weblog piramide mail redding palestina en israel
advertisement
WEBLOG PIRAMIDE MAIL REDDING PALESTINA EN ISRAEL MEI 2012 Op dit weblog: ´piramidemail.wordpress´ staat een overzicht van de komende 7 onderwerpen met korte inhoudsbeschrijving. Hier zullen ook alle 7 brieven in een uitgebreider versie oplopend met de mailing komen te staan. U kunt wel reageren op´ [email protected] ´. Beantwoording is afhankelijk van de omvang en aantal reacties. INHOUD 1.Stand van de actie;vermelding aantal adhesiebetuigingen. Eerste meting op ……… 2.Korte inhoudsbeschrijving van de 7 brieven 3.De 9 grootste ´mishandelingen´ van de Palestijnen door Israel 4.Politieke partijen, hun middenoosten politiek met puntenbeoordeling 5.De 7 brieven. Deze verschijnen hier stapsgewijze en lopen mee met de mailingdata. 6.???????? Resoluties van de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties Dries van Agt:”Een schreeuw om recht- de tragedie van het Palestijnse volk” Of webside: www.rightsforum.org met getuigenissen van H. vd Broek, L.Brinkhorst, B.de Vries,T.Lodders,L Zorgveld ea. Dries van Agt:”Een schreeuw om recht- de tragedie van het Palestijnse volk” Website: www.rightsforum.org met getuigenissen van H. vd Broek, L.Brinkhorst, B.de Vries,T.Lodders,L Zorgveld ea. E. Talens: ´Een bijzondere relatie; het conflict Israel- Palestina nader bekeken 1897-1993´. Website: www.rightsforum.org met getuigenissen van H. vd Broek, L.Brinkhorst, B.de Vries,T.Lodders,L Zorgveld ea. . 1.Stand van zaken. Het aantal binnengekomen adhesiebetuigingen. Datum eerste stand 25 mei:………………… 2.Korte inhoudsbeschrijving van de 7 brieven Brief 1: ISRAEL ‘IS ER AL’ VOOR DE HOLOCAUST? Palestina behoort simpelweg toe aan de mensen die er voor de verdeling van de NV in twee Staten anno 1947 vele generaties lang woonden. Dat waren de Palestijnen: 10% Joodse Palestijnen en 90% Arabische Palestijnen, die in goede relatie met elkaar leefden, ruim 400 jaren binnen het Ottomaanse/Turkse Rijk. In 1897 te Bazel tijdens het eerste zionistisch wereldcongres wordt besloten dat in Palestina een Joodse Staat moet komen. De grondlegger van het zionisme, Th. Herzl, schreef op 2 juni 1895 in zijn dagboek o.a. : ´De arme bevolking proberen we onopgemerkt de grens over te zetten…. Het onteigeningsproject … moet tactvol en behoedzaam plaats vinden´. Deze claim wordt meerdere malen herhaald. In 1935 zijn er als 335.000 immigranten. De Engelsen, die het mandaat namens de NV hebben raken in paniek maar doen later een vreemde belofte. Dries van Agt:”Een schreeuw om recht; de tragedie van het Palestijnse volk” Of webside: www.rightsforum.org met getuigenissen van H. vd Broek, L.Brinkhorst, B.de Vries,T.Lodders,L Zorgveld ea. BRIEF 2: DE PALESTIJNEN ZOEKEN INTERNATIONAAL RECHT EN RECHTVAARDIGHEID De jonge VN spreekt zich pas in de 2e stemming uit over een verdeling van een Joodse en Palestijnse Staat. Het stemverloop is vreemd en de verdeling heeft niets met rechtvaardigheid te maken. De angst voor een demografische ramp van een miljoen Palestijnen binnen het nieuwe Israel leidt tot een vernietiging van 385 dorpen en 700.000 Vluchtelingen. Israel wordt internationaal veroordeeld maar ontkent iedere verantwoordelijkheid. E. Talens: ´Een bijzondere relatie; het conflict Israel- Palestina nader bekeken 1897-1993´. Website: www.rightsforum.org met getuigenissen van H. vd Broek, L.Brinkhorst, B.de Vries,T.Lodders,L Zorgveld ea. BRIEF 3 : PALESTINA, DE PIJNBANK VAN DE PALESTIJNEN Er bestaat in Israël een groep van ex-militairen uit het Israëlische leger met gewetensproblemen genaamd ‘Breaking the Silence’. Zij bekennen de misdaden en getuigen met schuldgevoel over opzettelijke nachtelijke invallen zonder enige verdenking, het volstrekt willekeurig pesten, moedwillig ophouden bij controleposten, afranselen en doodschieten van onschuldige burgers om angst te zaaien. “Wat wij doen op de westelijke Jordaanoever is kolonialisme. We horen daar niet. Wij verzieken het dagelijkse leven voor de Palestijnen. En weet je wat het ergste is; het is beleid ´(Volkskrant 2 juli 2011). Deze brief heeft vele voorbeelden over het omvangrijke onrecht van de geheime dienst, militairen en joodse kolonisten. Raid Sabbah: ´De dood is een geschenk; relaas van een Palestijnse zelfmoordenaar´. BRIEF 4: DIE GEWELDDADIGHEID VAN DIE PALESTIJNEN…….? Hier wordt duidelijk gemaakt waarom het christelijke Westen bevoordeeld kijkt naar de Joden en de Palestijnen.In de publiciteit wint Israel het vaak van die agressieve Arabieren. Een historische beschrijving geeft een ander en schrikbarend beeld. Israel werd vele malen internationaal veroordeeld maar legt alle kritiek naast zich neer. We citeren de Joodse leider Ben Gurion gezegd: “Als ik een Arabische leider was, zou ik nooit vrede sluiten met Israël. Wij hebben hun land ingepikt. Er is antisemitisme geweest, de nazi’s, Hitler, Auschwitz … maar was dat hun schuld? Ze zien maar één ding: wij zijn hierheen gekomen en hebben hun land gestolen. Waarom zouden ze dat slikken?” Beide partijen zijn wreed maar Israel is de winnaar van dit geweld: qua omvang,effect en gewin. Amira Hass, journaliste van de krant Ha´arets : ´Drinkend uit de zee van Gaza, dagen in een belegerd land´. Monique Samuel :’Mozaiek van de revolutie’. BRIEF 5: JOODSE DEMOCRATIE IN DE VERENIGDE STATEN ? De miljoenen joden die zijn gevlucht naar de VS otwikkelde een Israël-lobby met de naam AIPAC, de American Israël Public Affaires Committee die zeer succesvol is. Met hun een snel mobiliseerbaar netwerk kunnen politieke kandidaten financieel en publicitair steunen of breken. Voor leden van het Congres is het bijna politieke zelfmoord om enigerlei kritiek te hebben op de politiek van Israël. Zelfs Presidenten worden onder druk gezet. Premier Olmert zei eens: ”Godzijdank hebben we AIPAC, onze grootste steun en toeverlaat op de hele wereld.” Het genereuze aanbod van Clinton op Camp David werd terecht door Arafat afgewezen. Dat zegt eeen lid van Clintons team. Dat genereuze aanbod gaf aan de Palestijnen een soort Zuid-Afrikaans Thuisland. John Mearsheimer en Stefan Walt: ‘De Israël-lobby’ ( 560 gedetailleerde pagina’s plus 100 pagina’s met 1400 bronvermeldingen). BRIEF 6: HET WESTEN: DUBBELE MORAAL? COLLECTIEF AUTISME? ANTISEMITISME ? Het Westen veroordeelt Iran dat kernwapens probeert te ontwikkelen maar houdt Israel met 200 kenwapens buiten schot. De Arabische Staten willen een kernvrij Midden Oosten.Israel houdt dat af. Vrije en correcte verkiezingen in Gaza, betaald door het Westen, brengt Hammas en niet Abbas aan de macht. Hhet Westen schrift en verklaart Hammas tot even terroristische