Beklimmingen van Cor Groenland (nummer 4066) Alpe d

De week in de Alpen
Verslag Alpe d’HuZes 2013
Zaterdag 2 juni vertrokken we naar de Alpen voor een nieuw avontuur.
Samen met Erika, Margriet en Jos Langedijk, en Janine en Frans Klomp.
Na een overnachting bij Dyon in de buurt kwamen we zondag aan in Alpe d’Huez. Het appartement was mooi en
groot, maar de flat stond in de steigers en werd flink verbouwd. Na wat protesten van ons, het leek wel een
ghostflat zijn we na het bekijken van enkele alternatieven toch ingetrokken in het appartement. Het stond op een
halve minuut fietsen van het finishplein, en dat was toch wel veel waard.
Maandag gingen de mannen naar de Col D’ Ornon om te fietsen. We gingen met de auto naar beneden, en
parkeerde die bij een grote supermarkt daar. De fietsen uitgepakt en in elkaar gezet, en toen de eerste
beklimming tegemoet. Hoe zouden de benen voelen? Toch minder getraind dan andere jaren. Gelukkig ging het
prima.
De beklimming was mooi, ik voelde me al snel thuis in die voorzichtige steile bochten. Gemiddelde
stijgingspercentage was 5,8 % .Fietsen in de bergen is toch het mooiste wat er is qua fietsen. Nadat we boven
een bakkie koffie gedronken hadden gingen we onze eerste afdaling inzetten. Rustig aan hadden we elkaar
beloofd. Jaja, de teller kwam op 67 km/u te staan, op dunne bandjes, is niet verschrikkelijk hard, maar zeker ook
niet rustig aan. Het is gewoon kikken om te maxen. Ik dacht dat ik lekker aan het afdalen was, maar Frans ging
haasje over…..
Beneden aangekomen besloten we naar de Alpe d’Huez te fietsen om daar de eerste paar bochten te beklimmen.
De Alpe d’Huez is 14, 7 km lang, heeft een gemiddeld stijging percentage van 7,8 %. Het aantal hoogtemeters is
1061! De eerste bochten zijn ontzettend zwaar. Je moet eigenlijk gelijk je fiets zo schakelen dat je heel licht kan
trappen, maar wat is licht trappen als de eerste drie bochten een stijging hebben tussen de 10 en 11 %? De
bochten tellen af van hoog naar laag. Dus we begonnen met bocht 21, en zo klommen we door naar bocht 13.
Daar gingen we wat drinken, en toen besloten Frans en Jos om naar de auto terug te gaan om die te halen. Ik
ging door met klimmen. We kwamen precies gelijk boven, ik had heerlijk geklommen, de benen voelden redelijk,
al was ik wel erg voorzichtig, ik wilde geen kramp krijgen. Een paar weken terug had ik een rondje IJsselmeer
gereden, en toen leek ik wel kramp te krijgen, ik wist het te voorkomen, maar dat gevoel zat nog steeds in mijn
benen. Boven aangekomen gingen we naar onze ghostflat. Erika die was er niet, die was bovenop de berg aan
het fietsen. Ze wilde ook een keer de alp beklimmen, en wilde even rustig kijken hoe het remmen en het
schakelen ging. Op zo’n berg is dat namelijk toch anders dan in Noord Holland.
Toen ze terug was gekomen gingen we met z’n vieren nog even een stukje fietsen. Via de ene kant van de alp
kon je afdalen en zo kwam je op het parkoer van de Alpe d’HuZes terecht die via de andere kant weer omhoog
ging. Om dan de top weer te bereiken moest je 3 bochten beklimmen. Voorzichtig zocht Erika een manier om zo
veilig mogelijk te dalen. Wij mannen hebben de handen altijd boven op het stuur, en remmen dan via de
bovenkant van de remmen, maar dat vond Erika niet prettig. Ze ging dan ook onder in het stuur met haar handen
en remde zo keurig bij.
Na twee bochten dalen even stoppen, even de angst overwinnen, en de handen laten rusten, en toen weer
verder. Bij bocht 3 aangekomen kreeg ze toch wel een boost dat ze durfde af te dalen. Nu klimmen…. We zette
haar versnelling goed, en zo begon ze de klim van de laatste 3 bochten. Dat zijn dan ook de laatste 3 bochten
met de Alpe duzes. Het zware stuk waar woensdag en donderdag zoveel renners helemaal uitgeput
bovenkomen. Bij ieder bocht stopten we even, en Jos Frans en ik waren verbaasd dat het Erika zo goed afging.
