2013 De vorige keer dat we een blog hebben bijgehouden, hebben

2013
De vorige keer dat we een blog hebben bijgehouden, hebben we uitgebreider beschreven hoe het
met ons is gegaan. Deze keren zullen we de updates korter houden. Dit is een eerste update en deze
zal uitgebreider zijn dan de updates die zullen volgen. Uiteraard kun je met ons mailen
([email protected]) of ons aanspreken om te vragen hoe het gaat.
Het is vrijdagmiddag 22 november als we in het ziekenhuis het nieuws te horen krijgen dat er een
actieve uitzaaiing is gevonden in de linkerrib van Klarine. De pijn in haar rug waar ze al een tijd mee
rond loopt, blijkt een actieve kanker te zijn die het bot wegvreet. Nu is deze plek een aantal
centimeters groot en daarom is het best logisch dat Klarine daar pijn aan heeft. Omdat op de scan
duidelijk te zien is dat dit een actieve kanker is, kunnen we spreken over een ernstige situatie.
Nadat de tumor in februari 2012 bij de borstamputatie is weggesneden, blijkt dat er toch al
kankercellen door de bloedbanen is gegaan. De vele chemokuren en preventieve kuren en de
dagelijkse medicijnen hebben niet voldoende de kanker kunnen opruimen of kunnen remmen. Binnen
enkele maanden is de kanker terug.
Afgelopen juni de laatste kuur gehad, geopereerd en er volgende een traject van nabehandelingen
en conditietrainingen. Vorige week is Klarine voor de laatste keer naar de conditietraining geweest en
het bleek dat Klarine weer op eigen conditie was, zo snel na alle behandelingen. Eindelijk kon ze de
wekelijkse ziekenhuisbezoeken achter zich gaan laten. Dat dachten wij. In de afgelopen periode was
het voor de buitenwereld weer gewoon aan het worden, maar elke week was Klarine nog in het
ziekenhuis te vinden. Het verlangen was zo ongelooflijk groot om dit af te kunnen sluiten. En nog geen
week later komt deze diagnose.
De komende periode zal weer in het teken staan van ziekenhuisbezoeken. Vanmiddag zaten we
alweer in de wachtkamer van het bestralingscentrum. De foto van de scan werd op tafel gelegd en nu
hebben we met eigen ogen de plek kunnen zien. Groter dan we verwacht hadden. We hebben een
heel goed gesprek gehad en we worden ook goed begeleidt. Er is intensief contact tussen de
behandelende artsen van Leeuwarden, Drachten en er zijn contacten met Groningen en Amsterdam.
Het feit dat een ieder zich wil inzetten voor zo lang mogelijk en zo kwalitatief mogelijk leven is
ontzettend fijn. Het feit dat het tot nu toe om 1 uitzaaiing lijkt te gaan is bijzonder en dat wil men eerst
beter onderzoeken voor er met bestralen wordt gestart. Morgen zal er contact zijn met de chirurg om te
kijken wanneer er een biopt (punctie) van de rib gedaan kan worden. Zo kunnen de artsen het plan
beter afstemmen. Voor verschillende onderzoeken en behandelingen die bijvoorbeeld in het Antonie
van Leeuwenhoek ziekenhuis (AVL) worden uitgevoerd zal Klarine niet in aanmerking komen omdat het
bij Klarine om de combinatie hormoongevoelig en Her2neu positieve kankercellen gaat en die
combinatie is niet de doelgroep voor een lopende nieuwe (studie)behandeling in het AVL(allemaal
voor ons bekende termen, maar weten het ook niet in Jip en Janneke taal te vertellen). Dit vermelden
we op de site omdat verschillende mensen aan het googelen zijn geslagen om te kijken wat er
allemaal mogelijk is. Maar de artsen willen allemaal het beste er uit halen. Daarom willen ze exact
weten hoe de uitzaaiing ik in elkaar zit. Daarna zal de bestraling ingezet worden.
Komende donderdag hebben we een gesprek met de oncoloog over eventuele verdere
behandelingen en wat nog mogelijk is. De bestraling zal hopelijk zijn werk doen en de plek in de rib
wegstralen. Maar het feit dat er vrije kankercellen door het lichaam zijn gegaan, betekent dat er elk
moment een andere plek zichtbaar kan worden. De kanker kan dus nu al op andere plekken actief zijn,
maar nog niet zichtbaar op de scans. Er wordt nu gesproken over verlenging en niet meer de focus op
genezing. Hoe lang deze verlenging is is afhankelijk van wat er uit de punctie komt en wat er mogelijk is
aan behandelingen.