organisatie.Als Hammas vredesvoorstellen heft weigert het Wersten elk contact. Ze hebben afgesproken om geen contact te onderhouden met dit sort organisaties. Israel misbruikt de holocaust en de beschuldiging van antisemitisme. Tot slot even aantal onrustbare overeenkomsten tussen Nazi Duitsland, Apartheidsregime in Zuid Afrike en de politiek van Israel.Het WRR rapport 2006 (Wetenschappelijke Raad Regeringsbeleid) pleitte in 2006 al voor een gesprek met Hammas. P. Aarts, Jan Keulen ea: “Islam, de woede en het Westen”. BRIEF 7 : EEN MONDIALE KLOOF? EEN OPLOSSING? EEN PERSOOLIJKE BIJDRAGE ! Zowel Osama Bin Laden als Busch geven het conflict een religieuze lading. Fanatieke gelovigen in de VS, Israël en de Arabische wereld proberen elkaars vijandbeeld te versterken. Bij ons wordt dus angst aangekweekt voor Hezbollah, Hamas etc. Een mondiale kloof met welke toekomst? Er wordt een destructief scenario beschreven waarbij de VS hun machtspositie verliezen, Israel alleen komt te staan, financieel instort en door de ultraorthodoxe sociografisch wordt gespleten. De Arabische volkeren, democratisch of theocratisch, volgestopt door Israel met massale haat zullen een afrekening eisen. Als zij evenals Israel de beschikking krijgen over vernietigingswapens mag Israel vrezen voor een tweede Holocaust. Machtige exdirecteuren die zorg droegen voor Israels veiligheid zeiden het zelf”onze tragedie is deze: we winnen elke slag maar we verliezen de oorlog”. Het constructieve scenario zal de onwillige rechtse Israëische regering moeten dwingen haar arrogante en agressieve politiek te veranderen in grote concessies .Dat kan zij niet zelfgeblokeerd door haar politieke samenstelling. De VN of de VS zijn daartoe niet instaat. Het Israelische volk zal moet worden gedwongen met harde acties door de EU, die verder gaan dan even boycott van vakantiereuizen naar en producten uit Israel Het moet komen van de EU te samen met de Arabische Liga en Hamas.Alleen grote druk kan het joodse volk dwingen tot een andere politieke keuze binnen zijn eigen democratie.En Nederland.Het huidige kabinet is bij monde van Timmermans is te slap en Israel te gunstig gezind. Dat moet veranderen.Nederland moet het voortouw gaan nemen. Het Apartheidsregime werd pas door even boycott tot concessjies gedwongen.l Deze brief geeft de mogelijkheid voor een adhesiebetuiging voor een mailbox, die aan Rutte en Timmermans zal worden overhandigd. In 1947 creëerde Israel 700.000 Palestijnse vluchtelingen. Onze droom zijn 700.000 e-mails. Zo geeft u iedere vluchteling alsnog een politieke stem! Hajo G.Meijer: ”Het einde van het Jodendom; kritische beschouwingen over Jodendom, Holocaust en Israël” 3. De 9 grootste ´mishandelingen´ van de Palestijnen door Israel 1.In 1947 heeft de VS om de noodzakelijke tweederde meerderheid voor een twee statenoplossing bij de Verenigde Naties te bereiken Europese en Zuid-Amerikaanse leden onder druk gezet om bij de 2e stemming niet meer neutraal maar voor te stemmen. Onder andere Nederland stemt de 2e keer voor in plaats neutraal. In 1965 beweert Israël dat de VN-resolutie voor een twee-staten-oplossing in onbruik is geraakt. 2. Het Palestijnse volk krijgt door de VN met een bevolking van 70% en met 93% van het land slechts 42% toegewezen in 3 brokstukken: de Gazastrook, de Westbank en Oost Jeruzalem. 55% van het land wordt gegund aan de joodse minderheid met 30% van de bevolking en slechts 7% van het land. 3.Vanaf 1900 begon de joodse invasie in Palestina. In 1939, dus voor de 2e wereldoorlog probeert Engeland tevergeefs het aantal joodse immigranten te beperken omdat het aantal joden dreigt op te lopen tot een half miljoen. Groepen joden nemen een agressieve houding aan omdat de Palestijnse bewoners zich tegen de invasie verzetten. 4.In 1945 worden door de Joodse Irgun 415 van de 470 Palestijnse dorpen met geweld ontvolkt en worden 385 dorpen met de grond gelijkgemaakt. Het land wordt later op basis van vreemde wetten zogenaamd legaal ingepikt. 700.000 vluchtelingen worden verjaagd van huis en haard. De VN veroordelen dit. Israel zegt dat ze vrijwillig zijn weggegaan en weigert iedere verantwoordelijkheid. Al 70 jaren moet de UNRWA, vluchtelingenhulp van de VN, nog steeds miljoenen Palestijnen in 59 erkende vluchtelingenkampen voorzien van basale noodhulp. Israel pikt het land in en maakt dat met een vreemde wet legaal. Ook neemt ze een wet aan die het toekomstige generaties onmogelijk maakt op nog vluchtelingen terug te laten komen. 5.Gaza mag zichzelf zelfstandig wanen maar wordt door Israel volledig van de buitenwereld afgesneden waardoor een volstrekt mensonwaardige situatie is ontstaan. Van de 1.600.000 inwoners is 70% vluchtelingen;80% beneden de armoedegrens. Israel heeft ´de landsgrenzen´ nog nooit gerespecteerd en valt binnen wanneer zij dat wenst. 6. De bouw van de muur deels op Palestijnse grond zonder enige genoegdoening wordt door de VN en het internationaal gerechtshof veroordeeld. Israel legt dat naast zich neer en gaat door met de bouw. Het leefgebied en families worden van elkaar verscheurd. 7. Oost Jeruzalem wordt met een eigen wet geannexeerd. De Palestijnen worden daarbinnen als tweederangsburgers behandeld met onthouding van dezelfde rechten als de Israëliërs. Ook wordt hen hun toekomstige hoofdstad ontnomen. 8. De Westbank is grotendeels bezet door het leger van Israel. Volgens internationaal recht is het verboden eigen bevolking over te brengen naar bezet gebied. De nederzettingen zijn illegaal maar Israel gaat daarmee gewoon door De VN veroordeeld dit meerdere malen. Inmiddels wonen er illegaal een half miljoen joden. De Palestijnse staat die hier moet komen, wordt hoogstens even soort thuisland zonder enige grens aan even buitenland en daarmee onder volledige controle van Israel. 9.De Joden en Palestijnen zijn wreed voor elkaar maar Israel misbruikt zijn oppermachtige positie regelmatig met zeer buitensporig geweld naar de Palestijnse bevolking. Vele internationale veroordelingen lapt zij aan haar laars. Het dagelijkse leven is een hel: duizenden huizen worden vernield, een miljoen olijfbomen ontworteld, kolonisten pikken land in en verjagen de bewoners, volstrekt willekeurig pesten, moedwillig ophouden bij controleposten, afranselen en doodschieten van onschuldige burgers om angst te zaaien, chanteren op voor spion te gaan werken. 