indo prive

14e editie: augustus 2009
Laatste actuele nieuwtjes van
Celebraties en non celebraties
uit de indische gemeenschap
Indo Privé is een onafhankelijk niet politiek georiēnteerd blad, dient uitsluitend het wel en wee
van de Indische gemeenschap en zijn sympathisanten.
De redactie neemt geen enkele verantwoording voor de ingezonden stukken maar zal zo nodig de
reacties naar de verantwoordelijke personen toe sturen.
Het is niet toegestaan om zonder schriftelijke toestemming van de rechtmatige eigenaar of webmaster artikelen
en/of publicaties van deze website te dupliceren, of te verspreiden
Jim Pownall 21-10-1937 / 02-08-2009
En alweer is er een Indorock icoon overleden.
Na een lange slopende ziekte is JIM PONALL zondag 2 aug 2009 om 8u van ons heengegaan.
Jim was de leadzanger van de HOT JUMPERS en de Jim en Eve Selection.
Namens Indo Privé en al zijn fans wensen wij de familie en nabestaanden veel sterkete toe.
DIEMER TENNISVERENIGING VIERT 25 - JARIG JUBILEUM
Lintje voor Gontha-Lucardie
Winny Gontha heeft afscheid genomen van de Tennisvereniging Diemen Zuid die zij met drie collega’s 25j geleden
oprichtte. Als afscheid geschenk kreeg ze naast een bloemetje van de club, uit handen van de burgemeester
Koopmanschap een Koninklijke onderscheiding en mag zij zich nu Lid in de orde van Oranje-Nassau noemen.
Toen haar man werd overgeplaatst naar Amsterdam wilde hij zo dicht mogelijk bij Ajax wonen. Zodoende kwamen zij
in een flat aan de Tobias Asserlaan terecht met allemaal bekende Ajacieden in de buurt als: Lerby, Frank Arnesen en
Sjaak Swart. Tegenwoordig woont zij in de Anne Frankwijk wat haar uitstekend bevalt.
Volgend jaar verhuist ze naar een 55+ Indische woongemeenschap in Haarlem. Ongetwijfeld zal ze haar kinderen en
kleinkinderen missen maar gelukkig heeft ze nog haar hobby’s, tennis, golf, lijndansen en fitness.
Quickline Dancers
Quickline Dancers zijn opgericht medio 2002 in Huizen (N.H.)
Oprichters zijn Willem en Anthoneta Snell, vandaar de naam “Quickline”
We komen van oorsprong uit de Molukken een eilanden groep in Indonesie.
We zijn met Linedansen begonnen vanaf 1996 en nog steeds enthousiast.
Momenteel geven we 3x per week les, in alle categorieën, zowel voor ouderen,
als jongeren.
Onze muziekstijlen varieert van Country,Rock & Roll, Latin, Cha-cha, Jazz,
Funk-Soul en Hip-hop. Dus alle muzieksoorten.
In De Meern hebben diverse bekende Choreografen onze club reeds bezocht en workshops gegeven : o.a. Kate Sala,
Robbie McGowan Hickie, Roy Verdonk, Raymond Sarlemijn, Ria Vos, Francien Sittrop, Daan Geelen en vele anderen.
Sinds de laatste jaren geven we ook Linedance Workshops in Spanje, dit in combinatie met een complete vakantiereis
en muziekartiesten in de Hotels “Reymar”, en “Reymar Playa”.
Ook zijn we actief in het schrijven van dansen, enkele hiervan zijn ;
E.C.- Blue Bayou, Move On Breeze, Pulau Ambon, Marie Dansa, Soleram, Baby Girls, Mom and Dad’s Waltz, Carino
Mio, Moody Blue.
(E.C.-Blue Bayou, gezongen door Eddy Chatelin)
Landelijks worden we gevraagd om Workshops te geven op Scholen, Pasar-malams, Bedrijfsfeesten, Kumpulans,
Braderien en collega’s dansscholen.
We waren ook benaderd om dansen te schrijven en de choreografie te doen voor een Nederlandse Jeugdfilm.
Wat toen begonnen is als een hobby is nu een beetje uitgegroeid, maar wij doen het nog steeds met veel enthousiasme.
Toekomstplannen zijn, “Keep on-Dancing en Have Fun”.
Info: www.quicklinedancers.nl
Email: [email protected]
Full House
Beste liefhebbers van Countrymuziek en Rock&Roll
Full House is bekend uit het Pop, Rock, Funk en Soul circuit. Omdat we zo vaak gevraagd werden om ook muziek te
maken voor Indische verenigingen en Kumpulans en omdat we voor dit soort gelegenheden geen avondvullend
programma hadden, hebben we enkele maanden geleden de stoute schoenen aangetrokken en zijn we nummers gaan
instuderen die, door liefhebbers van country, rock&roll en jospan muziek, gewaardeerd worden.
Ook hebben we een aantal nummers in de studio opgenomen.
De demo-CD kan tegen een kleine vergoeding aangeschaft worden
Full House bestaat uit:
Andre Claase Basgitaar / Zang
Gerard Vogel Keyborads
Henry Claase Gitaar / Zang
Stanny Claase Zang
Steven Leander Drums
Met vriendelijke groet,
Full House
Save the Moonbears
Help ons mee om Animals Asia met haar geweldige werk te ondersteunen en start een groep in je eigen woonplaats.
Wij zijn op zoek naar mensen die in hun eigen woonplaats een groep willen starten en actief willen zijn om zoveel
mogelijk bekendheid te geven aan Stichting Save the Moonbears en om inkomsten te genereren.
Je kunt met je groep allerlei activiteiten verzinnen zoals bijv.:
- standwerk op een braderie, rommel- of jaarmarkt
- collecteren
- locale acties verzinnen zoals een hondenwandeling
- flyers verdelen
- lezingen geven
- handtekeningen verzamelen etc...
Alle materialen zoals folders, vlaggen, petitielijsten etc zullen door ons verzorgd worden.
Tevens ontvang je van ons als vrijwilliger een T-shirt en een badge met je naam erop.
Meld je aan via : [email protected] of bel voor meer info naar 06-51031215.
Tot slot hebben we nog een heel leuk nieuwtje wat we u niet willen onthouden:
Jill Robinson, oprichtster van Animals Asia, komt volgend jaar naar Nederland zodat u haar ook persoonlijk kunt
ontmoeten.
