeteren en door stevige druk uit te
oefenen op arbeidskosten.” Christine Lagarde, minister van Franse
Economie, maart 2010
• De Duitse ondernemingen hebben zich vlug aan de mondialisering kunnen
aanpassen. Het feit erg oplettend te zijn op de productiekosten en
hervormingen door te voeren om de economie soepeler te maken kan tot
voorbeeld strekken voor al zijn buren. Jan Claude Trichet, voorzitter van de
ECB, september 2010
Maar dit Europa, gebaseerd op de markt
heeft niet het beloofde succes gekend
Croissance annualisée sur 5 ans Eurozone $ constant Source Gapminder
5.0%
4.0%
3.0%
2.0%
1.0%
-1.0%
2011
2010
2009
2008
2007
2006
2005
2004
2003
2002
2001
2000
1999
1998
1997
1996
1995
1994
1993
1992
1991
1990
1989
1988
1987
1986
1985
1984
1983
1982
1981
1980
1979
1978
1977
1976
1975
1974
0.0%
Europa tegen de volledige
werkgelegenheid
•
•
•
•
•
•
Aan de ene kant verbiedt Europa elke staat zijn nationale
kampioenen te verdedigen in naam van het principe van de vrije
concurrentie maar ze heeft eveneens de vorming van kampioenen
op Europese schaal belet.
· Wat enkele Europese maatschappijen, aan wie fusie in de EU
verboden is, ertoe bewogen heeft elders het geluk te zoeken en dus
te investeren buiten de EU. Hierdoor zijn deze maatschappijen de
kampioenen van de vrijhandel geworden en laten ze aan elke staat
slechts de mogelijkheid over kampioen te worden in de
samendrukking van de lonen. Dit verklaart eveneens waarom de EU
de meest onwillige regio is om de aanzet van welke
protectionistische politiek dan ook in overweging te nemen.
· Aan de andere kant heeft Europa, door de standardisatie en
harmonisatie te bevorderen met steeds maar talrijkere reglementen
de echte concurrentie gedood, -die door de innovatie-, vermits ze
aan de ondernemingen enkel de mogelijkheid laat te vechten door
prijsverschillen en zo de KMO’s doodt en de deuren enkel wijd open
zet voor multinationals die veel minder werk scheppen dan de
eerste.
· Door de constructie zelf kan men dus zeggen dat de EU de neiging
heeft haar eigen internevraag en dus de werkgelegenheid af te
remmen.
· De staten zijn gedwongen geweest fiscale en sociale dumping in te
voeren, vermits ze geen andere instrumenten ter beschikking
hadden, wat de openbare financieën verzwakt heeft en, door het
circulaire effect, de druk op de loonkosten en de sociale systemen
verhoogd heeft.
· Dientengevolge worden de investeringscapaciteiten van de staten
verzwakt en wordt Europa door een gebrek zeker aan infrastructuur
maar ook aan onderzoeksinspanningen en ontwikkeling minder
competitief; dus het tegenovergestelde van wat de staatshoofden
hadden gewenst tijdens de Europese raad van Lissabon van maart
2000 waar, op het einde het gepubliceerde communiqué als titel
had: Laten we samen werken voor de groei en de werkgelegenheid.
Europa tegen de kennis en de innovatie
New report warns that the EU’s anti-science culture is holding back the UK’s Life
Science sector;
Impact of EU on UK’s Life Science sector to be discussed at Open Europe’s
unprecedented EU Reform Conference
A new report published today by the Fresh Start Project on the impact of the EU on
Britain’s Life Sciences sector – co-written by the Government’s former life sciences
advisor George Freeman MP and Open Europe’s Pawel Swidlicki – warns that an
increasingly anti-science culture in the EU is holding back the UK’s Life Sciences
sector. This is particularly true in the area of biotechnology, while major medical
research projects – including on cancer and Alzheimer’s – are at risk from pending EU
data protection legislation. Source: Times janvier 2014
•
•
•
Tijdens de top in Lissabon in 2000 die de aanzet
was tot de strategie van Lissabon, of de agenda
van Lissabon of de procedure van Lissabon is de
wens gedecreteerd geweest van de Europese
Unie “de economie van de meest competitieve en
dynamische kennis van de wereld te maken vanaf
dan tot 2010, in staat tot een duurzame
economische groei samen met een kwantitatieve
en kwalitatieve verbetering van de tewerkstelling
en een grotere sociale samenhang.
We moeten vaststellen dat dit objectief niet is
bereikt geweest.
Sommigen verzekeren dat reeds de EGKS, de
Europese gemeenschap voor Steenkool en Staal
aan de basis lag van het verdwijnen van de
Europese staalindustrie door niet te mikken op
het promoten van innovatie noch evolutie naar
een betere kwaliteit van producten.
Europa heeft zijn achterstand wat betreft de uitgaven in
onderzoek en ontwikkeling toegevoegd aan het BNP
niet ingehaald tegenover de VS of Japan.
Wat Europa duwt naar het ervaren van een
afnemende productiviteit
• Een afnemende
productiviteit die het
geheel van actoren duwt
naar het zoeken van meer
competitiviteit door , op
verkeerdelijk deze te
assimileren aan enkel de
inkrimping van de lonen.