Dat de kanker terug is hebben we ook aan onze kinderen moeten vertellen. Een ongelooflijk moeilijk
moment als je samen bij elkaar zit. Een vader, moeder en drie kleine kinderen. De ernst van de kanker
zien zij nog niet in en dat laten we graag zo. We hebben uitgelegd dat de chemokrokodil nog niet alle
kanker heeft kapot gemaakt, maar dat er in de rug van Klarine nog kankercellen zich hebben verstopt.
Deze kankercellen proberen ze weg te halen door het bestralen (de wasmachine). Het was voor de
kinderen duidelijk. En op een gegeven moment zei een van de jongens: mama, waarom huilen zoveel
mensen nu, bestralen vind je toch niet zo erg? De ernst achter deze kanker snappen ze niet, maar ze
voelen aan dat het toch wel ernstig is. Want ’s avonds werd er door een van de kinderen gebeden:
lieve Here God, we willen graag een mooi leven, maar dan moet niet mijn mama ziek zijn.De afgelopen
dagen hebben we intens met ons gezin beleefd. Het is niet meer het genieten zoals het geweest is, de
glans is er nu af. Maar we zeggen wel tegen elkaar dat we elk moment intens beleven. En dat zijn de
mooie en de moeilijke momenten. We worden heen en weer geslingerd tussen hoop en vrees, tussen
een lach en een traan. De ene keer hebben we het ziekenhuis aan de telefoon en het volgende
telefoontje krijgen we te horen dat onze jongens mogen beginne met zwemles. We moeten tussen al
het nieuws en onzekerheden een balans zien te vinden.
Het zal een moeilijke periode worden en dan niet alleen voor Klarine, die ziek is. Maar ook voor Johan.
Afgelopen vrijdag het nieuws gekregen maar maandag ook weer naar het werk. En dat houdt ook in
dat Klarine de jongens naar school brengt en weer ophaalt. Ook dat hoort erbij als je moeder bent, en
zelfs als je een zieke moeder bent, zolang het nog kan natuurlijk.
Nu weten velen dat we christenen zijn en ook op dit gebied krijgen we vragen en reacties. Als God een
liefdevolle Vader is, dan laat Hij dit toch niet toe? Dit zijn worstelingen waar een ieder vast wel eens aan
heeft gedacht. Het is ook niet te begrijpen waarom een jonge moeder kanker moet krijgen. En er is
zoveel meer ellende op deze wereld. Wij mogen ons troosten dat er een nieuw leven na dit leven komt.
En dat is dan ons gebed.
Wij willen deze blog afsluiten met iets heel moois van de afgelopen week. Op maandagmorgen ging er
een golf van reacties door het noorden van Nederland. En vanuit ons eigen huis was het ook zichtbaar:
de regenboog. Lieve mensen, dat als jullie de regenboog zien en denken aan Gods onvoorwaardelijke
trouw, dat is zo ongelooflijk mooi om te ervaren! Wat er ook gebeurt… Hij is er bij!
Volgende week een korte update, want dan hopen we meer duidelijkheid te hebben van het
behandelplan.
3 december
Klarine heeft gisteren een botpunctie gehad. De punctie duurde ongeveer een uur en was pijnlijk.
Daarna is Klarine nog twee uren ter observatie opgenomen op de afdeling in het ziekenhuis. Om half 8
's avonds waren we allebei weer thuis.
Morgen, woensdag, moet Klarine een dieet volgen voor de scan van donderdag. Donderdag moeten
we naar Leeuwarden voor een uitgebreide scan en moeten we ons om kwart over 8 melden. De
onderzoeken duren een ochtend.
En dan volgende week hopen we verschillende uitslagen te krijgen. Op vrijdag de 13e december
verwachten we de laatste uitslag en hopen we dat er meer duidelijkheid is rondom de eventuele
behandeling.
Het is niet een uitgebreide blog, maar even een korte update.
Je mag gerust contact met ons opnemen, ons aanspreken of mailen naar
[email protected]. We proberen de mailtjes persoonlijk te beantwoorden.
6 december
Afgelopen maandag heeft Klarine een botpunctie gehad, maar helaas blijkt deze niet goed te zijn
gegaan. Er is gebleken dat er geen onderzoek gedaan kan worden met de genomen punctie. Dat
houdt in dat Klarine voor komende dinsdag op de operatielijst staat om een open botbiopt te krijgen.
