Voor veel muziekliefhebbers is Armand vooral bekend van zijn hit

‘Nederlandse Bob Dylan’ Armand bleef voor altijd in de sixties
De geboren Eindhovenaar Armand was de ambassadeur van de jaren ’60. Hij kwam op 10
april 1946 als Herman George van Loenhout ter wereld en leerde op tienjarige leeftijd
accordeon spelen. De vervent cannabisgebruiker scoorde twee hits, waaronder ‘Ben ik te
min.’ Daarna stond hij bekend als voorvechter van legalisering van softdrugs en het
uitbrengen van protestliederen.
Armand toen en nu
Voor veel mensen was Armand bekend van zijn hit ‘Ben ik te min.’ Het wat triestige maar
daardoor niet minder controversiële of populaire verhaal over een meisje uit Roosendaal
waar de zanger niet mee om mocht gaan raakte in eerste instantie in de vergetelheid.
Armands platenmaatschappij Phonogram vroeg in 1966 of hij ‘nog een nummer had’ voor de
b-kant van de tweede single ‘Een van hen ben ik.’ Een hit werd dat niet, Armand had er op
dit punt naar eigen zeggen al ‘helemaal geen fiducie meer in,’ maar de b-zijde werd
opgepikt. Drie maanden na de verschijning in november begon Radio Veronica met het
draaien van het nummer, zo kreeg het airplay op de radio.
Op 4 maart 1967 kwam de single binnen op nummer 35 in de Nederlandse Top 40. Een
maand later vond hij zijn ‘miskleun’ terug op plek vijf, nog voor ‘Somethin’ Stupid’ van Nancy
en Frank Sinatra. De oorspronkelijke tekst luidde ‘Ben ik een beest,’ wat in ‘Ben ik te min’
veranderd werd nadat zijn moeder tijdens een oefensessie van beneden riep: “Kun je niet
iets fatsoenlijks schrijven?” In totaal verbleef ‘Ben ik te min’ veertien weken in de
belangrijkste vaderlandse hitlijst. De tekst en het succes van de single brachten Armand de
bijnaam van ‘De Nederlandse Bob Dylan’ op.
Voordat Armand landelijke bekend werd speelde hij in (meestal Engelstalige) bandjes in en
rond zijn geboorteplaats Eindhoven. Op een dag raadde de programmaleider van het
populaire Radio Luxembourg hem aan om in het Nederlands te gaan zingen. Zo geschiedde;
Armand maakte in een week een Nederlandstalige plaat wat hem prompt een
platencontract bij Phonogram opleverde. Het zelfgetitelde album en de eerste single ‘En nou
ik’ flopten.
Na het succes van ‘Ben ik te min’ ging Armand een nieuwe fase van zijn leven en carrière in.
Aan het einde van de jaren ’60 waaide het gebruik van drugs over uit de Verenigde Staten.
Met ‘Blommen, Kinders,’ wederom een b-kant voor een andere single scoorde Armand in de
herfst van dat jaar nog een negentiende positie in de Top 40, waarna het ophield met het
succes voor het grote publiek. Steeds meer ging hij zich profileren als voorstander van
geestverruimende middelen, wat toen nog uiterst dubieus was en illegaal was. “Rook er nog
eentje of bak er een cake van!” was een van zijn gevleugelde uitspraken. Het drugsgebruik
leidde ertoe dat Phonogram hem eruit gooide. In 1968 belandde Armand in een dal. Hij stopt
met muziek maken en raakt zwaar verslaafd aan harddrugs. Twee jaar later brengt hij weer
muziek uit, maar tot hits zou het niet meer komen. Wat niet veranderde was het steeds
cynischer schoppen tegen de heilige huisjes van de samenleving. Iets wat Wim Stuifbergen,
hoofdredacteur van muziekblad LivsXS kan beamen. “Het is al lang geleden, maar het
drugsgebruik en de vele protestliederen kan ik me nog wel herinneren.”
Sinds 1990 brengt Armand zijn muziek uit zonder platenmaatschappij. Zo zou hij meer
artistieke vrijheid hebben. Het past goed in het beeld van de liberale protestzanger met
roodgeverfde haren. Helemaal vrij zou hij niet blijven. Begin tachtiger jaren trouwde hij met
Emmy. “Een jaar of zeven huishoudelijke kommaneukerij in de vorm van een huwelijk met,
wat later bleek, een burgertrutje,” raasde hijzelf daarover. Er kwamen twee zoons voort uit
het huwelijk.
Anno 2015 stond ‘de man met het rode haar’ nog steeds veelvuldig op de planken. Hij was
gezegend met een talenknobbel (hij leerde tien talen) en had tot late leeftijd een voorliefde
voor cannabis. In de latere jaren legde hij zich ook toe op schrijven. In zijn columns op zijn
eigen site besprak hij uiteenlopende onderwerpen: van zijn geliefde treinreizen tot
milieuvriendelijkheid. In de typische hippiesfeer van Armand.