Dit minder productieve Europa wordt op
slag minder aantrekkelijk
• De directe investeringen
uit het buitenland komen
minder en minder ten
goede aan Europa.
• Wat maakt dat de
investeringen in
ontwikkeling en
onderzoek minder
worden; het deficit van
de productiviteit
verergeren en de vicieuze
cirkel wordt op gang
gebracht.
En deze tendens dateert niet van de
financiële crisis (hier het geval van Frankrijk
in bn €)
Zelfs de investeringen in onderzoek en
ontwikkeling worden verplaatst naar China
Een Europees budget dat begrensd is sinds
40 jaar
Structuirele fondsen: een vorm van
solidariteit die in opspraak gebracht is
• De toegewezen structurele fondsen ten gevolge van
de intrede van de Oostblok- landen zijn niet zo
belangrijk geweest dan diegenen die toegewezen
zijn geweest geweest zijn bij het binnenkomen van
Griekenland, Spanje en Portugal. Wat aan die
landen allleen de keuze gelaten heeft fiscale en
sociale dumping toe te passen.
Een niet democratisch Europa
• Sinds het begin van de crisis en reeds lang ervoor heeft de Europese Unie niet
opgehouden de trekjes van een autoritair regime te tonen. Verkozen regeringen
werden tot ontslag gedwongen en vervangen door technocraten zonder
democratische legitimiteit (bvb Mario Monti in Italië) ; voorrang voor instellingen
die verondersteld worden “neutraal” te zijn zoals de ECB (die uit haar monetair
kader komt om aan te zetten tot economische hervormingen) het wegvegen van de
rol van het Europees Parlement (die op een lijn met de Europese Raad gestemd
heeft ten voordele van het ESM en het Soberheidspact; annulering van referenda
(Frankrijk en Nederland in 2005 tijdens het Constitutioneel verdrag maar ook
Ierland onlangs); binnendringen van de privésector in de politiekebesluitvorming.
• Men kan spreken van een “Europees cesarisme”, deze neiging van democratische
regimes om autoritaire trekjes te tonen in tijden van crisis zoals Gramsci het
definieerde.
• Dit cesarisme is geen recente uitvinding. Na de 2e wereldoorlog zijn sommige niet
democratische instellingen, waaronder de grondwettelijk hoven of de
onafhankelijke centrale banken machtiger en machtiger geworden in West-Europa.
Het idee dat de continentale elites toen bezielde was dat de “tweeling
totalitarismen”, nazisme en stalinisme, het product waren van uitwassen van de
democratie, een reden waarom men deze laatste moet beschermen tegen haar
eigen waanzin.
• “Wat op dit ogenblik gebeurt, is een stille revolutie,
met kleine stapjes naar een sterker economisch
bestuur. De lidstaten hebben aanvaard- en ik hoop
dat ze het goed verstaan hebben - aan de Europese
instellingen belangrijk machten over te dragen mbt.
bewaking” Jose Manuel Barroso, juni 2010
• Het Stabiliteitsverdrag amputeert de eerste
bestaansreden van het Parlement: de bevoegdheid
om te beslissen over inkomsten en uitgaven. Het
draagt een belangrijke rol over aan de Europese
Commissie. Het vertrouwt aan het EHJ de zorg om
de geschillen tussen staten te regelen terwijl tot nu
toe zijn missie zich beperkte tot het opleggen van
de Europese wetgeving; een rol waar het Hof zich
met een buitengewone ijver van kwijt als het erover
gaat de liberale logica te bevoordeligen.
Citaten
•
•
•
•
“Men moet het toegeven, de vrijheden zelf zijn in crisis. We zijn niet meer in de
eeuw van de Verlichting” “Bedrog, ik ben niet bang van woorden. Europa bedriegt
ons wanneer ze beweert zich op het parlementaire terrein te plaatsen. Er zijn 28
nationale verkiezingen om de nationale gekozenen aan te duiden die zullen
zetelen zonder nationale vlag in het Europees Parlement” “Europa dient de zaak
van de democratie niet met haar integratiemythe. De Unie legt haar wil op aan de
lidstaten en aarzelt niet ze te bedreigen met financiële sancties indien ze de regels
niet respecteren”. Francis Delpérée, senator voor CDH, grondwetspecialist
“Verre van reële centra van beslissingen te zijn, doen de partijen zich kennen als
simpele tussenpersonen waarvan de functie bestaat de beslissingen, elders
genomen, populair te maken. Ze worden de medewerkers van de toepassing van
de enig mogelijke politiek opgelegd door de markten en de internationale
instellingen. De unieke gedachte wordt concreet in een unieke politiek” Jean
Claude Paye, socioloog
“Ons Europa is het product, uniek in de wereld, van die poging van de
wederopbouw van een wereldorde door de markt” Robert Salais
« The fiction of the sustainability of Europe, a child of the economy, but an
orphant of politics, continues to undermine European integration » Jean Paul
Fitoussi
Europa en het regionalisme bestormen de
Natiestaat
•
•
•
•
•
•
Artikel 33 van de Belgische grondwet verklaart “ Alle machten gaan uit van de Natie” maar in 1970 is een
wijziging aangebracht: “De uitoefening van bepaalde bevoegdheden kan door een verdrag of door de wet
worden opgedragen aan volkenrechtelijke instellingen.
