radiopreek 2co5, Van tent naar thuis

1
Van tent naar thuis
Ik weet: de aardse tent, mijn lieve lijf, wordt afgebroken.
Maar meer nog weten wij door U, door wat U hebt gesproken,
dat U oneindig welkom heet ons, Vader, in uw woning.
Wij allen samen door één deur: uw Zoon, de Vredekoning.
Het tentverblijf valt ons niet licht; wij vrezen op te doeken.
Verslonden worden door het leven, dat is wat wij zoeken.
Wij danken U voor ’t onderkomen dat wij hier ontvangen:
het onder-pand, Heer, van uw Geest, Die vult al ons verlangen.
De liefde van uw Zoon, de Christus, Heer: laat die ons drijven.
Hij stierf om onze namen in uw levensboek te schrijven.
Niet langer levend voor onszelf, ten leven opgeschreven,
is Hij ons doel Die opgewekt het zijne ons komt geven.
De maatstaf van de wereld kan niet langer dirigeren;
wij leven nu volslagen op de hartslag van de Here.
Het oude is voorbij, een nieuwe schepping is gekomen.
Verzoening is een feit, niet langer ‘van verzoening dromen’.
Wij willen om dit werk van U, Heer, U voorgoed bezingen.
U die verzoend-zijn zeggen laat, doet ongehoorde dingen.
U laat een doodgewone dag de dag van redding raken,
weet van de reis van tent naar thuis een zegetocht te maken.
radiopreek 2 Korinte 5
Tranendal.
Rotzooi.
Egoïsme.
Typeringen die treffen in het verhaal van Marga.
Dit komt ze dus tegen onderweg van tent naar thuis.
En ze merkt op dat de rotzooi van dit aardse tranendal alles temaken heeft met ons egoïsme.
Je proeft juist daarom verlangen naar 'thuis', hoe dat ook zal zijn.
Maar in ieder geval tranen- en zelfzucht-vrij!
Paulus windt om de ellende van hier en nu ook geen doekjes.
Juist door tentdoek als typering van ons bestaan te nemen.
'Ellende' = 'Uitlandig' = niet op de plek van bestemming, niet daar waar je moet zijn.
Een noodverband, zo'n tent.
Daar ga je het niet mee redden.
Het is zuchten onder een zware last.
Het leven hier is feitelijk en per saldo niet meer dan sterfelijkheid.
Bouwen voor de sloop.
De tijdelijkheid van haring en scheerlijn.
In de vakantie daardoor juist leuk.
Maar je hele leven kamperen, dat is het niet.
Afwachten dus maar, tot het moment aanbreekt dat de afbraak compleet is, en de tent vervangen
gaat worden door de eeuwige woning?
2
Lijkt me niet.
Verlangen naar: OK.
Afwachten maar: nou nee.
Want Paulus heeft onderweg namelijk (letterlijk) het nodige te bieden!
Een enorm enthousiasme.
Te midden van alle tegenstand die hij ondervindt, tegenstand vooral doordat hij met overtuiging een
volgeling en verkondiger van Jezus Christus is.
Tegenstand van de kant van joden die hun overtuiging, hun leven, hun God door Paulus onrecht
voelen aangedaan.
Tegenstand van de kant van heidenen die hun handel in religieuze waar in gevaar zien komen.
Tegenstand van de kant van christenen die Paulus maar een derderangs pleitbezorger voor het
christelijk geloof vinden: totaal geen redenaar, een uitstraling van niks!
Maar Paulus raakt niet van zijn stuk.
Want zijn stuk is namelijk: de liefde van Christus.
De liefde van Christus, zegt hij, heeft mij en mijn medewerkers in z'n greep.
Bach laat in zijn Matteüspassion de sopraan zingen 'Aus Liebe will mein Heiland sterben'.
En die liefde geeft hij dan intense nadruk.
Blijkbaar heeft Johann Sebastian de passie van Paulus goed begrepen: de liefde van - let wel: van,
niet allereerst: voor - Christus is het geheim, de drijfveer, de energiebron van zijn leven.
Als iemand het opbrengt om voor zijn vijanden te sterven!
Dan moet hij wel echt van zijn vijanden houden.
En dan moet die liefde wel ongekend groot zijn.
Paulus is zelf het levende bewijs van een hartstochtelijke vijand van Jezus Christus.
Hij vervolgde met verve Jezus' volgelingen, en daarmee Jezus zelf.
Toen vroeg Jezus hem rechtstreeks en overweldigend: Waarom vervolg je mij?
Ik maak jou tot mijn volger!
Ja, tot mijn ambassadeur.
Door deze confrontatie is Paulus' leven radicaal veranderd.
Deze confrontatie met de liefde van Christus.