Dinsdagochtend moeten we ons melden in het ziekenhuis en er vanuit gaan dat ze woensdag in de
loop van de dag weer naar huis mag. Een pijnlijke operatie. Maar… het kan ook zijn dat deze operatie
niet door zal gaan.
Afgelopen donderdag heeft Klarine een dubbele scan gehad en daarmee kan er nog preciezer
worden gekeken of en nog meer uitzaaiingen zijn te zien, al krijgen we natuurlijk nooit garantie, want op
de scans zijn lang niet alle kankercellen te zien. Mochten er meerdere uitzaaiingen worden gevonden,
dan kan het zijn dat er geen operatie meer nodig is.
Omdat het nog onzeker is hoe deze week er uit komt te zien, hebben we onze kinderen nog niks verteld
over de operatie. Als er maandag meer duidelijkheid is en de operatie op dinsdag door zal gaan, willen
we dit aan de kinderen vertellen.
Komende maandag hopen we te weten wat de uitslag van de scans zijn. Dan hopen we weer een
blog te schrijven.
9 december
Slecht nieuws brengt een beetje ‘goed’ nieuws.
Vanmorgen kregen we telefoon van de arts. Op de PET-scan van afgelopen donderdag is er nog een
uitzaaiing te zien in de 4e rib. Het gaat dus nu om 2 zichtbare uitzaaiingen. Voor ons is duidelijk dat er
ook uitzaaiingen kunnen zitten die nog niet zichtbaar zijn op de scans. Er zit nu een uitzaaiing in de 4 e en
een in de 7e rib. Dit is weer een teleurstelling.
Er is overleg geweest tussen de artsen en er is besloten om morgen niet te opereren. We zullen snel
opgeroepen worden om naar het RIF te komen om te gaan bestralen.
Gelukkig, geen operatie, maar wel om een teleurstellende reden. Maar vandaag is er even opluchting
dat Klarine morgen en overmorgen niet in het ziekenhuis ligt voor een pijnlijke operatie. Komende week
zal er hopelijk meer duidelijk worden over de verder behandelingen.
We willen iedereen bedanken voor de kaarten, bemoedigende woorden en mailtjes. Het is niet
mogelijk om iedereen persoonlijk te bedanken, maar we willen jullie wel laten weten dat het ons enorm
goed doet.
13 december.
Afgelopen dinsdag ging de operatie niet door. Daarvoor in de plaats moesten we ons melden in het RIF
in Leeuwarden voor een gesprek en voorbereidingen voor de bestraling. Tijdens het gesprek hebben
we te horen gekregen waar de tweede uitzaaiing zit. Deze zit in de 4e rib en tegen het ruggenmerg
aan. Het zijn zeer actieve uitzaaiingen. Uitzaaiing in rib 7 en 4 zullen worden bestraald met een zeer
hoge dosering. Om zo snel mogelijk deze cellen te kunnen doden worden deze plekken met grof
geschut aangepakt. Komende maandag zal de eerste bestraling gedaan worden en de bestralingen
lopen door tot de eerste week van januari. Klarine maakt zich klaar om elke dag naar Leeuwarden af
te reizen. Iets wat voor ons bekend terrein is. Inmiddels is het nieuwe bestraalgebied op Klarine
afgetekend en zijn we klaar om te gaan beginnen met dit deel van de behandeling.
Vandaag hebben we een gesprek bij de oncoloog gehad. Onze oncoloog kan het goed verwoorden
en we krijgen goede begeleiding van verpleging en artsen. Inmiddels zijn we al twee jaar bezig met
behandelingen en daardoor zullen verschillende behandelingen niet meer ingezet gaan worden.
