Hei Ronald, Het is niet gemakkelijk beste vriend, al waren wij de

Hei Ronald,
Het is niet gemakkelijk beste vriend, al waren wij de laatste tijd niet zo intens, om hier op
deze plek afscheid te moeten nemen. Geboren als buren, jij in de Slotstraat en ik in de
Groenstraat, op amper 50 meter van elkaar verwijdert en vooral in een proletarisch nest. Jij
ging werken bij de stad, op de dienst bevolking, ik gedreven door anarchistische idealen
eerst in een fabriek “de Friac”, eigendom van de familie De Smaele de toenmalige
geldschieters van de rechts conservatieve gazet De Standaard gelegen in onze achtertuin, tot
ik 6 maanden later werd opgeroepen voor mijn legerdienst. Jij ging al zeer vlug van
plaatselijk correspondent van De Vooruit, de gazet van mijn ouders, naar de redactie in
Gent.
Vele jaren opeenvolgend hadden wij onze wekelijkse afspraak in café Play Boy, afhankelijk
van u al dan niet avondwerk op de redactie. Wij stopten geld in de jukebox van de rock and
rol met Led Zeppelin en Deep Purple. Wij hebben daar vele plannen gesmeed Ronald. Je
interviewde mij als voorzitter van de Jongsocialisten in jouw Tientime de dinsdagse pagina in
De Vooruit. Mijn gezegde en jouw verslag vielen niet in de smaak van de partijbonzen in
Aalst. Ik werd op het matje geroepen, jij kreeg het te verduren. Het ligt nog thuis in mijn lade
ter bewaring voor het nageslacht. Het karakteriseerde je dat je nooit hebt toegegeven aan
van hoger hand opgelegde instructies. Je wou een zekere vrijheid, en zeker als je rookte bij
de whisky. Nadien haalde ons nest, de Play Boy, de voorpagina van De Morgen toen de vloer
van het café op een carnavalsnacht in de kelder van het pand was gestort. Wij hadden
natuurlijk de primeur want wij waren juist als laatste de deur uit.
Toen je mij en Marie-Hélène die zaterdagmiddag op de Aelbrechtlaan tegemoet stapte met
de blijde boodschap dat je ging trouwen met Annik heb ik er uren, ja dagen, ja weken over
gesproken thuis. Ik zal het nooit vergeten. Ik had uit onze vele gesprekken niet kunnen
opmaken dat je zou gaan trouwen met Annik die ik kende van bij de Jongsocialisten in Gent.
De naam van uw lief was voor mij althans een goed bewaard geheim.
Nadat u met Annik was getrouwd verlegden wij onze wekelijkse afspraken naar het
Volkshuis op de Houtmarkt. Elke zondag om 11 uur en nadien op zaterdagnamiddag gingen
wij vieren daar aperitieven. Het waren telkens babbels van lange duur over de politiek, de
partij en de overstap van De Vooruit naar De Morgen met een kritische toets die u daar
steevast aan toevoegde. Ik had het soms wat moeilijk met je kritische alertheid over de partij
waarvan wij allemaal lid waren, maar anderzijds respecteerde ik u omdat ik wist dat je
uitkwam voor je mening. Een ideaal dat helaas in de praktijk met de jaren is verwelkt en
waar jij niet kon mee leven. Tijden veranderen zei ik, maar jij Ronald bleef onverzettelijk bij
je beginselverklaring.
Maar toen sprak je ook al vaak over je gedichten en de drang om ze te publiceren. Je pende
ze neer op bierviltjes tijdens Jazz Bilzen, in het boekendorp Redu, tijdens je jaarlijks verlof in
de Ardennen, en in de volkscafés van Gent, Aalst en Brussel. Maar toen je de computer had
ontdekt stuurde je ze ook rond. Ik heb op mijn pc nog een kaft met je gedichten. Ze zijn er
opgeslagen voor de eeuwigheid. Eenmaal hebben wij getracht ze te publiceren bij een
uitgever in Antwerpen maar het is ons om velerlei redenen niet gelukt Ronald, maar
misschien kunnen ze nog postuum door je vrienden van toen en nu worden uigegeven.
Wat weinigen in Aalst weten is dat je vele jaren lid was van de partij in Gent. Het is pas
tijdens een van onze Volkshuis gesprekken dat ik jullie kon overhalen om in Aalst lid te
worden. Toen u een aantal jaren geleden uw intrede deed in het partijbestuur van Aalst
Centrum viel ik bijna van mijn stoel. Dit had ik niet verwacht, Ronald die zich inburgerde in
de structuren van de partij! Ik wist dat je je bek niet zou houden en dat het moeilijk zou
liggen. Zoals altijd met een kritische en oprechte geest tegenover een groepje partijlieden
die niet altijd opgezet waren met je opinie. Maar u moet het u niet beklagen Ronald, want je
heb sommigen daar nog meer dan een keer met de voeten op de grond gezet. Maar uw
aanwezigheid in het partijbestuur werd gefnuikt toen het verboden werd te roken in de
lokalen van het Volkshuis. Soms probeerde je nog stiekem onder de tafel te roken, maar ja
dat kon niet blijven duren.
Na je noodlottige val en operatie reed ik meermaals achter die verdomde chocolademelk
waarvan je zei dat je ze vanaf dan eeuwig zou drinken. Maar dat lukte je niet en ik begrijp
dat …en ik geloof ook niet dat je leven daardoor is ingestort. Straks leggen we een nieuwe
plaat op met muziek uit je ‘hard rock’ collectie die je van Annik erfde, en gaan onze
gedachten, met tussen onze vingers een sigaret, een pint, een whisky en de ‘rock and rol’,
naar het beste van wat je ons te bieden had.
Tot later kameraad