Gemeente van Christus

Gemeente van Christus,
Lieve mensen,
Toen jaren geleden mijn oma stierf vonden haar kinderen een brief in haar dressoir.
Met beverig handschrift had zij hen een korte brief geschreven.
Te openen na mijn dood …
In enkele zinnen schreef zij wat ze als herinnering naliet …
Een gouden armband voor mijn moeder,
Een oude klok voor mijn oom …
Een broche voor een tante …
Alles had een verhaal.
Ze bedankte voor de liefde die ze had gekregen, voor de zorg,
ze wenste ieder nog een mooi leven.
Soms kunnen mensen makkelijker gevoelens toevertrouwen aan papier dan ze uitspreken.
Ik heb het nooit vergeten.
Een enkele brief …
Een kleine nalatenschap.
Maar zo mooi.
Daarmee liet zij hen achter.
…
……
Op papier aan óns toevertrouwd, schrijft Johannes over het afscheid van Jezus.
Hij vond het niet moeilijk erover te spreken.
Velen hebben dat wél.
Gaat het over dood … over ná-bestaan, over wensen en verlangens …
dan wordt het vaak al snel weggewuifd.
Daar willen veel mensen liever niet aan denken.
Tot het eenmaal wél zover is …
En dan is het soms te laat.
Jezus sneed bewust het onderwerp aan …
Niet verbazingwekkend dat het nu, rond Hemelvaart en Pinksteren, centraal staat.
Ik zal u niet als wezen achterlaten …
Dat zál wel, maar dat wil niet zeggen dat je je soms wel zó kunt voelen.
Verweesd, verlaten …
Wie vangt je op?
Vroeger waren er speciale weeshuizen.
Het marechaussee museum in Buren was tot 1952 zo’n weeshuis.
In 1613 gesticht door Maria van Nassau, dochter van Prins Willem van Oranje
voor kinderen uit het graafschap Buren, Leerdam, de baronie van Acquoy en IJsselstein.
Enkele mensen wonen nog in Buren, die daar hun jeugd doorbrachten.
Vader en moeder gestorven.
Wees …
Achtergebleven.
Het gevoel van ‘verlorenheid’, ‘alleen te zijn gebleven’,
dat er ‘vreemden zijn die voor jou moeten zorgen’, kun je niet zomaar wegnemen.
Het ís ook zo.
Zal er opnieuw een thuis zijn?
Vertrouwdheid?
Hoe moet het verder?
Ik zal jullie niet als wezen achterlaten, aldus Jezus …
Maar wie zou dan omzien naar de zijnen?
De nalatenschap, door Johannes als in een korte brief opgetekend, wees richting.
Jezus wist waar het met hem heen ging.
Eerlijk gezegd kan ik dat zelf nooit vatten.
Hoe hij het wist … kan ik niet doorgronden.
Soms weet je iets … diep van binnen …
Soms voel je welke weg je gaan moet … en … dat dát consequenties heeft.
Zo stel ik mij dat voor bij Jezus.
Ik laat jullie vrede na …
Mijn vrede.
Vrede die de wereld niet geven kan.
Vrede …
Wat mensen al niet doen … of laten … zeggen … of juist niet … ‘om de lieve vrede’.
Ergens kan ik dat wel begrijpen.
Dat is wellicht ook wijs in veel gevallen.
Maar ‘lieve vrede’ is géén vrede.
Uiteindelijk niet.
Het bedekt toch ergens iets wat niet goed is.
Disbalans
Vrede …
Mijn vrede … zegt Jezus … dát is mijn nalatenschap.
Een vrede, zo tegengesteld aan heersende machten van oorlog en geweld die om vrede vragen.
Ook dat bedoelt hij namelijk niet, want juist IN die situatie …
de heerser van de wereld is al onderweg, zei hij … Pilatus …
bood hij Sjalom.
Niemand heeft daar grip op.
