De Jonge Democraten: hoe het voor mij begon ``Je zit een half jaar

De Jonge Democraten: hoe het voor mij begon
‘’Je zit een half jaar bij haar in de klas en hier sta je dan om elf uur ’s ochtends, in het
centrum van Leeuwarden.’’ Dit dacht ik toen ik naar mijn klasgenoot keek die een paar
meter verderop stond te flyeren. Tevens is zij de voorzitter van de Jonge Democraten,
een politieke jongerenorganisatie waar ik sinds kort bij zit. Afgelopen zaterdag hielp ik
mee met het promoten van D66.
Tijdens het introductiekamp van onze school kwam ik voor het eerst meer over haar te
weten. ‘’Mijn naam is Jantine en ik houd me bezig met politiek, maar ik ben niet saai
hoor’’, zo introduceerde zij zichzelf. Ik stond er niet te lang bij stil, want ik was heel
zenuwachtig en maakte me druk over hoe ik mijzelf voor moest stellen, maar ik denk dat
ik op dat moment wel een beetje medelijden voelde, want politiek leek me doodsaai. Ik
was ervan overtuigd dat alle politici liegen en dat het niet eens zin had om te gaan
stemmen, want er werd toch niet naar ons geluisterd.
Bij vriendinnen van de middelbare school passeerde politiek zelden de revue. Op
WhatsApp vond er soms nog enige discussie plaats, maar het kwam er altijd op neer dat
je maar op De Partij voor de Dieren moest gaan stemmen, want: ‘’Als alle andere partijen
slecht zijn kun je net zo goed op iets stemmen waar dieren baat bij hebben.’’ Je zou
kunnen stellen dat het niveau niet erg hoog lag. Toen ik op de basisschool zat en via het
jeugdjournaal dingen meekreeg over de verkiezingen heb ik wel eens aan mijn ouders
gevraagd wat zij gingen stemmen, maar bang als zij waren dat ik dit aan vriendinnen zou
vertellen en hun ouders hiervan zouden horen, zo kreeg ik bij hen niets los. Tevens zijn
zij degenen die me van jongs af aan vertellen dat ik me nooit iets aan moet trekken van
de mening van anderen.
Toen ik aan het begin van de zomer bericht kreeg dat ik was aangenomen voor mijn
opleiding zag ik het helemaal voor me. Ik zou bij een studentenvereniging gaan, elke
week op stap en als het kon mijn studie in één zucht afronden, want die ellende kan je
zo’n 10.000 euro per jaar kosten als je niet oppast.
In mijn hoofd had ik alles tot in de details uitgewerkt, dus het was geen verrassing dat
het in de realiteit toch even anders liep. Toen ik een paar borrels van een vereniging had
bijgewoond kwam ik erachter dat het toch niet helemaal voor mij was, die
studentenvereniging. Niet dat de mensen niet aardig waren, maar het overgrote deel van
de vrouwen kende elkaar al een paar jaar en was niet echt op zoek naar nieuwe leden,
wat ik op zich wel kon begrijpen. Het feit dat dit dispuut alleen uit vrouwen bestond was
reden genoeg om geen lid te worden, want om eerlijk te zijn ben ik na een avond met
een grote groep vrouwen opgetrokken te zijn de wereld, de wetenschap en misschien
wel (een) God heel erg dankbaar dat er ook mannen bestaan.
Af en toe vroeg mijn klasgenoot of ik naar een activiteit van de JD meewilde, maar ik was
bang dat ik omringd zou worden door hoogbegaafde mensen en dat ze als aasgieren
boven me zouden cirkelen met vragen over politiek die ik niet kon beantwoorden. Ik wil
dat mensen me aardig vinden en was bang dat ik voor schut zou staan, dus heb ik een
paar keer afgezegd (sorry Jantine). Uiteindelijk heb ik mezelf een schop onder m’n kont
gegeven, heb ik een broek aangetrokken en ben ik op de fiets gestapt. Dat laatste is niet
waar, m’n fiets is al een paar maanden kapot, maar om nou te zeggen dat ik met de bus
ben gegaan terwijl alles hier op loopafstand ligt vond ik ook een beetje ellendig.
Al met al, ik ben nu een paar maanden lid van de JD en heb er geen seconde spijt van. Het
is hier nooit saai; bij onze activiteiten wordt er vrijwel altijd politiek behandeld, maar er
blijft genoeg tijd over om te borrelen. Om eerlijk te zijn denk ik dat we met z’n allen een
permanente leverbeschadiging zouden oplopen als we nog meer tijd aan borrels zouden
besteden.
Er zijn ook andere politieke jongerenorganisaties, maar degene waar ik nu bij zit en
gekoppeld is aan D66 spreekt me het meeste aan. Ik heb nog steeds niet zoveel verstand
van politiek, maar dat is niet erg. Bij de eerste activiteit zei iemand tegen me: ‘’De meeste
Tweede Kamerleden hebben dat ook niet.’’
Afgelopen zaterdag hielp ik voor het eerst mee met het promoten van D66 in
Leeuwarden. Ik weet zeker dat er nog vele zaterdagochtenden gaan volgen. Waarom ik
me in wil zetten als bestuurslid pers en politiek? Omdat ik er naar uitkijk om nog vele
artikelen als deze te kunnen schrijven voor jullie.