Op zondag 14 juni hebben Anita, Birgitta, Ciska en Ellen van Stichting Save the Moonbears Nederland persoonlijk een
cheque ter waarde van 7.000 Euro overhandigd aan Jill Robinson. Dit was mogelijk dankzij de vele donaties die we in
korte tijd hebben mogen ontvangen, waarvoor iedereen hartelijk dank!
G’race
H. v. d. Burgh
1979. Mijn schip was vertrokken en in afwachting van mijn volgende
plaatsing werd ik tijdelijk geplaatst bij de Auto Hobby club van de
marine. Een Mercedes bestelbus met dubbel cabine stond in de
werkplaats.
“He Tolol, je bent een handige vent. Die bus moet gereed worden
gemaakt om te worden gespoten. Je weet hoe het moet”. Ik had er geen
hekel aan, want, onder je handen zag je het voorwerp langzaam
veranderen. Strak in de plamuur, deukvrij en als het gespoten werd,
was het een streling voor het oog. Alleen die naam die er op moest
“Grace”. Ik vroeg me af, wie noemt zijn bus nu Grace?
Henk van de Burgh zat tegen over mij aan tafel. Een Indo, net zoals ik
en met net zoveel haar op zijn kop als ik. Waarom, apen ze mij altijd
na? Ik was toch trendzetter met deze haardracht? Maar goed, Henk
begon zijn verhaal. In 1968 heb ik de band, samen met mijn broers
opgericht en zoals vele bandjes begonnen we met covers te spelen. Ik
speelde gitaar en toetsten. Door een bepaalde wisseling nam ik de bas
voor mijn rekening. Op een dag kwam Gerda erbij en dat was de
gouden greep. Onderling klikte het gigantisch en we speelden landelijk.
Begonnen onze eigen nummers te schrijven en ook voor anderen.
Peter was de drijvende kracht achter het geheel, op een of andere
manier schudde hij de nummers uit zijn mouw. Niet lang daarna kregen
we een platencontract.
De tijd was daar om eigen nummers ten gehore te brengen.
Ken je het nummer, “Ik verscheurde je foto?”. Die hebben we
geschreven in de kleedkamer, tijdens een optreden. Gewoon een
geintje. Het paste helemaal niet in ons genre, Nederlands talig was toen
niet zo populair als nu. Koos Albers klopte op onze deur en heeft dat
nummer opgenomen.
In die zelfde tijd brachten we Manhattan uit. En zonder dat men het
wist was een onderlinge strijdt uitgebroken in de Top-40 tussen “Ik
verscheurde je foto” en “Manhattan”. Eigenlijk totaal verkeerd, want,
beide nummers hadden hun bakkermat in onze band G’race. G’race?
Hoe kom je op die naam Henk?
G’race is eigenlijk een verbastering van Grace. Het kan toch niet zo zijn dat je een maand geleden
optrad als Grace en weer in dezelfde zaal terug komt onder een andere naam? De naam Grace was
reeds een product. Door een komma tussen de G en r in te zetten, werd toch door mensen een
onbewuste verbinding gemaakt met Grace.
Loh? Wacht effe, je gaat mij toch niet vertellen, dat Grace een zwarte Mercedes bestelbus had he? Ja,
die werd door “vrienden” opgeknapt. Loh, vrienden? Ik heb de nodige uurtjes staan plamuren,
schuren, spuiten en polijsten op mijn lijstje staan. Henk schoot in de lach, je meent dat? Ja echt, ik
werkte in de Auto Hobby Club van de Marine en daar stond dat onding. Als ik had geweten dat het
voor een topband was uit die tijd, dan had ik toch wel effe geschreven. Maar goed, vervolgde Henk
zijn verhaal.
De inspiratie was hoog in de band en verscheidende nummers kwamen uit onze koker en werden een
hit in de Top-40. Zoals een “Ticket to the Tropic”van Gerard Joling. Henk zijn ogen glinsterden bij
het vertellen van zijn verhaal, vol vuur en passie, G’race.
Eddy Chatelin? Tuurlijk ken ik die oude Indo Rocker, die heeft nog gespeeld met zijn band op mijn
trouwdag in Maarsen! Maar nu heeft Henk een ander project, de Lion King.
Ik had een CD-tje gemaakt met Indische liedjes en na een optreden op een kumpulan, gaf ik die weg.
Mensen vinden het leuk. Ik heb die CD in eigen beheer opgenomen en gemaakt. En op een dag
hoorde ik het verhaal van Edith Abels over haar zoon Frank Portier, die een kinderwees huis leidt op
Bali, genaamd de Lion King. Frank, moet het hebben van sponsering uit Nederland en ik dacht, als ik
nu die CD ter beschikking stel voor de Lion King, dan heeft het een goed doel. Alle inkomsten uit de
CD gaan naar dat weeshuis. Frank en zijn kids hebben het hard nodig. En weg was Henk weer, druk
bezig met zijn benefiet avond, waar verscheidende lokale artiesten belangeloos optraden.
Een zeer gedreven persoon.
Eddy trad een paar weken geleden op in het hoge Noorden en vroeg aan mij, heb je een bassist. Wel
Ed, de volgende keer dat je weer komt en je hebt een bassist nodig.
Ik weet toevallig een hele goede. Mhhh…een rekening van een bus staat nog uit, hoe zo Tolol ikke?
Rick Simons
Woody in gesprek met Melvin van Eldik
Zanger, dichter, entertainer Melvin Eldik is een echte Indo Leeuwarder.
Ik ben er opgegroeid, ging hoofdzakelijk met Leeuwarders om en beheers
zodoende het dialect redelijk tot goed zegt hij.
Maar op de eerste plaats ben en blijf ik Indo hoor.
Ik ben in Surabaja geboren. (14 Juli 1954)
Binnekort ga ik weer op zoek naar mijn roots.
Ik heb in Leeuwarden op de HBS gezeten, maar het niet afgemaakt. Ik maakte liever muziek. Ik dacht dat ik wel ervan
zou kunnen leven. Mijn ouders, vooral mijn “mem” (“moeder” in het Fries) maakte zich zorgen over mij. Maar ik had
mijzelf beloofd: Liever het vrije leven , dan een “eight to five job” met een uitgestippelde toekomst. Geen eeuwig
gezeik van bazen aan mijn oren op Maandag morgen”. Toen hij met de band Mark Foggo zijn TV debuut maakte in
“Toppop” begon iedereen in de straat naar zijn moeder te zwaaien. Pas toen begon zij er vrede mee te krijgen dat haar
Melvin voor muziek koos en niet voor de “zekerheid” van een burgerlijk bestaan.
