hier het juryrapport - Liga voor de Rechten van de Mens

Juryrapport Clara Meijer-Wichmann Penning 2015 voor Hajo Meyer,
De vorig jaar overleden Hajo Meijer had een turbulent en intens leven. Hij groeide als
Joodse jongen samen met zijn twee broers op in Bielefeld in Duitsland. De in 1934
geboren Hajo Meyer maakt vanaf 1933 aan den lijve het nationaal socialisme mee. Hij zit
op een nazi-school en na de kristallnacht mag hij de school niet meer in. In overleg met
zijn ouders besluit hij de laatste kindertransporten naar Nederland te nemen. Samen
met andere Joodse kinderen reist hij met de trein naar Nederland. In Nederland wordt
hij van het ene naar het andere vluchtelingenhuis getransporteerd. Tijdens de oorlog
duikt hij onder, wordt verraden en komt in Auschwitz terecht. Na de oorlog promoveert
Meyer in 1954 in de theoretische natuurkunde, maakt carrière bij Philips en wordt
directeur van het Natuurkundige Laboratorium (NatLab). Na zijn pensionering wordt hij
professioneel vioolbouwer. Maar vanaf 2000 wordt hij fulltime activist.
Hij wordt bestuurslid van Een ander Joods Geluid en schrijft vlammende betogen en
boeken over de situatie in de Palestijnse gebieden. Maar niet alleen de situatie in Israel
en de bezette Palestijnse gebieden gaat hem aan het hart. Hij gaat ook de strijd aan met
het gedachtengoed van Wilders, komt op voor moslims en roept op voor rechtvaardige
en zorgvuldige behandeling van vluchtelingen in Nederland.
Hajo Meyer was een dappere kritische strijder tegen onrecht. Hij weigerde om zich neer
te leggen bij wat een geaccepteerde mening was en om te zeggen wat goed lag. Hij
geloofde in het belang van strijden voor rechtvaardigheid via het woord en als dat
betekende dat mensen hem niet meer mochten of hem uitmaakten voor een verrader
dan was dat maar zo.
Hajo Meyer weigerde om op zijn oude dag te genieten van zijn pensioen als oud
directeur van het Natlab van Philips. Het kon voor hem niet zo zijn dat een ander volk de
dupe werd van het onrecht dat de Joden in de oorlog was overgekomen. Hij moest zich
daar voor inzetten om duidelijk te maken dat het niet in zijn naam gebeurde en om te
proberen meer mensen wakker te schudden. Hij was er dag en nacht mee bezig. Ook al
viel het hem heel vaak zwaar. Maar hij vond dat hij met zijn verleden zich moest blijven
inzetten.
Behalve dat hij zich inzetten voor de Palestijnen zette hij zich ook in voor asielzoekers zo
antwoordde hij vorig jaar bij een bijeenkomst op 4 mei in Noord Holland op de vraag:
Wat zegt u van de leuze vrijheid geef je door.
“Vrijheid geef je door en dat betekent dat je zorgt dat huidige asielzoekers een opleiding
krijgen en een positief leven hebben en niet zoals nu gebeurt en in mijn tijd gebeurde dat je
de hele dag zit te niksen.”
Hajo Meyer heeft voor zijn enorme moed, strijdvaardigheid en inzet voor vluchtelingen,
Palestijnen en tegen islamofobie nooit een prijs gewonnen. Want mensen die voor de
troepen uitlopen en uitspraken doen zoals dat Gaza een groot concentratiekamp is (geen
vernietigingskamp maar een concentratiekamp) en dat Netanyahu de Holocaust
misbruikt en dat in Gaza een slow motion genocide plaatsvindt zijn geen uitspraken
waar prijzen mee gewonnen worden. Meyer werd door een groot gedeelte van de
Joodse gemeenschap in Nederland met de nek aan gekeken en uitgemaakt voor
verrader, zelfs uitgemaakt voor anti-semiet.
Het grote belang dat Hajo aan de wereld mee gaf is: Geloof niet in Wij en Zij en strijdt
voor je overtuigingen ook al is dat tegen de stroom in. Ga door met je uit te spreken
tegen onrecht en het schenden van mensenrechten ook al vinden mensen je dan niet
meer aardig en heeft het consequenties.
De Liga van de rechten van de mensen en stichting J’accuse hebben besloten om
postuum de Clara Meijer-Wichmann Penning 2015 aan Hajo Meyer toe te kennen. Omdat
in deze tijden van Islamofobie, angst voor vreemdelingen, en de Nederlandse
behandeling van de asielzoekers het van essentieel belang is om het verhaal van Hajo en
zijn gedachtegoed levend te houden. Zo krijgt Hajo Meyer toch nog een prijs voor zijn
ongelooflijke moed en onophoudelijke strijd voor rechtvaardigheid en tegen
discriminatie van mensen met een ander geloof of met een ander ras. Ook al is het
postuum.