Propositio 10 Kan werkelijk (aan) een belager en (aan) een rover

Propositio
10 Kan werkelijk (aan) een belager en (aan) een rover onrechtvaardig de dood worden aangedaan?
Wat betekenen (dan) onze escortes (en) wat (onze) zwaarden? Het zou zeker niet toegestaan zijn die
te hebben, als het in geen enkel geval toegestaan zou zijn ze te gebruiken. Dit is dus, rechters, geen
geschreven, maar een ontstane wet, die we niet hebben geleerd, aangenomen, gelezen, maar (die)
we uit de natuur zelf ons hebben toegeëigend, in ons hebben opgenomen, hebben uitgedrukt,
waarin we niet zijn opgeleid, maar gegroeid, niet onderricht, maar doordrenkt, zodat, als ons leven in
een of andere hinderlaag, als (het) in geweld en in wapens van (of) rovers of vijanden terecht zou zijn
gekomen, elke manier om een redding te bewerkstelligen eerzaam zou zijn. 11 Wetten zwijgen
immers tussen wapens en ze bevelen (eisen) niet dat er op hen gewacht wordt, omdat door hem
(diegene), die zou willen wachten, eerder een onrechtvaardige straf ondergaan moet worden, dan er
een rechtmatige (straf door hem) kan worden geëist.
De verkiezingscampagne van Clodius
25 De gedachte kwam bij hem op dat zijn praetuur verlamd en krachteloos zou zijn als Milo consul
was. Hij zag verder dat deze met de hoogste instemming van het Romeinse volk consul werd. Hij
begaf zich naar diens tegenkandidaten, maar zo (op zo’n manier), dat hij zelf alleen (hun) hele
campagne organiseerde, hoewel zij dit niet wilden, (en) dat hij de hele verkiezingen op zijn eigen
schouders, zoals hij herhaaldelijk zei, omhoog hield. Hij riep de kiesdistricten bijeen, hij bemoeide
zich ermee, hij schreef een nieuwe Collina (de Collina nieuw) erbij door het inschrijven van zeer
verdorven burgers. Hoe meer hij overhoop haalde, des te meer werd deze hier (= Milo) met de dag
sterker. Toen de man, tot elke misdaad zeer bereid, zag dat een zeer moedige man, zijn grootste
vijand, zeer zeker consul zou zijn, en toen hij begreep dat dit niet alleen in gesprekken, maar ook
door het stemgedrag van het Romeinse volk dikwijls was uitgesproken, begon hij openlijk te
handelen en openlijk te zeggen dat Milo vermoord moest worden. 26 Slaven van het boerenland en
vreemdelingen, waarmee hij de staatsbossen had verwoest en Etruria had gekweld, had hij uit de
Apennijnen weggeleid (gehaald), die jullie zagen. De zaak was allerminst onduidelijk. Openlijk immers
zei hij herhaaldelijk dat het consulaat Milo niet kon worden ontnomen, het leven (wel). Dikwijls gaf
hij dit te kennen in de senaat, hij zei het op een volksvergadering. Ja zelfs aan M. Favonius, een zeer
moedig man, toen deze uit (aan) hem vroeg met welke hoop hij (zo) tekeerging terwijl Milo in leven
was, antwoordde hij, dat die binnen drie dagen of ten hoogste binnen vier dagen zou sterven: deze
uitspraak van hem bracht Favonius meteen naar deze M. Cato (M. Cato hier).
Beiden gaan op weg
27 Intussen, omdat Clodius wist -en het was immers niet moeilijk dit te weten -dat er een jaarlijks
terugkerende, wettelijk vastgestelde, noodzakelijke reis naar Lanuvium was voor Milo op 18 januari
om een priester te benoemen, omdat Milo de dictator was van Lanuvium, is hijzelf (= Clodius) de dag
ervoor plotseling uit Rome vertrokken, opdat hij voor zijn landgoed, wat (later) begrepen is uit de
feiten, een hinderlaag voor Milo legde; en hij is zo (onder zulke omstandigheden) vertrokken, dat hij
een roerige vergadering, waarin zijn razernij verlangd werd, verliet, die hij, als hij niet had willen
voldoen aan de plaats en tijd van de misdaad, nooit had verlaten. 28 Milo echter, nadat hij in de
senaat was geweest op die dag totdat de senaat uiteengezonden was, kwam thuis, wisselde zijn
schoenen en kledingstukken; hij wachtte een tijdje, terwijl zijn vrouw zich, zoals dat gaat,
klaarmaakte; vervolgens is hij vertrokken op dat tijdstip waarop Clodius, als hij tenminste van plan
was die dag naar Rome te komen, (al) terug had kunnen gaan. Clodius komt hem tegemoet,
onbelemmerd, te paard, zonder reiswagen, zonder belemmeringen, zonder Griekse metgezellen,
zoals hij gewoon was, zonder echtgenote, wat (hij) bijna nooit (deed); toen deze overvaller hier, die
die tocht zou hebben voorbereid om een moord te plegen, met zijn echtgenote reed in een
reiswagen, gekleed in reismantel, met een groot en belemmerend en vrouwelijk en verfijnd gevolg
van slavinnen en jongens (jonge slaven).
De fatale ontmoeting
29 Hij komt Clodius tegemoet voor diens landgoed om ongeveer vier uur of niet veel later. Meteen
doen verscheidenen met wapens een aanval op hem van een hoger gelegen plaats; in een frontale
aanval doden zij de koetsier. Toen echter hij hier (= Milo) van de wagen was gesprongen, na zijn
reismantel over de schouder te hebben geslagen, en (terwijl hij) zich met felle geest verdedigde,
beginnen zij, die met Clodius waren, met getrokken zwaarden, deels naar de wagen te rennen om
Milo vanaf de rug (in de rug) aan te vallen, deels, omdat ze meenden dat hij al gedood (was),
(beginnen de aanhangers van Clodius) zijn slaven die achteraan waren te vermoorden. Uit (van)
dezen zijn degenen die met trouwe en aanwezige geest jegens hun meester waren, deels gedood,
deels hebben, toen zij zagen dat er bij de wagen gestreden werd, (toen) zij verhinderd werden hun
meester te hulp te komen, (toen zij) zowel van Clodius zelf hoorden dat Milo gedood was als dit voor
waar hielden, de slaven van Milo dàt gedaan -ik zal het immers openlijk zeggen, niet om de misdaad
af te schuiven, maar zoals het gebeurd is -, terwijl hun meester het niet beval en ook niet wist en ook
niet aanwezig was, wat ieder had gewild dat zijn slaven in een dergelijk geval doen.