Maximaal tot uiting gekomen op Golgotha.
Daar is Hij voor alle mensen gestorven.
Waarom?
Nou: uit liefde dus.
Ja, maar ik bedoel: wat wil Hij, Jezus Christus, daarmee bereiken?
Het antwoord dat ik het meest hoor op de vraag: Waarom is Christus voor je gestorven?, is: 'Om mij
al mijn zonden te vergeven.', of iets van die strekking.
En dat is niet fout.
Maar wel verre van compleet.
Vergeving van je zonden is wel een effect van Jezus' kruisdood, maar is niet het doel ervan!
Ik kwam er achter - nee, dat mag ik anders zeggen: Christus zelf heeft me door zijn Geest en via
Paulus laten zien - dat het doel van Christus' sterven dit is: dat wij die hier ons leven leven, dat leven
niet langer voor onszelf leven, maar voor Hem, die voor ons is gestorven en is opgewekt!
Wacht even: dat klinkt wat ingewikkeld.
Maar kort en goed is dus de bedoeling van Jezus' dood dat u, jij en ik bevrijd zullen zijn van ons
egoïsme!
Ik leef niet langer voor mezelf, ik leef voor mijn - voor mij gestorven en opgestane - Heer!
3
En dat leven leef ik maar één keer, want aan dat leven komt nooit een einde meer!
Daar gaat zelfs het sterven hier op aarde geen stokje voor steken.
De dood heeft het loodje te leggen.
En dus heb je als volgeling van Jezus Christus in je aardse tent de sleutels van je nieuwe woning al op
zak!
Laat maar komen, die afbraak!
Dat wordt tenslotte geen degradatie, geen decorumverlies.
Dat wordt pure promotie!
Dat je dit mag weten, als je bij je zwaar demente oma, moeder, echtenote je zit af te vragen waarom
de afbraak zó moet schrijnen.
Of als de wanhoop toeslaat in de fase die hier juist aan vooraf gaat: dat je man - zich bewust van het
feit steeds in de war te raken - tegen je zegt - als je hem vraagt: Wat vind je nou het ergste? - :
'Dat ik niemand meer ben'.
Je zou het haast gaan geloven.
'Ik ben niemand meer.'
Maar als Jezus Christus, als dus God, ervoor heeft gekozen om zó van je te houden dat Hij voor je
sterft opdat jij zult leven, dan kan en zal 'Ik ben niemand meer' niet waar wezen.
De bijbel ontkent de afbraak en de verwording hier niet.
Juist niet.
Benoemt die klip en klaar.
En geeft er het antwoord op!
Dat zie ik buiten Jezus Christus om geen enkel ander mens doen.
Wij tobben maar door met onze 'snelle interventiemacht' en zo.
Dweilen met de kraan open, verder komen we nooit.
En als ik me niet vergis loopt de kraan steeds harder.
Dat hier en nu geloven in Jezus Christus net zo hier en nu concrete en tastbare gevolgen heeft, en
niet pas resultaat oplevert als ons tentbestaan is opgedoekt, daar is Paulus heerlijk helder over.
Hij zegt immers: Daarom beoordelen we vanaf nu (!) niemand meer volgens de maatstaven van deze
wereld.
'De maatstaf van de wereld kan niet langer dirigeren', zingen we zometeen.
Niet langer egoïstisch met je vrouw, je vriend, je collega, je medeweggebruiker omgaan: dat is echt
ongekend in een wereld waarin iedereen gewend is om aardig te zijn uit eigenbelang.
Ik zit zo in elkaar dat ik van mijn medemensen liever een stukje leven neem, dan dat ik ze een stukje
leven geef.
Ik bedoel: ik moet er wel beter van worden.
Jij moet wel zorgen dat ik aan mijn trekken kom.
En sowieso is het altijd 'voor wat, hoort wat'.
Voor niks gaat de zon op.
Maar een leerling van Jezus Christus leert hoe ware liefde werkt.
Als Hij jou liefheeft zoals Hij doet, en jij dat door gaat krijgen, krijg je ook in de gaten dat Zijn liefde
doorslaggevend is!
Zijn liefde maakt dat jouw leven slaagt, hoe het ook concreet verloopt.
Je bent van geen mens afhankelijk - niet van een ander, niet van jezelf - maar van God alleen.
En dat geeft jou ook de ruimte, het lef, om echt open te staan naar je omgeving.
4
God is voor me, wat zou ik bang zijn voor wie of wat tegen me is?
Of zeg ik nu te snel dat God voor me is?
Hoe weet ik dat zo zeker?
Dat komt in deel twee.
Nu eerst naar couplet vier van ons themalied.
---------Als het aan Rijk lag, lag hij nu dus nog heerlijk voor of in zijn tent.