Rijk zal ik nooit van de muziek worden, dat weet ik. Toch heb ik al jaren geen uitkering nodig. Ik heb aan tien tot
twintig uur per maand aan optreden genoeg om rond te komen. Daardoor hou ik genoeg tijd over om te dichten en
liedjes te schrijven. Ik heb geen behoefte aan dure auto’s en duur interieur voor mijn woning. Nee materieel heb ik
niet veel nodig. Er bestaat voor mij een andere rijkdom.
Ik ben een gewone volksjongen en daar ben ik trots op. Ik ken veel mensen en zij kennen mij. Ik spreek hun taal.
Iedereen wil wel een praatje met mij maken als ik over de vrijdagmarkt loop, of op de Noordtribune van Cambuur sta.
(Cambuur is de Leeuwarder voetbal club uit de Jupiter league).
Toch lijkt mijn proletarische imago een handicap te zijn geweest tijdens de verkiezing van de stadsdichter. Derwent
Christmas werd uitgekozen en niet Melvin van Eldik.
Heel Leeuwarden sprak er schande van. Van Derwent werd na zijn verkiezing niets meer gehoord, maar van Melvin
van Eldik des te meer.
Toen recentelijk een stadsperformer aangesteld moest worden greep ik weer naast de prijzen. In de omschrijving van
wat er van een stadsperformer verwacht werd stond, dat deze een buffer moest zijn tussen volk en overheid. Die
omschrijving past helemaal bij mij.
Er is toch geen idealer kandidaat dan een man die zingt, dicht, gekke kunstuitingen bedenkt, poëzieavonden belegt en
als peformer zelfs over de afsluitdijk steeds grotere bekendheid geniet. Maar nee hoor wederom geen Melvin van
Eldik.
Van de genomineerden ken ik er een paar. Ze zijn best bekwaam hoor. Wat ze echter doen, doen ze vanuit hun eigen
wereld, niet vanuit die van het volk.
Ik ben echt niet verbitterd, maar vind je het niet raar ? Hij kijkt mij seconden lang doordringend vanachter zijn
brillenglazen aan. Ik denk dat ik weet wat hij wil zeggen met die blik.
“ Ach, het gaat mij echt niet om de poen, of om meer gigs. Het gaat mij meer om Leeuwarden, om meer erkenning
van de “Liwadder” performer, die prachtige teksten op bestaande melodieën schrijft. Melodieën zoals “Held uut
Meenthe” ( Working Class Hero) of “Even un fette bek skore” ( Una Paloma Blanca)”
French Conection is de band, waarin ik al jaren speel. Het zorgt voor wat brood op de plank, soms met beleg. We
spelen niet altijd op plaatsen,waar veel aandacht voor de muziek is. We speelden laatst in het bekakte Lauswolt, nou
“Dan weest ut wol, dan bist poer behang”
Maar het eten is super en de gage ook. Ik ben trouwens niet principieel op dat gebied. Ik speel alles . Ook Elvis en
zelfs Indorock. Ha ha ha. Aparte muziek trouwens, die echter door de Indo’s te grabbel wordt gegooid en verward
wordt met lijzige slaapliedjes.
Ik heb ook vaak op de PMB gespeeld en kan er dus enigszins over oordelen.
Ik ben een optimist, daarom ben ik niet zo van de blues. Geen sores svp. Ik ben een nogal zorgeloos type.
Ik woon alleen, ik leef alleen, ben niet getrouwd, heb geen kinderen en heb geen vaste relatie. Ik ben een solist
misschien een loner, misschien een solipsist, maar beslist geen loser. Ik heb wel een vriendin met drie kinderen, daar
pas ik vaak op. Die kids zijn mij dierbaar, maar ik ben geen man om kinderen van mezelf te hebben.
Ik luister zelden naar muziek. Als ik dat doe dan luister ik naar Plazolla, die van de tango’s. Net als in de schilderijen
van Karel Willink, herken ik daarin de magische realist die ik ben.
Een van de mooiste belevenissen vind ik ”Poetry Slam” Dat is een wedstrijd voor dichters, die in verschillende
Nederlandse steden gehouden wordt. Die van Zeist heb ik gewonnen, daardoor ben ik van de finale in Utrecht
verzekerd. Het gaat dus de goede kant op.
Ja, je hebt gelijk. Vreemd genoeg gebeurt dit buiten de culturele sferen van Leeuwarden.
Ik organiseer zelf poëzie avonden in Leeuwarden. Poëzie van hoog niveau. Toch klinkt tussen de gedichten in het
Liwadders door: “ Binne de wusjes al kleer?” Schitterend toch, die combinatie van het gedicht en het aardse van een“
knakwusje?”
Of ik geloof? We vragen ons toch allemaal wel eens af of er meer is tussen hemel en aarde. Weet jij dan wat dat zou
moeten zijn? Ik denk, dat er niets is. Ik heb het niet zo op de bijbel of koran, of schimmige heiligen.
Ik geloof in de Tukkel. “De Tukkel?”
Ja. De Tukkel is een vogel, waar ik al heel lang naar op zoek ben. Preciezer, ik ben op zoek naar de gouden eieren van
de Tukkel. Niemand heeft hem ooit gezien, ik ook niet. Het is een imaginaire vogel. Je moet mijn zoektocht naar de
Tukkel zien als een metafoor zien voor de zoektocht van de mens op aarde. Het is iets spiritueels, iets ongrijpbaars.
Zoiets als “ Die blaue Blume van Novalis?” Juist
Ik wil nog heel wat reizen maken. In mijn hoofd, maar ook fysiek. Misschien om het bestaan van de Tukkel te
bevestigen.
Op Sri Lanka vroeg ik een oude man, of hij enig idee had, waar ik de Tukkel kon vinden.
“O ja” zei de man zonder met zijn ogen te knipperen. “Daar in die grot heb ik hem net nog gezien”.
Toen stond zelf ik met mijn mond vol tanden!!
Melvin
Melvinettes
Vliegeren mijn passie !
Als zevenjarige jochie was ik in mijn geboorte stad Batavia /
Jakarta voor het eerst met vliegeren begonnen.
Het kwam door een oudere neef Ekie Meijer die mij een
vlieger liet vasthouden die hoog in de blauwe lucht van
Tijdeng Timur vloog …
Sindsdien ben ik verknocht aan het vliegeren !
