Lees het hele artikel

TROUWEN IN DE BAJES
Jaren gaan voorbij, dat het niet gebeurt, eind
vorig jaar tweemaal wel: trouwen in de bajes.
Omdat het twee katholieke paren betrof, die
een zegen over het burgerlijk huwelijk
wensten, werd ik er bij betrokken. Ik ben niet
zo voor een huwelijk in de gevangenis, maar
als iemand nog een hele tijd moet zitten en er
is al een lange tijd sprake van een hechte
relatie tijdens detentietijd, dan vind ik dat een
reden om “ja”’ te zeggen. Ik ben niet zo voor,
omdat het allemaal onder zeer magere condities moet gebeuren en dat
als het even kan, het wachten de moeite waard is om buiten dan ook
echt feest te vieren, met veel volk, muziek, eten en drinken en een
ongecompliceerde huwelijksnacht (voorzover ik nog aangesloten ben
op de moderne tijd, haha).
Maar goed, beide paren waren zeer wel gemotiveerd ook voor de
kerkelijke paragraaf, dus ik moest er ook bij zijn.
Na een gesprek onder 6 ogen om de motivatie en relatie te peilen,
concrete afspraken (muziek, ritueel, eigen inbreng) te maken, komt
dan de grote dag.
De bruid heeft van buiten gezorgd voor mooie kleren/schoenen etc.
voor de bruidegom, een corsage, de ringen, boeket, bruidstaart en
andere lekkernij wordt naar binnen gehaald. De bruidegom strijkt op
cel nog zijn overhemd, de bruid kleedt zich onder toezicht van
vrouwelijke bewaker om.
Het Stiltecentrum is de trouwzaal, tafels, stoelen, een kerkelijke hoek
met een antependium, Unity-candle met aansteekkaarsjes, bekken met
gewijd water, de Schrift, Paaskaars, bloemen, CD-speler klaar.
Dan is het tijd, 13 uur.
De ambtenaar van de burgerlijke stand uit
Alphen in toga, de 6 getuigen, en dan nog
maximaal 10 genodigden, wat personeel, de
pastor in gewaad en het bruidspaar that’s it.
De bruidegom is zo zenuwachtig als wat, en
daar brengt de best man of vader/oom de
bruid onder muziek door de ruimte heen naar
voren naar hem toe.
De ambtenaar heeft ook duidelijk zijn best gedaan er wat van te
maken. Er wordt gelachen, de dooi treedt in. Trouwbeloften worden
gedaan, handtekeningen gezet. Nog een gedicht en dan muziek als
intermezzo naar het kerkelijk deel.
Het bruidspaar push ik meestal om zelf ook iets persoonlijk/liefs tegen
elkaar te zeggen als trouwbelofte. En jawel, de stoere bink doet het
toch maar ! Mooi zo ! Applaus.
Lezing uit de Schrift, I Cor. 13 of een mooie psalm. Dan een woordje
over de ringen, die aan elkaar aangereikt worden
en die we zegenen, doordat ik de ringhanden met
de mijne onder gebed onderdompel in het
doopbekken. Dan onsteken ze de huwelijkskaars,
door 2 kaarsjes met licht van de Paaskaars naar de Unioncandle te
brengen.
Tenslotte nodig ik alle aanwezigen uit om in een kring heel dicht
rondom het bruidspaar te gaan staan en hun de hand zegenend boven
hun hoofd te houden, terwijl een zegenbede wordt uitgesproken.
Bekrachtigd door een “Lang zullen ze leven…”.
En dan is er de receptie. Een dik uur voor felicitatie, ontmoeting,
snoeperij…
En dan is het weer voorbij. De wegen van bruid en bruidegom
scheiden zich weer, groter contrast is niet denkbaar, mensen gaan naar
buiten, anderen terug naar cel of werk.
Ja, morgen hebben ze nog 2 uur bezoek zonder toezicht voor de
broodnodige intimiteit etc., die ook bij huwelijk hoort.
Trouwen in de bajes, feestelijk, maar geen echt feest; maar het
onderstreept, dat het leven en de liefde van 2 mensen doorgaat
ondanks alles, wat er (zeker fysiek) tussenin is komen staan.
Dat er een toekomst is die wacht, en dat de liefde van God verbindt
over en door muren heen en mensen draagt om vol te houden.
Maar beter toch buiten, met alle toeters en bellen, al je familie en
vrienden/innen, wat mij betreft. En ’s nachts natuurlijk samen in je
eigen bed…
Jan Lange, pastor PI Alphen a/d Rijn-Maatschapslaan