Genezen anorexiapatiënte opent inloophuis voor mensen met

Genezen anorexiapatiënte opent inloophuis voor mensen met eetstoornissen
Nathalie De Winne uit Kortrijk begint met een inloophuis voor mensen met eetstoornissen. Het project is
het tweede in België. De informatie is gratis.
'Misschien is er eerst nood aan een babbel. Die lacune wil ik wegwerken. Ik bied geen professionele hulp
aan'
De Kortrijkse Nathalie De Winne (19) start met een inloophuis voor mensen met eetstoornissen. Ze doet
dat bij haar thuis. De Winne kreeg zelf met eetstoornissen te maken. Ze heeft de ziekte echter overwonnen.
Zelf vindt ze dat er in de regio nog meer aandacht mag gaan naar mensen met dergelijke problemen.
De Winne organiseert haar project in de schoot van de vereniging ANBN, de Vereniging Anorexia Nervosa
Boulimia Nervosa vzw. Eén keer in de maand op zondag wil ze lotgenoten begroeten. De Winne: 'Ikzelf leed
drie jaar aan magerzucht, wou braken en deed overdreven aan sport. Dat kon gaan van het doen van
buikspieroefeningen tot het rondjes lopen en elke dag de fitnesszaal bezoeken. Ik ben uit de problemen
geraakt zonder grote professionele hulp. Mijn omgeving hield me overeind. Zo controleerde mijn vriend
mijn eetschema. Ik gaf dus als het ware mijn eetgedrag uit handen. Ik was wel gemotiveerd. Ik zag in dat
het zo niet verder kon. En een ziekenhuisopname wou ik te allen prijze vermijden.'
In een inloophuis, zoals er al één in Leuven bestaat, komen de mensen hun ervaringen uitwisselen. Er is
nood aan hulp, aan een gesprek, zegt De Winne. Ze vervolgt: 'Het Centrum Algemeen Welzijn CAW fungeert
hier in de regio als eerste opvang, maar bij doorverwijzing moet je betalen. En misschien is er eerst nood
aan een babbel. Die lacune wil ik onderzoeken en wegwerken. Ik bied dus geen professionele hulp aan.
Maar de deur van ons appartement staat gratis open, ook voor wie de eetstoornissen overwon.'
'Ik weet hoe lastig het is om uit de impasse te geraken', zegt De Winne. 'Ik kan me inleven in de woorden
van iemand die zegt dat hij of zij het verduiveld moeilijk heeft. En zij hebben het gevoel dat ze worden
begrepen. Mijn vriend stond pal achter me tijdens de hulpverlening. Hij heeft alles meegemaakt. Het is
belangrijk dat er zo iemand is. Ondertussen zit ik in mijn eerste jaar verpleegkunde. Als het even kan wil ik
de specialisatie psychiatrie volgen. En waarom niet mensen met eetstoornissen begeleiden. Een
verpleegster die zelf alles heeft doorgemaakt. Dat kan alleen maar bevorderend werken.'
Het adres van het inloophuis wordt alleen bekend gemaakt bij de geïnteresseerden. Wie naar het
inloophuis wil komen, kan een mailtje sturen. De Winne: 'We willen enige privacy behouden.
Naambekendheid willen we wel. We hebben zelfs flyers gemaakt.' (vkk)
[email protected]
[email protected]
© 2011 Corelio
Publicatie:
De Standaard / West-Vlaanderen
Publicatiedatum:
20 januari 2011
Auteur:
vkk
Pagina:
65
Aantal woorden:
457
KU Leuven start therapie voor studenten met anorexia
De KU Leuven begint met een groepstherapie voor studenten met eetstoornissen. Die moet vooral
meisjes met magerzucht helpen.
Het gaat bijna
altijd om meisjes. Hun stress ligt vaak
aan de basis van eetstoornissen
Ilse Devacht, KU Leuven
In april begint de KULeuven met een eetgroep. In zeven groepssessies kunnen ongeveer tien studenten met
eetstoornissen hun ervaringen delen en aanleren hoe ze hun eetstoornis onder controle kunnen krijgen. Ze
krijgen ook huiswerk mee en worden individueel opgevolgd.