Met de 6e staatshervorming doet de regering in de wet de gedeeltelijke transfer van macht van het de federale
regering naar het regionale niveau inschrijven. ( 20 miljard € aan bevoegdheden en 12 miljard aan fiscale
autonomie.)
Te noteren dat Bart De wever wil dat men artikel 35b van de Grondwet uitvoert dat de residuaire
bevoegdheden aan de gefedereerde entiteiten toekent. Om duidelijk te zijn: de bevoegdheden van de federale
staat zullen in de grondwet (-een strak keurslijf ) ingeschreven worden en de rest zal automatisch de
bevoegdheid van de gewesten en gemeenschappen zijn.
Door de 6e staatshervorming, stelt men de transfer van bevoegdheden op basis van 87 % van de
functioneringssubsidies in. Om duidelijk te zijn: de federale regering legt een plan van radicale soberheid van
13 % op aan de gewesten en gemeenschappen. Bovendien engageren de gewesten zich de verliezen van de
gemeenten en steden over te nemen. De gewesten zullen bevoegdheden hebben in de personenbelasting– 25
% van de bedragen. De gewesten kunnen vanaf nu verschillende fiscale barema’s instellen. En daar verschijnt
de fiscale concurrentie tussen de gewesten.
Op 1 januari 2015 kent de 6e staatshervorming 67% van de eigen fiscale ontvangsten toe aan Wallonië en 61 %
aan het Brussels Gewest. Het verschil zal gecompenseerd worden door een dotatie van de federale staat via
een gefixeerd niet geïndexeerd jaarlijks bedrag gedurende 10 jaar. Daarna zal dit bedrag verminderd worden
met 10 % per jaar om uit te doven in 2034.
Een directe bezuiniging van 13 % in juli 2014 en een beperking met 33 % van de fiscale ontvangsten van nu tot
2034 bij een onveranderde economische situatie. Ziehier hoe het regionalisme opgelegd door de Natiestaat
tegen zichzelf in de kaart speelt van het Europa van vandaag.
Europa is slechts een hersenschim; de
staatshoofden behouden alle macht…
• Wanneer mevrouw Neelie Kroes, Europees commissaris voor Mededinging in
opstand komt tegen de staatshulp toegekend aan de banken hebben de
regeringsleiders haar gevraagd te zwijgen.
• Duitsland heeft de rode lijn van het 3 % overheidstekort reeds lang voor de
financiële crisis van 2007 – 2008 overschreden zonder dat de Commissie zich heeft
kwaad gemaakt
• Artikel 123 dat aan de Europese Centrale Bank verbiedt te lenen aan de “centrale
administraties, aan regionale of lokale autoriteiten, aan andere openbare
autoriteiten van de lidstaten” heeft er haar niet van weerhouden een krediet te
openen van 5 miljard euro voor een regering, Hongaars in dit geval, die zelfs geen
lid was van de eurozone
• Het Europees recht is een recht dat toegepast wordt bij tussenpozen, onder druk
van de regeringsleiders van de sterkste staten.
• Tot op welke diepte van illusie of vooringenomenheid moet men duiken om te
geloven dat de Europese naties, gesmeed door de eeuwen heen door ontelbare
inspanningen en pijn, elk met zijn aardrijkskunde, zijn geschiedenis, zijn taal, zijn
tradities, zijn instellingen- zouden kunnen ophouden zichzelf te zijn en er slechts
één te vormen?” Charles de Gaule in ‘Mémoires d’espoir’.
… En sommigen wat meer dan anderen
• Door het principe van de stemming met
eenparigheid van stemmen te wijzigen en door het
te vervangen door een stemming met omkeerde
gekwalificeerde meerderheid, hebben de grote
staten en Duitsland in het bijzonder zichzelf het
recht gegeven de beslissingen te nemen.
• De regeringen ter plekke willen natuurlijk de macht
nietopgeven. Men kan dus redelijkerwijze denken
dat het politieke en federale Europa een
hersenschim is en zal blijven.
Staten en multinationals
• Vermits de nationale regeringen goed begrepen hebben dat, individueel
genomen, ze geen enkele invloed hebben op de grote beslissingen op
wereldniveau hebben ze een constructie genaamd Europa uitgevonden om
zich meer macht te kunnen toe-eigenen.
• “De enige oplossing voor een zekere Franse grootheid is Europa te maken”
Fernand Braudel in Le temps du monde
• Sommige landen van dit grote Europa die het betreuren geen oorlog meer
te kunnen voeren hebben een economische oorlog verklaard en hun
nationale markt uitgebreid naar het geheel van Europa door het verbod van
devaluaties en door een veralgemeende politiek van loondeflatie.
