Persoonlijke en gedeelde geschiedenis in `Pinkpop`

recensies
Persoonlijke en gedeelde geschiedenis in 'Pinkpop'
Scènes lang regen op de speelvloer.
foto ben van duin
SARA VAN DER KOOI
theater
Toneelgroep Maastricht
Pinkpop
****
Limburg, wat is daar nou te
beleven? Sinds het sluiten van de
mijnen in de jaren zestig, toen
Limburg niet langer de
economische motor van Nederland
was, verkeert de provincie in een
identiteitscrisis. Gelukkig bracht in
de jaren zeventig popfestival
Pinkpop een soort verlossing.
Een walhalla voor muziekfanaten
en vrijheidszoekers. Langs deze
thema's schetst de voorstelling
'Pinkpop' van Toneelgroep
Maastricht de geschiedenis van
hoofdpersonage Wiel (Huub
Stapel) en diens provincie.
Resultaat is een rijke, bruisende
voorstelling over liefde tussen
mensen, liefde voor muziek en
liefde voor je geboortegrond.
Dat Wiel ze niet meer helemaal op
een rijtje heeft, is vanaf het begin
duidelijk. Om half vijf 's ochtends
treft zijn vrouw Lies (Henriëtte Tol)
hem aan in de schuur, druk op
zoek naar een 'ding'. Dat ding blijkt
het tentje te zijn waarmee ze ieder
jaar naar Pinkpop gingen.
© Trouw
Als liefhebber van het eerste uur
weet hij van elk jaar alle bands te
noemen, kent alle ins en outs. Zijn
geheugen brokkelt af maar hun
liefde is onverwoestbaar. Hun
liefdesverhaal is klein en alledaags,
hun liefde daarentegen sterk en
groots. Humorvol, doorspekt met
dialect (tekst Frans Pollux en Jibbe
Willems) en humoristische
personages zoals beste vriend Tjeu
(Michel Sluysmans), leidt Pinkpop
de toeschouwers door een
persoonlijke en gedeelde
Limburgse geschiedenis.
Naast de magnifiek spelende Huub
Stapel, die ondanks een
beenblessure afwisselend
jongensachtig energiek en dan
weer broos en breekbaar is, is de
band Rowwen Hèze met voorman
Jack Poels de belangrijkste speler
op de vloer. Met hun meeslepende
nummers schetsen ze een sfeervol
beeld van Limburg, de Limburgers
en vooral van het festival. Die
zalige plek waar iedereen zich
eenmaal per jaar kan uitleven.
Pinkpop is een echte feelgoodvoorstelling, waarvoor regisseur
Servé Hermans allerlei vette
theatrale middelen uit de kast trok.
Enorme videobeelden, een
rondrijdende pinguïn, scènes lang
regen op de speelvloer: alles om te
imponeren en het publiek mee te
voeren. Jammer dat hij soms
verzuimt om vaart in het verhaal te
brengen, met name sommige
muzikale nummers duren te lang
om de aandacht bij het verhaal te
kunnen houden. Het is dan ook
vooral aan de schrijvers van de
rijke, trefzekere tekst en aan
acteurs Stapel en Tol te danken dat
Pinkpop echt ontroert, met name in
de intieme en kwetsbare laatste
scène.
dinsdag 11 april 2017
Pagina 14 (1)