Ongeruste ouders
'Steeds vaker bellen ouders ons ongerust op: onze dochter zit op kot en vermagert zienderogen. Studenten
kloppen ook geregeld zelf bij ons aan', zegt Ilse Devacht, diensthoofd van het medisch en
psychotherapeutisch centrum van de KULeuven.
'We zien soms heftige situaties. De zwaarte van de pathologieën neemt toe', zegt Devacht. 'Elk
academiejaar moeten tientallen studenten worden opgenomen.'
Met de eetgroep hoopt de KULeuven preventiever te werken, zodat dergelijke extreme toestanden minder
voorkomen. 'We focussen op studenten die beseffen dat ze een probleem hebben, maar bij wie hun
eetstoornis nog niet uit de hand is gelopen. Daarom komen studenten die eerder al eens in de psychiatrie
zijn opgenomen, niet voor de eetgroep in aanmerking. Zij kennen de trucjes om snel te vermageren en
zouden de andere studenten verkeerde tips kunnen geven.'
Vooral meisjes
Devacht legt niet toevallig de klemtoon op het probleem van anorexia of magerzucht. 'We behandelen
zowel anorexia als boulimie of vraatzucht. Maar de meeste studenten lijden aan anorexia. En het gaat bijna
altijd om meisjes. Zij zijn zeer verstandig, uitermate perfectionistisch, stellen hoge eisen aan zichzelf en
lijden heel erg onder de stress. Die stress ligt vaak aan de basis van eetstoornissen.'
Omdat die stress vooral in het tweede semester toeslaat, wil de KULeuven de groepstherapieën in april
houden.
'Bij het begin van het academiejaar manifesteren eetproblemen zich vaak nog niet.'
Studenten kunnen zich voor de groepstherapie inschrijven zonder dat ze hun ouders op de hoogte moeten
stellen. (DEY)
© 2011 Corelio
Publicatie:
Het Nieuwsblad /
Publicatiedatum:
31 januari 2011
Auteur:
dim
Pagina:
12
Aantal woorden:
328
Kempen
HET GEVECHT MET DE SPIEGEL
VAN DE BELGISCHE VROUWEN WIL 87 PROCENT GRAAG HAAR SILHOUET VERBETEREN, 53 PROCENT
VINDT HAAR BUIK DE GROOTSTE PROBLEEMZONE. WAAROM KAMPEN ZO VEEL VROUWEN MET EEN
NEGATIEF ZELFBEELD ? WAAROM ZIJN WE TOCH ZO OBSESSIEF BEZIG MET HOE WE ERUITZIEN ?
Ik hou niet van mijn buik. Ik beschouw hem als het meest verboden gebied van het universum dat ik ben."
Zo staat het in het eerste hoofdstuk van Het volle leven , de bundeling van drie boeken van Hanneke
Groenteman, wellicht Nederlands bekendste cultuurpausin. Maar waarover gaan die boeken ? Nee, niet
over kunst of literatuur, maar over het eeuwig balanceren tussen dik en dun, de twijfels over haar uiterlijk,
de rol van eten en diëten in haar leven.
Of het nu om een enquête van het lingeriemerk Triumph gaat, om steekproeven van populaire
internationale magazines als Grazia of Glamour, of om onderzoek op universitair niveau, de conclusie is
dezelfde : vrouwen en hun zelfbeeld, het blijft tobben. Sterker nog, de worsteling met een problematisch
zelfbeeld neemt stilaan epidemische vormen aan. Toegegeven, schoonheidsidealen zijn er altijd geweest,
maar vroeger lag alleen een beperkte groep van voornamelijk jonge, welgestelde vrouwen daar wakker van.
