De Enge/sew hebben een oplossing van het koloniale vraagstuk die

162
N. DEBROT
staten zijn opgenomen in de Union Fran9aise, terwijl tot „territoires
associés" de gebieden worden gerekend die door de Volkenbond mandaatgebieden werden genoemd en onder de bepalingen van de V.N.
„trust gebieden" (beheerschapsgebieden) heten.
De Franse gebieden in het Caraïbische bekken behoren tot de „départements d'outre-mer" en maken als zodanig deel uit van de République Fran9aise en de Union Fran9aise. Zij zijn Franse departementen
zoals de departementen in Frankrijk.
Er is vrij ernstige critiek geleverd op het Franse assimilatie-principe.
Men heeft gezegd, dat de Franse assimilatie niet anders was dan een
verkapte annexatie. Bij deze critiek werd over het hoofd gezien, dat de
Franse grondwet wel degelijk ook rekening houdt met momenten van
emancipatie. Het zou onbillijk zijn, een Frans departement gelijk te stellen aan een kolonie, al dan niet Frans. De départements d'outre-mer
zijn bovendien als zodanig vertegenwoordigd in het centraal wetgevend
orgaan van de Union Franchise. Zij treden daarin afzonderlijk op, dus
niet in de kwaliteit van departement van de Franse republiek. Weliswaar
heeft Prof. FRANCOIS in zijn Handboek van het Volkenrecht gewezen
op de tegenstrijdigheid in deze constructie, maar zij bewijst toch dat
de autonomie-gedachte niet werd verwaarloosd.
De Enge/sew hebben een oplossing van het koloniale vraagstuk
die in veel opzichten radicaal tegenovergesteld is aan die van de
Fransen.
Het British Empire is opgebouwd uit Groot Brittanië, dominions,
protectoraten en „colonies". Ik geef hier de Engelse term, omdat het
begrip koloniën in de oorspronkelijke betekenis eigenlijk in het Britse
rijk niet meer voorkomt. Groot Brittanië is de verkorte naam voor het
Verenigd Koninkrijk van Groot Brittanië en Noord-Ierland (United
Kingdom) dat zoals de naam reeds zegt, behalve Engeland, Wales en
Schotland, ook nog Noord-Ierland omvat. Groot Brittanië heeft essentieel geen andere status dan de z.g. dominions, een woord, dat de laatste
tijd sommige mensen als sirenenzang in de oren klinkt. De rechtstoestand
van de dominions heeft zijn duidelijke omschrijving gevonden in de
beroemde verklaring van Lord BALFOUR van 1926: „They are autonomous communities within the British Empire, equal in status, in no way
subordinate one to another in any respect of their domestic or external
affairs".
De Caraïbische gebieden vallen onder het begrip „colonies", maar
dan in de betekenis, die de Engelsen er thans aan hechten. Het Engelse
staatsrecht kent tweeerlei soorten „colonies". Men onderscheidt „colonies
non possessing self-gpvernment" en „colonies possessing self-government". „Self-government" wordt hier gebruikt in de betekenis van zelfbestuur met verantwoordelijke ministers. De Engelse entiteiten zijn
alle „colonies" die nog niet het „self-government" bezitten, maar waarvan de ontwikkeling zich in de richting hiervan beweegt.
Onder de Engelse eilanden bestaat, constitutioneel gesproken, een
duidelijke multiformiteit. Men heeft tal van structuren bedacht voor de
uitvoerende zowel als voor de wetgevende macht. Men kent het één- en
het twee-kamerstelsel, die onderscheiden worden als "legislative assem-