Welkom, familie, familie van familie, vrienden van Frans, maar ook

Muziek, André Rieu: Meditation from Thaïs 7.05.07
Eventueel welkom door DELA
Annelies:
Welkom, ook namens mijn broers en zus, familie, familie van familie,
vrienden van Frans, maar ook vrienden van de familie, buren van de
Bergweg en alle andere aanwezigen, die hier bijeen zijn om samen met
ons afscheid te nemen van Frans Nas, om afscheid te nemen van Pa en
Opa.
We zitten hier bijeen bij zijn lichaam en voelen het verdriet en de pijn die
dit afscheid met zich meebrengt. We hebben allen onze eigen
herinneringen en ook vele stille gedachten. We zijn hier allen bijeen in
deze aula om samen met vrienden, die de laatste jaren van het leven
van pa hebben gedeeld en hem levensgeluk hebben bezorgd. We
nemen pas echt afscheid als we zijn leven hebben herdacht met respect
en genegenheid. Dit doen we door te luisteren naar muziek en teksten,
tekenen van onze genegenheid. Dit doen we uit respect voor Pa maar
ook om alle herinneringen diep in ons te prenten, zodat we ze niet
vergeten, want uit deze herinneringen moeten wij onze troost halen.
We hebben bij binnenkomst geluisterd naar de muziek van André Rieu.
Pa luisterde en keek regelmatig naar André Rieu en daar kon hij
eindeloos van genieten. Wij vonden op het bureau in de kamer de cd van
André, onlangs gekregen van Ellemieke met 2 kaartjes voor het concert
17 juli aanstaande op het Vrijthof. Mieke, ik weet zeker dat hij nu ook
geniet.
Op de keukentafel, waar zijn agenda en afsprakenbriefjes altijd verspreid
lagen troffen we een kladje aan. We hadden het bijna in de papiermand
laten verdwijnen, tot we zagen dat het door Dieuwertje zelf geschreven
was. Deze woorden, opgeschreven in 2000, willen we nu ook met jullie
delen.
Voorlezen gedicht Dieuwertje (Ellemieke/Marian????)
Annelies:
Duidelijk mag zijn dat Pa met Dieuwertje nog fijne jaren gehad heeft.
Ook wij, zijn kinderen, hebben fijne herinneringen aan hem.
Geboren in 1924, als oudste zoon in een gezin van 3 en ½ dozijn
kinderen, zoveel ja, zo zei het altijd, 9 dus. Hij is op het klein seminarie
in Boxtel gegaan maar door omstandigheden niet kunnen/mogen
afmaken. (gelukkig maar, anders waren wij, zijn kinderen er niet
geweest) Hij is na de oorlog als hovenier gaan werken. Verschillende
plantsoenen in Boxtel zijn door hem aangelegd. Hij leerde Wies,ons
moeder kennen, ze trouwden in ’51 en wij werden geboren. We
verhuisden in ’61 naar Kerkrade omdat Pa daar promotie kon maken. Hij
deed een avondopleiding en de tekentafel stond bij Ben op de kamer en
hij tekende menige tuin.
Het volgende liedje ‘D’n Boom’ van Gerard van Maasakkers, een
Brabants zanger, beschrijft precies hoe dat ging en hoe Ben dit ervaren
heeft.
Lied Gerard van Maasakkers
Annelies:
Duidelijk mag wezen dat Pa veel tuinen ontworpen en uitgevoerd heeft,
daar leven zijn herinneringen voort, bij ons maar ook bij vrienden en
kennissen.
Pa werd hoofd van de plantsoenendienst of nog mooier gezegd ‘Hoofd
cultuurtechnische werken’ in de gemeente Kerkrade. We verhuisden
naar de ‘Steenweg” waar hij veel tijd in zijn eigen tuin vertoefde.
Daarnaast was hij altijd wel weer lid van een of andere vereniging,
vroeger de verkennerij, en later CDA, gespreksgroep, SVK, Botanische
Tuin, IVN, KWF, of bezig met dia’s of bloemstukken maken. Met ons
ging hij wandelen, maakte meubels en speelde spelletjes kaarten.
Wij studeerden en gingen uit, en uiteindelijk gingen we de deur uit. Hij
ging, na problemen met z’n long, na 40 jaar dienstjaren vervroegd met
pensioen.
Pa ging daarna zijn eigen weg, in ’87 is hij naar Wittem verhuisd. Hij
kreeg pas weer rust toen hij Dieuwertje leerde kennen en met haar
trouwde in ’98. Met haar heeft hij veel kunnen praten, lekker eten en
drinken, bridgen en genieten van kunst en cultuur. Sinds Dieuwertjes
opname in de ZevenBronnen heeft hij als een goede echtgenoot voor
haar gezorgd. Haar dood in oktober 2005 heeft hem veel verdriet
gedaan.
Daarna is hij zelf vorige zomer ziek geworden. Wij hebben hem op onze
eigen wijze ondersteund. De laatste maanden was de ziekte te zwaar en
heeft hij voor ons nog gestreden. Hij wilde mijn (Annelies) 50ste
verjaardag nog wel meemaken.
Als een echte Nas hield hij vol, maar deze strijd was te zwaar.
Zijn humor heeft hij tot het laatst behouden. 83 jaar is hij geworden of
zoals hij steeds zei 38. Zijn laatste woorden in het ziekenhuis tegen de
verpleging: “Zuster heeft u ook een wijntje?”
Op zijn kleinkinderen was hij erg trots, de foto’s van hun staan immers te
pronken tussen alle prachtige, voor hem waardevolle schilderijen in zijn
woonkamer. Ellemieke (oudste) en Wouter (stamhouder), het
driemädelhaus van Annelies en de jongens van Marian, mogen jullie nog
mooie herinneringen aan jullie opa houden. Dat laten ze nu zelf horen.
Gedicht Ellemieke, Lisette??????
Gedicht Marian.
Annelies:
Namens de familie wil ik nadrukkelijk Julia bedanken. Julia, jij was meer
voor hem dan alleen de hulp die 2x in de week kwam helpen met de
huishouding. Myrese, ook jij was meer dan de bloemiste, die elke 2
weken een bloemetje kwam brengen. En ook Yvon, die elke week op
maandag even kwam kijken hoe het met Frans ging. Bedankt voor alle
fijne gesprekken die hij met jullie gehad heeft.
Voor de laatste maal hebben wij opa, Frans in ons midden. Hier
herinneren wij ons zijn naam, wij herinneren ons zijn gezicht, de stem die
tegen ons sprak, de handen die gewerkt hebben, zijn oogopslag.
Wij zullen hem nooit meer tegenkomen, zullen zijn stem niet meer horen,
zijn handen niet meer zien.
Vanaf nu is hij een herinnering geworden, een herinnering die geboren
wordt bij het sterven van een mens. Maar tegelijkertijd is het een
herinnering die we mogen bewaren in onze gedachten.
Nu heeft de dood Frans uit ons midden weggehaald, maar werkelijk
gestorven is hij pas, als zijn naam vergeten zal zijn: een naam gekregen
van mensen om te herinneren en uit te spreken met eerbied en
genegenheid: Frans Nas
Gedenken wij hem ieder op zijn of haar eigen wijze, een ogenblik in de
stilte van ons hart.
Stilte
Mensen verlaten de aula op verzoek van DELA , muziek van André Rieu:
Titanic: My haert will go on 7.04.14
Familie blijft achter en neemt als laatste afscheid.