In het grootste bloedbad, in de ergste verschrikkingen, het diepste lijden,
het grootste verraad, de meest gemene leugen … ondanks je gekwetstheid door de naaste,
een harde uitspraak, is het diepe levenskunst vrede in jezelf te vinden … mentale balans.
Vrede geef ik jullie …
Sjalom …
Een nalatenschap die je niet als eenvoudige erfenis wordt aangereikt.
Meer een verantwoordelijkheid die je op je neemt.
De wereld kan die niet geven.
Hij is ingegeven.
Van hogerhand.
Van God.
Gods vrede …
Midden in de chaos, leeft de vrede … zweeft als Geest eroverheen, daalt neer, in ons.
In Christus …
Zo begon het.
De Bijbel noemt dat Epifanie.
God – de Geest van God –
zijn wezen
verschijnt … maakt zich bekend … in Jezus.
Wie Hem liefheeft en Hem volgt, heeft de vader lief … , leeft in vrede … ondanks pijn, en strijd.
Die leeft met God.
Hem volgen op de weg van heil … met alle onheil van de wereld …
gaf vertrouwen, houvast, toekomst.
Maar nu … nu het afscheid kwam, nu de afscheidsbrief geschreven werd … viel dat alles weg.
Dat je niet vergeefs geleefd hebt,
dat jouw leven ertoe deed,
dat je werd bemind, dat jouw liefde vrucht draagt …
is dat niet waar het om gaat …?
Zo eenvoudig is het.
Dat jouw leven verder gaat, ná jouw dood …
Nog een korte tijd, zei Jezus, en de wereld zal mij niet meer zien.
Maar jullie zullen mij wél zien, want ik leef en ook jullie zullen leven …
(…)
Anders leven dan ooit tevoren … dat lees ik erin.
Aangeraakt door hem …
Door zijn Geest!
Ik kóm terug …
Ik laat jullie niet als wezen achter …
Soms voelt dat wél zo.
Je kunt je vader … je moeder … je geliefde zo moeilijk missen.
Je kunt wel leven met herinneringen die pijn verzachten …
maar het liefst wil je iemand vast kunnen houden.
Juist die onmogelijkheid is het die zó zeer doet.
De leerlingen van Jezus voelden dat ook zo.
Als het afscheid komt … het snijden doet al pijn …hoeveel meer het afgesneden zijn …
De liefde van God – zijn vrede – was in Christus verschenen.
Epifanie.
Driekoningenfeest …
Vrede ontvouwde zich van jongs af aan in zijn leven.
Zo maakte God zich bekend.
Datzelfde woord komt hier terug …
Het lijkt er in het grieks tenminste heel erg op …
Geen epifanie … maar emfanie …
Verschijning ‘binnenin’, is dat.
De Heer maakt zich bekend / wordt zichtbaar in de zijnen.
De vrede van God daalt neer … ín de 12 leerlingen …
In u en mij.
Innerlijke rust, mentale balans …
Geest van God, midden in chaos, midden in duisternis en dood, zoekend naar licht en leven.
Hij laat ons niet als wezen achter …
Hij vertrouwt ons toe aan elkaar.
…
……
Jaren geleden is Hij gestorven.
Eeuwen geleden inmiddels.
Een paar millennia al.
Zelf schreef Hij geen brief voor na zijn dood.
Zijn nalatenschap werd naderhand op Schrift gezet,
door ons te openen, … zijn ‘nabestaanden’.
Zo vaak we willen kunnen we lezen … en herlezen …
als zijn erfgenaam.
Het mooiste dat Hij ons heeft gegeven is de liefde van God,
Wat Hij vraagt … is … die liefde te ontvangen en te vertalen in ons leven.
Als vrede, ons ingeademd.
Zo zal men weten dat de hemel aardt, middels u en mij.
Het is waar: al heeft ons verlaten, hij laat ons nooit alleen.
Ons roept hij in zijn dienst.
Met ons gaat het verder.
Zijn verhaal … zijn leven, sterker dan de dood.
Komt, laten we gaan van hier.
Ik wens u de vrede van Christus.
Vrede die alle verstand te boven gaat.
Amen.