4.Politieke partijen,middenoosten-politiek en beknopt commentaar Cijfers: 3 pro Israël; 5 evenwichtig/neutraal; 7 kritisch naar Israel 3. VVD Kritiekloos over Israel. De palestijnen worden niet genoemd. Israel mag wel Iran geen kernwapens ´Instabiliteit in het Midden Oosten vormt een bedreiging voor de veiligheid en de toekomst van Europa en Nederland. De VVD ondersteunt Israëls recht om zichzelf te verdedigen, haar veiligheid is niet onderhandelbaar. Het kernwapenprogramma van Iran moet onmiddellijk worden beëindigd, desnoods onder druk van sancties. De VVD steunt bemiddelingspogingen van het Midden-Oosten Kwartet (VS, EU, VN en Rusland) en haar oproep tot een bouwstop van de Israëlische nederzettingen´ 3. CDA Voor twee staten maar stel de Palestijnse staat afhankelijk van Israel en niet andersom ´Het CDA is voorstander van een alomvattend vredesakkoord voor het conflict tussen Israël en de Palestijnen. Uitgangspunt daarbij is de tweestatenoplossing met de grenzen zoals die golden in 1967. De internationale gemeenschap zal de voorwaarden voor een duurzame vrede moeten scheppen, op basis van het internationaal recht. Beide partijen moeten, desnoods onder druk van buitenaf, hun beleid staken in zoverre dat een rechtvaardige en vreedzame oplossing in de weg staat.Het CDA vindt dat de Joodse bevolking recht heeft op een eigen staat. Arabische staten moeten de staat Israël erkennen. Maar het CDA komt ook op voor de rechten van de Palestijnen om een eigen levensvatbare staat te stichten. Een levensvatbare, democratische Palestijnse staat kan niet eenzijdig tot stand komen. Het moet de uitkomst zijn van een vredesakkoord tussen beide partijen´. 5. D66 menselijk en politiek positief voor Palestijnen ´D66 wil, in lijn met de Europese Unie, een eenduidige politiek voeren inzake het Israëlisch-Palestijns conflict, waarbij op korte termijn wordt toegewerkt naar een twee-staten oplossing. Uitbreiding van Israëlische nederzettingen in Palestijns gebied (inclusief delen van Jeruzalem) is ontoelaatbaar, evenals beperking van de Palestijnse economie en bewegingsvrijheid in Gaza en op de Westelijke Jordaanoever. Europa moet zich inzetten voor humanitaire ondersteuning van Palestijnse burgers. En moet bijdragen aan de bestrijding van wapenhandel in deze regio en aan de bestrijding van terroristische netwerken en geldstromen.´ 3. SGP geen belangstelling voor de Palestijnen. Israel mag wel en Iran geen kernwapen hebben ´Nederland moet waar mogelijk in de EU en in andere internationale verbanden consequent opkomen voor de gerechtvaardigde belangen van Israël. Bovendien moeten alle middelen worden aangewend om de Arabische wereld te bewegen de staat Israël te erkennen als Joodse staat binnen veilige en erkende grenzen. Het Midden-Oosten blijft zowel een cruciale regio als een kruitvat. Ten koste van alles moet voorkomen worden dat Iran een nucleaire mogendheid wordt´. 7. SP menselijk,eerlijk,evenwichtig maar voor pressie op Israel. Kernwapen vrij middenoosten. ´De SP is voorstander van een twee-statenoplossing. Dat wil zeggen; de veilige en levensvatbare staten Israël en Palestina. De onderhandelingen die hadden moeten leiden tot een Palestijnse staat zitten totaal in het slop en Nederland en de EU moeten alles in het werk stellen om vruchtbare onderhandelingen te beginnen. De Palestijnse gebieden lijken nu op open gevangenissen, die streng door Israël worden gecontroleerd. Nadruk moet worden gelegd op uitvoering van het internationale recht en de vele niet uitgevoerde resoluties van de Veiligheidsraad door Israël, evenals de uitspraak van het Internationaal Gerechtshof over de Muur. Daarom zijn sancties van Nederland tegen Israël nodig. De SP keurt de boycotpolitiek van de democratisch gekozen Hamasregering af. De SP is voorstander van een kernwapenvrije zone in het hele Midden-Oosten en steunt daarom Mordechai Vanunu. Hij onthulde in 1985 dat Israël kernwapens heeft. Daarvoor heeft hij 18 jaar in de gevangenis gezeten en staat hij nog steeds onder toezicht van de Israëlische politie. De SP keurde de beschietingen door Hezbollah van Israël in de oorlog in de zomer van 2006 af . De SP heeft zich tevens verzet tegen het onevenredige Israëlische geweld en het gebruik van clustermunitie. Israël heeft een uitzonderingspositie op Schiphol-Oost, die het land in staat stelt veel wapens uit de VS door te voeren. De SP wil die bijzondere doorvoerfunctie toetsen aan de vergunningenstelsels voor wapenuitvoer en gevaarlijke stoffen.´ 7.Pvda heftige,terechte kritiek en pressie op Israël,stimulerend naar Palestijnen Er is een onmiddellijke stop van de bouw van nederzettingen door Israël op de Westelijke Jordaanoever en in Oost-Jeruzalem nodig. Deze nederzettingen zijn volgens het internationaal recht illegaal en bovendien is iedere nieuwe woning in de nederzettingen een nieuw obstakel naar vrede. Daartegenover staat een stop van het beschieten van burgerdoelen in ZuidIsraël door radicalen in de Gazastrook. Aanvallen op burgerdoelen zijn illegaal en volledig onacceptabel, ongeacht wie ze uitvoert.Vredesbesprekingen dienen onmiddelijk te beginnen, op basis van de internationaal aanvaarde uitgangspunten van het zogenaamde kwartet De Palestijnse groepen Hamas en Fatah dienen zich te verzoenen. Zonder eensgezindheid tussen beide groeperingen is vrede in de regio onmogelijkHet niet onderzoeken van vermeende misdaden, en als ze wel worden onderzocht het vervolgens slechts tot juridische of politieke conclusies laten komen, versterkt het gevoel van onrecht. Wie zich op het recht wil beroepen, zal straffeloosheid niet kunnen accepteren en zal dus ook nader onderzoek naar vermeende misdaden, zoals tijdens de Gaza-oorlog moeten eisen. Als Israël eenzijdig blijft weigeren aan de onderhandelingstafel te verschijnen en ondertussen doorgaat met het bouwen van illegale woningen en nederzettingen in bezet gebied, kan en mag de Palestijnse autoriteit daarvoor niet gestraft worden en dient de internationale gemeenschap de statusverhoging van de Palestijnse staat in de VN te ondersteunen. Het voornemen van Israël om de banden te verbreken met de Mensenrechtenraad van de Verenigde Naties, werkt absoluut averechts om tot een oplossing te komen in het vredesproces in het Midden-Oosten. Nederland dient dit besluit te veroordelen. 