De ontspanning voelt weldadig.
De druk van het 'gewone' leven - wat heet gewoon? - knelt.
Er moet gepresteerd en geproduceerd, en tegenwoordig vooral geadministreerd, gecontroleerd,
geëvalueerd en gereorganiseerd worden.
Dit heeft weer alles te maken met 'de maatstaf van de wereld'.
De afbraak van de aardse tent werd tastbaar in het stervensproces van zijn goede vriend.
De gebrokenheid, het gemis, nu ervaren.
En daardoor des te meer het verlangen naar de vrijheid van het leven in Gods eeuwig huis.
Dat verlangen kun je hebben.
Maar hoe weet je zeker dat dat verlangen werkelijkheid wordt?
Dan moet er toch wel iets heel bijzonders in je leven voorvallen!
Een rechtstreeks en onontkoombaar ingrijpen van God in jouw hoogstpersoonlijke bestaan,
vergelijkbaar met de manier waarop Paulus werd stilgezet en tot overgave aan de Heer Jezus kwam.
Het moet je maar gegeven worden .... dat je tot zekerheid van je uitverkiezing komt.
Lieve mensen, waar ook maar: dat is niet waar.
Dat is op z'n minst een grote vergissing.
Dat is het evangelie van Jezus Christus de nek omdraaien.
Luister naar Paulus (2ko5,18.19):
Dit alles is het werk van God.
Hij heeft ons door Christus met zich verzoend en ons de verkondiging daarover toevertrouwd.
Het is God die door Christus de wereld met zich heeft verzoend: hij heeft de wereld haar
overtredingen niet aangerekend.
En ons heeft hij de verkondiging van de verzoening toevertrouwd.
'Dit alles is het werk van God'.
Nou en of!
Het is helemaal Gods werk voor, aan, in en door ons.
Als je gelooft in Jezus Christus als de Redder van de wereld, en zo ook jouw Verlosser en Heer, dan zit
daar geen greintje verdienste bij: dat heb ik dan toch maar even mooi voor elkaar gekregen!
Nee: dat heb ik nota ben zomaar, gratis, van God gekregen!
Ik snap er niets van!
Maar wat per sé niet waar is, is dat je maar lijdelijk zou moeten afwachten of het evangelie, de blijde
boodschap van leven door Jezus Christus, ook voor jou persoonlijk echt tot evangelie zal worden!
Want laat toch eens echt tot je doordringen wat Paulus, ambassadeur van Jezus Christus, hier stelt:
God heeft ons door Christus met zich verzoend ....
Hoor het goed: voltooid tegenwoordige tijd: het is dus een feit.
5
Dan kun je nog tegenwerpen: ja, dit gaat over Paulus en zijn medewerkers: zij zijn die 'ons'.
God heeft 'ons' door Christus met zich verzoend.
Dus dat geldt niet zomaar van iedereen!
We lezen verder:
Het is God die door Christus de wereld met zich heeft verzoend.
Hoor ik het goed?
Ja.
Weer voltooid tegenwoordige tijd: God heeft de wereld met zich verzoend.
Dat gaat dus wel even iets verder dan Paulus' kring van intimi.
De wereld, jawel.
Maar de wereld ligt toch verloren in schuld?
Als het aan de wereld ligt, ja.
Maar nu het aan God ligt: nee!
God heeft door Christus de wereld met zich verzoend!
Dat kan niet.
Dat is menselijkerwijs gesproken volstrekt onmogelijk.
Maar God doet het!
Tussen mensen kan dit echt niet.
Ik kan niet jou met mij verzoenen, gesteld dat het tussen ons fout zit.
Ik kan alleen mij met jou verzoenen, maar niet jou met mij.
Dit laatste is namelijk aan jou: als jij je niet met mij wenst te verzoenen, sta ik machteloos.
Ik kan, nogmaals, niet jou met mij verzoenen.
Dat ligt buiten mijn regie.
Zo niet bij God: Hij verzoent ons met Zich!
Hij heeft dat zelfs al gedaan.
Het enige dat nu nog moet gebeuren om dat verzoend -zijn te laten functioneren, is dat jij dat
verzoend-zijn nog even moet valideren: je moet toestaan dat dat verzoend-zijn ook op jouw bestaan
van toepassing gaat worden.
Zoals wanneer je een betaalpas krijgt van je bank: eerst valideren/registreren voordat je
daadwerkelijk van je betaalrekening profijt hebt.
Echt waar?
Is dit niet te mooi om waar te zijn?
In het dagelijkse leven - op Marktplaats bijvoorbeeld - word je altijd gewaarschuwd dat je
aanbiedingen die te mooi lijken om waar te zijn ook maar zo moet behandelen: niet betrouwbaar, en
dus niet waar (voor je het weet koop je gestolen waar, of namaak).