Op m’n negende jaar in Soekaboemi maakte ik mijn
allereerste vlieger.
Samen met m’n jongere broer Wally maakten we een aantal
kleine vliegertjes die we in de kampoeng /dorp
voor een dubbeltje verkochten ( 10 Indonesische centjes
oftewel 0.10 rupiah … )
Eenmaal in Holland zijn wij ook in het pension bezig om
vliegers te vervaardigen en uiteraard te vliegeren.
Jammer dat de jongens en meisjes van het pension liever in
hun kamers muziek zitten te luisteren of andere spelletjes
doen zoals badmintonnen ipv. het vliegeren ..
Een hele poos hebben we niet meer gevliegerd laat staan een
vlieger gemaakt tot dat er in Tilburg ; dat was in 1970 een van
onze vrienden ( Guus Ernst ) ook vliegers maakte en vroeg of
we ook geïnteresseerd zijn ..
Vanaf die tijd zijn we weer begonnen met het vliegeren naast
het voetballen met onze eigen FC. Garuda.
In de jaren 80 en 90 zijn we met onze vereniging “Suara
Indo” begonnen met o.a. een vlieger afdeling genoemd “Tua
Muda “ wat het Jong en Oud betekende; met een van onze
activiteiten de vlieger workshop en het vlieger gevechten /
wedstrijden organiseren voor de leden en sympathisanten.
Ruim voor die tijd waren het de oudere Indische vliegeraars
en vlieger bouwers reeds actief met het maken van
schitterende, prachtige siervliegers !
Vlieger Workshop meisje
Een van de bekendste vlieger bouwer is ongetwijfeld de heer Filon; vader van Armand Filon die in de jaren 50 en 60 de
grootste en mooiste vliegers maakte ! Zijn vliegers kon men toen op de Pasar Malam Besar in
de Haagse Dierentuin, later in de Houtrusthallen bewonderen.
Ook zijn andere personen toentertijd actief met het vlieger bouwen ; de bekendste zijn o.a. Ron Schröder uit Delft, Rob
van der Schaft uit Vlaardingen , Guus Ernst uit Tilburg en nog vele andere ..
Ongetwijfeld zullen er veel meer goeie Indische vliegerbouwers zijn hier in Nederland, die te bescheiden zijn om hun
kunnen kenbaar te maken.
Om maar niet te spreken over de andere tak van het vliegeren ; de vechtvlieger wedstrijden !!
Er zijn heel wat Djago’s / kampioenen die bijna elke week in de zomer maanden aan toernooien meedoen.
Ook worden er Internationale vechtvlieger toernooien georganiseerd, zoals in Duitsland, Engeland, Frankrijk.
Terug te komen op het hedendaagse activiteit o.a.het verzorgen van vliegersworkshops en demonstraties op de Tong
Tong Fair ( vh. Pasar Malam Besar ) in Den Haag en over 2 weken in Utrecht op het Spoorwegmuseum op de Pasar
Perron van 14 t/m 16 Augustus a.s.
Tussen door ook nog wat workshops te verzorgen op scholen, verenigingen en buurten, voor kinderen vanaf 6 jaar en
volwassenen uiteraard.
Er was eens een oudere Indische.. dame !, die mij vertelde dat het voor haar ruim 70 jaar geleden een vlieger heeft
gemaakt en zou graag nog eens willen proberen op haar 82e jaar !
Zo heeft iedere oudere Indische mensen, niet enkel de jongens hoor, maar ook veel meisjes in het voormalig Nederlands Indië ooit gevliegerd ! Vraag maar aan je vader of moeder, vooral je opa en oma !
Het is zo fascineren om die mensen “hun vliegerverhalen” te beluisteren … Ook de verhalen over het maken van het
glastouw ( gelasan) , de vliegergevechten ( adu lajangan ) zijn van iedere persoon zo boeiend, want van iedere streek /
plaats waar men toen in Indië gewoond heeft , heeft zijn eigen verhaal …
Vliegeren … Nostalgie … Tempo Doeloe ? ..
Ach , wie zal het zeggen ..
Veel vlieger plezier !
( Als maar niet udjan zeg,…pajah, susah anders ..)
Tabee , gegroet,
Rubens Agaatsz
.
Erik van Eldik
Begin jaren 6o was “de slop” vooral bij de Indo’s een zeer populaire dans.
Sommige fanatieke dansers konden dan heimelijk hun pencak achtergrond in deze dans tonen en was het vaak lachen
geblazen. Wat ouderen gingen op de schuivelmaat “tandakken” en ook dat was ’n kostelijk gezicht.
Enkele van mijn favourite “slop” 45 toeren plaatjes uit die tijd waren Mr. Chang aus Chinatown van de Javalins,
TheThird man van de Crazy Rockers, Come on and do the Slop van Eddy and en The Crazy Jets en My old Kentucky
home/My Bonnie van Erik van Eldik!
Erik kwam ik in Malgrat bij de Indoparty van Bloemevents tegen en stemde meteen toe met dit interview voor Indo
Privé.
Meteen kwam er ’n brede grijns over zijn heen en weer aangebruind schuddend gezicht, toen ik mijn lof uitsprak over
zijn epeetje van Polydor uit 1960.
“Moet je weten” sprak hij, ”we hadden net ’n talentenjacht gewonnen met onze band “the Shaking Hearts”en als prijs
mochten we van Polydor ’n epeetje maken. Geweldig natuurlijk! Het was ’n koude winter. Ik kwam net terug van de
wacht, al koud, bibberend van de kou, slecht en amper geslapen. Eerst bandrek gedronken, met extra citroen, m’n keel
als schuurpapier en gewoon in ’n zaaltje met fans. Levensgevaarlijk om op de bühne te lopen vanwege de draden, als
apparatuur omgebouwde radio’s en één microfoon. Maar met de fans was het gezellig en hun enthousiasme was
overduidelijk op de plaat te horen. My old Kentucky Home werd gekoppeld aan My Bonny is over the ocean en werd
echt ’n regelrechte topper voor de “slop”en rock-liefhebbers!”
Na dienst werkte Erik zoals velen voor ’n weekloon van 70 gulden per week. Toen kreeg hij ’n aanbieding om in
Duitsland te werken met The Blackjean Rollers uit Amsterdam. Dat waren Nico, Harry en Eddy Hooper en Benny
Latoel. Zij zochten een sologitarist. Nou 1.600,00 DM in de maand, èn weg was ik – op naar Stuttgart. Wij speelden 6
of 7 maanden samen. Toen ik weer terug naar Holland kwam hoorde ik dat the Cresents uit elkaar waren gegaan.