7. Groenlinks Zeer kritisch op Israel. Voor boycot? Zonder Palestijnse Staat komt er geen vrede ´Het conflict tussen Israël en de Palestijnen loopt steeds verder uit de hand. Dagelijks groeit het aantal burgerslachtoffers. Volgens GroenLinks ligt de oplossing in veilige grenzen voor Israël en een levensvatbare Palestijnse staat, die naast Israël kan bestaan. Vooral Israël heeft deze oplossing tegengewerkt in de afgelopen jaren. Israël gaat gewoon door met de illegale bouw en uitbreiding van nederzettingen in de bezette Palestijnse gebieden en de afbraak van Palestijnse huizen. Zo kunnen de Palestijnse gebieden nooit een levensvatbare economie en samenleving worden. Er moet nu worden ingegrepen, zo blijkt uit een intern EU-rapport (lees ook: NRC, 26 januari). Anders wordt een levensvatbare Palestijnse staat onmogelijk. Ook bouwt Israël verder aan de afscheidingsmuur, ondanks een verbod door het Internationale Gerechtshof. Daar moet een eind aan komen. Dat geldt ook voor de afsluiting van de Gazastrook (één van de Palestijnse gebieden), de wegblokkades, de collectieve strafmaatregelen tegen de Palestijnse bevolking en het ondermijnen van het Palestijnse bestuur. Israël heeft belang bij vrede. Zonder Palestijnse staat komt er geen vrede. Daar kan Israël zelf wat aan doen. GroenLinks veroordeelt ook de Palestijnse zelfmoordaanslagen. Deze treffen vooral onschuldige Israëlische burgers en maken een oplossing alleen maar moeilijker. De Palestijnse overheid doet te weinig om deze aanslagen te voorkomen. Officieel wil de Nederlandse regering geen partij kiezen in het conflict, maar Nederland doet dat in de praktijk wel. Voor Israël staat de deur altijd open. De regering doet ook niets tegen Nederlandse bedrijven die zaken doen in de bezette gebieden en meewerken aan de bouw van de Israëlische muur´. 3.Christenunie brave praat met een duidelijke keuze voor Israel ´Israël als thuishaven. Israël, één van de weinige democratieën in het Midden-Oosten, vormt het nationaal tehuis voor Joden wereldwijd. Daar konden zij zich vestigen na de verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog. En nog komen Joden daar ‘thuis’. Op Bijbelse gronden weten christenen zich met het Joodse volk verbonden (zie bijvoorbeeld Romeinen 9 t/m 11). De ChristenUnie staat, gelet op historische en morele gronden, voor politieke steun aan dit land, met inachtneming van internationale rechtsbeginselen. De Nederlandse ambassade wordt gevestigd in Jeruzalem, de ongedeelde hoofdstad van de staat Israël. Rechtvaardige vrede, erkende grenzen. Een duurzame vredesregeling kan pas standhouden met veilige en erkende grenzen voor Israël en erkenning door Israël van de Palestijnse aspiraties om tot een eigen staat te komen. Die vrede komt alleen dan in zicht als Israël zich met oog voor de belangen van de Palestijnen opstelt in het nederzettingenbeleid en als de Palestijnen Israël als staat zonder voorwaarden vooraf accepteren en erkennen. Financiële hulp aan de Palestijnse Autoriteit wordt gestopt als deze erkenning de facto uitblijft, bijvoorbeeld omdat het verheerlijken van geweld en terrorisme gewoon doorgaat. Verbetering van de leefomstandigheden in Gaza is urgent, maar de opening van de grensovergangen is pas mogelijk na een definitief afzien van raketbeschietingen en andere agressieve acties richting Israël. Menswaardig bestaan, menswaardige behandeling. Inwoners van de Palestijnse gebieden hebben recht op een menswaardig bestaan. Respect voor en het garanderen van mensenrechten (waaronder godsdienstvrijheidvoor christelijke Palestijnen) en democratische waarden door de Palestijnse Autoriteit horen daar bij. Zoals ook Israël gehouden is de bewegingsvrijheid naar en van de Palestijnse gebieden en het economisch verkeer te bevorderen en de ruimte en vrijheden van minderheden zoals de christelijke Palestijnen en Messiasbelijdende Joden te waarborgen. Economische samenwerking tot wederzijds voordeel. Israël en de Palestijnen hebben beide profijt bij samenwerken ten behoeve van economische vooruitgang, een duurzame water- en energievoorziening, hervorming van de veiligheidsdiensten en het bestrijden van corruptie en terrorisme. Om dit proces te ondersteunen is uitbouw van het Europese associatieakkoord met Israël van groot belang. 3. PVV blind voor Israel en de onmenselijke,onrectvaardie behandeling van Palestijnen Jordanië is Palestina. Het is aan Israël om te bepalen wat het doet met het hart van haar land: Judea en Samaria. De Nederlandse regering dient haar politiek-correcte verzet tegen het bouwen van meer steden en dorpen in Judea en Samaria onmiddellijk te staken en juist politieke steun te geven. Ook verplaatst Nederland zijn ambassade van Tel Aviv naar de hoofdstad Jeruzalem 5. De 7 brieven. Deze verschijnen hier stapsgewijze en lopen mee met de mailingdata. ………………….. ………………………. 6.Resoluties van de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties Resolutie 67/19 werd op 29 november 2012 met 138 tegen 9 stemmen aangenomen door de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties. De resolutie waardeerde de status van Palestina binnen de Verenigde Naties op van waarnemend niet-staat tot waarnemend niet-lidstaat. Met de nieuwe status wordt Palestina door de VN erkend als soevereine staat die ook het recht heeft lidmaatschap aan te vragen. De VN-lidstaten die tegen stemden waren Canada, Israël, de Marshalleilanden, Micronesië, Nauru, Palau, Panama, Tsjechië en de Verenigde Staten. Waarnemingen De Algemene Vergadering benadrukte het principe van gelijke rechten en zelfbeschikking van volken. Resolutie 2627 uit 1970 bevestigde de plicht van staten om die principes te realiseren. Ook werd het principe dat grondgebied niet door middel van geweld kon worden verworven bevestigd. Verder werd bevestigd dat de Geneefse Conventie inzake de Bescherming van Burgers in Oorlogstijd van toepassing is op de bezette Palestijnse Gebieden. Ook werden de resoluties 3236 (1974), 66/146 (2011) en andere bevestigd, die het recht van de Palestijnen op zelfbeschikking en een eigen staat bevestigden, alsook de resoluties 43/176 (1988), 66/17 (2011) en andere inzake de vreedzame oplossing van de Palestijnse kwestie, het belang van een Israëlische terugtrekking uit de sedert 1967 bezette gebieden, een oplossing voor het Palestijns vluchtelingenprobleem in overeenstemming met resolutie 194 (1948) en het beëindigen van de Israëlische nederzettingen in Palestijns gebied. De annexatie van Oost-Jeruzalem werd niet internationaal erkend, en er moest een manier gevonden worden om Jeruzalem tot hoofdstad van twee staten te maken. In 2004 had het Internationaal Gerechtshof in een advies gesteld dat de muur rond en de nederzettingen in de Palestijnse gebieden die Israël had gebouwd in strijd waren met het internationaal recht.