Boven aangekomen moest Erika flink bijkomen, maar ze wilde de volgende dag helemaal naar beneden!
Na een flinke pasta maaltijd en een avondje keezen met z’n zessen zochten we onze bedden op. Toen nog een
rustige nacht tegemoet.
Dinsdagmorgen vroeg uit bed, en Erika en ik gingen nadat we met zijn zessen hadden ontbeten de afdaling
inzetten. Jos en Frans zouden een half uur later naar beneden gaan. De afdaling deden we rustig aan, met
enkele pauzes erin, en zo kwamen we na 45 minuten beneden. Beneden in de winkel ging Erika een bidon en
een ad6 armbandje kopen met de tekst”opgeven is geen optie” Ze wilde hoe dan ook naar boven op de fiets met
0 klimervaring!
Inmiddels waren Jos en Frans
ook gearriveerd en zo gingen we op naar de eerste 2 bochten. Erika luisterde goed naar ons advies en ging zeer
geconcentreerd naar boven. Niet te gek doen, zoek je eigen tempo op, en in iedere buitenbocht stopten we om
even wat te drinken.
Bij bocht 7 aangekomen werd Erika geïnterviewd door de NCRV.
S’avonds werd dat in de grote zaal uitgezonden op de inspiratie avond. Zodra we die beelden hebben melden we
dat. Na het interview gingen we weer verder. Erika hield zich flink maar je kon merken dat de vermoeidheid
toesloeg. Ook Erika genoot minder van het uitzicht en zag voornamelijk asfalt. Met haar gezicht strak op het
wegdek gericht vervolgde ze haar weg. Afzien en opgeven is geen optie. Stoppen ook niet. Ze ging na nog een
paar pauzes richting bocht 3, en die had ze die dag ervoor beklommen, bekend terrein…maar dat was toch
andere koek. Wat de vorige dag zo zwaar maar redelijk ging, ging nu ontzettend zwaar en op karakter. Nou en
dat heeft ze! Vol bewondering van de mannen kwam ze boven op de berg. Bij het eerste terras wilden de mannen
even wat drinken, maar Erika wilde naar de finish fietsen, dit was nog niet de finish. Dus toen nog één km door,
en toen reed ze over de streep. Wat een topper.
Voldaan kwamen we terug in ons appartement, en genoten nog lang na van deze bijzondere prestatie.
S’avonds gingen we naar de inspiratie avond. De zaal was bomvol, we konden er net aan bij. De avond was zeer
indrukwekkend. Er kwam iemand vertellen over het leven met kanker. Haar lichaam zat helemaal vol, en ze had
niet lang meer te leven. Ze vertelde dat ze donderdag samen met haar man de berg ging beklimmen op een
tandem. Haar man zou 5 keer alleen gaan en de zesde keer met z’n twee. Fishermens friend momentje zoals
Karin dat later verwoorde. Wat een bikkel die vrouw, en wat kan je sterk zijn als het moet. Vele zakdoeken gingen
door de zaal. Na nog een paar indrukwekkende toespraken gingen we weer richting de flat nadat we afscheid
genomen hadden van onze fans Karin Marianne Roelinde en Lex.
De woensdag was voor de mannen rustig aan doen. Kijken naar de Alp du zessers die woensdag gestart waren.
Het was ontzettend warm, en ik zag de renners afzien. Mijn God wat hadden ze het moeilijk. Het publiek
scandeerden de namen v d renners, en ik vond het ook leuk om even “publiek”te zijn. Ik schreeuwde vele renners
naar hun volgende klimmeters, maar werd zelf onrustiger en onrustiger. Uiteindelijk zijn Jos en ik terug gegaan
naar ons appartement om de fietsen in orde te brengen, ketting smeren, bandjes nakijken, licht erop zetten,
startnummer en tijd chip aanbrengen, kleding klaarleggen, en nog meer van dat onrustige gedoe.
Onze fans te weten Karin en Lex, Roelinde en Marianne waren
inmiddels ook weer gearriveerd, en omdat Marianne zo goed kan masseren had ik midden in de kamer van
enkele banken een massage tafel gemaakt. Jos Frans en ik werden voor het eten even goed onder handen
genomen. Met succes.