Overgebleven waren de bandleader Benny Hilbink en Pim Neijendorf. Met Franky en Renee Antoneys en mijn person
hebben we de band opnieuw geformeerd.
Vijf jaar tourden we rond in de omgeving van Mainz,Worms, Fürth, Manheim, Essen, München, Stuttgart en
Frankfurt. In Frankfurt had Dolf de Vries ’n kamer en vaak werd er na het spelen even bij hem aangekeerd om van
Dolfs kookkunst te genieten.
Het was daar ondanks hard en zwaar werken en repeteren dag in dag uit ’n grandioze tijd.
De Crazy Rockers, Javalins, Black Magic en Black Dynamites traden er regelmatig op . Elke maand in ’n andere
gelegenheid en zo ontstond er ’n rolatie van Indobands.
Na vijf jaar gingen de Crescents ieder hun eigen weg en Erik en Ben Hilbrink formeerden met oa. Ferry Donkers en
Arthur Baginda “ the Professionals “. Na de Professionals sloot Erik zich aan bij de Jackals. In die band zaten o.a Joy
Trauerbach, Erik Eisenring en Henk Janssen.
Aansluitend speelde hij in the Royal Aces, de latere Seven Aces.
Begin jaren 80 speelde hij met o.a Rob Latuperissa en Andy Tielman mee.
Hierna sloot hij zijn muziek periode even af en werkte als Security medewerker bij het Amerikaanse leger in de
omgeving van Stuttgart om daarna in Lampertheim te gaan wonen. Hier kwam hij bij de Vampires terecht.
In 1996 begon hij met Indomuzikanten die in Duitland achter gebleven waren the Indonesian Reveival Band.
Zij oogsten enorme successen en traden o.a ook op in Leiden en den Haag.
In 2005 werd de band ontbonden en nu geniet Erik van ’n rustiger muziek leven. ,
Regelmatig speelt hij nog “oldies”met de Vampires want de muziek zit Erik gelukkig nog in het bloed.
Erik, namens vele Indomuziek liefhebbers bedankt voor jou fantastische muzikale bijdrage in de muziek.
Armand Filon namens Indo Privé.
Ron’s droom
Lieve mede-Indo’s all over the world,
Graag vragen wij uw aandacht voor het volgende. Dit is een bericht die ons allen aangaat en de arme mensen in
Indonesië betreft die we een warm hart toedragen. De aanleiding van dit bericht is een hartenwens van Ron
Makadoero, u wellicht bekend uit de Indische muziekwereld.
Ron Makadoero is op 8 juni 2009 op verschrikkelijke wijze om het leven gebracht. Dit trieste bericht zal u misschien
óók bereikt hebben, gezien de vele condoleances die de familie overal ter wereld vandaan heeft ontvangen.
Ron had een hartenwens. Een hartenwens die hij gedurende zijn hele volwassen leven met zich meedroeg, maar die
hij nooit helemaal heeft kunnen vervullen. Zijn hartenwens betrof de hardwerkende en tóch in armoede levende man
die het dagelijkse straatbeeld vormt in ons land Indonesië. Wij noemen hier bijv. een satéman – zwoegend van straat
naar straat, de schoenenmaker – sjouwend van huis naar huis, de straatkunstenaar, enz. enz.
Ron zocht naar wegen om deze mensen een beter bestaan te kunnen geven. Daar droomde hij van. Hij was een mooi
en sociaal mens. Tijdens zijn leven deed hij veel voor de mensen in Indonesië, maar dat vond hij nooit genoeg; het
wàs ook nooit genoeg. Hij liep met mooie ideeën rond, maar het ontbrak hem aan de nodige middelen om zijn plannen
ten uitvoer te brengen.
Ron Makadoero was een geliefd persoon en om aan het enorme verlies van Ron tóch een positief tintje te geven, heeft
de Stichting Dance & Sport Against Violence (www.dasav.org) tezamen met zijn familie besloten om zijn ideeën te
realiseren.
Middels de actie “Ron’s droom” willen wij de satéman zijn eigen satéhuisje geven, de schoenenmaker zijn eigen
winkeltje en de straatkunstenaar zijn eigen atelier. Of zelfs nóg verder, een klein dorpje zijn eigen school zodat de
kindertjes geen kilometers meer hoeven te lopen om naar school te kunnen gaan.
Dit willen wij realiseren door op diverse Indonesische evenementen, zoals de TongTong Fair danwel de kleinere
pasar malams in Nederland, maatschappelijk podium te verkrijgen waarbij deze hardwerkende mensen uit Indonesië
kunnen worden uitgenodigd om hun producten te verkopen. Een deel van de opbrengsten zal voor henzelf bestemd
zijn maar dan in Euro’s, zodat zij in Indonesië een eigen zaak kunnen opzetten en een beter leven voor hun gezin
kunnen bewerkstelligen.
Dit alles onder directe begeleiding van DASAV en de familie van Ron.
Maar het is óók de bedoeling dat met de opbrengsten méér fondsen kunnen worden gecreëerd om méér mensen te
helpen. Want we moeten Ron’s droom continueren.
U begrijpt echter dat wij dit niet alléén kunnen doen. Wij hebben hierbij uw financiële steun en promotionele hulp
nodig. Wij vragen dan ook uw medewerking. Dit kunt u doen door een donatie te geven en/of uw eigen connecties aan
te boren en méér bekendheid te geven aan de actie.
Donaties kunnen worden gestort op rekeningnummer 99990 t.n.v. Stichting DASAV, onder vermelding van “Ron’s
droom”. [Vanuit buitenland: IBANnr NL29INGB0000099990, BICnr INGBNL2A]
Heeft u ideeën om op een andere wijze mee te werken aan de verwezenlijking van Ron’s droom, laat ons dat weten.
Dit kunt u doen door middel van een mailbericht te sturen aan [email protected]; wij zullen dan contact met u opnemen.
U kunt ons ook telefonisch bereiken onder de nummers: 06-38235472/06-14188164.
Lieve mensen, dit project is zó mooi en zó zuiver. Naast de gelegenheid die wij de arme mensen uit Indonesië bieden
om voor een korte periode zèlf aan de slag te gaan in Nederland en hun geld daarbij te verdienen, wordt de droom van
Ron Makadoero bewaarheid. En dàt is de basis van deze actie! Hoe mooi zou het zijn wanneer zijn dromen niet
tegelijkertijd met zijn dood verloren gaan.