[2] In 1974 had de Algemene Vergadering de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie middels resolutie 3210 uitgenodigd om deel te nemen aan de sessies en middels resolutie 3237 de status van waarnemer toegekend. Met 43/177 (1988) had de Algemene Vergadering het uitroepen van de Palestijnse staat erkend en werd beslist dat de PLO voortaan Palestina zou worden genoemd binnen de VN. In 1998 had Palestina middels resolutie 52/250 bijkomende rechten en privileges gekregen binnen de status van waarnemer. Men was nog steeds een tweestatenoplossing op basis van de grenzen van voor 1967 genegen. In 1993 hadden Israël en Palestina elkaar ook erkend. In 2009 hadden de Palestijnse autoriteiten een plan gelanceerd om binnen de twee jaren staatsinstellingen op te bouwen. Er was toen vastgesteld dat de Palestijnse Autoriteit voldeed als levensvatbare staat. Intussen hadden (d.d. 29 november 2012) 132 VN-lidstaten de Palestijnse staat erkend. Handelingen Het recht van het Palestijnse volk op zelfbeschikking en onafhankelijkheid van hun grondgebied van voor 1967 werd bevestigd. Men besloot Palestina de status van waarnemend niet-lidstaat toe te kennen in de Verenigde Naties, zonder daarbij afbreuk te doen aan de rechten, privileges en rol die de PLO als vertegenwoordiger van de Palestijnen eerder had verworven. Men hoopte verder dat de VN-Veiligheidsraad zou instemmen met de aanvraag voor VN-lidmaatschap die Palestina in september 2011 had ingediend. (De Veiligheidsraad moest kandidaat-lidstaten aanbevelen alvorens de Algemene Vergadering kon beslissen ze toe te laten.[3]) Men beoogde nog steeds het beëindigen van de bezetting die in 1967 was begonnen een twee staten opzetten. De onderhandelingen om het conflict ten gronde op te lossen moesten dringend hervat worden. Daarbij moest een oplossing worden gevonden voor volgende kernpunten: het Palestijns vluchtelingenprobleem, Jeruzalem, de Israëlische nederzettingen, de grenzen, veiligheid en water -------------------------------------------------------------------Aan dit delingsplan wordt vaak gerefereerd voor de internationale legitimiteit van de staat Israël. Tegenstanders van Israëls bestaansrecht benadrukken wel dat veel derdewereldlanden destijds nog niet onafhankelijk waren en dus geen stem hadden in de VN, dat de Verenigde Staten landen hen onder druk had gezet om voor de resolutie te stemmen, en dat in de oorlog die volgde na afwijzing van het delingsplan, Israël een groter gebied veroverd heeft dan het op grond van de resolutie was toegewezen. Ook menen zij dat de VN niet het recht had om een deel van Palestina zonder goedkeuring van de meerderheid van de bewoners toe te kennen aan een minderheid van de bewoners. Met name revisionistische Zionisten argumenteren wel dat de Algemene Vergadering geen bindende bevoegdheid heeft en/of dat het delingsplan nietig was doordat één van de betrokken partijen het heeft afgewezen. Volgens deze redenering geldt daarom de facto nog steeds het mandaat van de Volkenbond, en zou Israël nog steeds een legitieme claim hebben op de 'bezette Palestijnse gebieden', die zij dan ook als 'betwiste gebieden' aanduiden. Zowel de Arabieren als de Zionisten wezen dit voorstel echter af, en de laatsten verklaarden dat de uitkomst van de gevechten bepalend zouden worden voor de verdeling van het land, daar de Arabieren geen enkele vorm van Joodse zelfbeschikking accepteerden. De Israëli's rechtvaardigden de verovering van extra gebieden tijdens de onafhankelijkheidsoorlog ermee dat de losse gebieden van het delingsplan onverdedigbaar waren. Met name de corridor naar het belegerde Jeruzalem was cruciaal om de 100.000 Joden daar te beschermen. In december 1948 werd door de Algemene Vergadering resolutie 194 aangenomen, die een Concilation Commission in het leven riep om tussen de partijen te bemiddelen, opriep tot internationalisatie van Jeruzalem en omgeving, en bescherming van en vrije toegang tot de heilige plaatsen. De resolutie stelde tevens dat de vluchtelingen die wensten terug te keren naar hun huizen en met hun buren in vrede te leven, daartoe op de vroegst haalbare datum gelegenheid toe zouden moeten krijgen. Resolutie 194 wordt tegenwoordig door de Arabieren aangehaald als bewijs voor een 'onvervreemdbaar recht' op terugkeer van alle vluchtelingen en hun nakomelingen (inmiddels tussen de vier en vijf miljoen), hoewel het toen om een veel kleiner aantal vluchtelingen ging. De VN Mensenrechten Commissie en Raad De Mensenrechtencommissie van de Verenigde Naties is veelvuldig bekritiseerd vanwege het feit dat een meerderheid van niet-democratische landen, waaronder dictaturen zoals Cuba, Soedan, Libië en Syrië, bepaalt wie de mensenrechten schendt en daarvoor veroordeeld dient te worden. Dit leidde tot de absurde situatie dat Libië de commissie voorzat en landen als Soedan lid waren van de commissie, en deze landen vrij van veroordelingen bleven omdat zij konden rekenen op de automatische steun van de islamitische landen en de meeste derdewereldlanden. Zoals gezegd, zijn er een recordaantal resoluties die Israël veroordelen terwijl zij het Palestijnse terrorisme onvermeld laten. De Arabische staten hebben stelselmatig bezwaar gemaakt tegen het veroordelen van Palestijns geweld en het benoemen hiervan als 'terrorisme', en dergelijke taal uit iedere resolutie weten te houden. Ook hebben zij veelvuldig bezwaar gemaakt tegen het benoemen van antisemitisme als een vorm van racisme. In 2006 is de Mensenrechtencommissie vervangen door de Mensenrechtenraad. De nieuwe VN Mensenrechtenraad, die in juni 2006 in werking trad, heeft tot nu toe drie speciale noodzittingen gehouden, alle drie over Israël, en alle drie leidend tot een resolutie die Israël veroordeelde. Een minimum van eenderde van de 47 landen kan tot een speciale noodzitting oproepen. Aangezien het blok van islamitische landen met 17 landen in de Mensenrechtenraad is vertegenwoordigd, kan zij de raad naar believen bijeenroepen. Ook is een resolutie aangenomen die bepaalt dat tijdens iedere zitting van de raad aandacht wordt besteed aan mensenrechtenschendingen door Israël. Dit geldt voor geen enkel ander land. De Verenigde Naties volgden na de Tweede Wereldoorlog de Volkenbond (1919-1946) op, de supra-nationale organisatie die tijdens het interbellum[2] aan Groot-Brittannië het mandaat had gegeven over het gebied 'Palestina' om daar een Joods thuisland te vestigen. Groot-Brittannië was geleidelijk teruggekomen op deze opdracht, omdat ze tijdens de Eerste Wereldoorlog tegenstrijdige beloften had gedaan aan de verschillende partijen, en omdat de Arabische weerstand tegen het Joodse thuisland groter bleek dan verwacht. Nadat in 1923 het grootste deel van het mandaatgebied (het huidige Jordanië) werd afgesplitst, en met instemming van de Volkenbond werd uitgesloten van Joodse immigratie, bleven de spanningen tussen de bevolkingsgroepen in het resterende deel groeien naarmate de Joodse immigratie daar toenam. Tijdens