“Een WTF-ervaring vol theater, dans en muziek.”

Guy Weizman:
“Een WTF-ervaring vol theater, dans en muziek.”
Met ingang van 1 januari 2017 wordt Ola Mafaalani opgevolgd door Guy Weizman als
artistiek en algemeen directeur van het Noord Nederlands Toneel. Julie Van den Berghe
wordt als nieuwe artistiek leider Weizmans rechterhand. Het gezelschap gaat de
komende jaren nauw samenwerken met Club Guy & Roni en Asko|Schönberg
Ensemble. Wat wordt de koers van het kersverse duo?
door: Rob Kasteleijn
“We zijn druk bezig met het bouwen van een nieuw huis. Een huis waar je vragen kunt
stellen, dingen kunt ontdekken en waar we op een nieuwe manier theater gaan maken. Om een
beetje vat te krijgen op onze complexe wereld, in de taal van nu. Een interdisciplinair huis,
maar omdat sommige mensen zich rot schrikken van dat woord noemen we het Theater Plus:
toneel + dans + muziek. Maar misschien ook met fotografie, film of politiek. Gemaakt vanuit
de gedachte dat 1+1 zomaar 3 kan zijn. Of 5. Niet omdat het cool en hip is, maar omdat een
verhaal meer kanten heeft dan wij met alleen dans of toneel kunnen uitbeelden. Soms kun je
iets het beste vertellen met muziek, soms heb je juist de kracht van woorden nodig om de
diepte in te duiken. Met als resultaat een WTF-ervaring die je door elkaar rammelt.”
Wordt het NNT een heel ander gezelschap?
“Nee, eigenlijk gaan we gewoon verder op de weg die het NNT onder leiding van Ola
Mafaalani en Ko van den Bosch tijdens eerdere gezamenlijk producties met Club Guy & Roni
al was ingeslagen. ‘Crash’, waarmee we in 2013 op Oerol speelde, was niet de eerste in die
rij, maar wel een perfect voorbeeld van hoe tekst, muziek en beeld in ijzersterke
samenwerking het verhaal vertellen. Maar denk ook aan voorstellingen als ‘Sneeuwwitje’,
‘De Laatkomer’ en ‘De Twaalf Gezworenen’.”
Waarom is Julie Van den Berghe de perfecte partner in crime?
“Al dat interdisciplinaire gedoe mag niet leiden tot een rare, smakeloze soep. Acteurs blijven
acteurs, dansers blijven dansers. We gaan op zoek naar de dialoog tussen de verschillende
disciplines, maar de kracht van ieder ambacht moet kaarsrecht overeind blijven. Daarvoor heb
ik iemand naast me nodig die artistiek top is, een theaterbeest, iemand die ruig is en het lef
heeft om tegen haar eigen grenzen, maar ook aan die van genres en het publiek te schoppen.
Iemand die het motto kill your darlings boven haar bed heeft hangen. Dat en nog veel meer is
Julie. Ik ben heel blij dat ze ja heeft gezegd.”
Waarom wil je ‘Carrousel’ maken?
“Met ‘Carrousel’ wil ik laten zien hoe het lijden van enkelen entertainment voor de massa
wordt. Hoe tv en sociale media het leed ven de wereld in de huiskamer brengt, maar ons
tegelijk op veilige afstand houdt. Maar ‘Carrousel’ gaat ook over mensen die niet meer gezien
maar wel bekeken worden. Mensen die ooit grote dromen hadden, maar voor wie het leven
eigenlijk alleen nog maar pijn doet. Het door Sydney Pollack verfilmde boek ‘They Shoot
Horses Don’t They?’ vormt voor mij het uitgangspunt. Het oorspronkelijke verhaal gaat over
een mensonterende en fatale danscompetitie, zoals die in de jaren twintig en dertig in Amerika
werden georganiseerd. De deelnemers zijn, wanhopig van armoede, bereid om ten koste van
alles op de been te blijven. Ze worden gadegeslagen door rijke, verveelde toeschouwers voor
wie het leed van de deelnemers een vorm van vermaak is. Het is letterlijk dance ‘till you drop.
Maar waarom kijken wij zo graag naar het lijden van anderen, tijdens realityshows, films, het
journaal of op YouTube? Brengt het ons eigen geluk iets dichterbij?”
“Dit confronterende en brandend actuele gegeven wil ik nog breder trekken, hoewel ik de
dansmarathon als gegeven behoud. Ik wil ‘Carrousel’ ook maken omdat ik steeds vaker hoor
dat mensen het leven ervaren als een doordenderende trein. Maar wat als iemand het allemaal
niet meer trekt? De grip op het leven dreigt te verliezen? Nemen we onze
verantwoordelijkheid? Steken we onze hand uit? Of kijken we, net als de toeschouwers bij de
dansmarathons, toe hoe iemand kopje onder gaat?”