====================================================================================
Dear fellow-Indo’s all over the world,
We would very much like to ask your attention for the following. This is a message that touches us all and concerns
the poor people in Indonesia to whom we are so warmly disposed. The reason for this message is the fondest wish of
Ron Makadoero, perhaps known to you from the Indonesian music world.
Ron Makadoero has been brutally murdered on June the 8th2009. This sad news might have reached you already,
considering the many condolences the family has received from all over the world.
Ron had a hearts desire. A hearts desire he carried with him during his entire adult life, but one that he was never able
to completely fulfill. His wish, concerned the hard working, yet poverty stricken man who pictures the daily street
scene in our country Indonesia. We mention for instance the sate man – plodding from street to street, the cobbler,
trudging from door to door, the street artist, etc. etc.
Ron searched for ways to better the living of these people. That’s what he dreamed of. He was a beautiful and social
man. During his life he contributed much to the people of Indonesia, but it was never enough for him; and it was
never enough. He had inspiring ideas, but lacked the necessary means to put these ideas into effect.
Ron Makadoero was a much loved person, and to try to give this enormous loss a positive touch, the Foundation
Dance & Sport Against Violence (www.dasav.org), together with his family, have decided to realize his dreams.
With the campaign “Ron’s dream” we want to give the sate man his own sate house, the cobbler his own little shop
and the street artist his own studio. Or better still, the little village its own school, so little children don’t have to walk
many miles to get to school.
We want to realize this by gaining a social podium at various Indonesian events, like the TongTong Fair, or the
smaller pasar malams in the Netherlands. These hardworking people from Indonesia can then be invited to sell their
products in the Netherlands. Part of the revenues will be for themselves, but then in Euro’s, so that they can start their
own business in Indonesia and create a better life for their family. This will all be done under direct supervision of
DASAV and Ron’s own family.
But it is also the intention to create more funds with the revenues, so that more and more people can be helped. Ron’s
dream must be continued.
You will understand that we cannot do this alone. We desperately need your financial and promotional support.
Therefore we would appreciate your cooperation. You can do this by a donation and/or by bringing this campaign to
the attention of your own connections.
Donations can be transferred to account 99990, Stichting DASAV, stating “Ron’s Dream”. [From abroad: IBAN no
NL29INGB0000099990, BIC no INGBNL2A]
If you have any ideas to cooperate in another way to the realization of Ron’s dream, please let us know. You can send
an e-mail to [email protected]; we will then contact you. You can also reach us by telephone under the numbers: 0638235472/06-14188164.
Dear people, this project is so beautiful and so pure. Besides the opportunity we offer the poor people in Indonesia to
get to work in the Netherlands for a short period and earn some money and experience with that, the dream of Ron
Makadoero will come true. And that is the base of this campaign. How beautiful would it be if his dreams are not lost
forever with his death!
DASAV – Dance & Sport Against Violence
‘s Gravenzandseweg 24
2291 PE Wateringen
Het Maaiveld
Iedere keer, kort voordat de nieuwe Indoprive uitkomt, heb ik een pittige discussie met Woody . Het gaat steeds
weer over het wel of niet gebruiken van zijn academische titel onder zijn column. Hij vindt de toevoeging drs. niet
relevant. Woody moet volgens hem voldoende zijn. Het schijnt, ook dat sommige lezers, zich er lichtelijk aan
storen. Niet te ver boven het maaiveld uitsteken, geldt in ons kikkerlandje, anders kop nja er af. Is dit een typisch
Nederlandse eigenschap? Zogenaamd “ouwe jongens krentenbrood?”
Ik als kosmopoliet ga hier heel anders mee om. Ik weet uit ervaring, dat in Duitsland bv, het land waar prestaties
naar behoren worden gewaardeerd en beloond, het de normaalste zaak van de wereld is, dat een universitair
afgestudeerde met Professor, Herr of Frau Doktor wordt aangesproken. Men weet kennelijk bij onze Oosterburen
uitzonderlijke prestaties op de juiste waarde in te schatten. Ik hoef maar aan de gages te denken die we voor ons
gezwoeg op de “Bühne” uitbetaald kregen en dat te vergelijken met het eeuwige “tawarren” van de Nederlandse
organisatoren. Lever je in Duitsland een goede prestatie, krijg je loon naar werken, presteer je niet of slecht, dan kan
je zonder omhaal ”abhauen”. Top sporters worden in het buitenland ook na hun carrière geëerd. Bij ons haalt men ze
het liefst door het slijk.
Ik ken Woody al 50jaar en ik weet welke moeizame weg hij heeft moeten afleggen om vanaf en onder welke
moeilijke omstandigheden hij zijn bul gehaald heeft. Daar mag ik als collega toch trots op zijn? Ik ben ook trots op
onze bassist Pim Veeren, die het eveneens onder moeilijke omstandigheden, tot jurist geschopt heeft. Geweldig
toch? Pim, gauw pittige stukjes voor ons gaan schrijven. Dan hebben we een Drs. en een Mr. van de CR bij
Indoprive. Ik gun het ze van harte. Waarom moet er zo negatief gereageerd worden? Afgunst?
Sowieso ben ik er trots op, dat alle CR”s goed op hun pootjes terecht gekomen zijn. Ieder op zijn eigen manier. Zij
hebben zich zonder externe hulp, helemaal op eigen kracht weten te onderscheiden. Misschien hadden de critici het
mooier gevonden als de jongens aan lager wal geraakt waren. Of nog steeds afhankelijk van zoveel mogelijk
dubieuze optredens en schimmige PR-sprookjes geweest zouden zijn. Als dat het geval zou zijn, dan hadden “mijn
jongens” echt iets fout gedaan tijdens hun lange carrière.
Eddy Chatelin
Column Drs. W Brunings
Aforismen
Crisis
Heel wat mensen hebben decennia lang geld uitgegeven, dat ze niet bezaten voor het aanschaffen van
dingen, die ze eigenlijk helemaal niet echt nodig hadden. Ze kochten ze echter toch. Alleen maar om
de buren, collega’s en mensen, die ze niet mogen de ogen uit te steken.
Generatie
Elke jongere generatie zou je met een pijl kunnen vergelijken. De oudere generatie daarentegen met
een boog. De een kan niet functioneren zonder de andere, hoe vaak dat ook beweerd wordt en hoe
graag men dat ook waar zou willen hebben.