de grote opstand van 1936-1939 kwam Groot-Brittannië met nieuwe voorstellen om het overgebleven gebied op te splitsen totdat er nog maar een minimaal Joods gebied over zou blijven, en toen deze werden afgewezen door de Arabieren besloot men tot beperking en op termijn stopzetting van de Joodse immigratie. Het Joodse thuisland kreeg hierdoor een veel kleinere interpretatie, terwijl de urgentie ervan door de vervolging in Duitsland groter was dan ooit. Na afloop van de Tweede Wereldoorlog wilde Groot-Brittannië de Joodse overlevenden nog steeds niet in Palestina toelaten. Niet alleen Arabieren maar ook radicale Zionisten waren in de jaren '40 begonnen met aanslagen tegen de Britten in Palestina. Groot-Brittannië zag geen mogelijkheid meer om de partijen te verzoenen en gaf in 1947 haar mandaat terug aan de Verenigde Naties. Op 29 november 1947 nam de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties met ruim tweederde meerderheid resolutie 181 aan[3], die het resterende Mandaatgebied Palestina in twee ongeveer gelijke delen opdeelde, waarbij het Joodse deel iets groter was maar een groot stuk van de Negevwoestijn bevatte, terwijl Jeruzalem met omgeving (inclusief Bethlehem) een internationale status moest krijgen. De Joden hadden op dat moment een kleine meerderheid in de hun toegewezen helft. Het plan verdeelde het gebied feitelijk in 7 stukken en had alleen kunnen werken bij nauwe en harmonieuze samenwerking tussen de twee staten, iets wat op dat moment al niet reëel meer was. De Arabische partijen wezen het delingsplan wederom resoluut af. Aan dit delingsplan wordt vaak gerefereerd voor de internationale legitimiteit van de staat Israël. Tegenstanders van Israëls bestaansrecht benadrukken wel dat veel derdewereldlanden destijds nog niet onafhankelijk waren en dus geen stem hadden in de VN, dat de Verenigde Staten landen hen onder druk had gezet om voor de resolutie te stemmen, en dat in de oorlog die volgde na afwijzing van het delingsplan, Israël een groter gebied veroverd heeft dan het op grond van de resolutie was toegewezen. Ook menen zij dat de VN niet het recht had om een deel van Palestina zonder goedkeuring van de meerderheid van de bewoners toe te kennen aan een minderheid van de bewoners. De Israëli's accepteerden in meerderheid het delingsplan, waarmee de VN het principe van Joodse zelfbeschikking erkende, al vonden velen het moeilijk te verkroppen dat voor hen nog maar de helft overbleef van het deel van het mandaat dat hen na de afsplitsing van Transjordanië in 1922 was toegekend. Met name revisionistische Zionisten argumenteren wel dat de Algemene Vergadering geen bindende bevoegdheid heeft en/of dat het delingsplan nietig was doordat één van de betrokken partijen het heeft afgewezen. Volgens deze redenering geldt daarom de facto nog steeds het mandaat van de Volkenbond, en zou Israël nog steeds een legitieme claim hebben op de 'bezette Palestijnse gebieden', die zij dan ook als 'betwiste gebieden' aanduiden. Daags na de aanname van het delingsplan door de VN kwamen de Palestijnse Arabieren in opstand, wat uitmondde in een burgeroorlog, en direct na de uitroeping van Israël op 15 mei 1948 vielen ook de Arabische buurlanden de Joodse staat aan. De VN wilde na de afwijzing van het plan verder bemiddelen en deed nieuwe voorstellen, bijvoorbeeld tijdens het eerste staakt-het-vuren in de zomer van 1948. Men wilde met name aan de Arabische bezwaren tegen deling tegemoet komen, en stelde voor dat Joodse immigratie alleen mogelijk was met goedkeuring van Trans-Jordanië, dat ook de aan de Arabieren toegewezen delen van Palestina onder haar hoede zou krijgen. Zowel de Arabieren als de Zionisten wezen dit voorstel echter af, en de laatsten verklaarden dat de uitkomst van de gevechten bepalend zouden worden voor de verdeling van het land, daar de Arabieren geen enkele vorm van Joodse zelfbeschikking accepteerden. De Israëli's rechtvaardigden de verovering van extra gebieden tijdens de onafhankelijkheidsoorlog ermee dat de losse gebieden van het delingsplan onverdedigbaar waren. Met name de corridor naar het belegerde Jeruzalem was cruciaal om de 100.000 Joden daar te beschermen. In december 1948 werd door de Algemene Vergadering resolutie 194 aangenomen, die een Concilation Commission in het leven riep om tussen de partijen te bemiddelen, opriep tot internationalisatie van Jeruzalem en omgeving, en bescherming van en vrije toegang tot de heilige plaatsen. De resolutie stelde tevens dat de vluchtelingen die wensten terug te keren naar hun huizen en met hun buren in vrede te leven, daartoe op de vroegst haalbare datum gelegenheid toe zouden moeten krijgen. Resolutie 194 wordt tegenwoordig door de Arabieren aangehaald als bewijs voor een 'onvervreemdbaar recht' op terugkeer van alle vluchtelingen en hun nakomelingen (inmiddels tussen de vier en vijf miljoen), hoewel het toen om een veel kleiner aantal vluchtelingen ging. [bewerken] De positie van Israel binnen de VN Israël werd na haar oprichting erkend door de meeste niet-islamitische landen, en in 1949 als lid toegelaten tot de Verenigde Naties. In de loop der jaren kwam het land steeds meer alleen te staan. De Sovjet-Unie had het Zionistische streven gesteund van 1944 tot 1948 en Israël 3 dagen na haar oprichting erkend. Nadien keerde Stalin echter weer terug naar het officiële antiZionistische Sovjet-standpunt. De Sovjet-Unie en haar satellietstaten werden bondgenoten van de Arabische landen in hun verzet tegen Israël, evenals de meeste Afrikaanse en andere derde-wereldlanden die na de Tweede Wereldoorlog onafhankelijk werden en toetraden tot de Verenigde Naties. Aanvankelijk had Israël banden met verschillende Afrikaanse landen en gaf hen actieve steun na de dekolonisatie. Mede onder invloed van het Arabische en Sovjetblok werden die banden in de jaren '60 verbroken. De Arabische staten en het communistische blok kregen met steun van de meeste derdewereldlanden (niet-gebonden landen) een automatische meerderheid voor resoluties in de VN die Israëls politiek veroordeelden. In 1975 werd het Zionisme middels een VN-resolutie als vorm van racisme gebrandmerkt. Tegelijkertijd werd de PLO als vertegenwoordiger van de Palestijnen toegelaten als waarnemer bij de VN, zonder dat daar enige voorwaarden voor wat betreft erkenning van Israël of afzweren van geweld tegenover stonden, en werden speciale VN-divisies en comités in het leven geroepen die de belangen van de Palestijnen moesten behartigen, iets dat geen enkel ander volk of bevolkingsgroep ten deel viel. Het Vaticaan is het enige andere 'land' dat een waarnemersstatus bij