Sávonds gingen we om 23.00 uur naar bed. Om 2.30 uur zou de wekker gaan. Het regende inmiddels flink in de
Alpen, het werd een onrustig nachtje.
De dag
Om 2.30 ging de wekker, maar ik was 2 uur al wakker. Hoorde ik het nou regenen? Eenmaal uit bed keek ik direct
naar buiten en zag de sterren aan de hemel staan. Kon de dag mooier beginnen? Jos en Frans waren ook
wakker en in stilte aten we ons ontbijtje op voor zover dat ging. De dames kwamen er inmiddels ook bij zitten, en
na wat eten en een bakkie koffie gingen we naar de start. Erika ging mee om foto’s te nemen Margriet en Janine
bleven op het appartement, en zorgden dat de pannenkoeken en de broodjes gesmeerd werden die Erika de
avond ervoor gebakken had.
In een lang lint van fietsers vertrokken we onder begeleiding van motors naar beneden. Een prachtig tafereel om
mee te maken.
Zo ongeveer 2 aan 2 naast elkaar de berg af in het donker. De kaarsje die in de bochten stonden waakten over
ons dat het allemaal veilig ging. Voor al die kaarsjes met hun betekenis gingen wij fietsen. Ieder kaarsje
vertegenwoordigd iemand die is overleden aan kanker of mensen die strijden tegen kanker. Kaarsjes van
bezinning, verdriet, maar ook van hoop. Indrukwekkend.
Beneden aangekomen moesten we nog een tijdje wachten, we startten in groepen. Uiteindelijk gingen we om 5
uur door de start. Wat was het druk!! Met soms wel met vier man naast elkaar die berg op. Direct 10 a 11 %
stijging voor je kiezen met al die mensen. Sommige slingeren nu al. Opletten dus, zorgen dat je op de pedalen
blijf, want met zo’n stijgingspercentage wil je niet afstappen, dat stapt zo moeilijk weer op met al die drukte. We
hadden ons voorgenomen om niet boven ons omslagpunt te gaan fietsen, goed je hartslag in de gaten houden
dus. Mijn omslagpunt was 135 dus mijn gemiddelde wilde ik daar onder houden. Zie staatje dit verslag
Na de eerste beklimming was ik als eerste boven van ons drie, de dames stonden me al op te wachten, en dat
was erg leuk. Jos kwam 2 minuten later en Frans daar weer 2 minuten achter. Het was inmiddels licht… 6.46 uur.
Na een broodje en het vullen van de bidons besloot ik weer verder te gaan. Jas aan en de afdaling in, dacht ik. Er
is boven op de berg een kruising waar de dalers de klimmers tegenkomen. Dat moet door elkaar kruizen. Omdat
er zo’n groot lint van renners kwamen ging de kruising erg langzaam en zo had je een vertraging van zo’n 25
minuten. Op zich niet erg, meedoen is belangrijker dan…. Maar toch je wil niet in tijdnood komen.
Uiteindelijk kon ik kruizen en na de afdaling begon ik mijn tweede klim op 7.34 uur. Die klim ging redelijk, maar
het was nog steeds druk op de berg. Toch op de één of andere manier voelde ik me vlak n de Nederlandse bocht
( 7) niet op mijn gemak. Mijn benen protesteerden, ik kreeg toch geen kramp?? Ik ging verder op mijn hartslag,
die moest onder de 130 blijven, geen gekke dingen doen, niet forceren. Uiteindelijk kwam ik 9.09 uur boven na
1.35 uur klimmen. Erika stond me weer op te wachten, wat een verzorging. Na weer een korte stop, een
pannenkoek, broodje gele room en verse bidons ging ik weer naar beneden.
Daar startte ik om 9.55 uur de derde beklimming. Het begon al warmer te worden, grote gedeeltes van de berg
kwamen voorzichtig in aanraking met het zonlicht. Ik had inmiddels mijn jasje uit, maar de beenwarmers nog aan,
ik wilde zuinig zijn op mijn benen, geen kou oplopen. Langs de berg kwam steeds meer publiek wat ook steeds
meer aanmoedigingen betekende, maar ook meer en meer gezelligheid. Om de 3 of 4 bochten klonk muziek,
verschillende dj’s deden hun best om ons op onze pedalen naar boven te laten dansen. Bij de verzorgingsposten
werden natte sponzen en bekertjes water uitgedeeld. Heerlijk. Om 11.31 uur kwam ik voor de derde keer boven.
