Interview Operatie Charlie

“Mogelijkheden alom hebben, dat kan ook heel tragisch zijn.”
Interview met Randi de Vlieghe, Joris Hessels, Natascha Pire en Dominique
Van Malder over Operatie Charlie
23 oktober 2012
Jullie zijn met een nieuwe ploeg?
Joris Hessels: “We gingen normaal een voorstelling maken met de ploeg van
Wawilwiedoen(BRONKS 2008,van &met Ruth Beeckmans, Randi de Vlieghe, Joris
Hessels en Dominique Van Malder,nvr), maar Ruth Beeckmans is zwanger en dus
moesten we op zoek naar iemand anders. Het werd Natascha Pire. Natascha
heeft al vaak samengewerkt met Randi en ze leek ons een fijne aanvulling op ons
ploegje omdat zij op een andere manier werkt, meer vanuit de beweging.
Natascha komt uit de danswereld. Het fysieke is iets wat we in
Wawilwiedoenheel erg opgezocht hebben en dat willen we nu ook weer doen.
Vandaar leek het ons een fijn idee om Natascha erbij te vragen.”
Randi de Vlieghe: “De constructie van drie mannen en één vrouw wilden we
zeker behouden, dat was belangrijk voor ons. De zoektocht naar vervanging was
niet evident, omdat er in Wawilwiedoen zo’n specifieke sfeer was, opgehangen
aan ons vier. Ruth is een heel specifieke actrice. Maar we zijn nu met een nieuwe
ploeg.”
Dominique Van Malder: “De manier van werken, vanuit het intuïtieve, het
fysieke, gaat nu niet anders zijn. Het worden totaal andere personages, maar het
zoeken en het maken gaat hetzelfde gebeuren. Zonder een kopie te willen maken
van Wawilwiedoen.”
Wie is Natascha Pire?
NataschaPire: “Ik ben danseres en choreografe. Ik heb al heel vaak met Randi
samengewerkt en met hem op de planken gestaan. Lang geleden deed ik hiphop,
musical, 10 om te zien zelfs. Toen deed je als danseres louter aan dans. De laatste
jaren heb ik in mijn werk naast het fysieke steeds meer het theatrale opgezocht.
Een beweging is daarbij niet meer het doel op zich, maar een middel om een rol
neer te zetten. Vanuit dat opzicht vind ik aansluiting bij deze ploeg.
Als maker heb ik vooral jongerenproducties gemaakt, onder andere bij
fABULEUS, Kopergieterij, HETPALEIS. Ik werk graag voor jongeren en met
jongeren. Toen de vraag kwam om mee Operatie Charlie te maken was ik heel erg
blij en vooral vereerd. Ik kijk ongelooflijk op naar Ruth, ik vind haar een
geweldig straffe actrice, dus het is best intimiderend. Maar Randi kent mij heel
goed, het feit dat hij mij gevraagd heeft wil zeggen dat het klopt dat ik hier ben.”
Wat is Operatie Charlie?
Joris: “Wat die ‘operatie’ is, daar weten we momenteel nog niet zoveel over. We
wilden iets maken rond vierpersonages die elk vanuit hun eigen achtergrond en
verhaal een gezamenlijk doel, een project voor ogen hebben. We hebben dat
project een naam gegeven die tegelijk niets en heel veel kan betekenen. Met z’n
vieren hebben ze besloten om iets aan de wereld te vertellen.”
Dominique: “Het zijn vier personages die iets willen dienen al weten ze nog niet
goed wat ze willen dienen.”
Wie of wat inspireert jullie?
Joris: “We bekijken heel uiteenlopende dingen die ons inspireren. Documentaires
zoals Yes Men, over een soort positivistische revolutionairen.”
Randi: “In de filmFourLions gaat het over moslimjongeren die met de zogezegde
codes van het terrorisme een strijd leveren. Maar het loopt altijd slecht af en
niemand is echt goed op de hoogte van waar ze nu eigenlijk voor ijveren. Die film
is heel inspirerend. De toon daarin klopt.”
Joris: “De sfeervan leegheid en geweldadigheid in bijvoorbeeld American Psycho,
dat is een wereld die we willen opzoeken.”
Dominique: “De personages in Wawilwiedoen kwamen uit sociaal achtergestelde
gezinnen. Nu gaat het om personages die té afgelikt zijn, een te goed kostuum
aan hebben, te goed opgevoed zijn. Dat gaat zich wreken. Ze weten niet meer
goed wat aan te vangen met al die leegheid, die pose, die uiterlijke schijn. De
revolutie zal daarin zitten dat ze hun leven spannender willen maken, maar ze
weten niet goed hoe.
We zijn nog nooit zo vrij geweest maar er is ook nog nooit zoveel
keuzeverlamming geweest. Alles kan, alles mag en mensen weten niet meer wat
kiezen. Dat is heel vermoeiend voor jonge mensen. Alles kan altijd alle kanten
opgaan.”
Randi: “Je hebt een goed kader waarbinnen je word geboren, je geniet een goede
opleiding, en plots sta je daar in de wereld.”
Dominique: “Mogelijkheden alom hebben, dat kan ook heel tragisch zijn.”
Wil het stuk een boodschap, een signaal zijnvoor jongeren?
Joris: “We willen niet zeggen: wij weten hoe de vork in de steel zit dus luister
naar ons. Het is een eigen gevoel dat we willen delen, willen theatraliseren.”
Natascha: “Zeggen: “wake up”, dat is aan andere mensen. Wij willen een gevoel
duiden waar we mee zitten.”
