Gemeente van Christus

Gemeente van Christus,
Lieve mensen,
Elk groot feest duurt volgens joodse traditie acht dagen lang.
Ook het feest van Pasen.
Vandaag ís het de achtste dag.
Beloken Pasen.
Loken is een oud – hollands woord.
‘Sluiten’ betekent het.
Pasen wordt afgesloten.
Blijkbaar kan dat níet zonder het verhaal van Thomas.
En dát is véél – zeggend.
Thomas was degene die afwezig was toen Jezus op de avond van de eerste paasdag aan de
leerlingen verscheen.
Echt Thomas … wij hebben hem gezien … : ja ja … en dat moet ik geloven?
Niemand zegt waarom Thomas er niet was.
Was het toeval?
De anderen waren wél bij elkaar ...
Of staat Thomas voor ons allemaal, voor ons die er geen van allen bij waren,
wij die het van horen zeggen moeten hebben … net als hij.
Met andere woorden: Thomas … dat ben ik … ú bent het ook …
Zijn naam is aramees: ‘Toma’
In het grieks wordt hij Didymus genoemd.
Vermoedelijk was zijn echte naam … Judas …
Over welke Judas spreken we?
Over Judas Thomas, Judas Didymus.
Het was zijn bijnaam.
‘Tweeling’ betekent het.
Misschien is dat omdat hij er één van een tweeling is, maar erg voor de hand ligt dat niet.
Die bijnaam heeft hij te danken aan zijn karakter: altijd zit hij te aarzelen, steeds is hij in
dubio.
Thomas … de eeuwige twijfelaar.
Tweelingschap … dat was zijn wezen.
Ik vind dat mooi.
Eerlijk.
Tweeling zijn wij – in ons ééntje – lijkt Johannes te zeggen.
En zo is het toch ook?
Vol geloof … overtuigd … maar soms zijn er ook momenten dat we het helemaal niet zien –
de Heer niet zien, niets ervaren – en wanhopig ons afvragen wat we eigenlijk nog geloven.
Want schuilt er licht in jouw duisternis?
Is er leven in de dood van vandaag?
Door het verhaal rond Thomas ben ik altijd wat opgelucht.
Blijkbaar mag er ruimte voor die twijfel zijn.
Het is niet erg: sterker nog: die twijfel is menselijk en herkenbaar.
Wat is Thomas eigenlijk een onrecht aangedaan in de loop van de geschiedenis.
Ongelovige Thomas, werd gezegd …… en nóg.
Hem werd de kwalificatie gegeven ongelovig te zijn … hij schoot tekort.
Maar wás hij óngelovig?
…
En wij?
…
De dag van de opstanding verscheen Jezus – in de avond – aan de leerlingen.
De deuren waren dicht …
Wonderlijk.
De deuren van hun bestaan hadden zij afgesloten, op slot gedaan.
Ze hadden zich in zichzelf opgesloten, bang voor de Joden die zij verantwoordelijk hielden
voor Jezus’ dood.
Maar waren zij zelf onschuldig, gingen zij helemaal vrijuit?
Misschien was hun angst vermengd met boosheid, schaamte over eigen ontrouw …
Ik denk dat Johannes bedoelt te zeggen dat zij in deze emotie zaten opgesloten.
En dát wilde Jezus doorbreken …
Dáár staat Hij als verrezen Heer: voor Hem zijn er geen gesloten deuren meer.
Niets kan Hem scheiden van degenen die Hem lief zijn.
Midden in verwarring, in schaamte en schuld zegt Hij vrede aan … tot 3x toe
Ik vind het ontroerend mooi.
Die drie keer doen mij denken aan de tijd tussen dood en verrijzenis …
Er is een onvrede van God uit om in lijden te berusten, om dood te aanvaarden …
Nieuwe vrede daagt … kom uit, o mens, en word bevrijd tot volheid van leven!
Treed voor het voetlicht van God … deuren open naar een nieuw bestaan, een nieuwe
werkelijkheid.
Zo geloof ik zelf dat is bedoeld.
Heb vrede.
Het klinkt als een refrein door het evangelie heen …
Heb vrede …. : leef niet vol angst en zelfverwijt achter gesloten deuren, sluit je niet op.
Voel je een tekort, voel je schuld omdat jij de band met mij verbroken hebt?
Het is goed … heb vrede.
