Dodecafonische muziek

Dodecafonische muziek
Dodecafonische muziek is een soort 2e naam voor twaalftonen muziek. Op internet
heb ik nog meerdere namen voorbij zien komen, zoals: twaalftoonsmuziek en
twaalftoonsysteem. Maar dit komt allemaal op hetzelfde neer, waarbij de twaalf tonen
tocht het meest naar voren komen. Deze muziek is atonale muziek (atonale muziek=
muziek waarbij geen grondtoon aanwezig is. De musici hebben dus geen houvast
aan iets waardoor deze muziek vaak niet lekker in het gehoor klinkt. Ofwel als
bevreemdend wordt ervaren. Wat Dodecafonische muziek inhoudt is dat het een
compositietechniek is waarbij de gene die het muziekstuk schrijft de tonen c, cis, d,
dis, e, f, fis, g, gis, a, ais, b in een willekeurige volgorde achter elkaar zet. De
bedoeling hiervan is dat alle 12 tonen even belangrijk zijn en er geen een uit mag
springen. De componist maakt eerst een reeks als basis. Hier gaat hij dan mee
variëren. De componist kan er voor kiezen om de ene toon langer te laten klinken,
korter, hoger of lager. Doordat de tonen zo willekeurig worden neergezet is de
muziek erg onvoorspelbaar. Daardoor dus het atonale effect dat met deze muziek
gecreëerd kan worden. De allerbekendste componist die van Dodecafonische muziek
gebruik maakte was Arnold Schönberg. Maar er zijn ook anderen die bekend staan
om deze manier van het componeren. Namelijk: Alban Berg, Anton Webern, Ernst
Krenek, Henze en Liebermann. Op internet heb ik ook gelezen dat de componist
behalve de grondvorm ook gebruik kan maken van de zogeheten: “kreeftgang”, de
“omkering van de kreeftgang” en de “spiegeling”