Allochteun

Allochteun
Ik ben Teun en op dierendag kreeg ik van mijn vrouwtje een vette
promotie. Vanaf die dag heb ik òòk een echte leren band, en de mijne is
mooier. Het leer komt van een paardenconcours en er zit een koperen
plaatje aan met mijn naam erop. Ik maak naam en hoor er hier helemaal
bij, sterker nog: ik ben favoriet! Ik moest wel even wachten op mijn
bandje, het moest nog gemaakt worden en twee andere mensen wilden
het vervolgens ook hebben. Mijn bandje ja, het ging niet om de kwaliteit
van het leer, maar om mijn ingeblikte naam.
De prijs verdubbelde per opbod en de onderlinge hilariteit werd steeds
groter.
Foto 2019 Een beetje band is aan mij besteed.
Nou ben ik van origine een blije gup, maar wel uiterst serieus als het om
mijn status gaat. Grieks geboren en Nederlands getogen, is soms
verwarrend. Niet in de laatste plaats voor mensen. Ze drukken zich wat
vreemd uit, en zo heel regelmatig zeggen ze tegen mij: “zo zo schriele
panharing!” Nou, wat is er Hollandser? Zo zal ik ook wel blijven heten
denk ik, want ik blijf eten en ze weten niet waar ik het laat.
Heb ik me toch flink aangepast, zou ik zo zeggen, na mijn Griekse
tragedie (Zie juffert nr. 11 en 16).
Foto 0861 Een schriele panharing
En ja, de lengte van de namen ‘allochteun en schriele panharing’ past bij
mijn lange voorkomen. En nee, het overgewicht uit het Westerse, trekt
me niet. Hier hebben ze andere hondjes voor, twee mini koetjes. Je
moet toch bij je roots blijven, niet? Heel gewillig laat ik hen meestal het
vuile werk opknappen. Foto 5959 Mijn kornuiten.
De foxen rauzen dan met de neus dicht aan de grond onder de
braamstruiken door, en stoppen hun giechel overal in. Ze riskeren hier
een geweldige badbeurt mee. Ik niet, ik wacht geduldig op het pad tot
er iets uit komt rennen. Tja, onderscheid moet er wezen hè? Ik kan nou
eenmaal hard rennen en ben een stuk verstandiger. Je hebt nou
eenmaal raspaarden en werkpaarden.
Foto 7085
Mijn overgrootouders komen hoogstwaarschijnlijk uit de voormalige
Sovjet-Unie. Hier wordt nooit naar gevraagd, alleen naar waar ìk zelf
vandaan kom. Ligt aan m’n pigment, hè? Zwart is allesbepalend anders,
bij mensen. Ik heb er wel eens aan zitten denken om van zwart mijn
politieke identiteit te maken. Dan hoef ik nooit meer in bad, en vang
meer waardering voor de behartiging van jachtbelangen.
Foto 2655 Een nachtmerrie, doe mij maar gewoon de zon.
Maar het blijft complex, ‘Russische wippits’ hebben waarschijnlijk meer
wit dan ik en dan nog associëren zij ze hier met illegale stropers.
Zo wordt mijn imago onterecht en ongewild toegeschreven aan mijn
uiterlijk. Een ingevulde etnische identiteit heet dat. Heeft een dominante
cultuur kennelijk nodig om de eigen status overeind te houden. Niks
alleen etniciteit. Da’s voor autochtonen. Men komt uit Friesland of uit
Uden en voorouderlijke Hugenoten & co doen ook wel eens iets
belangwekkends op de achtergrond.
Foto 2263: En ik ben Mediterraans en MOET mee zwemmen hier. Bah.
Nee, ik pak het slimmer aan. Aan minderheden zelf wordt minder
gevraagd en van alles toebedeeld, ook onder de noemer positieve
discriminatie. Ik ben er een groot voorstandster van geworden.
Meer eten, meer kansen op een echt bed boven, meer kroeltjes, kortom
meer echte aandacht voor mij. ’t Zal me een worst wezen wat andere
honden daardoor menen tekort te komen. Hier ben ik gewoon heel
autonoom in. Misschien ook wel alleen, maar allez, excuus-Truzen
bestaan er genoeg in deze samenleving, dus ik sluit me graag bij hen
aan. Foto 7747 Teun als excuustruus,
Mijn aanpak is de volgende. Op het moment dat je promotie in twijfel
getrokken wordt: aanpakken die hap. Zo had Maartje, de oudste minikoe
hier in huis, vijf pupkes geworpen en die moesten allemaal naar elders
verkassen. Das stap één. Je voelt je begrepen in prioriteiten, want ik
scheet in mijn broek van dat grut. Komen er verschillende mensen op
bezoek, en de schare wordt kleiner. Tot er een mijnheer arriveerde, met
een Oekraïense dame aan zijn zijde. Hij wilde zijn pas gesloten huwelijk
bezegelen met een pup voor zijn eenzame huisvrouw.
Peuters.jpg Iet wiet waait weg: ik Teun heb toch een voorsprong!
Kijk, dat laat ik niet over mijn kant gaan, ik sprong onmiddellijk bij
mijnheer op schoot. Terwijl zijn mevrouw de puppels bestudeerde. Valt
de man opeens helemaal stil en vraagt of ‘de’ kleintjes al zindelijk zijn en
haren verliezen. Juffert keek hem bevreemd aan en zei vervolgens dat
het geen Mexicaanse naakthondjes waren en bovendien pas zeven
weken oud.
U raadt het al deze mijnheer wilde mìj hebben en mevrouw ook al.
Ze zagen de pups niet meer zitten, alleen mij. Mmmm.
Maar ik mocht niet. Tja, je kunt niet alles hebben hè?
Een allochteun kan het weten.
Foto 8642 Beetje meer wit vergroot mijn kansen.