In het onderstaande geef ik wat voorbeelden, die de

De invloed van gevoelens van de ouder op het ongeboren kind.
In dit artikel wil ik het belang onderstrepen van communicatie met het ongeboren kind.
In mijn praktijk voor Marcos-therapie werk ik al zo’n 25 jaar met baby’s en kinderen.
Mijn visie is dat kinderen vanaf dat ze bij hun moeder in de buik zitten alles voelen wat er in ouders
omgaat. Veel ouders zijn zich hier niet van bewust. Hierin zie ik een belangrijke rol weggelegd voor
hulpverleners die ouders begeleiden bij geboorte en zwangerschap.
Inmiddels is er al veel onderzoek gedaan naar wat een kind in de baarmoeder allemaal ervaart.
Zo blijkt uit onderzoek, dat de smaak van het vruchtwater verandert, als de moeder last heeft van stress,
spanning of heftige emoties. De baby proeft die verandering.
Naast het proeven van de stemming van de moeder, hoort de baby de stemming van moeder ook. De
stemming van de baby wordt zelfs in sterke mate bepaald door die van de moeder. In de stem komen
gevoelens tot uiting, o.a. door de melodie en de toonhoogte. De stem verraadt de emoties, die je voelt als
je iets zegt, ook als die niet overeenkomen met de woorden, die je gebruikt.
De baby hoort ook de hartslag van de moeder. Haar hartslag is sneller of langzamer al naar gelang ze vrolijk
of verdrietig is.
Bij het kind wordt dit alles opgeslagen in het cellulaire geheugen. Bewust weet het dat niet meer, maar het
is opgeslagen in het onderbewuste. Van daaruit wordt het gedrag en de beleving in het latere leven
aangestuurd. In de prenatale fase worden als het ware de programma’s voor het latere leven
geprogrammeerd.
Heel vaak zijn de problemen waar ouder en kind mee komen, terug te voeren naar onverwerkte gevoelens
vanuit de zwangerschap of geboorte.
Vanuit deze kennis en ervaring is de gedachte ontstaan, dat er al veel voorkomen kan worden, als ouders
vanaf het begin (de zwangerschap) met hun kindje praten over hun gevoelens en het kind vertellen, dat de
gevoelens, die het kindje ervaart, van mama of papa zijn.
Door dit uitspreken ontstaat erkenning en rust. Dit draagt ertoe bij om zwangerschap en geboorte
evenwichtiger te laten verlopen.
Het lijkt misschien vreemd om met een ongeboren kind te praten, omdat het verstand nog niet ontwikkeld
is. Echter het kind zal dit energetisch en op zielsniveau begrijpen.
Een veel gehoorde reactie van ouders is “dat kan ik toch niet zeggen, dat is pijnlijk of zielig”. Bedenk dan
dat het kind deze gedachtes en gevoelens al gevoeld heeft en dat erkenning hiervan alleen maar kan leiden
tot rust en hernieuwde harmonie. We zijn allemaal mensen en ook negatieve gevoelens en gedachtes zijn
realiteit en hoeven niet veroordeeld te worden.
In het onderstaande geef ik wat voorbeelden, die de invloed van gevoelens van de ouder op het ongeboren
kind illustreren.
Een moeder komt met haar 4 maanden oude baby bij me, omdat de baby veel spuugt, zonder aanwijsbare
medische reden en heel onrustig is.
Uit het gesprek en het onderzoek, blijkt dat de baby last heeft van gevoelens, die de moeder niet uitspreekt.
Moeder is alleenstaand en de vader heeft moeder verlaten, toen bleek dat ze zwanger was.
Moeder zat met veel schuldgevoel naar haar kind, omdat het kind in eerste instantie niet welkom was.
Verder voelde ze zich schuldig naar haar ouders, die haar en het kind hebben opgevangen.
Ik adviseerde haar om dit alles aan haar kindje te vertellen tijdens onze sessie en erbij te vertellen, dat het
haar gevoelens waren en dat die niets met de liefde voor haar kind te maken hadden. Hoe reageerde het
kind tijdens het vertellen?
Na 1 maand zag ik haar terug met de baby. Ze vertelde me, dat hij sinds het vorige consult niet meer
gespuugd had en een rustige en blije baby was.
Een jongetje van 5 jaar loopt al zo lang als hij kan lopen op zijn tenen. Hiervoor zijn al allerlei therapieën
gedaan, echter zonder resultaat.
Moeder had in die tijd veel last van stress in haar werk en de baby groeide niet goed. Dit was voor de ouders
een voortdurende zorg en spanning. De laatste 5 weken werd moeder opgenomen in het ziekenhuis en
kreeg zij strenge bedrust voorgeschreven. In die tijd kreeg de pas geboren baby van haar broer
hersenvliesontsteking en verkeerde in kritieke toestand. Ook dit was voor de moeder een grote zorg.
De geboorte is bij 37 weken ingeleid. De baby moest in de couveuse, omdat hij te klein was en weer lag de
nadruk op groeien.
Als ik het kind onderzoek blijkt dat hij van zichzelf steeds groter moet zijn dan hij is en meer moet kunnen
dan hij kan en daarom loopt hij op zijn tenen. Hij voelt nog steeds de angst van zijn ouders over het te
weinig groeien. De ouders hebben die angst niet meer, maar de angst zit in zijn onderbewuste opgeslagen
en beïnvloedt zijn gedrag.
Ik heb de ouders geadviseerd met hun kind te praten en te vertellen over de zwangerschap en dat zij zich
grote zorgen hebben gemaakt over zijn groei. Ik heb ze gevraagd te vertellen dat het hun zorgen waren en
dat die er niet meer zijn, dat hij ze mag loslaten en dat hij in zijn eigen tempo mag groeien.
In de weken erna begon het kind steeds minder op zijn tenen te lopen en inmiddels gebruikt hij zijn hele
voet.
Jaap is een baby van 3 maanden die sinds zijn geboorte vrijwel non-stop huilt. Hij is geboren met een
keizersnede omdat er tijdens de ontsluitingsfase een bloeding was ontstaan, die niet te stoppen was. In een
mum van tijd, lag moeder op de operatietafel en werd er onder volledige narcose een keizersnede gedaan.
Moeder vertelt, dat ze heel bang was om het zelf niet te redden of de baby te verliezen.
Daarnaast vertelt moeder dat ze ook heel teleurgesteld was. Ze had de geboorte zo graag heel bewust
willen beleven en zelf willen doen omdat de geboorte van haar eerste kind was ingeleid. Ik adviseerde haar
om haar verhaal van de geboorte en haar angst, teleurstelling en pijn aan Jaap te vertellen. Tijdens haar
verhaal stopte Jaap al met huilen en in een vervolgconsult bleek het buitensporige huilen helemaal te zijn
gestopt.
Alles wat moeder heeft gevoeld voor en tijdens de bevalling, heeft het kind ook gevoeld. Door het verhaal
aan haar kind te vertellen, ontstond er erkenning voor de gevoelens die er zijn geweest.
Dit zijn enkele van vele praktijkervaringen die mij overtuigd hebben van het belang van communicatie met
baby’s en de belangrijke rol die hulpverleners hierin hebben bij de begeleiding van ouders en kinderen in de
zwangerschap en geboorte.
Als er erkenning kan zijn voor de gevoelens van de moeder en de vader naar zichzelf en naar de baby in de
buik, zullen er minder pijnlijke herinneringen worden opgeslagen in het cellulaire geheugen van de baby en
kan de ontwikkeling in het leven evenwichtiger verlopen.
Charlotte Langen