• Ze hebben ook door een politiek van privatisering en liberalisering enkele
grote vennootschappen begunstigd, die hebben kunnen genieten van
uitgestrektere afzetgebieden, bredere bevoorradingskanalen en een
diepere arbeidsmarkt dus meer concurrentieel.
• Kan men misschien het spel van oorzaken en gevolgen omkeren?
• Het zijn zonder twijfel enkele belangrijke vennootschappen die, vermits ze
alleen geen degelijke voordelige voorwaarden konden creëren erin geslaagd
zijn de politici te overtuigen een dergelijk systeem op poten te zetten.
De Natiestaten moeten hun instrumenten van economische politiek
missen zonder dat Europa er veel aandacht aan besteed heeft
•
•
•
•
•
•
•
De staten hebben het heffen van douanerechten alhoewel Europa niet veel haast had ze op
te geven op het altaar van de GATT opgegeven.
De staten hebben hun industriële politiek (nationale kampioenen, openbare financiering van
sommige sectoren …) opgegeven, Europa heeft het vervangen door regionale Fondsen
(FEDER) of rechtstreekse hulp aan de landen die in de Unie binnen komen en door hun
fameuze politiek van concurrentie
De staten hebben hun nationale deviezen opgegeven om plaats te maken voor de Euro en
hun monetaire politiek aan de ECB
DE staten hebben hun budgettaire politiek opgegeven, de Europese Commissie heeft meer
dan haar woordje te zeggen via het Europees semester en dit vooraleer de nationale
parlementen zich hebben kunnen uitspreken over deze budgetten. In België gaat de staat
zover tot het overlaten van haar gewesten aan de vergelding van Europa. Overigens, het feit
meer omvang te geven aan het Europees budget is opzij geschoven. Men verzwakt op die
manier de naties, men ontneemt hen de mogelijkheid hun economiën te heropstarten
terwijl men hen op een hoger niveau niet de mogelijkheid geeft zich in de plaats te stellen.
Het project Eurobonds is terzijde geschoven en het gebruik van het ESM om de banken te
redden oogste meer dan een debat. Elk project van intra-Europeese solidariteit lijkt
onontvankelijk
De staten hebben hun sociale politiek gedeeltelijk opgegeven door de richtlijn Bolkestein of
dienstrichtlijn ; sinds 2006 ziet iedereen die een werk kan vinden in Europa de sociale
bijdragen van zijn land van oorsprong op hem toegepast worden.
De staten zijn bezig hun juridische regimes mbt. de handel over te laten aan het OMC en aan
bilaterale akkoorden die in hun nadeel zijn.
Voor de staten blijft alleen over de fiscale politiek of eerder de fiscale dumping.
Is er een manier om hieruit te raken?
• “Diegenen die zeggen: Europa is de oorzaak van alle kwalen, men
moet dit een halt toeroepen etc. We willen de Europese geest
bewaren, bewaren wat verworven is et niet 40 jaar geschiedenis
loslaten.” En ze voegen er dan nog aan toe “Ik verdraag niet meer
al diegenen die zonder ophouden herhalen dat er een ander
Europa nodig is. Eén keer men dit gezegd heeft, wat doet men
dan? En met wie? Het is belachelijk. Hoe groter de opstap is om
teoverbruggen, hoe meer men zich vrijpleit van de moeilijkheid.
Diegenen die denken dat ze alles gaan veranderen weten goed dat
ze zich voorliegen”. M Stéphane Le Foll, vice-president van de
Progressieve Alliantie van socialisten en democrates in het
Europees Parlement en huidig minister van landbouw in Frankrijk.
• “De federalistische impuls van de elites botst op een weerstand
die hoe langer hoe groter wordt. Wanneer men begint te zeggen
dat het Parlement op een dag de Assemblée nationale zal
vervangen of dat de Commissie een regering van Europa zal
worden zeggen de mensen “Neen!” Hubert Védrine.
•
•
•
•
•
•
•
•
•
Tussen het federale Europa en het Europa
van de staten
Het intergouvernementalisme viert hoogtij
Met het Soberheidsverdrag heeft dit intergouvernementalisme zijn superioriteit getoond.
Inderdaad dit is een intergouvernementeel verdrag en niet een Europees zoals het ESM
Proberen het onderscheid te maken tussen de staatshoofden en de supranationale entiteit
(EU) is nutteloos. Het ene is het andere en omgekeerd. Achter de sluier die de EU is nemen
de regeringsleiders naar hartelust de schikkingen die ze niet zouden durven door hun
nationaal parlement jagen, het ESM is het laatste voorbeeld.
De Commissie, een technocratisch niet verkozen orgaan wordt geleid door politieke
personaliteiten van het eerste plan in hun land van herkomst. Barrosso heeft posten bekleed
in Portugal, Michel Barnier in Frankrijk, Karel De Gucht in België
De leden van het Europees Parlement zetelen in transnationale politieke groepen maar zijn
verkozen met etiketten en op lijsten die nationaal blijven.
De ministers die zetelen in de Raad van de EU die de Europese wetten stemt beschikken over
een aantal stemmen in verhouding met de bevolking van de staat waar ze vandaan komen.