Iemand zei: je hebt de eerste lijn gehad, nu proberen we te kijken wat er in de tweede lijn nog mogelijk
is. Vanaf vandaag krijgt Klarine dagelijks medicijnen die misschien de groei van kankercellen gaan
remmen. Deze omdat waarschijnlijk de uitzaaiing groeit op hormonen. Klarine heeft natuurlijk weinig
hormoonaanmaak omdat de eierstokken en eileiders er uit zijn, maar er blijven altijd hormonen in een
lichaam. Naast deze medicijnen is er nog een discussie of er weer herceptinkuren gegeven kunnen
gaan worden. Dit zijn de immuunkuren die Klarine de afgelopen jaar ook gehad heeft tot aan de
zomervakantie. De discussie is wanneer er dan gestart zou moeten worden, maar vooral ook hoe lang
ga je door? Is het überhaupt zinvol? Het overleg hierover gaat met verschillende artsen door en de
komende week hopen we daar meer duidelijkheid over te hebben. Eerst moeten we ons gaan
concentreren op de bestraling. Daarna zijn deze kankercellen (hopelijk) niet meer actief. Hoe het plan
er daarna uitziet, is dus nog onbekend. Ook krijgen we de vraag of ze dan ook controles of scans gaan
doen. Daar kunnen ze ons nu nog geen duidelijkheid over geven. In het bloed is het in ieder geval niet
goed zichtbaar, want bij Klarine zijn de tumormarkers niet verhoogd. Dit komt wel eens vaker voor bij
kankerpatiënten, maar daardoor is het moeilijk te bekijken of de behandeling aanslaat. Dat moet de
tijd uitwijzen.
Uiteraard hebben we ook gesproken over eventuele prognose of wat ze er van denken. Eerlijkheid en
openheid willen we graag hebben. Elke behandeld arts vertelt dat hij/zij geschrokken is dat de kanker
na deze intensieve behandelingen nu al terug is. Dit is niet goed. Maar het is nu nog niet zichtbaar dat
er meerdere uitzaaiingen zijn. Daarvoor moeten de kankercellen zich nog meer vermenigvuldigen (het
moet gaan over miljoenen bij elkaar genesteld) voor ze zichtbaar zijn op de scans. Als men alles
realistisch bekijkt, dan moeten we er van uitgaan dat er meerdere uitzaaiingen zijn, maar nog niet
zichtbaar. Op vragen over de prognose proberen ze het als volgt uit te leggen. Probeer het te
vergelijken met een voetbalwedstrijd. Wordt je als 80 jarige (is laat in iemands leven) behandeld, dan is
iedereen blij dat er door de behandeling misschien nog wat extra (“blessuretijd”) gespeeld kan worden.
Op 28-jarige leeftijd (Iemands leven is eigenlijk nog maar net begonnen) kun je vergelijken met een
wedstrijd die in de eerste helft wordt afgelast. En nu is de vraag of de wedstrijd hervat kan worden, in
ieder geval, proberen om toch nog zoveel mogelijk minuten te gaan spelen. Kortom: er wordt alles op
alles gezet om er nog een aantal jaren bij te sprokkelen.
Een theoretisch verhaal en veel informatie.
Hoe het in de praktijk bij ons thuis gaat, is elke dag weer anders. Vrijwel elke dag brengen we een
bezoek aan het ziekenhuis, zowel in Drachten als in Leeuwarden. Soms moeilijke gesprekken, soms
onderzoeken. Voor de kinderen is er niet heel erg veel veranderd. Wel zien ze dat Klarine om 4 uur pijn
in de rug krijgt en moeite heeft met rechtop zitten en lopen. Het wordt elke week pijnlijker. Klarine kan
de kinderen gelukkig nog zelf naar school brengen en ophalen. Dat is voor de kinderen heel erg
belangrijk. De avonden brengt ze op de bank door. We maken er ook wel weer gezellige momenten
van, want om de beurt komen de kinderen bij haar liggen. Qua emoties worden we ook steeds heen
en weer geslingerd, maar we merken ook dat we rust krijgen om deze weg te gaan. We kijken echt
naar wat we vandaag hebben en proberen niet te ver naar voren te willen kijken. Al is dat soms best
moeilijk, want de toekomst is zo onzeker.
19 december
Elke dag rijdt Klarine naar het bestralingscentrum in Leeuwarden. Dat is behoorlijk plannen, want de
kinderen moeten naar school of naar de oppas en Johan gaat naar zijn werk. Ook de komende twee
weken, als de kinderen vakantie hebben, moet Klarine naar Leeuwarden. Een strakke planning, maar
we komen er vast wel uit. Vervoer naar Leeuwarden en oppas voor de kinderen is geregeld. De
kerstdagen hebben we samen vrij. Johan hoeft niet te werken en Klarine mag op deze dagen thuis
blijven van het ziekenhuis. Daarvoor in de plaats mag ze de zaterdag heen. Geen probleem, want nu
de behandeling is gestart willen we ons volledig inzetten. Hopelijk zal de bestraling op een gegeven
moment resultaat geven en dan vooral dat de pijn in de ribben afneemt. Maar vooral dat de kanker
geremd mag gaan worden.
