Hallo beste Rino redactie

Hallo beste Rinoredactie
Naar aanleiding van de oriënteringswedstrijd van vandaag (red: 22 november 2011) voor de
Rino Bokaal heb ik uit eerbied voor deze sport, die ik helaas ook dit jaar zelf pas ontdekt heb,
het volgende op papier gezet.
Door de matige opkomst voor de wedstrijd van 22 nov wil ik deze prachtige sport middels
deze brief graag de aandacht geven die deze verdient .
Ook vandaag heb ik bij enkele nieuwelingen ondervonden dat er na een eerste kennismaking
gemeende interesse is om meer met deze sport te gaan doen. Zelf ben ik inmiddels lid van de
KOVZ geworden en hoop deze mooie sport met alle ups en downs die er bij horen tot in de
lengte der dagen te kunnen blijven doen.
Afijn,
Het omslagpunt.
Graag zou ik jullie in de wereld van de oriënteringssport even mee willen nemen naar een
moment waar alle oriënteerders wel eens mee te maken gehad hebben en wat mogelijk bij
veel beginners die pas sinds kort met deze sport bezig zijn, mogelijk nog vers in het geheugen
staat. Ik doel hiermee op het punt dat je aan jezelf toe moet geven dat je tijdens de wedstrijd
weer eens een fatale fout gemaakt hebt .
Je kent het wel: voornemens om een goede wedstrijd te lopen ga je met de beste intenties van
start, en warempel het snel vinden van de eerste posten geeft aan dat het lekker gaat, je hoort
het jezelf bijna zeggen, het kopje er bij houden vriend!
En dit is niet voor niets want wat moet je tijdens de wedstrijd op veel dingen letten: schiet de
juiste richting, neem de juiste beslissing, let op waar je loopt, ontwijk mogelijke hindernissen
op de route, ga niet op je gezicht (wat onvermijdelijk toch weer gebeurt), verdeel je krachten,
houd de hele prul droog en leesbaar,verlies je kompas en je emit niet (chip voor registratie van
de gevonden posten), en ga zo maar door.
En dan ineens, terwijl je voor je gevoel enkele secondes geleden nog dacht hij gaat lekker, als
een donderslag bij heldere hemel, binnen een fractie van een seconde wordt er door je interne
persoonlijk processor doorgegeven ‘sukkel je bent de draad weer eens kwijt’. Alsof je na een
lange nacht doorhalen in het uitgaansleven in een klap nuchter wordt.
Je hoopt nog uit een nachtmerrie te ontwaken terwijl je met tegenzin aan jezelf toe moet
geven dat hij in werkelijkheid net begonnen is. Je staat nu stil en terwijl de damp uit je kleren
begint op te stijgen, bestudeer je de kaart in de hoop snel een aanknopingspunt te vinden.
Daar draait je interne processor weer: welke fout heb ik gemaakt, waar kwam ik vandaan,
mijn god waar moest ik naar toe en in Gods naam hoe ben ik hier verzeild geraakt? Sterker
nog, gepaard met de nodige lading, shit ik zal toch niet de kaart afgelopen zijn? Je hoort het
jezelf weer zeggen rustig vriendje, het is duidelijk je zit weer eens in de nesten en ergernis
moet plaats maken voor rust en controle waaruit dan hopelijk een juiste oplossing voor je
probleem naar voren komt.
Je laatste redding is de keuze om terug te keren naar je vorige post, in de hoop die nog te
vinden of om onderweg nog iets herkenbaars tegen te komen en terwijl je hartritme weer
begint op te lopen besluipt je de gedachte dat de fysieke race nu heeft plaats gemaakt voor het
mentale knokken tegen jezelf .
Daar was het dan weer, het omslagpunt, je houdt jezelf de mentale spiegel voor waarin je de
nodige donkere wolken en bliksemschichten voorbij ziet komen, met de woorden er overheen
en weer door probeer je opnieuw een positief vervolg aan het avontuur op je oriënteringskaart
te geven.
Je snelle tijd heb je zojuist van de harde schijf gedrukt .
Een andere wedstrijd dient zich aan, het is de innerlijke wedstrijd met je zelf, verpakt in een
fysieke wedstrijd van de oriënteringsport. Je bent jezelf nu op het mentale vlak aan het
ontdekken en je krijgt een eerlijk beeld van wie je werkelijk bent. Terwijl het gevecht met
jezelf zijn vervolg neemt, moet je er toch niet aan denken dat straks alleen de overvolle
prullenbakken bij de finish het enige bewijs nog zijn dat hier ooit een oriënteringswedstrijd
heeft plaats gevonden.
Maar dan, ook voor jou de finish, gevoelsmatig lijk je door de poort van Eden te lopen
eindelijk komt er ook voor jou een einde aan de ontdekkingsreis in jezelf, met de kaart en met
de na de finish gekregen uitdraai herleef je de wedstrijd opnieuw, daar staat het zwart op wit,
OK (= alle posten gevonden) en terwijl je spieren naar nieuwe brandstof schreeuwen valt hij
bij je binnen, veel deelnemers waren sneller maar ook jij bent een winnaar.
Pas op deze sport heeft een verslavende werking!
Groet ........................................... Hans