Daar stonden Marianne Roelinde Karin en Lex mij op te wachten bij de finish. Geweldig om hen te zien, echt
kicken. Ik reed door naar de auto waar de koelbox stond en al snel kwamen zij eraan.
Ik liet mijn talisman van Evi zien, die had ik de hele dag om mijn nek, en na enkele foto’s vervolgde ik na het
gebruikelijke eten en drinken de afdaling. Beneden aangekomen deed ik mijn jas weer uit maar ook de
beenstukken. Het was inmiddels behoorlijk warm.
Volgens mijn Garmin ( km teller) begon ik die klim bij 30 graden en halverwege de berg stond hij op 35 (!) graden.
Het was toen verschrikkelijk heet. Drinken drinken. Er werd halverwege de berg bouillon uitgedeeld, alles
natuurlijk om vocht vast te houden. Toch leed mijn tempo niet onder de warmte ( warme bakker he) ik was om
14.04 uur boven en deed 8 minuten langer over de klim dan de eerste drie keren. Met die enorme hitte viel dat
ontzettend mee. Erika was inmiddels weer boven, ze had me in de derde beklimming in bocht 7 gezien waar ze
met de lift heen was gegaan) Ik ging even naar het appartement om te gaan douchen andere kleding aan en
even wat pasta te eten. Uiteindelijk verschoot ik toch van de tijd, ik dacht dat het vroeger was. Ik moet gaan
Andes red ik het niet, melde ik Erika en weg was ik. Snel de afdaling in.
Om 15.18 uur begon ik aan de vijfde klim. De gemiddelde temp. van deze klim was 26 graden! Niet misselijk. Ik
had haast, had berekend dat ik 17.00 uur boven kon komen. Moest ook wel want om 17.30 ging de inspiratie klim
naar boven en daar wilde ik bij zijn, dan had ik nog een beetje speling om het te halen. Het werd een heel
gevecht, een gevecht tegen de tijd, tegen de berg, tegen de pijn, maar het publiek langs de kanten, zo geweldig,
het leek wel of ze me zagen zwoegen. Ze schreeuwde me werkelijk omhoog, mooi als je bezig ben om kapot te
gaan om dan zoveel aanmoedigingen te horen. Ze zagen om mijn stuurbordje mijn naam, het is gewoon mooi om
in de aanmoedigingen je naam te horen.
Erika Janine en Margriet stonden even na de finish boven, daar aangekomen om 17.00 uur deed ik mijn jas aan
en ging zonder te eten en drinken weer direct naar beneden. De bidons waren leeg, iedere buitenbocht in een
klim moet je drinken, dus beneden moest ik ze snel vullen. Ik kwam even voor half zes beneden, Frans en Jos
stonden me op te wachten.
Gezamenlijk begonnen we om 17.33 uur de laatste beklimming. De gemiddelde temperatuur van deze klim was
inmiddels gezakt naar 21 graden. Deze klim was een ware beproeving, en wat was ik blij met mijn fietsmaten om
me heen. We zouden deze klim gezamenlijk doen, niet ieder zijn eigen tempo maar samen. Zo bleef ik niet achter
bij ze want ik was kapot. Ik had na de vierde klim niet meer goed gegeten, dus ik voelde de hongerklop opkomen.
Mannen ik moet er even af. Ik moet eten waren mijn woorden en we stopten bij de eerste de beste buitenbocht
die toen kwam. Frans had nog een gel, en Jos een reep, en toen voelde ik de energie weer een beetje
terugkomen. In bocht 4 of 5 ben ik nog een maal afgestapt, maar daarna was het één glorie tocht naar de top. Als
ware helden werden we ingehaald door het publiek. Duizenden mensen hebben ons aangemoedigd die laatste
klim, we kwamen samen naast elkaar over de streep, en feliciteerden elkaar.
Het was een prachtige, mooi en zware dag. Geweldig wat het met je doet. Of ik volgend jaar weer ga weet haast
niemand. Dat hangt van zoveel dingen af, maar één ding is zeker, ik heb de Alpe d’HuZes voor altijd in mijn hart
gesloten.
