Mijnheer de voorzitter, ik zou meneer Janssen iets willen zeggen, en

Mijnheer de voorzitter, ik zou meneer Janssen iets willen zeggen, en ik zou graag willen dat
hij naar ons kijkt.
Weet je dat een moeder haar kind negen maanden draagt, en dat je met twee daar zo naar
verlangt. Hij was zo een fijne, lieve zoon. En dat heb je zomaar in één keer weggerukt van
ons. Het staat in ons geheugen gegrift. De 2de januari. Je hebt ze vermoord en dan nog in
brand gestoken. En wat heb je nog allemaal gedaan?
We hebben geen afscheid kunnen nemen. Dat neem ik u kwalijk, en alles wat je gedaan hebt.
Je hebt zelf twee kinderen. Jij hebt ze nog, wij niet. Kunt u zich voorstellen dat ze bij u
kwamen zeggen dat uw kinderen op zo een gruwelijke manier zijn gedood? Ik denk het niet,
want je denkt alleen aan jezelf en aan niemand anders. Want u bent zogezegd de lieve man.
En de anderen krijgen de schuld. Je hebt ons teveel afgenomen.
Ik heb nog twee kinderen, maar niets is nog hetzelfde. Als ze weg gaan, zijn we bang dat er
weer iets gaat gebeuren. Ik kan dan niet slapen en bel hun dan op om te zien of alles goed is.
Je hebt ons leven verwoest. We leven van dag tot dag.
Ik hoop uit de grond van mijn hart dat je eens de waarheid vertelt, want zo was onze lieve
Kevin niet. We missen hem zo in alles, en ook Shana. Ik hoop dat je de waarheid ook aan je
ex en kinderen vertelt, wat je allemaal hebt aangericht. Dit is het laatste dat we kunnen doen
voor Kevin en Shana, en Annick, want zij hebben zich niet kunnen verdedigen. Wij doen het
nu voor onze kinderen, en bewaren ze in ons hart en vergeten ze niet.