De bestraling is intensiever dan vorig jaar. Dit komt omdat het nu in een hogere dosering wordt
gegeven en omdat Klarine al bijna twee jaar in de behandelingen zit. Dat maakt het mentaal ook
anders. De dagelijkse gang naar Leeuwarden is vol te houden, maar zo langzamerhand zijn we het wel
zat om de ziekenhuizen in en uit te lopen. We krijgen het idee dat we er niet meer uit komen en de
wereld in het ziekenhuis is ons erg bekend.
Naast de bestraling is Klarine vorige week begonnen met de nieuwe hormoonkuur. Deze bestaat uit het
dagelijks slikken van medicijnen. Dit zijn andere medicijnen dan ze eerst had. Het is de bedoeling om de
kanker die gevoelig is voor hormonen te remmen. Wat Klarine er nu van merkt is dat de overgang weer
heftiger is. Het is bijvoorbeeld zichtbaar als ze een rood hoofd krijgt van de opvliegers.
Na de bestraling, begin januari, zal er een gesprek met de oncoloog plaats vinden. We hebben te
horen gekregen dat er een besluit is genomen door de verschillende ziekenhuizen, artsen en
proffesoren. Het geeft ons een heel goed gevoel dat er meerdere mensen betrokken zijn bij deze
behandeling. Het overleg tussen artsen en ons is ook geweldig goed. Alle lof aan het ziekenhuis van
Drachten en Leeuwarden! Zoals het nu lijkt zal na de bestralingen een periode van kuren komen. Net
zoals Klarine vorig jaar heeft gehad, de herceptinkuren. Dit om de uitzaaiingen te remmen. We vinden
het uiteraard fijn dat ons deze mogelijkheid gegeven wordt, maar het zal ook het nodige van ons
allebei vragen. Maar we zullen volhouden, we hopen dat we op deze manier nog tijd kunnen rekken.
Dat is ons doel. Vooral als we onze drie kinderen zien, dat geeft ons kracht om door te gaan. Elk jaar,
maand, week, dag, minuut, seconde erbij voor Klarine is meegenomen.
We zijn allebei niet moedeloos, maar het is nu best moeilijk om de behandelingen te ondergaan en
elkaar te steunen in dit proces. Het perspectief is veranderd en de rek raakt er inmiddels wat uit. Ook
krijgen onze kinderen steeds meer in de gaten hoe ernstig de ziekte kanker kan zijn. We proberen ze
daarin te begeleiden waar het kan, maar ook voor hen is dit een pittige periode. Leven met een zieke
moeder is niet gemakkelijk. Klarine probeert zoveel mogelijk de kinderen naar en van school te halen. Er
wordt alles op alles gezet om voor de kinderen er te zijn.
De kerstdagen staan voor de deur. Vaak zijn dit bijzondere dagen. Vorig jaar liep Klarine net weer met
haar korte haren over straat en nu zitten we in de bestralingsperiode. Waar houdt het een keer op? De
momenten waarop we samen zijn proberen we te genieten, al zeggen we soms wel dat de glans er af
en toe vanaf is. Johan vergelijkt het wel eens met het vioolorkest op de Titanic die doorspeelde terwijl
het schip aan het zinken was. Wij concentreren ons ook op “de muziek” de fijne momenten maar
voelen ook de donkere wolken hangen. Het is moeilijk te genieten van bijvoorbeeld sinterklaasfeest en
kerst, want dit zijn dagen die volgend jaar pas weer terug komen, als deze dagen weer komen. Een
kusje van Annelie, stoer praat van Gerben, en een lach van Erik, dat zijn momenten waar we van
kunnen genieten. Want deze momenten komen de volgende dag waarschijnlijk wel weer.
Ongelooflijk bedankt voor de reacties, mailtjes, kaartjes, verrassingen. Dit doet ons erg goed. Er wordt
zelfs na twee jaar met ons meegeleefd. We vinden dit bijzonder. Bedankt!
Via deze weg willen we jullie bijzondere kerstdagen toewensen. Na de kerstdagen hopen we een
nieuwe blog te schrijven.
20 december
Kerk Drachten oost geeft ook kleur aan een gezin!
Vanmiddag om kwart over 3 zijn wij enorm verrast. Er werden twee gigantische dozen bij ons thuis
bezorgd. Hierin zaten voor de kinderen en voor ons veel verrassingen. Van cadeaubonnen, tijdschriften,
dvd’s, boeken tot speelgoed. Te veel om op te noemen. We vielen van de ene verbazing in de andere.
Hartverwarmend en we zijn diep onder de indruk.
