160608 19e zondag door het jaar Eucharistie

DE ROLLEN OMGEKEERD
Lucas 12, 37
'Sta klaar, doe je gordel om en houd de lampen brandend'. Een oeroude wake up die vandaag nog
steeds gehoord wordt. Paus Franciscus, een week geleden nog in Krakau , zei tot de jongeren:
'We zijn niet op de wereld gekomen om het ons makkelijk te maken, om van ons leven een bank te
maken waarop we in slaap vallen...' Of kijk rond op Schiphol of langs de Amstardamse grachten
waar extra gewaakt wordt. Waar ben je nog veilig, van waar dreigt het gevaar ? Wakker zijn,
waakzaam zijn, klaar staan dus. Het is bijbels en actueel.
Onze eerste lezing bracht voor Israël de nacht der nachten in herinnering.
Ooit hadden ze gehoord: 'En zo moeten jullie het lam eten: met je gordel om, je sandalen aan en je
stok in je hand, in grote haast. Want dit is een maaltijd ter ere van de Heer, het pesachmaal'. De
grote Uittocht zou beginnen.
De tijden zijn veranderd. Velen wagen zich aan hun exodus, over water of door prikkeldraad heen.
Anderen durven niet en riskeren een hongersnood. Ja, het visioen van een betere wereld
stagneert op veel plekken op onze aarde zoals in Aleppo vandaag. Anders was dat eens voor
Israël, want zo kunnen we lezen in het boek Exodus : Die nacht waakte de Heer om hen uit
Egypte weg te leiden. Daarom waken de Israëlieten nog altijd in deze nacht ter ere van de Heer,
elke generatie opnieuw. Ja, de Heer ging voor hen uit om hun de weg te wijzen, overdag in een
wolkkolom, 's nachts in een lichtende vuurzuil.
Holy shit ! zeggen mensen. Onzin, die troostverhalen. God kan helemaal niks. Kun je ook anders
kijken, vraag ik me af. Misschien zijn wij bestemd om zelf een lichtende vuurzuil voor elkaar te
zijn. Wake up nog een keer. .We hebben in het evangelie geluisterd naar een verrassende
gelijkenis. De wakkere dienaars – nog niet ingeslapen tot het bijna morgen was – zien in hun chef,
hun baas, hun heer bij thuiskomst van een bruiloftsfeest een geweldige mens. Want hij nodigt zijn
dienaars aan tafel uit en zorgt dat hen niets ontbreekt. Hij wordt zelf dienaar. 'Ik ben niet gekomen
om gediend te worden, maar om te dienen'. Hij doet wat hij zegt. Kort daarop zou Jezus ook de
voeten van zijn leerlingen wassen en nu doet onze paus dat ook bij moslims en vrouwen.
Aanraking, tederheid, liefde. Ik kan geen andere woorden vinden. Wederkerigheid. De rollen zijn
omgekeerd.
Zo zijn er ook nu fantastische mensen betrokken op anderen: rijken op behoeftigen, gezonden op
zieken, jongeren op ouderen. Aan het slot van het evangelie van Johannes staat een gesprek
tussen Simon Petrus en Jezus. We zijn dan al ver in de tijd na Jezus' kruisdood. En Petrus is ook
al dood en woorden worden achteraf door de evangelist - vanuit de gemeenschap rond Johannes Jezus in de mond gelegd.
En dan lees ik: ' Waarachtig, ik verzeker je Petrus: toen je jong was deed je zelf je gordel om en
ging je waarheen je wilde, maar wanneer je oud wordt, zul je je handen uitstrekken om hulp, zal
een ander je omgorden en je brengen waar je niet naar toe wilt.'
Voor ons kan dat misschien een verpleeghuis of een hospice zijn, of er gebeurt iets door een
aanslag , of je bent vreemdeling in een ander land en hoopt op gastvrijheid in plaats van woede
en haat. Onverwachts op een uur dat je niet kent, onzeker zoals bij een inbraak door een dief kan
je leven op slag veranderd zijn.
Een vrouw van 91 werd plotseling opgenomen en was behoorlijk ziek 'Hoe kan God dit nou toch
doen, waar heb ik dat aan verdiend ? Ik kan nog helemaal niet gemist worden en ik wil heel graag
leven'. Hoe weinig besefte ze dat ook zij kon sterven. Jammer, want dan mist je wat.
Want gelukkig ben je als je klaar staat of ligt en nog open genoeg bent om te kunnen ontvangen
in de laatste fase van je leven. Wat groots is het als anderen dienaren van jou willen worden en
dat van je mogen: zorgzaam zijn, je optillen uit je verdriet, voor even een lichtende vuurzuil zijn in
de duisternis van je leven. De rollen omgekeerd.
Maar tot slot ook dit punt nog. Ik heb zo vaak ervaren dat klaar staan en je omgorden voor een
ander ook jezelf gelukkig maakt. Je hebt gesprekken en je wordt er zelf rijker door. Je bent bij een
zieke met nog een korte levensduur en jij ontvangt kracht en liefde. Ja, wie begeleidt wie , heb ik
vaak gedacht. Mogen we groeien in aandacht en waakzaamheid. Moge dat zo zijn.
J.Nibbelke, pr