aaardbeving in Haiti

Aardbeving in Haiti
12 januari 2010
Medewekster van de Krant van West Vlaanderen Mieke Dekeyser ontmoet
hulpverleners en Port-au-Prince;
Dit is de hel hier in Haiti en toch is er hoop
PORT-AU-PRINCE - "Het is beter te sterven in Haiti dan er te moeten leven als een
gehandicapte ... "
Het is een van de zinnen die is blijven nazinderen bij Mieke Dekeyser, onze Kortrijkse
medewerkster die eind vorige week met B-Fast is meegereisd naar Port-au-Prince. "De
overlevenden proberen langzaam het leven weer op gang te brengen", vertelt ze
woensdagavond over de telefoon. "Maar we vrezen dat er zich de komende dagen
talloze wezen zullen melden hier bij het weeshuis van pater Jan, een collega van de
Kortrijkse scheutist Luc Deveugle."
Mieke Dekeyser vertrok eind vorige week met B-Fast richting HaYti. Ze had bij de
Kortrijkse familie van pater Luk Deveugle meegemaakt hoe de pater pas na enkele
dagen erin was geslaagd een teken van leven te geyen. "Ik werd naar Haiti gedreven",
vertelt onze verslaggeefster. Al was het niet vanzelfsprekend om met B-Fast mee te
reizen. "We wisten trouwens helemaal niet waar we pater Luc zouden terugvinden.
Uiteindelijk hadden de aardbeving en de naschokken de hoofdstad Port-au-Prince
herleid tot een waanzinnige puinhoop. Maar onvoorstelbaar toeval hielp mij", schrijft
Mieke Dekeyser. "Bij onze aankomst in de hoofdstad zag ik als bij wonder iemand die
leek op de man op de foto die ik bij me had. Het was het enige document dat ik bij me
had over pater Luk Deveugle. Ik stapte erop en vroeg of hij de pater was ... ja, hij was
het."
"We zijn dan van het B-Fast-terrein met de jeep van pater Luks collega Jan Hoet met de
eerste hulpgoederen naar de plaats gereden waar het weeshuis had gestaan waaraan
pater Jan al die jaren - hij werkte er van zijn 24ste - had gebouwd. Op weg daarheen
werd ik voor het eerst geconfronteerd met die verschrikkelijke puinhopen, met die
onverdraaglijke lijkengeur en met rijen uitgemergelde mensen die stonden te wachten op
voedsel en drank. Ik kon met moeite mijn tranen bedwingen ... Onze eerste halte was
dus het weeshuis van pater Jan: er niets overeind gebleven. Niets.
Het is niet te geloven, zei hij mij, dat de kinderen er levend zijn uitgeraakt. Maar intussen
zijn die kinderen aan het werk, steen voor steen ruimen ze de chaos op. We rijden wat
verderop, naar het ingestorte klooster van de scheutisten. Het is een wonder hoe pater
Luk ontsnapte aan de dood. Hij vertelde me dat hij omstreeks 17 uur, vlak voor de
aardbeving, op zijn kantoor in het klooster een rapport aan het afwerken was. De man
die de pater binnenkort zou opvolgen, liep er binnen en vertelde hoe iemand 's nachts in
zijn auto had ingebroken. Pater Luk wou hem tonen langs welke kant van het klooster ze
kunnen binnengeraken en gaat buiten op het terras. En net op dat ogenblik horen ze een
verschrikkelijk gedonder en gedreun en worden ze door mekaar geschud. Alles stortte
in, een Vlaamse medewerkster van Broederlijk Delen, die boven zat te werken, schoof
met het hele kantoor naar beneden. Ze zijn er heelhuids uitgeraakt, maar kunnen het
nog altijd niet geloven. Maar heel wat personeel van het klooster heeft de ramp niet
overleefd (de kokkin met haar man en kindje, en de wasvrouw), vertelt Mieke Dekeyser.
Tentenkamp
Het B-Fast-team heeft zijn tenten opgeslagen op het terrein van een medisch
laboratorium. "Het is een grasvIakte, met centraal het labo. Aan de ene kant van het
gebouw heeft het B-Fast team zijn tenten, aan de andere kant hebben de soldaten van
de Special Forces hun kamp neergezet. Het zijn zwaargewapende soldaten, die het BFast moeten beschermen. Bij B-Fast is er een tent voor de mannen, een voor de
vrouwen, er is een operatietent en een tent waar mensen die geopereerd werden nog
even kunnen worden gevoIgd. Anders dan bij ons is er hier geen personeel dat hen na
de ingreep· kan blijven verzorgen: daarvoor moeten zij een beroep doen op familieleden.
Veel operaties die er worden uitgevoerd, zijn helaas noodzakelijke amputaties. Al wil niet
iedereen dat die gebeuren. Ik zag hoe een moeder niet wou dat de dokters bij een van
haar kinderen een amputatie zouden uitvoeren. In Haïti ben je beter af dood, dan te
moeten Ieven als iemand met een handicap, zei ze. Het zijn dat soort zinnen die blijven
nazinderen en die je niet meer loslaten", meldt Mieke Dekeyser.
Maar er zijn ook beelden die zich vastankeren. "Op het terrein hier wordt er 's avonds
een groot vuur gemaakt. Nee, geen kampvuur. Maar het afval van het kamp wordt er
verbrand. Ook het medisch afval en dus ook de resten van een amputatie. Het is
verschrikkelijk om dat te moeten zien", vertelt Mieke Dekeyser moeizaam.
AIle doden zijn lang niet geborgen. "Het Montana - hotel - was een indrukwekkend
modern gebouw hier in Port-au-Prince - is helemaal ingestort en men weet dat daar nu
nog zeker 200 mensen onder het puin vastzitten. De Iijkengeur is verschrikkelijk", zegt
ze. "Maar stilaan beginnen mensen steen voor steen puin te ruimen. Het is een hel hier,
maar tegeIijk zijn de mensen zeer courageus. Dat merk je zodra je ze aanspreekt.
Iedereen heeft mensen verloren, maar dat belet hen niet om in al hun verdriet en miserie
toch vooruit te kijken."
Weeskinderen
"Pater Jan Hoet vreest voor het aantal wezen. Er zijn er nu al een honderdtal die zich
hebben gemeld, maar hij verwacht dat het er een duizendtal zal worden. Overal waar je
doorheen de stad gaat, zie je de kinderen zwerven. Al is het weI zo dat de voedseI- en
waterbedeling geleidelijk op gang is gekomen", stelde Mieke Dekeyser vast.
De mensen van B-Fast eten uitsluitend voedsel uit bIik, vertelt onze verslaggeefster. "BFast heeft een hele container voedsel meegebracht. In blik. Dat weet je op voorhand en
dat is ook vlot klaar te maken. Maar ik wou de B-Fastmensen toch eens op wat verse
voeding trakteren en ben naar een niet geteisterd dorp gereden waar er nog vers
voedsel te koop was. Tegen de avond heb ik voor het hele team een soort van
rudimentair buffet klaargemaakt. .. ze hadden het allemaal verdiend. Het zijn per slot van
rekening allemaal vrijwilligers, die chirurgen, dokters, verplegers en medici van B-Fast",
besluit Mieke Dekeyser.