de VN heeft. Israël daarentegen is vanaf het begin uitgesloten van lidmaatschap van de Aziatische regionale groep binnen de VN, en zonder lidmaatschap van een regionale groep zijn posities in de meeste VN-organen, die per regionale groep worden verdeeld, niet toegankelijk, een discriminatie die geen enkel ander VN-lid ten deel valt. Sinds 2000 is Israël als tijdelijk lid toegelaten tot de groep van West-Europese en andere landen (WEOG)[4], echter met restricties aangaande de deelname aan allerlei VN-organen en bijeenkomsten namens die groep. Zo kan Israël bijvoorbeeld alleen aan vergaderingen in New York deelnemen en niet in Europa of Afrika, en mag het zich pas in 2019 kandidaat stellen voor de Veiligheidsraad. [bewerken] Resoluties betreffende Israël De Algemene Vergadering heeft sinds de oprichting honderden resoluties tegen Israël aangenomen, waarvan de beruchtste resolutie 3379 was, die Zionisme gelijkstelde aan racisme. Deze resolutie werd ingetrokken in 1991 door middel van resolutie 4686.[5] De VS had hiervoor gelobbyd nadat Israël intrekking als voorwaarde had gesteld voor deelname aan de vredesconferentie van Madrid.[6] Ook de Veiligheidsraad veroordeelde tientallen keren Israëls daden, en heeft in totaal meer dan honderd resoluties over Israël en het conflict aangenomen. Ruim eenderde van de resoluties over Israël zijn door de VS gevetood. De resoluties werden doorgaans aangenomen onder hoofdstuk VI van het VN-verdrag, voor het bemiddelen in conflicten door de Veiligheidsraad, niet onder hoofdstuk VII, dat sancties en eventueel militair ingrijpen door de VN inhoudt. Resoluties onder hoofdstuk VII worden over het algemeen beschouwd als internationaal recht. De belangrijkste resolutie van de Veiligheidsraad betreffende Israël was resolutie 242, waarin het na de Zesdaagse Oorlog van 1967 werd opgeroepen om haar troepen terug te trekken uit 'gebieden die in het recente conflict werden bezet', waarbij tevens alle landen in de regio werden opgeroepen elkaars soevereiniteit en grenzen te respecteren: Termination of all claims or states of belligerency and respect for and acknowledgement of the sovereignty, territorial integrity and political independence of every State in the area and their right to live in peace within secure and recognized boundaries free from threats or acts of force... Israël wordt binnen de VN veelvuldig bekritiseerd voor het niet uitvoeren van deze motie, maar de Arabische landen wezen onderhandelingen met en erkenning van Israël resoluut af, onder andere op de conferentie van acht Arabische staten in september 1967 in Khartoem. Resolutie 242 riep Israël niet op om alle veroverde gebieden te ontruimen; definitieve grenzen moesten immers (en moeten nog steeds) in vredesonderhandelingen worden vastgesteld. Deze resolutie introduceerde het principe van land voor vrede als oplossing voor het conflict, maar sprak (nog) niet van een Palestijnse staat. Wat betreft de vluchtelingen spreekt zij slechts van 'een rechtvaardige oplossing van het vluchtelingenprobleem'. Andere bronnen menen dat het woord 'Palestijns' bewust weggelaten zodat ook de Joodse vluchtelingen uit de Arabische staten hieronder vallen. Na de Jom Kippoer oorlog van 1973 werd resolutie 338 aangenomen, die een staakt-het-vuren eiste van alle partijen, en besloot tot het starten van vredesonderhandelingen. Het woord besluit gaf een dwingend karakter aan de resolutie in tegenstelling tot oproep zoals in resolutie 242. De daaropvolgende vredesonderhandelingen liepen op niets uit, maar naar de resolutie wordt nog steeds gerefereerd voor het opnieuw starten van vredesonderhandelingen. In 1980 nam de Knesset een wet aan die Oost-Jeruzalem en de Oude Stad annexeerde, en Jeruzalem tot de eeuwige en ondeelbare hoofdstad van Israël verklaarde. Dit werd door de Veiligheidsraad veroordeeld in resolutie 478, waarin alle lidstaten werden opgeroepen om als strafmaatregel hun ambassades uit (West-)Jeruzalem te verplaatsen naar Tel Aviv. Vrijwel alle landen gaven hier gehoor aan. De VN veroordelen alle maatregelen die Israël in Oost-Jeruzalem treft die de status van de stad of haar inwoners beïnvloeden. Die status is echter onduidelijk: de VN staan formeel nog steeds op het standpunt te staan dat Jeruzalem geïnternationaliseerd dient te worden, maar de opdeling van de stad tussen Israël en Jordanië (met annexaties) is nooit veroordeeld, evenmin als het feit dat de Joden de toegang tot de Klaagmuur en andere heilige plaatsen werd ontzegd door Jordanië, en Jordanië bijna alle synagogen verwoestte. Israël wordt nu als bezetter beschouwd van alle gebieden die voorheen door Jordanië werden bezet. Over Israëls recht op West-Jeruzalem spreekt men zich niet uit. Regalmatig komt er kritiek op de tijd en aandacht die de VN aan (het veroordelen van) Israël, zeker wanneer vergeleken met andere conflicten in de wereld. Zo waren 6 van de 10 spoedzittingen van de Algemene Vergadering aan Israëls optreden gewijd, terwijl humanitaire crisissen zoals in Rwanda en Darfur geen aanleiding gaven tot een spoedzitting. Naast de talloze veroordelingen van Israël door de Algemene Vergadering van de VN, gaan ook 30% van de resoluties van de VN Mensenrechtencommissie over het veroordelen van Israëls daden. In de VN-Veiligheidsraad heeft het vetorecht van de Verenigde Staten herhaaldelijk veroordelingen van Israël voorkomen. [bewerken] De VN Mensenrechten Commissie en Raad De Mensenrechtencommissie van de Verenigde Naties is veelvuldig bekritiseerd vanwege het feit dat een meerderheid van niet-democratische landen, waaronder dictaturen zoals Cuba, Soedan, Libië en Syrië, bepaalt wie de mensenrechten schendt en daarvoor veroordeeld dient te worden. Dit leidde tot de absurde situatie dat Libië de commissie voorzat en landen als Soedan lid waren van de commissie, en deze landen vrij van veroordelingen bleven omdat zij konden rekenen op de automatische steun van de islamitische landen en de meeste derdewereldlanden. Zoals gezegd, zijn er een recordaantal resoluties die Israël veroordelen terwijl zij het Palestijnse terrorisme onvermeld laten. De Arabische staten hebben stelselmatig bezwaar gemaakt tegen het veroordelen van Palestijns geweld en het benoemen hiervan als 'terrorisme', en dergelijke taal uit iedere resolutie weten te houden. Ook hebben zij veelvuldig bezwaar gemaakt tegen het benoemen van antisemitisme als een vorm van racisme. In 2006 is de Mensenrechtencommissie vervangen door de Mensenrechtenraad. De nieuwe VN Mensenrechtenraad, die in juni 2006 in werking trad, heeft tot nu toe drie speciale noodzittingen gehouden, alle drie