Pal aan zee in Vlissingen begroet het mondaine hotel

Pal aan zee in Vlissingen begroet het mondaine hotel-restaurant Arion nieuwsgierige
voorbijgangers met op een spandoek in koeienletters ‘GRENZELOOS GASTVRIJ’. De buren van
Zorghotel Boulevard zouden zich gerust met dezelfde reclametekst mogen afficheren.
GRENZELOOS GASTVRIJ, het is zoals mijn vrouw en ik de drie dagen aan de Zeeuwse kust bij
Zorghotel Boulevard hebben beleefd. Grandioos gewoon. Zowel het verplegend personeel als de
vrijwilligers verdienden na afloop een pluim voor hun spontaniteit en inzet waardoor wij écht het
gevoel hadden met vakantie te zijn geweest. Even de zorgen opzij. Even genieten. Zorgeloos
genieten van grenzeloze gastvrijheid. Qua weersomstandigheden één mindere dag door een straffe
zuidwesten wind deed daar niets aan af. Zorghotel Boulevard had het in alle opzichten piekfijn
voor elkaar. Ideale accommodatie en entourage om te vieren dat we 27,5 jaar waren getrouwd en
elkaar alweer 34 jaar kenden. Want vieren, dat doen we inmiddels in feite werkelijk alles dat ook
maar enigszins te vieren valt. Bij mijn onvervangbare echtgenote en muze Ellen werd in 2010 de
ziekte van Parkinson vastgesteld. Een jaar later kregen we te horen dat ze ook leed aan Lewy Body
dementie. Afschuwelijk, niets meer sindsdien normaal, een bestaan dat begon te schudden op zijn
grondvesten als betrof het de schaal van Richter. Ellen belandde voorts in een rolstoel nadat ze bij
een gemene val haar heup had gebroken. Niettemin proberen we nog letterlijk alles uit onze
gezamenlijke blessuretijd te slepen. En dat gebeurt zeker ook mede dankzij korte vakanties in een
zorghotel. ‘Jeetje, de zee, ongelofelijk, wat een verrassing’, juichte Ellen toen we bij aankomst op
16 juli de boulevard opdraaiden. Haar gezicht klaarde helemaal op, daarop brak de zon door, ze
straalde van oor tot oor! We verbleven meermaals op de Veluwe, in het zuidelijkste puntje van
Limburg ook, en de afgelopen dagen dus in Vlissingen. Verschillende locaties, verschillende
organisaties, we kunnen kortom vergelijken. We weten uit ons prachtige en zorgeloze verleden
überhaupt het onderscheid tussen middelmatige, betere en uitstekende hotels. Zorghotel
Boulevard verdient die laatste kwalificatie, uitstekend dus, en voor herhaling vatbaar. Waarbij we
denken aan een terugkeer in augustus. Schitterend die kamer met zeezicht en voorbij varende
grote indrukwekkende containerschepen. Je kunt ze vanuit je bed zowat aanraken die gevaartes.
Even vanuit het zorghotel met nog geen tien passen het asfalt over en je paradeert over de
boulevard met uitspanningen als openluchttheaters en een niet te versmaden haringkar. Verse
Zeeuwse mosselen en een glas Chardonnay erbij op een terrasje, het gaf ondanks ziekte en verdriet
een rijk gevoel in Vlissingen. Op vrijdag op loopafstand markt in de binnenstad. Een uitgebreide
markt met kramen vol exotische producten bezijden aanlokkelijke winkelstraten. Zon en een
carillon deden de rest. Hoe romantisch. Niet alleen mijn vrouw was door het zorghotel met
vakantie, dat gold zeer beslist ook voor haar echtgenoot en mantelzorger. Die kon elke dag voor
een paar uur zijn eigen gang gaan, en met een boek ter ontspanning aan de vloedlijn zitten zodra
zijn vrouw een slaapje deed, want het zorgpersoneel hield een oogje in het zeil. En ’s avonds
roomservice met koffie en thee en de vraag of alles nog steeds naar wens was. Zeker weten, luidde
het antwoord. Complimenten derhalve. Tips nog? Welja. Een kluisje op de kamer zou niet misstaan.
En wiens verantwoordelijkheid het ook moge zijn, koepel Zorgstroom of de gemeente Vlissingen,
het zou dienstig zijn de entree voor rolstoelhouders aan de zijkant van het gebouw iets minder steil
te maken. Met mijn 64 jaar konden mijn gezonde, gespierde sportschoolbenen de rolstoel nog
redelijk gemakkelijk besturen, de helling op, en in een slalom de bult af. De slippers gaven er een
verraderlijk tintje aan. Dat wel. Het was oppassen geblazen. Maar o wee als het straks glad wordt.
Voor het overige was het grenzeloos genieten vanwege een grenzeloze gastvrijheid. Waarvoor
dank. Kort voor de (te vroege) terugkeer naar het Utrechtse gingen we nog even op een bankje
tegenover het strand en de zee zitten bij een temperatuur van welhaast 25 graden. De magie van
dit panorama! Geen doeltreffender medicijn om mijn nimf Ellen uit haar cocon van Parkinson en
dementie te bevrijden. Een zouten haring van de kar verhoogde de feestvreugde nog eens extra.
‘Die zee, ongelofelijk, dat water, die golven’, fluisterde mijn soulmate en pakte mijn hand.
Johan Carbo,
De Meern, 18 juli 2015.