Optimisten
Een optimist vindt, dat het leven mooi is en dat we in de mooiste wereld van alle werelden leven. De
pessimist echter vreest dat het nog waar is ook.
De optimist begint aan een project met de wetenschap, dat niet alles perfect zal verlopen. Hij is er
echter van overtuigd, dat niet alles fout zal gaan.
Een echte optimist gaat zonder een Euro op zak een sjiek restaurant in en bestelt, zonder blikken of
blozen een duur gerecht met oesters. Hij hoopt namelijk in een van hen parels te vinden, waarmee hij
dan de rekening kan betalen.
Talent
Het is een vergissing om aan te nemen, dat je als artiest over talent moet beschikken om succes te
hebben. In de praktijk blijkt vaak, dat je eerst succes moet hebben voordat de heren critici ontdekken,
dat je eigenlijk echt wel talent hebt.
Voor veel artiesten zou de weg naar het succes een stuk korter zijn geweest, als ze onderweg niet
zoveel aantrekkelijke afleiding zouden zijn tegengekomen.
Image
Image is het spiegelbeeld, dat meestal mooier is dan het origineel.
Een Image kan de mens gemakkelijker veranderen, dan de mens zijn image.
Het wordt echter pas een heel bedenkelijke zaak, wanneer je als artiest image en werkelijkheid niet
meer uit elkaar kunt houden.
Hoed je vooral voor diegenen, die bescheidenheid en nederigheid als imago hoog in het vaandel
dragen.
Je zou er wel eens achter kunnen komen, dat voor deze eigenschappen hypocrisie en tirannie
ingevuld moeten worden.
Geschiedenis
Het valt mij steeds weer op, dat er onder de pophistorici heel wat aanklagers, verdedigers en rechters
rondlopen, maar slechts een hele kleine groep getuigen. Sommige zijn net een soort reporters, die
nooit ergens bij geweest zijn, vooral niet daar, waar HET echt gebeurde.
Het beeld dat historici van de geschiedenis willen schetsen, is helaas niet met een fotografische
weergave te vergelijken.
Het tegendeel is waar: Geschiedenis is als het gezicht, dat kunstschilders van een en de zelfde
persoon willen portretteren. Als honderd schilders er aan zouden werken, zie je ook honderd keer een
verschillend gezicht.
Hierdoor stelt de geschiedenis ons dan ook in de gelegenheid haar eenvoudig te vervalsen.
Onderwijsvernieuwingen
De “onderwijsdeskundigen”, die een hele generatie opofferen, alleen om hun Ideaal te
verwerkelijken, beschouw ik als de grootste vijand van onze jeugd, onze toekomst en dus van onze
maatschappij.
EU
De strijd tegen de creditcrisis in de landen van de EU, doet mij denken aan een operatie, waarbij
voortdurend genarcotiseerd wordt, zonder ooit te opereren.
Woody
Reacties
Drs. Woody,
my sincere complements about your article "Tweede Natuur !
Beatifuly written !
And Thanks.. for sending me de Indo-Prive' ...keep me on the mailing list.
Juan Sepata.. Lolo Grande!
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------Hey Woody,
Ik heb jouw artikel gelezen in Indo Privé over o.a. jaloezie en afgunst.
STEENGOED en ook HELEMAAL WAAR. Jammer maar helaas zijn er hele volksstammen van dit soort A.S.M.'ers
(= Ander Soort Mensen)
Groetjes,
Jeannette
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------Hoi lieve mensen,
Mag ik jullie allen langs deze weg hartelijk danken voor de te gekke felicitatie’s ( d.m.v. telefoons en kaarten ) en
e-mails die ik van jullie heb moge ontvangen.
Er waren heel wat vooral na de bekendmaking door Glenn Kuhuwael afgelopen Zaterdag in Nuland met ons
optreden.
Idd ben ik nu weer een dag …..oeh pardon een jaartje ouder geworden. Nogmaals terima kasih banyak.
Gr. en liefs Evelynn & Edu Schalk
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------Heel droevig bericht, Peter Burer & zijn vrouw zijn één van de slachtoffers van de bomaanslag in Jakarta. Peter is
mijn over-buur jongen en klasgenoot & vriend uit Soerabaja, samen op de Katholieke school Don Bosco. Peter heeft
in Jl.Tidar gewoon (kruising Jl.Arjuno). Peter is ook de directeur en secretaris van S.I.M.O (Stichting IndischeMolukkers Ouderen, meesten uit Soerabaja)
Hier een bericht uit de Telegraaf
: http://www.telegraaf.nl/binnenland/4437656/__Mogelijk_NL_doden_Jakarta__.html?p=40,1
Vele vrienden uit Soerabaja (Don Bosco) zijn verslagen met dit bericht.
Arch.L
Gezocht
Hallo wim!!!!
Ik las in indo privé dat je naar mij opzoek was, ik had nog nooit van indo privé gehoord, tot dat
kennissen mij er op attendeerde dat je naar mij opzoek was.
Hemel dat is echt heel lang geleden,ik ben in 1956 met mijn oom, tante en oma in de van
Miereveldstraat komen wonen op 3 hoog nummer 120 en daar tegen over woonde een joods meisje
Becky of zo, speelde ook altijd met ons mee.
Jij woonde als ik het goed heb op de begane grond tegen over een karton drukkerij of zo, inderdaad
werkte ik in mijn vakantie bij de zhb bierbrouwerij.
Ik ben in de jaren 60 naar zee gegaan en in Limburg bij mijn moeder gaan wonen.
Haha hier moet ik om lachen mijn naam, verwarring alom,thuis werd ik Augie genoemd, Max was
mijn eerste naam, Pierre de tweede,veel van mijn neven en ooms hebben als eerste naam
Maximiliaan traditie of zo denk ik daarom liet ik mij maar Pierre noemen.
Ik denk dat jou zoekactie hier is geëindigd, je heb mij gevonden,hoop dat je contact met mij opneemt.
Ik heb mijn mail adres en telefoon nummers aan de redactie van Indo Privé gegeven.
Groetjes Augie/Pierre haha.
Ingezonden stukken
Beste Rock & Roll-liefhebbers,
Rockin' Henri heeft de ultieme kans om als songwriter een bijdrage te leveren aan de (professionele) muziekwereld.
Zijn doel is om de (indo)rock & roll/rockabilly uit te dragen op een professioneel mondiaal niveau (dat gedomineerd
wordt door pop muziek).