over Israël, en alle drie leidend tot een resolutie die Israël veroordeelde. Een minimum van eenderde van de 47 landen kan tot een speciale noodzitting oproepen. Aangezien het blok van islamitische landen met 17 landen in de Mensenrechtenraad is vertegenwoordigd, kan zij de raad naar believen bijeenroepen. Ook is een resolutie aangenomen die bepaalt dat tijdens iedere zitting van de raad aandacht wordt besteed aan mensenrechtenschendingen door Israël. Dit geldt voor geen enkel ander land. [bewerken] Gaza-conflict 2008 Internationale reacties op het conflict in de Gazastrook ██ Israël-Gaza ██ Landen die achter Israël staan ██ Landen die alleen Hamas veroordelen ██ Landen die het standpunt van Hamas steunen / Hamas' acties beschouwen als vallende binnen hun recht op verzet ██ Landen die alleen Israël veroordelen ██ Landen die beide partijen verantwoordelijk achten ██ Landen die geen verklaring hebben afgelegd Daags na de start van operatie Gegoten lood kwam de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties bijeen in een spoedberaad, de raad riep Israël en Hamas op onmiddellijk te stoppen met het geweld in de Gazastrook en vroeg beide partijen zich te richten op humanitaire hulp aan de bevolking van Gaza. Ook vroeg de raad Israël de grenzen te openen, zodat vrachtwagens met hulpgoederen de Gazastrook konden bereiken. De raad kwam bijeen op verzoek van Libië. Voorafgaand aan de bijeenkomst stuurde Israël een brief naar VN-chef Ban Ki Moon waarin het de operatie verdedigde, de aanval was nodig, zo stelde Israël, om zich te verdedigen tegen de voortdurende terreuraanslagen van Hamas. De strijdende partijen gaven geen gehoor aan de oproep van de Veiligheidsraad.[7] Op 30 december zei Hamasleider Ismail Haniya dat Hamas alleen met de Israëlische regering over een bestand wil praten als de Israëlische militaire acties zijn gestopt en als Israël de blokkade van de Gazastrook opheft. Later liet ook de Israëlische premier Ehud Olmert weten niets voor een bestand te voelen.[8] De Veiligheidsraad kwam 1 januari 2009 weer bijeen in New York voor overleg over een ontwerpresolutie, de raad was zo verdeeld dat de ontwerpresolutie niet in stemming werd gebracht. De door Libië namens een groep Arabische landen gepresenteerde resolutie was volgens Westerse landen te eenzijdig tegen Israël gericht.[9] Op 8 januari 2009 bereikte de Veiligheidsraad een akkoord over een resolutie rond het conflict in Gaza; resolutie 1860. Zowel Amerika als de Arabische landen steunden de resolutie. In de resolutie eiste de Veiligheidsraad een onmiddellijk staakt-het-vuren. Hamas verwierp de resolutie direct en bleef raketten afvuren, ook het Israëlische leger voerde aanvallen uit. [10] Op 12 januari 2009 nam de mensenrechtenraad van de Verenigde Naties een resolutie aan waarin de Israëlische acties tegen Hamas werden veroordeeld. De mensenrechtenraad bestaat uit afgevaardigden van 47 landen. Er stemden 33 leden voor de resolutie, dit waren Arabische, Afrikaanse, Aziatische en Zuid-Amerikaanse landen. Canada stemde tegen de resolutie, de overige 13 Westerse landen onthielden zich van stemming. De Westerse landen vonden de tekst te eenzijdig en zeiden dat de raad geen oog had voor de raketaanvallen van Hamas op Israël.[11] Op 17 januari (16 januari plaatselijke tijd) nam de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties een resolutie aan waarin werd opgeroepen tot een onmiddellijk en duurzaam bestand in de Gazastrook en terugtrekking van de Israëlische troepen uit de Gazastrook. De resolutie werd aangenomen met een grote meerderheid van de 192 lidstaten: 142 landen stemden voor en 3 stemden tegen. De tegenstemmers waren Israël, VS en Nauru. Op 20 januari bezocht VN-chef Ban Ki Moon de Gazastrook, hij noemde de situatie hartverscheurend. Ban Ki Moon benadrukte dat hij de raketaanvallen van Hamas op Israël onacceptabel vond, maar zei de reactie van Israël buitenproportioneel te vinden.[12] In een rapport van de Verenigde Naties werd vooral Israël veroordeeld. De voorzitter van de missie die in opdracht van de Mensenrechtenraad van de Verenigde Naties het conflict in Gaza onderzocht, de Zuid-Afrikaanse rechter Richard Goldstone, schreef echter in april 2011 dat het rapport van de missie anders geweest zou zijn als hij had geweten wat hij nu wist, met name aangaande de vraag of de vele omgekomen Palestijnse burgers door Israël opzettelijk om het leven gebracht waren. [13] Goldstone stelde aan de kaak dat, waar Israël ruim 400 onderzoeken deed naar mogelijk wangedrag door Israëlische militairen er door Hamas niet één onderzoek is gelast naar oorlogsmisdaden aan Palestijnse kant. [bewerken] Recente ontwikkelingen Op 26 maart 2012 verbreekt Israël de banden met de Mensenrechtenraad van de Verenigde Naties. Israël zegt dat de raad bevooroordeeld is. Volgens de Israëliërs blijkt dat uit de aandacht voor het beleid van Israël en de acties tegen de Palestijnen, terwijl mensenrechtenschendingen in Iran en Arabische landen genegeerd zouden worden.[14] Op 23 september 2011 heeft president Abbas van de Palestijnse Autoriteit het VN-lidmaatschap voor Palestina aangevraagd. De Veiligheidsraad van de Verenigde Naties kon echter niet instemmen met dit verzoek, omdat de Verenigde Staten hier tegenstander van was. Daaropvolgend heeft Abbas het verzoek ingediend om waarnemend niet-lid te worden, aangezien hiervoor alleen toestemming van de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties voor nodig is en geen toestemming van de Veiligheidsraad. De VN stemde op 29 november 2012 in met Resolutie 67/19, waardoor Palestina als waarnemend niet-lid het recht heeft aanwezig te zijn en te spreken bij de Algemene Vergadering en kan Palestina desgewenst toetreden tot VNcommissies en zich ook wenden tot het Internationaal Gerechtshof in Den Haag. [bewerken] Zie ook Joodse vluchtelingen uit de Arabische wereld Palestijns vluchtelingenprobleem [bewerken] Externe link Alle VN-resoluties van 1946 tot heden [bewerken] Referenties Israël verbreekt banden met VN-raad Laatste update: 26 maart 2012 16:07 infoBekijk op de kaart AMSTERDAM - Israël heeft de banden met de Mensenrechtenraad van de Verenigde Naties verbroken. Foto: ANP Dat betekent dat de raad geen onderzoek mag doen naar de Israëlische nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever. Dat meldt persbureau AP. Een woordvoerder van het Israëlische ministerie van Buitenlandse Zaken zegt dat minister Avigdor Lieberman de beslissing maandag heeft aangekondigd. <img src="http://cstatic.weborama.fr/weborama/images/transp.gif" width="336" height="280" border="0" alt="">