Het Europees Hof van Justitie ziet dat zijn rechters aangeduid worden door de staten. Voor
de leden en de voorzitter van de ECB geldt hetzelfde
Indien het individualisme (het Europa van de staten) een moeilijke en eenzame baan is dan
is de samenwerking (het federale Europa) een lange en kronkelige weg waar solidariteit een
complexe oefening blijkt te zijn.
Eenzaam of solidair, de EU heeft op dit ogenblik gekozen voor de eerste weg. Misschien
bestaat er een derde weg..
…waarom niet kiezen voor een
gedecentraliseerd federalisme?
• In een dergelijk perspectief zou het Europese budget,
terwijl het redelijk beperkt blijft, mechanismen van
financiële stimulering bevatten, positief of negatief
naar gelang het doel dat men beoogt en bestemd om
de gedecentraliseerde aanvoer van Europese goederen
te promoten door de nationale regeringen zelf.
• Het geheel van de Europese budgettaire instrumenten,
-inbegrepen het Stabiliteits-en groeipact, geworden
het Soberheidsverdrag waarvan de criteria zouden
moeten gedefinieerd worden terwijl men rekening
houdt met deze gemeenschappelijke doelen – zou dan
op een coherente manier kunnen gemobiliseerd
worden in deze logica.
Oplossing n°1: De statuten van de ECB
hervormen
• Haar zoals de Fed de mogelijkheid geven
rechtstreeks de schuld van de Europese staten aan
te kopen.
• Handelen zodat de bank niet alleen rekening houdt
met de inflatie voor het vaststellen van haar
monetaire politiek maar ook met de groei en de
evolutie van de monetaire massa.
• “De instellingen bestaan maar men kan ze wijzigen,
de verdragen kan men interpreteren. Niets is voor
eeuwig verworven” Jean Pierre Chevènement.
Oplossing n°2: Europese verkiezingen
buiten het kader van de klassieke partijen
organiseren.
• Zodat afgevaardigden buiten partijlijsten door alle naties in
heel Europa kunnen verkozen worden.
• Zodat het mogelijk is voor een Belg te stemmen voor een
Griek, terwijl het reeds onmogelijk is voor een Waal te
stemmen voor een Vlaming.
• Zodat dit nieuwe democratische Europees parlement
noodzakelijkerwijs geraadpleegd wordt en zijn advies
domineert bij de stemming over elke Europese tekst, zodat
het veel voorstellen heeft van wetteksten.
• “De hoop dat de gelijktijdigheid van 27 nationale
stemmingen, bijna altijd betwist rond interne uitdagingen, op
een dag uitmondt op de geboorte van een Europese identiteit
is een magische gedachte” Serge Halimi juni 2009
Het huidige Europees Parlement is niet
democratisch
De Europese socialisten stemmen in 96 % van de
gevallen in dezelfde zin als de liberalen!!!
Mijn passie voor Europa, verwijderd van de electorale
beperkingen heeft te maken met haar rol van bondgenoot van de
toekomstige generaties, Mario Monti, 2007 voor de Franse Senaat
•
•
•
•
•
•
•
Net zoals binnen de nationale parlementen
bestaat het principe van de afwisseling bijna niet
op het niveau van het Europees Parlement
“This is not a real Parliament” Ritt Bjerregaard,
oud-Europees commissaris
De teksten, goedgekeurd door het Europees
Parlement zijn het resultaat van onderhandelde
compromissen tussen de PPE (ChristenDemocraten) de S&D (Sociaal-Democraten), ALDE
(liberaal-democraten) en de Groenen.
Deze cultuur van het compromis heeft geleid tot
homogeneïsatie van de meningen
De parlementsleden zorgen er voor de belangen
van de naties waar ze vandaan komen te
vrijwaren.
De enige oppositie komt van GUE/NGL (links), van
de EFD en de ECR, allen in de minderheid
Wanneer de bevolking van Frankrijk, Nederland
of Ierland een verdrag verwerpt dat het Europees
Parlement heeft goed gekeurd, wie heeft dan
gelijk? En wanneer het Europees Parlement
vraagt dat men deze nationale stemmen omzeilt ,
heeft het daar echt de legitimiteit voor?
Het Europees Parlement, medebeslissing (gewone
wetgevingsprocedure) en vroegtijdige akkoorden
•
•
•
•
•
•
•
•
Tot in 1992, datum waarop het verdrag van Maastricht van kracht werd, kon het Europees Parlement alleen maar een
raadgevend advies geven. Bij ondertekening van dit verdrag aanvaardden de lidstaten een procedure van medebeslissing , wat
de invloed van het EP versterkte vermits een akkoord vanaf dan vereist was opdat een maatregel aanvaard zou worden.
In geval van meningsverschil met de Raad werd de zorg om een oplossing te vinden toevertrouwd aan een paritair
‘verzoeningcomité’
· Het verdrag van Lissabon heeft van het EP een volwaardig “wetgever” gemaakt op dezelfde voet als de Raad. Deze evolutie
heeft aanzienlijke veranderingen meegebracht in het functioneren van de Algemene Vergadering. De belangrijkste verandering
betreft de ontwikkeling van de “vroegtijdige akkoorden” in de wetgevende procedures. Als de efficiëntie er zonder twijfel van
profiteert dan stelt deze praktijk toch wel reële problemen aan de transparantie. De akkoorden in kwestie onderhandeld door
een beperkt aantal personen geven slechts beperkte mogelijkheden tot debat terwijl het juist om de Europese beslissingen
democratischer te maken was dat de wetgevende macht van het Parlement vergroot was.