Tegenwoordig maken zowel jong grut als oma's er zich druk over. Vandaar de Britse campagne met affiches
van een vrolijke blonde peuter en de tekst : " Is this the happiestshe'll ever beabout her appearance ? " (Zal
ze later nooit meer zo blij zijn met haar uiterlijk ?) Susie Orbach, auteur van bestsellers als Mooi dik is niet
lelijk , stelt dat veel vrouwen hun lichaam tegenwoordig als een soort project zien dat ze tot in het
oneindige moeten perfectioneren om aan de geldende normen te voldoen. Een mening die gedeeld wordt
door Dr. Walter Vandereycken, psychiater en hoogleraar aan de KU Leuven.
Volgens een enquête van het lingeriemerk Triumph wil 87 procent van de vrouwen ouder dan vijftien een
mooier silhouet. Ruim de helft tracht naar een kleinere confectiemaat. Verbazen die resultaten u ?
Dr. Vandereycken : Nee, de wens om slanker te zijn is iets dat je de laatste vijfentwintig à dertig jaar bij veel
vrouwen vaststelt. We hebben daar aan de KUL trouwens onderzoek naar gedaan. Een groep vrouwelijke
studenten kreeg video-opnamen van zichzelf te zien waarbij ze het beeld van zichzelf dikker of dunner
konden maken. Vervolgens moesten ze drie vragen beantwoorden. Hoe denk je dat je eruitziet ? Hoe voel
je dat je eruitziet ? Hoe zou je willen dat je eruitziet ? Die resultaten hebben we vergeleken met die van een
groep boulimie- en anorexiepatiënten. Bij de meerderheid van de studentes was het ideaalbeeld een beetje
magerder dan de realiteit. Maar het grote verschil met de patiënten met eetstoornissen was dat ze daar
niet meteen een negatieve zelfbeoordeling aan koppelden. En juist dat is de cruciale factor volgens
onderzoek : hoe iemand zichzelf als persoon beoordeelt, zal ook bepalen hoe zij haar lichaam beoordeelt,
die twee dingen kun je niet van elkaar loskoppelen.
Vreemd toch dat ook voor intelligente, succesrijke vrouwen als Hanneke Groenteman het uiterlijk zo'n
obsessie kan zijn.
Een simpele uitleg is dat de media voortdurend ideaalbeelden op ons afvuren. Maar het fenomeen heeft
niet louter met schoonheidsnormen te maken. Laat twee vrouwen met exact hetzelfde curriculum voor een
job solliciteren en je kunt het al raden : de slankere van de twee heeft de meeste kans om aangenomen te
worden. Met gaat er namelijk van uit dat de slankere meer wilskracht heeft, meer zelfdiscipline. Met
andere woorden, men linkt een aantal persoonlijkheidskenmerken aan het uiterlijk. En die vooroordelen
worden er al vroeg ingeramd, vooral bij vrouwen. Bij mannen is slankheid niet meteen een
doorslaggevende factor. Hoewel ook bij hen een nieuwe trend geldt : van de manager van vandaag wordt
verwacht dat hij zorg draagt voor zijn uiterlijk. Maar in dat geval ligt de nadruk meer op het sportieve, het
getrainde. Ook weer met het achterliggende idee dat een goede fysieke conditie getuigt van zelfdiscipline
en succes en zelfvertrouwen uitstraalt. De manager met de gezapige bierbuik is een beeld van het verleden.
De media wordt vaak verweten dat ze een onrealistisch schoonheidsideaal zouden promoten, maar is het
niet zo dat mensen toch ook een beetje willen dromen ? Experimenten wezen uit dat lifestylebladen met op
de cover doorsneemensen in plaats van modellen, niet verkopen.
Dat ideaalbeeld wordt natuurlijk via allerlei vormen van entertainment verspreid. En dan is de vraag : wil je
jezelf tegenkomen in de media, of een betere versie, of een versie die je kunt nastreven ? Eén blad kan
vanzelfsprekend ook niet de perceptie veranderen van een hele groep mensen die van jongs af aan in een
bepaalde richting wordt gestuurd. We leven nu eenmaal in een heel visuele cultuur die een hoogtepunt
bereikt heeft met Facebook en Fotoshop. Mensen zetten flatterende (al dan niet bewerkte) foto's bij hun
profiel en creëren zo een wereld waarin waardering allereerst van visuele indrukken afhangt. Eerste
contacten tussen mensen zijn heel interessant om te bestuderen. Er bestaan experimenten die nagaan hoe
onze ogen in zo'n situatie bewegen. We scannen de tegenpartij meestal heel snel, op een aantal
kenmerken. Valt de eerste indruk mee, dan stijgt de waardering, nog vóór we elkaar zelfs maar gesproken
hebben.
