Op haar kamer staat alles nog op dezelfde manier als op de dag dat

Op haar kamer staat alles nog op dezelfde manier als op de dag dat ze stierf, nu twee weken
geleden. De legpuzzel, 1000 stukjes met haar favoriete dier, de tijger, voor driekwart gelegd,
haar naaimachine, haar boek voor de cursus Engels voor beginners. Zo trots was ze dat ze al
een paar woordjes kon spreken en schrijven. Vijfenzestig is ze geworden; op een
donderdagmiddag onverwacht overleden aan een hersenbloeding.
De kamer moest opgeruimd; we gingen aan de slag.
Drie zussen, voor het eerst sinds jaren intensief samen aan het overleggen. De
dekbedhoezen, de handdoeken, de kleding uit de grote kast, alles werd in stapeltjes gelegd
en verdeeld. De meeste kleding zou naar een goed-doel gaan.
We begonnen aan een ander kastje; deurtjes open, laden open. In een la een envelop met
haar naam en een datum erop; twee jaar eerder geschreven.
Een beetje beschaamd openden we de brief en lazen tot onze schrik haar “laatste wil”.
Haar uitvaart was niet gegaan zoals ze het in de brief beschreef; ze wilde begraven worden,
in familiekring, in stilte.
De aula in het crematorium was vol. Ze had het moeten kunnen zien, misschien had ze het
toch fijn gevonden; familie, buren, dorpsgenoten, de medeleerlingen van de Engelse les, in
tranen. Er was muziek; het Ave Maria.
Vele jaren eerder hadden we haar gevraagd hoe ze het zou willen, haar uitvaart, ooit, nog
lang niet natuurlijk, maar toch… Ze wilde er geen woord aan wijden. Voor haarzelf niet en
voor haar man niet. Het was niet bespreekbaar.
En nu was het niet gegaan zoals ze blijkbaar gewild had; we voelden ons naar, en schuldig.
Waarom had ze het nou niet met ons willen bespreken. We hadden het zo graag gedaan
zoals ze het gewild zou hebben.
Na een kop thee gingen we verder met opruimen. Het boek en de naaimachine. De puzzel,
het moeilijkste, als laatste; eerst het midden, toen de randjes en tot slot de lucht.
Lian Brandsma, uitvaartverzorgster
www.lianbrandsmauitvaartzorg.nl
tel. 06 23 00 95 51