· Indien, in de jaren ’90, het debat tussen Commissie, Raad en EP kon leiden tot drie lezingen van wetsvoorstellen , - vandaag in
een mechanisme genaamd ‘trilogue’-, dan worden de grote meerderheid van de wetsvoorstellen aanvaard in de eerste lezing.
Deze werkwijze komt min of meer neer op het beroven van de parlementsleden van hun formeel recht wetsvoorstellen te
bespreken in volle zitting, en zelfs ze te amenderen.
Deze vergaderingen laten geen getuige toe, geen mediatisering en geven aanleiding tot geen enkel verslag of proces verbaal
toegankelijk voor het publiek. Daarenboven vinden de onderhandelingen soms plaats op het niveau van de experts van die drie
instellingen en niet op het niveau van de Europese afgevaardigden, ministers en commissarissen. Men noemt dit, in Europese
taal de ‘comitologie’, een procedure van beslissen die oa in 2004 toegelaten heeft groen licht te geven aan de kweek van
transgenetische maïs tegen de mening van een meerderheid van de lidstaten en zonder dat het Parlement hierover zijn zeg
heeft gehad.
· De evolutie in de manier van functioneren van de algemene Vergadering wat betreft besluitvorming gedurende de laatste
tientallen jaren wordt vertaald door een voortdurende toename van het gewicht van de leidende organen en politiek groepen;
door een toenemend belang van de rol van de parlementaire commissies; door een striktere organisatie van de debatten in
plenaire zitting en door een terugschroeven van de individuele rechten van de afgevaardigden.
· Wat betreft de wetgevende materie is alles gedaan om de ‘efficiëntie’ van het EP te doen groeien in het onderzoek,van teksten
in de parlementaire commissies en daarna in plenaire vergadering. De permanente leden van de afvaardiging van het EP in het
‘verzoeningscomité’ zijn trouwens actief geweest opdat de Algemene vergadering een meer vreedzame benadering van de
procedure aanvaardt en het aantal van zijn amendementen beperkt.
· In tegenspraak metwat doorgaans gezegd wordt is de macht van het EP kortgeleden verminderd.
Maar erger: er zijn nog domeinen waar het
Europees Parlement volledig wordt opzij
geschoven
•
•
•
•
Er blijven in het verdrag van Lissabon 21 domeinen (
op 90) waar het Parlement is uitgesloten en
sommigen ervan zijn erg belangrijk. De lijst ervan is
nochtans nergens neergeschreven: men moet
begrijpen dat een domein uitgesloten is wanneer
een artikel van de verdragen specificeert dat het de
Raad is die beslist of dat het Parlement
eenvoudigweg geraadpleegd wordt. Hier volgen de
belangrijkste domeinen of delen van domeinen
waar het Parlement geen medebeslisser is
Buitenlands beleid en veiligheid (TUE 26-1, TUE 311 et 2, TUE 36); de interne markt (TFUE 26); de
douanetarieven (TFUE 31); een deel van de
landbouwpolitiek (TFUE 43-2 et 2bis), waar de Raad
alleen beslist
De fiscaliteit (TFUE 11), de sociale politiek voor een
gedeelte (TFUE 153-1, 2 et 5), volgens de ‘speciale’
wetgevingsprocedure (TFUE 289) dit wil zeggen : de
Raad met eenparigheid van stemmen na
eenvoudige raadpleging van het EP
De monetaire politiek (TFUE 130), die alleen het
gebied van de Europese centrale bank zijn.
Het Europees Parlement en de Lobby’s
•
•
•
•
•
Het minste wat men kan zeggen is dat het Europees Parlement nauwelijks iets tegenhoudt.
Sinds zijn introductie door het Verdrag van Maastricht heeft de procedure van
medebeslissing geleid tot het verwerpen van slechts enkele teksten door het EP. De eerste
keer in 1995, in het kader van het eerste project van richtlijn over het octrooieren van
biotechnologische uitvindingen. De verpletterende meerderheid van de voorgestelde
teksten (418 op 420 voor de legislatuur 1999 – 2004) is aanvaard geweest, of het nu in 1e of
2e lezing is of op het einde van een verzoeningsprocedure.