De Nederlandse neurobioloog Dick Swaab beweert dat de invloed van de ideaalbeelden in de media op het
ontstaan van anorexia nihil is.
Typisch een uitspraak van een hersenonderzoeker die weinig oog heeft voor de invloed van de cultuur. Ten
dele heeft hij gelijk natuurlijk. Je kunt de media, de hele visuele cultuur niet verantwoordelijk stellen voor
het creëren van ziekten. Dat zou nogal simplistisch zijn. Maar wat het uiterlijk betreft is het duidelijk dat de
manier waarop je jezelf beoordeelt, bepaalt naar wie je kijkt en hoe beïnvloedbaar je bent door beelden in
de media. Uit tests van onderzoekers in Maastricht bleek bijvoorbeeld dat vrouwen die goed in hun vel
zitten, naar mooie vrouwen kijken zonder er zich in negatieve zin mee te vergelijken. Maar vrouwen die
met minderwaardigheidsgevoelens kampen - en die hoeven niet eens met uiterlijk te maken te hebben kijken naar mooie vrouwen vanuit een competitieve ingesteldheid : kijk eens wat zij hebben en wat ik niet
heb. Er zijn er natuurlijk die veel gevoeliger zijn voor die beelden in de media dan anderen, maar het
uitgangspunt is altijd een negatief zelfbeeld.
Anorexia heeft dus niets met een genetische voorbestemming te maken, een stoornis in de hypothalamus
met name ?
Zoals je een aanleg voor depressie kunt hebben, kun je ook een aanleg hebben om een eetstoornis te
ontwikkelen. Maar dat verklaart nog niet waarom sommige mensen echt geobsedeerd zijn door hun
uiterlijk en bijvoorbeeld lijden aan een soort 'ingebeelde lelijkheid' waardoor ze voor kleinigheden
plastische chirurgen aflopen. En elke operatie creëert natuurlijk een litteken, waarop een nieuwe fixatie
ontstaat zodat ze in een vicieuze cirkel terechtkomen.
De worsteling met het zelfbeeld begint tegenwoordig op steeds jongere leeftijd.
Dat is een ontwikkeling van de laatste tien à vijftien jaar. Waar het vroeger een typisch puberfenomeen
was, zie je nu al op de lagere school dat de manier waarop kinderen elkaar bejegenen steeds vaker bepaald
wordt door het voorkomen. Zo hebben pesterijen vaak met uiterlijke kenmerken te maken : te groot, te
klein, te dik, te dun. Kinderen blijken ook zeer gevoelig te zijn voor mediaboodschappen. Mediasterren en
vedetten fungeren qua uiterlijk als ideaaltypes en er wordt al volop vergeleken. Maar jongens en meisjes
reageren wel fundamenteel verschillend op mediaboodschappen. Jongens die niet aan schoonheidscriteria
voldoen, kunnen hun gevoel van eigenwaarde ontlenen aan stoer gedrag, humor en sportieve prestaties.
Dat verschil blijft ook later doorwerken. Mannen die ontevreden zijn over hun uiterlijk, zoeken de oplossing
eerder in meer bewegen of trainen in de gymzaal. Meisjes en vrouwen zijn meer geneigd om de oplossing
te zoeken in een aanpassing van hun eetpatroon. Een dieet, met andere woorden, dat soms drastische
vormen kan aannemen en niet zonder risico is. Heel typisch is het verschijnsel fat talk . Laat twee
vriendinnen elkaar tegen het lijf lopen en het gesprek zal snel gaan over aankomen en afvallen, eten en niet
eten. Mannen onder elkaar doen dat niet.
