Wij hebben al gewonnen!

We hebben al gewonnen.
Morgen is de laatste dag van het festival. Vandaag hebben we de laatste voorstellingen bekeken.
Vanmorgen om 9.00 uur een voorstelling van een Iraanse groep. Heel erg ingeleefd spel met heel
veel zware emoties. Deze voorstelling kwam behoorlijk binnen bij onze spelers. Voor sommige
spelers was het iets te heftig en daar zijn we halverwege de voorstelling mee naar buiten gelopen.
We spreken de taal niet maar ik had het idee dat we naar een verwerking van emoties zaten te kijken
in plaats van naar theater. Wij zeggen altijd op de werkplaats dat je pas met eigen materiaal van de
spelers kan werken mits deze verwerkt zijn. Ondanks dat we er niets van verstaan hebben kwam het
behoorlijk binnen. Anke noemde het ‘’ een rauwe vis als ontbijt’’.
Daarna op naar het volgende theaterstuk aan de andere kant van de stad. We rijden langs wijken die
onbeschrijfelijk zijn. Brokstukken van huizen die nog niet lijken afgebroken na de oorlog van 30 jaar
geleden en daartussen dan weer half opgebouwde huizen of mooie huizen. Het is of ze hier niets
opruimen maar alleen maar verder opbouwen. Het lijkt verwant met de voorstelling die wij net
hebben gezien. Bij het theater aangekomen hebben we nog even tijd om te wandelen. Het is een
overzichtelijk park dus de spelers mogen even hun eigen gang gaan. Er ontstaan nieuwe combinaties.
Isabelle en Berry wandelen samen. Desiree en Remco zitten te babbelen op een bankje. Alice
wandelt met Mark. Daan hangt in de fitness apparaten in het park en Reggie zit erbij op een bankje in
de zon.
De voorstelling gaat beginnen. Italië. Een voorstelling met prachtige pakkende beelden. Spelers die
helemaal in hun kracht staan. Mooie choreografie. Tot in de puntjes geregisseerd. Zo strak
geregisseerd dat je dan weer bijna de inleving van de ochtend gaat missen. Maar naar mijn smaak
echt een prachtige voorstelling! En ook dit ondergaan de spelers maar weer. We verstaan uiteraard
weer niet wat er gesproken wordt maar toch beleven we er genoeg aan. Taal is hier niet nodig.
En dan terug naar het hotel. We gaan een middag met rust tegemoet omdat we morgen nog een
lange dag te gaan hebben en in de nacht terug naar Nederland gaan. De spelers beseffen dit heel
goed. Opeens gaat het veel over thuis. Ze ruiken thuis al bijna. Ze staan al met één been terug in
Nederland. Sommige beginnen te zuchten bij de gedachte dat ze nog een lange reis moeten
ondergaan. Voor ons als team weten we wat ons te doen staat. We leggen uit dat ook de terugreis bij
ons avontuur hoort. En dat het niet helpt om daarover te gaan klagen of te zuchten. Daar help je
jezelf en ook de ander niet mee. Dit weten ze heel goed. En dus wordt er het besluit genomen om tot
het eind in positieve zin onze reis te gaan maken. Iedereen gaat daarvoor. Mark hoopt dat we
morgen horen dat we het festival winnen. Dan is iedereen weer blij.
,, Maar we hebben toch al gewonnen’’ zeg ik. Wat wij met elkaar hebben meegemaakt is onze prijs.
Dat wij met elkaar in Iran zijn en zoveel onvergetelijke dingen hebben mee gemaakt is onze prijs.
Isabelle zegt: ,, Ik had nooit gedacht dat ik zou durven vliegen. Dat is mijn prijs.’’
Iedereen barst los met wat ze allemaal al gewonnen hebben. Er zijn geen verliezers in dit festival. Dat
is uiteindelijk onze conclusie. We hebben al gewonnen!