Afgelopen jaar zijn we zelf een stichting begonnen die verrassingspakketten weggeeft aan gezinnen
met een ernstig zieke ouder. Nu zijn we door onze eigen gemeenteleden van de kerk verrast met een
giga- verrassingspakket. Nu stonden we zelf aan de andere kant. Wat bijzonder om te zien wat voor
effect dit heeft. De kinderen zijn heerlijk aan het spelen met hun nieuwe speelgoed. Er is weer even een
lach op ons gezicht.
Gerben lag vanavond bij Klarine op de bank en zegt: mooi, hè, mama. Ik ben even heel erg blij!’ Erik is
helemaal dol op zijn bestuurbare raceauto. Annelie loopt trots met haar prinsessenjurk rond. En wij kijken
toe en genieten van de blijde gezichten. Als de kinderen op bed liggen bekijken we de bonnen,
tijdschriften en pakketten. Ongelooflijk, we blijven ons verbazen.
We willen jullie allemaal enorm bedanken voor de vele verrassingen en dit fijne moment. Het is niet
mogelijk om iedereen persoonlijk te bedanken, al zouden we dat graag willen. We waren sprakeloos en
zijn er verlegen van. Dat we dit krijgen van zoveel mensen, dat doet ons heel erg goed en geeft ons
een steun in deze periode.
!!! BEDANKT !!!
Johan en Klarine Sikkema
Gerben
Erik
Annelie
Op de website staan meer foto’s!
30 december
Met de kerstdagen zijn we samen thuis geweest. Op vrijdag en zaterdag reisde Klarine weer af naar
Leeuwarden en was Johan aan het werk. De kinderen zijn deze twee weken vrij en hebben ook een
keer mogen kijken. Dit omdat ze elke ochtend vroegen waarom ze naar de oppas moeten en mama
weggaat. Nu hebben ze er ook een beeld bij. Om een indruk te geven hoe een bestralingsruimte er ziet
hebben we foto’s gemaakt terwijl de kinderen uitleg krijgen. In het RIF hebben ze de kinderen
ongelooflijk fijn betrokken bij het bestralingsproces!
De bestraling is pittiger dan de vorige keer, een jaar geleden. De dosering is maximaal voor de plekken
waar de uitzaaiingen zitten. De uitzaaiing in de 4e rib zit vlakbij het ruggemerg. Daarom is het ook een
lastige plek om te bestralen. Klarine begint de bijwerkingen van de bestralingen te merken. Dat uit zich
in vermoeidheid, pijn in de ribben, moeite met ademhalen en het eten wil moeilijker door de slokdarm.
Het is duidelijk dat de bestraling zijn werk doet. Het valt Klarine tegen en om elke dag de moed te
verzamelen om weer naar Leeuwarden af te reizen. Komende week staat nog in het teken van de
dagelijkse bestraling. Daarna is de bestraling over, maar zal het nog nawerken. De vorige keer dat
Klarine bestraald is, dachten we er goed van af te komen, maar na een week is de hele huid open
gegaan en dit heeft nog een lange tijd geduurd. Dus na deze week denken we dat de bestraling nog
door gaat werken. De pijn zal nog een tijd aanhouden en ook de pijn bij het eten. Half januari hebben
we een afspraak bij de oncoloog staan voor de bespreking over de kuren die ingezet gaan worden de
komende maanden.
Dit is de laatste blog van dit jaar. Het jaar 2013 kunnen we afsluiten. Het jaar 2013 zijn we in het
ziekenhuis begonnen en we zullen het jaar 2013 in het ziekenhuis eindigen. Wie had dat gedacht? We
hadden zo gehoopt dat we het jaar 2014 anders konden beginnen. Maar het blijven onzekere tijden en
we weten ook niet hoe en of we het jaar 2014 samen kunnen eindigen. We kunnen het jaar 2014 nog
moeilijk overzien en weten niet wat ons te wachten staat. Voor het komende jaar willen we elk moment
wat we samen hebben intens beleven. Door alles wat we meemaken beleven we alles heel intens en
bewust. We zijn erg dankbaar voor de dingen die we samen mogen beleven, al gaat het gepaard met
een lach en een traan. We proberen te genieten op momenten dat het ons lukt en vaak zit dat in de
kleine dingen. We kijken wat we nu hebben en dat wensen we een ieder toe. Kijk om je heen wat je
WEL hebt!
Als terugkijken heimwee geeft
en vooruit kijken je bang maakt
kijk dan nu naast je en om je heen.