Speelt de opvoeding een cruciale rol in de ontwikkeling van een positief zelfbeeld ?
Uiteraard. Ouders zijn een model, in de eerste plaats door de manier waarop ze met hun eigen uiterlijk
omgaan. Onzekere moeders kunnen hun complexen doorgeven aan hun dochters. En dan is er de manier
waarop in een gezin bijvoorbeeld commentaar gegeven wordt op televisiesterren en waardoor kinderen
onrechtstreeks een ideaalbeeld meekrijgen van wat mooi en succesvol is. Ik kan ouders alleen maar
aanraden om duidelijk te maken dat wie je bent belangrijker is dan hoe je eruitziet.
Is de kritische houding tegenover het uiterlijk niet typisch voor de westerse cultuur ? Op een Braziliaans
strand, bijvoorbeeld, zie je ook oudere en zeer zware vrouwen in minuscule bikini's.
Nergens is plastische chirurgie zo populair als in Brazilië, er heerst een echte strandcultuur. Maar vanaf een
zekere leeftijd en een zeker gewicht heb je een excuus om uit de competitie te stappen. Laat dat een troost
zijn. Wat ik patiënten probeer voor te houden is het belang van het inhoudelijke ; wie te veel belang hecht
aan de uiterlijke verpakking, krijgt vroeg of laat problemen. Zo zien sommige vrouwen zelfs af van het
moederschap uit angst voor veranderingen in hun figuur. Naast de fixatie op schoonheid, is er
tegenwoordig ook de cultus van jong en strak, wat het probleem van ouder wordende vrouwen met een
wankel zelfbeeld alleen maar erger maakt.
De boodschap naar vrouwen toe is vaak dubbelzinnig. Enerzijds worden we aangemoedigd om onszelf te
aanvaarden, blij te zijn met wie we zijn, maar wie te zelfbewust is, krijgt ook negatieve reacties.
Enerzijds is er de druk van de media die ons ertoe aanzet om aan een maatschappelijk ideaal te
beantwoorden, anderzijds ligt de nadruk op het individualisme. Dat is een evenwichtsoefening waar
iedereen mee te maken krijgt. En we leven in een competitiecultuur waarin we zeer kritisch voor elkaar zijn
en snel met een negatief oordeel klaarstaan. Je zou kunnen zeggen dat het feminisme vrouwen ertoe
aangezet heeft om meer competitief te zijn, maar dat het overnemen van het mannelijke competitieve
patroon hen in een nieuw keurslijf van perfectionisme gedwongen heeft. Wie is de mooiste, de beste, de
slimste ? Het is maar de vraag of dat zo bevrijdend is.
© 2011 Roularta Media Group
Publicatie:
Knack / Weekend Knack
Publicatiedatum:
6 april 2011
Auteur:
DOOR LINDA ASSELBERGS , ILLUSTRATIE SEBASTIAAN VAN DONINCK DOOR LINDA
ASSELBERGS , ILLUSTRATIE SEBASTIAAN VAN DONINCK
Pagina:
24
Aantal woorden:
1783
Pornosites maken misbruik van anorexiapatiënten
Steeds meer pornowebsites richten zich op meisjes met anorexia. De pornoactrices worden geronseld op
websites waar slachtoffers van anorexia elkaar ontmoeten en de meest uitgemergelde foto's van zichzelf
plaatsen. Dat meldt de Britse krant The Guardian.
Anorexiapatiënten en fetisjisten moedigen elkaar op dergelijke sites aan om nog meer af te vallen. De
meisjes plaatsen er foto's waarop hun skeletachtige vormen extra goed te zien zijn. Optenet, een
internationaal IT-beveiligingsbedrijf, zocht uit dat het aantal sites tussen 2006 en 2008 spectaculair is
toegenomen tot 1.500.