Als je kan fietsen voor zieke mensen, als je je gezonde lichaam in kan zetten om hen hopelijk een beter leven te
geven, en als je daar de tijd voor heb, dan moet je dat eigenlijk doen…..wie weet…
Ik heb gefietst voor mijn collega Nel. Het nieuws dat zei met de ziekte kanker te maken kreeg sloeg in als een
bom. Gelukkig gaat de behandeling redelijk, en hopelijk komt Nel er weer bovenop. Ik kom snel langs Nel
Ook heb ik gefietst voor Jacqueline. Helaas is Jacq er niet meer. Ze wordt ontzettend gemist, haar aanstekelijke
lach en haar vriendschap. Jacg. Ik weet zeker dat je ons gezien heb. Je was erbij
Maar bovenal heb ik gereden voor Evi. Mijn lieve vriendinnetje.
Wat een kanjer, maar wat heeft ze nog een lange weg te gaan. Mijn Alpe d’HuZes droom is om die berg een keer
samen met jou op te fietsen Evi, al is het over 10 jaar, dan ben jij 17 en ik 62. Hopelijk fiets je me dan lachend
voorbij!!
Ik wil iedereen bedanken die ons gesteund hebben, de sponsors, de supporters, iedereen. Speciaal toch wel
Josina en Marian, die vele uren hebben gestoken in de kerstfair. Jullie inbreng was weer geweldig. Iedereen die
meegeholpen heeft op de benefietsavond, Nexus, MastiQ Paul Koomen die het geluid samen met Gido Kuin
verzorgden, en Club Vol. Ook de dames van de carwash ontzettend bedankt.
Karin Schagen bedankt, jou inzet was enorm, je hebt vele kaarten verkocht van Evi, je inzet was groots, geweldig.
Door jou inzet heeft Evi zo'n 120 ingekleurde ansichtkaarten ontvangen.
120 lichtpuntjes!
Geweldig Karin, Top
Ook enorm bedankt dat je samen met Lex Roelinde en Marianne op de Alpe d’Huez was om mij aan te
moedigen, ik heb het echt nodig gehad jullie steun.
En alle volgers van mij, ons, ontzettend bedankt.
Lieve sportieve groeten van Erika en Cor.
Beklimmingen van Cor Groenland (nummer 4066) Alpe d'HuZes 2013
Klim 1 (voltooid!)
Gem. hartslag 133,
Gestart om : 05:02:31
Bocht 16: 05:24:56
Bocht 9: 07:16:32
Bocht 7: 05:58:19
Bocht 3: 06:17:35
Top bereikt om : 06:46:22
Totale duur klim: 01:44:00
Klim 2 (voltooid!)
Gestart om : 07:34:18
Bocht 16: 07:56:17
Bocht 9: 08:23:29
Bocht 7: 08:29:37
Bocht 3: 08:49:36
Top bereikt om : 09:09:20
Totale duur klim: 01:35:00
Gem. hartslag 131,
Klim 3 (voltooid!)
Gestart om : 09:55:36
Bocht 16: 10:16:41
Bocht 9: 10:44:22
Bocht 7: 10:50:43
Bocht 3: 11:11:29
Top bereikt om : 11:31:40
Totale duur klim: 01:36:00
Gem. hartslag 136,
Klim 4 (voltooid!)
Gestart om : 12:30:38
Bocht 16: 12:53:54
Bocht 9: 13:23:45
Bocht 7: 13:30:30
Bocht 3: 13:52:46
Top bereikt om : 14:14:04
Totale duur klim: 01:44:00
Gem. hartslag 132,
Klim 5 (voltooid!)
Gestart om : 15:18:40
Bocht 16: 15:40:32
Bocht 9: 16:10:24
Bocht 7: 16:17:23
Bocht 3: 16:39:36
Top bereikt om : 17:00:40
Totale duur klim: 01:42:00
Gem. hartslag 130,
Klim 6 (voltooid!)
Gestart om : 17:33:18
Bocht 16: 18:00:37
Bocht 9: 18:37:56
Bocht 7: 18:45:22
Bocht 3: 19:13:15
Top bereikt om : 19:39:10
Totale duur klim: 02:06:00
Gem. hartslag 122,