Hij wenst het hen die hem op weg naar Golgotha in de steek lieten.
Die Hem verloochenden.
Vrede voor wie zich in schuld, schaamte en verdriet hebben opgesloten.
Hier ben ik … midden onder u … laat je verzoenen en vergeven.
Op dat moment blaast Jezus over hen, schenkt hen de heilige Geest en zendt hen uit.
In het hebreeuws liggen de woorden seliach (vergeven) en sjaliach (zenden) dicht bij elkaar:
Eenmaal vergeving ontvangen, word je door God onmiddellijk uitgezonden …
tot vrede, verzoening en vergeving.
Zeg elkaar de vrede aan …
Maar dat blijkt ons niet altijd mee te vallen.
In Beesd soms niet, daarbuiten niet …
De ander vergeven, tot elkaar komen blijkt wel eens moeilijk.
Geestkracht is de basis van gemeenteleven … nieuw begin …
elkaar niet vastpinnen op wat verkeerd was, maar binnenbrengen in de ruimte van God.
Sluit je niet op in je eenmanstent, achter eigen deur … maar laat God binnen …
Vrede wens ik u …
Van God uit is er leven dat onverwoestbaar is, goedheid die door dood niet stukgemaakt kan
worden, vrede die niet ongedaan kan worden …
Hoewel je soms eraan zou twijfelen …
Als Thomas …
Hij was er niet toen Jezus verscheen en om dan zomaar te geloven … wat je eerst niet meer voor
mogelijk hield ….
Eerst maar eens zien.
Want … mensen wórdt pijn gedaan … willens en wetens beschadigen we elkaar … bewogenheid en
barmhartigheid hebben ogenschijnlijk niet altijd het laatste woord … eerder is er soms
verwijdering dan toenadering, … een scherp woord eerder dan een zacht gebaar, oordeel …
sneller dan barmhartigheid …
Eerst zien, dan geloven … want lijkt vergeving soms niet mijlenver verwijderd … niet altijd
spreken we bevrijdende woorden … mild en warm.
Christus wordt soms dagelijks gekruisigd.
En dán begrijp ik Thomas wel … ik herken me zelfs ook wel in hem, ik mag hem wel.
Hij houdt ons scherp.
Vrede?
Vandaag is het Beloken Pasen … het paasfeest wordt afgesloten.
Geloven, zegt Johannes, is ‘zien met het hart’.
Maar zover zijn we lang niet altijd …
Zoveel lijden is er … in ons leven, om ons heen, zoveel pijn … zoveel wrok ook …
Dan kan het wel Pasen zijn geweest … maar even zo vaak blijven we steken in Goede Vrijdag.
En voor al die mensen die dat ervaren springt Thomas in de bres …
Thomas Didymus …
Tweeling …
Tweeling zijn wij … in ons eentje …
En dat is goed: er mag / er moet zelfs ruimte voor vragen zijn … bij alles wat gebeurt en bij alles
wat we elkaar aandoen.
Duw die vragen niet weg … kijk naar jezelf, om je heen …
Niet alles is te rijmen met de liefde van God … in onszelf niet, in de naaste niet …
Thomas legt de vinger letterlijk en figuurlijk op de zere plekken … op de wonden van Christus …
het lijden van de wereld / het lijden in de wereld / het lijden dat wij God aandoen …
Nooit mogen wij daaromheen …
Ook Thomas was een leerling van Jezus … misschien wel degene met het meeste inzicht.
Degene die ons ervan bewust maakte dat Goede vrijdag en Pasen niet los verkrijgbaar zijn.
Wij zullen én moeten kritisch zijn.
In Christus gaan lijden, dood en opstanding samen … steeds weer …
Thomas zijn wij … allemaal.
Didymus ..,
Tweeling …
Twee stemmen spreken in ons binnenste: geloof en moed, wil tot opstaan … en soms onvermogen,
onmacht, falen, ongeloof om alle pijn in ons bestaan … pijn ons aangedaan, pijn die wij anderen
doen …
Laten wij zien met de ogen van ons hart.
Laten wij omzien in bewogenheid.
NIET verdeeld in onszelf … maar één van ziel, één in warmte, één in liefde.
D’t getuigt van Jezus, de opgestane Heer.
Zó komt Hij ons tegemoet.
Zó laat Hij zich vinden … in u en in mij.
Vrede wens ik u.
De vrede van Christus.
Amen.