De anorexia-pornoproducenten maken misbruik van de sites door zich als weerloze medeslachtoffers van
anorexia voor te doen. Als ze eenmaal het vertrouwen hebben gewonnen, onthullen ze hun motieven. De
zwakke meisjes voelen zich vaak machteloos en laten foto's of filmpjes maken. (AP)
© 2011 Het Nieuwsblad op Zondag
Publicatie:
Het Nieuwsblad op Zondag /
Publicatiedatum:
10 april 2011
Auteur:
pmm
Pagina:
13
Aantal woorden:
138
Leuven-Hageland
Lezeres Annelies (30) lijdt aan orthorexia
Lezeres Annelies (30) lijdt aan orthorexia
"Gezond eten is mijn verslaving"
Ze schrapte vlees, vis, koeken en friet van het menu.
Annelies wil enkel'zuivere' voeding in haar lijf. Granenpap, zuurdesembrood, groenten. Vetten vermijden
en vitaminen tellen beheerst haar leven.
Orthorexia: als gezond eten een obsessie wordt.
Tekst Anke Michiels
"Het begon twee jaar geleden. Ik probeerde zwanger te raken en begon te letten op mijn voeding. Niet dat
ik op dieet ging, ik wilde enkel gezonde, pure dingen eten. Alles om honderd procent healthy te zijn. Tijdens
de zwangerschap ik heb nu een zoontje van net geen jaar ging ik steeds meer schrappen. Alle kant-en-klare
zaken, vet, vlees, koeken, chocolade, pasta, vis, maar ook alles op basis van koemelk en brood met gist in.
Koemelk kan slijmvorming in de darmen veroorzaken, waardoor niet voldoende voedingsstoffen worden
opgenomen. Ook gist heeft een schadelijke werking, dus eet ik enkel nog zuurdesembrood. Ik vind echt dat
ik goed bezig ben."
Omdat Annelies na haar bevalling enkele kilootjes wilde verliezen, ging ze naar een diëtiste. Die stelde vast
dat ze zich zeer strenge regels had opgelegd. Haar diagnose: orthorexia nervosa. Ortho betekent 'correct'
en orexis 'eetlust'. Nervosa wijst op psychische oorzaken. De correcte eetlust van een orthorect is ziekelijk,
omdat het obsessief is. De term danken we aan de Amerikaanse arts David Bratman. Hij schreef het boek
'Health Food Junkies', nadat hij er zelf mee te kampen kreeg. Als kok in een commune van voedselidealisten
zat hij in de ideale omgeving om de stoornis te kweken. Hij beschikte altijd over vers, kwalitatief
hoogstaand voedsel. Prei die langer dan een kwartier uit de grond was, at hij niet meer.
Nooit uiteten
De diagnose was een nare verrassing: "Ik was me er niet van bewust dat mijn drang naar gezonde voeding
een aandoening was. Dat was even schrikken. Maar het kostte me weinig moeite het te aanvaarden. Ik zag
ook wel dat ik in dat plaatje paste. Ik hou me aan een zeer strak schema: 's morgens granenpap met
sojamelk. 's Middags zuurdesembrood met mager en vers beleg. 's Avonds verse groenten met
aardappelen. Ik ga niet meer uiteten omdat ik vrees dat de maaltijden uit blik komen. Ook vers fruitsap
bestel ik nooit, omdat ik denk dat het toch al die ochtend geperst is, en dat de vitaminen er dan al uit zijn.
Of dat de fruitpers niet proper zou zijn. Vroeger durfde ik al eens naar de frituur, zelfs McDonald's kon.
Maar nu kan niet meer, zeker niet nadat er in Frankrijk een jongen gestorven is door voedselvergiftiging,
opgelopen in een fastfoodrestaurant. Ook Chinees afhaaleten komt er niet in. Naar mijn werk ik ben pilote
neem ik alles mee. Ik eet níéts van het eten dat we in een vliegtuig krijgen. Ik moet er niet aan denken!"
Naast lichamelijke klachten door vitaminetekorten of, in een verder stadium, ondergewicht (zie kader) kan
ook je sociaal leven lelijk te lijden krijgen onder deze eetstoornis. De neurose om altijd gezond te doen, is
erg beperkend. De orthorexiapatiënt zal nooit 'zomaar' iets in zijn mond steken om een hongertje te stillen.