Dominique: “Boodschappen moet je vooral in de GB doen. Het laatste dat we
willen doen is “komaan” zeggen. Het zijn niet alleen jongeren die in de war zijn.
Ook hun ouders. De hele wereld is het.“
Zijn jullie anders opgegroeid dan de jongeren van nu? Waren jullie
jongeren in een andere tijd?
Joris: “Dat denk ik wel.”
Dominique: “Absoluut. Jezus leefde toen nog, hé. Mijn ouders waren zeer
katholiek; ik ben naar een college geweest, op zondagochtend ging je naar de
kerk, je deed je communie. Er waren toen nog niet zoveel keuzemogelijkheden.”
Joris: “Wij hebben dat echt zien veranderen. Voor kinderendie nu opgroeien is de
veelheid, de weelde vanzelfsprekend. Zij kennen niet anders dan dat alles kapot
is. Wij hebben het kapot zien gaan.Maar de verwarring die wij voelen is
gelijkaardig aan de verwarring die de jongeren van nu voelen, denk ik.”
Randi: “Elke generatie heeft zijn eigen flexibiliteit. Wij zijn al een generatie ouder
dan de jongeren voor wie we gaan spelen. Wat we vooral willen tonen is de
tragiek van vier personages die proberen ergens aansluiting bij te vinden. We
willen er niet persé in slagen dat de jongeren zich ook gaan identificeren. In het
beste geval zetten we vier herkenbare personages op scène die ergens mee
worstelen en dat is van alle tijden.”
Dominique: “Het is crisis en de druk op de jonge generatie om de crisis op te
lossen is groot. Maar in de jaren ’80 was het ook crisis. Alleen waren er toen nog
niet zoveel media en kanalen. Als je nu een scheet laat staat bij wijze van spreken
de afdruk van die scheet al meteen op Facebook. De vorm van de verwachtingen
is anders, maar de verwachtingen niet. Alleen wordt er nu meer over
gecommuniceerd.”
Natascha: “Ik als jongere in de jaren ’80, ik wist dat we het wat moeilijker hadden
thuis en dat er plots geen geld meer was om kleren te kopen. De vinger op de
knip. Meer dan dat, behalve wat je af en toe in het journaal zag, wist je niet, ook
niet van de rest van de wereld. Het bleef beperkt tot je eigen dorp en je eigen
huis. Nu draag je de informatie van de hele wereld mee.”
Dominique: “Het was vroeger zeker niet beter, dat is het laatste wat we willen
verkondigen. Het was anders. Er zijn dingen die we verloren hebben, maar er
zijn ook een heleboel dingen bij gekomen. Het gaat eerder over omgaan met de
dag van vandaag, niet over beter of slechter.”
Zijn jullie wereldverbeteraars?
Joris: “We willen iets vertellen over de wereld waar we in leven, waar we mee
om moeten gaan. Er zijn altijd dingen die je wil veranderen aan de wereld.”
Randi: “Op het moment dat je de 40 nadert kom je meer en meer in een positie
waarin je denkt, tegenover jongeren, dat je in de ratrace van emoties en
impressies en relaties en ouders en scheiden het onderscheid beter kan maken,
beter kan filteren. Iedereen moet natuurlijk een keer tegen 200 per uur tegen de
muur lopen.
Maar grote issues zoals milieu, oorlog; het is daarbij zo gemakkelijk om die open
deur in te trappen, dat we die thema’s willen vermijden. Ik denk dat het
interessanter is om kleinschaligere thema’s aan te boren. De grote thema’s
overstijgen. Een meer filosofische benadering te kiezen.”
Dominique: “De wereld verbeteren moet je vooral naast de scène doen. Je ziet
een landschap waarbij je denkt dat er iets moet veranderen. Maar wat is dat dan
precies, die verandering? Dat wordt door iedereen anders ingevuld.”
Natascha: “We willen het publiek een menselijkheid en een tastbaarheid geven
van wat het is dat je tot actie voeren leidt. Je groeperen los van ideologieën,
beweegredenen. Het feit op zich dat je een bepaalde noodzaak voelt om iets met
je twijfels en angsten en kwaadheid te gaan doen. Als mensen niets meer willen
gaan doen dan gaat er ook niet veel bewegen.”
Dominique: “Er zijn te veel karretjes om het jouwe aan te hangen en sommige
mensen vallen zonder karretje. Of er zijn mensen van slechte wil die een hele
grote kar bouwen. Maar wat we niet gaan laten zien is: “pas op voor die grote
kar”. We willen vier individuen laten zien in hun struggle.”
Jullie doen ook iets met muziek?
Joris: “We hebben aan Thomas Devos, muzikant bij o.a. Tommigun, gevraagd om
een soundtrack bij de voorstelling te maken. Die soundtrack zal niet live
gespeeld worden, maar wel gemaakt worden tijdens het repetitieproces. Thomas
zal samen met ons op de vloer staan en werken. Hij improviseert mee vanuit de
muziek.”
Waarom vroegen jullie HerwigIlegems als coach?
Dominique: “Een coach is een frisse kijk op het einde van elke repetitieweek. Een
extern oog die feedback geeft op wat hij ziet gebeuren. Joris en ik hebben al met
Herwig gewerkt en als het gaat over een vreemdsoortig universum op scène
creërendan kent hij dat heel goed, als maker en als acteur.”
Joris: “Gène op scène, dat zoekt Herwig ook heel erg op in wat hij doet. Ik denk
dat hij ons verder kan brengen dan als we zonder coach zouden werken. Wat ook
belangrijk is, is dat hij zelf acteur is. Hij weet wat het is om een personage te
vinden en wat het is om op scène te staan.”