Daarom doe ik mee aan een songwriter contest van Buma/Stemra, waarbij ik ben aangesloten. De hoofdprijs die te
winnen is, is een ingang in de professionele muziekwereld. Tien deelnemers kunnen deze fantastische prijs winnen.
Rock & Roll en Rockabilly moeten teruggebracht worden naar het hoogste niveau! Een deel wordt beoordeeld door
een vakjury (dat hebben we niet in de hand), het andere deel door publieksstemmen en dit deel kunnen we legaal wel
een handje helpen.
Ga daartoe s.v.p. naar de volgende website: http://www.dutchwriterscamp.com/nl/rockin-henri (als de link onverhoopt
niet zou werken, ga dan s.v.p. naar http://www.dutchwriterscamp.com/ en klik op 'Songwriters', dan naar beneden naar
'Rockin' Henri') en klik halverwege de website op de knop Vote. Dat is alles! Dan heb je/heeft u niet alleen mij
gelukkig gemaakt, maar als alles meezit jezelf/uzelf ook!
Laten we een grote familie zijn, die samen de rock & roll weer die credits geeft, die het verdient....en dat is zeker niet
niche muziek, wat het nu is!
Een droom? Dromen zijn er om waargemaakt te worden! Samen staan we sterk.
Op dit punt bedank ik bij voorbaat dan ook iedereen die zo vriendelijk is om op mijn (onze) muziek te stemmen,
Toffe peer(in)!
Voel je/u vrij om dit door te sturen naar eenieder voor wie het interessant zou kunnen zijn. Bedankt.
Let's vote for rock & roll!
Jullie rock & roll buddy, Rockin' Henri
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------Nog even terugkomend op jullie interview met Harry Bredow.
Ik ben gisteren bij hem op bezoek geweest. Hij vertelde mij dat zijn geboortejaar in dat interview (waarschijnlijk "slip
of the finger") niet goed is. Zijn geboortedatum is 17 maart 1938.
Zowel zijn vraag als de mijne, kan dit gerectificeerd worden?
Zo ja dan ben ik je zeer erkentelijk.
Met vriendelijke groet,
John
Redactie IP: Is reeds gecorrigeerd.
Mijn Jap uit Ambarawa
De uitnodiging van de Japanse overheid om een bezoek te brengen aan Japan heb ik na ampele overwegingen aanvaard.
Het was een bezoek van 14 dagen en hield o.a. in het vertellen van je kampervaring op diverse universiteiten.
Opgegroeid met haat over wat de Jappen ons gezin heeft aangedaan, vader dwangarbeider aan de Birma-Thailand
spoorlijn, daarna gewerkt in de kolenmijnen in Japan en wij, Ma met drie kinderen, in een kamp te Ambarawa.
Het was dan ook moeilijk om de uitnodiging te aanvaarden.
Wat de doorslag gaf, was het bezoek aan de omgeving waar Pa heeft moeten werken.
Ik probeerde mij de omgeving voor te stellen en te proeven.
Ik stelde mij al heel lang voor dat het een kaal en triest landschap bij de kolenmijnen zou zijn.
Verder was ik benieuwd naar de confrontatie met de Japanners.
Mijn enige kennismaking met hen in Nederland was op de Dam te Amsterdam waar een groep Japanners uit de bus
stapten en ik in een opwelling “BAGERO” riep.
Het was dan ook niet zonder enige spanning toen we in Tokio landen dat ik naar de Jap zocht.
Massa mensen, keurig gekleed, liepen mij voorbij.
Geen Jap te zien die bij het beeld hoorde in mijn herinnering. Ik raakte enigszins verward. Ik herkende niets vanuit het
verleden.
Ik vroeg mij af hoe Pa en Ma zouden reageren. Zouden zij ook zo verward zijn of was hun haat te groot om dat te zien.
Ik zou er nooit achter kunnen komen om het simpele feit dat ze de reis niet hadden gemaakt.
Hun reactie op mijn reis zou er één geweest zijn van onbegrip en afkeuring.
De eerste dagen van het verblijf verliepen rustig en ik betrapte mij er op dat ik interesse begon te krijgen in het land.
Totdat in Osaka ik om een uur of vijf opstond en een wandeling ging maken in de omgeving van het hotel.
Daar was mijn Jap!
Hij kwam in mijn richting lopen met korte snelle passen in korte broek, enigszins kromme benen, kaalgeschoren, rond
gezicht.
Het was het gezicht van de Jap uit Ambarawa die mij achterna zat tot in barak negen, waar ik mij verstopte.
Ik keek hem even aan, kreeg kippenvel en de beweging tot buigen ging automatisch.
Een fractie later richtte ik mij op, vroeg mij af waarom ik zo reageerde en keek hem strak aan.
Ik weet niet wat hij gedacht moet hebben, wij twee vroeg in de morgen.
Ik voor hem onbekend en hij de personificatie van mijn Jap uit Ambarawa.
T. van ’t Verlaat.
Indo mopjes
Een Nederlandse vrouw vroeg aan een Indische vrouw:
Als jullie ouder worden, worden jullie steeds jonger en knapper.
Waarom is dat zo?"
"Loh!" zegt de Indische vrouw: "Stop maar een zak rijst in de schuur en
een zak aardappelen..... wie wordt het eerste kripoet?!“
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------Een oud Indisch vrouwtje in sarong kabaja stapt in de lift van een geweldig chic flatgebouw
Een mooie dame stapt ook de lift binnen en verspreid een sterke parfumgeur
ze bekijkt de oude indische vrouw met een arrogante blik en zegt tegen haar:
"Romance van Ralph Lauren, 80 euro per flesje".
Op de volgende etage stapt een andere mooie jonge dame in de lift en verspreid eveneens een
sterke parfumgeur.
Ze bekijkt de oude Indische vrouw met een koele blik en zegt:"No5 van Chanel, 150 euro per flesje".
Drie etages later stapt de oude indische vrouw uit de lift
en voor ze uitstapt bekijkt ze de 2 mooie meisje laat een geweldige scheet en zegt
"Peteh-bonen van de Indische toko, 2 euro!"
Indo PRIVÉ
tot ziens
Redactie medewerkers :
Drs. W. Brunings
R. Simons
Armand Filon
R. Lubis
Indo Privé steunpunt : Edu Schalk
Directeur en supervisor: E. B. Chatelin
Heeft u nog interessante nieuwtjes die het waard zijn om gelezen te worden stuur ze dan
op naar onze redactie.
[email protected]