Kalenderuitbereiding 03 Man vrouw

Bij het filmfragment





Samenkomst op een ongewone plaats…
Veel gesprekken over leven en geloven gebeuren niet in een catecheselokaal of
kerk maar midden in het leven, soms verrassend en op onverwachte plaatsen. Ze
duiken op tussen de rekken van de supermarkt, bij vriendbezoek, op een terrasje,
op de werkvloer, bij familiale gebeurtenissen rond vreugde en verdriet… of soms
letterlijk tussen de soep en de patatten. Kun je daar zelf ook voorbeelden van
geven?
Ongewoon publiek…
Hoe zit het met de verhouding vrouwen/mannen in onze vormingsbijeenkomsten,
in de werkgroepen, in de beleidsploegen? Zijn er ook plekken waar de mannen
schitteren door hun afwezigheid’? Wat speelt daar volgens jou in mee? Wat zijn
dieperliggende oorzaken?
Lydia… een opmerkelijke vrouw voor die tijd
Zie je ook vandaag zulke opmerkelijke vrouwen? Let wel, ze hoeven niet hoog
gediplomeerd, welvarend of invloedrijk te zijn. Ook bij eenvoudige volkse
vrouwen zijn soms schatten van mensen of monumenten van inzet en trouw te
vinden.
De woorden van Paulus veranderden haar leven….
Heeft het evangelie ook ons leven veranderd en in welke zin?
Sta ook eens stil bij die uitspraak van Lydia: ‘Als je van oordeel bent dat ik
werkelijk in de Heer geloof… kom dan in mijn huis’ – Wat drijft ons in onze
inzet? Durven wij ook zo gemeend en ontwapenend Jezus ‘in huis halen’?
In de eerste eeuwen waren de huiskerken kostbare cellen in het netwerk van de
kerk. Waar zijn vandaag plekken, ontmoetingsplaatsen, samenscholingen,
gastvrije herbergen… waar gelovige gemeenschap gevormd wordt? Zie je ze in je
omgeving? Of zie je jezelf initiatief nemen in het creëren van zo’n plek?
Een citaat
“En vrouwen in het ambt? Dient de kerk eindelijk niet te gaan inzien dat God zijn
Geest van herder zijn, van zorgend omzien, zoeken naar het verlorene, leven gevend mee
op weg gaan gelijkelijk over mannen en vrouwen kan uitstorten? De apostolische brief
Ordinatio Sacerdotalis van 1994 wilde definitief de uitsluiting van vrouwen uit het
priesterambt beslechten. Maar het debat is sindsdien verre van stilgevallen, integendeel.
Het genoemde document bracht ook geen enkel nieuw element in de al erg zwakke
argumentatie en dan helpt het niet dat de paus er met zijn volle apostolische gewicht
tegenaan gaat liggen. Wat Jezus tot heilsteken maakte was toch niet zijn man-zijn maar
zijn vervuld zijn van Gods Geest. Waarom zouden vrouwen dan niet in naam van het
mens geworden Woord de geloofsgemeenschap kunnen leiden en voorgaan? De
protestantse en anglicaanse gemeenschappen hebben deze conclusie reeds getrokken en
doorgetrokken tot in het bisschopsambt. En de orthodoxe kerken? De katholieke kerk zal
zeker geen stappen zetten zonder haar oosterse zusterkerk, maar die is zo mogelijk nog
vasthoudender op dit punt. Toch begint ook daar heel wat te bewegen. De vraag wordt
niet meer van te voren als ketters weggeveegd. Althans een aantal theologen en zelfs
bisschoppen beginnen dit thema als een dringende vraag te beschouwen die ook aan de
orthodoxe kerk gesteld wordt. Met name Elisabeth Behr-Sigel heeft op dat vlak veel werk
verzet. Zij bevraagt het traditie-argument in het licht van de orthodoxe kerkvaders die
niet zoveel gewicht geven aan het man zijn van Christus. In de eucharistie handelt
Christus in de kracht van de Geest (epiklese). De priester als icoon leent slechts zijn
handen en zijn stem… zo zegt Johannes Chrysostomus. Waarom zouden deze handen
niet die van een christen vrouw kunnen zijn die gedoopt, gezalfd is en de communie
ontvangen heeft en zo één geworden met Christus, de Gezalfde Gods?
Meer en meer dringt het tot ons door dat de kerk als Lichaam van Christus
gehandicapt, astmatisch is, als het niet met beide longen kan ademen en wordt
opgebouwd vanuit een reëel partnerschap van mannen en vrouwen tot in de ambtelijke
bediening toe. Maar de leiding van de katholieke kerk heeft zich op dit vlak zo
klemgereden dat wellicht alleen een nieuw concilie de zaak kan deblokkeren. Er zijn dan
ook al bisschoppen en kardinalen die deze vraag luidop beginnen te stellen. Want de tijd
dringt. Er zijn zovele prangende vragen in onze postmoderne tijd rond gelovige duiding,
levende cellen, spirituele voeding, pastorale opvang… dat we geen talenten kunnen
missen. Een verbreding van de toegangsvoorwaarden tot het ambt zal zeker niet alle
problemen oplossen. Het wordt wel onontwijkbaar wil de kerk nog geloofwaardig
blijven. En het zal ons hopelijk in staat stellen om de partituur voor een levend samenspel
van ambten en diensten adequater en veelzijdiger te schrijven. En dat vraagt niet alleen
een structurele maar zeker ook een spirituele aanpak.”
(E.VAN WAELDEREN, Veertig jaar na Lumen Gentium: de onvoltooide symfonie,
Collationes 33(2003)nr.1, p.54v.)
Literatuurtip
Vrouwen in de bijbel (H.HAAG e.a.), Leuven, Davidsfonds, 1993
Ans KITS, De pastor is een vrouw, Gorinchem, Narratio, 2000
V.DRAULANS, Maken vrouwen de kerk anders? Gender en religieus leiderschap, TgL
57(2001)6, 607-622
A.PAS en E.VAN WAELDEREN, Vrouwen in beleidsfuncties, in: Gezocht: gelovige,
Leuven, Davidsfonds / IPB, 2002, p.56-67
M.KÄSSMANN, Eva’s erfgenamen: moeders in de Bijbel: 20 portretten voor vrouwen
van nu, Baarn, Forte, 2009