De gegevens van het observatorium van Europese instellingen tonen de macht van de grote
groepen op de procedure van de medebeslissing. Niet alleen verzekeren de 3 belangrijkste
groepen 4/5 van de verslagen over de maatregelen aanvaard in medebeslissing maar de
toevlucht tot vroegtijdige akkoorden is frequenter wanneer ze verantwoordelijk zijn voor de
dossiers. Daar waar het gemiddelde lager ligt dan 40 % voor de verslaggevers uit kleine
groepen klimt het naar 50, 6 % voor de verslaggevers van de PPE, naar 59 % voor die van de
PSE ( vandaag S&D) en 68,2 % voor die van de ALDE
Belangrijke hervormingsprojecten zoals REACH (reglementering van de scheikundige
producten die als gevaarlijk beschouwd worden) of testen op dieren door de
farmaceutische industtrie zijn aangepast geweest door de parlementsleden na druk van
lobby’s
4500 lobbyisten hebben hun toegangsbadge tot het EP ofwel 6 per parlementslid
« I think we are moving towards tougher lobbying strategies, towards more sophisticated
approaches to economic intelligence that will probably involve practices such as
manipulation, destabilisation or disinformation » Daniel Guéguen
De Europese Commissie, de ECB en de
Europese Raad
• Natuurlijk zijn de Europese commissarissen geen commissarissen van het
volk maar zelfs hun debatten worden niet heruitgezonden. Er is totale
ondoorzichtigheid, net zoals de “minuten” van de ECB die niet gepubliceerd
worden. Indien de Raad, waar de regeringsleiders zitten onder
voorzitterschap van M. Herman Van Rompuy, samengesteld is uit
democratisch verkozen leden, is ze op zichzelf geen verkozen instelling en
nochtans permitteert ze zich daden van inmenging op het niveau van elke
lidstaat. Ook hier is alles “geluidsdicht”.
• De Commissie heeft zich van de diensten verzekerd van enkele 1000
groepen van raadgevers, de meesten grotendeels samengesteld door
vertegenwoordigers van de wereld van ondernemingen.
• Hunne Majesteiten in de Europese Raad hebben altijd gedacht dat ze de
zaken van de wereld beheerden. Ze gaan geen simpele zielen en camera’s
toelaten” » Alain Lemassoure, Europees parlementslid
• Het actuele Europa is dus ondoorzichtig en niet democratisch.
• De nota’s genaamd Antici, de handgeschreven verslagen van de debatten
gehouden in de Europese Raad zouden moeten openbaar gemaakt worden.
Het Europees Hof van Justitie
• De interpretatie van het recht en de jurisprudentie door het Europees Hof van
Justitie (EHJ) creëren recht buiten de democratische procedures.
• Het Hof geeft soms adviezen tegenstrijdig met diegene die genomen worden door
zowel de Commissie als het Parlement en altijd ten voordele van de vrijhandel.
Bijvoorbeeld; toen het EP erin geslaagd was de dienstrichtlijn genaamd de richtlijn
Bolkestein een beetje te corrigeren zag het het geheel van zijn voorgestelde
amendementen verworpen worden door het EHJ
• Het is het enige Hof waarvan de beslissingen niet vatbaar zijn voor beroep
• In zijn 40 jarig bestaan heeft het EHJ zich een reputatie van ijverig promotor van de
liberale logica gesmeed. Door gewaagde interpretaties van teksten heeft ze
inderdaad aan de Commissie de ontbrekende instrumenten geleverd om de vrije
concurrentie te promoten. In 1982 bijvoorbeeld heeft ze aan de Commissie
toegestaan een richtlijn aan te nemen die van de lidstaten eiste dat deze haar alle
documenten verschaften over de financiële relaties tussen hen en hun
overheidsbedrijven. Niet voorzien in de verdragen vormt deze eis een inmenging in
de interne zaken van deze ondernemingen die hun privé-tegenhangers overigens
niet ondergaan. Ze vertaalt een wantrouwen tegenover de openbare groepen.
• De rechters vullen de leemten misschien opzettelijk gelaten door de politici, om
sommige delicate kwesties niet te moeten doorhakken
De Europese Commissie
• Wanneer een instelling zelfs niet meer haar
leidende grote principes respecteert (wederzijdse
erkenning, subsidiariteit, evenredigheid,
uitsluitingen die ze voor zichzelf vastgelegd heeft bij
het opstellen van het stichtingsverdrag) dan kan
men zich afvragen of ze nog wettig is.
• 75 % van de nationale wetten zijn van
communautaire oorsprong, beslist door de
Commissie en de nationale parlementen zijn
verplicht deze te valideren. Bestaat er een nut om
deze stempelende parlementen te behouden?
Derde oplossing: een einde maken aan de
politiek van soberheid en
voorwaardelijkheid
• Er zijn vandaag voldoende bewijzen van hun
contraproductiviteit om dan te moeten achteruit te
rijden
Vierde Oplossing: Europa een reëel budget
geven.
• Om, onder andere, de onderzoeksprogramma’s te
heropstarten
• Vandaag zijn de subsidies in deze materie zo
moeilijk om krijgen, de voorwaarden zo moeilijk om
te voldoen dat elke bedrijfsleider tweemaal nadenkt
alvorens er aan te vragen.
Oplossing 5: De taak van
ongehoorzaamheid in praktijk brengen
• Indien de volksstemming haar een mandaat geeft kan een regering breken
met de politiek van de EU
• Hierbij is het niet nodig uit de EU te stappen zoals artikel 50 van het verdrag
van Lissabon het voorziet.
