Wij zijn de stuurman Dan denk ik: yes!

24
25
Brigitte Schoenmakers
Kinderoncologieverpleegkundige
Jeroen Noordzij
Kinderarts
Infectioloog
immunoloog
Dan denk ik:
yes!
“Kinderoncologie is heftig, maar andere
ziektebeelden kunnen dat ook zijn bij
kinderen. Voor mij maakt het geen verschil.
Hoe benader je dat specifieke kind met
die ouders? Dat is altijd de uitdaging. Ik
let op de stemming van kind en ouders en
speel daar op in. Ik probeer vertrouwen te
creëren waardoor een kind zo min mogelijk
pijn en stress ervaart, weer blij naar huis
gaat en een volgende keer zonder tegenzin
naar het ziekenhuis komt.”
Wij zijn de stuurman
“Als kinderarts behandelen we ze allemaal. De te vroeggeboren baby, een kleuter met astma, een tiener
met buikpijn, een zeventienjarige met een alcoholvergiftiging en kinderen met kanker. Wij kunnen al deze
kinderen zorg op maat bieden dankzij gespecialiseerde poliklinieken voor allerlei ziektebeelden, onze ‘shared
care’ op het gebied van kinderoncologie en onze expertisecentra allergologie en jeugd en alcohol. Het gezin
staat daarbij centraal en ouders worden ook echt bij de zorg voor hun kind betrokken.”
“Wij werken voor de behandeling van kinderen met kanker nauw samen met het Sophia Kinderziekenhuis in
Rotterdam en het Prinses Máxima Centrum voor Kinderoncologie in Utrecht. Ik zeg altijd tegen ouders dat
de kinderoncologen daar de kapitein zijn en wij de stuurman, een goede stuurman. Samen houden wij de
behandeling op koers. Door deze samenwerking krijgen kinderen met kanker bij ons veilige oncologische
zorg dichtbij huis. En dat is fijn, want het behandeltraject van deze kinderen duurt soms jaren.”
Brigitte Schoenmakers
Kinderoncologieverpleegkundige
“Sommige kinderen zijn kind aan huis. Er
ontstaat dan echt wel een band. De mooie
dingen zijn de kleine dingen. Het meisje
dat voor de zoveelste keer op de Kinderen jeugdafdeling komt en vrolijk tegen
me zegt: ‘Hey ben jij er weer, wat fijn’. De
angstige jongen waarbij ik een vervelende
handeling verricht en die toch kalmeert
omdat ik rustig ben, een grapje maak en
hem afleid. Als zijn ouders dan zeggen: ‘Zo
goed ging het nog nooit’, dan denk ik yes!
Of het jongetje dat na heftige opnames en
behandelingen een jaar nadat hij genezen
was, mij weer zag in het ziekenhuis en zei:
‘Toen ik hier net kwam, was jij er ook’. Dat
is het mooiste dat ooit tegen me is gezegd.
Want hij bedoelde daarmee: Jij was er toen
voor mij. En daar doe ik het voor.”
“Je krijgt een band als je een kind en zijn ouders wekelijks ziet op je spreekuur of op de Kinder- en
jeugdafdeling. Als de behandeling dan eindelijk klaar is, staan we daar ook echt even bij stil. Laatst had
een achtjarig jongetje zijn tweejarige behandeling voor leukemie volbracht. Hij wandelde de spreekkamer
binnen met Jip en Janneke champagne en twee longdrinkglazen in zijn handen. Hij schonk ze vol en samen
proostten we op de goede afloop. Dat zijn originele, ongewone dingen die mijn vak heel speciaal maken.”
Moeder en Kindcentrum
Winter 2017