Ze tellen geen calorieën maar ontleden neurotisch alle bestanddelen. Een zomerse barbecue? Even chillen
met een glas wijn? Zorgeloos genieten van eten tout court? Het is haast onmogelijk. Ook Annelies'
mogelijkheden zijn kleiner al ervaart ze dat niet als een gemis.
"Ik drink geen alcohol en ook geen frisdrank meer. Ik mis het ook niet. In alcohol zit geen voedingswaarde.
Ik drink uitsluitend Spa Reine, omdat dit de beste samenstelling heeft van mineralen en zouten. Ik ga
dagelijks winkelen in de bioshop. Ik eet enkel seizoensgebonden fruit en groenten, liefst uit de streek.
Groenten worden niet gekookt dat leidt tot vitamineverlies maar gestoomd of rauw gegeten.
Onzichtbaar
Ik heb er geen problemen mee dat anderen 'ongezond' eten. Mijn partner eet wél witbrood, vlees en pizza.
Ik denk dan: iedereen is verantwoordelijk voor zijn gezondheid. Alleen voor mijn zoontje maak ik zelf elke
groente- en fruitpap, met producten van de bioshop en nooit iets uit de diepvriezer. Ik heb lang
borstvoeding gegeven, nu drinkt hij rijstmelk. Hij moet zo lang mogelijk mijn regels volgen." (lachje)
Bij de orthorexiapatiënt beperkt de obsessie zich niet tot eten. Annelies: "Ik heb geen gsm. Geen draadloos
internet. Geen microgolf. Straling is een onzichtbaar kwaad, maar wel ernstig. Mijn omgeving heeft niets in
de gaten. Ze vatten de obsessie niet. Vaak lachen ze het weg. Té gezond eten: hoe kan je dat ernstig
nemen? Eigenlijk is mijn diëtiste de enige met wie ik erover kan praten."
"Bij een eetstoornis denkt men vaak aan anorexia, maar ik ben echt niet bezig met mijn gewicht. Ik was
twintig kilo bijgekomen tijdens mijn zwangerschap en nu, een jaar verder, zit ik onder mijn gewicht van vóór
de zwangerschap. Ik weeg 58 kilo en ben 1,72 meter groot. Ik streef er níét naar te vermageren. Ik wil
gewoon gezond blijven eten zonder te overdrijven. Dat moet ik nu opnieuw leren. De orthorexia beheerst
mijn leven. Ik hoop ooit verlost te zijn van deze neurose, maar ik weet niet of dat zal lukken."
Dit zegt voedingsexperte Lynn De Merlier
"Angst om de controle te verliezen
"Bij orthorexia zijn er geen duidelijke, 'signalen'. Het wordt meestal 'toevallig' ontdekt. Op termijn kan het
schadelijk zijn. Vaak gaan deze personen zoveel schrappen, dat ze op de duur te weinig eten. Dit kan
overgaan in anorexia. Omdat hun voeding niet gevarieerd is,
ontstaan ook vitaminetekorten.
Die kunnen leiden tot menstruatiestoornissen, darm- en maagklachten, vermoeidheid, duizeligheid."
"De orthorexiapatiënt heeft géén laag zelfbeeld en zit niet slecht in zijn vel. Vaak zijn het hoog opgeleide
mensen, die vooral controle willen. Ze willen alles goed doen. Als zo iemand zwanger wordt, zoals Annelies,
cijfert ze zichzelf weg. Ze doet er alles aan om gezond te zijn. Die fixatie houdt haar constant bezig. Ze
schaamt zich dat zie ik bij al mijn patiënten. Gelukkig is de stoornis te behandelen met begeleiding en
voedingsadvies."
Info: www.corpo-sano.be
Foto: Thinkstock
"Draadloos internet of een gsm wil ik niet. Te veel straling"
"Ik drink enkel Spa Reine. Dat heeft de beste minerale samenstelling"
© 2011 Nina
Publicatie:
Nina (Het Laatste Nieuws)
Publicatiedatum:
16 april 2011
Auteur:
Anke Michiels
Pagina:
24
Aantal woorden:
1029