• Deze politiek zou eruit bestaan te weigeren sommige Europese richtlijnen
die men als nefast beschouwd , over te zetten naar het nationale recht;
door diegenen die reeds omgezet zijn niet toe te passen ; door de politiek
va de lege stoel toe te passen om te beletten dat diegene die in
voorbereiding zijn goedgekeurd worden.
• Dezelfde behandeling zou toegepast worden op de reeds getekende
verdragen zoals het Soberheidsverdrag.
• “Want men moet zich hierover niet vergissen, zelfs door hard rekening te
houden met de machiavellistische kunstgrepen van de regerende klassen
moeten we erkennen dat geen enkele minderheid krachtig genoeg zou
geweest zijn om al deze afschuwelijke offers aan de menselijke massa’s op
te leggen was er niet in die massa’s zelf een duizelingwekkende, spontane
beweging geweest die hen onophoudelijk aanzette om zich op te offeren
aan een van die verslindende abstracties die, zoals de vampiers van de
geschiedenis zich altijd gevoed hebben met menselijk bloed” Bakounin
Zesde oplossing: van een betuttelend federalisme naar een
democratisch federalisme
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
We leven in een artificiële democratie
De politicus is erin geslaagd de burger afkerig te maken van elke deelname
In Frankrijk is aantal niet-stemmers bij de gemeentelijke verkiezingen van 21,9 % in 1965 naar 38,9 % gegaan in
2008. Voor de wetgevende verkiezingen is dit percentage van 18,9 % in 1967 naar 43,7 % gegaan in 2012
Wanneer bijna één persoon op twee zelfs niet meer wenst zich uit te drukken , welke waarde kan men dan nog
hechten aan de verkiezingen?
“De verkiezingen zijn parodieën die zich bedienen van grote woorden –Democratie, Volk, Natie, Republiek,
Souvereiniteit- maar die slecht het cynisme van de regerenden verbergen: het komt er voor hen op aan een
“soft” tirannie te installeren en op zijn plaats te houden die een ééndimensionele mens produceert: de
afgestompte en vervreemde verbruiker zoals nooit een dictatuur erin geslaagd is een te produceren” Michel
Onfray
“Vorst zijn is niet af en toe enkele vertegenwoordigers kiezen.” Maximilien de Robespierre
We verwerpen alle wetgeving, alle gezag en alle invloed begunstigde en gepatenteerde, officiële en wettelijke
zelfs uit een algemene stemming overtuigd dat ze nooit in het voordeel van een dominante en uitbuitende
minderheid tegen de belangen van de immense verknechte meerderheid kunnen uitdraaien” Bakounin in ‘God
en Staat’
Om eraat te geraken hebben we een betrokkenheid van de burgers op het lokale, nationale en Europese niveau
nodig
-Organisatie van burgervorming, volksopvoeding
-De burgers moeten het woord nemen in de openbare debatten
-Burgercomités om te bewaken
-Bevraging van de politici die aan het werk gezet zijn, directe confrontatie tussen de burger en de politicus
-Burgerlobbying
-Beroep op de rechtbanken door burgers tegen alle antidemocratische politiek
Elke rationele opvoeding is in feite niets dan het progressieve slachten van het gezag in het voordeel van de
vrijheid; het uiteindelijke doel van de opvoeding mag enkel zijn vrije mensen te vormen vol respect en liefde
voor de vrijheid van de andere. ” Bakounin.
Bibliographie
•
Livres
– Une histoire européenne de l’Europe, Charles Olivier Carbonell, Editions Privat, 1999
– Le viol d’Europe, Robert Salais, PUF, 2013
– Le « Congrès de l'Europe » à La Haye (1948-2008), Jean-Michel Guieu et Christophe Le Dréau (dir.), Peter Lang
Verlagsgruppe, Bruxelles, 2009
– L’idéologie européenne, B. Landais, A. Monville, P. Yaghlekdjan, Aden, 2008
– Europe: Continent perdu?, Philippe Maystadt, Avant-Propos, 2012
– Les faiblesses du budget européen, Jacques Le Cacheux, 2009
– Circus politicus, Christophe Deloire & Christophe Dubois, Albin Michel, 2012
– Comitologie, le pouvoir européen confisqué, Daniel Guégen, Europolitique, 2013
– Bursting the Brussels bubble, Alter-EU, 2010
– La bataille des mondes, Roger Martelli, Editions François Bourin, 2013
– La contre démocratie, Pierre Rosanvallon, Seuil, 2006
•
Publications
– Les conséquences du jugement de la Cour fédérale allemande sur le processus d’unification européenne,
Fondation Robert Schuman & Konrad Adenauer Stiftung, septembre 2009
– Negotiating the medium term financial perspectives for the enlarged EU: The future of the European budget,
Jacques Le Cacheux, Revue de l’OFCE, 2004
– Is there really a political difference in EU Parliament between the big groups? OEIC, December 2012
– La codécision et les « accords précoces » : Progrès ou détournement de la procédure législative ?, Olivier Costa,
Renaud Dehousse et Aneta Trakalova, Notre Europe, mars 2011
•
Périodiques
Le Monde Diplomatique
Alternative économique