Te mooi om waar te zijn dus?
Nee.
Het evangelie is voor ons besef wel te mooi.
Maar niet niet waar.
Daar is het nou precies het evangelie voor!
Wat is er concreet nodig om het tussen God en jou helemaal in orde te laten komen en te laten
blijven?
Wat is er nodig om eens en voorgoed te leven?
Dit: dat je God op zijn woord gelooft!
6
Als Hij tegen je zegt: 'Ik heb jou met Mij verzoend, door de dood van mijn Zoon', Hem volkomen
serieus nemen.
Maar waar en wanneer doet God dat dan, dat tegen mij zeggen?
Daar schakelt Hij heel gewone mensen, als u en ik, bij in.
Zoals Hij destijds Paulus en zijn medewerkers inschakelde.
Paulus zegt: Het is God die door Christus de wereld met zich heeft verzoend: hij heeft de wereld haar
overtredingen niet aangerekend.
En ons heeft hij de verkondiging van de verzoening toevertrouwd.
Dat verzoend-zijn moet aangezegd worden aan de mensheid.
En daar gebruikt God onze medemensen voor.
Hij maakt ze tot 'bedienaars van de verzoening'.
Zo staat het in de Statenvertaling, de Nieuwe Vertaling van 1951, en in de Herziene StatenVertaling.
God heeft ons de bediening, de dienst, van de verzoening toevertrouwd.
En die dienst bestaat dus niet uit het verrichten van bepaalde rituele handelingen en/of het
uitspreken van een soort mantra's, sjablonen of formules, laat staan toverformules.
Het houdt ook niet in dat je als ontvanger van die dienst eerst een examen - in wat voor vorm ook
maar - moet halen voor je volkomen met God verzoend kunt zijn.
Predikanten, evangelisten, zijn net obers.
Ze bedienen je - als het goed is - het evangelie.
Hier hebt u het evangelie: het ware leven door de dood van Gods Zoon.
Alstublieft!
Neem het tot u.
Maak het u eigen.
Geniet ervan!
Neem, eet, drink, leef!
Kortom: Laat u met God verzoenen!
Dat is wat we u namens God dringend vragen:
God heeft u met Zich verzoend, laat u nu ook met Hem verzoenen.
Geloof Hem op zijn Woord dat het tussen U en hem helemaal in orde is door de dood van Jezus
Christus, en leef in en door de kracht van Christus' opstanding een nieuw leven!
Nergens in de bijbel kom je ook maar iets tegen van reserve, van twijfelachtigheid daar waar het
aankomt op de verkondiging van de blijde boodschap.
Die boodschap is klip en klaar: geloof in Jezus Christus, bekeer je tot Hem, en wees gered: Leef!
Geen mitsen en maren, geen kleine lettertjes.
Die kom je juist tegen in deze wereld: daar word je voortdurend klem gezet en beetgenomen.
Want de ander moet van jou beter worden.
Nooit zeggen Paulus, Petrus of Johannes in hun brieven: Ik heb u nu het evangelie van Jezus Christus
verkondigd, maar dat wil niet zeggen dat God het ook echt voor u persoonlijk zo bedoelt.
Dat moet je maar afwachten.
Ik hoop er voor u maar het beste van.
Maar reken er vooral niet op.
Het ga u goed!
Als dit jouw christelijk geloof is, behoor je tot de beklagenswaardigsten van alle mensen.
God heeft jou in en door zijn Zoon Jezus Christus met Zich verzoend!
7
Dat is het evangelie.
En neem God alsjeblieft serieus.
Dat is toch precies wat je zegt te willen: Hem serieus nemen, diep ontzag voor Hem hebben?
Doe het dan, en laat je niet langer beetnemen door een geconstrueerde leer over de uitverkiezing,
die je zo dus nergens in Gods Woord tegenkomt.
Eigenlijk staat deze hele preek al eeuwen in zondag 1 van de Heidelbergse Catechismus.
Daarin belijden we - ook nog eens heel persoonlijk: 'Ik' - dat Jezus Christus alles voor Zijn rekening
neemt, ieder die in Hem gelooft tot Zijn eigendom maakt, en door Zijn Geest a. zekerheid geeft van
het eeuwige leven (deel twee van de preek), en b. van harte bereid maakt om voortaan voor Hem te
leven (deel een van de preek).
En ik doe niet anders dan vol verwondering en verbazing voortzetten wat Paulus al mocht doen:
namens God iedereen oproepen: laat je met God verzoenen en wees verzoend! Leef!
Door God op zijn Woord, dat mens werd in Jezus Christus, te geloven!
Daar kun je ......, nee: daar zul je mee thuis komen.
amen