Nr. 43, december 2014 - Intact Herstel en Zelfhulp

Terugblik
Bijna weer een jaar voorbij, de tijd vliegt door de dagen heen. Het voelt ook zo als je ouder wordt.
Waar blijven de dagen, waar blijft de tijd? Je staat op en voor je het weet lig je weer in je bed.
Mijn radio staat op 192, een zender van Veronica met allemaal nummers van de jaren 60 tot de jaren
90. Ik kan bij deze muziek helemaal wegdromen. Het moment dat het schip van radiozender Veronica
aan de kust lag van Scheveningen, omdat het toen moest stoppen. Vreselijk. Ik stond daar, hand in
hand met mijn vader, te huilen. De bekende, alledaagse stemmen gingen weg, mijn eigen Top Pop
Top 40, waar ik ook op geabonneerd was, kreeg ik niet meer door de brievenbus. Rob Out, Tineke de
Nooy, Chiel Montagne, e.v.a., stonden bij ons om de laatste eer te bewijzen aan het prachtige geluid
van die zender. Dat was toen voor mij al een hele traumatische ervaring, een vreselijk gemis.
Tegenwoordig is deze zender te beluisteren en te zien op TV en zo kan ik toch een beetje die
prachtige muziek van toen in ere houden, door dagelijks de tv aan te zetten op die bewuste zender,
die in mijn verleden een grote rol heeft gespeeld. Muziek is een van mijn, zoals ik het noem,
‘uitlaatkleppen’. Of het nu een muziekprogramma van nu is of een programma van toen, ik voel
meestal wel een bepaalde emotie erbij, zowel vrolijk als minder vrolijk.
Hetzelfde heb ik ook met foto’s. Ik kreeg van de week oude babyfoto’s van mijn oudste zoon van mijn
toenmalige schoonzus, waar ik via facebook nog contact mee heb. Ik had totaal geen foto’s van hem
van vroeger. Doordat ik veel in opvangtehuizen voor moeder en kind heb gezeten, heb ik veel achter
moeten laten. Geen geboortekaartjes, helemaal niets. Ik was zo blij met die oude babyfoto’s, dat de
tranen over mijn wangen stroomden. Helemaal geweldig!
Wat gaat de tijd toch snel. Inmiddels is mijn oudste zoon al weer 33 jaar, maar hij blijft te allen tijde
mijn kleine oogappel van meer dan twee meter lang. Zelfs de tijd van mijn abstinentie, het niet meer in
gebruik zijn van en heel soms het nu inmiddels verdraagbare gemis, met deze aankomende dagen.
Inmiddels is dat ook alweer drie en een half jaar geleden en ik heb geen seconde spijt van de toen
genomen beslissing, omdat het toen levensbedreigend was. Als ik terugblik in mijn verleden en kijk
waar ik nu sta, ben ik reuzetrots op mezelf en mijn kinderen.
Zoveel nare ervaringen overwonnen en nu kan ik er voor andere mensen, lotgenoten, zijn. Soms voel
ik me ook net de kerstvrouw, die nu mag genieten van zowel een prachtige opleiding via Tactus, als
van mijn jongste zoon, die super zijn best doet om abstinent te blijven en nu met rijlessen bezig is. De
tweelingkleinkinderen, die hun best doen in de eerste klas van de basisschool, al met al het is
bijzonder. Zo kan ik nog heel veel gebeurtenissen opnoemen, waar ik meestal rond de jaarwisseling
bij stil sta. Zoals het overlijden van mijn moeder, inmiddels ook alweer vier jaar geleden. Ik laat mijn
gedachten en gevoel daarbij de vrije loop.
Misschien zijn deze gedachten en gevoelens wel herkenbaar voor mensen en vooral als je wat ouder
wordt. Ik zeg daarbij steeds tegen mezelf: ‘Meid, je bent aan een nieuw leven begonnen. Geniet van
alles wat je Nu kan en Nu hebt en van een goede gezondheid, dat is het allerbelangrijkste’.
Je hoeft je keuzes of beslissingen niet aan iemand uit te leggen.
Het is jouw leven, zijn jouw keuzes
en van niemand anders.
Een fijne week.
Groetjes, Marian