Interview Fabrizio Poggi (Sam Van Hulsel)

De Italiaan Fabrizio Poggi werkte samen met de allergrootste rootsmuzikanten ter wereld
waaronder The Blind Boys of Alabama, Charlie Musselwhite, Guy Davis, The Original Blues Brothers
Band en Robert Plant. Maar ook met zijn eigen muziek oogst hij succes. Op 15 april passeert deze
adept van de bluesmuziek in de Werft. Hij zal zich die avond laten omringen door enkele Belgische
topmusici. Momenteel toert hij door de Verenigde Staten, maar toch vond de sympathieke
mondharmonicaspeler even de tijd om onze vragen te beantwoorden.
Waarom kiest een jonge gast uit het noorden van Italië ervoor om zich te verdiepen in de blues?
Om mijn goede vriend en legendarisch harmonicaspeler Charlie Musselwhite aan te halen: muziek in
het algemeen kreeg me in haar greep op jonge leeftijd. Terwijl andere kinderen in hun vrije tijd
voetbalden of wielrenner speelden, bleef ik binnen om hele dagen platen van alle muziekgenres te
beluisteren. Mijn favoriete stukken speelgoed waren een drum, een speelgoedpiano en natuurlijk
een ontstemde mondharmonica. Voor mij zijn de blues een wonder dat zoveel kracht en wijsheid in
zich heeft dat het ieder hart over de ganse wereld raakt. Het maakt niet uit waar je geboren bent of
welke taal je spreekt of wat je huidskleur is. Blues, spirituals en muziek in het algemeen zijn
fantastische geschenken om de ziel van mensen te helen, vaak gebracht door geweldige onbekende
artiesten.
Jij speelde samen met een hele resem beroemde muzikanten, onder wie Garth Hudson (THE BAND
and Bob Dylan), The Blind Boys of Alabama, Charlie Musselwhite, Guy Davis, The Original Blues
Brothers Band, Rob Paparozzi (Blood, Sweat & Tears), Augie Meyers (Tom Waits, Bob Dylan),
Mickey Raphael (Willie Nelson), Bob Margolin (Muddy Waters Band), Robert Plant (Led Zeppelin),
.... Hoe was het om met zulke namen samen te werken?
De lijst van artiesten waarmee ik het genoegen had om op het podium te staan of om op te nemen is
erg lang. Ze waren en zijn mijn jeugdidolen. Toen ik 16 was en in mijn kamertje in een klein dorpje in
Noord-Italië luisterde naar hun platen, kon ik me niet inbeelden dat ik op een dag met hen zou
samen spelen. Er zijn niet genoeg woorden om deze ontroerende momenten te beschrijven. Ik krijg
nog steeds kippenvel als ik erover praat. Het was geweldig! Grote artiesten en schitterende mensen!
Om met hen op te nemen en te spelen was een droom die waarheid werd.
De gelegenheid krijgen om te zingen met de legendarische Blind Boys of Alabama is één van de
grootste muzikale privilegies uit mijn leven. Iedere keer als ik luister naar de opnames die ik met hen
maakte, maakt een soort van ongeloof zich meester van mij als ik mezelf samen met hen hoor
zingen.
En wat kan ik vertellen over mijn grote held Charlie Musselwhite? Hij is eveneens een levende
legende. Zij zitten voor altijd in mijn hart en zo ben ik nooit alleen. Iedere keer als Jimmy Carter, de
senior van de Blind Boys, Guy Davis of Eric Bibb me aanspreken met ‘brother’, ben ik tot tranen toe
geroerd.
Wat vormt het hoogtepunt in je rijkgevulde carrière tot op heden?
Één van de meest memorabele momenten in de muziek beleefde ik tijdens één van mijn tours langs
de ‘juke joints’1 in Mississippi. Op een namiddag trad ik op in Greenville, Mississippi. Het optreden
vond plaats op een pleintje en er waren mensen van alle leeftijden. Van jonge kinderen tot bejaarde
1
Een juke joint, ook wel barrelhouse genoemd, was een informele gelegenheid, waar de drank rechtstreeks
vanuit barrels (vaten) in de glazen werd getapt. Deze tenten waren vooral in de periode eind 19e eeuw, begin
20e eeuw drukbezochte vermaakscentra. Oorspronkelijk waren de juke joints vooral opgezet door AfroAmerikanen in het zuidoosten van de Verenigde Staten, omdat hun door de Jim Crow-wetten de toegang tot de
meeste blanke gelegenheden ontzegd was. De juke joints zijn een populair begrip in de blues en in de
boogiewoogie.
mannen en vrouwen. Iedereen was zwart, behalve mijn vrouw Angelina, mijn gitarist en ikzelf. Ik was
een beetje zenuwachtig, maar alles verliep naar wens. Na de eerste set kwam er een oude vrouw
naar het podium (ze was rond de tachtig jaar oud – de leeftijd van mijn moeder). Ze nam me
voorzichtig bij de arm en kneep er zachtjes in terwijl ze me toefluisterde: “Hey man, you touched my
heart”. Dat was één van de mooiste momenten uit mijn hele leven. Die vrouw wist waarschijnlijk niet
dat ik uit een ander land kwam omdat ze nooit haar kleine dorpje had verlaten. Ze had haar hele
leven geluisterd naar bluesmuziek. Die vrouw deed me huilen. Ik was verrast en sprakeloos. Op de
terugweg naar het motel werd ik me bewust van het gewicht van haar woorden: als er een
‘Universiteit van de Blues’ zou bestaan, dan had die lieve oude vrouw me die namiddag een graad
verleend. Ze zal het nooit weten, maar die dag had ze mij het recht gegeven om de blues te spelen.
Tijdens de Belgische tournee doe je beroep op enkele topmuzikanten van eigen bodem. Geert
Hellings (Stanton, Belcanto…) speelt gitaar; Nicolas Rombouts (Dez Mona, Stanton…) neemt de bas
voor zijn rekening; hammond, percussie en accordeon worden verzorgd door Antoon Offeciers
(Mira, Sukilove…) en Katleen Scheir (The Golden Glows, Matt Watts…) tenslotte doet de backing
vocals en percussie. Hoe selecteerde je de muzikanten voor je Belgische tour?
Ik koos ze simpelweg omdat ze stuk voor stuk geweldige en bezielde muzikanten zijn. Ik houd van
hun benadering van muziek. Ik kijk er echt naar uit. Jullie zullen er ook weg van zijn, dat garandeer ik.
Wat kunnen de fans verwachten van de show in Geel?
Enkele jaren geleden maakte ik een song nadat ik de volgende woorden zag geschreven op de muur
van een oude platenzaak in Mississippi: “If you don’t like the blues you have a hole in your soul”. Dat
is waarschijnlijk het motto waar ik al mijn hele leven naar op zoek was. En het is waar. Deze muziek
streeft naar vrede en rechtvaardigheid… Iedere keer… Overal… In Geel zullen we allen samen zijn. Als
één ziel. “With no holes in our souls.” In de blues is er geen onderscheid tussen het podium en het
publiek. We zijn allen één en verbonden door de muziek. Alsof we samen ergens op een veranda
zitten in Mississippi.
Daar kijken we naar uit. Tot in de Werft!